ជំពូក ៧
គ្រានោះពួកផារិស៊ី នឹងអ្នកខ្លះក្នុងពួកអាចារ្យ ដែលមកពីក្រុងយេរូសាឡិម គេប្រជុំគ្នាឯទ្រង់
៧:១ ពួកផារិស៊ី និងពួកអាចារ្យទាំងនេះត្រូវបានចាត់ឲ្យមកពីក្រុងយេរូសាឡិមដើម្បីរាយការណ៏ពីអ្វីដែល ព្រះយេស៊ូវបានធ្វើ។
កាលគេឃើញពួកសិស្សទ្រង់ខ្លះបរិភោគទាំងដៃមិនស្អាត គឺមិនបានលាងចេញ នោះក៏ចោទប្រកាន់ទោស
៧:២ ដៃរបស់ពួកសិស្សមិនមែនកខ្វក់នោះឡើយ ប៉ុន្តែ “មិនស្អាត”។ លោកម៉ាកុសពន្យល់ការនេះ សម្រាប់អ្នកអានសាសន៍ដទៃនៅក្នុងពីរខបន្ទាប់ទៀត។
ដ្បិតពួកផារិស៊ី នឹងពួកយូដាទាំងអស់គ្នា គេមិនដែលបរិភោគឡើយ ទាល់តែបានដុសលាងដៃយ៉ាងស្អាតអស់ពីចិត្តជាមុនសិន ដោយកាន់តាមសណ្តាប់ពីបុរាណរបស់ពួកចាស់ទុំ ហើយកាលគេមកពីផ្សារ នោះគេមិនបរិភោគទេ ទាល់តែបានងូតទឹករួចសិន ក៏មានសេចក្ដីឯទៀតជាច្រើន ដែលគេទទួលកាន់តាមដែរ ដូចជាការលាងពែង លាងឆ្នាំង លាងប្រដាប់លង្ហិន ហើយនឹងតុជាដើម
៧:៣-៤ “ទំនៀមទម្លាប់របស់ពួកចាស់ទុំ” គឺជាច្បាប់ដែលមានគោលដៅនៅក្នុងការបកស្រាយក្រឹត្យវិន័យ លោកម៉ូសេ ហើយដាក់ជាការប្រព្រឹត្តិក្នុងការរស់នៅប្រចាំថ្ងៃ។ ទំនៀមទម្លាប់ទាំងនេះបានចាប់ផ្តើមក្នុងអំឡុងពេល និរទេសនៅក្រុងបាប៊ីឡូន ហើយតាំងពីពេលនោះដែលបានបន្តពីជំនាន់មួយទៅជំនាន់មួយ។ យោងតាម ទំនៀមទម្លាប់ទាំងនេះ ការលាងសំអាតត្រូវបានតម្រូវអោយធ្វើមុនពេលបរិភោគអាហារ បន្ទាប់ពីអាហារ ហើយនឹងកិច្ចការផ្សេងៗ នៅក្នុងការបរិភោគ។ វាមិនមែនជាបញ្ហារអនាម័យនោះឡើយ។ វាគឺជាពិធីសាសនា។
ច្បាប់តែមួយ អំពីការលាងសំអាតដៃនៅក្នុងក្រឹត្យវិន័យលោកម៉ូសេគឺសម្រាប់ពួកសង្ឃមុនពេលដែលពួកគេថ្វាយ យញ្ញបូជា ឬ បរិភោគដង្វាយបរិសុទ្ធ (និក្ខមនំ៣០:១៩;លេវីវិន័យ ២២:៦-៧)។ យ៉ាងណាមិញ ពួកអាចារ្យបាន ធ្វើអោយ ច្បាប់ប្រែក្លាយទៅជាការបង្ខិតបង្ខំចំពោះសាសន៍យូដាចំពោះគ្រប់ពេលនៃការបរិភោគអាហារ។ ដូច្នេះ ហើយ ពិធីសាសនានៃការលាងសំអាតគឺដោយព្រោះតែទំនៀមទំលាប់ មិនមែនជាព្រះបន្ទូលព្រះនោះឡើយ។
ដូច្នេះ ពួកផារិស៊ី នឹងពួកអាចារ្យគេពិចារណាសួរទ្រង់ថា ហេតុអ្វីបានជាពួកសិស្សរបស់លោក មិនកាន់តាមសណ្តាប់បុរាណរបស់ពួកចាស់ទុំយ៉ាងនេះ គឺគេបរិភោគឥតលាងដៃទេ
៧:៥ ពួកផារិស៊ីហើយនឹងពួកអាចារ្យបានសួរថាហេតុអ្វីបានជាសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវមិនធ្វើតាមទំនៀមទំលាប់ ពួកចាស់ទុំ។ ព្រះយេស៊ូវនឹងឆ្លើយជាមួយនឹងពួកគេដោយព្រះបន្ទូលថាទំនៀមទម្លាប់របស់ពួកចាស់ទុំ មិនមែនជា បញ្ញត្តរបស់ព្រះនោះឡើយ (ខ៦-១៣)។
តែទ្រង់ឆ្លើយតបថា ពួកអ្នកមានពុតអើយ ហោរាអេសាយបានទាយពីអ្នករាល់គ្នាត្រូវណាស់ ដូចជាមានសេចក្ដីចែងទុកមកថា «ជនជាតិនេះ គេគោរពប្រតិបត្តិអញតែបបូរមាត់ទេ ឯចិត្តគេនៅឆ្ងាយពីអញណាស់ ដែលគេថ្វាយបង្គំអញ ដោយបង្រៀនសេចក្ដីបញ្ញត្តជារបស់មនុស្ស នោះជាឥតប្រយោជន៍ទេ»
