ព្រះយេស៊ូវបង្រៀនអំពីការរៀបការ ការលះលែង ហើយនឹងភាពនៅលីវ
លុះព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលពាក្យទាំងនោះរួចហើយ នោះទ្រង់ថយចេញពីស្រុកកាលីឡេ ទៅឯព្រំស្រុកយូដា នៅខាងនាយទន្លេយ័រដាន់វិញ ហើយមានហ្វូងមនុស្សកកកុញតាមទ្រង់ទៅ នៅទីនោះទ្រង់ក៏ប្រោសឲ្យគេបានជា។
១៩:១-២ ព្រះយេស៊ូវកំពុងតែយាងនៅក្នុងចំងាយ១៥០ គីឡូម៉ែត្រឆ្ពោះទៅកាន់ក្រុង យេរូសាឡិម សម្រាប់ពិធីបុណ្យរំលង។ ព្រះអង្គជា្របថានឹងមានរឿអ្វីកើតឡើងចំពោះព្រះអង្គនៅក្នុងក្រុងយេរូសាឡិម គឺថាព្រះអង្គនឹងត្រូវសុគតនៅលើឈើឆ្កាងដោយព្រោះតែអំពើបាបរបស់មនុស្សក្នុងពិភពលោក។ ហ្វូងមនុស្សយ៉ាងធំបានដើរតាមព្រះអង្គពីស្រុកកាលីឡេ ហើយពេលដែលធ្វើដំណើរតាមផ្លូវ ព្រះអង្គបានប្រោសអ្នកមានជំងឺឲ្យបានជា។
រីឯពួកផារិស៊ី គេមកល្បួងទ្រង់ដោយទូលថា តើមនុស្សមានច្បាប់នឹងលែងប្រពន្ធ ដោយហេតុណាក៏ដោយបានឬទេ
១៩:៣ ក្រឹត្យវិន័យបានអនុញ្ញាតឲ្យមានការលែងលះ។ ពួកផារិស៊ីទាំងនេះចង់ដឹងថា តើការអនុញ្ញាតឲ្យលែងលះនោះសម្រាប់ហេតុផលណាក៏បាន ឬក៏សម្រាប់តែហេតុផលជាក់លាក់ណាមួយ ប៉ុណ្ណោះ។ ចោទិយកថា ២៤:១ អនុញ្ញាតឲ្យបុរសអាចលែងលះប្រពន្ធរបស់ខ្លួបានប្រសិនបើគាត់ឃើញ “សេចក្ដីណាដែលមិនគប្បីនៅនឹងនាង”។ សាលាបង្រៀនពីរដែលបង្រៀនពីក្រឹត្យវិន័យនៅក្នុង ជំនាន់នេះមានគំនិតផ្សេងពីគ្នាអំពីនិយមន័យនៃពាក្យទាំងនេះ។ សាលាមួយ (ហ្សាមម៉ៃ) បានបង្រៀនថាពាក្យនេះមានន័យថា ការផិតក្បត់។ សាលាមួយទៀត (ហ៊ីលឡេល) បានបង្រៀនថា អាចជាអ្វីមួយដែលធ្វើឲ្យទាស់ចិត្តប្តី សូម្បីតែបញ្ហាតូចៗតួយ៉ាងដូចជាប្រសិនបើប្រពន្ធរបស់គាត់ធ្វើឲ្យខ្លោច អាហារពេលល្ងាចរបស់គាត់ ឬប្រសិនបើនាងនិយាយច្រើនពេកជាដើម។ ពួកគ្រូបង្រៀនសាសន៍យូដា តែងតែជជែកអំពីហេតុផលដែលសមស្របចំពោះការលែងលះ ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវបង្ហាញពីសំនួរ ដ៏ពិតប្រាកដដែលត្រូវសួរនោះគឺ: តើអ្វីជាបំណងព្រះហឫទ័យព្រះចំពោះការរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍?
ទ្រង់មានបន្ទូលតបថា តើអ្នករាល់គ្នាមិនបានមើលរឿងពីព្រះ ដែលទ្រង់បង្កើតមនុស្សកាលពីដើម ថាទ្រង់បានធ្វើឲ្យមានទាំងប្រុសទាំងស្រីទេឬអី រួចក៏មានបន្ទូលថា ដោយហេតុនោះបានជាមនុស្សប្រុសនឹងលាចេញពីឪពុកម្តាយ ទៅនៅជាប់នឹងប្រពន្ធ ហើយអ្នកទាំង២នោះនឹងត្រឡប់ជាសាច់តែ១សុទ្ធ
១៩:៤-៥ ព្រះមានបំណងព្រះហឫទ័យចំពោះការរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ចាប់តាំងពីការបង្កើតដំបូង។ ព្រះយេស៊ូវ ដកស្រង់ចេញពី លោកុប្បត្តិ ១:២៧ និង ២:២៤ ដើម្បីបង្ហាញពីបំណងព្រះហឫទ័យព្រះចំពោះអាពាហ៍ពិពាហ៍។ មនុស្សប្រុសនឹងលាចេញពីឪពុកម្តាយខ្លួន ដើម្បីទៅនៅជាប់ (κολληθήσεται) នឹងប្រពន្ធរបស់គាត់។ ពាក្យនៅក្នុងភាសាក្រិចមានន័យជាក់ស្តែងថា “ស្អិតជាប់គ្នា” (ដូចជាដោយកាវ)។ ការនេះបង្ហាញថា អចិន្ត្រៃយ៍ភាពនៃការរួបរួមនេះ ហើយថាពួកគេមិនអាចញែកចេញពីគ្នាដោយគ្មានការដែលធ្វើអោយគ្នាឈឺចាប់ នោះឡើយ។ ក្នុងការដែលប្រែក្លាយជា “សាច់តែ១សុទ្ធ” មានន័យថាប្តីហើយនឹងប្រពន្ធមួយគូររួបរួមជាមួយគ្នា នៅក្នុងការរួបរួមនៃជីវិត ហើយនឹងគោលបំណង។ នេះគឺជាផែនការណ៏របស់ព្រះដែលការនេះ នឹងបន្តរហូតដល់ ស្លាប់។
យ៉ាងនោះ គេមិនមែនជា២ទៀត គឺជាសាច់តែ១ទេ ដូច្នេះ កុំឲ្យអ្នកណាពង្រាត់មនុស្ស ដែលព្រះទ្រង់បានផ្សំផ្គុំគ្នាឡើយ
