សាវ័កប៉ុលមានសត្រូវនៅក្នុងទីក្រុងថែស្សាឡូនីច (កិច្ចការ ១៧:៥-៦, ១៧:១៣)។ ពួកគេបានបៀនបៀតគាត់ ដូច្នេះហើយបានជាគាត់ ត្រូវតែចាកចេញពីទីក្រុងឱ្យបានឆាប់បំផុត ហើយបន្ទាប់មកពួកគេបានរិះគន់គាត់។ ដូច្នេះនៅក្នុង ផ្នែកបន្ទាប់ទៀតនៅក្នុងសំបុត្រ លោកប៉ុលបានការពារសកម្មភាព និងចិត្តជម្រុញរបស់គាត់ក្នុងអំឡុង ពេលធ្វើដំណើរបេសកកម្មទៅកាន់ ទីក្រុងថែស្សាឡូនីចរបស់គាត់ (២:១–១៦) ហើយពន្យល់ប្រាប់ថា ហេតុអ្វីបានជា គាត់មិនអាចត្រឡប់ទៅសួរសុខទុក្ខក្រុមជំនុំនៅកន្លែងនោះបាននៅឡើយ (២:១៧-៣:១០)។
ដ្បិតបងប្អូនអើយ អ្នករាល់គ្នាដឹងហើយ ពីបែបដែលយើងខ្ញុំចូលមកឯអ្នករាល់គ្នាថា មិនមែនជាឥតកើតផលទេ
២:១ ព័ន្ធកិច្ចរបស់លោកប៉ុលនៅទីក្រុងថែស្សាឡូនីចមិនមែន “ឥតកើតផល” ឡើយ (វាមិនមែនគ្មាន លទ្ធផលទេ)។ ការពិតវាកើតមានផលផ្លែយ៉ាងច្រើន។ មនុស្សជាច្រើនបានទទួលការសង្គ្រោះតាមរយៈ ដំណឹងល្អ ហើយក្រុមជំនុំត្រូវបានដាំ។ ក្រុមជំនុំបានលូតលាស់ និងរីកចម្រើន សូម្បីតែក្រោយពេល លោកប៉ុល និងលោកស៊ីឡាសចាកចេញក៏ដោយ (១:៥–៨)។ ហេតុនេះអ្នកជឿទាំងនេះគឺជាភស្តុតាង នៃភាពជោគជ័យនៅក្នុងបេសកកម្ម។
ឯក្រោយដែលយើងខ្ញុំបានរងទុក្ខ នឹងត្រូវគេជេរប្រមាថ នៅក្រុងភីលីព ដូចជាអ្នករាល់គ្នាដឹងស្រាប់ហើយ នោះយើងខ្ញុំមានចិត្តក្លាហាន ដោយសារព្រះនៃយើងខ្ញុំ ដើម្បីនឹងផ្សាយដំណឹងល្អពីព្រះ មកដល់អ្នករាល់គ្នាដែរ ទាំងមានសេចក្ដីតយុទ្ធជាច្រើនផង
២:២ នៅក្រុងភីលីព លោកប៉ុល និងលោកស៊ីឡាសត្រូវបានគេចាប់វាយ និងទះយ៉ាងដំណំ។ ពួកគេត្រូវបានចាប់ដាក់គុកទាំងចងជើងជាប់ផង (កិច្ចការ ១៦:២២-២៤)។ ប៉ុន្តែ អបើទោះបីជាការនេះ បន្ទាប់មកពួកគេនៅតែមកទីក្រុងថែស្សាឡូនីច ដោយភាពក្លាហានដើម្បីប្រកាសដំណឹងល្អ។ ភាពក្លាហានរបស់ពួកគេគឺដោយសារពួកគេគឺជាអ្នកនាំសាររបស់ព្រះជាម្ចាស់។ នៅក្រុងថែស្សាឡូនីច ហ្វូងមនុស្សដែលខឹងសម្បារជាច្រើនបានវាយប្រហារផ្ទះដែលពួកគេស្នាក់នៅ ហើយពួកគេត្រូវបានចោទប្រកាន់ទាំងមិនសមហេតុផលថាមានបំណងក្បត់ស្តេចសេសា (កិច្ចការ ១៧:៥-៧) ដែលជាបទឧក្រិដ្ឋអាចនាំឱ្យមានការដាក់ទ័ណ្ឌកម្មដល់ជីវិតផង។
ការពិតដែលលោកប៉ុលផ្សាយដំណឹងល្អបើទោះបីជាមានការបៀតបៀនទាំងអស់នេះក៏ដោយបញ្ជាក់ថាការជម្រុញចិត្តរបស់គាត់មិនមែនក្លែងក្លាយនោះទេ។ នៅពេលគាត់អធិប្បាយគាត់មិនទទួលបានប្រាក់ ឬការសរសើរពីមនុស្សឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញគាត់បានរងទុក្ខ ត្រូវបានគេប្រព្រឹត្តិដាក់យ៉ាងអាម៉ាស់ ហើយមានជម្លោះជាច្រើនកើតឡើង។ ប៉ុន្តែយ៉ាងណាមិញគាត់នៅតែប្រកាសដំណឹងល្អ ដោយស្មោះត្រង់ ដដែល។
លោកប៉ុលបានធ្វើដំណើរទៅកាន់ទីក្រុងថែស្សាឡូនីច ហើយបានរស់នៅទីនោះតាមរបៀបដែលបង្ហាញនូវ អ្វីដែលគាត់បានអធិប្បាយ។ ចំនួនប្រាំបួនដងនៅក្នុងសំបុត្រនេះលោកប៉ុលបាននិយាយថា “អ្នករាល់គ្នាដឹង ច្បាស់ហើយថា” សំដៅទៅកាន់អ្នកជឿនៅក្រុងថែស្សាឡូនីចដែលបានដឹងពីរបៀបរស់នៅរបស់ លោកប៉ុល ដែលពួកគេបានមើលឃើញពេលលោកនៅជាមួយពួកគេ។ សាររបស់គាត់មកដល់អ្នកអានរបស់គាត់គឺថា ពួកគេដឹងពីរឿងរ៉ាវពិតរបស់លោកប៉ុល និងលោកស៊ីឡាសហើយ ពីព្រោះពួកគេបានឃើញពីរបៀប ដែលពួកគេរស់នៅ។ ហេតុដូច្នេះពួកគេមិនគួរជឿទៅលើការកុហក និងការរិះគន់ពីសត្រូវរបស់ពួកគេ នោះទេ។
