ដូច្នេះ បងប្អូន ជាពួកស្ងួនភ្ងា ហើយជាទីរឭក ជាទីត្រេកអរ ហើយជាមកុដរបស់ខ្ញុំអើយ ចូរឈរឲ្យមាំមួនក្នុងព្រះអម្ចាស់ចុះ ឱពួកស្ងួនភ្ងាអើយ
៤:១ លោកប៉ុលទើបតែបានកត់ត្រាថាពួកអ្នកជឿទាំងអស់គឺជាសាសន៍ស្ថានសួគ៌ដែលនឹងបានទទួលសិរីល្អ ជាមួយនឹងព្រះយេស៊ូវអស់កល្បជានិច្ចនៅពេលដែលព្រះអង្គយាងត្រឡប់មកវិញ(៣:២១)។ ហេតុនេះហើយ យើងគួរតែ “ឈរឲ្យមាំមួនក្នុងព្រះអម្ចាស់” នៅក្នុងពេលនេះ មិនខ្វល់ថាមានការរងទុក្ខឬការបៀតបៀន ដែលយើងត្រូវប្រឈមមុខនោះឡើយ។
ខ្ញុំសូមទូន្មានដល់នាងអ៊ើរ៉ូឌា នឹងនាងស៊ុនទីចដែរ ឲ្យមូលគំនិតតែ១ក្នុងព្រះអម្ចាស់
៤:២ មើលទៅហាក់បីដូចជាស្ត្រីទាំងពីរនាក់នេះមានជម្លោះដែលជាការគំរាមកំហែងដល់ការរួបរួមរបស់ ពួកជំនុំនៅក្នុងក្រុងភីលីព។ យើងមិនដឹងថាអ្វីជាចំនុចដែលមិនមានការយល់ស្របគ្នានោះឡើយ ប៉ុន្តែលោកប៉ុលបានទូន្មានពួកគេឲ្យមូលគំនិតតែ១ (ដូចដែល មាននៅក្នុង ២:៥) ក្នុងព្រះអម្ចាស់។ ភាពទាស់ទែងនៅក្នុងពួកអ្នកជឿនឹងបញ្ចប់នៅពេល ដែលយើងទាំងអស់គ្នាចុះចូល តាមបំណងព្រះហឫទ័យព្រះអង្គ។
សូមកត់សម្គាល់ថា យើងត្រូវ “ឈរឲ្យមាំមួនក្នុងព្រះអម្ចាស់" (ខ១) “មូលគំនិតតែ១ក្នុងព្រះអម្ចាស់” (ខ២) ហើយ “អរសប្បាយក្នុងព្រះអម្ចាស់” (ខ៤)។ ឃ្លាដែលថា “ក្នុងព្រះអម្ចាស់” បង្ហាញថា ជីវិតរបស់គ្រីស្ទានគឺរស់នៅ ដោយពឹងអាចលើព្រះយេស៊ូវ គឺដោយសារសេចក្តីជំនឿ និងការទុកចិត្តព្រះអង្គ ហើយដោយព្រះចេស្តាព្រះអង្គ។ ព្រះយេស៊ូវដឹកនាំ ជំរុញទឹកចិត្ត និងប្រទានកម្លាំងនៅក្នុងការប្រព្រឹត្ត និងអាកប្បកិរិយានៃប្រជារាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គ ក្នុងពេលដែលយើងទាំងអស់គ្នាចុះចូល ហើយនៅជាប់នៅក្នុងព្រះអង្គ (យ៉ូហាន ១៥:៤, ១៥:១៤)។
ហើយខ្ញុំក៏សូមដល់អ្នក ឱគូកនស្មោះត្រង់របស់ខ្ញុំអើយ សូមជួយស្ត្រីទាំង២នោះ ដែលបានតតាំងជា១នឹងខ្ញុំ ក្នុងដំណឹងល្អផង ហើយនឹងអ្នកក្លេមេន នឹងគូកនខ្ញុំឯទៀត ដែលគេមានឈ្មោះកត់ទុកក្នុងបញ្ជីជីវិតដែរ។
៤:៣ មុននេះ ស្រ្តីទាំងពីរនេះបានធ្វើតាមអ្វីដែលលោកប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តដល់ពួកបរិសុទ្ធឲ្យធ្វើ ជាការដែលពួកគាត់បានតតាំងជាមួយគ្នានៅក្នុងការដែលធ្វើឲ្យដំណឹងល្អបានចំរើនឡើង (១:២៧)។ ពេលនេះ លោកប៉ុលចង់ឲ្យ ពួកជំនុំជួយពួកគាត់ឲ្យបានផ្សះផ្សាជាមួយនឹងគ្នា។
យើងអាចនឹងមិនដឹងថាអ្នកទាំងនេះជាអ្នកណានោះឡើយ ប៉ុន្តែព្រះទ្រង់ស្គាល់គេ។ តាំងពីមុនដើម កំណើតពិភពលោក ព្រះបានកត់ឈ្មោះប្រជារាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គនៅក្នុងបញ្ជីជីវិតរួចទៅហើយ។ បញ្ជីនេះកត់ត្រាអស់ទាំងឈ្មោះរបស់ពួកអ្នកដែលនឹងទទួលមរដកនៃជីវិតអស់កល្បជានិច្ច (វិវរណៈ ៣:៥, ១៣:៨, ១៧:៨, ២០:១២-១៥, ២១:២៧; ដានីយ៉ែល ១២:១; ម៉ាឡាគី ៣:១៦-១៧; លូកា ១០:២០)។
ចូរអរសប្បាយ ក្នុងព្រះអម្ចាស់ជានិច្ច ខ្ញុំប្រាប់ម្តងទៀតថា ចូរអរសប្បាយឡើង
៤:៤ សេចក្តីអំណរនៅក្នុងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធគឺជាលក្ខណៈសម្បត្តិរបស់នគរនៃព្រះ(រ៉ូម ១៤:១៧)។ សេចក្តីអំណរគឺជាផលផ្លែនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ (កាឡាទី ៥:២២-២៣) ដែលយើងទាំងអស់គ្នានៅតែ មានទោះបីជានៅក្នុងពេលដែលរងទុក្ខ បញ្ហា និងភាពក្រីក្រក៏ដោយ (រ៉ូម៥:៣-៤; ២ កូរិនថូស ៦:១០; ៨:២-៣)។ គ្រីស្ទានម្នាក់អរសប្បាយក្នុងសេចក្តីសង្ឃឹម (រ៉ូម ១២:១២)។ មិនថាស្ថានភាពរបស់យើងបែប យ៉ាងណានោះឡើយ យើងនៅតែអាចអរសប្បាយជានិច្ចនៅពេលដែលយើងបានដឹងថាឈ្មោះរបស់យើង បានកត់ត្រានៅក្នុងបញ្ជីជីវិតហើយ (លូកា ១០:២០)។
