Matthew 18 | DaoyPreahkun

ការប្រៀបប្រដូចកូនចៀមវង្វេង

នៅវេលានោះឯង ពួកសិស្សមកឯព្រះ‌យេស៊ូវទូលសួរថា តើអ្នកណាធំជាងគេក្នុងនគរស្ថាន‌សួគ៌

១៨:១ ពួកសិស្សនៅតែមិនយល់ពីរាជ្យនគរស្ថានសួគ៌។ ពួកគេបានគិតថាអាចជានគរនៃនយោបាយដែល ព្រះយេស៊ូវនឹងប្រទានឲ្យពួកគេមានតួនាទីសំខាន់ៗ។ ហេតុនេះហើយពួកគេចង់ដឹងថាអ្នកណាជាអ្នកដែលធំជាងគេនៅក្នុងនគរស្ថានសួគ៌។

តែទ្រង់ហៅកូនក្មេងតូច១មក ដាក់នៅកណ្តាលពួកគេ

១៨:២ ព្រះយេស៊ូវឆ្លើយនឹងសំនួរពួកគេជាមួយនឹងឧទាហរណ៏ពីការបន្ទាបខ្លួនដែលពួកអ្នកដើរតាមព្រះអង្គ ត្រូវតែមាន។ អ៊ីស្រាអែលនៅក្នុងសតវត្សទីមួយ កូនក្មេងមានដំណែងទាបបំផុតនៅក្នុងសង្គម។ ពួកគេ ក៏ពឹងផ្អែកលើឪពុករបស់ពួកគេទាំងស្រុងដែលមានសិទ្ធិអំណាចនៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ។ ហេតុនេះហើយ ការដែលប្រាប់សិស្សព្រះអង្គឲ្យបាន “ដូចជាកូនតូច” មានន័យថាឲ្យពួកគេត្រូវលះបង់ចោល មហិច្ឆតាអាត្មានិយមរបស់ពួកគេចំពោះការដែលចង់បានមុខដំណែងនៅក្នុងពិភពលោក ហើយទទួលយក ដំណែងដែលតូចទាបនៅក្នុងភ្នែករបស់មនុស្សក្នុងពិភពលោក ហើយនឹងការរស់នៅដោយពឹងផ្អែកទាំងស្រុង លើព្រះវរបិតាដ៏ជាព្រះរបស់គេ។

រួចមានបន្ទូលថា ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាជាប្រាកដថា បើអ្នករាល់គ្នាមិនផ្លាស់គំនិត ហើយត្រឡប់ដូចជាកូនតូចនេះ នោះនឹងចូលទៅក្នុងនគរស្ថាន‌សួគ៌ពុំបានឡើយ

១៨:៣ ដោយព្រោះតែលក្ខណៈជាមនុស្សអាត្មានិយមរបស់យើងទាំងអស់គ្នា ជាធម្មាតាមនុស្សមិនចង់ បន្ទាបខ្លួនគេហើយទទួលយកមុខដំណែងតូចទាបនោះឡើយ។ ប៉ុន្តែ យើងនឹងមិនអាចចូលទៅក្នុង នគរស្ថានសួគ៌បាននោះឡើយប្រសិនបើយើងមិនព្រមទទួលធ្វើការនេះ។ ដូច្នេះហើយ យើងត្រូវតែ “ផ្លាស់គំនិត” (στρέφω) ហើយប្រែដូចជាកូនក្មេង។ ពាក្យដែលបកប្រែមកថា “ផ្លាស់គំនិត” មានន័យថាផ្លាស់ប្តូរទិសដៅហើយដើរតាមផ្លូវផ្សេងវិញ។ ប្រសិនបើមនុស្សម្នាក់ឈោងចាប់មុខដំណែង និងកេរ្ត៏ឈ្មោះនៅក្នុងលោកីយនោះ គាត់កំពុងតែដើរក្នុងគោលដៅខុសហើយ។ គោលដៅនោះគឺដើម្បីឲ្យបានដូចជាកូនក្មេង។ សិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវ ទាំងនៅក្នុងពេលនោះនិងពេលឥលូវនេះ ត្រូវតែបែត្រឡប់ពីបំណងប្រាថ្នាចំពោះ កេរ្ត៏ឈ្មោះ ហើយត្រឡប់ទៅរកជីវិតនៃការបន្ទាបខ្លួនក្នុងការស្តាប់បង្គាប់ព្រះហើយបំរើអ្នកដទៃ។

តើយើងធ្វើការនេះដោយរបៀបណា? លក្ខណៈដូចជាកូនក្មេងរបស់យើងគឺមាននៅក្នុងទំនាក់ទំនង ជាមួយនឹងព្រះ។ ព្រះយេស៊ូវមិនសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងមានចរិកដូចជាកូនក្មេងចំពោះអ្នកដទៃនោះឡើយ។ ព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងបន្ទាបខ្លួនដូចជាកូនក្មេងនៅចំពោះព្រះជាម្ចាស់។ ដូច្នេះហើយ ការបន្ទាបខ្លួនមកពីការដែលបានស្គាល់ព្រះក្នុងនាមជាព្រះវរបិតារបស់អ្នក។ ពេលដែលអ្នកដឹងថា អ្នកត្រូវបានស្រលាញ់ដោយព្រះ ហើយពឹងផ្អែកទាំងស្រុងលើព្រះអង្គដើម្បីឲ្យបានជីវិតក្នុងពេលនេះនឹងជីវិត អស់កល្បជានិច្ចនៅក្នុងរាជ្យនគររបស់ព្រះអង្គ ហើយថាព្រះអង្គបានប្រទានឲ្យអ្នកនូវការទាំងនេះ ជាអំណោយ អ្នកនឹងទទួលការនេះដោយសេចក្តីជំនឿដូចជាកូនក្មេងជាមិនខាន។ ពេលនេះជីវិតថ្មី របស់អ្នកមិនមែនជា ការជំរុញដោយមហិច្ឆតាអាត្មានិយមចំពោះកេរ្ត៏ឈ្មោះក្នុងពិភពលោកទៀតនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ អ្នកមានស្កប់‌ចិត្តនៅក្នុងព្រះ ហើយអ្នកអាចដើរដោយអំណរជាមួយព្រះអង្គ ហើយ អនុញ្ញាតឲ្យព្រះអង្គដឹកនាំអ្នកគ្រប់ទីកន្លែងដែលព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យឲ្យអ្នកទៅ។

ដូច្នេះ អ្នកណាដែលបន្ទាបខ្លួន ឲ្យបានដូចកូនតូចនេះ អ្នកនោះឯងឈ្មោះថាធំជាងគេក្នុងនគរស្ថាន‌សួគ៌ហើយ