ដ្បិតសេចក្ដីដែលយើងខ្ញុំទូន្មាន នោះមិនមែនកើតពីសេចក្ដីខុសឆ្គង ឬពីសេចក្ដីស្មោកគ្រោក ឬពីសេចក្ដីឆបោកនោះទេ តែតាមដែលព្រះទ្រង់ល្បងលឃើញថា គួរនឹងផ្ញើព្រះបន្ទូលទុកនឹងយើងខ្ញុំជាយ៉ាងណា នោះយើងខ្ញុំបានអធិប្បាយតាមបែបយ៉ាងនោះឯង មិនមែនដូចជាចង់ផ្គាប់ដល់ចិត្តមនុស្សទេ គឺផ្គាប់ដល់ព្រះហឫទ័យនៃព្រះវិញ ដែលទ្រង់ល្បងលចិត្តរបស់យើងខ្ញុំ
២:៣-៤ លោកប៉ុលបានលើកឡើងចំនួនប្រាំពីរចំណុចអំពីអ្វីដែលមិនបានកំណត់ពីលក្ខណៈនៃព័ន្ធកិច្ចរបស់ ពួកគេចំពោះអ្នកក្រុងថែស្សាឡូនីច។
ទីមួយ ការអធិប្បាយរបស់ពួកគេមិនមែនកើតពីសេចក្ដីខុសឆ្គងនោះទេ។ លោកប៉ុល និងលោកស៊ីឡាស មិនខុសទេ ហើយសារដែលពួកគេប្រកាសគឺជាការពិតមិនមែនក្លែងក្លាយឡើយ។
ទីពីរ ការអធិប្បាយរបស់ពួកគេមិនមែនចេញមកដោយសារតែការជម្រុញចិត្តបែបអាត្មានិយមមិនបរិសុទ្ធ នោះឡើយ។ លោកប៉ុល និងលោកស៊ីឡាសមិនមែនទទួលបានការជម្រុញចិត្តដោយសារតែបំណងចិត្ត ដែលទទួលបានពីមនុស្សនោះទេ។ ពួកគេមិនមែនទទួលបានការជម្រុញចិត្តតាមរយៈប្រាក់ ការសរសើរ ឬផ្លូវភេទឡើយ (ខ៥-៦)។
ទីបី ពូកគេមិនមែនព្យាយាមបោកបញ្ឆោត (δόλῳ) មនុស្សឡើយ។ ពាក្យជាភាសាក្រិចសំដៅទៅលើ ការចាប់ត្រីដោយប្រើនុយ ហើយមានន័យថាបោកបញ្ឆោតមនុស្សដើម្បីចាប់ពួកគេដើម្បីទទួលបានអ្វីមួយ ពីពួកគេ។ ពួកគ្រូក្លែងក្លាយអធិប្បាយតែសារដែលពេញនិយមដើម្បីទាក់ទាញអ្នកដើរតាមជាច្រើន ដែលពួកគេទទួលបានការសរសើរ និងលុយជាថ្នូរ។ នេះគឺជាអ្វីដែលពួកគ្រូក្លែងក្លាយធ្វើ ប៉ុន្តែគ្រូពិតប្រាកដដូចជាលោកប៉ុល និងលោកស៊ីឡាសមិនបានធ្វើដូច្នោះទេ។
ទីបួន ពួកគេមិនបាននិយាយដើម្បីយកចិត្តមនុស្សឡើយ។ បំណងចិត្តដើម្បីយកចិត្តមនុស្សគឺជា អ្វីដែលធ្វើឱ្យពួកគ្រូក្លែងក្លាយបង្រៀនពីកំហុស ភាពមិនបរិសុទ្ធ និងការបោកបញ្ឆោត។ ពួកគេយកចិត្តទុកដាក់ខ្លាំងទៅលើការពេញនិយមជាជាងសេចក្តីពិត។ ប៉ុន្តែលោកប៉ុល និងលោកស៊ីឡាសមិនបានស្វែងរកការសរសើរ និងការយល់ព្រមពីមនុស្សឡើយ (ខ៦)។ ផ្ទុយទៅវិញពួកគេចង់ធ្វើឱ្យព្រះជាម្ចាស់គាប់ព្រះហឫទ័យវិញ។
ព្រះជាម្ចាស់បានជ្រើសរើស ល្បងល និងអនុញ្ញាតិ ហើយបញ្ជូនលោកប៉ុលឱ្យក្លាយជាសាវ័ក ទៅកាន់ ពួកសាសន៍ដទៃ និងប្រគល់ការទទួលខុសត្រូវឱ្យគាត់ក្នុងការប្រកាសដំណឹងល្អ (១ កូរិនថូស ៩:១៧–១៨; កាឡាទី ២:៧; ១ ធីម៉ូថេ ១:១១–១២; ទីតុស ១:៣)។ អស់អ្នកដែលព្រះជាម្ចាស់បានត្រាស់ហៅចង់ធ្វើឱ្យ គាប់ព្រះហឫទ័យដល់ព្រះជាម្ចាស់តាមរយៈការបម្រើដ៏ ស្មោះត្រង់របស់ពួកគេ។ ហេតុដូច្នោះបានជា វាគឺដោយលោកប៉ុលទទួលបានការត្រាស់ហៅពីព្រះជាម្ចាស់ ឱ្យធ្វើកិច្ចការនេះដែលការជម្រុញចិត្តរបស់គាត់ សម្រាប់ព័ន្ធកិច្ចរបស់គាត់គឺដើម្បីធ្វើឱ្យព្រះជាម្ចាស់គាប់ព្រះទ័យ (កាឡាទី ១:១០; ២ ធីម៉ូថេ ២:៤)។
ដ្បិតយើងខ្ញុំមិនដែលប្រើពាក្យបញ្ចើច ដូចជាអ្នករាល់គ្នាដឹងស្រាប់ ឬប្រព្រឹត្តដោយចិត្តលោភឡើយ សឹងមានព្រះទ្រង់ជាសាក្សីហើយ ហើយទោះបើយើងខ្ញុំមានអំណាច នឹងនៅជាបន្ទុកលើអ្នករាល់គ្នា ទុកដូចជាសាវកនៃព្រះគ្រីស្ទក៏ដោយ គង់តែយើងខ្ញុំមិនរកឲ្យមនុស្សគោរពប្រតិបត្តិដល់យើងខ្ញុំឡើយ ទោះអ្នករាល់គ្នា ឬអ្នកណាទៀតក្តី
