សេចក្តីអធិប្បាយពីសំបុត្រភីលីព
សំបុត្រប៉ុល នឹងធីម៉ូថេ ជាបាវបំរើរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ យើងខ្ញុំផ្ញើមកពួកបរិសុទ្ធទាំងអស់ ក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ ដែលនៅក្រុងភីលីព ព្រមទាំងពួកអ្នកត្រួតត្រា នឹងពួកជំនួយផង សូមឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានប្រកបដោយព្រះគុណ នឹងសេចក្ដីសុខសាន្ត អំពីព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតានៃយើងរាល់គ្នា ហើយអំពីព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទ។
១:១ វាគឺជាទំនៀបទំលាប់នៅក្នុងសម័យនោះ ក្នុងការចាប់ផ្តើមផ្នែកដំបូងនៃសំបុត្រ ដោយសរសេរឈ្មោះរបស់អ្នកសរសេរសំបុត ហើយឈ្មោះរបស់អ្នកទទួល បន្ទាប់មកការសួរសុខទុក្ខ។
អ្នកសរសេរសេចក្តីសំបុត្រនេះគឺជាលោក ប៉ុល។ គាត់បានសរសេរនៅក្នុងឆ្នាំ ៦១ គ,ស នៅក្នុងទីក្រុងរ៉ូម ពេលដែលគាត់នៅក្នុងផ្ទះឃុំឃាំងរង់ចាំការសួរចំលើយរបស់សេរសាណឺរ៉ូ (កិច្ចការ ២៨:១៦, ២៨:៣០- ៣១)។ លោកប៉ុលបានលើកឡើងពី លោកធីម៉ូថេដោយព្រោះតែគាត់ក៏នៅក្រុងរ៉ូមដើម្បីជួយដល់លោកប៉ុលដែរ ហើយគាត់ក៏បាននៅជាមួយនឹង លោកប៉ុលពេលដែលគាត់បានចាប់ផ្តើមពួកជំនុំនៅក្នុងក្រុងភីលីពប្រមាណ ១១ ឆ្នាំមុន (កិច្ចការ ១៦–១៨)។
លោកប៉ុលបានហៅខ្លួនគាត់ហើយនឹងលោកធីម៉ូថេថា “បាវបំរើរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ”។ ពាក្យដែលត្រូវបាន បកប្រែថា “បាវបំរើ” (δοῦλοι) ជាពាក្យដែលប្រើនៅក្នុងជំនាន់នោះសម្រាប់ទាសករ (ម៉ាកុស ១០:៤៣-៤៤)។ ភាពខុសគ្នា រវាងទាសករម្នាក់ហើយនឹងអ្នកបម្រើនោះគឺថា ទាសករគឺជាកម្មសិទ្ធរបស់ចៅហ្វាយដែលគេបំរើ។ លោកប៉ុល (ដូចជា យ៉ាកុប ពេត្រុស និងយូដាស) បានសម្លឹងឃើញខ្លួនគាត់ថា ជាទាសករម្នាក់របស់ ព្រះយេស៊ូវដោយព្រោះតែគាត់ដឹងថាព្រះយេស៊ូវបានទិញគាត់ក្នុងតម្លៃមួយ (១ កូរិនថូស ៧:២២-២៣) ហើយពេលនេះគាត់ជាកម្មសិទ្ធរបស់ព្រះអង្គ ចុះចូលចំពោះព្រះអង្គ ហើយនឹងត្រៀមខ្លួនជាស្រេច នៅក្នុង ការធ្វើតាមអ្វីដែលម្ចាស់របស់គាត់បង្គាប់ឲ្យគាត់ធ្វើ។
អ្នកដែលបានទទួលសំបុត្រនោះគឺជា “មកពួកបរិសុទ្ធទាំងអស់ ក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ ដែលនៅក្រុងភីលីព”។ ការនេះមានន័យថាជាពួកគ្រីស្ទានទាំងអស់ដែលនៅក្នុងទីក្រុង ភីលីព។ ពួកគ្រីស្ទានគឺជា ពួកបរិសុទ្ធ មិនមែនដោយព្រោះតែការល្អដែលគេបានធ្វើ កម្រិតសីលធម៌ ឬកុសលនោះឡើយ ប៉ុន្តែដោយព្រោះតែ ព្រះបានញែកពួកគេដាច់ដោយឡែកឲ្យបានធ្វើជារាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គ។ ព្រះបានសម្រេចការនេះតាមរយៈ កិច្ចការរបស់ព្រះយេស៊ូវ ដែលជាហេតុដែលពួកគេជា ពួកបរិសុទ្ធ “ក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ”។ ពេលនេះ ពួកគេរស់នៅក្នុងនាមជាប្រជារាស្រ្តរបស់ព្រះ ដែលពួកគេបានដឹងថា ព្រះបានត្រាស់ហៅឲ្យគេ រស់នៅក្នុងជីវិតដែលសុចរិតឆ្លុះបញ្ចាំងពីលក្ខណៈនៃព្រះនៅក្នុងលោកីយ៍ (២ ធីម៉ូថេ ១:៩; អេភេសូរ ១:៤; កូល៉ុស ៣:១២)។
ពួកបរិសុទ្ធដែលលោកប៉ុលបានសរសេរសំបុត្រផ្ញើរទៅគឺនៅក្នុងក្រុង ភីលីព។ នេះជាទីក្រុងមួយស្ថិតនៅ ប៉ែកខាងជើងនៃម៉ាសេដូនា ដែលត្រូវបានបង្កើតឡើងនៅអំឡុងឆ្នាំ ៤២ មុនគ,ស សម្រាប់ទាហានរ៉ូម៉ាំង ដែលចូលនិវត្តន៍រស់នៅ។ ពួកអ្នកដែលរស់នៅក្នុងទីក្រុងនោះត្រូវបានផ្តល់សិទ្ធឲ្យបានក្លាយជា សញ្ជាតិរ៉ូម៉ាំង។ លោកប៉ុល ហើយនឹងធីម៉ូថេបានដាំពួកជំនុំនៅក្នុងក្រុង ភីលីព អំឡុងឆ្នាំ ៥០ គ,ស (កិច្ចការ ១៦:១១-៤០)។ ពួក “អ្នកត្រួតត្រា” គឺជាពួកចាស់ទុំហើយនឹងអ្នកដឹកគង្វាល ដែលបង្ហាត់បង្រៀន ហើយដឹកនាំពួកជំនុំ (១ ធីម៉ូថេ ៣:២; កិច្ចការ ២០:២៨)។ ពួក “អ្នកជំនួយ” គឺជាគ្រប់គ្នាដែលបំរើនៅក្នុងពួកជំនុំ។
