ការជំនុំជំរះគ្រប់ជាតិសាសន៍ទាំងអស់
គ្រានោះ នគរស្ថានសួគ៌នឹងបានដូចជាស្រីព្រហ្មចារី១០នាក់ ដែលយកចង្កៀងរៀងខ្លួន ចេញទៅទទួលប្ដីថ្មោងថ្មី
២៥:១ ព្រះយេស៊ូវកំពុងតែបង្រៀនពីសារៈសំខាន់នៃការត្រៀមខ្លួនជាស្រេចសម្រាប់ការយាងត្រឡប់មកវិញ ជាលើកទីពីររបស់ព្រះអង្គ។
នៅក្នុងវប្បធម៌នេះ ពិធីរៀបមង្គលការគឺនៅផ្ទះកូនក្រមុំ។ បន្ទាប់មក នឹងមានពិធីដង្ហែភ្លើងចង្កៀង នៅតាមផ្លូវនៅពេលយប់ទៅផ្ទះកូនកំលោះ ជាកន្លែងដែលមានពិធីជប់លៀងយ៉ាងធំ។ នៅក្នុង ការប្រៀបប្រដូចនេះ ស្ត្រីព្រហ្មចារីទាំងដប់នាក់កំពុងរង់ចាំកូនកំលោះមកដើម្បីឲ្យគេអាចចូលរួមក្នុងក្បួនដង្ហែ ទៅផ្ទះរបស់គាត់។
ក្នុងពួកនាងទាំងនោះ មាន៥នាក់មានគំនិត ហើយ៥នាក់ល្ងង់ នាងល្ងង់ទាំងនោះ គេយកតែចង្កៀងទៅ តែមិនបានយកប្រេងជាប់នឹងខ្លួនផងទេ ឯពួកនាងមានគំនិតវិញ គេបានយកទាំងចង្កៀង ហើយនឹងប្រេងដាក់ក្នុងដបទៅជាមួយផង
២៥:២-៤ “ចង្កៀង” គឺជាក្រណាត់ដែលរុំជុំវិញដំបង ហើយជ្រលក់ជាមួយនឹងប្រេង។ នៅពេលដែល ចង្រៀងនោះត្រូវបានដុតភ្លើងវានឹងឆេះបានមួយរយៈពេលហើយបន្ទាប់មកត្រូវការជ្រលក់ទៅក្នុងប្រេងម្តង ទៀត។ ទាំងស្រ្តីដែលមានគំនិតនិងស្រ្តីដែលល្ងង់សុទ្ធតែមានចង្កៀង ប៉ុន្តែស្ត្រីដែលមានគំនិតបានយក ដបប្រេងទៅជាមួយ ហើយស្រ្តីដែលល្ងង់មិនបានយកនោះឡើយ។ ពួកស្រ្តីល្ងង់រំពឹងទុកថា នឹងបានជួប ជាមួយនឹងកូនកំលោះ ប៉ុន្តែពួកគេមិនបានត្រៀមខ្លួនសម្រាប់ការពន្យាពេលរបស់គាត់នោះឡើយ។ យ៉ាងណាម៉ិញ ស្រ្តីដែលមានគំនិតបានត្រៀមខ្លួនជាស្រេចទោះបីជាកូនកំលោះមកនៅពេលក្រោយពេល ដែលបានរំពឹងទុកក៏ដោយ។
តែដោយព្រោះប្ដីក្រមកពេក បានជានាងទាំងនោះងោកងុយ ហើយដេកលក់ទៅ
២៥:៥ កូនកំលោះនៅក្នុងការប្រៀបប្រដូចជាតំណាងឲ្យព្រះយេស៊ូវ (៩:១៥; យ៉ូហាន ៣:២៩) ដូច្នេះហើយការប្រៀបប្រដូចគឺអំពីការពន្យាពេលក្នុងការយាងត្រឡប់មកវិញជាលើកទីពីររបស់ព្រះយេស៊ូវ (២៤:៤៨; ២៥:១៩)។
លុះដល់កណ្តាលអធ្រាត្រ ស្រាប់តែឮសូរសំរែកថា នែ ប្ដីមកហើយ ចូរចេញទៅទទួលចុះ ស្រីព្រហ្មចារីទាំងឡាយក៏ភ្ញាក់ឡើង រៀបចំចង្កៀងរៀងរាល់ខ្លួន ឯពួកនាងដែលល្ងង់ គេនិយាយទៅពួកនាងមានគំនិតថា សូមចែកប្រេងមកឲ្យយើងផង ព្រោះចង្កៀងយើងចង់រលត់ហើយ
២៥:៦-៨ គ្រប់គ្នាបានភ្ញាក់ឡើងដោយព្រោះតែដំណឹងដែលថាកូនកំលោះបានមកដល់ហើយ! ពួកគេបានប្រញាប់ប្រញាល់រៀបចំខ្លួន។ បន្ទាប់មកពួកស្រ្តីព្រហ្មចារីដែលល្ងង់ទាំងប្រាំនាក់ដឹងថា ពួកគេត្រូវការប្រេងបន្ថែម!
