ជំពូក ៨
នៅក្នុងជំពូកទី៧ អ្នកនិពន្ធបានពន្យល់ពីរបៀបនៃភាពជាសង្ឃរបស់ព្រះគ្រីស្ទប្រសើរជាងភាពជាសង្ឃ របស់លោកអឺរ៉ុន និងពួកលេវី ដោយសារវាផ្អែកទៅលើភាពជាសង្ឃដ៏ប្រសើរតាមបៀប លោកម៉ិលគីស្សាដែក។ នៅក្នុងជំពូក៨ គាត់នឹងសរសេរអំពីរបៀបនៃសេចក្ដីសញ្ញាថ្មីដែលព្រះយេស៊ូវ សម្រុះសម្រួលគឺប្រសើរ ជាងសេចក្ដីសញ្ញាចាស់។
រីឯដែលបង្រួមសេចក្ដីអធិប្បាយទាំងប៉ុន្មានអម្បាញ់មិញនេះ នោះគឺថា យើងរាល់គ្នាមានសំដេចសង្ឃ១អង្គយ៉ាងនោះ ដែលទ្រង់បានគង់ខាងស្តាំបល្ល័ង្កនៃឫទ្ធានុភាពនៅស្ថានសួគ៌
៨:១ នេះគឺជាសារសំខាន់នៅក្នុងសំបុត្រទៅកាន់ជនជាតិហេព្រើរ។ យើងរាល់គ្នាមានសម្ដេចសង្ឃ - ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ - ដែលអស្ចារ្យណាស់ ដែលទ្រង់បានគង់ខាងស្តាំបល្ល័ង្កនៃព្រះដ៏មានឫទ្ធានុភាព នៅស្ថានសួគ៌! “ឫទ្ធានុភាពនៅស្ថានសួគ៌” គឺជាព្រះជាម្ចាស់ ហើយគង់នៅ “ខាងស្តាំ” របស់ទ្រង់គឺស្ថិតនៅក ន្លែងកិត្តិយសដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់បំផុត។
ជាអ្នកមានការងារក្នុងទីបរិសុទ្ធ ហើយក្នុងរោងឧបោសថដ៏ពិត ដែលព្រះអម្ចាស់បានដំឡើង មិនមែនជាមនុស្សទេ។
៨:២ លោកអឺរ៉ុនបានបម្រើនៅក្នុងព្រះពន្លានៅលើផែនដីនេះ។ ប៉ុន្តែភាពជាសង្ឃរបស់ព្រះយេស៊ូវស្ថិតនៅ លើស្ថានសួគ៌ប្រសើរជាងភាពជាសង្ឃរបស់លោកអឺរ៉ុន ដោយសារទ្រង់បម្រើនៅ “កន្លែងបរិសុទ្ធ” ដែលប្រសើរជាង។ “ត្រសាលពិត” គឺស្ថិតនៅឯស្ថានសួគ៌ជាកន្លែងដែលព្រះជាម្ចាស់គង់នៅ។ វាប្រសើរជាងព្រះពន្លានៅលើផែនដី ដោយសារព្រះជាម្ចាស់ជាអ្នកតម្លើងវា មិនមែនមនុស្សនោះទេ។
ឯសំដេចសង្ឃទាំងប៉ុន្មាន នោះបានតាំងឲ្យមានងារ សំរាប់នឹងថ្វាយដង្វាយ ហើយយញ្ញបូជា បានជាត្រូវឲ្យព្រះអង្គនេះបានអ្វីនឹងថ្វាយដែរ
៨:៣ ដោយសារទ្រង់ជាសម្តេចសង្ឃរបស់យើង វាចាំបាច់ណាស់ដែលព្រះយេស៊ូវមានអ្វីម្យ៉ាងត្រូវថ្វាយ។ អ្នកនិពន្ធនឹងនិយាយអំពីរឿងនេះបន្ថែមទៀតនៅក្នុងជំពូក៩ និង១០។
ដ្បិតបើសិនជាទ្រង់គង់នៅផែនដី នោះទ្រង់មិនបានធ្វើជាសង្ឃទេ ពីព្រោះមានពួកសង្ឃដែលថ្វាយដង្វាយ តាមក្រិត្យវិន័យហើយ
