៥:១-៦ ដើរក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់
ដូច្នេះ ចូរត្រាប់តាមព្រះ ដូចជាកូនស្ងួនភ្ងា
៥:១ ដូចជាកូនៗមានលក្ខណៈដូចឪពុកម្តាយរបស់គេនោះ គ្រីស្ទានគួរតែមានលក្ខណៈដូចជាព្រះវរបិតា របស់យើងដ៏ជាព្រះផងដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់បានទទួលយើងជាកូនចិញ្ចឹមឲ្យបានចូលទៅក្នុងគ្រួសារ របស់ព្រះអង្គក្នុងនាមជាកូនដែលជាទីស្រឡាញ់នៃព្រះអង្គ។ ពេលនេះ យើងគួរតែរៀនពីព្រះអង្គ ហើយត្រាប់តាមព្រះអង្គ។ គ្រាដែលយើងទាំងអស់គ្នាធ្វើដូច្នេះ យើងនឹងចាប់ផ្តើមឆ្លុះបញ្ចាំងលក្ខណៈ របស់ព្រះអង្គជាមិនខានឡើយ (អេភេសូរ ៤:២៤; ម៉ាថាយ ៥:៤៨; ១ពេត្រុស ១:១៥-១៦)។
ហើយដើរក្នុងសេចក្ដីស្រឡាញ់ ដូចជាព្រះគ្រីស្ទបានស្រឡាញ់យើង ព្រមទាំងប្រគល់ព្រះអង្គទ្រង់ ជំនួសយើងផង ទុកជាដង្វាយ ហើយជាយញ្ញបូជា សំរាប់ជាក្លិនឈ្ងុយថ្វាយដល់ព្រះ។
៥:២ ព្រះទ្រង់ជាសេចក្តីស្រឡាញ់ (១ យ៉ូហាន ៤:៨, ៤:១៦)។ ដូច្នេះហើយ កូនរបស់ព្រះគួរតែ “ដើរក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់”។ គំរូដ៏ល្អឥតខ្ចោះសម្រាប់យើងទាំងអស់គ្នាពីរបៀបដែលព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ បានដើរក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់នោះគឺជាព្រះយេស៊ូវ។ ដូច្នេះហើយ សម្រាប់យើងទាំងអស់គ្នាដើរនៅក្នុង សេចក្តីស្រឡាញ់មានន័យថាយើងត្រូវ ស្រឡាញ់អ្នកដទៃដូចដែលព្រះយេស៊ូវបានស្រឡាញ់យើង (យ៉ូហាន ១៣:៣៤; ១ យ៉ូហាន ៤:១០-១១)។ ព្រះយេស៊ូវបានស្រឡាញ់យើងដោយការប្រទានរូបអង្គ ព្រះអង្គជំនួសយើងនៅលើឈើឆ្កាង។ នេះជាសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏អស្ចារ្យបំផុត (យ៉ូហាន ១៥:១៣)។
ពេលដែលព្រះយេស៊ូវប្រទានព្រះជន្មព្រះអង្គជំនួសយើងនោះគឺជា “ដង្វាយ ហើយជាយញ្ញបូជា សំរាប់ជាក្លិនឈ្ងុយថ្វាយដល់ព្រះ”។ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ យញ្ញបូជាមួយតែងតែត្រូវបានលើកឡើង ថា ជា “ក្លិនឈ្ងុយ” (លោកុប្បត្តិ ៨:២១; និក្ខមនំ ២៩:១៨។ ល។) ដែលមានន័យថា ព្រះទ្រង់ សព្វព្រះទ័យនឹងដង្វាយ និងយញ្ញបូជា។ ព្រះយេស៊ូវជាដង្វាយសម្រាប់អំពើបាបរបស់យើង ជា យញ្ញបូជាសម្រាប់ជាក្លិនឈ្ងុយដោយព្រោះតែជាដង្វាយដែលសព្វព្រះហឫទ័យដល់ព្រះ (ហេព្រើរ ៧:២៧) ។
ព្រះយេស៊ូវជាដង្វាយសម្រាប់យើងទាំងអស់គ្នា ហើយបានថ្វាយដល់ព្រះ។ ដូចគ្នានេះដែរ ពេលដែលយើង ស្រឡាញ់អ្នកដទៃ គឺសម្រាប់មនុស្ស និងថ្វាយដល់ព្រះ។ សេចក្តីស្រឡាញ់នោះសម្រាប់មនុស្ស ដោយព្រោះតែជាការប្រព្រឹត្តរបស់យើងជួយនិងជាការផ្តល់ប្រយោជន៏ដល់គេ។ ជាការថ្វាយដល់ព្រះ ដោយព្រោះតែការដែលស្រឡាញ់អ្នកដទៃ (ដូចដែលព្រះបានបង្គាប់) គឺជាដង្វាយថ្វាយដល់ទ្រង់ដែល ព្រះអង្គរាប់ថាជាការគាប់ព្រះហឫទ័យដល់ព្រះអង្គ។ ដូច្នេះហើយ ការដែល “ដើរក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់” គឺជាការថ្វាយជីវិតរបស់យើងដល់ព្រះ (រ៉ូម ១២:១) ហើយជាការបម្រើបងប្អូនប្រុសស្រីនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ (រ៉ូម ១២:៩-២១; ១យ៉ូហាន ៣:១៦; ម៉ាកុស ១២:២៨-៣១)។
ឯសេចក្ដីកំផិត សេចក្ដីស្មោកគ្រោកគ្រប់យ៉ាង នឹងសេចក្ដីលោភ នោះមិនត្រូវទាំងឲ្យឮឈ្មោះក្នុង ពួកអ្នករាល់គ្នាផង ដូចជាគួរគប្បីក្នុងពួកបរិសុទ្ធ
