ការទទួលស្គាល់នៅក្រុងយេរូសាឡិម
លុះកន្លងក្រោយមក១៤ឆ្នាំ នោះខ្ញុំបានឡើងទៅឯក្រុងយេរូសាឡិមម្តងទៀត ជាមួយនឹងបាណាបាស ក៏យកទីតុសទៅជាមួយដែរ
២:១ ការទៅជួបជាមួយនឹងក្រុមជំនុំយេរូសាឡិម គឺដើម្បីនាំប្រាក់ដង្វាយ ដែលក្រុមជំនុំអាន់ទីយ៉ូក បានប្រមែប្រមូល ទៅជួយដល់គ្រីស្ទបរិស័ទនៅស្រុកយូដា ឲ្យរស់រានមានជីវិតរួចពីគ្រោះទុរ្ភិក្ស។ (កិច្ចការ ១១:២៧-៣០)។
លោកបាណាបាស គឺជាសាសន៍យូដា ហើយឈ្មោះពិតប្រាកដរបស់គាត់គឺ យ៉ូសេ។ ឆ្នាំដំបូង នៅក្រុងយេរូសាឡិម ពួកសាវ័កបានដាក់សម្មតិនាមឲ្យគាត់ថា បាណាបាស ដែលមាន ន័យថា កូននៃការលើកទឹកចិត្ត (កិច្ចការ ៤:៣៦- ៣៧)។ នៅពេលដែលមានមនុស្សជាច្រើន បានក្លាយជាអ្នកជឿ នៅក្រុងអាន់ទីយ៉ូក ពួកសាវ័កបានបញ្ជូន លោកបាណាបាសទៅ ដើម្បីឲ្យផ្តល់ការលើកទឹកចិត្តទៅកាន់ពួកគេ (កិច្ចការ ១១:១៩-២៦)។ នៅពេលដែលក្រុមជំនុំបានលូតលាស់ហើយ លោកបាណាបាសបានទៅ តើសុស ដើម្បីនាំយក លោកប៉ុល ឲ្យមកជួយបង្រៀននៅក្នុងក្រុមជំនុំ អាន់ទីយ៉ូក។ បន្ទាប់ពីពេលដែលមានហោរាម្នាក់ បានទទួលការបើកសំដែងថា នឹងមានគ្រោះទុរ្ភិក្សកើតឡើង ក្រុមជំនុំបានបញ្ជូនលោកប៉ុល និង លោកបាណាបាស ទៅកាន់ក្រុងយេរូសាឡិមដោយមានប្រាក់ដង្វាយសម្រាប់ ជួយទៅដល់ពួកអ្នក ទាំងនោះ (កិច្ចការ ១១:២៧-៣០)។
លោកប៉ុលបានយក លោកទីតុសទៅជាមួយ។ លោកទីតុសគឺជាមិត្តសម្លាញ់ជិតស្និទ្ធរបស់លោក ប៉ុល (២កូរិនថូស ២:១៣; ៧:៦, ៧:១៣-១៤, ៨: ៦, ៨:១៦, ៨:២៣, ១២:១៨; ទីតុស ១:៤)។ គាត់គឺជាមនុស្សយុទ្ធសាស្ត្រ សម្រាប់ឲ្យលោកប៉ុលនាំយកគាត់ទៅក្រុងយេរូសាឡិម ដោយសារតែ គាត់គឺជាសាសន៍ក្រិច ហើយការនេះមានន័យថាគាត់គឺជាសាសន៍ដទៃ បាទទួល ជឿព្រះ ហើយមិនបានទទួលការកាត់ស្បែក។ ការនេះធ្វើឲ្យគាត់ ក្លាយជាការពិសោធន៍សម្រាប់ក្រុមជំនុំក្រុងយេរូសាឡិម។
ខ្ញុំបានឡើងទៅ តាមសេចក្ដីដែលបើកសំដែងមក ហើយបានបង្ហាញដំណឹងល្អ ដែលខ្ញុំថ្លែងប្រាប់នៅក្នុង ពួកសាសន៍ដទៃ ឲ្យពួកអ្នកមុខបានស្គាល់ដោយឡែក ក្រែងខ្ញុំកំពុងតែរត់ ឬបានរត់ពីដើមនោះ ជាបែបឥតប្រយោជន៍យ៉ាងណា
២:២ ក្នុងកំឡុងពេលនៃការសួរសុខទុក្ខនេះ លោកប៉ុលបានមានការប្រជុំឯកជនជាមួយនឹងអ្នកដឹក នាំក្រុមជំនុំ ដើម្បីប្រាប់ទៅកាន់ពួកគេពីដំណឹងល្អ ដែលគាត់បានផ្សាយទៅកាន់សាសន័ដទៃ។ គាត់ មិនបានត្រូវការ ការបញ្ជាក់ពីពួកគាត់ ដើម្បីឲ្យដឹងប្រាកដថា ដំណឹងល្អដែលគាត់បានផ្សព្វផ្សាយ គឺជា ដំណឹងល្អ ដែលពិតត្រឹមត្រូវឡើយ។ គាត់បានដឹងពីការនេះរួចទៅហើយ។ ប៉ុន្តែវាជាការយ៉ាង សំខាន់ ដែលពួកគាត់ត្រូវដឹងពីអ្វី ដែលគាត់ផ្សព្វផ្សាយ ហើយទទួលស្គាល់ថាកិច្ចការងារព័ន្ធកិច្ច របស់គាត់ គឺជាបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះ។ បើមិនអញ្ចឹងទេ ការនាំពួកសាសន៍ដទៃឲ្យ មកជឿ លើព្រះគ្រីស្ទ អាចជាអ្វីដែលឥតប្រយោជន៍ ប្រសិនបើក្រុមជំនុំមិនទទួលស្គាល់ពួកគាត់ ថាជាបងប្អូននៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។
(តែគេមិនបង្ខំឲ្យទីតុស ជាសាសន៍ក្រេក ដែលនៅជាមួយនឹងខ្ញុំ បានកាត់ស្បែកទេ)