១៩:៦ អាពាហ៍ពិពាហ៍គឺជាកិច្ចការរបស់ព្រះហើយមនុស្សមិនត្រូវញែកការបង្រួបបង្រួមនេះដោយ ការលែងលះ នោះឡើយ។ ព្រះទ្រង់បាន “ផ្សំផ្គុំគ្នា” (συνεζευξεν) មនុស្សប្រុសនិងមនុស្សស្រីនៅក្នុងចំណង អាពាហ៍ពិពាហ៍។ ពាក្យនៅក្នុងភាសាក្រិចមានន័យថា ទន្ទឹមគ្នា ដូចជាផ្ទឹមគោដើម្បីភ្ជួរដី ដែលពួកគេត្រូវតែ ប្រឹងអូសទាញស្មើគ្នាជាមួយគ្នាក្នុងទិសដៅតែមួយដើម្បី ទៅមុខឆ្ពោះទៅរកគោលដៅមួយ។
គេទូលសួរទ្រង់ថា ចុះហេតុដូចម្តេចបានជាលោកម៉ូសេបង្គាប់ឲ្យធ្វើសំបុត្រលះលែង ហើយឲ្យលែងចេញដូច្នេះ
១៩:៧ ពួកផារិស៊ីមិនបានយល់ពីអ្វីដែលចែងក្នុង ចោទិយកថា ២៤:១។ ការនេះមិនមែនជា “បង្គាប់” សម្រាប់ការលែងលះ ប៉ុន្តែជាការអនុញ្ញាតសម្រាប់តែស្ថានភាពច្បាស់លាស់មួយតែប៉ុណ្ណោះ ហើយបានប្រទាននូចជំហ៊ានសំខាន់សម្រាប់ការលែងលះ ឲ្យបានស្របច្បាប់។
ទ្រង់ក៏មានបន្ទូលតបថា បានជាលោកម៉ូសេអនុញ្ញាតឲ្យអ្នករាល់គ្នាលែងប្រពន្ធទៅ គឺដោយព្រោះតែចិត្តអ្នករាល់គ្នារឹងរបឹងប៉ុណ្ណោះ តែពីដើមមកមិនមែនដូច្នោះទេ
១៩:៨ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវពន្យល់ពីអត្ថន័យដ៏ពិតនៃក្រឹត្យវិន័យនេះវិញ។ ការលែងលះត្រូវបានអនុញ្ញត ប៉ុន្តែ ដោយព្រោះតែចិត្តរឹងទទឹងរបស់មនុស្សតែប៉ុណ្ណោះ។ មនុស្សដែលមានចិត្តរឹងទទឹងងមិនស្រឡាញ់គ្នាតាម ដែល ព្រះគាប់ព្រះទ័យនោះឡើយ ហើយនៅពេលដែលប្តីឬប្រពន្ធបានធ្វើឲ្យចិត្តគេរឹងទទឹងវាអាចនឹងជា ការលំបាក នៅក្នុងការបន្តចំណងអាពាហ៍ពិពាហ៍។ យ៉ាងណាមិញ ការអនុញ្ញាតអោយលែងលះមិនមែន មានន័យថាព្រះទ្រង់ យល់ព្រមឲ្យការលែងលះនោះឡើយ។ តាមការពិតទៅ ព្រះស្អប់ការលែងលះ (ម៉ាឡាគី ២:១៣-១៦) ដោយព្រោះតែវាជាការដែលញែកចេញនូវអ្វី ដែលគួរតែជាការរួបរួមដ៏អចិន្ត្រៃយ៍។
ហើយខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា អ្នកណាដែលលែងប្រពន្ធ មិនមែនដោយព្រោះនាងនោះផិត ហើយទៅយកប្រពន្ធមួយទៀត អ្នកនោះឈ្មោះថាប្រព្រឹត្តសេចក្ដីកំផិតហើយ ឯអ្នកណាដែលយកប្រពន្ធ ជាស្រីដែលប្ដីដើមលែង នោះក៏ប្រព្រឹត្តសេចក្ដីកំផិតដែរ
១៩:៩ សូមមើលចំនុចនៅក្នុង ៥:៣២។ ព្រះយេស៊ូវបានមានព្រះបន្ទូលយ៉ាងច្បាស់ថា មានហេតុផលតែមួយប៉ុណ្ណោះសម្រាប់ការលែងលះ នោះគឺជាការដែលប្រព្រឹត្តសហាយស្មន់។ ប្រសិនបើប្រពន្ធបានប្រព្រឹត្តសេចក្តីកំផិត នោះសម្បថអាពាហ៍ពិពាហ៍បានខូចហើយ ហើយអាពាហ៍ពិពាហ៍ នោះបានបរាជ័យទៅហើយ។ ដូច្នេះហើយ ប្តីត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យលែងលះប្រពន្ធប្រសិនបើគាត់ចង់។ ប៉ុន្តែប្រសិនបើគ្មានការកំផិតនោះទេ នោះការលែងលះមិនត្រូវបានអនុញ្ញាតនោះឡើយដោយព្រោះ ការរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍គឺជាការប្តេជ្ញាពេញមួយជីវិត។
ការលែងលះ និងការរៀបការជាថ្មី គឺជាការកំផិត ដែលជាការល្មើសនឹងបញ្ញត្តទីប្រាំពីរ។ មនុស្សប្រុសដែលលែងលះប្រពន្ធហើយរៀបការជាមួយនឹង ស្រ្តីផ្សេងទៀត បានប្រព្រឹត្តិការកំផិតដោយព្រោះព្រះរាប់ថាគាត់នៅតែបានរៀបការជាមួយនឹងប្រពន្ធទីមួយ របស់គាត់នៅឡើយ។ ដោយព្រោះតែព្រះនៅតែរាប់ថាពួកគាត់ទាំងពីរនៅតែស្ថិតក្នុងចំណងអាពាហ៍ពិពាហ៍ នៅឡើយ មនុស្សប្រុសណាដែលរៀបការជាមួយនឹងស្រ្តីដែលប្តីលែងក៏ប្រព្រឹត្តសេចក្តីកំផិតដែរ។
ពួកសិស្សទូលទ្រង់ថា បើរបៀបនៃមនុស្សដែលមានប្រពន្ធត្រូវជាយ៉ាងនេះ នោះស៊ូកុំយកគ្នាជាជាង