៥:៣ ប្រសិនបើយើងត្រូវដើរនៅក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់នោះយើងត្រូវតែជៀសឲ្យផុតពីសេចក្តីកំផិត សេ ចក្តីស្មោកគ្រោកនិងសេចក្តីលោភ។ “សេចក្តីកំផិត” (Πορνεία) គឺជាទំនាក់ទំនងផ្លូវភេទខុសឆ្គ ងគ្រប់បែបយ៉ាង។ “សេចក្តីស្មោកគ្រោក” (ἀκαθαρσία) សំដៅលើគំនិត ពាក្យសំដី ហើយនឹង ការប្រព្រឹត្តិដែលមិនបរិសុទ្ធ។ “សេចក្តីលោភ” (πλεονεξία) គឺជាការចង់បានលើសពីអ្វីដែលត្រឹមត្រូវ សម្រាប់អ្នក ឬដែលមានបំណងចង់បានទ្រព្យសម្បត្តិអ្នកដទៃ។ ទាំងនេះគឺជាឥរិយាបទរបស់អ្នក ដែលដាច់ចេញពីព្រះជន្មព្រះ (៤:១៨-១៩)។ ឥរិយាបទទាំងនេះមិនត្រូវជាមួយនឹងសណ្ឋានថ្មី ហើយអត្តសញ្ញាណថ្មី របស់យើងក្នុងនាមជាពួកបរិសុទ្ធនោះឡើយ។ សណ្ឋានរបស់យើង អ្វីដែលយើងជឿ ហើយរបៀបដែលយើងប្រព្រឹត្តនោះត្រូវតែស្រប និងត្រូវជាមួយនឹងគ្នា។
ព្រមទាំងរឿងគួរខ្មាស ពាក្យសំដីចំកួត នឹងពាក្យកំប្លែង ដែលសេចក្ដីទាំងនោះមិនគួរគប្បីដែរ ស៊ូពោលតែពាក្យសំរាប់អរព្រះគុណវិញ
៥:៤ ការដែលដើរក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់ក៏មានន័យថាយើងមិនត្រូវនិយាយអ្វីដែលមិនសមរម្យចំពោះ ពួកបរិសុទ្ធនោះឡើយ។ រឿងគួរខ្មាស ពាក្យសំដីចំកួត ឬពាក្យកំប្លែង មិនផ្តល់ប្រយោជន៍ដល់ នរណាម្នាក់ឡើយ។ តែផ្ទុយទៅវិញ យើងគួរតែពោលតែពាក្យសម្រាប់អរព្រះគុណវិញ។ នេះជាការដែលសមរម្យចំពោះមនុស្ស ដែលបានស្គាល់ព្រះគុណនៃព្រះនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។
ដ្បិតអ្នករាល់គ្នាដឹងថា គ្មានមនុស្សកំផិត ឬស្មោកគ្រោក ឬលោភ គឺជាមនុស្សថ្វាយបង្គំរូបព្រះ ដែលនឹងគ្រងមរដកក្នុងនគរនៃព្រះគ្រីស្ទ ហើយនៃព្រះផងបានឡើយ កុំឲ្យអ្នកណាបញ្ឆោតអ្នករាល់គ្នា ដោយពាក្យសំដីឥតប្រយោជន៍ឡើយ ដ្បិតគឺដោយព្រោះសេចក្ដីទាំងនោះ បានជាសេចក្ដីក្រោធរបស់ព្រះ បានមកលើមនុស្សរឹងចចេស
៥:៥-៦ លោកប៉ុលដាស់តឿនថា មនុស្សគ្រប់គ្នាដែលនៅតែបន្តក្នុងអំពើបាបរបស់គេ បើគ្មានការប្រែចិត្ត ទេនោះ មិនអាចនឹងទទួលមរដកនៅក្នុងនគរនៃព្រះគ្រីស្ទ ហើយនឹងព្រះបានឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេនឹងទទួលសេចក្តីក្រោធវិញ។ សេចក្តីក្រោធគឺជាកំហឹងដ៏សុចរិតនៃព្រះទាស់នឹងអំពើបាប។ ជា ការដែលឃ្លាតឆ្ងាយចេញពីព្រះគុណ សេចក្តីសប្បុរស ហើយនឹងការអត់ទោសនៃព្រះ មនុស្សនៅជាប់ក្នុង សេចក្តីក្រោធនៃព្រះដោយព្រោះតែអំពើបាបរបស់គេ។
មនុស្សមួយចំនួននិយាយ “ពាក្យឥតប្រយោជន៍” ដែលដិសេធថា អំពើបាបនឹងត្រូវបានដាក់ទោស (២ ពេត្រុស ៣:១-៧)។ ប៉ុន្តែនៅក្នុងថ្ងៃជំនុំជំរះ ព្រះនឹងញែកមនុស្សចេញរវាង ពួកកូនៗនៃការមិនស្តាប់បង្គាប់ (“ពួកមនុស្សរឹងចចេស” ២:២) ហើយនឹងកូនរបស់ព្រះអង្គ (១:៤-៥; ៥:១)។ ពួកកូនៗនៃការមិនស្តាប់បង្គាប់ មិនចុះចូលចំពោះ សិទ្ធិអំណាចនៃព្រះនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេចង់គ្រប់គ្រងលើជីវិតរបស់គេ ហើយរស់នៅ តាមបែបរបស់គេ។ ដូច្នេះហើយ យើងមិនគួរមាន ចំណែកជា១នឹងគេឡើយ (ខ៧)។
៥:៧-១៤ ដើរដូចជាកូននៃពន្លឺ
ដូច្នេះ កុំឲ្យមានចំណែកជា១នឹងគេឡើយ ដ្បិតកាលពីដើមអ្នករាល់គ្នាក៏ងងឹតដែរ តែឥឡូវនេះវិញ បានភ្លឺក្នុងព្រះអម្ចាស់ ដូច្នេះ ចូរដើរដូចជាមនុស្សភ្លឺចុះ
៥:៧-៨ ព្រះទ្រង់ជាពន្លឺ (១ យ៉ូហាន ១:៥)។ ដូច្នេះហើយ កូនរបស់ព្រះគួរតែដើរដូចជាកូននៃពន្លឺ (យ៉ូហាន ១២:៣៦)។ “ពន្លឺ” ជាតំណាងអោយសេចក្តីល្អ សេចក្តីសុចរិត ហើយនឹងសេចក្តីពិត។ “សេចក្តីងងឹត” ដំណាងអោយសេចក្តីអាក្រក់ សេចក្តីទុច្ចរឹត ហើយនឹងភាពល្ងង់ខ្លៅ។ សូមកត់សម្គាល់ថា លោកប៉ុលមិននិយាយថាយើងបាននៅក្នុងសេចក្តីងងឹតនោះឡើយ។ គាត់ថា យើងរាល់គ្នា "ក៏ងងឹតដែរ" ពីដើម។ សេចក្តីងងឹតមិនមែន មានត្រឹមតែក្នុងពិភពលោកដែលនៅជុំវិញយើងតែប៉ុណ្ណោះទេ តែវាជាអ្វីដែល នៅក្នុង ខ្លួនយើងវិញ។ ប៉ុន្តែពេលនេះ យើងមិនគ្រាន់តែនៅក្នុងពន្លឺតែប៉ុណ្ណោះទេ យើងគឺជា ពន្លឺ នៅក្នុង ព្រះអម្ចាស់។ ព្រះយេស៊ូវគឺពន្លឺនៃពិភពលោកទាំងមូល (យ៉ូហាន ៨:១២) ហើយយើងនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ដូច្នេះហើយ យើងក៏ជាតួពន្លឺដែរ (ម៉ាថាយ ៥:១៤-១៦)។