២:៣ អរព្រះគុណព្រះអង្គដែលក្រុមជំនុំបានរាប់ពួកគេជាបងប្អូនក្នុងព្រះគ្រីស្ទដែរ។ ពួកគាត់បានធ្វើការទទួលស្គាល់ថាព្រះបានទទួលបុរសជនជាតិ ក្រិចនេះ ដោយសារជំនឿរបស់គាត់រួចទៅហើយ ហើយគាត់មិនចាំបាច់ត្រូវក្លាយជាជនជាតិយូដា (ដោយទទួលពិធីកាត់ស្បែក)ដើម្បីឲ្យគាត់អាចចូលមកក្នុងគ្រួសាររបស់ព្រះនោះទេ។ ត្រង់នេះគឺជា ចំនុចយ៉ាងច្បាស់លាស់ដែលលោកប៉ុល ចង់និយាយទៅកាន់ពួកជំនុំកាឡាទី។ ដូច្នេះ ដោយសារតែពួកអ្នកដឹកនាំ ពួកក្រុមជំនុំ មិនបានបង្ខំឲ្យលោកទីតុសទទួលពិធីកាត់ស្បែកផង ការនេះសបញ្ជាក់ឲ្យ ឃើញច្បាស់ថា ការបង្រៀនរបស់ពួកសាសនាយូដា ដែលនិយាយថា ត្រូវតែទទួលពិធីកាត់ស្បែក ទើបទទួលបានសេចក្តីសង្គ្រោះ គឺជាការខុសឆ្គងទាំងស្រុង។
ដែលបង្ហាញគេដូច្នេះ គឺដោយព្រោះពួកបងប្អូនក្លែងក្លាយ ដែលបានស៊កសៀតចូលមក ដោយលួចលាក់ គេបានលួចចូល ដើម្បីនឹងលបមើលសេរីភាពនៃយើងខ្ញុំ ដែលនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ ដោយចង់នាំឲ្យយើងខ្ញុំ ជាប់ចំណងវិញ តែយើងខ្ញុំមិនព្រមចុះចូលនឹងពួកនោះ សូម្បីតែ១ភ្លែតផង ដើម្បីឲ្យសេចក្ដីពិតរបស់ដំណឹងល្អ បាននៅស្ថិតស្ថេរជាប់នឹងអ្នករាល់គ្នា
២:៤-៥ “ពួកបងប្អូនក្លែងក្លាយ” គឺសំដៅទៅលើពួកសាសនាយូដា។ លោកប៉ុលនិយាយថាពួកគេ ចង់នាំឲ្យពួកអ្នកជឿជាប់នៅក្នុងចំណងវិញ (ភាពជាទាសករ)។ គាត់និយាយសំដៅទៅលើការជាប់ ចំណងនៅក្រោមក្រឹត្យវិន័យ។ គាត់ពន្យល់ពីការនេះច្រើនថែមទៀតនៅក្នុងជំពួកពី៣ និង ទី៤។ បន្ទាប់មានការខ្វែងគំនិតគ្នាអំពីការនេះ ពួកសាសនាយូដានៅតែបន្តក្នុងការប្រឆាំងជាមួយនឹង បេសកម្មរបស់លោកប៉ុលឈោងចាប់ទៅកាន់សាសន៍ដទៃ លើកទីមួយនៅក្នុងក្រុងអាន់ទីយ៉ូក (ខ១២) បន្ទាប់មកនៅស្រុកកាឡាទី ដែលបណ្តាលឲ្យលោកប៉ុលសរសេរសំបុត្រនេះឡើង។ បញ្ហា ត្រូវដោះស្រាយជាផ្លូវការ នៅក្នុងក្រុមព្រឹក្សាក្រុងយេរូសាឡិម ក្នុងឆ្នាំ ៤៩គស (កិច្ចការ ១៥) ប៉ុន្តែ ការទាស់ប្រឆាំងរបស់ពួកសាសនាយូដា បានបន្តកើតមានឡើង ពេញមួយជីវិតរបស់លោកប៉ុល (ទីតុស ១:១០-១១)។
តែពួកអ្នក ដែលគេរាប់ទុកជាប្រសើរ ទោះបើគេជាអ្វីក៏ដោយ នោះឥតមានអំពល់អ្វីដល់ខ្ញុំទេ ព្រោះព្រះទ្រង់មិនរើសមុខអ្នកណាឡើយ ពួកអ្នកមុខនោះមិនបានបន្ថែមចំណេះអ្វីឲ្យខ្ញុំសោះ
២:៦ ពួកអ្នកដឹកនាំក្រុមជំនុំមិនបានបន្ថែមអ្វីទៅកាន់ដំណឹងល្អ ដែលលោកប៉ុលប្រកាសផ្សាយ នោះទេ ដោយសារតែដំណឹងនោះមានភាពពេញលេញរួចទៅហើយ។ ដំណឹងល្អនេះមិនមានការ ខ្វះ ទៅលើចំនុចណាមួយ ដូចដែលពួកសាសនាយូដាបាននិយាយនោះទេ។
តែកាលគេបានឃើញថា ដំណឹងល្អសំរាប់ពួកមិនកាត់ស្បែក បានផ្ញើទុកនឹងខ្ញុំ ដូចជាដំណឹងល្អ សំរាប់ពួកកាត់ស្បែក
បានផ្ញើទុកនឹងលោកពេត្រុសដែរ (ដ្បិតព្រះ ដែលបណ្តាលឲ្យលោកពេត្រុស ធ្វើជាសាវក ដល់ពួកកាត់ស្បែក នោះបានបណ្តាលឲ្យខ្ញុំ ធ្វើជាសាវកដល់ពួកសាសន៍ដទៃដែរ) ហើយកាលបានឃើញ ព្រះគុណ ដែលទ្រង់ប្រទានមកខ្ញុំ នោះលោកយ៉ាកុប លោកកេផាស នឹងលោកយ៉ូហាន ដែលគេរាប់ទុកជាសសរទ្រូង លោកបានលូកដៃស្តាំមកទទួលខ្ញុំ នឹងបាណាបាស ក្នុងសេចក្ដីប្រកបគ្នា ដើម្បីឲ្យយើងខ្ញុំទៅឯសាសន៍ដទៃ ហើយលោកទៅឯពួកកាត់ស្បែកវិញ
២:៧-៩ ពួកអ្នកដឹកនាំទាំងបី នៃពួកជំនុំគឺ លោកយ៉ាកុប (ប្អូនរបស់ព្រះយេស៊ូវ) លោកពេត្រុស (កេផាស) និង លោកយ៉ូហាន។ ពួកគាត់បានទទួលស្គាល់ថា ព្រះបានប្រទានភារកិច្ចនេះទៅកាន់ លោកប៉ុលក្នុងការផ្សាយដំណឹងល្អទៅកាន់សាសន៍ដទៃ ដូចគ្នាជាមួយនឹងលោកពេត្រុស ដែលព្រះ បានប្រទានភារកិច្ចទៅកាន់គាត់ ក្នុងការផ្សាយដំណឹងល្អទៅកាន់ពួកយូដា។ ព្រះអង្គកំពុងធ្វើការ ដូចគ្នាតាមរយៈជីវិតរបស់លោកពេត្រុស និង លោកប៉ុល។ ពួកគាត់ទាំងពីរបានទទួលការបំពេញ ព្រះចេស្តាមកពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ (ធ្វើការប្រៀបធៀបលោកពេត្រុស នៅក្នុងកិច្ចការ ៥:១២-១៦ ទៅកាន់លោកប៉ុលនៅក្នុង កិច្ចការ ១៤:៣, ១៩:១១-១២)។ ពួកគាត់ទាំងពីរប្រកាសដំណឹងល្អតែ មួយដូចគ្នា។ ហើយមានដំណឹងល្អតែមួយគត់។ ភាពខុសគ្នានៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគាត់គឺជាការ ដែល ព្រះអង្គបានត្រាស់ហៅពួកគាត់ឲ្យទៅប្រកាសដំណឹងល្អទៅកាន់ក្រុមមនុស្សផ្សេងគ្នា។