៨:៤ ព្រះយេស៊ូវមកពីកុលសម្ព័ន្ធយូដា។ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាទ្រង់មិនអាចបម្រើនៅក្នុងព្រះវិហារ នៅទីក្រុងយេរ៉ូសាឡឹមក្នុងនាមជាសង្ឃបានដោយសារទ្រង់មិនមែនជាពួកលេវីនោះទេ។ យ៉ាងណាមិញ ភាពជាសង្ឃរបស់ព្រះយេស៊ូវគឺនៅស្ថានសួគ៌វិញ។
ដែលគេជាគំរូ ហើយជាស្រមោល ពីរបស់នៅស្ថានសួគ៌វិញ ដូចជាព្រះបានបង្គាប់លោកម៉ូសេ ក្នុងកាលដែលលោករៀបនឹងធ្វើរោងឧបោសថថា «ចូរប្រយ័តនឹងធ្វើគ្រប់ទាំងអស់ តាមគំរូដែលអញបានបង្ហាញឯងនៅលើភ្នំ»
៨:៥ រោងឧបោសថរបស់លោកម៉ូសេនៅលើផែនដីត្រូវបានធ្វើឡើងទៅតាមគំរូដែលមាននៅស្ថានសួគ៌ (និក្ខមនំ ២៥:៤០)។ ដូច្នេះហើយ មានព្រះវិហានៅស្ថានសួគ៌ ដែលជាគំរូសម្រាប់រោងឧបោសថ (និង ព្រះវិហារនៅទីក្រុងយេរូសាឡឹម)។ ព្រះយេស៊ូវគឺជាសម្តេចសង្ឃនៅក្នុងព្រះវិហារនៅស្ថានសួគ៌នេះ មិនមែនជា “គំរូ ហើយជាស្រមោល” សាងសង់ឡើងនៅលើផែនដីនេះទេ។
អ្នកនិពន្ធចង់ឱ្យអ្នកអានរបស់គាត់ទាំងឡាយដែលមានអារម្មណ៍ចង់ត្រឡប់ទៅរកសាសនាយូដាវិញដឹងថាពួកគេនឹងចាកចេញពីសារធាតុហើយទៅស្រមោល។ ពួកគេត្រូវដឹងថាតាមរយៈការដើរតាម ព្រះគ្រីស្ទពួកគេ ទទួលបាននូវអ្វីដែលប្រសើរជាងអ្វីដែលពួកគេបានបាត់បង់។
តែឥឡូវនេះវិញ ដែលទ្រង់ជាអ្នកកណ្តាលរបស់សេចក្ដីសញ្ញា១ដ៏ប្រសើរជាងប៉ុណ្ណា ដែលសេចក្ដីសញ្ញានោះបានតាំងឡើង លើពាក្យសន្យាប្រសើរជាងផង នោះទ្រង់ក៏បានទទួលការងារដ៏ប្រសើរជាងប៉ុណ្ណោះដែរ
៨:៦ អ្នកនិពន្ធបានបង្ហាញថាព័ន្ធកិច្ចរបស់ព្រះគ្រីស្ទគឺមានភាពប្រសើរជាងលោកអឺរ៉ុន ដោយសារទ្រង់ បម្រើនៅកន្លែងដែលប្រសើរជាង នោះគឺកន្លែងមួយនៅស្ថានសួគ៌ មិនមែនជាការចម្លងនៅលើផែនដីនេះទេ (ខ១-៥)។ ឥឡូវនេះ គាត់នឹងបង្ហាញថាព័ន្ធកិច្ចរបស់ព្រះគ្រីស្ទគឺមានលក្ខណៈប្រសើរជាង ដោយសារទ្រង់សម្រុះសម្រួលសេចក្ដីសញ្ញា១ដែលប្រសើរជាង (ខ៧-១៣)។
អ្នកសម្រុះសម្រួល ("អ្នកកណ្តាល") គឺជាមនុស្សម្នាក់ដែលឈរនៅកណ្តាលរវាងមនុស្សពីរនាក់ ហើយនាំពួកគេមកជួបគ្នា។ មនុស្សមានបាបត្រូវបានបែកចេញពីព្រះដ៏បរិសុទ្ធ។ ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវគឺជា អ្នកសម្រុះសម្រួលរបស់យើងសម្រាប់សេចក្ដីសញ្ញាប្រសើរជាងដែលនាំមនុស្ស និងព្រះមកជួបគ្នា។