ជីវិតរបស់គ្រីស្ទានពេញដោយសេចក្តីអំណរ។ លោកប៉ុលបានធ្វើជាគំរូពីការនេះ ហើយគាត់ប្រាប់ឲ្យយើង មានសេចក្តីអំណរដែរ។ យើងអាចមានអំណរទោះបីជានៅក្នុងពេលវេលាដែលយើងរងទុក្ខក៏ដោយ គឺដោយព្រោះតែអំណររបស់យើងគឺមាននៅក្នុងព្រះអម្ចាស់។ យើងមិនមែនអរសប្បាយដោយព្រោះតែស្ថានភាពទាំងនោះ ឬរបស់អ្វីមួយឡើយ ប៉ុន្តែអំណររបស់យើងគឺនៅក្នុងព្រះអម្ចាស់។ សូមចងចាំថាលោកប៉ុលបានកត់ត្រាសេចក្តីសំបុត្រនេះនៅក្នុង គុក រង់ចាំការកាត់ក្តី។ ប៉ុន្តែគាត់នៅតែមានអំណរ! គ្រីស្ទានទាំងអស់គ្នាអាចអរសប្បាយគ្រប់ពេលវេលា ដោយព្រោះតែសេចក្តីអំណររបស់យើងមិនមែនកើតឡើងដោយព្រោះតែស្ថានភាពរបស់យើងនោះឡើយ ប៉ុន្តែដោយព្រោះព្រះយេស៊ូវដែលមិនចេះផ្លាស់ប្រែវិញ (ហេព្រើរ ១៣:៨)។
កាលពី ដប់មួយឆ្នាំមុន ពេលដែលលោកប៉ុលនៅក្នុងទីក្រុងភីលីពគាត់បានផ្តល់គំរូដ៏ល្អមួយសម្រាប់ ការដែលមានអំណរនៅក្នុងស្ថានភាពដ៏លំបាក។ នៅពេលដែលគាត់ហើយនឹងស៊ីឡាស ប្រកាសដំណឹងល្អ ពួកគេត្រូវបានវាយប្រហារ បានត្រូវគេចោលនឹងថ្ម ហើយចាប់ពួកគេដាក់គុក។ ផ្ទុយពីការ ដែលមាន ការភ័យខ្លាច ឬខឹងសម្បានោះ ពួកគេមានអំណរហើយច្រៀងចំរៀងសរសើរនៅក្នុងគុក (កិច្ចការ ១៦:២៥) រហូតដល់ព្រះរំដោះពួកគេឲ្យរួច។
ចូរសំដែងឲ្យមនុស្សទាំងអស់ បានស្គាល់សេចក្ដីសំឡូតរបស់អ្នករាល់គ្នាចុះ ព្រោះព្រះអម្ចាស់ទ្រង់ជិតដល់ហើយ កុំឲ្យខ្វល់ខ្វាយអ្វីឡើយ ចូរទូលដល់ព្រះ ឲ្យជ្រាបពីសេចក្ដីសំណូមរបស់អ្នករាល់គ្នាក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់ ដោយសេចក្ដីអធិស្ឋាន នឹងពាក្យទូលអង្វរ ទាំងពោលពាក្យអរព្រះគុណផង
៤:៥ ក្នុងពេលដែលយើងអរសប្បាយក្នុងព្រះអម្ចាស់ ទោះបីជាក្នុងពេលដែលមានការបៀតបៀន និងការរងទុក្ខក៏ដោយនោះ អ្វីដែលមនុស្សនឹងបានឃើញនៅក្នុងលក្ខណៈសម្បត្តិរបស់យើងគឺជា “សេចក្តីសំឡូត”។ សេចក្តីសំឡូត (ἐπιεíεια) គឺជាសេចក្តីសុភាព ដែលបន្ទាបខ្លួន និងអត់ធ្មត់ ដេលធ្វើឲ្យមនុស្សម្នាក់អាចនឹងទ្រាំទ្រនូវសេចក្តីអយុត្តិធម៌និងការប្រមាថហើយមិនតបតដោយកំហឹង និងការសងសឹកនោះឡើយ។ ហេតុនេះហើយ វាគឺជាសមត្ថភាពនៅក្នុងការការពារមិនឲ្យមានជម្លោះដោយ ការទ្រាំទ្រចំពោះការប្រមាថដោយភាពអត់ធ្មត់ (១ ធីម៉ូថេ ៣:៣,ទីតុស ៣:២; យ៉ាកុប ៣:១៧)។
គន្លឹះដើម្បីឲ្យមានលក្ខណៈសម្បត្តិនេះគឺជាការទុកចិត្តលើព្រះ។ ព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញពីលក្ខណៈ សម្បត្តិនេះ (២ កូរិនថូស ១០:១) ហើយព្រះអង្គបានបង្រៀនដល់សិស្សព្រះអង្គឲ្យមានលក្ខណៈសម្បត្តិ នោះដូចគ្នាដែរ (ម៉ាថាយ ៥:៣៨-៤២)។ ដូច្នេះហើយ លោកប៉ុលចង់ឲ្យពួកបរិសុទ្ធបង្ហាញពីលក្ខណៈ សម្បត្តិដូចព្រះគ្រីស្ទ ដល់គ្រប់គ្នា ហើយការនេះមានន័យថាពួកគេគួរតែទ្រាំទ្រចំពោះការប្រមាថ ដោយភាពអត់ធ្មត់។
៤:៦ នៅពេលដែលយើងទាំងអស់គ្នារងទុក្ខ យើងមិនគួរខឹងសម្បានិងសងសឹកនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងគួរតែចូលទៅឯព្រះដោយសេចក្តីអធិស្ឋាន ទូលអស់ទាំងសេចក្តីត្រូវការ ការខ្លាច និងការព្រួយបារម្ភ ហើយទទួលបានការកំសាន្តចិត្តនិងកម្លាំងមកពីព្រះអង្គវិញ។ បន្ទាប់មក យើងនឹងអាចមានសេចក្តីសុភាព សេចក្តីសប្បុរស និងចិត្តល្អដល់មនុស្សទាំងអស់។