ដូច្នេះ ឥទ្ធិពលនៃការប្រែក្លាយជាគ្រីស្ទានម្នាក់គឺលើសជាងការដែលផ្លាស់ប្តូរបរិយាកាសរបស់យើង (ពីនៅក្នុងសេចក្តី ងងឹងមកក្នុងពន្លឺ)។ វាក៏ជាការផ្លាស់ប្តូរនៃសណ្ឋានរបស់យើងដែរ (យើងជាភាពងងឹត ប៉ុន្តែឥឡូវយើងជាពន្លឺ)។ ការផ្លាស់ប្តូរនេះកើតមានឡើង “នៅក្នុងព្រះអម្ចាស់”។ ជាការរួបរួមរបស់យើង ជាមួយព្រះអង្គដែលធ្វើអោយយើងបានក្លាយទៅជាតួពន្លឺ។ ពេលនេះ ដោយព្រោះតែជីវិតថ្មី ដែលយើងមាន នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ យើងអាចដើរក្នុងនាមជាកូននៃពន្លឺ។
ដ្បិតផលផ្លែនៃពន្លឺ នោះមាននៅក្នុងគ្រប់ទាំងកិរិយាល្អ សេចក្ដីសុចរិត នឹងសេចក្ដីពិត
៥:៩ ផលផ្លែផ្លែឈើខាងវិញ្ញាណគឺត្រូវបានបង្កើតឡើងនៅក្នុងជីវិតរបស់យើង ពេលយើងនៅជាប់នៅ ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ (យ៉ូហាន១៥:៥) ហើយដើរដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ (កាឡាទី ៥:១៦-១៨,២ ២-២៥)។ ពេលដែលយើងធ្វើដូច្នេះ ជីវិតរបស់យើងនឹងត្រូវបានកំណត់លក្ខណៈដោយសេចក្តីល្អ សេចក្តីសុចរិត និងសេចក្តីពិតជាមិនខាន។ សេចក្តីល្អ (ἀγαθωσύνῃ) គឺជាភាពល្អឥតខ្ចោះខាងសីលធម៌។ សេចក្តីសុចរិត (δικαιοσύνῃ) គឺជាអ្វីដែលព្រះបានបញ្ជាក់សម្រាប់ការដែលធ្វើអោយបានត្រឹមត្រូវ (ដែលជាការប្រព្រឹត្តិ ពាក្យសំដី ហើយនឹងគំនិតដែលជាអ្វីដែលត្រូវជាមួយនឹងលក្ខណៈរបស់ព្រះអង្គ)។ សេចក្តីពិត (ἀληθείᾳ) គឺជា ភាពស្មោះត្រង់ ភាពត្រឹមត្រូវយុត្តិធម៌ និងការពិត។
ចូរលមើលឲ្យដឹងសេចក្ដីអ្វី ដែលព្រះអម្ចាស់ទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យចុះ
៥:១០ កូននៃពន្លឺចង់ធ្វើអ្វីដែលគាប់ដល់ព្រះហឫទ័យនៃព្រះ។ ដើម្បីអោយបានដឹងថា អ្វីដែលគាប់ ព្រះហឫទ័យនៃព្រះនោះ យើងត្រូវតែអានព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអង្គ ហើយស្គាល់ពីលក្ខណៈរបស់ព្រះអង្គ ផ្លូវ ហើយនឹងបំណងព្រះហឫទ័យព្រះអង្គ។
កុំឲ្យប្រកបក្នុងការឥតផលប្រយោជន៍របស់សេចក្ដីងងឹតឡើយ ស៊ូបន្ទោសវិញ ដ្បិតការទាំងប៉ុន្មាន ដែលគេប្រព្រឹត្តដោយសំងាត់ នោះបើគ្រាន់តែនិយាយពីការទាំងនោះ ក៏គួរខ្មាសទៅហើយ
៥:១១-១២ ពន្លឺបង្កើតផលផ្លែនៃសេចក្តីល្អ,សេចក្តីសុចរិតនិងសេចក្តីពិត (ខ៩) ប៉ុន្តែកិច្ចការនៃ សេចក្តីងងឹតគឺ “ឥតផលប្រយោជន៍” ដែលថា គេមិនអាចនឹងបង្កើតអ្វីដែលល្អ សុចរិត ឬពិតបានឡើយ។ ដូច្នេះហើយ យើងមិនគួរចូលរួមជាមួយនឹងកិច្ចការនៃសេចក្តីងងឹតនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងគួរតែ “បន្ទោស” (ἐλέγχω) កិច្ចការនៃសេចក្តីងងឹតដោយការទូន្មាន កែតម្រូវ ហើយនឹងស្តីបន្ទោស ចំពោះការខុសឆ្គងដែលយើងបានឃើញវិញ (ម៉ាថាយ ១៨:១៥; លូកា ៣:១៩; យ៉ូហាន ១៦:៨; ១ ធីម៉ូថេ ៥:២០)។
សូមកត់សម្គាល់ថា ការល្អ (“ពន្លឺ”) នៅក្នុងជីវិតរបស់យើងត្រូវបានហៅថា “ផលផ្លែ”(ខ៩) ប៉ុន្តែសេចក្តីអាក្រក់ (“សេចក្តីងងឹត”) ត្រូវបានហៅថា “ការប្រព្រឹត្តិ” (ខ១១)។ យើងបានពីសេចក្តីពិត ដូចគ្នានៅក្នុង កាឡាទី ៥។ នេះជាចំនុចសំខាន់នៅក្នុងការស្វែងយល់ពី ជីវិតខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ របស់យើង។ សេចក្តីល្អអាចបង្កើត ឡើងបានមានតែតាមរយៈដែលយើងនៅជាប់ នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ តែប៉ុណ្ណោះ ហើយអនុញ្ញាតឲ្យព្រះអង្គបង្កើត ផលផ្លែដោយព្រះចេស្តានៃព្រះវិញ្ញាណ ព្រះអង្គដែលនៅក្នុង យើង។ យើងត្រូវការកិច្ចការរបស់ព្រះនៅក្នុងយើង ដើម្បីបង្កើតអោយមានផលផ្លែ យ៉ាងបរិបូរ៍នៅក្នុង ជីវិតខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ។ ដូច្នេះហើយ យើងគួរតែ ព្យាយាមស្វែងរក ហើយអធិស្ឋានសម្រាប់ការនេះ។ ប្រសិនបើគ្មានការនេះនោះ អ្វីដែលយើងមាននោះ គឺតាមបែបសាច់ឈាម ហើយជាអ្វីដែលមិនអាចបង្កើត ផលផ្លែខាងព្រលឹងវិញ្ញាណបាននោះឡើយ។
