ផ្នែកទី ២: ការដើររបស់អ្នកជឿនៅក្នុងពិភពលោក
នៅក្នុងបីជំពូកដំបូងនៃសេចក្តីសំបុត្រនេះ លោកប៉ុលបានសរសេរអំពីការត្រាស់ហៅរបស់យើងក្នុងនាមជា មនុស្សនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។ នៅក្នុងជំពូកបួនដល់ជំពូកប្រាំមួយ គាត់នឹងផ្តល់អោយនូវបញ្ញត្តដ៏ សំខាន់ ពីរបៀបដែលយើងត្រូវ “ដើរ”ក្នុងនាមជាមនុស្សដែលនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។ ការ “ដើរ” របស់យើងគឺជារបៀប នៃការរស់នៅរបស់យើង។ យើងគួរតែដើរបែបគួរនឹងការត្រាស់ហៅ ដែលទ្រង់បានហៅនោះចុះ (៤:១) ដើរខុសពី ពួកអ្នកមិនជឿ (៤:១៧) ដើរក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់ (៥:២) ដើរក្នុងនាមជាកូននៃពន្លឺ (៥:៨) និងដើរដោយប្រាជ្ញា (៥:១៥)។
ចូរដើរតាមបែបគួរនឹងការងារដែលទ្រង់បានហៅអ្នកឲ្យមកធ្វើចុះ (៤:១-១៦)
ដូច្នេះ ខ្ញុំ ជាអ្នកជាប់គុកក្នុងព្រះអម្ចាស់ ខ្ញុំទូន្មានអ្នករាល់គ្នាថា ចូរឲ្យអ្នករាល់គ្នាដើរបែបគួរនឹងការងារ ដែលទ្រង់បានហៅមកធ្វើចុះ
៤:១ លោកប៉ុលបានប្រាប់យើងអំពីការត្រាស់ហៅរបស់យើងនៅក្នុងពាក់កណ្តាលដំបូងនៃសេចក្តីសំបុត្រ។ គាត់បានប្រាប់យើងថាព្រះបានជ្រើសរើសយើងនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទតាំងពីមុនកំណើតពិភពលោក ហើយ បានប្រោសលោះយើង បានអត់ទោសឲ្យយើង ហើយបានទទួលយើងជាកូនចិញ្ចឹម បានដាក់ព្រះវិញ្ញាណទ្រង់នៅក្នុងយើង បានធ្វើឲ្យយើងមានជីវិតរស់នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ បានសង្រ្គោះយើង ដោយព្រះគុណ បាននាំយើងអោយមករួមគ្នានៅក្នុងនាមជាពួកជំនុំរបស់ព្រះអង្គ ហើយបានប្រទានឲ្យយើង នូវសេចក្តីស្រឡាញ់និងព្រះចេស្តានៃទ្រង់។ តើយើងគួរឆ្លើយតបចំពោះការនេះ ដោយរបៀបណា? លោកប៉ុលប្រាប់យើង។ គាត់អង្វរអោយយើង “ដើរបែបគួរនឹងការងារដែល ទ្រង់បានហៅមកធ្វើចុះ”។
ការត្រាស់ហៅរបស់យើងមកដំបូងបំផុត ការដើររបស់យើងគឺជាការឆ្លើយតបចំពោះការត្រាស់ហៅនោះ។ លំដាប់លំដោយពិតជាមានសារៈសំខាន់ខ្លាំងណាស់។ ដំបូងបំផុត យើងត្រូវតែដឹងពីអ្វីដែលព្រះបានធ្វើ សម្រាប់យើង ព្រះចេស្តាដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះអង្គបានធ្វើការនៅក្នុងយើង ហើយផែនការណ៏អស់កល្បជានិច្ច ដ៏វិសេសរបស់ព្រះអង្គសម្រាប់យើងទាំងអស់គ្នា។ បន្ទាប់មក ក្នុងពេលដែលយើងពិចារណា នៅក្នុង សេចក្តីពិតទាំងនេះ វានឹងផ្លាស់ប្តូររបៀបនៃការរស់នៅរបស់យើង។ ជាជាងការដែលសម្លឹងមើលលោកីយ ហើយរស់នៅតាមបែបលោកីយនោះ; យើងសម្លឹងមើលទៅព្រះ ហើយរស់នៅតាមបែបការត្រាស់ហៅដែល ទ្រង់បានហៅយើងវិញ។ របៀបដែលយើងឆ្លើយតបចំពោះ ការត្រាស់ ហៅដែលព្រះទ្រង់បានហៅ យើងគឺតាមរយៈការចុះចូលចំពោះព្រះអង្គ សហការជាមួយព្រះអង្គ ហើយរស់នៅជារៀងរាល់ថ្ងៃ ជាមួយនឹងសេចក្តីស្រឡាញ់ហើយនឹងការដឹងគុណចំពោះព្រះ។
ព្រមទាំងមានចិត្តសុភាព ហើយស្លូតបូតគ្រប់ជំពូក ទាំងអត់ធ្មត់ ហើយទ្រាំទ្រគ្នាទៅវិញទៅមក ដោយស្រឡាញ់
៤:២ លោកប៉ុលប្រាប់យើងពីលក្ខណៈសម្បត្តិទាំងបួននៃការដើរតាមបែបដែលគួរនិងការត្រាស់ហៅរបស់ យើង។ ដំបូងបំផុតនោះគឺជាចិត្តសុភាព (ការបន្ទាបខ្លួន)។ ចិត្តសុភាព (ការបន្ទាបខ្លួន) គឺជា ការសម្លឹងមើលដ៏ត្រឹមត្រូវចំពោះខ្លួនអ្នកនៅក្នុងការទទួលស្គាល់ថាអ្នកពិតជាតូចខ្លាំងណាស់ធៀបជាមួយនឹងព្រះ ហើយថាជីវិតរបស់អ្នកគឺត្រូវពឹងផ្អែកទាំងស្រុងលើព្រះអង្គ ចិត្តសុភាពគឺជាលក្ខណៈសម្បត្តិត៏ត្រឹមត្រូវ សម្រាប់អស់អ្នកដែលព្រះបានត្រាស់ហៅ។ ហេតុអ្វី? ដោយព្រោះតែការត្រាស់ហៅរបស់យើងគឺជា ការសង្រ្គោះពីសេចក្តីស្លាប់ខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ (២:១-៣ ២:១២) ជាការបង់ថ្លៃលោះនៃព្រះលោហិត ដ៏វិសេសរបស់ព្រះគ្រីស្ទ (១:៧, ២:១៣) ទាំងអស់នេះគឺដោយសារព្រះគុណនៃព្រះទាំងស្រុង (២:៥-៩)។ មនុស្សណាដែលយល់ពីសេចក្តីនេះ នឹងដើរដោយចិត្តសុភាពជាមួយនឹងព្រះរបស់គាត់ (មីកា ៦:៨)។
ចិត្តសុភាព (ការបន្ទាបខ្លួន) មិនត្រូវបានរាប់ថាជាគុណធម៌មួយនោះឡើយនៅក្នុងពេលនោះ។ ពួកសាសន៍ ក្រិច និងរ៉ូម៉ាំងគិតថាចិត្តសុភាព (ការបន្ទាបខ្លួន) គឺជាឥរិយាបទសម្រាប់តែពួកទាសករដែលត្រូវមានតែ ប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវបានប្រទានអោយនូវអត្ថន័យថ្មីមួយសម្រាប់ពាក្យនោះ។ ព្រះអង្គ បានបន្ទាប ព្រះអង្គទ្រង់ដោយការលះបង់ចោលសិរីល្អហើយនឹងភាពរុងរឿរបស់ព្រះអង្គនៅក្នុងស្ថានសួគ៌ ដោយបាន យាងមកផែនដីដើម្បីបម្រើព្រះហើយសង្រ្គោះមនុស្សមានបាប (ភីលីព ២:៥-៨; ម៉ាកុស ១០:៤៥)។ ឥរិយាបទរបស់យើងគួរតែបានដូចជាព្រះយេស៊ូវ (ភីលីព ២:២-៤)។ យើងត្រូវតែបន្ទាបខ្លួន ហើយ លះបង់ចោលសិទ្ធ ដើម្បីឲ្យយើងអាចធ្វើអ្វីដែល ព្រះបានត្រាស់ហៅយើងមកធ្វើនោះវិញ។
ចិត្តសុភាពមានសារៈសំខាន់ប្រសិនបើយើងត្រូវដើរតាមបែបដែលគួរនឹងការត្រាស់ហៅរបស់យើង។ យើង បានទទួលព្រះបន្ទូលនៃព្រះ “ដោយចិត្តសុភាព” (យ៉ាកុប ១:២១) កិច្ចការរបស់យើងត្រូវតែបានសម្រេច ដោយ “សេចក្តីសុភាពនៃប្រាជ្ញា” (យ៉ាកុប៣:១៣) នៅពេលដែលមានអ្នកណាម្នាក់ត្រូវបានទាន់ នៅក្នុងការល្មើសណានោះយើងត្រូវផ្សះផ្សាគាត់ដោយ “ដោយចិត្តសុភាព” (កាឡាទី ៦:១); យើងត្រូវ ប្រដៅដំរង់មនុស្សដែលទទឹងទទែង "ដោយមានចិត្តសុភាព" (២ ធីម៉ូថេ ២:២៥); ហើយឲ្យ ប្រុងប្រៀបជានិច្ច ដោយសុភាព ហើយកោតខ្លាច ដើម្បីនឹងតបឆ្លើយដល់អ្នកណា ដែលសួរពីហេតុនៃ សេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់អ្នករាល់គ្នា (១ ពេត្រុស ៣:១៥)។
ចិត្តសុភាពបង្កើតអោយមានភាពស្លូតបូតចំពោះមនុស្សដទៃទៀត។ ភាពស្លូតបូត (πρᾳΰτης) គឺ ‘ការគ្រប់គ្រងកម្លាំង’។ មនុស្សដែលស្លូតបូតម្នាក់គឺជាមនុស្សដែលខ្លាំងពូកែ ប៉ុន្តែពួកគាត់បង្ហាញកម្លាំង របស់គាត់តាមរបៀបមួយដែលមិនធ្វើអោយអ្នកឈឺចាប់ ឬដែលមិនបានបង្ហាញការគោរពដល់អ្នកដទៃ នោះឡើយ។ ព្រះយេស៊ូវបានរៀបរាប់ពីព្រះអង្គទ្រង់ថា “ស្លូតបូតហើយបន្ទាបខ្លួននៅក្នុងចិត្ត” (ម៉ាថាយ ១០:២៨-៣០)។ មនុស្សដែលស្លូតបូតមិនបានទាមទារសិទ្ធរបស់គេនោះឡើយ ប៉ុន្តែចុះចូលចំពោះ ព្រះហឫទ័យ និងព្រះបន្ទូលនៃព្រះវិញ (យ៉ាកុប ១:២១) ហើយនឹងគ្រងផែនដីជាមរដក (ម៉ាថាយ ៥:៥)។
