ផ្នែកទី ២ : ការរាប់ជាសុចរិតដោយសារសេចក្តីជំនឿនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ (មិនមែន ដោយក្រឹត្យវិន័យនោះទេ)
ឱពួកអ្នកស្រុកកាឡាទីឥតបើគិតអើយ ដែលបានបើកសំដែងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទមកយ៉ាងច្បាស់ នៅភ្នែកអ្នករាល់គ្នា ហើយទាំងជាប់ឆ្កាងផង នោះតើអ្នកណាបានធ្វើអំពើដាក់អ្នករាល់គ្នា ឲ្យលែងស្តាប់តាមសេចក្ដីពិតវិញដូច្នេះ
៣:១ នៅពេលដែលលោកប៉ុលបាននៅជាមួយនឹង ពួកជំនុំកាឡាទី លោកបានបង្ហាញពួកគាត់យ៉ាង ច្បាស់លាស់តាមរយៈការប្រកាសព្រះបន្ទូលរបស់គាត់ថា មូលដ្ឋាននៃការរាប់ជាសុចរិតរបស់ពួកគេ គឺជាការដែលព្រះគ្រីស្ទបានជាប់ឆ្កាងដោយសារតែអំពើបាបរបស់ពួកគេ។ ប៉ុន្តែពួកគេត្រូវបានគ្រូ ក្លែងក្លាយបោកបញ្ឆោតឲ្យពួកគាត់គិតថា ការរាប់ជាសុចរិតរបស់ពួកគេ គឺពឹងផ្អែកទៅលើអ្វីដែល ពួកគេធ្វើ ជាជាងការពឹងផ្អែកទៅលើអ្វីដែលព្រះគ្រីស្ទបានធ្វើសម្រាប់ពួកគេ។
ប្រសិនបើមានពេលណាមួយ ដែលយើងមានការវង្វេងនៅក្នុងផ្លូវនៃជីវិតគ្រីស្ទបរិស័ទរបស់យើង មានកន្លែងមួយ ដែលយើងអាចទៅដើម្បីឲ្យបាននឹកចាំពីសេចក្តីពិត។ កន្លែងនោះគឺជាឈើឆ្កាង របស់ព្រះគ្រីស្ទ។ នៅឯឈើឆ្កាងយើងអាចមើលឃើញការបង់ថ្លៃដ៏ធំធេង នៃអំពើបាបរបស់យើង (កាឡាទី ១:៤) ឃើញថាយើងត្រូវការសេចក្តីមេត្តា ករុណារបស់ព្រះ និងឃើញថាសេចក្តីស្រលាញ់ដ៏ធំធេងរបស់ព្រះ (យ៉ូហាន ៣:១៦; ១៥:១៣)។ នៅឯឈើឆ្កាង គ្មានសេចក្តីអំនួត គ្មានមហិច្ឆតា ហើយ ក៏គ្មានការអួតអាង ទៅលើការប្រព្រឹត្តរបស់យើងឡើយ។ ឈើឆ្កាងកំណត់ថា យើងរាល់គ្នាជាគ្រីស្ទ បរិស័ទ ហើយបន្ទាបខ្លួនយើងចុះ ធ្វើឲ្យយើងក្លាហាន ហើយត្រាស់ហៅយើងឲ្យរស់នៅជីវិតដែល មានភក្តីភាព និង ការថ្វាយបង្គំទៅកាន់ព្រះ។ ដរាបណា ដែលយើងបន្តរក្សា ការផ្តោតរបស់ យើងទៅកាន់ព្រះគ្រីស្ទ និង ការលះបង់របស់ទ្រង់ នោះយើងនឹងមិនត្រូវគេ “ធ្វើអំពើដាក់” (បោក បញ្ឆោត) យើងដោយការបង្រៀនក្លែងក្លាយរបស់មនុស្ស និង ការបង្រៀនដែលផ្តោតទៅលើការ ប្រព្រឹត្តរបស់មនុស្សឡើយ។
បទពិសោធន៍របស់ពួកជំនុំកាឡាទី
ខ្ញុំចង់សួរអ្នករាល់គ្នាតែប៉ុណ្ណេះថា តើអ្នករាល់គ្នាបានទទួលព្រះវិញ្ញាណ ដោយប្រព្រឹត្តតាមក្រិត្យវិន័យ ឬដោយបានស្តាប់ ទាំងមានសេចក្ដីជំនឿ
៣:២ លោកប៉ុលបានសូមឲ្យ ពួកកាឡាទីគិតអំពី បទពិសោធន៍ជីវិតគ្រីស្ទបរិស័ទរបស់ពួកគេ។ គាត់ បានធ្វើការនេះ ដើម្បីជួយឲ្យពួកគេបានឃើញថា គ្រប់យ៉ាងដែលបានកើតឡើងមកកាន់ពួកគេ គឺ ដោយសារសេចក្តីជំនឿដែលពួកគេមាននៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ហើយមិនមែនដោយសារការកាន់តាមក្រឹត្យវិន័យនោះទេ។
ដំបូងគាត់បានសូមឲ្យពួកគេគិតពីរបៀប ដែលពួកគេបានទទួលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ វាជាការ ច្បាស់ពិតប្រាកដថា ការនេះមិនបានកើតឡើង ដោយសារការកាន់តាមក្រឹត្យវិន័យនោះឡើយ។ ពួក គាត់គឺជាសាសន៍ដទៃ ជាអ្នកដែលមិនស្គាល់ក្រឹត្យវិន័យរបស់លោកម៉ូសេនោះទេ។ ពួកគេមិនបាន កាន់តាមក្រឹត្យវិន័យណាមួយសោះ មុនព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានយាងមកគង់នៅក្នុងជីវិតរបស់ពួក គេ។ តាមការពិត ពួកជំនុំកាឡាទីបានទទួលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធក្នុងរបៀបដូចពួកយើងទាំងអស់ គ្នាដែរ។ យើងបានទទួលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនៅពេល ដែលយើងឮដំណឹងល្អ ហើយមានសេចក្តី ជំនឿជឿលើព្រះគ្រីស្ទ និង កិច្ចការដែលទ្រង់បានធ្វើសម្រាប់យើង (កិច្ចការ ១០:៤៤-៤៧, ១១:១៥-១៧, ១៥:៧-៨)។
តើអ្នករាល់គ្នាជាមនុស្សឥតបើគិតជាខ្លាំងដល់ម៉្លេះឬអី ដែលបានចាប់ផ្តើម ដោយព្រះវិញ្ញាណហើយ តើឥឡូវនេះបានគ្រប់លក្ខណ៍ឡើង ដោយសាច់ឈាមវិញឬ តើបានរងទុក្ខច្រើនម៉្លេះជាឥតប្រយោជន៍ឬអី គឺបើជាឥតប្រយោជន៍មែន
៣:៣-៤ ចំនុចទីពីរ លោកប៉ុលបានសូមឲ្យពួកគាត់គិតពីរបៀប ដែលពួកគេនឹងបន្តក្នុងការដើរក្នុង ជីវិតគ្រីស្ទបរិស័ទរបស់ពួកគេ ថាតើពួកគេដើរដោយព្រះវិញ្ញាណ ឬ ដើរដោយសាច់ឈាម? ក្នុង សំបុត្រ ឃ្លាដែលនិយាយថា “សាច់ឈាម” គឺនិយាយសំដៅទៅលើអ្វីដែលផ្ទុយពីព្រះវិញ្ញាណ បរិសុទ្ធ។ វាគឺជាការខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់មនុស្ស ដែលគ្មានការពឹងផ្អែកទៅលើព្រះ។ ដូច្នេះពួកជំនុំ កាឡាទីបានគិតថា ពួកគេអាចរីកចម្រើនខាងវិញ្ញាណបាន ដោយប្រើប្រាស់ ការខិតខំប្រឹងប្រែង របស់ពួកគេ (៤:១០-១១, ៥:២)។ ពួកគេគិតខុសហើយ។