១:២ អ្នកសរសេរសំបុត្ររ៉ូម៉ាំងជាច្រើន តែងតែជូនពរដល់អ្នកទទួលសំបុត្រទាំងអស់គ្នាថា “សូមឲ្យមានសុខភាពល្អ” ប៉ុន្តែលោកប៉ុលមានអ្វីដែលល្អប្រសើរជាងនោះសម្រាប់អ្នកអានរបស់គាត់វិញគឺ: ព្រះគុណ និងសេចក្តីសុខសាន្ត។ ព្រះគុណគឺជាព្រះពរ និងព្រះចេស្តារបស់ព្រះ ដែលធ្វើការនៅក្នុងជីវិត មនុស្សណាម្នាក់។ សេចក្តីសុខសាន្តគឺជាលទ្ធផលដែលកើតចេញពីព្រះគុណនេះ។ វាគឺជា សុខុមាលភាពពេញលេញទាំង រូបកាយ ព្រលឹង វិញ្ញាណ ហើយនឹងទំនាក់ទំនង។ ព្រះគុណ និងសេចក្តីសុខសាន្តគឺជាការប្រទានពីព្រះវរបិតានៃយើងហើយនឹងព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទ។
សូមចំណាំពីការលើកឡើងពីព្រះនាមរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ម្តងហើយម្តងទៀតចំនួនបីដងនៅក្នុង ខទាំងបី នេះ។ អត្តសញ្ញាណរបស់លោកប៉ុលជា (“បាវបំរើរបស់ព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ”) អត្តសញ្ញាណ អ្នកអានសំបុត្រ គាត់ជា (“ពួកបរិសុទ្ធនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ”) ហើយនឹងព្រះគុណ និងសេចក្តីសុខសាន្ត ដែលយើងទទួលបានមកពីព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតាហើយនឹងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ។ នៅក្នុងសំបុត្រនេះ លោកប៉ុល នឹងបង្ហាញយើងថាជីវិតរបស់គ្រីស្ទានម្នាក់ៗគឺ នៅក្នុង ជាមួយ ដោយសារ និងសម្រាប់ព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ។
ខ្ញុំអរព្រះគុណដល់ព្រះនៃខ្ញុំ ដោយព្រោះគ្រប់ទាំងសេចក្ដី ដែលខ្ញុំនឹកចាំពីអ្នករាល់គ្នា ខ្ញុំក៏ទូលអង្វរឲ្យអ្នករាល់គ្នាដោយអំណរ នៅគ្រប់វេលាដែលខ្ញុំអធិស្ឋានជានិច្ច ដោយព្រោះចំណែកដែលអ្នករាល់គ្នាបានជួយក្នុងដំណឹងល្អ ចាប់តាំងពីថ្ងៃមុនដំបូង ដរាបដល់ឥឡូវនេះ
១:៣-៤ ចំនុចសំខាន់នៃសេចក្តីសំបុត្រនេះគឺជា អំណរនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។ លោកប៉ុលប្រើពាក្យថា “អំណរ” ចំនួន ១៦ដង (១:៤, ១:១៨, ១:២២, ២:២, ២:១៧-១៨, ២:២៨-២៩, ៣:១, ៤:១, ៤:៤, ៤:១០)។ មានពេលប្រាំបីដងដែលលោកប៉ុលប្រាប់ដល់អ្នកអានរបស់គាត់អំពីសេចក្តីអំណរ របស់គាត់ ហើយប្រាំបីដងដែលគាត់លើកទឹកចិត្តពួកគេអោយមានអំណរ។ តើអ្វីជាអំណរ? អំណរគឺជាការស្កប់ស្កល់ ដែលឥតឈប់ឈរ មិនថាអ្នកស្ថិតក្នុងកាលៈទេសៈណាក៏ដោយនៅក្នុងជីវិត។ តើយើងអាចមានអំណរ ដោយរបៀបណា? ចំលើយនោះគឺ ព្រះគ្រីស្ទ។ លោកប៉ុលនឹងបង្ហាញ យើងពីរៀបដែលគាត់មានអំណរ សូម្បីតែនៅក្នុងស្ថានភាពដែលលំបាកដោយព្រោះតែទំនាក់ទំនង របស់គាត់ជាមួយនឹងព្រះយេស៊ូវ។
លោកប៉ុលអរព្រះគុណដល់ព្រះសម្រាប់ពួកអ្នកជឿនៅក្នុងក្រុងភីលីព។ គាត់តែងតែបានគិតអំពីពួកគេ ហើយការនេះនាំឲ្យគាត់មានអំណរ។ សម្រាប់លោកប៉ុល អំណរមកពីព្រះយេស៊ូវ ហើយពីការ ដែលបានស្គាល់ និងឆ្លងកាត់ដំណឹងល្អ ហើយបានឃើញអ្នកដទៃក៏ធ្វើយ៉ាងដូច្នោះដែរ។ ហេតុផលទាំងពីរ ដែលគាត់បានផ្តល់ឲ្យសម្រាប់សេចក្តីអធិស្ឋានដ៏អំណររបស់គាត់បានបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់អំពីរឿងនេះ។
១:៥ ហេតុផលទីមួយសម្រាប់សេចក្តីអំណរ របស់លោកប៉ុលគឺជាពួកបរិសុទ្ធក្រុងភីលីព ដែលជាដៃគូរជាមួយនឹងគាត់នៅក្នុងដំណឹងល្អ។ ការនេះបានចាប់ផ្តើមពេលដែលគាត់ប្រកាសដំណឹងល្អ នៅក្នុងក្រុងភីលីព (កិច្ចការ ១៦)។ ពេលដែលគាត់នៅជាមួយនឹងពួកគេនៅឡើយ មានអ្នកខ្លះក្នុងពួកគេ បានតតាំងជាមួយនឹងលោកប៉ុលក្នុងដំណឹងល្អ (៤:៣)។ បន្ទាប់ពីគាត់ចាកចេញទៅ ពួកគេតែងតែអធិស្ឋានសម្រាប់គាត់ជានិច្ច (ខ១៩) ប្រកាសដំណឹងល្អ (១:២៧-២៨) ហើយនៅតែទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងគាត់តាមរយៈអ្នកនាំសារ (២:២៥-៣០) ហើយបានផ្ញើរអំណោយ ជាជំនួយដល់ព័ន្ធកិច្ចរបស់គាត់(៤:១០-២០)។
ខ្ញុំជឿសេចក្ដីនេះជាយ៉ាងជាក់ថា ព្រះអង្គ ដែលទ្រង់បានចាប់តាំងធ្វើការល្អក្នុងអ្នករាល់គ្នា ទ្រង់នឹងធ្វើឲ្យកាន់តែពេញខ្នាតឡើង ទាល់តែដល់ថ្ងៃនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ
១:៦ ហេតុផលទីពីរចំពោះអំណរ របស់លោកប៉ុលគឺជាទំនុកចិត្តដែលព្រះនឹងសម្រេច ការល្អដែលព្រះអង្គបានចាប់ផ្តើមក្នុងពួកបរិសុទ្ធទាំងនេះ។ “ធ្វើការល្អ” ដែលព្រះបានចាប់ផ្តើមធ្វើ នៅក្នុងពួកគេគឺជាសេចក្តីសង្រ្គោះដែលបានចាប់ផ្តើមពេលដែលពួកគេទទួលដំណឹល្អដំបូងបំផុត (ខ៤)។ ពេលដែលព្រះចាប់ផ្តើមសេចក្តី សង្រ្គោះរបស់យើងរាល់គ្នានោះ ព្រះអង្គក៏បន្តធ្វើការនោះ ហើយធានាថាការនោះនឹងបានសម្រេច។
សេចក្តីសង្រ្គោះគឺជាកិច្ចការរបស់ព្រះចាប់តាំងពីដើមដំបូងដល់ចុងបំផុត។ ដូច្នេះហើយ ពេលដែលការនោះបានចាប់ផ្តើម វាប្រាកដជានឹងបានសម្រេចដោយព្រោះតែព្រះទ្រង់ស្មោះត្រង់ (១ ថែស្សាឡូនីច ៥:២៣-២៤)។ លោកប៉ុលដឹងថាព្រះជាម្ចាស់ ដែលព្រះអង្គចាប់ផ្តើមការល្អនេះនៅក្នុងពួកគេ ព្រះអង្គនឹងបន្ត រហូតដល់ការនេះបានសម្រេច “ដល់ថ្ងៃនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ”។ ការនេះគឺសំដៅលើការយាងត្រឡប់មកវិញ ជាលើកទីពីរ ពេលដែល ការប្រទានសិរីរុងរឿងនៃពួកអ្នកជឿដែលនឹងកើតមានឡើង។
គួរគប្បីឲ្យខ្ញុំគិតពីអ្នករាល់គ្នាដូច្នេះដែរ ពីព្រោះអ្នករាល់គ្នានឹកពីខ្ញុំនៅជាប់ក្នុងចិត្តជានិច្ច ទោះបើខ្ញុំជាប់ចំណង ឬកំពុងតែដោះសា ហើយបញ្ជាក់ដំណឹងល្អក្តី ដ្បិតអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្ដីប្រកប ក្នុងព្រះគុណជាមួយនឹងខ្ញុំដែរ ព្រះទ្រង់ជាស្មរបន្ទាល់ពីខ្ញុំថា ខ្ញុំរឭកដល់អ្នករាល់គ្នាជាខ្លាំង ដោយព្រះហឫទ័យសន្តោសនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ
១:៧-៨ សេចក្តីអំណររបស់លោកប៉ុលគឺជាអ្វីដែលត្រឹមត្រូវ ដោយព្រោះតែនេះជាសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ គាត់សម្រាប់ពួកបរិសុទ្ធក្រុងភីលីព ដែលមានសេចក្ដីប្រកប ក្នុងព្រះគុណជាមួយនឹងគាត់។ ពួកគាត់ទាំងអស់ គ្នាបានឆ្លងកាត់បទពិសោធន៍នៃព្រះគុណនៃព្រះគ្រាដែលពួកគេបានប្រឈមមុខស្ថានភាព ដ៏លំបាកនេះជាមួយនឹងគ្នា។ លោកប៉ុលកំពុងនៅក្នុងក្រុងរ៉ូម ពួកគេនៅក្នុងក្រុងភីលីព។ ប៉ុន្តែ ពួកគាត់ បានបន្តនៅក្នុងការធ្វើជាដៃគូរជាមួយនឹងលោកប៉ុលក្នុងគ្រាដែលគាត់នៅជាប់គុក ហើយនឹងដែល “កំពុងតែ ដោះសា ហើយបញ្ជាក់ដំណឹងល្អ”។ លោកប៉ុលសំដៅលើការសួរចំលើយរបស់គាត់ ដែលគាត់ត្រូវតែឆ្លើយ ការពារអំពីដំណឹងល្អ ហើយបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់លាស់ថា ដំណឹងល្អជាសេចក្តីពិត។
ខ្ញុំក៏អធិស្ឋានសូមសេចក្ដីនេះ គឺឲ្យសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់អ្នករាល់គ្នា បានចំរើនកាន់តែច្រើនឡើង ដោយនូវសេចក្ដីចេះដឹង នឹងយោបល់គ្រប់ជំពូក ប្រយោជន៍ឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានលមើល ឲ្យស្គាល់អស់ទាំងសេចក្ដីដែលប្រសើរ ដើម្បីឲ្យបានជ្រះថ្លា ហើយឥតធ្វើឲ្យអ្នកណាអាក់អន់ចិត្តឡើយ ដរាបដល់ថ្ងៃនៃព្រះគ្រីស្ទ ព្រមទាំងមានពេញជាផលនៃសេចក្ដីសុចរិតដែលមកដោយសារព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ សំរាប់ជាសិរីល្អ ហើយជាសេចក្ដីសរសើរដល់ព្រះផង។
១:៩ ពេលនេះលោកប៉ុលប្រាប់ពួកបរិសុទ្ធនៅក្រុងភីលីព ពីអ្វីដែលគាត់បានអធិស្ឋានសម្រាប់ពួកគេ។ គាត់អធិស្ឋានសូមឲ្យសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ពួកគេបានចម្រើនកាន់តែច្រើនឡើងៗ។ គោលដៅនៅក្នុងជីវិត របស់គ្រីស្ទានម្នាក់ គឺត្រូវឲ្យស្រឡាញ់ព្រះឲ្យអស់ពីចិត្ត អស់ពីគំនិត អស់ពីព្រលឹងហើយនឹងអស់ពីកម្លាំង ហើយត្រូវស្រឡាញ់ អ្នកជិតខាងឲ្យដូចខ្លួនឯង។ សេចក្តីស្រឡាញ់ប្រភេទនេះ មិនអាចសម្រេចបាន ដោយដោយការខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់មនុស្សបានឡើយ។ វាគឺជាអ្វីដែលព្រះធ្វើឲ្យកើតមានឡើង (១ ថែស្សាឡូនិច ៣:១២; រ៉ូម ៥:៥) ហេតុនេះហើយ បានជាលោកប៉ុលអធិស្ឋានដល់ព្រះថា សូមឲ្យសេចក្តីស្រឡាញ់របស់គេបានចម្រើនឡើង។