លក្ខណៈសម្បត្តិទីបីនោះគឺជា ភាពអត់ធ្មត់ (μακροθυμία)។ μακροθυμία គឺជា ភាពអត់ធ្មត់ជាមួយមនុស្ស។ ពាក្យនេះចេញពីភាពនៅក្នុងភាសាក្រិចពីរពាក្យដែលមានន័យថា ‘នៅឆ្ងាយ’ (μακρός) និង ‘កំហឹង’ (θυμός)។ ដែលមានន័យថាកំហឹងរបស់អ្នក គឺនៅឆ្ងាយ ដូច្នេះហើយ វាត្រូវការពេលវេលាយូរសម្រាប់ការមកដល់។ វាគឺជាលក្ខណៈសម្បត្តិមួយនៃព្រះ ដែល “យឺតនឹងខឹង” (និក្ខមនំ ៣៤:៦)។ ក្នុងនាមជាប្រជារាស្រ្តនៃព្រះ នៅពេលដែលអ្នកណាម្នាក់ធ្វើខុស យើងមិនត្រូវខឹងភ្លាមៗ ជាមួយនឹងគេនោះឡើយ (យ៉ាកុប ១:១៩-២០)។ យើងគួរតែទ្រាំទ្រ នៅក្នុង ការលំបាក ហើយមានភាពអត់ធ្មត់ជាមួយនឹងមនុស្សដោយព្រោះតែយើងដឹងថា ព្រះទ្រង់មាន ព្រះទ័យអត់ធ្មត់ជាមួយនឹងយើងដែរ (រ៉ូម ២:៤;៩:២២; ១ ធីម៉ូថេ ១:៦)។
ភាពអត់ធ្មត់ធ្វើអោយយើងទ្រាំទ្រជាមួយគ្នាទៅវិញទៅមកដោយសេចក្តីស្រឡាញ់។ យើងគួរតែទ្រាំទ្រនូវ ភាពទន់ខ្សោយ និងកំហុសគ្នាដោយភាពអត់ធ្មត់ ដោយដឹងថាគ្មានអ្នកណាម្នាក់ ដែលល្អឥតខ្ចោះនោះ ឡើយ ហើយថាព្រះកំពុងធ្វើការនៅក្នុងយើងម្នាក់ៗ ដើម្បីធ្វើឲ្យយើងបានដូចជាព្រះយេស៊ូវ។ ចំនុចសំខាន់ ដើម្បីទ្រាំទ្រគ្នាទៅវិញទៅមកដោយជោគជ័យគឺ សេចក្តីស្រឡាញ់។ សេចក្តីស្រឡាញ់ (ἀγάπῃ) គឺជា ឥរិយាបទដែលស្វែងរកផលប្រយោជន៍សម្រាប់អ្នកដទៃ។ មានន័យថា អ្នកចង់បានអ្វីដែលល្អសម្រាប់ពួកគេ ហើយបន្ទាប់មកលះបង់ខ្លួនអ្នកដើម្បីជួយគេនៅក្នុងការសម្រេចការនោះ។ ១ កូរិនថូស ១៣ រៀបរាប់ពី សេចក្តីស្រឡាញ់នេះ។ យើងទាំងអស់គ្នាត្រូវតែទទួលសេចក្តីស្រឡាញ់នៃព្រះ អនុញ្ញាតអោយសេចក្តី ស្រឡាញ់នោះផ្លាស់ប្រែយើង ហើយបន្ទាប់មកចែករំលែកជាមួយនឹងអ្នកដទៃ (១ យ៉ូហាន ៤:១៩)។
លក្ខណៈសម្បត្តិទាំងបួននេះគឺជាចំនុចសំខាន់នៅក្នុងការរក្សាការរួបរួមនៅក្នុងពួកជំនុំ។ លក្ខណៈសម្បត្តិ ទាំងនេះមិនមែនជាលក្ខណៈដើមរបស់មនុស្សនោះឡើយ។ តែផ្ទុយទៅវិញ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានបង្កើត ឲ្យមានលក្ខណៈសម្បត្តិទាំងនោះក្នុងពេលដែលយើងដើរជាមួយនឹងព្រះអង្គ (កាឡាទី ៥:២២-២៣)។ ប្រសិនបើយើងខ្វះចិត្តសុភាព ភាពស្លូតបូត ការអត់ធ្មត់ ហើយនឹងសេចក្តីស្រឡាញ់ ក្នុងរបៀបដែលយើង ប្រព្រឹត្តចំពោះអ្នកដ៏ទៃ យើងត្រូវរំឭកខ្លួនយើងពីចិត្តសុភាព ភាពស្លូតបូត ការអត់ធ្មត់ ហើយនឹងសេចក្តី ស្រឡាញ់ ដែលព្រះបានបង្ហាញដល់យើង។ នោះយើងត្រូវសូមឲ្យព្រះអង្គបង្កើតឲ្យមានលក្ខណៈទាំងនោះ នៅក្នុងខ្លួនយើង។
ហើយខំប្រឹងរក្សាសេចក្ដីរួបរួមគ្នារបស់ព្រះវិញ្ញាណ ដោយសេចក្ដីមេត្រី ទុកជាចំណងផង
៤:៣ ដោយព្រោះតែភាពខុសគ្នារបស់យើងម្នាក់ៗនៅក្នុងពួកជំនុំ យើងមិនមានការរួបរួមពីកំណើតរបស់ យើងនោះឡើយ។ តែផ្ទុយទៅវិញ ភាពរួបរួមរបស់យើងគឺជា “របស់ព្រះវិញ្ញាណ”។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ បង្កើតឲ្យមានភាពរួបរួម;ការទទួលខុសត្រូវរបស់យើងនោះគឺ “ខំប្រឹងរក្សា” សេចក្តីរួបរួម (σπουδάζοντες τηρεῖν)។ ពាក្យនៅក្នុងភាសាក្រិចមានន័យថាការពារអោយបានរហ័ស ចំពោះអ្វី ដែលសំខាន់។ ដូច្នេះហើយដែល “ដើរតាមបែបគួរនឹងការត្រាស់ហៅ” មានន័យថា យើងត្រូវតែឲ្ យតម្លៃហើយខំប្រឹងការពារសេចក្តីរួបរួមដែលព្រះវិញ្ញាណបានប្រទានមកយើងទាំងអស់គ្នា។ មូលដ្ឋាន នៃការរួបរួមរបស់យើងគឺជាសេចក្តីពិតដែលពួកអ្នកជឿទាំងអស់មានរួមគ្នា។ លោកប៉ុលប្រាប់ យើងទាំងអស់ថាលក្ខណៈទាំងនេះជាអ្វីនៅក្នុង៣ខបន្ទាប់ទៀត។
មានរូបកាយតែ១ ហើយព្រះវិញ្ញាណតែ១ ដូចជាទ្រង់បានហៅអ្នករាល់គ្នាមក ក្នុងសេចក្ដីសង្ឃឹមតែ១របស់ការងារអ្នករាល់គ្នាដែរ មានព្រះអម្ចាស់តែ១ សេចក្ដីជំនឿតែ១ បុណ្យជ្រមុជតែ១ មានព្រះតែ១ គឺជាព្រះវរបិតានៃទាំងអស់ ដែលទ្រង់ខ្ពស់លើទាំងអស់ គង់នៅកណ្តាលទាំងអស់ ហើយសណ្ឋិតនៅក្នុងទាំងអស់
៤:៤ ដំបូងបំផុត មានរូបកាយតែមួយប៉ុណ្ណោះ។ ពួកជំនុំគឺជារូបកាយនៃព្រះគ្រីស្ទនៅលើផែនដី។ មើលទៅហាក់បីដូចជាមានពួកជំនុំជាច្រើននៅក្នុងពិភពលោក ប៉ុន្តែនៅក្នុងព្រះនេត្រនៃព្រះប្រជារាស្រ្ត របស់ព្រះអង្គទាំងអស់គឺជាពួកជំនុំតែមួយទេ។ ពួកជំនុំគឺជាអស់អ្នកណាដែលមានព្រះគ្រីស្ទធ្វើជា សិរសាដល់គេ។ ព្រះអង្គដឹកនាំគ្រប់ផ្នែកទាំងនៃព្រះកាយរបស់ព្រះអង្គនៅក្នុងការធ្វើការ ដើម្បីថ្វាយសិរីល្អ ដល់ព្រះវរបិតារបស់ព្រះអង្គ។ រូបកាយមួយអាចនឹងមានអវយវៈជាច្រើនផ្សេងគ្នានោះ ប៉ុន្តែទាំងនោះបង្កើត បានជារូបកាយតែមួយហើយអវយវៈទាំងអស់ធ្វើការជាមួយនឹងគ្នា។ ដូចគ្នានេះដែរ ព្រះយេស៊ូវ បានបង្រួបបង្រួមពួកអ្នកជឿទាំងអស់ឲ្យមកជារូបកាយតែមួយហើយយើងត្រូវតែសហការនិងធ្វើការជាមួយគ្នាតាមដែលព្រះអង្គដឹកនាំយើង។
មានព្រះវិញ្ញាណតែមួយ; ដែលជាព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ ព្រះវត្តមានរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ បង្កើតឲ្យមានពួកជំនុំ។ ពួកជំនុំបានចាប់ផ្តើមពេលដែលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធយាងមកនៅក្នុងថ្ងៃបុណ្យទី៥០ ហើយព្រះទ្រង់បានបន្តធ្វើឲ្យពួកជំនុំរីកចំរើននិងតាំងពួកជំនុំដោយសារព្រះវិញ្ញាណព្រះអង្គ។ ពួកអ្នកជឿ ទាំងអស់មានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដូចគ្នានៅក្នុងយើងនៅក្នុងការដឹកនាំយើង។ គ្រាដែលយើងអនុញ្ញាត អោយព្រះអង្គធ្វើយ៉ាងនេះ លទ្ធផលដែលកើតមកនោះគឺជាការរួបរួម។
មានសេចក្តីសង្ឃឹមតែមួយ។ ពាក្យនៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីសម្រាប់ “សេចក្តីសង្ឃឹម” (ἐλπίδι) គឺជា ការរំពឹងទុកប្រកបដោយទំនុកចិត្តអំពីអ្វីដែលល្អថានឹងកើតមានឡើងនៅក្នុងពេលខាងមុខ។ នៅលោកនេះ សេចក្តីសង្ឃឹមជាពាក្យទន់ខ្សោយ ព្រោះវាមានន័យថា អ្វីដែលមនុស្សចង់កើតឡើងនៅពេលអនាគត (ប៉ុន្តែជារឿយៗវាមិនកើតឡើងទេ)។ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ សេចក្តីសង្ឃឹមគឺជាពាក្យដ៏រឹងមាំមួយ ពីព្រោះ សេចក្តីសង្ឃឹមរបស់អ្នកជឿមិនមែនគ្រាន់តែជាអ្វីដែលគាត់ចង់កើតឡើងនោះទេ ប៉ុន្តែអ្វីដែលព្រះបានមាន បន្ទូលនឹងកើតឡើង។ សេចក្តីសង្ឃឹមរបស់អ្នកជឿគឺផ្អែកលើសេចក្តីសន្យានៃព្រះ។ ហេតុនេះហើយបានជា ដែលប្រាកដខ្លាំងណាស់។ ពួកអ្នកជឿទាំងអស់មានសេចក្តីសង្ឃឹមដូចគ្នាថាយើងនឹងបានរស់ឡើងវិញនៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវយាងមកវិញជាលើកទីពីរហើយយើងនឹងបានរស់នៅជាមួយព្រះអង្គនៅក្នុងរាជនគរនៃព្រះអស់កល្បជានិច្ច។ នៅពេលដែលយើងផ្តោតលើក្តីសង្ឃឹមនេះដែលយើងទាំងអស់គ្នាមាន វាបង្កើតអោយមានការរួបរួមនៅក្នុង ចំណោមពួកអ្នកជឿទាំងអស់។