តែការទាំងនោះបានសំដែងមកយ៉ាងច្បាស់ ដោយពន្លឺភ្លឺបញ្ជាក់ ដ្បិតគឺជាពន្លឺហើយ ដែលសំដែងឲ្យឃើញទាំងអស់
៥:១៣ លោកប៉ុលរៀបរាប់ពីជំហានដែលសេចក្តីងងឹតបានផ្លាស់ប្រែមកក្នុងពន្លឺ។ សេចក្តីងងឹតលាក់បាំង ការអាក្រក់ ប៉ុន្តែពន្លឺបង្ហាញអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងឲ្យបានច្បាស់។ មនុស្សរស់នៅក្នុងសេចក្តីងងឹត ហើយជា សេចក្តីងងឹតនោះឯង ប៉ុន្តែនៅពេលដែលពួកគេត្រូវបានសំដែងមកដោយពន្លឺនៃព្រះគ្រីស្ទ វាបង្ហាញពីស្ថានភាពងងឹតរបស់ពួកគេនោះ។ ប្រសិនបើគេទទួលយកពន្លឺ ហើយឆ្លើយតបជាមួយនឹង ការប្រែចិត្ត ពួកគេនឹងប្រែក្លាយជាពន្លឺ។ ដូច្នេះហើយ ពន្លឺមិនគ្រាន់តែសំដែងឲ្យឃើញអំពើបាបនោះទេ ប៉ុន្តែក៏ធ្វើការផ្លាស់ប្រែមនុស្សមានបាបដើម្បីអោយគេបានប្រែជា “កូននៃពន្លឺ” ផងដែរ (ខ៨)។
ហេតុនោះបានជាទ្រង់មានបន្ទូលថា «ឯងដែលដេកលក់អើយ ចូរភ្ញាក់ឡើង ឲ្យក្រោកពីពួកមនុស្សស្លាប់ឡើង នោះព្រះគ្រីស្ទនឹងភ្លឺមកលើឯង»
៥:១៤ លោកប៉ុលអាចនឹងដកស្រង់ចេញពីចម្រៀងសរសើរដំកើងរបស់គ្រីស្ទានដំបូង។ ពាក្យដែលហៅឲ្យ មនុស្សស្លាប់ខាងព្រលឹងវិញ្ញាណក្រោកឡើងហើយទទួលពន្លឺនៃព្រះគ្រីស្ទ (២:១-១០)។ ការដែលប្រែក្លាយ ជាគ្រីស្ទានម្នាក់គឺជាការភ្ញាក់ពីដេក ក្រោកពីស្លាប់ ហើយត្រូវបាននាំចេញពីសេចក្តីងងឹតចូលទៅក្នុង ពន្លឺនៃព្រះគ្រីស្ទ (២កូរិនថូស ៤:៦)។
៥:១៥-១៧ -ដើរដោយប្រាជ្ញា
ដូច្នេះ ត្រូវប្រយ័តដោយមធ្យ័ត ដែលអ្នករាល់គ្នាដើរយ៉ាងណា កុំឲ្យដើរដូចជាមនុស្សឥតប្រាជ្ញាឡើយ ត្រូវតែដើរដោយមានប្រាជ្ញាវិញ ទាំងលៃយកឱកាសឲ្យទាន់ពេលផង ពីព្រោះសម័យនេះអាក្រក់ណាស់
៥:១៥-១៦ ពួកអ្នកជឿទាំងអស់គួរតែមានរបៀបរស់នៅមួយ ដែលឆ្លុះបញ្ចាំងពីការពិតថាយើងជានរណា នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។ ដើម្បីធ្វើការនេះបានយើងត្រូវតែដើរដោយប្រាជ្ញា។ លោកប៉ុលបង្រៀនអំពីសេចក្តីពិត នេះដោយការបង្ហាញការប្រៀបធៀបបីយ៉ាង។
ដំបូង លោកប៉ុលប្រៀបធៀបរវាងមនុស្សឥតប្រាជ្ញាជាមួយនឹងអ្នកមានប្រាជ្ញា។ ការដែលជាមនុស្សមាន ប្រាជ្ញាគឺជាការដែលបានស្គាល់និងធ្វើតាមបំណងព្រះហឫទ័យនៃព្រះ (ចោទិយកថា ៤:៥–៦; ទំនុកតម្កើង ១៩:៧, ១១៩:៩៨; ម៉ាថាយ ៧:២៤; យ៉ាកុប ៣:១៣–១៧)។ មនុស្សឆ្លាតវៃតែងក្តោបយកឳកាស គ្រប់ទាំងអស់។ ប្រយោគដែលត្រូវបានបកប្រែថា “ទាំងលៃយកឳកាស” (ἐξαγοραζόμενοι) មានន័យថា ឈោងចាប់យកឳកាសទិញដ៏អស្ចារ្យមួយ ដោយព្រោះតែអ្នកបានយល់ពីតម្លៃនាពេល អនាគតនៃឱកាសនេះ។ វាមានន័យថាអ្នកចំណាយឥឡូវនេះ ព្រោះអ្នកដឹងថាអ្នកនឹងចំណេញនៅពេល អនាគត។ ពាក្យដែលបកប្រែថា “ឱកាសឲ្យទាន់ពេល” (καιρός) មានន័យថាពេលវេលាដែលត្រឹមត្រូវ អំណោយផល ឬសមស្របសម្រាប់ការប្រព្រឹត្តិ។ ឳកាសរបស់យើងគឺនៅក្នុងពេលឥលូវនេះ។ ប្រសិនបើយើងជាមនុស្ស ឆ្លាតវៃ យើងនឹងក្តោបយកឳកាស ដ៏មានតម្លៃនេះនៅក្នុងការប្រើប្រាស់ ពេលវេលារបស់យើង ចំពោះការដែលមានគុណតម្លៃដ៏អស់កល្បជានិច្ច (កាឡាទី ៦:១០)។ ឥលូវនេះ ការបម្រើព្រះ ហើយការធ្វើល្អត្រូវចំណាយច្រើន ប៉ុន្តែគិតពីការចំណេញទៅថ្ងៃអនាគតនៅក្នុង អស់កល្បជានិច្ច! ការពិត ដែលថា “សម័យនេះអាក្រក់ណាស់” (២ កូរិនថូស ៤:៤; អេភេសូ ៦:១២; កាឡាទី ១:៤) ជាមូលហេតុដែលយើងត្រូវការប្រាជ្ញា នៅក្នុងការប្រើប្រាស់ពេលវេលាអោយបានល្អ។
ដូច្នេះ កុំឲ្យខ្លៅល្ងង់ឡើយ ត្រូវខំឲ្យយល់បំណងព្រះហឫទ័យព្រះអម្ចាស់វិញ