២:៥-៦ ទីប្រាំ គ្មានពាក្យបញ្ចើចនៅក្នុងសេចក្តីអធិប្បាយរបស់លោកប៉ុល និងលោកស៊ីឡាសទេ។ ពាក្យបញ្ចើចគឺជាការបោកបញ្ឆោតដោយប្រើពាក្យសម្តីដើម្បីព្យាយាមយកចិត្តមនុស្ស ហើយមានឥទ្ធិពល ទៅលើពួកគេដើម្បីទទួលបានលុយ និងការសរសើរពីពួកគេវិញ។ ក្នុងនាមជាអ្នកនាំសារនៃសេចក្តីពិតរបស់ ព្រះជាម្ចាស់ដែលយកចិត្តទុកដាក់យ៉ាងពិតប្រាកដដល់អ្នកស្តាប់របស់ខ្លួន លោកប៉ុល និងលោកស៊ីឡាស មិនដែលប្រើពាក្យបញ្ចើច ដើម្បីព្យាយាមទទួលបានអ្វីម្យ៉ាងពីពួកអ្នកស្តាប់របស់គេនោះទេ។
ទីប្រាំមួយ ពួកគេមិនទទួលបានការជម្រុញចិត្តតាមរយៈភាពលោភលន់ឡើយ។ លោកប៉ុលមិនទទួលបាន ប្រាក់ពីអ្នកក្រុងថែស្សាឡូនីចទេ ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញបានធ្វើតង់ដែលគាត់លក់ដើម្បីគាំទ្រដល់ព័ន្ធកិច្ចរបស់ លោកវិញ។ ហេតុដូច្នេះគ្មាននរណាម្នាក់អាចចោទប្រកាន់គាត់ពីការលោភលន់បានទេ (២:៩; ២ ថែស្សាឡូនីច ៣:៨; ១ កូរិនថូស ៤:១២; កិច្ចការ ២០:៣៣-៣៥)។
ទីប្រាំពីរ ពួកគេមិនបានស្វែងរកការសរសើរពីមនុស្សនោះទេ។ លោកប៉ុលមិនបានប្រើតួរនាទីរបស់គាត់ ក្នុងនាមជាសាវ័កដើម្បីស្វែងរកការសរសើរសម្រាប់ខ្លួនឯងឡើយ ប៉ុន្តែមានតែការសរសើរសម្រាប់ ព្រះជាម្ចាស់ និងមកពីព្រះតែប៉ុណ្ណោះ (១ កូរិនថូស ៩:១១-១២, ១០:៣១; ម៉ាថាយ ៦:១-២; យ៉ូហាន ៥:៤១-៤៤)។ គាត់មិនបានទាមទារថាឱ្យអ្នកជឿបម្រើគាត់ ឬចុះចូលចំពោះសិទ្ធិអំណាចរបស់គាត់ ក្នុងនាមជាសាវ័កនោះទេ (លូកា ២២:២៤-២៧)។ ផ្ទុយទៅវិញ លោកប៉ុលបម្រើពួកគេ ហើយមើលថែ ពួកគេវិញ។
យើងខ្ញុំបាននៅកណ្តាលអ្នករាល់គ្នា ដោយស្លូតបូតវិញ ប្រៀបដូចជាម្តាយថ្នមកូន ដែលកំពុងនៅបៅ
២:៧ ប្រសិនបើយើងចង់ធ្វើកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះយើងត្រូវធ្វើតាមរបៀបរបស់ទ្រង់។ របៀបរបស់ ព្រះជាម្ចាស់គឺត្រូវបម្រើដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ស្លូតបូត និងចេះបន្ទាបខ្លួនដូចជាព្រះយេស៊ូវបានធ្វើដែរ។
លោកប៉ុល លោកស៊ីឡាស និងលោកធីម៉ូថេ បានយកតម្រាប់តាមព្រះយេស៊ូវ ហើយបានធ្វើដំណើរមកកាន់ ទីក្រុងថែស្សាឡូនីចជាមួយព័ន្ធកិច្ចដែលមានលក្ខណៈស្លូតបូត និងជម្រុញចិត្តដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ (“ប្រៀបដូចជាម្តាយថ្នមកូនដែលកំពុងនៅបៅ”)។ ការជម្រុញចិត្តរបស់ម្តាយដែលនៅបំបៅ មើលថែទាំ កូនរបស់នាងគឺជាសេចក្តីស្រឡាញ់ (មិនមែនដោយសារចង់បានការសរសើរ ប្រាក់ ឬអំណាយ ឡើយ)។ សេចក្តីស្រឡាញ់គឺជាការជម្រុញចិត្តដ៏ត្រឹមត្រូវសម្រាប់ព័ន្ធកិច្ចរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ (១ កូរិនថូស ១៣)។
គឺយ៉ាងនោះហើយ ដែលយើងខ្ញុំបានស្រឡាញ់ដល់អ្នករាល់គ្នា ដល់ម៉្លេះបានជាយើងខ្ញុំចូលចិត្តចែកដំណឹងល្អពីព្រះ មកអ្នករាល់គ្នា មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះ ក៏ចូលចិត្តចែកទាំងជីវិតយើងខ្ញុំផង ដោយព្រោះអ្នករាល់គ្នាបានត្រឡប់ជាស្ងួនភ្ងាដល់យើងខ្ញុំ
២:៨ ពួកបេសកជនពិតជាបានស្រឡាញ់ដល់អ្នកជឿនៅទីក្រុងថែស្សាឡូនីច។ បើទោះបីជាពួកគេមាន ពេលជាមួយគ្នាតែពីរបីសប្តាហ៍ក្តីតែពួកគេមានទំនាក់ទំនងជិតស្និទ្ធជាមួយគ្នារដូចជាវាងសមាជិកនៅក្នុង គ្រួសារដូច្នោះដែរ។
