មួយសោតទៀត បងប្អូនអើយ ចូរអរសប្បាយក្នុងព្រះអម្ចាស់ចុះ ឯការដែលសរសេរសេចក្ដីដដែលៗ ផ្ញើមកអ្នករាល់គ្នា នោះមិនមែនធុញទ្រាន់ដល់ខ្ញុំទេ តែជាការមានប្រយោជន៍ដល់អ្នករាល់គ្នាដែរ
៣:១ លោកប៉ុលចង់ឲ្យពួកបរិសុទ្ធមានសេចក្តីអំណរ ដោយព្រោះតែសេចក្តីអំណរនៃព្រះអម្ចាស់គឺជាកម្លាំង របស់យើងទាំងអស់គ្នា។ ហេតុនេះហើយ បន្ទាប់មកគាត់ដាស់តឿនពួកគេអំពីមនុស្ស ដែលនឹងព្យាយាម លួចសេចក្តីអំណររបស់គេ ដែលមាននៅក្នុងព្រះយេស៊ូវ។
ចូរប្រយ័តនឹងពួកឆ្កែ ហើយនឹងពួកអ្នកដែលប្រព្រឹត្តអាក្រក់ ព្រមទាំងពួកកាត់ស្បែកក្លែងក្លាយផង
៣:២ ពួកសាសន៍យូដាមួយចំនួនបានបង្រៀនដល់ពួកសាសន៍ដទៃថាពួកគេត្រូវតែប្រែជាសាសន៍យូដា ដើម្បីឲ្យបានចូលរួមជាមួយនឹងប្រជារាស្រ្តនៃព្រះ ហើយទទួលសេចក្តីសង្រ្គោះ (កិច្ចការ ១១:១-៣, ១៥:១)។ ការបង្រៀនៃគឺផ្ទុយជាមួយនឹងដំណឹងល្អ ដែលថាព្រះជាម្ចាស់រាប់ជាសុចរិត ទាំងសាសន៍យូដា និងសាសន៍ដទៃ តាមរបៀបដូចគ្នា៖ ដោយសារសេចក្តីជំនឿនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។ នៅក្នុងសាលាប្រជុំ នៅក្នុង ក្រុងយេរូសាឡិម ក្នុងឆ្នាំ ៤៩ គ,ស ពួកសាវ័កបានបញ្ជាក់ថា ពួកសាសន៍ដទៃមិនត្រូវការប្រែក្លាយជា សាសន៍យូដាដើម្បីឲ្យទទួលសេចក្តីសង្រ្គោះនោះឡើយ (កិច្ចការ ១៥)។ ប៉ុន្តែលោកប៉ុលបានដឹងថា ពួកសាសន៍យូដាមួយចំនួននឹងបានធ្វើឲ្យរំខានដល់ពួកជំនុំនៅក្នុងក្រុងភីលីព ដូចដែលពួកគេ បានទៅធ្វើដាក់អ្នកនៅក្រុង កាឡាទី និងក្រុងកូរិនថ៍ដែរ។ ហេតុនេះហើយបានជាគាត់ដាស់តឿនពីការនេះ។
លោកប៉ុលហៅពួកគ្រូបង្រៀនសាសន៍យូដាទាំងនេះថា ជា “ពួកឆ្កែ” “ពួកអ្នកដែលប្រព្រឹត្តអាក្រក់” ហើយ “ពួកកាត់ស្បែកក្លែងក្លាយ”។ ជាធម្មតា ពួកសាសន៍យូដាតែងតែហៅសាសន៍ដទៃថាជា “ពួកឆ្កែ” ប៉ុន្តែត្រង់ចំនុចនេះលោកប៉ុលហៅពួកសាសន៍យូដាទាំងនេះថាជា “ពួកឆ្កែ” ដោយព្រោះតែពួកគេបង្ករឲ្យមានការរំខាននៅក្នុងពួកជំនុំ (កាឡាតី ២:៥) ដូចជាឆ្កែព្រៃដែលវាយប្រហារមនុស្សយ៉ាងនោះដែរ (ទំនុកដំកើង ៥៩:១៤-១៥)។ ពួកគេបានគិតថាពួកគេកំពុងធ្វើអ្វីដែលល្អប៉ុន្តែពួកគេជា “ពួកអ្នកដែលប្រព្រឹត្តអាក្រក់” ដោយព្រោះតែពួកគេទាស់ជាមួយនឹងដំណឹងល្អនៃសេចក្តីសង្រ្គោះដោយព្រះគុណនៃព្រះ មិនមែនជាការប្រព្រឹត្តរបស់មនុស្សនោះឡើយ។ ពួកគេធ្វើឲ្យមានរបួសខាងសាច់ឈាម ដោយការដែលបង្ខំថាពួកគ្រីស្ទានសាសន៍ដទៃត្រូវតែទទួលកាត់ស្បែក។ ហេតុដូច្នេះហើយ គ្រូក្លែងក្លាយទាំងនេះបានព្យាយាមធ្វើឱ្យមនុស្សមានទំនុកចិត្តលើសាច់ឈាមរបស់ពួកគេ (នោះគឺជា ការប្រព្រឹត្ដរបស់ពួកគេ) ជាជាងនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។
ដ្បិតយើងរាល់គ្នាដែលបំរើព្រះដោយវិញ្ញាណ ហើយអួតតែពីព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ ឥតទុកចិត្តនិងសាច់ឈាមឡើយ នោះយើងជាពួកកាត់ស្បែកដ៏ពិត
៣:៣ ផ្ទុយពីការនេះ ពួកអ្នកជឿគឺជា “ពួកកាត់ស្បែក” (ដែលជា ប្រជារាស្រ្តនៃព្រះ)។ លោកប៉ុល ប្រើពាក្យថា “យើងរាល់គ្នា” បង្ហាញថាគាត់រួមបញ្ចូលទាំងខ្លួនគាត់ និងពួកបរិសុទ្ធនៅក្រុងភីលីព ទៅក្នុងក្រុមមនុស្សទាំងនេះ។ លោកប៉ុលជាសាសន៍យូដាដែលបានកាត់ស្បែក ហើយពួកអ្នកក្រុងភីលីពជា ពួកសាសន៍ដទៃដែលមិនកាត់ស្បែក ប៉ុន្តែអ្វីដែលពួកគេចែករំលែករួមគ្នានោះ គឺជាការចូលរួមរបស់ពួកគេ នៅក្នុងដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ នេះជាអ្វីដែលធ្វើឲ្យយើងទាំងអស់គ្នាជាប្រជារាស្រ្តនៃព្រះ។
នៅក្នុងសញ្ញាចាស់ ការកាត់ស្បែកគឺជានិមិត្តសញ្ញាដែលថា មនុស្សម្នាក់គឺជាប្រជារាស្រ្តអ៊ីស្រាអែល ជារាស្រ្តរើសតាំងរបស់ព្រះ (លោកុប្បត្តិ១៧)។ ប៉ុន្តែនៅក្នុងសញ្ញាថ្មី ការដែលធ្វើជាប្រជារាស្រ្តនៃ ព្រះជាម្ចាស់នោះគឺផ្តោតសំខាន់លើ ភាពបរិសុទ្ធខាងក្នុងយើងវិញ។ ហោរានៃក្រឹត្យវិន័យ សញ្ញាចាស់ បានហៅការនេះថាជា “ការកាត់ស្បែកនៅក្នុងចិត្ត” (ចោទិយកថា ៣០:៦;យេរេមា ៤:៤)។ ពួកគេសម្លឹងមើលទៅខាងមុខទៅកាន់ពេលដែលព្រះទ្រង់នឹងធ្វើការនៅក្នុងចិត្តមនុស្ស ដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ព្រះអង្គ ដើម្បីអោយពួកគេមានចិត្តស្មោះត្រង់ចំពោះចំពោះទ្រង់។
មានសញ្ញាបីដែលថារឿងនេះបានកើតឡើងចំពោះមនុស្សម្នាក់៖
ទីមួយ ពួកគេថ្វាយបង្គំដោយព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះ។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបណ្តាលឲ្យគ្រីស្ទានមាន សេចក្តីស្រឡាញ់ គោរពប្រតិបត្តិ ហើយបំរើព្រះដើម្បីឲ្យជីវិតរបស់ពួកគេទាំងមូលជាដង្វាយថ្វាយដល់ ព្រះអង្គ (យ៉ូហាន ៤:២៤)។ នេះគឺជាអ្វីដែលការថ្វាយបង្គំគឺ (រ៉ូម ១២:២)។