៥:១៧ ទីពីរ លោកប៉ុលប្រើការប្រៀបធៀបរវាងសេចក្តីខ្លៅល្ងង់ និងការយល់ដឹង។ ប្រាជ្ញាគឺជាការ ដែលបានស្គាល់ និងធ្វើតាមបំណងព្រះហឫទ័យនៃព្រះ។ សេចក្តីខ្លៅល្ងង់គឺជាអ្វីដែលផ្ទុយគ្នា។ សេចក្តីខ្លៅល្ងង់គឺជាការដែលមិនបានស្គាល់ និងមិនបានធ្វើតាមបំណងព្រះហឫទ័យនៃព្រះនោះឡើយ។ ព្រះបានបង្ហាញបំណងព្រះហឫទ័យព្រះអង្គដល់យើងរាល់គ្នាតាមរយៈ ព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ (២ ធីម៉ូថេ ៣: ១៦) តាមរយៈព្រះវិញ្ញាណព្រះអង្គ (យ៉ូហាន ១៦:១៣) ដោយសេចក្តីអធិស្ឋាន (កូឡុស ១:៩-១០) ហើយដោយកិច្ចការរបស់ព្រះអង្គនៅក្នុងស្ថានភាពរបស់យើងម្នាក់ៗ (រ៉ូម ៨:២៨)។ ការដែលយើងបង្ហាញ ខ្លួនរបស់យើងនៅចំពោះព្រះ ហើយអនុញ្ញាតឲ្យព្រះអង្គផ្លាស់ប្រែគំនិតរបស់យើងជាថ្មីនោះ យើងនឹងអាចលមើលឲ្យបានស្គាល់បំណងព្រះហឫទ័យនៃព្រះ ដែលល្អ ស្រួលទទួល ហើយគ្រប់លក្ខណ៍ផង (រ៉ូម១២:២)។
កុំឲ្យស្រវឹងស្រា ដែលនាំឲ្យព្រើលចិត្តឡើយ តែចូរឲ្យបានពេញជាព្រះវិញ្ញាណវិញ
៥:១៨ ទីបី លោកប៉ុលធ្វើការប្រៀបធៀបរវាងការស្រវឹងស្រាជាមួយនឹងការដែលពេញដោយព្រះវិញ្ញាណ។ ពេលដែលមនុស្សម្នាក់ស្រវឹង គាត់មិនមានប្រាជ្ញា ការគ្រប់គ្រងខ្លួន អំណាចព្រមទាំងនិយាយនិងធ្វើរឿង ដែលល្ងង់ខ្លៅ។ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលមនុស្សម្នាក់ពេញដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធវិញនោះ គាត់មានប្រាជ្ញា មានការគ្រប់គ្រងខ្លួន មានអំណាចហើយធ្វើតាមបំណងព្រះហឫទ័យព្រះ។
“ចូរឲ្យបានពេញជាព្រះវិញ្ញាណវិញ” គឺ:
-
ជាបញ្ជាការ (មិនមែនជាសំណូមពរ)។
-
ជា កិរិយាសព្ទអកម្ម។ ការដែលបំពេញមិនមែនជាអ្វីមួយដែលយើងធ្វើនោះឡើយ ប៉ុន្តែជាអ្វីដែល យើងទទួល។
-
ជាគុណកិរិយាបច្ចុប្បន្ន បង្ហាញថា យើងត្រូវការត្រូវបានពេញជាព្រះវិញ្ញាណក្នុងពេលឥលូវនេះ។
-
ជាគុណកិរិយាបន្ត បង្ហាញថា ការដែលបំពេញនេះគឺត្រូវការបន្តឥតមានពេលបច្ចប់។
ដូច្នេះហើយ យើងត្រូវបានបង្គាប់អោយនៅតែបន្តទទួលនិងបំពេញដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ យើងគួរតែទ ទួលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធជានិច្ច ដើម្បីឲ្យទ្រង់អាចដឹកនាំយើង ដូចជាទ្រង់បានដឹកនាំព្រះយេស៊ូវ។ យើងទទួលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនៅការផ្លាស់ប្រែរបស់យើង។ ប៉ុន្តែការដែលពេញដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ មានន័យថា អ្នកបន្តអនុញ្ញាតអោយព្រះអង្គដឹកនាំជីវិតរបស់អ្នក ដោយការរស់នៅដោយការចុះចូលចំពោះ ព្រះអង្គដើម្បីអោយព្រះអង្គបានធ្វើឲ្យ អ្នកបានដូចជាព្រះយេស៊ូវបន្ថែមទៀត។
ហើយនិយាយគ្នាទៅវិញទៅមក ដោយបទទំនុកដំកើង ទំនុកបរិសុទ្ធ នឹងចំរៀងខាងឯវិញ្ញាណ ទាំងច្រៀង ហើយសរសើរដល់ព្រះអម្ចាស់ដោយចិត្ត ទាំងអរព្រះគុណដល់ព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតាជាដរាប ក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់ ដោយនូវព្រះនាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ហើយទាំងចំណុះគ្នាទៅវិញទៅមក ដោយសេចក្ដីកោតខ្លាចដល់ព្រះគ្រីស្ទ។
៥:១៩ បន្ទាប់មក លោកប៉ុលប្រាប់យើងពីលទ្ធផលមួយចំនួនពីការដែលពេញដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដែលជា ការសរសើរដំកើងព្រះ (ខ១៩) អរព្រះគុណ (ខ២០) ហើយនឹងការចុះចូលចំពោះគ្នា ទៅវិញទៅមក (ខ២១)។ ការប្រព្រឹត្តិទាំងនោះជួយយើងឲ្យនៅតែបន្តពេញដោយព្រះវិញ្ញាណ។ យើងច្រៀងថ្វាយព្រះដើម្បីសរសើរដំកើងព្រះអង្គ។ យើងច្រៀងចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមកដើម្បីក្រើនរំលឹក និងលើកទឹកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមកអំពីភាពធំឧត្តមនៃព្រះរបស់យើង។