១៨:៤ ការដែលប្រែក្លាយឲ្យបានដូចជាកូនក្មេងទាមទារការបន្ទាបខ្លួន (ταπεινόω)។ ពាក្យនៅក្នុង ភាសាក្រិចមានន័យថា “ធ្វើឲ្យទាប” ហើយត្រូវបានប្រើសម្រាប់ដំណាំ ដែលដុះស្មើរដីជាជាង ដុះឡើងខ្ពស់។ វាចម្រើនលូតលាស់ល្អ ដោយយកទីតាំងទាប។ យើងនឹងរីកចម្រើននៅក្នុងរាជ្យនគរ ស្ថានសួគ៌ពេលដែលយើងឈប់ឈោងចាប់មហិច្ឆតានៅក្នុងពិភពលោកហើយចាប់ផ្តើមឈោងចាប់សេចក្តីជំនឿដូចជាកូនក្មេងនៅក្នុងព្រះជាម្ចាស់វិញ។ ការបន្ទាបខ្លួនមិនមែ នសម្រាប់តែមនុស្សទន់ខ្សោយនោះឡើយ; គឺសម្រាប់អស់អ្នកដែលមានសេចក្តីជំនឿរឹងមាំនៅក្នុងព្រះ។

រង្វាន់សម្រាប់អស់អ្នកដែលបន្ទាបខ្លួនគឺជាភាពធំនៅក្នុងនគរស្ថានសួគ៌។ ការបន្ទាបខ្លួនគឺជា លក្ខណៈសម្បត្តិដែលស្ថានសួគ៌ឲ្យតម្លៃ។ ពិភពលោកឲ្យតម្លៃលើកេរ្ត៏ឈ្មោះ; ប៉ុន្តែស្ថានសួគ៌ឲ្យតម្លៃលើការ បន្ទាបខ្លួនវិញ។ ព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញពីការបន្ទាបខ្លួនដល់យើងទាំងអស់គ្នាដោយការលះបង់សិទ្ធិ របស់ព្រះអង្គ ដើម្បីឱ្យទ្រង់អាចធ្វើតាមបំណងព្រះហឫទ័យនៃព្រះ (សូមមើល ភីលីព ២:៨)។ យើងទាំងអស់គ្នានឹង បានធំប្រសិនបើយើងធ្វើដូចគ្នានេះ។

អ្នកណាដែលទទួលកូនតូចណាមួយដូចកូននេះ ដោយនូវឈ្មោះខ្ញុំ នោះក៏ឈ្មោះថាទទួលខ្ញុំដែរ

១៨:៥ ការដែលប្រែដូចជាកូនក្មេង (ខ៣) ហើយទទួលយកមុខដំណែងដែលតូចទាប (២០:២៦-២៧) សិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវប្រែក្លាយដូចជា “កូនតូចមួយ”។ ដូច្នេះនៅក្នុងខនេះ “កូនតូច” សំដៅទៅអស់អ្នក ដែលបានបន្ទាបខ្លួនគេហើយនិងសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវ (អស់អ្នកដែល “ជឿដល់ខ្ញុំ” ក្នុង ខ៦)។ ព្រះយេស៊ូវកំណត់អត្តសញ្ញាណយ៉ាងពេញលេញជាមួយនឹងសិស្សព្រះអង្គ (១០:៤០, ២៥:៣៥-៤៥; លូគា ១០:១៦; កិច្ចការ ៩:៤; ១ កូរិនថូស ៨:១២)។ ដូច្នេះហើយការដែលទទួលពួកអ្នកទាំងនោះគឺ ដូចជា ទទួលព្រះអង្គដែរ។ ការនេះក៏មានន័យថាដែលធ្វើបាបទាស់នឹងពួកគេក៏ជាការប្រមាថដ៏ធំដែរ។

ប៉ុន្តែបើអ្នកណាធ្វើឲ្យកូនតូចណាមួយនេះ ដែលជឿដល់ខ្ញុំ រវាតចិត្តចេញ នោះស៊ូឲ្យគេយកថ្មត្បាល់កិនយ៉ាងធំ ចងកអ្នកនោះ ហើយពន្លង់ទៅក្នុងសមុទ្រទីជ្រៅវិញ ធ្វើយ៉ាងនោះនឹងមានប្រយោជន៍ដល់អ្នកនោះជាជាង

១៨:៦ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា វាគឺជារឿងប្រសើរជាងនៅក្នុងការដែលចងពន្លិចជាជាងការ ដែលធ្វើអោយអ្នកជឿណាមួយ "រវាតចិត្តចេញ"។ (ម៉ាថាយ ១៨:៥‚១៨:១០‚និង ១៨:១៤ ផ្តល់ហេតុផលថាហេតុអ្វី)។ ពាក្យដែលបកប្រែថា “ធ្វើឲ្យរវាតចិត្ត” (σκανδαλίσῃ) សំដៅលើការដែលប្រើនុយដើម្បី បញ្ឆោតសត្វឲ្យជាប់អន្ទាក់ ឬជា “ថ្មដែលជំពប់” ដែលធ្វើអោយមនុស្សណាម្នាក់ជំពប់ដួល។ យើងទាំងអស់គ្នាមិនត្រូវប្រព្រឹត្តក្នុងកិរិយាដែលជាអន្ទាក់ដល់ អ្នកដទៃអោយធ្លាក់ទៅក្នុងបញ្ហា ឬដាក់អន្ទាក់ អោយគាត់ធ្លាក់ទៅក្នុងអំពើបាបនោះឡើយ។

វេទនាដល់លោកីយ ដោយព្រោះអស់ទាំងហេតុដែលនាំឲ្យរវាតចិត្ត ដ្បិតសេចក្ដីនោះត្រូវតែមាន តែវេទនាដល់មនុស្សណាដែលបង្កើតហេតុឲ្យរវាតចិត្តនោះ

១៨:៧ “វេទនា” ជាពាក្យដែលបានប្រើដោយពួកហោរានៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់នៅក្នុងការបង្ហាញពី ការជំនុំជំរះរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ អស់អ្នក (ដែលនៅក្នុងលោកីយ) ដែលធ្វើអោយពួកអ្នកជឿជំពប់ដួល ហើយរវាតចិត្តនឹងត្រូវជាប់ទោសដោយព្រោះតែការនោះ។

បើសិនជាដៃ ឬជើងអ្នក នាំឲ្យគេរវាតចិត្ត នោះចូរកាត់ចោលទៅ ស៊ូឲ្យអ្នកចូលទៅក្នុងជីវិតកំបុតដៃជើងវិញ ជាជាងមានដៃជើងទាំង២ នឹងត្រូវបោះទៅក្នុងភ្លើង ដែលឆេះនៅអស់‌កល្បជានិច្ច ហើយបើភ្នែកអ្នកនាំឲ្យគេរវាតចិត្ត ចូរខ្វែះវាចោលទៅ ស៊ូឲ្យអ្នកចូលទៅក្នុងជីវិត មានភ្នែកតែ១វិញ ជាជាងមានភ្នែកទាំង២ នឹងត្រូវបោះទៅក្នុងភ្លើងនរក

