ហេតុការណ៍នៅគ្រាចុងបំផុត
កាលព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់កំពុងតែយាងចេញពីព្រះវិហារទៅ នោះពួកសិស្សក៏មកចង្អុលបង្ហាញអស់ទាំងមន្ទីរនៃព្រះវិហារ ថ្វាយទ្រង់ទត តែទ្រង់មានបន្ទូលទៅគេថា អ្នករាល់គ្នាឃើញវត្ថុទាំងនេះឬទេ ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាជាប្រាកដថា នៅទីនេះនឹងគ្មានថ្មនៅត្រួតលើថ្ម ដែលមិនត្រូវទំលាក់ចុះនោះទេ
២៤:១ នេះគឺជា ព្រះវិហារទីពីរដែលបានសាងសង់នៅក្នុងទីក្រុងយេរូសាឡិម។ ព្រះវិហារទីមួយត្រូវបានសាង សង់ដោយស្តេចសាឡូម៉ូនចាប់ពីឆ្នាំ ៩៦៥មុន គ,ស ដល់ឆ្នាំ ៩៥៧ មុន គ,ស ហើយត្រូវបានបំផ្លាញដោយ ចក្រភពបាប៊ីឡូននៅក្នុងឆ្នាំ ៥៨៦ មុន គ,ស។ បន្ទាប់ពីការនិរទេសទៅបាប៊ីឡូន ពួកសាសន៍យូដាបានវិល ត្រឡប់មកទីក្រុងយេរូសាឡិមវិញហើយបានសាងសង់ព្រះវិហារតូចជាងមុនចាប់ពីឆ្នាំ ៥៣៧ មុន គ,ស ដល់ឆ្នាំ ៥១៦ មុន គ,ស។ ស្តេចហេរ៉ូឌបានពង្រីកព្រះវិហារនេះនៅក្នុងឆ្នាំ ១៩មុន គ,ស។
ទីធ្លានៅក្នុងព្រះវិហារមិនត្រូវបានសាងសង់រួចរហូតដល់ឆ្នាំ ៦៤ គ,ស។ ព្រះវិហារត្រូវបានសាងសង់ដោយថ្ម កំបោររលោងដែលមានទំហ៊ំ ១៤៤០០០ ម៉ែត្រការ៉េ (គ្របដណ្តប់ទំហ៊ំមួយភាគប្រាំមួយនៃទីក្រុងយេរូសាឡិម)។ សំណង់ព្រះវិហារមានទំហ៊ំធំណាស់ ប្រវែងបណ្តោយ ៤៦០ ម៉ែត្រ ទទឹង ៣០០ ម៉ែត្រ និងកំពស់ ៤៦ម៉ែត្រ។ ថ្មដែលធំជាងគេមានប្រវែង ២៥ម៉ែត្រ ហើយមានទំងន់ធ្ងន់ជាង ១០០ តោន។ ជាព្រះវិហារដែលមានទំហ៊ំធំ ជាងគេនៅក្នុងពិភពលោកនាជំនាន់នោះ។ ពួកសាសាន៍យូដាចាត់ទុកព្រះវិហារនោះថា ជានិមិត្តសញ្ញានៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះចំពោះអ៊ីស្រាអែល (យេរេមា ៧; យ៉ូហាន ៨:៣១-៥៩)។ ពួកគេមិនដែលគិតថាព្រះវិហារនោះនឹងត្រូវបំផ្លាញនោះឡើយ។
២៤:២ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលយ៉ាងច្បាស់ដល់សិស្សរបស់ព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គមានបន្ទូលថា “នឹងគ្មានថ្មនៅ ត្រួតលើថ្ម ដែលមិនត្រូវទំលាក់ចុះនោះទេ។” សូមពិចារណាពីទំហ៊ំរបស់ថ្មទាំងនោះ ស្តាប់មើលទៅហាក់បីដូចជា មិនអាចទៅរួចនោះឡើយចំពោះពួកសិស្សទាំងអស់។ ប៉ុន្តែសេចក្តីទំនាយរបស់ព្រះយេស៊ូវបានសម្រេចនៅក្នុងឆ្នាំ ៧០ គ,ស ពេលដែលពួករ៉ូមាំងក្រោមការដឹកនាំរបស់ថាយថាស់ (អានទីតុស) បំផ្លាញទីក្រុងយេរូសាឡិម។ អ្នកប្រវត្តិវិទូរសាសន៍យូដាលោកចូសេហ្វឹស ដែលបានរស់នៅក្នុងពេលដែលព្រឹត្តិការណ៍នេះកើតឡើង បានប្រាប់ យើងទាំងអស់គ្នាថា ពួករ៉ូម៉ាំងបានបំផ្លាញព្រះវិហារ និងតំបន់ជុំវិញព្រះវិហារទាំងស្រុង រាបដល់ដីដែលអាចភ្ជួរ ដូចជាដីចំការបាន!