១៩:១០ ពួកសិស្សបានធ្វើការសន្និដ្ឋានថាប្រសិនបើការរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ជាការប្តេជ្ញាពេញមួយជីវិតនោះ ហើយគ្មានឳកាសនៅក្នុងការលែងលះនោះ ដូច្នេះ “នោះស៊ូកុំយកគ្នាជាជាង” (នោះគឺជា ការដែលមិនរៀបការនោះប្រសើរជាជាង)។
តែទ្រង់មានបន្ទូលថា មនុស្សទាំងអស់ទទួលតាមពាក្យនេះមិនបានទេ ទទួលបានតែអស់អ្នកដែលពាក្យនេះបានប្រទានមកឲ្យប៉ុណ្ណោះ
១៩:១១ ព្រះយេស៊ូវមិនយល់ស្របឬបដិសេដជាមួយនឹងការលើកឡើងរបស់ពួកសិស្សនោះឡើយ។ ព្រះអង្គមានបន្ទូលថាមិនមែនគ្រប់គ្នាអាចទទួលការនេះ “ពាក្យនេះ” ថា “នោះស៊ូកុំយកគ្នាជាជាង”។ ហេតុអ្វី? ដោយព្រោះតែការនេះមិនមែនត្រូវបានប្រទាន មកដល់មនុស្សគ្រប់គ្នានោះឡើយ ប៉ុន្តែសម្រាប់តែមនុស្សខ្លះតែប៉ុណ្ណោះ។ “អស់អ្នកដែលពាក្យនេះបាន ប្រទានមកឲ្យប៉ុណ្ណោះ” គឺជាមនុស្សដែលព្រះបានប្រទានសមត្ថភាពឲ្យនៅតែឯង ដោយមិនរៀបការពេញមួយជីវិតតែប៉ុណ្ណោះ (១ កូរិនថូស៧:៧ ៧:១៧)។ ដូច្នេះហើយ ព្រះយេស៊ូវកំពុងបង្រៀនថា មានតែអស់អ្នកដែលព្រះបានប្រទាន ឲ្យពាក្យនេះដែលថា ដែលមិនរៀបការនោះប្រសើរជាជាង អាចទទួលពាក្យនេះបាន។
ពីព្រោះមានមនុស្សខ្ទើយ ដែលកើតពីផ្ទៃម្តាយមកខ្ទើយតែម្តង មានខ្លះដែលមនុស្សលោកបានក្រៀវ ហើយមានខ្លះដែលក្រៀវខ្លួនឯងដែរ ដោយយល់ដល់នគរស្ថានសួគ៌ ដូច្នេះ អ្នកណាដែលអាចនឹងទទួលបាន ឲ្យទទួលចុះ។
១៩:១២ ព្រះយេស៊ូវរៀបរាប់ពីមនុស្សបីប្រភេទដែលអាចទទួលពាក្យនេះបាននោះគឺថា ដែលមិនរៀបការនោះប្រសើរជាជាង។ ពាក្យដែលបកប្រែមកថា “មនុស្សខ្ទើយ” (εὐνοῦχοι) គឺមានន័យថា “អ្នកដែលដេកតែឯង” ហើយមានន័យថាមិនមានដៃគូររៀបការ។ ហេតុផលសម្រាប់ការនេះអាចមកពី (១) លក្ខណៈពីកំណើត (“កើតពីផ្ទៃ”) មានន័យថាគាត់មានពិការ ភាពមួយផ្នែកចំពោះរូបកាយរបស់គាត់ ឬ (២) ដោយព្រោះតែអ្នកដទៃ (“មនុស្សលោកបានក្រៀវ” មានន័យថា ជាមនុស្សដែលត្រូវបានក្រៀវដើម្បីអាចធ្វើការនៅ ក្នុងរាជ្យវាំងនៅក្នុងចំណោមអ្នកម្នាងបាន ដូចជាមនុស្សកំរៀវសាសន៍អេធីយ៉ូពីនៅក្នុង កិច្ចការ ៨:២៧) ឬ (៣) ដោយជំរើសរបស់គេ ដើម្បីអាចបំពេញតាមការត្រាស់ហៅនៅក្នុងនគរស្ថានសួគ៌ (ដូចជា លោកយ៉ូហានបាប់ទីស្ទ និងព្រះយេស៊ូវ ១ កូរិនថូស ៧:៣២-៣៥)។ ហេតុនេះហើយ មិនអាចធ្វើការសន្មតថា គ្រប់គ្នាគួរតែរៀបការនោះដែរ។ សម្រាប់មនុស្សខ្លះ ការនោះជាផែនការរបស់ព្រះ ដែលគេមិនរៀបការ។
ពួកសាសន៍យូដានៅក្នុងជំនាន់នោះបដិសេធការដែលមិនរៀបការថាជាជម្រើសល្អ។ ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវ លើកទឹកចិត្តដល់អស់អ្នកដែលអាចព្រមទទួលភាពនៅលីវ (ដោយព្រោះតែពួកគេត្រូវបានប្រទាន សមត្ថភាព នោះមកពីព្រះ, ខ១១) ឲ្យគេបានទទួល។ ព្រះយេស៊ូវទតមើលភាពនៅលីវជាការវិជ្ជមាន (“អ្នកណាដែលអាចនឹងទទួលបាន ឲ្យទទួលចុះ”)។ ដូច្នេះហើយនៅក្នុងបទគម្ពីរនេះ ព្រះយេស៊ូវបានបង្កើនឋានៈទាំងពីរគឺជា ការដែលរៀបការ (ជាការបង្រួបបង្រួមដែលព្រះបានបង្កើតឡើង ពេញមួយជីវិតរបស់អ្នក) ហើយថា ភាពនៅលីវ (គឺជាអភ័យឯកសិទ្ធដែលត្រូវបានប្រទានមក មនុស្សមួយចំនួន ដែលអាច និងគួរតែទទួលការនោះដែរ)។ ទាំងពីរគឺជាអំណោយទានមកពីព្រះ ហើយសរសើរដំកើងព្រះអង្គ ប្រសិនបើបានទទួលជាមួយនឹងឥរិយបទដែលត្រឹមត្រូវ។
សង្ខេបឲ្យខ្លី ការរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍គឺជាអំណោយទានរបស់ព្រះសម្រាប់អ្នកខ្លះ; ការមិនរៀបការជា អំណោយទានរបស់ព្រះសម្រាប់អ្នកផ្សេងទៀត។ មិនថាអ្នកត្រូវបានប្រទានឲ្យនូវអំណោយទានមួយ ណានោះឡើយ ចូរទទួលការនោះដោយអំណរហើយប្រើវាដើម្បីជាសិរីល្អដល់ព្រះ!
