សេរីភាពនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ
ព្រះគ្រីស្ទបានប្រោសយើងឲ្យរួចហើយ ដូច្នេះ ចូរអ្នករាល់គ្នាឈរឲ្យមាំមួន ក្នុងសេរីភាពនោះចុះ កុំឲ្យត្រូវជាប់ចំណងជាបាវបំរើទៀតឡើយ
៥:១ គ្រីស្ទបរិស័ទមានសេរីភាពនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ (យ៉ូហាន ៨:៣១-៣៦; ២ កូរិនថូស ៣:១៧)។ ព្រះយេស៊ូវបានរំដោះយើងឲ្យរួចចេញពី អស់ទាំងបថមសិក្សារស់លោកីយ៍នេះ (៤:៣-៥) ដើម្បីឲ្យ ឥឡូវនេះយើងអាចរស់នៅសម្រាប់ទ្រង់ (៥:១១; រ៉ូម ៦:១-១៤)។ ពាក្យសេរីភាព ក្នុងភាសាក្រិច (ἐλευθερίᾳ) គឺជាពាក្យដែលបានមកពី ឯកសារស្របច្បាប់សម្រាប់ការ ឲ្យសិទ្ធិសេរីភាពទៅកាន់ បាវបម្រើ។ នៅពេលដែលព្រះគ្រីស្ទបានទិញយើង ឲ្យរួចចេញពីភាពទាសករខាងវិញ្ញាណ ព្រះអង្គ មិនបានធ្វើការនេះ ដើម្បីឲ្យយើងទៅធ្លាក់ក្នុងចំណងនៃភាពជាទាសករណាមួយទៀតនោះទេ។ ទ្រង់ បានទិញយើង ដើម្បីឲ្យយើងមានសេរីភាព។ ដូច្នេះ យើងត្រូវតែឈរមាំមួន នៅក្នុងសេរីភាពនេះ។ ពាក្យឈរមាំមួន នៅក្នុងភាសាក្រិច (στήκετε) គឺជាពាក្យដែលគេប្រើនៅក្នុងជួរកងទ័ព នៅពេល ដែលគេចង់ការពារកន្លែងសំខាន់ណាមួយ ដូចជាពេលដែលពួកទាហានឈរមាំមួនការពារទៅវិមាន ណាមួយ។ ការនេះបង្ហាញឲ្យយើងឃើញថា យើងត្រូវតែមានការប្រឹងប្រែងដើម្បីឲ្យយើងអាចបន្ត នៅក្នុងសេរីភាព។ ការនេះទាមទារឲ្យយើងមានភាពក្លាហាន ត្រៀមខ្លួនសម្រាប់គ្រោះថ្នាក់ ធ្វើការ ជាមួយគ្នា ហើយតតាំងជាមួយនឹងការវាយប្រហាររបស់សត្រូវ។ ប្រសិនបើយើងធ្វើការនេះ យើងនឹង មិនត្រលប់ទៅកាន់បថមសិក្សារបស់លោកីយ៍ ដែលគឺជា «ការជាប់ចំណងជាបាវបំរើ» នោះទេ។
នែ ប៉ុលខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា បើអ្នករាល់គ្នាទទួលកាត់ស្បែក នោះព្រះគ្រីស្ទគ្មានប្រយោជន៍ដល់អ្នករាល់គ្នាសោះ ហើយខ្ញុំធ្វើបន្ទាល់ម្តងទៀត ដល់អស់មនុស្សដែលកាត់ស្បែកហើយ ថាអ្នកនោះឯងជាអ្នកជំពាក់ក្រិត្យវិន័យ នឹងត្រូវធ្វើតាមគ្រប់ជំពូក
៥:២-៣ ពួកសាសនាយូដាបានបង្រៀនទៅកាន់ ពួកគ្រីស្ទបរិស័ទ ដែលជាសាសន៍ដទៃថា ពួកគេ ត្រូវតែក្លាយខ្លួនជាសាសន៍យូដា (ដោយទទួលពិធីកាត់ស្បែក) ហើយរស់នៅដូចជាសាសន៍យូដា (ដោយកាន់តាមក្រឹត្យវិន័យ) ទើបពួកគេអាចទទួលបាន សេចក្តីសង្គ្រោះ។ សមាជិកពួកជំនុំកាឡាទី មិនទាន់ ទទួលការធ្វើពិធីកាត់ស្បែកនៅឡើយ ប៉ុន្តែពួកគេកំពុងតែពិចារណាគិតចង់ធ្វើការនេះ។ លោកប៉ុលប្រមានទៅកាន់ពួកគេ។ គាត់មិនមែនកំពុងនិយាយថា ការទទួលពិធីកាត់ស្បែក គឺជាការខុសឆ្គងនោះទេ តែគាត់កំពុងប្រឆាំងទៅកាន់ការបង្រៀន ដែលនិយាយថា ដើម្បីឲ្យអាច ទទួលបានសេចក្តីសង្គ្រោះ ពួកគេត្រូវតែទទួលពិធីកាត់ស្បែក។ ប្រសិនបើពួកជំនុំកាឡាទីទទួល ពិធីកាត់ស្បែកដោយសារតែមូលហេតុនេះ នេះបង្ហាញថាពួកគេកំពុងគិតថា កិច្ចការដែលព្រះគ្រីស្ទ បានធ្វើមិនល្មមគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីសង្គ្រោះពួកគេទេ។ លោកប៉ុលបានបង្ហាញយ៉ាង ច្បាស់ថាប្រសិន បើនរណាម្នាក់ពឹងផ្អែកទៅលើការប្រព្រឹត្តរបស់ខ្លួន ដើម្បីឲ្យបានការទទួលស្គាល់មកពីព្រះនោះ មានន័យថាគាត់បានឈប់ទុកចិត្តទៅលើព្រះគ្រីស្ទហើយ។ ប្រសិនបើនរណាម្នាក់មិនទុកចិត្តទៅ លើព្រះគ្រីស្ទ នោះក៏មានន័យថាព្រះគ្រីស្ទទ្រង់ក៏មិនមានប្រយោជន៍ (ὠφελέω) ទៅកាន់អ្នកនោះ ដែរ។ ហើយផ្ទុយទៅវិញពួក គេគឺជាអ្នកជំពាក់ (ὀφειλέτης) ក្រឹត្យវិន័យ។
អ្នករាល់គ្នាណាដែលពឹងដល់ក្រិត្យវិន័យ ឲ្យបានរាប់ជាសុចរិត នោះត្រូវកាត់ចេញពីព្រះគ្រីស្ទ អ្នកបានធ្លាក់ចេញពីព្រះគុណហើយ
៥:៤ នៅពេលដែលនរណាម្នាក់ព្យាយាមក្នុងការធ្វើឲ្យខ្លួនបានជាសុចរិត តាមរយៈការកាន់តាម ក្រឹត្យវិន័យ នោះគ្រប់ទាំងការដែលព្រះគ្រីស្ទបានធ្វើ មិនមានឥទ្ធិពលទៅកាន់គាត់ទេ។ ប្រសិនបើ គាត់និយាយថា “ខ្ញុំជឿលើព្រះគ្រីស្ទ ប៉ុន្តែខ្ញុំក៏នៅតែគិតផងដែរថា ការប្រព្រឹត្តរបស់ខ្ញុំគឺជាផ្នែកមួយ ដែល ជួយឲ្យខ្ញុំបានរាប់ជាសុចរិតដែរ” នេះបង្ហាញថាគាត់មិនទុកចិត្តទៅកាន់ព្រះគ្រីស្ទទេ។ គាត់ទុក ចិត្តមកលើខ្លួនឯង។ ការទទួលព្រះគ្រីស្ទ គឺជាការទទួលស្គាល់ថា លោកអ្នកមិនធ្វើឲ្យខ្លួនមាន ភាពសុចរិតដោយខ្លួនឯងបានទេ។ លោកប៉ុលនិយាយអំពីលទ្ធផលរបស់បុគ្គល ដែលទុកចិត្តទៅ លើក្រឹត្យវិន័យ ដើម្បីឲ្យអាចទទួលបានការរាប់ជាសុចរិត ជាជាងការទុកចិត្តទៅលើព្រះគ្រីស្ទ។ លទ្ធផល នោះគឺព្រះគ្រីស្ទ «គ្មានប្រយោជន៍» អ្វីដល់អ្នកនោះសោះ (ខ២) ហើយគាត់នឹងត្រូវតែកាន់តាម ស្តាប់បង្គាប់គ្រប់ទាំងក្រឹត្យវិន័យ ទាំងអស់(ខ៣) ថែមទាំង «ត្រូវកាត់ចេញពីព្រះគ្រីស្ទ» (ខ៤) ហើយអ្នកនោះ ក៏នឹង «ធ្លាក់ចេញពីព្រះគុណ» ព្ផងដែរ (ខ៤)។
ដ្បិតយើងរាល់គ្នាអាងសេចក្ដីជំនឿ ដើម្បីនឹងរង់ចាំដោយនូវព្រះវិញ្ញាណ ឲ្យបានសេចក្ដីសុចរិតដែលយើង សង្ឃឹមចង់បាននោះ
៥:៥ បញ្ហានោះគឺ : តើធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីឲ្យយើងអាចក្លាយជាសុចរិតបាន? ដំបូង នៅពេលដែលយើងដាក់សេចក្តីជំនឿរបស់យើងទៅលើព្រះគ្រីស្ទ ព្រះបានរាប់យើងជាសុចរិត (២:១៦, ៣:៦៩)។ បន្ទាប់មក ព្រះអង្គចាប់ផ្តើមដំណើរការនៃការបង្កើតឲ្យ មានសេចក្តីសុចរិតនៅក្នុងយើង តាមរយៈកិច្ចការរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ (ព្រះគម្ពីរហៅការនេះថា ការញែកចេញជាបរិសុទ្ធ, ៥:១៣-២៥)។ ការរាប់ជាសុចរិត បំផ្លាស់បំប្រែយើង ពី ‘ទុច្ចរិត’ ទៅ ‘សុចរិត’ នៅចំពោះមុខព្រះ ។ ហើយការញែកចេញជាបរិសុទ្ធ គឺជាការដែលបន្តក្លាយជាអ្វី ដែលព្រះទ្រង់បានប្រកាសអំពីយើងរួចទៅហើយ។