១៨:៨-៩ ព្រះយេស៊ូវទើបតែបានដាស់តឿនអំពីសេចក្តីល្បួងពីមនុស្សផ្សេងទៀត។ ពេលនេះព្រះអង្គ ដាស់តឿនអំពីសេចក្តីល្បួងដែលចេញពីក្នុងខ្លួនយើង។ ព្រះយេស៊ូវមិនមែនមាន័យថាយើងគួរកាត់ផ្នែក ណាមួយចេញពីរាងកាយយើងនោះឡើយ។ ព្រះអង្គបានធ្វើការបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថាអំពើបាបចេញពី ក្នុងចិត្តរបស់ យើងហើយ (៧:២០-២៣)។ ចំនុចដែលព្រះអង្គកំពុងលើកឡើងថា យើងត្រូវតែប្រឈមមុខ ជាមួយនឹងអំពើបាប ដោយភាពហ្មត់ចត់។ និមិត្តសញ្ញាអំពីដៃជាអ្វីដែលយើងធ្វើ ជើងជាកន្លែងដែលយើងទៅ ហើយនឹងភ្នែកជាអ្វីដែល យើងសម្លឹងមើល។ អ្វីដែលអាចនាំអោយយើងធ្វើបាបត្រូវតែលុបបំបាត់ចេញពី ជីវិតរបស់យើង។

ដើម្បី “ចូលទៅក្នុងជីវិត” ហើយនឹង “ចូលក្នុងនគរព្រះ” ជាចំនុចដូចគ្នា។ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលអំពីជីវិត អស់កល្បជានិច្ច ដែលជាទំនាក់ទំនងនៃសេចក្តីសុខសាន្ត និងសេចក្តីស្រឡាញ់ជាមួយនឹងព្រះអស់កល្ប ជានិច្ច (យ៉ូហាន ១៧:៣)។ អ្វីដែលផ្ទុយពីនោះ គឺជាសេចក្តីស្ថាននរក។ ពាក្យនៅក្នុងភាសាក្រិច ដែលបកប្រែថា “ភ្លើងនរក” (γέενναν) ផ្តោតលើជ្រលងហ៊ីនណំម។ ជ្រលងនេះស្ថិតនៅខាងក្រៅ ក្រុងយេរូសាឡិមជាកន្លែង ដែលស្តេចយូដាមួយចំនួន បានថ្វាយដង្វាយដុតកូនរបស់ពួកគេ ចំពោះព្រះក្លែងក្លាយម៉ូឡុក (២ របាក្សត្រ២៨:៣‚ ៣៣:៦‚ យេរេមា ៧:៣១‚ ៣២:៣៥) ទោះបីព្រះបានបង្គាប់ពួកគេមិនឲ្យធ្វើយ៉ាង ដូច្នោះក៏ដោយ (លេវីវិន័យ ១៨:២១; ២០:២-៥; ចោទិយកថា ១២:៣១, ១៨:១០)។ ស្តេចយ៉ូសៀសបានបញ្ឈប់ការដ៏អាក្រក់នេះ (២ ពង្សាវតារក្សត្រ ២៣:១០) ប៉ុន្តែគ្មានសាសន៍យូដាណាមួយ ចង់រស់នៅកន្លែងនោះឡើយ។ ដូច្នេះហើយ គេបានធ្វើឲ្យកន្លែងនោះ ប្រែទៅជា កន្លែងចាក់សំរាមវិញ។ មានដង្កូវរស់នៅក្នុងគំនរសំរាម ហើយមានភ្លើង តែងតែឆេះជានិច្ច។ ជ្រលងហ៊ីនណំម គឺជាកន្លែងដ៏អាក្រក់ ដែលពួកសាសន៍យូដាបានប្រើឈ្មោះនេះ ដើម្បីសំដៅទៅទីកន្លែង ដែលព្រះជាម្ចាស់នឹង បំផ្លាញអស់ទាំងសេចក្តីអាក្រក់នៅថ្ងៃណាមួយ។

ចូរប្រយ័ត្ន កុំឲ្យមើល‌ងាយចំពោះកូនតូចណាមួយនោះឡើយ ដ្បិតខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា ទេវតារបស់វា ដែលនៅស្ថាន‌សួគ៌តែង‌តែឃើញព្រះ‌ភក្ត្រព្រះវរ‌បិតាខ្ញុំជានិច្ច ដែលទ្រង់គង់នៅស្ថាន‌សួគ៌

១៨:១០ នេះជាសេចក្តីពិតដូចដែលមាននៅក្នុង ខ៥-៦។ យើងមិនត្រូវ “មើលងាយ” ឬមិនឲ្យតម្លៃ ( καταφρονήσητε) ដល់អ្នកជឿដទៃទៀតនោះឡើយ។ ពួកអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវទាំងអស់មានតម្លៃ យ៉ាងវិសេសហើយមានសារៈសំខាន់បំផុត។ ការនេះបង្ហាញដោយការពិតដែលថាយើងទាំងអស់គ្នា មានទេវតានៅក្នុងស្ថានសួគ៌ដែលតែងតែយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះយើងទាំងអស់គ្នា។

បើមនុស្សណាមានចៀម១រយ ហើយមាន១វង្វេងបាត់ តើអ្នករាល់គ្នាគិតដូចម្តេច តើមិនទុកចៀម៩៩នៅលើភ្នំ នឹងទៅរកចៀម១ ដែលវង្វេងបាត់នោះទេឬអី

១៨:១២ ព្រះយេស៊ូវបានផ្តល់ឲ្យហេតុផលមួយផ្សេងទៀតចំពោះការដែលមិនត្រូវមើលងាយ អ្នកជឿផ្សេងទៀត។ អ្នកគង្វាល (ព្រះយេស៊ូវ) យកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះចៀមនិមួយៗនៅក្នុងហ្វូងចៀម របស់ព្រះអង្គ ហើយព្រះអង្គស្វែងរកកូនចៀមមួយដែលវង្វេងចេញ។

ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាជាប្រាកដថា បើរកឃើញ នោះមានសេចក្ដីអំណរចំពោះចៀមនោះ ជាជាងចៀម៩៩ដែលមិនបានវង្វេងទៅទៀត

១៨:១៣ ព្រះយេស៊ូវយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះចៀមដែលវង្វេងយ៉ាងខ្លាំងដែលព្រះអង្គមានអំណរ ពេលដែលព្រះអង្គរកវាឃើញវិញ! បើនេះជាព្រះទ័យរបស់ព្រះយេស៊ូវដែលព្រះអង្គមានចំពោះហ្វូងចៀម របស់ព្រះអង្គនោះ យើងមិនត្រូវធ្វើអោយចៀមណាមួយវង្វេងចេញនោះឡើយ។ សេចក្តីអំណររបស់ អ្នកគង្វាលពីការដែលបានរកឃើញចៀមដែលវង្វេងបាត់បង្រៀនយើងថាយើងគួរតែឲ្យតម្លៃហើយគោរពដល់កូនតូចរបស់ព្រះអង្គទាំងអស់។ អំណររបស់ព្រះអង្គនោះលើសលន់ពន់ពេកណាស់! ឥរិយាបទរបស់យើង ក៏គួរតែដូចពេលដែលព្រះយេស៊ូវរកឃើញពួកអ្នកជឿដែលវង្វេងហើយនាំគេមកផ្ទះវិញដែរ។