ព្រះយេស៊ូវ និងកូនក្មេងតូចៗ
លំដាប់នោះ មានគេនាំក្មេងតូចៗមកឯទ្រង់ ដើម្បីឲ្យទ្រង់ដាក់ព្រះហស្តអធិស្ឋានឲ្យវា តែពួកសិស្សបន្ទោសដល់គេ
១៩:១៣ មនុស្សបាននាំយកកូនរបស់គេមកឯព្រះយេស៊ូវដើម្បីឲ្យព្រះអង្គប្រទានពរ។ មនុស្សក៏នាំយក ទារកមកដែរ។ យ៉ាងណាមិញ ពួកសិស្សបានគិតថាក្មេងៗមិនសំខាន់នោះឡើយ ដោយព្រោះតែពួកគេមានឋានៈតូចទាបនៅក្នុងសង្គម ដូច្នេះហើយ ពួកគេបានព្យាយាមហាមឃាត់ការនេះកុំឲ្យមានការរំខាន។
នោះព្រះយេស៊ូវទ្រង់មានបន្ទូលថា ទុកឲ្យកូនក្មេងមកឯខ្ញុំចុះ កុំឃាត់វាឡើយ ដ្បិតនគរស្ថានសួគ៌មានសុទ្ធតែមនុស្សដូចវារាល់គ្នា
១៩:១៤ ឥរិយាបទសិស្សរបស់ព្រះអង្គបានធ្វើឱ្យព្រះយេស៊ូវបានព្រួយព្រះទ័យ។ យើងមិនគួរហាមឃាត់អ្នក ណាម្នាក់ ក្នុងការចូលមកឯព្រះយេស៊ូវនោះឡើយ ជាពិសេសកូនក្មេង។ ក្មេងៗតូចៗមានចំណែកនៅក្នុងនគរនៃព្រះដូចជាមនុស្សចាស់ផ្សេងទៀតដែរ ដោយព្រោះតែ ឋានៈព្រលឹងវិញ្ញាណរបស់យើងទាំងអស់គ្នាពឹងផ្អែកទាំងស្រុងលើការដែលព្រះបានធ្វើសម្រាប់យើង មិនមែន លើអ្វីដែលយើងបានធ្វើនោះឡើយ។ តាមការពិតទៅ ឋានៈដ៏តូចទាបនៅក្នុងពិភពលោក ការពឹងផ្អែក ការចុះចូល ការទុកចិត្ត និងការបន្ទាបខ្លួនរបស់ក្មេងៗធ្វើឲ្យពួកគេប្រែក្លាយជាគំរូសម្រាប់សិស្ស ដែលពេញ វ័យយកតម្រាប់តាម (១៨:១-៤) ដោយព្រោះតែពួកគេបង្រៀនយើងទាំងអស់គ្នា ពីសារៈសំខាន់ នៃការពឹងផ្អែកលើព្រះវរបិតា។
ការដែលចូលទៅក្នុងនគរស្ថានសួគ៌យើងត្រូវតែចូលមកឯព្រះដោយសេចក្តីជំនឿដូចជាកូនក្មេងដែលទទួលស្គាល់ថាពួកយើងពឹងផ្អែកទាំងស្រុងលើព្រះវរបិតារបស់យើងដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌។ “នគរស្ថានសួគ៌” គឺជាការសោយរាជ្យរបស់ព្រះ នៅក្នុងជីវិតរបស់យើងនៅលើផែនដី។ ប្រសិនបើយើងចង់មាន បទពិសោធន៍ពីការនេះ យើងត្រូវតែបន្ទាបខ្លួនយើង ហើយអនុញ្ញាតឲ្យព្រះត្រួតត្រានៅក្នុងជីវិតរបស់យើង។ យើងនឹងមិនមានបទពិសោធន៍ពីការសោយរាជ្យរបស់ព្រះនៅក្នុងជីវិតរបស់យើងទេលុះត្រាតែយើងរៀនឲ្យបានចេះចុះចូលហើយស្តាប់បង្គាប់ព្រះអង្គ ដូចជាក្មេងល្អចុះចូលចំពោះឪពុកល្អម្នាក់ដែរ។
ទ្រង់ក៏ដាក់ព្រះហស្តលើវារាល់គ្នា រួចយាងចេញពីទីនោះទៅ។
១៩:១៥ ព្រះយេស៊ូវបានយកក្មេងតូចមកក្នុងព្រះហស្តរបស់ព្រះអង្គហើយបានប្រទានពរយ៉ាងវិសេស ដល់ពួកគេ និងមួយៗ។ វាគឺជាពេលដ៏វិសេសសម្រាប់ក្មេងៗទាំងនេះហើយនឹងក្រុមគ្រួសាររបស់ពួកគេ។
អ្នកមានវ័យក្មេងម្នាក់
នោះមានម្នាក់មកទូលសួរទ្រង់ថា លោកគ្រូល្អអើយ តើត្រូវឲ្យខ្ញុំធ្វើការល្អអ្វី ឲ្យបានជីវិតរស់នៅអស់កល្បជានិច្ច
១៩:១៦ ព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀនថាផ្លូវតែមួយដែលអាចទទួលនគរស្ថានសួគ៌បាននោះគឺត្រូវឲ្យបានដូចជា កូនក្មេង។ ក្រោយមកមានម្នាក់មកឯព្រះអង្គដែលចាំបាច់ត្រូវដឹងពីសេចក្តីពិតនេះ។ មនុស្សម្នាក់នេះ ជាអ្នកមាន (ខ២២) ក្មេង (ខ២០) ហើយជានាម៉ឺន (លូកា ១៨:១៨; ប្រហែលជាអ្នកដឹកនាំនៅក្នុងសាលា ប្រជុំមួយ)។
មនុស្សម្នាក់នេះចង់ដឹងថាការល្អអ្វីដែលគាត់ត្រូវធ្វើដើម្បីឲ្យបានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច។ បំណងប្រាថ្នានៅក្នុង ការទទួលបានជីវិតអស់កល្បជានិច្ចគឺជាបំណងប្រាថ្នាដែលល្អ ប៉ុន្តែបញ្ហាដំបូងបំផុតនោះគឺមនុស្សនោះ គិតថាគាត់អាចទទួលបានជីវិតអស់កល្បជានិច្ចដោយការល្អដែលគាត់បានប្រព្រឹត្ត។
ទ្រង់មានបន្ទូលទៅគាត់ថា ហេតុអ្វីបានជាអ្នកហៅខ្ញុំថាជាល្អដូច្នេះ មានតែ១ទេដែលល្អ គឺជាព្រះ តែបើអ្នកចង់ចូលទៅក្នុងជីវិត ចូរកាន់តាមបញ្ញត្តទាំងប៉ុន្មានចុះ
១៩:១៧ ព្រះយេស៊ូវឆ្លើយតបដោយការកែតម្រូវពីការយល់ដឹងរបស់មនុស្សនោះចំពោះការល្អ។ មានតែព្រះតែប៉ុណ្ណោះដែលល្អ(ទំនុកដំកើង ១០៦:១; ១១៨:១)។ ការនេះរួមបញ្ចូលព្រះវរបិតាដ៏ជាព្រះ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ (នេហេមា ៩:២០; ទំនុកដំកើង ១៤៣:១០) និងព្រះយេស៊ូវ (យ៉ូហាន ១០:១១)។ បន្ទាប់មក ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលប្រាប់គាត់ពីបញ្ញត្តទាំងដប់ប្រការ ដែលព្រះបានមានបន្ទូលប្រាប់ ដល់ប្រជារាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គពីអ្វីដែលគេត្រូវធ្វើដើម្បីឲ្យបានជីវិតដែលសុចរិត។
គាត់ទូលសួរថា តើបញ្ញត្តណាខ្លះ នោះព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា «កុំឲ្យសំឡាប់មនុស្សឲ្យសោះ កុំឲ្យផិតគ្នាឲ្យសោះ កុំឲ្យលួចឲ្យសោះ កុំឲ្យធ្វើជាទីបន្ទាល់ក្លែងឲ្យសោះ ចូរគោរពប្រតិបត្តិឪពុកម្តាយ» ហើយ «ចូរស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងដូចខ្លួនឯង»
១៩:១៨-១៩ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលអំពីបញ្ញត្តប្រាំមួយចុងក្រោយ (និក្ខមនំ ២០:១២-១៦) ដែលប្រាប់យើងទាំងអស់គ្នា ពីអ្វីដែលយើងមិនគួរធ្វើដាក់មនុស្សផ្សេងទៀត។ សូមចំណាំថា ព្រះយ៊េសូវមិនបានសួរពីបញ្ញត្តណាមួយនៅក្នុងបញ្ញត្តបួនដំបូងនោះឡើយ ដែលនិយាយពីទំនាក់ទំនង របស់មនុស្សជាមួយនឹងព្រះ ឬបញ្ញត្តទីដប់ដែលនិយាយពីការលោភលន់នោះឡើយ។ ហេតុអ្វីបានជា ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលពីក្រឹត្យវិន័យទៅកាន់មនុស្សម្នាក់នោះ?
