ជំពូក ១៥
ដល់ព្រឹកឡើង កាលពួកសង្គ្រាជ ពួកចាស់ទុំ នឹងពួកអាចារ្យ ព្រមទាំងក្រុមជំនុំទាំងអស់បានប្រជុំពិគ្រោះគ្នា នោះក៏ចងព្រះយេស៊ូវ នាំបញ្ជូនទៅឯលោកពីឡាត់
១៥:១ ពេលនោះម៉ោងប្រហែល ៦ព្រឹក (យ៉ូហាន ១៩:១៤)។ ពួកអ្នកកាត់ក្តី (សាន់ហេឌ្រីន) បានធ្វើការកាត់ក្តីជាលើកទីបីពេលទាបភ្លឺដើម្បីគ្របបាំងការកាត់ក្តីដោយខុសច្បាប់កាលពីយប់មុននេះ (លូកា ២២:៦៦ -៧១)។ យ៉ាងណាមិញ ការកាត់ក្តីនេះក៏ខុសច្បាប់ដែរ ដោយព្រោះតែជាថ្ងៃនៃការរៀបចំសម្រាប់ពិធីបុណ្យរំលង ហើយវាជា ការរំលងច្បាប់នៅក្នុងការកាត់ក្តីក្នុងថ្ងៃដែលមានពិធីបុណ្យ។
ព្រះយេស៊ូវបានផ្តន្ទាទោសពីបទប្រមាថ។ ទោសដែលត្រូវចំពោះការប្រមាថគឺត្រូវចោលនឹងថ្មដល់ស្លាប់ (លេវីវិន័យ ២៤:១៦) ប៉ុន្តែពួករ៉ូម៉ាំងមិនអនុញ្ញាតអោយសាសន៍យូដាដាក់ទោសស្លាប់ដល់អ្នកណាម្នាក់នោះឡើយ (យ៉ូហាន ១៨:៣១)។ ដូច្នេះហើយ គណៈសាន់ហេឌ្រីនបានរៀបចំគម្រោងនៅក្នុងការបញ្ចុះបញ្ចូលចៅហ្វាយ ក្រុងរ៉ូម៉ាំងបង្គាប់ទោសស្លាប់ដល់ព្រះយេស៊ូវ។ ពួកគេដឹងថា ពួករ៉ូម៉ាំងមិនខ្វល់ខ្វាយពីបញ្ហាសាសនារបស់សាសន៍ យូដានោះឡើយ ដូច្នេះហើយ ពួកគេបានផ្លាស់ប្តូរបទចោទដែលទាស់នឹងព្រះយេស៊ូវ។ ពួកគេថាព្រះយេស៊ូវ បានហាមឃាត់ប្រជាជនមិនឲ្យបង់ពន្ធដល់រ៉ូមហើយប្រកាសថាជាស្តេច (លូកា ២៣:១-២)។ វាមិនមែនជា ការពិតនោះឡើយ ប៉ុន្តែបទចោទប្រកាន់ពីការក្បត់ជាតិជាបទឧក្រិដ្ឋដែលរ៉ូម៉ាំងមិនអាចមិនអើពើបានឡើយ។ ដូច្នេះហើយ ព្រះយេស៊ូវត្រូវបានគេបញ្ជូនទៅដល់ពួកសាសន៍ ដូចដែលព្រះអង្គបានមានបន្ទូលថានឹងកើតឡើង (១០:៣៣)។
លោកប៉ុនទាស ពីឡាត់គឺជាចៅហ្វាយក្រុងរ៉ូមនៅក្នុងស្រុកយូដាចាប់ពីឆ្នាំ ២៦ គ,ស ដល់ ឆ្នាំទី ៣៦ គ,ស។ នៅក្នុងពិធីបុណ្យរំលង ក្រុងយេរូសាឡិមពេញដោយហ្វូងមនុស្សដែលមានសាសន៍យូដាប្រមាណជា ២លាននាក់ មកប្រារព្ធពីការដែលលោកម៉ូសេបានដឹកនាំឰយុកោរបស់ពួកគេអោយបានរួចពីការគ្រប់គ្រងរបស់ប្រទេសអេស៊ីព្ទ។ ពេលនោះមានទាហានរ៉ូម៉ាំងតែ ១០០០ នាក់តែប៉ុណ្ណោះដើម្បីការពារ។ លោកពីឡាត់មានការភ័យខ្លាច ហើយ ព្យាយាមជៀសវាងពីការអ្វីមួយដែលធ្វើអោយហ្វូងមនុស្សបង្ករទៅជាបញ្ហាហើយប្រឆាំងទាមទារសេរីភាពពីការត្រួតត្រារបស់រ៉ូម៉ាំង។
លោកពីឡាត់ពិចារណាសួរទ្រង់ថា តើអ្នកជាស្តេចរបស់សាសន៍យូដាឬអី ទ្រង់មានបន្ទូលឆ្លើយថា ត្រូវដូចលោកមានប្រសាសន៍ហើយ
១៥:២ ចក្រភពរ៉ូមមិនអនុញ្ញាតអោយសាសន៍យូដាមានស្តេចជារបស់ខ្លួនគេនោះឡើយ។ ដូច្នេះហើយ លោកពីឡាត់សួរព្រះយេស៊ូវថាតើទ្រង់ជា “ស្តេចរបស់សាសន៍យូដាឬអី” ដើម្បីអោយបានដឹងថាបទចោទពី ទោសក្បត់ជាតិរបស់រ៉ូមនោះពិតដែរទេ។ ចម្លើយរបស់ព្រះយេស៊ូវបានបញ្ជាក់ថាព្រះអង្គទ្រង់គឺជាស្តេចរបស់ ពួកសាសន៍យូដា ប៉ុន្តែមិនមែនតាមអ្វីដែលលោកពីឡាត់គិតស្មាននោះឡើយ (យ៉ូហាន ១៨:៣៣-៣៧)។
ឯពួកសង្គ្រាជ គេចោទប្រកាន់ទ្រង់ខ្លាំងណាស់ នោះលោកពីឡាត់ក៏ពិចារណាសួរទ្រង់ម្តងទៀត ដោយពាក្យថា តើអ្នកមិនព្រមឆ្លើយសោះទេឬអី មើល រឿងជាច្រើនទាំងម៉្លេះ ដែលគេធ្វើបន្ទាល់ទាស់នឹងអ្នក តែព្រះយេស៊ូវទ្រង់ឥតមានឆ្លើយអ្វីទៀតសោះ បានជាលោកពីឡាត់ក៏អស្ចារ្យក្នុងចិត្ត។
១៥:៣-៥ ពួកសង្រ្គាជបានបន្តចោទប្រកាន់នឹងព្រះយេស៊ូវ។ ទោះបីជាព្រះយេស៊ូវគ្មានទោសកំហុសណាមួយ ក៏ដោយ ព្រះអង្គនៅតែស្ងៀមស្ងាត់ដោយព្រោះតែបេសកកម្មរបស់ព្រះអង្គគឺដើម្បីសុគតជំនួសអំពើបាបយើង ទាំងអស់គ្នា។ ការដែលធ្វើដូច្នោះ បទគម្ពីរ អេសាយ ៥៣:៧ ត្រូវបានសម្រេច។ យើងបានឃើញពីលក្ខណៈ ដ៏វិសេសរបស់ព្រះយេស៊ូវនៅក្នុងការគ្រប់គ្រងខ្លួនហើយសេចក្តីស្ងប់ចិត្តពេលដែលកំពុងតែប្រឈមមុខជាមួយនឹងការវាយប្រហារដោយពាក្យសំដីនិងការវាយដំពីសត្រូវរបស់ព្រះអង្គ។ លោកពីឡាត់មានការអស្ចារ្យ ចំពោះ ព្រះយេស៊ូវដែលមិនផ្តល់ចំលើយអ្វីសោះ។ គាត់ចង់ដោះលែងព្រះយេស៊ូវ ហើយព្រះយេស៊ូវអាចនឹងបញ្ចុះ បញ្ចូលអោយគាត់ដោះលែងព្រះអង្គយ៉ាងងាយស្រួល។ នៅក្នុងភាពស្ងប់ស្ងាត់របស់ព្រះអង្គ យើងបានឃើញថា ព្រះអង្គបានលះបង់ព្រះជន្មដោយស្ម័គ្រចិត្ត។