មូលហេតុដែលសេចក្ដីសញ្ញាថ្មីប្រសើរជាងគឺដោយសារវាគឺ “បានតាំងឡើង លើពាក្យសន្យាប្រសើរជាង ផង”។ សេចក្ដីសញ្ញាចាស់គឺជាក្រិតវិន័យរបស់លោកម៉ូសេដែលសន្យាប្រទានពរសម្រាប់ការស្តាប់បង្គាប់ ហើយដាក់ទោសចំពោះការមិនស្តាប់បង្គាប់។ វាបានបង្គាប់មនុស្សឱ្យមានភាពសុចរិត ប៉ុន្តែ មិនបានផ្តល់ឱ្យ ពួកគេនូវសមត្ថភាពដើម្បីក្លាយជាមនុស្សសុចរិតទេ។ ប៉ុន្តែសេចក្ដីសញ្ញាថ្មីបង្រៀនមនុស្សឱ្យរស់នៅ ដោយសុចរិត ផ្តល់អំណាចដល់ពួកគេឱ្យធ្វើដូច្នោះ ហើយប្រទានរង្វាន់ដល់ពួកគេនៅពេលពួកគេធ្វើ។
ដ្បិតបើសិនជាសញ្ញាចាស់ឥតមានកំហុស នោះមិនបានរកកន្លែងឲ្យបានតាំង១ទៀតឡើយ
៨:៧ សេចក្ដីសញ្ញាដំបូងមិនមែនជា “គ្មានទោស” ទេ នោះគឺវាមិនជោគជ័យក្នុងការសម្រេចបាននូវ ទំនាក់ទំនងដែលព្រះជាម្ចាស់ចង់ឱ្យមានវាងមនុស្ស និងព្រះ។ វាមិនដែលមានបំណងឱ្យក្លាយជា សេចក្ដីសញ្ញាចុងក្រោយនោះទេ ប៉ុន្តែត្រូវបានប្រទានឱ្យដើម្បីរៀបចំមនុស្សសម្រាប់ការយាងមក របស់ព្រះគ្រីស្ទ (កាឡាទី ៣:២៤-២៧)។
ពីព្រោះ ដែលទ្រង់ចាប់សេចក្ដីកំហុស នោះទ្រង់មានបន្ទូលទៅគេថា «មើល ព្រះអម្ចាស់មានបន្ទូលថា នឹងមានថ្ងៃមក ដែលអញនឹងតាំងសញ្ញាថ្មី ដល់វង្សានុវង្សនៃពួកអ៊ីស្រាអែល នឹងពួកយូដា មិនមែនតាមសេចក្ដីសញ្ញា ដែលអញបានតាំងនឹងពួកឰយុកោគេ នៅថ្ងៃដែលអញបានចាប់ដៃ នាំគេចេញពីស្រុកអេស៊ីព្ទនោះទេ ព្រោះគេមិនបានកាន់ខ្ជាប់តាមសេចក្ដីសញ្ញារបស់អញនោះឡើយ ហើយអញបានបែរចេញពីគេដែរ នេះជាព្រះបន្ទូលនៃព្រះអម្ចាស់
៨:៨-៩ អ្នកនិពន្ធដកស្រង់សម្រង់សម្តីមកពីគម្ពីរយេរេមា ជំពូក ៣១:៣១-៣៤ ដែលបានទាយទំនាយពី សេចក្ដីសញ្ញាថ្មីដែលព្រះជាម្ចាស់នឹងបង្កើតជាមួយនឹងរាស្ត្ររបស់ទ្រង់។
ព្រះជាម្ចាស់បានបង្ហាញពីព្រះទ័យសប្បុរស និងសេចក្តីស្រឡាញ់ទៅកាន់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែល នៅពេលទ្រង់ “បានចាប់ដៃ នាំគេ” ដើម្បីនាំពួកគេចេញពីភាពជាទាសករនៅក្នុងប្រទេសអេស៊ីព្ទ (ដូចជាឪពុកដឹកដៃ កូនតូចដើម្បីនាំវាទៅកាន់កន្លែងដែលមានសុវត្ថិភាព ហូសេ ១១:១-៤)។ ព្រះជាម្ចាស់បាននាំពួកគេ ទៅកាន់ភ្នំស៊ីណៃជាកន្លែងដែលទ្រង់បានប្រទានសេចក្ដីសញ្ញាដំបូងនឹងពួកគេ។ ប៉ុន្តែពួកគេនឹងមិន ស្តាប់បង្គាប់តាមនោះទេ។ បញ្ហាគឺមិនមែនដោយសារតែសេចក្ដីសញ្ញាឡើយ ត្បិត “ក្រឹត្យវិន័យជាបរិសុទ្ធទេ ហើយសេចក្តីបញ្ញត្តក៏បរិសុទ្ធ សុចរិតល្អដែរ” (រ៉ូម ៧:១២)។ បញ្ហាគឺជាភាពទន់ខ្សោយ និងអសមត្ថភាពរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលក្នុងការរក្សាភាពស្មោះត្រង់ នឹងសេចក្ដីសញ្ញាដំបូង។