គោលដៅរបស់ក្រឹត្យវិន័យគឺដើម្បីបង្ហាញយើងថាយើងទាំងអស់គ្នាគឺជាមនុស្សមានបាប។ ដំណឹងល្អនោះគឺថា ព្រះយេស៊ូវបានយាងមកដើម្បីសង្រ្គោះមនុស្សមានបាប។ ដូច្នេះហើយ ព្រះយេស៊ូវបានប្រាប់បុរសនោះ ឲ្យគិតអំពីក្រឹត្យវិន័យដើម្បីជួយគាត់ឲ្យឃើញពីអំពើបាបរបស់គាត់ ដោយព្រោះតែមុនពេលដែលមនុស្ស អាចទទួលដំណឹងល្អ ពួកគាត់ត្រូវតែមើលឃើញថាខ្លួនគាត់ជាមនុស្សមានបាបជាមុនសិន។ ប្រសិនបើ អ្នកត្រួតត្រាវ័យ ក្មេង ហើយមាននោះទទួលស្គាល់ការនេះ គាត់នឹងបានដឹងថាគាត់មិនអាចធ្វើអ្វីដើម្បីឲ្យ ទទួលបានជីវិតអស់កល្ប ជានិច្ច នោះឡើយដោយព្រោះតែគាត់មិនល្អ ហើយទទួលស្គាល់ថាគាត់ត្រូវការសេចក្តី សង្រ្គោះដែលព្រះ (មានតែព្រះអង្គដែលល្អ) បានប្រទានឲ្យតែប៉ុណ្ណោះ។
មនុស្សកំឡោះនោះក៏ទូលទ្រង់ថា ខ្ញុំបានកាន់តាមគ្រប់សេចក្ដីទាំងនោះ តាំងពីក្មេងមកហើយ តើនៅខ្វះអ្វីទៀត នោះទ្រង់មានបន្ទូលថា បើអ្នកចង់បានជាគ្រប់លក្ខណ៍ ចូរអ្នកទៅលក់របស់ទ្រព្យខ្លួន ហើយចែកដល់ពួកអ្នកក្រីក្រទៅ នោះអ្នកនឹងបានទ្រព្យសម្បត្តិ នៅឯស្ថានសួគ៌វិញ រួចឲ្យមកតាមខ្ញុំចុះ
១៩:២០-២១ យ៉ាងណាម៉ិញ មនុស្សម្នាក់នោះមិនបានយល់នោះឡើយ។ គាត់និយាយថាគាត់បានកាន់តាម “អស់ទាំង” បញ្ញត្តហើយ (បញ្ញត្តទីប្រាំដល់ទីប្រាំបួន)។ ដូច្នេះ បញ្ហាទីពីររបស់គាត់គឺ គាត់មិនបានដឹងពីអំពើបាបរបស់គាត់។ ដូចនេះហើយ គាត់មិនដឹងថាគាត់ត្រូវការព្រះអង្គសង្រ្គោះមួយអង្គនោះឡើយ។
គាត់ព្យាយាមរស់នៅក្នុងជីវិតដែលសុចរិត ប៉ុន្តែគាត់នៅតែមានអារម្មណ៏ថា គាត់ខ្វះអ្វីម្យ៉ាង។ តើវាជាអ្វី? ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលឲ្យគាត់លក់ទ្រព្យរបស់គាត់ ហើយទានឲ្យដល់ពួកអ្នកក្រ។ បន្ទាប់មកគាត់នឹងបានទ្រព្យសម្បត្តិដ៏ពិតប្រាកដ ដែលជាទ្រព្យសម្បត្តិនៅស្ថានសួគ៌។ គាត់ទុកចិត្តលើសេចក្តីសុចរិតរបស់ខ្លួនគាត់ ប៉ុន្តែគាត់ដឹងថាគាត់មិនល្អគ្រប់គ្រាន់នៅក្នុង ការទទួលបានជីវិតអស់កល្បនោះឡើយ។ ដូច្នេះហើយគាត់មានជម្រើសមួយ: ថាជាការទទួលស្គាល់ពី សេចក្តីត្រូវការរបស់គាត់ចំពោះព្រះអង្គសង្រ្គោះហើយដើរតាមព្រះយេស៊ូវ ឬបន្តទុកចិត្តលើខ្លួនគាត់ នៅក្នុងការព្យាយាមឲ្យទទួលបានសេចក្តីសង្រ្គោះ។ ប្រភពនៃជីវិតអស់កល្ប ជានិច្ចកំពុងតែគង់នៅចំពោះមុខគាត់ហើយ (១ យ៉ូហាន ៥:១១‚៥:២០) សំនួរនោះគឺថា តើគាត់នឹងដើរតាមព្រះ អង្គដែរទេ?