តែពួកនាងមានគំនិតឆ្លើយឡើងថា ទេ ក្រែងគ្មានល្មមដល់យើង ហើយនឹងនាងរាល់គ្នាផង ស៊ូទៅឯផ្ទះលក់ប្រេង ទិញសំរាប់ខ្លួនវិញទៅ
២៥:៩ ស្រ្តីព្រហ្មចារីដែលមានគំនិតមិនអាចនឹងឲ្យប្រេងទៅឲ្យស្រ្តីព្រហ្មចារីដែលល្ងង់បានឡើយ ដោយព្រោះតែចង្កៀងរបស់ពួកគេនឹងរលត់ប្រសិនបើគេចែករំលែកប្រេងនោះ ដូច្នេះហើយពួកគេប្រាប់នាងទាំងនោះឲ្យទៅទិញពីផ្ទះលក់ប្រេងវិញ។
តែកំពុងដែលនាងទាំងនោះទៅទិញ ប្ដីក៏មកដល់ ហើយពួកនាងដែលបានបំរុងជាស្រេច ក៏ចូលទៅក្នុងរោងការជាមួយគ្នា រួចគេបិទទ្វារ
២៥:១០ ពេលដែលពួកស្រ្តីព្រហ្មចារីដែលល្ងង់ទៅទិញប្រេងនោះ កូនកំលោះបានមកដល់។ ពួកស្រ្តីព្រហ្មចារីដែលមានគំនិតបានទៅជាមួយនឹងគាត់ទៅកាន់ពិធីរៀបមង្គលការ ហើយទ្វារក៏បានបិទ។ ពេលនេះយើងបានឃើញថាហេតុអ្វីបានជាអ្នកទាំងនោះត្រូវបានហៅថា ”មានគំនិត” ហើយ។ ពួកអ្នកដែលមានគំនិតគឺជាអ្នកដែលបានត្រៀមខ្លួនជាស្រេចនៅក្នុងការចូលទៅក្នុងពិធីមង្គលការជាមួយនឹងកូនកំលោះ។ ពេលដែលកូនកំលោះ (ព្រះយេស៊ូវ) មកដល់ពិធីជប់លៀងបានចាប់ផ្តើម (៨:១១-១២; ២២:១-៣)។ បន្ទាប់ពីពិធីជប់លៀងបានចាប់ផ្តើមហើយនោះទ្វារនឹងត្រូវបិទ។ វាយឺតពេលទៅហើយ នៅ ក្នុងការដែលត្រៀមខ្លួននៅក្នុងពេលនេះ។
ឯនាងព្រហ្មចារីឯទៀត ក៏មកអង្វរថា លោកម្ចាស់ៗអើយ សូមបើកឲ្យយើងខ្ញុំផង តែគាត់ឆ្លើយថា ខ្ញុំប្រាប់នាងរាល់គ្នាជាប្រាកដថា ខ្ញុំមិនស្គាល់នាងទេ
២៥:១១-១២ នៅក្នុងពិធីមង្គលការពិប្រាកដ អ្នកណាដែលមកយឺតនឹងមានភាពអាម៉ាស់ ប៉ុន្តែ ប្រហែលជានៅតែអនុញ្ញាតឲ្យចូលរួមក្នុងពិធីបាន។ ប៉ុន្តែ នេះជាការប្រៀប្រដូចមួយ ដើម្បីបង្រៀន ពីសេចក្តីពិតខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ។ ការប្រៀប្រដូចនេះបង្រៀនថាអស់អ្នកដែលមិនបានត្រៀមខ្លួនសម្រាប់ ការយាងមកដល់របស់ស្តេចនោះនឹងត្រូវបដិសេធមិនឲ្យចូលទៅក្នុងរាជ្យនគររបស់ព្រះអង្គឡើយ (២៤:៥០-៥១; ២៥:២៩-៣០; ២៥:៤១-៤៤)។ មនុស្សជាច្រើននឹងនិយាយថា “ព្រះអម្ចាស់ ព្រះអម្ចាស់” ដែលព្យាយាមបង្ហាញពីទំនាក់ទំនង ប៉ុន្តែសេចក្តីពិតនោះគឺថាពួកគេមិនដែលមានទំនា ក់ទំនងពិតប្រាកដជាមួយនឹងកូនកំលោះទាល់តែសោះ (៧:២១-២២)។
ដូច្នេះ ចូរចាំយាមចុះ ដ្បិតអ្នករាល់គ្នាមិនដឹងជាថ្ងៃណា ឬពេលណាដែលកូនមនុស្សត្រូវមកនោះទេ។
២៥:១៣ នេះគឺជាមេរៀនដែលមាននៅក្នុងការប្រៀបប្រដូច។ យើងមិនដឹងថាពេលណាដែលព្រះយេស៊ូវ នឹងយាងត្រឡប់មកវិញនោះឡើយ។ ការពិតដែលយើងមិនដឹងថាពេលណាមួយនោះមិនមែនជាលេស ដោះសាររបស់យើងសម្រាប់ការដែលមិនត្រៀមខ្លួននោះឡើយ ប៉ុន្តែជាហេតុផល ដើម្បីប្រាកដថាយើងតែងតែត្រៀមខ្លួនជានិច្ច។ ពេលដែលព្រះយេស៊ូវយាងត្រឡប់មកវិញ នឹងមិនមានឳកាសទីពីរសម្រាប់អ្នកដែលមិនបានត្រៀមខ្លួននោះឡើយ។
ការប្រៀបប្រដូចអំពីប្រាក់