លោកផ្តាំឲ្យតែយើងខ្ញុំនឹងចាំពីពួកអ្នកក្រ ជាការដែលខ្ញុំឧស្សាហ៍ខំធ្វើដែរ។
២:១០ ជាច្រើនដងក្រោយមក លោកប៉ុលបានរៃអង្គាសប្រាក់ដង្វាយសម្រាប់ពួកជំនុំនៅក្នុងក្រុង យេរូសាឡិម ដែលជាក្រុមជំនុំមានភាពក្រីក្រយ៉ាងខ្លាំង (កិច្ចការ ២៤:១៧; រ៉ូម ១៥:២៦; ១កូរិនថូស ១៦:១-៣; ២ កូរិនថូស ៨,៩ )។
ដូចនេះ ការទៅជួបសួរសុខទុក្ខ ទៅកាន់ក្រុងយេរូសាឡិមសម្រេចឲ្យមាន លទ្ធផលពីរ ដែលគឺជា ចំនុចដែលលោកប៉ុលចង់ឲ្យពួកជំនុំកាឡាទីបានដឹង។ ចំនុចទីមួយ លោកប៉ុលបាននាំយកអ្នកជឿព្រះម្នាក់ ជាជនសាសន៍ដទៃដែលមិនបានទទួលពិធីកាត់ស្បែក ទៅជួបជាមួយនឹងអ្នកដឹកនាំក្រុម ជំនុំក្នុងក្រុង យេរូសាឡិម ហើយពួកគេបាននិយាយថា លោកទីតុសមិនចាំបាច់ក្នុងការទទួលពិធី កាត់ស្បែកនោះទេ។ ការនេះបានបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ថា ពួកគាត់មានការយល់ស្របថា ការកាត់ស្បែកគឺមិនចាំបាច់សម្រាប់ សេចក្តីសង្គ្រោះទេ។ ចំនុចទីពីរគឺជាការ ដែលពួកអ្នកដឹកនាំក្រុមជំនុំបានបញ្ជាក់ថា ដំណឹងល្អដែល លោកប៉ុលប្រកាស និង ការត្រាស់ហៅ របស់លោកប៉ុល ឲ្យធ្វើជាសាវ័កទៅកាន់សាសន៍ដទៃ សុទ្ធតែជាការដែលមកពីព្រះ។
បញ្ហានៅក្រុងអាន់ទីយ៉ូក
ក្រុងអាន់ទីយ៉ូកគឺជា កន្លែងលើកដំបូងនៅក្នុងសៀវភៅកិច្ចការ ដែលពួកគ្រីស្ទបរិស័ទសាសន៍ យូដា បានធ្វើការប្រកាសដំណឹងល្អទៅកាន់សាសន៍ដទៃ (កិច្ចការ ១១:១៩-២០)។ ដូច្នេះហើយ ក្រុង អាន់ទីយ៉ូកគឺជា កន្លែងដំបូងដលពួកសាសន៍យូដា និង ពួកសាសន៍ដទៃមកជួបជុំជាមួយនឹងគ្នា។ ទោះបីជាពួកគាត់មានចំនុចខុសគ្នាជាច្រើន នៅក្នុងវប្បធម៌របស់ពួកគាត់ក៏ដោយ គង់តែពួកគាត់មាន ចំនុចតែមួយដូចគ្នា ហើយចំនុចនោះគឺជាការដែលពួកគាត់មានជំនឿទៅលើព្រះគ្រីស្ទដូចគ្នា។ ដូច្នេះ គឺនៅក្នុងក្រុងអាន់ទីយ៉ូកនេះហើយ ដែលជាលើកដំបូងដែល ពួកអ្នកជឿបានឈ្មោះ ថា ‘ពួកគ្រីស្ទាន’ (កិច្ចការ ១១: ២៥-២៦)។
ប៉ុន្តែ កាលលោកពេត្រុសបានមកដល់អាន់ទីយ៉ូក នោះខ្ញុំបានទាស់ទទឹងនឹងលោកនៅប្រទល់មុខ ពីព្រោះលោកគួរឲ្យបន្ទោសបាន
២:១១ នៅអាន់ទីយ៉ូក លោកប៉ុលបាន ទាស់ទទឹង (ἀντέστην) នឹងលោកពេត្រុស។ នៅក្នុង ភាសាក្រិចមានន័យ បញ្ឈប់នរណាម្នាក់មិនឲ្យគេទៅកាន់ទិសដៅ ដែលគេកំពុងទៅ។ ហេតុអ្វី បានជាលោកប៉ុលបាន ធ្វើការនេះ? ដើម្បីឲ្យយល់ពីការនេះ យើងត្រូវតែដឹងពីសាវតាស្ថានភាព ដែលបាន កើតឡើងនៅក្នុងព្រឹត្តិការណ៍នេះ។ ពួកយូដាមិនបរិភោគជាមួយនឹងសាសន៍ដទៃនោះទេ ដោយសារតែពួកគេរាប់ពួកសាសន៍ដទៃថា ជាពួក “មិនស្អាត” (មិនបរិសុទ្ធ) យ៉ាងណាមិញ ព្រះអង្គ បានបង្ហាញលោកពេត្រុសឲ្យឃើញនិមិត្តមួយ ដើម្បីបង្ហាញពីការដែលទ្រង់ស្វាគមន៍ពួកសាសន៍ដទៃ ឲ្យចូលរួមមកក្នុងក្រុមជំនុំដែរ (កិច្ចការ ១០:៩-១៦)។ ហើយទ្រង់បានធ្វើការបញ្ជាក់ពីការនេះថែមទៀត តាមរយៈការដែលទ្រង់បានចាក់បង្ហូរព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់មកពួកអ្នកជឿ ដែលជា សាសន៍ដទៃ (កិច្ចការ ១០:៤៤-៤៨)។ ក្រោយមក នៅពេលដែលលោកពេត្រុសបានប្រាប់ពួកអ្នក ជឿនៅក្នុងក្រុងយេរូសាឡិម (គឺជាពួកយូដា) អំពីការដែលគាត់បានបរិភោគជាមួយនឹងសាសន៍ដទៃ នោះពួកគេក៏បានរិះគន់មកកាន់គាត់។ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលគាត់បានធ្វើការពន្យល់ទៅកាន់ពួកគេថា ព្រះបានប្រទានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធទៅកាន់ពួកសាសន៍ដទៃដែរ នោះពួកគេក៏ទទួលស្គាល់ការនេះ ហើយសរសើរតម្កើងព្រះ (កិច្ចការ ១១:១-១៨)។
ដ្បិតមុនដែលមានអ្នកខ្លះមកពីលោកយ៉ាកុប នោះលោកបានបរិភោគជាមួយនឹងពួកសាសន៍ដទៃ តែលុះគេមកដល់ហើយ នោះលោកដកខ្លួនថយចេញ ដោយកោតខ្លាចដល់ពួកកាត់ស្បែក
២:១២ ដូច្នេះនៅពេលដែលលោកពេត្រុស បានមកកាន់ក្រុងអាន់ទីយ៉ូក គាត់បានធ្វើការបរិភោគ ជាប្រចាំជាមួយនឹងសាសន៍ដទៃ។ ការបរិភោគជាមួយគ្នា គឺជាសញ្ញាបង្ហាញពីការរួបរួម និង ភាពស្មើ គ្នា។ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលមានសាសន៍យូដាមួយចំនួនបានមកដល់ ពួកគេអះអាថា លោកយ៉ាកុប បញ្ជូនពួកគេមក ដែលការអះអាងរបស់ពួកគេអាចប្រហែលជាមិនមែនជាការពិតនោះទេ (កិច្ចការ ១៥:២៤)។ នៅេពលដែលពួកគេបានមកដល់ លោកពេត្រុសបានឈប់បរិភោគជាមួយនឹង ពួកអ្នកជឿ ដែលជាសាសន៍ដទៃ។ ហេតុអ្វី? លោកប៉ុលនិយាយថា នេះគឺដោយសារតែលោក ពេត្រុស មានការភ័យខ្លាច។ ការត្រាស់ហៅរបស់លោកពេត្រុស គឺជាការនាំដំណឹងល្អទៅកាន់ ពួកយូដា។ គាត់មិនចង់ឲ្យពួកយូដា មានការជំពប់ចិត្តដោយសារតែគាត់ទេ។ ដូច្នេះនៅពេលដែល ពួកគេមកដល់ គាត់បានតាមតាមទំនៀមទំលាប់របស់សាសន៍យូដា ដោយការ ញែកខ្លួនគាត់ចេញពីសាសន៍ដទៃ។
ឯពួកសាសន៍យូដាឯទៀត ក៏ធ្វើជាពើជាមួយនឹងលោកដែរ ដល់ម៉្លេះបានជាបាណាបាស ត្រូវបណ្តោយតាម អំពើកំពុតរបស់គេទៀត
២:១៣ ដោយសារតែលោកពេត្រុស គឺជាអ្នកដឹកនាំដែលគួរឲ្យគោរពម្នាក់ គ្រីស្ទបរិស័ទសាសន៍ យូដាបានធ្វើតាមគាត់ ទោះបីជាអាកប្បកិរិយារបស់គាត់មានភាពខុសឆ្គងនៅក្នុងស្ថានភាពនេះ ក៏ដោយ។
កាលខ្ញុំឃើញថា គេមិនដើរត្រង់តាមសេចក្ដីពិតនៃដំណឹងល្អទេ នោះខ្ញុំក៏សួរលោកពេត្រុស នៅមុខមនុស្ស ទាំងអស់ថា បើលោក ដែលជាសាសន៍យូដា មិនប្រព្រឹត្តតាមទំនៀមទំលាប់របស់សាសន៍យូដាទេ គឺប្រព្រឹត្តតាម ទំនៀមទំលាប់សាសន៍ដទៃវិញ នោះហេតុអ្វីបានជាបង្ខំឲ្យសាសន៍ដទៃ ប្រព្រឹត្តដូចជាសាសន៍ យូដាដូច្នេះ
២:១៤ លោកប៉ុលបានធ្វើការប្រឈមមុខនិយាយទៅកាន់លោកពេត្រុស អំពីអំពើកំពុតរបស់គាត់។ លោកពេត្រុសមិនរស់នៅស្របតាមក្រឹត្យវិន័យទៀតនោះទេ ប៉ុន្តែគាត់បែរជាប្រព្រឹត្តខ្លួនដូច្នោះ នៅ ពេលដែលពួកយូដាពីក្រុងយេរូសាឡិមបានមកដល់។ តាមរយៈសកម្មភាពរបស់គាត់ គាត់បានថ្លែង បញ្ជាក់ថា ពួកអ្នកជឿ ដែលសាសន៍ដទៃត្រូវតែរក្សាកាន់តាមក្រឹត្យវិន័យដើម្បីឲ្យ ពួកគេបានការ ទទួលស្គាល់ពេញលេញថាជា គ្រីស្ទបរិស័ទ ទោះបីជាគាត់ខ្លួនឯងមិនបានកាន់តាមក្រឹត្យវិន័យផង។