យើងរាល់គ្នា «រង់ចាំដោយនូវព្រះវិញ្ញាណ ឲ្យបានសេចក្តីសុចរិត ដែលយើងសង្ឃឹមចង់បាននោះ»។ លោកប៉ុលមានន័យសំដៅលើសេចក្តីសុចរិតនាពេលអនាគត ដែលយើងនឹងមាន នៅពលព្រះទ្រង់សម្រេចកិច្ចការងារទ្រង់នៅក្នុងយើង។ តើយើងនឹងមានសេច ក្តីសុចរិតនេះនៅពេលណា? គឺនៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវយាងត្រលប់មកវិញ។ ឃ្លា “នឹងរង់ចាំ” (ἀπεκδεχόμεθα) ត្រូវបានប្រើចំនួន ៧ ដង នៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី អំពីការយាងត្រលប់មកវិញ របស់ព្រះគ្រីស្ទ (រ៉ូម ៨:១៩, ៨:២៣, ៨:២៥; ១ កូរិនថូស ១:៧; កាឡាទី ៥:៥; ភីលីព ៣:២០ ហេព្រើរ ៩:២៨)។
គ្រីស្ទបរិស័ទ ទន្ទឹងរង់ចាំ ពេលវេលានៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវទ្រង់នឹងយាងត្រ លប់មកវិញ ព្រោះពួកគេដឹងថា នៅថ្ងៃនោះពួកគេនឹងបានដូចជាទ្រង់ដែរ។ ពួកគេនឹងទទួលបានរូបកាយរុងរឿងឧត្តម ហើយលែងប្រព្រឹត្តអំពើបាបទៀតហើយ។ គឺជារូបកាយខាងវិញ្ញាណ ដែលនឹងរស់ឡើង វិញទាំងមានសិរីល្អ និងព្រះចេស្តាមកពីព្រះ ដែលមិនចេះពុករលួយ (១កូរិនថូស ១៥:៤២-៤៤; ភីលីព ៣:២១; ១ពេត្រុស ១:៣-៤, ១:១៣; ១យ៉ូហាន ៣:២)។
ពីព្រោះក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ ដែលកាត់ស្បែកឬមិនកាត់ នោះមិនជាប្រយោជន៍អ្វីទេ មានប្រយោជន៍តែសេចក្ដីជំនឿ ដែលប្រព្រឹត្តដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ប៉ុណ្ណោះ
៥:៦ ខនេះធ្វើការសង្ខេប ទៅកាន់គន្លឹះគោលគំនិតរបស់ព្រះគម្ពីរកាឡាទី : យើងបានជានាជាមួយ នឹងព្រះអង្គវិញ ដោយសារតែសេចក្តីជំនឿ មិនមែនដោយសារការប្រព្រឹត្តណាមួយ ឬក្បួនសាសនា ណាមួយរបស់មនុស្ស នោះទេ (ដូចជាការកាត់ស្បែក)។ គ្មានក្បួនសាសនាណា ដែលនឹងអាចបង្កើត ឲ្យមានភាពសុចរិតនៅចំពោះព្រះឡើយ។
អ្វីដែលសំខាន់នោះគឺជាសេចក្តីជំនឿ ដែលប្រព្រឹត្តដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ប៉ុណ្ណោះ។
អ្នករាល់គ្នាបានរត់យ៉ាងល្អហើយ តើអ្នកណាបានឃាត់មិនឲ្យស្តាប់តាមសេចក្ដីពិតវិញ
៥:៧ ពួកជំនុំកាឡាទីបានកំពុងតែរត់យ៉ាងល្អហើយអ ស្រាប់តែពួកសាសនាយូដាបានឃាត់ឃាំងពួក គេមិនឲ្យស្តាប់បង្គាប់តាមសេចក្តីពិត។ លោកប៉ុល និង លោកបាណាបាស បានផ្សាយដំណឹងល្អទៅ កាន់ពួកគេ ហើយពួកគេបានទទួលដំណឹងល្អដោយសេចក្តីជំនឿ។ ពួកគេបានទទួលព្រះវិញ្ញាណ បរិសុទ្ធ ហើយបានចាប់ផ្តើមរស់នៅជីវិតជាគ្រីស្ទបរិស័ទ។ ប៉ុន្តែឥឡូវដំណើរលូតលាស់ខាងវិញ្ញាណ របស់ពួកគេកំពុងជួបការឃាត់ឃាំង ដោយសារតែគ្រូបង្រៀនក្លែងក្លាយ។ ពាក្យ «ឃាត់» នៅក្នុងភាសាក្រិច (ἐνέκοψεν) គឺជាពាក្យដែលគេប្រើនៅក្នុងជួរកងទ័ព និង នៅក្នុងអត្តពលកម្ម។ នៅក្នុង ជួរកងទ័ព គេប្រើពាក្យនេះ ន័យសំដៅទៅលើការបំបាក់ ឬ បង្ខូចផ្លូវ ដើម្បីធ្វើឲ្យសត្រូវមាន ការលំបាកក្នុងការធ្វើដំណើរឆ្ពោះទៅមុខ។ នៅក្នុងអត្តពលកម្មវិញ គេប្រើពាក្យនេះ និយាយសំដៅ ទៅលើ កីឡាកររត់ប្រណាំង ដែលរត់បាំងផ្លូវរបស់កីឡារត់ប្រណាំងមួយទៀត ដែលនឹងធ្វើឲ្យកីឡា ករទាំងពីរចាញ់ការរត់ប្រណាំង។ នៅពេលដែលយើងរត់ប្រណាំង យើងត្រូវធ្វើយ៉ាងណាកុំឲ្យគ្រូក្លែង ក្លាយ ឃាត់ឃាំងការឆ្ពោះទៅមុខរបស់យើង។ យើងគួរមានឥរិយាបថ ដូចជាអ្វីដែលមាននិយាយនៅ ក្នុងគម្ពីរ ភីលីព ៣:១២-១៤ និង គម្ពីរ ហេព្រើរ ១២:១-៣។
ការបញ្ចុះបញ្ចូលនេះមិនមែនមកពីព្រះ ដែលទ្រង់ហៅអ្នករាល់គ្នាទេ
៥:៨ ចូរប្រយ័ត្ននឹងគ្រូក្លែងក្លាយ។ ព្រះអង្គបានត្រាស់ហៅយើង ដោយព្រះគុណ ហើយឲ្យយើងឆ្ពោះទៅក្នុងព្រះគុណ (១:៦)។ ដំណឹងល្អគឺជាការផ្តោតទាំងស្រុងទៅការដែលព្រះបានធ្វើ ហើយដោយ សារការដែលទ្រង់បានធ្វើនោះហើយ ដែលបានផ្សះផ្សាយើងឲ្យជានាជាមួយទ្រង់។ ប៉ុន្តែគ្រូបង្រៀន ក្លែងក្លាយ តែងតែរបញ្ចុះបញ្ចូល មនុស្សថា ពួកគេត្រូវតែធ្វើការប្រព្រឹត្ត ដើម្បីឲ្យពួកគេអាចទទួល បានការទទួលស្គាល់។ ការប្រព្រឹត្ត ដែលគ្រូបង្រៀនក្លែងក្លាយជំរុញឲ្យពួកគេធ្វើ គឺជាការគ្មាន ប្រយោជន៍ទាល់តែសោះទៅកាន់ព្រះ។ តែការប្រព្រឹត្តទាំងនោះគឺជាការមានប្រយោជន៍ ទៅកាន់ គ្រូបង្រៀនក្លែងក្លាយវិញ។ នេះហើយគឺជាអ្វី ដែលបានកើតឡើងនៅខេត្តកាឡាទី។
ដំបែតែបន្តិច អាចធ្វើឲ្យម្សៅទាំងអស់ដោរឡើងបាន
៥:៩ នៅក្នុងទស្សនៈរបស់ពួកយូដា ដំបែសឹងតែតំណាងឲ្យឥទ្ធិពលអាក្រក់ជានិច្ច (ម៉ាថាយ ១៦:៦ ម៉ាកុស ៨:១៥; ១ កូរិនថូស ៥:៦)។ ដំបែតែបន្តិចអាចរាលដាលដល់ម្សៅទាំងអស់ ធ្វើឲ្យនំបុ័ងមាន ការប្រែប្រួលទាំងស្រុង។ លោកប៉ុលកំពុងនិយាយថា ការជៈឥទ្ធិពលរបស់គ្រូក្លែងក្លាយឥឡូវអាច មានកម្រិតតូចមែន តែវាជាអ្វីដែលមានគ្រោះថ្នាក់ណាស់ ។ វាអាចរីករាលដាល បង្ខូចទៅកាន់ក្រុម ជំនុំទាំងមូល ប្រសិនបើពួកគេមិនបណ្តេញពួកគ្រូង្វាលក្លែងក្លាយ ទាំងអស់នេះចេញ។
ខ្ញុំទុកចិត្តនឹងអ្នករាល់គ្នា ដោយនូវព្រះអម្ចាស់ថា អ្នករាល់គ្នានឹងគ្មានគំនិតណាផ្សេងទៀតឡើយ តែអ្នកដែលបំភាន់អ្នករាល់គ្នា នោះនឹងត្រូវទោសវិញ ទោះបើជាអ្នកណាក៏ដោយ
៥:១០ លោកប៉ុលមានទំនុកមកពីព្រះថា ពួកជំនុំកាឡាទីនឹងយល់ ហើយមានការយល់ស្រប ជាមួយនឹងគាត់។ ហើយគាត់ក៏មានទំនុកចិត្តជឿជាក់ផងដែរថា អស់អ្នកដែលបំភាន់ទៅកាន់ពួកគាត់ ហើយនាំឲ្យពួកគេវង្វេង នឹងទទួលការកាត់ទោសមកពីព្រះ (កាឡាទី ១:៧-៩; ម៉ាថាយ ១៨:៦-៧)។
ប៉ុន្តែ បងប្អូនអើយ បើសិនជាខ្ញុំនៅតែប្រដៅឲ្យគេកាត់ស្បែក នោះតើហេតុអ្វីបានជាគេ នៅតែបៀតបៀនដល់ខ្ញុំទៀត បើប្រដៅដូច្នោះ នោះសេចក្ដីបង្អាក់បង្អន់ ពីរឿងឈើឆ្កាង ត្រូវបាត់ហើយ