កាប្រៀបប្រដូចបន្ទាប់ បង្ហាញថាក្នុងចន្លោះរយៈពេលនៃការយាងត្រឡប់មកវិញរបស់ព្រះអង្គគឺ មិនមែន គ្រាន់តែរង់ចាំតែប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែគឺជាការបម្រើដោយភាពស្មោះត្រង់។
ដ្បិតដំណើរនេះបែបដូចជាមនុស្សម្នាក់ ដែលរៀបនឹងចេញពីស្រុកទៅ គាត់ហៅពួកបាវមកប្រគល់របស់ទ្រព្យខ្លួនទុកនឹងគេ បានឲ្យប្រាក់ទៅម្នាក់៥ពាន់ ម្នាក់ទៀត២ពាន់ ហើយអ្នកទីបី១ពាន់ គឺឲ្យគ្រប់គ្នាតាមដំរិះគេរៀងខ្លួន រួចក៏ចេញទៅ
២៥:១៤-១៥ មួយ “ថាលែនថ៍” គឺជាទំងន់នៃលោហៈដែលមានតម្លៃ។ វាពិតជាមានសារៈសំខាន់នៅក្នុង ការដែលបានដឹងថាសូម្បីតែប្រាក់១ ពាន់ (មួយថាលែនថ៍) គឺពិតជាមានតម្លៃខ្លាំងណាស់ ដែលមានតម្លៃស្មើ ៦០០០ ឌីណារី។ មួយឌេណារីគឺជាតម្លៃថ្លៃឈ្នួលមួយថ្ងៃរបស់អ្នកស៊ីឈ្នួល។ ដូច្នេះហើយ ប្រាក់១ ពាន់ គឺជាថ្លៃឈ្នួលប្រមាណ ៦០០០ ថ្ងៃ (ម្ភៃឆ្នាំ)! ដូច្នេះ អ្នកបាវដែលទទួលប្រាក់ ១ ពាន់ មានប្រាក់ដូចនឹង ប្រាក់ខែម្ភៃឆ្នាំ ដែលជាប្រាក់ច្រើនណាស់។
ចំនុចសំខាន់នៅត្រង់នេះ គឺមិនមែនបាវណាទទួលបានច្រើនជាងគេនោះទេ តែគឺថាចៅ ហ្វាយ មានចិត្តសប្បុរស ហើយអ្នកបម្រើរបស់គាត់គ្រប់គ្នា ទទួលបានអ្វីដែលមានតម្លៃណាស់ពីគាត់។
ចៅហ្វាយមិនចាំបាច់ត្រូវតែឱ្យប្រាក់ទៅបាវបម្រើគាត់នោះតេ តែគាត់ចង់ឱ្យពួកគេមានឱកាស ប្រើ ប្រាស់ប្រាក់នោះ ដើម្បីបង្កើតប្រាក់បន្ថែមទៀត។ គាត់អាចប្រាក់ទាំង ៨ពាន់ ទៅបាវបម្រើណា ដែល មានសមត្ថភាពជាងគេ។ តែផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានចែកប្រាក់ឱ្យពួកគេ ព្រោះគាត់ចង់ឱ្យពួកគេគ្រប់គ្នា មានឱកាស បង្កើតប្រាក់នោះបន្ថែមទៀត។
ព្រះអង្គបានប្រទានឱ្យគ្រប់គ្នា “ទៅតាម សមត្ថភាពរបស់គេ”។ នេះគឺជាគោលការណ៍របស់ព្រះគម្ពីរ (ម៉ាថាយ ១៣:៨, ២ កូរិនថូស ៨:៣, ៨:១១ និង លូកា ១២:២៨)។ ព្រះមិនប្រទានឱ្យយើងមានទំនួលខុសត្រូវ ឬធនធានលើសពីសមត្ថភាពដែលយើង អាចគ្រប់គ្រងវាបាននោះទេ។
នោះអ្នកដែលទទួល៥ពាន់ ក៏យកប្រាក់ទៅជួញបានចំណេញបាន៥ពាន់ទៀត ហើយអ្នកដែលទទួល២ពាន់ គាត់ធ្វើដូច្នោះដែរ ក៏បានចំណេញ២ពាន់ទៀត
២៥:១៦-១៧ បាវបម្រើពីរនាក់យល់ពីការទទួលខុសត្រូវដែលបានប្រគល់ឲ្យពួកគេ ហើយបានទៅធ្វើការភ្លាមៗ។
តែឯអ្នកដែលទទួលតែ១ពាន់ វាទៅជីកដីកប់ប្រាក់របស់ចៅហ្វាយវិញ
២៥:១៨ ប៉ុន្តែ បាវបំរើម្នាក់មិនបានធ្វើអ្វីទាល់តែសោះជាមួយនឹងប្រាក់ដែលបានប្រគល់ឲ្យគេនោះ។
យូរក្រោយមក ចៅហ្វាយរបស់បាវទាំងនោះត្រឡប់មកវិញ គិតបញ្ជីនឹងគេ
២៥:១៩ ម្តងទៀត ចៅហ្វាយចំណាយពេលយ៉ាងយូរនៅក្នុងការត្រឡប់មកវិញ (ខ៥; ២៤:៤៨)។ យ៉ាងណាម៉ិញ ពេលដែលគាត់បានវិលត្រឡប់មកវិញគាត់នឹងគិតបញ្ជីនឹងគេគ្រប់គ្នារៀងៗ ខ្លួនតាម ការដែលគេបានប្រព្រឹត្ត (១៦:២៧; ២ កូរិនថូស ៥:១០)។