៧:៦-៧ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថាពួកផារិស៊ីហើយនឹងពួកអាចារ្យគឺជា “ពួកអ្នកមានពុត” (ὑποκριτής)។ ពាក្យនេះរៀបរាប់អំពីតួសំដឺងនៅក្នុងរឿងល្ខោន។ នៅក្នុងជំនាន់នេះ តួសម្តែងអាចនឹងដើរតួជាច្រើននៅក្នុង រឿងល្ខោនមួយ ដោយការពាក់ម៉ាស់មុខ។ គាត់អាចនឹងពាក់ម៉ាស់មួយដើម្បីដើរតួជាវិរៈបុរស ហើយពាក់ម៉ាស់ មួយទៀតដើរតួជាមនុស្សអាក្រក់។ វាគ្រាន់តែជាការសំដែងដើម្បីធ្វើអោយទស្សនិកជនស្រមៃមើលពីអ្វីមួយ ដែលមិនមែនជាគាត់តែប៉ុណ្ណោះ។
ពួកផារិស៊ី និងពួកអាចារ្យប្រៀបដូចជាតួសម្តែងដែលពាក់ម៉ាស់ដើម្បីធ្វើអោយមនុស្សគិតថាពួកគេជាអ្វីមួយដែល មិនមែនជាខ្លួនគេ។ ព្រះយេស៊ូវបានដកស្រង់ចេញពី អេសាយ ២៩:១៣ នៅក្នុងការមានព្រះបន្ទូលថាសាសនារ បស់ពួកគេគ្រាន់តែជាការសម្តែងតែប៉ុណ្ណោះ។ ពាក្យសម្តីរបស់ពួកគេធ្វើអោយគេហាក់ដូចជាថាពួកគេគោរព ប្រតិបត្តិព្រះ ប៉ុន្តែមិនមែននោះឡើយ។ នៅក្នុងជំនាន់អេសាយ មនុស្សនៅក្នុងក្រុងយេរូសាឡិមគេសំដែងពី ការប្រព្រឹត្តិនៃសាសនា ប៉ុន្តែគេមិនមែនស្រឡាញ់ហើយនឹងស្តាប់បង្គាប់ព្រះយ៉ាងពិតប្រាកដនោះឡើយ។ របៀបដូចគ្នា នោះដែរ ដែលពួកផារិស៊ីហើយនឹងពួកអាចារ្យធ្វើជាថ្វាយបង្គំព្រះ ប៉ុន្តែចិត្តគេនៅឆ្ងាយពីព្រះអង្គ ហើយពួកគេបានយកទំនៀមទម្លាប់សំខាន់ជាងព្រះបន្ទូលព្រះ។
សេចក្តីទំនាយរបស់អេសាយបង្រៀនយើងទាំងអស់គ្នាពីមេរៀនសំខាន់ៗមួយចំនួន។ ដំបូងបំផុត បង្រៀនយើង ទាំងអស់គ្នាថាយើងត្រូវតែមានទំនាក់ទំនងពិតប្រាកដជាមួយព្រះ មិនមែនគ្រាន់តែការប្រព្រឹត្តិបែបសាសនានោះ ឡើយ។ ទីពីរ បង្រៀនយើងថាការប្រព្រឹត្តិនៃការថ្វាយបង្គំអាចនឹងគ្មានតម្លៃប្រសិនបើយើងមិនស្រឡាញ់ ហើយនឹងស្តាប់បង្គាប់ព្រះជាម្ចាស់ យ៉ាងពិតប្រាកដ។ ព្រះទ្រង់ទតមើលក្នុងចិត្តរបស់យើងដើម្បីអោយបានឃើញថា អ្វីដែលពិតជាសំខាន់សម្រាប់យើងទាំងអស់គ្នា។ ព្រះសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងថ្វាយបង្គំដោយវិញ្ញាណ និងសេចក្តីពិត (យ៉ូហាន ៤:២៤) ហើយព្រះអង្គមិនទទួលយកនូវការថ្វាយបង្គំដែលខុសឆ្គងនោះឡើយ។ ទីបី យើងទាំងអស់គ្នា ត្រូវតែល្បង និងពិនិត្យមើលសេចក្តីបង្រៀនហើយនឹងទំនៀមទម្លាប់ដោយការប្រៀបធៀបជាមួយនឹងអ្វីដែលជា ព្រះបន្ទូលនៃព្រះ។ បន្ទាប់មកយើងត្រូវតែស្តាប់បង្គាប់អ្វីដែលមកពីព្រះ ហើយបដិសេធអ្វីដែលមកពីមនុស្ស។
ដ្បិតអ្នករាល់គ្នាលះចោលបញ្ញត្តរបស់ព្រះ ទៅកាន់តាមសណ្តាប់មនុស្សវិញ ដូចជាការលាងឆ្នាំង លាងពែងនោះ ហើយនឹងរបៀបយ៉ាងនោះជាច្រើនទៅទៀត
៧:៨ ពួកអាចារ្យអោយតម្លៃលើទំនៀមទម្លាប់របស់មនុស្សជាងព្រះបន្ទូលនៃព្រះ។ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា ពួកគេបានលះចោលបញ្ញត្តរបស់ព្រះនៅក្នុងការកាន់តាមទំនៀមទម្លាប់របស់គេដែលមនុស្សបានបង្កើត។ នៅក្នុង ថាល់ម៉ាដ មានគំរូជាច្រើនដែលបញ្ជាក់ចំពោះអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលនៅក្នុងខគម្ពីរនេះថាជាការពិត។
ទ្រង់ក៏មានបន្ទូលទៅគេថា អ្នករាល់គ្នាលះបង់ចោលបញ្ញត្តព្រះមែន ដើម្បីនឹងកាន់តាមសណ្តាប់របស់ខ្លួនវិញ