ដ្បិតបងប្អូនអើយ អ្នករាល់គ្នានឹកចាំពីការយ៉ាងធ្ងន់ ហើយនឿយហត់ ដែលយើងខ្ញុំបានធ្វើ ដោយមិនចង់ឲ្យអ្នកណាព្រួយ ដោយសារយើងខ្ញុំទេ យើងខ្ញុំបានផ្សាយដំណឹងល្អពីព្រះ មកអ្នករាល់គ្នា ដោយខំធ្វើការទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ
២:៩ ក្នុងនាមជាសាវ័ករបស់ព្រះយេស៊ូវ លោកប៉ុលមានសិទ្ធិទទួលបានការគាំទ្រផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុពីក្រុមជំនុំ ដែលគាត់បានដាំនៅទីក្រុងថែស្សាឡូនីច (១ កូរិនថូស ៩:៣-១៨)។ ប៉ុន្តែគាត់មិនបានសុំប្រាក់ពី ពួកគេទាល់តែសោះ។ ផ្ទុយទៅវិញគាត់មានការងារជាអ្នកធ្វើតង់ដើម្បីផ្គត់ផ្គង់ខ្លួនឯង (២ ថែស្សាឡូនីច ៣:៧-៩; កិច្ចការ ១៨:១-៣)។ លោកប៉ុល លោកស៊ីឡាស និងលោកធីម៉ូថេធ្វើការរយៈពេលច្រើនម៉ោង ទាំងយប់ទាំងថ្ងៃដើម្បីមិនបណ្តោយខ្លួនឱ្យក្លាយជាបន្ទុករបស់នរណាម្នាក់នៅក្នុងក្រុមជំនុំឡើយ។
មូលហេតុដែលពួកគេមិនព្រមទទួលយកប្រាក់ពីអ្នកដែលពួកគេបានអធិប្បាយទៅកាន់គឺដើម្បីជៀសវាងពី ការ “មិនឲ្យដំណឹងល្អនៃព្រះគ្រីស្ទត្រូវបង្អាក់ឡើយ” (១ កូរិនថូស ៩:១២)។ ដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់ ដំណឹងល្អ ពួកគេជៀសវាងពីការប្រព្រឹត្តណាមួយដែលអាចធ្វើឱ្យមនុស្សមានការសង្ស័យពីសេចក្តីពិ តនៅក្នុងសាររបស់ពួកគេ ឬចោទប្រកាន់ពួកគេថាបានលើកទឹកចិត្តដោយសារភាពលោភលន់ និងមានបំណងចង់បានប្រាក់ដូចជាពួកគ្រូក្លែងក្លាយ (១ ពេត្រុស ៥:២)។
អ្នករាល់គ្នា ហើយព្រះផង ជាស្មរបន្ទាល់អំពីយើងខ្ញុំ ដែលយើងខ្ញុំបាននៅជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នា ជាពួកអ្នកជឿ បែបយ៉ាងណា ដោយបរិសុទ្ធ សុចរិត ហើយឥតកន្លែងបន្ទោសបាន
២:១០ នៅពេលដំណឹងល្អបានផ្សាយចេញទៅទាំងភាពត្រឹមត្រូវនៃសារ និងចរិតលក្ខណៈរបស់អ្នកនាំសារ គឺសំខាន់ណាស់។ បេសកជនទាំងនេះបានដឹងពីសេចក្តីពិតនៃដំណឹងល្អ អធិប្បាយវាយ៉ាងត្រឹមត្រូវ ហើយរស់នៅតាមរបៀបដែលស្របនឹងសារនោះ (ខ៣-៤; ១:៥)។
.
មានសាក្សីចំនួនពីរ (ចោទិយកថា ១៧:៦, ១៩:១៥; ២ កូរិនថូស ១៣:១) ដែលអាចបញ្ជាក់ពី អាកប្បកិរិយាត្រឹមត្រូវរបស់លោកប៉ុល លោកស៊ីឡាស និងលោកធីម៉ូថេបានគឺអ្នកក្រុងថែស្សាឡូនីច និងព្រះជាម្ចាស់។ ក្រុមជំនុំនៅទីក្រុងថែស្សាឡូនីចគឺជាសាក្សី ចំពោះអាកប្បកិរិយារបស់បេសកជនពីព្រោះ គេបានឃើញរបៀបដែលពួកគេរស់នៅខណៈពេលពួកគេរស់នៅជាមួយខ្លួន។ ព្រះជាម្ចាស់ក៏ជាសាក្សីផងដែរ ពីព្រោះទ្រង់ជ្រាបគ្រប់ការទាំងអស់ រួមទាំងចិត្ត គំនិត ពាក្យសម្តី និងទង្វើរបស់មនុស្សទាំងអស់។
សាក្សីទាំងពីរនេះបានដឹងថាអាកប្បកិរិយារបស់បេសកជនគឺ “បរិសុទ្ធ” (ὁσίως) ដោយត្រូវរស់នៅ តាមរបៀបដែលគាប់ព្រះទ័យដល់ព្រះជាម្ចាស់ “សេចក្តីសុចរិត” (δικαίως) ដោយត្រូវរស់នៅតាមរបៀប ដែលត្រឹមត្រូវចំពោះមនុស្ស និង “ឥតសៅហ្មង” (ἀμέμπτως) ដែលជាអាកប្បករិយាដែលគ្មានកំហុស។
ដូចជាអ្នករាល់គ្នាដឹងហើយថា យើងខ្ញុំបានប្រព្រឹត្តនឹងអ្នករាល់គ្នានិមួយៗ ដូចជាឪពុកនឹងកូន ទាំងទូន្មាន នឹងកំសាន្តចិត្តផង ហើយទាំងធ្វើបន្ទាល់ឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានដើរយ៉ាងគួរនឹងព្រះ ដែលទ្រង់ហៅអ្នករាល់គ្នាមកក្នុងនគរ ហើយក្នុងសិរីល្អរបស់ទ្រង់។