ការដែលមានការខ្វល់ខ្វាយ គឺជាការដែលបាត់បង់សេចក្តីសុខសាន្តរបស់អ្នកហើយមិនបានទុកចិត្តលើព្រះ នោះឡើយ។ វាកើតមានឡើងនៅពេលដែលយើងផ្តោតសំខាន់លើបញ្ហារបស់យើង ជាជាងផ្តោតសំខាន់លើ ព្រះរបស់យើង “ដែលទ្រង់អាចនឹងធ្វើហួសសន្ធឹក លើសជាងអស់ទាំងសេចក្តីដែលយើងសូម ឬគិតក្តី តាមព្រះចេស្តា” (អេភេសូ ៣:២០)។ មធ្យោបាយសម្រាប់ការខ្វល់ខ្វាយ គឺជាសេចក្តីអធិស្ឋាន។
ផ្លូវដែល “មិនខ្វល់ខ្វាយអ្វីឡើយ” គឺត្រូវអធិស្ឋានទូលប្រាប់គ្រប់យ៉ាង។ ដោយព្រោះតែ “ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់ជិត មកដល់ហើយ” រាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គមិនត្រូវខ្វាល់ខ្វាយពីអ្វីនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងអាចអធិស្ឋាន ហើយទូលសូមឲ្យព្រះជួយយើងទាំងអស់គ្នាបាន។ ដោយសារសេចក្តីអធិស្ឋាន យើងទទួលស្គាល់ចំពោះ ការពឹងផ្អែករបស់យើងលើព្រះហើយបង្ហាញពីសេចក្តីជំនឿរបស់យើងលើព្រះអង្គ។ ក្នុងកាលដែលយើង ទូលអង្វរដល់ព្រះ យើងគួរតែបានពោលពាក្យអរព្រះគុណដល់ព្រះអង្គចំពោះអ្វី ដែលព្រះអង្គបានធ្វើ សម្រាប់យើងរួចទៅហើយផងដែរ។
យ៉ាងនោះ សេចក្ដីសុខសាន្តរបស់ព្រះ ដែលហួសលើសពីអស់ទាំងគំនិត នឹងជួយការពារចិត្ត ហើយនឹងគំនិតរបស់អ្នករាល់គ្នា ក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ។
៤:៧ “សេចក្តីសុខសាន្តរបស់ព្រះ” គឺជាសេចក្តីសុខសាន្តដែល ព្រះបានសម្រេចបានសម្រាប់យើង បានប្រទានឲ្យយើង ហើយអ្វីដែលព្រះគឺជាសម្រាប់យើងទាំងអស់គ្នា។ សេចក្តីសុខសាន្តនោះគឺ "ហួសលើសពីអស់ទាំងគំនិត" ដោយព្រោះតែ សេចក្តីសុខសាន្តបានប្រទានមកដោយមិនបានរំពឹងនោះ នៅពេលយើងបានឆ្លងកាត់នូវស្ថានភាពដ៏លំបាកជាច្រើន ហើយពេលដែលសេចក្តីសុខសាន្តមើលទៅ ហាក់បីដូចជាមិនអាចនឹងទៅរួច។
សេចក្តីសុខសាន្តរបស់ព្រះការពារចិត្ត និងគំនិតរបស់យើងពីការខ្វល់ខ្វាយគ្រប់ទាំងអស់។ ពាក្យក្រិក ដែលបកប្រែថា “ការពារ” (φρουρήσει) គឺជាពាក្យដែលប្រើនៅក្នុងយោធា ដែលប្រើសម្រាប់ទាហាន ដែលឈរយាម ការពារទីក្រុងមួយ ហើយការពារទីក្រុងនោះពីការវាយប្រហារ (២ កូរិនថូស ១១:៣២)។ សូមគិតអំពីការខ្វល់ខ្វាយ ដូចជាសត្រូវណាមួយដែលព្យាយាមវាយប្រហារអ្នក។ សេចក្តីសុខសាន្ត របស់ព្រះគឺដូចជាទាហានដែលនឹងការពារអ្នកពីការវាយប្រហាររបស់ការខ្វល់ខ្វាយយ៉ាងនោះដែរ។ លោកប៉ុលកំពុងតែបង្រៀនយើងថា “ការឈរឲ្យមាំមួន” (ខ១) មានន័យថាមិនចុះចាញ់នឹងការខ្វល់ខ្វាយ ប៉ុន្តែអនុញ្ញាតឲ្យសេចក្តីសុខសាន្តរបស់ព្រះការពារគំនិត និងអារម្មណ៍របស់អ្នក ការពារពីការវាយប្រហារ ដូចជាទាហានមួយកងទ័ពការពារទីក្រុងមួយពីសត្រូវយ៉ាងនោះដែរ។
មួយទៀត បងប្អូនអើយ ឯសេចក្ដីណាដែលពិត សេចក្ដីណាដែលគួររាប់អាន សេចក្ដីណាដែលសុចរិត សេចក្ដីណាដែលបរិសុទ្ធ សេចក្ដីណាដែលគួរស្រឡាញ់ សេចក្ដីណាដែលមានឈ្មោះល្អ បើមានសគុណណា ឬជាសេចក្ដីសរសើរណា នោះចូរពិចារណាពីសេចក្ដីទាំងនោះចុះ