យើងចាប់ផ្តើមជីវិតគ្រីស្ទបរិស័ទ ដោយអំណាចព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ នាំការបើកសំដែង ការដឹងជាក់ នៅក្នុងចិត្ត និង ការកើតជាថ្មី មកកាន់ជីវិតរបស់យើង (យ៉ូហាន ១៦:៧-១៥)។ នៅពេលដែល ការនេះបានកើតឡើង តើយើងត្រូវរស់នៅជីវិតគ្រីស្ទបរិស័ទដោយរបៀបណា? ចូរកំុឲ្យយើងទទួល ការបោកបញ្ឆោត ឲ្យគិតថា យើងអាចធ្វើការទាំងនោះ ដោយពឹងលើកំលាំងរបស់យើងនោះឡើយ (រ៉ូម៧:១៨ យ៉ូហាន ១៥:៤-៥ ; ២ កូរិនថូស ៤:៧)។ យើងគ្មានថ្ងៃនឹងអាចទទួលបានការរីកចម្រើនខាងវិញ្ញាណ ដោយរបៀបនេះនោះឡើយ។ ប្រសិនបើលោកអ្នកគឺជាគ្រីស្ទបរិស័ទ ព្រះវិញ្ញាណ នៃព្រះទ្រង់បានធ្វើការយ៉ាងខ្លាំងក្លា នៅក្នុងជីវិតរបស់លោកអ្នក ហើយនាំឲ្យលោកអ្នកមានជីវិតថ្មី។ ឥឡូវនេះយើងឃើញថាវាគឺជាការល្ងីល្ងើ ក្នុងការត្រលប់ទៅកាន់ការទុកចិត្តលើខ្លួនឯង។ ព្រះអង្គបានប្រទានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធមកកាន់ពួកយើង ដើម្បីឲ្យព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធជួយក្នុងការបង្ហាត់បង្រៀនយើងកំសាន្តចិត្តយើង និង ដឹកនាំយើង។ តើលោកអ្នកនឹងទទួលការដឹកនាំពីទ្រង់ ឬ ធ្វើការពឹងផ្អែកលើខ្លួនឯង? យើងត្រូវតែបន្តទៅមុខ ដូចជាពេលដែលយើងចាប់ផ្តើមដែរ គឺដោយ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។
ឯព្រះ ដែលទ្រង់ប្រទានព្រះវិញ្ញាណមកអ្នករាល់គ្នា ហើយធ្វើការឫទ្ធិបារមីក្នុងពួកអ្នករាល់គ្នា នោះតើដោយអ្នករាល់គ្នាប្រព្រឹត្តតាមក្រិត្យវិន័យ ឬដោយស្តាប់ ទាំងមានសេចក្ដីជំនឿវិញ
៣:៥ ព្រះវរបិតាទ្រង់បានប្រទានព្រះវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់យ៉ាងហូរហារ (ἐπιχορηγῶν)។ នៅក្នុងភាសាក្រិចមាន ន័យថា គឺជាការផ្គត់ផ្គង់គ្រប់យ៉ាងហូរហារ តាមតែត្រូវការ ដើម្បីសម្រេច គោលបំណងយ៉ាងធំធេង។ ព្រះអង្គបានប្រទានព្រះវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់ មកកាន់យើងទាំងអស់គ្នា ដើម្បីសម្រេចគោលបំណងដ៏ធំ ធេងរបស់ទ្រង់ នៅក្នុងជីវិតរបស់យើង។ គឺដោយសារព្រះគុណទ្រង់ ហើយមិនមែន ដោយសារ ការកាន់តាមក្រឹត្យវិន័យទេ ដែលយើងមានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ហើយទ្រង់ជាអំណោយដ៏អស្ចារ្យ គង់នៅក្នុងជីវិតរបស់យើង។
ពួកជំនុំកាឡាទីបានឃើញព្រះអង្គធ្វើការអស្ចារ្យ។ ឧទាហរណ៍មួយដែលយើងអាចឃើញ គឺនៅ ពេលដែលលោកប៉ុល បានព្យាបាលមនុស្សខ្វិនម្នាក់នៅក្នុងទីក្រុងលីស្ត្រាខេត្តកាឡាទី (កិច្ចការ ១៤:៨-១០)។ តើអ្វីបណ្តាលឲ្យមានការអស្ចារ្យនេះកើតឡើង? ចូរមើលខ ៩ នៃអត្ថបទគម្ពីរនេះ។ នោះគឺដោយសារព្រះចេស្តារបស់ព្រះ ដែលអ្នកនោះបានទទួលការព្យាបាលដោយសេចក្តីជំនឿ។ យើងក៏ឃើញសេចក្តីពិតដូចគ្នាកើតឡើងនៅក្នុងគម្ពីរដំណឹងល្អ (ម៉កុស ៥:៣-៤, ៩:២០-២៧, ១១:៥១- ៥២)។ ម្តងទៀត លោកប៉ុល បានចង្អុលបង្ហាញថាការអស្ចារ្យ គឺជាអំណោយទានមកពីព្រះដែលយើងត្រូវទទួលដោយសេចក្តីជំនឿ ហើយវាមិនមែនជាអ្វីដែលយើងអាចប្រឹងធ្វើដើម្បីទទួលបានតាមរយៈការកាន់តាមក្រឹត្យវិន័យនោះទេ។
គំរូរបស់លោកអ័ប្រាហាំ
ដូចជាលោកអ័ប្រាហាំបានជឿដល់ព្រះ ហើយសេចក្ដីនោះ បានរាប់ជាសេចក្ដីសុចរិតដល់លោក
៣:៦ ពួកសាសនាយូដា បានបង្រៀនថា ដើម្បីឲ្យពួកសាសន៍ដទៃអាចទទួលបានការរាប់ជាសុចរិត មកពីព្រះ ពួកគេត្រូវតែទទួលពិធីកាត់ស្បែក ហើយកាន់តាមក្រឹត្យវិន័យរបស់លោកម៉ូសេ។ ដូច្នេះ លោកប៉ុលបានត្រលប់ទៅ មុនជំនាន់លោកម៉ូសេទៅទៀត គឺជំនាន់របស់លោកអ័ប្រាហាំ។ តើលោក អ័ប្រាហាំបានរាប់ជាសុចរិតដោយរបៀបណា? ដោយសារក្រឹត្យវិន័យ ឬ ដោយសារសេចក្តីជំនឿ? ចម្លើយគឺអាចរកឃើញនៅក្នុងលោកុប្បត្តិ ១៥:៦ ដែលលោកប៉ុលបានដកស្រង់យកមក ។ ដោយសារតែលោកអ័ប្រាហាំបានជឿថា ព្រះទ្រង់នឹងសម្រេចតាមការដែលទ្រង់បានសន្យា ហើយព្រះទ្រង់ រាប់សេចក្តីជំនឿនោះ ទុកជាសេចក្តីសុចរិតដល់គាត់។ ការនេះបានកើតឡើងមុនពេល ដែលគាត់ បានទទួលការកាត់ស្បែក (លោកុប្បត្តិ ១៧:២៤) ហើយមានរយៈពេល ៤៣០ឆ្នាំ មុនពេលព្រះបាន ប្រទានក្រឹត្យវិន័យទៅកាន់លោកម៉ូសេ។ ដូច្នេះ លោកអ័ប្រាហាំគឺជាគំរូ អំពីការរាប់ជាសុចរិតគឺតែងតែជាការទទួលសេចក្តីសន្យារបស់ព្រះ ដោយសេចក្តីជំនឿ។
ព្រះបានដាក់បញ្ចូលសេចក្តីសុចរិតទៅក្នុង លោកអ័ប្រាហាំ នៅពេលដែល គាត់មានជំនឿលើទ្រង់។ “រាប់” (ἐλογίσθη) គឺជាភាសា គណនេយ្យ ដែលមានន័យថា ការដាក់បញ្ចូល ឥណទានទៅក្នុង គណនេយ្យរបស់នរណាម្នាក់។ ព្រះអង្គបានដាក់សេចក្តីសុចរិតទៅលោក អ័ប្រាហាំ ប៉ុន្តែលោកមិនសមទទួលការនេះនោះទេ។ លោកអ័ប្រាហាំគ្រាន់តែជឿទៅលើសេចក្តី សន្យារបស់ព្រះប៉ុណ្ណោះ។ នោះព្រះទ្រង់បានយកសេចក្តី សុចរិត (ដែលមានតែទ្រង់ទេ ដែលជា ម្ចាស់ទៅលើសេចក្តីសុចរិត) ហើយទ្រង់ដាក់ សេចក្តីសុចរិតនោះ ទៅកាន់គណនេយ្យជីវិតរបស់ លោកអ័ប្រាហាំ។ សេចក្តីសុចរិត ដែលលោក អ័ប្រាហាំមាន គឺជាសេចក្តីសុចរិត ដែលព្រះបាន ប្រទានឲ្យលោក។ ការនេះគឺជាអ្វីដែលកើតឡើងដូចគ្នា សម្រាប់អស់អ្នកណាដែលមានជំនឿលើទ្រង់។ ក្រៅពីទ្រង់ យើងមិនអាចមានសេចក្តីសុចរិត ដោយខ្លួនឯងបានទេ។ សេចក្តីសុចរិត ដែលយើងមាន គឺជាសេចក្តីសុចរិតដែលយើងទទួលបានមកពីទ្រង់ ដោយសារសេចក្តីជំនឿ។