៥:២០ យើងអរព្រះគុណដល់ព្រះ “ជាដរាប ក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់” ដោយព្រោះតែយើងទុកចិត្តលើ ព្រះអង្គហើយដឹងថាព្រះអង្គទ្រង់គ្រប់គ្រងទាំងអស់ ហើយព្រះអង្គធ្វើកិច្ចការតាមបំណងព្រះហឫទ័យទ្រង់ នៅក្នុងគ្រប់ទាំងស្ថានភាពទាំងអស់ (រ៉ូម ៨:២៨; អេភេសូ ១:១១)។ យើងអរព្រះគុណ “ដោយ នូវព្រះនាមព្រះអម្ចាស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ” ដោយព្រោះតែគ្រប់ការទាំងអស់ដែលយើងមានមករកយើង ដោយសារព្រះអង្គ។
៥:២១ យើងចុះចូលចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក “ដោយសេចក្ដីកោតខ្លាចដល់ព្រះគ្រីស្ទ”។ នៅក្នុងជីវិតជា គ្រីស្ទាន មានការកោតខ្លាចចំពោះព្រះដ៏ត្រឹមត្រូវ ដែលនឹងជួយបង្កើតភាពបរិសុទ្ធនៅក្នុងខ្លួនយើង (២ កូរិនថូស ៧:១; កិច្ចការ ៩:៣១)។ ពួកអ្នកជឿទាំងអស់ដែលរស់នៅត្រូវបានចាក់ បំពេញដោយព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះនឹងចុះចូលនៅក្នុងទំនាក់ទំងដែលព្រះបានតែងតាំង។ ពាក្យនៅក្នុង ភាសាក្រិចសម្រាប់ការចុះចូល (ὑποτάσσω) មានន័យថា “រៀបចំអោយនៅក្រោម” (សូមមើលការបក ស្រាយចំនុច ១:២២)។ មានន័យថាទទួលយកដំណែងដែលព្រះបានប្រទានអោយអ្នកនៅក្រោមលំដាប់ លំដោយនៃសិទ្ធអំណាច។
យើងទាំងអស់គ្នា ដែលនៅក្នុងរូបកាយនៃព្រះគ្រីស្ទ ជាគ្រប់គ្រងដោយការចុះចូល។ យើងទាំងអស់គ្នានៅក្រោមព្រះគ្រីស្ទដែលទ្រង់ជាសិរសានៃពួកជំនុំ ហើយយើងទាំងអស់គ្នា មានតួនាទីផ្សេងៗពីគ្នានៅក្នុងក្រុមគ្រួសាររបស់យើងទាំងមូល រួមបញ្ចូលទាំង ប្រពន្ធនិងប្តី (ខ២២-៣៣) កូនៗនិងឪពុកម្តាយ (៦:១-៤) បាវបំរើនិងចៅហ្វាយ (៦:៥-៩)។ លោកប៉ុលនឹងសរសេរអំពី ទំនាក់ទំនងនីមួយៗទាំងនេះ។
៥:២២-៣៣~ប្រពន្ធ និងប្តី
ស្ត្រីរាល់គ្នាអើយ ចូរឲ្យចុះចូលចំពោះប្ដីខ្លួន ដូចជាចុះចូលនឹងព្រះអម្ចាស់ដែរ
៥:២២ លោកប៉ុលបានចាប់ផ្តើមជាមួយនឹងការនិយាយទៅកាន់ប្រពន្ធទាំងអស់។ នៅក្នុងអាពាហ៍ពិពាហ៍ ព្រះបានរៀបចំអោយប្រពន្ធទាំងអស់នៅក្រោមអំណាចរបស់ប្តីរបស់ខ្លួន។ នេះមិនមែនជាការអំពីឋានៈរបស់ ស្រ្តីប្រៀបធៀបជាមួយនឹងបុរសនោះឡើយ។ មិនមែនជាការផ្តោតសំដៅទៅកាន់តម្លៃ ឬសមត្ថភាពនោះ ឡើយ។ នេះគឺជាការអំពីតួនាទីនៅក្នុងចំណងអាពាហ៍ពិពាហ៍។
ព្រះបានតាំងអោយមានឋានានុក្រមនៅក្នុងក្រុមគ្រួសារនៅតាំងពីក្នុងការបង្កើតពិភពលោកមកម្ល៉េះ។ នៅក្នុង ឋានានុក្រុមនេះ ប្រពន្ធត្រូវបានដាក់ឲ្យនៅក្រោមសិទ្ធអំណាចរបស់ប្តីរបស់គាត់។ នៅពេលដែលគាត់ទទួល យកតួនាទីនេះ គាត់ធ្វើការនោះ “ដូចជាចុះចូលនឹងព្រះអម្ចាស់ដែរ” មានន័យថា គាត់ចុះចូលចំពោះអ្វី ដែលព្រះអង្គបានតាំងឡើង។ ដូច្នេះហើយ នេះជាផ្នែកមួយពី របៀបដែលគាត់បម្រើព្រះយេស៊ូវ។ សូមកត់សម្គាល់ថា លោកប៉ុលមិនបាននិយាយថា “ប្រពន្ធរាល់គ្នាអើយ ចូរស្តាប់បង្គាប់ប្តីរបស់ខ្លួន នោះឡើយ” (សូមផ្ទៀងជាមួយ ៦:១, ៦:៥)។ ការដែលបានលើកឡើងនោះមិនមែនជា ការស្តាប់តាម បញ្ជាររបស់ប្តីនោះឡើយ ប៉ុន្តែជាការទទួលយកនូវតួនាទីដែលព្រះបានប្រទានដល់គាត់នៅក្នុងគ្រួសាររបស់ គាត់។
ដ្បិតប្ដីជាក្បាលនៃប្រពន្ធ ដូចជាព្រះគ្រីស្ទទ្រង់ជាសិរសានៃពួកជំនុំដែរ ក៏ជាព្រះអង្គសង្គ្រោះដល់រូបកាយផង ហើយដូចជាពួកជំនុំចុះចូលនឹងព្រះគ្រីស្ទជាយ៉ាងណា នោះត្រូវឲ្យប្រពន្ធចុះចូលនឹងប្ដីខ្លួន ក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់យ៉ាងនោះដែរ។
៥:២៣-២៤ ព្រះគ្រីស្ទគឺជា “សិរសា” (អ្នកដឹកនាំ) នៃពួកជំនុំ។ មានទំនាក់ទំនងពីចំនុចដ៏ពិតនេះ ជាមួយនឹងចំណងអាពាហ៍ពិពាហ៍។
-
អត្ថន័យដែលមានសម្រាប់ប្រពន្ធរាល់គ្នានោះគឺ ពួកគាត់ត្រូវតែចុះចូលចំពោះប្តីរបស់ពួកគាត់ ដូចជាពួកជំនុំ ចុះចូលចំពោះព្រះគ្រីស្ទយ៉ាងដូច្នោះដែរ។ ដូច្នេះហើយ ពួកជំនុំធ្វើជាគំរូពីការចុះចូលសម្រាប់ប្រពន្ធគ្រប់គ្នា នៅក្នុងការធ្វើតាម។