ពួកជំនុំដំបូងនៅក្នុងក្រុងយេរូសាឡិម ដែលសុទ្ធតែជាសាសន៍យូដាទាំងអស់ បានទទួលស្គាល់ថា ព្រះបានជ្រើសរើសពួកសាសន៍ដទៃឲ្យបានប្រែក្លាយជាផ្នែកនៃប្រជារាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គ នៅពេលដែលពួកគេបានឃើញថា ព្រះអង្គបានប្រទានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដល់ពួកគេ (កិច្ចការ ១០:៤៤-៤៨; ១១:១៥-១៧; ១៥:៧-៩)។ ដូចគ្នានេះដែរ នៅពេលដែលពួកសាសន៍យូដានិយាយថា ពួកអ្នកជឿដែលជាសាសន៍ដទៃនៅក្នុងក្រុង កាឡាទី មិនអាចរួមចំណែកនៅជាមួយនឹងប្រជារាស្រ្ត នៃព្រះរហូតទាល់តែពួកគេបានទទួលកាត់ស្បែកនោះ លោកប៉ុលប្រាប់ពួកអ្នកក្រុងកាឡាទីថា ព្រះវត្តមាននៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដែលនៅក្នុងពួកគេបញ្ជាក់ថាពួកគេបានប្រែក្លាយជាសមាជិកនៃប្រជារាស្រ្តនៃព្រះរួចទៅហើយ (កាឡាទី ៣:១-៥)។ ដូច្នេះហើយ ភ័ស្តុតាងដំបូង ដែលបញ្ជាក់ថានរណាម្នាក់ជា ប្រជារាស្រ្ត នៃព្រះនោះគឺជាព្រះវត្តមាននៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដែលគង់នៅក្នុងពួកគេដែលព្រះអង្គ បណ្តាលឲ្យគេបានថ្វាយបង្គំព្រះ។
ទីពីរ ពួកគេ "អួតតែពីព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ"។ ទំនុកចិត្តរបស់គ្រីស្ទានគឺជា ការដែលបាននៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ជាជាងនៅក្នុងការរក្សាតាមក្រឹត្យវិន័យ ការសាងអំពើល្អ ឬការសម្រេចកិច្ចការ របស់ពួកគេ។ ការដែលអួតនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទគឺជាការបន្ទាបខ្លួនអ្នក ហើយទទួលស្គាល់ថាអ្នកមិនមាន សេចក្តីសុចរិតនោះឡើយ ប៉ុន្តែគឺថាព្រះគ្រីស្ទបានសម្រេចសេចក្តីសុចរិតសម្រាប់អ្នករួចហើយ។ ប្រជារាស្រ្តនៃព្រះគឺជាពួកអ្នកដែលបានដឹងថា សេចក្តីសុចរិត និងសេចក្តីសង្រ្គោះរបស់ពួកគេនោះគឺ ទទួលបានមកពីព្រះគ្រីស្ទតែមួយប៉ុណ្ណោះ មិនមែនដោយការប្រព្រឹត្ត របស់គេនោះឡើយ។ ហេតុនេះហើយ ពួកគេអួតនៅក្នុងព្រះអង្គគឺ មិនមែនអំពីខ្លួនគេឡើយ។ ដើម្បីឲ្យបានត្រូវនឹងសេចក្ដីដែលចែងទុកមកថា «អ្នកណាដែលអួត ត្រូវអួតតែពីព្រះអម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះ» (១ កូរិនថូស ១:៣១)។
ទីបី ពួកគេ មិន "ទុកចិត្តនិងសាច់ឈាមឡើយ"។ សាច់ឈាម (σάρξ) គឺជាការសម្រេចបានរបស់មនុស្ស ដោយមិនពឹងអាងលើព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ វាគឺជាការបដិសេធព្រះ ហើយពឹងផ្អែកលើខ្លួនឯង។ វាគឺជាអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលមនុស្សទុកចិត្តដាច់ឆ្ងាយពីព្រះគ្រីស្ទ ហើយនឹងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ ហេតុនេះហើយ ការដែលមិនទុកចិត្តក្នុងសាច់ឈាម មានន័យថា ប្រជារាស្រ្តនៃព្រះមិនទុកចិត្តលើសមត្ថភាពរបស់ខ្លួន គេនៅក្នុងការដែលបានសុចរិតនៅ ចំពោះព្រះ ដោយសារការប្រព្រឹត្តរបស់គេនោះឡើយ។ នៅក្នុងជីវិត របស់ពួកគេ គេដើរដោយសេចក្តីជំនឿ នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ មិនមែនដោយទំនុកចិត្ត ដែលមាននៅក្នុងគំនិត សមត្ថភាពនិងកម្លាំងរបស់គេនោះឡើយ ដោយព្រោះពួកគេដឹងថាសាច់ឈាមរបស់គេមិនអាចសម្រេចបាន សេចក្តីសុចរតិបានឡើយ (រ៉ូម ៧:១៨, ៨:៧-៩)។
នេះហើយជាហេតុដែលពួកគ្រូបង្រៀនសាសន៍យូដាទាំងនេះបានវង្វេងចេញ។ ជាជាងការដែលអួតនៅក្នុង ព្រះអម្ចាស់ ពួកគេបានទុកចិត្តលើសាច់ឈាមទៅវិញ។ ការនេះច្បាស់ដោយព្រោះតែពួកគេទុកចិត្តលើ ការកាត់ស្បែក និងការរក្សាក្រឹត្យវិន័យ ដើម្បីភាពសុចរិត ជាជាងទុកចិត្តនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទតែមួយ។
ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមានកន្លែងទុកចិត្តខាងសាច់ឈាមខ្លះបានដែរ បើមានអ្នកណាទៀតស្មានថា ខ្លួនទុកចិត្តខាងសាច់ឈាមបាន នោះខ្ញុំក៏លើសទៅទៀត
៣:៤ ពួកគ្រូបង្រៀនសាសន៍យូដាទាំងនេះបានបង្រៀនថាមនុស្សត្រូវតែបានប្រែជាសាសន៍យូដា ហើយធ្វើកិច្ចការតាមក្រឹត្យវិន័យដើម្បីឲ្យ បានទទួលនៅចំពោះព្រះ។ ប៉ុលបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថា នេះមិនមែនជាអ្វីដែលមនុស្សរបស់ព្រះទុកចិត្តនោះឡើយ។ ប្រសិនបើការចិញ្ចឹមបីបាច់របស់ជនជាតិយូដា និងសាសនាយូដាបានសម្រេចភាពសុចរិតជាមួយនឹងព្រះ នោះលោកប៉ុលពិតជាសុចរិតណាស់។ ប៉ុន្តែ លោកប៉ុលបានដឹងថា ការទាំងអស់នេះ គឺប្រៀបបានដូចជាកិច្ចការខាងសាច់ឈាមទាំងអស់ មិនអាចសម្រេចបានសេចក្តីសុចរិតនោះឡើយ។