ដូច្នេះ ចូរដឹងថា ពួកអ្នកដែលមានសេចក្ដីជំនឿ នោះជាពូជលោកអ័ប្រាហាំហើយ
៣:៧ ឥឡូវ តើអ្នកណាខ្លះគឺជាពូជរបស់លោកអ័ប្រាហាំ? គឺជាអស់អ្នកណាដែលជឿលើព្រះ។ លោកអ្នកមិនចាំបាច់ត្រូវតែក្លាយជាសាសន៍យូដា ដើម្បីឲ្យអាចធ្វើជាកូនចៅរបស់លោកអ័ប្រាហាំ ឡើយ។ វាមិនមែនជាការពាក់ព័ន្ធ ទៅលើជាតិសាសន៍នោះទេ។ ការសំខាន់នោះគឺជាការមាន សេចក្តីជំនឿលើព្រះ ដូចជាលោកអ័ប្រាហាំដែរ ។
ហើយដោយគម្ពីរបានដឹងជាមុនថា ព្រះទ្រង់នឹងរាប់ពួកសាសន៍ដទៃជាសុចរិត ដោយសេចក្ដីជំនឿ បានជាមានសេចក្ដីប្រកាសប្រាប់មក ដល់លោកអ័ប្រាហាំជាមុនថា «អស់ទាំងសាសន៍នឹងបានពរដោយសារឯង»
៣:៨ ផែនការរបស់ព្រះនៃការប្រទានពរទៅកាន់ពួកសាសន៍ដទៃ តាមរយៈលោកអ័ប្រាហាំ គឺជាអ្វី ដែល យើងអាចឃើញច្បាស់ ដោយការសន្យារបស់ទ្រង់ជាមួយនឹងលោកអ័ប្រាហាំ។ ព្រះអង្គបាន សន្យា ថា “គ្រប់ទាំងគ្រួសារនៅលើផែនដីនឹងបានពរដោយសារអ្នក” (ព្រះគម្ពីរបរិសុទ្ធ កែសម្រួលឆ្នាំ ២០១៦) (លោកុប្បត្តិ ១២:៣, ១៨:១៨, ២២:១៨)។ លោកអ័ប្រាហាំមានជីវិតរស់នៅក្នុងកំឡុង ពេល ២០០០ឆ្នាំ មុនគ្រិស្តសករាជ ដូច្នេះនៅក្នុងសេចក្តីសន្យានេះ ព្រះគម្ពីរបាន “បានដឹងជាមុន” ហើយ “ប្រកាសប្រាប់..ជាមុនថា” ដំណឹងល្អសម្រាប់ពួកសាសន៍ដទៃរួចជាស្រេច២០០០ឆ្នាំមុន ។
ដូច្នេះ អស់អ្នកដែលមានសេចក្ដីជំនឿ នោះឈ្មោះថាបានពរជាមួយនឹងលោកអ័ប្រាហាំ ដែលជាអ្នកជឿដែរ
៣:៩ អស់អ្នកដែលមានសេចក្តីជំនឿ នោះឈ្មោះថាបានពរជាមួយនឹងលោកអ័ប្រាហាំដែរ។ តើពរ នោះគឺជាអ្វី? ពរនោះគឺជាដែលទទួលបានការរាប់ជាសុចរិតមកពីព្រះ ដូចលោកអ័ប្រាហាំ (ជាបុរស នៃសេចក្តីជំនឿ) ដែរ ។
សេចក្តីបន្ទាល់របស់ព្រះបន្ទូល
តែអស់អ្នកដែលអាងដល់ការប្រព្រឹត្តតាមក្រិត្យវិន័យ នោះត្រូវបណ្តាសាវិញ ដ្បិតមានសេចក្ដីចែងទុកមកថា «ត្រូវបណ្តាសាហើយ អស់អ្នកណាដែលមិនកាន់ខ្ជាប់តាមគ្រប់ទាំងសេចក្ដី ដែលកត់ទុកក្នុងគម្ពីរក្រិត្យវិន័យ ដើម្បីនឹងប្រព្រឹត្តតាម»
៣:១០ ផ្ទុយពីចំនុចខាងលើ អស់អ្នកដែលអាងការប្រព្រឹត្តតាមក្រឹត្យវិន័យ នោះត្រូវបណ្តាសាវិញ។ នៅក្នុង ចោទិយកថា ២៧:២៦ លោកម៉ូសេបានប្រាប់ទៅកាន់ ពួកអ៊ីស្រាអែលថា អស់អ្នកណា ដែលមិនប្រព្រឹត្តតាមអស់ទាំងពាក្យនៅក្នុងក្រឹត្យវិន័យនេះ នឹងត្រូវបណ្តាសា។ ប្រសិនបើនរណាម្នាក់ចង់បានសេចក្តីសុចរិត ដោយសារការកាន់តាមក្រឹត្យវិន័យ លោកត្រូវតែប្រព្រឹត្តតាមគ្រប់ទាំង ក្រឹត្យវន័យទាំងអស់នេះ គ្រប់ពេលវេលា។ ប្រសិនបើលោកបានធ្វើខុសនឹងក្រឹត្យវិន័យណាមួយ នៅក្នុងពេលណាមួយ លោកនឹងក្លាយជា អ្នកធ្វើខុសនឹងក្រឹត្យវិន័យ។
អ្វីដែលជាបញ្ហានោះគឺ យើងទាំងអស់គ្នាសុទ្ធតែធ្លាប់ប្រព្រឹត្តអំពើបាប។ យើងទាំងអស់គ្នាសុទ្ធតែ ជាអ្នកបានធ្វើខុសនឹងក្រឹត្យវិន័យ យ៉ាងហោចណាស់ម្តង ដូច្នេះ យើងទាំងអស់គ្នាគឺជាមនុស្សមាន បាប។ ក្រឹត្យវិន័យមិនអាចរាប់មនុស្សមានបាបថា ជាសុចរិតបានទេ។ តែក្រឹត្យវិន័យនឹងធ្វើការកាត់ ទោសទៅកាន់ពួកគេវិញ (រ៉ូម ៣:៩-២៣)។ លោកប៉ុលដឹងថា ប្រសិនបើពួកជំនុំកាឡាទីព្យាយាមឲ្យបាន សេចក្តីសុចរិតតាមរយៈការប្រព្រឹត្តតាមក្រឹត្យវិន័យ ពួកគេនឹងមិនអាចកាន់តាមគ្រប់ទាំងក្រឹត្យវិន័យ ទាំងអស់នោះទេ ហើយពួកគេនឹងត្រូវបណ្តាសា។
ហើយច្បាស់ជាគ្មានអ្នកណាបានរាប់ជាសុចរិត នៅចំពោះព្រះ ដោយសារក្រិត្យវិន័យឡើយ ពីព្រោះ «មនុស្សសុចរិតនឹងរស់ ដោយអាងសេចក្ដីជំនឿ»
៣:១១ ពួកជំនុំកាឡាទីបានបែរទៅកាន់ ការប្រព្រឹត្តតាមក្រឹត្យវិន័យ ដោយសារតែពួកគេគិតថា តាមរយៈការកាន់តាមក្រឹត្យវិន័យ ពួកគេអាចប្រាកដក្នុងចិត្តណា ព្រះនឹងទទួលស្គាល់ពួកគេ។ ប៉ុន្តែ ដូចលោកប៉ុលបាននិយាយរួចមកហើយថា គ្មាននរណាម្នាក់អាចរាប់ជាសុចរិតដោយសារការប្រព្រឹត្ត តាមក្រឹត្យវិន័យឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ មានតែតាមរយៈសេចក្តីជំនឿទេ ដែលយើងអាចរាប់ជាសុចរិត បាន (កាឡាទី ២:១៦)។ លោកប៉ុលបានដកស្រង់ គម្ពីរ ហាបាគុក ២:៤។ មនុស្សសុចរិតនឹងមិន រស់ដោយការប្រព្រឹត្តតាមក្រឹត្យវិន័យនោះទេ ប៉ុន្តែដោយសារសេចក្តីជំនឿជឿលើព្រះវិញ។ ជំនួស ឲ្យការជឿទៅលើការប្រព្រឹត្តរបស់យើង យើងជឿទៅលើព្រះអង្គវិញ។
ឯក្រិត្យវិន័យ មិនអាងសេចក្ដីជំនឿទេ គឺអ្នកណាដែលអាចនឹងប្រព្រឹត្ត តាមសេចក្ដីទាំងនោះបាន អ្នកនោះនឹងរស់នៅ ដោយសារសេចក្ដីទាំងនោះ
៣:១២ ការដកស្រងចេញពីគម្ពីរ លេវីវិន័យ ១៨:៥ បានបង្ហាញថាក្រឹត្យវិន័យមិនមានមូលដ្ឋានគ្រឹះ ចេញពីសេចក្តីជំនឿនោះទេ តែគឺជាការផ្តោតទៅលើការធ្វើតាមព្រះរាជ្យបញ្ជារបស់ព្រះវិញ។ ក្រឹត្យ វិន័យទាមទារឲ្យមានការស្តាប់បង្គាប់ដ៏ឥតខ្ចោះ (ខ១០) ហើយផ្តល់ជីវិតទៅកាន់អស់អ្នកណា ដែលមានការស្តាប់បង្គាប់ឥតខ្ចោះនោះ។ យ៉ាងណាមិញ ទាំងយើង និងមនុស្សគ្រប់គ្នា គ្មាននរណា ម្នាក់អាចកាន់តាមក្រឹត្យវិន័យបាននោះឡើយ (នេហេមា ៩)។