លោកប៉ុលនិយាយថា លោកពេត្រុស និង គ្រីស្ទបរិស័ទសាសន៍យូដា ដែលបានត្រាប់តាមអាកប្ប កិរិយារបស់លោក ពេត្រុស “មិនដើរត្រង់”។ សម្រាប់ជនជាតិយូដា “ការដើរ” គឺជាការរស់នៅ ហើយ ពាក្យថា “ត្រង់” គឺសំដៅទៅលើភាពសុចរិត។ ការដែលពួកគ្រីស្ទបរិស័ទសាសន៍យូដា ធ្វើការញែក ខ្លួនចេញពី ពួកសាសន៍ដទៃដែលជាបងប្អូននៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ គឺជាការដែលមិនត្រឹមត្រូវនោះទេ។ សកម្មភាពរបស់ពួកគេ “មិនដើរត្រង់តាមសេចក្តីពិតនៃដំណឹងល្អទេ”។ នៅត្រង់នេះ តើលោកប៉ុល កំពុងតែគិតពីសេចក្តីពិតមួយណា? គាត់កំពុងគិតអំពីសេចក្តីពិត ដែលនិយាយថា អ្នកជឿទាំងអស់ បានទទួលការរាប់ជាសុចរិតដោយសារជំនឿនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ដូច្នេះយើងទាំងអស់គ្នារួមមក តែមួយ នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។ ជំនួសឲ្យការដែលយើងមានការបែងចែកបក្សពួក ទៅតាម ជាតិសាសន៍ ភេទតំណែង ឋានៈ មុខងារនៅក្នុងសង្គម យើងគួរមានការរួបរួមជាមួយគ្នា ដែលជាការឆ្លុះបញ្ជាំង ទៅកាន់ សេចក្តីពិតថា យើងទាំងអស់គ្នាបានរាប់ជាសុចរិតដូចគ្នា គឺដោយសារជំនឿយើងនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។
ឯយើងដែលជាសាសន៍យូដាពីកំណើត ហើយមិនមែនជាអ្នកដែលមានបាបក្នុងសាសន៍ដទៃ យើងដឹងថា មនុស្សមិនបានរាប់ជាសុចរិត ដោយប្រព្រឹត្តតាមក្រិត្យវិន័យនោះឡើយ គឺដោយសេចក្ដីជំនឿ ជឿដល់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទវិញ ហេតុនោះបានជាយើងជឿដល់ព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ ដើម្បីឲ្យបានរាប់ជាសុចរិត ដោយសារសេចក្ដីជំនឿ ជឿដល់ព្រះគ្រីស្ទនោះ មិនមែនដោយប្រព្រឹត្តតាមក្រិត្យវិន័យទេ ពីព្រោះគ្មានមនុស្សណាបានរាប់ជាសុចរិតដោយប្រព្រឹត្តតាមក្រិត្យវិន័យឡើយ
២:១៥-១៦ រាប់ជាសុចរិត (δικαιόω) គឺជាពាក្យដែលត្រូវបានប្រើ ក្នុងច្បាប់តុលាការ។ នៅពេល ដែលនរណាម្នាក់នៅក្នុងការកាត់ក្តី ចៅក្រមធ្វើការស្តាប់ទៅកាន់ភស្តុតាង ហើយធ្វើការសម្រេច សាលក្រម។ “រាប់ជាសុចរិត” មានន័យថាជនជាប់ចោទ ត្រូវបានចៅក្រមប្រកាសថា គាត់សុចរិត ហើយគ្មានទោសកំហុស។ ហើយការផ្ទុយពី
រាប់ជាសុចរិត គឺជាជាប់ទោស (ម៉ាថាយ ១២:៣៧)។ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ នៅពេលនរណាម្នាក់ បានរាប់ជាសុចរិតមានន័យថា ព្រះបានប្រកាសរាប់គាត់ជាសុចរិត ដែលទ្រង់នេះហើយគឺជាចៅក្រម ទៅលើជីវិតរបស់មនុស្សទាំងអស់។
តើធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីឲ្យបុគ្គលណាមួយអាចរាប់ជាសុចរិតបាន? មានមនុស្សជាច្រើនព្យាយាមឲ្យ បានការរាប់ជាសុចរិត ដោយការប្រព្រឹត្តរបស់ខ្លួន ប៉ុន្តែវាគឺជាអ្វីដែលមិនអាចទៅរួចនោះឡើយ។ លោកប៉ុលបាននិយាយនៅខ១៦ បីដងថា មនុស្សមិនអាចបានរាប់ជាសុចរិត តាមរយៈការ ប្រព្រឹត្តតាម ច្បាប់ក្រឹត្យវិន័យនោះឡើយ។
-
“មនុស្សមិនបានរាប់ជាសុចរិត ដោយប្រព្រឹត្តតាមក្រឹត្យវិន័យនោះឡើយ”
-
“មិនមែនដោយប្រព្រឹត្តតាមក្រឹត្យវិន័យទេ”
-
“ពីព្រោះគ្មានមនុស្សណាបានរាប់ជាសុចរិតដោយប្រព្រឹត្តតាមក្រឹត្យវិន័យឡើយ”។
ក្រឹត្យវិន័យត្រង់នេះគឺជាការសំដៅទៅលើ ក្រឹត្យវិន័យរបស់លោកម៉ូេស ប៉ុន្តែក៏រាប់បញ្ចូលរាល់ទាំង ក្រឹត្យវិន័យសាសនា ដែលផ្តោតទៅលើការខំប្រឹងប្រព្រឹត្តរបស់មនុស្ស ដើម្បីឲ្យបានសេចក្តីសុចរិត ដែរ។ គ្មានអ្វីដែលនរណាម្នាក់អាចធ្វើបាន ដើម្បីឲ្យអាចរាប់ខ្លួនជាសុចរិតនៅចំពោះមុខព្រះបាន ឡើយ។ នេះគឺជាដំណឹងអាក្រក់។
ដូច្នេះតើធ្វើយ៉ាងណាឲ្យយើងអាចរាប់ជាសុចរិតបាន? ម្តងទៀត លោកប៉ុលបានប្រាប់យើង ៣ចំនុច:
-
“គឺដោយសេចក្តីជំនឿ ជឿដល់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទវិញ”
-
“យើងជឿដល់ព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ”
-