រីឯនៅបុណ្យនោះ លោកតែងធ្លាប់លែងអ្នកទោសម្នាក់ឲ្យដល់គេតាមដែលគេសូម
១៥:៦ ដោយព្រោះតែលោកពីឡាត់ចង់ផ្គាប់ចិត្តដល់សាសន៍យូដានៅក្នុងពិធីបុណ្យរំលងនោះ ជារៀងរាល់ ឆ្នាំគាត់តែងតែដោះលែងអ្នកទោសម្នាក់។
គ្រានោះ មានម្នាក់ឈ្មោះបារ៉ាបាស ជាប់គុកជាមួយនឹងពួកអ្នកបះបោរ ជាអ្នកដែលបានសំឡាប់គេក្នុងវេលាបះនោះ
១៥:៧ មានអ្នកទោសមួយចំនួនដែលជាប់គុកដោយព្រោះតែបានវាយប្រហារលើទាហានរ៉ូម៉ាំង។ ក្នុងចំណោម អ្នកទាំងនោះមានបារ៉ាបាស។គាត់ជាចោរប្លន់ (យ៉ូហាន ១៨:៤០) ជាឃាតករ (លូកា ២៣:១៨-១៩) ហើយជាមេនៃពួកបះបោរដែលបានព្យាយាមផ្តួលរំលំរដ្ឋាភិបាលរ៉ូម៉ាំង នៅក្រុងយេរូសាឡឹម។ ដូច្នេះហើយ បារ៉ាបាសជាអ្នក ដែលមានទោសនៃប្រព្រឹត្តបទឧក្រិដ្ឋ ដែលព្រះយេស៊ូវត្រូវបានចោទប្រកាន់មិនពិត នោះគឺជាទោសក្បត់ជាតិ។
ហ្វូងមនុស្សក៏ចាប់តាំងស្រែកឡើង សូមលោកបើកឲ្យដល់គេ ដូចជាលោកតែងធ្លាប់ធ្វើមក លោកពីឡាត់សួរគេថា តើចង់ឲ្យខ្ញុំលែងស្តេចសាសន៍យូដា ឲ្យដល់អ្នករាល់គ្នាឬអី នេះដ្បិតលោកជ្រាបថា ពួកសង្គ្រាជបានបញ្ជូនទ្រង់ ដោយឈ្នានីសទេ
១៥:៨-១០ លោកពីឡាត់ដឹងថា មូលហេតុដែលពួកសំដេចសង្ឃប្រឆាំងនឹងព្រះយេស៊ូវ គឺមិនមែនមានចិត្តស្មោះត្រង់របស់ពួកគេចំពោះរ៉ូមនោះឡើយ ប៉ុន្តែគឺដោយភាពច្រណែនឈ្នានីសរបស់គេ ចំពោះព្រះយេស៊ូវទៅវិញទេ។ គាត់ដឹងថាព្រះយេស៊ូវគ្មានកំហុស ហើយគាត់មានសុខចិត្តនៅក្នុងការដោះលែងព្រះអង្គ (ម៉ាថាយ ២៧:១៩;លូកា ២៣:១៣-១៦) ដូច្នេះហើយ គាត់បានសួរដល់ហ្វូងមនុស្សថាតើគាត់គួរតែដោះលែងព្រះយេស៊ូវដែលជា “ស្តេចរបស់សាសន៍យូដា” ដែរទេ។
តែពួកសង្គ្រាជបានញុះញង់ហ្វូងមនុស្ស ឲ្យសូមឲ្យលោកលែងបារ៉ាបាសវិញ
១៥:១១ នៅក្នុងហ្វូងមនុស្សរួមទាំងពួកអ្នកដែលគាំទ្របារ៉ាបាស,ហើយនឹងពួកមនុស្សដែលពួកសង្រ្គាជ បានបញ្ចុះបញ្ចូលអោយស្រែកទាស់នឹងព្រះយេស៊ូវ (ម៉ាថាយ ២៧:២០)។ មានពួកអ្នកដែលជឿលើព្រះយេស៊ូវ ជាច្រើន ប៉ុន្តែភាគច្រើនជាអ្នកមកពីស្រុកកាលីឡេ ហើយបានស្នាក់នៅក្នុងភូមិខាងក្រៅទីក្រុងយេរូសាឡិម ក្នុងពិធីបុណ្យរំលង។ ដូច្នេះហើយពួកគេមិនបាននៅក្នុងទីក្រុងពេលព្រឹកព្រលឹមយ៉ាងនេះនោះឡើយ ហើយក៏ មិនបានដឹងថាមាន ការកាត់ក្តីនៅក្នុងលានរបស់លោកពីឡាត់ដែរ។ គម្រោងរបស់គណៈសាន់ហេឌ្រីនគឺដើ ម្បីបញ្ចប់ការកាត់ក្តី មុនពេលដែលពួកអ្នកជឿពីស្រុកកាលីឡេភ្ញាក់ឡើងហើយដើរចូលទៅក្នុងទីក្រុង។
លោកពីឡាត់ក៏សួរគេម្តងទៀតថា ដូច្នេះ តើចង់ឲ្យខ្ញុំធ្វើអ្វីនឹងអ្នកដែលអ្នករាល់គ្នាហៅថា ស្តេចសាសន៍យូដានេះ គេស្រែកឡើងទៀតថា ចូរឆ្កាងវាទៅ លោកពីឡាត់សួរគេថា ដូច្នេះ តើគាត់បានធ្វើខុសអ្វី នោះគេស្រែកកាន់តែ ខ្លាំងឡើងថា ចូរឆ្កាងវាទៅ
១៥:១២-១៤ លោកពីឡាត់ព្យាយាមដោះលែងព្រះយេស៊ូវ (យ៉ូហាន ១៨:៣៨; ១៩:៦, ១៩:១២) ប៉ុន្តែ ហ្វូងមនុស្សទាមទារអោយប្រហារជីវិតព្រះយេស៊ូវ។ លោកពីឡាត់ប្រកាសថាព្រះយេស៊ូវមានមិនទោសនោះ ឡើយ។ ប៉ុន្តែពួកគេនៅតែទាមទារ “ចូរឆ្កាងវាទៅ”។
ការឆ្កាងត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយចក្រភពពើស៊ីនៅក្នុងឆ្នាំ ៥១៩ មុន គ,ស។ ដែកមុតស្រួចត្រូវបានបោះទំលុះ កដៃឬបាទដៃហើយនឹងជើងដើម្បីភ្ជាប់អ្នកទោសអោយជាប់ជាមួយនឹងឈើឆ្កាង។ ពួកអ្នកជាប់ឆ្កាងនឹងត្រូវរងទុក្ខ រយៈបីបួនថ្ងៃមុនពេលដែលស្លាប់ដោយព្រោះតែស្នាមរបួស ភាពស្រេកឃ្លាន និងខ្វះជាតិទឹក ហើយនិងការដែលស្ថិតក្រោមកំដៅថ្ងៃនៅពេលថ្ងៃនិងភាពត្រជាក់នៅពេលយប់។
ឯពីឡាត់ លោកចង់ធ្វើបំពេញដល់ចិត្តហ្វូងមនុស្សដែរ បានជាលែងបារ៉ាបាសដល់គេ រួចកាលបានវាយព្រះយេស៊ូវដោយរំពាត់ហើយ នោះក៏បញ្ជូនទៅឲ្យគេឆ្កាងទ្រង់។
១៥:១៥ អស់រយៈពេលបីដងដែលលោកពីឡាត់បានប្រកាសថាព្រះយេស៊ូវគ្មានទោស ប៉ុន្តែគាត់ចង់ផ្គាប់ចិត្ត ដល់ហ្វូងមនុស្សដោយព្រោះតែគាត់ភ័យខ្លាចថានឹងមានការបះបោរកើតមានឡើង។ ពួកអ្នកដឹកនាំសាសន៍យូដាបាននិយាយថាលោកពីឡាត់នឹង មិនស្មោះត្រង់ចំពោះសេរសាប្រសិនបើដោះលែងព្រះយេស៊ូវ (យ៉ូហាន ១៩:១២)។ ប្រសិនមានការរាយការណ៍ ដល់សេរសាពីការនេះ លោកពីឡាត់នឹងដាក់ទោស។ លោកពីឡាត់ខ្វល់ខ្វាយពីការថែរក្សាដំណែងរបស់គាត់ជាង ភាពយុត្តិធម៌ ដូច្នេះហើយគាត់បានដោះលែងអ្នកទោសម្នាក់ ហើយបានបញ្ជារអោយប្រហារជីវិតមនុស្សដែលគ្មាន កំហុសម្នាក់។