ព្រះគ្រីស្ទទ្រង់បានលោះយើងរាល់គ្នា ឲ្យរួចពីសេចក្ដីបណ្តាសារបស់ក្រិត្យវិន័យ ដោយទ្រង់ត្រូវបណ្តាសា ជំនួសយើងរាល់គ្នា (ដ្បិតមានសេចក្ដីចែងទុកមកថា «ត្រូវបណ្តាសាហើយ អ្នកណាដែលត្រូវព្យួរនៅលើឈើ»)
៣:១៣ ការអសមត្ថភាពរបស់យើង ក្នុងការកាន់តាមក្រឹត្យវិន័យ ធ្វើឲ្យយើងទាំងអស់គ្នាត្រូវ បណ្តាសា (ខ១០)។ យ៉ាងណាមិញ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់បានសង្គ្រោះប្រោសលោះយើង ឲ្យរួចពីបណ្តា សារបស់ក្រឹត្យវិន័យហើយ។
ការប្រោសលោះគឺជាការបង់ថ្លៃដើម្បីសង្គ្រោះ។ ព្រះយេស៊ូវបានយក ព្រះជន្មរបស់ទ្រង់ ទៅបង់ថ្លៃលោះយើងទាំងអស់គ្នា។
ព្រះយេស៊ូវបានយកគ្រប់ទាំងអំពើបាបរបស់យើងមកដាក់លើអង្គទ្រង់ (យ៉ូហាន ១:២៩ រ៉ូម ៣:២១ -២៦; ៤:២៣-២៥; ៥:៦-៨; ២កូរិន ៥:២១; ១ពេត្រុស២:២៤) ហើយបានត្រូវបណ្តាសាជំនួស យើងរាល់គ្នា។ យើងទាំងអស់គ្នាមានបណ្តាសា ដោយសារតែយើងមិនបានស្តាប់បង្គាប់ទៅកាន់ ក្រឹត្យវិន័យរបស់ទ្រង់ តែព្រះអង្គបានផ្ទេរបណ្តាសានោះ មកដាក់នៅលើអង្គព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទវិញ។
ការដែលទ្រង់បាន ជាប់ឆ្កាងនៅលើឈើ គឺជាភស្តុតាងបង្ហាញពីការ ដែលបានយកបណ្តាសា យើងមកដាក់លើអង្គទ្រង់។ ចោទិយកថា ២១:២២-២៣ បាននិយាយថាត្រូវបណ្តាសាហើយ អ្នកណា ដែលត្រូវព្យួរនៅលើឈើ។ នៅក្នុងសញ្ញាចាស់ នៅពេលដែលឧក្រិដ្ឋជនត្រូវបានប្រហារជីវិត ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលនឹងព្យួរសាកសពនៅលើដើមឈើ។ នោះគឺជាសញ្ញាសម្គាល់បង្ហាញថាបុគ្គលនោះត្រូវ ព្រះដាក់ បណ្តាសា។ នៅក្នុង ជំនាន់សញ្ញាថ្មី ជាញឹកញាប់ពេលដែលនិយាយអំពីឈើឆ្កាង គេតែងនិយាយ សំដៅទៅលើ “ឈើ” (កិច្ចការ ៥:៣០)។
ដើម្បីឲ្យពររបស់លោកអ័ប្រាហាំ បានមកដល់អស់ទាំងសាសន៍ក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ ប្រយោជន៍ឲ្យយើងបានទទួល សេចក្ដីសន្យា គឺជាព្រះវិញ្ញាណ ដោយសារសេចក្ដីជំនឿ។
៣:១៤ ព្រះយេស៊ូវបានសុគត ដើម្បីដកយកបណ្តាសាចេញពីពួកយើង ហើយដាក់ព្រះពរមកកាន់ ជីវិតរបស់យើងវិញ។ ព្រះយេស៊ូវបានប្រោសលោះ “យើង” (នេះគឺរាប់បញ្ចូលទាំងសាសន៍យូដា និង សាសន៍ដទៃ) ដើម្បីឲ្យអស់អ្នកណាដែលជឿលើទ្រង់ អាចទទួលព្រះពរដែលបាន ប្រទានទៅកាន់ លោកអ័ប្រាហាំ ដែលការនោះគឺជាការរាប់ជាសុចរិត ដោយសារសេចក្តីជំនឿ។ នៅពេលដែលយើង បានរាប់ជាសុចរិតដោយសារទ្រង់ ទ្រង់បានបញ្ជូនព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធមក ក្នុងជីវិតយើង ហើយនោះ គឺជា សញ្ញាសំគាល់ ដែលបានសន្យាជាមុននៃការតាំងសញ្ញាថ្មី (យ៉ូអែល ២:២៨-៣២)។
ក្រឹត្យវិន័យ និង សេចក្តីសន្យា
បងប្អូនអើយ ខ្ញុំនិយាយតាមបែបភាពមនុស្សថា សូម្បីតែសេចក្ដីសញ្ញារបស់មនុស្ស បើគេយល់ព្រមតាំងនឹងគ្នាជា ស្រេចហើយ នោះគ្មានអ្នកណានឹងលើកចោល ឬបន្ថែមបញ្ចូលអ្វីឡើយ
៣:១៥ លោកប៉ុលបានយកការតាំងសញ្ញា (កិច្ចព្រមព្រៀងស្របច្បាប់) របស់មនុស្ស មកធ្វើជាឧទា ហរណ៍។ នៅពេលដែលភាគីទាំងសងខាង បានតាំងសញ្ញាកិច្ចព្រមព្រៀងជាមួយនឹងគ្នាហើយ នោះវាគឺជាការមិនស្របច្បាប់នោះទេ ប្រសិនបើភាគីណាមួយ លើកចោលផ្នែកណាមួយ បន្ថែមផ្នែក ណាមួយ ឬ ធ្វើការផ្លាស់ប្តូរទៅលើផ្នែកណាមួយ។
រីឯសេចក្ដីសន្យាទាំងប៉ុន្មាន នោះបានតាំងនឹងលោកអ័ប្រាហាំ ហើយនឹងពូជលោក តែទ្រង់មិនបានមានបន្ទូលថា «នឹងពូជទាំងប៉ុន្មាន» ដូចជាមានពូជជាច្រើននោះទេ គឺចំពោះពូជតែ១វិញ ដោយថា «នឹងពូជលោក១នោះឯង» គឺជាព្រះគ្រីស្ទ
៣:១៦ នេះគឺជាគោលការណ៍ដូចគ្នា ដែលបានត្រូវប្រើនៅក្នុងការតាំងសញ្ញារវាងព្រះ និង លោក អ័ប្រាហាំ។ សេចក្តីសន្យានៃការតាំងសញ្ញានេះ (លោកុប្បត្តិ ១២:១៣; ១៣:១៤-១៧; ១៥:១-៥ ១២-១៨; ១៧:១-១៤; ២២:៩-១៩) បានតាំងនឹងលោកអ័ប្រាហាំ និង “ពូជពង្ស” របស់លោក ដែលមានន័យថាជា ពូជពង្សកូនចៅរបស់លោក។ លោកប៉ុលបានពន្យល់ថា “ពូជពង្ស” សំដៅទៅលើឯកវចនៈ មិនមែនពហុវចនៈនោះទេ ដើម្បីប្រាប់ទៅកាន់អ្នកអានរបស់គាត់ថាពួកគេ បានទទួលព្រះពរ តាមរយៈអង្គបុគ្គលតែមួយប៉ុណ្ណោះ ហើយអង្គបុគ្គលនោះគឺជាព្រះមែស្សុី។
ព្រះយេស៊ូវ (ព្រះមែស្ស៊ី) នៅក្នុងភាពជាមនុស្សរបស់ទ្រង់ ទ្រង់គឺជាពូជពង្សរបស់លោក អ័ប្រាហាំ (ម៉ាថាយ ១:២-១៦)។ នៅពេលដែលព្រះរាជបុត្រារបស់ព្រះដ៏គង់នៅអស់កល្បជានិច្ច បានក្លាយ ជាមនុស្ស ទ្រង់បានចូលមកក្នុងខ្សែស្រឡាយពូជពង្សរបស់លោកអ័ប្រាហាំ។ អស់អ្នកណា ដែល ទុកចិត្តទៅលើទ្រង់ ជីវិតរបស់ពួកគេត្រូវបានរក្សាទុក “នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ”។ ដោយសារការនេះ ពួកគេត្រូវបានរាប់បញ្ចូល ទៅក្នុងខ្សែស្រឡាយរបស់លោកអ័ប្រាហាំដែរ ហើយទទួលមរតកនៃ សេចក្តីសន្យា ដែល បានសន្យានឹងលោកអ័ប្រាហាំ។ ដូច្នេះ សេចក្តីសន្យានៃការប្រទានពរទៅកាន់ មនុស្សនៃគ្រប់ជាតិសាសន៍ត្រូវបានសម្រចនៅក្នុងព្រះយេស៊ូវ។