៤:៨ ផ្តោតគំនិតរបស់យើងលើអ្វីដែលល្អនឹងជួយយើងឲ្យរស់នៅបានប្រសើរឡើងក្នុងនាមជារាស្រ្តរបស់ព្រះ ។ លោកប៉ុលគឺកំពុងតែបង្ហាញយើងទាំងអស់ពីរបៀបដែលយើងអាចមាន “សេចក្តីសំឡូត” (ខ៥) ដែលមិនមានកំហឹង ឬការខ្វល់ខ្វាយ អំពីបញ្ហានៅក្នុងជីវិត។ គន្លឹះនោះគឺ (១) ដឹងថា ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់ ជិតមកដល់ហើយ (១) ជំនួសការខ្វល់ខ្វាយដោយសេចក្តីអធិស្ឋាន; នៅពេលណាដែលអ្នកមាន អារម្មណ៏ថា ខ្វល់ខ្វាយ អធិស្ឋានហើយអរព្រះគុណដល់ព្រះ (៣) ទទួលសេចក្តីសុខសាន្តនៃព្រះ ដែលការពារចិត្តរបស់អ្នក និង (៤) ផ្តោតគំនិតរបស់អ្នកលើរបស់ដែលល្អ។ នៅពេលដែលយើងធ្វើការ ទាំងបួនចំនុចនេះយើងនឹងក្លាយជារាស្រ្តដែលមានសេចក្តីសុខសាន្តនិងអាចបង្ហាញពីសេចក្តីសំឡូតដល់ គ្រប់គ្នាទោះបីជានៅក្នុងស្ថានភាពលំបាកជាច្រើនក៏ដោយ។
ហើយសេចក្ដីអ្វីដែលអ្នករាល់គ្នាបានរៀន បានទទួល បានឮ ហើយឃើញក្នុងខ្ញុំ នោះចូរឲ្យប្រព្រឹត្តតាមសេចក្ដីទាំងនោះចុះ ដូច្នេះ ព្រះនៃសេចក្ដីសុខសាន្ត ទ្រង់នឹងគង់នៅជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នា។
៤:៩ ពួកបរិសុទ្ធក្នុងក្រុងភីលីពបានរៀនពីឥរិយាបទរបស់គ្រីស្ទានដោយសារសេចក្តីបង្រៀនរបស់ លោកប៉ុល (“បានរៀន និងបានទទួល”) ហើយនិងគំរូរបស់គាត់ (“បានឮ និងបានឃើញ”)។ ពេលនេះ ពួកគេគួរតែធ្វើតាមអ្វីដែលលោកប៉ុលបានង្ហាញពួកគេនៅក្នុងពាក្យសម្តីនិងការប្រព្រឹត្តរបស់គាត់។ ប្រសិនបើពួកគេធ្វើដូច្នេះ ពួកគេមិនមែនគ្រាន់តែមានសេចក្តីសុខសាន្តរបស់ព្រះតែប៉ុណ្ណោះ (ខ៧) ប៉ុន្តែព្រះនៃសេចក្តីសុខសាន្តនឹងគង់នៅជាមួយនឹងពួកគេ! ពួកគេនឹងបានស្គាល់ពីព្រះវត្តមានព្រះអង្គនៅក្នុង ជីវិតរបស់ពួកគេបានក្នុងគ្រាដែលគេទុកចិត្តលើព្រះ អធិស្ឋាននិងដើរនៅក្នុងភាពបរិសុទ្ធ។
ខ្ញុំមានសេចក្ដីអំណរជាខ្លាំងក្នុងព្រះអម្ចាស់ ដោយព្រោះឥឡូវនេះ អ្នករាល់គ្នាបាននឹកដល់ខ្ញុំឡើងវិញ អ្នករាល់គ្នាបាននឹកដល់ខ្ញុំជានិច្ចដែរ តែរកឱកាសគ្មាន
៤:១០ លោកប៉ុលមានសេចក្តីអំណរពេលដែលពួកបរិសុទ្ធក្នុងក្រុងភីលីពឲ្យអំណោយមួយដល់គាត់។ សេចក្តីអំណររបស់គាត់មិនមែនដោយព្រោះតែគាត់ត្រូវការអំណោយនោះឡើយ ប៉ុន្តែដោយព្រោះតែ បំណងចិត្ត របស់ពួកគេនៅក្នុងការបន្តរួមចំណែកជាមួយគាត់នៅក្នុងដំណឹងល្អ។
ដើម្បីបញ្ជាក់ការនេះឲ្យបានច្បាស់លាស់,លោកប៉ុលបាននិយយថាគាត់មិនត្រូវការអំណោយរបស់ពួកគេនោះឡើយ (ខ១១-១៣) ហើយថាគាត់មិនរកអំណោយនោះឡើយ (ខ១៧)។ លោកប៉ុលមិនរំពឹងថា ពួកជំនុំដែលគាត់បានចាប់ផ្តើមឡើងផ្តល់ប្រាក់ដល់គាត់នោះឡើយ។ គាត់បានយល់ស្របដែលថា គាត់មានសិទ្ធនៅក្នុងការដែលទទួលបានការគាំទ្រដោយពួកជំនុំផ្សេងៗ (ដូចជាពួកសាវ័កផ្សេងៗ និងអ្នកដឹកនាំគ្រីស្ទានផ្សេងទៀតបានទទួលដែរ) ប៉ុន្តែគាត់បានជ្រើសរើសមិនធ្វើបែបនេះនោះឡើយ (១ កូរិនថូស ៩:១២; ២ ថែស្សាឡូនិច ៣:៩)។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់មានទ្រព្យសម្បត្តិតិចតួចបំផុត ហើយរស់នៅ តាមអ្វីដែលគាត់អាចរកកម្រៃបានពីការងារក្រៅម៉ោង របស់គាត់ “ដេរតង់” (១ ថែស្សាឡូនិច ២:៩; ២ ថែស្សាឡូនិច ៣:៨; កិច្ចការ ១៨:៣; ២០:៣៤)។ លោកប៉ុលជ្រើសរើសក្នុងការផ្គត់ផ្គង់ខ្លួនគាត់ ដោយការធ្វើការដោយដៃរបស់គាត់ផ្ទាល់ ដើម្បីឲ្យគាត់មិនត្រូវពឹងផ្អែកលើអ្នកផ្សេង ដើម្បីឲ្យគាត់ អាចប្រកាសដំណឹងល្អដោយឥតគិតថ្លៃ ដល់មនុស្សគ្រប់គ្នា (កិច្ចការ ២០:៣៣-៣៤;២ កូរិនថូស ២:១៧)។