ដូច្នេះ ព្រះវរ‌បិតានៃអ្នករាល់គ្នាដែលគង់នៅស្ថាន‌សួគ៌ ទ្រង់ក៏មិនសព្វព្រះ‌ហឫទ័យ ឲ្យកូនតូចណាមួយនេះ ត្រូវវិនាសដូច្នោះដែរ។

១៨:១៤ ចៀមទាំងនេះមានសារៈសំខាន់មិនមែនសម្រាប់តែចំពោះពួកទេវតា ហើយនឹងអ្នកគង្វាល តែប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែក៏ដល់ព្រះវរបិតាដ៏ជាព្រះផងដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់យកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះអ្នកជឿម្នាក់ៗ។ ព្រះអង្គមិនសព្វព្រះទ័យឲ្យកូនរបស់ព្រះអង្គវង្វេងចេញពីសេចក្តីពិតហើយវង្វេងបាត់នោះឡើយ។ ប្រសិនបើពួកអ្នកជឿទាំងអស់មានសារៈសំខាន់ដែលទេវតា ព្រះយេស៊ូវ ហើយនឹងព្រះវរបិតាយកព្រះទ័យ ទុកដាក់ចំពោះគេនោះ យើងទាំងអស់គ្នាមិនត្រូវមើលងាយពួកគេនោះឡើយ មិនថាពួកគេមើលទៅតូចទាប ហើយមិនសំខាន់យ៉ាងណាក្តី។ យើងត្រូវតែឲ្យតម្លៃដល់គ្នាទៅវិញទៅមកដូចដែលព្រះបានឲ្យតម្លៃយើង ទាំងអស់គ្នាដែរ។

បើបងឬប្អូនធ្វើបាបនឹងអ្នក នោះឲ្យទៅបន្ទោសគាត់ ក្នុងកាលដែលមានតែអ្នកហើយនឹងគាត់ បើគាត់ស្តាប់អ្នក នោះអ្នកនឹងបានបងឬប្អូននោះមកវិញ

១៨:១៥ ការប្រៀបប្រដូចកូនចៀមវង្វេងបង្ហាញថាព្រះទ្រង់យកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះកូនតូចរបស់ ព្រះអង្គទាំងអស់ ដូច្នេះហើយយើងគួរតែយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមកផងដែរ។ ផលប៉ះពាល់ជាក់ស្តែងនៃរឿងប្រៀបប្រដូចបានច្បាស់ក្នុងខគម្ពីរទាំងនេះ។ ប្រសិនបើមានអ្នកជឿណាម្នាក់ នៅក្នុងពួកជំនុំរបស់អ្នកកំពុងស្ថិតនៅក្នុងគ្រោះថ្នាក់ យើងត្រូវធ្វើការដើម្បីអោយបានគាត់ត្រឡប់មកវិញ។ ប្រសិនបើយើងទទួលបានជោគជ័យ “អ្នកនឹងបានបងឬប្អូននោះមកវិញ”។

អ្នកជឿម្នាក់វង្វេងចេញពេលដែលគេធ្វើបាបទាស់នឹងអ្នកផ្សេងទៀត។ ពេលដែលការនេះកើតមានឡើង តើយើងត្រូវធ្វើដូចម្តេច? ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលប្រាប់យើងថា។

តែបើគាត់មិនព្រមស្តាប់ទេ នោះត្រូវយកមនុស្សម្នាក់ឬ២នាក់ទៅជាមួយ ដើម្បីនឹងបញ្ជាក់គ្រប់ទាំងពាក្យ ដោយ‌សារស្មរបន្ទាល់២ឬ៣នាក់ បើគាត់មិនព្រមស្តាប់អ្នកទាំងនោះទេ នោះត្រូវតែប្រាប់ដល់ពួកជំនុំ ហើយបើមិនព្រមស្តាប់ពួកជំនុំទៀត នោះត្រូវតែរាប់គាត់ ទុកជាអ្នកក្រៅសាសន៍ ឬជាអ្នកយកពន្ធវិញ

១៨:១៦-១៧ យើងឃើញថា វាមាន ៤ ជំហ៊ាន៖

ដំបូង យើងគួរនិយាយជាលក្ខណៈផ្ទាល់ខ្លួន ទៅកាន់អ្នកដែលបានធ្វើអំពើបាបទាស់នឹងយើង។
បើសិនជាគាត់មិនស្ដាប់ទេ សូមសាកល្បងម្ដងទៀតជាមួយមនុស្ស ១ ឬ ២នាក់ ផ្សេងទៀត។
បើនៅតែបរាជ័យ នោះក្រុមជំនុំគួរព្យាយាមដោះស្រាយបញ្ហានេះ។
បើគាត់នៅតែបដិសេធមិនស្ដាប់ទេ នោះយើងមិនត្រូវបន្តមានទំនាក់ទំនងអ្វីទាំងអស់ជាមួយ គាត់រហូត ទាល់តែគាត់ប្រែចិត្ត។

គោលដៅនៃការប្រឈមមុខនឹងអំពើបាបនោះគឺ ដើម្បីស្ដារ (មិនមែនដាក់ពិន័យ) អ្នកប្រព្រឹត្តិបាបឡើង វិញ។ គោលបំ ណងនៃការនិយាយទៅកាន់ពួកគេ គឺដើម្បីធ្វើឱ្យពួកគេស្គាល់កំហុសរបស់ខ្លួន ដើម្បីឱ្យ ពួកគេអាចសុំ និងទទួលការ លើកលែងទោស។

ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាជាប្រាកដថា បើអ្នករាល់គ្នាចងទុកអ្វីៗនៅផែនដី នោះនឹងត្រូវចងទុកនៅស្ថាន‌សួគ៌ដែរ ហើយបើស្រាយអ្វីៗនៅផែនដី នោះក៏នឹងត្រូវស្រាយនៅស្ថាន‌សួគ៌ដែរ

១៨:១៨ នេះជាសេចក្តីសន្យាពីការដឹកនាំរបស់ព្រះយេស៊ូវចំពោះពួកជំនុំរបស់ព្រះអង្គ។ សូមមើលចំនុចនៅ ក្នុង ម៉ាថាយ ១៦:១៩។