ព្រះអម្ចាស់មានបន្ទូលថា ឯសេចក្ដីសញ្ញា ដែលអញនឹងតាំងដល់វង្សានុវង្សនៃពួកអ៊ីស្រាអែល ក្រោយគ្រានោះ គឺថា អញនឹងដាក់ក្រិត្យវិន័យអញនៅក្នុងគំនិតគេ ហើយនឹងកត់ទុក នៅក្នុងចិត្តគេផង អញនឹងធ្វើជាព្រះដល់គេ ហើយគេនឹងធ្វើជារាស្ត្ររបស់អញ នោះមិនចាំបាច់ឲ្យគ្រប់គ្នាបង្រៀនអ្នកជិតខាង នឹងបងប្អូនខ្លួនថា ចូរស្គាល់ព្រះអម្ចាស់នោះទេ ដ្បិតក្នុងពួកគេ មនុស្សនឹងស្គាល់អញគ្រប់គ្នា តាំងពីអ្នកតូច រហូតដល់អ្នកធំហើយ ពីព្រោះអញនឹងអាណិតមេត្តាចំពោះសេចក្ដីទុច្ចរិតរបស់គេ ហើយអញនឹងលែងនឹកចាំពីអំពើបាប នឹងសេចក្ដីទទឹងច្បាប់របស់គេទៀត»
៨:១០ នៅពេលយើងអានពីសេចក្ដីសញ្ញាថ្មី ចូរកត់សម្គាល់ពីពាក្យដដែលៗ “អញនឹង”។ សេចក្ដីសញ្ញា ចាស់បានផ្តល់នូវបទបញ្ញត្តិពីអ្វីដែលមនុស្សត្រូវធ្វើ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាទាមទារឱ្យមាន ការស្តាប់បង្គាប់ ប៉ុន្តែសេចក្ដីសញ្ញាថ្មីគឺនិយាយពីអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់នឹងធ្វើ ហេតុដូច្នេះហើយបានជា ទាមទារឱ្យមានជំនឿ លើទ្រង់វិញ។
សេចក្ដីសញ្ញាថ្មីគឺជាសេចក្ដីសញ្ញាឥតលក្ខខ័ណ្ឌដោយសារព្រះគុណ។ សេចក្ដីសញ្ញាដំបូងគឺអាស្រ័យលើ សេចក្តីសន្យាចំពោះការស្តាប់បង្គាប់របស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែល (និក្ខមនំ ១៩:៨; ២៤:៧) ហើយវាបរាជ័យ ដោយសារតែពួកគេមិនស្តាប់បង្គាប់។ ប៉ុន្តែសេចក្ដីសញ្ញាថ្មីគឺនិយាយពីអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់នឹងធ្វើ ហេតុដូច្នេះត្រូវពឹងលើព្រះជាម្ចាស់។ នេះគឺជាកម្លាំងរបស់វា។ ដោយសារសេចក្ដីសញ្ញាថ្មី ជាសេចក្ដីសញ្ញា ឥតលក្ខខ័ណ្ឌដោយព្រះគុណ ព្រះជាម្ចាស់ធ្វើឱ្យប្រាកដថាវានឹងទទួលបានជោគជ័យ ពីព្រោះការធ្វើបានសម្រេចវាអាស្រ័យលើទ្រង់តែមួយអង្គគត់ ហើយទ្រង់មិនដែលបរាជ័នឡើយ។
សេចក្ដីសញ្ញាចាស់មិនអាចធ្វើឱ្យមានការស្តាប់បង្គាប់បានទេ ហើយការវិន្និច្ឆ័យបានធ្លាក់មកលើជនជាតិ អ៊ីស្រាអែល។ យ៉ាងណាមិញ សេចក្ដីសញ្ញាថ្មីនឹងសម្រេចនូវអ្វីដែលសេចក្ដីសញ្ញាចាស់មិនអាចធ្វើបាន។