ខ្ញុំចង់និយាយដូច្នេះថា សេចក្ដីសញ្ញាដែលព្រះបានយល់ព្រមជាមុន នោះក្រិត្យវិន័យ ដែលកើតឡើង ៤៣០ ឆ្នាំជាក្រោយនឹងលើកចោល ឲ្យសេចក្ដីសញ្ញានោះទៅជាឥតប្រយោជន៍មិនបាន
៣:១៧ ពួកសាសនាយូដាបានបង្រៀនទៅកាន់ពួកសាសន៍ដទៃថា ពួកគេត្រូវតែកាន់តាមក្រឹត្យវិន័យ ដើម្បីឲ្យពួកគេអាច ទទួលមរតកព្រះពរ ដែលបានសន្យាទៅកាន់លោកអ័ប្រាហាំ។ ប៉ុន្តែសេចក្តី សន្យាបានប្រទានទៅកាន់លោកអ័ប្រាហាំ រយៈពេល ៤៣០ឆ្នាំ មុនពេលដែលលោកម៉ូសេបាន ទទួលក្រឹត្យវិន័យ។ ដូច្នេះក្រឹត្យវិន័យនោះមិនអាចធ្វើការផ្លាស់ប្តូរ ជំនួស ឬ លើកចោល ការតាំងសញ្ញា ដែលព្រះបានតាំងឡើងជាមួយនឹងលោកអ័ប្រាហាំឡើយ។
ដ្បិតបើសិនជាមរដកនោះបានមក ដោយអាងក្រិត្យវិន័យ នោះមិនមែនអាងសេចក្ដីសន្យាទៀតទេ តែព្រះទ្រង់បានប្រទានដល់លោកអ័ប្រាហាំ តាមសេចក្ដីសន្យាវិញ
៣:១៨ ដូច្នេះ សំនួរដែលចោទសួរគឺ: តើមរតកបានមក ដោយសារតែសេចក្តីសន្យា ឬ ដោយសារ តែក្រឹត្យវិន័យ? លោកប៉ុលបានឆ្លើយថា ព្រះបានប្រទានមរតកនោះទៅកាន់លោកអ័ប្រាហាំ ដោយសេចក្តីសន្យា។
ដូច្នេះ តើហេតុអ្វីបានជាមានក្រិត្យវិន័យ នោះគឺបានបន្ថែមបញ្ចូល ដោយព្រោះសេចក្ដីរំលងច្បាប់ ទាល់តែពូជបានកើតឡើង ដែលទ្រង់តាំងសេចក្ដីសន្យានោះឲ្យ ដោយសារពួកទេវតា នៅដៃនៃអ្នកកណ្តាលម្នាក់ រីឯអ្នកកណ្តាល នោះមិនមែនបង្រួបបង្រួមអ្នកណាតែម្នាក់ឯងនោះឡើយ តែចំណែកព្រះ ទ្រង់ជាព្រះតែ១ទេ។
៣:១៩-២០ ប្រសិនបើមរតក នៃព្រះពរដែលព្រះទ្រង់បានសន្យាមិនបានមក តាមរយៈក្រឹត្យវិន័យ ហេតុអ្វីបានជាទ្រង់ប្រទានក្រឹត្យវិន័យមក? តើគោលបំណងរបស់ក្រឹត្យវិន័យគឺជាអ្វី? លោកប៉ុលបាន និយាយថា ក្រឹត្យវិន័យបានប្រទានមក ដោយសារតែសេចក្តីរំលងច្បាប់។ អំពើរំលងច្បាប់ (παράβασις) មានន័យចំថា «ការឈានហួស»។ នោះគឺជាការប្រព្រឹត្តហួសជ្រុលព្រំដែនដែលបាន កំណត់ឡើង។ ព្រះបានប្រទានក្រឹត្យវិន័យមកដើម្បីផ្តល់ឲ្យមាន ព្រំដែនត្រឹមត្រូវ ដើម្បីឲ្យមនុស្ស អាចដឹងពីស្តង់ដាត្រឹមត្រូវនៃសេចក្តីសុចរិត។ ក្រឹត្យវិន័យមាន តួនាទីពីរ: លើកតាំងស្តង់ដាកំណត់ពី អ្វីដែលត្រឹមត្រូវ ហើយកាត់ទោសយ៉ាងយុត្តិធម៌ទៅកាន់អស់អ្នកណា ដែលប្រព្រឹត្តរំលងទៅលើស្តង់ដានោះ។ ក្រឹត្យវិន័យប្រៀបដូចជាកញ្ចក់។ នៅពេលដែលមនុស្សសំលឹងមើលទៅកាន់ក្រឹត្យវិន័យនោះ ពួកគេនឹងអាច ឃើញពីស្ថាន ភាពខាងវិញ្ញាណរបស់ពួកគេ។ បង្ហាញឲ្យយើងឃើញថា ពួកយើងមិនសុចរិតនោះ ទេ (រ៉ូម ៣:២០)។
និស្ស័យរបស់យើងគឺជាមនុស្សមានបាប។ ព្រះអង្គជ្រាបពីការនេះ ប៉ុន្តែអ្វីដែលជាបញ្ហានោះគឺយើង មិនបានដឹងពីការនេះទេ។ យើងស្រមៃថាយើងអាចខិតខំប្រឹងប្រែងដោយខ្លួនឯង ដើម្បីឲ្យអាច ទទួលបានសេចក្តីសុចរិត។ ដូច្នេះហើយ បានជាទ្រង់ប្រទានក្រឹត្យវិន័យមក ដើម្បីបើកសំដែងថា យើងមិនអាចធ្វើការនេះបានឡើយ។ នៅពេលដែលយើងកាន់តែព្យាយាមក្នុងការកាន់ តាមក្រឹត្យ វិន័យ នោះយើងក៏កាន់តែដឹងដែរថាយើងមិនអាចធ្វើទៅរួច ហើយក៏កាន់តែដឹងដែរថា យើងគឺជា មនុស្សមានបាប។ នេះហើយគឺជាមូលហេតុដែលព្រះបានប្រទានក្រឹត្យវិន័យមក។ ក្រឹត្យវិន័យបើក សំដែងឲ្យយើងស្គាល់និស្ស័យបាបរបស់យើង។ ក្រឹត្យវិន័យមិនបានប្រទានមកដើម្បីបង្ហាញថា ពីរបៀប ដែលមនុស្សអាចសង្រ្គោះមកកាន់ខ្លួនបាននោះទេ ប៉ុន្តែក៏បង្ហាញមកកាន់យើងផងដែរ ថាយើងត្រូវការ សេចក្តីសង្គ្រោះ។ នោះគឺជាអ្វីដែលនឹងកើតឡើងនៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវ (“ពូជពង្ស”) បានយាងមក។
លោកប៉ុលបានបង្ហាញថា សេចក្តីសន្យាមានភាពខ្ពង់ខ្ពស់ជាងក្រឹត្យវិន័យ។ ព្រះអង្គបានប្រទាន ក្រឹត្យវិន័យមកតាមរយៈពួកទេវតា (កិច្ចការ ៧:៣៨, ៧:៥៣; ហេព្រើរ ២:២; ចោទិយកថា ៣៣:២) ទៅកាន់ លោកម៉ូសេដែលជាអ្នកឲ្យទៅកាន់ពួកអ៊ីស្រាអែល។ ប៉ុន្តែសេចក្តីសន្យាគឺជាអ្វីដែល ព្រះអង្គផ្ទាល់ បានប្រទានទៅកាន់លោកអ័ប្រាហាំ។
ដូច្នេះ តើក្រិត្យវិន័យទាស់ទទឹងនឹងសេចក្ដីសន្យានៃព្រះឬអី មិនមែនទេ ដ្បិតបើសិនជាមានក្រិត្យវិន័យណា ប្រទានមក ដែលអាចនឹងធ្វើឲ្យរស់បាន នោះប្រាកដជាសេចក្ដីសុចរិតនឹងមក ដោយសារក្រិត្យវិន័យនោះហើយ
៣:២១ ត្រង់ចំនុចនេះធ្វើឲ្យមនុស្សខ្លះគិតថា ក្រឹត្យវិន័យមានការទាស់ទទឹងជាមួយនឹងសេចក្តីសន្យា របស់ព្រះ។ លោកប៉ុលនិយាយថា “មិនមែនទេ!”។ សេចក្តីសន្យាទៅកាន់លោកអ័ប្រាហាំ និង ក្រឹត្យវិន័យរបស់លោកម៉ូសេ គឺសុទ្ធតែទទួលបានមកពីព្រះ ហើយចំនុចនិមួយៗមានគោលបំណងតួនាទី នៅក្នុងផែនការនៃសេចក្តីសង្គ្រោះរបស់ព្រះ។ ចំនុចទាំងពីរនេះ បានទទួលសេចក្តីសម្រេចនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។
