ដូច្នេះ បើសិនជាមានសេចក្ដីដាស់តឿនណាក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ឬសេចក្ដីកំសាន្តណារបស់ផងសេចក្ដីស្រឡាញ់ ឬសេចក្ដីប្រកបណាផងព្រះវិញ្ញាណ ឬសេចក្ដីថ្និតថ្នម នឹងសេចក្ដីអាណិតអាសូរណា នោះចូរបំពេញសេចក្ដីអំណររបស់ខ្ញុំ ដោយអ្នករាល់គ្នាមានគំនិត មានសេចក្ដីស្រឡាញ់តែ១ ទាំងរួបរួមចិត្តគ្នា ហើយគិតតែផ្លូវ១ដូចគ្នាចុះ
២:១-២ សេចក្តីអំណរ របស់លោកប៉ុលនឹងត្រូវបានបំពេញ នៅពេលដែលពួកបរិសុទ្ធរួបរួមគ្នា (១:២៧)។ ការរួបរួមមិនងាយនឹងកើតមានឡើងទេនៅពេលដែល មនុស្សម្នាក់ៗដែលមានអតីតកាលខុសគ្នាពីគ្នាមក ជួបជុំគ្នាជាក្រុមតែមួយ។ ប៉ុន្តែអ្វីដែលគ្រីស្ទានត្រូវការដើម្បីឲ្យការរួបរួមអាចកើតមានឡើងបាននៅក្នុង ចំណោមយើងទាំងអស់គ្នាបាននោះគឺតាមរយៈការរួបរួមរបស់យើងជាមួយនឹងព្រះយេស៊ូវ។ ការនេះរួមមាន
-
ការលើកទឹកចិត្តនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទហើយនឹងការកំសាន្តចិត្តដោយសេចក្តីស្រលាញ់។ ការលើកទឹកចិត្ត (παράκλησις) និងការកំសាន្ត (παραμύθιον) ជាពាក្យដែលស្រដៀងគ្នា ដែលមានន័យថាដើរក្នុងផ្លូវជាមួយនឹងអ្នកណាម្នា ក់ហើយនឹងនិយាយនូវពាក្យដែលជាយោបល់ ផ្តល់កម្លាំងនិងជួយពួកគេ(យ៉ូហាន ១៤:២៦; រ៉ូម ១២:១)។ នេះជាអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវធ្វើសម្រាប់ ប្រជារាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គ។ ហេតុផលដែលព្រះអង្គធ្វើការនេះដោយព្រោះតែសេចក្តីស្រឡាញ់ របស់ព្រះអង្គ។ នៅពេលដែលពួកបរិសុទ្ធនៅក្រុងភីលីពទាំងនេះបានទទួលដំណឹងល្អនោះ ពួកគេបានចាប់ផ្តើមស្គាល់ពីសេចក្តីស្រឡាញ់ ភាពកក់ក្តៅហើយនឹងការលើកទឹកចិត្តរបស់ ព្រះយេស៊ូវ។ ការដែលពួកគេនៅតែបន្តស្គាល់ការនេះ វានឹងបង្កើតការរួបរួមនៅក្នុងចំណោមពួកគេ។
-
បានរួមចំណែកនៅក្នុងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ ព្រះប្រទានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ព្រះអង្គឲ្យបានគង់នៅក្នុងយើងទាំងអស់គ្នា (១ កូរិនថូស ៣:១៦; ២ ធីម៉ូថេ ១:១៤)។ ព្រះវិញ្ញាណបង្ហាត់បង្រៀន ដឹកនាំហើយនឹងចំរើនកម្លាំងដល់ពួកអ្នក ជឿ ហើយអនុញ្ញាតឲ្យយើងទាំងអស់គ្នាបានស្គាល់ពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ (រ៉ូម ៥:៥)។ នេះគឺជាការ ”រួមចំណែក” (κοινωνία មានន័យថាចែករំលែក ចូលរួមជាមួយ មានទំនាក់ទំនង ឬសហការជាមួយអ្នកណាម្នាក់) នៅក្នុងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ជាអ្វីដែលគ្រីស្ទានម្នាក់ៗអាចរីករាយ នៅក្នុងព្រះអង្គបាន។ នៅពេលយើងធ្វើដូច្នេះ ការនេះបង្កើតឲ្យមានការប្រកបទាក់ទងហើយនឹង ការរួបរួមជាមួយនឹងគ្នាទៅវិញទៅមកដោយព្រោះតែយើងទាំងអស់គ្នាដើរដោយព្រះវិញ្ញាណតែមួយ (១ កូរិនថូស ១២:១៣; ២ កូរិនថូស ១៣:១៤)។
-
ព្រះបានប្រទាននូវព្រះហឫទ័យសន្តោសរបស់ព្រះអង្គ (១:៨) និងសេចក្តីសប្បុរសដល់ពួកអ្នកជឿ (រ៉ូម ១២:១; ២ កូរិនថូស ១:៣; កូឡូស ៣:១២)។ ពាក្យទាំងនេះសំដៅទៅលើព្រះហឫទ័យរបស់ ព្រះអង្គហើយនឹងសេចក្តីអាណិតអាសូរ យ៉ាងជ្រាលជ្រៅរបស់ព្រះអង្គចំពោះយើងទាំងអស់គ្នា។ ចំនុចសំខាន់សម្រាប់ភាពរួបរួមរបស់គ្រីស្ទានគឺថាគ្រប់មនុស្សទាំងអស់ដែលនៅក្នុងពួកជំនុំបានស្គាល់ពីទំនាក់ទំនងផ្ទាល់ខ្លួនជាមួយនឹងព្រះជាម្ចាស់។ ទំនាក់ទំនងនេះផ្លាស់ប្រែចិត្តរបស់យើងទាំង អស់គ្នាដើម្បីឲ្យយើងអាចស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមកបាន។
ប្រសិនបើមនុស្សម្នាក់បានទទួលការលើកទឹកចិត្តនិងការកំសាន្តនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ មានការប្រកបជិតស្និទ្ធ ជាមួយនឹងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ និងព្រះទ័យសន្តោសហើយនឹងសេចក្តីសប្បុរសមកពីព្រះ នោះគាត់គួរតែ បានផ្តល់ឲ្យនូវការលើកទឹកចិត្ត ការកំសាន្តចិត្ត ការប្រកប សេចក្តីសន្តោសនិងសេចក្តីសប្បុរសទៅដល់ អ្នកដទៃផងដែរ។ ការនេះនឹងរក្សាការរួបរួមនៅក្នុងពួកជំនុំរបស់យើងទាំងអស់គ្នាជាមិនខាន។
កុំឲ្យធ្វើអ្វី ដោយទាស់ទែងគ្នា ឬដោយសេចក្ដីអំនួតឥតប្រយោជន៍ឡើយ តែចូររាប់អានគេឲ្យលើសជាងខ្លួនដោយចិត្តសុភាពវិញ