លោកប៉ុលបានអធិស្ឋានសូមឲ្យសេចក្តីស្រលាញ់របស់គេ "បានចំរើនកាន់តែច្រើនឡើង"។ ដើម្បីឲ្យការនេះ អាចកើតឡើងបាន ពួកបរិសុទ្ធត្រូវការឲ្យមាន “សេចក្ដីចេះដឹង នឹងយោបល់” ដើម្បីឲ្យបានដឹងថា តើត្រូវមានសេចក្តីស្រឡាញ់បែបដោយប្រាជ្ញាជាយ៉ាងណា។ ការនេះនឹងជួយឲ្យយើង នៅក្នុងការបង្ហាញពីសេចក្តីស្រឡាញ់ដល់អ្នកដទៃ តាមរបៀបដែលកាន់តែប្រសើរ និងបរិសុទ្ធ។ នៅពេលដែលយើងមាន សេចក្តីស្រឡាញ់រួមជាមួយនឹងចំណេះដឹង ហើយនឹងយោបល់នោះ (នោះគឺជា ការមានចិត្តថ្មី ហើយនឹង គំនិតជាថ្មី) លទ្ធផលនឹងបណ្តាលឲ្យយើងបាន “បញ្ជាក់ពីអ្វីដែលល្អប្រើសើរ”។ ការនេះមានន័យថា យើងនឹងបានដឹងពីអ្វីដែលល្អ នៅក្នុងការប្រព្រឹត្ត ហើយយើងនឹងធ្វើការនោះ។
១:១០ លទ្ធផលពីការនេះនឹងនាំឲ្យមានជីវិតមួយដែល “បរិសុទ្ធ ហើយរកកន្លែងបន្ទោសមិនបាន”។ លក្ខណៈសម្បត្តិទាំងពីរនេះ នាំទៅកាន់ជីវិតមួយ ដែលសុចរិត។
១:១១ សេចក្តីសុចរិតនេះគឺជាផលផ្លែខាងព្រលឹងវិញ្ញាណដែលបានមកដោយសារព្រះយេស៊ូវ។ ព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញសេចក្តីសុចរិតនេះយ៉ាងល្អឥតខ្ចោះនៅក្នុងលក្ខណៈ និងកិច្ចការរបស់ព្រះអង្គផ្ទាល់។ ពេលនេះ ចំនុចសំខាន់នៃការដែលបង្កើតផលផ្លែនិងជីវិតសុចរិតនោះគឺជា ការដែលនៅជាប់ ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ (យ៉ូហាន ១៥:១-៦)។ តាមរយៈការអធិស្ឋានទៀងទាត់ ហើយនឹងស្តាប់បង្គាប់ព្រះអង្គនោះ យើងទទួលជីវិត និងអំណាចពីព្រះអង្គ ដើម្បីឲ្យព្រះអង្គអាចបង្កើតសេចក្តីសុចរិត និងការល្អនៅក្នុងខ្លួនយើង ដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ (ទីតុស ២:១៤; កាឡាទី៥:២២-២៣)។ ការដែលរស់នៅបែបដូច្នេះ នោះព្រះនឹងទទួលបានសិរីរុងរឿង។
ដូច្នេះហើយ គោលដៅដ៏សំខាន់របស់លោកប៉ុល ហើយនឹងសេចក្តីអធិស្ឋានទៅចំពោះព្រះ ផ្តោតសំខាន់លើ «ជាសិរីល្អ ហើយជាសេចក្ដីសរសើរដល់ព្រះ»។ “សិរីរុងរឿង” គឺជាភាពស្រស់បំព្រង ភាពធំឧត្តម ហើយនឹងសេចក្តីប្រសើរបំផុតនៃព្រះ; “ការសរសើរដំកើង” គឺជាការឆ្លើយតប របស់យើងចំពោះការស្ញើចសរសើរ លើកដំកើង និងអំណរពេលដែលយើងទទួលស្គាល់ សិរីរុងរឿងរបស់ព្រះអង្គ។
បងប្អូនអើយ ខ្ញុំចង់ឲ្យអ្នករាល់គ្នាដឹងថា ការទាំងប៉ុន្មានដែលកើតឡើងដល់ខ្ញុំ នោះបានប្រែទៅជាចំរើនដល់ដំណឹងល្អវិញ ដល់ម៉្លេះបានជានៅពេញក្នុងផ្ទៃវាំង នឹងគ្រប់កន្លែងឯទៀត គេបានដឹងច្បាស់ថា ខ្ញុំជាប់ចំណងនេះដោយព្រោះព្រះគ្រីស្ទ
១:១២ ពួកបរិសុទ្ធនៅក្រុងភីលីពបានយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះលោកប៉ុលយ៉ាងជ្រាលជ្រៅបំផុត។ ពួកគេមិនបានឃើញគាត់រយៈពេល៤ឆ្នាំមកហើយ ហើយដឹងថាគាត់នឹងត្រូវចោទសួរដោយអង្គជំនុំជំរះ ជាន់ខ្ពស់នៅក្នុងទីក្រុងរ៉ូម។ ពួកគេចង់ដឹងពីសុខទុក្ខរបស់គាត់ថាជាយ៉ាងណា តើអ្វីដែលគាត់គិតថា លទ្ធផលនៃការជំនុំជម្រះនឹងមាន ហើយតើការនេះនឹងប៉ះពាល់ដល់ការរីកចំរើននៃដំណឹងល្អដែរ ឬយ៉ាងណា។ លោកប៉ុលដឹងថា ពួកគេគិតបែបយ៉ាងនេះ ហើយធ្វើការបញ្ជាក់ប្រាប់ពួកគេ ដើម្បីឲ្យពួកគេមានទំនុកចិត្ត ដូចដែលគាត់មាន ដូចដែលបានគិតអំពីស្ថានភាពនោះ។
“ការទាំងប៉ុន្មានដែលកើតឡើងដល់ខ្ញុំ” គឺគ្រប់ទាំងព្រឹត្តិការណ៏ទាំងប៉ុន្មានដែលជាហេតុ ដែលនាំឲ្យគាត់ ត្រូវជាប់គុកនៅរ៉ូម ដែលយើងអានអំពីការនេះនៅក្នុង កិច្ចការ ជំពូកទី ២១ ដល់ ២៨។ លោកប៉ុលប្រាប់ពួកគេថាអ្វីដែលកើតឡើងចំពោះគាត់នោះ “បានប្រែទៅជាចំរើនដល់ដំណឹងល្អវិញ”។ នេះគួរតែជាការភ្ញាក់ផ្អើលដល់អ្នកក្រុងភីលីព។ ពួកគេអាចនឹងគិតថា ការពិតដែលសាវ័កដំណឹងល្អ ដល់សាសន៍ដទៃ ត្រូវបានជាប់ចំណងអាចនឹងបង្អាក់ការចំរើនដល់ដំណឹងល្អថាគាត់ត្រូវបានចាត់ឲ្យចេញទៅ ប្រកាសនោះឡើយ។ ប៉ុន្តែ ព្រះបន្ទូលនៃព្រះមិនត្រូវជាប់ចំណងនោះឡើយ (២ ធីម៉ូថេ ២:៩) ហើយវត្តមានរបស់លោកប៉ុលនៅក្នុងរ៉ូមក្នុងនាមជាអ្នកទោសម្នាក់ពិតជាបានជួយដល់ការចំរើននៃដំណឹងល្អ ទៅវិញ។