៥:១១ ការ “ប្រដៅ(បង្រៀន)...ពីការកាត់ស្បែក” គឺជាការបង្ហាត់បង្រៀនពីសេចក្តីសង្គ្រោះតាមរយៈ ការកាន់តាមក្រឹត្យវិន័យ ហើយនោះគឺជាការ ដែលប្រាប់មនុស្សថា មានកិច្ចការដែលគេ អាចធ្វើ ដើម្បី ឲ្យពួកគេអាចបាន ការទទួលស្គាល់ពីព្រះ។ សព្វថ្ងៃនេះគ្មាននរណាម្នាក់ប្រកាសបង្រៀនថា ត្រូវតែទទួលពិធីកាត់ស្បែក ទើបអាចទទួលបានសេចក្តីសង្គ្រោះបាននោះឡើយ។ យ៉ាងណាមិញ មានគ្រូក្លែងក្លាយជាច្រើនបានប្រកាសបង្រៀន អំពីដំណឹងល្អក្លែងក្លាយនៃសេចក្តី សង្គ្រោះ ដែលជា ការពឹងផ្អែកទៅលើការប្រព្រឹត្តអំពើល្អ។ លោកប៉ុលបាន បង្រៀនជំរុញឲ្យមនុស្សទទួលពិធីកាត់ ស្បែកនៅពេល ដែលគាត់គឺជាផារិស៊ី ប៉ុន្តែនៅពេលដែលគាត់បានក្លាយជា គ្រីស្ទបរិស័ទ គាត់បាន ឈប់ធ្វើការនេះទៀត។ ប្រសិនបើលោកប៉ុលបានប្រៀនប្រដៅ (អធិប្បាយបង្រៀន) ឲ្យមនុស្សទទួលពិធីកាត់ស្បែក គាត់នឹងមិនត្រូវពួកយូដាបៀតបៀនទេ។ តែអ្វីដែលលោកប៉ុលប្រកាស បង្ហាត់ បង្រៀន គឺអំពីឈើឆ្កាងរបស់ព្រះគ្រីស្ទវិញ។ ការប្រកាសបង្រៀនអំពីឈើឆ្កាង គឺជាការប្រកាសបង្រៀន អំពីសេចក្តីសង្គ្រោះ ដែលពឹងផ្អែកទៅលើព្រះគុណព្រះតែមួយគត់។
ឈឺឆ្កាងគឺជា “សេចក្តីបង្អាក់បង្អន់” (ឬ ជាអ្វីដែលនាំឲ្យជំពប់ដួល) ទៅកាន់បុគ្គល។ ហេតុអ្វី? ដោយព្រោះ ឈឺឆ្កាង ប្រាប់ទៅកាន់បុគ្គលនោះថា គាត់មិនអាចទទួលបានសេចក្តីសង្គ្រោះបាន តាមរយៈការធ្វើបុណ្យ ឬ ប្រព្រឹត្តអំពើល្អនោះឡើយ។ ហើយក៏បង្ហាញឲ្យគាត់ឃើញថា គាត់គឺជា មនុស្សមានបាប ហើយថា អំពើបាបរបស់គាត់បានដាក់គាត់ក្រោមអំណាចនៃ បណ្តាសា និង ទោស ដែលជាសេចក្តីស្លាប់ (គឺជាអ្វីដែលព្រះគ្រីស្ទបានយកមកដាក់លើអង្គទ្រង់) និង បង្ហាញឲ្យគាត់ឃើញ ថាគាត់ត្រូវការ ការអត់ទោស និង សេចក្តីមេត្តាមកពីព្រះ។ នេះគឺជាសេចក្តីបង្អាក់បង្អន់ ទៅកាន់ សេចក្តីអំនួតរបស់អស់ទាំងមនុស្ស ដែលចង់ឲ្យបុណ្យ និង អំពើល្អរបស់គេ ជាប្រភពនៃភាព សុចរិតរបស់ពួកគេ។ ការប្រកាសបង្រៀន ដំណឹងល្អក្លែងក្លាយ ដែលផ្តោតទៅការទទួលបានសេចក្តី សង្គ្រោះតាមរយៈការប្រព្រឹត្តអំពើលើ បានដកសេចក្តីបង្អាក់បង្អន់នេះចេញ ដោយសារតែដំណឹងល្អ ក្លែងក្លាយនេះ ប្រាប់ទៅកាន់មនុស្សថា ការប្រព្រឹត្តរបស់ពួកគេ អាចជួយឲ្យពួកគេសម្រេចទទួលបាន ការរាប់ជាសុចរិតដោយខ្លួនឯងបាន។ យ៉ាងណាមិញ ការនេះគឺជាការខុសឆ្គង។ ដំណឹងល្អ ក្លែងក្លាយ បង្កើតឲ្យមានអ្នកជឿលើដំណឹងល្អ ក្លែងក្លាយ ហើយនេះគឺជាការបរាជ័យក្នុងការថ្វាយ អស់ទាំងសិរីល្អទៅកាន់ព្រះ ដែលទ្រង់សក្តិសម ទទួលគ្រប់ទាំងសិរីល្អទាំងអស់។
បើពួកអ្នកដែលបំភាន់អ្នករាល់គ្នាបានកាត់ខ្លួនគេចោលចេញ នោះខ្ញុំចូលចិត្តណាស់។
៥:១២ លោកប៉ុលមានកំហឹងយ៉ាងខ្លាំង ដោយសារតែពួកអ្នកជឿ ដែលគាត់ និង លោកបាណាបាស បាននាំឲ្យទទួលជឿព្រះគ្រីស្ទ ឥឡូវកំពុងត្រូវគ្រូបង្រៀនក្លែងក្លាយនាំឲ្យវង្វេង ហើយគ្រូទាំងនេះ មិន មានការយល់ដឹងត្រឹមត្រូវពីដំណឹងល្អនោះទេ។
បងប្អូនអើយ ព្រះទ្រង់បានហៅអ្នករាល់គ្នាមក ឲ្យមានសេរីភាព តែកុំឲ្យប្រើសេរីនោះ ទុកជាឱកាសដល់សាច់ឈាមឡើយ គឺត្រូវបំរើគ្នាទៅវិញទៅមក ដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់វិញ
៥:១៣ លោកប៉ុលបាននិយាយថា ជីវិតគ្រីស្ទបរិស័ទ្ធ គឺជាជីវិតដែលមានសេរីភាព។ ឥឡូវលោក បាននិយាយយ៉ាងច្បាស់ថា នោះគឺជាសេរីភាពរួចចេញពីអំពើបាប មិនមែនជាសេរីភាពឲ្យទៅប្រព្រឹត្ត អំពើបាបនោះទេ (រ៉ូម ៦:១-៧:៦; ១៤:១-១៥:៧)។ យើងប្រើសេរីភាពដែលរួចចេញពីអំពើបាប របស់យើង ដើម្បីសម្រាប់ជាការបម្រើទៅកាន់គ្នាទៅវិញទៅមកដោយសេចក្តីស្រលាញ់ (កាឡាទី ៥:៦; យ៉ូហាន ១៣:៣៤-៣៥)។
ដ្បិតក្រិត្យវិន័យទាំងមូល បានសំរេចមកក្នុងពាក្យតែ១ម៉ាត់នេះថា «ចូរឯងស្រឡាញ់អ្នកជិតខាង ដូចខ្លួនឯង»
៥:១៤ លោកប៉ុលបាន ដកស្រង គម្ពីរលេវីវិន័យ ១៩:១៨ ហើយនិយាយថា ក្រឹត្យវិន័យទាំងមូល បានសម្រេចមកក្នុងពាក្យបញ្ជាតែមួយគឺជាសេចក្តីស្រឡាញ់។ សេចក្តីស្រឡាញ់ទទួលការជំរុញ និង អំណាចដែល បានមកពីសេចក្តីជំនឿ (ខ៦) ហើយនឹងព្រះវិញ្ញាណ (ខ២២) ហើយការនេះហើយ ដែលសម្រេច អស់ទាំងសេចក្តីទាមទារទាំងអស់របស់ក្រឹត្យវិន័យ (រ៉ូម ១៣:៨-១០)។ ក្រឹត្យវិន័យបានបើកសំដែង ឲ្យឃើញពីរបៀប ដែលមនុស្សអាចស្រលាញ់ទៅកាន់ព្រះ និង ស្រឡាញ់ទៅកាន់មនុស្សដទៃទៀត។ វិធីដ៏មានប្រសិទ្ធិក្នុងការវាស់វែងភាពចាស់ទុំ ខាងវិញ្ញាណរបស់យើង គឺតាមរយៈការ ដែលយើង សំលឹងមើលទៅកាន់របៀប ដែលយើងបង្ហាញសេចក្តីស្រលាញ់ទៅកាន់អ្នកដទៃ។
បើអ្នករាល់គ្នាចេះតែប្រខាំ ហើយហែកគ្នាស៊ីទៅវិញទៅមក នោះត្រូវប្រយ័តចុះ ក្រែងលោវិនាសអស់រលីងទៅ។
៥:១៥ អ្វីដែលផ្ទុយពីការ ស្រលាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក ត្រូវបានពណ៌នានៅក្នុងខនេះ ដោយប្រើ រូបភាពសត្វព្រៃ ប្រខាំ ហើយហែកគ្នាស៊ីទៅវិញទៅមក។
ផ្នែកទី ៣ : ការញែកចេញជាបរិសុទ្ធ ដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ (មិនមែនដោយសាច់ ឈាមនោះទេ)
តែខ្ញុំប្រាប់ថា ចូរដើរក្នុងព្រះវិញ្ញាណ នោះអ្នករាល់គ្នានឹងមិនបំពេញសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នាខាងសាច់ឈាមទេ
៥:១៦ លោកប៉ុលបានពន្យល់យ៉ាងច្បាស់ថា អ្នកជឿមិននៅក្រោមអំណាចនៃក្រឹត្យវិន័យទៀត នោះទេ។ យ៉ាងណាមិញ យើងមានសេរីភាពរួចពីក្រឹត្យវិន័យមែន ប៉ុន្តែការនេះ មិនមែនមានន័យថា យើងអាចរស់ ក្នុងជីវិតអសីលធម៌ ដែលគ្រប់គ្រងដោយសាច់ឈាមរបស់យើងបាននោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ជីវិតថ្មីរបស់យើងនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ គឺជាជីវិតដែលបានញែកចេញជាបរិសុទ្ធ ហើយទទួល បានអំណាចចេស្តា និង ការដឹកនាំមកពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។
លោកប៉ុលបានឲ្យមកកាន់យើង នូវការបង្គាប់បញ្ជាមួយ និង សេចក្តីសន្យាមួយ។ ការបង្គាប់ បញ្ជានោះ គឺ “ចូរដើរក្នុងព្រះវិញ្ញាណ”។ ការដើរនៅក្នុងព្រះវិញ្ញាណគឺជាការ ដែលរស់នៅជីវិត របស់យើង ដោយពឹងផ្អែកលើព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធគ្រប់ពេលវេលា ដោយមានការញាណដឹងពីការ ដឹកនាំរបស់ទ្រង់ ហើយស្តាប់បង្គាប់ធ្វើតាមទ្រង់។ នៅពេលដែលយើងធ្វើការនេះ ព្រះអង្គទ្រង់នឹង ប្រទានអំណាច ដឹកនាំ តម្រែតម្រង់ផ្លូវ មកកាន់ជីវិតរបស់យើង។ ជីវិតរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទគឺជាចាប់ ផ្តើមឡើងដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ (៣:៣; ៤:៦ ៤:២៩) ហើយ របៀបតែមួយគត់ ដែលជីវិតគ្រីស្ទបរិស័ទ ត្រូវរស់នៅ គឺជាការដែលពួកគេត្រូវរស់នៅដោយដើរនៅក្នុងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។