ដូចដែលលោកប៉ុលបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់នៅក្នុង រ៉ូម ជំពូក ៣ មនុស្សទាំងអស់បានធ្វើបាប ដូច្នេះហើយ គ្មានអ្នកណាមួយបានសុចរិតនោះឡើយ។ ដោយព្រោះតែយើងទាំងអស់គ្នាសុទ្ធតែជាមនុស្សមានបាប គ្មានអ្នកណាមួយក្នុងចំណោមយើងទាំងអស់គ្នាអាចមានទំនុកចិត្តក្នុងសាច់ឈាមនៅចំពោះព្រះបានឡើយ។ គ្មានអ្វីមួយដេលមនុស្សមានបាបអាចធ្វើដើម្បីធ្វើឲ្យខ្លួនគេបានសុចរិតនៅចំពោះព្រះបានឡើយ។ មានតែព្រះគ្រីស្ទតែប៉ុណ្ណោះដែលអាចធ្វើឲ្យមនុស្សមានបាបបានសុចរិតនៅចំពោះព្រះបាន។
ដ្បិតខ្ញុំបានទទួលកាត់ស្បែកនៅថ្ងៃទី៨ ខ្ញុំជាសាសន៍អ៊ីស្រាអែល ក្នុងពូជអំបូរបេនយ៉ាមីន ជាអ្នកហេព្រើរ កើតពីពួកហេព្រើរ ឯខាងក្រិត្យវិន័យ នោះខ្ញុំជាពួកផារិស៊ី ខាងឯសេចក្ដីឧស្សាហ៍ នោះខ្ញុំជាអ្នកដែលបានធ្វើទុក្ខបៀតបៀនដល់ពួកជំនុំ ចំណែកខាងសេចក្ដីសុចរិតក្នុងក្រិត្យវិន័យ នោះខ្ញុំគ្មានទោសសោះ
៣:៥ លោកប៉ុលពន្យល់ពីការ “ទុកចិត្តនិងសាច់ឈាម” មានន័យយ៉ាងដូចម្តេច ដោយការរៀបរាប់ ប្រាំពីរចំនុច ដែលធ្លាប់បានផ្តល់ទំនុកចិត្តដល់គាត់នៅចំពោះព្រះ ប៉ុន្តែនៅក្នុងពេលនេះ គាត់បានដឹងថា គាត់ពិតជាខុសអំពីការនេះ។
លោកប៉ុលបានទទួលកាត់ស្បែកនៅថ្ងៃទីប្រាំបី ដូចជាគ្រប់ទាំងកូនប្រុសអ៊ីស្រាអែលត្រូវតែធ្វើតាម សេចក្តីសញ្ញាដែលព្រះបានតាំងជាមួយនឹងលោកអ័ប្រាហាំ (លោកុប្បត្តិ ១៧:១២)។ ប៉ុន្តែ ពិធីសាសនាមិនបានធ្វើឲ្យអ្នកមានបាបបានសុចរិតនៅចំពោះព្រះនោះឡើយ។
លោកប៉ុលគាត់ជាប្រជារាស្រ្តអ៊ីស្រាអែល។ គាត់បានកើតមកជារាស្រ្តនៃសេចក្តីសញ្ញារបស់ព្រះ, ហេតុនេះហើយគាត់បានទទួលមរដកនៃអភ័យឯកសិទ្ធិនៅក្នុងសហគមន៍មួយនោះ(រ៉ូម ៩:៤-៥)។ ប៉ុន្តែវប្បធម៌មិនអាចធ្វើឲ្យអ្នកមានបាបបានសុចរិតនៅចំពោះព្រះនោះឡើយ។
លោកប៉ុលជាអំបូរបេនយ៉ាមីន។ អំបូរបេនយ៉ាមីន គឺជាអំបូរមួយដែលសំខាន់នៅក្នុងអ៊ីស្រាអែល។ ស្តេចដំបូងរបស់អ៊ីស្រាអែលមកពីអំបូរបេនយ៉ាមីន (១ សាំយ៉ូអែល ៩:១-២)។ អំបូរបេនយ៉ាមីននិងអំបូរយូដាគឺជាអំបូរដែលនៅតែស្មោះត្រង់ចំពោះវង្សស្តេចដាវីដ (១ ពង្សាវតាក្សត្រ ១២:២១)។ ទីក្រុងបរិសុទ្ធ ដែលជាក្រុងយេរូសាឡិម ស្គឺនៅក្នុងទឹកដីរបស់អំបូរបេនយ៉ាមីន។ ប៉ុន្តែពង្សាវតា មិនអាចនឹងធ្វើឲ្យអ្នកមានបាបបានសុចរិតនៅចំពោះព្រះនោះឡើយ។
លោកប៉ុលគឺជាអ្នកហេព្រើរ កើតពីពួកហេព្រើរ។ សាសន៍ហេព្រើរ គឺជាសាសន៍យូដា ដែលនិយាយភាសាអារ៉ាប់ (ជាជាងភាសាក្រិច) ហើយបានចូលរួមក្នុងសាលាប្រជុំដែលកម្មវិធីនោះបានធ្វើ ឡើងក្នុងភាសាហេព្រើរ(កិច្ចការ ៦:១)។ ការនេះធ្វើឲ្យមានការខុសប្លែកពីសាសន៍យូដាភាគច្រើនផ្សេងទៀត ដែលធ្វើតាមទម្លាប់របស់សាសន៍ក្រិច។ លោកប៉ុលត្រូវបានចិញ្ចឹមបីបាច់ក្នុងនាមជាកូនចៅហេព្រើរ ដោយសាសន៍ហេព្រើរពិតប្រាកដ។ ប៉ុន្តែការដែលរក្សាតាមទំនៀមទម្លាប់ដែលមានក្នុងវប្បធម៌មិនអាច នឹងធ្វើឲ្យអ្នកមានបាបបានសុចរិតនៅចំពោះព្រះនោះឡើយ។
យោងតាមក្រឹត្យវិន័យ លោកប៉ុលក៏ជាពួកផារិស៊ី។ ពួកផារិស៊ីគឺជាក្រុមសដែលទទួលការគោរពខ្លាំងនៅក្នុង ក្រុមសាសនារបស់សាសន៍យូដា (កិច្ចការ២៦:៥)។ ប៉ុន្តែសាសនាមិនអាចនឹងធ្វើឲ្យអ្នកមានបាបបាន សុចរិតនៅចំពោះព្រះនោះឡើយ។
ខាងឯសេចក្ដីឧស្សាហ៍ នោះលោកប៉ុលជាអ្នកដែលបានធ្វើទុក្ខបៀតបៀនដល់ពួកជំនុំ។ សម្រាប់សាសន៍យូដា “សេចក្ដីឧស្សាហ៍” គឺជាគុណសម្បត្តិដ៏ធំបំផុងរបស់សាសនា។ ដោយព្រោះតែ លោកប៉ុលបានមានសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះទំនៀមទម្លាប់នៃសាសនាសាសន៍យូដារបស់គាត់ គាត់បានព្យាយាមបំផ្លាញដល់ពួកជំនុំ (កាឡាទី ១:១៣-១៤)។ ប៉ុន្តែសេចក្ដីឧស្សាហ៍នឹងមិនអាចធ្វើឲ្យ អ្នកមានបាបបានសុចរិតនៅចំពោះព្រះនោះឡើយ។
ចំណែកខាងសេចក្ដីសុចរិតក្នុងក្រិត្យវិន័យ នោះខ្លោកប៉ុលគ្មានទោសសោះ។ លោកប៉ុលជាអ្នកដែលយកចិត្តទុកដាក់នៅក្នុងការធ្វើតាមការបង្គាប់របស់ក្រឹត្យវិន័យ ហើយនៅពេលដែលគាត់ធ្វើបាបគាត់តែងតែថ្វាយយញ្ញបូជាតាមដែលក្រឹត្យវិន័យបង្គាប់។ ប៉ុន្តែការដែលរក្សាតាមក្រឹត្យវិន័យនឹងមិនធ្វើឲ្យអ្នកមានបាបបានសុចរិតនៅចំពោះព្រះនោះឡើយ។
សង្ខេបជារួម ប្រសិនបើអ្នកណាម្នាក់អាចអួតពីការដែលធ្វើឲ្យបានគាប់ព្រះទ័យព្រះ ដោយកិច្ចការខាងសាច់ឈាមនោះ គួរតែជាលោកប៉ុល។ សិទ្ធពីកំណើត សីលធម៌ ការសម្រេចបាននៅក្នុងសាសនាបានបង្ហាញថា គាត់មានលក្ខណៈសម្បត្តិលើសជាងពួកសត្រូវរបស់ គាត់សម្រាប់ការអួតទៅទៀត។ ប៉ុន្តែលោកប៉ុលមិនបានអួតអំពីការទាំងនេះដោយព្រោះតែគាត់ បានដឹងថាការទាំងនោះគ្មានតម្លៃនៅក្នុងការដែលធ្វើឲ្យគាត់បានសុចរិតនៅចំពោះព្រះនោះឡើយ។
ដើម្បីឲ្យបានសុចរិត ត្រូវបានទទួលយក និងត្រូវបានសង្រ្គោះដោយព្រះ មនុស្សម្នាក់ត្រូវតែធ្វើការផ្លាស់ប្រែពី អំពើបាបរបស់គេហើយទទួលជឿតាមដំណឹងល្អនៃសេចក្តីសង្រ្គោះដោយព្រះគុណតាមរយៈសេចក្តីជំនឿនៅក្នុងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ នេះជាអ្វីដែលលោកប៉ុលបានធ្វើ ហើយនេះជាអ្វីដែលគាត់ចង់ជួយដល់មនុស្សពី គ្រប់ជាតិសាសន៍ទាំងអស់ឲ្យបានធ្វើដូចគ្នាដែរ។
លោកប៉ុលធ្លាប់អួតអំពីខ្លួនគាត់ ប៉ុន្តែឥឡូវគាត់អួតអំពីព្រះយេស៊ូវ។ ហេតុអ្វី? ដោយសារព្រះយេស៊ូវ សម្រេចបានសេចក្ដីសុចរិតសម្រាប់គាត់។
ប៉ុន្តែ សេចក្ដីអ្វីដែលមានប្រយោជន៍ដល់ខ្ញុំពីមុន នោះខ្ញុំបានរាប់ជាខាតវិញ ដោយព្រោះព្រះគ្រីស្ទ
៣:៧ លោកប៉ុលប្រើពាក្យ ពីគណនេយ្យដើម្បីបង្ហាញពីការផ្លាស់ប្តូរដែលមាននៅក្នុងជីវិតរបស់គាត់។ មុនពេលដែលគាត់បានជួបព្រះយេស៊ូវ ទំនុកចិត្តរបស់លោកប៉ុលគឺនៅក្នុងសាច់ឈាម ហើយគាត់បានអួតពីអភ័យឯកសិទ្ធ និងការសម្រេចរបស់គាត់ (ខ៥-៦) ដែលគាត់បានរាប់ថា ជា "មានប្រយោជន៍" (ការចំណេញ)។ ប៉ុន្តែក្រោយមកក៏មានព្រឹត្តិការណ៏ដែលផ្លាស់ប្តូរជីវិតកើតមានឡើង។ លោកប៉ុលបានជួបជាមួយនឹងព្រះគ្រីស្ទនៅតាមផ្លូវទៅ ទីក្រុងដាម៉ាស (កិច្ចការ ៩:៤-៥) ហើយជាលទ្ធផល គាត់បានដឹងថាគ្រប់យ៉ាងដែលគាត់បានមានពីមុននោះគឺមិន “មានប្រយោជន៍” ទាល់តែសោះ។ ការទាំងនោះ ជា “ខាត” (ការខាតបង់) ដោយព្រោះតែវាមិនអាចនឹងផ្តល់នូវ សេចក្តីសុចរិតដ៏ពិត ប្រាកដដល់គាត់បានឡើយ ហើយបានធ្វើឲ្យគាត់អួតនិងពឹងអាងលើខ្លួនឯងទៅវិញ។ ទំនុកចិត្ត របស់គាត់នៅក្នុងសាច់ឈាមបានឃាត់ឃាំងគាត់ពីការដែលបានស្គាល់ពីសេចក្តីត្រូវការចំពោះ សេចក្តីសុចរិតដ៏ពិតប្រាកដ ដែលព្រះសព្វព្រះទ័យនិងដែលមានតែព្រះយេស៊ូវតែប៉ុណ្ណោះ ដែលអាចប្រទានឲ្យបាន។
ហើយខ្ញុំក៏រាប់គ្រប់ទាំងអស់ទុកដូចជាខាតដែរ ដោយព្រោះសេចក្ដីដែលប្រសើរជាង គឺដោយស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ ជាព្រះអម្ចាស់នៃខ្ញុំ ដែលដោយយល់ដល់ទ្រង់ ខ្ញុំបានខាតគ្រប់ទាំងអស់ ហើយបានរាប់ទាំងអស់ទុកដូចជាសំរាម ប្រយោជន៍ឲ្យបានព្រះគ្រីស្ទវិញ
៣:៨ ជីវិតរបស់គ្រីស្ទានគឺផ្តោតសំខាន់លើទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ ការដែល “បានស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទ” គឺជាការដែលមានទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងព្រះអង្គ ជាព្រះអម្ចាស់របស់អ្នក។ បន្ទាប់ពីប៉ុលបានជួបព្រះគ្រីស្ទ គាត់បានដឹងថាគ្មានអ្វីដែលអាចប្រៀបផ្ទឹមជាមួយនឹង “សេចក្ដីដែលប្រសើរជាង គឺដោយស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ” នោះឡើយ។ តើនេះជារបៀបដែលអ្នករៀបរាប់ពីទំនាក់ទំនងរបស់អ្នកជាមួយនឹងព្រះយេស៊ូវមែនទេ? ការដែលមានទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងព្រះយេស៊ូវជាព្រះអម្ចាស់របស់អ្នកនោះគឺមានតម្លៃលើសជាង អ្វីទាំងអស់ដែលមនុស្សម្នាក់អាចនឹងមាននៅក្នុងពិភពលោក។ ដូច្នេះ ពេលនេះអ្វីដែលលោកប៉ុលចង់បានបំផុតនោះគឺ ការចំណេញឲ្យបានព្រះគ្រីស្ទវិញ។
លោកប៉ុលបានដឹងថាការដែលបានស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទ យេស៊ូវ ជាព្រះអម្ចាស់របស់គាត់នោះ គឺជាអ្វីមួយ ដែលមានតម្លៃខ្ពស់បំផុតនៅក្នុងជីវិត។ អ្វីគ្រប់យ៉ាងផ្សេងទៀតគឺជា “សំរាម” ក្នុងការប្រៀបជាមួយនឹង ព្រះគ្រីស្ទ ដោយព្រោះតែគ្រប់យ៉ាងគ្មានតម្លៃ ហើយឥតប្រយោជន៍ នៅក្នុងការដែលអាចទទយលបាននូវ សេចក្តីសុចរិត និងសេចក្តីសង្រ្គោះដែលអាចរកបានមានតែក្នុងព្រះគ្រីស្ទតែប៉ុណ្ណោះ។ លើសពីនេះទៅទៀត ការទាំងនេះ ជាសំរាមដោយព្រោះតែការដែលទុកចិត្តលើរបស់ទាំងនោះបង្ខាំងប៉ុលមិនឲ្យទទួលបាន ព្រះគ្រីស្ទឡើយ។ អ្នកចំណេញព្រះគ្រីស្ទពេលដែលអ្នកឈប់ទុកចិត្តលើសាច់ឈាម សាសនា ការប្រព្រឹត្ត និង សីលធម៌របស់អ្នក ហើយចាប់ផ្តើមទុកចិត្តព្រះអង្គតែមួយប៉ុណ្ណោះ។ ហេតុនេះហើយ មូលហេតុ ដែលត្រូវបាត់បង់គ្រប់យ៉ាងគឺការចំណេញឲ្យបានព្រះគ្រីស្ទវិញ។