ចំណែកអ្នកដែលបានទទួល៥ពាន់ ក៏យក៥ពាន់ទៀតមកជំរាបចៅហ្វាយថា លោកចៅហ្វាយ លោកបានប្រគល់ប្រាក់៥ពាន់មកខ្ញុំ មើល ខ្ញុំបានចំណេញ៥ពាន់ទៀត ចៅហ្វាយនិយាយថា ប្រពៃហើយ បាវល្អស្មោះត្រង់អើយ ឯងមានចិត្តស្មោះនឹងត្រួតរបស់បន្តិចនេះ ដូច្នេះ អញនឹងតាំងឲ្យឯងត្រួតលើរបស់ជាច្រើនទៅទៀត ចូរឲ្យឯងប្រកបដោយសេចក្ដីអំណររបស់ចៅហ្វាយឯងចុះ កាលអ្នកដែលទទួល២ពាន់បានមកដល់ នោះក៏ជំរាបថា លោកចៅហ្វាយ លោកបានប្រគល់២ពាន់មកខ្ញុំ មើល ខ្ញុំបានចំណេញ២ពាន់ទៀត ចៅហ្វាយនិយាយថា ប្រពៃហើយ បាវល្អស្មោះត្រង់អើយ ឯងមានចិត្តស្មោះនឹងត្រួតរបស់បន្តិចនេះ ដូច្នេះ អញនឹងតាំងឲ្យឯងត្រួតលើរបស់ជាច្រើនទៅទៀត ចូរឲ្យឯងប្រកបដោយសេចក្ដីអំណររបស់ចៅហ្វាយឯងចុះ
២៥:២០-២៣ វាពិតជាសំខាន់ណាស់ ដែលយើងកត់ចំនាំអំពី បាវបម្រើទាំង ២ ដែលប្រើប្រាក់របស់ពួកគេ ទទួលបាន ការឆ្លើយតបដូចគ្នា ពីចៅហ្វាយ។ វាមិនមែនអំពី ប្រាក់ដែលពួកគេរកបានទេ តែអំពីការដែល ពួកគេផ្ដល់ការបម្រើ ល្អ និងស្មោះត្រង់ទៅកាន់ចៅហ្វាយរបស់ខ្លួនវិញ។
ពាក្យគន្លឹនោះគឺ ភាពស្មោះត្រង់។ នៅពេលយើងបម្រើ វាមិនមែនជាភាព “ជោគជ័យ” ឬ “ជះឥទ្ធិពល” ឬ “មានប្រជាប្រិយ” នោះទេ ដែលសំខាន់នោះ។ អ្វីដែលសំខាន់នោះ គឺភាពស្មោះត្រង់ក្នុងការធ្វើអ្វីដែលចៅហ្វាយ របស់យើង ប្រាប់ឱ្យយើងធ្វើ។ តើ ចៅហ្វាយរបស់ខ្ញុំអាចជឿទុកចិត្តខ្ញុំឱ្យធ្វើអ្វីតាមបំណងព្រះហឬទ័យទ្រង់ទេ?
បើអ្នកជាបាវបម្រើរបស់ព្រះ គោល ដៅរបស់អ្នក គឺត្រូវតែមានភាពស្មោះត្រង់ជានិច្ច។ នៅពេលដែលចៅហ្វាយរបស់យើង (ព្រះយេស៊ូវ) ត្រឡប់មកវិញ (នៅពេលទ្រង់យាងមកជាលើកទីពីរ) ទ្រង់នឹងប្រទានរង្វាន់។ រង្វាន់សម្រាប់បាវបម្រើល្អ និងស្មោះត្រង់ គឺការបង្កើនទំនួលខុសត្រូវ និងចូលទៅក្នុងសេចក្ដីអំណររបស់ចៅហ្វាយ។ សេចក្ដីអំណរនេះ សម្ដៅទៅលើការចូល ទៅក្នុងនគរស្ថានសួគ៌ ដែលជានគរនៃសេចក្ដីអំណរ (រ៉ូម ១៤:១៧)!
ឯអ្នកដែលបានទទួល១ពាន់ វាក៏ចូលមកជំរាបចៅហ្វាយថា លោកចៅហ្វាយ ខ្ញុំដឹងថាលោកជាមនុស្សតឹងរ៉ឹងណាស់ លោកច្រូតនៅកន្លែងដែលមិនបានសាបព្រោះ ហើយប្រមូលនៅកន្លែងដែលមិនបានអុំ ដូច្នេះ ខ្ញុំនឹកខ្លាច ក៏ទៅកប់ប្រាក់១ពាន់នេះទុកក្នុងដី ហ៏ ខ្ញុំសូមប្រគល់របស់លោកជូនលោកវិញ
២៥:២៤-២៥ បាវបម្រើបានឱ្យប្រាក់ត្រឡប់ទៅចៅហ្វាយវិញ។ គាត់មិនបានធ្វើអ្វីជាមួយអ្វីដែលចៅហ្វាយ របស់គាត់ឱ្យទៅគាត់ នោះទេ។ កំហុសរបស់បាវបម្រើនេះ គឺថាគាត់មិនបានស្គាល់ចរិតលក្ខណៈពិតប្រាកដ របស់ចៅហ្វាយខ្លួននោះទេ។ គាត់គិតថា ចៅហ្វាយ គាត់គឺជា “មនុស្សតឹងរ៉ឹង” ជាជាងស្គាល់ថា គាត់គឺជាមនុស្សសប្បុរស ព្រមទាំងឱ្យឱកាសបាវ បម្រើ របស់គាត់ទៀត។