“ដោយសារសេចក្តីជំនឿ ជឿដល់ព្រះគ្រីស្ទនោះ”។
មានតែវិធីមួយទេ ដែលអាចធ្វើឲ្យយើងរាប់ជាសុចរិតបាន នោះគឺការមានសេចក្តីជំនឿ ជឿលើ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ ជំនឿលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគឺជា ការទទួលស្គាល់ជឿលើចំនុចគ្រប់យ៉ាងអំពី ព្រះយេស៊ូវ និងគ្រប់ទាំងការដែលទ្រង់បានធ្វើសម្រាប់យើង។ អ្នកណាក៏ដោយក៏អាចទទួលបាន ការរាប់ជាសុចរិតពីព្រះបានដែរ តែមិនមែនដោយសារតែការប្រព្រឹត្តរបស់ពួកគេនោះទេ ប៉ុន្តែដោយ សារតែពួកគេមានជំនឿជឿលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ នេះគឺជាដំណឹងដ៏ល្អ។
រីឯ កាលយើងខ្ញុំកំពុងតែស្វែងរកឲ្យបានរាប់ជាសុចរិតក្នុងព្រះគ្រីស្ទ នោះបើសិនជាគេឃើញយើងមានបាបវិញ ដូច្នេះ តើព្រះគ្រីស្ទជាអ្នកចែកចាយអំពើបាបឬអី ទេ មិនមែនឡើយ
២:១៧ ពួកយូដាបានហៅអស់អ្នកណា ដែលមិនបានប្រព្រឹត្តតាមក្រឹត្យវិន័យគឺជា “មនុស្ស មានបាប” (ខ១៥)។ អញ្ចឹងបើនិយាយតាម ទស្សនៈទំនៀមទំលាប់របស់ពួកយូដា អស់ទាំង គ្រីស្ទបរិស័ទសាសន៍យូដា ដែលធ្វើការទុកចិត្តទៅលើការរាប់ជាសុចរិតដោយសារសេចក្តីជំនឿ ទៅ លើព្រះគ្រីស្ទ ជំនួសឲ្យការប្រព្រឹត្តទៅតាមក្រឹត្យវិន័យ គឺជាពួកដែលបានក្លាយជា “មនុស្សមាន បាប”។ ដូច្នេះ លោកប៉ុលបានសួរថា តើព្រះគ្រីស្ទជាអ្នកចែកចាយអំពើបាបឬអី?
ចម្លើយរបស់គាត់ នោះគឺ ទេ មិនមែនឡើយ! គ្រីស្ទបរិស័ទសាសន៍យូដា នៅក្នុងក្រុងអាន់ទីយ៉ូក មិន បានធ្វើបាប ដោយសារតែពួកគាត់បានបរិភោគជាមួយនឹងសាសន៍ដទៃឡើយ។ ពួកយូដាបានគិត ថាការបរិភោគជាមួយនឹងសាសន៍ដទៃគឺជាអំពើបាប ដោយសារតែក្រឹត្យវិន័យហាមមិនឲ្យធ្វើការ នេះ។ ប៉ុន្តែលោកប៉ុលបានដឹងថា ការបរិភោគជាមួយនឹង គ្រីស្ទបរិស័ទដែលជាសាសន៍ដទៃ មិនមែន ជាអំពើបាបនោះទេ ដោយសារតែនេះគឺជាអ្វីដែលដំណឹងល្អចង់ឲ្យពួកគេធ្វើដូច្នោះ។ ដូច្នេះ គំនិត ដែលនិយាយថា ព្រះគ្រីស្ទគឺជាអ្នកចែកចាយអំពើបាប គឺជាគំនិតខុសឆ្គងទាំងស្រុង ដោយសារតែអ្វី ដែលក្រឹត្យវិន័យសាសន៍យូដារាប់ជាអំពើបាប (ការបរិភោគជាមួយនឹងសាសន៍ដទៃ) នៅក្នុងដំណឹងល្អ ការនោះ មិនរាប់ជាអំពើបាបនោះទេ។
ដ្បិតបើសិនជាខ្ញុំតាំងការទាំងនោះឡើងវិញ ដែលខ្ញុំបានរំលំពីដើម នោះឈ្មោះថា ខ្ញុំតាំងខ្លួនខ្ញុំជាអ្នករំលងច្បាប់ហើយ
២:១៨ ប្រសិនបើលោកប៉ុល បង្រៀនមនុស្សឲ្យកាន់តាមក្រឹត្យវិន័យ ដើម្បីឲ្យពួកគេអាចទទួលបាន សេចក្តីសុចរិត ជំនួសឲ្យការប្រកាសដំណឹងល្អ នោះគាត់នឹងក្លាយជាបាបជន។ ហេតុអ្វី? ដោយសារ ការនេះគឺជាការមិនស្តាប់បង្គាប់ទៅកាន់ គ្រប់ការដែលព្រះអង្គបានបើកសំដែងទៅកាន់គាត់ និង ការ ដែលព្រះអង្គបានត្រាស់ហៅឲ្យគាត់ធ្វើ។
ពីព្រោះខ្ញុំបានស្លាប់ខាងឯក្រិត្យវិន័យ ដោយសារក្រិត្យវិន័យនោះឯង ដើម្បីឲ្យខ្ញុំបានរស់ខាងឯព្រះវិញ
២:១៩ ផ្ទុយទៅវិញ លោកប៉ុល «បានស្លាប់ខាងឯក្រឹត្យវិន័យ»។ នេះមានន័យថាគាត់គ្មានការពាក់ ព័ន្ធជាមួយនឹងក្រឹត្យវិន័យទៀតនោះឡើយ។ ក្រឹត្យវិន័យមិនស្លាប់ទេ។ ក្រឹត្យវិន័យនឹងមានភាពស្ថិតស្ថេរគង់វង់យូរជាងផ្ទៃ មេឃ និង ផែនដីទៅទៀត (ម៉ាថាយ ៥:១៨)។ ប៉ុន្តែលោកប៉ុលបានស្លាប់ខាងឯក្រឹត្យជារបៀបមួយ ដែលបង្ហាញថាគាត់បានទទួលការរាប់ជាសុចរិតហើយ។ គាត់លែងព្យាយាម ធ្វើការផ្សេងៗដើម្បី ឲ្យ បានគុណសម្បត្តិគ្រប់គ្រាន់ ដែលធ្វើឲ្យគាត់អាចទទួលបានការរាប់ជាសុចរិតមកពីព្រះនោះឡើយ ព្រោះថាការទាំងនោះគ្មានថ្ងៃនឹងអាចកើតឡើងទេ។