ព្រះយេស៊ូវបានហៅមនុស្សនោះឲ្យដើរតាមព្រះអង្គ ប៉ុន្តែមុនពេលដែលគាត់អាចធ្វើការនេះបានគាត់ ត្រូវតែលក់ ទ្រព្យរបស់គាត់ជាមុនសិន។ ការដែលលក់ទ្រព្យទាំងប៉ុន្មាននោះមិនមែនជាការទាមទារ ដើម្បីអោយទទួលបាន ជីវិតអស់កល្បជានិច្ចនោះឡើយ បើដូច្នោះហេតុអ្វីបានជា ព្រះយេស៊ូវទាមទារអោយ មនុស្សម្នាក់នេះធ្វើដូច្នោះ? ដោយព្រោះតែការដែលដើរតាមព្រះយេស៊ូវទាមទារអោយយើង បានរាប់ព្រះអង្គជាទីមួយ លើសជាងអ្វីគ្រប់ទាំង អស់ នៅក្នុងជីវិតរបស់យើង (លូកា ១៤:៣៣)។ ការនេះមានន័យថាក្នុងនាមជាសិស្សម្នាក់របស់ព្រះយេស៊ូវ ត្រូវតែលះបង់គ្រប់យ៉ាងដែលមានសារៈសំខាន់ ជាងព្រះយេស៊ូវនៅក្នុងជីវិតរបស់គាត់។ សម្រាប់មនុស្សម្នាក់នេះវា គឺជាទ្រព្យសម្បត្តិរបស់គាត់។ មនុស្សម្នាក់នោះមិនអាចនឹងទទួលបានជីវិតអស់កល្បជានិច្ចដោយព្រោះតែការលក់ ទ្រព្យរបស់គាត់ ហើយចែកទៅដល់អ្នកក្រនោះឡើយ។ គាត់អាចទទួលបានជីវិតអស់កល្បដូចជាអ្នកដទៃទៀតបាន មានតែតាមរយៈការឆ្លើយតបចំពោះការត្រាស់ហៅរបស់ព្រះយេស៊ូវថា “ចូរមកតាមខ្ញុំ”។
សង្ខេបឲ្យខ្លី អ្នកមានវ័យក្មេងបរាជ័យ នៅក្នុងគោលដៅរបស់គាត់នៅក្នុងការទទួលបានជីវិត អស់កល្បជានិច្ចដោយព្រោះ:
(១) គាត់ទុកចិត្តខ្លួនគាត់ហើយនិងការល្អដែលគាត់បានប្រព្រឹត្តនៅក្នុងការទទួលបានជីវិតអស់កល្ប។
(២) គាត់មិនបានស្គាល់អំពើបាបរបស់គាត់ ដូច្នេះហើយមិនបានដឹងពីសេចក្តីត្រូវការបស់គាត់សម្រាប់ ព្រះអង្គសង្រ្គោះនោះឡើយ។
(៣) សេចក្តីស្រលាញ់ចំពោះទ្រព្យសម្បត្តិលោកីយរបស់គាត់ធំជាងបំណងប្រាថ្នារបស់សម្រាប់ជីវិត អស់កល្បជានិច្ច។
(៤) ដូច្នេះហើយ គាត់បានសម្រេចចិត្តថាគាត់នឹងមិនដើរតាមព្រះយេស៊ូវនោះឡើយ។
កាលមនុស្សកំឡោះបានឮព្រះបន្ទូលនោះហើយ នោះក៏ចេញទៅទាំងព្រួយចិត្ត ព្រោះមានទ្រព្យសម្បត្តិជាច្រើន។
១៩:២២ មនុស្សម្នាក់នោះមាន “សម្បត្តិច្រើនណាស់” (κτήματα) ពាក្យនេះជាធម្មតានិយាយអំពីការ ដែលមានដីជាច្រើន។ ពេលនេះយើងបានឃើញថាហេតុអ្វីបានជាព្រះយេស៊ូវមិនបានសួរគាត់អំពីសេចក្តីលោភ លន់ (បញ្ញត្តប្រការទីដប់) ហើយនឹងបញ្ញត្តទាំងបួនប្រការដំបូង (ដែលជាបញ្ញត្តអំពីទំនាក់ទំនងរបស់មនុស្សម្នាក់ ជាមួយនឹងព្រះជាម្ចាស់)។ នេះជាបញ្ញត្តទាំងប៉ុន្មានដែលគាត់មិនបានកាន់តាម។ ការបដិសេធរបស់គាត់ចំពោះ ការលក់ទ្រព្យសម្បត្តិបង្ហាញថាសេចក្តីស្រឡាញ់របស់គាត់ចំពោះទ្រព្យសម្បត្តិលោកីយ៍នោះលើសជាងបំណង ប្រាថ្នារបស់គាត់សម្រាប់ជីវិតអស់កល្បជានិច្ច។ ដូច្នេះហើយ បញ្ហាទីបីរបស់អ្នកមានវ័យក្មេងនេះគឺជា ការស្រឡាញ់ចំពោះទ្រព្យសម្បត្តិ ដែលជាការឃាត់ឃាំងគាត់មិនអោយដើរតាមព្រះយេស៊ូវ។
មនុស្សនោះបដិសេធការត្រាស់ហៅឲ្យបានដើរតាមព្រះយេស៊ូវ។ផ្ទុយទៅវិញ គាត់ចង់អោយព្រះយេស៊ូវបង្ហាញ គាត់ពីរបៀបដែលគាត់អាចសង្រ្គោះខ្លួនឯង។ ប៉ុន្តែការនេះមិនអាចកើតឡើងបាននោះឡើយ។ ជីវិតអស់កល្បជានិច្ច គឺជាអំណោយទានមកពីព្រះ ដែលព្រះអង្គបានប្រទានឲ្យយើងនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ (១ យ៉ូហាន ៥:១១‚៥:២០)។ គ្មានអ្នកណាម្នាក់ដែលអាច ដើរចេញពីព្រះយេស៊ូវហើយមានជីវិតអស់កល្បជានិច្ចនោះឡើយ។ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលប្រាប់យើងថាជីវិតអ ស់កល្បជាអ្វីនៅក្នុងសេចក្តីអធិស្ឋានរបស់ព្រះអង្គនៅក្នុងយ៉ូហាន ១៧:៣។ ព្រះអង្គមានបន្ទូលថា “នេះជា ជីវិតដ៏អស់កល្បជានិច្ច គឺឲ្យគេបានស្គាល់ដល់ទ្រង់ដ៏ជាព្រះពិតតែ១ នឹងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដែលទ្រង់បានចាត់ឲ្យ មកផង”។ ជីវិតអស់កល្បជានិច្ចមិនមែនជាអំណោយទានដែល ព្រះទ្រង់ប្រទានមកអោយយើងបានឃ្លាតឆ្ងាយពី ព្រះអង្គនោះឡើយ តែជាអំណោយទាននៃទំនាក់ទំនងជាមួយ នឹងព្រះអស់កល្បជានិច្ច។ ប៉ុន្តែមនុស្សម្នាក់នោះគិត ថា ទ្រព្យសម្បត្តិរបស់គាត់មានតម្លៃជាងជីវិតអស់កល្បជានិច្ច។ គាត់បានចាកចេញទៅដោយព្រួយចិត្តជាខ្លាំង។
នោះព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់មានបន្ទូលនឹងពួកសិស្សថា ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាជាប្រាកដថា មនុស្សអ្នកមាននឹងចូលទៅក្នុងនគរស្ថានសួគ៌ពិបាកណាស់
