៦:១-៤ កូនៗ និងឪពុកម្តាយ
ក្មេងរាល់គ្នាអើយ ចូរស្តាប់បង្គាប់មាតាបិតាខ្លួនក្នុងព្រះអម្ចាស់ ដ្បិតធ្វើដូច្នោះទើបបានត្រូវ
៦:១ ព្រះបានបង្កើតមនុស្សអោយបានរស់នៅក្នុងក្រុមគ្រួសារ។ ព្រះអង្គបានប្រទានកាតព្វកិច្ចដល់ ឪពុកម្តាយនៅក្នុងការចិញ្ចឹមកូនៗ ហើយកូនៗត្រូវបានបង្គាប់ដោយការគោរពប្រតិបត្តិឪពុកម្តាយរបស់ ពួកគេ។ ការស្តាប់បង្គាប់ដែលកូនៗត្រូវធ្វើនោះគឺ “នៅក្នុងព្រះអម្ចាស់”។ ការនេះបង្ហាញថា ការជំរុញទឹកចិត្តសម្រាប់ការស្តាប់បង្គាប់គឺជា ដើម្បីស្របជាមួយនឹងអ្វីដែលព្រះបានតែងតាំង។ ការស្តាប់បង្គាប់ដល់ឪពុកម្តាយជាការ “ត្រឹមត្រូវ” ហើយអ្វីដែលផ្ទុយនោះ ការមិនស្តាប់បង្គាប់ឪពុកម្តាយ គឺជាសញ្ញានៃ “គំនិតចោលម្សៀត” (រ៉ូម ១:២៨-៣០) (នោះគឺ គំនិតអន់ថយ) ហើយនិងសម្រាប់សេចក្តីអាក្រក់នៅក្នុងថ្ងៃចុងក្រោយ (២ ធីម៉ូថេ ៣:១-២)។ ដូច្នេះហើយ កូនៗ ទាំងអស់គួរតែស្តាប់បង្គាប់ឪពុកម្តាយខ្លួនទោះបីជានៅក្នុងពេល ដែលលំបាក ឬទាស់នឹងបំណងចិត្ត របស់គេក៏ដោយ។ យ៉ាងណាម៉ិញ ការពិតដែលថាការស្តាប់បង្គាប់នេះគឺ “នៅក្នុងព្រះអម្ចាស់” មានន័យថាប្រសិនបើឪពុកម្តាយរបស់យើងប្រាប់យើងឲ្យធ្វើអ្វីមួយដែលខុសច្បាប់ មិនត្រឹមត្រូវ ឬមិនស្តាប់បង្គាប់ព្រះបន្ទូលនៃព្រះនោះ នោះយើងមិនគួរធ្វើតាមនោះឡើយ។ គឺជាព្រះ មិនមែន ជាឪពុកម្តាយរបស់យើងនោះឡើយ ដែលទ្រង់មានគ្រប់ទាំងសិទ្ធិអំណាចលើសទាំងអស់។
«ចូរគោរពប្រតិបត្តិដល់មាតាបិតាខ្លួន» នេះជាបញ្ញត្តមុនដំបូង ដែលជាប់មានទាំងសេចក្ដីសន្យាផង 3ដើម្បីឲ្យឯងរាល់គ្នាបានសេចក្ដីសុខ ហើយរស់នៅផែនដីជាយូរអង្វែងទៅ ។
៦:២-៣ ដោយការស្តាប់បង្គាប់ឪពុកម្តាយរបស់គេ កូនៗទាំងអស់គោរពប្រតិបត្តិដល់ព្រះដោយព្រោះតែពួក គេបានធ្វើតាមបទបញ្ញត្តិរបស់ព្រះអង្គ (និក្ខមនំ ២០:១២)។ ពាក្យនៅក្នុងភាសាហេព្រើរ សម្រាប់ពាក្យ “គោរពប្រតិបត្តិ” ផ្តោតលើទម្ងន់របស់អ្វីមួយ។ ដែលត្រូវបានប្រើនៅក្នុងទីផ្សារសម្រាប់ជាការថ្លឹងអីវ៉ាន់ អោយបានត្រឹមត្រូវដើម្បីអោយត្រូវនឹងតម្លៃ។ ការនេះប្រាប់យើងទាំងអស់គ្នាថាកូនត្រូវធ្វើការវាស់តម្លៃ ចំពោះឪពុកម្តាយរបស់គេអោយបានសមរម្យ។ នៅពេលដែលយើងធ្វើដូច្នេះ យើងនឹងបានបង្ហាញពី ការគោរព និងស្តាប់បង្គាប់ដល់ពួកគាត់ជាមិនខាន។ ព្រះបានសន្យាថានឹងប្រទានរង្វាន់ដល់ការស្តាប់បង្គាប់ របស់យើងដោយព្រះពររបស់ព្រះអង្គ។
ឪពុករាល់គ្នាអើយ កុំឲ្យចាក់រុកកូនរបស់ខ្លួនឡើយ ចូរចូរបង្រៀនវាទៅតាមដំបូន្មាន នឹងសេចក្ដីដាស់តឿនរបស់ព្រះអម្ចាស់វិញ ។
៦:៤ ឪពុកគ្រប់គ្នាដែលជាគ្រីស្ទានត្រូវតែយល់ពីតួនាទីជាអ្នកគង្វាលដែលពួកគាត់មាននៅក្នុងជីវិតកូនៗ របស់ពួកគាត់ (សុភាសិត ២២:៦)។ ឪពុកត្រូវតែជួយកូនៗរបស់គាត់ឲ្យបានរីកចំរើនៅក្នុងលក្ខណៈ និងបានរឹងមាំខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ។ ឪពុកគ្រប់គ្នាគួរតែចិញ្ចឹមកូនអោយបានធំឡើងដោយការ “ចូរបង្រៀនវា ទៅតាមដំបូន្មាន (παιδείᾳ) នឹងសេចក្ដីដាស់តឿន (νουθεσίᾳ) របស់ព្រះអម្ចាស់វិញ”។ ពាក្យដំបូង មានន័យថា បង្ហាត់បង្រៀន (ភាពជាសិស្សគ្រីស្ទាន) ហើយបង្ហាត់ដែលជួយដល់ការអភិវឌ្ឍន៏របស់ពួកគាត់ (ហេព្រើរ ១២:៥-១១)។ ពាក្យទីពីរ សំដៅលើការបង្រៀនផ្ទាល់មាត់ ក្រើនរំលឹក ហើយនឹងកែតម្រូវ (ទីតុស ៣:១០)។
ឪពុកគ្រប់គ្នាមិនគួរដុកដាន់កូនៗរបស់ខ្លួនដែលធ្វើអោយពួកគេខឹងដោយការដែលតឹងរឹង ឬតឹងតែងពេក នោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ឪពុកគ្រប់គ្នាគួរតែធ្វើជាគំរូពីភាពជាព្រះវរបិតារបស់ព្រះដល់កូនៗរបស់ ពួកគាត់វិញ (ទំនុកដំកើង ១០៣:១៣-១៤; កូឡុស ៣:២០-២១)។ ព្រះសព្វព្រះហឫទ័យឲ្យកូនរបស់ ព្រះអង្គ ទាំងអស់អាចទុកចិត្ត ស្តាប់បង្គាប់ ស្រឡាញ់ និងមានអំណរ ហើយការនេះ ក៏គួរតែជា គោលដៅរបស់ ឪពុកគ្រប់គ្នាផងដែរ។
៦:៥-៩ - បាវបំរើ និងចៅហ្វាយ