នៅពេលដែលយើងជាគ្រីស្ទបរិស័ទ ដើរនៅក្នុងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ នោះយើងមាន សេចក្តីសន្យាមក កាន់យើងថា យើងនឹងមិនបំពេញសេចក្តីប៉ងប្រាថ្នាខាងសាច់ឈាមទេ។ “សាច់ឈាម” របស់យើង គឺជានិស្ស័យបាបរបស់យើង។ នៅពេលដែលយើងដើរដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ នោះយើងនឹង ទទួលបានជ័យជំនះលើអំពើបាប។ ចូរដើរដោយព្រះវិញ្ញាណកាន់តែច្រើនឡើងៗ នោះលោកអ្នក នឹងកាន់តែធ្វើបាបតិចទៅៗ។ យ៉ាងណាមិញ នេះមិនមែនជាដំណើរការងាយស្រួលទេ។ ពេលខ្លះ យើងនឹង ជួបមានការល្បួងឲ្យធ្វើអំពើបាប។ យើងដឹងថាយើងមិនគួរធ្វើអ្វីមួយ តែយើងមានអារម្មណ៍ ចង់ធ្វើការនោះ។ វាហាក់បីដូចជា មានសង្គ្រាមនៅខាងក្នុងយើង។ តើមានអ្វីកំពុងកើតឡើង?
ដ្បិតសាច់ឈាមតែងតែប៉ងប្រាថ្នាទាស់នឹងព្រះវិញ្ញាណ ឯព្រះវិញ្ញាណ ទ្រង់ក៏ទាស់នឹងសាច់ឈាមដែរ សេចក្ដីទាំង២នេះប្រឆាំងនឹងគ្នា ដល់ម៉្លេះបានជាអ្នករាល់គ្នារកធ្វើការ ដែលចង់ធ្វើទៅមិនកើត
៥:១៧ មនុស្សទាំងអស់មាននិស្ស័យបាបតាំងតែងពី ពេលចាប់កំណើតមក គឺជាអ្វី ដែលយើង ទទួលបានពីអ័ដាម។ ពួកអ្នកជឿក៏មានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធផងដែរ ដែលយើងបានទទួលនៅពេល យើងបានកើតជាថ្មី។ អ្វីទាំងពីរនេះសុទ្ធតែមានសេចក្តីប៉ងប្រាថ្នា: សាច់ឈាមចង់ធ្វើអំពើបាប ហើយព្រះវិញ្ញាណឲ្យរស់នៅបរិសុទ្ធ។ ដូច្នេះ គឺមានសង្គ្រាមដែលកំពុងកើតឡើងនៅខាងក្នុងយើង ហើយដោយសារតែការនេះហើយ ដែលធ្វើឲ្យយើងមានការពិបាកក្នុងការដើរដោយព្រះវិញ្ញាណ បរិសុទ្ធ។ សាច់ឈាមរបស់យើងតែងមានការទាស់ប្រឆាំងជាមួយនឹង ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ហើយ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធតែងទាស់ប្រឆាំងជាមួយនឹងសាច់ឈាម។ ប្រសិនបើ យើងចង់ឲ្យព្រះវិញ្ញាណ បរិសុទ្ធមានជ័យជំនះ យើងត្រូវតែសហការជាមួយទ្រង់ ហើយអនុញ្ញាត ឲ្យទ្រង់សម្រេចកិច្ចការ ទ្រង់នៅក្នុងយើង។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធធ្វើការនៅក្នុងយើង ការពារយើងមិនឲ្យយើងធ្វើតាមបំណង ប្រាថ្នារបស់សាច់ឈាម តែផ្ទុយទៅវិញ យើងត្រូវធ្វើអ្វីដែលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធចង់ធ្វើ។
ការដើរដោយព្រះវិញ្ញាណមិនមែនជាអ្វីដែលអាថ៍កំបាំងហើយពិបាកយល់នោះេទ។ ការដើរដោយ ព្រះវិញ្ញាណគឺជាការដែល ព្រះវិញ្ញាណធ្វើការហ្វឹកហ្វឺនមកកាន់យើង តាមរយៈព្រះបន្ទូលព្រះ ដើម្បី ឲ្យលោកអ្នកធ្វើបាបកាន់តែតិច ហើយស្តាប់បង្គាប់ ធ្វើតាម ព្រះកាន់តែច្រើន ហើយនេះហើយគឺជាការ លូតលាស់រីកចម្រើនខាងវិញ្ញាណ។ ព្រះទ្រង់បានបង្កើតចក្រវាឡ ដោយព្រះបន្ទូលទ្រង់ និង ព្រះវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់ (លោកុប្បត្តិ ១:១-២)។ ឥឡូវនេះទ្រង់បង្កើតឲ្យមានមនុស្សថ្មី នៅក្នុងរបៀប ដូចគ្នា គឹដោយព្រះបន្ទូលទ្រង់ និង ព្រះវិញ្ញាណទ្រង់។ ពេលដែលយើងអានព្រះបន្ទូលព្រះ ព្រះវិញ្ញាណដាក់ព្រះបន្ទូល មកកាន់ ចិត្តយើង ដើម្បីបង្ហាត់បង្រៀនដាស់តឿន ចាក់ចុចចិត្តយើង ហើយដឹកនាំយើងឲ្យឆ្ពោះទៅកាន់ គ្រប់អស់ទាំងសេចក្តីពិត (យ៉ូហាន ១៤:១៦; ១៦:៨-១៥)។ ទ្រង់បង្ហាញយើងពីរបៀបដែលត្រូវរស់នៅ ដើម្បីថ្វាយកិត្តិយសទៅកាន់ព្រះ ហើយទ្រង់ក៏ប្រទាន ព្រះចេស្តាជួយឲ្យយើងអាចស្តាប់បង្គាប់ព្រះអង្គផងដែរ។
ប្រសិនបើយើងចង់ឃើញជីវិតដែលដឹកនាំដោយព្រះវិញ្ញាណ មានលក្ខណៈយ៉ាងណា ចូរឲ្យយើងសំលឹងមើលទៅឯព្រះយេស៊ូវ។ ទ្រង់បានចាប់កំណើតនៅក្នុងផ្ទៃពោះរបស់នាងម៉ារា ដោយ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ (លូកា ១:៣៥) ទ្រង់បានពេញដោយព្រះចេស្តា ដោយសារព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ នៅពេលដែលទ្រង់បានទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក (លូកា ៣:២១-២២) ហើយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបាន ដឹកនាំទ្រង់ទៅឯវាលរហោស្ថាន (លូកា ៤:១)។ ទ្រង់បានបង្ហាត់បង្រៀន ដោយអំណាចចេស្តារបស់ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ (លូកា ៤:១៦-១៩; កិច្ចការ ១០:៣៨) «ទ្រង់បានថ្វាយព្រះអង្គទ្រង់ ឥតសៅហ្មងដល់ព្រះ» នៅលើឈើឆ្កាង ដោយសារព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ (ហេព្រើរ ៩:១៤) ហើយ «ខាងឯព្រះវិញ្ញាណនៃសេចក្តីបរិសុទ្ធ នោះបានសំដែងមកច្បាស់ថា ទ្រង់ជាព្រះរាជបុត្រារបស់ព្រះ ពិត ទាំងមានព្រះចេស្តាផង ដោយទ្រង់បានរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ» (រ៉ូម ១:៤)។
តើចាំពីការដែល លោកប៉ុលបានសរសេរពីការ ដែលព្រះគ្រីស្ទកមានរូបរាងនៅក្នុងលោកអ្នករាល់គ្នា (កាឡាទី ៤:១៩) ដែរឬទេ? ជីវិតគ្រីស្ទបរិស័ទផ្តោតយ៉ាងសំខាន់ទៅលើការនេះឯង គឺឲ្យក្លាយកាន់តែដូចព្រះយេស៊ូវ។ ការញែកចេញជាបរិសុទ្ធ គឺជាកិច្ចការរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធធ្វើនៅក្នុងយើង ដើម្បីឲ្យកាន់តែដូច ព្រះគ្រីស្ទច្រើនឡើងៗ។ វាជាការកាត់បន្ថយនៃអំពើបាប ហើយជាការបង្កើននៃភាពបរិសុទ្ធ។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ បើកបង្ហាញព្រះបន្ទូលទៅកាន់លោកអ្នកដឹកនាំការអធិស្ឋានរបស់លោកអ្នក គ្រប់គ្រង មកកាន់ជីវិតរបស់លោកអ្នក ហើយធ្វើឲ្យលោកអ្នកមានចរិតលក្ខណៈរបស់ព្រះគ្រីស្ទ នៅក្នុងជីវិតរបស់លោកអ្នក។