យ៉ាងណាមិញ ពួករ៉ូម៉ាំងមិនដែលមានបំណងនៅក្នុងការបំផ្លាញក្រុងយេរូសាឡិមនោះឡើយ។ ពេលដែលពួកគេ ហ៊ុំព័ទ្ធទីក្រុងនោះ ថាយថាស់ (ទីតុស) បានដាក់បញ្ជារដល់ពលទាហ៊ានរបស់គាត់អោយចាប់គ្រប់គ្រង ប៉ុន្តែមិន ត្រូវបំផ្លាញទីក្រុងនោះឡើយ។ ប៉ុន្តែក្នុងពេលដែលធ្វើសង្រ្គាមនោះ ក្រុងយេរូសាឡិមនិងព្រះវិហារត្រូវបានបំផ្លាញ ។ ព្រះវិហារត្រូវបានបិទដោយមាស ដូច្នេះនៅពេលដែលត្រូវភ្លើងឆេះ មាសទាំងនោះបានរលាយ ហើយហូរចូល ទៅក្នុងចន្លោះថ្មធំៗទាំងនោះ។ ក្រោយនោះមក ដើម្បីអាចប្រមូលយកមាសបាន ពួករ៉ូម៉ាំងបានរុះរើថ្មទាំងនោះ មួយដុំម្តងៗ រហូតដល់គ្មានថ្មណាមួយនៅត្រួតពីលើគ្នានោះឡើយ។ ហើយថ្មទាំងនោះក៏ “ត្រូវបានទម្លាក់ចុះ” ទៅក្នុងជ្រលងឃីដ្រុន។ ដូច្នេះហើយពួករ៉ូម៉ាំងបានធ្វើតាមអ្វីដែលពួកគេគ្រោងទុកនោះឡើយនៅក្នុងពេលនោះ ប៉ុន្តែពួកគេបានធ្វើដូចជាអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលពីការនោះថាពួកគេនឹងធ្វើការនោះកាលពីសែសិប ឆ្នាំមុន!
រួចកាលទ្រង់គង់លើភ្នំដើមអូលីវ នោះពួកសិស្សមកឯទ្រង់ដោយឡែក ទូលសួរថា សូមប្រាប់យើងខ្ញុំ តើការទាំងនេះកាលណានឹងមកដល់ តើមានទីសំគាល់ណាពីទ្រង់យាងមក ហើយពីបំផុតកល្ប
២៤:៣ ព្រះយេស៊ូវយាងចេញពីព្រះវិហារ ហើយយាងទៅភ្នំដើមអូលីវ។ ទីកន្លែងនេះពិតជាមានសារៈសំខាន់នៅក្នុងការបង្រៀនពីការយាងមកជាលើកទីពីររបស់ ព្រះយេស៊ូវ។ បន្ទាប់ពីការរស់ពីសុគតឡើងវិញ ព្រះយេស៊ូវបានយាងលើពពកឡើងទៅស្ថានសួគ៌នៅត្រង់ ភ្នំដើមអូលីវ ហើយព្រះអង្គនឹងយាងត្រឡប់មកវិញបែបដូចគ្នានោះដែរគឺត្រង់ភ្នំដើមអូលីវក្នុងការយាងមក ជាលើកទីពីររបស់ព្រះអង្គ (កិច្ចការ ១:៩-១១; សាការី ១៤:៣-៤)។
អ្វីដែលពួកសិស្សបានសួរនោះ គឺមានទាក់ទងជាមួយនឹងព្រឹត្តិការណ៏ពីរ (១) តើព្រះវិហារនឹងត្រូវបំផ្លាញនៅពេលណា? ហើយ (២) តើអ្វីជាទីសំគាល់នៃការយាងត្រឡប់មកវិញ របស់ព្រះយេស៊ូវនិងពេលវេលាចុងក្រោយ?
ព្រះយេស៊ូវទើបតែមានព្រះបន្ទូលថា ព្រះវិហារនឹងត្រូវបំផ្លាញ ដូច្នេះហើយពួកសិស្សសួរថា តើការនោះ នឹងកើតឡើងនៅពេលណា។ ចម្លើយរបស់ព្រះយេស៊ូវគឺថា ការនោះនឹងកើតឡើងនៅក្នុងពេល ដែលមនុស្សក្នុងជំនាន់គេនៅមានជីវិតនៅឡើយ (ខ៣៤ ដូច្នេះហើយ នៅក្នុងរយៈពេល៤០ឆ្នាំក្រោយមក) ប៉ុន្តែមិនកើតឡើងភ្លាមៗនោះឡើយ ដោយព្រោះតែនឹងមានព្រឹត្តិការណ៏ផ្សេងទៀតដែលត្រូវកើតឡើង ជាមុន។ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលប្រាប់ដល់សិស្សរបស់ព្រះអង្គ ពីព្រឹត្តិការណ៏ទាំងនេះនៅក្នុង ខ៤-១៤ ហើយបន្ទាប់មកមានបន្ទូលពីពេលវេលាដែលព្រះវិហារនឹងត្រូវបំផ្លាញនៅក្នុងខ ១៥-២២។