នៅក្នុងជំនាន់នេះ មានទាសករប្រមាណជាងហុកសិបលាននាក់នៅក្នុងអាណាចក្ររ៉ូម៉ាំង។ ប្រមាណ៣០% នៃប្រជាជនគឺជាទាសករ។ ពួកគាត់គឺជាកម្លាំងធ្វើការ ហើយរួមបញ្ចូលអ្នកបម្រើនៅក្នុងផ្ទះ និងអ្នកស៊ីឈ្នួល នោះឡើយ ប៉ុន្តែក៏រាប់បញ្ចូលទាំងមនុស្សដែលមានចំណេះដឹងដូចជាគ្រូពេទ្យ គ្រូបង្រៀន ហើយអ្នកមន្ត្រីរាជការ។ នៅក្នុងបរិបទនេះ ការយកចិត្តទុកដាក់របស់លោកប៉ុលមិនមែនជាការចំទាស់ ជាមួយនឹងទាសករភាពនោះឡើយ (ដែលជារបៀបដែលសង្គមនៅក្នុងរ៉ូម៉ាំងបានត្រូវរៀបចំឡើង និងមាន មនុស្សរាប់លាននាក់កំពុងរស់នៅបែបនេះ) ប៉ុន្តែជាការណែនាំទៅកាន់គ្រីស្ទានអំពីទំនាក់ទំនង រវាងបាវបំរើ (ទាសករ) ហើយនឹងចៅហ្វាយ។
អ្នកបំរើរាល់គ្នាអើយ ចូរស្តាប់បង្គាប់ចៅហ្វាយខ្លួនខាងសាច់ឈាម ដោយគោរពកោតខ្លាចហើយញាប់ញ័រ ព្រមទាំងមានចិត្តទៀងត្រង់ ដូចជាដល់ព្រះគ្រីស្ទ
៦:៥ ជាថ្មីម្តងទៀត លោកប៉ុលបង្រៀនពីសារៈសំខាន់នៃការស្តាប់បង្គាប់។ កូនៗគួរតែស្តាប់បង្គាប់ ឪពុកម្តាយរបស់ ពួកគេនៅក្នុងព្រះអម្ចាស់ ហើយបាវបំរើគួរតែស្តាប់បង្គាប់ចៅហ្វាយរបស់ពួកគេដូចជាដល់ ព្រះគ្រីស្ទ។ ការស្តាប់បង្គាប់នេះជាមួយនឹងការ “កោតខ្លាច ហើយញាប់ញ័រ” មិនមែនដោយព្រោះតែ ភាពខ្លាចរអាចំពោះចៅហ្វាយនៅលើផែនដីតែប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែដោយព្រោះតែជាបំណងប្រាថ្នានៅក្នុងការបំរើ ព្រះយេស៊ូវអោយបានប្រសើរទៅវិញទេ (កូឡុស ៣:២២; អេសាយ ៦៦:២)។
កុំបំរើតែក្នុងកាលដែលគេមើលឃើញ ដូចជាចង់បំពេញដល់ចិត្តមនុស្សនោះឡើយ ចូរបំរើដូចជាបាវបំរើរបស់ព្រះគ្រីស្ទវិញ ទាំងធ្វើតាមព្រះហឫទ័យព្រះឲ្យអស់ពីចិត្ត
៦:៦ លោកប៉ុលប្រាប់ដល់បាវបំរើទាំងអស់អំពីការជម្រុញចិត្តរបស់ពួកគេនៅក្នុងការបំពេញកិច្ចការអោយ បានល្អប្រសើរ។ ជាការដែលធ្វើឲ្យបានគាប់ព្រះហឫទ័យនៃព្រះគ្រីស្ទវិញ។ ដូចគ្នានេះដែរ មិនថាអ្វីដែល យើងរាល់គ្នាធ្វើនោះឡើយ យើងគួរតែធ្វើអោយអស់ពីលទ្ធភាពរបស់យើងដូចដែលយើងធ្វើថ្វាយ ព្រះយេស៊ូវ (កូឡុស ៣:២៣-២៥)។ កិច្ចការរបស់យើងត្រូវតែជាការធ្វើថ្វាយព្រះ ហើយចេញពីចិត្ត។ យើងគួរតែធ្វើការដោយភាពស្មោះត្រង់ ដោយព្រោះតែយើងដឹងថានេះជាបំណងព្រះហឫទ័យនៃព្រះ សម្រាប់យើងទាំងអស់គ្នានៅក្នុងការធ្វើកិច្ចការនេះ ហើយយើងគួរតែធ្វើការអោយបានអស់ពីចិត្ត ដោយព្រោះតែយើងបានដឹងថា ព្រះគ្រីស្ទឃើញ ពីកិច្ចការរបស់យើង ហើយប្រទានរង្វាន់ចំពោះការបំរើ ដោយសេចក្តីជំនឿនៅក្នុងថ្ងៃជំនុំជំរះចុងក្រោយ។
ទាំងបំរើដោយអំណរ ដូចជាបំរើដល់ព្រះអម្ចាស់ផង មិនមែនដូចជាបំរើមនុស្សឡើយ ដោយដឹងថា ការល្អអ្វីដែលគ្រប់គ្នាធ្វើ នោះនឹងបានរង្វាន់ពីព្រះអម្ចាស់ ទោះបើជាបាវបំរើ ឬអ្នកជាក្តី ។
៦:៧-៨ បាវបំរើគួរតែបំរើចៅហ្វាយរបស់ពួកគាត់ “ដូចដែលអ្នកធ្វើដល់ព្រះគ្រីស្ទ” (ខ៥) “ដូចជាបាវបំរើរបស់ព្រះគ្រីស្ទ” (ខ៦) ហើយ “ដូចជាដល់ព្រះអម្ចាស់” (ខ៧) ដោយព្រោះតែគាត់បានដឹងថាពួកគាត់នឹង “ទទួលរង្វាន់ពីព្រះអម្ចាស់វិញ” (ខ៨) ពីកិច្ចការល្អទាំងប៉ុន្មាន ដែលពួកគាត់បានធ្វើ។ ប្រសិនបើពួកគាត់សម្លឹងកិច្ចការរបស់គាត់របៀបនេះ ពួកគាត់នឹងធ្វើការដោយ អស់ពីចិត្តសម្រាប់ចៅហ្វាយនៅលើផែនដីរបស់គាត់ ហើយដោយការដែលធ្វើដូច្នេះពួកគាត់បានលើកដំកើង និងថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះអម្ចាស់របស់ពួកគាត់នៅស្ថានសួគ៌។ ដូចគ្នានេះដែរ ប្រសិនបើគ្រីស្ទានម្នាក់នៅក្នុង ពេលបច្ចុប្បន្ននេះសម្លឹងមើលទៅការងាររបស់គាត់ដូចជាការបំរើ “ដល់ព្រះអម្ចាស់មិនមែន ចំពោះមនុស្ស” ការនោះនឹងផ្លាស់ប្រែឥរិយាបទរបស់គាត់ចំពោះកិច្ចការនោះ ហើយអនុញ្ញាតអោយគាត់ អាចបម្រើ “អស់ពីចិត្ត” ហើយ “ដោយអំណរ”។
ចៅហ្វាយរាល់គ្នាអើយ ចូរប្រព្រឹត្តនឹងបាវបំរើដូច្នោះដែរ ទាំងលែងគំហកកំហែងទៅ ដោយដឹងថា ចៅហ្វាយរបស់គេ ហើយរបស់អ្នករាល់គ្នាផង នោះទ្រង់គង់នៅស្ថានសួគ៌ ហើយទ្រង់មិនចេះរើសមុខអ្នកណាឡើយ។
៦:៩ ពួកអ្នកជឿទាំងអស់ត្រូវបានទិញដោយព្រះគ្រីស្ទ (១:៧; កិច្ចការ ២០:២៨; ១ កូរិនថូស ៦:២០; វិវរណៈ ៥:៩)។ ដូច្នេះហើយ ចៅហ្វាយដែលជាគ្រីស្ទាន ហើយនឹងបាវបំរើដែលជាគ្រីស្ទានមាន ចៅហ្វាយតែមួយនៅក្នុងស្ថានសួគ៌ ហើយគ្មានសេចក្តីលំអៀងនៅក្នុងព្រះអង្គនោះឡើយ (ចោទិយកថា ១០:១៧; កិច្ចការ ១០:៣៤)។ ចៅហ្វាយរាល់គ្នាត្រូវតែ ចងចាំថាពួកគេក៏នៅក្រោមសិទ្ធិអំណាច របស់ចៅហ្វាយគេនៅក្នុងស្ថានសួគ៌ដែរហើយដូច្នេះហើយគួរតែធ្វើល្អ ហើយត្រឹមត្រូវទៅកាន់មនុស្ស ដែលនៅក្រោមសិទ្ធិអំណាចរបស់ពួកគាត់ដែរ។ នៅក្នុងជីវិតនេះ យើងទាំងអស់គ្នាមានតួនាទីផ្សេងៗពីគ្នា ប៉ុន្តែនៅចុងបំផុតគ្រប់គ្នាត្រូវទទួលខុសត្រូវនៅចំពោះព្រះយេស៊ូវសម្រាប់អ្វីដែលពួកគេធ្វើចំពោះអ្នកដទៃ។