ចៅហ្វាយក៏ឆ្លើយតបថា បាវអាក្រក់ ហើយខ្ជិលច្រអូសអើយ បើឯងដឹងថា អញច្រូតនៅកន្លែងដែលមិនបានសាបព្រោះ ហើយប្រមូលនៅកន្លែងដែលមិនបានអុំ នោះគួរតែឯងបានយកប្រាក់ទៅ ផ្ញើទុកនឹងអ្នកចងការចុះ លុះដល់អញមកវិញ នោះនឹងបានប្រាក់អញ ទាំងដើម ទាំងការផង ដូច្នេះ ចូរដកប្រាក់១ពាន់នោះពីវាចេញ ឲ្យដល់អ្នកដែលមាន១ម៉ឺនវិញ
២៥:២៦ ការដែលនិយាយតាមពាក្យដែលបាវនោះបានរិះគន់ដល់គាត់នោះ ចៅហ្វាយមិនបានយល់ស្រប ថាវាជាការពិត
នោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានបណ្តោយឲ្យពាក្យរបស់បាវបំរើនោះថ្កោលទោសគាត់ ដោយខ្លួនឯងវិញ។
២៥:២៧-២៨ បាវបំរើអាចនឹងបង្កើនអ្វីដែលបានប្រគល់ឲ្យគាត់ដោយងាយស្រួលដោយការយកទៅដាក់ ជាមួយនឹងអ្នកចងការ។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានបាត់បង់គ្រប់យ៉ាងពេលដែលចៅហ្វាយបានយកប្រាក់ ដែលបានប្រគល់ឲ្យគាត់នោះវិញ។
ដ្បិតនឹងឲ្យដល់អស់អ្នកដែលមាន ហើយអ្នកនោះនឹងមានជាបរិបូរឡើង តែអ្នកណាដែលគ្មាន នោះនឹងត្រូវហូតយក ទាំងរបស់អ្វីដែលអ្នកនោះមានផង ឯបាវឥតប្រយោជន៍នោះ ចូរបោះវាចោលទៅឯទីងងឹតខាងក្រៅទៅ នៅទីនោះនឹងយំ ហើយសង្កៀតធ្មេញ។
២៥:២៩-៣០ មេរៀននៅក្នុងការប្រៀបប្រដូចគឺថា ក្តីរំពឹងចំពោះការយាងវិលត្រឡប់មកវិញជាលើកទីពីរ របស់ព្រះយេស៊ូវគួរតែបណ្តាលចិត្តដល់គ្រីស្ទានគ្រប់គ្នាឲ្យបំរើ។ ព្រះយេស៊ូវបំពាក់បំប៉នមនុស្សឱ្យបម្រើ ព្រះអង្គ។ ទ្រង់ឱ្យរង្វាន់ទៅកាន់ បាវបម្រើល្អ និងស្មោះត្រង់ ដូច្នេះហើយយើងគួរតែប្រើអ្វី ដែលទ្រង់បាន ប្រទានឱ្យយើង ដើម្បីសាងសង់នគរទ្រង់នៅ លើផែនដីនេះ។ អស់អ្នកដែលបានប្រើអ្វី ដែលព្រះបានប្រទានឲ្យគេនៅក្នុងការបំរើព្រះអង្គនឹងត្រូវបានបំពាក់ប្រដាប់ដើម្បីឲ្យបានធ្វើការកាន់តែច្រើនឡើងនៅក្នុងរាជ្យនគររបស់ព្រះអង្គ។ អ្នកដែលមិនប្រើ នឹងបាត់បង់អ្វីដែលគេមិនបានប្រើនោះ ហើយមិនបានចូលទៅក្នុងរាជ្យនគររបស់ព្រះអង្គឡើយ។
ការជំនុំជំរះគ្រប់ជាតិសាសន៍ទាំងអស់
តែកាលណាកូនមនុស្សនឹងមក ក្នុងសិរីល្អរបស់លោក មានទាំងពួកទេវតាបរិសុទ្ធទាំងអស់គ្នាមកជាមួយ នោះលោកនឹងឡើងគង់លើបល្ល័ង្ករុងរឿងឧត្តមរបស់លោក រួចគ្រប់ទាំងសាសន៍នឹងត្រូវប្រមូលគ្នា នៅចំពោះលោក ហើយលោកនឹងញែកគេចេញពីគ្នា ដូចជាអ្នកគង្វាល ដែលញែកចៀមចេញពីពពែដែរ រួចនឹងដាក់ចៀមនៅខាងស្តាំ ហើយពពែនៅខាងឆ្វេង
២៥:៣១ ព្រះយេស៊ូវកំពុងតែបង្រៀនអំពីសារៈសំខាន់នៃការត្រៀមខ្លួនជាស្រេចសម្រាប់ការយាងត្រឡប់មក វិញរបស់ព្រះអង្គ។ ពេលនេះព្រះអង្គរៀបរាប់ពីការជំនុំជំរះដែលនឹងកើតឡើងពេលដែលព្រះអង្គយាងត្រឡប់ មកវិញ។ ព្រះយេស៊ូវគឺជា “កូនមនុស្ស” ដែលនឹងមកក្នុងសិរីល្អរបស់ព្រះអង្គក្នុងនាមជាស្តេចដើម្បីមក សោយរាជ្យលើផែនដី។