ក្រឹត្យវិន័យមានភាពល្អឥតខ្ចោះ បរិសុទ្ធ ហើយសុចរិត (ទំនុកតម្កើង ១៩:៧-៩; រ៉ូម ៧:១២)។ ប្រសិនបើមនុស្សណា អាចកាន់តាមក្រឹត្យវិន័យបាន នោះមានន័យថាអ្នកនោះ អាចទទួលបានសេចក្តីសង្គ្រោះដោយសារ ក្រឹត្យវិន័យដែរ។ ប៉ុន្តែគ្មានមនុស្សណា អាចធ្វើការនេះបានទេ។ ក្រឹត្យវិន័យ ប្រាប់យើងឲ្យ ស្គាល់ថាសេចក្តីសុចរិតគឺជាអ្វី ប៉ុន្តែប្រសិនបើយើងមិនអាចធ្វើគ្រប់ទាំងក្រឹត្យវិន័យ ទាំងអស់នោះទេ ក្រឹត្យវិន័យមិនអាចធ្វើឲ្យយើងសុចរិតបានដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញក្រឹត្យវិន័យធ្វើឲ្យ យើងក្លាយជាអ្នករំលងច្បាប់។
ប៉ុន្តែ គម្ពីរបានបង្ខាំងគ្រប់ទាំងអស់ក្នុងអំពើបាប ដើម្បីឲ្យសេចក្ដីដែលទ្រង់សន្យា បានប្រទានមកដល់ពួកអ្នកជឿវិញ ដោយសារសេចក្ដីជំនឿដល់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ
៣:២២ ប៉ុន្តែក្រឹត្យវិន័យបង្ខាំងគ្រប់ទាំងអស់ក្រោមអំពើបាប។ ពាក្យដែលលោកប៉ុលបានប្រើ សម្រាប់ ពាក្យ “បង្ខាំង” (συνέκλεισεν) គឺត្រូវបានប្រើនៅក្នុងគម្ពីរលូកា ៥:៦ និយាយសំដៅទៅ លើត្រីដែលជាប់សំណាញ់។ អំពើបាបគឺប្រៀបដូចជាសំណាញ់ ដែលធ្វើឲ្យយើងជាប់គាំង។ លោកីយ៍ទាំងមូល បានជាប់អន្ទាក់ ហើយត្រូវបង្ខាំងឲ្យនៅក្រោមអំណាចនៃអំពើបាប។ ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គមិនបានទុកយើងចោល ឲ្យជាប់នៅក្នុងភាពជាទាសករនៃអំពើបាបជារៀងរហូតនោះទេ។ ផែនការនៃសេចក្តីសង្គ្រោះរបស់ព្រះមាន បែងចែកជា ៣ផ្នែកនោះគឺ : សេចក្តីសន្យា ក្រឹត្យវិន័យ និង ដំណឹងល្អ។
ដំបូងព្រះបានប្រទានសេចក្តីសន្យា នៃសេចក្តីសុចរិតតាមរយៈសេចក្តីជំនឿ ទៅកាន់លោក អ័ប្រាហាំ។ បន្ទាប់មកទ្រង់បានប្រទានក្រឹត្យវិន័យដើម្បីជួយឲ្យយើងឃើញថា ពួកយើងគឺជា មនុស្ស មានបាប ដើម្បីឲ្យយើងដឹងថាយើងត្រូវការព្រះសង្គ្រោះ។ ការនេះបានប្រុងប្រៀបយើងឲ្យទទួល ដំណឹងល្អ នៃការដែលព្រះយេស៊ូវបានយាងមកដើម្បីសង្គ្រោះយើង។ សេចក្តីសន្យារបស់ព្រះពរ នៃ សេចក្តីសុចរិត បានមកតាមរយៈសេចក្តីជំនឿជឿលើព្រះគ្រីស្ទ នៅពេលដែលយើងទទួលដំណឹង ល្អ។ ឥឡូវនេះយើងអាចឃើញពីរបៀបដែល សេចក្តីសន្យា ក្រឹត្យវិន័យ និង ដំណឹងល្អធ្វើការរួមគ្នា ដើម្បីសម្រេចបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះ។
អស់អ្នកណាដែលចង់នាំមនុស្សឲ្យមានជំនឿជឿលើព្រះគ្រីស្ទ ត្រូវតែរៀនពីលោកប៉ុលឲ្យបានច្បាស់ លាស់ពីរបៀបប្រើប្រាស់ក្រឹត្យវិន័យ។ យើងប្រាប់មនុស្សអំពីក្រឹត្យវិន័យ ដើម្បីបង្ហាញពួកគេពីស្តង់ដា សុចរិតរបស់ព្រះ ដើម្បីឲ្យជួយឲ្យពួកគេឃើញថាពួកគេគឺជាមនុស្សមានបាប ហើយថាពួកគេ មិនអាចសង្គ្រោះខ្លួនឯងបាន តាមរយៈការប្រព្រឹត្តល្អរបស់ខ្លួនទេ។ ការនេះធ្វើឲ្យពួកគេ ប្រុងប្រៀប ទទួលដំណឹងល្អ។ មនុស្សមិនអាចយល់អំពីការ ដែលព្រះយេស៊ូវបានសុគតសម្រាប់អំពើ បាបរបស់ ពួកគេទេ ទាល់តែពួកគេដឹងខ្លួនថាពួកគេគឺជាមនុស្សមានបាប។ ហើយពួកគេមិនអាចដឹង ខ្លួនថា ពួកគេគឺជាមនុស្សមានបាបបានដែរ លុះត្រាតែពួកគេដឹងអំពីស្តង់ដានៃសេចក្តីុសុចរិតរបស់ព្រះ។ ដូច្នេះគោលបំណងរបស់ក្រឹត្យវិន័យគឺដើម្បីបង្ហាញថាយើងគឺជាមនុស្សមានបាប ហើយគោល បំណងរបស់ដំណឹងល្អ គឺដើម្បីបង្ហាញពីរបៀបដែលមនុស្សមានបាបអាចទទួលការអត់ទោសបាន។ នៅពេលដែលយើងយល់ពីភាពខុសគ្នារវាង ក្រឹត្យវិន័យ និង ដំណឹងល្អ នោះមានន័យថាយើង អនុញ្ញាតឲ្យចំនុចទាំងពីរនេះ ធ្វើទៅតាមមុខងារស្របតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះ។
កូនប្រុសរបស់ព្រះ
នៅក្នុងផ្នែកនេះ លោកប៉ុលនិយាយថាពួកអ្នកជឿទាំងអស់គឺជា “កូនប្រុសរបស់ព្រះ”។ មានការបក ប្រែជាច្រើនបានដូរប្រើពាក្យ “កូនព្រះ” វិញ ប៉ុន្តែលោកប៉ុលមានមូលហេតុដែលគាត់ប្រើប្រាស់ពាក្យ “កូនប្រុស”។ គាត់ចង់ប្រាប់ទៅកាន់អ្នកអានរបស់គាត់ អំពីភាពជាកូនចិញ្ចឹមរបស់ពួកគេ និង ការគ្រងមរតករបស់ពួកគេ (៤:១-៧)
នៅក្នុងកំឡុងពេលនោះ ពួកយូដាមិនសុំយកកូនរបស់មនុស្សផ្សេងមកចិញ្ចឹមឡើយ។ ការសុំយក កូនរបស់អ្នកដទៃ មកចិញ្ចឹមគឺជាទំនៀមទំលាប់របស់ជនជាតិរ៉ូម។ ការសុំយកកូនមកចិញ្ចឹមរបស់ពួក រ៉ូម គឺពួកគេតែងតែរយកយុវជនដែលមានអាយុ ២០ឆ្នាំឡើងទៅ។ ពួកគេមិនយកកុមារ និង កូនស្រី សុំមកធ្វើជាកូនចិញ្ចឹមនោះទេ។
ការសុំកូនអ្នកដទៃមកចិញ្ចឹម គឺជាការសម្រាប់តែក្រុមគ្រួសារអ្នកមាន ដែលពួកគេជ្រើសរើសកូន ប្រុសពេញវ័យ ក្នុងគោលបំណងឲ្យកូនប្រុសពេញវ័យនោះ ធ្វើជាអ្នកគ្រងមរតក។ មានតែកូនប្រុស ពេញវ័យទេដែលអាចទទួលមរតកបាន។ កុមារ និង កូនស្រី មិនអាចទទួលបានមរតកនោះទេ។
ដូច្នេះនៅក្នុងសង្គមវប្បធម៌នេះ មានតែកូនប្រុសទេដែលគេយកមកចិញ្ចឹម ហើយមានតែកូនប្រុសទេ អាចក្លាយជាអ្នក គ្រងមរតកបាន។ ដូច្នេះ តើលោកប៉ុលធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីជួយឲ្យពួកជំនុំកាឡាទីមើលឃើញថា ព្រះអង្គ បានយកពួកគេមកធ្វើជាកូនចិញ្ចឹម ហើយឥឡូវពួកគេបានក្លាយជាអ្នកគ្រងមរតករបស់ព្រះ ហើយ? ចម្លើយគឺតាមរយៈការដែលគាត់ប្រាប់ទៅពួកគេថា “អ្នករាល់គ្នាសុទ្ធតែជាកូនប្រុសរបស់ ព្រះ!”។ អ្វីដែលលោកប៉ុលកំពុងតែនិយាយគឺថា ដោយសារតែព្រះគ្រីស្ទ អស់ទាំងជឿទាំងអស់មាន ភាពដឹងក្តីថ្មីខាងវិញ្ញាណ មានទំនាក់ទំនងថ្មីជាមួយនឹងព្រះ ហើយមានមរតកយ៉ាងធំធេងមក ពីព្រះ។