៤:៥ មានព្រះអម្ចាស់តែមួយ ព្រះយេស៊ូវ។ ប្រសិនបើអ្នកណាម្នាក់ជា “ព្រះអម្ចាស់” (Κύριος) របស់អ្នកនោះមានន័យថា គាត់មានសិទ្ធអំណាចទាំងស្រុងលើអ្នកហើយ។ ព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះអម្ចាស់ នៃពួកជំនុំ។ ប្រសិនបើយើងចុះចូលចំពោះព្រះអង្គ នោះយើងនឹងចង់ធ្វើតាមបំណងព្រះហឫទ័យ ព្រះអង្គគ្រប់ទាំងអស់ មិនមែនជាគំនិតរបស់យើងនោះឡើយ។ លទ្ធផលពីការនេះ នឹងបានជាការរួបរួម។
មានសេចក្តីជំនឿតែមួយ។ ពួកអ្នកជឿទាំងអស់មានសេចក្តីជំនឿលើព្រះយេស៊ូវ។ យើងចែករំលែកនូវ សេចក្តីពិតជាមួយគ្នាដោយព្រោះតែយើងមានសេចក្តីជំនឿថាព្រះគ្រីស្ទបានសុគតសម្រាប់អំពើបាបរបស់ យើង ហើយថាព្រះបានប្រោសព្រះអង្គពីឲ្យរស់សុគតឡើងវិញ ហើយថាយើងបានទទួលសេចក្តីសង្រ្គោះ ដោយសារព្រះគុណតាមរយៈសេចក្តីជំនឿនៅក្នុងព្រះអង្គ។ នេះជាសេចក្តីជំនឿដែលយើងទាំងអស់គ្នា មានរួមជាមួយគ្នា។
មានបុណ្យជ្រមុជតែមួយ។ ការនេះគឺផ្តោតលើការជ្រមុជទឹក ដែលជាការប្រកាសជា សាធារណៈពីសេចក្តីជំនឿ (ម៉ាថាយ ២៨:១៩; រ៉ូម ១០:៩-១៣)។ ជានិមិត្តសញ្ញាពីការស្លាប់នៅក្នុង ជីវិតចាស់ហើយនឹងការចាប់ផ្តើមនៃជីវិតថ្មីនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ (រ៉ូម ៦:៤; កូឡុស ២:១២)។ យើងត្រូវបាន ជ្រមុជទៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ (រ៉ូម ៦:៣; កាឡាទី ៣:២៧)។
៤:៦ មានព្រះតែមួយ និងជាព្រះវរបិតានៃទាំងអស់។ ព្រះគឺជាព្រះវរបិតាដល់ពួកអ្នកជឿទាំងអស់។ ព្រះអង្គ "ខ្ពស់លើសទាំងអស់” ដោយព្រោះតែព្រះអង្គជាព្រះដ៏ខ្ពស់បំផុត។ ព្រះអង្គ “គង់នៅកណ្តាលទាំងអស់” ក្នុងពេលដែលព្រះអង្គទ្រទ្រង់ និងចម្រើនកម្លាំងដល់យើង។ ព្រះអង្គគង់ “សណ្ឋិតនៅក្នុងទាំងអស់” ដោយព្រះវត្តមាននៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ព្រះអង្គ។
ពិតជាមានសារៈសំខាន់ខ្លាំងណាស់ក្នុងការដែលពួកជំនុំបានយល់ពីមូលដ្ឋាននៃការរួបរួមរបស់យើង។ ការរួបរួមបានមកពីការយកចិត្តទុកដាក់លើសេចក្តីពិតដ៏អស្ចារ្យទាំងប្រាំពីរនេះដែលយើងមានរួមគ្នា។ គ្រីស្ទានទាំង អស់គ្នាមានព្រះនិងជាព្រះវរបិតាតែមួយ មានព្រះអម្ចាស់តែមួយ មានព្រះវិញ្ញាណតែមួយ មាន សេចក្តីជំនឿតែមួយ មានសេចក្តីសង្ឃឹមតែមួយ បុណ្យជ្រមុជតែមួយ ហើយយើងទាំងអស់ គ្នាបង្កើតបានជារូបកាយតែមួយ។ គ្រាតែយើងយកចិត្តទុកដាក់សំខាន់ចំពោះការនេះ លទ្ធផលដែល ទទួលបាននោះគឺជាការរួបរួម។
តែមានព្រះគុណផ្តល់មកយើងរាល់គ្នារៀងរាល់ខ្លួន តាមខ្នាតអំណោយទាននៃព្រះគ្រីស្ទ 8បានជាទ្រង់មាន បន្ទូលថា «ដែលបានយាងឡើងទៅស្ថានខ្ពស់ នោះទ្រង់បានចាប់ពួកឈ្លើយនាំទៅជាឈ្លើយ ហើយបានប្រទានអំណោយទានដល់មនុស្ស»
៤:៧ ពួកជំនុំត្រូវតែមានការរួបរួម ប៉ុន្តែក៏នឹងមានភាពខុសគ្នាផងដែរ។ ហេតុអ្វី? ដោយព្រោះតែ ព្រះយេស៊ូវបានប្រទានអំណោយទានផ្សេងៗគ្នាដល់យើងទាំងអស់គ្នា (១ ពេត្រុស ៤:១០)។ ការនេះធ្វើអោយលោកប៉ុលនឹកចាំពី ទំនុកដំកើង ៦៨:១៨។
៤:៨ ទំនុកដំកើង ៦៨:១៨ រៀបរាប់ពីព្រះថាជាអ្នកចម្បាំងដ៏មានជ័យជំនះ ដែលវិលត្រឡប់មក ភ្នំស៊ីយ៉ូនវិញ។ ព្រះអង្គដឹកនាំសត្រូវរបស់អ៊ីស្រាអែលដែលត្រូវបានចាញ់ ក្នុងក្បួនដង្ហែមួយ ហើយបានប្រទានរបឹបដល់អ៊ីស្រាអែល។ ស្រដៀងគ្នានេះដែរ ព្រះយេស៊ូវបានវិលត្រឡប់ទៅកាន់ រាជបល្ល័ង្ករបស់ព្រះអង្គនៅស្ថានសួគ៌ (“ព្រះអង្គបាន យាងទៅស្ថានដ៏ខ្ពស់បំផុត”) បន្ទាប់ពីការយកឈ្នះ សត្រូវរបស់យើងទាំងអស់ (អំពើបាប សេចក្តីស្លាប់ សាតាំង ហើយនឹងវិញ្ញាណជាអំណាចនៃសេចក្តីងងឹត; កូឡូស ២:១៥; “ព្រះអង្គដឹកនាំពួកមានអំណាច”)។ ពេលនេះ ព្រះអង្គប្រទានអំណោយទាន ដល់ពួកជំនុំរបស់ព្រះអង្គ (“ព្រះអង្គប្រានអំណោយទានដល់ មនុស្ស”) នៅក្នុងការសាទរជ័យជំនះ ដែលព្រះអង្គបានឈ្នះ (កិច្ចការ ២:៣៣)។
តែដែលថា ទ្រង់យាងឡើងទៅនោះ តើមានន័យដូចម្តេច បើមិនមែនថា ទ្រង់បានយាងចុះទៅដល់ស្ថាន ទាបក្រោមដីជាមុនប៉ុណ្ណោះ 10ឯព្រះដែលយាងចុះទៅនោះ គឺជាព្រះដដែល ដែលបានយាងឡើង ផុតអស់ទាំងជាន់នៅស្ថានសួគ៌ ដើម្បីឲ្យទ្រង់បានគង់នៅពេញគ្រប់ទាំងអស់
៤:៩-១០ ព្រះយេស៊ូវបានយាងយាងចុះទៅ ពេលដែលព្រះអង្គយាងមកផែនដីដើម្បីសុគតសម្រាប់ អំពើបាបរបស់យើងទាំងអស់គ្នា។ បន្ទាប់មក ក្រោយពីការរស់ពីសុគតឡើងវិញរបស់ព្រះអង្គ ព្រះអង្គបាន យាងឡើងទៅស្ថានសួគ៌ដ៏ខ្ពស់ដើម្បីទទួលម្កុដជាព្រះអម្ចាស់លើគ្រប់ទាំងអស់។ ព្រះអង្គត្រូវបានដំកើង ឡើង ដល់សិរីរុងរឿងដ៏ខ្ពស់បំផុត។ ពេលនេះព្រះអង្គបានបំពេញពិភពនៃជីវិតខាងសាច់ឈាម និងខាងព្រលឹងវិញ្ញាណទាំងមូលដោយព្រះវត្តមាន ព្រះចេស្តា ភាពដ៏ខ្ពស់បំផុតរបស់ព្រះអង្គ (១:២១-២៣; ភីលីព ២:១-១១)។ ការនេះប្រាប់យើងទាំងអស់គ្នាពីសេចក្តីដ៏ខ្ពស់បំផុត ពីព្រះអង្គដែលបានប្រទាន អំណោយទានដល់យើងទាំងអស់គ្នា។ ក៏ប្រាប់យើងទាំងអស់គ្នាពីអភ័យឯកសិទ្ធ ដែលយើងបានស្គាល់ ព្រះយេស៊ូវផងដែរ។ ហេតុផលដែលយើងបានស្គាល់ព្រះអង្គដែល “ខ្ពស់លើសអស់ ទាំងស្ថានសួគ៌” គឺ ដោយព្រោះតែព្រះអង្គបានយាងចុះមកផែនដី (១ យ៉ូហាន ១:១-៣)។
ហើយទ្រង់បានប្រទានឲ្យអ្នកខ្លះបានធ្វើជាសាវក ខ្លះជាគ្រូអធិប្បាយ ខ្លះជាគ្រូផ្សាយដំណឹងល្អ ខ្លះជាគ្រូគង្វាល ហើយខ្លះជាគ្រូបង្រៀន
៤:១១ លោកប៉ុលទើបតែបានប្រាប់យើងទាំងអស់គ្នាអំពីការតម្កើងព្រះគ្រីស្ទទៅក្នុងតំណែងដ៏ខ្ពស់។ ពេល នេះគាត់បានកត់ត្រាអំពីអំណោយទាននៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ ហេតុអ្វី? ដោយព្រោះតែព្រះគ្រីស្ទដែល ត្រូវបានតម្កើងឡើងក៏ជាប្រភពនិងជាគោលបំណងនៃអំណោយទានទាំងអស់នោះផងដែរ។ ព្រះអង្គគឺជា ប្រភពដោយព្រោះតែព្រះអង្គបានប្រទានអំណោយទានទាំងនោះមក។ ព្រះអង្គគឺជាគោលបំណង ដោយព្រោះតែអំណោយទានទាំងនោះត្រូវបានប្រទានមកដើម្បីនឹងស្អាងរូបកាយព្រះអង្គ ដែលជាពួកជំនុំ ឡើង។ ដូច្នេះហើយ អំណោយទានទាំងនោះត្រូវបានប្រទានមកពីព្រះអង្គ ហើយសម្រាប់ព្រះអង្គ។
តើអ្វីជាចំនុចសំខាន់នៅក្នុងការស្វែងយល់ពីអំណោយទានខាងវិញ្ញាណ?