២:៣ ការទាស់ទែងនៅក្នុងពួកជំនុំកើតមានឡើងដោយព្រោះតែមហិច្ឆតាអាត្មានិយម ហើយនឹងអំនួត (នោះគឺជាអ្វីកើតមានឡើងនៅពេលដែលមនុស្សផ្តោតលើតែខ្លួនគេជាជាងលើព្រះហើយនឹងអ្នកដទៃ)។ មហិច្ឆតាអាត្មានិយមគឺជាសេចក្តីប្រាថ្នាចំពោះកេរ្តិ៏ឈ្មោះនិងមុខដំណែង។ អំនួត (κενοδοξίαν មានន័យថា “សិរីល្អដែលគ្មានប្រយោជន៍) គឺជាការដែលគិតខ្ពស់ហួសប្រមាណពីខ្លួនអ្នក នោះគឺជា ការ ដែលគិតថាអ្នកមានមុខមាត់នៅពេលដែលអ្នកគ្មានសោះ។ មហិច្ឆតាអាតា្មនិយម ហើយនឹងអំនួតគឺជាការ ដែលមិនត្រឹមត្រូវសម្រាប់គ្រីស្ទាន។ ផ្ទុយទៅវិញ គ្រីស្ទានគួរតែមានការបន្ទាបខ្លួន។
កុំឲ្យគ្រប់គ្នាស្វែងរកតែប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនឡើយ ត្រូវស្វែងរកចំពោះអ្នកដទៃផង
២:៤ នៅពេលដែលយើងចាត់ទុកគ្នាថាមានសារៈសំខាន់ជាងខ្លួនយើងនោះ យើងនឹងយកចិត្តទុកដាក់ ចំពោះសេចក្តីត្រូវការ ហើយនឹងប្រយោជន៍របស់អ្នកទាំងនោះជាមុន។ ការនេះនឹងបង្កើតឲ្យមានសហគមន៍ មួយដែលគ្រប់គ្នាចង់ឲ្យពរ បំរើនិងជួយអ្នកដទៃ។
ត្រូវតែមានគំនិតគិតដូចជាព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវវិញ
២:៥ យើងត្រូវតែមានផ្នត់គំនិតមួយដែលយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះអ្នកដទៃ ហើយរីករាយនៅក្នុងការ ដែលបានឃើញថាសេចក្តីត្រូវការរបស់ពួកគេត្រូវបានបំពេញ។ ផ្លូវដែលប្រសើរបំផុត ដែលលោកប៉ុល អាចលើកទឹកចិត្តដល់ពួកបរិសុទ្ធឲ្យមានការបន្ទាបខ្លួន (ហើយដើម្បីឲ្យមានការរួបរួម) គឺជាការរំលឹកគេអំពី គំរូរបស់ព្រះយេស៊ូវ។
ដែលទោះបើទ្រង់មានរូបអង្គជាព្រះក៏ដោយ គង់តែមិនបានរាប់សេចក្ដីដែលស្មើនឹងព្រះនោះ ទុកជាសេចក្ដីដែលគួរកាន់ខ្ជាប់ឡើយ
២:៦ ភីលីព ២:៦-១១ គឺជាសេចក្តីថ្លែងការណ៍ដ៏ផ្តល់ព័ត៌មានបំផុតមួយនៅក្នុងព្រះគម្ពីរអំពីលក្ខណៈ នៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ (ជាព្រះដ៏ខ្ពស់ និងភាពជាមនុស្ស) ហើយនិងពីការប្រសូត្ររបស់ព្រះអង្គ (ការដែលយកភាពជាមនុស្ស) ហើយនឹងការលើកដំកើងព្រះអង្គ (ការសោយរាជ្យរបស់ព្រះអង្គ នៅស្ថានសួគ៌)។
ព្រះយេស៊ូវគឺជា “រូបអង្គនៃព្រះ” ពាក្យដែលថា “រូបអង្គ” (μορφῇ) សំដៅលើលក្ខណៈសម្បត្តិ គុណសម្បត្តិ និងលក្ខណៈ។ ព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះក្នុងគ្រប់ទាំង លក្ខណៈសម្បត្តិ គុណសម្បត្តិនិងលក្ខណៈជា ព្រះរបស់ព្រះអង្គ (ហេព្រើរ ១:៣; កូឡូស ១:១៥, ២:១៩)។ ព្រះអង្គបានគង់នៅជាមួយនឹងព្រះ ហើយព្រះអង្គគឺជាព្រះមុនពេលដែលរបស់ទាំងអស់ត្រូវបានបង្កើតមក (យ៉ូហាន ១:១)។
ព្រះយេស៊ូវមានលក្ខណៈស្មើជាមួយនឹងព្រះ។ ពាក្យនៅក្នុងភាសាក្រិចសម្រាប់ “ស្មើ” (ἴσα) ត្រូវបានប្រើ នៅក្នុងការប្រៀបធៀបរបស់ដែលមានទំហ៊ំ បរិមាណ គុណភាព រូបរាង ហើយនឹងចំនួនស្មើគ្នាត្រឹម។ គ្រប់លក្ខខណ្ឌទាំងអស់ព្រះយេស៊ូវគឺស្មើជាមួយនឹងព្រះ។
ព្រះយេស៊ូវមិនបានទាមទារលក្ខណៈស្មើភាពជាមួយនឹងព្រះនោះឡើយ។ ព្រះយេស៊ូវមានលក្ខណៈសម្បត្តិ ពេញទាំងស្រុងចំពោះលក្ខណៈស្មើជាមួយនឹងព្រះ រួមទាំងសិទ្ធ អភ័យឯកសិទ្ធ ហើយនឹងភាពឧត្តុង្គឧត្ត មនៃភាពជាព្រះ។ យ៉ាងណាម៉ិញ ព្រះអង្គបានជ្រើសរើសមិនបានទាមទារចំនុចណាមួយនោះឡើយ តែព្រះអង្គ បានស្ម័គ្រព្រះទ័យនៅក្នុងការលះបង់គ្រប់យ៉ាងមួយរយៈពេលគ្រា ដែលព្រះអង្គយាងមក ក្នុងពិភពលោកយើងនេះ។
គឺទ្រង់បានលះបង់ព្រះអង្គទ្រង់ មកយករូបភាពជាបាវបំរើវិញ ព្រមទាំងប្រសូតមកមានរូបជាមនុស្សផង
២:៧ ព្រះយេស៊ូវបានធ្វើឲ្យព្រះអង្គទ្រង់ទៅជាទទេ មិនមានលក្ខណៈជាព្រះដ៏ខ្ពស់ ឬលក្ខណៈសម្បត្តិរបស់ ព្រះអង្គដែលស្មើជាមួយនឹងព្រះ ប៉ុន្តែនៅតែមានសិទ្ធ អភ័យឯកសិទ្ធ និងភាពដ៏ឧត្តុង្គឧត្តមនៃភាពជាព្រះ។
ព្រះអង្គបានយកសណ្ឋានជាបាវបំរើវិញ។ ការនេះរៀបរាប់ពីរបៀបដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើឲ្យព្រះអង្គទ្រង់ ទៅជាទទេ។ ព្រះអង្គបានធ្វើឲ្យព្រះអង្គទ្រង់ទៅជាទទេដោយការយកសណ្ឋានជា (μορφὴν នោះគឺជា មានន័យថា ភាពជា) អ្នកបំរើ។ ពាក្យថា “យក” (λαβών) មិនមែនមនា័យថាផ្លាស់ប្តូរនោះឡើយ តែជាការបន្ថែមទៅវិញ។ ព្រះយេស៊ូវមិនបានផ្លាស់ប្តូរភាពជាព្រះរបស់ព្រះអង្គហើយយកសណ្ឋានជា អ្នកបំរើនោះទេ។ ព្រះអង្គនៅតែមានលក្ខណៈរបស់ព្រះអង្គក្នុងភាពជាព្រះដដែល ហើយបានបន្ថែមនូវ លក្ខណៈនៃអ្នកបំរើថែមទៀត។ ព្រះយេស៊ូវបានជ្រើសរើសធ្វើជាបាវបំរើនៃព្រះ (អេសាយ ៤២:១–៤; ៤៩:១–៦; ៥០:៤–១១; ៥២:១៣–៥៣:១២) ដើម្បីធ្វើតាមបំណង ព្រះហឫទ័យ ហើយនឹងសម្រេចផែនការនៃសេចក្តីសង្រ្គោះសម្រាប់ប្រជារាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គ (យ៉ូហាន ៦:៣៨)។