១:១៣ មានបីចំនុចដែលដំណឹងល្អបានចំរើនដោយសារការជាប់គុករបស់លោកប៉ុល។ ចំនុចដំបូង ពួកអ្នកយាមរាជ្យវាំងគ្រប់ទាំងអស់ដឹងថា លោកប៉ុលត្រូវជាប់គុកគឺ ដោយព្រោះ ព្រះគ្រីស្ទ។ អស់រយៈពេលពីរឆ្នាំ ដែលលោកប៉ុលត្រូវជាប់ចំណងក្រោមការត្រួតពិនិត្យរបស់ទាហាន ដែលមានដំណែងខ្ពស់បំផុតរបស់សេរសា។ ការនេះបានផ្តល់ឳកាសជាច្រើនដល់គាត់នៅក្នុងការប្រកាស ដំណឹងល្អដល់ពួកគេ។ ពេលនោះពួកអ្នកយាមនៅក្នុងរាជ្យវាំងទាំងអស់ ហើយនឹងមានមនុស្សជាច្រើន ដែលនៅកៀកនឹងសេរសា បានដឹងពីហេតុផលដែលលោកប៉ុលត្រូវជាប់ចំណង គឺដោយព្រោះតែ គាត់បានប្រកាសថាព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគឺជាព្រះអម្ចាស់។ ហេតុនេះហើយ មនុស្សដែលមិនធ្លាប់បានឮ ពីព្រះយេស៊ូវពីមុន កំពុងតែបានរៀនពីអំពីព្រះអង្គដោយសារលោកប៉ុលវិញ។
ហើយពួកបងប្អូនច្រើនគ្នាក្នុងព្រះអម្ចាស់ ក៏បានសង្ឃឹមឡើងដោយសារចំណងខ្ញុំ ហើយគេហ៊ានផ្សាយព្រះបន្ទូលកាន់តែច្រើនឡើង ដោយឥតភ័យខ្លាច
១:១៤ ចំនុចទីពីរដែលដំណឹងល្អបានចំរើននៅក្នុងពេលវេលាបែបនេះគឺ ដែលលោកប៉ុលត្រូវជាប់គុក បានធ្វើឲ្យគ្រីស្ទានផ្សេងទៀតនៅក្នុងទីក្រុងរ៉ូមកាន់តែមានទំនុកចិត្តឡើងថែមទៀតនៅក្នុងព្រះអម្ចាស់។ ពួកគាត់បានដឹងថាប្រសិនបើព្រះយេស៊ូវអាចប្រទានសេចក្តីក្លាហានដល់លោកប៉ុល ឲ្យបានធ្វើបន្ទាល់ សូម្បីតែគាត់នៅជាប់ចំណងផងនោះ ព្រះអង្គក៏អាចប្រទាននូវសេចក្តីក្លាហានដល់ពួកគាត់ឲ្យបានធ្វើ បន្ទាល់ដូចគ្នាដែរ។ ជាលទ្ធផល ពួកគាត់បានប្រកាសព្រះបន្ទូលនៃព្រះកាន់តែខ្លាំងឡើង ដោយ សេចក្តីក្លាហានលើសពីមុនទៅទៀត។
មានខ្លះសំដែងពីព្រះគ្រីស្ទ ដោយចិត្តឈ្នានីស ហើយចង់ឈ្លោះប្រកែកមែន តែខ្លះ ដោយចិត្តស្មោះសរវិញ ឯពួកមួយ គេសំដែងពីព្រះគ្រីស្ទ ដោយចិត្តទទឹង មិនមែនដោយចិត្តស្អាតទេ នោះគឺដោយស្មានថា គេនឹងបន្ថែមសេចក្ដីទុក្ខលំបាកដល់ចំណងខ្ញុំទៀត ឯពួកមួយទៀត គេប្រព្រឹត្តដោយស្រឡាញ់វិញ ដោយដឹងថា ខ្ញុំបានតាំងឡើង សំរាប់ដោះសាពីដំណឹងល្អ
១:១៥ ការដែល “សំដែងពីព្រះគ្រីស្ទ” គឺជាការប្រកាសដំណឹងល្អនៃសេចក្តីសង្រ្គោះដោយព្រះគុណ តាមរយៈសេចក្តីជំនឿនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។ ពួកគ្រីស្ទាននៅក្រុងរ៉ូមបានឃើញថា លោកប៉ុលមិនអាចនឹង ប្រកាសជាសាធារណៈបាន ដូច្នេះហើយ ពួកគាត់បានធ្វើការនេះជំនួសលោកប៉ុលប៉ុន្តែជាមួយនឹងការជំរុញ ទឹកចិត្តផ្សេងៗពីគ្នា។
១:១៦-១៧ មនុស្សមួយចំនួនបានដឹងថាលោកប៉ុលត្រូវបានជាប់គុក ដោយព្រោះតែការឆ្លើយការពារ របស់គាត់ចំពោះដំណឹងល្អ ហើយត្រូវបានជំរុញទឹកចិត្តដោយសេចក្តីស្រឡាញ់គ្រីស្ទានសម្រាប់ លោកប៉ុលនៅក្នុងការប្រកាសដំណឹងល្អ។ អ្នកខ្លះទៀតត្រូវបានជំរុញចិត្តដោយសេចក្តីច្រណែនឈ្នានីស ហើយនិងភាពអាត្មានិយមហើយចង់ឲ្យមានកេរ្តិ៏ល្អជាងលោកប៉ុលគ្រាដែលគាត់នៅជាប់គុកនៅឡើយ។ ពួកគេបានគិតថាការនេះអាចនឹងធ្វើឲ្យលោកប៉ុលកាន់តែរងទុក្ខថែមទៀត។
ចុះតើអំពល់អ្វី ទោះបើយ៉ាងណាក៏ដោយ ទោះដោយពើ ឬដោយសេចក្ដីស្មោះក្តី គង់តែគេសំដែងពី ព្រះគ្រីស្ទដែរ ដូច្នេះ ខ្ញុំមានសេចក្ដីអំណរណាស់ ក៏នឹងចេះតែមានអំណរតទៅមុខទៀត
១:១៨ នៅក្នុងចិត្តរបស់លោកប៉ុលគ្មានសេចក្តីច្រណែនឈ្នានីសនោះឡើយ។ វាមិនសំខាន់ទេដែល អ្នកខ្លះបានធ្វើការនោះសម្រាប់គាត់ ឬអ្នកខ្លះធ្វើដើម្បីទាស់នឹងគាត់នោះឡើយ។ អ្វីដែលសំខាន់នោះគឺថា ព្រះគ្រីស្ទត្រូវបានប្រកាសវិញ ហើយការនេះបានផ្តល់សេចក្តីអំណរ ដល់លោកប៉ុល។ គាត់រីករាយ ដោយព្រោះតែដំណឹងល្អកំពុងតែចំរើន។ អ្វីដែលសំខាន់បំផុតសម្រាប់លោកប៉ុលគឺជាការ ដែលដំណឹងល្អ ត្រូវបានប្រកាស។
ដំណឹងល្អបានកំពុងចំរើនឡើងតាមរៀបផ្សេងទៀតទោះបីជាលោកប៉ុលគាត់មិនបានដឹងក៏ដោយ។ក្នុងអំឡុងពេលប៉ុន្មានឆ្មាំដែលលោកប៉ុលត្រូវជាប់គុកនោះ លោកប៉ុលមិនអាចបានទៅសួរសុខទុក្ខពួកជំនុំទាំងប៉ុន្មាន ដែលគាត់បានចាប់ផ្តើមនោះឡើយ។ ដូច្នេះហើយ គាត់បានសរសេរសំបុត្រផ្ញើរទៅពួកជំនុំទាំងនោះ។ សេចក្តីសំបុត្រទាំងនេះមានដូចជា (ភីលីព អេភេសូ កូឡូស ហើយនិងភីលេម៉ូន) បានផ្តល់ព្រះពរដល់ជីវិតជាច្រើនលាននាក់ក្នុងរយៈពេលពីរពាន់ឆ្នាំមកនេះ។ សេចក្តីសំបុត្រទាំងនេះ បានចំរើនដល់ដំណឹងល្អលើសជាងអ្វីដែលោកប៉ុលអាចសម្រេចបានបើដែលគាត់អាចធ្វើដំណើរដោយសេរីនៅក្នុងចក្រភពរ៉ូម៉ាំងទៅទៀត។ ហេតុនេះហើយ ការជាប់គុករបស់គាត់ពិតជាបានចំរើនដល់ដំណឹងល្អ យ៉ាងខ្លាំង!