ដំបូងបំផុត ប្រសិនបើអ្នកជាគ្រីស្ទានម្នាក់ អ្នកគឺជាបាវបំរើដែលត្រូវបានត្រាស់ហៅ ហើយជាមនុស្ស ដែលទទួលបានអំណោយទានម្នាក់ហើយ។ គ្រីស្ទានគ្រប់ៗ គ្នាទទួលបានអំណោយទាន ទាំងអស់គ្នា យ៉ាងហោចណា ស់ក៏មានមួយដែរ ហើយអំណោយទានដែលត្រូវបានប្រទានអោយនោះ គឺដើម្បីអោយ យើងអាចបម្រើបាន។
ទីពីរ គ្មានមនុស្សណាម្នាក់ដែលមានគ្រប់ទាំងអំណោយទាននោះឡើយ ហើយដូច្នេះហើយបានជាយើង ត្រូវការគ្នាទៅវិញទៅមកដើម្បីអោយមានការរីកចំរើនខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ។ ដោយព្រោះតែការនេះ ពួកអ្នក ដឹកនាំពួកជំនុំត្រូវតែប្រុងប្រយ័ត្នមិនត្រូវឲ្យតម្លៃលើអំណោយទានណាមួយលើសជាងមួយទៀតនោះឡើយ ឬ បដិសេធ ឬមិនអោយតម្លៃអំណោយទានណាមួយឡើយ ដោយព្រោះតែអំណោយទាន ទាំងអស់គឺមក ពីព្រះយេស៊ូវហើយទាំងអស់គឺត្រូវការដើម្បីស្អាងរូបកាយព្រះអង្គឡើង។
ទីបី គ្រប់ទាំងអំណោយទានខាងវិញ្ញាណត្រូវបានប្រទានមកយើងដោយព្រះគុណ ដើម្បីកុំឲ្យយើង អួតពីអំណោយទានរបស់យើង។ អំណោយទានរបស់យើងមិនត្រូវធ្វើអោយយើង មានសេចក្តីអំនួត នោះឡើយ។ គ្រប់ទាំងអំណោយទានទាំងអស់ត្រូវបានតែប្រើដោយការបន្ទាបខ្លួន ហើយសម្រាប់ថ្វាយសិរី ល្អដល់ព្រះយេស៊ូវ។
ទីបួន អំណោយទានដែលអ្នកមាន មិនមែនជាអំណោយទានដែលប្រទានមកដល់អ្នកនោះឡើយ; ជាអំណោយទានដែលមកតាមរយៈអ្នកទៅវិញទេ។ អំណោយទាននោះគឺមកពីព្រះយេស៊ូវមកដល់ពួកជំនុំ របស់ព្រះអង្គ។ ការដែលត្រូវប្រទានមកដើម្បីស្អាងរូបកាយដោយការចម្រើនកំលាំងនៅក្នុងពួកជំនុំនៅក្នុង ការរួបរួម និងភាពពេញវ័យខាងវិញ្ញាណ។ នេះជាគោលបំណងតែមួយនៃអំណោយទានទាំងនោះ។
លោកប៉ុលបានផ្តល់ឲ្យនូវការរៀបរាប់ចំនួនបីអំពីអំណោយទាននៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី (១ កូរិនថូស ១២: ១-១៤ និង២៨-៣០; រ៉ូម ១២:៣-៨; អេភេសូ ៤:១១)។ នៅក្នុងការរៀបរាប់ទាំងនោះ មានអំណោយទានយ៉ាងហោចណាស់ម្ភៃអំណោយទានដែលធំទូលាយហើយនឹងមានលក្ខណៈវិសេសព្រមទាំងជាគំរូ (មិនមែនជាការរៀបរាប់ទាំងស្រុង) នៃរបៀបដែលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធធ្វើការតាមរយៈមនុស្ស។
នៅក្នុងខនេះ លោកប៉ុលបានផ្តល់នូវគំរូមួយចំនួនអំពីអំណោយទាន។ សូមកត់សម្គាល់ថា អំណោយទានទាំងនោះ គឺជាមនុស្សដែលត្រូវបានប្រទានមកពួកជំនុំ។ មេរៀនសម្រាប់យើងទាំងអស់គ្នា នោះគឺថាមនុស្សម្នាក់ៗ នៅក្នុងពួកជំនុំគឺជាអំណោយទានដល់គ្នាទៅវិញទៅមក។ មនុស្សត្រូវបានចម្រើន កម្លាំងដោយ ព្រះវិញ្ញាណ បរិសុទ្ធ គឺជាអំណោយទានដល់បងប្អូនប្រុសស្រីរបស់គាត់នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។
ព្រះយេស៊ូវបានប្រទានពួកសាវក ជាអំណោយដល់ពួកជំនុំ។ ពួកសាវ័កគឺជាមនុស្សដែលបានឃើញ ព្រះយេស៊ូវបន្ទាប់ពីទ្រង់បានរស់ឡើងវិញ (កិច្ចការ ១:១៥-២២; ១ កូរិនថូស ៩:១-២) ហើយត្រូវបានជ្រើសរើសហើយនឹងចាត់ឲ្យចេញទៅដោយព្រះអង្គអោយបានធ្វើជាតំណាងរបស់ព្រះអង្គ។ ពួកគេជាដែលដាក់គ្រឹះចុះសម្រាប់ពួកជំនុំដោយការទទួល អធិប្បាយ ហើយនឹងសរសេរ ព្រះបន្ទូលនៃព្រះ (២:២០ ៣:៥)។ ពួកគេបានបញ្ជាក់ដល់ព្រះបន្ទូលតាមរយៈសញ្ញា ភាពអស្ចារ្យនិង ការអស្ចារ្យ (២ កូរិនថូស ១២:១២; កិច្ចការ ៨:៦-៧)។ ពួកសាវកដែលព្រះយេស៊ូវបានជ្រើសរើសគឺជា សិទ្ធិអំណាចដ៏អចិន្ត្រៃសម្រាប់ពួកជំនុំរបស់ព្រះអង្គ។ ដូច្នេះហើយ យើងទាំងអស់គ្នាត្រូវតែបដិសេធ អ្នកណា ម្នាក់ដែលព្យាយាមបន្ថែមទៅក្នុងសេចក្តីបង្រៀន អ្នកដែលប្រកាសថាខ្លួនជាសាវកថ្មី ណាមួយនោះ។
ពួកហោរាបានស្តាប់ឮនិងប្រកាសព្រះបន្ទូលនៃព្រះដើម្បីស្អាងចិត្ត លើកទឹកចិត្ត និងកំសាន្ដចិត្ដ ប្រជារាស្រ្តនៃព្រះ (១ កូរិនថូស ១៤:៣)។ គំរូអំពីហោរានៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីមាននៅក្នុង កិច្ចការ ១១:២៧-២៨ ១៥:៣២ និង ២១:៩-១១។ ពេលខ្លះពួកហោរាប្រកាសពីអ្វីដែលនឹងកើតមាន ឡើងនៅក្នុងពេលអនាគត ប៉ុន្តែអ្វីដែលកើតឡើងភាគច្រើននោះតួនាទីរបស់ពួកគាត់គឺជាការប្រកាសពី បំណងព្រះហឫទ័យដែល មាននៅក្នុងស្ថានភាពបច្ចុប្បន្ននោះ។ លោកប៉ុលបង្រៀនថាសេចក្តីទំនាយ គួរតែជាអ្វីដែលត្រូវប្រាថ្នាចង់បាន (១ កូរិនថូស ១៤:១៤) ដែលត្រូវបានថ្លែងតាមខ្នាតនៃសេចក្ដីជំនឿ (រ៉ូម ១២:៦) ហើយល្បងល (១ ថែស្សាឡូនិច ៥:១៩-២១)។
ពួកសាវក និងហោរាត្រូវបានប្រទានមកដល់ពួកជំនុំ ដើម្បីទទួលនូវការបើកសំដែងពីព្រះ។ បន្ទាប់ពី ការនេះបានកើតឡើងហើយនោះ វាពិតជាមានសារៈសំខាន់ខ្លាំងណាស់នៅក្នុងការប្រកាសពីសេចក្តីពិត ទាំងនេះ ហើយដើម្បីជួយដល់ពួកជំនុំនៅក្នុងការស្វែងយល់និងធ្វើតាមសេចក្តីពិតទាំងនេះ។ ដូច្នេះហើយ ព្រះយេស៊ូវបានប្រទានអោយមានគ្រូអធិប្បាយ គ្រូគង្វាល ហើយនិងគ្រូបង្រៀនដល់ពួកជំនុំរបស់ព្រះអង្គ។
គ្រូផ្សាយដំណឹងល្អ ប្រកាសដំណឹងល្អ (១ កូរិនថូស ១:១៧; កិច្ចការ ២១:៨)។ គ្រីស្ទាន ទាំងអស់គួរតែប្រកាសដំណឹងល្អជាមួយមនុស្សគ្រប់គ្នា ជាពិសេសដល់មនុស្សដែលយើងជិតស្និតជាមួយ។ ប៉ុន្តែព្រះបានប្រទានអំណោយទានអោយមនុស្សមួយចំនួននូវអំណោយទាននៅក្នុងការប្រកាសដំណឹងល្អជាមួយនឹងមនុស្សគ្រប់គ្នាដោយភាពក្លាហាននិងច្បាស់លាស់។ គំរូមួយនៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ពីគ្រូអធិប្បាយ នោះគឺជាលោកភីលីព។ យើងអាចឃើញបានថាគាត់បាននាំយកដំណឹងល្អ ទៅប្រកាសនៅស្រុកសាម៉ារី (កិច្ចការ ៨:៥-១៣) ហើយបានដឹកនាំសាសន៍ អេទីយ៉ូពីម្នាក់អោយបានយល់ពី បទគម្ពីរហើយជឿលើព្រះយេស៊ូវ (កិច្ចការ ៨:២៦-៣៩)។
លោកប៉ុលបានរួមបញ្ចូល គ្រូគង្វាល និងគ្រូបង្រៀន ជាមួយគ្នា ដោយព្រោះតែរបៀបដែលគ្រូគង្វាល ដឹកនាំមនុស្សអោយឈានទៅរកភាពពេញវ័យខាងវិញ្ញាណគឺ ដោយការបង្រៀន ពួកគេពីព្រះបន្ទូលនៃព្រះ (ម៉ាកុស ៦:៣៤)។ ព្រះយេស៊ូវគឺជា “អ្នកគង្វាលល្អ” (យ៉ូហាន ១០:១១) “ជាអ្នកគង្វាលដ៏អស្ចារ្យ” (ហេព្រើរ ១៣:២០) និង ជា “មេនៃពួកគង្វាល” (១ ពេត្រុស ៥:៤) ដែលជាអ្នកធ្វើជា គំរូដល់អ្នកគង្វាលផ្សេងទៀតនៅក្នុងការធ្វើតាម។
គ្រូគង្វាលម្នាក់:
យកចិត្តទុកដាក់ចំពោះហ្វូងចៀម
ចំអែតហ្វូងចៀម
ដឹកនាំពួកគេអោយបានដើរនៅក្នុងទិសដៅត្រឹមត្រូវ
ដឹកនាំពួកគេទៅកាន់កន្លែងសុវត្ថិភាព