២:១១-១២ នៅក្នុងចក្រភពរ៉ូម ឪពុកមានទំនួសខុសត្រូវក្នុងការអប់រំ និងបណ្តុះបណ្តាលកូនៗរបស់ ពួកគេ។ លោកប៉ុល និងលោកស៊ីឡាសបានប្រព្រឹត្តិខ្លួនដូចជាឪពុកដល់ក្រុមជំនុំនៅទីក្រុងថែស្សាឡូនីច។ សេចក្តីស្រឡាញ់ និងការយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះពួកគេត្រូវបានបង្ហាញតាមរយៈការពិតដែលពួកគេបាននាំ សារទៅកាន់ពួកគេផ្ទាល់ខ្លួនម្នាក់ៗ។ ពួកគេបានប្រកាសដំណឹងល្អជាសាធារណៈ ប៉ុន្តែពួកគេក៏បានយកចិត្ត ទុកដាក់ និងចាប់អារម្មណ៍ចំពោះបុគ្គលផងដែរដើម្បីពន្យល់ប្រាប់ពីដំណឹងល្អទៅកាន់ពួកគេតាមរយៈ ការសន្ទនាជាលក្ខណៈឯកជន។
នៅក្នុងការសន្ទនាទាំងនេះ ពួកគេបានជម្រុញឱ្យអ្នកជឿនៅទីក្រុងថែស្សាឡូនីចដើរយ៉ាង “គួរនឹងព្រះ”។ នេះមានន័យថាត្រូវមានជីវភាពរស់នៅដែលត្រូវជាមួយនឹងលក្ខណៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ អាកប្បកិរិយាល្អរបស់យើងគឺមិនមែនដើម្បីទទួលបានការស្រឡាញ់ ឬព្រះពរមកពីព្រះជាម្ចាស់ទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ វាគឺជាការឆ្លើយតបទៅកាន់ការត្រាស់ហៅរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ដោយសារព្រះជាម្ចាស់ បានត្រាស់ហៅយើងឱ្យក្លាយជារាស្ត្ររបស់ទ្រង់ ឥឡូវនេះយើងគួរតែមានជីវិតដែលមានជំនឿ សង្ឃឹម និងសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលសមរម្យក្នុងនាមជាបុត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់។
តើវាមានន័យថាព្រះជាម្ចាស់ “ត្រាស់ហៅ” អ្នក? ការត្រាស់ហៅគឺលើសពីការអញ្ជើញ។ វាមានន័យថា ព្រះជាម្ចាស់ធ្វើការនៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នកយ៉ាងសកម្មដើម្បីនាំអ្នកចូលមកក្នុងទំនាក់ទំនងជាមួយអង្គទ្រង់ (២ ធីម៉ូថេ ១:៩)។ ព្រះជាម្ចាស់ត្រាស់ហៅមនុស្សតាមរយៈដំណឹងល្អ (២ ថែស្សាឡូនីច ២:១៤; ១ កូរិនថូស ១:២២-២៥) ហើយធ្វើឱ្យពួកគេអាចយល់ និងជឿលើដំណឹងល្អនោះបាន (ម៉ាថាយ ១៦:១៧; កិច្ចការ ១៦:១៤-១៥) ហើយចូលមករកព្រះយេស៊ូវដើម្បីទទួលបការសង្គ្រោះ (យ៉ូហាន ៦:៤៤)។ នៅពេលការនេះកើតឡើង ពួកគេមានជីវិតដ៏អស់កល្បជានិច្ចនៅក្នុងព្រះរាជរបស់ទ្រង់។
ដើម្បីត្រូវបានជ្រើសរើសតាំងពីមុនកំណើតលោកីយ៍មក (អេភេសូ ១:៤) ហើយបន្ទាប់មកបានត្រាស់ហៅនៅ គ្រាមួយ (១ ពេត្រុស ២:៩) គឺជាចំណុចចាប់ផ្តើមនៃកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នក ដែលទីបំផុត នាំទៅរកសិរីរុងរឿង។ ដូចនៅក្នុង រ៉ូម ៨:២០ ចែងថា “ឯពួកអ្នកដែលទ្រង់បានដំរូវទុកជាមុន នោះទ្រង់ ក៏ហៅ ហើយពួកអ្នកដែលទ្រង់បានហៅ នោះទ្រង់ក៏រាប់ទុកជាសុចរិត ហើយពួកអ្នក ដែលទ្រង់បានរាប់ជាសុចរិត នោះទ្រង់ក៏បានដំកើងឡើងដែរ។”
គ្រីស្ទបរិស័ទមានឯកសិទ្ធិពិសេសបំផុត។ យើងត្រូវបានត្រាស់ហៅដោយព្រះជាម្ចាស់ “មកក្នុងនគរ ហើយក្នុងសិរីល្អរបស់ទ្រង់”។ ការនេះបង្ហាញប្រាប់យើងថាគោលដៅចុងក្រោយបង្អស់របស់អ្នកជឿគឺ ដើម្បីរស់នៅក្រោមការសោយរាជ្យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងនៅក្នុងព្រះវត្តមានរបស់ទ្រង់ជារៀងរហូត។