មួយទៀត ខ្ញុំប្រាប់ថា បើសិនជាមាន២នាក់ក្នុងពួកអ្នករាល់គ្នា ព្រមព្រៀងគ្នានៅផែនដី ពីដំណើរអ្វីដែលគេចង់សូមក៏ដោយ នោះនឹងបានសំរេចដល់គេ អំពីព្រះវរ‌បិតាខ្ញុំ ដែលគង់នៅស្ថាន‌សួគ៌ ដ្បិតកន្លែងណាដែលមាន២ឬ៣នាក់ ប្រជុំជាមួយគ្នា ដោយនូវឈ្មោះខ្ញុំ នោះខ្ញុំក៏នៅកណ្តាលចំណោមអ្នកទាំងនោះដែរ។

១៨:១៩-២០ ព្រះជាម្ចាស់តែងតែមានព្រះវត្តមានជាមួយនឹងប្រជារាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គ ហើយមានសេចក្តីសន្យាជាច្រើននៅក្នុងព្រះបន្ទូលព្រះអង្គអំពីការនេះ។ ឧទាហរណ៏ ព្រះអង្គគង់នៅជាមួយ យើងពេលដែលយើងចេញទៅបង្កើតសិស្ស (ម៉ាថាយ២៨:១៩-២០) ព្រះអង្គគង់នៅជាមួយយើងពេល ដែលយើងជួបការលំបាកនៅក្នុងជីវិត (អេសាយ ៤១:១០) ហើយព្រះអង្គគង់នៅជាមួយយើង នៅក្នុង ជ្រលងនៃស្រមោលនៃសេចក្តីស្លាប់ (ទំនុកដំកើង ២៣:៤)។ សេចក្តីសន្យានៅក្នុងខនេះគឺថា ព្រះអង្គគង់នៅជាមួយយើងពេលដែលយើងព្យាយាមក្នុងការដោះស្រាយបញ្ហានៃអំពើបាបនៅក្នុងពួកជំនុំ។

បរិបទនៃសេចក្តីសន្យានេះបង្ហាញថាជាការសំដៅលើសណ្តាប់ធ្នាប់នៅក្នុងពួកជំនុំ។ ដែលមាន “ពីរឬបីនាក់” សំដៅលើការដែលនាំយកមនុស្សម្នាក់ឬ២នាក់ ទៅជាមួយអ្នកនៅក្នុងខ ១៦។ ដូច្នេះហើយ ពេលដែលមនុស្សពីរឬបីនាក់មកជួបជុំគ្នាដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហាណាមួយអំពីសណ្តាប់ធ្នាប់ពួកជំនុំនោះ ពួកគេអាចអធិស្ឋានហើយដឹងច្បាស់ថាព្រះយេស៊ូវគង់នៅជាមួយនឹងពួកគេដើម្បីប្រទានប្រាជ្ញាដល់ពួកគេឲ្យបានដឹងពីបំណងព្រះហឫទ័យព្រះ (ខ១៨)។ ការដែល “ព្រមព្រៀងគ្នា” (συμφωνήσωσιν) មានន័យថា “ធ្វើអោយស៊ីគ្នា”។ គឺជាពាក្យកាព្យឃ្លោងដែលប្រើនៅក្នុង ឧបករណ៏ត ន្រ្តីដើម្បីកំណត់ឲ្យត្រូវតុងដូចគ្នា ហើយប្រគុំដើម្បីឲ្យមានសម្លេងដូចគ្នា។ ត្រង់នេះ មានន័យថា ការយល់ស្របទាំងចិត្ត ហើយនឹងគំនិតនៃមនុស្សពីរនាក់ឬច្រើននៅក្នុងសេចក្តីអធិស្ឋានទៅចំពោះព្រះ។

ខណនោះពេត្រុសក៏មកឯទ្រង់ទូលថា ព្រះ‌អម្ចាស់អើយ បើបងឬប្អូនធ្វើបាបនឹងខ្ញុំ នោះត្រូវឲ្យខ្ញុំអត់ទោសឲ្យគេដល់ប៉ុន្មានដង តើដល់៧ដងឬអី

១៨:២១ ភាពខុសគ្នារវាង ខ១៥-២០ ហើយនឹងខនេះគឺថាមនុស្សបានទទួលស្គាល់អំពើបាបរបស់គេ ហើយសូមឲ្យមានការអត់ទោស (លូកា ១៧:៤)។ តើយើងត្រូវធ្វើដូចម្តេចប្រសិនបើអ្នកណាម្នាក់ប្រែចិត្តពី អំពើបាបរបស់គេ ប៉ុន្តែនៅតែបន្តធ្វើបាបទាស់នឹងយើងទៀត?

ពួកគ្រូបង្រៀនសាសន៍យូដាបានបង្រៀនថា មនុស្សម្នាក់អាចអត់ទោសអំពើបាបមួយ ចំនួន ៣ ដង តែ នៅលើកទី ៤ គេមិនគួរអត់ទោសទៀតនោះទេ។ ដូច្នេះទើប ពេត្រុសប្រហែលជាគិតថា ខ្លួនគាត់កំពុង មានចិត្តសប្បុរស ពេលលើក ឡើងពីការអត់ទោស ៧ ដង។

ព្រះ‌យេស៊ូវទ្រង់មានបន្ទូលតបថា ខ្ញុំមិនថា ឲ្យអ្នកអត់ទោសត្រឹមតែ៧ដងទេ គឺដល់៧ចិត‌សិបដងទៅទៀត

១៨:២២ ព្រះយេស៊ូវមិនបានមានន័យថា យើងគួររាប់ចំនួនដងដែលមនុស្សម្នាក់ធ្វើអំពើបាបទាស់នឹងយើង ហើយ ក្នុងលើក ទី ៧៨ ឱ្យយើងឈប់អត់ទោសឱ្យគេនោះទេ។ សម្រាប់ពួកយូដា លេខ ៧ គឺជា និមិត្តសញ្ញា តំណាងភាពឥតខ្ចោះ។ ដូច្នេះ ៧ ចិតសិបដងមានន័យថា ពេញលេញឥតខ្ចោះ។ ព្រះយេស៊ូវមិនបាន កំណត់ចំនួនដង ដែលយើងត្រូវអត់ទោស នរណាម្នាក់នោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះអង្គមានន័យថា ការអត់ទោសត្រូវតែមានគ្មានកំណត់ចំនួននោះឡើយ (អេភេសូ ៤:៣២; កូឡូស ៣:១៣) គ្រប់ពេលដែលមនុស្សម្នាក់ធ្វើការប្រែចិត្តដោយស្មោះត្រង់។ បើពុំនោះទេ ចំនុចដែលមានចែងនៅក្នុង ខ១៥-១៨ នឹងត្រូវអនុវត្ត។ បន្ទាប់មក ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលពីការប្រៀបប្រដូច ដើម្បីពន្យល់ថាហេតុអ្វីបានជាយើងត្រូវអត់ទោស។