៧:៩ បញ្ហាជាមួយនឹងការបកស្រាយហើយនឹងការបន្ថែមលើក្រឹត្យវិន័យដោយពួកអាចារ្យបង្កើតទៅជាទំនៀម ទម្លាប់ដែលតាមការពិតទៅជាការដែលប្រឆាំងនឹងបទបញ្ញត្តរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទៅវិញទេ។
ដ្បិតលោកម៉ូសេបានផ្តាំថា «ចូរគោរពប្រតិបត្តិឪពុកម្តាយឯង» ហើយថា «អ្នកណាដែលនិយាយអាក្រក់ពីឪពុកម្តាយ នោះនឹងត្រូវស្លាប់ជាមិនខាន»
៧:១០ ព្រះយេស៊ូវបានប្រទានឧទាហរណ៏អំពីការនេះ។ ព្រះអង្គបានដកស្រង់សេចក្តីដែលមានចែងនៅក្នុង ក្រឹត្យវិន័យចំនួនពីរ (និក្ខមនំ ២០:១២និង ២១:១៧)។ បញ្ញត្តទីបួន គឺ “ចូរឲ្យគោរពប្រតិបត្តិដល់ឪពុកម្តាយ”។ ពាក្យដែលត្រូវបានបកប្រែថា “គោរពប្រតិបត្តិ” គឺពីពាក្យនៅក្នុងភាសាហេប្រឺ ដែលត្រូវបានប្រើនៅក្នុងជំនួញ ដែលមានន័យថា ទទួលស្គាល់តម្លៃពិតនៃអ្វីមួយ។ បញ្ញត្តរបស់ព្រះបង្រៀនមនុស្សអោយទទួលស្គាល់គុណតម្លៃ របស់ឪពុកម្តាយរបស់ពួកគេ ប៉ុន្តែពួកអាចារ្យបានបង្រៀនច្បាប់មួយដែលអនុញ្ញាតអោយមនុស្សអាចចៀលវាង ក្នុងការធ្វើដូច្នោះវិញ។
តែអ្នករាល់គ្នាថា បើមនុស្សណានិយាយទៅឪពុកម្តាយខ្លួនថា របស់អ្វីដែលខ្ញុំអាចនឹងជួយម៉ែឪបាន នោះជា «គ័របាន់» គឺស្រាយថាជាដង្វាយថ្វាយព្រះហើយ នោះអ្នករាល់គ្នាមិនបើកឲ្យអ្នកនោះជួយដល់ឪពុកម្តាយ ក្នុងការអ្វីទៀតសោះ
៧:១១-១២ ពួកអាចារ្យបង្រៀនថាមនុស្សម្នាក់អាចស្បថថាពេលដែលគាត់ស្លាប់ទៅទ្រព្យសម្បត្តិរបស់គាត់ នឹងត្រូវប្រគល់អោយទៅព្រះវិហារបាន។ មនុស្សម្នាក់អាចនិយាយអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលគាត់មានគឺជា “គ័របាន់” ដែលមានន័យថា “ជាដង្វាយថ្វាយដល់ព្រះ”។ ការដែលស្បថថានឹងថ្វាយអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលគាត់មានដល់ព្រះ ពេលដែលគាត់ស្លាប់នោះ គាត់នឹងនិយាយថាគាត់មិនអាចនឹងអោយទៅអ្នកណាផ្សេងបានឡើយ រួមទាំង ឪពុកម្តាយចាស់ជរារបស់គាត់។ គាត់អាចនឹងមានភាពរីករាយជាមួយនឹងទ្រព្យសម្បត្តិរបស់គាត់ពេញមួយជីវិត របស់គាត់ដោយគ្មានការទទួលខុសត្រូវនៅក្នុងការជួយដល់ឪពុកម្តាយរបស់គាត់។ វាគឺជារបៀបមួយដែល បដិសេធបទបញ្ញត្តរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងការគោរពប្រតិបត្តិឪពុកម្តាយ។
ក៏លើកព្រះបន្ទូលចោល ដោយសារសណ្តាប់ធ្នាប់ ដែលអ្នករាល់គ្នាបានបង្ហាត់បង្រៀនមក ហើយក៏ធ្វើរបៀបយ៉ាងនោះជាច្រើនទៅទៀតដែរ
៧:១៣ នេះគឺជាឧទាហរណ៏ដ៏ច្បាស់លាស់ដែលថាទំនៀមទម្លាប់ដែលមនុស្សបានបង្កើតប្រឆាំងជាមួយនឹង ព្រះបន្ទូលនៃព្រះ។ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថាពួកគេបានបង្កើតផ្លូវជាច្រើនផ្សេងទៀតនៅក្នុងការចៀសចេញពី ការស្តាប់តាមបទបញ្ញត្តរបស់ព្រះ។
រួចទ្រង់ហៅហ្វូងមនុស្សទាំងអស់មកមានបន្ទូលទៅគេថា ចូរអ្នកទាំងអស់គ្នាស្តាប់ខ្ញុំសិន ហើយឲ្យយល់ចុះ គ្មានអ្វីពីខាងក្រៅ ចូលទៅក្នុងខ្លួនមនុស្ស ដែលអាចនឹងធ្វើឲ្យស្មោកគ្រោកបានទេ គឺជាសេចក្ដីដែល ចេញពីមនុស្សមកទេតើ ដែលធ្វើឲ្យស្មោកគ្រោកវិញ បើអ្នកណាមានត្រចៀកសំរាប់ស្តាប់ ឲ្យស្តាប់ចុះ។