ការដែលវាត់នឹងខ្សែតីគឺជារបៀបរបបរបស់រ៉ូម៉ាំងមុនពេលដែលឆ្កាង។ ទាហានដោះសម្លៀកបំពាក់របស់បុរសនោះ ហើយគាត់ត្រូវបានអោនចុះ ហើយដៃរបស់គាត់ទាំងខាងត្រូវបានចងផ្អោបទៅក្រោម។ បន្ទាប់មកទាហានពីរនាក់ ម្នាក់ឈរម្ខាង វាយខ្នងទទេរបស់គាត់ជាមួយខ្សែតីដែលធ្វើឡើងពីស្បែកប្រាំបួនខ្សែ។ ខ្សែតីនោះមានចុងដែកមុត ស្រួច ហើយនឹងឆ្អឹងដែលចងនៅខាងចុង ដែលអាចហែកស្បែករហូតដល់ឆ្អឹង។ មនុស្សជាច្រើនស្លាប់ដោយការវាយនេះ។
ចំណែកពួកទាហាន ក៏នាំទ្រង់ទៅឯទីធ្លា ជាទីកាត់ក្តី រួចគេហៅពួកកងទាហានទាំងអស់ ឲ្យមូលគ្នាមក ក៏យកអាវពណ៌ស្វាយបំពាក់ទ្រង់ ហើយក្រងភួងបន្លាបំពាក់លើព្រះសិរ
១៥:១៦-១៧ ពួកទាហានបានឮពួកអ្នកដឹកនាំសាសន៍យូដាចោទប្រកាន់ព្រះយេស៊ូវថាបានប្រកាសថាជា ស្តេច។ ដូច្នេះហើយ ពួកគេបានចំអកព្រះយេស៊ូវដោយការធ្វើពុតជាគោរពដល់ព្រះអង្គដូចជាស្តេច។ ពួកគេបាន បំពាក់រូបពណ៌ស្វាយអោយព្រះអង្គ ដូចជារាជ្យវង្សពាក់។ បន្ទាប់មកពួកគេបានធ្វើម្កុដពីបន្លា (ដើមល្មើរ)។ ពួកគេមិនបានយល់ពីអ្វីដែលពួកគេកំពុងធ្វើនោះឡើយ ប៉ុន្តែការនោះពិតជាសំខាន់ខ្លាំងណាស់។ បន្លាគឺជា និមិត្តសញ្ញា នៃបណ្តាសានៅលើដីដែលជាលទ្ធផលនៃអំពើបាបរបស់មនុស្ស (លោកុប្បត្តិ ៣:១៧-១៨)។ ពួកទាហានបាន យកនិមិត្តសញ្ញានៃបណ្តាសាលើដី ហើយបានធ្វើទៅជាបន្លាហើយបានបំពាក់លើព្រះសិរសា ព្រះយេស៊ូវ។ ក្នុងនាមជាស្តេចដែលបានយាងមកដកយកបណ្តាសានៃអំពើបាបចេញពីយើង ហើយព្រះយេស៊ូវ បានទទួលការនោះ។
រួចចាប់តាំងសំពះទូលទ្រង់ថា ថ្វាយបង្គំស្តេចសាសន៍យូដា
១៥:១៨ ពាក្យដែលពោលថា “ថ្វាយបង្គំស្តេចសាសន៍យូដា” គឺដូចជាការស្វាគមន៍ដែលមនុស្សទទួលស្វាគមន៍ អធិរាជរ៉ូម៉ាំង “ថ្វាយបង្គំព្រះចៅសេរសា”។ ពួកទាហានដឹងថាសាសន៍យូដាគ្មានស្តេចនោះឡើយ ដូច្នេះហើយ ពាក្យរបស់ពួកគេបានចំអកទាំងព្រះយេស៊ូវនិងសាសន៍យូដា។ ព្រះយេស៊ូវត្រូវបានចំអកដោយអ្នកមិនជឿ នៅថ្ងៃនោះ ជាអ្វីដែលតាមពិតព្រះអង្គគឺជា ហោរា (១៤:៦៥) ស្តេច (១៥:១៨) ហើយជាព្រះអង្គសង្រ្គោះ (១៥:៣១)។
គេក៏យកដើមត្រែងវាយព្រះសិរ ស្តោះដាក់ទ្រង់ ហើយលុតជង្គង់ថ្វាយបង្គំទ្រង់ផង
១៥:១៩ បន្ទាប់ពីចំអក ពួកគេបានវាយព្រះអង្គត្រង់ព្រះសិរសាជាមួយដំបងនិងបានស្តោះដាក់ព្រះអង្គ។ ពួកគេ បានឱនក្រាបហើយធ្វើជាថ្វាយការគោរពដល់ព្រះអង្គ។ ពាក្យទាំងនោះកាន់តែអាក្រក់នៅក្នុងភាសាក្រិកដែល បង្ហាញថា ពួកគេនៅតែបន្តវាយដំ ស្តោះដាក់ ហើយនឹងថ្វាយបង្គំ។ ការនោះត្រូវបានធ្វើឡើងជាដដែលៗ ម្តងទៀតម្តងហើយម្តងទៀត។ វាគឺជាការបង្ហាញពីភាពដ៏ឃោរឃៅជាទីបំផុត។
កាលបានចំអកមើលងាយទ្រង់ស្រេចហើយ នោះគេដោះអាវពណ៌ស្វាយចេញ ក៏បំពាក់ព្រះពស្ត្រទ្រង់វិញ រួចនាំចេញទៅឆ្កាង
១៥:២០ ពួកទាហានបានបំពាក់ព្រះពស្រ្តព្រះអង្គវិញ។ បន្ទាប់មក គេបាននាំព្រះអង្គទៅកន្លែងខាងក្រៅជញ្ជាំង ទីក្រុងជាកន្លែងដែលត្រូវឆ្កាង (ហេព្រើរ ១៣:១១-១២)។ ពួកគេបានចំណាយពេលយ៉ាងយូរក្នុងការធ្វើដំណើរ កាត់តាមផ្លូវក្នុងក្រុងយេរូសាឡិមដើម្បីអោយពួកសាសន៍យូដាបានឃើញហើយភ័យខ្លាចចំពោះអំណាចរបស់រ៉ូម។
គេចាប់អ្នកស្រុកគីរេនម្នាក់ ឈ្មោះស៊ីម៉ូន ជាឪពុកអ័លេក្សានត្រុស នឹងរូភូស ដែលដើរតាមផ្លូវចុះមកពីចំការ បង្ខំឲ្យគាត់លីឈើឆ្កាងទ្រង់។
១៥:២១ មនុស្សដែលជាប់ទោសត្រូវតែលីឈើឆ្កាងដោយខ្លួនគេដែលមានប្រវែង ២,៥ ម៉ែត្រ និង ទំងន់ ប្រមាណជា ៣៥ គីឡូក្រាម។ ព្រះយេស៊ូវបានខ្សោយល្វើយដោយការបាត់បង់ព្រះលោហិតដោយការវាយដំ ដូច្នេះហើយ ពួកទាហានបានបង្គាប់អោយមនុស្សម្នាក់ជួយលីឈើឆ្កាងនោះ។