ដ្បិតខ្ញុំដឹងថា ការនេះនឹងបានត្រឡប់ជាសេចក្ដីសង្គ្រោះដល់ខ្ញុំវិញ ដោយអ្នករាល់គ្នាអធិស្ឋានឲ្យខ្ញុំ ហើយដោយព្រះទ្រង់ប្រទានព្រះវិញ្ញាណ នៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទមកជួយផង តាមសេចក្ដីដែលខ្ញុំទន្ទឹងចាំ ហើយសង្ឃឹមអស់ពីចិត្តថា ខ្ញុំមិនត្រូវខ្មាសក្នុងការអ្វីឡើយ គឺឲ្យតែខ្ញុំបានដំកើងព្រះគ្រីស្ទក្នុងរូបកាយខ្ញុំវិញ ដោយចិត្តក្លាហានគ្រប់ជំពូក ក្នុងពេលឥឡូវនេះចុះ ដូចជាពីដើមរៀងមកដែរ ទោះរស់ឬស្លាប់ក្តី
១:១៩-២០ លោកប៉ុលមានសេចក្តីរីករាយដោយព្រោះតែគាត់បានដឹងថាព្រះនឹងសម្រេច “សេចក្តីសង្រ្គោះ” របស់គាត់ (យ៉ូប ១៣:១៦)។ លោកប៉ុលមិនមែនសំដៅលើការដែលរំដោះឲ្យបានរួចពី ការប្រហារជីវិត ឬសេចក្តីសង្រ្គោះនៅស្ថានសួគ៌ពេលដែលគាត់ស្លាប់ទៅនោះឡើយ។ តែផ្ទុយទៅវិញ “សេចក្តីសង្រ្គោះ” របស់គាត់នោះ គឺថាគាត់នឹងត្រូវឈរនៅមុខការចោទសួរ របស់រ៉ូម៉ាំងដោយ សេចក្តីក្លាហាន ហើយព្រះគ្រីស្ទនឹងត្រូវបានដំកើងឡើងនៅក្នុងគាត់ “ទោះរស់ឬស្លាប់ក្តី”។ អ្វីដែលលោកប៉ុលយកចិត្តទុកដាក់បំផុតនោះគឺថាគាត់នឹងបានធ្វើទីបន្ទាល់ដោយសេចក្តីក្លាហានសម្រាប់ព្រះគ្រីស្ទ ហើយថាការចោទសួររបស់គាត់នឹងបានថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះអង្គ។
លោកប៉ុលសម្លឹងមើលចំពោះសេចក្តីសង្រ្គោះនេះ ត្រូវបានសម្រេចបានដោយ (១) សេចក្តីអធិស្ឋានរបស់ពួកបរិសុទ្ធនៅក្រុងភីលីពសម្រាប់គាត់ ហើយ (២) ជំនួយដែលប្រទានមកពី ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ ចំនុចទាំងពីរដែលផ្សាភ្ជាប់ជាមួយគ្នា ដោយព្រោះព្រះនឹងបំពេញលោកប៉ុល ដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធជាចម្លើយចំពោះសេចក្តីអធិស្ឋានរបស់ពួកគាត់។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនឹងប្រទាន កម្លាំងដែលលោកប៉ុលត្រូវការចំពោះសេចក្តីក្លាហាន និងការសំដែងទីបន្ទាល់យ៉ាងច្បាស់លាស់ ចំពោះ ដំណឹងល្អពេលដែលត្រូវចោទសួរ ដូច្នេះហើយទោះបីជា គាត់ត្រូវដោះលែង ឬប្រហារជីវិតក៏ដោយ “ព្រះគ្រីស្ទនឹងបានសរសើរដំកើង”។
ដ្បិតឯខ្ញុំ ដែលខ្ញុំរស់នៅ នោះគឺសំរាប់ព្រះគ្រីស្ទទេ ហើយដែលស្លាប់ទៅ នោះជាកំរៃវិញ
១:២១ លោកប៉ុលទើបតែបានលើកឡើងថា “សេចក្តីសង្ឃឹមហើយនឹងសេចក្តីរំពឹង”របស់គាត់ គឺថាព្រះគ្រីស្ទនិងត្រូវបានសរសើរដំកើងនៅក្នុងរូបកាយរបស់គាត់ មិនថាដោយការរស់នៅ ឬដោយការស្លាប់របស់គាត់នោះឡើយ។ បន្ទាប់មក លោកប៉ុលប្រាប់យើងទាំងអស់គ្នាពីអ្វីដែលជាការរស់ នៅហើយនឹងសេចក្តីស្លាប់ មានអត្ថន័យចំពោះគាត់។
សម្រាប់ប៉ុល ការរស់គឺព្រះគ្រិស្ដ។ ព្រះគ្រីស្ទគឺជាការជំរុញទឹកចិត្តស ម្រាប់ការប្រព្រឹត្ចរបស់គាត់ គោលដៅនៃជីវិតនឹងព័ន្ធកិច្ចរបស់គាត់ ហើយជាប្រភពនៃកម្លាំងរបស់គាត់។ លោកប៉ុលបានជាប់ឆ្កាងជាមួយនឹងព្រះគ្រីស្ទ ហើយព្រះគ្រីស្ទទ្រង់រស់ក្នុងគាត់ ហើយឥឡូវនេះ នោះគឺរស់ដោយសេចក្ដីជំនឿ ជឿដល់ព្រះគ្រីស្ទ (កាឡាទី ២:២០)។ គាត់បានត្រូវកប់ ជាមួយនឹងព្រះគ្រីស្ទដើម្បីឲ្យបានដូចជាព្រះគ្រីស្ទត្រូវបានប្រោសឲ្យមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ លោកប៉ុល អាចនឹងរស់នៅក្នុងជីវិតថ្មីនៅក្នុងព្រះអង្គដែរ (រ៉ូម ៦:៤, ៦:៨,១៤:៧-៩; ២ កូរិនថូស ៥:១៤-១៥)។
ការ "ដែលស្លាប់ទៅ នោះជាកំរៃវិញ” ជំរុញឱ្យមានសំណួរ៖ ជាកំរៃពីអ្វី? ចំលើយនោះគឺ ដែលបានព្រះគ្រីស្ទជាកំរៃ។ ជីវិតរបស់លោកប៉ុលគឺជាជីវិតនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ (កូឡូស ៣:៤)។ សេចក្តីស្លាប់នឹងមិនបញ្ចប់ជីវិតនោះ ប៉ុន្តែវានឹងកាន់តែបង្កើនជីវិតនោះ នៅពេលដែលលោកប៉ុលឲ្យកាន់តែបានទៅ នៅជាមួយនឹងព្រះគ្រីស្ទនៅក្នុងស្ថានសួគ៌ ហើយមានទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងព្រះអង្គនៅទីនោះ។
ប៉ុន្តែ បើរស់ខាងឯសាច់ឈាម នឹងនាំឲ្យការខ្ញុំកើតផល នោះខ្ញុំមិនដឹងរើសយកខាងណាទេ ខ្ញុំមានសេចក្ដីបណ្តាលទាំងសងខាង ក៏មានចិត្តចង់ចេញទៅនៅជាមួយនឹងព្រះគ្រីស្ទ ដែលល្អជាជាងនោះផង តែបើខ្ញុំនៅក្នុងសាច់ឈាមតទៅទៀត នោះមានប្រយោជន៍ដល់អ្នករាល់គ្នាជាជាង