៧:១៤-១៦ ព្រះយេស៊ូវសព្វព្រះទ័យឲ្យមនុស្សបានយល់ថា គំនិតអំពីភាពមិនស្អាតរបស់ពួកអាចារ្យគឺជា អ្វីដែលខុសឆ្គង។ ភាពស្អាតបរិសុទ្ធជាងអ្វីដែលនៅខាងក្រៅខ្លួន (ប្រៀបដូចជាការលាងដៃជាដើម)។ គ្មានអ្នកណាម្នាក់ ដែលប្រែទៅជាមិនស្អាតដោយព្រោះអ្វីដែលនៅខាងក្រៅខ្លួនគេនោះឡើយ។ វាគឺជាអ្វី ដែលចេញពីមនុស្ស មកវិញនោះទេ (គំនិតរបស់យើង ពាក្យសំដី និងការប្រព្រឹត្ត) ដែលធ្វើអោយយើង ទៅជាមិនស្អាត។ ព្រះសព្វព្រះទ័យអោយយើងមានភាពបរិសុទ្ធពិតប្រាកដចេញពីខាងក្នុង ដែលចាប់ផ្តើម ពីក្នុងចិត្តរបស់យើង។
កាលទ្រង់បានថយពីហ្វូងមនុស្ស យាងចូលទៅក្នុងផ្ទះវិញ នោះពួកសិស្សទូលសួរទ្រង់ពីពាក្យប្រៀបប្រដូចនោះ ទ្រង់មានបន្ទូលថា តើអ្នករាល់គ្នានៅតែមិនយល់ដែរឬអី តើអ្នករាល់គ្នានឹកមិនឃើញទេឬអីថា របស់អ្វីពីខាងក្រៅដែលចូលក្នុងមនុស្ស នោះពុំអាចនឹងធ្វើឲ្យស្មោកគ្រោកបានទេ ដ្បិតរបស់នោះមិនបានចូលទៅ ក្នុងចិត្ត គឺចូលទៅតែក្នុងពោះប៉ុណ្ណោះ រួចចេញទៅក្នុងបង្គន់ ដូច្នេះ អស់ទាំងអាហារឈ្មោះថា ជារបស់ស្អាតវិញ ទ្រង់ក៏មានបន្ទូលថា គឺជាសេចក្ដីដែលចេញពីមនុស្សមកទេតើ ដែលធ្វើឲ្យស្មោកគ្រោកនោះ ដ្បិតនៅពីខាងក្នុង ពីក្នុងចិត្តរបស់មនុស្ស មានចេញអស់ទាំងគំនិតអាក្រក់យ៉ាងនេះ គឺសេចក្ដីកំផិត សហាយស្មន់ កាប់សំឡាប់គេ ៧:១៧-២១ មនុស្សត្រូវបានបង្កើតមកក្នុងសេចក្តីល្អ ប៉ុន្តែជ្រើសរើសឲ្យមានចំណេះដឹងអំពីអំពើអាក្រក់ (លោកុប្បត្តិ ១:២៧, ១:៣១, ២:១៦-១៧; ៣:៦)។ ពេលនេះ ប្រភពនៃសេចក្តីអាក្រក់របស់មនុស្សគឺជាចិត្តដែល មិនស្អាត ហើយនេះជាអ្វីដែលត្រូវតែធ្វើការសំអាត។ “ចិត្ត” ត្រូវបានប្រើនៅក្នុងការរៀបរាប់ពីភាពក្នុងខ្លួន ទាំងស្រុងរបស់មនុស្សម្នាក់ៗ។ វាគឺជាគំនិត អារម្មណ៏ ហើយនឹងបំណងប្រាថ្នារបស់យើង។ ចិត្តត្រូវបានលើក ឡើងចំនួន៧៤ដង នៅក្នុងបទគម្ពីរសុភាសិតថា ជាប្រភពនៃការប្រព្រឹត្តគ្រប់បែបយ៉ាងរបស់យើង។
ចូររក្សាចិត្ត ដោយអស់ពីព្យាយាម ដ្បិតអស់ទាំងផលនៃជីវិត សុទ្ធតែចេញពីក្នុងចិត្តមក (សុភាសិត ៤:២៣)
អ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលយើងធ្វើ មិនថាល្អឬអាក្រក់ ចាប់ផ្តើមនៅក្នុងចិត្តរបស់យើង។ ព្រះយេស៊ូវលើកឡើងពីការប្រព្រឹត្តដ៏អាក្រក់ដែលចេញពីចិត្តមនុស្សដែលធ្វើអោយមនុស្សស្មោកគ្រោក។ វាចាប់ផ្តើមជាមួយ នឹងគំនិតអាក្រក់ ហើយដឹកនាំទៅការប្រព្រឹត្តដូចជា (១) សេចក្ដីកំផិត ដែលជាអំពើបាបនៃសេចក្តីកំផិត គ្រប់យ៉ាងទាំងនៅក្នុងគំនិតនិងការប្រព្រឹត្ត (ម៉ាថាយ ៥:២៧-២៨) (២) សហាយស្មន់ គឺជាការរួមដំណេក ជាមួយនឹងប្តីប្រពន្ធអ្នកដទៃ (៣) កាប់សំឡាប់គេ គឺជាសម្លាប់ដែលរៀបគំរោង ប៉ុន្តែកំហឹងហើយនឹងការប្រមាថ ក៏ជាប្រភេទនៃសម្លាប់ មនុស្សនៅក្នុងចិត្តដែរ (ម៉ាថាយ ៥: ២១-២២)។