ដូច្នេះហើយ នៅក្នុង ភីលីព ៤:១០-២០ លោកប៉ុលមានភារកិច្ចដ៏លំបាកនៅក្នុងការបង្ហាញដល់ ពួកអ្នកក្រុងភីលីព ហើយនឹងការដឹងគុណរបស់គាត់សម្រាប់ការគាំទ្រផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុរបស់ពួកគេ ប៉ុន្តែក៏បានបង្ហាញថាកិច្ចការរបស់គាត់មិនមែនពឹងផ្អែកឬជំរុញទឹកចិត្តដោយជំនួយនេះដែរ។
ខ្ញុំនិយាយដូច្នេះ មិនមែនដោយខ្ញុំខ្វះខាតទេ ដ្បិតខ្ញុំបានរៀនឲ្យមានសេចក្ដីសន្តោសក្នុងសណ្ឋានគ្រប់យ៉ាង 12ខ្ញុំធ្លាប់ទ្រាំឲ្យមានសេចក្ដីចង្អៀតចង្អល់ ហើយក៏ធ្លាប់មានសេចក្ដីរីករាយដែរ ខ្ញុំធ្លាប់ទាំងឆ្អែត ទាំងឃ្លាន ទាំងមានទាំងខ្វះ ក្នុងសារពើទាំងអស់ហើយ ខ្ញុំអាចនឹងធ្វើគ្រប់ទាំងអស់បាន ដោយសារព្រះគ្រីស្ទដែលទ្រង់ចំរើនកំឡាំងដល់ខ្ញុំ
៤:១១-១៣ ទោះបីជាគាត់នៅក្នុងគុកក៏ដោយ លោកប៉ុលមិនមែនខ្វះខាត ដោយព្រោះតែគាត់បានរៀន នៅក្នុងការដែលមានភាពស្កប់ស្កល់ក្នុងគ្រប់ស្ថានភាពទាំងអស់។ ក្នុងនាមជាបេសកជន គាត់បានធ្វើដំណើរ ពីទីក្រុងមួយទៅទីក្រុងមួយមិនទាំងបានដឹងថា គាត់នឹងត្រូវបានស្វាគមន៍ ឬត្រូវបានជួបជាមួយនឹងហ្វូង មនុស្ស ដែលមានកំហឹងចង់សម្លាប់គាត់នោះឡើយ។ អស់រយៈពេលពីរទសវត្សរ៏គាត់បានធ្វើការនេះ ហើយបានឆ្លងកាត់គ្រប់ស្ថានភាពដែលល្អបំផុត (២ កូរិនថូស ១២:២-៤) ហើយនឹងស្ថានភាពដែលអាក្រក់បំផុត (២ កូរិនថូស ១១:២៤-២៨)។ ប៉ុន្តែលោកប៉ុលតែងតែមានចិត្តស្កប់ស្កល់ ជានិច្ច។ ស្ថានភាពទាំងនោះមិនបានធ្វើឲ្យគាត់ផ្លាស់ប្តូរឡើយ។
តើអ្វីជាការសំងាត់នៃសេចក្ដីសន្តោសដែលលោកប៉ុលបានរៀន? ទីមួយ សេចក្ដីសន្តោសនោះគឺនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។ លោកប៉ុលធ្លាប់ទ្រាំឲ្យមានសេចក្ដីចង្អៀតចង្អល់ ហើយក៏ធ្លាប់មានសេចក្ដីរីករាយដែរ។ គាត់ធ្លាប់ទាំងឆ្អែត ទាំងឃ្លាន ទាំងមានទាំងខ្វះ ក្នុងសារពើទាំងអស់ហើយ ហើយដោយសារការទាំងអស់នេះគាត់បានរៀនថាភាពស្កប់ស្កល់ មិនមែនកើតមានឡើង ដោយការដែលមានស្ថានភាពល្អប្រសើរនោះឡើយ។ គឺបានមកពីព្រះយេស៊ូវ។
សេចក្ដីសន្តោសកើតចេញពីការ ដែលបានស្គាល់ ឲ្យតម្លៃ មានអំណរ និងស្កប់ស្កល់នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។ មនុស្សត្រូវបានបង្កើតមកសម្រាប់ទំនាក់ទំនង ហើយមនុស្សដ៏អស្ចារ្យបំផុតដែលមានទំនាក់ទំនងជាមួយនឹង គឺព្រះយេស៊ូវ។ គ្មានអ្វីមួយដែលមានតម្លៃលើសជាងការដែលបានស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទនោះឡើយ (៣:៧)។
អំណររបស់គ្រីស្ទានមិនមែនពឹងផ្អែកលើស្ថានភាពផ្សេងៗនោះឡើយ; ផ្ទុយទៅវិញ គឺជាការពឹងផ្អែកលើ ទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយនឹងព្រះយេស៊ូវ។ សេចក្តីអំណររបស់យើងមិនមែនកើតចេញពីអ្វីដែលយើង មាននោះឡើយ ប៉ុន្តែកើតចេញពីការដែលថាតើយើងជាកម្មសិទ្ធរបស់អ្នកណា។ យើងជាកម្មសិទ្ធរបស់ ព្រះគ្រីស្ទហើយនៅក្នុងព្រះអង្គយើងមានគ្រប់ទាំងព្រះពរខាងព្រលឹងវិញ្ញាណរបស់ព្រះ។ ដូច្នេះហើយ ការរួបរួមនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទគឺជាការសំងាត់នៃភាពសន្តោសដ៏ពិតប្រាកដ។ ប្រសិនបើភាពសន្តោសរបស់ អ្នកអាស្រ័យទៅលើអ្វីមួយក្នុងលោកនេះ វានឹងផ្លាស់ប្តូរគ្រប់ពេលវេលា ពីព្រោះអ្វីៗទាំងអស់នៅក្នុង ពិភពលោកផ្លាស់ប្តូរ។ ប៉ុន្តែប្រសិនបើភាពសន្តោសរបស់អ្នកពឹងផ្អែកលើព្រះយេស៊ូវ នោះវានឹងរឹងមាំ ដ្បិតព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទទ្រង់នៅតែដដែល គឺពីថ្ងៃម្សិល ថ្ងៃនេះ ហើយទៅដល់អស់កល្បជានិច្ចតទៅ!