ការពារពួកគេពីគ្រោះថ្នាក់
ទៅស្វែងរកចៀមដែលវង្វេងចេញ
លះបង់ជីវិតរបស់គាត់ដើម្បីហ្វូងចៀម
របៀបដែលអ្នកគង្វាលម្នាក់ចំអែត និងដឹកនាំមនុស្សគឺដោយការបង្រៀនពីព្រះបន្ទូលនៃព្រះ។ ព្រះគម្ពីរគឺជា ការបើកសំដែងមកពីព្រះនៅក្នុងការប្រកាសថា ព្រះអង្គជានរណា ពីអ្វីដែលព្រះអង្គបានធ្វើ ហើយនឹងបំណង ព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះអង្គ។ អ្នកគង្វាលម្នាក់ត្រូវតែបង្រៀនព្រះគម្ពីរអោយបានល្អដើម្បីឲ្យពួកជំនុំ បានស្គាល់ ព្រះអោយបានច្បាស់ ឆ្លើយតបទៅកាន់ព្រះអង្គអោយបានត្រឹមត្រូវ ហើយនឹងរួមចំណែកនៅក្នុង បំណងព្រះហឫទ័យព្រះអង្គ។
ប្រយោជន៍នឹងនាំឲ្យពួកបរិសុទ្ធបានគ្រប់លក្ខណ៍ឡើង សំរាប់ធ្វើការជំនួយ ហើយនឹងស្អាងរូបកាយ ព្រះគ្រីស្ទឡើង
៤:១២ បន្ទាប់មក យើងបានឃើញពីគោលបំណងនៃអំណោយទានទាំងនេះ។ ពួកសាវក ហោរា គ្រូផ្សាយដំណឹងល្អ គ្រូគង្វាល និងគ្រូបង្រៀន ត្រូវបានប្រទានមកពួកជំនុំដើម្បី “ប្រយោជន៍នឹងនាំឲ្យពួក បរិសុទ្ធបានគ្រប់លក្ខណ៍ឡើង សំរាប់ធ្វើការជំនួយ ហើយនឹងស្អាងរូបកាយ ព្រះគ្រីស្ទឡើង”។ ដើម្បី “នឹងនាំ” (καταρτισμὸν) មានន័យថា ជួសជុល រៀបចំ ហើយចាត់ចែងឲ្យផ្នែកនិមួយៗ ធ្វើការជាមួយ នឹងគ្នា។
សូមកត់សម្គាល់ថា កិច្ចការនៃព័ន្ធកិច្ចត្រូវបានសម្រេចដោយសារ “ពួកបរិសុទ្ធ” (នោះគឺជាពួកអ្នកជឿ គ្រប់គ្នា)។ កិច្ចការនៃព័ន្ធកិច្ចមិនមែនសម្រាប់តែគ្រូគង្វាល និងអ្នកដឹកនាំនៅក្នុងពួកជំនុំនោះឡើយ។ គ្រីស្ទានគ្រប់ៗ គ្នាមានភារៈកិច្ចដែលព្រះយេស៊ូវបានប្រទានព្រះគុណមកដល់ពួកគេអោយ បានធ្វើកិច្ចការ នោះ។ តួនាទី របស់អ្នកដឹកនាំនៅក្នុងពួកជំនុំគឺដើម្បីបំពាក់បំប៉នដល់មនុស្សម្នាក់ៗ នៅក្នុងពួកជំនុំដោយ ការជួយដល់ពួកគាត់អោយបានស្វែងរកផ្លូវដែលអាចបម្រើបាន។ ពេលដែលពួកបរិសុទ្ធត្រូវបានបំពាក់បំប៉ន រួចហើយនោះ ពួកគេអាចនឹងធ្វើកិច្ចការនៃព័ន្ធកិច្ច (ដែលព្រះបានរៀបចំសម្រាប់ពួកគេជាមិនខាន) ហើយលទ្ធផលនោះគឺ រូបកាយនៃព្រះគ្រីស្ទនឹងត្រូវបានស្អាងឡើង។
ទាល់តែយើងរាល់គ្នាបានរួបរួម ខាងឯសេចក្ដីជំនឿរួចជាស្រេច ហើយបានស្គាល់ព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ ដូចគ្នាទាំងអស់ គឺដល់បានពេញជាមនុស្ស ហើយដល់ខ្នាតកំពស់នៃសេចក្ដីពោរពេញផងព្រះគ្រីស្ទ
៤:១៣ តើអ្វីគឺជាគោលបំណងនៃពួកជំនុំ? គោលបំណងនៃពួកជំនុំគឺជាការរីកចំរើននៃពួកអ្នកជឿទៅក្នុងរូប ដ៏ល្អឥតខ្ចោះនៃព្រះគ្រីស្ទ។ ពេលដែលអ្នកជឿគ្រប់រូបប្រើអំណោយរបស់ខ្លួន (៤:៧) រូបកាយរីករាយ នឹងការរួបរួមនៃសេចក្ដីជំនឿ និងចំណេះដឹងអំពីព្រះយេស៊ូវ (៤:៣-៦) ហើយរីកចំរើននៅក្នុង ភាពពេញវ័យខាងវិញ្ញាណ ដើម្បីឲ្យយើងទាំងអស់គ្នាក្លាយដូចជាព្រះយេស៊ូវ (១:២៣, ៣:១៩, ៤:១៥)។ ផែនការណ៏របស់ ព្រះសម្រាប់ពួកអ្នកជឿទាំងអស់គឺដើម្បីឲ្យយើង ទាំងអស់គ្នាអាចនឹងមានលក្ខណៈដូចជា ព្រះរាជបុត្រាព្រះអង្គ ដែលដូចជា សេចក្តីស្រឡាញ់នៃព្រះអង្គ សេចក្ដីមេត្តា ការបន្ទាបខ្លួន ការស្តាប់បង្គាប់ លទ្ធភាព នៅក្នុងការអត់ទោស ហើយនឹងអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះអង្គបានបង្ហាញ នៅក្នុងព្រះក្នុងការរស់នៅរ បស់ព្រះអង្គ។ គោលបំណងនៅគឺដើម្បីអោយបានរីកចំរើនឲ្យបាន “ដល់ខ្នាតកំពស់នៃសេចក្ដីពោរពេញផង ព្រះគ្រីស្ទ”។
ដើម្បីកុំឲ្យយើងនៅជាកូនតូចទៀត ទាំងត្រូវគ្រប់អស់ទាំងខ្យល់នៃសេចក្ដីបង្រៀនបោក ហើយផាត់យើង ចុះឡើង ដោយសេចក្ដីឆបោករបស់ផងមនុស្ស ហើយដោយឧបាយកល ដែលគេប្រើនឹងនាំឲ្យវង្វេង ទៀតឡើយ
៤:១៤ គោលបំណងនៃអំណោយទានទាំងនោះគឺដើម្បីអោយយើងបានរីកចំរើនខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ អោយបានរឹងមាំ ហើយនឹងធឹងក្នុងសេចក្តីជំនឿរបស់យើង។ បើគ្មានអំណោយទាននោះទេ យើងនឹងនៅតែ មិនទាន់ពេញវ័យ និងទន់ខ្សោយ ដូចជាកូនតូចនៅឡើយ (១ កូរិនថូស ១៤:២០)។
លោកប៉ុលបានប្រើពាក្យប្រៀបធៀបពីរ ដូចដែលរៀបរាប់ពីអស្ថិរភាព: រលក និងខ្យល់។ ទាំងពីរនេះជា តំណាង អោយសេចក្តីបង្រៀនក្លែងក្លាយ។ ការដែលត្រូវ “បក់បោកផាត់ចុះឡើង” ឬ “នាំឲ្យវង្វេង” រៀបរាប់ពីឥទ្ធិពលនៃសេចក្តីបង្រៀនក្លែងក្លាយមានចំពោះយើងប្រសិនបើយើងមិនមានភាពរឹងមាំនៅក្នុង សេចក្តីជំនឿរបស់យើងទេនោះ។ សេចក្តីបង្រៀនក្លែងក្លាយអាចនឹងបង្កើតអោយមានការភាន់ច្រឡំ ហើយរុញច្រាន យើងអោយចេញពីសេចក្តីពិត ប្រៀបបានដូចជាទូកមួយដែលត្រូវបានបក់ បោកចេញពីផ្លូវត្រូវដោយសារ ខ្យល់យ៉ាងដូច្នោះដែរ។ សេចក្តីបង្រៀនក្លែងក្លាយនឹងធ្វើអោយមនុស្ស នៅក្នុងពួកជំនុំមួយនៅតែមិនទាន់ពេញវ័យ និងទន់ខ្សោយខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ ហើយមិនមានភាពរឹងមាំនៅ ក្នុងសេចក្តីជំនឿរបស់ពួកគេទេនោះ។
សេចក្តីបង្រៀនក្លែងក្លាយបោកបញ្ឆោតមនុស្សដែលមិនទាន់ពេញវ័យខាងព្រលឹងវិញ្ញាណចេញពីការទទួលសេចក្តីពិត។ លោកប៉ុលរៀបរាប់ពីសេចក្តីបង្រៀនក្លែងក្លាយថា សេចក្តីឆបោក និងឧបាយកល។ ពាក្យដែលត្រូវបានបកប្រែមកថា “សេចក្តីឆបោក” (κυβείᾳ) ត្រូវបានប្រើសម្រាប់ពួកអ្នកដែលលេងល្បែង គ្រាប់ឡុកឡាក់ដែលប្រើល្បិចជាច្រើននៅក្នុងការបោកបញ្ឆោតមនុស្សជាច្រើន។ ពាក្យដែលបកប្រែមកថា “ឧបាយកល” (πανουργίᾳ) ត្រូវបានប្រើនៅក្នុង ការរៀបរាប់ពីសត្វពស់ដែលបានបោកបញ្ឆោតអេវ៉ា។ នៅពីក្រោយសេចក្តីបង្រៀនក្លែងក្លាយគឺមានអំនាច របស់សាតាំង។ ប្រសិនបើយើងមិនទទួលយកសេចក្តី ពិតដែលចេញពីព្រះបន្ទូលនៃព្រះទេនោះ យើងនឹងត្រូវបានបោកបញ្ឆោតដោយគ្រូក្លែងក្លាយបានយ៉ាង ងាយស្រួលជាមិនខានឡើយ។ ដូច្នេះហើយ យើងត្រូវតែត្រួតពិនិត្យសេចក្តីបង្រៀនគ្រប់ទាំងអស់ ដោយប្រៀបធៀបវាទៅនឹងអ្វីដែលត្រូវបានសរសេរនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ។
តែដោយកាន់តាមសេចក្ដីពិតដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់វិញ នោះឲ្យយើងបានធំឡើង ខាងឯគ្រប់ការទាំងអស់ ក្នុងទ្រង់ ដែលទ្រង់ជាសិរសា គឺជាព្រះគ្រីស្ទ ដែលរូបកាយទាំងមូលបានផ្គុំ ហើយភ្ជាប់គ្នាមកអំពីទ្រង់ ដោយសារគ្រប់ទាំងសន្លាក់ដែលផ្គត់ផ្គង់ឲ្យ តាមខ្នាតការងាររបស់អវយវៈនិមួយៗ នោះរូបកាយបានបង្កើន ឡើង ដើម្បីនឹងស្អាងខ្លួន ក្នុងសេចក្ដីស្រឡាញ់។