សម្រាប់សំនួរទីពីរ ពាក្យនៅក្នុងភាសាក្រិចដែលបកប្រែមកថា “យាងមក” (παρουσία) ជា ពាក្យដែលត្រូវបានប្រើសម្រាប់ការយាងមកដល់របស់ព្រះមហាក្សត្រមួយអង្គ។ ដូច្នេះហើយ ពួកសិស្សគឺសួរ ព្រះយេស៊ូវថា តើពេលណាដែលព្រះអង្គនឹងតាំងរាជ្យរបស់ព្រះអង្គ ហើយចាប់សោយរាជ្យក្នុងនាមជា ព្រះមហាក្សត្រនៅក្នុងក្រុងយេរូសាឡិម (ដែលជាការបញ្ចប់យុគសម័យបចុប្បន្ន ហើយចាប់ផ្តើមក យុគសម័យថ្មីមួយនៃសេចក្តីសុចរិត)។ ពួកគេមិនបានគិតអំពីការយាងមកជាលើកទីពីរ ពីស្ថានសួគ៌ថា នឹងកើតមានឡើង នៅក្នុងពេលខាងមុខដ៏យូរអង្វែងនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេ “ស្មានថា នគរព្រះរៀបនឹងលេចមកភ្លាម” (លូកា ១៩:១១; កិច្ចការ ១:៦)។ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលពី ការយាងមកជាលើកទីពីររបស់ព្រះអង្គដើម្បីសោយរាជ្យនៅក្នុង ខ២៧-៣៣ ហើយបន្ទាប់មក ឆ្លើយនឹ ងសំនួររបស់ពួកគេដោយមានបន្ទូលថានឹងគ្មានទីសំគាល់ពីការនោះឡើយ (ខ៣៦-៣៧)។ ការយាងមក ដើម្បីសោយរាជ្យរបស់ព្រះអង្គនឹងមិនមានការប្រាប់ឲ្យដឹងមុនឡើយ។ ហេតុនេះហើយ អ្នកដើរតាម ព្រះអង្គគ្រប់ជំនាន់ទាំងអស់ត្រូវតែត្រៀមខ្លួនជាស្រេចគ្រប់ពេលវេលា (២៤:២៩-២៥:៤៦)។
មានគ្រូបង្រៀនព្រះគម្ពីរជាច្រើនបានឃើញពីសារ សម្រាប់យើងទាំងអស់គ្នានៅក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន អំពីពេលវេលាចុងក្រោយនៅក្នុងខ ៤-៣៥។ ដូចជាពិធីបុណ្យរំលងដែលធ្លាប់ជាព្រឹត្តិការណ៏ប្រវត្តិសាស្រ្ត នៅក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តរបស់អ៊ីស្រាអែល (និក្ខមនំ ១២) ដែលជាការបង្ហាញពីផែនការណ៏ របស់ព្រះជាមុនសម្រាប់ការប្រោសលោះពិភពលោក (យ៉ូហាន ១:២៩; ១ កូរិនថូស ៥:៧; ១ ពេត្រុស ១:១៨-១៩); ដូចគ្នានេះដែរ ការបំផ្លាញព្រះវិហារក៏ជាព្រឹត្តិការណ៏ប្រវត្តិសាស្រ្ត នៅក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តរបស់អ៊ីស្រាអែលផងដែរ ក៏នឹងបង្ហាញដល់យើងទាំងអស់ជាមុនពីអ្វីដែលនឹង ត្រូវកើតមានឡើងនៅក្នុងពេលវេលាចុងក្រោយបង្អស់។ ការបកស្រាយអំពីការនេះនឹងមាននៅក្នុងប្រអប់។
សំនួរទី ១: តើព្រះវិហារនឹងត្រូវបំផ្លាញនៅពេលណា?
ព្រះយេស៊ូវទ្រង់មានបន្ទូលឆ្លើយថា ចូរប្រយ័ត ក្រែងអ្នកណានាំអ្នករាល់គ្នាឲ្យវង្វេង ដ្បិតនឹងមានមនុស្សជាច្រើន យកឈ្មោះខ្ញុំមកនិយាយថា ខ្ញុំនេះជាព្រះគ្រីស្ទ ហើយអ្នកទាំងនោះនឹងនាំមនុស្សជាច្រើនឲ្យវង្វេងចេញផង
២៤:៤-៥ ព្រះយេស៊ូវបានដាស់តឿនសិស្សព្រះអង្គមិនត្រូវអោយចាញ់បញ្ឆោតរបស់មនុស្សដែលមកដោយ នូវព្រះនាមព្រះអង្គ តែជាព្រះមេស៊ីក្លែងក្លាយឡើយ។ នៅក្នុងជំនាន់នេះ (ចាប់ពី ឆ្នាំ៣០ គ,ស ដល់ ឆ្នាំ ៧០ គ,ស) មានព្រះមេស៊ីក្លែងក្លាយមួយចំនួនដែលព្យាយាមដឹកនាំប្រជាជនសាសន៍យូដាទាស់ ជាមួយនឹងរ៉ូម។ នៅចុងបំផុត នៅក្នុងឆ្នាំ ៦៦ គ,ស ពួកសាសន៍យូដាពិតជាបានបះបោរតាមការដឹកនាំប្រឆាំងនឹងរ៉ូម ដែលនាំអោយក្រុងយេរូសាឡិម និងព្រះវិហារត្រូវបានបំផ្លាញ។
អ្នករាល់គ្នានឹងឮនិយាយពីចំបាំង នឹងដំណឹងពីចំបាំង នោះកុំឲ្យមានចិត្តថប់បារម្ភឡើយ ដ្បិតការទាំងនោះត្រូវតែមកដល់ តែនោះពុំទាន់ដល់ចុងបំផុតនៅឡើយទេ ពីព្រោះសាសន៍១នឹងលើកគ្នាទាស់នឹងសាសន៍១ នគរ១ទាស់នឹងនគរ១ ហើយនឹងកើតមានអំណត់ ជំងឺអាសន្នរោគ នឹងកក្រើកដីនៅកន្លែងផ្សេងៗ តែការទាំងនោះជាដើមចមនៃសេចក្ដីទុក្ខទេ