២៥:៣២-៣៣ មនុស្សទាំងអស់នឹងត្រូវប្រមូលមកនៅខាងមុខបល្ល័ង្ករបស់ព្រះអង្គ (១៣:៤១; ១៣:៤៩; ២៤:៣១) ហើយព្រះអង្គនឹងជំនុំជំរះ “គ្រប់ជាតិសាសន៍” គឺជា មនុស្សទាំងអស់នៅក្នុងពិភពលោក។ នៅចុងបំផុត ព្រះយេស៊ូវនឹងញែកមនុស្សម្នាក់ៗចេញជាពីរក្រុម ដូចជាអ្នកគង្វាលចៀមញែកចៀមចេញពី ពពែនៅចុងបញ្ចប់នៃថ្ងៃនិមួយៗដែរ។
នោះលោកដ៏ជាស្តេច នឹងមានបន្ទូលទៅពួកអ្នកដែលនៅខាងស្តាំថា ឱពួកអ្នកដែលព្រះវរបិតាយើងបានប្រទានពរអើយ ចូរមកទទួលមរដកចុះ គឺជានគរដែលបានរៀបចំទុកសំរាប់អ្នករាល់គ្នា តាំងពីកំណើតលោកីយមក ពីព្រោះយើងបានឃ្លាន ហើយអ្នករាល់គ្នាបានឲ្យបរិភោគ យើងបានស្រេក ហើយអ្នករាល់គ្នាបានឲ្យផឹក យើងជាអ្នកដទៃ ហើយអ្នករាល់គ្នាបានទទួលយើង យើងនៅអាក្រាត ហើយអ្នករាល់គ្នាបានស្លៀកពាក់ឲ្យយើង យើងបានឈឺ ហើយអ្នករាល់គ្នាបានមកសួរយើង ក៏ជាប់គុក ហើយអ្នករាល់គ្នាបានមកឯយើង
២៥:៣៤-៣៦ អស់អ្នកដែលបានដាក់នៅខាងស្តាំរបស់ព្រះអង្គគឺជា “ពួកអ្នកដែលព្រះវរបិតាយើង បានប្រទានពរ”។ ប្រយោគនេះនៅក្នុងភាសាក្រិចបង្ហាញថាគេបានទទួលព្រះពរពីព្រះកាលពីមុន ហើយបន្តទទួលបាន ព្រះពរដល់ពេលឥលូវនេះ។ ពួកគេទទួលបានព្រះពរក្នុងពេលឥលូវនេះគ្រា ដែលគេទទួលបាននគរព្រះ ជាមរតក ប៉ុន្តែតាមការពិតពួកគេមានព្រះពរ “តាំងពីមុនដើមកំណើតលោកីយ មក” ដោយព្រោះតែ ពេលនោះជាពេលដែលព្រះវរបិតាបានរៀបចំនគរសម្រាប់ពួកគេ (អេភេសូ ១:៤, ១:១១; វិវរណៈ ១៣:៨)។ ការនេះបង្ហាញថាសេចក្តីសង្រ្គោះរបស់ពួកគេគឺជាអំណោយទាននៃព្រះគុណ នៃព្រះ មិនមែនជា អ្វីដែលពួកគេទទួលបានដោយការប្រព្រឹត្តិរៀបរាប់នៅក្នុង ខ៣៥-៣៦ នោះឡើយ។
នោះពួកមនុស្សសុចរិតនឹងទូលសួរទ្រង់ថា ព្រះអម្ចាស់អើយ តើយើងខ្ញុំបានឃើញទ្រង់ស្រេកឃ្លាន ហើយបានថ្វាយទ្រង់សោយពីកាលណា តើយើងខ្ញុំបានឃើញទ្រង់ជាអ្នកដទៃ ហើយបានទទួលទ្រង់ពីកាលណា ឬទ្រង់អាក្រាត ហើយបានបំពាក់ថ្វាយទ្រង់ពីកាលណា តើយើងខ្ញុំបានឃើញទ្រង់ឈឺ ឬជាប់គុក ហើយបានមកឯទ្រង់ពីកាលណា
២៥:៣៧-៣៩ ពេលនេះពួកគេត្រូវបានហៅថា “មនុស្សសុចរិត” ដោញព្រោះតែព្រះយេស៊ូវជាចៅក្រម ទើបតែបានប្រកាសថាពួកគេសុចរិត។ សូមកត់សម្គាល់ថា នេះមិនមែនជាពេលដែលព្រះយេស៊ូវជំនុំជំរះ ពួកគ្រីស្ទាននោះឡើយ។ គ្រីស្ទានដឹងថាពួកគេបានសង្រ្គោះដោយព្រះគុណតាមរយៈសេចក្តីជំនឿលើ ព្រះគ្រីស្ទ ហើយបានជ្រើសរើសបំរើព្រះអង្គ។ ប៉ុន្តែសូមចំណាំថានៅក្នុងខទាំងនេះថាពួក “មនុស្សសុចរិត” មានការភ្ញាក់ផ្អើល ដោយព្រោះតែពួកគេមិនបានដឹងថាគេបានធ្វើអ្វីមួយចំពោះព្រះយេស៊ូវនោះឡើយ។ ពួកគេដឹងថាពួកគេបានធ្វើកិច្ចការសប្បុរសទាំងនេះចំពោះមនុស្ស ប៉ុន្តែពួកគេមិនបានគិតថា គេបានធ្វើចំពោះព្រះយេស៊ូវនោះឡើយ។
នោះស្តេចនឹងឆ្លើយទៅគេថា យើងប្រាប់អ្នករាល់គ្នាជាប្រាកដថា ដែលអ្នករាល់គ្នាបានធ្វើការទាំងនោះ ដល់អ្នកតូចបំផុតក្នុងពួកបងប្អូនយើងនេះ នោះឈ្មោះថា បានធ្វើដល់យើងដែរ