តើលោកប៉ុលបានស្លាប់ខាងឯក្រឹត្យវិន័យយ៉ាងដូចម្តេច? ទៅតាមក្រឹត្យវិន័យ ក្រឹត្យវិន័យបានកាត់ ទោសលោកប៉ុលឲ្យស្លាប់។ អស់អ្នកណាដែលបានស្លាប់ហើយ មិននៅក្រោមអំណាចនៃក្រឹត្យវិន័យ ទៀតនោះទេ។ ដូច្នេះឥឡូវនេះ លោកប៉ុលបានស្លាប់ខាងឯក្រឹត្យវិន័យហើយ។ ការនេះធ្វើឲ្យអាច “រស់ខាងឯព្រះវិញ”។ លទ្ធផលដែលកើតចេញពីជីវិត ដែលស្លាប់ខាង ឯក្រឹត្យវិន័យគឺជាជីវិត ដែលមានសេរីភាព រស់នៅសម្រាប់ព្រះ។ ជីវិតថ្មីនេះមិនមែន ជាជីវិតដែល ផ្តោតមក លើខ្លួនឯង ហើយព្យាយាមសាងគុណសម្បត្តិ តាមរយៈការកាន់តាមក្រឹត្យវិន័យនោះទេ។ តែវាគឺជាជីវិតដែល ផ្តោតទៅលើព្រះគ្រីស្ទ ហើយរស់នៅសម្រាប់សិរីល្អរបស់ព្រះ ដោយពឹងលើអំណាចចេស្តារបស់ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។
ខ្ញុំបានជាប់ឆ្កាងជាមួយនឹងព្រះគ្រីស្ទ ប៉ុន្តែខ្ញុំរស់នៅ មិនមែនជាខ្ញុំទៀត គឺជាព្រះគ្រីស្ទទ្រង់រស់ក្នុងខ្ញុំវិញ ហើយដែលខ្ញុំរស់ក្នុងសាច់ឈាមឥឡូវនេះ នោះគឺរស់ដោយសេចក្ដីជំនឿ ជឿដល់ព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ ដែលទ្រង់ស្រឡាញ់ខ្ញុំ ក៏បានប្រគល់ព្រះអង្គទ្រង់ជំនួសខ្ញុំហើយ
២:២០ នៅពេលដែលយើងបានទទួលការរាប់សុចរិត ដោយសារសេចក្តីជំនឿ ព្រះអង្គទ្រង់បានដាក់ យើងនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។ ការនេះមានន័យថាអត្តសញ្ញាណរបស់យើងមានការពាក់ព័ន្ធជាមួយនឹង ទ្រង់ និង ជាមួយគ្រប់កិច្ចការដែលទ្រង់បានធ្វើ។ អ្នកជឿទាំងអស់ត្រូវបានបង្កើតមកនៅក្នុង ព្រះគ្រីស្ទ (អេភេសូរ ២:១០) ហើយបានជាប់ឆ្កាងជាមួយនឹងទ្រង់ (រ៉ូម ៦:៥) ហើយបានកប់ជាមួយ នឹងទ្រង់ (កូឡូស ២:១២) ហើយក៏នឹងបានជាប់ក្នុងសេចក្តីរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់ដែរ (រ៉ូម ៦:៥)។
លោកប៉ុលបានលើកឃ្លាបួនសំខាន់មកនិយាយអំពីខ្លួនគាត់ផ្ទាល់ ដែលការនោះគឺជាសេចក្តីពិត សម្រាប់អស់អ្នកណាដែលជឿលើទ្រង់។
-
“ខ្ញុំបានជាប់ឆ្កាងជាមួយនឹងព្រះគ្រីស្ទ”
នៅលើឈើឆ្កាង ព្រះយេស៊ូវទ្រង់បានសុគតតំណាងយើងរាល់គ្នា។ ដូច្នេះនៅពេលដែលទ្រង់សុគត យើងក៏បានស្លាប់ដែរ។ យើងបានស្លាប់ជាមួយនឹងទ្រង់។ ឈើឆ្កាងបានធ្វើលើសពីការដែលគ្រាន់តែ បានដកអំពើបាបរបស់យើងចេញពីយើង។ ប៉ុន្តែ ក៏បានដកយើងចេញដែរ។ នេះហើយជាមូលហេតុ ដែលលោកប៉ុលបាននិយាយថា “ខ្ញុំរស់នៅមិនមែនជាខ្ញុំទៀត”។ គាត់កំពុងមានន័យថាជីវិតចាស់ អាត្មានិយមរបស់គាត់ បានជាប់ឆ្កាងជាមួយនឹងព្រះគ្រីស្ទ (រ៉ូម ៦:៥-៧) ហើយឥឡូវនេះជីវិតថ្មីរបស់ គាត់អាចរស់នៅបានដោយសារព្រះគ្រីស្ទ។
-
“ព្រះគ្រីស្ទទ្រង់រស់ក្នុងខ្ញុំ”
នេះគឺជាអត្ថន័យយ៉ាងច្បាស់លាស់ និង សាមញ្ញបំផុតនៃការពណ៌នាអំពីជីវិតគ្រីស្ទបរិស័ទ។ គ្រីស្ទបរិស័ទ គឺជាអស់អ្នកណាដែលមានព្រះគ្រីស្ទរស់នៅក្នុងគាត់ (យ៉ូហាន ១៥:១-៥; កូឡូស ១:២៧) ។ ព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់គង់នៅ ហើយរស់នៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នកជឿ តាមរយៈព្រះវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់ (រ៉ូម ៨:៩-១០)។ នៅពេលដែលយើងទុកចិត្តព្រះយេស៊ូវ យើងនឹងទទួលការរួបរួមជាមួយនឹងទ្រង់ ហើយចាប់ផ្តើមជីវិតថ្មី។ ការដែលយើងនៅរួបរួមជាមួយនឹងគ្រីស្ទ គឺជាសេចក្តីពិតដ៏ សំខាន់បំផុត សម្រាប់ជីវិតថ្មីរបស់លោកអ្នក។ ជីវិតរបស់លោកអ្នកមិនមែន ដើម្បីលោកអ្នកទៀត ឡើយ។ គ្រប់យ៉ាងគឺដើម្បីព្រះគ្រីស្ទ ដែលទ្រង់គង់ក្នុងលោកអ្នក។ ទ្រង់ដឹកនាំ និង នាំផ្លូវលោកអ្នក ទៅកាន់ជីវិតថ្មីរបស់លោកអ្នក។