លោកស៊ីម៉ូន មកពីស្រុកគីរេនដែលជាខេត្តមួយរបស់រ៉ូម៉ាំងនៅក្នុងអាហ្រ្វិចខាងជើងដែលមានពួកសាសន៍យូដាជា ច្រើនរស់នៅ។ បទពិសោធន៍ដែលគាត់ធ្លាប់បានលីឈើឆ្កាងនោះអាចជាការដឹកនាំអោយកូនៗ របស់គាត់បានប្រែ ក្លាយជាអ្នកជឿ (រ៉ូម ១៦:១៣)។ លោកម៉ាកុសប្រាប់យើងអំពីឈ្មោះរបស់ពួកគាត់ ដែលជាករណីវិសេសលុះត្រា តែពួកអ្នកទាំងនោះត្រូវបានស្គាល់ដោយអ្នកដែលអានដំណឹងល្អម៉ាកុស។
គេនាំទ្រង់ទៅដល់កន្លែងហៅថា «គាល់កូថា» ដែលស្រាយថា ភ្នំលលាដ៏ក្បាល
១៥:២២ គាល់កូថា គឺជាភ្នំមួយដែលមានរាងដូចជាលលាដ៏ក្បាល។ ដែលមាននៅភាគខាងជើងនៃក្រុង យេរូសាឡិម ដែលនៅខាងក្រៅជញ្ជាំងក្រុង នៅលើផ្លូវធំ។ នៅទីកន្លែងនេះ យើងបានឃើញពីអំពើបាបដ៏អាក្រក់ របស់មនុស្សហើយនិងភាពអស្ចារ្យនៃសេចក្តីសង្រ្គោះរបស់ព្រះជាម្ចាស់។
នោះគេយកស្រាទំពាំងបាយជូរ លាយនឹងជ័រល្វីងទេស ថ្វាយទ្រង់សោយ តែទ្រង់មិនសោយទេ
១៥:២៣ ជាទំនៀមទំលាប់របស់សាសន៍យូដា (យោងតាម សុភាសិត ៣១:៦) ដែលពួកស្រ្តីផ្តល់ស្រាទំពាំង បាយជូរលាយជាមួយនឹងជ័រល្វីងទេសដល់មនុស្សដែលនឹងត្រូវប្រហារជីវិតដើម្បីជួយកាត់បន្ថយការឈឺចាប់។ ព្រះយេស៊ូវបានបដិសេធ។ ព្រះអង្គបានជ្រើសរើសនៅក្នុងការសោយពី “ពែង” នៃការរងទុក្ខជំនួសវិញ ហើយព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យនៅក្នុងការសំរេចកិច្ចការដង្វាយធួនរបស់ព្រះអង្គអោយបានពេញលេញ។
កាលបានឆ្កាងទ្រង់រួចហើយ នោះគេក៏យកព្រះពស្ត្រទ្រង់ចាប់ឆ្នោតចែកគ្នា ដើម្បីឲ្យដឹងជាអ្នកណាត្រូវបានអ្វី
១៥:២៤ ពួករ៉ូមាំងអនុញ្ញាតអោយពួកទាហានយកសម្លៀកបំពាក់របស់មនុស្សដែលគេបានប្រហារជីវិត។ ទាហានម្នាក់ៗ បានយកបំណែកនៃព្រះពស្តរបស់ព្រះយេស៊ូវ។ ពួកគេបានចាប់ឆ្នោតដើម្បីសម្រេចថា អ្នកណា បានអាវវែងរបស់ព្រះអង្គ (យ៉ូហាន ១៩:២៣-២៤)។ការនេះជាការសម្រេចតាម ទំនុកដំកើង ២២:១៨។
ពេលដែលគេឆ្កាងទ្រង់ គឺជាពេលម៉ោង៩ព្រឹក
១៥:២៥ ពេលនេះម៉ោង ៩ព្រឹក។ ពួករ៉ូមាំងបានបោះដែកគោលមនុស្សជាប់នឹងឈើឆ្កាង នៅលើដៃ ឬកដៃដែលមានខ្លួន ប្រាណផ្តេកទៅលើឈើឆ្កាងនិងចងខ្សែនៅដើមដៃ។ ជើងទាំងសងខាងត្រូវបានផ្អោបបន្តិចដែលមានប្រអប់ជើង ត្រូវបានបោះដែកគោលទៅលើប្រអប់រាងបីជ្រុង។ មនុស្សដែលត្រូវបានឆ្កាងត្រូវតែព្យាយាមរុញខ្លួនឡើងទៅលើ ដោយប្រើជើង ដើម្បីអាចដកដង្ហើមបាន។ មនុស្សដែលត្រូវបានឆ្កាងភាគច្រើនស្លាប់ដោយសារតែថប់ដង្ហើម។ លោកស៊ីកឺរ៉ូ អ្នកប្រវត្តិវិទូររ៉ូម៉ាំងនៅក្នុងពេលនោះ បានរៀបរាប់ថា “គឺជាភាពព្រៃផ្សៃបំផុងក្នុងចំណោមការដាក់ ទោសដ៏ឃោរឃៅទាំងប៉ុន្មាន”។
យ៉ាងណាមិញ យើងបានយល់ពីឈើឆ្កាងហើយ មិនមែននៅពេលដែលយើងផ្តោតលើភាពឃោរឃៅរបស់ ពួករ៉ូម៉ាំងនោះឡើយ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលយើងដឹងពីមូលហេតុពិតរបស់វា៖ នោះគឺជាអំពើបាបរបស់យើង។ យើងបានយល់ពី អត្ថន័យដំណឹងល្អនៅពេលដែលយើងបានយល់ថាយើងជាមនុស្សមានបាប ហើយព្រះគ្រីស្ទ ដែលគ្មានបាបសោះ នោះ ស្ម័គ្រព្រះទ័យទទួលទោសដោយព្រោះបាបយើង។ តើអ្នកអាចសម្លឹងមើល ទៅកាន់ឈើឆ្កាង ហើយនិយាយចេញពីចិត្តថា “ខ្ញុំសមនឹងនៅទីនោះ មិនមែនព្រះយេស៊ូវទេ”? ហើយឈានទៅមុខមួយជំហ៊ានទៀត ដោយការដាក់សេចក្តីទុកចិត្តរបស់អ្នកលើទ្រង់ជាព្រះអង្គសង្រ្គោះរបស់អ្នក ទទួលយកអ្វីដែលព្រះអង្គបានធ្វើស ម្រាប់អ្នក។ ព្រះអង្គបានជំនួសកន្លែងរបស់អ្នកហើយបានសុគតសម្រាប់អ្នក។ ព្រះអង្គបានសុគត ដើម្បីឲ្យអ្នក បានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច។ នេះហើយជាដំណឹងល្អ។
គេសរសេរប្រកាសកត់ទោសទ្រង់ថា «នេះស្តេចសាសន៍យូដា»
១៥:២៦ នៅលើស្លាកឈើត្រូវបានសរសេរពីការចោទប្រកាន់ប្រឆាំងនឹងអ្នកដែលត្រូវបានថ្កោលទោស។ ដែលនៅលើ ព្រះសិរសាព្រះយេស៊ូវនៅលើឈើឆ្កាងនោះ (ម៉ាថាយ ២៧:៣៧)។ លោកពីឡាត់បានសរសេរថា “ស្តេចរបស់សាសន៍យូដា” នៅលើស្លាកឈើនោះ ដើម្បីបញ្ឈឺចិត្តពួកសង្រ្គាជដែលបានបង្ខំគាត់អោយធ្វើការកាត់ទោសមនុស្សដែលគ្មានកំហុសម្នាក់។ ពួកគេបានជំទាស់ ប៉ុន្តែគាត់បដិសេធមិនព្រមដូរនោះឡើយ (យ៉ូហាន ១៩:២១-២២)។