ដូច្នេះ នគរស្ថាន‌សួគ៌ត្រូវប្រៀបដូចជាស្តេច១អង្គ ដែលចង់គិតបញ្ជីនឹងពួកបាវព្រាវ

១៨:២៣ អស់អ្នកដែលនៅក្នុងនគរស្ថានសួគ៌បម្រើស្តេចដ៏អស្ចារ្យមួយអង្គដែលបានអត់ទោស ដល់យើងទាំងអស់គ្នាលើសពីអ្វីដែលយើងបានអត់ទោសដល់គ្នាទៅវិញទៅមក។

កាលទ្រង់ចាប់តាំងគិត នោះគេនាំកូនបំណុលម្នាក់មក ដែលជំពាក់ប្រាក់២កោដិ

១៨:២៤ ចំនួននៃបំណុលគឺ μυρίων ταλάντων ដែលជាចំនួន មួយម៉ឺន ថាលេនថ៏។ ប្រាក់ដែលមាន ចំនួន មួយម៉ឺន ថាលេនថ៏ ជាចំនួនដ៏ច្រើនបំផុត។ មួយថាលេនថ៏ គឺជាចំនួនប្រាក់ធំបំផុតនៅក្នុងរូបិយប័ណ្ណ របស់ចក្រភពរ៉ូម៉ាំង។ ចំនួន មួយម៉ឺនគឺជាលេខដែលធំបំផុតនៅក្នុងតួលេខរបស់ក្រិច។ ដូច្នេះហើយ ព្រះយេស៊ូវបានប្រើចំនួនដែលធំបំផុតដែលសិស្សព្រះអង្គអាចគិតយល់បាន។

មួយថាលេនថ៏ គឺជាប្រាក់ឈ្នួលរយៈពេល ២០ ឆ្នាំសម្រាប់អ្នកស៊ីឈ្នួលទូទៅ ដូច្នេះហើយមានតម្លៃស្មើរ នឹងប្រាក់ឈ្នួលប្រចាំឆ្នាំរបស់មនុស្ស ២០០,០០០ នាក់ ឬស្នើរនឹងរាប់កោដិលានដុល្លាក្នុងតម្លៃសាច់ប្រាក់ នាពេលបច្ចុប្បន្ន។ វាជាបំណុលដ៏ច្រើនលើសលប់ ដែល មនុស្សម្នាក់មិនអាចសង អស់នោះទេ។ ចំនួនប្រាក់ដែលធំសម្បើមដូច្នេះគឺបង្ហាញពីបំណុលដ៏ធំនៃអំពើបាប ដែលយើងទាំងអស់ គ្នាមាន។ ព្រះយេស៊ូវបង្រៀនថា អ្វីដែលព្រះបានអត់ទោសដល់ប្រជារាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គ នោះគឺធំលើសពី អ្វីដែលមនុស្សអាចគណនាបាន។

តែដោយព្រោះអ្នកនោះគ្មានអ្វីនឹងសង បានជាចៅហ្វាយបង្គាប់ឲ្យលក់ខ្លួនវា ព្រមទាំងប្រពន្ធកូន នឹងរបស់ទាំងអស់ ដើម្បីនឹងសងបំណុលនោះ

១៨:២៥ មនុស្ស ហើយនឹងគ្រួសាររបស់គេអាចលក់ធ្វើជាទាសករដើម្បីដោះបំណុលបាន (លេវីវិន័យ ២៥:៣៩; ២ ពង្សាវតាក្សត្រ ៤:១; នេហេមា ៥:៥; អេសាយ ៥០:១) ដូច្នេះហើយ ការគំរាមរបស់ ចៅហ្វាយនោះជាការពិត! ប៉ុន្តែដោយព្រោះតែបំណុលនោះមានទំហ៊ំធំហួសប្រមាណដែលមិនអាចនឹង ដោះសងរួចនោះទោះបីជាលក់គ្រួសារទាំងមូលឲ្យធ្វើជាទាសករក៏ដោយ។ តម្លៃខ្ពស់បំផុតសម្រាប់ទាស ករម្នាក់គឺមួយថាលេនថ៏។ ដូច្នេះហើយ ការដែលលក់ទាសករហើយនឹងគ្រួសាររបស់គាត់មិនមែន មានន័យថាបំណុលត្រូវបានលុបចោលនោះឡើយ។ តែផ្ទុយទៅវិញ វាបង្ហាញថាស្ថានភាពរបស់ អ្នកបម្រើនោះអស់សង្ឃឹមប៉ុណ្ណា ហើយថាលទ្ធផលដែលប៉ះពាល់ដល់គ្រួសារគាត់ទាំងអស់ដែរ។

ហេតុដូច្នេះ បាវនោះបានទំលាក់ខ្លួនក្រាបចុះថ្វាយ‌បង្គំទូលថា បពិត្រព្រះ‌ករុណា សូមទ្រង់មេត្តាបង្អង់ឲ្យទូលបង្គំសិន ទូលបង្គំនឹងសងថ្វាយទ្រង់គ្រប់ចំនួន ឯចៅហ្វាយរបស់បាវនោះ មានព្រះ‌ទ័យក្តួលអាណិត ក៏លែងវាឲ្យទៅ ព្រមទាំងលែងទារបំណុលផង

១៨:២៦ អ្នកបម្រើទូលអង្វរសុំពេលវេលា និងសន្យាថាសងគ្រប់យ៉ាងតាមចំនួន។ គាត់និយាយហាក់ដូចជា អ្វី ដែលគាត់ត្រូវ ការនោះគឺត្រឹមតែពេលវេលាប៉ុណ្ណោះ ដែលមានន័យថា បើគាត់មានពេលវេលា គ្រប់គ្រាន់ គាត់នឹងពិតជាសងបំណុល ដ៏ច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់នេះបាន តែការនេះគឺមិនអាចទៅរួចនោះទេ។ នេះវា ស្រដៀងទៅនឹងរបៀបដែលមនុស្សជឿថា គេអាចធ្វើអ្វី ដើម្បីទទួលបានគុណសម្បត្តិ ដែលអាចលុប ចោលបំណុលនៃអំពើបាប ដោយសារការប្រព្រឹត្តល្អរបស់ខ្លួន។

១៨:២៧ ជំនួសឱ្យការទុកពេលវេលាឱ្យអ្នកបម្រើរកប្រាក់សងបំណុល ចៅហ្វាយមានចិត្តក្ដុលអាណិតគាត់ ហើយ លែងឱ្យគាត់ រួចពីបំណុលទាំងស្រុងវិញ! នេះគឺជារូបភាពនៃការលើកលែងទោសដ៏ភាពសប្បុរស ពេញដោយក្ដីមេត្តា របស់ព្រះទៅកាន់ អស់អ្នកមានបាប ដែលជំពាក់ទ្រង់នូវបំណុលដ៏ច្រើនមហិមា។ (កូឡុស ២:១៤)