៦:១០-២០ គ្រឿងសឹកខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ
ឯសេចក្ដីឯទៀត បងប្អូនអើយ ចូរឲ្យមានកំឡាំងឡើងក្នុងព្រះអម្ចាស់ ដោយឫទ្ធិបារមីរបស់ព្រះចេស្តាទ្រង់
៦:១០ លោកប៉ុលចាប់ផ្តើមនៅក្នុងផ្នែកចុងក្រោយនេះសេចក្តីសំបុត្រនេះជាមួយនឹងបញ្ជាការ “ចូរឲ្យមាន កំឡាំងឡើងក្នុងព្រះអម្ចាស់”។ ហេតុផលដែលយើងត្រូវតែរឹងមាំនៅក្នុងព្រះអម្ចាស់ ដោយព្រោះតែ គ្រីស្ទានទាំងអស់ត្រូវបានត្រាស់ហៅអោយបានតយុទ្ធនៅក្នុងសមរភូមិ។ យើងរាល់គ្នាត្រូវបានត្រាស់ហៅ ដោយព្រះជាម្ចាស់អោយបានឈររឹងមាំនៅក្នុងនាមជាទាហានរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទហើយចូលទៅក្នុង សង្រ្គាមទាស់នឹងសត្រូវរបស់យើង។ នេះជាការសន្និដ្ឋានចំពោះគ្រប់យ៉ាងដែលលោកប៉ុលបានប្រាប់យើង ទាំងអស់គ្នា។ គាត់បានប្រាប់យើងទាំងអស់គ្នាអំពីការដែលយើងត្រូវបានជ្រើសរើស ត្រាស់ហៅ ទទួលជាកូនចិញ្ចឹម ប្រោសលោះ បានទទួលការអត់ទោស ត្រូវបានប្រទានឲ្យនូវព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ហើយបានធ្វើឲ្យមានជីវិតខាងព្រលឹងវិញ្ញាណបានរស់នៅ ហើយបានបញ្ចូលទៅក្នុងរូបកាយនៃព្រះគ្រីស្ទ ហើយបំពាក់បំប៉នជាមួយនឹងអំណោយទានខាងវិញ្ញាណ ហើយត្រូវបានអនុញ្ញាតអោយដើរ នៅក្នុងសេចក្តី ស្រឡាញ់ បានប្រាជ្ញានៅក្នុងពន្លឺនៃព្រះជាម្ចាស់។ ឥលូវនេះបញ្ជាការដែលគាត់ផ្តល់ឲ្យនោះគឺ ចូរឲ្យមាន កំឡាំងឡើងក្នុងព្រះអម្ចាស់។
ដែលមានកម្លាំងនោះគឺជាការការពារអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះបានប្រទានឲ្យយើង។ យើងការពារទាស់នឹងការ វាយប្រហាររបស់សត្រូវ។ សត្រូវរបស់យើង ជាសាតាំង ដែលជាមេបោកបញ្ឆោត មេកុហក ហើយជា មេល្បួង។ វានឹងវាយប្រហារទាស់នឹងគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះបានប្រទានដល់យើងទាំងអស់គ្នា។ វានឹងព្យាយាម បំផ្លាញកិច្ចការរបស់ព្រះនៅក្នុងយើងទាំងអស់គ្នា។ យើងទាំងអស់គ្នាតែងតែប្រាថ្នាចង់បានជីវិតមួយ ដែលគ្មានបញ្ហា ប៉ុន្តែវាមិនអាចកើតមានឡើងនៅឡើយនៅក្នុងពិភពលោកនេះ។ យើងត្រូវតែទទួលស្គាល់ ថា យើងទាំងអស់គ្នាកំពុងតែស្ថិតនៅក្នុងការតយុទ្ធ។
លោកប៉ុលបានផ្តល់នូវបញ្ជាការជាចំនួនបីមកដល់យើងទាំងអស់គ្នា។ ទីមួយនោះគឺ “ចូរឲ្យមានកំឡាំង ឡើងក្នុងព្រះអម្ចាស់”។ នេះគឺជាបញ្ជាការ។ អ្នកត្រូវតែទទួលកំឡាំងមកពីព្រះជានិច្ច។ យើងមិនអាចធ្វើ អោយខ្លួន យើងរឹងមាំបាននោះឡើយ។ យើងអាចរឹងមាំបានមានតែនៅក្នុងព្រះអម្ចាស់តែប៉ុណ្ណោះ។ យើងរឹងមាំ “នៅក្នុងព្រះចេស្តានៃឫទ្ធិបារមីរបស់ព្រះអង្គ”។ យើងមិនអាចពឹងផ្អែកលើកំឡាំងរបស់ខ្លួនយើង (ដែលមិនរឹងមាំគ្រប់គ្រាន់បានឡើយ) ប៉ុន្តែដោយពឹងអាងលើ” ព្រះចេស្តាដ៏ខ្លាំងពូកែ” របស់ព្រះវិញ (១:១៩)។
នៅពេលដែលលោកប៉ុលប្រាប់ឲ្យយើងមានកំឡាំងឡើង ដោយឫទ្ធិបារមីរបស់ព្រះចេស្តាទ្រង់ គាត់ប្រើពាក្យ ចំនួនបីដូចគ្នាដែលគាត់បានប្រើនៅក្នុង ១:១៩ នៅក្នុងការរៀបរាប់ពីរបៀប ដែលព្រះបានប្រោស ព្រះយេស៊ូវអោយរស់ពីសុគតឡើងវិញ។ ការនេះបង្ហាញថាព្រះចេស្តាដដែល ដែលបានប្រោសព្រះយេស៊ូវ អោយរស់ពីសុគតឡើងវិញគឺកំពុងតែធ្វើការនៅក្នុងជីវិតរបស់យើងទាំងអស់គ្នាដែរ! ជាមួយនឹងព្រះចេស្តា នេះ ព្រះយេស៊ូវបានយកឈ្នះសត្រូវរបស់ព្រះអង្គ។ ពេលនេះ ព្រះចេស្តានេះកំពុងតែមានសម្រាប់ជួយ យើងឲ្យបានរស់នៅក្នុងជ័យជំនះមួយនោះដែលព្រះអង្គបានយកឈ្នះសម្រាប់យើងទាំងអស់គ្នា។
កំឡាំងនេះបានប្រទានមកដល់យើងទាំងអស់គ្នាគ្រាដែលយើងនៅជាប់នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។ ចំនួនកម្លាំង ខាងវិញ្ញាណដែលយើងមានគឺអាស្រ័យលើការស្តាប់បង្គាប់របស់យើង និងភាពជិតស្និតនៃទំនាក់ទំនង របស់យើងជាមួយព្រះអង្គ។ ចំនុចសំខាន់នៃការទទួលបានជោគជ័យនៅក្នុងការសង្គ្រាមខាងព្រលឹង វិញ្ញាណគឺត្រូវឲ្យបាននៅជាប់នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទគ្រប់ពេលវេលាទាំងអស់។ ប្រសិនបើយើង មិនស្ថិតនៅជាប់ នឹងព្រះអង្គទេ យើង “ពុំអាចធ្វើអ្វីកើតឡើយ” (យ៉ូហាន ១៥:១-៥)។ ប៉ុន្តែនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ “យើងមានជ័យជម្នះលើសពីអ្នកមានជ័យជម្នះទៅទៀត" (រ៉ូម ៨:៣១-៣៧)។