២៤:៦-៨ បន្ទាប់មក ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលអំពីចំនុចបីយ៉ាងថាមិនមែនជាទីសំគាល់នោះឡើយ:សង្រ្គាម រញ្ជួយផែនដីនិងគ្រោះរាំងស្ងួត។ ការនេះនឹងកើតឡើងគ្រប់ពេលវេលា ដូច្នេះការនេះមិនមែនជាទីសំគាល់ នៃពេលវាចុងក្រោយនោះឡើយ។
គ្រានោះ គេនឹងបញ្ជូនអ្នករាល់គ្នាទៅឲ្យមានសេចក្ដីវេទនា ព្រមទាំងសំឡាប់អ្នករាល់គ្នា ហើយគ្រប់ទាំងសាសន៍នឹងស្អប់អ្នករាល់គ្នា ដោយព្រោះឈ្មោះខ្ញុំ
២៤:៩ ព្រះយេស៊ូវរៀបរាប់ពីការបៀតបៀនដែលពួកសិស្សរបស់ព្រះអង្គគួរតែបានដឹងថានឹងកើតមានឡើង នៅក្នុងជំនាន់នេះ (ម៉ាថាយ ១០:២២; យ៉ូហាន ១៥:១៨-១៩; ១ យ៉ូហាន ៣:១៣)។ ដំបូងបំផុត ការបៀតបៀនចំពោះគ្រីស្ទានកើតឡើងពីពួកសាឌូស៊ី និងពួកផារិស៊ី នៅចន្លោះឆ្នាំ ៣៥-៤០គ,ស ដែលបង្ខំឲ្យពួកគ្រីស្ទានភៀសខ្លួនចេញពីក្រុង យេរូសាឡិម (កិច្ចការ ៤:១-៣, ៥:១៧-១៨, ៨:១-៣)។ បន្ទាប់មក ការបៀតបៀនបានកើតមានឡើងដោយ ស្តេចហេរ៉ូដ អ័គ្រីផា នៅក្នុងឆ្នាំ ៤៦ គ,ស (កិច្ចការ ១២:១-៥) ហើយបន្ទាប់មកដោយពួករ៉ូម នៅក្នុងឆ្នាំ ៦៤ គ,ស ពេលដែល អធិរាជ សេសារ នឺរ៉ូ សម្លាប់គ្រីស្ទានជាច្រើន រួមទាំងលោកពេត្រុសនិងលោកប៉ុល។
នៅគ្រានោះ មនុស្សជាច្រើននឹងរវាតចិត្តចេញ គេនឹងបញ្ជូនគ្នា ហើយនឹងស្អប់គ្នាទៅវិញទៅមក
២៤:១០ ការបៀតបៀននឹងធ្វើឲ្យមនុស្សជាច្រើនដែលប្រកាសថាខ្លួនជាអ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវមានការ “រវាតចិត្តចេញ” (“ជំពប់ចិត្ត” ម៉ាថាយ ១១:៦, ១៣:២១; ១ យ៉ូហាន ២:១៨-១៩)។ ពួកគេនឹងបោះបង់ចោលផ្លូវរបស់ព្រះ ហើយអ្នកខ្លះនឹងក្បត់ជាមួយនឹងមនុស្ស ដែលគេធ្លាប់ថ្វាយបង្គំព្រះ ជាមួយគ្នា។
ក៏នឹងមានហោរាក្លែងក្លាយជាច្រើនកើតឡើង នាំឲ្យមនុស្សជាច្រើនវង្វេងដែរ រួចដោយព្រោះការទទឹងច្បាប់ នឹងចំរើនជាច្រើនឡើង បានជាសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់មនុស្សជាច្រើននឹងរសាយអស់ទៅ
២៤:១១-១២ ពួកហោរាក្លែងក្លាយនឹងនិយាយថា គេជាអ្នកប្រកាសព្រះបន្ទូលព្រះ ហើយនឹងមាន ការកើនឡើងនៃចំនួននៃពួកអ្នកទទឹងច្បាប់ គ្រាដែលមនុស្សបដិសេធក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះចំពោះការ ដែលត្រូវហើយនឹងខុស។ ការនេះនឹងធ្វើឲ្យមនុស្សប្រែជាគ្មានក្តីស្រឡាញ់ ដោយព្រោះតែ សេចក្ដីស្រឡាញ់ជាកិច្ចសំរេចតាមក្រិត្យវិន័យហើយ (រ៉ូម ១៣:១០)។
តែអ្នកណាដែលកាន់ខ្ជាប់ដរាបដល់ចុងបំផុតវិញ អ្នកនោះនឹងបានសង្គ្រោះ
២៤:១៣ យ៉ាងណាម៉ិញ ពួកអ្នកជឿពិតប្រាកដនឹងទ្រាំទ្រដោយព្រះគុណនៃព្រះ (យ៉ូហាន ១០:២៨-៣០) ហើនឹងឈររឹងមាំរហូតដល់ចុងបំផុត ហើយនឹងទទួលសេចក្តីសង្រ្គោះ។
ដំណឹងល្អនេះ ដែលសំដែងពីនគរ នឹងត្រូវប្រកាសប្រាប់ទួទៅគ្រប់ក្នុងលោកីយ ទុកជាទីបន្ទាល់ដល់អស់ទាំងសាសន៍ នោះទើបនឹងបានដល់ចុងបំផុត។