១:២២ លោកប៉ុលមានអារម្មណ៏មានបំណងប្រាថ្នាពីរផ្ទុយគ្នា៖ នៅក្នុងការទៅនៅជាមួយនឹងព្រះគ្រីស្ទ ដោយការស្លាប់ ឬត្រូវនៅបំរើសេចក្តីត្រូវការរបស់គ្រីស្ទានដោយការរស់នៅបន្ត។ ប្រសិនបើគាត់ស្លាប់ គាត់នឹងបានទៅនៅជាមួយព្រះយេស៊ូវ។ ប្រសិនបើគាត់បន្តរស់នៅ គាត់ដឹងថាព្រះយេស៊ូវនឹងបន្តធ្វើការ តាមរយៈគាត់នៅក្នុងការធ្វើកិច្ចការដែលបង្កើតផលផ្លែ។
១:២៣-២៤ ប្រសិនបើលោកប៉ុលធ្វើការជ្រើសរើសយកអ្វីដែលល្អប្រសើរសម្រាប់ខ្លួនគាត់នោះ គាត់នឹងជ្រើសរើសនៅក្នុងការចាកចេញហើយទៅនៅជាមួយនឹងព្រះគ្រីស្ទ ដោយព្រោះតែ ការដែលទៅនៅ ជាមួយនឹងព្រះគ្រីស្ទនោះល្អប្រសើរជាងបទពិសោធន៍ដ៏ល្អបំផុតនៅលើផែនដីនេះ។ ប៉ុន្តែ ជំរើសគឺជា ការជ្រើសរើសរវាងការទាំងពីរនេះមួយណាប្រសើរជាងសម្រាប់លោកប៉ុល (ចាកចេញ) ឬអ្វីដែលល្អប្រសើរ សម្រាប់ពួកជំនុំ (សម្រាប់លោកប៉ុលនៅបន្ត)។ បន្តិចទៀត លោកប៉ុលនឹងសូមអង្វរដល់ពួកអ្នក អានសេចក្តីសំបុត្ររបស់គាត់ ត្រូវស្វែងរកប្រយោជន៍អ្នកដទៃ (២:៤)។ ត្រង់ចំនុចនេះគាត់បានធ្វើជាគំរូ ដោយខ្លួនគាត់ផ្ទាល់ដោយការបង្ហាញពីភាពជាអ្នកគង្វាលដែលយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះសេចក្តីត្រូវការរបស់ពួកជំនុំជាជាងបំណងប្រាថ្នារបស់គាត់ផ្ទាល់។ គាត់ដឹងថាគាត់នឹងនៅបន្ត ដើម្បីឲ្យគាត់នៅតែអាចបំរើគេបាន។
ហើយដោយហេតុដែលខ្ញុំជឿសេចក្ដីនោះយ៉ាងពិតប្រាកដ បានជាខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំនឹងនៅជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នាតទៅទៀត ប្រយោជន៍ឲ្យអ្នករាល់គ្នាមានជំនឿនជឿនឡើង ហើយឲ្យមានសេចក្ដីអំណរ ដោយសារសេចក្ដីជំនឿផង ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានអួតពីខ្ញុំ ក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ កាន់តែច្រើនឡើង ដោយខ្ញុំមកនៅជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នាម្តងទៀត
១:២៥-២៦ លោកប៉ុលបានដឹងពីការដោះលែងរបស់គាត់ ហើយនឹងវិលត្រឡប់ទៅកាន់ក្រុងភីលីព នឹងជាលទ្ធផលនៅក្នុងការធ្វើឲ្យពួកអ្នកក្រុងភីលីពរីកចំរើននៅក្នុងសេចក្តីជំនឿ។ ការយល់ដឹងររបស់គេ ហើយនឹងអំណរគុណនៃសេចក្តីពិតនៃព្រះនឹងបានរីកចំរើន ហើយសេចក្តីអំណររបស់គេ នឹងបានរីកចំរើនគឺ ជាលទ្ធផល។ ហេតុនេះហើយ គាត់មានទំនុកចិត្តថា ព្រះនឹងធ្វើឲ្យគាត់ត្រូវបានដោះលែង ឲ្យគាត់ មានសេរីភាពយ៉ាងឆាប់។ លោកប៉ុលគឺត្រឹមត្រូវ។ គាត់ត្រូវបានដោះលែងឲ្យរួចខ្លួនពីការជាប់គុក ហើយ បន្តនៅក្នុងបេសកកម្មរបស់គាត់ប្រាំមួយឆ្នាំទៀត។
ប៉ុន្តែ ចូរឲ្យអ្នករាល់គ្នាប្រព្រឹត្តបែបគួរនឹងដំណឹងល្អរបស់ព្រះគ្រីស្ទចុះ ដើម្បីកាលណាខ្ញុំមកសួរ ឬនៅឃ្លាតពីអ្នករាល់គ្នាក្តី នោះគង់តែនឹងបានឮនិយាយពីដំណើរអ្នករាល់គ្នាថា អ្នករាល់គ្នាបានឈរមាំមួនហើយ ព្រមទាំងមានចិត្តមានគំនិតតែ១ ដើម្បីនឹងតតាំងជាមួយគ្នា ដោយនូវសេចក្ដីជំនឿ ខាងឯដំណឹងល្អផង
១:២៧ មិនថាលោកប៉ុលអាចនឹងមកឯពួកគាត់ ឬអត់ក៏ដោយ គាត់ចង់ឲ្យពួកគេរស់នៅក្នុងជីវិត ដែបង្ហាញពីតម្លៃនៃដំណឹងល្អ។ គាត់បានប្រើពាក្យថា (πολιτεύεσθε ដែលបកប្រែមកថា “ប្រព្រឹត្តិបែបគួរ”) ដែលមានន័យថារស់នៅក្នុងនាមជារាស្រ្តម្នាក់។ ដោយព្រោះតែទីក្រុងភីលីព ត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយរ៉ូមនោះ អ្នកដែលរស់នៅទីនោះមានសញ្ជាតិរ៉ូម (កិច្ចការ ១៦:១២, ១៦:២០-២១)។ ការនេះមានន័យថា ពួកគេមានឯកសិទ្ធិ ហើយមានការទទួលខុសត្រូវ ដែលមានមនុស្ស ភាគច្រើនមិនមាន ហើយរ៉ូមរំពឹងថាពួកគេត្រូវរស់នៅក្នុងជីវិតមួយ ដែលសក្តិសមចំពោះរ៉ូម។
ប៉ុន្តែពេលនេះពួកបរិសុទ្ធនៅក្នុងក្រុងភីលីពមិនមែនគ្រាន់តែជាសាសន៍របស់ចក្រភពរ៉ូមតែប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែ ក៏ជាប្រជាសាសន៍ស្ថានសួគ៌ដែរ (៣:២០)។ ហេតុនេះហើយ លោកប៉ុលប្រាប់ពួកគេថាពួកគេគួររស់នៅ ឲ្យបានសក្តិសមជាមួយនឹងដំណឹងល្អនៃព្រះគ្រីស្ទ (ដែលបានប្រោសលោះពួកគេ ហើយធ្វើឲ្យគេ បានប្រែក្លាយជាសាសន៍ស្ថានសួគ៌)។ ចំនុចសំខាន់ចំពោះការរស់នៅឲ្យបានសក្តិសមចំពោះដំណឹងល្អ គឺត្រូវយល់និងឲ្យតម្លៃដំណឹងល្អឲ្យបានត្រឹមត្រូវ។ ពេលដែលយើងធ្វើដូច្នេះ យើងនឹងសុខចិត្ត បានទ្រាំទ្រចំពោះ ការលះបង់ ការរងទុក្ខ ហើយនឹងការបៀតបៀនសម្រាប់ព្រះគ្រីស្ទជាមិនខាន។
ដំណឹងល្អនៅក្នុងទីក្រុងភីលីព