២៥:៤០ ព្រះយេស៊ូវនឹងប្រទានរង្វាន់ដល់មនុស្សចំពោះកិច្ចការសប្បុរសដែលគេធ្វើចំពោះ “អ្នកតូចបំផុត ក្នុងពួកបងប្អូនយើង”។ នៅក្នុងដំណឹងល្អម៉ាថាយ “បងប្អូន ”របស់ព្រះយេស៊ូវ សំដៅលើសិស្សរបស់ ព្រះអង្គ (គឺជា គ្រប់គ្នាដែលធ្វើតាមបំណងព្រះហឫទ័យនៃព្រះ ១២:៤៩-៥០; ២៨:១០)។ ព្រះយេស៊ូវ សន្យាថានឹងគង់នៅជាមួយនឹងសិស្សព្រះអង្គក្នុងពេល ដែលគេចេញទៅ គ្រប់ជាតិសាសន៍ក្នុងនាម ជាតំណាងរបស់ព្រះអង្គ (២៨:១៩-២០)។ ហេតុនេះហើយ គ្រប់ទាំងការល្អ ដែលមនុស្សធ្វើចំពោះសិស្ស របស់ព្រះអង្គ ព្រះអង្គប្រទានរង្វាន់ដល់គេដូចដែលគេបានប្រព្រឹត្តិចំពោះ ព្រះអង្គផ្ទាល់ (១០:៤០-៤២)។
ដូច្នេះហើយ ព្រះយេស៊ូវកំពុងតែបង្រៀនថាមនុស្សនឹងត្រូវជំនុំជំរះ អាស្រ័យលើការដែលពួកគេប្រព្រឹត្តិ ចំពោះអ្នកនាំសារដែលព្រះអង្គចាត់ពួកគេឲ្យទៅ។ ការដែលទទួល អ្នកនាំសាររបស់ព្រះយេស៊ូវគឺ បានទទួលព្រះអង្គ(១៨:១-៥)។ សេចក្តីសប្បុរស ដែលបានបង្ហាញដល់ពួកគេ គឺជាសេចក្តីសប្បុរស ដែលបានបង្ហាញដល់ព្រះអង្គ ហើយព្រះអង្គនឹងប្រទានពរដល់អស់អ្នកណា ដែលប្រព្រឹត្តិយ៉ាងដូច្នេះ ជាមួយនឹងអំណោយទាននៃសេចក្តីសង្រ្គោះដោយព្រះគុណព្រះអង្គ។
រួចទ្រង់នឹងមានបន្ទូលទៅពួកខាងឆ្វេងទៀតថា ពួកអ្នករាល់គ្នាដែលត្រូវបណ្តាសាអើយ ចូរថយពីអញចេញ ទៅក្នុងភ្លើងដែលឆេះអស់កល្បជានិច្ច ដែលបានរៀបចំទុកសំរាប់អារក្ស ហើយនឹងពួកទេវតារបស់វាវិញ
២៥:៤១ ការដែលប្រៀបធៀបខនេះជាមួយនឹងខទី ៣៤បង្ហាញពីភាពខុសគ្នារវាងពីលទ្ធផលពីរ ដែលនឹងកើតមានឡើងនៅក្នុងថ្ងៃជំនុំជំរះ។ មនុស្សម្នាក់ៗអាចនឹងត្រូវបានប្រាប់ថា “មក” ឬថា “ថយពីអញចេញ”; ហើយនឹង “បានប្រទានពរ” ឬត្រូវ “បណ្តាសា”; ហើយនឹង “ទទួលមរដកចុះ គឺជានគរដែលបានរៀបចំទុកសំរាប់អ្នករាល់គ្នា” ឬ ទៅក្នុង “ភ្លើងដែលឆេះអស់កល្បជានិច្ច ដែលបានរៀបចំទុកសំរាប់អារក្ស ហើយនឹងពួកទេវតារបស់វា”។
វាពិតជាសំខាន់ខ្លាំងណាស់នៅក្នុងការនឹកចាំថា ព្រះមិនបានរៀបចំស្ថាននរកសម្រាប់មនុស្សនោះឡើយ ប៉ុន្តែព្រះអង្គបានរៀបចំស្ថានសួគ៌សម្រាប់មនុស្សវិញ។ រាជ្យនគរស្ថានសួគ៌ត្រូវបានរៀបចំសម្រាប់មនុស្ស “តាំងពីកំណើតលោកីយមក” ដែលបង្ហាញថា នេះតែងតែជាបំណងព្រះហឫទ័យព្រះសម្រាប់មនុស្ស នៅក្នុងការទទួលបានរាជ្យនគរទុកជាមរដក។ យ៉ាងណាម៉ិញ ភ្លើងដែលឆេះអស់កល្បជានិច្ច មិនត្រូវបានរៀបចំតាំងពីកំណើតលោកីយមកនោះឡើយ ហើយក៏មិនបានរៀបចំសម្រាប់មនុស្សដែរ។ វាត្រូវបានរៀបចំសម្រាប់អារក្ស ហើយនឹងពួកទេវតារបស់វា (អារក្ស)។ វាដោយព្រោះតែមនុស្សបានធ្វើតាម គំរូរបស់អារក្សហើយនឹងពួកទេវតារបស់វាដោយការបដិសេធ ហើយនឹងបះបោរទាស់នឹងព្រះ ដែលពួកគេនឹងត្រូវបញ្ជូនទៅក្នុងស្ថាននរកដែរតែប៉ុណ្ណោះ។