`ចូរពាក់គ្រប់គ្រឿងសឹករបស់ព្រះ ដើម្បីឲ្យអាចនឹងឈរមាំមួន ទាស់នឹងឧបាយកលទាំងអម្បាលម៉ាន របស់អារក្ស
៦:១១ បញ្ជាការទីពីររបស់លោកប៉ុលនោះគឺ “ចូរបំពាក់គ្រប់គ្រឿងសឹករបស់ព្រះ”។ យើងបានរឹងមាំនៅ ក្នុងព្រះអម្ចាស់ពេលដែលយើងបំពាក់គ្រឿងសឹកដែលព្រះអង្គបានប្រទានមកយើងទាំងអស់គ្នា។ យើងត្រូវតែបំពាក់គ្រប់ទាំងបំណែកនៃគ្រឿងសឹកនោះ។ ប្រសិនបើមានបំណែកណាមួយបាត់បង់នោះ នោះហើយជាកន្លែងដែលសត្រូវរបស់យើងនឹងវាយប្រហារយើងជាមិនខាន។ លោកប៉ុលប្រាប់យើងពីអ្វីដែលគ្រឿងសឹកទាំងមូលរួមបញ្ចូលនៅក្នុងខបន្ទាប់។
បញ្ជាការទីបីនោះគឺ “ចូរឲ្យឈរមាំមួនចុះ”។ គោលដៅនៅក្នុងការដែលបំពាក់គ្រឿងសឹកគឺជា ការដែលអាច ធ្វើឲ្យយើងអាចឈររឹងមាំបាន។ ដែល “ឈរមាំមួន” គឺជាពាក្យដែលប្រើសម្រាប់កងទ័ព មានន័យថា ការពារនៅក្នុងទីតាំងដ៏សំខាន់នៅក្នុងសមរភូមិ។ យើងការពារគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានមក ដល់យើងទាំងអស់គ្នាពីការវាយប្រហារដោយល្បិចកល្បនិងសេចក្តីអាក្រក់របស់ពលទាហានសត្រូវ។ ការឈររឹងមាំគឺ ដើម្បីទាស់ជាមួយនឹងសេចក្តីល្បួង កាន់គ្រប់ទាំងព្រះពរដែលព្រះ បានប្រទានមកដល់យើងទាំងអស់គ្នា មិនបោះបង់ចោល រស់នៅតាមអត្តសញ្ញាណថ្មីរបស់យើងក្នុងនាម ជាកូនរបស់ព្រះ ហើយប្រកាសដំណឹងល្អដល់ពិភពលោក។ សូមនឹកចាំថា “អ្នក” កន្លែងនេះគឺជាពហុវចន។ យើងបំពាក់គ្រឿងសឹក ហើយធ្វើការប្រយុទ្ធនៅក្នុងសមរមភូមិជាមួយគ្នាក្នុងនាមជាកងទ័ពមួយ។ យើងមិន មែនប្រយុទ្ធប្រឆាំងតែម្នាក់ឯងនោះឡើយ។
ដ្បិតយើងរាល់គ្នាមិនមែនតយុទ្ធនឹងសាច់ឈាមទេ គឺនឹងពួកគ្រប់គ្រង ពួកមានអំណាច នឹងពួកម្ចាស់នៃសេចក្ដីងងឹតនៅលោកីយនេះវិញ ហើយទាស់នឹងអំណាចអាក្រក់ខាងវិញ្ញាណ នៅស្ថានដ៏ខ្ពស់ដែរ
៦:១២ លោកប៉ុលបង្ហាញថាអ្នកណាដែលជាសត្រូវរបស់យើង។ យើងរាល់គ្នាមិនមែនតយុទ្ធនឹង សាច់ឈាមទេ (មិនមែនជាការតយុទ្ធទាស់នឹងមនុស្សឡើយ)។ ផ្ទុយទៅវិញ គឺជាការតយុទ្ធខាង ព្រលឹងវិញ្ញាណទាស់នឹងអំណាចខាងព្រលឹងវិញ្ញាណវិញ។ ដែលមានបួនសណ្ឋាន “ពួកគ្រប់គ្រង” “ពួកមានអំណាច” “ពួកម្ចាស់នៃសេចក្តីងងឹត” “អំណាចអាក្រក់ខាងវិញ្ញាណ” គឺជាសណ្ឋាននៃពួកទេវតា ដែលបានធ្លាក់ចុះហើយនឹងពួកអារក្ស។ ទាំងនេះគឺជាផ្នែកនិមួយៗនៃពលទាហាន ដែលនៅក្រោម ការដឹកនាំរបស់សាតាំង។ យើងតយុទ្ធទាស់នឹងវិញ្ញាណអាក្រក់មួយចំនួនធំដែលកំពុងតែធ្វើការនៅក្នុង ពិភពលោកនេះ។ អំណាចអាក្រក់ទាំងនេះអាចប្រើមនុស្សឲ្យធ្វើកិច្ចការរបស់វា ប៉ុន្តែយើងទាំងអស់គ្នាត្រូវ តែចងចាំថាការតយុទ្ធនេះគឺទាស់ជាមួយនឹងសាតាំង ហើយនឹងពលទាហានរបស់វាទៅវិញទេ។
តើយើងបានដឹងអ្វីខ្លះអំពីអំណាចអាក្រក់ខាងវិញ្ញាណទាំងនេះ? យើងដឹងថា ពួកវាជាវិញ្ញាណ ដែល ត្រូវបានបង្កើតមក (កូឡូស ១:១៦) ដែលបានទាស់ប្រឆាំងជាមួយនឹងព្រះ ហើយជ័យជំនះលើ ពួកវាត្រូវបានយក ឈ្នះដោយការសុគតហើយនឹងការរស់ពីសុគតឡើងវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវ។ ព្រះយេស៊ូវ បានដកអំណាចរបស់ ពួកអ្នកគ្រប់គ្រង ហើយពួកមានអំណាចនៅលើឈើឆ្កាង (កូឡូស ២:១៥)។ ដូចជាមានសញ្ញានៃការយកឈ្នះពួកវានោះ ពួកវានឹងត្រូវបានដាក់នៅក្រោមព្រះបាទារបស់ព្រះយេស៊ូវ ហើយនឹងយើងទាំងអស់គ្នា (ទំនុកដំកើង ១១០:១; ១ កូរិនថូស ១៥:២៥; អេភេសូ ១:២២ ២:៦)។ យើងបានដឹងថាព្រះយេស៊ូវកំពុងតែសោយរាជ្យនៅស្ថានសួគ៌ ដែលខ្ពស់លើសអស់តាំង ពួកអ្នកគ្រប់គ្រប់ និងអំណាចទាំងអស់ (អេភេសូ ១:២០-២១; ១ ពេត្រុស ៣:២១-២២) ហើយថាព្រះទ្រង់ប្រោសយើងឲ្យរស់ឡើងវិញ រួមជាមួយព្រះគ្រិស្តយេស៊ូ និងឲ្យយើងអង្គុយលើបល្ល័ង្ក នៅស្ថានបរមសុខ រួមជាមួយព្រះអង្គដែរ (អេភេសូ ២:៦)។ យើងដឹងថាសាតាំងជាសត្រូវ ដែលត្រូវបានបំបាក់ហើយចុងបញ្ចប់របស់វាគឺជាការពិត (វិវរណៈ ២០:១០)។ យើងបានដឹងថា ពេលវេលា មួយត្រូវបានកំណត់សម្រាប់គ្រប់ទាំងវិញ្ញាណអាក្រក់នៅក្នុងការទទួលការជំនុំជំរះហើយនឹងត្រូវបំផ្លាញ (ម៉ាថាយ ៨:២៩; ១ កូរិនថូស ១៥:២៤)។ យើងដឹងថាពួកវាមិនអាចបំបែកយើង ចេញពី សេចក្តីស្រឡាញ់ដែលព្រះមានចំពោះយើងទាំងអស់គ្នាបានឡើយ (រ៉ូម ៨:៣៨-៣៩) ។