២៤:១៤ ព្រះយេស៊ូវបញ្ជាក់ដល់សិស្សព្រះអង្គថាការបៀតបៀននឹងមិនអាចឃាត់ឃាំងការប្រកាស ដំណឹងល្អ បានឡើយ។ ពេលវេលាមុនពេល ដែលការបំផ្លាញព្រះវិហារនៅក្រុងយេរូសាឡឹម មិនមែនគ្រាន់តែជាពេលដែលត្រូវរង ការបៀតបៀននោះទេ ប៉ុន្តែក៏ជាពេលនៃព្រះគុណ ហើយនឹងការផ្សាយដំណឹងល្អផងដែរ (២ កូរិនថូស ៦:២)។
យើងទាំងអស់គ្នារស់នៅក្នុងជំនាន់នៃដំណឹងល្អ។ ជំនាន់នៃដំណឹងល្អបានចាប់ផ្តើមជាមួយនឹងការរស់ពីសុគតឡើងវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវ ហើយនឹងបញ្ចប់នៅក្នុងពេលដែលព្រះអង្គយាងត្រឡប់មកវិញជាឡើកទីពីរ។ ព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ថា វាគឺជាជំនាន់ដែលមានពួកហោរាក្លែងក្លាយ (ខ៥, ១១) បញ្ហាជាច្រើននៅលើផែនដី (ខ៨) ការបៀតបៀនរបស់ពួកអ្នកជឿ (ខ៩) ហើយនឹងការទទឹងច្បាប់ (ខ១២)។ ប៉ុន្តែតាមរយៈការទាំងអស់នេះអាចជាការប្រកាសដំណឹងល្អពាសពេញពិភពលោក (ខ១៤)។ ដំណឹងល្អនឹងត្រូវប្រកាសនៅគ្រប់ជាតិសាសន៍ដើម្បីឲ្យមនុស្សគ្រប់សណ្ឋានទាំងអស់ត្រូវបានរាប់បញ្ចូលទៅក្នុងនគរនៃព្រះ (វិវរណៈ ៧:៩-១០)។
ដូច្នេះ កាលណាអ្នករាល់គ្នាឃើញសេចក្ដី ដែលហោរាដានីយ៉ែលបានទាយទុក គឺជាសេចក្ដីស្អប់ខ្ពើមដែលបង្ខូចបំផ្លាញ វាឈរនៅក្នុងទីបរិសុទ្ធ (អ្នកណាដែលអានមើល ឲ្យយល់ចុះ) នោះត្រូវឲ្យពួកអ្នកដែលនៅស្រុកយូដារត់ចេញទៅឯភ្នំ
២៤:១៥ “សេចក្ដីស្អប់ខ្ពើមដែលបង្ខូចបំផ្លាញ” នេះគឺជាប្រយោគដែលដកស្រង់ចេញពីបទគម្ពីរដានីយ៉ែល (ដានីយ៉ែល ៨:១៣, ៩:២៧, ១១:៣១, ១២:១១)។ ដែលសំដៅលើការថ្វាយបង្គំ រូបព្រះនៅក្នុងទីបរិសុទ្ធនៅក្នុង ព្រះវិហារនៃក្នុង ក្រុងយេរូសាឡិម។អំឡុងឆ្នាំ៥៣០ មុន គ,ស, លោកដានីយ៉ែលបានកត់ត្រាថា “ស្តេចនៃភាគ ខាងជើង” នឹងមកដោយការប្រមាថដល់ព្រះវិហារ (ដានីយ៉ែល១១:៣១)។ ការនេះបានកើតឡើងនៅក្នុងឆ្នាំ ១៦៨ មុន គ,ស នៅពេលដែលស្តេចប្រទេសក្រិក អាន់ទីយ៉ូកាស អេពីភេនេស បានយកឈ្នះសាសន៍យូដា ហើយបានដាក់រូបសំណាក់ហ្សូសជាព្រះរបស់ក្រិកនៅក្នុងទីបរិសុទ្ធនៅក្នុងព្រះវិហារនៃក្រុងយេរូសាឡិម។ ហើយក្រោយមក ស្តេចបានថ្វាយយញ្ញបូជាជាសត្វជ្រូក ជាសត្វដែលមិនស្អាត នៅលើអាសនា។
២៤:១៦ ព្រះយេស៊ូវបានដកស្រង់ចេញពីបទគម្ពីរដានីយ៉ែលដើម្បីបង្ហាញពីសេចក្តីដែលស្រដៀងគ្នាចំពោះ ការប្រមាថដល់ ព្រះវិហារដែលនឹងកើតឡើងជាថ្មីនៅពេលដែលកងទ័ពរ៉ូម៉ាំងបំផ្លាញក្រុងយេរូសាឡិម (លូកា ២១:២០)។ នៅពេលដែលមនុស្សបានឃើញថាការនេះរៀបនឹងកើតឡើងហើយនោះ ពួកគេត្រូវតែរត់ទៅឯភ្នំដែលពួកគេអាច មានសុវត្ថិភាព។ ដោយព្រោះតែការដាស់តឿនរបស់ព្រះយេស៊ូវ ពួកគ្រីស្ទានសាសន៍យូដាបានចាកចេញពីក្រុង យេរូសាឡិមហើយបានធ្វើដំណើរចំងាយ៨០ គីឡូម៉ែត្រទៅប៉ែកខាងជើងដល់ ប៉េឡានៅក្នុង ឆ្នាំ៦៨ គ,ស, មុនពេលដែលពួករ៉ូម៉ាំងវាយប្រហារក្រុងយេរូសាឡិម។ គ្រាដែលពួកគ្រីស្ទានចាកចេញពីទីក្រុងនោះ មាន ពួកសាសន៍យូដាជាច្រើនបានប្រមូលផ្តុំគ្នាក្នុងក្រុងយេរូសាឡិមដោយព្រោះតែពួកគេគិតថាជាមានកំផែងដែលរឹងមាំហើយថាព្រះវិហារនឹងការពារពួកគេ។ ប៉ុន្តែពួកទាហានរ៉ូម៉ាំងបានបោះបន្ទាយនៅខាងក្រៅ យេរូសាឡិម អស់រយៈពេលបួនខែហើយបានបញ្ឈប់មនុស្សនាំយកអាហារចូលក្នុងក្រុង។ ពួកគេបានរង់ចាំអោយពួកមនុស្ស ដែលនៅក្នុងក្រុងយេរូសាឡិមមានការអត់ឃ្លាន។ មានមនុស្សច្រើនជាងមួយលាននាក់បានស្លាប់។ ប៉ុន្តែគ្មានគ្រីស្ទានសាសន៍យូដាណាម្នាក់ស្លាប់នោះឡើយ។ ពួកគេបាននាំគ្នាចាកចេញពីទីក្រុងពេលដែល គេបានឃើញពីការដែល ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលចាប់ផ្តើមកើតមានឡើង (លូកា ២១:២០-២២)។
ហេតុការណ៍នេះបានក្រើនរំលឹកយើងទាំងអស់គ្នាពីសារៈសំខាន់នៃការដែលមានសេចក្តីជំនឿលើព្រះបន្ទូលរបស់ ព្រះយេស៊ូវ ជាជាងការពឹងផ្អែកលើសមត្ថភាពរបស់យើង ឬការទុកចិត្តលើទ្រព្យសម្បត្តិរបស់យើងនៅក្នុង ការការពារ យើង។ នៅក្នុងពេលនោះ ព្រះយេស៊ូវ បានមានបន្ទូលអំពីការបំផ្លាញទីក្រុងយេរូសាឡិម ហើយពួកអ្នកដែលយកចិត្តទុកដាក់ស្តាប់ការដាស់តឿនរបស់ ព្រះអង្គប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមកបានមានសុវត្ថិភាព។ ក្នុងពេលនោះដែរ ព្រះយេស៊ូវក៏បានមានព្រះបន្ទូលអំពីពេលវេលាចុងក្រោយ និងការយាងត្រឡប់មកវិញជាលើក ទីពីររបស់ព្រះអង្គដែរ។ តើយើងនឹងស្តាប់តាមការដាស់តឿន របស់ព្រះអង្គចំពោះយើងដែរទេ? (ខ៣២-៣៧)
កុំឲ្យអ្នកណាដែលនៅលើដំបូលផ្ទះចុះមក ដើម្បីនឹងយករបស់អ្វីពីផ្ទះឡើយ ហើយកុំឲ្យអ្នកដែលនៅស្រែចំការ ត្រឡប់មកវិញ ដើម្បីនឹងយកសំលៀកបំពាក់ខ្លួនដែរ
២៤:១៧-១៨ ការណែនាំនេះគឺជាការលើកទឹកចិត្តដល់ពួកអ្នកជឿអោយរត់ចេញដោយប្រញ៉ាប់ពេល ដែលគេ បានឃើញទាហានរ៉ូម៉ាំងសំដៅឆ្ពោះទៅក្រុងយេរូសាឡិម។
នៅគ្រានោះ ស្ត្រីណាដែលមានផ្ទៃពោះ ហើយស្ត្រីណាដែលបំបៅកូន នឹងវេទនាណាស់
២៤:១៩ ព្រះយេស៊ូវបានយកព្រះទ័យទុកដាក់ជាពិសេសអំពីបញ្ហាចំពោះស្រ្តីដែលមានផ្ទៃពោះ ហើយនឹង ម្តាយដែលមានកូនតូចដែលអាចនឹងមានការលំបាកនៅក្នុងការធ្វើដំណើរអោយបានឆាប់រហ័ស។
ចូរអធិស្ឋានសូមកុំឲ្យត្រូវរត់នៅរដូវរងា ឬនៅថ្ងៃឈប់សំរាកឡើយ
២៤:២០ ការដែលព្យាយាមរត់ភៀសខ្លួននៅក្នុងរដូវរងាអាចជាការលំបាកខ្លាំងណាស់។ នឹងមាន អាកាសធាតុត្រជាក់ហើយនឹងសើម ផ្លូវដីអាចនឹងមានភក់ជ្រាំដោយព្រោះតែទឹកភ្លៀង ហើយអាចនឹងមាន ការលំបាកនៅក្នុងការឆ្លងកាត់ទឹកទន្លេ។ ការដែលរត់ភៀសខ្លួនក្នុងថ្ងៃឈប់សម្រាក អាចនឹងមានការលំបាក ដោយព្រោះតែរយៈចំងាយដែលពួកគេអាចធ្វើដំណើរ ត្រូវបានកំណត់ ដោយក្រឹត្យវិន័យ (និក្ខមនំ ១៦:២៩)។ ហេតុនេះហើយព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលប្រាប់ពួកគេឲ្យអធិស្ឋានថា “សូមកុំឲ្យត្រូវរត់នៅរដូវរងា ឬនៅថ្ងៃឈប់សំរាកឡើយ”។ ពួកគេបានអធិស្ឋាន ហើយការអធិស្ឋាន របស់ពួកគេក៏ទទួលបាន ការឆ្លើយតប។ ការវាយកាន់កាប់របស់រ៉ូម៉ាំងលើទីក្រុងយេរូសាឡិមបានចាប់ផ្តើម បន្ទាប់ពី រដូវរងាយ បានកន្លងផុតទៅ (ថ្ងៃទី១៤ខែមេសា) ហើយទីក្រុងត្រូវបានបំផ្លាញនៅក្នុង រដូវក្តៅនៅថ្ងៃទី ១០ ខែសីហា ឆ្នាំ ៧០ គ,ស។