ដើម្បីទទួលបានការត្រាស់ហៅ “មកក្នុងនគររបស់ទ្រង់” មានន័យថាយើងត្រូវបានត្រាស់ហៅឱ្យក្លាយជា រាស្ត្ររបស់ព្រះដែលមានព្រះជាមហាក្សត្រដែលសោយរាជ្យនៅក្នុងជីវិតរបស់យើង។ ការសោយរាជ្យរបស់ ព្រះជាម្ចាស់នេះចាប់ផ្តើមនៅពេលព្រះជាម្ចាស់ហៅយើងឱ្យចូលមករកទ្រង់ (៥:២៤) ឱ្យក្លាយជារាស្ត្ររបស់ទ្រង់ ហើយចូលមករួមប្រកបជាមួយព្រះយេស៊ូវ (១ កូរិនថូស ១:៩)។ ក្នុងនាមជារាស្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ យើងត្រូវបានត្រាស់ហៅឱ្យចូលមកក្នុងភាពបរិសុទ្ធ (៤:៧; រ៉ូម ១:៧) និងទៅក្នុងសិរីរុងល្អ (២ ថែស្សាឡូនីច ២:១៤)។
ដើម្បីទទួលបានការត្រាស់ហៅឱ្យចូលទៅក្នុង “សិរីរុងល្អ” របស់ទ្រង់គឺដើម្បីស្គាល់ និងទទួលបានបទពិសោធន៍ដ៏ត្រចះត្រចង់របស់ទ្រង់ និងភាពថ្លៃថ្លាក្នុងនាមជាព្រះ។ សិរីល្អដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចគឺជាគោលដៅចុងក្រោយនៃការត្រាស់ហៅរបស់ព្រះជាម្ចាស់ (២ ពេត្រុស ១:៣; ១ ពេត្រុស ៥:១០) ដោយសារព្រះជាម្ចាស់នឹងនាំកូនប្រុសស្រីរបស់ទ្រង់ទៅកាន់សិរីល្អ។ សិរីល្អនេះគឺជាភាពឥតខ្ចោះបំផុតរបស់អ្នកជឿដែលនឹងកើតឡើងនៅពេលព្រះយេស៊ូវយាងមកវិញជាលើកទីពីរ។ កាលណាទ្រង់លេចមក នោះយើងនឹងបានដូចជាទ្រង់ ដ្បិតដែលទ្រង់យ៉ាងណា នោះយើងនឹងឃើញទ្រង់យ៉ាងនោះឯង (១ យ៉ូហាន ៣:២)។ យើងនឹងមានសិរីល្អនៅពេលយើងឆ្លុះបញ្ចាំងពីសិរីល្អរបស់ព្រះជាម្ចាស់ជារៀងរហូត។
វាគឺជាការត្រាស់ហៅរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឱ្យចូលមកក្នុងព្រះរាជរបស់ទ្រង់ និងសិរីល្អនេះ ហើយដែលបណ្តាល ឱ្យអ្នកជឿចង់មានភាពបរិសុទ្ធ សុចរិត និងអាកប្បកិរិយាដែលឥតសៅហ្មង។ នៅពេលយើងដឹងពី ការត្រាស់ហៅដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ការនេះជម្រុញទឹកចិត្តរបស់យើងឱ្យរស់នៅតាមរបៀបមួយ ដែលគាប់ព្រះហឫទ័យដល់ទ្រង់។
ដោយហេតុនេះទៀត បានជាយើងខ្ញុំអរព្រះគុណដល់ព្រះ ឥតមានដាច់ គឺដោយព្រោះកាលអ្នករាល់គ្នាបានទទួលព្រះបន្ទូល ជាដំណឹងពីព្រះដោយសារយើងខ្ញុំ នោះមិនបានទទួល ទុកដូចជាពាក្យរបស់មនុស្សទេ បានទទួលតាមភាពដ៏ពិតនៃដំណឹងនោះវិញ គឺជាព្រះបន្ទូលនៃព្រះដែលបណ្តាលមកក្នុងអ្នករាល់គ្នាជាពួកអ្នកជឿ
២:១៣ ពួកបេសកជនបានអរគុណដល់ព្រះជាម្ចាស់ជានិច្ចដែលអ្នកក្រុងថែស្សាឡូនីចនេះបានឆ្លើយតបនឹង ដំណឹងល្អ (១:២, ៥:៧)។ នៅពេលពួកគេនៅជាមួយគេ លោកប៉ុល និងលោកស៊ីឡាសបានផ្តល់ព្រះបន្ទូល ព្រះដល់ពួកគេ មិនមែនគ្រាន់តែជាគំនិតរបស់មនុស្សប៉ុណ្ណោះទេ (កាឡាទី ១:១១-១២)។ អ្នកក្រុងថែស្សាឡូនីចបានស្តាប់សម្លេងរបស់លោកប៉ុល និងលោកស៊ីឡាស ប៉ុន្តែពួកគេបានដឹងថា វាគឺជាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលពួកគេបានស្តាប់ឮនោះ ហេតុដូច្នោះហើយបានជា ពួកគេទទួលយក។ ពាក្យជាភាសាក្រិចបកប្រែ “បានទទួល” (ἐδέξασθε) មានន័យថា ‘ស្វាគមន៍’។ អ្នកក្រុងថែស្សាឡូនីចបានស្វាគមន៍ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយបានទទួលយកវាដោយដួងចិត្ត ដែលល្អ (លូកា ៨:១៣)។ បន្ទាប់មកវាចាប់ផ្តើមធ្វើការប្រកប ដោយអំណាច ហើយបបង្កើតផលផ្លែល្អៗ នៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ (១.៥)។
តើព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់បណ្តាលមកក្នុងអ្នកជឿដោយរបៀបណា?