បានប្រសូត្រមកនៅក្នុងសណ្ឋានដូចជាមនុស្ស។ ព្រះយេស៊ូវមានព្រះវត្តមានអស់កល្បរៀងមក “នៅក្នុងភាពជាព្រះ” ប៉ុន្តែព្រះអង្គត្រូវបានប្រសូត្រ (γενόμενος) “ក្នុងសណ្ឋានដូចជាមនុស្ស” ជាទារកនៅក្នុងភូមិបេថ្លេហិម។
ហើយដែលឃើញទ្រង់មានភាពជាមនុស្សដូច្នោះ នោះក៏បន្ទាបព្រះអង្គទ្រង់ ទាំងចុះចូលស្តាប់បង្គាប់ រហូតដល់ទីមរណៈ គឺទ្រង់ទទួលសុគតជាប់លើឈើឆ្កាងផង
២:៨ ការដែលនៅក្នុងសណ្ឋានជាមនុស្ស: គឺសំដៅទៅលើព្រះកាយរបស់ព្រះអង្គនៅលើផែនដីនេះ។ ដោយការប្រសូត្រដូចជាមនុស្សដទៃទៀត ព្រះយេស៊ូវមានរូបកាយជាមនុស្សពិតប្រាកដ ដែលមាន ភាពនឿយហត់ ស្រេកឃ្លាន ហើយនឹងមានអារម្មណ៍ឈឺចាប់។ ព្រះអង្គពិតជាបានប្រែក្លាយដូចជា យើងទាំងអស់គ្នាហើយបានប្រឈមមុខជាមួយនឹងការរងទុក្ខដែលយើងទាំងអស់គ្នាឆ្លងកាត់ដែរ។
ព្រះអង្គបានបន្ទាបព្រះកាយព្រះអង្គដោយការស្តាប់បង្គាប់រហូតដល់សុគត។ ព្រះមួយជីវិតរបស់ព្រះយេស៊ូវ (ចាប់តាំងពីក្នុងស្នូកសត្វដល់ក្នុងផ្នូរ) គឺជាជីវិតនៃការបន្ទាបខ្លួនហើយស្តាប់តាមព្រះយ៉ាងពេញបរិបូរ។ ប៉ុន្តែ អ្វីដែលបង្ហាញយ៉ាងវិសេសបំផុតនៅក្នុងការបន្ទាបខ្លួនរបស់ព្រះអង្គគឺថាព្រះអង្គជាម្ចាស់នៃជីវិតបានចុះចូល រហូតដល់សុគត (កិច្ចការ ៣:១៥)។
ទោះបីជាត្រូវសុគតនៅលើឈើឆ្កាង។ ការសុគតរបស់ព្រះយេស៊ូវគឺដោយត្រូវជាប់ឆ្កាង ដែលជាការស្លាប់ដ៏ ព្រៃផ្សៃ និងដោយអាណោចអាធម្មជាទីបំផុត។ តាមច្បាប់របស់សាសន៍យូដាអ្នកដែលស្លាប់ដោយការឆ្កាងគឺ ជាការស្លាប់ក្រោមបណ្តាសានៃព្រះ (កាឡាទី ៣:១៣, ចោទិយកថា ២១:២៣)។ វាគឺជាការស្លាប់ដ៏អាម៉ាស់ បំផុតដោយក្រោមច្បាប់របស់រ៉ូម៉ាំងគឺមិនអនុញ្ញាតឲ្យដាក់ទោស ដល់សាសន៍រូម៉ាំងបែបនោះឡើយ ប៉ុន្តែ ទោសនេះគឺសម្រាប់តែមនុស្សដែលមានឋានៈតូចទាប ទាសករ និងឧក្រិដ្ឋជនឃោរឃៅតែប៉ុណ្ណោះ។
សង្ខេបឲ្យខ្លី ព្រះយេស៊ូវមិនបានរាប់ពីលក្ខណៈសម្បត្តិរបស់ព្រះអង្គស្មើជាមួយនឹងព្រះថា ជាអ្វីមួយ ដែល អាចប្រើសម្រាប់ជាប្រយោជន៍របស់ទ្រង់នោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះអង្គបានជ្រើសរើសយកផ្លូវនៃ ការបន្ទាបខ្លួន ដោយការស្តាប់បង្គាប់ដែលឈានដល់ការសុគតរបស់ព្រះអង្គ។ ការបន្ទាបខ្លួនរបស់ព្រះអង្គ អាចមើលឃើញជាប្រាំពីរចំនុចដូចជាការរបៀរាប់ពីលើចុះក្រោម។
(១) ព្រះយេស៊ូវនៅក្នុងភាពជាព្រះ
(២) ព្រះអង្គមិនបានទាមទារនូវលក្ខណៈសម្បត្តិស្មើជាមួយនឹងព្រះនោះឡើយ
(៣) ព្រះអង្គបានធ្វើឲ្យព្រះអង្គទ្រង់ទៅជាទទេ
(៤) ព្រះអង្គបានប្រែក្លាយជាបាវបំរើ
(៥) ព្រះអង្គបានប្រសូត្រមកជាមនុស្ស
(៦) ព្រះអង្គបានបន្ទាបព្រះអង្គទ្រង់
(៧) ព្រះអង្គបានសុគតនៅលើឈើឆ្កាង។
ដោយហេតុនោះបានជាព្រះបានលើកទ្រង់ឡើងយ៉ាងខ្ពស់ ហើយបានប្រទានឲ្យមាននាមដ៏ប្រសើរ លើសជាងអស់ទាំងនាមផង
២:៩ ដោយព្រោះតែការបន្ទាបខ្លួន ស្តាប់បង្គាប់ រងទុក្ខ និងសុគតរបស់ព្រះយេស៊ូវ ព្រះបានលើកដំកើង ព្រះអង្គ ហើយបានប្រទានឲ្យមាននាមដ៏ប្រសើរលើសអស់ទាំងនាមផង (ហេព្រើរ ២:៩; វិវរណៈ ៥:១១-១២; កិច្ចការ ៥:៣០-៣១)។ ព្រះនាមនោះគឺ “ព្រះអម្ចាស់” (ខ១១)។
ដើម្បីកាលណាឮព្រះនាមព្រះយេស៊ូវ នោះឲ្យគ្រប់ទាំងជង្គង់នៅស្ថានសួគ៌ នៅផែនដី ហើយនៅក្រោមផែនដីត្រូវលុតចុះ ហើយឲ្យគ្រប់ទាំងអណ្តាតបានថ្លែងប្រាប់ថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទទ្រង់ជាព្រះអម្ចាស់ សំរាប់ជាសិរីល្អដល់ព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតា។