៤:១៥ អ្វីដែលផ្ទុយពី (ហើយថ្នាំប្រឆាំងនឹង) សេចក្តីបង្រៀនក្លែងក្លាយនោះ គឺជាការនិយាយ "សេចក្ដីពិតដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់"។ ពួកអ្នកគង្វាលបង្រៀនសេចក្តីពិតដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ហើយការនេះបង្កើតអោយសហគមដែលមានភាពពេញវ័យខាងវិញ្ញាណ ដែលនិយាយសេចក្តីពិតដោយ សេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក។ សេចក្តីពិត និងសេចក្តីស្រឡាញ់ត្រូវតែនៅជាមួយនឹង គ្នាជានិច្ច។ ប្រសិនបើយើងនិយាយសេចក្តីពិតដោយគ្មានសេចក្តីស្រឡាញ់នោះ ពាក្យនោះអាចនឹងត្រឹមត្រូវ ប៉ុន្តែវាប្រៀបបានដូចជា “សម្លេងគង” ឬ “សម្លេងលង្ហិន” តែប៉ុណ្ណោះ (១ កូរិនថូស ១៣:១)។
ហេតុផលនៃការនិយាយសេចក្តីពិតដោយសេចក្តីស្រឡាញ់នោះដើម្បីឲ្យយើងទាំងអស់គ្នា "បានធំឡើង ខាងឯគ្រប់ការទាំងអស់ ក្នុងទ្រង់ ដែលទ្រង់ជាសិរសា គឺជាព្រះគ្រីស្ទ"។ លោកប៉ុលប្រើការប្រៀបប្រដូច ទៅជារូបកាយមួយ។ សូមពិចារណាអំពីទារក។ ទារកនោះមានក្បាលធំហើយរូបការតូច។ រូបកាយទាំងមូល ត្រូវតែរីកចំរើនធំឡើងដើម្បីអោយបាន សមជាមួយនឹងក្បាល។ ដូចគ្នានេះជាមួយនឹងពួកជំនុំ (រូបកាយនៃព្រះគ្រីស្ទ) ត្រូវការ ការរីកចំរើន ដើម្បីអោយបានសក្តិសមជាមួយនឹងសិរសា ដែលជាព្រះយេស៊ូវ។ ព្រះយេស៊ូវគឺជា “សិរសា” (ជាអ្នកគ្រប់គ្រងនិងមានអំណាច) លើពួកជំនុំ។ ក្នុងពេលដែលយើងទាំងអស់គ្នាចុះចូលចំពោះ ព្រះអង្គនោះ យើងនឹងរីកចំរើននៅក្នុងព្រះអង្គ។
៤:១៦ ព្រះយេស៊ូវបានផ្គុំភ្ជាប់គ្នាអវយវៈនៃរូបការ (អេភេសូ ២:២១) ហើយព្រះអង្គធ្វើអោយ រូបការទាំងអស់នៅជាមួយគ្នា។ ព្រះធ្វើអោយរូបកាយរីកចំរើនឡើង (កូឡុស ២:១៩) គ្រាដែលអវយវៈទាំងអស់ធ្វើការជាមួយនឹងគ្នា។ រូបកាយត្រូវបានស្អាងឡើងជាពីររបៀប។ មួយគឺពេល ដែលមានមនុស្សថ្មីចូលរួម; ហើយមួយទៀតគឺពេលដែលមនុស្សរៀនចេះស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមកកាន់តែ ខ្លាំងឡើងថែមទៀត។ មានទំនាក់ទំនងគ្នារវាងរបៀបទាំងពីរ៖ គ្រាដែលសេចក្តីស្រឡាញ់នៃព្រះគ្រីស្ទ កាន់តែរីកចំរើនៅក្នុងមនុស្ស នោះមនុស្សជាច្រើននឹងបានចូលរួមនៅក្នុងពួកជំនុំជាមិនខាងន (កិច្ចការ ២: ៤២-៤៧)។
ជីវិតថ្មីនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ (៤:១៧-៣២)
ដូច្នេះ ខ្ញុំនិយាយសេចក្ដីនេះ ហើយធ្វើបន្ទាល់ក្នុងព្រះអម្ចាស់ថា កុំបីឲ្យអ្នករាល់គ្នាដើរដូចជាសាសន៍ដទៃឯទៀត ដែលគេដើរតាមគំនិតឥតប្រយោជន៍របស់គេទៀតឡើយ
៤:១៧ លោកប៉ុលបានទទូចអង្វរអោយគ្រីស្ទានគួរតែដើរ (រស់នៅ) មិនមែនដូចជា ពួកអ្នក ដែលមិនជឿដើរនោះឡើយ។ ប្រសិនបើយើងរស់នៅដូចជាអ្នកមិនជឿនោះ យើងកំពុងតែបដិសេធ គ្រប់យ៉ាងព្រះបានធ្វើសម្រាប់យើងទាំងអស់គ្នាហើយ។ ប្រសិនបើព្រះបានត្រាស់ហៅអ្នក ប្រោសលោះអ្នក អត់ទោសឲ្យអ្នក បានទទួលអ្នកជាកូនចិញ្ចឹម បានដាក់ព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះអង្គនៅក្នុងអ្នក ហើយធ្វើឲ្យអ្នកបានរស់នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទហើយនោះ អ្នកមិនអាចរស់នៅក្នុងជីវិតដូចដែលអ្នកនៅដូចដើម ហើយគ្មានរឿងអ្វីកើតឡើងនោះឡើយ។
ពួកគ្រីស្ទាននៅក្នុងក្រុងអេភេសូគឺជាសាសន៍ដទៃដែលបានផ្លាស់ប្រែមកក្នុងសេចក្តីជំនឿគ្រីស្ទាន។ ពួកគាត់ បានរៀននូវទំនៀមទំលាប់ខុសឆ្គងជាច្រើនដែលពួកគាត់ត្រូវតែបញ្ឈប់។ លោកប៉ុលបានប្រើពាក្យថា “សាស ន៍ដទៃ” នៅត្រង់នេះគឺសំដៅទៅពួកអ្នកដែលមិនស្គាល់ព្រះ (២:១១-១២)។ មនុស្សដែលមិនស្គាល់ ព្រះរស់នៅដោយការដែល “គេដើរតាមគំនិតឥតប្រយោជន៍របស់គេ”។ មានន័យថា គេខ្វះការយល់ដឹង ពីសេចក្តីពិតខាងព្រលឹងវិញ្ញាណហើយគោលដៅនៃជីវិត។
គំនិតគេត្រូវបង្អាប់ ហើយគេដាច់ចេញពីព្រះជន្មព្រះ ដោយសារសេចក្ដីខ្លៅល្ងង់ក្នុងខ្លួនគេ ព្រោះចិត្តគេរឹងទទឹង
៤:១៨ បញ្ហាដ៏ធំរបស់មនុស្សជាតិគឺជាចិត្តរឹងទទឹងរបស់គេ ដែលនាំអោយគេមិនទទួលស្គាល់ព្រះ។ ភាពរឹងទទឹងនេះ (πώρωσιν) រារាំងមនុស្សមិនអោយមានសមត្ថភាព នៅក្នុងការយល់ឃើញ ឬ ចង់ដឹងចំពោះសេចក្តីពិតរបស់ព្រះ។ ពាក្យនៅក្នុងភាសាក្រិចរៀបរាប់ពី អ្វីមួយដែលបានបាត់បង់ សមត្ថភាពនៅក្នុងការដែលមានអារម្មណ៏អ្វីទាំងអស់ ប្រៀបបានដូចជាដៃដែលមានស្បែកក្រិនយ៉ាងដូច្នោះ ដែរ។ ចិត្តដែលរឹងទទឹងនេះនឹងដឹកនាំទៅរកការសេចក្ដីខ្លៅល្ងង់ ដូចដែលមនុស្សបដិសេធសេចក្តីពិត អំពីព្រះ។ សេចក្ដីខ្លៅល្ងង់នាំទៅរកភាពទីទៃពីព្រះ ហើយដូច្នេះឃ្លាតឆ្ងាយពីជីវិតខាងព្រលឹង វិញ្ញាណដែរ (២:១-៣)។ ដោយព្រោះតែគ្មានទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងព្រះ មនុស្សមាន “គំនិតគេត្រូវបង្អាប់” ដែល មានន័យថា ពួកគេមានសេចក្តីងងឹតនៅក្នុងការយល់ដឹង ហើយមិនអាចយល់ពីលក្ខណៈខាងព្រលឹង វិញ្ញាណបានឡើយ (រ៉ូម១:២១)។
គេលែងខ្លាចបាប បានជាគេប្រគល់ខ្លួនទៅខាងសេចក្ដីអាសអាភាស ដើម្បីនឹងប្រព្រឹត្តសេចក្ដីស្មោកគ្រោក គ្រប់យ៉ាង ដោយចិត្តវក់វិញ
៤:១៩ ចិត្តដែលរឹងទទឹងមិនអាចនឹងមានអារម្មណ៏អ្វីនោះឡើយ ហើយគំនិតគេត្រូវបានបង្អាប់មិនអាចនឹង ស្គាល់សេចក្តីពិតបានឡើយ។ លទ្ធផលពីការនេះគឺថាមនុស្សមិនអាចដឹងពីអ្វីដែលត្រូវ ឬខុស ទៀតនោះឡើយ។ ពេលដែលមនុស្សមិនអាចនឹងដឹងពីអ្វីដែលខុសឬក៏ត្រូវនោះ លទ្ធផលដែលចេញពី ការនោះគឺជាជីវិតដែលខ្វះសីលធម៌។ ពួកគេត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយសេចក្តីប៉ងប្រាថ្នារបស់គេ ហើយដែល ជាការដឹកនាំទៅកាន់ការអាសអាភាស និងភាពស្មោកគ្រោក។ ដូច្នេះលទ្ធផលដែលកើតចេញ ពីការប ដិសេធព្រះគឺជាឥរិយាបទដែលខ្វះសីលធម៌។
តែអ្នករាល់គ្នាមិនបានរៀនឲ្យស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទយ៉ាងនោះទេ នោះគឺបើតិចណាស់អ្នករាល់គ្នាបានឮ ហើយរៀននឹងទ្រង់ តាមសេចក្ដីពិតដែលនៅក្នុងព្រះយេស៊ូវដែរ
៤:២០-២១ សេចក្តីពិតគឺមាននៅក្នុងព្រះយេស៊ូវដោយព្រោះតែព្រះអង្គគឺជាសេចក្តីពិត (យ៉ូហាន ១៤:៦) ។ ដូច្នេះហើយ ការ “ដែលរៀនអំពីព្រះគ្រីស្ទ” គឺជាការរៀនពីសេចក្តីពិត។ ដើម្បីឲ្យបានស្គាល់សេចក្តីពិត យើងត្រូវតែស្គាល់ព្រះយេស៊ូវដោយផ្ទាល់ និងបានឃើញពីភាពខុសគ្នាទាំងស្រុងទាំងនៅក្នុងជីវិត ហើយនឹងសេចក្តីបង្រៀនរបស់ព្រះអង្គពីរបៀបរបស់លោកិយ៍។