តែកាលមុនដែលមានសេចក្ដីជំនឿចូលមក នោះយើងរាល់គ្នាត្រូវបង្ខាំងនៅក្រោមក្រិត្យវិន័យ គឺត្រូវឃុំទុក សំរាប់សេចក្ដីជំនឿ ដែលត្រូវលេចមក
៣:២៣ លោកប៉ុលបានបែងចែកពេលវេលា ទៅជាសម័យកាលពីរគឺ មុនពេលដែលព្រះគ្រីស្ទបាន យាងមក និង បន្ទាប់ពីពេលដែលទ្រង់បានយាងមក។ មុនពេលដែលព្រះគ្រីស្ទបានយាងមកពួក យូដាត្រូវបានបង្ខាំង (ឃុំគ្រង)ក្រោមក្រឹត្យវិន័យ។
បានជាក្រិត្យវិន័យធ្វើជាអ្នកដឹកនាំយើងរាល់គ្នាទៅដល់ព្រះគ្រីស្ទ ដើម្បីឲ្យយើងបានរាប់ជាសុចរិត ដោយអាង សេចក្ដីជំនឿ
៣:២៤ ក្រឹត្យវិន័យគឺប្រៀបដូចជាអ្នកដឹកនាំ (អ្នកថែរក្សា) រហូតដល់ពេលព្រះគ្រីស្ទបានយាងមក។ ពាក្យថា “អ្នកដឹកនាំ” នៅក្នុងភាសាក្រិចមានន័យចំថា “គឺជាបុគ្គលដែលដឹកនាំកុមារ”។ នេះគឺជាអ្វី ដែលបាន កើតឡើងនៅក្នុងក្រុមអ្នកមានរបស់ជនជាតិក្រិច និង ជនជាតិរ៉ូម គឺពួកគេធ្វើការ ជួលទាសករ ឲ្យធ្វើការដឹកនាំគ្រប់គ្រងទៅកាន់កូនប្រុសៗរបស់ពួកគេចាប់ពីអាយុ ៦ឆ្នាំ ដល់អាយុ ១៦ឆ្នាំ។ ការងាររបស់ពួកគេគឺ ត្រូវមើលខុសត្រូវទៅលើអាកប្បកិរិយារបស់កុមារានោះ ពេលនៅផ្ទះ ហើយនាំកុមារនោះទៅសាលារៀន។ កុមារាមិនអាចចេញពីផ្ទះ ដោយគ្មានអ្នកថែរក្សាទៅជាមួយ បានឡើយ។ អ្នកដឹកនាំថែរក្សានេះ នឹងការពារកុមារានោះឲ្យរួចផុតពីឥទ្ធិពលមិនល្អ ហើយផ្តល់ការ បណ្តុះបណ្តាលមូលដ្ឋានគ្រឹះនៃសីលធម៌ ចង្អុលបង្ហាញ ហើយដាក់ទោសទៅអាកប្បកិរិយាមិនល្អ។ ជាញឹកញយ ការលត់ដំតែងមានភាពធ្ងន់ធ្ងរ ហើយកុមារាទាំងនោះតែង ទន្ទឹងរងចាំថ្ងៃដែលពួកគេ មានធំដឹងក្តីគ្រប់គ្រាន់ មិនចាំបាច់នៅក្រោមការឃុំគ្រងរបស់អ្នកដឹកនាំថែរក្សារបស់ពួកគេទៀត។
នេះហើយគឺជាតួនាទីរបស់ក្រឹត្យវិន័យសម្រាប់ពួកយូដា។ តើក្រឹត្យវិន័យបានធ្វើជាអ្នកដឹកនាំថែរក្សា ក្នុងរបៀបណា? គឺក្នុងរបៀប ដែលក្រឹត្យវិន័យបានបង្រៀនពួកគេ នូវមេរៀនយ៉ាងមានតម្លៃអំពី សេចក្តីសុចរិត។ ក្រឹត្យវិន័យបានចង្អុលបង្ហាញអំពីបាប ហើយកាត់ទោសទៅកាន់អំពើបាប។ ក្រឹត្យ វិន័យបានជួយការពារ ពួកគេឲ្យរួចផុតពីការជៈឥទ្ធិពលអាក្រក់របស់សាសនាក្លែងក្លាយ និង អំពើ អសីលធម៌របស់ប្រជាជាតិ ដែលនៅជុំវិញពួកគេ។ យ៉ាងណាមិញ តួនាទីរបស់អ្នកដឹកនាំថែរក្សា នឹងត្រូវបានបញ្ចប់នៅពេល ដែលកូននោះបានក្លាយជា មនុស្សធំដឹងក្តីហើយមានសិទ្ធិពេញទីក្នុងនាមជាកូនប្រុស។ នេះគឺជាការស្រដៀងគ្នាជាមួយនឹងតួនាទីរបស់ក្រឹត្យវិន័យដែរ ក្រឹត្យវិន័យនឹងមានតួនាទីបែបនេះ គឺត្រឹមតែ រហូតដល់ពេលដែលព្រះគ្រីស្ទបានយាងមក ហើយមនុស្ស អាចទទួលបានការរាប់ជា សុចរិតតាមរយៈ សេចក្តីជំនឿជឿទៅលើព្រះគ្រីស្ទ។
តែលុះកាលសេចក្ដីជំនឿបានមកដល់ នោះយើងមិនមែននៅក្រោមអំណាច របស់អ្នកដឹកនាំនោះទៀតទេ
៣:២៥ លោកប៉ុលនិយាយថា ការមកដល់នៃសេចក្តីជំនឿនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ គឺជាដូចជាការមកដល់ ចំនុចនៃការធំដឹងក្តី។ នៅពេលដែលកុមារានោះបានធំដឹងក្តីហើយ គាត់មិនភ្លេចពីមេរៀនដែលគាត់ រៀនបានពីអ្នកដឹកនាំថែរក្សាគាត់ឡើយ ប៉ុន្តែគាត់មិនរស់នៅក្រោមសិទ្ធិអំណាចរបស់អ្នកដឹកនាំ ថែរក្សាទៀតទេ។ ការនេះប្រាប់យើងពីទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយក្រឹត្យវិន័យ។ យើងរៀនពីក្រឹត្យវិន័យ តែយើងមិនរស់នៅក្រោមក្រឹត្យវិន័យនោះទេ។ យើងរស់នៅដោយសេចក្តីជំនឿជឿលើព្រះគ្រីស្ទវិញ។
ដ្បិតអ្នករាល់គ្នាសុទ្ធតែជាកូនព្រះ ដោយសារសេចក្ដីជំនឿជឿដល់ព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ
៣:២៦ ហេតុអ្វីបានជាយើងមិនរស់នៅក្រោមក្រឹត្យវិន័យទៀត? ដោយសារតែឥឡូវនេះជំនឿនៅក្នុង ព្រះគ្រីស្ទបានមកដល់ ហើយយើងបានក្លាយជា “កូនប្រុសរបស់ព្រះ”។ លោកប៉ុលកំពុងតែនិយាយ ថាយើងមិនមែនជាក្មេងដែលមិនទាន់ធំដឹងក្តី ហើយត្រូវការអ្នកថែរក្សាទៀតទេ។ ព្រះគ្រីស្ទបាននាំ សម័យកាល នៃការធំដឹងក្តីខាងវិញ្ញាណ ដែលមនុស្សអាចរស់នៅដោយសេចក្តីជំនឿ ជាកូនធំដឹងក្តី របស់ព្រះ ជំនួសឲ្យការរស់នៅព្យាយាមកាន់តាមច្បាប់ទំលាប់ ។
លោកប៉ុលប្រាប់ទៅកាន់អ្នកជឿ នៅក្នុងពួកជំនុំកាឡាទីថា “អ្នកទាំងអស់គ្នាគឺជាកូនប្រុសរបស់ ព្រះ”! ហើយចំនុចនេះមិនមែនមានការពាក់ព័ន្ធជាមួយនិងភេទនោះទេ។ គ្រប់ទាំងអ្នកជឿ សុទ្ធតែជា “កូនប្រុសព្រះ”។ ដើម្បីធ្វើឲ្យចំនុចនេះកាន់តែច្បាស់ នៅខបន្ទាប់លោកប៉ុលបានប្រកាស ថា “គ្មានប្រុស និង ស្រីទៀតទេ...នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ”។ ដូច្នេះហើយ ការធ្វើជា “កូនប្រុសរបស់ព្រះ” មិនមែននិយាយសំដៅទៅលើភេទនោះទេ។ វាគឺជាការផ្តោតសំខាន់ទៅលើ ការមានភាពដឹងក្តីខាង វិញ្ញាណថ្មីនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ក្នុងភាពជាអ្នកគ្រងមរតករបស់ព្រះ។