ដ្បិតនៅគ្រានោះ នឹងមានសេចក្ដីវេទនាជាខ្លាំងណាស់ ដល់ម៉្លេះបានជាតាំងពីដើមកំណើតលោកីយ ដរាបមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ មិនដែលមានយ៉ាងដូច្នោះឡើយ ហើយទៅមុខក៏មិនដែលមានដែរ
២៤:២១ ការរងទុក្ខនៅក្នុងក្រុងយេរូសាឡិមគឺជាការរងទុក្ខវេទនាជាខ្លាំងដែលមិនធ្លាប់កើតមានឡើង ពីមុនមក។ មនុស្សច្រើនជាងមួយលាននាក់បានស្លាប់។
ប៉ុន្តែទោះបីជាការរងទុក្ខវេទនាយ៉ាងនោះក្តីគ្រាន់តែជាទីសំគាល់មួយ ពីអ្វីដែលកើតឡើងនៅក្នុងពេលវេលាចុងក្រោយតែប៉ុណ្ណោះ។ “សេចក្ដីស្អប់ខ្ពើមដែលបង្ខូចបំផ្លាញ” នឹងកើតឡើង ម្តងទៀតនៅពេលដែលពួកទាស់នឹងព្រះគ្រីស្ទប្រមាថដល់ព្រះវិហារនៅក្នុងក្រុងយេរូសាឡិម (ដែលនឹងសាងសង់ នៅក្នុងពេលអនាគត) ជាលើកទីបី។ សេចក្តីទំនាយរបស់លោកដានីយ៉ែលប្រាប់ យើងថាអ្នកដឹកនាំពិភពលោកម្នាក់នឹងតាំងសញ្ញាជាមួយនឹងអីស្រាអែលរយៈពេលប្រាំពីរឆ្នាំ។ ពាក់កណ្តាលនោះ គាត់នឹងទាមទារអោយអោយមនុស្សថ្វាយបង្គំគេដូចជាព្រះ (២ ថែស្សាឡូនិច ២:៣-៤; វិវរណៈ ១៣:១១-១៥)។ នេះគឺជាការចាប់ផ្តើមនៃការ “រងទុក្ខវេទនាដ៏ធំ” ដែល ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលនៅក្នុងខនេះហើយជាការរៀបរាប់ដែលមាននៅក្នុង វិវរណ: ១៥។ បីឆ្នាំកន្លះក្រោយមក ព្រះយេស៊ូវនឹងយាងត្រឡប់មកវិញ (ដានីយ៉ែល ១២:១១)។
បើមិនបានបន្ថយថ្ងៃទាំងនោះឲ្យខ្លីចុះ នោះគ្មានមនុស្សណានឹងបានសង្គ្រោះទេ ប៉ុន្តែ ថ្ងៃទាំងនោះនឹងត្រូវបន្ថយទៅ ដោយយល់ដល់ពួករើសតាំង
២៤:២២ ព្រះបានធ្វើឱ្យគ្រីស្ទានសាសន៍យូដាអាចធ្វើបាន ឆ្លងផុតទុក្ខវេទនានេះទាំងខាងសាច់ឈាម (ខ២២) និងខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ (ខ២៤) ដោយការធ្វើឲ្យថ្ងៃនៃសេចក្តីវេទនាមានរយៈពេលខ្លី។ យើងបានឃើញថាព្រះទ្រង់គ្រប់គ្រងលើទាំងអស់ទោះបីជាស្ថិតនៅក្នុងថ្ងៃនៃសេចក្តីវេទនាទាំងនេះក៏ដោយ។
ដូចគ្នានេះដែរ ទុក្ខវេទនាដ៏ធំនៅក្នុងថ្ងៃចុងក្រោយបង្អស់នឹងមានការលំបាកយ៉ាងខ្លាំង ប្រសិនបើមិនបានធ្វើឲ្យថ្ងៃ នោះទៅជាខ្លីទេ គ្មានអ្នកណាម្នាក់ដែលអាចឆ្លងផុតនោះឡើយ។ ប៉ុន្តែដើម្បីឲ្យអ្នកដែលត្រូវបានប្រោសលោះឲ្យមានជីវិតរស់នៅក្នុងថ្ងៃចុងក្រោយមិនត្រូវរងទុក្ខលើសពីអ្វីដែលគេអាចទ្រាំបាននោះ ពេលនោះនឹងត្រូវបានធ្វើឲ្យខ្លីដោយព្រះជាម្ចាស់។ ទុក្ខវេទនាដ៏ខ្លាំង នឹងកើតមានឡើងត្រឹមតែបីឆ្នាំកន្លះតែប៉ុណ្ណោះ បន្ទាប់មកព្រះយេស៊ូវនឹងយាងត្រឡប់មកវិញ (ដានីយ៉ែល ១២:១១)។
គ្រានោះ បើមានអ្នកណាប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា មើល ព្រះគ្រីស្ទគង់នៅទីនេះ ឬនៅទីនោះ នោះកុំឲ្យជឿគេឡើយ 24ដ្បិតនឹងមានព្រះគ្រីស្ទក្លែង ហើយហោរាក្លែងកើតឡើង គេនឹងធ្វើទីសំគាល់យ៉ាងធំ ហើយនឹងការអស្ចារ្យ ដើម្បីនឹងនាំទាំងពួកអ្នករើសតាំងឲ្យវង្វេងផង បើសិនជាបាន