មានគ្រីស្ទបរិស័ទជាច្រើន គ្មានការយល់ដឹងច្បាស់លាស់ពី ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ហើយពីការដែលពួកគេត្រូវការទ្រង់ ពឹងពាក់លើទ្រង់ ដើម្បីឲ្យពួកគេអាចរស់នៅជីវិត គ្រីស្ទបរិស័ទក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃ។ ជាញឹកញយ មានមនុស្សខ្លះដែលបានទទួលការរាប់ជាសុចរិត ដោយ សារសេចក្តីជំនឿ ប៉ុន្តែពីរបីឆ្នាំក្រោយមក ពួកគេក៏មានការលំបាកក្នុងការដើរក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ។ ពួកគេមិនអាចយកឈ្នះទៅលើអំពើបាប ហើយជាប់ជំពាក់នៅក្នុងអំពើបាប។ ហើយពួកគេចាប់ផ្តើម សង្ស័យថា តើពួកគេពិតជាបានទទួលសេចក្តីសង្គ្រោះមែន ឬ អត់។ តើអ្វីជាបញ្ហានៅត្រង់នេះ? បញ្ហានោះគឺ គ្មាននរណាម្នាក់ បានបង្រៀនពួកគេ ពីរបៀបដែលពួកគេ ត្រូវរស់នៅ ក្នុងនាមជា គ្រីស្ទបរិស័ទ បន្ទាប់ពីពេលបានរាប់ជាសុចរិតហើយ។ ពួកគេត្រូវការដឹង ពីរបៀប ដែលពួកគេដើរ ដោយព្រះវិញ្ញាណ។
ដូចជាយើងបានរាប់ជាសុចរិត ដោយសារសេចក្តីជំនឿ (មិនដោយការប្រព្រឹត្តតាមក្រឹត្យវិន័យ) នោះ យើងក៏ត្រូវបានញែកចេញជាបរិសុទ្ធ ដោយព្រះវិញ្ញាណដែរ (មិនដោយការប្រព្រឹត្តតាមសាច់ ឈាម)។ ជីវិតទាំងមូលរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ គឺជាការដែលព្រះបានធ្វើការនៅក្នុងយើង ហើយយើង ទទួលការនេះតាមរយៈការចុះចូលចំពោះទ្រង់។
ជីវិតគ្រីស្ទបរិស័ទ មិនមែនជាប្រឹងប្រែងរីកចម្រើខ្លួន ឯងនោះទេ។ សាច់ឈាមរបស់យើងមិនអាចប្រសើរឡើង បានទេ។ វាត្រូវតែចាញ់ ហើយព្រះបន្ទូលទ្រង់បានបង្គាប់ឲ្យយើង សំលាប់កិច្ចការរបស់សាច់ឈាម ដោយរស់ នៅក្នុងជីវិត ដែលដើរដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ វិធីសំលាប់សាច់ឈាម មិនមែនជាការដែល យើងផ្តោត ទៅលើសាច់ឈាមទេ តែយើងធ្វើការផ្តោតទៅលើព្រះវិញ្ញាណវិញ។ ការនេះទាមទារ ឲ្យយើងមាន ការចុះចូល និង ការចុះចាញ់ទាំងស្រុង។ ភាពខុសគ្នារវាងគ្រីស្ទបរិស័ទ ដែលមាន ជ័យជំនៈ និង គ្រីស្ទបរិស័ទ ដែលបរាជ័យ គឺមិនមែនដោយសារតែអ្នកខ្លះមានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ហើយខ្លះអត់ មាននោះទេ ប៉ុន្តែដោយសារគ្រីស្ទបរិស័ទខ្លះស្គាល់ពីសិទ្ធិអំណាចដែលពួកគាត់មាន នៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគាត់ ចំណែកឯងគ្រីស្ទបរិស័ទខ្លះទៀតនៅតែធ្វើជាម្ចាស់ជីវិតរបស់ខ្លួនឯង ព្យាយាមរស់នៅជីវិតគ្រីស្ទបរិស័ទរបស់ខ្លួន ដោយ ពឹងផ្អែកទៅលើកំលាំងរបស់ខ្លួនឯង។
បើព្រះវិញ្ញាណទ្រង់នាំអ្នករាល់គ្នាវិញ នោះអ្នករាល់គ្នាមិននៅក្រោមបន្ទុកក្រិត្យវិន័យទៀតទេ
៥:១៨ ក្រឹត្យវិន័យមិនមែនជាអ្វី ដែលនឹងបង្កើតឲ្យមានសេចក្តីសុចរិតនៅក្នុងអ្នកជឿនោះទេ។ លោកប៉ុលបានពណ៌នារួចទៅហើយពីការគ្រប់គ្រងនៃក្រឹត្យវិន័យ (៣:២៣-២៤; ៤:២)។ ក្រឹត្យវិន័យ មិនអាចនាំឲ្យយើងមានជីវិត ហើយក៏មិនអាចធ្វើឲ្យយើងសុចរិតដែរ (៣:២១)។ ឥឡូវនេះយើងស្ថិត នៅក្រោមការគ្រប់គ្រងមួយផ្សេងទៀត គឺជាការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ អស់អ្នកដែល រស់នៅក្រោមការដឹកនាំរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ នឹងមិនស្ថិតនៅក្រោមការគ្រប់គ្រង របស់ក្រឹត្យ វិន័យទេ (រ៉ូម ៦:១៤; ៧:៤,៦)។ ពួកនឹងធ្វើតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះ តាមរយៈការជះឥទ្ធិ ពល មកពីខាងក្នុងរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដែលមិនមែនតាមរយៈការជះឥទ្ធិពលពីខាងក្រៅរបស់ក្រឹត្យវិន័យទេ (រ៉ូម ៨)។ មិនមែនដោយសារការប្រព្រឹត្តខាងក្រៅរបស់ក្រឹត្យវិន័យទេ តែគឺដោយសារ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដែលទ្រង់គង់នៅខាងក្នុងយើង ផ្តល់អំណាចឲ្យយើងអាចរស់នៅសម្រាប់ព្រះ។
រីឯកិច្ចការខាងសាច់ឈាម នោះប្រាកដច្បាស់ហើយ គឺជាសេចក្ដីកំផិត សហាយស្មន់ ស្មោកគ្រោក អាសអាភាស
៥:១៩ ដូច្នេះក៏មានសំនួរសួរថា តើយើងយ៉ាងណាដើម្បីឲ្យយើងដឹងថា យើងកំពុងដើរដោយព្រះវិញ្ញាណ ឬ មួយក៏អត់? លោកប៉ុលពន្យល់ការនេះយ៉ាងច្បាស់ នៅ៥ខខាងមុខ។ យើងអាច ឃើញសញ្ញាសំគាល់នៃ លទ្ធផលជាក់ស្តែង របស់សង្គ្រាមខាងក្នុងរបស់យើង រវាងសាច់ឈាម និង ព្រះវិញ្ញាណ ដែលអាចបង្ហាញឲ្យយើងឃើញថាមួយណាកំពុងតែមានជ័យជំនះ។ នៅពេលដែល សាច់ឈាមកំពុងតែគ្រប់គ្រងជីវិតរបស់យើង នោះយើងនឹងមាន “កិច្ចការខាងឯសាច់ឈាម” ប៉ុន្តែនៅពេលដែលយើងដើរ ដោយព្រះវិញ្ញាណនោះយើងនឹងមាន “ផលផ្លែនៃព្រះវិញ្ញាណ”។
កិច្ចការខាងឯសាច់ឈាម
យើងមិនអាចមើលឃើញ និស្ស័យបាបរបស់យើងនោះទេ ប៉ុន្តែយើងអាចឃើញពីអ្វីដែលវាធ្វើ។ លោកប៉ុលបានលើកបង្ហាញពីចំនុចមួយចំនួន ដែលជាកិច្ចការខាងឯសាច់ឈាម។
ចំនុចទីមួយ គឺជាអំពើបាបនៃការកំផិត។ ការកំផិត គឺជាសកម្មភាពផ្លូវភេទណាក៏ដោយ ដែលកើត ឡើង រវាងមនុស្ស ដែលមិនទាន់បានរៀបការជាមួយគ្នា។ ភាពមិនបរិសុទ្ធ គឺជាអំពើស្មោក គ្រោកខាង សីលធម៌ នេះរាប់បញ្ចូលទាំងគំនិត និង ពាក្យសំដីស្មោកគ្រោក។ អាសអាភាស (អាសគ្រាម) គឺជាការប្រព្រឹត្តអំពើអសីលធម៌ ជាសាធារណៈដោយគ្មានភាពខ្មាសអៀន។
ថ្វាយបង្គំរូបព្រះ មន្តអាគម សំអប់គ្នា ឈ្លោះប្រកែក ឈ្នានីស កំហឹង ទាស់ទែងគ្នា បាក់បែក បក្សពួក
៥:២០ ចំនុចទីពីរ គឺជាអំពើបាបខាងសាសនា។ ការថ្វាយបង្គំរូបព្រះ គឺជាការថ្វាយបង្គំអ្វីក៏ដោយ ជំនួសឲ្យការថ្វាយបង្គំព្រះអម្ចាស់ ដែលទ្រង់បើកសំដែងមកកាន់យើងតាមរយៈព្រះគម្ពីរ។ មន្តអាគម នៅក្នុងខនេះ គឺជាពាក្យដែលបានបក ប្រែចេញពីភាសាក្រិច ដែលនៅជំនាន់នោះមនុស្សចង់បានបទ ពិសោធន៍ខាងវិញ្ញាណ តាមរយៈការប្រើប្រាស់ថ្នាំ
បុរាណផ្សេងៗ ដែលមានជាតិញាណ។