ហើយខ្ញុំក៏រាប់គ្រប់ទាំងអស់ទុកដូចជាខាតដែរ ដោយព្រោះសេចក្ដីដែលប្រសើរជាង គឺដោយស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ ជាព្រះអម្ចាស់នៃខ្ញុំ ដែលដោយយល់ដល់ទ្រង់ ខ្ញុំបានខាតគ្រប់ទាំងអស់ ហើយបានរាប់ទាំងអស់ទុកដូចជាសំរាម ប្រយោជន៍ឲ្យបានព្រះគ្រីស្ទវិញ 9ហើយឲ្យគេបានឃើញខ្ញុំនៅក្នុងទ្រង់ ដោយសេចក្ដីសុចរិតដែលមកពីសេចក្ដីជំនឿដល់ព្រះគ្រីស្ទ មិនមែនដោយសេចក្ដីសុចរិតរបស់ខ្លួនខ្ញុំ ដែលមកពីក្រិត្យវិន័យនោះទេ គឺជាសេចក្ដីសុចរិតដែលមកពីព្រះ ដោយសេចក្ដីជំនឿវិញ
៣:៩ ពេលនេះ គោលដៅនៅក្នុងជីវិតរបស់លោកប៉ុលគឺ “ប្រយោជន៍ឲ្យបានព្រះគ្រីស្ទវិញ ហើយឲ្យគេបានឃើញខ្ញុំនៅក្នុងទ្រង់”។ ការដែល “ឲ្យគេបានឃើញនៅក្នុងទ្រង់” បង្ហាញថា ជីវិតរ បស់គ្រីស្ទានគឺមិនមែនជាការដែលបន្ថែមព្រះគ្រីស្ទទៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នកនោះឡើយ។ វាគឺជាការ ដែលស្វែងរកជីវិតដ៏ពិតប្រាកដរបស់អ្នកនៅក្នុងព្រះអង្គវិញ។ បន្ទាប់ម កលោកប៉ុលពន្យល់ពី ការដែលមានន័យយ៉ាងណាចំពោះការដែល “ប្រយោជន៍ឲ្យបានព្រះគ្រីស្ទវិញ ហើយឲ្យគេបានឃើញខ្ញុំ នៅក្នុងទ្រង់”។ មានន័យថាជាការដែលមានសេចក្តីសុចរិតដែល “មកពីព្រះដោយសេចក្តីជំនឿ” នៅក្នុងព្រះអង្គ។
លោកប៉ុលសម្លឹងមើលទៅកាន់សេចក្តីសុចរិតរបស់គាត់ហើយបានដឹងថាគាត់មានភាពទន់ខ្សោយក្នុងព្រលឹងវិញ្ញាណ។ ពេលដែលគាត់សម្លឹងមើលចំពោះសេចក្តីសុចរិតនៃព្រះគ្រីស្ទ ហើយបានឃើញថា ព្រះអង្គគឺ ល្អឥតខ្ចោះ។ បន្ទាប់មក នៅពេលដែលលោកប៉ុលបានដាក់សេចក្តីជំនឿរបស់គាត់នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ព្រះបានប្រទាន សេចក្តីសុចរិតនៃព្រះគ្រីស្ទដល់លោកប៉ុល។ ពេលនេះព្រះគ្រីស្ទគឺជាប្រភពនៃ សេចក្តីសុចរិតរបស់គាត់។នេះជាអត្ថន័យចំពោះការដែលរាប់ឲ្យបានសុចរិតដោយសេចក្តីជំនឿ (រ៉ូម ៣:២០-៣១)។ ព្រះពរខាងវិញ្ញាណនៃការរាប់ជាសុចរិតមានន័យថាព្រះជាម្ចាស់ប្រកាសដល់អស់អ្នក ដែលបានដាក់សេចក្តីជំនឿរបស់ពួកគេទៅលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទក្លាយជាមនុស្សសុចរិត ហើយប្រទានឱ្យគេនូវភាពសុចរិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទយ៉ាងពេញលេញ និងល្អឥតខ្ចោះបំផុត។
ព្រះសព្វព្រះទ័យឲ្យមនុស្សបានសុចរិត ប៉ុន្តែគ្មាននរណាម្នាក់ក្នុងចំណោមយើងទាំងអស់គ្នាសុចរិតនោះ ឡើយ ហេតុនេះហើយ យើងទាំងអស់គ្នាត្រូវការសេចក្តីសុចរិតដែលមិនមែនកើតចេញពីយើងទាំងអស់គ្នា ឡើយ។ លោកប៉ុលបានដឹងថាព្រះបានប្រទាន សេចក្តីសុចរិតនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ជាសេចក្តីសុចរិត ដែលទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យមនុស្សមាន។ពេលនេះសេចក្តីសុចរិតអាចទទួលបានដោយការលះបង់ចោលនូវ ការទុកចិត្តចំពោះសាច់ឈាម (និងការប្រព្រឹត្តខាងសាច់ឈាម) ហើយទុកចិត្តនៅក្នុងកិច្ចការរបស់ ព្រះយេស៊ូវ គ្រីស្ទដែលព្រះអង្គធ្វើសម្រាប់យើងទាំងអស់គ្នា។
ការដែលបានទទួលយក និងបានសង្រ្គោះដោយសារព្រះ មនុស្សម្នាក់ត្រូវតែធ្វើការផ្លាស់ប្រែពីអំពើបាប របស់គេ ហើយជឿតាមដំណឹងល្អនៃសេចក្តីសង្រ្គោះដោយសារព្រះគុណតាមរយៈសេចក្តីជំនឿនៅក្នុង ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ នេះជាអ្វីដែលលោកប៉ុលបានធ្វើ ហើយជាអ្វីដែលលោកប៉ុលចង់ជួយឲ្យមនុស្ស គ្រប់ជាតិសាសន៍ទាំងអស់ធ្វើដូចគ្នាដែរ។
ដើម្បីឲ្យខ្ញុំបានស្គាល់ទ្រង់ នឹងព្រះចេស្តានៃដំណើរដែលទ្រង់រស់ឡើងវិញ ហើយនឹងសេចក្ដីប្រកបក្នុងការរងទុក្ខរបស់ទ្រង់ ព្រមទាំងត្រឡប់ទៅដូចជាទ្រង់ក្នុងសេចក្ដីស្លាប់ផង នោះគឺបើសិនជាមានផ្លូវណា ឲ្យខ្ញុំបានមកដល់សេចក្ដីរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ
៣:១០-១១ គោលដៅរបស់គ្រីស្ទានគ្រប់គ្នាគឺដើម្បីឲ្យបានស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទ និងឲ្យបានដូចជាព្រះអង្គ។ ដើម្បីឲ្យការនេះអាចកើតឡើងបាន យើងទាំងអស់គ្នាត្រូវតែរួមចំណែកនៅក្នុងការរងទុក្ខនិងការសុគត របស់ព្រះអង្គ ហើយបានស្គាល់ពីព្រះចេស្តានៃដំណើរដែលទ្រង់រស់ឡើងវិញ។