ទីមួយ វានឹងបង្កើតឱ្យមាននូវភាពសុចរិត (“អញនឹងដាក់ក្រិត្យវិន័យអញនៅក្នុងគំនិតគេ ហើយនឹងកត់ទុក នៅក្នុងចិត្តគេផង”)។ នៅក្នុងសេចក្ដីសញ្ញាថ្មី មនុស្សរបស់ព្រះទទួលបានការផ្លាស់ប្តូរ នៅក្នុងដួងចិត្ត និងគំនិត ដូច្នេះពួកគេដឹង ស្រឡាញ់ ហើយធ្វើតាមព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់។ ព្រះជាម្ចាស់បានដាក់ ក្រិតវិន័យរបស់ទ្រង់មកក្នុងគំនិតរបស់ប្រជារាស្ត្រទ្រង់ដើម្បីឱ្យពួកគេដឹងពីក្រិតវិន័យរបស់ទ្រង់ ហើយ នៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេដើម្បីឱ្យពួកគេស្រឡាញ់ក្រិតវិន័យទ្រង់។ លទ្ធផលពីការនេះគឺពួកគេនឹងចង់ ស្តាប់បង្គាប់ (មិនមែនដោយសារការភ័យខ្លាចចំពោះការដាក់ទ័ណ្ឌកម្ម) ដោយសារសេចក្តីស្រឡាញ់ ចំពោះ ព្រះជាម្ចាស់។
សូមកត់សម្គាល់ថា សេចក្ដីសញ្ញាថ្មីមិនបានលុបបំបាត់ក្រិតវិន័យចោលនោះទេ។ ក្រិតវិន័យនៅតែជាស្តង់ ដារដ៏ល្អឥតខ្ចោះនៃភាពសុចរិតដដែល។ អ្វីដែលផ្លាស់ប្តូរគឺជាទីតាំងរបស់វា។ ពីមុនវាត្រូវបានសរសេរឡើង នៅលើផ្ទាំងថ្ម ឥឡូវនេះវាត្រូវបានសរសេរឡើងនៅក្នុងចិត្តគ្រីស្ទបរិស័ទ។ ហេតុដូច្នេះអ្វីដែលសេចក្ដីសញ្ញាថ្មី ផ្លាស់ប្តូរគឺជាចិត្តរបស់យើង មិនមែនជាស្តង់ដារនៃភាពសុចរិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់នោះទេ។ សេចក្ដីសញ្ញាថ្មី បង្កើតមនុស្សថ្មីដែលស្គាល់ និងស្រឡាញ់ការធ្វើតាមព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់។
ទីពីរ សេចក្ដីសញ្ញាថ្មីនឹងបង្កើតឱ្យមានទំនាក់ទំនងជិតស្និទ្ធរវាងព្រះជាម្ចាស់ និងប្រជារាស្ត្រទ្រង់។ “នោះអញនឹងធ្វើជាព្រះដល់គេ ហើយគេនឹងបានជារាស្ត្ររបស់អញ” ប្រាប់យើងពីទំនាក់ទំនងដែល មានសុវត្ថិភាព និងភាពជាអចិន្ត្រៃយ៍ដែលយើងមានជាមួយព្រះជាម្ចាស់នៅពេលនេះ។ ព្រះជាម្ចាស់ បានជ្រើសរើសយើងឱ្យក្លាយជារាស្ត្ររបស់ទ្រង់ ហើយទ្រង់បានសម្រេចអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលចាំបាច់ដើម្បី បង្កើតសម្ព័ន្ធនេះឡើង។ គ្មានអ្វីដែលអាចបំបែកសម្ព័ន្ធដែលទិញមកដោយសារព្រះលោហិតនេះបានឡើយ (រ៉ូម ៨:៣៨-៣៩)។ ឥឡូវនេះ នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ អ្នកជឿបានចូលទៅកាន់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយអាចខិតចូល មកជិតទ្រង់ដោយជំនឿ។ សេចក្ដីសញ្ញាថ្មីបង្កើតឱ្យមានទំនាក់ទំនងរវាងព្រះ និងមនុស្ស ដែលទ្រង់តែងតែ មានបំណងជានិច្ច។