-
“ខ្ញុំរស់ដោយសេចក្តីជំនឿ ជឿដល់ព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ”
អ្វីដែលជាលទ្ធផលឥឡូវនេះ នោះគឺជារស់នៅជីវិត ដែលពេញដោយសេចក្តីជំនឿជឿលើព្រះគ្រីស្ទ។ យើងបានរាប់ជាសុចរិត ដោយសារតែជំនឿជឿលើព្រះគ្រីស្ទ ហើយបន្ទាប់មក យើងរស់នៅជីវិតថ្មី របស់យើងដោយជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទ (២កូរិនថូស ៥:១៤-១៥)។ សេចក្តីជំនឿ មានន័យថា “ទុកចិត្តទៅលើ” ហើយ “ពឹងផ្អែកទៅលើ”។ ជីវិតរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ គឺជាជីវិតដែល បន្តក្នុងការពឹងផ្អែកទៅលើព្រះគ្រីស្ទ ហើយអនុញ្ញាតឲ្យទ្រង់ មានព្រះជន្មគង់ នៅក្នុងជីវិតរបស់យើង។ ជីវិតគ្រីស្ទបរិស័ទមិនមែនជាជីវិត ដែលតស៊ូខិតខំដោយកម្លាំងខ្លួនយើង នោះទេ។ ប៉ុន្តែគឺជាជីវិត ដែលទុកចិត្ត និង ស្តាប់បង្គាប់តាមព្រះគ្រីស្ទ។
-
“ដែលទ្រង់ស្រឡាញ់ខ្ញុំ ក៏បានប្រគល់ព្រះអង្គទ្រង់ជំនួសខ្ញុំហើយ”
ព្រះយេស៊ូវទ្រង់បានស្រលាញ់លោកប៉ុល។ នេះគឺជាកិរិយាស័ព្ទដែលគេប្រើនៅក្នុងអតីតកាល នៃ ភាសាក្រិច លោកប៉ុលបានប្រើពាក្យនេះ ដោយសារតែរ គាត់កំពុងគិតពីព្រឹត្តិការណ៍ជាក់លាក់ មួយ នៅក្នុងអតីតកាល នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវទ្រង់ បានស្រលាញ់គាត់។ តើការនេះបានកើតឡើង នៅពេលណា? គឺនៅពេលទ្រង់បានលះបង់ព្រះជន្មរបស់ទ្រង់ នៅលើឈើឆ្កាងសម្រាប់លោកប៉ុល។ នេះគឺជាសេចក្តីពិតសម្រាប់ អស់អ្នកណាដែលជឿលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់បាន បង្ហាញសេចក្តីស្រលាញ់យ៉ាងធំធេងរបស់ទ្រង់ តាមរយៈការដែលទ្រង់ បានលះបង់ ព្រះជន្មរបស់ ទ្រង់សម្រាប់លោកអ្នក។ គ្មាននរណាម្នាក់នឹងអាចស្រលាញ់លោកអ្នក ដល់ថ្នាក់នេះនោះទេ។ នេះ ហើយគឺ ជាសេចក្តីស្រលាញ់ដ៏ធំធេងបំផុត (យ៉ូហាន ១៥:១៣)។
ខ្ញុំមិនលើកព្រះគុណនៃព្រះចោលទេ ដ្បិតបើសិនជាសេចក្ដីសុចរិតមកដោយសារក្រិត្យវិន័យ នោះព្រះគ្រីស្ទបានសុគតជាឥតប្រយោជន៍សោះ។
២:២១ គឺដោយសារតែព្រះគុណរបស់ព្រះ ដែលយើងរាល់គ្នាអាចទទួលបានការរាប់ជាសុចរិត ដោយសារតែសេចក្តីជំនឿ ដែលយើងមានលើព្រះយេស៊ូវ។ ការដែលព្យាយាមក្នុងការឲ្យបាន សេចក្តីសុចរិត តាមរយៈការកាន់តាមក្រឹត្យវិន័យ នោះគឺជាការបដិសេធទៅកាន់ព្រះគុណរបស់ព្រះ ដែលមាននៅក្នុងដំណឹងល្អ។ បើវាពិតជាការដែលអាចទៅរួចថា មនុស្សពិតជាអាចខំប្រឹងប្រែង ធ្វើការដើម្បីឲ្យទទួលបានសេចក្តីសុចរិតដោយខ្លួនឯងបានមែន ព្រះយេស៊ូវទ្រង់មិនចាំបាច់យាង មកសុគតនោះទេ។ នៅយប់មុនពេលដែល ព្រះយេស៊ូវត្រូវបានគេឆ្កាង ទ្រង់បានអធិស្ឋានថា «ឱព្រះវរបិតានៃទូលបង្គំអើយ បើសិនជាបាន នោះសូមឲ្យពែង នេះកន្លងហួសពីទូលបង្គំទៅ»។ បើសិនជាមានវិធីណាផ្សេងទៀត (ក្រៅពីការដែលព្រះយេស៊ូវទៅឯឈើឆ្កាង) ដើម្បីឱ្យពួកយើងបានសង្រ្គោះ ព្រះយេស៊ូនឹងមិនបានត្រូវធ្វើទេ។ តែគ្មានវិធីណាផ្សេងទៀតនោះទេ។ មានតែវិធីនេះឯង ដើម្បីឲ្យព្រះអាចដកពែងនៃសេចក្តីក្រោធ របស់យើងរាល់គ្នាចេញ (ម៉ាថាយ ២៦:៣៩-៤២)។ ដូច្នេះ ព្រះយេស៊ូវបានទៅឯឈើឆ្កាងក្នុងនាមជាយញ្ញបូជាយ៉ាង ពេញលេញ ហើយគ្រប់គ្រាន់ សម្រាប់អំពើបាប យើងរាល់គ្នា។