២:១០ បន្ទាប់ពីការរស់ពីសុគតឡើងវិញ ហើយនឹងការយាងទៅស្ថានសួគ៌នោះ ព្រះយេស៊ូវមិនមែនគ្រាន់តែ បន្តនៅក្នុងតួនាទីដដែលដូចដែលព្រះអង្គបានមានមុនពេលដែលព្រះអង្គយាងមកផែនដីនេះតែប៉ុណ្ណោះ។ផ្ ទុយទៅវិញ ព្រះអង្គបានទទួលងារថ្មីមួយជាព្រះអម្ចាស់នៃរបស់ដែលបានបង្កើតមកទាំងអស់ (ម៉ាថាយ ២៨:១៨; រ៉ូម ១៤:៩; កិច្ចការ ២:៣៦)! ថ្ងៃមួយគ្រប់របស់ទាំងអស់នឹងទទួលស្គាល់ព្រះយេស៊ូវថាជាព្រះអម្ចាស់។ ការនេះរួមទាំងពួក ទេវតានៅក្នុងស្ថានសួគ៌ដែរ (វិវរណៈ ៤:២-៩) ព្រលឹងវិញ្ញាណរបស់ពួកអ្នកដែលបានប្រោសលោះនៅ ស្ថានសួគ៌ (វិវរណៈ ៤:១០-១១) ពួកអ្នកជឿនៅលើផែនដី (រ៉ូម ១០:៩) ពួកអ្នកបះបោរមិនព្រមស្តាប់តាម នៅលើផែនដី (២ថែស្សាឡូនិច ១:៧-៩) ហើយនឹងពួកអារក្សនិងមនុស្សដែលបាត់បង់នៅក្នុងស្ថាននរក (១ ពេត្រុស៣:១៨-២២)។ ពួកអ្នកដែលបះបោរទាស់នឹងព្រះនឹងត្រូវបញ្ចប់នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវយាង ត្រឡប់មកវិញជាលើកទីពីរ។
នៅក្នុងអេសាយ ៤៥:២២-២៤ ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រកាសថា “គ្រប់ទាំងជង្គង់នឹងលត់” ពេលនេះ ព្រះបានប្រទានសិទ្ធនេះដល់ព្រះរាជបុត្រាព្រះអង្គ។ ព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះអម្ចាស់ដែលជង្គង់ទាំងអស់ នឹងត្រូវលត់នៅចំពោះព្រះអង្គ។ ការដែលជង្គង់ត្រូវលត់គឺបង្ហាញពីការចុះចូលចំពោះមួយអង្គ ដែលមានគ្រប់ទាំងព្រះចេស្តាដែលគ្មានអ្វីអាចនឹងទាស់នឹងទ្រង់បានឡើយ។
២:១១ ពាក្យនៅក្នុងភាសាសក្រិចសម្រាប់ពាក្យថា “សារភាព” មានន័យថា ទទួលស្គាល់ បញ្ជាក់ និងយល់ព្រម”។ គ្រប់ទាំងរបស់ទាំងអស់ដែលបង្កើតមកនឹងសារភាពថាព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគឺជាព្រះអម្ចាស់។ ការនេះមានន័យថាគ្រប់ទាំងរបស់ដែលត្រូវបានបង្កើតមកទាំងប៉ុន្មាននឹងទទួលស្គាល់ពីព្រះចេស្តារបស់ ព្រះអង្គហើយនិងសិទ្ធរបស់ព្រះអង្គនៅក្នុងការត្រួតត្រា។ ការនេះមិនមែនមានន័យថាគ្រប់ទាំងអស់ នឹងបានសង្រ្គោះនោះឡើយ ប៉ុន្តែនៅចុងបំផុតគ្រប់គ្នានឹងបានដឹងហើយនឹងទទួលស្គាល់ថា ព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះអម្ចាស់ មិនថាដោយអំណរឬដោយការស្ញែងខ្លាចនោះឡើយ។
ការនេះ គឺសម្រាប់ថ្វាយគ្រប់ទាំងសិរីល្អដល់ព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតា។ ព្រះធ្វើកិច្ចការទាំងអស់នេះដោយបំណង ព្រះហឫទ័យដើម្បីឲ្យសិរីល្អរបស់ព្រះអង្គត្រូវបានបង្ហាញ។ ព្រះបានលើកដំកើងព្រះរាជបុត្រាព្រះអង្គ ហើយបានតាំងព្រះអង្គឡើងធ្វើជាព្រះអម្ចាស់។ ព្រះបានដាក់គ្រប់របស់ទាំងអស់ដែលបានបង្កើតមកនឹង ត្រូវលត់ជង្គង់នៅចំពោះព្រះយេស៊ូវជាព្រះអម្ចាស់ហើយសារភាពថាព្រះអង្គមានអំណាចនៅក្នុងការត្រួតត្រា។ការនេះបង្ហាញពីសិរីល្អនៃព្រះដោយព្រោះតែគ្រប់ទាំងអស់គឺជាការដែលស្របតាមផែនការណ៏របស់ព្រះ។
ព្រះយេស៊ូវបានបន្ទាបព្រះអង្គទ្រង់ ហើយព្រះបានលើកដំកើងព្រះអង្គយ៉ាងខ្ពស់ ហើយជាលទ្ធផលនៃការ ទាំងនេះគឺដើម្បីថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះ។ ការលើកដំកើងព្រះយេស៊ូវអាចសម្លឹងឃើញជាបួនចំនុចរាប់ពីក្រោម ឡើងទៅលើ។
(៤) គ្រប់របស់ទាំងអស់ដែលបានបង្កើតមកនឹងត្រូវលត់ជង្គង់ហើយសារភាពថាព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះអម្ចាស់!
(៣) ព្រះបានប្រទានឲ្យព្រះអង្គនូវនាមដែលខ្ពស់អស់ទាំងនាម (“ព្រះអម្ចាស់”)
(២) ព្រះបានលើកព្រះយេស៊ូវឡើងទៅស្ថានសួគ៌ឲ្យបានគង់លើបល្ល័ង្កនៅខាងស្តាំព្រះអង្គ
(១)ព្រះបានប្រោសព្រះយេស៊ូវឲ្យរស់ពីសុគតឡើងវិញ
មេរៀនសម្រាប់ពួកបរិសុទ្ធគឺច្បាស់ខ្លាំងណាស់។ ដូចដែលព្រះយេស៊ូវបានដាក់ចុះមួយឡែកចំពោះប្រ យោជន៍របស់ព្រះអង្គដើម្បីឲ្យបានប្រយោជន៍ដល់អ្នកដទៃ ហេតុនេះហើយយើងក៏គួរតែធ្វើដូចគ្នាដែរ។ ដូចដែលព្រះយេស៊ូវបានបន្ទាបព្រះអង្គទ្រង់ហើយបានស្តាប់តាមព្រះជាម្ចាស់ ហើយក្រោយមកព្រះបាន ដំកើងព្រះអង្គនោះ ពួកអ្នកជឿទាំងអស់គួរតែបន្ទាបខ្លួនហើយស្តាប់តាមព្រះហើយទុកចិត្តថាព្រះអង្គនឹង លើកដំកើងយើងទាំងអស់គ្នាដែរ។ ជីវិតជាគ្រីស្ទានគឺត្រូវមានការផ្លាស់ប្រែឲ្យបានដូចជាព្រះគ្រីស្ទនៅក្នុងការ បន្ទាបខ្លួននិងការស្តាប់តាមព្រះ។ បន្ទាប់មក ពេលដែលព្រះអង្គយាងត្រឡប់មកវិញយើងនឹងបានដំកើង ឡើងគ្រាដែលព្រះអង្គផ្លាស់ប្រែយើងទាំងអស់គ្នាឲ្យបានដូចជាព្រះអង្គនៅក្នុងសិរីល្អ។
បានជា ឱពួកស្ងួនភ្ងាអើយ ចូរបង្ហើយសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់អ្នករាល់គ្នា ដោយកោតខ្លាច ហើយញាប់ញ័រចុះ ដូចជាបានស្តាប់បង្គាប់ខ្ញុំជាដរាបរៀងមកដែរ មិនមែនតែកាលខ្ញុំនៅជាមួយប៉ុណ្ណោះទេ សូម្បីឥឡូវនេះដែលខ្ញុំមិននៅជាមួយ នោះក៏ចូរខំប្រឹងឲ្យលើសទៅទៀតផង ដ្បិតគឺជាព្រះហើយ ដែលបណ្តាលចិត្តអ្នករាល់គ្នា ឲ្យមានទាំងចំណងចង់ធ្វើ ហើយឲ្យបានប្រព្រឹត្តតាមបំណងព្រះហឫទ័យទ្រង់ដែរ