ថាខាងឯកិរិយាប្រព្រឹត្តកាលពីដើម នោះត្រូវឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានដោះមនុស្សចាស់ ដែលតែងតែខូចទៅ តាម សេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នារបស់សេចក្ដីឆបោកចោលចេញ ហើយឲ្យគំនិតក្នុងចិត្តបានកែប្រែជាថ្មីឡើង ព្រមទាំងប្រដាប់ខ្លួន ដោយមនុស្សថ្មីវិញ ដែលកើតមកក្នុងសេចក្ដីសុចរិត ហើយក្នុងសេចក្ដីបរិសុទ្ធ របស់ផងសេចក្ដីពិត តាមភាពព្រះ។
៤:២២ នៅពេលដែលមនុស្សម្នាក់បានប្រែក្លាយជាគ្រីស្ទាននោះ គាត់មិនមែនបញ្ចូលព្រះយេស៊ូវទៅក្នុង ជីវិតចាស់របស់អ្នកនោះឡើយ។ តែផ្ទុយទៅវិញ គាត់មានជីវិតថ្មីនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។ ដូច្នេះហើយ គ្រីស្ទានម្នាក់ត្រូវតែទំលាក់ចោលជីវិតចាស់របស់យើង (ខ១៧-១៩) ហើយរស់នៅតាមសណ្ឋានថ្មី និងអត្តសញ្ញាណថ្មីក្នុងនាមជាមនុស្សដែលនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។ លោកប៉ុលរៀបរាប់ការទាំងនេះដូចជា បានដោះ សម្លៀកបំពាក់ដែលប្រឡាក់ចេញ។ គាត់បាននិយាយថា “ដោះមនុស្សចាស់ចេញ” ហើយ “ប្រដាប់មនុស្សថ្មី”។ “មនុស្សចាស់” គឺជាអ្វីដែលយើងបានប្រើប្រាស់រួចហើយ គ្មានប្រយោជន៍លក្ខណៈ ដែលពោរពេញដោយអំពើបាប។ វាបាន “ខូច” ដោយព្រោះតែវាបានស្អុយរលួយដោយ សេចក្តីប៉ងប្រាថ្នាខូចអាក្រក់។ សេចក្តីប៉ងប្រាថ្នាទាំងនេះ គឺសេចក្ដីឆបោកចោលចេញ ប្រោះតែវាបានធ្វើឲ្យ យើងគិតថា អំពើបាបនឹងនាំអោយយើងមានសេចក្តីអំណរ ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញ អំពើបាបនាំទៅរក សេចក្តីស្លាប់។
៤:២៣-២៤ មនុស្សចាស់ត្រូវមានលក្ខណៈដោយបំណងប្រាថ្នាអាក្រក់; ប៉ុន្តែមនុស្សថ្មី គឺជាលក្ខណៈនៃ “សេចក្តីសុចរិតនិងភាពបរិសុទ្ធពិតប្រាកដ”។ “មនុស្សចាស់” គឺជាជីវិតចាស់ ដែលយើងរស់នៅក្នុងអ័ដាម; “មនុស្សថ្មី” គឺជាអ្វីដែលយើងមាននៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ (១កូរិនថូស ១៥:២២)។ មនុស្សថ្មីគឺជាការបង្កើតថ្មីរបស់ព្រះ (២កូរិនថូស ៥:១៧) ដែលបានបង្កើតនៅក្នុងយើង ពេលដែលយើងប្រែចិត្ត ហើយជឿលើព្រះយេស៊ូវ។ យើងបានកើតជាថ្មីខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ ហើយត្រូវបានធ្វើអោយមានជីវិតនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ (អេភេសូ ២:៤-៥; កាឡាទី ២:២០)។
ព្រះបង្កើតមនុស្សអោយបានដូចជារូបអង្គព្រះអង្គ (លោកុប្បត្តិ ១:២៦-២៧)។ រូបអង្គនោះត្រូវបានខូចដោយអំពើបាប។ ពេលនេះ នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ មនុស្សថ្មីដែលត្រូវបានបង្កើតដូចដែលព្រះបានស្តាររូបអង្គ ព្រះអង្គនៅក្នុងប្រជារាស្រ្ត របស់ផងទ្រង់។ ព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់កំពុងបង្កើតយើងសារជាថ្មីដើម្បីអោយយើងរាល់គ្នាបានដូចជាព្រះអង្គ ដើម្បីអោយមានសេចក្តីសុចរិតនិងភាពបរិសុទ្ធពិតប្រាកដ។ មនុស្សដែលត្រូវបង្កើតថ្មីនេះជាកិច្ចការរបស់ ព្រះជាម្ចាស់។ កិច្ចការរបស់យើងគឺ "ដោះមនុស្សចាស់" (ខ២២) ហើយ "ពាក់មនុស្សថ្មី ដែលព្រះបានបង្កើត" (ខ២៤)។ យើងត្រូវតែលះបង់ចោលនូវរបៀបនិងទម្លាប់ចាស់របស់យើងចោលចេញ ហើយព្យាយាម ឆ្ពោះសំដៅទៅមុខនៅក្នុងជីវិតថ្មីដែលព្រះបានប្រទានអោយយើង។
ជីវិតគ្រីស្ទានគឺជាដំណើរការនៃការដែលប្រែក្លាយជាអ្វីៗទាំងអស់ដែលជាយើងរួចទៅហើយនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ។ ដើម្បីអោយយើងអាច "ដោះមនុស្សចាស់" ហើយ "ពាក់មនុស្សថ្មី" ដែលជាមនុស្សនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ យើងត្រូវតែស្គាល់ខ្លួនយើងថា ជានរណាដែលនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។ គំនិត ហើយនឹងការយល់ដឹង ខាងព្រលឹងវិញ្ញាណត្រូវតែបានផ្លាស់ប្រែជាថ្មី (“ឲ្យគំនិតក្នុងចិត្តបានកែប្រែជាថ្មីឡើង” ខ២៣; រ៉ូម ១២:២)។ កិរិយាស័ព្ទ ដែលប្រើសម្រាប់ការ “កែប្រែជាថ្មីឡើង” គឺជាកិរិយាស័ព្ទដែលអកម្ម ដែលបង្ហាញថា យើងមិនអាចនឹងសម្រេចការនោះបានដោយខ្លួនយើងនោះឡើយ។ គំនិតដែលកែប្រែជាថ្មីរបស់យើង គឺជាកិច្ចការរបស់ព្រះនៅក្នុងយើង ដែលកើតមានឡើងនៅក្នុងពេលដែលយើងអាន ហើយជឿលើ ព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ។
ដូច្នេះ ដែលបានដោះសេចក្ដីកំភូតចេញហើយ នោះត្រូវឲ្យនិយាយសេចក្ដីពិត នឹងអ្នកជិតខាងរៀងខ្លួនវិញ ដ្បិតយើងរាល់គ្នាជាអវយវៈផងគ្នាទៅវិញទៅមក
៤:២៥ ពេលនេះលោកប៉ុលប្រាប់យើងពីជីវិតរបស់គ្រីស្ទានដែលរៀបរាប់នៅក្នុង ៤:២០-២៤ មានសណ្ឋាន បែបណា។ នៅក្នុងផ្នែកនេះ (៤:២៥-៣២) មានលំដាប់លំដោយ។ លោកប៉ុលបានផ្តល់ឲ្យនូវ (១) ការហាម ឃាត់ (២) បញ្ញត្តិដែលត្រូវធ្វើ ហើយនិង (៣) ការជំរុញទឹកចិត្តនៅក្នុងការធ្វើតាមបទបញ្ញត្តិ។
ដំបូងបំផុត ចូរដោះសេចក្តីកំភូតចេញ ហើយបំពាក់សេចក្តីពិតវិញ។ មនុស្សចាស់របស់យើងមានសណ្ឋាន ជាមនុស្សកំភូត។ ជីវិតថ្មីរបស់យើងមានសណ្ឋានជាសេចក្តីពិត។ មុននេះ យើងធ្លាប់តែនិយាយកុហក នៅពេលដែលវាមានភាពងាយស្រួលជាងឬអាចមានប្រយោជន៍ជាងចំពោះយើងនោះឡើយ។ ប៉ុន្តែពេលនេះ យើងត្រូវតែ និយាយសេចក្តីពិតដោយសេចក្តីស្រឡាញ់វិញ។ ការជំរុញទឹកចិត្តសម្រាប់ការនេះគឺថា “យើងជាអវយវៈ គ្នាទៅវិញទៅមក”។ ពួកជំនុំគឺជារូបកាយតែមួយ ហើយក្នុងនាមជាអវយវៈនៃរូបកាយ ធ្វើអោយ យើងបានក្លាយជាអវយវៈដល់គ្នាទៅវិញទៅមក (រ៉ូម ១២:៤-៥)។ ប្រសិនបើយើងកុហកគ្នា ទៅវិញទៅមក នឹងខ្វះការរួបរួមហើយនឹងសេចក្តីទុកចិត្តនៅក្នុ ងពួកជំនុំជាមិនខានឡើយ។ ដូច្នេះហើយ យើងត្រូវតែនិយាយ សេចក្តីពិតជាមួយគ្នាទៅវិញទៅមក។
ចូរខឹងចុះ តែកុំឲ្យធ្វើបាបឡើយ កុំឲ្យសេចក្ដីកំហឹងរបស់អ្នកនៅដរាបដល់ថ្ងៃលិចឡើយ ក៏កុំឲ្យអារក្សមានឱកាសឲ្យសោះ