កិច្ចការដ៏អស្ចារ្យដំបូងបង្អស់នៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់គឺបង្កើតជីវិតខាងវិញ្ញាណនៅក្នុងបុគ្គលម្នាក់នោះ។ នៅពេលប្រកាសដំណឹងល្អ វាកើតមកជាមួយនឹងអំណាច និងជាមួយព្រះវិញ្ញាណដ៏បរិសុទ្ធ ចូលទៅក្នុងដួងចិត្តរបស់មនុស្សម្នាក់នោះ ហើយបង្កើតនូវការដឹងច្បាស់ពីអំពើបាប ការប្រែចិត្ត និងជឿលើព្រះយេស៊ូវ (១:៥; រ៉ូម ១០:១៧; ១ ពេត្រុស ១:២២-២៥)។ នេះគឺជាការចាប់ផ្តើមជីវិតថ្មី របស់អ្នកជឿនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ (យ៉ាកុប ១:១៨)។ ជីវិតថ្មីនេះគឺខាងវិញ្ញាណ និងភាពអស់កល្បជានិច្ច ដែលកំណត់លក្ខណៈដោយសេចក្តីជំនឿលើព្រះជាម្ចាស់ និងទំនាក់ទំនងជាមួយទ្រង់ (ហេព្រើរ ១១)។
កិច្ចការដ៏អស្ចារ្យទីពីរនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់គឺបង្កើតនូវចរិតលក្ខណៈនៃការប្រតិបត្តិតាម ព្រះជាម្ចាស់ (នោះគឺភាពបរិសុទ្ធ សុចរិត និងឥតសៅហ្មង) នៅក្នុងអ្នកជឿ។ ព្រះជាម្ចាស់បំផ្លាស់បំប្រែជីវិតរបស់ អ្នកជឿប្រកបដោយព្រះចេស្តារតាមរយៈព្រះបន្ទូលទ្រង់ និងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធធ្វើការនៅក្នុងជីវិតគាត់។ ក្នុងនាមជាមនុស្សដែលបន្តទទួលយកព្រះបន្ទូលទ្រង់ ជានិច្ច វាក្លាយជាអំណាចយ៉ាងសកម្ម ដែលធ្វើការនៅក្នុងគាត់។ តាមរយៈព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបង្រៀន កែតម្រូវ ស្តីបន្ទោស បណ្តុះបណ្តាលនៅក្នុងភាពសុចរិត បំពាក់បំប៉ន លើកទឹកចិត្ត ប្រៀនប្រដៅ ញែកជាបរិសុទ្ធ និងពង្រឹងគាត់ដើម្បីឱ្យព្រះហឬទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ បានសម្រេច នៅក្នុងជីវិតរបស់គាត់ (យ៉ូហាន ១៧:១៧; ២ ធីម៉ូថេ ៣:១៦-១៧; រ៉ូម ១៥:៤)។
ដ្បិតបងប្អូនអើយ អ្នករាល់គ្នាបានត្រាប់តាមអស់ទាំងពួកជំនុំនៃព្រះ ដែលនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ នៅស្រុកយូដា ពីព្រោះបានរងទុក្ខ នៅដៃនៃពួកអ្នកស្រុករបស់អ្នករាល់គ្នា ដូចជាពួកជំនុំទាំងនោះបានរងទុក្ខ នៅដៃនៃពួកសាសន៍យូដាដែរ
២:១៤ តើលទ្ធផល (ឬ “ផលផ្លែ”) អ្វីដែលព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតឡើងនៅក្នុងជីវិតរបស់ អ្នកជឿទាំងនេះនៅក្រុងថែស្សាឡូនីច? ចម្លើយគឺថា ពួកគេត្រូវបានធ្វើឱ្យអាចឈរយ៉ាងរឹងមាំបាន នៅចំពោះ ការប្រឈមមុខជាមួយនឹងការបៀតបៀន ហើយពួកគេបានធ្វើកិច្ចការនេះដោយសេចក្តីអំណរ (១:៦-៧)។
តាមរយៈការសូទ្រាំដ៏ខ្ជាប់ខ្ជួនរបស់ពួកគេ ពួកគេបានក្លាយជាអ្នកយកតម្រាប់តាមក្រុមជំនុំនៅស្រុកយូដា (ដែលយើងបានអាននៅក្នុងគម្ពីរកិច្ចការ) ដែលត្រូវបានបៀតបៀនដោយសារប្រជាជនរបស់ពួកគេផងដែរ។
ដែលគេបានសំឡាប់ទាំងព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ នឹងពួកហោរាផង ក៏បានបណ្តេញយើងខ្ញុំទៀត ពួកនោះមិនជាទីគាប់ដល់ព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះទេ ហើយក៏ទាស់ទទឹងនឹងមនុស្សទាំងអស់ដែរ គេហាមមិនឲ្យយើងខ្ញុំថ្លែងប្រាប់ដល់ពួកសាសន៍ដទៃ ប្រយោជន៍ឲ្យបានសង្គ្រោះឡើយ គឺដើម្បីតែនឹងបំពេញអំពើបាបរបស់ខ្លួនគេជានិច្ចប៉ុណ្ណោះ តែសេចក្ដីក្រោធបានមកលើគេពេញទីហើយ។
២:១៥ អ្នកដឹកនាំសាសនាយូដាបាននាំព្រះយេស៊ូវទៅកាន់លោកពីឡាត់ ហើយទាមទារឱ្យធ្វើគត់ទ្រង់ (លូកា ២៣:១-២៤, ២៣:៣៤-៣៨), ដូចជាឪពុករបស់ពួកគេបានសម្លាប់ពួកហោរ៉ា នៅក្នុងសញ្ញាចាស់ដែរ (កិច្ចការ ៧:៥១-៥២)។ បន្ទាប់មកពួកគេបានប្រឆាំងជាមួយនឹងពួកសាវ័ក (អ្នកតំណាងរបស់ព្រះយេស៊ូវ) ដែលបានប្រកាសដំណឹងល្អ។
២:១៦ ការសង្គ្រោះកើតឡើងដោយសារការប្រកាស និងការទទួលដំណឹងល្អ។ ដំណឹងល្អគឺ “ពីព្រោះជាព្រះចេស្តានៃព្រះសម្រាប់នឹងជួយសង្គ្រោះដល់អស់អ្នកណាដែលជឿ គឺដល់ទាំងសាសន៍ យូដាជាដើម និងសាសន៍ក្រេកផង” (រ៉ូម ១:១៦-១៧)។ ហេតុដូច្នេះអស់អ្នកដែលទាស់ប្រឆាំងនឹង ការប្រកាសដំណឹងល្អគឺប្រឆាំងនឹងមនុស្សជាតិពីព្រោះដំណឹងល្អគឺជាអំណាចដើម្បីសង្គ្រោះមនុស្ស។