ពីព្រោះអញបានឃ្លាន តែឯងរាល់គ្នាមិនបានឲ្យបរិភោគទេ អញបានស្រេក តែឯងរាល់គ្នាមិនបានឲ្យផឹកទេ អញជាអ្នកដទៃ តែឯងរាល់គ្នាមិនបានទទួលសោះ អញនៅអាក្រាត តែឯងរាល់គ្នាមិនបានស្លៀកពាក់ឲ្យអញទេ អញក៏ឈឺ ហើយនៅជាប់គុក តែឯងរាល់គ្នាមិនបានមកសួរសោះ
២៥:៤២-៤៣ ពួកអ្នកដែលត្រូវបណ្តាសាបានបង្ហាញពីការបដិសេធរបស់ពួកអ្នកចំពោះព្រះយេស៊ូវ ដោយការដែលគេមិនបានយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះអ្នកនាំសារ របស់ព្រះអង្គ។
រួចគេនឹងទូលសួរទ្រង់ថា ព្រះអម្ចាស់អើយ តើយើងខ្ញុំបានឃើញទ្រង់ឃ្លាន ឬស្រេក ឬជាអ្នកដទៃ ឬនៅអាក្រាត ឬឈឺ ឬជាប់គុក ហើយមិនបានទៅជួយទ្រង់នោះពីកាលណា នោះទ្រង់នឹងមានបន្ទូលតបថា អញប្រាប់ឯងរាល់គ្នាជាប្រាកដថា ដែលមិនបានធ្វើការទាំងនោះ ដល់អ្នកយ៉ាងតូចបំផុត ក្នុងពួកអ្នកទាំងនេះ នោះឈ្មោះថាមិនបានធ្វើដល់អញដែរ
២៥:៤៤ ការពិតដែលថា ទាំងពួកអ្នកដែលត្រូវបានប្រទានពរ (ខ៣៧-៣៩) ហើយនឹងពួកអ្នក ដែល ត្រូវបណ្តាសា (ខ៤៤) មានអារម្មណ៍ភ្ញាក់ផ្អើល មានសារៈសំខាន់ខ្លាំងណាស់។ គ្មានអ្នកណាម្នាក់ក្នុង ចំណោមអ្នកទាំងនោះដឹងថា ការប្រព្រឹត្តិរបស់ពួកគេចំពោះគ្រីស្ទានអាចកំណត់ពីរបៀដែលគេនឹងត្រូវ ជំនុំជំរះនោះឡើយ។
២៥:៤៥ ពួកគេមិនបានដឹងថាព្រះយេស៊ូវបានរាប់សិស្សរបស់ព្រះអង្គយ៉ាងជិតស្និតចំពោះអ្វី ដែលគេ ធ្វើដាក់ពួកសិស្ស គឺជាការដែលគេធ្វើដាក់ព្រះអង្គនោះឡើយ។ ហេតុនេះហើយ ពួកគេបានជួបផ្ទាល់ ជាមួយនឹងព្រះយេស៊ូវជាច្រើនដងដោយមិនបានដឹងទាល់តែសោះ ហើយក៏បានជួយព្រះអង្គឬមិនបាន ជួយព្រះអង្គផងដែរ។
ឯពួកអ្នកទាំងនោះនឹងថយទៅ មានទោសអស់កល្បជានិច្ច តែពួកសុចរិតនឹងចូលទៅក្នុងជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចវិញ។
២៥:៤៦ ពាក្យដែលបកប្រែមកថា “អស់កល្បជានិច្ច” (αἰώνιον) មានន័យថា “ថិតថេរនៅជារៀងរហូត” ឬ “នៅក្នុងជំនាន់ដែលនឹងត្រូវមក”។
ជីវិតអស់កល្បជានិច្ចគឺជាការដែលបាននៅជាមួយព្រះនៅក្នុងជំនាន់ដែលនឹងត្រូវមក ហើយជំនាន់នោះ នឹងថិតថេរនៅជារៀងរហូត។ យើងអានអំពីការនេះនៅក្នុង វិវរណៈ ជំពូកទី ២១ និង ២២។ ការដាក់ទោសអស់កល្បជានិច្ចគឺជាការដែលត្រូវដាច់ចេញពីព្រះនៅក្នុងជំនាន់ដែលត្រូវមក ហើយនឹង ថិតថេរនៅជារៀងរហូត។ ប៉ុន្តែ តើអ្វីទៅជាការដាក់ទោសយ៉ាងពិតប្រាកដ? ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូល អំពីព្រលឹង និងរូបកាយដែលនឹងត្រូវ “វិនាសទៅក្នុងនរក” (១០:២៨) ហើយនឹងពីផ្លូវដែលងាយស្រួល “ដែលនាំទៅឯសេចក្ដីហិនវិនាស” (៧:១៣)។ ដូច្នេះហើយ មើលទៅការដាក់ទោសគឺជា ការធ្វើអោយវិនាស (២ ថែស្សាឡូនីច ១:៩)។ ការពិតដែលថាវាគឺជា “ការដាក់ទោសអស់កល្បជានិច្ច” មានន័យថា ការធ្វើអោយវិនាស គឺថិតថេរនៅជារៀងរហូត នៅក្នុងជំនាន់ដែលនឹងត្រូវមក។