ហើយក៏ឆ្កាងចោរ២នាក់ជាមួយនឹងទ្រង់ ម្នាក់ខាងស្តាំ ម្នាក់ខាងឆ្វេង នោះបានសំរេចតាមបទគម្ពីរដែលថា «គេបានរាប់ទ្រង់ជាពួកអ្នកទទឹងច្បាប់»។
១៥:២៧-២៨ ចោរដែលនៅខាងស្តាំនិងខាងឆ្វេងព្រះយេស៊ូវបានសម្រេចសេចក្តីទំនាយអេសាយ “គេបានរាប់ទ្រង់ទុកជាអ្នកទទឹងច្បាប់” (អេសាយ ៥៣:១២)។
ពួកអ្នកដែលដើរតាមទីនោះ ក៏ជេរទ្រង់ ទាំងគ្រវីក្បាល ហើយនិយាយថា អើ ឯងដែលបំផ្លាញព្រះវិហារ ហើយសង់ឡើងវិញក្នុងរវាង៣ថ្ងៃ ឥឡូវ ចូរជួយសង្គ្រោះខ្លួនឯង ដោយចុះពីឈើឆ្កាងមក
១៥:២៩-៣០ ទីកន្លែងនៃការឆ្កាងនោះគឺនៅក្បែរផ្លូវធំ។ ពួកអាចារ្យបានផ្សព្វផ្សាយការកុហករបស់ពួកគេអំពី ព្រះយេស៊ូវដើម្បីអោយមនុស្សដែលដើរចុះឡើងអាចនិយាយសេចក្តីនោះតគ្នា។ ពាក្យរបស់ពួកគេជាការចំអក សេចក្តីល្បួង និងបានសម្រេចសេចក្តីទំនាយ (ទំនុកដំកើង ២២:៦-៨)។ តែសូមអរព្រះគុណ សម្រាប់ជាប្រយោជន៍ របស់យើង ព្រះយេស៊ូរបានមិនអើពើពីការនោះឡើយ។
ពួកសង្គ្រាជនឹងពួកអាចារ្យ ក៏ចំអកឲ្យទ្រង់បែបដូចគ្នា ទាំងនិយាយគ្នាទៅវិញទៅមកថា វាជួយសង្គ្រោះដល់មនុស្សឯទៀតបាន តែពុំអាចនឹងសង្គ្រោះចំពោះខ្លួនឯងបានទេ ចូរឲ្យព្រះគ្រីស្ទ ជាស្តេចនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែល ចុះពីឈើឆ្កាងមកឥឡូវចុះ ឲ្យយើងបានឃើញ ហើយជឿផង ឯ២នាក់ដែលជាប់ឆ្កាងជាមួយនឹងទ្រង់ គេក៏ដៀលត្មះទ្រង់ដែរ។
១៥:៣១-៣២ ពួកសង្រ្គាជ និងពួកអាចារ្យ បាននិយាយពីសេចក្តីពិតនៅពេលដែលគេនិយាយថាព្រះអង្គបាន សង្រ្គោះអ្នកដទៃ។ ព្រះអង្គបានសង្រ្គោះមនុស្សពីសេចក្តីស្លាប់ ជំងឺ និងវិញ្ញាណអាក្រក់។ ប៉ុន្តែពេលដែលពួកគេ និយាយថា “ព្រះអង្គមិនអាចសង្រ្គោះខ្លួនឯងបាននោះ” មិនមែនជាការពិតនោះឡើយ។ ព្រះយេស៊ូវអាចនឹង សង្រ្គោះព្រះអង្គទ្រង់ ប៉ុន្តែព្រះអង្គមិនសព្វព្រះទ័យក្នុងការធ្វើដូច្នោះទេដោយព្រោះតែព្រះអង្គបានយាងមកដើម្បី និងសង្រ្គោះអ្នកដទៃដោយការសុគតរបស់ព្រះអង្គ។ មនុស្សជឿលើព្រះអង្គ មិនមែនដោយព្រោះតែព្រះអង្គយាង ចុះពីឈើឆ្កាងមកនោះឡើយ ប៉ុន្តែដោយព្រោះតែការអស្ចារ្យមួយដ៏វិសេស ដែលព្រះអង្គធ្វើបីថ្ងៃក្រោយនោះ វិញ។
ដល់ម៉ោង១២ នោះមានងងឹតដាបគ្របលើផែនដី ដរាបដល់ម៉ោង៣រសៀល
១៥:៣៣ នេះជាពេលដ៏សំខាន់បំផុតនៃរយៈពេលបីម៉ោងនៅក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តនៃពិភពលោក។ ពេលនៅម៉ោង ១២ ថ្ងៃត្រង់ នៅថ្ងៃទី ១៤ ខែនីសាន់នៅក្នុង ឆ្នាំ ៣០ គ,ស។ នៅពេលថ្ងៃត្រង់ ភាពងងឹតបានគ្របបាំងផែនដី រហូតដល់ម៉ោង ៣ រសៀល។ ភាពងងឹតនោះប្រៀបដូចជាភាពងងឹតដែលគ្របបាំងប្រទេសអេស៊ីព្ទនៅក្នុងជំនាន់ លោកម៉ូសេ។ ភាពងងឹតគឺជាបណ្តាសាទីប្រាំបួន ហើយក្រោយមកគឺជាការស្លាប់របស់កូនច្បង (និក្ខមនំ ១០:២២, ១១:៥)។ របៀបដដែលនោះបានកើតឡើងជាថ្មីនៅត្រង់នេះ។ ផែនដីបានប្រែទៅជាងងឹតយ៉ាងអស្ចារ្យមុនពេល ដែលព្រះរាជបុត្រានៃព្រះតែមួយសុគត។ ព្រះបានមានបន្ទូលប្រាប់ដល់ហោរាអេម៉ុសថា “នៅថ្ងៃនោះ អញនឹង ធ្វើឲ្យព្រះអាទិត្យលិចទៅ នៅពេលថ្ងៃត្រង់ ឲ្យផែនដីបានទៅជាងងឹត” និង “អញនឹងធ្វើឲ្យមានការយំសោក ដូចជាការយំសោកនឹងកូនតែមួយ” (អេម៉ុស ៨:៩-១០)។ ភាពងងឹតគឺជានិមិត្តសញ្ញានៃការជំនុំជំរះរបស់ ព្រះជាម្ចាស់ (អេម៉ុស ៥:២០)។ ត្រង់នេះ ភាពងងឹតបង្ហាញថា សេចក្តីជំនុំជំរះ របស់ព្រះជាម្ចាស់បានធ្លាក់ទាស់ នឹងអំពើបាបរបស់មនុស្ស។ ព្រះយេស៊ូវដែលជាពន្លឺនៃពិភពលោកបានយករាល់ ទាំងអំពើបាបរបស់យើងផ្ទុក លើព្រះអង្គទ្រង់។ ព្រះអង្គជាមនុស្សតែមួយដែលបានរស់នៅក្នុងជីវិតល្អឥតខ្ចោះគ្មានកំហុសណាសោះ ដែល បានសុគតជំនួសមនុស្សមានបាប។
លុះវេលាម៉ោង៣ នោះព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់បន្លឺឧទានជាខ្លាំងថា អេឡយៗល៉ាម៉ាសាបាច់ថានី គឺស្រាយថា ព្រះអង្គនៃទូលបង្គំអើយ ឱព្រះអង្គនៃទូលបង្គំអើយ ហេតុអ្វីបានជាទ្រង់លះចោលទូលបង្គំ