តាមរយៈការទាស់ប្រឆាំងនឹងពួកសាវ័កដែលបានប្រកាសដំណឹងល្អ មេដឹកនាំសាសនាយូដា “មិនជាទីគាប់ដល់ព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះទេ ហើយក៏ទាស់ទទឹងនឹងមនុស្សទាំងអស់ដែរ” ពីព្រោះពួកគេបានព្យាយាមរារាំងមនុស្សពីការទទួលសេចក្តីសង្គ្រោះ។ លទ្ធផលចំពោះការនេះគឺ “សេចក្តីក្រោធ” គឺជាកំហឹងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទាស់នឹងអំពើទុច្ចរិត។ សេចក្តីក្រោធដែលពួកយូដាប្រឈម ជាមួយគឺជាការបំផ្លាញទីក្រុងយេរូសាឡឹម និងព្រះវិហារពីដោយសារពួករ៉ូមនៅក្នុងឆ្នាំ ៧០គ.ស។
បងប្អូនអើយ ក្រោយដែលយើងខ្ញុំត្រូវឃ្លាតមុខពីអ្នករាល់គ្នាបន្តិច តែមិនមែនឃ្លាតចិត្តឡើយ នោះយើងខ្ញុំមានចិត្តសង្វាត រឭកចង់ឃើញមុខអ្នករាល់គ្នាវិញជាខ្លាំង បានជាយើងខ្ញុំចង់មកសួរអ្នករាល់គ្នា គឺប៉ុលខ្ញុំចង់មកមួយដងពីរទៅហើយ តែអារក្សសាតាំងបានឃាត់យើងខ្ញុំវិញ
២:១៧-១៨ លោកប៉ុល លោកស៊ីឡាស និងលោកធីម៉ូថេស្រឡាញ់ក្រុមជំនុំនៅទីក្រុងថែស្សាឡូនីចណាស់ មិនមែនគ្រាន់តែពេលពួកគេនៅជាមួយគេប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែបន្ទាប់មកទៀតផងដែរ។ បើទោះបីជាពួកគេនៅ ឆ្ងាយពីគេក៏ដោយក៏អ្នកជឿទាំងនេះស្ថិតនៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេដែរ។ មូលហេតុដែលលោកប៉ុល និងដៃគូរបស់គាត់មិនបានស្នាក់នៅរយៈពេលយូរជាមួយអ្នកក្រុងថែស្សាឡូនីច ឬត្រឡប់មកមើល ពួកគេវិញគឺមិនមែនដោយសារខ្វះចំណាប់អារម្មណ៍ ឬខ្វះការខ្វល់ខ្វាយនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញពួកគេត្រូវ “ឃ្លាត” ដោយសារការបៀតបៀន ហើយបន្ទាប់មកដោយសារការរារាំងមិនឱ្យត្រឡប់មកវិញរបស់សាតាំង។
សាតាំងគឺជាសត្រូវដែលប្រឆាំងទាល់នឹងព្រះជាម្ចាស់ និងមនុស្ស (រ៉ូម ១៦:២០) ហើយព្យាយាមរារាំង ការរីកចម្រើនរបស់ដំណឹងល្អ (២ កូរិនថូស ២:១១; ៤:៤)។ តាមរបៀបមួយចំនួន វារារាំងលោកប៉ុលមិនឱ្យ ត្រឡប់មកកាន់ទីក្រុងថែស្សាឡូនីចវិញដោយសារវាគិតថាការធ្វើដូច្នេះនឹងអាចបញ្ឃប់ការផ្សាយដំណឹងល្អ បាន។ យ៉ាងណាមិញសាតាំងបានបរាជ៧យដោយសារអ្នកជឿនៅក្រុងថែស្សាឡូនីចបានឈរយ៉ាងមាំ ទោះបីជាមានទុក្ខលំបាកដោយសារព្រះជាម្ចាស់បណ្តាលឱ្យសេចក្តីជំនឿ សេចក្តីសង្ឃឹម និងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ពួកគេរីកចម្រើនឡើង។
លើសពីនេះទៀតការមិនមានលទ្ធភាពត្រឡប់មកកាន់ទីក្រុងថែស្សាឡូនីចវិញរបស់លោកប៉ុលតាមពិតទៅបាននាំមកនូវព្រះពរដល់ក្រុមជំនុំនៅទូទាំងពិភពលោក។ ដោយរបៀបណា? ពីព្រោះនៅពេល លោកប៉ុលមិនអាចមកសួរសុខទុក្ខអ្នកក្រុងថែស្សាឡូនីចបាន លោកបានសម្រេចចិត្តសរសេរសំបុត្រ នេះជំនួសវិញ។ សំបុត្រនេះបានប្រទានពរដល់គ្រីស្ទបរិស័ទរាប់លាននាក់អស់រយៈពេល ២០០០ឆ្នាំហើយ ហើយវានឹងមិនត្រូវបានសរសេរមកនោះទេប្រសិនបើសាតាំងមិនបានរារាំងលោកប៉ុលពីការត្រឡប់មកកាន់ក្រុងថែស្សាឡូនីចវិញ។ អ្វីដែលសាតាំងមានសម្រាប់គោលបំណងអាក្រក់នោះ ព្រះជាម្ចាស់មានបំណងល្អវិញ ហើយនៅទីបំផុតផែនការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទទួលបានជោគជ័យ។
ដ្បិតតើសេចក្ដីសង្ឃឹម សេចក្ដីអំណរ នឹងមកុដដែលនាំឲ្យយើងខ្ញុំរីករាយឡើង នោះជាអ្វី បើមិនមែនជាអ្នករាល់គ្នានៅចំពោះព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអម្ចាស់នៃយើង ក្នុងកាលដែលទ្រង់យាងមកប៉ុណ្ណោះ ដ្បិតអ្នករាល់គ្នាជាសិរីល្អ ហើយជាសេចក្ដីអំណររបស់យើងខ្ញុំពិតមែន។
២:១៩-២០ លោកប៉ុលមានភាពរីករាយនៅពេលគាត់គិតអំពីការបង្ហាញក្រុមជំនុំនៅក្រុងថែស្សាឡូនីច ទៅព្រះយេស៊ូវនៅពេលទ្រង់យាងមកវិញជាលើកទីពីរ។ ពួកគេគឺជាភស្តុតាងដែលគាត់បានបំពេញតាម ការត្រាស់ហៅយ៉ាងស្មោះត្រង់ ដើម្បីក្លាយទៅជាសាវ័កដល់សាសន៍ដទៃ (ភីលីព ៤:១)។ ការបៀតបៀន ទាំងអស់ដែលលោកប៉ុលបានរងទុក្ខនៅទីក្រុងថែស្សាឡូនិចនឹងមានតម្លៃនៅថ្ងៃដែលពួកបរិសុទ្ធនៅក្រុងថែស្សាឡូនីចទាំងអស់ដែលគាត់បានជួយឱ្យទទួលការសង្គ្រោះ ទទួលសិរីល្អនៅក្នុងព្រះវត្តមានរបស់ ព្រះជាម្ចាស់។ ហាលេលូយ៉ា!