ទីបី គឺជាអំពើបាបនៃការបរាជ័យក្នុងការស្រលាញ់មនុស្ស។ ការសំអប់គ្នា គឺជាឥរិយាបចង់នាំការ ប្រទូស្តរាយទៅកាន់អ្នកដទៃ ហើយចាត់ទុកថាពួកគេគឺជាសត្រូវ។ ឈ្លោះប្រកែក គឺជាការទាស់ទែង គ្នា ដែលបង្កើតឲ្យមានប្រឆាំងតតាំង ឈ្លោះគ្នា។ ពាក្យថាប្រច័ណ្ឌគឺជាពាក្យ (ζῆλος) ដែលមាន ន័យថា “មានកំដៅខ្លាំងអាចធ្វើឲ្យទឹកពុះបាន” ហើយជាពាក្យដែលពណ៌នាពីអារម្មណ៍ យ៉ាងខ្លាំង ក្លា។ នេះអាចនាំឲ្យមានការផ្ទុះកំហឹង។ មហិច្ឆតាអាត្មានិយម គឺជាប្រព្រឹត្តផ្តោត ធ្វើយ៉ាងណាដើម្បី ឲ្យបានចំណេញ និង បានអំណាច សម្រាប់ជាភាពរុងរឿង និង អត្ថប្រយោជន៍របស់ខ្លួន។ ការបាក់បែកបក្សពួក គឺជាការបំបែកការរួបរួម ដោយគ្មានមូលហេតុត្រឹមត្រូវ។ ការច្រណែន គឺជាការ មានភាពល្វីងជូរចត់ដោយសារតែ នរណាម្នាក់មានអ្វីម្យ៉ាង ដែលយើងអត់មាន ឬ ជាការដែលមិន សប្បាយចិត្តនៅពេល ដែលនរណាម្នាក់មានភាពជោគជ័យ។
ច្រណែន កាប់សំឡាប់ ប្រមឹក ស៊ីផឹកជ្រុល នឹងការអ្វីទៀត ដែលស្រដៀងនឹងសេចក្ដីទាំងនេះផង ហើយខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាទុកជាមុន ដូចជាបានប្រាប់រួចមកហើយថា អស់អ្នកដែលប្រព្រឹត្តដូច្នេះ នោះមិនបានគ្រងនគរព្រះទុកជាមរដកឡើយ
៥:២១ ចំនុចទី៤ មានអំពើបាបនៃការប្រមឹក ស៊ីផឹកជ្រុល។ គ្រីស្ទបរិសុទ្ធមានសេរីភាពក្នុងការផឹក សុរា ប៉ុន្តែហាមមិនឲ្យមានការស្រវឹងនោះឡើយ (១ធីម៉ូថេ ៥:២៣; អេភេសូរ ៥:១៨)។ ការស៊ីផឹកជ្រុល គឺជាការដែលមានពិធីជប់លៀង ដែលមានការផឹកបរិភោគហួសល្បត់ មានការរាំមិនសមរម្យ និង អំពើអសីលធម៌ខាងផ្លូវភេទ។
ការទាំងនេះមិនមែនគ្រាន់តែជាកិច្ចការខាងឯសាច់ឈាមប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែជាការអ្វីដែលកើតចេញពី សាច់ឈាមដែរ។ សាច់ឈាម មិនអាចបង្កើតឲ្យមានជីវិតដែលសុចរិតនោះទេ។ ពាក្យដែលបកប្រែថា «ប្រព្រឹត្ត» (πράσσοντες) សំដៅលើទម្លាប់ ឬរបៀបរស់នៅ។ ការមានរបៀបរស់នៅបែបនេះ គឺរស់នៅក្នុងការបះបោរប្រឆាំងនឹងព្រះ។ នរណាម្នាក់ដែលបះបោរប្រឆាំងនឹងព្រះនឹងមិនបានគ្រងនគរព្រះទុកជាមរដកឡើយ។ ចូរឲ្យយើងកត់សំគាល់ថា នគរព្រះគឺជាមរតក ដែលយើងនឹងទទួល ហើយមិនមែនជា អ្វីដែលអាចប្រឹងប្រែងធ្វើដើម្បីឲ្យយើងសមទទួលនោះទេ (៣:១៨, ៣:២៩, ៤:៧, ៤:៣០)។
ផលផ្លែនៃព្រះវិញ្ញាណ
តែឯផលផ្លែនៃព្រះវិញ្ញាណវិញ នោះគឺសេចក្ដីស្រឡាញ់ អំណរអរ មេត្រីភាព អត់ធ្មត់ សុភាព សប្បុរស ស្មោះត្រង់
៥:២២ នៅក្នុងសំបុត្រមួយនេះ លោកប៉ុលតែងតែរមានការបង្ហាញភាពផ្ទុយគ្នារវាងការពឹងផ្អែកទៅ លើការប្រព្រឹត្តរបស់មនុស្ស ជាមួយនឹងការទុកចិត្តទៅលើព្រះ។ លោកប៉ុលបានហៅអ្វីដែលកើត ចេញពីសាច់ឈាមរបស់យើងគឺ «ការប្រព្រឹត្ត» (ខ១៩)។ ឥឡូវនេះ គាត់ហៅអ្វីដែលមកពីព្រះវិញ្ញាណ បរិសុទ្ធ គឺជា «ផលផ្លែ»។ ការប្រព្រឹត្តគឺជាការប្រឹងប្រែងរបស់មនុស្ស តែផលផ្លែមិនជាការដូច្នោះនោះ ទេ។ ផលផ្លែលូតលាស់ទៅតាមធម្មជាតិ មិនមែនដោយការប្រឹងប្រែង ប៉ុន្តែដោយមានការតភ្ជាប់ ជា មួយនឹងដើម ដែលផ្គត់ផ្គង់អ្វីចាំបាច់គ្រប់យ៉ាងដើម្បីឲ្យអាចបង្កើតផលផ្លែបាន។ វាជាការដូចគ្នាដែរ ចំពោះផលផ្លែខាងវិញ្ញាណ គឺជាអ្វីដែលបានកើតឡើងដោយសារកិច្ចការរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ នៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នកជឿ។ វាគឺជាការអភិវឌ្ឍន៍តាមធម្មជាតិ (ខាងវិញ្ញាណ) សម្រាប់ជីវិតមនុស្សណា ដែល មានព្រះវិញ្ញាណព្រះគង់នៅក្នុងជីវិតរបស់ខ្លួន ដែលបង្កើតជាផលផ្លែ ជាព្រះពរទៅកាន់មនុស្សទាំងអស់។
នៅពេលដែលគ្រីស្ទបរិស័ទដើរដោយព្រះវិញ្ញាណ ពួកគេគួរតែរំពឹងថា ពួកគេនឹងឃើញផលផ្លែនៃ ព្រះវិញ្ញាណនៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ។ ប្រសិនបើយើងមាន “ផលផ្លែ” ច្រើនជាង “ការប្រព្រឹត្ត” នោះគឺជា សញ្ញាសំគាល់ថា យើងកំពុងតែដើរដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ហើយអនុញ្ញាតឲ្យទ្រង់ យកឈ្នះទៅកាន់សង្គ្រាម ជាមួយនឹងសាច់ឈាម ដែលកើតឡើងនៅក្នុងយើង។ ដូច្នេះ យើងគួរតែ ពិនិត្យមកកាន់ខ្លួនឯង ហើយសំលឹងរកភស្តុតាងនៃផលផ្លែនៃព្រះវិញ្ញាណនៅក្នុងជីវិតរបស់យើង។ ផលផ្លែនៃព្រះវិញ្ញាណមានដូចជា :
សេចក្តីស្រឡាញ់ (អាហ្គាពេ) (ἀγάπη) សេចក្តីស្រឡាញ់ដែលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធផលិត គឺជាសេចក្តីស្រលាញ់ ដែលមានលក្ខណៈខុសប្លែកពីសេចក្តី ស្រលាញ់របស់មនុស្ស ។ វាមិនមែន គឺជាសេចក្តីស្រឡាញ់បែបខាងស្នេហាអូនបងនោះឡើយ ឬ ជាសេចក្តីស្រឡាញ់ភក្តីភាពចំពោះគ្រួសារ ឬ សេចក្តីស្រឡាញ់ទៅកាន់មិត្តភក្តិដែរ។ សេចក្តីស្រឡាញ់ (ἀγάπη) គឺជាសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលលោកអ្នកចង់ឲ្យអ្វីដែលល្អបំផុតកើត ឡើងនៅក្នុងជីវិតរបស់ អ្នកដទៃ ហើយសុខចិត្តចូលរួមជួយឲ្យការទាំងនោះអាចសម្រេចកើតឡើង។ វាគឺជាការសម្រេចចិត្ត (មិនមែនជាអារម្មណ៍នោះទេ) ដែលទទួលការជំរុញដឹកនាំពីព្រះវិញ្ញាណ បរិសុទ្ធ (មិនមែនដោយ សារតែបុគ្គលនោះគួរឲ្យស្រឡាញ់ប៉ុណ្ណានោះទេ)។ លោកអ្នកជ្រើសរើស ស្រឡាញ់ទៅកាន់អ្នកដទៃ ទោះបីជាពួកគេមិនសក្តិសម ទទួលសេចក្តីស្រឡាញ់នោះក៏ដោយ ហើយសូម្បីតែពួកគាត់គឺជាខ្មាំង សត្រូវរបស់លោកអ្នកក៏ដោយ។ វាគឺជាការលះបង់ ដោយសារវាគឺ ជាជួយទៅកាន់តម្រូវការរបស់អ្នក ដទៃជាមុនសិន ទោះបីជាវាធ្វើឲ្យយើងមានការចំណាយ លះបង់ក៏ដោយ។ វាមិនមែនជាការដែល គិតតែពីអ្វីដែលខ្លួនអាចចំណេញនោះទេ តែវាគឺជាការដែលផ្តោត ទៅលើអ្វីដែលខ្លួនអាចឲ្យបាន។ ព្រះយេស៊ូវគឺជាគំរូដ៏ធំអស្ចារ្យបំផុត នៃសេចក្តីស្រឡាញ់នេះ ដោយសារតែទ្រង់បានលះ បង់ព្រះជន្ម ទ្រង់សម្រាប់យើងទាំងអស់គ្នា (យ៉ូហាន ១៥:១៣)។ គំរូដ៏ធំបំផុត ហើយអស្ចារ្យបំផុត នៃសេចក្តីស្រឡាញ់នេះគឺជាការដែលព្រះយេស៊ូវ បានលះបង់ ព្រះជន្មទ្រង់ សម្រាប់យើងទាំងអស់គ្នា (យ៉ូហាន ១៥:១៣)។ ការដែលព្រះយេស៊ូវ បានធ្វើសម្រាប់យើង បានបង្ហាញពីអត្ថន័យពិតប្រាកដរបស់សេចក្តីស្រឡាញ់ អាហ្គាពេ ἀγάπη (១យ៉ូហាន ៣:១៦)។