-
អត្ថន័យសម្រាប់ប្តីគ្រប់គ្នាគឺថា ពួកគាត់ត្រូវតែដឹកនាំនៅក្នុងចំណងអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់ពួកគាត់ ដូចជា ព្រះគ្រីស្ទដឹកនាំពួកជំនុំ។ ដូច្នេះហើយ ព្រះគ្រីស្ទបានផ្តល់នូវគំរូពីការដឹកនាំសម្រាប់ ប្តីគ្រប់គ្នាក្នុង ការធ្វើតាម។
បុរសរាល់គ្នាអើយ ចូរស្រឡាញ់ប្រពន្ធខ្លួន ដូចជាព្រះគ្រីស្ទបានស្រឡាញ់ដល់ពួកជំនុំ ហើយបានប្រគល់ ព្រះអង្គទ្រង់ជំនួសផង ដើម្បីឲ្យទ្រង់បានញែកពួកជំនុំចេញជាបរិសុទ្ធ ដោយបានលាងសំអាតនឹងទឹក គឺជាព្រះបន្ទូល ប្រយោជន៍នឹងថ្វាយពួកជំនុំនេះដល់ព្រះអង្គទ្រង់ ទុកជាពួកជំនុំដ៏ឧត្តម ឥតប្រឡាក់ ឥតជ្រួញ ឬមានអ្វីឲ្យដូចឡើយ គឺឲ្យបានបរិសុទ្ធ ហើយឥតកន្លែងបន្ទោសបានវិញ
៥:២៥ ពេលនេះ លោកប៉ុលនិយាយទៅកាន់ប្តីទាំងអស់។ នៅក្នុងចំណងអាពាហ៍ពិពាហ៍ ការដែលលើកឡើងនេះ មិនមែនសំដៅទៅលើសិទ្ធរបស់ប្តីនៅក្នុងការត្រួតត្រានោះឡើយ ប៉ុន្តែកាតព្វកិច្ច របស់គាត់នៅក្នុង ការបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ទៅវិញទេ។ ប្តីគ្រប់គ្នាត្រូវស្រឡាញ់ប្រពន្ធរបស់ខ្លួន “ដូចជាព្រះគ្រីស្ទ បានស្រឡាញ់ដល់ពួកជំនុំ”។ បុរសដែលជាប្តីត្រូវតែគិតពីរបៀបដែល ព្រះគ្រីស្ទបានស្រឡាញ់ដល់ពួកជំនុំ ហើយបន្ទាប់មកបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់នោះដល់ប្រពន្ធរបស់គាត់។ ការនេះនឹងជំរុញឲ្យបុរសជាប្តី ស្រឡាញ់ប្រពន្ធរបស់គាត់តាមបែបលះបង់។ គាត់នឹងផ្ដល់ឲ្យអ្វីគ្រប់យ៉ាង ដែលគាត់មាន ដើម្បីផ្គត់ផ្គង់សេចក្តីត្រូវការទាំងប៉ុន្មាន ដែលប្រពន្ធមាន។ គាត់នឹងស្រឡាញ់ ដឹកនាំ ផ្តល់ឲ្យ ការពារ ហើយនឹងយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះ ប្រពន្ធរបស់គាត់។ សេចក្តីស្រឡាញ់នេះមានន័យថា គាត់ចង់បានតែអ្វី ដែលល្អសម្រាប់ប្រពន្ធរបស់ គាត់តែប៉ុណ្ណោះ។ គ្មានប្រពន្ធណាមួយ នឹងមានការពិបាកចុះចូលចំពោះប្តីដែលស្រឡាញ់ខ្លួន ដូចជាព្រះគ្រីស្ទបានស្រឡាញ់ ពួកជំនុំនោះឡើយ។ បញ្ញត្តិដែលមានសម្រាប់ប្តីនោះត្រូវធ្វើជាបុរស ដែលមានលក្ខណៈសម្បត្តិបែបដូច្នោះ។
៥:២៦-២៧ លោកប៉ុលសរសេរអំពីអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើសម្រាប់ពួកជំនុំដើម្បីឲ្យយើងបានដឹងពី បំណងព្រះហឫទ័យស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ។ ព្រះគ្រីស្ទ “បានប្រគល់ព្រះអង្គទ្រង់” ជំនួសពួកជំនុំនៅលើ ឈើឆ្កាងដើម្បីញែកយើងអោយបានបរិសុទ្ធ (ទីតុស ២:១៤)។ ព្រះអង្គបានលាងសំអាតពួកជំនុំ ដោយ ព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ ហើយពេលនេះព្រះអង្គកំពុងធ្វើអោយពួកជំនុំ “ឥតប្រឡាក់” (មានន័យថា "គ្មានភាពមិនបរិសុទ្ធ”) ហើយ ““ឥតជ្រួញ” (មានន័យថា “គ្មានសញ្ញានៃភាពចាស់”)។ នេះគឺជាការសម្រេចតាមបំណងព្រះហឫទ័យនៃព្រះតាំងពីមុនកំណើត លោកីយ៍មកម្ល៉េះ (អេភេសូ ១:៤០)។ ព្រះយេស៊ូវបានធ្វើការទាំងនេះសម្រាប់កូនក្រមុំរបស់ព្រះអង្គ (ដែលជាពួកជំនុំ) ដើម្បីធ្វើអោយនាងបានស្អាត នៅក្នុងថ្ងៃមង្គលការរបស់យើងហើយអនាគតដ៏រុងរឿង ជាមួយគ្នានាពេលខាងមុខ (វិវរណៈ ២១:១-៤, ២១:៩-១១)។ ការដែលធ្វើយ៉ាងដូច្នោះ ព្រះអង្គធ្វើជាគំរូសម្រាប់ បុរសគ្រប់គ្នានៅក្នុងការលះបង់ជីវិតរបស់ ខ្លួននៅក្នុងការជួយដល់ប្រពន្ធរបស់ខ្លួន អោយបានចំរើនឡើង។
ត្រូវឲ្យប្ដីស្រឡាញ់ប្រពន្ធបែបយ៉ាងនោះឯង គឺដូចជាស្រឡាញ់រូបកាយរបស់ខ្លួនដែរ អ្នកណាដែលស្រឡាញ់ប្រពន្ធខ្លួន នោះក៏ឈ្មោះថាស្រឡាញ់ដល់ខ្លួនឯងហើយ