១៥:៣៤ ភាពងងឹតគឺជានិមិត្តសញ្ញាមួយនៃការដែលព្រះវរបិតាទ្រង់មានវត្តមានឆ្ងាយពីព្រះរាជបុត្រាព្រះអង្គ។ ជាមួយនឹងការឈឺចាប់ដ៏ខ្លាំង ព្រះរាជបុត្រានៃព្រះបានឆ្លងកាត់ជាមួយនឹងអ្វីដែលព្រះអង្គមិនធ្លាប់បានឆ្លងកាត់ពី មុនទាល់តែសោះ គឺជាការញែកចេញពីព្រះដែលបង្ករឡើងដោយអំពើបាប។ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូវជាភាសា អារ៉ាមិច ហើយដកស្រង់ចេញពីទំនុកដំកើង ២២:១។ នេះគឺពេលតែមួយដែលរួមនៅក្នុងដំណឹងល្អ (គឺ ម៉ាថាយ ម៉ាកុស និងលូកា) ជាពេលដែលព្រះយេស៊ូវហៅព្រះជាម្ចាស់ដោយមិនបានហៅព្រះអង្គថា “ព្រះវរបិតា”។ ព្រះបានលះបង់ចោលព្រះអង្គដោយព្រោះតែអំពើបាបយើងទាំងអស់គ្នា។ សេចក្តីក្រោធនៃព្រះទាស់នឹងអំពើបាប បានធ្លាក់លើព្រះយេស៊ូវ (កាឡាទី ៣:១៣; ចោទិយកថា ២១:២៣)។ យើងមិនអាចនឹងយល់ពីភាពឯកា និងការកើតទុក្ខធ្ងន់ ដែលព្រះយេស៊ូវមាននៅក្នុងពេលនេះនោះឡើយ។ យើងអាចនឹងរងទុក្ខដោយព្រោះតែ អំពើបាបរបស់យើង ហើយនឹងបាបរបស់អ្នកដទៃដែលទាស់នឹងយើង ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវបានរងទុក្ខសម្រាប់ អំពើបាបរបស់មនុស្សគ្រប់គ្នា ដែលបានធ្វើនៅក្នុងពិភពលោកទាំងមូល ទាំងពីមុន បច្ចុប្បន្ននិងពេលខាងមុខ។ នេះគឺជាការរងទុក្ខដ៏ជ្រាលជ្រៅ បំផុតនៅក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្ត។
ការដែលដកស្រង់ចេញពី ទំនុកដំកើង ២២ ព្រះយេស៊ូវបាននាំចំណាប់អារម្មណ៍របស់យើងទៅក្នុងបទទំនុកដំកើង នេះ ដែលសរសេរដោយស្តេចដាវីឌ កាលពី ១០០០ឆ្នាំ មុន។ បទទំនុកដំកើងនេះមានសេចក្តីទំនាយច្រើនជាង ២០សេចក្តីទំនាយអំពីការឆ្កាង។ អ្វីដែលគួរអោយអស្ចារ្យបំផុតនោះគឺជាពាក្យដែលថា “គេបានចាក់ទំលុះដៃជើង នៃទូលបង្គំ” ដែលបានកត់ត្រាកាលពី ប្រាំសតវត្សមុនពេលការឆ្កាងនេះត្រូវបានបង្កើតឡើង!
អ្នកខ្លះដែលឈរនៅទីនោះក៏ឮ ហើយគេនិយាយថា មើល វាស្រែកហៅរកលោកអេលីយ៉ាហើយ រួចម្នាក់រត់ទៅយកសារាយរំហួតជ្រលក់ទឹកខ្មេះជោក ដាក់នឹងចុងដើមត្រែងហុចទៅ ថ្វាយទ្រង់សោយ ដោយពោលថា ឈប់សិន ចាំមើល បើលោកអេលីយ៉ាមកបញ្ចុះវាឬទេ។
១៥:៣៥-៣៦ មនុស្សមួយចំនួនបានគិតថាព្រះយេស៊ូវកំពុងតែស្រែកហៅលោកអេលីយ៉ា ប្រហែលជាដោយ ព្រោះទំនៀមទំលាប់មួយរបស់សាសន៍យូដាដែលថាលោកអេលីយ៉ាងនឹងមកជួយសង្រ្គោះមនុស្សសុចរិតពេលដែលគេកំពុងតែរងទុក្ខវេទនា។
រួចព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់ស្រែកជាខ្លាំង ហើយក៏ផុតដង្ហើមទៅ
១៥:៣៧ បន្ទាប់ពីនៅលើប្រាំមួយម៉ោងនៅលើឈើឆ្កាង ព្រះយេស៊ូវបានស្រែកឡើងហើយសុគតទៅ។ ពេលគឺទើបតែកន្លងផុតម៉ោង ៣ រសៀលហើយ។ ពេលនេះអំឡុងពេលចន្លោះ (ម៉ោង ៣-៥រសៀល) ជាពេលដែលកុនចៀមនៃពិធីបុណ្យរំលងត្រូវបានសម្លាប់។ នៅក្នុងពេលនេះ នៅពាសពេញក្រុងយេរូសាឡិម កុនចៀម ដែល គ្មានស្លាកស្នាមត្រូវបានថ្វាយជាយញ្ញបូជាដើម្បីនឹកចាំពីរបៀបដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រោសប្រជា រាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គចេញពីភាពជាទាសករនៅក្នុងប្រទេសអេស៊ីព្ទ។ ប៉ុន្តែសេចក្តីប្រោសលោះដ៏ពិតប្រាកដគឺជាអ្វី ដែលកំពុងកើតឡើង នៅខាង ក្រៅទីក្រុង នៅលើភ្នំរាងដូចលលាដ៏ក្បាល នៅលើឈើឆ្កាងរបស់រ៉ូម៉ាំង កន្លែងដែលកូនចៀមរបស់ព្រះកំពុងដកយកអំពើបាបរបស់ពិភពលោកនោះទៅវិញទេ។
ជាធម្មតា មនុស្សដែលជាប់ឆ្កាងគ្មានកម្លាំងទៀតនោះឡើយ ជាពិសេសពេលដែលពួកគេរៀបស្លាប់។ ប៉ុន្តែ សម្រែករបស់ព្រះយេស៊ូវមិនមែនជាដង្ហើមចុងក្រោយដ៏ទន់ខ្សោយ របស់មនុស្សដែលហៀបនឹងស្លាប់នោះឡើយ។ ជាសម្រែកនៃ ជ័យជំនះ។ សម្រែកដែលស្រែកនោះគឺថា “ការស្រេចហើយ “ (យ៉ូហាន ១៩:៣០)។ “ការស្រេចហើយ” គឺ Τετέλεσται នៅក្នុងភាសាក្រិក។ ពាក្យនេះត្រូវបានកត់ត្រានៅលើឯកសារផ្លូវការ ដែលមានន័យថា “បានបង់ ថ្លៃពេញ”។