នៅក្នុងពាក្យប្រៀបប្រដូចនេះ បំណុលជាប្រាក់ដ៏ច្រើន តំណាងឱ្យបំណុលដ៏លើសលប់នៃ អំពើបាប ដែល យើងជាប់។ យើងគឺដូចជាអ្នកជាប់បំណុល ដែលមិនអាចសងបានយ៉ាងអ៊ីចឹង ព្រោះ បំណុលធំលើសលប់ណាស់។ ដោយការប្រាប់យើងថា បំណុលរបស់យើងគឺ “២ កោដិ” ព្រះយេស៊ូវកំពុង បង្រៀនយើងថា អ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បានអត់ទោសឱ្យយើងនោះ គឺធំពន់ពេកណាស់។ វាលើសពីការគណនារបស់មនុស្សទៅទៀត គឺដូចជារាប់រយកោដិ ដុល្លារយ៉ាងអ៊ីចឹង។ ព្រះយេស៊ូវអាចលើក ឡើងពីចំនួនតិចជាងនេះ នៅក្នុងពាក្យប្រៀបប្រដូចព្រះអង្គ តែទ្រង់ចង់ឱ្យយើងយល់ ថាអំពើបាបរបស់យើងធំប៉ុ ណ្ណា ហើយថាការអត់ទោសរបស់ព្រះជាម្ចាស់មកកាន់យើងនោះ ធំយ៉ាងណាដែរ។

តើមូលហេតុអ្វីបានជាយើងមានបំណុល? ចម្លើយនោះគឺ ព្រះជាម្ចាស់ (ជាអង្គដែលសុចរិត) បាន បង្កើតយើងមក ដើម្បីឱ្យយើងឆ្លុះបញ្ចាំងពីចរិតលក្ខណៈរបស់ព្រះអង្គ ដោយទង្វើសុចរិតរបស់ យើង។ រៀងរាល់ពេលដែលយើងធ្វើ អំពើបាប (ដែលមិនមែនជាការគោរពតាមក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះ) យើងក្លាយជាអ្នកជំពាក់បំណុល ព្រោះវាមានចន្លោះរវាងអ្វីដែលខ្ញុំគួរធ្វើថ្វាយព្រះអង្គ និងអ្វីដែលខ្ញុំធ្វើថ្វាយទ្រង់។ ចន្លោះនេះ ប្រៀបដូចជាបំណុល។ យើងជំពាក់ ព្រះអង្គព្រោះយើងមិនបាន ថ្វាយដល់ទ្រង់ គ្រប់យ៉ាងដែលយើងគួរថ្វាយនោះទេ។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ យើងធ្វើអំពើបាប ដោយទង្វើ គំនិត ឥរិយាបថ និងពាក្យសម្ដី។ លទ្ធផលនៃការនេះ គឺបំណុលរបស់យើងកើនឡើងយ៉ាងច្រើន។ នេះ ហើយជាមូលហេតុដែលវាជាការល្ងីល្ងើដែល យើងគិតថាយើងអាចធ្វើការល្អដើម្បី ចូលទៅ ស្ថានសួគ៌បាន។ អ្វីដែលយើងត្រូវការនោះគឺ ការអត់ទោស។ ហើយនេះជាអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់ ប្រទានឱ្យយើងនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។

តើអ្នកគិតថា អ្នកបម្រើនោះនឹងមានអារម្មណ៍យ៉ាងណា នៅពេលចៅហ្វាយគាត់បានលើកលែងបំណុល គាត់បែបនេះ? គាត់គួរតែបាននិយាយថា៖ “ខ្ញុំមានសេរីភាពហើយ! ស្ដេចអីល្អម្ល៉េះ! សេចក្ដីមេត្តា របស់ ទ្រង់ធំអស្ចារ្យណាស់!”។ បន្ទាប់ មក គាត់គួរតែទៅប្រាប់គ្រប់គ្នាអំពី សេចក្ដីមេត្តាករុណារបស់ស្ដេច។ ការលើកលែងបំណុល ដែលគាត់ទទួលបាន គួរតែបានផ្លាស់ប្ដូរដួងចិត្ត និងជីវិតរបស់គាត់ ព្រមទាំងធ្វើ ឱ្យក្លាយជាមនុស្សចិត្តសន្ដោស និងពេញដោយក្ដីស្រឡាញ់ ជាថ្មីឡើងវិញ។

តែកាលបាវនោះបានចេញទៅហើយ ក៏ចួបប្រទះនឹងគូ‌កនម្នាក់ ដែលជំពាក់ខ្លួន២០រៀល នោះវាចាប់ច្របាច់កអ្នកនោះ ដោយពាក្យថា ចូរសងប្រាក់ដែលជំពាក់អញនោះមក

១៨:២៨ ចំនួនប្រាក់ដែលជំពាក់នោះគឺ មួយរយ ឌីណារី។ មួយរយ ឌីណារី ("ប្រាក់ ២០ រៀល") គឺប្រហាក់ប្រហែលទៅនឹង ប្រាក់ខែ ៣ ខែ។ វាមិនមែនជាចំនួនតិចតួចនោះទេ តែវា តិចតួចណាស់ បើប្រៀបធៀបទៅនឹងប្រាក់បំណុល ដែលអ្នកបម្រើនោះត្រូវបានលើកលែងឱ្យ។ ២ កោដិ គឺប្រហែលជា ៦០ លាន ឌេណារី ។ ដូច្នេះ គាត់ត្រូវបានលើកលែងបំណុលរបស់គាត់ ចំនួន ៦០លានឌេណារី តែគាត់មិនបានលើកលែងបំណុល ត្រឹមប្រាក់ មួយរយ ឌេណារី ដែលគេជំពាក់គាត់នោះទេ។ បញ្ហានោះគឺ យើងប៉ាន់ស្មានលើសនូវកំហុស ដែលមនុស្សបានធ្វើមកកាន់យើង ហើយមើលស្រាលកំហុស ដែលយើងបាន ប្រព្រឹត្តិទៅកាន់ព្រះ។

អ្នកនោះក៏ទំលាក់ខ្លួន ក្រាបចុះនៅទៀបជើង សូមអង្វរថា សូមមេត្តាបង្អង់ឲ្យខ្ញុំសិន ខ្ញុំនឹងសងជូនអ្នក

១៨:២៩ តើអ្វីទៅជាសារៈសំខាន់នៃពាក្យទាំងនេះ? “សូមមេត្តាបង្អង់ឲ្យខ្ញុំសិន ខ្ញុំនឹងសងជូនអ្នក” គឺជាពាក្យដូច គ្នាទៅនឹង ពាក្យដែលអ្នកបម្រើនេះទូលអង្វរទៅកាន់ចៅហ្វាយខ្លួនយ៉ាងអ៊ីចឹង (ខ២៦)។ នេះគឺគំនិតសំខាន់នៃពាក្យប្រៀបប្រដូចនេះ។ អ្នកបម្រើបានឮពាក្យទូលអង្វរដូចគ្នាទៅនឹងពាក្យ ដែលគាត់អង្វរទៅកាន់ចៅ ហ្វាយ តែគាត់គ្មានចិត្តមេត្តាករុណានោះទេ។ (ខ៣០)