២:១២-១៣ លោកប៉ុលទើបតែបានផ្តល់ឲ្យយើងរាល់គ្នាពីគំរូដ៏ល្អឥតខ្ចោះរបស់ព្រះយេស៊ូវក្នុង ការស្តាប់បង្គាប់តាមបំណងព្រះហឫទ័យនៃព្រះវរបិតា។ ពេលនេះ គាត់ទទូចឲ្យពួកបរិសុទ្ធស្តាប់បង្គាប់តាម អ្វីដែលព្រះធ្វើការនៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ នោះគឺជាការដែលព្រះអង្គសម្រេចកិច្ចការនៃ សេចក្តីសង្រ្គោះរបស់ព្រះអង្គ (១:៦)។
នៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី “សេចក្តីសង្រ្គោះ” មានន័យថា សង្រ្គោះពីបាប នោះគឺជាការសង្រ្គោះឲ្យបានរួចពី ទោសបញ្ញត្តិនៃអំពើបាប អំណាចនៃអំពើបាប និងវត្តមាននៃអំពើបាប។ យើងទាំងអស់គ្នាបានរួចពី ទោសបញ្ញត្តិនៃអំពើបាប នៅក្នុងពេលដែលយើងបានទទួលព្រះយេស៊ូវជាព្រះអង្គសង្រ្គោះនៃយើង ទាំងអស់គ្នា ហើយើងនឹង ត្រូវបានសង្រ្គោះឲ្យរួចពីវត្តមាននៃអំពើបាបនៅពេលដែលយើងបានចូលទៅ ក្នុងស្ថានសួគ៌។ ប៉ុន្តែ សេចក្តីសង្រ្គោះដែលយើងទាំងអស់គ្នាឆ្លងកាត់នៅក្នុងពេលនេះគឺជា ការញែកជាបរិសុទ្ធ នោះគឺជាការយកឈ្នះលើអំពើបាប ចំរើនឡើងនៅក្នុងភាពបរិសុទ្ធ ហើយនឹង មានទំនាក់ទំនងកាន់តែ ជ្រាលជ្រៅ ជាមួយនឹងព្រះជាម្ចាស់ដែលជាលទ្ធផលពីការនេះ។ នេះជាអ្វី ដែលលោកប៉ុលលើកទឹកចិត្ដដល់អ្នកដែលអានសេចក្តីសំបុត្ររបស់គាត់ឲ្យបានខំប្រឹងធ្វើឲ្យបាន។
ពួកជំនុំនៅក្នុងក្រុងភីលីពតែងតែបង្ហាញពីសេចក្តីជំនឿរបស់គេដោយការស្តាប់បង្គាប់ព្រះគ្រីស្ទ ហើយនិង បទបញ្ញត្តិដែលសាវ័ករបស់ព្រះអង្គ (ប៉ុល)បានបង្រៀនដល់ពួកគេ ពេលដែលគាត់នៅមានវត្តមាន ជាមួយនឹងពួកគេនៅឡើយ។ ពេលនេះ ទោះបីជាលោកប៉ុលអវត្តមានក៏ដោយ គាត់បានផ្តល់បង្គាប់នេះ ដល់ពួកគេថា “ចូរបង្ហើយសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់អ្នករាល់គ្នា”។ សេចក្តីសង្រ្គោះគឺជាកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ មិនមែនជា ការសម្រេចបានរបស់មនុស្សនោះឡើយ។ ដូច្នេះហើយនៅពេលដែលលោកប៉ុលប្រាប់ពួកគេឲ្យ ចូរបង្ហើយសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់អ្នករាល់គ្នា គាត់មិនមែនមានន័យថាឲ្យធ្វើការនោះដោយខ្លួនគេដោយ ឡែកពីព្រះនោះឡើយ។ គាត់មានន័យថាឲ្យធ្វើការនោះជាមួយនឹងព្រះ (“ដ្បិតគឺជាព្រះហើយ ដែលបណ្តាលចិត្តអ្នករាល់គ្នា”) ប៉ុន្តែដាច់ដោយឡែកពីលោកប៉ុល (ដែលអវត្តមាននៅក្នុងពួកគេ)។
លោកប៉ុលមិនដែលបង្រៀនថាសេចក្តីសង្រ្គោះបានមកដោយការប្រព្រឹត្តនោះឡើយ (រ៉ូម ៣:២១-២៤; អេភេសូ ២:៨-៩)។ នៅក្នុងខនេះ គាត់មិនបានប្រាប់មនុស្សឲ្យព្យាយាមសម្រេចសេចក្តីសង្រ្គោះរបស់ គេដោយខ្លួនគេនោះឡើយ។ គាត់កំពុងតែប្រាប់ដល់ពួកបរិសុទ្ធ ដែលបានទទួលសេចក្តីសង្រ្គោះរួចហើយ ដោយព្រះគុណនៃព្រះ ចូរបង្ហើយសេចក្ដីសង្គ្រោះនេះនៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ។ នោះគឺថា ការដែលអនុវត្ត យ៉ាងសកម្មនូវអ្វីដែលគេបានទទួល ដើម្បីឲ្យការនោះពិតជាមានឥទ្ធិពលនៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ។ អ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែធ្វើការនៅក្នុងជីវិតរបស់យើង គួរតែបានបញ្ចេញមកនៅក្នុងការប្រព្រឹត្ត ដែលមាននៅក្នុងជីវិតរបស់យើង។
យើងធ្វើយ៉ាងដូច្នេះជាមួយនឹង សេចក្តីកោតខ្លាចនិងញាប់ញ័រ។ ទាំងនេះគឺជាឥរិយាបទយ៉ាងត្រឹមត្រូវដែល គ្រីស្ទានទាំងអស់គ្នា ត្រូវមានក្នុងការបង្ហើយសេចក្តីសង្រ្គោះរបស់ពួកគេ។ ការនេះរួមទាំងការភ័យខ្លាច ដ៏បរិសុទ្ធចំពោះការដែលធ្វើទាស់នឹងព្រះទ័យព្រះ ហើយនឹងការសរសើរនិងគោរពដល់ព្រះអង្គ (សុភាសិត ១:៧, ៩:១០; អេសាយ ៦៦:១-២)។
ដ្បិតគឺជាព្រះហើយ ដែលបណ្តាលចិត្តអ្នករាល់គ្នា។ ហេតុផលដែលគ្រីស្ទានត្រូវតែបង្កើយសេចក្តីសង្រ្គោះ របស់គេ ដោយកោតខ្លាច ហើយញាប់ញ័រចុះ គឺដោយព្រោះតែដ្បិតគឺជាព្រះហើយ ដែលបណ្តាលចិត្ត យើងរាល់គ្នា។ សេចក្តីសង្រ្គោះរបស់យើងគឺជាកិច្ចការដ៏បរិសុទ្ធនៃព្រះ ហេតុដូច្នេះហើយយើងត្រូវតែឲ្យតម្លៃ លើសេចក្តីសង្រ្គោះនោះ។ ព្រះជាម្ចាស់នៃសកលលោកព្រះអង្គកំពុងតែធ្វើការនៅក្នុងចិត្តរបស់អ្នក! ការនេះគួរតែជំរុញអ្នកឱ្យសហការជាមួយនឹងព្រះអង្គ ហើយធ្វើការដោយសេចក្តីឧស្សាហ៏ចំពោះសេចក្តីសង្រ្គោះរបស់អ្នក។