សេចក្តីអំណរ គឺជាឥរិយាបថដ៏ឋិតថេរ នៃការស្កប់ចិត្ត ដែលកើតចេញពីការដែលយើងស្គាល់ព្រះ។ សេចក្តីអំណរគឺមិនដូចគ្នា ជាមួយនឹងការសប្បាយរីករាយនោះទេ។ ការសប្បាយរីករាយពឹង ផ្អែកទៅលើអ្វីដែលកើតឡើង។ ប៉ុន្តែសេចក្តីអំណរមិនដូច្នោះនោះទេ។ អ្នកជឿអាចមានសេចក្តី អំណរ មិនថ្វីថាមានអ្វីកំពុងកើតឡើងដល់ពួកយើងឡើយ ដោយសារតែសេចក្តីអំណររបស់យើង បានមកពី ការស្គាល់ព្រះ សេចក្តីល្អឧត្តមដ៏នៅអស់កល្បរបស់ទ្រង់ ហើយនិងសេចក្តីសន្យា ដែលមិនប្រួលប្រែ របស់ទ្រង់មកកាន់យើង។ លោកពេត្រុស បានសរសេរថា យើងអាចមានពេញ “ដោយសេចក្តីអំណរដ៏ប្រសើរ ដែលរកថ្លែងមិនបាន ដោយបានទទួលចុងបំផុតនៃសេចក្តីជំនឿ របស់អ្នករាល់គ្នា គឺជាសេចក្តីសង្គ្រោះដល់ព្រលឹង” (១ពេត្រុស ១:៨-៩)។ ព្រះយេស៊ូវបានសន្យាថា នឹងប្រទាន សេចក្តីអំណរទៅកាន់អស់អ្នក ដែលនៅជាប់ជាមួយនឹងទ្រង់ (យ៉ូហាន ១៥:១១)។ សេចក្តីអំណរ របស់ព្រះអង្គគឺជាកំលាំងរបស់អ្នកជឿ (នេហេមា ៨:១០)។ អំណរនេះ នឹងជំរុញឲ្យ យើងមានកំលាំង ទោះបីជាយើងស្ថិតនៅក្នុងស្ថានភាពដ៏សែនលំបាកក៏ដោយ ( កិច្ចការ ១៦:២៥)។
មេត្រីភាព (សេចក្តីសុខសាន្ត) ដូចជាសេចក្តីអំណរដែរ គឺជាអ្វីដែលយើងអាចមាន មិនថ្វីថាយើង នៅ ក្នុងស្ថានភាពបែបណានោះទេ (២ ថែស្សាឡូនីច ៣:១៦)។ សេចក្តីសុខសាន្តគឺជាការ ដែលកើត ចេញពីការទុកចិត្តព្រះក្នុងគ្រប់ទាំងស្ថានភាពទាំងអស់ នៅក្នុងជីវិត (អេសាយ ២៦:៣)។ សេចក្តី សុខសាន្តរបស់ព្រះ ដែលហួសលើសពីអស់ទាំងគំនិត (ភីលីព៤:៥-៩)។ វាមិនមែនទាល់តែយើង ត្រូវតែមានអ្វីគ្រប់យ៉ាង ទើបអាចធ្វើឲ្យយើងស្ងប់ ហើយមានអារម្មណ៍ស្រុះស្រួល។ យើងក៏អាចមាន សេក្តីសុខសាន្ត ទោះបីជានៅក្នុងពេលដែលយើងជួបការល្បងលដែរ ដោយព្រោះយើងដឹងថាព្រះ ទ្រង់ជាព្រះគ្រប់គ្រងទៅលើគ្រប់ទាំងអស់។ យើងដឹងថាព្រះអង្គទ្រង់សោយរាជ្យ លើជីវិតរបស់ មនុស្សទាំងអស់ ហើយធ្វើគ្រប់ការទាំងអស់ផ្សំគ្នា សម្រាប់ជាសេចក្តីល្អដល់យើងរាល់គ្នា (រ៉ូម ៨:២៨)។ ដូច្នេះយើងអាចរស់នៅ មានសេរីភាពរួចផុតពី ការខ្វល់ខ្វាយ និង ការព្រួយបារម្ភ (ម៉ាថាយ ៦:២៥-៣៤) ចូរឲ្យសេចក្តីមេត្រីរបស់ព្រះគ្រីស្ទត្រួតត្រានៅក្នុងចិត្ត របស់យើងរាល់គ្នា (កូឡូស ៣:១៥)។ សេចក្តីសុខសាន្ត គឺជាអំណោយដែលព្រះយេស៊ូវបានប្រទាន មកកាន់ពួកយើង ដ្បិតទ្រង់ គឺជាម្ចាស់នៃមេត្រីភាព (យ៉ូហាន ១៤:២៧; អេសាយ ៩:៦)។
អត់ធ្មត់ (μακροθυμία) គឺជាការអត់ធ្មត់ជាមួយមនុស្ស។ វាគឺជាពាក្យ ដែលបានមកពីពាក្យក្រិច ពីរពាក្យ ដែលមានន័យថា ឆ្ងាយ (μακρός) និង កំហឹង (θυμός)។ នៅពេលដែលយើងដើរជាមួយ នឹងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ការផ្ទុះកំហឹងនឹងនៅឆ្ងាយពីយើង។ ការអត់ធ្មត់ គឺជាលក្ខណៈសម្បត្តិរបស់ ព្រះ ដ្បិតទ្រង់គឺជាព្រះ ដែល “យឺតនឹងខ្ញាល់” (និក្ខមនំ ៣:៤៦; ទំនុកតំកើង ៨៦:១៥)។ វាគឺជា សមត្ថភាពក្នុងការទទួលស្គាល់ថាមនុស្សមាន ការល្ងីល្ងើ ភាពអាត្មានិយម ហើយកាចសាហាវ តែនៅតែធ្វើគុណ បង្ហាញការល្អទៅកាន់ពួកគេ។ អស់អ្នកដែលរស់នៅក្រោមការដឹកនាំរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ គឺជាអ្នកដែលមិនងាយមាន ការអន់ចិត្តនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេមានការអត់ធ្មត់ ជាមួយនឹងមនុស្សដែលប្រព្រឹត្តមិន ត្រឹមត្រូវជាមួយនឹងពួកគេវិញ។ សារជាតិរបស់មនុស្ស គឺជាសង សឹក ឬ មាន ភាពល្វីងជូរចត់នៅក្នុងចិត្ត ហើយការទាំងនេះ មិនមែនជាអ្វីដែលកើតចេញពី ព្រះវិញ្ញាណ បរិសុទ្ធនោះទេ។ ដូចជាការដែលព្រះអង្គមានការអត់ធ្មត់ជាមួយនឹងយើង យើងត្រូវតែ មានការអត់ធ្មត់ជាមួយអ្នកដទៃដែរ (១ថែស្សាឡូនិច ៥:១៤; អេភេសូរ ៤:២៣)។
សេចក្ដីសប្បុរស និង ចិត្តសន្ដោស (ចិត្តល្អ) មានភាពផ្សារផ្ជាប់គ្នាយ៉ាងខ្លាំង។ សេចក្ដីសប្បុរសគឺជាការ ដែលយកចិត្តទុកដាក់ទៅកាន់អ្នកដទៃ។ នេះគឺជាសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលចេញជាសកម្មភាព ត្រៀម ជានិច្ច ក្នុងការជួយទៅកាន់អ្នកដទៃ បង្ហាញមេត្តាធម៌ បម្រើ ហើយធ្វើអ្វីៗ ដោយគិតគូរចង់ជួយ បំពេញតម្រូវការ។ ចិត្តល្អគឺជា ការបូកផ្សំគ្នារវាង សេចក្តីសុចរិត និង ភាពស្អាតស្អំ ជាមួយនឹង ចរិតលក្ខណៈដ៏ល្អ។ វាជាការដែលយើងធ្វើសកម្មភាពត្រឹមត្រូវ ជាមួយនឹងឥរិយាបថត្រឹមត្រូវ។ វាជាការមានភាពស្វះស្វែងក្នុងការបង្ហាញភាពសប្បុរសទៅកាន់អ្នកដទៃ។
ស្មោះត្រង់ គឺជាការ ដែលអ្នកដទៃអាចពឹងពាក់បាន មានភក្តីភាព ធ្វើពិតតាមអ្វីដែលខ្លួនបាននិយាយ គួរឲ្យទុកចិត្តបាន ហើយទៀងត្រង់។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធផលិតឲ្យមានសេចក្តីស្មោះត្រង់ នៅក្នុង យើង ដើម្បីឲ្យយើងមានភាពស្មោះត្រង់ទៅកាន់ព្រះ និង ទៅកាន់មនុស្ស។ ព្រះអង្គត្រាស់ហៅយើង ឲ្យមានភាពស្មោះត្រង់នៅក្នុងអាពាហ៍ពិពាហ៍ មិត្តភាព ការអធិស្ឋាន និង កិច្ចការដែលព្រះបានត្រាស់ ហៅឲ្យយើងធ្វើ។ យើងត្រូវការព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធជួយយើង ដើម្បីឲ្យយើងអាចបម្រើយ៉ាងស្មោះ ត្រង់ គ្រប់ពេលវេលា ទាំងពេលដែលមានភាពម៉ួមៅ តានតឹង និង ពេលវេលាដែលជួបសេចក្តីល្បួង នៅក្នុងជីវិតរបស់យើង។ គោលដៅរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ គឺជាការព្យាយាមក្នុងការរស់នៅដូចជាអ្នក បម្រើល្អ ស្មោះត្រង់ ដែលមាននៅក្នុង លូកា ១៦:១០-១២។
ស្លូតបូត ហើយដឹងខ្នាត គ្មានក្រិត្យវិន័យណាទាស់នឹងសេចក្ដីយ៉ាងនោះទេ