ហេតុនោះបានជាត្រូវឲ្យយកគ្រប់គ្រឿងសឹករបស់ព្រះ ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាអាចនឹងទប់ទល់ក្នុងថ្ងៃអាក្រក់បាន រួចកាលណាបានតតាំងសព្វគ្រប់ហើយ នោះឲ្យបាននៅតែឈរមាំមួនដដែល
៦:១៣ តើយើងតយុទ្ធនៅក្នុងសមរភូមិខាងព្រលឹងវិញ្ញាណនេះដោយរបៀបណា? ដូចជាទាហានម្នាក់យើង ត្រូវបំពាក់គ្រឿងសឹកគ្រប់ទាំងអស់មុនពេលដែលការតយុទ្ធត្រូវចាប់ផ្តើម។ គ្រឿងសឹករបស់យើងគឺមកពីព្រះ (អេសាយ ៥៩:១៦-១៧) ។ វាជាគ្រឿងបរិក្ខារទាំងអស់ដែលទាហានត្រូវការដើម្បីត្រៀមខ្លួនសម្រាប់ ការប្រយុទ្ធ។ សូមនឹកចាំថាយើងមិនត្រូវបានបង្គាប់ឲ្យយកឈ្នះអោយបានជ័យជំនះនោះឡើយ ជ័យជំនះ ត្រូវបានយកឈ្នះរួចទៅហើយដោយព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ (១:១៩-២២; ៤:៨)។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងត្រូវបានប្រាប់អោយបំពាក់គ្រប់ទាំងគ្រឿងសឹកនៃព្រះ ដើម្បីអោយយើងអាច “មានកំឡាំងឡើងក្នុង ព្រះអម្ចាស់” (ខ១០) ដែលយើងអាចនឹង “ឈរមាំមួន ទាស់នឹងឧបាយកលទាំងអម្បាលម៉ានរបស់អារក្ស៉ (ខ១១) ហើយនៅចុងបំផុត “នៅតែឈរមាំមួនដដែល” (ខ១៣)។
ចូរឲ្យឈរមាំមួនចុះ ដោយក្រវាត់សេចក្ដីពិតនៅចង្កេះ ហើយពាក់សេចក្ដីសុចរិតទុកជាប្រដាប់បាំងដើមទ្រូង
៦:១៤ បន្ទាប់មក លោកប៉ុលប្រាប់យើងអំពីគ្រឿងសឹករបស់យើង។ លោកប៉ុលត្រូវបានជាប់ច្រវ៉ាក់ជាប់នឹង ទាហានរ៉ូម៉ាំងគ្រាដែលគាត់កំពុងតែសរសេរសេចក្តីសំបុត្រនេះ ហើយអាចមើលឃើញពីគ្រឿងសឹកទាំង ប៉ុន្មាន ដែលទាហាននោះពាក់។ ដូច្នេះហើយ លោកប៉ុលប្រាប់យើងថា:ចូរពាក់គ្រឿងសឹករបស់អ្នកដូចជា ទាហាន ម្នាក់យ៉ាងដូច្នោះដែរ។
ដំបូងបំផុត ចូរបំពាក់ខ្សែក្រវាត់នៃសេចក្តីពិត។ ខ្សែក្រវាត់របស់ទាហារ៉ូម៉ាំងមានប្រវែងពី ១៥-២០សម។ គ្រឿងសឹកនិងអាវុធត្រូវបានភ្ជាប់ជាមួយនឹងខ្សែក្រវាត់នោះ ដូច្នេះហើយ នៅពេលដែលទាហានម្នាក់ បានពាក់ហើយនោះគាត់ត្រៀមខ្លួនសម្រាប់ការប្រយុទ្ធជាស្រេចហើយ។ ចំនុចនេះធ្វើឲ្យលោកប៉ុលគិតពី សេចក្តីពិតដោយព្រោះតែគ្រប់យ៉ាងដែលគាត់រៀបរាប់នៅក្នុងគ្រឿងសឹករបស់គ្រីស្ទានត្រូវបានភ្ជាប់ទៅកាន់ សេចក្តីពិត។ ពេលដែលយើងមានសេចក្តីពិតនោះ យើងបានត្រៀមខ្លួនសម្រាប់ការប្រយុទ្ធជាស្រេចហើយ។ សត្រូវរបស់យើងគឺជាអ្នកភូតកុហក និងជាអ្នកបញ្ឆោត ដូច្នេះដើម្បីឈរប្រឆាំងនឹងវា រឿងដំបូងដែលយើងត្រូវបំពាក់ខ្សែក្រវាត់នៃសេចក្តីពិត។
សត្រូវរបស់យើងគឺជាមេកុហកហើយជាមេបញ្ឆោតដូច្នេះហើយដើម្បីអាចឈរតតាំងជាមួយវាបាន ចំនុចដំបូងបំផុតដែលយើងត្រូវពាក់នោះគឺជាសេចក្តីពិត ។
សេចក្តីពិតគឺជាគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះបានមានព្រះបន្ទូលប្រាប់យើងទាំងអស់គ្នានៅក្នុងព្រះគម្ពីរ ពីព្រះអង្គទ្រង់ ផែនការណ៏របស់ព្រះអង្គ ពីខ្លួនយើង ពីសត្រូវរបស់យើង ហើយនឹងសេចក្តីសង្រ្គោះ។ សេចក្តីពិតនៃព្រះ ត្រូវបានបើកសំដែងយ៉ាងវិសេសនៅក្នុងដំណឹងល្អ (១:១៣, ៤:១៥, ៤:២១, ៤:២៤)។ ព្រះយេស៊ូវមាន បន្ទូលថា “អ្នករាល់គ្នានឹងស្គាល់សេចក្ដីពិត ហើយសេចក្ដីពិតនោះ នឹងប្រោសឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានរួច” (យ៉ូហាន ៨:៣២)។ យើងទទួលបានកម្លាំងដោយសេចក្តីពិតពេលដែលយើងរស់នៅជាមួយនឹង សេចក្តីពិត។ រាស្ដ្ររបស់ព្រះត្រូវស្រឡាញ់សេចក្ដីពិត ហើយជឿសេចក្ដីពិត។ ប្រសិនបើយើងជឿលើសេចក្តីកុហក ហើយខ្វះ ភាពស្មោះត្រង់នៅក្នុងរបៀបដែលយើង រស់នៅនោះ វានឹងញែកយើងចេញពីគ្រឿងសឹកផ្សេងទៀតរបស់យើងជាមិនខានឡើយ។ ដូច្នេះហើយ យើងត្រូវតែពាក់ ខ្សែក្រវាត់នៃសេចក្តីពិតនៅជុំវិញខ្លួនយើង។
ប្រដាប់បាំងដើមទ្រូងនៃសេចក្តីសុចរិត គឺជាបំណែកទីពីរនៃគ្រឿងសឹកដែលត្រូវពាក់។ ប្រដាប់បាំងទ្រូង របស់ទាហានរ៉ូម៉ាំងម្នាក់ៗត្រូវបានធ្វើឡើងពីស្ពាន់ឬលង្ហិនហើយគ្របដណ្តប់លើខ្លួនប្រាណរបស់គាត់ចាប់ពីកដល់ចង្កេះ។ ពួកទាហានហៅវាថា “អ្នកការពារបេះដូង” ដោយព្រោះតែវាការពារបេះដូងរបស់គេ ពីព្រួញ និងដាវរបស់សត្រូវ។ ដូចគ្នានេះដែរ សេចក្តីសុចរិតរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្របបាំង យើងពីការវាយប្រហារ របស់សត្រូវរបស់យើង (ភីលីព ៣:៨-៩)។ ក្នុងពេលដែលយើងដើរ ដោយការស្តាប់បង្គាប់ចំពោះ ព្រះអង្គនោះ សេចក្តីសុចរិតគឺត្រូវបានបង្កើតឡើងនៅក្នុងខ្លួនយើង ហើយយើងឆ្លុះបញ្ចាំងពីលក្ខណៈ ដ៏សុចរិតនៃព្រះនៅក្នុងជីវិតរបស់យើង (៤:២៤; ៥:៨-១០)។ ការនេះការពារយើងពីល្បិចរបស់សត្រូវ របស់យើងនៅក្នុងការបំផ្លាញជីវិតរបស់យើង (បេះដូង) ដោយ អំពើបាបហើយនឹងការរស់នៅក្នុង សេចក្តីទុច្ចរិត ។