១៩:២៣ ការចូលទៅក្នុងនគរស្ថានសួគ៌គឺជាការទទួលជីវិតអស់កល្បជានិច្ច។ ព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញ យ៉ាងច្បាស់ ដល់សិស្សព្រះអង្គថាទ្រព្យសម្បត្តិគឺជាឧបសគ្គចំពោះការទទួលបានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច។ ព្រះអង្គជ្រាបពី គ្រោះថ្នាក់ដែលមនុស្សប្រឈមមុខនៅពេលដែលពួកគេមានទ្រព្យសម្បត្តិជាច្រើន។ ទ្រព្យសម្បត្តិអាចធ្វើអោយ មនុស្សម្នាក់ ប្រែទៅជាមានអំណួត អាចធ្វើអោយពួកគេទុកចិត្តដល់ទ្រព្យសម្បត្តិ របស់ពួកគេជាជាងព្រះជាម្ចាស់ ហើយធ្វើឲ្យ ពួកគេគិតខ្លាំងអំពីសម្ភារៈនិយមជាជាងខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ។ ចំនុចទាំងនេះធ្វើអោយមនុស្ស អ្នកមាន មានការលំបាកនៅក្នុងការទទួលអំណោយទាននៃសេចក្តីសង្រ្គោះ ដែលត្រូវតែទទួលដូចជាកូនក្មេង ដូច្នោះដែរ។
ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាទៀតថា ដែលសត្វអូដ្ឋនឹងចូលតាមប្រហោងម្ជុល នោះងាយ ជាជាងឲ្យមនុស្សអ្នកមានចូលទៅក្នុងនគរនៃព្រះវិញ
១៩:២៤ សត្វអូដ្ឋគឺជាសត្វដែលធំជាងគេបង្អស់នៅក្នុងស្រុកផាឡេស្ទីន ប្រហោងម្ជុលគឺជារន្ធដែលតូច ជាងគេ។ វាមិនអាចទៅរួចនោះទេ ដែលសត្វអូដ្ឋអាចចូលតាមប្រហោងម្ជុលបាន ដូច្នេះហើយ ព្រះបន្ទូល របស់ព្រះយេស៊ូវ បង្ហាញថា វាពិតជាពិបាកខ្លាំងណាស់សម្រាប់មនុស្សអ្នកមានចូលទៅក្នុងរាជនគរ។
កាលពួកសិស្សបានឮដូច្នោះ នោះក៏នឹកប្លែកក្នុងចិត្តជាខ្លាំងក្រៃលែង ហើយទូលសួរថា ដូច្នេះ តើអ្នកណាអាចនឹងបានសង្គ្រោះ
១៩:២៥ ពួកសិស្សមានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំងចំពោះការនេះ។ ពួកគេបានគិតថាប្រសិនបើអ្នកមាន មិនអាចចូលទៅក្នុងរាជនគរបាន វាពិតជាលំបាកខ្លាំងណាស់ សម្រាប់មនុស្សគ្រប់គ្នាផ្សេងទៀត។ ពួកសាសន៍យូដាភាគច្រើនជឿថាទ្រព្យសម្បត្តិ គឺជាសញ្ញានៃព្រះពរ និងការគាប់ព្រះទ័យព្រះ ដោយព្រោះតែសេចក្តីសុចរិតរបស់មនុស្សនោះ។ សូម្បីតែក្នុងពេល សព្វថ្ងៃនេះមនុស្សគិតថា ទ្រព្យសម្បត្តិ គឺជារង្វាន់មកពីព្រះជាម្ចាស់។ ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀនថាវាមិនមែនជា ការពិតនោះឡើយ (ម៉ាថាយ ៦:២៤; ម៉ាកុស ៤:១៩; លូកា ៦:២០‚ ៦:២៤‚ ១២:១៥)។
ព្រះយេស៊ូវទ្រង់ទតទៅគេ ដោយបន្ទូលថា ការនោះមនុស្សលោកធ្វើមិនកើតទេ តែព្រះទ្រង់អាចនឹងធ្វើកើតទាំងអស់។
១៩:២៦ ព្រះយេស៊ូវបានបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថា សេចក្តីសង្រ្គោះគឺជាកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទាំងស្រុង។ សេចក្តីសង្គ្រោះគឺដោយសារព្រះគុណនៃព្រះតែមួយប៉ុណ្ណោះ។ វាពិតជាមិនអាចទៅរួច (ἀδύνατον) សម្រាប់មនុស្សណាម្នាក់នៅក្នុង ការសង្រ្គោះខ្លួនគេដោយពឹងលើការខំប្រឹងរបស់គេបាននោះឡើយ (រ៉ូម ៣:៩-២០; កាឡាទី ៣:១០-១៣; ភីលីព ៣:៤-៩)។ ពាក្យនៅក្នុងភាសាក្រិកមានអត្ថន័យថា យើង “គ្មានអំណាច” នៅក្នុងការធ្វើការនេះ។ ប៉ុន្តែចំពោះ ការអ្វីដែលយើងមិនអាចធ្វើអោយខ្លួនយើងបាននោះ ព្រះទ្រង់ធ្វើសម្រាប់យើង។ ព្រះយេស៊ូវកំពុងបង្រៀនសិស្សរបស់ព្រះអង្គនូវភាពចាំបាច់ទាំងស្រុង ក្នុងការទុកចិត្តលើព្រះជាម្ចាស់តែមួយ ចំពោះសេចក្ដីសង្គ្រោះ។
ពេត្រុសទូលទ្រង់ថា មើល យើងខ្ញុំបានលះចោលទាំងអស់មកតាមទ្រង់ហើយ ដូច្នេះ តើយើងខ្ញុំនឹងបានអ្វីខ្លះ
១៩:២៧ អ្នកមានវ័យក្មេងបានបដិសេធនៅក្នុងការលក់អ្វីគ្រប់យ៉ាង ហើយដើរតាមព្រះយេស៊ូវ។ ប៉ុន្តែសិស្ស បានលះចោលទាំងអស់ ដើម្បីដើរតាមព្រះយេស៊ូវ។
ព្រះយេស៊ូវទ្រង់មានបន្ទូលថា ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាជាប្រាកដថា ដល់គ្រាកែជាថ្មីឡើងវិញ កាលណាកូនមនុស្សបានឡើងគង់លើបល្ល័ង្កឧត្តមរបស់លោក នោះអ្នករាល់គ្នាដែលបានមកតាមខ្ញុំ នឹងបានអង្គុយលើបល្ល័ង្ក១២ដែរ ហើយនឹងជំនុំជំរះពូជអំបូរអ៊ីស្រាអែលទាំង១២
១៩:២៨ ព្រះយេស៊ូវបានធានាដល់ពេត្រុសជាមួយនឹងសេចក្តីសន្យាដ៏អស្ចារ្យមួយ។ សិស្សទាំងដប់ពីរ នាក់នឹងជំនុំជំរះពូជអំបូរអ៊ីស្រាអែលទាំង១២ (លូកា ២២:២៨-៣០)។ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ សញ្ញាចាស់ ពួកអ្នកជំនុំជំរះហេប្រឺគឺជាអ្នកដឹកនាំអ៊ីស្រាអែល ដូច្នេះហើយការដែល “ជំនុំជំរះ” មានន័យថា គ្រប់គ្រងនិងត្រួតត្រា។ ពួកសាវ័កនឹងគ្រប់គ្រង “នៅក្នុងផែនដីថ្មី” ការនេះគឺសំដៅ ទៅលើពេលវេលាប ន្ទាប់ពីការយាងមកជាលើកទីពីររបស់ព្រះយេស៊ូវពេលដែលព្រះអង្គនឹងតាំងរាជ្យរបស់ព្រះអង្គលើផែនដី(វិវរណៈ ២០:១-១៥)។ នៅក្នុងពេលនោះ មនុស្សទាំងនេះ ដេលបានលះបង់ចោលគ្រប់យ៉ាងដើម្បី ដើរតាមព្រះយេស៊ូវនឹងបានក្លាយជាអ្នកដឹកនាំរបស់អ៊ីស្រាអែល!