ខ្ញុំនិយាយដូច្នេះ មិនមែនដោយខ្ញុំខ្វះខាតទេ ដ្បិតខ្ញុំបានរៀនឲ្យមានសេចក្ដីសន្តោសក្នុងសណ្ឋានគ្រប់យ៉ាង 12ខ្ញុំធ្លាប់ទ្រាំឲ្យមានសេចក្ដីចង្អៀតចង្អល់ ហើយក៏ធ្លាប់មានសេចក្ដីរីករាយដែរ ខ្ញុំធ្លាប់ទាំងឆ្អែត ទាំងឃ្លាន ទាំងមានទាំងខ្វះ ក្នុងសារពើទាំងអស់ហើយ ខ្ញុំអាចនឹងធ្វើគ្រប់ទាំងអស់បាន ដោយសារព្រះគ្រីស្ទដែលទ្រង់ចំរើនកំឡាំងដល់ខ្ញុំ
ទីពីរ ព្រះគ្រីស្ទចំរើនកម្លាំងដល់យើង។ ការដែលចំរើនកម្លាំងដោយព្រះគ្រីស្ទនេះគឺគ្មានពេលបញ្ចប់ឡើយ។ ពីពេលមួយទៅពេលមួយ ព្រះយេស៊ូវបណ្តាលឲ្យយើងទាំងអស់គ្នាធ្វើតាមអ្វីដែលព្រះអង្គ សព្វព្រះទ័យឲ្យយើងធ្វើ។ ដូច្នេះហើយ ក្នុងពេលដែលយើងរស់នៅក្នុងជីវិតជាគ្រីស្ទាននោះ កម្លាំងដែលយើងទាំងអស់គ្នាត្រូវការ តែងតែមានស្រាប់នៅក្នុងគ្រប់ស្ថានភាពទាំងអស់។
“ខ្ញុំអាចនឹងធ្វើគ្រប់ទាំងអស់បាន ដោយសារព្រះគ្រីស្ទដែលទ្រង់ចំរើនកំឡាំងដល់ខ្ញុំ”។ តើការនេះ ន័យយ៉ាងដូចម្តេច? ច្បាស់ណាស់ ការនេះមិនមែនមានន័យថាខ្ញុំអាចធ្វើគ្រប់ការទាំងអស់ទេ។ មានកិច្ចការ ជាច្រើនដែលខ្ញុំមិនអាចធ្វើបាន។ តាមការពិតទៅ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា “ដ្បិតបើដាច់ពីខ្ញុំចេញ នោះអ្នករាល់គ្នាពុំអាចនឹងធ្វើអ្វីបានទេ” (យ៉ូហាន ១៥:៥)។ អ្វីដែលវាមានន័យថា ព្រះអាចធ្វើគ្រប់យ៉ាង ទាំងអស់ ដូច្នេះហើយជាមួយនឹងព្រះជាម្ចាស់គ្រប់យ៉ាងអាចកើតឡើងបានទាំងអស់។ ហេតុអ្វី? ដោយព្រោះតែព្រះអង្គប្រទានកម្លាំងដែលរាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គត្រូវការ ដើម្បីឲ្យយើងទាំងអស់គ្នា អាចធ្វើបានទាំងអស់ដែលព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងធ្វើ។
ព្រះជាប្រភពនៃកម្លាំងរបស់យើងទាំងអស់គ្នាហើយ ព្រះអង្គធ្វើឲ្យយើងអាចធ្វើបានអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះអង្គ សព្វព្រះទ័យ។ អ្នកជឿម្នាក់ៗអាចធ្វើតាមអ្វីដែលព្រះត្រាស់ហៅគេឲ្យធ្វើដោយព្រោះតែព្រះអង្គចំរើនកម្លាំង ការពារ ទ្រទ្រង់ បំពាក់ និងផ្គត់ផ្គង់សម្រាប់យើងទាំងអស់គ្នា។ គ្រាដែលយើងធ្វើតាមអ្វី ដែលព្រះ បានបង្កើតយើងឲ្យបានធ្វើ ការនោះនឹងផ្តល់សេចក្តីអំណរយ៉ាងវិសេសដល់យើង! យើងគឺជាដៃគូរ ជាមួយព្រះនៅក្នុងការសម្រេចតាមបំណងព្រះហឫទ័យដ៏វិសេសរបស់ព្រះអង្គ! ដូច្នេះហើយ ការសំងាត់នៃសេចក្តីសន្តោស គឺជាការដែលបានស្គាល់ព្រះចេស្តានៃព្រះនៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នក ហើយបានស្គាល់ថាព្រះអង្គសម្រេចតាមបំណងព្រះហឫទ័យដែលព្រះអង្គមានសម្រាប់អ្នក។
ប៉ុន្តែ ដែលអ្នករាល់គ្នាបានជួយដល់សេចក្ដីកំសត់របស់ខ្ញុំ នោះប្រពៃហើយ។ ឱពួកក្រុងភីលីពអើយ អ្នករាល់គ្នាក៏ដឹងថា កាលចាប់ប្រារព្ធប្រកាសដំណឹងល្អ ដែលខ្ញុំទើបនឹងចេញពីស្រុកម៉ាសេដូនមក នោះគ្មានពួកជំនុំណាបានប្រកបនឹងខ្ញុំ អំពីដំណើរប្រាក់ចំណាយចំណូលឡើយ មានតែអ្នករាល់គ្នាប៉ុណ្ណោះ ដ្បិតកាលខ្ញុំខ្វះខាតនៅថែស្សាឡូនីច នោះអ្នករាល់គ្នាបានផ្ញើទៅជួយខ្ញុំម្តងពីរដងផង
៤:១៤-១៦ ពួកបរិសុទ្ធនៅក្នុងភីលីពបានសហការជាមួយនឹងលោកប៉ុលនៅក្នុងពេលវេលាដ៏លំបាករបស់ គាត់នៃការដែលគាត់ជាប់នៅក្នុងគុក។ អំណោយ របស់ពួកគេគឺជាការបង្ហាញពីការយកចិត្តទុកដាក់ និង ការប្តេជ្ញា របស់ពួកគេចំពោះលោកប៉ុល។ ប៉ុន្តែមានអ្វីលើសពីនោះទៅទៀត: អំណោយនោះក៏ជា និមិត្តសញ្ញាសម្រាប់ ការសហការរបស់ពួកគេនៅក្នុងការប្រកាសដំណឹងល្អផងដែរ (១:៥)។ ការនេះជា របៀបដែលយើងគួរមានទស្សនៈចំពោះដង្វាយទាំងអស់ដែលបានផ្តល់សម្រាប់បេសកជនគ្រីស្ទាន។ វាមិនមែនគ្រាន់តែជាការ ដែល បានផ្តល់ឲ្យសម្រាប់ការគាំទ្រឬសម្រាប់បំពេញសេចក្តីត្រូវការនោះឡើយ ប៉ុន្តែជាការសហការនៅក្នុង ការបំរើ។ យើងធ្វើការជាមួយនឹងគ្នាដើម្បីឲ្យមានការចំរើនឡើងដល់ដំណឹងល្អ នៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។
ស្រុកម៉ាសេដូន គឺជាខេត្ត ហើយក្រុងភីលីព និងក្រុងថែស្សាឡូនីចនៅក្នុងខេត្តនោះ។ ពួកជំនុំនៅ ក្នុងក្រុងភីលីពបានរួមចំណែកជាមួយនឹងលោកប៉ុល ប៉ុន្តែពួកអ្នកក្រុងថែស្សាឡូនីចមិនបានរួមចំណែក នោះឡើយ ទោះបីជាទីក្រុងដែលធំជាងច្រើនដងក៏ដោយ។ តាមការពិត ពួកអ្នកជឿដែលនៅក្នុងក្រុងភីលីព តែងតែ ធ្វើដំណើរចំងាយ ១៤៥ គីឡូម៉ែត្រមកកាន់ទីក្រុងថែស្សាឡូនីច ដើម្បីជួយដល់សេចក្តីត្រូវការ របស់លោកប៉ុល។
មិនមែនថា ខ្ញុំរកចង់បានទានទេ ខ្ញុំរកតែផលដែលចំរើនប្រយោជន៍ដល់អ្នករាល់គ្នាវិញ
៤:១៧ មិនមែនប្រាក់កាសទេដែលសំខាន់សម្រាប់លោកប៉ុល។ គាត់យកចិត្តទុកដាក់ចំពោះអ្នក ដែល បានផ្តល់ឲ្យជាជាងអំណោយនោះ។ សេចក្តីអំណររបស់គាត់មិនមែនស្ថិតលើការដែលគាត់បានទទួលប្រាក់ នោះឡើយ (ជាអ្វីដែលគាត់មិនត្រូវការ) ប៉ុន្តែគឺជាពួកជំនុំដែលគាត់បានចាប់ផ្តើមនៅក្នុងក្រុងភីលីព ដែលកំពុងបង្កើតផលផ្លែនៃសេចក្តីសប្បុរស ដែលព្រះនឹងប្រទានរង្វាន់ឲ្យ។
ខ្ញុំមានគ្រប់គ្រាន់ទាំងអស់ ហើយក៏បរិបូរផង ខ្ញុំបានពោរពេញហើយ ដោយបានទទួលរបស់ទាំងប៉ុន្មានពីអេប៉ាប្រូឌីត ដែលអ្នករាល់គ្នាផ្ញើទៅខ្ញុំនោះ គឺជាក្លិនឈ្ងុយ ជាគ្រឿងបូជាដែលព្រះទ្រង់ទទួល ហើយសព្វព្រះហឫទ័យដែរ
៤:១៨ នៅពេលដែលលោកប៉ុលរៀបរាប់ពីអំណោយរបស់ពួកគេថាជា “ក្លិនឈ្ងុយ ជាគ្រឿងបូជាដែលព្រះ ទ្រង់ទទួល ហើយសព្វព្រះហឫទ័យដែរ” គាត់កំពុងតែនិយាយថា វាមានគុណតម្លៃសក្តិសមយ៉ាងវិសេស។ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញចាស់ យញ្ញបូជាត្រូវបានរាប់ថាជា “ឃ្លិនឆ្ងុយ” ប្រសិនបើវាត្រូវបានរៀបចំយ៉ាង ត្រឹមត្រូវ ហើយត្រូវបានថ្វាយដើម្បីឲ្យបានទទួលនិងគាប់ដល់ព្រះទ័យព្រះ (លោកុប្បត្តិ ៨:២០-២១; និក្ខមនំ ២៩:១៨; លេវីវិន័យ ១:៩, ១៣, ១៧)។
ដូច្នេះហើយ គុណតម្លៃដ៏វិសេសនៃអំណោយរបស់ពួកអ្នកក្រុង ភីលីព គឺជាយញ្ញបូជាខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ (រ៉ូម ១២:១; ១ ពេត្រុស ២:៥) ដែលគាប់ព្រះទ័យព្រះ។ នៅពេលដែលពួកជំនុំមួយរួមចំណែករជាមួយនឹង អ្នកបម្រើដំណឹងល្អម្នាក់ វាគឺជាដង្វាយដែលគាប់ដល់ព្រះទ័យព្រះ ដោយព្រោះតែ (១) ជាកិច្ចការរបស់ ព្រះអង្គនៅក្នុងពួកគេ និង (២) ជាកិច្ចការរបស់ព្រះអង្គតាមរយៈពួកគេ នៅក្នុងការផ្គត់ផ្គង់សម្រាប់ អ្នកបម្រើរបស់ព្រះអង្គ។
ព្រះនៃខ្ញុំ ទ្រង់នឹងបំពេញគ្រប់ទាំងអស់ ដែលអ្នករាល់គ្នាត្រូវការ តាមភោគសម្បត្តិនៃទ្រង់ដ៏ឧត្តម ក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ
៤:១៩ ដោយព្រោះតែពួកគេបានគោរបប្រតិបត្តិដល់ព្រះដោយជួយបំពេញដល់សេចក្តីត្រូវការរបស់ សាវ័ករបស់ព្រះអង្គនោះ ព្រះនឹងលើកដំកើងពួកគេដោយបំពេញសេចក្តីត្រូវការរបស់ពួកគេ។ នៅក្នុងកិច្ចការទាំងអស់នេះ ព្រះត្រូវបានសរសើរដំកើង។
លោកប៉ុលបានបញ្ជាក់ប្រាប់ពួកគេថាគ្រប់ទាំងសេចក្តីត្រូវការរបស់ពួកគេនឹងត្រូវបានបំពេញឲ្យពីធនធាន ដែលគ្មានកំណត់របស់ព្រះ។ ជាព្រះអង្គដ៏ជាអ្នកបង្កើត និងព្រះអម្ចាស់លើទាំងអស់; “ភោគសម្បត្តិ” របស់ព្រះ ដ៏រាប់មិនបាន។ ពួកគេមានភោគសម្បត្តិ “ដ៏ឧត្តម” ហើយពួកគេមានភោគសម្បត្តិ “ក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ”។
-
ការពិតដែលថា ភោគសម្បត្តិនៃព្រះគឺ “ឧត្តម” ជួយយើងឲ្យបានដឹងពីលក្ខណៈសម្បត្តិ និងប្រភេទនៃភោគសម្បត្តិនោះបែបយ៉ាងណា។ ភោគសម្បត្តិទាំងនោះវិសេសជាងទ្រព្យសម្បត្តិ របស់មនុស្ស។ ព្រះតែងតែមានអ្វីដែលយើងត្រូវការ និងផ្គត់ផ្គង់រាល់ទាំងសេចក្តីត្រូវការរបស់ ពួកអ្នកជឿទាំងអស់ដើម្បីឲ្យមានសេចក្តីអំណរដ៏ពិតប្រាកដ (ម៉ាថាយ ៦:៣១-៣៤; ទំនុកដំកើង ២៣:១, ៣៤:៩-១០,៨៤:១១; រ៉ូម ៨:៣២-៣៧)។
-
ការដែលថា ភោគសម្បត្តិនៃព្រះគឺមាន “ក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ” ប្រាប់យើងទាំងអស់គ្នាថា ព្រះយេស៊ូវគឺជាប្រភពនៃសេចក្តីបរិបូរនៃព្រះដល់យើងទាំងអស់គ្នា។ ព្រះយេស៊ូវគឺជា អ្នកសម្រុះសម្រួលតែមួយរវាងព្រះជាម្ចាស់ និងមនុស្ស ហើយដោយសារព្រះអង្គគ្រប់ទាំងព្រះពរ នៃព្រះបានប្រទានមកមនុស្ស (ហេព្រើរ ៩:១៥; អេភេសូ ១; ១ ធីម៉ូថេ ២:៥)។ ព្រះពររបស់ព្រះមាននៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទដោយព្រោះតែ ព្រះអង្គបានសម្រេចការទាំង នោះសម្រាប់យើង ហើយនៅពេលដែលយើងនៅក្នុងព្រះអង្គយើងនឹងមានគ្រប់ទាំង ព្រះពរខាងព្រលឹងវិញ្ញាណគ្រប់យ៉ាង។