ទាំងពាក់សេចក្ដីប្រុងប្រៀបរបស់ដំណឹងល្អនៃសេចក្ដីសុខសាន្ត ទុកជាស្បែកជើង
៦:១៥ បំណែកទីបីនៃគ្រឿងសឹកគឺជាស្បែកជើង ដែលជា “សេចក្ដីប្រុងប្រៀបរបស់ ដំណឹងល្អនៃ សេចក្ដីសុខសាន្ត”។ លោកប៉ុលកំពុងតែគិតអំពីស្បែកជើងស្បែកដែលរឹងមាំរបស់ទាហានរ៉ូម៉ាំង។ ស្បែកជើងនោះត្រូវបានដំភ្ជាប់ជាមួយនឹងបាត ដែលរឹងមាំនៅក្នុងការជួយដល់ទាហានអោយបានឈរមាំ ទោះបីនៅទីកន្លែងដែលលំបាកក៏ដោយ។ ដូចគ្នានេះដែរ ការដែលបានស្គាល់ដំណឹងល្អជួយ អោយយើងអាចឈររឹងមាំនៅក្នុងការតយុទ្ធខាងព្រលឹងវិញ្ញាណដែលយើងប្រឈមុខ។ ដំណឹងល្អគឺជា "ដំណឹងល្អនៃសេចក្តីសុខសាន្ត” ដោយព្រោះតែដំណឹងល្អផ្តល់អោយមនុស្សម្នាក់មានសេចក្តីសុខសាន្ត ជាមួយនឹងព្រះ ហើយនៅក្នុងខ្លួនយើង (អេសាយ ៥២:៧) ។
ថែមទាំងយកសេចក្ដីជំនឿទុកជាខែលផង ដែលអ្នករាល់គ្នានឹងអាចរំលត់ អស់ទាំងព្រួញឆេះរបស់មេ កំណាច ដោយសារខែលនោះបាន
៦:១៦ ទីបួន គឺជាខែលនៃសេចក្តីជំនឿ។ ពាក្យដែលប្រើសម្រាប់ “ខែល” គឺជាពាក្យនៅក្នុង ភាសាក្រិចសម្រាប់ “ទ្វារ” ដោយព្រោះតែខែលរបស់រ៉ូម៉ាំងមានទំហ៊ំធំ (១,២ សម គុណនិង ៧៥ សម) ហើយមានរាងដូចជាទ្វារ។ វាត្រូវបានប្រើសម្រាប់ការពាររាងកាយទាំងមូលពី “ព្រួញភ្លើង” របស់សត្រូវ។ មុនពេលដែលទាហានរ៉ូម៉ាំងបាញ់ព្រួញពីធ្នូរបស់គេ ពួកគេនឹងដុតភ្លើងជាមុនសិន។ ដើម្បីការពារជាមួយនឹង ការនេះ ខែលដែលមានស្បែកគ្របដណ្តប់ពួកទាហានត្រូវជ្រលក់ខែលទៅក្នុងទឹកជាមុនសិន។ ខែលដែល មានសំណើមអាចនឹងពន្លត់ភ្លើងពីព្រួញភ្លើងបានយ៉ាងឆាប់រហ័ស ។
ការវាយប្រហារដ៏អាក្រក់របស់សត្រូវ (ដែលជាសាតាំង) គឺប្រៀបដូចជាគ្រាប់ព្រួញភ្លើងយ៉ាងដូច្នោះដែរ។ ព្រួញដែលសត្រូវនឹងព្យាយាមប្រើនោះគឺដើម្បីធ្វើឲ្យយើងមានការឈឺចាប់រួមមាន ការសង្ស័យ ការភ័យខ្លាច អំនួត ភាពលោភលន់ កំហុសនិងសេចក្តីកុហក។ មានតែមួយតែប៉ុណ្ណោះដែលអាចការពារយើងបាន ដែលជា សេចក្តីជំនឿនៅក្នុងព្រះជាម្ចាស់ (១ ពេត្រុស ៥:៨-៩)។ យើងទុកចិត្តលើព្រះ ហើយជឿលើ លក្ខណៈរបស់ព្រះអង្គ ព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ សេចក្តីសន្យារបស់ព្រះអង្គ។ ខែលរបស់រ៉ូម៉ាំងមាន ទំពក់នៅខាងលើ ខាងក្រោម និងចំហៀងដើម្បីអោយអាចភ្ជាប់គ្នាបានធ្វើជាជញ្ជាំងការពារពួកគេ (ដែលពួកគេហៅថា “ស្នូកអណ្តើក”)។ គ្រីស្ទានក៏ធ្វើដូចគ្នានេះដែរ។ យើងអាចរួមជាមួយគ្នានៅក្នុង ការលើកទឹកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមកនៅក្នុងសេចក្តីជំនឿដែលយើងនឹងមានសុវត្ថិភាពពីការវាយប្រហារ របស់សត្រូវ។
ចូរយកសេចក្ដីសង្គ្រោះទុកជាមួកសឹក នឹងដាវរបស់ព្រះវិញ្ញាណដែរ គឺជាព្រះបន្ទូល
៦:១៧ ទីប្រាំគឺជា មួកសឹកនៃសេចក្តីសង្រ្គោះ។ មួកសឹករបស់រ៉ូម៉ាំងត្រូវបានផលិតមកពីដែក ហើយការពារក្បាលពីការវាយប្រហារ។ ស្រដៀងគ្នានេះដែរ ក្បាលរបស់យើងត្រូវបានការពារពេល ដែលយើងបានដឹងថាព្រះបានសង្រ្គោះយើងរួចហើយ។ នៅពេលដែលសាតាំងព្យាយាមធ្វើបាបយើង ជាមួយនឹងសេចក្តីសង្ស័យហើយនឹងការបាក់ទឹកចិត្តនោះ យើងគួរតែនឹកចាំថាសេចក្តីសង្រ្គោះរបស់យើងគឺ ត្រូវបានបោះត្រាហើយនឹងធានាដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ (១:១២-១៤) ហើយគ្មានអ្នកណាឆក់យកយើង ពីព្រះហស្តនៃព្រះបានឡើយ (យ៉ូហាន ១០:២៨-២៩)។ សេចក្តីសង្រ្គោះរបស់យើង គឺមានសុវត្ថិភាព។ ចំណេះដឹងនេះការពារយើង ដូចដែលយើងពាក់មួកសឹកដែលការពារយើងដែរ។ យើងគួរតែរំលឹកខ្លួនយើង ថា ព្រះបានសង្រ្គោះយើងពីការដាក់ទោសចំពោះអំពើបាបរបស់យើងរួចហើយ ព្រះអង្គកំពុងសង្រ្គោះ យើងចេញពីអំណាចនៃអំពើបាបក្នុងពេលនេះ ហើយព្រះអង្គនឹងសង្រ្គោះយើងចេញពីវត្តមាននៃអំពើបាប នៅពេលដែលយើងទៅស្ថានសួគ៌។