៨:១១ ទីបី សេចក្ដីសញ្ញាថ្មីនឹងធ្វើឱ្យមនុស្សអាចស្គាល់ព្រះបាន។ វានឹងមិនចាំបាច់ឱ្យគ្រប់គ្នាបង្រៀន “អ្នកជិតខាង” របស់ខ្លួនទេ (តាមន័យត្រង់ “ជនរួមជាតិ”) ដោយហេតុថា អ្នកចែករំលែកទាំងអស់នៅក្នុង សេចក្ដីសញ្ញាថ្មីនឹងស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ដោយផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេថាជាព្រះបិតាដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌។
គ្រីស្ទបរិស័ទមិនដូចជាសាសនាជាតិនោះទេ។ មិនមានប្រទេសគ្រីស្ទបរិស័ទនោះទេ មានតែមនុស្សគ្រីស្ទបរិស័ទ ហើយលក្ខណៈសំខាន់របស់មនុស្សទាំងអស់នេះគឺថាពួកគេស្គាល់ព្រះ។ ព្រះជាម្ចាស់ បានសន្យាថាសមាជិកគ្រប់គ្នានៅក្នុងសហគមន៍ការតាំងសញ្ញាថ្មីនឹងស្គាល់ទ្រង់ដោយផ្ទាល់ និងផ្ទាល់ខ្លួន “តាំងពីអ្នកតូច រហូតដល់អ្នកធំហើយ”។ យើងទាំងអស់គ្នាគឺជាតិសាសន៍នៃនគរព្រះ ហើយអ្នកជឿម្នាក់ៗមានសិទ្ធិចូលទៅកាន់ ព្រះជាម្ចាស់ ដូចគ្នាតាមរយៈព្រះយេស៊ូវ ហើយយើងទាំងអស់គ្នា អាចចូលទៅជិតព្រះបានតាមរយៈ ការអធិស្ឋាន ការសរសើរ និងការអានព្រះបន្ទូលទ្រង់ (៤:១៦; ៧:២៥; ១០:១៩-២២; ១២:២២-២៤)។
៨:១២ ទីបួន នៅក្នុងសេចក្ដីសញ្ញាថ្មី អំពើបាបត្រូវបានអត់ឱនទោសឱ្យ (អញនឹងអាណិតមេត្តាចំពោះ សេចក្ដីទុច្ចរិតរបស់គេ ហើយអញនឹងលែងនឹកចាំពីអំពើបាប នឹងសេចក្ដីទទឹងច្បាប់របស់គេទៀត»)។ ព្រះជាម្ចាស់ដកយកអំពើបាប ចេញពីអ្នកដើម្បីឱ្យអ្នកមានសេរីភាពពីការថ្កោលទោសដែលសមនឹង អំពើបាបសម។ ដោយសារតែសេចក្ដីមេត្តាករុណារបស់ទ្រង់ "ទ្រង់មិនបានប្រព្រឹត្តនឹងយើង តាមអំពើបាបរបស់យើងទេ ក៏មិនបានសងតាមអំពើទុច្ចរិតរបស់យើងដែរ" (ទំនុកដំកើង ១០៣:១០)។ លទ្ធផលចំពោះ ការនេះគឺថាឥឡូវនេះ សេចក្ដីសញ្ញាថ្មីអ្នកជឿអាចរស់នៅក្នុងជីវិត នៃការដឹងគុណ និងស្រឡាញ់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់បាន ជាជាងជីវិតដែលមានទោស ឬព្យាយាមដកអំពើបាប របស់ខ្លួនចេញ (ដែលមិនអាចធ្វើទៅបាននោះ)។