សូមឲ្យព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតានៃយើងរាល់គ្នា បានសិរីល្អនៅអស់កល្បរៀងតទៅ អាម៉ែន។
៤:២០ ក្នុងពេលដែលលោកប៉ុលពិចារណាពីភោគសម្បត្តិដ៏រាប់មិនអស់នៃព្រះ បណ្តាលឲ្យគាត់សរសើរ ដំកើងព្រះ។ គាត់ដឹងថាសិរីល្អជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះវរបិតា ដែលកំពុងធ្វើការនៅក្នុង និងតាមរយៈ ពួកបរិសុទ្ធនៅក្រុងភីលីពនៅក្នុងការផ្គង់ផ្គង់សេចក្តីត្រូវការរបស់គាត់ ហើយនឹងធ្វើការក្នុងការបំពេញ សេចក្តីត្រូវការរបស់ពួកគេ (ទាំងការព្រលឹងវិញ្ញាណ និងសាច់ឈាម) ទាំងពេលនេះ និងរៀងរហូត។
ការដែលថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះគឺមិនមែនត្រូវបន្ថែមអ្វីមួយដល់ទ្រង់ដែលទ្រង់មិនមានរួចទៅហើយនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ វាគឺជាការទទួលស្គាល់ហើយសរសើរដំកើងភាពជាព្រះរបស់ព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គប្រទានពរ ដល់យើងទាំងអស់គ្នា ចូរយើងថ្វាយព្រះពរដល់ព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គបានផ្គត់ផ្គង់គ្រប់ទាំង សេចក្តីត្រូវការ របស់យើង យោងតាមភោគសម្បត្តិរបស់ព្រះអង្គនៅក្នុងសិរីល្អ; ចូរយើងសរសើរដំកើងសិរីល្អ ព្រះអង្គអស់ កល្បជានិច្ចជារៀងរាបតទៅ!
សូមជំរាបសួរ មកពួកបរិសុទ្ធ ក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវផង ឯពួកបងប្អូនដែលនៅជាមួយនឹងខ្ញុំ គេសូមជំរាបសួរមកអ្នករាល់គ្នា ពួកបរិសុទ្ធទាំងអស់គ្នា មានពួកអ្នកនៅដំណាក់សេសារជាដើម ក៏សូមជំរាបសួរមកអ្នករាល់គ្នាដែរ
៤:២១-២២ សូមកត់សម្គាល់ពីការបញ្ជាក់លើឃ្លាថា “អ្នករាល់គ្នា” និង “ពួកបរិសុទ្ធទាំងអស់គ្នា”។ លោកប៉ុលដឹងថាពួកអ្នកជឿទាំងអស់ពិតជាសំខាន់ខ្លាំងណាស់។ ពួកបរិសុទ្ធម្នាក់ៗត្រូវបានញែកដាច់ ដោយឡែកដោយព្រះជាកម្មសិទ្ធរបស់ព្រះអង្គក្នុងនាម ជារាស្រ្តដែលព្រះអង្គបានជ្រើសរើស។ ពេលនេះ លោកប៉ុលលើកទឹកចិត្តឲ្យមានការរួបរួមនៅក្នុងចំណោមពួកបរិសុទ្ធ ។ពួកបរិសុទ្ធទាំងអស់ដែលនៅក្រុងរ៉ូម ជំរាបសួរដល់ពួកបរិសុទ្ធទាំងអស់គ្នានៅក្នុងទីក្រុងភីលីព! យើងទាំងអស់គ្នាជាគ្រួសារតែមួយនៅក្នុង ព្រះគ្រីស្ទ។
សូមកត់សម្គាល់ថា លោកប៉ុលបានលើកឡើងពីពួកបរិសុទ្ធនៅក្នុង “ដំណាក់របស់សេសារ”។ ការនេះអាចជាការលើកទឹកចិត្តដល់ពួកអ្នកក្រុងភីលីពដែលដំណឹងល្អបានចំរើនឡើងនៅក្នុងក្រុងរ៉ូម ហើយថាសូម្បីតែបុគ្គលិករបស់អធិរាជរ៉ូម៉ាំងមួយចំនួនក៏បានប្រែក្លាយជាគ្រីស្ទានដែរ។
សូមឲ្យព្រលឹងវិញ្ញាណអ្នករាល់គ្នាបានប្រកប ដោយព្រះគុណនៃព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទ។ អាម៉ែន។:៚
៤:២៣ គ្រប់ទាំងសេចក្តីសំបុត្ររបស់លោកប៉ុលបានចាប់ផ្តើមជាមួយនឹងពាក្យថា “សូមឲ្យអ្នករាល់គ្នា បានប្រកបដោយព្រះគុណ” ហើយបញ្ចប់ដោយពាក្យថា “សូមឲ្យព្រះគុណបានប្រកបដល់អ្នករាល់គ្នា”។ នេះជាការបង្ហាញថាគោលបំណងនៃសេចក្តីសំបុត្រទាំងនេះ គឺជាដើម្បីឲ្យព្រះគុណបានប្រកបដល់ អ្នកដែលបានអានទាំងអស់គ្នា ហើយបន្ទាប់មកសេចក្តីសង្ឃឹមរបស់លោកប៉ុលនោះគឺថា ព្រះគុណនឹងនៅបន្តជាមួយនឹង ពួកគេបន្ទាប់ពីគេបានអានសេចក្តីសំបុត្រ។
ព្រះគុណគឺជា “របស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទ”។ សេចក្តីសំបុត្រនេះ; ចាប់ពីការចាប់ផ្តើមដល់បញ្ចប់; ផ្តោតសំខាន់លើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដែលជាជីវិតរបស់លោកប៉ុល (១:២១)។ ការដែលរស់នៅគឺសម្រាប់ ព្រះគ្រីស្ទ។ ដូច្នេះហើយ សូមឲ្យព្រះគុណនៃព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបាននៅជាមួយនឹងអ្នកអានទាំងអស់គ្នា ដែលអានសំបុត្រនេះ ហើយនៅជាមួយនឹងអស់អ្នកដែលបានប្រើបទអត្ថាធិប្បាយនេះ នៅក្នុងការជួយ ដល់ការស្វែងយល់ពីព្រះបន្ទូលព្រះអង្គដល់យើងទាំងអស់គ្នា។