ព្រះដែលជាព្រះអង្គដែលបង្កើតយើង ដូច្នេះហើយយើងជំពាក់ការស្តាប់បង្គាប់ចំពោះព្រះអង្គ។ នៅពេលដែល យើងធ្វើបាប យើងបានបរាជ័យនៅក្នុងថ្វាយនូវការស្តាប់បង្គាប់ដល់ព្រះដែលព្រះអង្គសក្តិសមនិងទទួល។ ដូច្នេះហើយ អំពើបាបនិមួយៗ បានបង្កើននូវបំណុលរបស់យើង។ ប៉ុន្តែនៅក្នុងពេលនោះ ព្រះយេស៊ូវជ្រាបថា បំណុលនៃអំពើបាបរបស់យើងត្រូវបានបង់ថ្លៃលោះពេញថ្លៃរួចហើយ។ ព្រះអង្គជ្រាបថា ព្រះអង្គអាចប្រគល់ ព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះអង្គហើយសុគត ដោយជ្រាបថាព្រះអង្គបានសម្រេចគ្រប់យ៉ាងជា ការទាមទារដើម្បីសង្រ្គោះ យើងរួចហើយ (យ៉ូហាន ១០:១៨)។ គ្មានអ្វីមួយដែលយើងអាចបន្ថែមនៅក្នុងសេចក្តីសង្រ្គោះរបស់យើងបាននោះ ឡើយ។ ព្រះគ្រីស្ទ ជាព្រះអង្គសង្រ្គោះរបស់យើង បានបង់ថ្លៃលោះយ៉ាងពេញថ្លៃ ហើយពេល នេះយើងទាំងអស់ គ្នាត្រូវតែទុកចិត្តលើព្រះអង្គឲ្យបានពេញលេញ។
គ្រានោះ វាំងននក្នុងព្រះវិហារក៏រហែកជា២ភាគ ចាប់តាំងពីលើចុះដល់ក្រោម
១៥:៣៨ ភ្លាមនោះក្រោយពេលដែលព្រះយេស៊ូវសុគត វាំងននដែលបាំងនៅក្នុងព្រះវិហារបានរហែកចាប់ពីចុង ខ្ពស់រហូតដល់ដី ការនេះបង្ហាញថាជាកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ វាំងនននោះមានកំពស់ ១៨ ម៉ែត្រ ហើយ កម្រាស់ ១០ សង់ទីម៉ែត្រ ដែលជារនាំងបាំងចែកផ្លូវចូលទៅក្នុងទីបរិសុទ្ធបំផុត (និក្ខមនំ ២៦:៣៣; ហេព្រើរ ៩:៣)។ មានតែសំដេចសង្រ្គាជតែប៉ុណ្ណោះដែលអាចចូលបាន ហើយទោះបីជាយ៉ាងនោះក្តីចូលបានតែមួយថ្ងៃ តែប៉ុណ្ណោះក្នុងមួយឆ្នាំ គឺជាថ្ងៃនៃការថ្វាយដង្វាយលោះបាប។ ភារៈកិច្ចរបស់គាត់ត្រូវចូលទៅក្នុងទីនោះ ដើម្បីបានប្រោះឈាមគោនៅលើគម្របនៃសេចក្តីសប្បុរសរបស់ហឹបសញ្ញា ដើម្បីគ្រប់បាំងអំពើបាបរបស់មនុស្ស ពីព្រះភ័ក្រនៃព្រះជាម្ចាស់។ មានតែឈាមតែប៉ុណ្ណោះដែលអាចគ្រប់បាំងអំពើបាបបាន (លេវីវិន័យ ១៧:១១)។
វាំងននត្រូវបានរហែកជាការបង្ហាញថាពេលនេះមនុស្សអាចចូលទៅក្នុងព្រះវត្តមាននៃព្រះតាមរយៈការលោះបាបនៃសេចក្តីសុគតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ ឥលូវនេះយើងអាចចូលទៅក្នុងព្រះវត្តមាននៃព្រះ(ហេព្រើរ ១០:១៩-២២)។ ការដែលអាចចូលទៅឯព្រះនៅក្នុងពេលនេះគឺតាមរយៈព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ មិនមែនតាមរយៈពួកសង្ឃនិងព្រះវិហារ ទៀតនោះឡើយ។ ព្រះយេស៊ូវគឺជាសំដេចសង្ឃខ្ពស់បង្អស់ដ៏អស់កល្បជានិច្ច (ហេព្រើរ ៨:១) ព្រះអង្គបានប្រទាន ព្រះអង្គទ្រង់ជាយញ្ញបូជាដ៏ល្អឥតខ្ចោះ (ហេព្រើរ ៩:១៤) ដើម្បីប្រទានអោយប្រជារាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គនូវ “សេចក្ដីប្រោសលោះ នៅអស់កល្បជានិច្ច” (ហេព្រើរ ៩:១២)។ ការសុគតរបស់ព្រះយេស៊ូវគឺជាយញ្ញបូជា ចុងក្រោយ បង្អស់សម្រាប់អំពើបាប (ហេព្រើរ ៧:២៧, ១០:១១-១២)។
ឯមេទ័ពដែលឈរទល់មុខនឹងទ្រង់ គាត់ឃើញថា ទ្រង់ស្រែកឡើង ហើយផុតដង្ហើមទៅយ៉ាងដូច្នោះ ក៏និយាយថា មនុស្សនេះប្រាកដជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះមែន
១៥:៣៩ មេទ័ពម្នាក់ជាអ្នកដឹកនាំមនុស្ស ១០០ នាក់ នៅក្នុងកងទ័ពរបស់រ៉ូម៉ាំង។ គាត់ធ្លាប់បានឃើញមនុស្ស ជាច្រើនស្លាប់ដោយសារការឆ្កាង។ ប៉ុន្តែគាត់បានទទួលស្គាល់ថាការសុគតរបស់ព្រះយេស៊ូវខុសប្លែកពីគេ។ គាត់បានឮព្រះយេស៊ូវអង្វរដល់ព្រះវរបិតាសម្រាប់ការអត់ទោសដល់ពួកទាហានដែលបានឆ្កាងព្រះអង្គ (លូកា ២៣:៣៤)។ គាត់បានឮព្រះយេស៊ូវសន្យាចំពោះចោរដែលប្រែចិត្តថា គាត់នៅបានទៅនៅក្នុងស្ថានបរមសុខ (លូកា ២៣:៤៣)។ ចាប់តាំងពីថ្ងៃត្រង់ដល់ម៉ោង ៣រសៀល គាត់បានឈរនៅក្នុងភាពងងឹត ដែលជាបាតុភូត ដ៏អស្ចារ្យ។ ពេលដែលភាពងងឹតនោះបានបញ្ចប់ទៅ គាត់បានឮពីសម្រែកនៃភាពជោគជ័យរបស់ព្រះយេស៊ូវ ស្រែកថា “ការស្រេចហើយ” ហើយគាត់បានឃើញពីការដែលព្រះយេស៊ូវបានប្រគល់ ព្រះវិញ្ញាណព្រះអង្គ។ ភ្លាមនោះ មានការរញ្ជួយដីយ៉ាងខ្លាំង។ ពេលដែលមេទ័ពនោះ ឃើញពីកាផែនដីញ័រ គាត់បានយល់ពីសេចក្តីពិ តដ៏អស្ចារ្យអំពីយេស៊ូវយ៉ាងច្បាស់។ គាត់បាននិយាយថា “មនុស្សនេះប្រាកដជា ព្រះរាជបុត្រានៃព្រះមែន!”។ នេះជាសេចក្តីពិតដែលលោកម៉ាកុសចាប់ផ្តើមដំណឹងល្អរបស់គាត់ (១:១)។