លួចប្លន់ លោភោ ខិលខូច ឧបាយកល អាសអាភាស ភ្នែកអាក្រក់ ជេរប្រមាថ ឆ្មើងឆ្មៃ នឹងសេចក្ដីចំកួត
៧:២២ (៤) លួចប្លន់ ដែលរួមបញ្ចូលគ្រប់ការប្រព្រឹត្តនៃការលួច (៥) លោភោ គឺជាបំណងប្រាថ្នានៃ ការចង់បានទ្រព្បសម្បត្តិរបស់អ្នកដទៃ (៦) ខិលខូច គឺជាសេចក្តីសំអប់របស់មនុស្ស ហើយនឹងចិត្តប៉ងប្រាថ្នានៅ ក្នុងការធ្វើអោយអ្នកដទៃឈឺចាប់ (៧) ឧបាយកល គឺជាផ្ទុយពីភាពស្មោះត្រង់។ វាគឺជាការកុហកអ្នកដទៃ ដើម្បីបញ្ឆោតអោយគេជឿលើសេចក្តីកំភូត (៨) អាសអាភាស គឺជាការប្រព្រឹត្តដែលគួរខ្មាសអៀនជាសាធារណៈ (៩) ភ្នែកអាក្រក់ (ច្រណែន) គឺជាការដែលមិនរីករាយជាមួយនឹងភាពជោគជ័យរបស់អ្នកដទៃ។ (១០) ជេរប្រមាថ គឺជាការនិយាយអាក្រក់ពាក្យមិនពិត អំពីអ្នកណាម្នាក់។ (១១) ឆ្មើងឆ្មៃ គឺជាអំពើបាបដំបូង។ វាគឺជាអំពើបាបរបស់សាតាំងដែលមិនចង់ថ្វាយបង្គំព្រះជាម្ចាស់ ប៉ុន្តែចង់អោយគេថ្វាយបង្គំវា។ វាគឺជាអំពើបាប របស់អ័ដាមនិងអេវ៉ាដែលមិនចង់ស្តាប់តាមព្រះ ប៉ុន្តែចង់ប្រែក្លាយ ដូចជាព្រះ (១២) សេចក្តីចំកួត ជាការរស់នៅ ដោយគ្មានប្រាជ្ញាដោយព្រោះតែខ្វះសណ្តាប់ធ្នាប់ឬកម្រិតសីលធម៌នៃការរស់នៅ។
គឺសេចក្ដីអាក្រក់ទាំងនេះហើយ ដែលចេញពីខាងក្នុងមក ហើយធ្វើឲ្យមនុស្សស្មោកគ្រោកវិញ។
៧:២៣ ការអាក្រក់ទាំងអស់នេះហើយដែលចេញពីក្នុងខ្លួនយើងមក។ ពួកសាសន៍យូដាជឿថាសេចក្តីល្អចេញ ពីខាងក្នុងពួកគេហើយសេចក្តីអាក្រក់នៅខាងក្រៅខ្លួនពួកគេ។ ប៉ុន្តែការនេះមិនត្រឹមត្រូវនោះឡើយ។ បញ្ហាដ៏ធំបំផុតរបស់យើងមិនមែនជាអ្វីដែលនៅខាងក្រៅខ្លួនយើងនោះទេ។ វាគឺជាអ្វីដែលនៅខាងក្នុងខ្លួនយើង (គឺជាលក្ខណៈបាបនៃភាពជាមនុស្ស)។ មនុស្សព្យាយាមរស់តាមគុណតម្លៃនៃសីលធម៌ ប៉ុន្តែលោកិយ៍នៅតែ ពោរពេញដោយអំពើបាបរបស់មនុស្ស។ តើយើងអាចបំបាក់រង្វង់នៃអំពើបាបនេះហើយនឹងការឈឺចាប់ ដែលជា លទ្ធផលបានដោយរបៀបណា? ចម្លើយនោះគឺយើងទាំងអស់គ្នាត្រូវការចិត្តថ្មីមួយ។ សូមស្តាប់ពីរបៀបដែល សេចក្តីសញ្ញាថ្មីនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទត្រូវបានរៀបរាប់នៅក្នុង អេសេគាល ៣៦:២៦-២៧:
អញនឹងឲ្យឯងមានចិត្តថ្មី ហើយនឹងដាក់វិញ្ញាណថ្មីនៅក្នុងឯងដែរ អញនឹងដកចិត្តដែលរឹងដូចថ្មពីរូបសាច់ឯងចេញ រួចនឹងឲ្យមានចិត្តជាសាច់វិញ អញនឹងដាក់វិញ្ញាណរបស់អញនៅក្នុងឯងរាល់គ្នា ហើយបណ្តាលឲ្យឯងរាល់គ្នាដើរតាមក្រឹត្យក្រម ហើយរក្សាបញ្ញត្តច្បាប់របស់អញ ព្រមទាំងប្រព្រឹត្តតាមផង
នេះគឺជាដំណោះស្រាយតែមួយចំពោះបញ្ហានៃសេចក្តីអាក្រក់ អំពើបាបហើយនឹងការរងទុក្ខវេទនា។ មានព្រះមួយ អង្គដែលពោរពេញដោយព្រះចេស្តាដែលអាចផ្លាស់ប្តូរចិត្តរបស់យើង ហើយទ្រង់អាចដាក់សេចក្តីមេត្តាជំនួស អោយភាពអាត្មានិយម សេចក្តីស្រឡាញ់តាជំនួសអោយសំអប់ ហើយងអំណរជំនួសអោយទុក្ខព្រួយ។ យើងត្រូវការព្រះក្នុង ការផ្លាស់ប្រែ យើងពីខាងក្នុងមក។ មានតែតាមរយៈការទទួលយកកិច្ចការនៃការផ្លាស់ប្តូរ នៃព្រះតាមរយៈព្រះ វិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ព្រះអង្គនៅក្នុងយើងតែប៉ុណ្ណោះដែលយើងអាចទទួលបានសេចក្តី សង្រ្គោះពីអំណាចនៃអំពើបាបបាន។