សេចក្តីសង្រ្គោះគឺជាកិច្ចការរបស់ព្រះ ហើយទីតាំងនៃកិច្ចការនេះគឺនៅក្នុងអ្នក។ ហេតុនេះហើយ សេចក្តីសង្រ្គោះគឺជាបទពិសោធន៏ដ៏ជាក់ច្បាស់ ដែលកើតមានឡើងនៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នក (១ កូរិនថូស១៥:១០; កាឡាទី ២:២០)។ យើងបានស្គាល់សេចក្តីសង្រ្គោះដែលព្រះយេស៊ូវបានសម្រេចស ម្រាប់យើងដោយព្រោះតែពេលនេះ ព្រះអង្គធ្វើការនៅក្នុងយើងដោយព្រះវិញ្ញាណ បរិសុទ្ធរបស់ព្រះអង្គ (កិច្ចការ ១:៨; ១ កូរិនថូស ៣:១៦-១៧; ៦:១៩-២០)។ ម្តងទៀត សូមនឹកចាំថាសេចក្តីសង្រ្គោះ ដែលយើងទាំងអស់គ្នាបានស្គាល់ក្នុងពេលនេះគឺជាការញែកជាបរិសុទ្ធ។
ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបណ្តាលឲ្យយើងទាំងអស់គ្នា “មានទាំងចំណងចង់ធ្វើ”។ ព្រះអង្គធ្វើការនៅក្នុង ពួកអ្នកជឿដើម្បីធ្វើឲ្យយើងមានបំណងនៅក្នុងការស្តាប់តាមព្រះហឫទ័យនៃព្រះ (“ឲ្យមានចំណង់”) ហើយបន្ទាប់មកប្រទានអំណាចឲ្យបានធ្វើការនោះ (“ឲ្យបានប្រព្រឹត្ត”)។ តាមរយៈការនេះ ព្រះចេស្តា នៃព្រះនឹងធ្វើឲ្យប្រជារាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គចង់ និងអាចរស់នៅក្នុងជីវិតបរិសុទ្ធ ដែលបង្កើតផលផ្លែ ខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ (ហេព្រើរ ១៣:២១; កូឡូស ១:២៩; ២ កូរិនថូស ៨:១៦-១៧; យ៉ូហាន ១៥:៥; ១ កូរិនថូស ១២:៦)។
“ឲ្យបានប្រព្រឹត្តតាមបំណងព្រះហឫទ័យទ្រង់”។ នេះគឺជាហេតុផលដែលព្រះធ្វើការនៅក្នុងជីវិតរបស់ យើង។ ព្រះអង្គធ្វើការនេះដោយព្រោះតែជាបំណងព្រះហឫទ័យព្រះអង្គ។ គ្រប់យ៉ាងដែលព្រះអង្គធ្វើ ព្រះអង្គធ្វើដោយព្រោះតែជាបំណងព្រះហឫទ័យព្រះអង្គ។ ដោយព្រោះតែព្រះទ្រង់ល្អ អ្វីដែលត្រូវនឹងបំណង ព្រះហឫទ័យព្រះអង្គគឺជាអ្វីដែលល្អសម្រាប់អស់អ្នកដែលព្រះអង្គស្រឡាញ់ (រ៉ូម ៨:២៨)។
ចូរធ្វើគ្រប់ការទាំងអស់ដោយឥតត្អូញត្អែរ ឥតប្រកែក ប្រយោជន៍ឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានឥតសៅហ្មង ឥតកិច្ចកល ជាកូនព្រះ ដែលរកបន្ទោសមិនបាននៅក្នុងដំណមនុស្សវៀច ហើយខិលខូច ដែលអ្នករាល់គ្នាភ្លឺនៅកណ្តាលគេ ដូចជាតួពន្លឺនៅក្នុងលោក ទាំងហុចព្រះបន្ទូលនៃជីវិតដល់គេ ដើម្បីដល់ថ្ងៃនៃព្រះគ្រីស្ទ នោះឲ្យខ្ញុំបានសេចក្ដីអំនួតអួតថា ខ្ញុំមិនបានរត់ ឬខំប្រឹងធ្វើការជាឥតប្រយោជន៍ឡើយ
២:១៤-១៥ ដោយព្រោះតែព្រះធ្វើការនៅក្នុងយើងដើម្បីឲ្យមានបំណងចង់ធ្វើការដើម្បីឲ្យបានត្រូវតាម បំណងព្រះហឫទ័យព្រះអង្គ យើងគួរតែ “ធ្វើគ្រប់ការទាំងអស់ដោយឥតត្អូញត្អែរ ឥតប្រកែក”។ នៅពេលដែលយើងបានដឹងថាព្រះកំពុងតែធ្វើការនៅក្នុងជីវិតរបស់យើងដើម្បីបង្ហើយសេចក្តីសង្រ្គោះរបស់យើងបន្ទាប់មក ឥរិយាបទដែលត្រឹមត្រូវនោះគឺជាអំណរ មិនមែនជាការត្អូញត្អែរហើយនឹងប្រកែក នោះឡើយ។
ខគម្ពីរទាំងនេះប្រើពាក្យដែលដកស្រង់ចេញពីព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ដែលរៀបរាប់ពីជំនាន់ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលដែលនៅក្នុងទីរហោស្ថានបន្ទាប់ពីត្រូវបានរំដោះពីទាសករភាពនៅក្នុងប្រទេសអេស៊ីព្ទ។ ម្តងហើយ ម្តងទៀតពួកគេត្អូញត្អែរពីការរស់នៅក្នុងទីរហោស្ថានហើយថាពួកគេមិនគួរចាកចេញពីអេស៊ីព្ទមកនោះឡើយ (ជនគណនា ១១:១-៦; ១៤:១-៤; ២០:២; ២១:៤-៥)។ លោកម៉ូសេបានរៀបរាប់ពីពួគេថា “គេជាដំណមនុស្សវៀចហើយក្រវិចក្រវៀន” (ចោទិយកថា ៣២:៥) ហើយនិង “គេជាដំណមនុស្សវៀច ពេកណាស់ ជាកូនចៅដែលមិនមានសេចក្តីស្មោះត្រង់សោះ” (ចោទិយកថា ៣២:២០)។
ព្រះបានប្រោសលោះគេពីទាសករភាព ប៉ុន្តែផ្ទុយពីការដែលមានសេចក្តីអំណរអំពីការនេះ ពួកគេបាន ត្អូញត្អែរ ហើយប្រកែក។ គ្រីស្ទានមិនគួរធ្វើដូចជាមនុស្សនៅក្នុងជំនាន់ដែលនៅក្នុងទីរហោស្ថាន នោះឡើយ។ ព្រះបានប្រោសលោះយើងរាល់គ្នាពីទាសករនៃអំពើបាបដែលដឹកនាំទៅរកសេចក្តីហិនវិនាស។ ហេតុនេះហើយ យើងគួរតែឆ្លើយតបជាមួយនឹងសេចក្តីស្រលាញ់ អំណរ ហើយស្តាប់តាមព្រះអង្គ។ បន្ទាប់មក យើងនឹង “បានឥតសៅហ្មង ឥតកិច្ចកល ជាកូនព្រះ ដែលរកបន្ទោសមិនបាន”។
ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថាពួកអ្នកដើរតាមព្រះអង្គគឺជា “ពន្លឺនៃលោកីយ” (ម៉ាថាយ ៥:១៤-១៦)។ ពេលនេះលោកប៉ុលលើកទឹកចិត្តដល់ពួកបរិសុទ្ធឲ្យ “ភ្លឺនៅកណ្តាលគេ ដូចជាតួពន្លឺនៅក្នុងលោក” ។ពាក្យដែលបកប្រែមកថា “ពន្លឺ” (φωστῆρες) ត្រូវបានប្រើនៅក្នុងការបកប្រែជាភាសាក្រិចនៃបទគម្ពីរ លោកុប្បត្តិ ១:១៤-១៩ សម្រាប់ ថ្ងៃ ខែនិងផ្កាយ ដែលព្រះបានដាក់នៅក្នុងលំហរផ្ទៃមេឃនៅក្នុងថ្ងៃទីបួន។ ពន្លឺទាំងនេះមិនមែនភ្លឺសម្រាប់ខ្លួនឯងនោះឡើយ។ ដុំពន្លឺទាំងនេះគឺជាពន្លឺសម្រាប់លោកីយ។ ព្រះទ្រង់ក៏មានបំណងព្រះហឫទ័យដូចគ្នាសម្រាប់ពួកបរិសុទ្ធរបស់ព្រះអង្គដែរ។
២:១៦ គន្លឹះនៃការរស់នៅក្នុងជីវិតមួយដែលភ្លឺនោះគឺ នៅជាប់ក្នុងព្រះបន្ទូលនៃជីវិត។ “ព្រះបន្ទូលនៃជីវិត” គឺជាដំណឹងល្អដែលនាំឲ្យមានជីវិតអស់កល្បជានិច្ចនៅពេលដែលដំណឹងល្អ ត្រូវបានទទួលដោយសេចក្តីជំនឿ។ ប្រសិនបើពួកអ្នកក្រុងភីលីពទាំងនេះនៅជាប់ក្នុងដំណឹងល្អ នោះពួកគេនឹងមានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច ហើយព័ន្ធកិច្ចរបស់លោកប៉ុលចំពោះគេនោះក៏ប្រយោជន៍ដែរ។
ប៉ុន្តែ បើសិនជាត្រូវច្រួចខ្ញុំចេញលើយញ្ញបូជា នឹងការជំនួយរបស់សេចក្ដីជំនឿនៃអ្នករាល់គ្នា នោះខ្ញុំក៏អរ ហើយមានសេចក្ដីអំណរជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នាទាំងអស់ដែរ ចូរឲ្យអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្ដីអំណរយ៉ាងនោះ ហើយអរសប្បាយ ជាមួយនឹងខ្ញុំផង។
២:១៧ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ ពួកសង្ឃតែងតែចាក់ស្រាទំពាំងបាយជួយនៅក្បែរឬពីលើសត្វ ណាមួយ ដែលត្រូវថ្វាយជាយញ្ញបូជាដល់ព្រះដើម្បីធ្វើឲ្យយញ្ញបូជានោះបានពេញលក្ខណៈ និង អាចទទួលបាន នៅចំពោះព្រះ (ជនគណនា ១៥:១០; ២៨:៧)។ ការនេះត្រូវបានហៅថា “ដង្វាយច្រួច”។ សេចក្តីជំនឿរបស់ពួកអ្នកក្រុងភីលីព ប្រៀបបានដូចជាដង្វាយដែលថ្វាយដល់ព្រះយ៉ាង នោះដែរ ហើយលោកប៉ុលរីករាយនៅក្នុងការបន្ថែមការរងទុក្ខរបស់គាត់ (ហើយអាចនឹងស្លាប់) ជាដង្វាយច្រួច ប្រសិនបើចាំបាច់ នៅក្នុងការធ្វើឲ្យដង្វាយរបស់ពួកគេបានឥតខ្ចោះហើយទទួលយកបាននៅចំពោះព្រះ។
២:១៨ ជីវិតរបស់លោកប៉ុលទាំងមូលគឺសម្រាប់ព្រះយេស៊ូវ។ នេះគឺជាប្រភពនៃសេចក្តីអំណររបស់ លោកប៉ុល ហើយគាត់ចង់ឲ្យអ្នកក្រុងភីលីពមានឥរិយាបទដូចគ្នាដែរ។ ដូចដែលពួកគេបានរួមចំណែកនៅ ក្នុងដំណឹងល្អដែរ (១:៥) ហើយនៅក្នុងការរងទុក្ខសម្រាប់ព្រះគ្រីស្ទ (១:២៩-៣០) គាត់ក៏ចង់ឲ្យពួកគាត់ បានរួមចំណែកនៅក្នុងសេចក្តីអំណររបស់គាត់ចំពោះការចំរើនឡើងនៃដំណឹងល្អដែរ។ ទោះបីជា លោកប៉ុលត្រូវរងទុក្ខ ឬត្រូវគេសម្លាប់ដោយសារសេចក្តីជំនឿគាត់ក៏ដោយ គាត់នៅតែមានអំណរ ហើយចង់ឲ្យពួកគេមានអំណរជាមួយនឹងគាត់ដែរ។ អំណរ (មិនមែនជាការត្អូញត្អែរឬប្រកែកឡើយ) គឺជាឥរិយាបទដ៏ត្រឹមត្រូវសម្រាប់គ្រីស្ទានម្នាក់ៗ (១:១៨,១:២៥, ២:២៩,៣:១,៤:៤)។
គំរូពីរ-ពីអ្នកដែលដូចព្រះគ្រីស្ទ: លោកធីម៉ូថេ និង អេប៉ាប្រូឌីត
ខ្ញុំសង្ឃឹម ដោយនូវព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវថា បន្តិចទៀត ខ្ញុំនឹងចាត់ធីម៉ូថេមកឯអ្នករាល់គ្នា ដើម្បីឲ្យខ្ញុំបានក្សាន្តចិត្តឡើង ដោយបានដឹងរឿងពីអ្នករាល់គ្នា
២:១៩ ដោយព្រោះតែការជាប់ឃុំឃាំងរបស់គាត់ លោកប៉ុលមិនអាចវិលត្រឡប់មកទីក្រុងភីលីពក្នុង ពេលនេះបានទេ ប៉ុន្តែគាត់សង្ឃឹមថានឹងចាត់ធីម៉ូថេឲ្យមកឯពួកគេឆាប់ៗ។
ដ្បិតខ្ញុំគ្មានអ្នកណាមានគំនិតដូចជាគាត់ ដែលនឹងយកចិត្តទុកដាក់ក្នុងការរបស់អ្នករាល់គ្នា ដោយស្មោះត្រង់នោះទេ 21ពីព្រោះមនុស្សទាំងអស់ គេរកតែប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន មិនរកប្រយោជន៍ដល់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទទេ
២:២០-២១ លោកធីម៉ូថេមានចិត្តគំនិតដូចជាលោកប៉ុលដោយព្រោះតែគាត់យកចិត្តទុកដាក់យ៉ាងខ្លាំង ចំពោះពួកបរិសុទ្ធនៅក្រុងភីលីព។ ការនេះគឺកំរខ្លាំងណាស់ ដោយព្រោះតែមនុស្សភាគច្រើន “រកតែប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន”។ ប៉ុន្តែធីម៉ូថេគឺខុសពីអ្នកជឿដទៃទៀតដែលលោកប៉ុលអាចចាត់ឲ្យទៅ ឯពួកអ្នកក្រុងភីលីពដោយព្រោះតែគាត់បានយកប្រយោជន៍របស់ព្រះគ្រីស្ទជាសំខាន់លើសជាងប្រយោជន៍គាត់។