៥:២៨ ព្រះយេស៊ូវស្រឡាញ់ពួកជំនុំដោយព្រោះតែពួកជំនុំគឺជាកូនក្រមុំរបស់ព្រះអង្គ ប៉ុន្តែក៏ដោយព្រោះតែ ពួកជំនុំគឺជារូបកាយរបស់ព្រះអង្គផងដែរ។ ដូចគ្នានេះដែរ បុរសជាប្តីគួរតែស្រឡាញ់ប្រពន្ធរបស់ខ្លួន ដោយព្រោះតែអ្នកទាំងពីរគឺជារូបកាយតែមួយ។ លោកប៉ុលនឹកចាំពី លោកុប្បត្តិ២:២៤ ដែលបានចែងថា ប្តីហើយនឹងប្រពន្ធជា “សាច់តែមួយ”។ នៅពេលដែលបុរសម្នាក់ ហើយនឹងស្រ្តីម្នាក់រៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ ពួកគេបានក្លាយជាសាច់តែមួយ។ ដូចនេះហើយប្រសិនបើប្តីមិនស្រឡាញ់ប្រពន្ធខ្លួនទេនោះ គឺគាត់មិន បានស្រឡាញ់ដល់ខ្លួនគាត់វិញទេ។ ប្រសិនបើគាត់មិនបានថែរក្សាចំណងអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់គាត់ គាត់មិនស្រឡាញ់ជីវិតរបស់គាត់នោះឡើយ។ ប៉ុន្តែប្រសិនបើគាត់យកចិត្តទុកដាក់ចំពោះអាពាហ៍ពិពាហ៍ របស់គាត់វិញ គាត់កំពុងតែថែរក្សាជីវិតរបស់គាត់ហើយ។
ដ្បិតមិនដែលមានអ្នកណាស្អប់រូបសាច់ខ្លួនឯងឡើយ គឺគេតែងចិញ្ចឹម ហើយថ្នាក់ថ្នមវិញ ដូចជាព្រះអម្ចាស់ដល់ពួកជំនុំដែរ ដ្បិតយើងរាល់គ្នាជាអវយវៈរបស់រូបអង្គ នឹងសាច់ឆ្អឹងទ្រង់
៥:២៩-៣០ យើងចិញ្ចឹម និងថែរក្សារូបកាយរបស់យើង។ ព្រះយេស៊ូវចិញ្ចឹមនិងថែរក្សារូបកាយរបស់ ព្រះអង្គ ដែលជាពួកជំនុំ។ បុរសជាប្តីគួរតែចិញ្ចឹម និងថែរក្សាប្រពន្ធខ្លួន ដូចដែលគាត់ធ្វើសម្រាប់ រូបកាយរបស់គាត់ដោយព្រោះតែពួកគាត់ជាសាច់ឈាមតែមួយ។
«ដោយហេតុនោះបានជាមនុស្សប្រុស នឹងលាចេញពីឪពុកម្តាយ ទៅនៅជាប់នឹងប្រពន្ធ ហើយអ្នកទាំង២នោះ នឹងត្រឡប់ជាសាច់តែ១វិញ» សេចក្ដីអាថ៌កំបាំងនេះជ្រៅណាស់ តែខ្ញុំនិយាយខាងឯព្រះគ្រីស្ទ នឹងពួកជំនុំវិញ
៥:៣១ ពេលនេះលោកប៉ុលដកស្រង់ចេញពី លោកុប្បត្តិ ២:២៤ ដើម្បីបង្ហាញថាព្រះគ្រីស្ទ ហើយនឹង ពួកជំនុំគឺជារូបកាយដែលរួបរួមគ្នាមកតែមួយ។ ការរួបរួមរបស់លោកអ័ដាម និងប្រពន្ធរបស់គាត់នៅក្នុង ចំណងអាពាហ៍ពិពាហ៍ ចង្អុលទៅភាពពិតកាន់តែប្រសើរនៃការរួបរួមរវាងព្រះគ្រីស្ទជាមួយនឹងកូនក្រមុំរបស់ ព្រះង្គ ដែលជាពួកជំនុំ។
៥:៣២ នេះជាអាថ៌កំបាំងដ៏ជ្រៀលជ្រៅដោយព្រោះតែគ្មានអ្នកណាអាចនឹងយល់ច្បាស់ពីលោកុប្បត្តិ ២:២៤ តាមរបៀបនេះ ដោយគ្មានការបើកសំដែងរបស់ព្រះជាម្ចាស់នោះឡើយ។ ផែនការណ៍របស់ព្រះ ចាប់តាំងពីការបង្កើតពិភពលោកគឺ ដើម្បីឲ្យមនុស្សបានរួបរួមជាមួយនឹងព្រះរាជបុត្រាព្រះអង្គនៅក្នុង ទំនាក់ទំនងដែលពោរពេញដោយសេចក្តីស្រឡាញ់។ បន្ទាប់មក ព្រះបានបង្កើតបុរស និងស្រ្តីដំបូង ហើយព្រះអង្គបានប្រទាននូវការរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ ដែលជាការចម្លងនូវទំនាក់ទំនង ដែលថ្ងៃមួយ នឹងកើត មានឡើងរវាងព្រះគ្រីស្ទ ហើយនឹងពួកជំនុំព្រះអង្គ។ នេះគឺជាអ្វីដែលអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់មនុស្ស ត្រូវបានរៀបចំឡើងដើម្បីឆ្លុះបញ្ចាំង។ ការរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់អ្នករាល់គ្នាគឺជា ការចម្លងពីគំរូមួយនេះ! តើបងប្អូនបានដឹងដែរឬទេ? ព្រះយេស៊ូវ ដឹកនាំ ស្រឡាញ់ ហើយបានប្រគល់ ព្រះអង្គទ្រង់ជំនួសពួកជំនុំ ហើយពួកជំនុំចុះចូលចំពោះព្រះអង្គ។ ពេលដែលប្តីនិងប្រពន្ធ បំពេញកាតព្វកិច្ច ទាំងនេះ ចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក ការរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់ពួកគាត់ឆ្លុះ បញ្ចាំងទំនាក់ទំនងរវាង ព្រះគ្រីស្ទជាមួយនឹងពួកជំនុំរបស់ព្រះអង្គ។
ប៉ុន្តែ ត្រូវឲ្យអ្នករាល់គ្នាទាំងអស់ស្រឡាញ់ប្រពន្ធខ្លួន ដូចជាខ្លួនឯង ហើយប្រពន្ធក៏ត្រូវកោតខ្លាចប្ដីដែរ។
៥:៣៣ នេះជាការសង្ខេប។ មានច្បាប់តែពីរតែប៉ុណ្ណោះសម្រាប់ចំណងអាពាហ៍ពិពាហ៍ ហើយមួយសម្រាប់ ប្តីនិងមួយសម្រាប់ប្រពន្ធ។ ប្រពន្ធ កោតខ្លាច (ដែលជាការគោរព) ដល់ប្តីរបស់ខ្លួន។ ប្តី ត្រូវស្រឡាញ់ ប្រពន្ធខ្លួន។ នេះជាកម្រិតស្តង់ដាររបស់ព្រះសម្រាប់អាពាហ៍ពិពាហ៍។