បំណែកចុងក្រោយនៃគ្រឿងសឹកគឺជា ដាវរបស់ព្រះវិញ្ញណ។ ដាវគឺជាបំណែកតែមួយប៉ុណ្ណោះ នៅក្នុង ចំណោមគ្រឿងសឹកដែលត្រូវបានប្រើសម្រាប់ការវាយប្រហារ។ ដាវរបស់រ៉ូម៉ាំងខុសប្លែកពីដាវ ដែល កោងដែលអ្នកផ្សេងទៀតប្រើនៅក្នុងជំនាន់នោះ។ ដាវរបស់រ៉ូម៉ាំងគឺត្រង់ហើយមានមុខមុតទាំងសងខាង។ ពួកគេអាចគ្រប់គ្រងពិភពលោកដោយការដែលប្រើដាវនេះ។ ប៉ុន្តែពួកទាហានត្រូវធ្វើការហ្វឹកហាត់ ហើយនឹង អនុវត្តអោយដឹងច្បាស់ពីរបៀបប្រើប្រាស់វាអោយបានត្រឹមត្រូវ។ ជាធម្មតាពួកគេត្រូវធ្វើការហ្វឹកហាត់រយៈ ពេលប្រាំឆ្នាំមុនពេលដែលគេអាចធ្វើការប្រយុទ្ធដោយប្រើដាវនេះបាន។
ដាវរបស់ព្រះវិញ្ញាណគឺជាព្រះបន្ទូលនៃព្រះ (ហេព្រើរ ៤:១២)។ ដាវនេះមានអំណាចលើសជា ងអាវុធទាំងប៉ុន្មានរបស់សាតាំងទាំងអស់។ ពេលដែលសត្រូវវាយប្រហារយើងនោះ យើងត្រូវតែប្រើដាវ របស់យើងដូចដែលជាព្រះយេស៊ូវបានប្រើដែរ។ បីដងដែលសាតាំងបានល្បួងព្រះអង្គ ហើយគ្រប់ពេលទាំង អស់ព្រះយេស៊ូវបានឆ្លើយតបជាមួយនឹងព្រះបន្ទូលនៃព្រះ (ម៉ាថាយ ៤:១-១០)។ បន្ទាប់មកអារក្សក៏ចាក ចេញពីព្រះអង្គទៅ។ អាវុធដូចគ្នានោះក៏មានសម្រាប់យើងទាំងអស់គ្នាដែរ។ យើងគួរតែទុកព្រះបន្ទូល នៃព្រះនៅក្នុងចិត្តនិងគំនិតរបស់យើងទាំងអស់គ្នា។ ព្រះបន្ទូលនោះនឹងជួយយើង អោយយកឈ្នះ សេចក្តីល្បួង សេចក្តីសង្ស័យ ចិត្តដែលមិនជឿ ការកុហក ហើយនឹងសេចក្តីបង្រៀន ក្លែងក្លាយ ដែលវាយប្រហារយើង។ នៅពេលដែលយើង ស្គាល់ព្រះបន្ទូលនៃព្រះហើយយើងអាចចែករំលែក ជាមួយអ្នកដទៃ ដើម្បីឲ្យអ្នកដែលជាប់ចំណងរបស់សាតាំងអាចស្តាប់ឮពីព្រះបន្ទូលដែលផ្តល់ជីវិត ហើយត្រូវបានដោះឲ្យរួច ដូចដែលយើងទាំងអស់គ្នាទទួលបានដែរ។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានដឹកនាំ អ្នកកត់ត្រាព្រះគម្ពីរ (២ ធីម៉ូថេ ៣:១៦; ហេព្រើរ៣: ៧-១០, ១០:១៥-១៨; ១ ពេត្រុស ១:១០-១២; ២ ពេត្រុស ១:២១) ហើយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនឹងបង្រៀនសេចក្តីដែលយើងរាល់គ្នាត្រូវនិយាយក្នុងពេល វេលាដ៏ត្រឹមត្រូវ (លូកា ១២:១២)។
ព្រមទាំងប្រើសេចក្ដីអធិស្ឋាន នឹងសេចក្ដីទូលអង្វរគ្រប់យ៉ាង ដើម្បីអធិស្ឋានដោយព្រះវិញ្ញាណរាល់ពេលរាល់វេលា ហើយចាំយាមក្នុងសេចក្ដីនោះឯង ដោយនូវគ្រប់ទាំងសេចក្ដីខ្ជាប់ខ្ជួន នឹងសេចក្ដីទូលអង្វរឲ្យពួកបរិសុទ្ធទាំងអស់
៦:១៨ លោកប៉ុលបញ្ចប់ជាមួយនឹងអាវុធដ៏មានឥទ្ធិពលបំផុតដែលយើងមាននៅក្នុងការតយុទ្ធ។ អាវុធគឺ ត្រូវអធិស្ឋានដោយព្រះវិញ្ញាណ។ នេះគឺជាសេចក្តីអធិស្ឋានដែលដឹកនាំហើយតម្រង់ដោយព្រះវិញ្ញាណ បរិសុទ្ធដល់អស់អ្នកដែលមានទំនុកចិត្តនៅក្នុងការចូលទៅឯព្រះវរបិតា (២:១៨)។ តាមរយៈសេចក្តីអធិស្ឋាន យើងអាចនឹងប្រាស្រ័យទំនាក់ទំនងជាមួយហើយនឹងបានទទួលបញ្ជាពីមេបញ្ជាការរបស់យើង ដែលជា ព្រះជាម្ចាស់។ ការអធិស្ឋានគឺជារបៀបដែលយើងនាំយកព្រះចេស្តាទាំងអស់របស់ព្រះទៅក្នុងស្ថានភា ពរបស់យើង។ ដូច្នេះហើយ ជីវិតមួយដែលពឹងផ្អែកលើព្រះនៅក្នុងសេចក្តីអធិស្ឋាន ពិតជាមានសារៈសំខាន់ ខ្លាំងណាស់ប្រសិនបើយើងត្រូវតយុទ្ធដោយភាពជោគជ័យទាស់នឹងអំណាចនៃសេចក្តីអាក្រក់។
នៅក្នុងបញ្ជាការចុងក្រោយនៃសេចក្តីសំបុត្ររបស់គាត់ លោកប៉ុលបង្គាប់យើងទាំងអស់គ្នាឲ្យ:
-
អធិស្ឋានរាល់ពេលវេលា។ អធិស្ឋានសម្រាប់គ្រប់យ៉ាងដែលបានកើតឡើងនៅក្នុងជីវិតរបស់យើង។ ជីវិតគួរតែពេញដោយសេចក្តីអធិស្ឋានដ៏ធំនៅចំពោះព្រះ។
-
ជាមួយនឹងសេចក្តីអធិស្ឋានគ្រប់ទាំងអស់ ហើយនឹងសេចក្តីទូលអង្វរ។ អធិស្ឋានគ្រប់ទាំងប្រភេទ សេចក្តីអធិស្ឋាន។ ឧទាហរណ៍ សេចក្តីអធិស្ឋាននៃការសរសើរដំកើង សេចក្តីអរព្រះគុណ ការប្រែចិត្ត ការទូលអង្វរជំនួសមិត្តភក្តិ សត្រូវ ហើយនឹងអ្នកដឹកនាំជាដើម។
-
ជាមួយនឹងការទ្រាំទ្រគ្រប់ទាំងអស់។ យើងមិនត្រូវបោះបង់ចោលនោះឡើយប្រសិនបើយើង មិនបានទទួលនូវចម្លើយភ្លាមៗនោះ។ យើងនៅតែបន្តអធិស្ឋានរហូតទាល់តែយើងបានឃើញច ម្លើយរបស់ព្រះ ។
-
សម្រាប់ពួកបរិសុទ្ធទាំងអស់។ យើងគួរតែប្រុងចំពោះសេចក្តីត្រូវការ និងឳកាសដើម្បីអធិស្ឋាន សម្រាប់បងប្អូនប្រុសស្រីរបស់យើងនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។ ការប្រព្រឹត្តិ ដ៏ប្រសើរនៅក្នុងការរួបរួមយើង ទាំងអស់គ្នានៅក្នុងការប្រកបគឺជាការអធិស្ឋានសម្រាប់ គ្នាទៅវិញទៅមក។