តែអ្នករាល់គ្នាស្គាល់កិរិយារបស់គាត់ហើយ ថាគាត់បានបំរើនៅជាមួយនឹងខ្ញុំក្នុងដំណឹងល្អ ដូចជាកូនបំរើឪពុក
២:២២ លោកធីម៉ូថេធ្វើតាមគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូវ (២:៧) ហើយបានធ្វើឲ្យខ្លួនគាត់ទៅជាអ្នកបំរើនៃ ដំណឹងល្អ។
ដូច្នេះ កាលណាខ្ញុំបានឃើញថា រឿងខ្ញុំនឹងសំរេចជាយ៉ាងណា នោះខ្ញុំសង្ឃឹមថា នឹងចាត់គាត់មកភ្លាម ហើយខ្ញុំជឿប្រាកដ ដោយសារព្រះអម្ចាស់ថា បន្តិចទៀត ខ្លួនខ្ញុំនឹងមកដែរ។
២:២៣-២៤ បន្ទាប់ពីលោកប៉ុលបានដឹងលទ្ធផលនៃការកាត់ក្តីរបស់គាត់ភ្លាមនោះ គាត់នឹងចាត់លោកធីម៉ូថេឲ្យមកឯពួកគេជាមិនខាន។
ខ្ញុំបានយល់ឃើញថា ត្រូវចាត់អេប៉ាប្រូឌីតមកឯអ្នករាល់គ្នាដែរ គាត់ជាបងប្អូន ជាគូកនធ្វើការ ហើយធ្វើទាហានជាមួយនឹងខ្ញុំ ដែលអ្នករាល់គ្នាបានចាត់គាត់ទៅ ឲ្យជួយផ្គត់ផ្គង់សេចក្ដីដែលខ្ញុំត្រូវការ គាត់រឭកដល់អ្នករាល់គ្នាជាខ្លាំង ហើយមានចិត្តព្រួយណាស់ ដោយព្រោះអ្នករាល់គ្នាបានឮថា គាត់ឈឺ
២:២៥-២៦ លោកអេប៉ាប្រូឌីតត្រូវបានចាត់ដោយពួកជំនុំនៅក្រុងភីលីព ដើម្បីឲ្យអំណោយ ជួយផ្គត់ផ្គង់សេចក្ដីដែលលោកប៉ុលត្រូវការ ហើយបម្រើដល់ប៉ុល។ លោកប៉ុលបានហៅលោកអេប៉ាប្រូឌីតថា “បងប្អូនខ្ញុំ” ដើម្បីបង្ហាញពីទំនាក់ទំនងហើយនឹងសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះគាត់ក្នុងនាមជាអ្នក ដែលមានជំនឿម្នាក់; “ជាគូកនធ្វើការ” ដើម្បីបង្ហាញថាគាត់បានធ្វើការនៅក្នុងបុព្វហេតុដំណឹងល្អ ជាមួយនឹងលោកប៉ុល ហើយនឹងជា “ទាហានជាមួយនឹងខ្ញុំ” ដើម្បីបង្ហាញថា គាត់បានប្រឈមមុខក្នុង សេចក្ដីតតាំង ហើយបានរងទុក្ខសម្រាប់ដំណឹងល្អដូចជាលោកប៉ុលដែរ។
គាត់បានឈឺមែនស្ទើរតែនឹងស្លាប់ផង តែព្រះទ្រង់អាណិតមេត្តាដល់គាត់ មិនមែនដល់គាត់តែ១ គឺដល់ខ្ញុំដែរ ដើម្បីមិនឲ្យខ្ញុំកើតទុក្ខជាខ្ជាន់ៗឡើយ ដូច្នេះ ខ្ញុំបានចាត់គាត់ឲ្យមកជាប្រញាប់ ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្ដីអំណរ ដោយឃើញគាត់ ហើយឲ្យខ្ញុំបានអន់ព្រួយដែរ
២:២៧-២៨ ពួកអ្នកក្រុងភីលីពអាចនឹងមានការភ្ញាក់ផ្អើលដែលបានឃើញលោក អេប៉ាប្រូឌីតម្តងទៀត។ ហេតុនេះបានជាលោកប៉ុលពន្យល់ហេតុផលដែលគាត់ចាត់ឲ្យគាត់មកវិញ។
ចូរទទួលគាត់ក្នុងព្រះអម្ចាស់ ដោយអំណរគ្រប់ជំពូក ហើយរាប់អានមនុស្សយ៉ាងនោះចុះ ដ្បិតដែលគាត់ស្ទើរតែនឹងស្លាប់នោះ គឺដោយព្រោះតែការរបស់ព្រះគ្រីស្ទទេ គាត់បានប្រថុយជីវិត ដើម្បីនឹងបំពេញសេចក្ដីណាដែលអ្នករាល់គ្នាត្រូវជួយដល់ខ្ញុំ។
២:២៩-៣០ ដូចជាព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានត្រឡប់ជាស្តាប់បង្គាប់ដល់សុគត (២:៨) លោកអេប៉ាប្រូឌីត ស្ទើរតែនឹងស្លាប់នោះ គឺដោយព្រោះតែការរបស់ព្រះគ្រីស្ទដែរ ("គាត់បានប្រថុយជីវិត ដើម្បីនឹងបំពេញ សេចក្ដីណាដែលអ្នករាល់គ្នាត្រូវជួយដល់ខ្ញុំ")។ ដូចដែលព្រះបានឆ្លើយតបចំពោះ ការស្តាប់បង្គាប់របស់ព្រះគ្រីស្ទដោយការដំកើងព្រះអង្គនោះ លោកអេប៉ាប្រូឌីតគួរតែត្រូវបានស្វាគមន៏ត្រឡប់មកទីក្រុង ភីលីពវិញ ដោយសេចក្តីអំណរ និងកិត្តិយសយ៉ាងនោះដែរ។ ពួកជំនុំគួរតែកិត្តិយសដល់អស់អ្នក ដែលបានលះបង់សម្រាប់ជាប្រយោជន៍ដល់អ្នកដទៃ។
លោកប៉ុលបានផ្តល់ឲ្យនូវគំរូចំនួនពីរពីការដែលមានន័យយ៉ាងណានៅក្នុងការដែលមានចិត្តគំនិតដូចជាព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទមាន (ខ៥)
-
លោកធីម៉ូថេបំរើដោយមិនរកប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួននិងយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះគ្រីស្ទានយ៉ាងជ្រាលជ្រៅបំផុត។
-
លោកអេប៉ាប្រូឌីតបានប្តេជ្ញាក្នុងការធ្វើបេសកកម្មរបស់គាត់ ទោះបីជាមានការប្រឈមមុខយ៉ាងខ្លាំង ចំពោះសុខភាពនិងជីវិតរបស់គាត់ក៏ដោយ។
អ្នកទាំងពីរគឺជាអ្នកបម្រើនៃដំណឹងល្អ ដែលបានស្តាប់តាមព្រះគ្រីស្ទ (ដោយការធ្វើតាមគំរូរបស់ព្រះអង្គ) ដោយបង្ហាញសេចក្តីអំណរ ការបន្ទាបខ្លួន ហើយនឹងយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះអ្នកដទៃ។ ដូច្នេះហើយ ពួកគាត់បានបង្ហាញពីលក្ខណៈសម្បត្តិដែលលោកប៉ុលលើកទឹកចិត្តដល់ពួកបរិសុទ្ធនៅក្រុងភីលីពឲ្យមាននោះឯង (១:២៧-២:៤) ជាអ្វីដែលបានបង្ហាញយ៉ាងល្អឥតខ្ចោះនៅក្នុងការរស់នៅរបស់ព្រះយេស៊ូវ (២:៥-១១)។