ព្រោះអស់អ្នកដែលបានទទួលបុណ្យជ្រមុជក្នុងព្រះគ្រីស្ទ នោះឈ្មោះថាបានប្រដាប់កាយដោយព្រះគ្រីស្ទហើយ
៣:២៧ យើងមានឋានៈជាកូនប្រុសរបស់ព្រះ គឺដោយសារតែ ការដែលយើងរួបរួមជាមួយ ព្រះគ្រីស្ទ។ យើង បានទទួលបុណ្យជ្រមុជក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។ លោកប៉ុលមិនមែននិយាយពីការធ្វើបុណ្យ ជ្រមុជ ដោយទឹកនោះទេ។ ពាក្យថា “ជ្រមុជ” (βαπτίζω) មានន័យថា “មុជទៅក្នុង”។ ដំបូងគេបានប្រើពាក្យនេះ សម្រាប់ពេលដែលនរណាម្នាក់ដាក់ព៌ណលើសំលៀកបំពាក់។ ឧទាហ រណ៍ លោកអ្នកអាច “ជ្រមុជ” (βαπτίζω) ក្រណាត់សទៅក្នុងថ្នាំពណ៌ខៀវ។ នៅពេលដែលលោកអ្នកធ្វើការនេះ នោះនឹងមានអ្វីដ៏អស្ចារ្យកើតឡើង។ ពេលលោកអ្នកដាក់ សំលៀកបំពាក់ទៅក្នុងថ្នាំជ្រលក់ពណ៌ នោះពណ៌នឹងចូលមកក្នុងសំលៀកបំពាក់! ក្រណាត់ពណ៌ស បានលេចចេញជាពណ៌ថ្មី ក្លាយជាពណ៌ខៀវ។ ដូច្នេះហើយ ការធ្វើបុណ្យជ្រមុជគឺជាការផ្លាស់ប្រែ ទាំងស្រុង គឺជាការមានអត្តសញ្ញាណថ្មីដែលបានកើតចេញពីការដែលជ្រមុជខ្លួនទៅក្នុង អ្វីម្យ៉ាង ឬ ក៏នៅក្នុងករណីនេះគឺជា ការជ្រមុជជីវិត ទៅក្នុងនរណាម្នាក់។ ការទទួល “បុណ្យជ្រមុជ នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ” គឺជាការដែល យើងដាក់ជីវិតរបស់យើងទៅក្នុងភាពទាំងអស់អំពីទ្រង់ ហើយ នៅក្នុងគ្រប់ទាំងការដែលទ្រង់បានធ្វើសម្រាប់យើង។ នៅពេលដែលការនេះកើតឡើង យើងបានរួបរួមជាមួយនឹង ព្រះគ្រីស្ទ ហើយចូលរួមទទួល គ្រប់ទាំងការ ដែលទ្រង់បានធ្វើសម្រាប់ សេចក្តីសង្គ្រោះរបស់យើង នោះគឺ : ជីវិតនៃការស្តាប់បង្គាប់របស់ទ្រង់ ការសុគតរបស់ទ្រង់ និងការរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់។
របៀបមួយទៀតក្នុងការបង្ហាញពីការដែលយើងទទួលបុណ្យជ្រមុជនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ គឺយើងអាច និយាយថាយើងបាន “ប្រដាប់កាយដោយព្រះគ្រីស្ទ”។ បន្ទាប់ពីការធ្វើបុណ្យជ្រមុជទឹកហើយ អ្នកដែលបានទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹកតែង ទទួលបានសំលៀកបំពាក់ សម្រាប់បំពាក់លើខ្លួន។ វាជា ការដូចគ្នាផងដែរ បន្ទាប់ពីយើងបានទទួល បុណ្យជ្រមុជនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទហើយ យើងក៏មាន ឈ្មោះថាប្រដាប់កាយដោយព្រះគ្រីស្ទ (រ៉ូម ១៣:១៤; អេភេសូរ ៤:២២-២៤; កូឡូស ៣:៩-១៤; អេសាយ៦១:១០)។ គ្រប់ទាំងសេចក្តីសន្យា របស់ព្រះគឺ នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ហើយដើម្បីឲ្យយើង អាចទទួលបានសេចក្តីសន្យាទាំងអស់នោះបាន យើងត្រូវតែទទួលបុណ្យជ្រមុជដោយព្រះគ្រីស្ទ ហើយប្រដាប់កាយដោយព្រះគ្រីស្ទ។
គ្មានសាសន៍យូដា ឬសាសន៍ក្រេក គ្មានបាវបំរើ ឬអ្នកជា គ្មានប្រុស នឹងស្រីទៀតទេ ពីព្រោះអ្នករាល់គ្នាទាំងអស់រួមមកតែមួយ នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ
៣:២៨ ដោយសារតែអ្នកជឿទាំងអស់ «ទទួលបុណ្យជ្រមុជនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ» ហើយ «ប្រដាប់កាយ ដោយព្រះគ្រីស្ទ» នោះការទាំងនេះធ្វើឲ្យពួកយើង «រួមមកតែមួយ នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ»។ រួមមក តែមួយនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវមានន័យថា :
-
យើងទាំងអស់គ្នាបានទទួលសេចក្តីសង្គ្រោះដូចគ្នា គឺដោយព្រះគុណតាមរយៈសេចក្តីជំនឿ ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។
-
យើងទាំងអស់គ្នាគឺជាគ្រួសារតែមួយនៅក្នុងគ្រីស្ទ : គ្មានរនាំងបែងចែកចំពោះការប្រកបគ្នា ឡើយ។
-
យើងទាំងអស់គ្នាមានការរួបរួមតែមួយ នៅក្នុងសេចក្តីជំនឿ គោលបំណង សេចក្តីសង្ឃឹម នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។
-
យើងទាំងអស់គ្នាគឺជាកូនប្រុសរបស់ព្រះ ហើយរួមចំណែកគ្រងមរតកជាមួយព្រះគ្រីស្ទ (រ៉ូម ៨:១៦- ១៨; អេភេសូរ ១:១២)
-
យើងទាំងអស់គ្នាមានឋានៈស្មើគ្នា នៅចំពោះព្រះភ័ក្រ្តទ្រង់។ យើងទាំងអស់គ្នាមានមុខងារ ខុសពីគ្នា (១កូរិនថូស ១១:៣; ១ធីម៉ូថេ ២:១២)។
ហើយបើអ្នករាល់គ្នាជារបស់ផងព្រះគ្រីស្ទ នោះក៏ពេញជាពូជរបស់លោកអ័ប្រាហាំហើយ ក៏ជាអ្នកគ្រងមរដកតាម សេចក្ដីសន្យាផង។
៣:២៩ «ប្រសិនបើអ្នករាល់គ្នាគឺជារបស់ផងព្រះគ្រីស្ទ» នេះគឺជាអ្វីដែលសំខាន់បំផុត មិនថ្វីជាជន ជាតិណា មានឋានៈអ្វីនៅក្នុងសង្គម ឬមានភេទប្រុស ឬស្រីនោះទេ។ ប្រសិនបើលោកអ្នកគឺជារបស់ ផងព្រះយេស៊ូវ («ពូជពង្ស») នោះមានន័យថាលោកអ្នកក៏ជា «ពូជពង្ស» របស់លោកអ័ប្រាហាំដែរ។ ការនេះធ្វើឲ្យ លោកអ្នកក្លាយជាអ្នកគ្រងមរតកទៅកាន់ សេចក្តីសន្យា ដែលព្រះបានប្រទានទៅកាន់លោកអ័ប្រាហាំ។ (ដែលការនោះ គឺជាការរាប់ជាសុចរិត ដោយសារសេចក្តីជំនឿ)។