ក៏មានស្ត្រីខ្លះដែលបានតាមបំរើព្រះយេស៊ូវ ក្នុងគ្រាដែលទ្រង់គង់នៅស្រុកកាលីឡេនៅឡើយ គេឈរមើលពីចំងាយ ក្នុងពួកស្ត្រីទាំងនោះ គឺម៉ារា ពីស្រុកម៉ាក់ដាឡា១ នឹងម៉ារា ជាម្តាយយ៉ាកុបតូច នឹងយ៉ូសេ១ ហើយនឹងសាឡូមេ១ ក៏មានស្ត្រីឯទៀតជាច្រើន ដែលបានឡើងមកឯក្រុងយេរូសាឡិមជាមួយនឹងទ្រង់ដែរ។
១៥:៤០-៤១ ស្រ្តីមួយក្រុមបានឈរមើលពីចំងាយ។ លោកម៉ាកុសបានលើកឡើងពីមនុស្សចំនួនបីនាក់។ ម៉ារា មកពីស្រុកម៉ាក់ដាឡា ជាភូមិមួយនៅខាងត្បូងឈាងខាងលិចនៃសមុទ្រកាលីឡេ។ សាឡូមេគឺជាម្តាយរបស់ យ៉ាកុប និងយ៉ូហាន។ ហើយស្ត្រីម្នាក់ទៀតឈ្មោះថាម៉ារាអាចជាប្អូនថ្លៃរបស់មាតាព្រះយេស៊ូវ។ ស្ត្រីទាំងនេះ (និង ច្រើននាក់ផ្សេងទៀត) បានជួយពួកសិស្សផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុហើយនិងការបម្រើ (ម៉ាថាយ ២៧:៥៥; លូកា ៨:១-៣)។ នៅក្នុងដំណឹងល្អម៉ាកុសមានតែពីរក្រុមតែប៉ុណ្ណោះដែលត្រូវបានលើកឡើងថាបានបម្រើព្រះយេស៊ូវគឺ ពួកស្រ្តី ទាំងនេះហើយនិងពួកទេវតា (១:១៣)។ ពួកគេបានបង្ហាញពីភក្តីភាពចំពោះព្រះយេស៊ូវដោយការបង្ហាញខ្លួន នៅក្នុងការសុគតរបស់ព្រះអង្គ។ បុរសទាំងអស់លើកលែងលោកយ៉ូហានបានរត់ចេញ។
មានម្នាក់ឈ្មោះយ៉ូសែបនៅស្រុកអើរីម៉ាថេ ដែលមានកេរ្តិ៍ឈ្មោះក្នុងពួកក្រុមជំនុំ ជាអ្នករង់ចាំនគរព្រះដែរ អ្នកនោះបានមកដល់ ក៏ចូលទៅឯលោកពីឡាត់ ដោយចិត្តក្លាហាន សូមព្រះសពព្រះយេស៊ូវ ដោយព្រោះជាថ្ងៃរៀបចំហើយ គឺជាថ្ងៃមុនថ្ងៃឈប់សំរាក ហើយក៏ល្ងាចណាស់ផង
១៥:៤២-៤៣ យ៉ូសែបគឺជាសមាជិកនៃគណៈសាន់ហេឌ្រីន ប៉ុន្តែគាត់មិនបានយល់ព្រមចំពោះការសម្រេច ដាក់ទោសស្លាប់ដល់ព្រះយេស៊ូវនោះឡើយ (លូកា ២៣:៥១)។ គាត់ជា “មនុស្សល្អនិងសុចរិតម្នាក់” (លូកា ២៣:៥០) ដែលជា “សិស្សម្នាក់របស់ព្រះយេស៊ូវ ប៉ុន្តែដោយសំងាត់ដោយព្រោះតែការភ័យខ្លាចចំពោះសាសន៍ យូដា” (យ៉ូហាន ១៩:៣៨)។ ប៉ុន្តែគាត់បានបង្ហាញពីភាពក្លាហានរបស់គាត់។ គាត់បានទៅជួបលោកពីឡាត់ ដើម្បីស្នើរសុំសពព្រះយេស៊ូវ។ ការដែលធ្វើដូច្នេះជាភាពក្លាហានដោយព្រោះតែគ្រប់គ្នាបានដឹងថា គាត់គឺជា សម្លាញ់ម្នាក់របស់ព្រះយេស៊ូវ ដែលជាលទ្ធផលអាចនឹងទទួលនូវការបៀតបៀនពីគណៈសាន់ហេឌ្រីន។
ឯលោកពីឡាត់ មានសេចក្ដីឆ្ងល់ពីទ្រង់ ដែលសុគតជាឆាប់ម៉្លេះ ក៏ហៅមេទ័ពមកសួរបញ្ជាក់ បើទ្រង់សុគតជាយូរមកហើយ ឬដូចម្តេច កាលមេទ័ពបានជំរាបឲ្យលោកជ្រាបហើយ នោះលោកក៏អនុញ្ញាតឲ្យព្រះសពដល់យ៉ូសែប
១៥:៤៤-៤៥ លោកពីឡាត់មានការភ្ញាក់ផ្អើលដែលព្រះយេស៊ូវទ្រង់សុគតជាឆាប់ដល់ម្ល៉េះ។ ជាធម្មតា ការឆ្កាងធ្វើអោយមានមានការស្លាប់ដ៏ឈឺចាប់យឺតៗ ដែលអាចនឹងចំណាយពេលពីរបីថ្ងៃ។ ជាថ្មីម្តងទៀត យើង បានឃើញថា គ្រប់យ៉ាងបានកើតឡើងតាមការកំណត់របស់ព្រះជាម្ចាស់។ ព្រះយេស៊ូវសុគតនៅក្នុងពិធីបុណ្យ រំលង ហើយនឹងរស់ពីសុគតឡើងវិញ (បន្ទាប់បីថ្ងៃសប្ប័ទ) នៅថ្ងៃផលផ្លែដំបូង (សូមមើលការបកស្រាយនៅ ១៦:៦)។
គាត់ក៏ទិញសំពត់ទេសឯក រួចដាក់ព្រះសពទ្រង់ចុះមក រុំនឹងសំពត់នោះ នាំទៅបញ្ចុះក្នុងផ្នូរដែលបានដាប់នៅក្នុងថ្ម រួចប្រមៀលថ្ម១មក សន្ធប់ខ្ទប់មាត់ផ្នូរជិត
១៥:៤៦ លោកយ៉ូសែប មានពេលត្រឹមតែប៉ុន្មានម៉ោងប៉ុណ្ណោះរវាងការសុគតរបស់ព្រះយេស៊ូវនៅម៉ោង ៣ រសៀលហើយនឹងការចាប់ផ្តើមថ្ងៃសប្ប័ទនៃបុណ្យរំលងពេលថ្ងៃលិចដើម្បីរៀបចំការបញ្ចុះសពព្រះយេស៊ូវ។ ផ្នូរនៅក្នុងសួនច្បារក្បែរភ្នំគាល់កូថា(យ៉ូហាន ១៩:៤១) ទៅនោះគឺជារោងភ្នំដែលបានជីកនៅក្នុងភ្នំ ដែលមានថ្ម ដ៏ធំដែលត្រូវបានប្រមៀលមកបិទជិតនៅខាងមុខផ្លូវចូល។ មានតែអ្នកមានទ្រព្យសម្បត្តិតែប៉ុណ្ណោះដែលអាចទិញ ផ្នូរដ៏មានតម្លៃនេះបាន។ ការបញ្ចុះសពព្រះយេស៊ូវបានសម្រេចសេចក្តីទំនាយនៅក្នុងអេសាយ ៥៣:៩។
ឯម៉ារា ជាអ្នកស្រុកម៉ាក់ដាឡា នឹងម៉ារា ជាម្តាយយ៉ូសេ គេក៏ឃើញកន្លែងដែលបញ្ចុះព្រះសពទ្រង់ដែរ។
១៥:៤៧ ពួកស្រ្តីបានឃើញពីទីកន្លែងដែលព្រះយេស៊ូវត្រូវបានបញ្ចុះ។ ពួកគេសម្រេចចិត្តត្រឡប់មកវិញ បន្ទាប់ពីថ្ងៃសប្ប័ទដើម្បីអប់សពព្រះយេស៊ូវ។
ជំពូក ទី ដប់ប្រាំ -ចំនុចសំខាន់
(៣២) ព្រះយេស៊ូវបានសុគតនៅលើឈើឆ្កាងដើម្បីសង្រ្គោះយើងពីអំពើបាប