សម្រាប់លោកប៉ុល ការរងទុក្ខមិនមែនជាព្រឹត្តិការណ៏ដែលមិនដឹងមុនដែលធ្វើឲ្យគាត់មានចិត្តសង្ស័យ ចំពោះព្រះនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ការរងទុក្ខគឺជាការដែលបានរួមចំណែកនៅក្នុងព្រះជន្មរបស់ព្រះយេស៊ូវ (២:៦-១១)។ លោកប៉ុលរាប់ការនោះថា ជាអភ័យឯកសិទ្ធនៅក្នុងការដែលបានរួមចំណែកក្នុងការរងទុក្ខ របស់ព្រះគ្រីស្ទ។ ការដែលបានរួមចំណែកនៅក្នុងការរងទុក្ខរបស់ព្រះគ្រីស្ទគឺជាការបញ្ជាក់ថា គាត់ពិតជា ម្នាក់នៅក្នុងចំណោមប្រជារាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គមែន ដូច្នេះហើយ ក៏ជាសញ្ញាមួយនៃសេចក្តីសង្រ្គោះ ហើយសិរីល្អនាពេលអនាគតរបស់គាត់ដែរ (១:២៨)។ លើសពីនេះទៅទៀត ដោយសារតែការរងទុក្ខ សម្រាប់ព្រះគ្រីស្ទនិងទំនាក់ទំនងរបស់គាត់ជាមួយនឹងព្រះយេស៊ូវកាន់តែជ្រាលជ្រៅ ហើយជិតស្និត ដោយហេតុនេះហើយបានជួយគាត់ឲ្យបានស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទកាន់តែប្រសើរឡើង និងឲ្យបានប្រែដូចជា ព្រះអង្គកាន់តែខ្លាំងឡើង។
សេចក្តីពិតដូចគ្នានេះគឺមានសម្រាប់ពួកអ្នកជឿទាំងអស់គ្នា។ គ្រប់ទាំងការលំបាកដែលយើងទាំងអស់គ្នា ជួបប្រទះដែលជាលទ្ធផលនៃការដើរតាមព្រះគ្រីស្ទគឺជាការរួមចំណែកនៅក្នុងការរងទុក្ខរបស់ព្រះអង្គ (ម៉ាថាយ ១៦:២៤; ២ កូរិនថូស ៤:៨-១២; រ៉ូម ៨:១៦-១៧)។ គ្រប់គ្រីស្ទានទាំងអស់រួមចំណែកនៅក្នុង ការរងទុក្ខនេះ ដើម្បីចូលទៅក្នុងនគរព្រះជាម្ចាស់បាន (កិច្ចការ ១៤:២២)។ ការរងទុក្ខជាមួយនឹងព្រះគ្រីស្ទ ជាចាំបាច់ មុនពេលដែលយើង បានទទួលសិរីល្អជាមួយនឹង ព្រះអង្គ (រ៉ូម ៨:១៧;៥:៣)។ សេចក្តីសន្យា ដែលយើងទាំងអស់គ្នាមាននោះគឺថា ការរងទុក្ខដែលយើង ជួបប្រទះនៅក្នុងពេលនេះគឺមិនសក្តិសមនៅក្នុង ការប្រៀបប្រដូចជាមួយនឹងសិរីល្អ ដែលនឹងត្រូវបើកសំដែង នោះឡើយ (រ៉ូម ៨:១៨)។
ភាពជាសិស្សគឺជាដំណើរការដែលគ្រីស្ទានគ្រប់គ្នាកំពុងតែមានការផ្លាស់ប្រែឲ្យបានដូចជាព្រះយេស៊ូវ (២ កូរិនថូស ៣:១៨)។ លោកប៉ុលមើលឃើញពីទំនាក់ទំនងរវាងការរងទុក្ខរបស់យើងទាំងអស់គ្នា នៅក្នុងពេលនេះហើយនឹងការរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញក្នុងសិរីល្អនៅក្នុងពេលខាងមុខ។ ដោយសារការរងទុក្ខ របស់យើងនៅក្នុងពេលនេះដែលយើងនឹងបានប្រែដូចជាព្រះអង្គនៅក្នុងសេចក្តីសុគតរបស់ទ្រង់។ ដូចជាព្រះយេស៊ូវដែរ យើងទាំងអស់គ្នាកំពុងតែបដិសេធខ្លួនយើង ហើយយកឈើឆ្កាងរបស់យើង ហើយដាក់ជីវិតរបស់យើងចុះដើម្បីឲ្យបានធ្វើតាមបំណងព្រះហឫទ័យនៃព្រះវរបិតាដ៏ជាព្រះរបស់យើង។ “ដ្បិតបើយើងបានស្លាប់ជាមួយនឹងទ្រង់ នោះយើងនឹងរស់នៅជាមួយនឹងទ្រង់ដែរ” (២ ធីម៉ូថេ ២:១១)។
នៅក្នុងការយាងត្រឡប់មកវិញជាលើកទីពីររបស់ព្រះយេស៊ូវ យើងនឹងបានរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញហើយ “រូបកាយទាបថោក” របស់យើង (ខ២១) នឹងបានផ្លាស់ប្រែបានដូចជា “រូបអង្គឧត្តមរបស់ទ្រង់” (ខ២១)។ យើងនឹងបានទទួល ព្រះគ្រីស្ទយ៉ាងពេញបរិបូរនិងបានប្រែដូចជាព្រះអង្គ។ ដូច្នេះហើយ យើងដើរក្នុង ផ្លូវឆ្ពោះទៅកាន់ស្ថានសួគ៌ដូចជាព្រះយេស៊ូវបានធ្វើដែរ ប្រសូត្រ រងទុក្ខ សុគត រស់ពីសុគតឡើងវិញ ហើយនៅចុងបំផុត សិរីល្អ!
មិនមែនថា ខ្ញុំបានទទួល ឬថា ខ្ញុំបានគ្រប់លក្ខណ៍ហើយនោះទេ តែខ្ញុំកំពុងតែដេញតាម សង្វាតនឹងចាប់ឲ្យបានសេចក្ដី ដែលព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវបានចាប់ខ្ញុំឲ្យបាននោះដែរ។
៣:១២ កិច្ចការរបស់ព្រះគ្រីស្ទសម្រាប់យើង គឺល្អឥតខ្ចោះនិងបានសម្រេច។ ប៉ុន្តែកិច្ចការនៃ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនៅក្នុងយើង មិនទាន់សម្រេចនៅឡើយ។ ការនោះនៅតែបន្ត ជារៀងរាល់ថ្ងៃពេញមួយ ជីវិតរបស់យើង។ ការដែល “គ្រប់លក្ខណ៍” គឺជាការដែលបានឈានដល់គោលដៅចុងក្រោយ ដែលជាការរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញនិងក្នុងសិរីល្អ។ លោកប៉ុលបានបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថាគោលដៅនេះ មិនទាន់បានសម្រេចនៅឡើយ ប៉ុន្តែគាត់កំពុងតែសង្វាតឈោងចាប់ការនោះ។ ហេតុផលថា ហេតុអ្វី បានជាលោកប៉ុលកំពុងតែដេញតាម សង្វាតនឹងចាប់ (καταλάβω) ឲ្យបានសេចក្ដី គោលដៅនោះ គឺដោយព្រោះតែគាត់ត្រូវបានចាប់ (κατελήμφθην) ដោយព្រះគ្រីស្ទដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់បានជ្រើសរើស លោកប៉ុលសម្រាប់បំណងព្រះទ័យនៅក្នុងការបំផ្លាស់ បំប្រែគាត់ទៅក្នុងរូបអង្គនៃព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ (រ៉ូម ៨:២៩) ហើយពេលនេះការនោះគឺជាគោលដៅដែលលោកប៉ុលកំពុងតែដេញតាម។
បងប្អូនអើយ ខ្ញុំមិនរាប់ថាខ្លួនខ្ញុំចាប់បានហើយនោះទេ តែមានសេចក្ដីនេះ១ គឺថា ខ្ញុំភ្លេចសេចក្ដីទាំងប៉ុន្មានដែលកន្លងទៅហើយ ក៏ខំមមុលឈោងទៅឯសេចក្ដីខាងមុខទៀត ទាំងរត់ដំរង់ទៅឯទី ដើម្បីឲ្យបានរង្វាន់នៃការងារដ៏ខ្ពស់របស់ព្រះ ក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ
៣:១៣ លោកប៉ុលរៀបរាប់ពីខ្លួនគាត់ប្រៀបបានដូចជាការដែលរត់ប្រណាំងម្នាក់ ដែលផ្តោតសំខាន់ លើគោលដៅ:ដើម្បីឲ្យបានរង្វាន់។ នៅក្នុងការរត់ប្រណាំង កីឡាករមិនសម្លឹងមើលទៅខាងក្រោយ ដើម្បីមើលថាបានរត់ប៉ុណ្ណាហើយនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់ត្រូវសម្លឹងមើលទៅខាងមុខ ទៅកាន់ទីបន្ទាត់បញ្ចប់។ ដូចគ្នានេះដែរ លោកប៉ុលបានបំភ្លេចរាល់ទាំងការដែលបានសម្រេចហើយ និងភាពបរាជ័យអតីតកាលរបស់គាត់ ហើយខំប្រឹងសង្វាតទៅកាន់គោលដៅរបស់គាត់។
៣:១៤ ព្រះបានត្រាស់ហៅលោកប៉ុល។ ការត្រាស់ហៅនោះ ដែលបានចាប់ផ្តើមនៅក្នុងការផ្លាស់ប្រែ របស់គាត់គឺ “ពីស្ថានដ៏ខ្ពស់” ហើយ “នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ”។ ដូចជាម្ចាស់ជ័យលេភីនៅក្នុង ការប្រកួតកីឡាអូឡាំពិកដែលត្រូវបានហៅទៅកាន់កន្លែងទទួលរង្វាន់ដើម្បីនឹងទទួលម្កុដពីមេប្រយោគ ដូច្នេះគោលដៅរបស់លោកប៉ុលគឺឲ្យបានហៅទៅខាងមុខដើម្បីនឹងទទួលរង្វាន់ពីព្រះជាម្ចាស់ដែរ។
តើរង្វាន់នោះជាអ្វី? រង្វាន់នោះគឺជាការចំណេញឲ្យបានព្រះគ្រីស្ទយ៉ាងពេញបរិបូរ។ រង្វាន់ដ៏អស្ចារ្យបំផុតគឺឲ្យ បានស្គាល់ព្រះអង្គពេញលេញ ហើយឲ្យបាននៅក្នុងទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងព្រះអង្គដែលពេញបរិបូរ។ លោកប៉ុលប៉ងប្រាថ្នានៅក្នុងការទទួលបានរង្វាន់នេះ ហើយគាត់ចង់ឲ្យអ្នកអានសំបុត្ររបស់គាត់ទទួលបាន រង្វាន់នេះដូចគ្នាដែរ។ មានរង្វាន់សម្រាប់គ្រប់គ្នាដែលបានបញ្ចប់ទីរត់ប្រណាំងមួយនេះ (២ ធីម៉ូថេ ៤:៨)។ ព្រះនឹងហៅពួកអ្នកជឿម្នាក់ៗឡើងទៅស្ថានសួគ៌ហើយឲ្យបាននៅក្នុងព្រះវត្តមានព្រះអង្គដើម្បីនឹងទទួលរង្វាន់។ យើងនឹងទទួលបានរង្វាន់ (មិនមែនដោយព្រោះតែយើងជាអ្នករត់ដ៏ពូកែនោះឡើយ) ដោយព្រោះតែ ព្រះគ្រីស្ទបានធ្វើឲ្យយើងបានប្រែក្លាយជារបស់ព្រះអង្គ - ហេតុនេះហើយបានជាយើងប្រឹងរត់!
ដូច្នេះ យើងទាំងអស់គ្នាដែលគ្រប់លក្ខណ៍ហើយ យើងត្រូវមានគំនិតយ៉ាងនោះឯង តែបើអ្នករាល់គ្នា មានគំនិតណាផ្សេងក្នុងការអ្វី នោះព្រះទ្រង់នឹងសំដែងឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានឃើញសេចក្ដីនេះដែរ ប៉ុន្តែ ទោះបើបានដល់ទីណាក៏ដោយ គង់តែត្រូវឲ្យយើងកាន់តាមច្បាប់នោះឯង។
៣:១៥-១៦ លោកប៉ុលលើកទឹកចិត្តដល់អ្នកអានសំបុត្ររបស់គាត់នៅក្នុងការចំរើនឡើងក្នុង ភាពជាគ្រីស្ទាន។ គាត់បានបញ្ជាក់ដល់ពួកគេថាព្រះអង្គនឹងដឹកនាំពួកគេទៅក្នុងសេចក្តីពិតពីការនេះ ហើយគាត់ទទូចអង្វរដល់ពួកគេឲ្យបានរស់នៅស្របតាមសេចក្តីពិតដែលពួកគេបានទទួលរួចហើយ។
បងប្អូនអើយ ចូរត្រាប់តាមខ្ញុំគ្រប់គ្នា ហើយពិចារណាមើលឲ្យស្គាល់ពួកអ្នក ដែលដើរដូចជាយើងខ្ញុំបានធ្វើក្បួនឲ្យអ្នករាល់គ្នាហើយ
៣:១៧ លោកប៉ុលបានប្រាប់ដល់ពួកអ្នកក្រុងភីឡីពឲ្យបានធ្វើតាមគំរូរបស់គាត់ មិនមែនដោយព្រោះតែ គាត់បានសម្រេចសេចក្តីគ្រប់លក្ខណ៍នោះឡើយ ប៉ុន្តែដោយព្រោះតែគាត់កំពុងតែរត់នៅក្នុងទីប្រណាំង ដូចដែលពួកគេកំពុងតែរត់ដែរ (១:៣០)។ ចំនុចនៃការដែលធ្វើត្រាប់តាមគ្រូគឺជាអ្វីដែលមាននៅក្នុង វប្បធម៌សាសន៍យូដា របស់លោកប៉ុល ដែលសិស្សម្នាក់ធ្វើតាមគំរូរបស់គ្រូហើយរៀនតាមរយៈការ ដែលធ្វើនោះឯង។ តើយើងអាចរៀនអ្វីបានខ្លះពីលោកប៉ុល? ដើម្បីឲ្យគោលដៅរបស់យើង បានស្គាល់ ព្រះគ្រីស្ទពេញបរិបូរ ដោយការរួមចំណែកនៅក្នុងការរងទុក្ខ និងព្រះចេស្តានៃការរស់ពីសុគតឡើងវិញ របស់ព្រះអង្គ ហើយដើម្បីឲ្យយើងបានខំប្រឹងបញ្ចាប់ទីរត់ប្រណាំង ហើយឲ្យបានទទួលរង្វាន់។
ដ្បិតមានមនុស្សជាច្រើន ដែលខ្ញុំបានប្រាប់ដល់អ្នករាល់គ្នាជាញយៗ ហើយឥឡូវនេះ ក៏ប្រាប់ទាំងស្រក់ទឹកភ្នែកទៀតថា គេជាខ្មាំងសត្រូវនឹងឈើឆ្កាងព្រះគ្រីស្ទទេ ចុងបំផុតរបស់គេជាសេចក្ដីហិនវិនាស គេយកពោះគេទុកជាព្រះ ហើយយកសេចក្ដីគួរខ្មាសរបស់គេ ទុកជាសិរីល្អវិញ គេនឹកតែពីរបស់នៅផែនដីនេះ
៣:១៨-១៩ លោកប៉ុលពន្យល់ហេតុអ្វីបានជាពួកអ្នកក្រុងភីលីពគួរតែខំប្រឹងត្រាប់តាមគាត់ ហើយនិង គំរូល្អផ្សេងៗទៀត។ ដោយព្រោះតែមានមនុស្សជាច្រើនបានវង្វេងចេញ ជាពួកអ្នកដែលអាចនឹងនាំពួកគេ ឲ្យដើរខុស។ លោកប៉ុលមានចិត្តព្រួយបារម្ភពីមនុស្សដូចនេះនៅក្នុង ១ កូរិនថូស ៦:១២-២០ និង រ៉ូម ៦។ ពួកគេបានធ្វើការដែលធ្វើឲ្យរូបកាយគេទៅជាសេចក្តីគួរខ្មាស ហើយបានអួតខ្លួន និងប៉ោងឡើងក្នុងការ ដែលការទាំងនោះ។ ដោយព្រោះតែព្រះគ្រីស្ទបានរងទ្រាំចំពោះឈើឆ្កាងដើម្បីនឹងសង្រ្គោះមនុស្សពីបាប (រ៉ូម ៦:៧; ២ កូរិនថូស ៥:១៨–២១) អស់អ្នកដែលអរសប្បាយក្នុងអំពើបាបគឺជាសត្រូវរបស់ឈើឆ្កាង នៃព្រះគ្រីស្ទ ហើយចុងបំផុតរបស់គេជា សេចក្ដីហិនវិនាស។