ការលើកលែងទោសពីអំពើបាបគឺតាមរយៈព្រះលោហិតរបស់ព្រះយេស៊ូវ។ ការលើកលែងទោសពីអំពើបាប គឺតាមរយៈព្រះលោហិតរបស់ព្រះយេស៊ូវ។ ព្រះយេស៊ូវ “បានលាងយើងដោយព្រះលោហិតទ្រង់ ឲ្យបានរួច ពីបាប” (វិវរណៈ ១:៥) និង “លើកអំពើបាបចោល ដោយថ្វាយព្រះអង្គទ្រង់វិញ ទុកជាយញ្ញបូជា” (ហេព្រើរ ៩:២៦)។ ហេតុផលដែលព្រះជាម្ចាស់អាចលើកលែងទោសឲ្យអ្នកមានបាប ដែលកែប្រែចិត្ត (ដោយសេរី និងពេញលេញ) គឺដោយសារព្រះយេស៊ូវបានបង់ថ្លៃ សម្រាប់អំពើបាបរបស់យើងទាំងអស់រួចហើយ។ ព្រះជាម្ចាស់បានសម្រេចការលើកលែងទោសតាមរយៈការផ្ទេរអំពើបាបរបស់យើងទៅកាន់ព្រះគ្រីស្ទនៅលើឈើឆ្កាង ហើយកាត់ទោសនៅកន្លែងនោះ។ នៅពេលមានមនុស្សម្នាក់ទទួលព្រះគ្រីស្ទធ្វើជា ព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់គាត់ គាត់ត្រូវបានលើកលែងទោសឲ្យតាមរបៀបនៃការផ្ទេរនេះ។
សង្ខេបសេចក្តីមកគោលបំណងនៃសេចក្ដីសញ្ញាថ្មីគឺដើម្បីនាំមនុស្សមកជិតព្រះ មានទំនាក់ទំនង ជាមួយទ្រង់តាមរយៈព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ សេចក្ដីសញ្ញាថ្មីអ្នកជឿគឺជាមនុស្សរបស់ព្រះ ពួកគេស្គាល់ទ្រង់ ក្រិតវិន័យរបស់ទ្រង់ស្ថិតនៅក្នុងចិត្ត និងគំនិតរបស់ពួកគេ ដូច្នេះពួកគេចង់រស់នៅក្នុងភាពសុចរិត ហើយអំពើបាបរបស់ពួកគេត្រូវបានអត់ឱនទោស ដូច្នេះសូម្បីតែនៅពេលដែលពួកគេបរាជ័យក៏ដោយក៏ ពួកគេនៅតែមិនបែកចេញពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។
រីឯពាក្យដែលថា «ថ្មី» នោះគឺថា ព្រះទ្រង់បានធ្វើឲ្យសេចក្ដីមុនទៅជាចាស់ហើយ ឯរបស់ណាដែលត្រឡប់ជាចាស់ ហើយមានវ័យកន្លង នោះក៏ជិតនឹងសូន្យបាត់ដែរ។
៨:១៣ សារសម្រាប់គ្រីស្ទានជាសាសន៍ហេព្រើរដែលបានគិតថានឹងត្រឡប់ទៅកាន់សាសនាយូដា វិញគឺច្បាស់លាស់ណាស់។ ពួកគេមិនអាចត្រឡប់ទៅកាន់ការតាំងសញ្ញាចាស់វិញបានទេ ដោយសារតែ "ព្រះទ្រង់បានធ្វើឲ្យសេចក្ដីមុនទៅជាចាស់ហើយ" ហើយសញ្ញាចាស់ “ជិតនឹងសូន្យបាត់ដែរ”។ អ្នកនិពន្ធនិយាយត្រឹមត្រូវណាស់អំពីរឿងនេះ។ នៅក្នុងឆ្នាំ ៧០គ.ស មិនយូរប៉ុន្មានបន្ទាប់ពីគម្ពីរហេព្រើ រត្រូវបានសរសេរឡើង ព្រះវិហារនៅក្នុងទីក្រុង យេរូសាឡឹមត្រូវបានបំផ្លាញ ហើយពួកសង្ឃលេវី និងប្រព័ន្ធនៃការថ្វាយយញ្ញបូជាដែលស្ថិតនៅក្រោម ក្រិតវិន័យរបស់លោកម៉ូសេត្រូវបានបាត់សូន្យ ជារៀងរហូត។