ទ្រង់ក្រោកឡើងយាងចេញពីទីនោះ ទៅឯប្រទល់ដែនស្រុកទីរ៉ុស នឹងស្រុកស៊ីដូន រួចចូលទៅក្នុងផ្ទះ១ មិនចង់ឲ្យអ្នកណាដឹងសោះ តែទ្រង់នៅកំបាំងពុំបាន
៧:២៤ នេះគឺជាពេលតែមួយនៅក្នុងព័ន្ធកិច្ចរបស់ព្រះយេស៊ូវដែលព្រះអង្គចាកចេញពីផាឡេស្ទីន។ ព្រះអង្គយាងទៅខាងជើងទៅស្រុកទីរ៉ុស ចំងាយ៥៥គីឡូម៉ែត្រ ដែលចំណាយពេល ២-៣ ថ្ងៃថ្មើរជើង។ សំនួរដំបូងបំផុតដែលយើងគួរសួរនោះគឺហេតុអ្វី? វាមិនមែនជាការដែលព្រះអង្គទៅបង្រៀនឬធ្វើព័ន្ធកិច្ច នោះឡើយ ដោយព្រោះតែបានប្រាប់យើងថាព្រះអង្គមិនសព្វព្រះទ័យអោយអ្នកណាម្នាក់ដឹងថា ព្រះអង្គ យាងទៅទីនោះឡើយ។ ព្រះអង្គយាងទៅទីនោះដើម្បីបង្រៀនដល់សិស្សរបស់ព្រះអង្គនូវមេរៀនដ៏សំខាន់ ដែលពួកគេត្រូវចាកចេញពីស្រុកកំណើតរបស់ពួកគេដើម្បីស្វែងយល់។ ទីរ៉ុសគឺជាទីក្រុងមួយនៅតាមឆ្នេរ សមុទ្រនៃមេឌីទែរ៉ីណេ។ វាគឺជាស្រុករបស់សាសន៍ដទៃ។
ដ្បិតមានស្ត្រីម្នាក់មានកូនស្រី១ ដែលអារក្សអសោចិ៍ចូល នាងបានឮនិយាយពីទ្រង់ ក៏មកទំលាក់ខ្លួនក្រាបនៅទៀបព្រះបាទទ្រង់ (រីឯស្ត្រីនោះ ជាសាសន៍ក្រេក កូនកាត់ស៊ីរ៉ូ-ភេនីស) នាងក៏ទូលអង្វរឲ្យទ្រង់ដេញអារក្សពីកូនស្រីនាងចេញ
៧:២៥-២៦ ការដែលទំលាក់ខ្លួននៅទាបជើងអ្នកណាម្នាក់គឺជានិមិត្តសញ្ញានៃការបន្ទាបខ្លួននៅពេលដែល ធ្វើការស្នើរសុំអ្វីមួយ។ ស្រ្តីនោះជាសាសន៍សីរ៉ូ ភេនីស ជនជាតិក្រេក។ នាងបានទទូចអង្វរជាច្រើនដងដែល ជាការបង្ហាញថានាងពិតជាត្រូវការជំនួយយ៉ាងខ្លាំងបំផុត។
តែព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលទៅនាងថា ទុកឲ្យកូនក្មេងស៊ីឆ្អែតជាមុនសិន ព្រោះមិនគួរនឹងយកនំបុ័ងរបស់កូនក្មេងបោះទៅឲ្យឆ្កែស៊ីទេ
៧:២៧ សាសន៍យូដាបានហៅពួកសាសន៍ដទៃថា “ឆ្កែ” គឺជាការប្រមាថ ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវមិនបានប្រើពាក្យនោះ សម្រាប់ជាការប្រមាថនោះឡើយ។ សាសន៍យូដាហៅថាឆ្កែស្មោកគ្រោក (κύων) តែផ្ទុយទៅវិញ ព្រះយេស៊ូវ បានប្រើពាក្យថាឆ្កែតូច ឬកូនឆ្កែដែលជាសត្វចិញ្ចឹមរបស់គ្រួសារ (κυναρίοις)។ ប្រសិនបើព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យ បដិសេធជាមួយនឹងនាង ព្រះអង្គនឹងបានហៅនាងថា κύων វិញ ប៉ុន្តែព្រះអង្គមិនបានហៅនាងយ៉ាងនោះឡើយ ហើយការនេះដែលបានលើកទឹកចិត្តនាងនៅក្នុងការព្យាយាម។ សូមចំណាំថាព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថាទុកឲ្យកូន ក្មេងស៊ីដំប៉័ងរបស់វាជាមុនសិន។ ព្រះអង្គមានបន្ទូលថាពួកសាសន៍យូដាត្រូវតែបានទទួលព្រះពររបស់ព្រះមេស៊ី ជាមុនសិន។ ព្រះអង្គមិនបានមានបន្ទូលថាសាសន៍ដទៃមិនអាចនឹងទទួលបានព្រះពរពីព្រះអង្គនោះឡើយ ហើយជាថ្មីម្តងទៀតការនេះជាការលើកទឹកចិត្តដល់ស្រ្តីនោះ។
នាងទូលឆ្លើយថា មែនហើយ ព្រះអម្ចាស់ ប៉ុន្តែឆ្កែនៅក្រោមតុវាស៊ីកំទេចពីកូនក្មេងដែរ