៤:២៦ ទីពីរ ដោះសេចក្តីកំហឹងដែលទុច្ចរិតចេញ។ សូមយកចិត្តទុកដាក់ថាលោកប៉ុលមិនបាននិយាយថា “កុំឲ្យខឹងឲ្យសោះ” នោះឡើយ។ នេះគឺដោយព្រោះតែមានពេលខ្លះសេចក្តីកំហឹងក៏ជាការឆ្លើយតប ដោយសុចរឹត ចំពោះស្ថានភាពមួយចំនួន (យ៉ូហាន ២:១៣-១៧; ម៉ាកុស ៣:៥)។ ដូច្នេះ ជំនួសមកវិញ គាត់ប្រាប់ថា “កុំឲ្យធ្វើបាបឡើយ” នៅពេលដែលយើងខឹងទៅវិញ។ សេចក្តីកំហឹងរបស់យើងអាចនឹងបង្ករអោយយើង ប្រព្រឹត្តិអំពើបាប ជាពិសេសប្រសិនបើយើងខឹងរហូតទាល់តែយើងមិនអាចនឹងគ្រប់គ្រងខ្លួនឯងបាន។ លោក ប៉ុលបានផ្តល់នូវច្បាប់មួយសម្រាប់សេចក្តីកំហឹងរបស់យើងថា “កុំឲ្យសេចក្តីកំហឹងរបស់អ្នកនៅដរាបដល់ ថ្ងៃលិចឡើយ”។ មានន័យថាយើងមិនគួរចងគំនុំចំពោះសេចក្តីកំហឹងរបស់យើងរយៈពេលយូរនោះឡើយ (ទំនុកដំកើង ៤:៤, ៣០:៥)។
៤:២៧ លោកប៉ុលបានផ្តល់ហេតុផលមួយដល់យើងទាំងអស់គ្នាពីការដែលមិនត្រូវចងគំនុំចំពោះសេចក្តី កំហឹងរបស់យើង។ សេចក្តីកំហឹងជាការដែលផ្តល់ឳកាសដល់អារក្សនៅក្នុងការធ្វើការក្នុងជីវិតរបស់យើង។ អារក្សអាចនឹងប្រើប្រាស់សេចក្តីកំហឹងរបស់យើងនៅក្នុងការល្បួងយើងអោយប្រព្រឹត្តិអំពើបាប។ ការដែល ចងគំនុំនៃសេចក្តីកំហឹងរបស់យើងមិនអាចធ្វើអោយស្ថានភាពបានល្អប្រសើរនោះឡើយ ហើយវាអាចនឹង ធ្វើអោយមានការឈឺចាប់ដល់ខ្លួនយើងនឹងអ្នកដទៃទៀតផង។ ដូច្នេះហើយ យើងមិនត្រូវអោយសេចក្តីកំហឹង គ្រប់គ្រងយើងបានឡើយ។
អ្នកណាដែលធ្លាប់លួច ត្រូវឈប់លួចទៅ ស៊ូឲ្យអ្នកនោះទ្រាំនឿយហត់ជាជាង ទាំងធ្វើការល្អដោយដៃខ្លួនវិញ ដើម្បីឲ្យមានអ្វីនឹងចែកដល់អ្នកណាដែលត្រូវការផង
៤:២៨ ទីបី ដោះការលួចចេញហើយបំពាក់ការងារដោយភាពស្មោះត្រង់វិញ។ ក្នុងនាមជាគ្រីស្ទានម្នា ក់មិនត្រូវលួចនោះឡើយ។ ប្រសិនចោរម្នាក់បានប្រែក្លាយជាគ្រីស្ទាននោះ ពួកគាត់ត្រូវតែឈប់លួច ពីសហគម ហើយចាប់ផ្តើមផ្តល់អោយទៅសហគមវិញ។ ក្រៅពីការលួចនោះពួកគាត់ត្រូវចាប់ផ្តើមធ្វើការ ងារវិញ ហើយពួកគាត់អាចចែករំលែកជាមួយអ្នកដទៃដែលមិនមានគ្រប់គ្រាន់វិញ (កិច្ចការ ២០:៣៤-៣៥)។
មិនត្រូវឲ្យមានពាក្យអាក្រក់ណាមួយ ចេញពីមាត់អ្នករាល់គ្នាឡើយ ចូរបញ្ចេញតែពាក្យណាដែលល្អៗ សំរាប់នឹងស្អាងចិត្តតាមត្រូវការ ដើម្បីឲ្យបានផ្តល់ព្រះគុណដល់អស់អ្នកដែលស្តាប់
៤:២៩ ទីបួន ទម្លាក់ចោលការនិយាយអាក្រក់ហើយបំពាក់នូវពាក្យសម្តីដែលល្អវិញ។ ពាក្យនៅក្នុងភាសា ក្រិចដែលបកប្រែមកថា “អាក្រក់” (σαπρὸς) ត្រូវបានប្រើនៅក្នុងការរៀបរាប់ ពីដើមឈើងាប់ ហើយនឹង ត្រីស្អុយ។ ពាក្យសំដីរបស់យើងមិនត្រូវមានដូចនេះនោះឡើយ។ ជាមនុស្សដែល ត្រូវបានបង្កើតជាថ្មី នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទគួរតែមានកម្រិតនៃការនិយាយមួយដែលថ្មីហើយខ្ពង់ខ្ពស់វិញ។ ជាជាងការធ្វើឲ្យមនុស្ស មានការឈឺចាប់ដោយពាក្យសំដីរបស់យើងនោះ យើងគួរតែប្រើពាក្យសំដីរបស់យើងនៅក្នុង “ផ្តល់ ព្រះគុណ” ដោយការជួយ កំសាន្តចិត្ត ហើយនឹងលើកទឹកចិត្តមនុស្សវិញ (សុភាសិត ១២:១៨)។
កុំធ្វើឲ្យព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនៃព្រះបានព្រួយព្រះហឫទ័យ ដែលទ្រង់ដៅចំណាំអ្នករាល់គ្នា ទុកសំរាប់ដល់ថ្ងៃប្រោសលោះនោះឡើយ
៤:៣០ លោកប៉ុលបានផ្តល់នូវការជំរុញទឹកចិត្តអោយលះបង់នូវពាក្យសំដីអាក្រក់ ដែលជាពាក្យសំដី ស្អុយរលួយ។ ពាក្យអាក្រក់របស់យើងធ្វើអោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធព្រួយព្រះហឫទ័យ ដែលព្រះអង្គ បានដៅចំណាំយើងសម្រាប់ថ្ងៃប្រោលោះ (សូមមើលការបកស្រាយនៅ ១:១៣)។ ការដែល “ធ្វើឲ្យព្រួយ” (λυπεῖτε) គឺ អារម្មណ៍ដែលសោកសង្រេងនិងឈឺចាប់។មនុស្សមានទុក្ខព្រួយ នៅពេលដែល មនុស្សជាទីស្រលាញ់ត្រូវបានបំបែកចេញពីយើង។ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធមានព្រះហឫទ័យព្រួយពេលដែលយើងពោលពាក្យសំដីដែលអាក្រក់ដោយព្រោះតែពាក្យនោះបំផ្លាញការរួបរួមនៅក្នុងពួកជំនុំដែលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានបង្កើតឡើង។
ចូរខំដកគ្រប់ទាំងសេចក្ដីជូរល្វីង ក្តៅក្រហាយ កំហឹង ឡូឡា ជេរប្រមាថ នឹងគ្រប់ទាំងសេចក្ដីអាក្រក់ ចេញពីពួកអ្នករាល់គ្នាទៅ
៤:៣១ ទីប្រាំ លោកប៉ុលបានផ្តល់នូវការរៀបរាប់ពីអំពើបាបដែលយើងត្រូវតែអនុញ្ញាតឲ្យព្រះវិញ្ញាណ បរិសុទ្ធ ទម្លាក់ចោលពីខ្លួនយើងចេញ (រ៉ូម ៨:១៣)។ សេចក្តីជូល្វីង (πικρία) ជាការនាំអោយ មានកំហឹង គំនិតអាក្រក់អំពីអ្នកណាម្នាក់។ក្តៅក្រហាយ (θυμὸς) គឺជាកំហឹងដែលផ្ទុះចេញឡើង។កំហឹង (ὀργὴ) គឺជាអាម្មណ៏ស៊ីជម្រៅ ជាអារម្មណ៏ដែល បង្ករឡើងបន្តិចម្តងៗនៅក្នុងខ្លួនយើង។ ឡូឡា (κραυγὴ) ជាការស្រែកហើយនឹងជេរប្រមាថ (βλασφημία) គឺជាការនិយាយកុហកអំពីមនុស្សទាំងពីរ នេះគឺជាអំ ពើហិង្សាដោយពាក្យសំដី។ សេចក្តីអាក្រក់ (κακίᾳ) គឺជាបំណងអាក្រក់ ឬផែនការណ៏ អាក្រក់ទាស់នឹង អ្នកផ្សេងទៀត។ គ្មានឥរិយាបទណាក្នុងចំណោមទាំងនេះសក្តិសមជាមួយនឹងគ្រីស្ទាននោះឡើយ។
ចូរមានចិត្តសប្បុរសនឹងគ្នាទៅវិញទៅមក ព្រមទាំងមានចិត្តទន់សន្តោស ហើយអត់ទោសគ្នា ដូចជាព្រះទ្រង់បានអត់ទោសឲ្យអ្នករាល់គ្នា ដោយព្រះគ្រីស្ទដែរ។
៤:៣២ លោកប៉ុលបានបញ្ចប់ជាមួយនឹងរឿងបីយ៉ាងដែលយើងទាំងអស់គ្នាត្រូវធ្វើ: មានចិត្តសប្បុរស មានចិត្តទន់សន្តោសហើយអត់ទោសគ្នា។ ការដែល “មានសេចក្តីសប្បុរស” (χρηστοί) គឺជាការយើង ដាក់អោយសេចក្តីស្រឡាញ់ក្លាយជាការប្រព្រឹត្តិដោយការធ្វើអ្វីមួយដែលមានប្រយោជន៍ដល់អ្នកដទៃ។ ការដែល “មានចិត្តទន់សន្តោស” (εὔσπλαγχνοι)គឺ ជាការដែលមានសេចក្តីអាណិតអាសូរ និងមាន ចិត្តល្អហើយចិត្តទន់ចំពោះអ្នកដទៃ។ ពាក្យដែលលោកប៉ុលប្រើសម្រាប់ការ “អត់ទោសគ្នា” ត្រង់នេះគឺ (χαριζόμενοι) មានន័យថាគឺ ជាការផ្តល់ព្រះគុណដល់អ្នកណាម្នាក់។
ហេតុផលដែលយើងត្រូវមានចិត្តសប្បុរស ចិត្តទន់សន្តោស ហើយនឹងអត់ទោសដល់គ្នាទៅវិញទៅមក ដោយព្រោះតែព្រះបានបង្ហាញសេចក្តីសប្បុស មានព្រះទ័យទន់សន្តោស ហើយនឹងបានអត់ទោសឲ្យយើង នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ (២:៧)។ គន្លឹះនៃកិរិយារបស់គ្រីស្ទាននោះគឺជា ការដែលបានស្គាល់ និងយល់ពីអ្វីដែលព្រះបានធ្វើសម្រាប់យើងទាំងអស់គ្នានៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។ ចំនុចនេះប្រែក្លាយជាមូលដ្ឋាន ពីរបៀបដែលយើងប្រព្រឹត្តិចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមកនៅក្នុងរូបកាយនៃព្រះគ្រីស្ទ។