ដំណឹងល្អនោះគឺថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដែលមានភាពស្មើជាមួយនឹងព្រះ (២:៦) បានយកនិស្ស័យជា មនុស្ស (២:៧) បានស្តាប់តាមព្រះយ៉ាងល្អឥតខ្ចោះ (២:៨) បានសុគតនិងរស់ឡើងវិញ (២:៨-៩) ដើម្បីឲ្យនៅក្នុងព្រះអង្គ អស់អ្នកដែលជឿនឹងត្រូវបានរាប់ជាសុចរិតដោយសារតែសេចក្តីសុចរិតនៃ ព្រះគ្រីស្ទ (៣:៩) ហើយបានសេចក្តីសង្រ្គោះ (១:២៨, ៣:២០) ពីសេចក្តីហិនវិនាស (១:២៨, ៣:១៩) ហើយពេលនេះបានជាកម្មសិទ្ធរបស់ព្រះគ្រីស្ទ (៣:១២) ដែលព្រះអង្គនឹងប្រោសគេឲ្យរស់ឡើងវិញ (៣:១១) ហើយលើកដំកើងគេឡើង (៣:២១)។
ដើម្បីអាចធ្វើការនេះបានពួកគេត្រូវតែមានការរួបរួមហើយនឹងសេចក្តីក្លាហាន។ ពួកគេត្រូវតែឈររឹងមាំ ហើយតយុទ្ធដោយប្រកៀកស្មាគ្នាដូចជាទាហានដែលកំពុងប្រឈមមុខជាមួយនឹងការវាយប្រហារលើដំណឹងល្អយ៉ាងនោះដែរ។ ពួកគេនឹងដើរដោយសក្តិសមចំពោះ (តាមបែបគួរនឹង) ដំណឹងល្អ ដោយការកាន់ខ្ជាប់ តាមដំណឹងល្អ ហើយនឹងប្រកាសដំណឹងល្អ មិនខ្វល់ថាមានការប្រឆាំងទាស់យ៉ាងណានោះឡើយ។
ឥតមានភ័យខ្លាច ចំពោះពួកទាស់ទទឹងក្នុងការអ្វីឡើយ ដំណើរនោះឯង នឹងសំដែងពីសេចក្ដីហិនវិនាសរបស់គេ តែពីសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់អ្នករាល់គ្នាវិញ ដែលសេចក្ដីនោះបានមកពីព្រះផង
១:២៨ ពួកបរិសុទ្ធមិនគួរមានការភ័យខ្លាចដោយព្រោះតែការបៀតបៀនដែលគេប្រឈមមុខនោះឡើយ។ ការដែលកាន់ខ្ជាប់តាមដំណឹងល្អនឹងដកសេចក្តីភ័យខ្លាចរបស់ពួកគេចំពោះការជាប់គុក (១:១៤) ស្ថានភាពដ៏លំបាកជាច្រើន (៤:១១-១៣) ការបាត់បង់ (៣:៧-៨; ៤:១៩) ហើយនឹងសេចក្តីស្លាប់បាន (២:២៩-៣០,៣:២១)។
នៅក្នុងពេលដែលមានការបៀតបៀន ពួកបរិសុទ្ធត្រូវបានប្រទានឲ្យនូវសេចក្តីក្លាហានមកពីព្រះឲ្យបានឈរ រឹងមាំនៅក្នុងសេចក្តីជំនឿរបស់ពួកគេ។ ហេតុនេះហើយ ការទ្រាំទ្ររបស់យើងគឺជាសញ្ញានៃសេចក្តីសង្រ្គោះ របស់យើងទាំងអស់គ្នា។ សេចក្តីជំនឿដែលមិនភ័យខ្លាចគឺជានិមិត្តសញ្ញាដល់យើង ទាំងអស់គ្នាថាយើង បានសង្រ្គោះហើយ; ហើយជាសញ្ញាដល់ពួកទាស់ទទឹងរបស់យើងថា គេមិនបានសង្រ្គោះនោះឡើយ។
ដ្បិតមានឱកាសបើកឲ្យអ្នករាល់គ្នាហើយ មិនមែនឲ្យគ្រាន់តែជឿដល់ព្រះគ្រីស្ទតែប៉ុណ្ណោះទេ គឺឲ្យរងទុក្ខដោយព្រោះទ្រង់ដែរ ទាំងកើតមានសេចក្ដីតតាំងដដែល ដែលឃើញខ្ញុំមាន ហើយឥឡូវនេះឮថាខ្ញុំមានទៀត។
១:២៩ ការរងទុក្ខគឺជាផ្នែកមួយនៃផ្លូវរបស់ព្រះនៅក្នុងការសម្រេចបំណងព្រះហឫទ័យដ៏ល្អរបស់ព្រះអង្គ សម្រាប់ពួកអ្នកជឿទាំងអស់ (យ៉ាកុប ១:២-៤)។ លោកប៉ុលដឹងថា មានន័យយ៉ាងដូចម្តេច ក្នុងការរងទុក្ខសម្រាប់ព្រះគ្រីស្ទ (កិច្ចការ ៩:១៥-១៦; ២ កូរិនថូស ១១:២៤-២៨) ហើយគាត់រៀបចំពួកបរិសុទ្ធទាំងនេះដែលនៅក្នុងក្រុងភីលីពឲ្យបានរងទុក្ខដូចគ្នាដែរ។ តាមពិតទៅ គាត់លើកទឹកចិត្តដល់ពួកគេថាការរងទុក្ខសម្រាប់ព្រះគ្រីស្ទគឺជាអំណោយទានមកពីព្រះ (“មានឱកាសបើក ឲ្យអ្នករាល់គ្នាហើយ”) ដូចជាសេចក្តីជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទក៏ជាអំណោយទានរបស់ព្រះជាម្ចាស់យ៉ាងនោះដែរ។
ការរងទុក្ខគឺជាផ្លូវទៅកាន់សិរីល្អដែលព្រះយេស៊ូវបានដើរ (លូកា ២៤:២៦;ហេព្រើរ ២:១០), ហើយវាគឺជាផ្លូវសម្រាប់យើងទាំងអស់គ្នាដែរ។ ចំនុចសំខាន់នៃភាពជាសិស្ស គឺការរួបរួមជាមួយព្រះគ្រីស្ទ ហើយការនេះមានន័យថា យើងទទួលរងទុក្ខជាមួយនឹងទ្រង់ចុះ មុនពេលដែលយើងរួមចំណែកនៅក្នុង សិរីល្អរបស់ព្រះអង្គ (រ៉ូម ៨:១៦-១៧)។ ការរងទុក្ខសម្រាប់ព្រះគ្រីស្ទបង្ហាញសេចក្តីជំនឿដ៏ពិតឥតក្លែង របស់យើង (១ ពេត្រុស ១:៦-៧) ហើយបញ្ជាក់ថាយើងបានទទួលសេចក្តីសង្រ្គោះ (ខ២៨)។ ការរួមចំណែកនៅក្នុងការរងទុក្ខរបស់ព្រះអង្គយើងបានប្រែដូចជាព្រះគ្រីស្ទ (៣:១០)។ ការរងទុក្ខសម្រាប់ ព្រះគ្រីស្ទគឺជាអំណោយទាននៃព្រះគុណដែលនាំឲ្យមានកម្លាំង (១ ពេត្រុស ៥:១០) អំណរ និងព្រះពរ (១ ពេត្រុស ៤:១៣-១៤)។
១:៣០ លោកប៉ុលចាត់ទុកបេសកកម្មគាត់ទាំងមូល រាប់តែមួយប៉ុណ្ណោះគឺជា “សេចក្ដីតតាំង” (ἀγῶνα) សម្រាប់ដំណឹងល្អ។ បន្ទាប់មក គាត់សរសេរថា អ្នកអានសំបុត្រគាត់ “មានសេចក្ដីតតាំងដដែល”។ ការហសការរបស់គេនៅក្នុងដំណឹងល្អ (ខ៥) មានន័យថាពួកគេបានរួមចំណែកនៅក្នុង ការតយុទ្ធដូចជាលោកប៉ុលមានដែរ។ គ្រីស្ទាននៅក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ននេះគួរតែសម្លឹងមើលទៅក្នុងជីវិតរបស់ គេថាជាសមរភូមិខាងព្រលឹងវិញ្ញាណមួយហើយថាយើងកំពុងតយុទ្ធនិងយកឈ្នះជាមួយនឹងគ្នា។