៧:២៨ ស្រ្តីនោះបានហៅព្រះយេស៊ូវថា “ព្រះអម្ចាស់”។ នាងគឺជាមនុស្សតែម្នាក់ដែលបានហៅព្រះយេស៊ូវថា “ព្រះអម្ចាស់” នៅក្នុងដំណឹងល្អម៉ាកុស។ នាងមិនមានការអាក់អន់ចិត្តដោយព្រោះព្រះបន្ទូលព្រះយេស៊ូវនោះ ឡើយ ដោយព្រោះតែនាងបានយល់ពីអ្វីដែលព្រះអង្គមានបន្ទូល។ នាងបានដឹងថាឆ្កែព្រៃមិនត្រូវបានផ្តល់អាហារ ឲ្យនោះឡើយ ប៉ុន្តែសត្វចិញ្ចឹមនឹងបានអាហារវិញ។ ការឆ្លើយតបរបស់នាងបង្ហាញថា នាងសង្ឃឹមថានាងក៏អាច ទទួលបានការអស្ចារ្យពីព្រះយេស៊ូវ ដូចដែលពួកសាសន៍យូដាជាច្រើនបានទទួលដែរ។
នោះទ្រង់មានបន្ទូលថា ដោយព្រោះពាក្យនោះ ចូរនាងទៅចុះ អារក្សបានចេញពីកូននាងហើយ រួចកាលនាងបានទៅដល់ផ្ទះវិញ ក៏ឃើញកូនដេកនៅលើគ្រែ អារក្សបានចេញស្រេចហើយ។
៧:២៩-៣០ ព្រះយេស៊ូវសព្វព្រះទ័យចំពោះសេចក្តីជំនឿដែលនាងបានបង្ហាញនៅក្នុងការឆ្លើយតបរបស់នាង (ម៉ាថាយ ១៥:២៨)។ វាអាចជានំប៉័ងរបស់កូនក្មេង ប៉ុន្តែនាងបានដឹងច្បាស់ថាវាជា “តុអាហាររបស់ម្ចាស់” (ម៉ាថាយ ១៥:២៧)។ ព្រះពររបស់ព្រះជាម្ចាស់មិនមែនមានសម្រាប់តែអ៊ីស្រាអែលតែប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែ ចំពោះព្រះម្ចាស់ដែលទ្រង់ប្រទាន ពរដល់អស់អ្នកណាដែលមានជំនឿនៅក្នុងព្រះអង្គ។ កូនស្រីរបស់ស្រ្តីនោះ មិននៅទីនោះឡើយ ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវ បានប្រោសនាងពីចំងាយដោយព្រោះតែសេចក្តីជំនឿរបស់ម្តាយនាង។ ពាក្យកិរិយាស័ព្ទ នៅក្នុងភាសាក្រិចដែលប្រើនោះគឺ (ἐξεληλυθός) ប្រាប់យើងទាំងអស់គ្នាថាវិញ្ញាណអាក្រក់ បានចេញទៅ ព្រមទាំងនៅឆ្ងាយពីនាងជារៀងរហូតតទៅ។
ព្រះយេស៊ូវបាននាំសិស្សព្រះអង្គចេញពីស្រុកផាឡេស្ទីនដើម្បីបង្រៀនពួកគេមេរៀនដ៏សំខាន់មួយ។ តាមរយៈ ការបង្ហាញព្រះទ័យករុណាចំពោះស្រ្តីនោះ ព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញថាដំណឹងល្អគឺសម្រាប់មនុស្សគ្រប់ជាតិសាសន៍ ទាំងអស់។ ស្រ្តីសាសន៍ស៊ីរ៉ូ ភេនីស បានទទួលការអស្ចារ្យពីព្រះមេស៊ី! នៅក្នុងដំណឹងល្អ មានតែមនុស្សពីរនាក់ តែប៉ុណ្ណោះដែលទទួលបានសរសើរចំពោះសេចក្តីជំនឿរបស់ពួកគាត់ពីព្រះយេស៊ូវ។ នាងជាម្នាក់ក្នុងចំណោម នោះ។ ម្នាក់ទៀតគឺជាមេទ័ពរ៉ូម៉ាំង (ម៉ាថាយ៨:១០)។ អ្នកទាំងពីរនាក់សុទ្ធតែជាសាសន៍ដទៃ។
លំដាប់ពីនោះមក ទ្រង់ចេញពីព្រំដែនស្រុកទីរ៉ុស នឹងស៊ីដូន ក៏យាងកាត់ស្រុកដេកាប៉ូល មកដល់សមុទ្រកាលីឡេវិញ
៧:៣១ ព្រះយេស៊ូវបានធ្វើដំណើរជុំវិញយ៉ាងឆ្ងាយក្នុងការវិលត្រឡប់មកកាលីឡេវិញ។ ព្រះអង្គបានយាង ថ្មើរជើងចំងាយ ២៥០ គីឡូម៉ែត្រហើយអាចនឹងចំណាយពេលជាច្រើនខែ។ ព្រះអង្គបានស្នាក់នៅក្នុងទឹក ដីសាសន៍ដទៃ ជាដំបូងបំផុតបានយាងទៅប៉ែកខាងជើងទៅស៊ីដូន ហើយបន្ទាប់មកទៅប៉ែកខាងត្បូងឈាង ខាងកើតទៅដេកាប៉ូល។ កា រនេះបានផ្តល់ពេលវេលាផ្ទាល់ខ្លួនដល់ព្រះយេស៊ូវនៅក្នុងការបង្រៀនសិស្សព្រះអង្គ ដោយការចៀសចេញពីទឹកដីដែលគ្រប់គ្រងដោយសត្រូវរបស់ព្រះអង្គ។