តែវាមិនព្រមទេ ត្រឡប់ជាបានចាប់អ្នកនោះ នាំទៅដាក់គុកវិញ ទាល់តែបានសងបំណុលរួច

១៨:៣០ ទោះជាគាត់ត្រូវបានលើកលែងបំណុលដ៏ធំយ៉ាងណាក្ដី គាត់មិនបានលើកលែងបំណុល ដ៏តូចនោះឡើយ។ ដូច្នេះ ទើបគាត់ចាប់អ្នកបម្រើជាគូកនយកទៅដាក់គុក។ នេះគឺជាការដាក់ទោសធ្ងន់ធ្ងរ និងអយុត្តិធម៌ណាស់ សម្រាប់បំណុល តិចតួចដូច្នេះ។ ការប្រព្រឹត្តនៃការដែលមិនអត់ទោសរបស់ អ្នកបំរើនោះគឺជាអ្វីដែលខុសឆ្គង។ ព្រះយេស៊ូវបង្រៀនថាការនេះខុសខ្លាំងណាស់សម្រាប់គ្រីស្ទានម្នាក់ (ដែលទទួលបានការអត់ទោសចំពោះ អំពើបាបដែលមានក្នុងជីវិត) ដែលមិនអត់ទោសបាបដល់អ្នកដទៃ ដែលបានធ្វើបាបទាស់និងយើង។

កាលពួកគូ‌កនគេបានឃើញការនោះ គេមានចិត្តឈឺ‌ឆ្អាលណាស់ ក៏នាំគ្នាទៅទូលដល់ចៅហ្វាយ ពីការទាំងប៉ុន្មានដែលកើតមក

១៨:៣១ អ្នកបម្រើផ្សេងទៀត “មានចិត្តឈឺឆ្អាលណាស់” (ἐλυπήθησαν σφόδρα) ជាពាក្យដែលរៀបរាប់ថាមានទុក្ខសោកសង្រេងយ៉ាងខ្លាំង មានការឈឺចាប់ក្នុងមនោសញ្ចេតនា និងសោកស្តាយ។ ការដែលខ្វះការអត់ទោសធ្វើឲ្យអ្នកជឿផ្សេងទៀតអាក់អន់ចិត្ត។ ប៉ុន្តែ អ្វីដែលសំខាន់បំផុតនោះគឺជា ការដែលខ្វះការអត់ទោសធ្វើឲ្យព្រះជាម្ចាស់អន់ចិត្ត (ខ៣២-៣៤, ៦:១៥)។

ចៅហ្វាយក៏ឲ្យគេហៅបាវនោះមក រួចមានបន្ទូលថា នែ អាបំរើអាក្រក់ អញបានលែងទារបំណុលឯងទាំងអស់ហើយតើ ពីព្រោះឯងបានអង្វរដល់អញ ដូច្នេះ តើមិនគួរឲ្យឯងអាណិតមេត្តាដល់គូ‌កនឯង ដូចជាអញបានអាណិតមេត្តាដល់ឯងដែរទេឬអី ចៅហ្វាយក៏មានសេចក្ដីក្រោធ ហើយបញ្ជូនវាទៅឯមេភូឃុំ ទាល់តែបានសងបំណុលនោះគ្រប់ចំនួន

១៨:៣២-៣៤ អ្នកបម្រើអាក្រក់ត្រូវបានចាប់យកទៅដាក់គុក រហូតដល់គាត់សងបំណុលខ្លួនអស់ ជាអ្វីដែលគាត់ មិនអាចធ្វើបាន ឡើយ។ នៅទីនេះ យើងឃើញពីភាពយុត្តិធម៌របស់ស្ដេច។ អស់អ្នកណាដែលបដិសេធ មិនផ្ដល់ក្ដីមេត្តាដល់អ្នកដទៃទេ នឹងទទួលបានយុត្តិធម៌។ សម្រាប់មនុស្សមានបាបម្នាក់ សេចក្តីយុត្តិធម៌គឺជាការដាក់ទោស។

យ៉ាងនោះ បើអ្នករាល់គ្នាមិនអត់ទោសការរំលងរបស់បងប្អូន ដោយស្ម័គ្រពីចិត្តទេ នោះព្រះវរ‌បិតានៃខ្ញុំ ដែលគង់នៅស្ថាន‌សួគ៌ ទ្រង់ក៏នឹងប្រព្រឹត្តនឹងអ្នករាល់គ្នាដូច្នោះដែរ។

១៨:៣៥ នេះគឺជាចម្លើយរបស់ព្រះយេស៊ូវចំពោះសំនួរលោកពេត្រុសនៅក្នុង ខ២១។ គោលការណ៍នោះច្បាស់ណាស់៖ ការអត់ទោសត្រូវតែមានលទ្ធផលជាការអត់ទោសអ្នកដទៃទៀតដែរ។។ ព្រះជាម្ចាស់ ជាចៅហ្វាយ។ អ្នកបម្រើរបស់ទ្រង់គ្រប់រូប មានបំណុលនៃអំពើបាប ជាបំណុលដែលពួកគេសងមិនអស់ ឡើយ។ នៅក្នុងព្រះគុណដ៏អស្ចារ្យ ចៅហ្វាយរបស់យើងបានរំដោះយើងឱ្យរួចពីបំណុល និងអត់ទោស ឱ្យយើងយ៉ាងពេញលេញ និងមិនគិតថ្លៃអ្វី ឡើយ។ ឥឡូវនេះ យើងត្រូវបានអត់ទោសហើយ យើងត្រូវតែ អត់ទោសអ្នកដទៃទៀតដែរ។

ដូចដែលព្រះបានអត់ទោសដល់អស់អ្នកដែលបានធ្វើបាបទាស់នឹងព្រះអង្គ សិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវគួរតែអត់ទោសដល់អ្នកដែលធ្វើបាបទាស់និងយើងដែរ។ នេះគឺជាគន្លឺះនៃទំនាក់ទំនងនៅក្នុងនគរព្រះ គឺ យើងប្រព្រឹតិ្តទៅកាន់អ្នកដទៃ ទៅតាម អ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រព្រឹត្តិមកកាន់យើង។ នៅពេលយើងយល់អំពី អ្វីដែលព្រះបានធ្វើមកកាន់យើង យើងនឹងស្ដែងចេញនូវក្ដីមេត្តា និងព្រះគុណនោះទៅកាន់ អ្នកដទៃ។ នៅពេលយើងធ្វើដូចនេះ យើងបង្ហាញថា យើងពិតជា អ្នកដែលនៅក្នុងនគរព្រះមែន!

ជំពូក ១៧

ជំពូក ១៩