ហើយឲ្យខ្ញុំផង ប្រយោជន៍ឲ្យព្រះបានប្រទានពាក្យសំដីមកខ្ញុំ ឲ្យខ្ញុំបានបើកមាត់ដោយក្លាហាន នឹងសំដែងពីសេចក្ដីអាថ៌កំបាំងនៃដំណឹងល្អ
៦:១៩ លោកប៉ុលដឹងថាគាត់ត្រូវការសេចក្តីអធិស្ឋានរបស់ពួកអ្នកជឿអោយមានប្រសិទ្ធភាពនៅក្នុងការ តា្រស់ហៅរបស់គាត់។ ប៉ុន្តែគាត់មិនបានសុំឲ្យអ្នកដែលអានសេចក្តីសំបុត្ររបស់គាត់អោយអធិស្ឋាន សម្រាប់ការដោះលែងគាត់នោះឡើយ។ គាត់បានដឹងថាព្រះគ្រប់គ្រងលើគ្រប់ទាំងអស់នៅក្នុងពេល វេលារបស់ព្រះអង្គ ហើយថាទោះបីជានៅក្នុងគុកក៏ដោយក៏គាត់នៅតែអាចប្រកាសដំណឹងល្អបានដែរ។ ដូច្នេះហើយគាត់សុំរឿងពីរយ៉ាង ថាព្រះនឹងប្រទានអោយគាត់មានពាក្យសម្តីដែលគួរគប្បី ហើយថា គាត់អាចប្រកាសដំណឹងល្អដោយសេចក្តីក្លាហាន។ តើសេចក្តីអធិស្ឋានរបស់គាត់បានឆ្លើយតបដែរទេ? លោកលូកាបញ្ជាក់ថាពិតជាបានការឆ្លើយតប។ គាត់បានកត់ត្រាថា “រីឯប៉ុល គាត់នៅក្នុងផ្ទះដែលគាត់ជួល ពេញ២ឆ្នាំ គាត់បានទទួល អស់អ្នកណាដែលមកឯគាត់ ទាំងប្រកាសប្រាប់ពីនគរព្រះ ហើយបង្រៀនគ្រប់ទាំងសេចក្ដី ពីព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទតាមចិត្ត ឥតមានអ្នកណាឃាត់ឃាំងឡើយ”។ (កិច្ចការ ២៨:៣០-៣១)។
ដែលខ្ញុំជាទូតជាប់ច្រវាក់ ដោយព្រោះដំណឹងល្អនោះឯង ដើម្បីឲ្យខ្ញុំមានសេចក្ដីក្លាហានក្នុងដំណឹងល្អ ប្រយោជន៍ឲ្យខ្ញុំបាននិយាយ តាមដែលគួរគប្បី។
៦:២០ លោកប៉ុលគឺជា “ទូតជាប់ច្រវាក់” ម្នាក់។ ទូតម្នាក់គឺជាតំណាងឲ្យ ស្តេចរបស់គាត់ នៅក្នុងប្រទេសមួយផ្សេងទៀ។ គាត់មានកិច្ចការដែលត្រូវធ្វើនៅក្នុងប្រទេសមួយនោះ។ កិច្ចការនោះគឺ ត្រូវប្រាប់មនុស្សទាំងអស់អំពីរឿងល្អគ្រប់យ៉ាងនៅក្នុងប្រទេសរបស់គាត់។ លោកប៉ុលគឺជាទូតរបស់រាជ្យនគ រនៃព្រះ។ គាត់នាំយកដំណឹងមកពីព្រះ។ ដំណឹងនោះអាចផ្លាស់ប្រែពិភពលោកបាន។
៦:២១-២៤ - ពាក្យសួរសុខទុក្ខចុងក្រោយ
តែអ្នកទីឃីកុស ជាបងប្អូនស្ងួនភ្ងា ហើយជាអ្នកជំនួយស្មោះត្រង់ក្នុងព្រះអម្ចាស់ គាត់នឹងប្រាប់គ្រប់ការ ទាំងអស់ ឲ្យអ្នករាល់គ្នាដឹងពីដំណើរខ្ញុំ ដែលខ្ញុំធ្វើអ្វីៗ ខ្ញុំបានចាត់គាត់ឲ្យមកឯអ្នករាល់គ្នា សំរាប់សេចក្ដីនោះឯង ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានដឹងពីដំណើរយើងខ្ញុំ ហើយឲ្យគាត់បានកំឡាចិត្តអ្នករាល់គ្នាឡើងដែរ ។
៦:២១-២២ មុននេះ លោកទីឃីកុសបានធ្វើដំណើរជាមួយនឹងលោកប៉ុលពេលដែលគាត់នាំយកដង្វាយ ទៅកាន់ពួកជំនុំនៅក្នុងក្រុងយេរូសាឡិម (កិច្ចការ ២០:៤-៦)។ ពេលនេះ លោកប៉ុលចាត់គាត់ អោយនាំយកសេចក្តីសំបុត្រហើយនឹងលើកទឹកចិត្តដល់ពួកជំនុំនៅអេភេសូ។
សូមឲ្យពួកបងប្អូនបានប្រកបដោយនូវសេចក្ដីសុខសាន្ត នឹងសេចក្ដីស្រឡាញ់ ព្រមទាំងសេចក្ដីជំនឿ អំពីព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតា ហើយអំពីព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទ 24សូមឲ្យព្រះគុណ បានសណ្ឋិតនៅជា១ នឹងអស់អ្នកណា ដែលស្រឡាញ់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអម្ចាស់នៃយើងរាល់គ្នាដោយស្មោះត្រង់ ។ អាម៉ែន ។ :៚
៦:២៣-២៤ លោកប៉ុលជំរាបលាអ្នកអានសំបុត្ររបស់គាត់ជាមួយនឹងពរនៃសេចក្តីសុខសាន្ត និង សេចក្តីស្រឡាញ់ ព្រមទាំងសេចក្ដីជំនឿ ហើយជាមួយនឹងសេចក្តីអធិស្ឋាននៃព្រះគុណ។ នៅក្នុង សេចក្តីសំបុត្រទាំងដប់បីរបស់លោកប៉ុលចាប់ផ្តើមជាមួយនឹងពាក្យថា “សូមឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានប្រកបដោយ ព្រះគុណ” ហើយនៅគ្រប់ទាំងដប់បីសំបុត្របញ្ចប់ជាមួយនឹង “សូមឲ្យព្រះគុណបានសណ្ឋិតនៅជាមួយអ្នក ”។
យើងមានព្រះគុណ ប៉ុន្តែលោកប៉ុលចង់អោយយើងមានលើសទៅទៀត ហើយសម្រាប់ព្រះគុណកើនឡើង ទ្វេដងដូចដែលយើងស្រឡាញ់ព្រះយេស៊ូវជាមួយនឹងសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលមិនចេះស្លាប់។ ពាក្យដែល លោកប៉ុលប្រើនៅក្នុងការរៀបរាប់សេចក្តីស្រឡាញ់របស់យើងចំពោះព្រះ (ἀφθαρσίᾳ) សំដៅទៅលើ អ្វីមួយដែលមិនអាចផ្លាស់ប្រែ ស្លាប់ ឬបំផ្លាញបានឡើយ (១ កូរិនថូស ៩:២៥; ១៥:៥២; ១ ធីម៉ូថេ ១:១៧)។ វាគឺជាការស្រឡាញ់ជាមួយនឹងសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏អស់កល្បជានិច្ច។ គឺការស្រឡាញ់ព្រះជាមួយ នឹងសេចក្ដីស្រឡាញ់ដូចគ្នាដែលព្រះទ្រង់បានស្រឡាញ់យើង។