ឯអស់អ្នកណាដែលលះចោលផ្ទះសំបែង ឬបងប្អូនប្រុសស្រី ឪពុកម្តាយ ប្រពន្ធកូន ឬស្រែចំការ ដោយយល់ដល់ឈ្មោះខ្ញុំ នោះនឹងបានជា១រយភាគឡើងវិញ ហើយនឹងបានគ្រងជីវិតអស់កល្បជានិច្ច ទុកជាមរដកដែរ
១៩:២៩ ពេលនេះព្រះយេស៊ូវបានប្រទានសេចក្តីសន្យាសម្រាប់ពួកអ្នកជឿទាំងអស់ (ម៉ាថាយ ២០:១៦; ម៉ាកុស ១០:៣១; លូកា ១៣:៣០)។ សេចក្តីសន្យារបស់ព្រះអង្គនោះគឺថា ការលះបង់ ដែលយើងទាំងអស់គ្នាបានធ្វើនឹងទទួលបានរង្វាន់។ ព្រះពរនៃសេចក្តីសង្រ្គោះ ដែលយើងទទួលបាន នោះវិសេសជាងអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលយើងបានលះបង់ដើម្បីដើរតាមព្រះយេស៊ូវ (១ កូរិនថូស ២:៩)។
គ្រប់គ្នាដែលបានលះចោល ផ្ទះសំបែង គ្រួសារឬដីចំការដោយព្រោះព្រះយេស៊ូវហើយនឹងដំណឹងល្អ នឹង (១) ទទួលបានវិញនៅក្នុងជីវិតនេះ ១រយភាគឡើងចំពោះអ្វីដែលពួកគេបានលះបង់ និង (២) ទទួលបានជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចដល់បរលោកនាយ។
១) ទោះបីជានៅក្នុងជីវិតនេះពួកសិស្សទទួលបានលើសពីអ្វីដែលពួកគេបានលះបង់ក៏ដោយ។ ពួកអ្នកជឿបានប្រែក្លាយជាផ្នែ កនៃគ្រួសារនៃព្រះ ដែលពួកគេមានបងប្អូនប្រុសស្រី ម្តាយ កូនជាច្រើន ទាំងអស់នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។
២) ព្រះយេស៊ូវសន្យាថានឹងបានជីវិតអស់កល្បជានិច្ចដល់បរលោកនាយ។ ជីវិតអស់កល្បជានិច្ចមិនអាចនឹងទទួលបានតាមការធ្វើអ្វីមួយនោះឡើយ វាអាចត្រឹមតែស្នងយកប៉ុណ្ណោះ។ យើងស្នងវាមកពីព្រះ យេស៊ូដែលបានសុគតសម្រាប់យើង។ ជីវិតអស់កល្បជានិច្ចគឺជាមរតកសម្រាប់អស់អ្នកដែលដើរតាមព្រះយេស៊ូវ។ វាគឺជាជីវិតជាមួយនឹងព្រះ ជាជីវិតដែលព្រះតែងតែមាន ហើយត្រាស់ហៅឱ្យយើងចូលរួមជាមួយ។
តែនឹងមានមនុស្សមុន ទៅជាក្រោយជាច្រើន ហើយនឹងមានមនុស្សក្រោយ ទៅជាមុនវិញ។
១៩:៣០ ព្រះទ្រង់នឹងតម្កើងអស់អ្នកដែលពិភពលោកមិនអោយតម្លៃដោយព្រោះតែព្រះអង្គទ្រង់នឹងជំនុំជំរះ ពួកគេតាមបែបមួយផ្សេងទៀត (១ សាំយូអែល ១៦:៧)។ ព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀនថា អ្នកដែលធំជាងគេនៅក្នុងនគរស្ថានសួគ៌គឺជា អស់អ្នកដែលបន្ទាបខ្លួន ឲ្យបានដូចជាកូនក្មេង (១៨:៣) ហើយអ្នកដែលតូចបំផុតនៅក្នុងនគរស្ថានសួគ៌គឺជា អស់អ្នកមិនអើពើចំពោះក្រឹត្យវិន័ដ៏តូចណាមួយ ហើយបង្រៀនអ្នកផ្សេងឲ្យធ្វើដូចគ្នានោ” (៥:១៩)។ មនុស្សជាច្រើនដែលត្រូវបានលើកដំកើងនៅក្នុង លោកីយ៍ដោយព្រោះតែ ទ្រព្យសម្បត្តិរបស់គេឬដំណែងដ៏សំខាន់នៅក្នុងសង្គមរបស់គេ ដែលវានឹងមិនសូវ សំខាន់ទេ នៅស្ថានសួគ៌នោះ។
ទោះបីជាការបង់ថ្លៃនៃភាពជាសិស្សនោះធំក៏ដោយ រង្វាន់នោះកាន់តែធំលើសទៅទៀត។ អស់អ្នកដែល ដើរតាមព្រះយេស៊ូវនឹងទទួលបានអនាគតពេញដោយសេរីល្អ។ ពួកគេនឹងរីករាយជាមួយនឹង ព្រះពរនៃជីវិតអស់កល្បជានិច្ចដ៏បរិបូរ។ សេចក្តីជំនឿរបស់យើងនៅក្នុងសេចក្តីសន្យារបស់ព្រះយេស៊ូវទាំង នេះគួរតែអាចជំរុញទឹកចិត្តយើងអោយបដិសេធខ្លួនយើង ផ្ទុកឈើឆ្កាងរបស់យើង ហើយដើរតាមព្រះអង្គ។ យើងគួរតែរស់នៅដោយការលះបង់ដោយព្រោះតែព្រះនាមព្រះអង្គ ហើយទុកចិត្ត ព្រះអង្គថាទ្រង់ នឹងប្រទានរង្វាន់ដល់យើងនៅក្នុងពេលខាងមុខ។ ប្រសិនបើយើងសរសើដំកើង ព្រះអង្គក្នុងពេលនេះ ព្រះអង្គនឹងសរសើរយើងអស់កល្បជានិច្ច។ អស់អ្នកដែលនៅក្រោយគេនៅក្នុងភ្នែក របស់លោកីយនឹងបានជាអ្នកមុនពេលដែលព្រះយេស៊ូវយាងមកក្នុងព្រះចេស្តាព្រះអង្គ។