៥:២៣ ស្លូតបូត (សុភាព) គឺជាការចេះគ្រប់គ្រងទៅកាន់ភាពខ្លាំងក្លារបស់ខ្លួន។ នេះគឺជាការ បន្ទាបខ្លួន និង សុភាព ដែលមានបុគ្គលណាម្នាក់មាន ហើយគាត់មិនទាមទារចង់បានសិទ្ធិ របស់គាត់ នោះទេ តែចុះចូល ទៅកាន់បំណងព្រះហឫទ័យព្រះ (ម៉ាថាយ ៥:៥) និង ព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ (យ៉ាកុប ១:២១)។ ពាក្យនេះត្រូវបានប្រើ ពណ៌នាពីលោកម៉ូសេ (ជនគណនា ១២:៣) និង ព្រះយេស៊ូវ (ម៉ាថាយ ១១:២៩, ២១:៥; ២ កូរិនថូស ១០:១; ភីលីព២)។ អស់អ្នកដែលមាន ចិត្តសុភាព គឺជាអ្នកដែលទុកចិត្តលើព្រះ ប្តេជ្ញាធ្វើតាម ផ្លូវរបស់ទ្រង់ ហើយរងចាំទ្រង់ដោយមានភាព អត់ធ្មត់។ ពួកគេទុកចិត្តទៅលើ ពេលវេលារបស់ព្រះអង្គ អំណាចចេស្តារបស់ទ្រង់ និង ព្រះគុណ របស់ទ្រង់ ក្នុងការធ្វើអ្វីៗតាមរបៀបល្អបំផុត ដើម្បីជាសិរីល្អដល់ព្រះអង្គ និង សម្រាប់ជាការល្អមក កាន់ជីវិតរបស់ពួកគេ។
ដឹងខ្នាត (ចេះគ្រប់គ្រងចិត្ត) ការដែលមានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនៅក្នុងលោកអ្នក នឹងធ្វើ ឲ្យលោកអ្នកអាចមានការគ្រប់គ្រងប្រសើរជាងមុន ទៅកាន់ចិត្ត គំនិត អណ្តាត និង រូបកាយរបស់ លោកអ្នក។ ព្រះវត្តមានទ្រង់ជួយឲ្យយើងមានជ័យជំនៈ ទៅលើបំណងប្រាថ្នាចង់ធ្វើបាប និង សេចក្តី ល្បួង។ ផលផ្លែនៃការដឹងខ្នាត បង្ហាញឲ្យយើងឃើញយ៉ាងច្បាស់ថា ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ មិនគ្រប់ គ្រងទាំងស្រុង ឬ គ្រប់គ្រងមកកាន់រូបកាយរបស់យើងទាំងអស់នោះទេ។ ទ្រង់ធ្វើការដឹកនាំមកកាន់ យើង ហើយយើងស្តាប់បង្គាប់ធ្វើតាមទ្រង់។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធប្រទានផ្លូវ និង អំណាចចេស្តា ក្នុងការទប់ស្កាត់អំពើបាប នៅក្នុងគំនិត ពាក្យសំដី និង សកម្មភាពរបស់យើង (១ កូរិនថូស ៩:២៤-២៧) ។
ម្តងហើយម្តងទៀត ព្រះគម្ពីរបង្គាប់ឲ្យយើង ស្រលាញ់ អរសប្បាយ មានអំណរ មានសេចក្តី សុខសាន្ត មេត្រី អត់ធ្មត់ ចិត្តល្អ សប្បុរស ស្មោះត្រង់ សុភាព និង ដឹងខ្នាត (ចេះគ្រប់គ្រងខ្លួន)។ យ៉ាងណាមិញយើងដឹងថា សាច់ឈាមរបស់យើងមិនអាចបង្កើត លក្ខណៈសម្បត្តិទាំងនេះនោះទេ។ មានតែព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធទេ ដែលអាចបង្កើតឲ្យមានផលផ្លែខាងព្រះវិញ្ញាណ។ ដូច្នេះ នេះគឺជាការ យ៉ាងច្បាស់ ដែលយើងត្រូវការព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ឲ្យទ្រង់ធ្វើការនៅក្នុងយើង ដើម្បីឲ្យយើងអាច ធ្វើអ្វី ដែលព្រះអង្គបានបង្គាប់ឲ្យយើងធ្វើ។ ការដើរដោយព្រះវិញ្ញាណមានន័យថា លោកអ្នកទុកចិត្ត ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធថាទ្រង់ធ្វើការនៅក្នុងលោកអ្នក ដែលជាកិច្ចការដែលលោកអ្នកមិនអាចធ្វើដោយខ្លួនឯងបាន។
ហើយអស់អ្នកដែលជារបស់ផងព្រះគ្រីស្ទ នោះបានឆ្កាងសាច់ឈាមហើយ ព្រមទាំងសេចក្ដីរំជួល នឹងសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នាទាំងប៉ុន្មានផង
៥:២៤ អស់អ្នកដែលជារបស់ផងព្រះគ្រីស្ទ នោះបានឆ្កាងសាច់ឈាមហើយ។ យើងបានធ្វើការនេះ នៅពេល ដែលយើងបានលះកាត់ចិត្តខ្លួនឯង ហើយលីឈើឆ្កាងតាមព្រះយេស៊ូវ (ម៉ាថាយ ១៦:២៤)។ នៅពេលដែលយើងប្រែចិត្ត ហើយទុកចិត្តទៅលើព្រះគ្រីស្ទ ជីវិតចាស់របស់យើងដែល នៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់សាច់ឈាម បានចាប់ផ្តើមស្លាប់។ យើងនៅតែមាននិស្ស័យមនុស្សបាប នៅក្នុងយើង តែវាមិនអាចគ្រប់គ្រងយើង ដូចមុនពេលដែលយើងបានទុកចិត្តទៅលើព្រះគ្រីស្ទនោះ ទេ។ ជំនួសឲ្យការរស់នៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់សាច់ឈាម យើងរស់ដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធវិញ។
បើសិនជាយើងរស់ដោយនូវព្រះវិញ្ញាណ នោះត្រូវដើរដោយព្រះវិញ្ញាណដែរ
៥:២៥ ដូច្នេះ យើងគួរដើរឈានជំហានស្របជាមួយនឹងព្រះវិញ្ញាណ។ ក្នុងខ១៦ លោកប៉ុលបាន លើកទឹកចិត្ត ពួកជំនុំកាឡាទី (περιπατεῖτε) ឲ្យដើរដោយព្រះវិញ្ញាណ។ ឥឡូវនេះគាត់បាន ប្រើពាក្យផ្សេង (στοιχῶμεν) គឺជា ពាក្យយោធា ប្រើបញ្ជាកងទ័ពក្នុងការដើរជាជួរ។ នេះគឺជាអ្វី ដែលយើងធ្វើជាមួយគ្នា។ ព្រះវិញ្ញាណទ្រង់ដឹកនាំ បង្ហាញទិសដៅ និង ជំហានមកកាន់យើង ដើម្បី ឲ្យយើងអាចដើរតាមទ្រង់។ ដើម្បីឲ្យយើងអាចឈានជំហាន សមស្របជាមួយនឹងព្រះវិញ្ញាណ បរិសុទ្ធ នោះយើងត្រូវតែផ្តោតទៅលើទ្រង់ ហើយមានចិត្តនឹងន និង ការលត់ដំ។ នៅពេលដែល លោកអ្នកឈានជំហានស្របជាមួយនឹងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ លោកអ្នកនឹងឃើញផលផ្លែនៅក្នុងជីវិត របស់លោកអ្នក។ ការដើរតាមការដឹកនាំរបស់ទ្រង់ ហើយឈានជំហានសមស្របជាមួយនឹងអ្វីដែល ទ្រង់ធ្វើនៅក្នុងជីវិតរបស់លោកអ្នក នឹងធ្វើឲ្យលោកអ្នកកាន់តែដូចជាព្រះយេស៊ូវថែមទៀត!
កុំឲ្យយើងរាល់គ្នារកកេរ្តិ៍ឈ្មោះ ដែលឥតប្រយោជន៍ ទាំងចាក់រុក ហើយឈ្នានីសគ្នាទៅវិញទៅមកឡើយ។
៥:២៦ ការព្យាយាមដឹកនាំជីវិតគ្រីស្ទបរិស័ទរបស់យើង ដោយកំឡាំងរបស់ខ្លួនឯង នឹងធ្វើឲ្យមាន ការផ្តោតមកកាន់ខ្លួនឯងជ្រុលពេក។ ការនេះនាំពួកអ្នកជឿឆ្ពោះទៅកាន់ការ “ចាក់រុក ហើយឈ្នា នីសគ្នាទៅវិញទៅមកឡើយ”។ ប៉ុន្តែការដើរដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធមិននាំឆ្ពោះទៅ ការមានអំនួត អួតបំប៉ោង (κενόδοξοι) មានន័យថា សិរីរុងរឿងឥតប្រយោជន៍) ឬ ការប្រកួតប្រជែងជាមួយនឹង គ្រីស្ទបរិស័ទផ្សេងទៀតទេ។ យើងកំពុងតែដង្ហែក្បួនទៅមុខជាមួយគ្នា ដើរតាមអ្នកដឹកនាំតែមួយ គឺជាព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ហើយមានគោលដៅតែមួយ។
ដើរដោយព្រះវិញ្ញាណ រស់ដោយព្រះវិញ្ញាណ ឈានជំហានស្របជាមួយនឹងព្រះវិញ្ញាណ។ នេះ ហើយគឺជារបៀបដែលលោកអ្នកត្រូវរស់នៅ ក្នុងនាមជាគ្រីស្ទាន។ ការរីកចម្រើនខាងវិញ្ញាណមាន ការជាប់ទាក់ទង ជាមួយនឹងការដើរដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ រហូតដល់ការឈាន ជំហានជាមួយទ្រង់ បានក្លាយជាទំលាប់។ ចូរធ្វើការសម្រេចចិត្តដើរ ដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនៅ ថ្ងៃនេះ!