ឯយើងរាល់គ្នា យើងជាសាសន៍ស្ថានសួគ៌វិញ ក៏នៅចាំព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអង្គសង្គ្រោះ ទ្រង់យាងមកពីស្ថាននោះឯង ដែលទ្រង់នឹងបំផ្លាស់បំប្រែរូបកាយទាបថោករបស់យើង ឲ្យត្រឡប់ដូចជារូបអង្គឧត្តមរបស់ទ្រង់ តាមដែលព្រះចេស្តាទ្រង់ពូកែនឹងបញ្ចុះបញ្ចូលគ្រប់ទាំងអស់ នៅក្រោមអំណាចទ្រង់ផង។
៣:២០ ដោយការបង្ហាញពីភាពខុសគ្នា អ្នកជឿម្នាក់គឺជា “សាសន៍ស្ថានសួគ៌” ហើយអនាគតរបស់ ពួកយើងគឺជា សិរីល្អ។ “ភាពជាសាសន៍ស្ថានសួគ៌របស់យើង” ប្រាប់យើងទាំងអស់គ្នាថាយើងជាកម្មសិទ្ធ របស់ស្ថានសួគ៌។ ភាពជាសាសន៍ស្ថានសួគ៌របស់យើង ប្រាប់យើងទាំងអស់គ្នាថា ស់ស្ថានសួគ៌ជា ស្រុករបស់យើង (យ៉ូហាន ១៤:២-៣) ជាកន្លែងដែលមានឈ្មោះរបស់យើងកត់ទុក (លូកា ១០:២០) ហើយជាកន្លែងដែលយើងមានមរដកដែលបំរុងទុកឲ្យយើងរាល់គ្នា (១ ពេត្រុស ១:៤)។ ស្ថានសួគ៌គឺជាកន្លែង ដែលព្រះ ដ៏ជាព្រះវរបិតារបស់យើងគង់នៅ ហើយជាកន្លែងដែលព្រះគ្រីស្ទ ដ៏ជាស្តេចរបស់យើងសោយរាជ្យជាព្រះអម្ចាស់នៅខាងព្រះហស្តស្តាំនៃព្រះ (កូល៉ុស ៣:១-២; អេភេសូរ ១:២០-២១)។
ពួកអ្នកក្រុងភីលីពបានយល់ពីអ្វីទៅជាពលរដ្ឋនៃទីក្រុងឆ្ងាយ។ ទោះបីជាពួកគេ ភាគច្រើនមិនធ្លាប់ បានទៅកាន់ទីក្រុងរ៉ូមក៏ដោយ ទីក្រុងនោះមានឥទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំងលើជីវិតរបស់ពួកគេ។ ដូចដែលពួកអ្នកក្រុងភីលីពជាជាតិរ៉ូម ហើយត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយច្បាប់ និងទំនៀមទម្លាប់របស់រ៉ូម៉ាំង (ទោះបីជាពួកគេរស់នៅឆ្ងាយពីទីក្រុងរ៉ូម) ដូច្នេះហើយ គ្រីស្ទានទាំងអស់គឺជាសាសន៍សា្ថនសួគ៌ ហើយត្រូវបានដឹកនាំដោយច្បាប់ និងទំនៀមទម្លាប់នៃស្ថានសួគ៌ដែរ (១ ពេត្រុស ២:១១) ទោះបីជាពួកយើងមិនទាន់ បាននៅក្នុងស្ថានសួគ៌ក្តី។
ពួកអ្នកជឿទាំងអស់គឺជាសាសន៍ស្ថានសួគ៌ ដូច្នេះហើយរបៀបនៃការរស់នៅរបស់ពួកគេ គួរតែឆ្លុះបញ្ចាំង ពីគុណតម្លៃស្ថានសួគ៌ (១:២៧) ហើយមិនត្រូវធ្វើដូចជាពួកអ្នកដែល “នឹកតែពីរបស់នៅផែនដីនេះ” ឡើយ។ ប្រសិនបើយើងជាសាសន៍ស្ថានសួគ៌ នោះចិត្តគំនិតរបស់យើងក៏គួរតែបានផ្តោតលើរបស់ ដែលនៅខាង ស្ថានសួគ៌ដែរ។ យើងជាកម្មសិទ្ធរបស់ទីក្រុង "ដែលព្រះទ្រង់ជាអ្នកគូរ ហើយជាជាងសង់" (ហេព្រើរ ១១: ១០) ជា “ក្រុងយេរូសាឡិម ដែលនៅស្ថានលើ” (កាឡាទី ៤:២៦)។ ដូច្នេះហើយ យើងគួរតែរង់ចាំ ការយាងមកវិញជាលើកទីពីររបស់ព្រះអង្គសង្រ្គោះរបស់យើងដោយសេចក្តីអត់ធ្មត់។
៣:២១ ពេលដែលព្រះយេស៊ូវយាងមក ព្រះអង្គនឹងផ្លាស់ប្រែ “រូបកាយទាបថោក” របស់យើង (រូបកាយ នៃសេចក្តីអាម៉ាស់របស់យើង) ឲ្យបានដូចជាព្រះអង្គ “រូបអង្គឧត្តម” ព្រះកាយដ៏ពេញដោយសិរីរុងរឿង របស់ព្រះអង្គ) (១ កូរិនថូស ១៥:៤២-៥៣; រ៉ូម ៨:១៩; កូឡុស ៣:៤)។ រូបកាយរបស់យើង នៅក្នុងពេល នេះគឺ ពុកផុយ ទន់ខ្សោយ ហើយនឹងត្រូវស្លាប់ទៅ។ ប៉ុន្តែរបស់កាយរបស់ យើងនឹងត្រូវផ្លាស់ប្រែ ពេលដែលយើងរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញក្នុងការយាងមកជាលើកទីពីររបស់ព្រះយេស៊ូវ។ រូបកាយដែលរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញរបស់យើងនឹងបានដូចជារូបកាយរបស់ព្រះគ្រីស្ទបន្ទាប់ពីព្រះអង្គរស់ពីសុគតឡើងវិញ ដែលបានរចនាឡើងសម្រាប់ជីវិតនៅក្នុងស្ថានសួគ៌ (១ កូរិនថូស ១៥:៣៨-៤៩; ១ យ៉ូហាន ៣:២) ហើយមិនអាចបំផ្លាញបាន ជាខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ ពេញដោយសិរីល្អ និងព្រះចេស្តា។ ដូចជាព្រះយេស៊ូវ យើងនឹងបានប្រោសឲ្យរួចពី សេចក្តីអាម៉ាស់ទៅក្នុងសិរីរុងរឿង!
ទំនុកចិត្តរបស់យើងអំពីការ រស់ពីស្លាប់ឡើងវិញរបស់យើងគឺនៅក្នុងព្រះចេស្តានៃព្រះយេស៊ូវ។ ព្រះវរបិតា បានប្រទានសិទ្ធិអំណាចដល់ព្រះរាជបុត្រានៅក្នងការប្រោសឲ្យមានជីវិតរស់ឡើងវិញដល់អស់អ្នកដែលព្រះអង្គបានរើស (យ៉ូហាន ៥:២១-២៩)។ ព្រះចេស្តាដ៏អស្ចារ្យនៃព្រះធានាចំពោះការសម្រេចនៃសេចក្តីសន្យា របស់ព្រះអង្គ។ គ្មានអ្វីមួយដែលអាចបង្អាក់ដល់បំណងព្រះទ័យព្រះបានឡើយ។ នៅចុងបំផុត ព្រះអង្គនឹង ដាក់គ្រប់ទាំងអស់នៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះអង្គ ហើយនឹងសោយរាជ្យលើរបស់ដែលព្រះអង្គបង្កើតថ្មី និងល្អឥតខ្ចោះ រួមទាំងយើងទាំងអស់គ្នាដែរ!