នោះមានគេនាំមនុស្សថ្លង់ម្នាក់ ដែលនិយាយទាំងពិបាក មកឯទ្រង់ ក៏ទូលអង្វរឲ្យទ្រង់ដាក់ព្រះហស្តលើគាត់
៧:៣២ ដោយព្រោះតែមនុស្សនោះថ្លង់ ហើយគាត់មិនអាចរៀននិយាយឲ្យបានល្អនោះឡើយ។
ទ្រង់ក៏នាំគាត់ចេញពីហ្វូងមនុស្សទៅដោយឡែក យកអង្គុលីព្រះហស្តដាក់ក្នុងត្រចៀកគាត់ រួចស្តោះទឹកព្រះឱស្ឋ ហើយពាល់អណ្តាតគាត់ កាលទ្រង់បានងើបទតទៅលើមេឃហើយ នោះទ្រង់ថ្ងូរ រួចមានបន្ទូលទៅគាត់ថា «អិបផាថា» គឺថា ឲ្យបើកឡើង
៧:៣៣-៣៤ ព្រះយេស៊ូវបាននាំយកគាត់ទៅដោយឡែកទៅកន្លែងស្ងាត់ហើយបានមានបន្ទូលនឹងគាត់ដោយ សញ្ញាដើម្បីបង្ហាញពីអ្វីដែលព្រះអង្គនឹងធ្វើ។ ព្រះអង្គបានពាល់ត្រចៀកហើយនឹងអណ្តាតមនុស្សនោះ ហើយ ព្រះអង្គបានប្រើទឹកព្រះឳស្ឋ។ នេះជាសញ្ញាក្នុងការមានបន្ទូលនឹងមនុស្សនោះថា ព្រះអង្គទ្រង់នឹងប្រោស ត្រចៀក និងអណ្តាតគាត់ឲ្យជា។ បន្ទាប់មក ព្រះយេស៊ូវសម្លឹងមើលទៅស្ថានសួគ៌ដើម្បីបង្ហាញថាព្រះចេស្តានៃការប្រោស ឲ្យជាគឺមកពីព្រះជាម្ចាស់។ ព្រះយេស៊ូវបានថ្ងូរ ជាការអធិស្ឋានដោយគ្មានពាក្យ។ ទាំងអស់នេះ គឺដើម្បីទំនាក់ ទំនងនឹងមនុស្សថ្លង់ ដើម្បីលើកទឹកចិត្តដល់សេចក្តីជំនឿរបស់គាត់ មុនពេលដែលការប្រោសឲ្យជាកើតមានឡើង ។ ព្រះយេស៊ូវកំពុងមានបន្ទូលទៅមនុស្សនោះថា ព្រះអង្គនឹ ងប្រោសគាត់ ដោយព្រះចេស្តាដែលមកពីព្រះ ដោយព្រោះតែព្រះអង្គយកព្រះទ័យទុកដាក់ ចំពោះគាត់យ៉ាងខ្លាំង។
ស្រាប់តែត្រចៀកក៏បើក សរសៃអណ្តាតបានធូរ នោះគាត់និយាយបានយ៉ាងច្បាស់
៧:៣៥ សម្រាប់មនុស្សថ្លង់ ភាសាដែលនិយាយបានច្បាស់ជាធម្មតាត្រូវតែរៀនក្នុងរយៈពេលមួយ។ នៅក្នុងករណីនេះ មនុស្សនោះអាចនិយាយបានច្បាស់ បន្ទាប់ពីត្រូវបានប្រោសឲ្យជា។
ទ្រង់ហាមមិនឲ្យគេប្រាប់ឲ្យអ្នកណាដឹងឡើយ ប៉ុន្តែដែលទ្រង់ហាមប៉ុណ្ណា នោះគេចេះតែប្រកាសប្រាប់រឹតតែច្រើនឡើងប៉ុណ្ណោះទៀត គេនឹកប្លែកក្នុងចិត្តជាខ្លាំងពន់ពេក ដោយពាក្យថា លោកបានធ្វើការទាំងអស់សុទ្ធតែល្អ គឺបានប្រោសទាំងមនុស្សថ្លង់ឲ្យស្តាប់ឮ ហើយមនុស្សគឲ្យនិយាយបាន។
៧:៣៦-៣៧ ការប្រោសមនុស្សថ្លង់ឲ្យស្តាប់ឮគឺជាសញ្ញាមួយរបស់ព្រះមេស៊ី។ វាបានសម្រេចសេចក្តីទំនាយ របស់ហោរាអេសាយ ដែលបាននិយាយថា៖ ភ្នែករបស់មនុស្សខ្វាក់ នឹងបានភ្លឺឡើង ហើយត្រចៀករបស់ មនុស្សថ្លង់នឹងឮបាន គ្រានោះ ពួកមនុស្សខ្វិននឹងលោតដូចជាប្រើស ហើយអណ្តាតរបស់មនុស្សគនឹងច្រៀងឡើង (អេសាយ ៣៥ :៥-៦)។ មនុស្សមានការអស្ចារ្យជាខ្លាំងដោយការអស្ចារ្យដែលពួកគេបាន ប្រកាសគ្រប់ទីកន្លែង ផ្ទុយពីអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានហាមមិនអោយគេប្រាប់អ្នកណាម្នាក់ឡើយ។ ពួកគេបាននិយាយថា “លោកបានធ្វើការទាំងអស់សុទ្ធតែល្អ”។ វាគឺជាការរៀបរាប់ដ៏ត្រឹមត្រូវចំពោះព័ន្ធកិច្ចរបស់ព្រះយេស៊ូវ។
ជំពូក ប្រាំពីរ-ចំនុចសំខាន់
(១៤) ព្រះជាម្ចាស់ចាប់អារម្មណ៍នឹងដួងចិត្តរបស់យើង មិនមែនជាសាសនារបស់យើងនោះឡើយ។
(១៥) ព្រះពររបស់ព្រះជាម្ចាស់គឺសម្រាប់អស់អ្នកណាដែលជឿ មិនបែងចែកអាយុ ភេទ ជនជាតិ ឬជាតិសាសន៍នោះឡើយ។