២៤:២៣-២៤ ព្រះយេស៊ូវបានក្រើនរំលឹកអំពីហោរាក្លែងក្លាយ ហើយនឹងព្រះមេស៊ីក្លែងក្លាយ ដែលគេនឹងធ្វើទី សំគាល់ព្រមទាំងការអស្ចារ្យដើម្បីព្យាយាមបោកបញ្ឆោតពួកអ្នករើសតាំងរបស់ព្រះ (កិច្ចការ ៨:៩–១១; ចោទិយកថា ១៣:១–៣)។ ប៉ុន្តែពួកគេមិនអាចធ្វើបាននោះឡើយ។ ពួកអ្នករើសតាំងរបស់ព្រះស្តាប់ឮព្រះបន្ទូលព្រះយេស៊ូវ ដើរតាមព្រះអង្គ ហើយត្រូវបានកាន់ដោយ ព្រះហស្តរបស់ព្រះអង្គ (យ៉ូហាន ១០:៤-៥, ១០:២៧-២៩)។ នេះជាហេតុផលដែលពួកគេនឹងទ្រាំទ្រដល់ចុងបំផុត។ សត្រូវរបស់គេមិនអាចនឹងនាំអោយគេវង្វេងចេញ បានឡើយ។
ការនេះក៏នឹងបានជាការពិតនៅក្នុងពេលវេលាចុងក្រោយដែរ (២ ថែស្សាឡូនិច ២:៩-១០; វិវរណៈ ១៣:១១-១៤; ១៦:១៤)។
មើល ខ្ញុំបានប្រាប់អ្នករាល់គ្នាជាមុន ដូច្នេះ បើគេប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា មើល ទ្រង់គង់នៅទីរហោស្ថាន នោះកុំឲ្យចេញទៅឡើយ ឬថា មើល ទ្រង់គង់នៅក្នុងបន្ទប់ នោះក៏កុំឲ្យជឿឲ្យសោះ
២៤:២៥-២៦ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលពីការទាំងអស់នេះជាមុនដើម្បីឲ្យសិស្សរបស់ព្រះអង្គមិនត្រូវ បញ្ឆោតបាន។ គ្មានអ្នកណាម្នាក់ត្រូវជឿលើការប្រកាសពីព្រះមែស្ស៊ីថ្មីឡើយ ដោយព្រោះតែអ្នកទាំងនោះ សុទ្ធតែក្លែងក្លាយទាំងអស់។ ការយាងមកជាលើកទីពីររបស់ព្រះយេស៊ូវនឹងត្រូវយាងមកមិនមែនដោយ សំងាត់ ឬលាក់កំបាំងនោះឡើយ (ឧទាហរណ៏ មិនមែន “នៅទីរហោស្ថាន” ឬ “នៅក្នុងបន្ទប់”) ឡើយ។
ព្រោះដំណើរដែលកូនមនុស្សមក នោះនឹងបានដូចជាផ្លេកបន្ទោរ ដែលភ្លឺផ្លេកៗ ពីទិសខាងកើតដល់ទិសខាងលិចដែរ
២៤:២៧ ពេលដែលព្រះយេស៊ូវយាងត្រឡប់មកវិញនឹងបានច្បាស់ដើម្បីឲ្យពិភពលោកទាំងមូលបាន ឃើញ។ ដូចជាផ្លេកបន្ទោរដែលភ្លឺផ្លេកពីទិសខាងកើតប៉ុន្តែគ្រប់កន្លែងទាំងអស់នឹងបានឃើញ ដូច្នេះហើយ ការយាងមកជាលើកទីពីររបស់ព្រះយេស៊ូវនឹងត្រូវបានបើកសំដែងឲ្យមនុស្សគ្រប់ទាំងកន្លែងបានឃើញ។
ដ្បិតខ្មោចមាននៅកន្លែងណា ឥន្ទ្រីនឹងប្រជុំគ្នានៅកន្លែងនោះឯង។
២៤:២៨ កន្លែងដែលមានសាកសពអាចនឹងត្រូវមើលឃើញពីចំងាយដោយព្រោះតែមានសត្វត្មាតប្រជុំគ្នា នៅកន្លែងនោះ (យ៉ូប ៣៩:២៧-៣០)។ ដូចជាផ្លេកបន្ទោរនៅក្នុងខមុននេះដែរ នេះគឺជាឧទាហរណ៏មួយទៀតសម្រាប់អ្វីមួយដែលនឹងច្បាស់លាស់អាចមើលឃើញគ្រប់គ្នា មិនថា ពួកគេនឹងជិតឬនៅឆ្ងាយនោះឡើយ។ ពាក្យថា “ខ្មោច (ការបកប្រែប្រសើរជាងគឺ “សាកសព)” ហើយនឹង “ឥន្ទ្រី” (ការបកប្រែប្រសើរជាងគឺ “សត្វត្មាត”) ក៏ធ្វើឲ្យយើងបានគិតអំពីការជំនុំជំរះ ដែលនឹងកើតមានឡើងនៅក្នុងពេលដែលព្រះយេស៊ូវយាងត្រឡប់មកវិញដែរ (លូកា ១៧:២២-៣៧; វិវរណៈ ១៩:២១)។
ក្រោយសេចក្ដីវេទនារបស់គ្រានោះមក ស្រាប់តែថ្ងៃនឹងទៅជាងងឹត ខែនឹងលែងភ្លឺ អស់ទាំងផ្កាយនឹងធ្លាក់ចុះពីលើមេឃ ហើយអស់ទាំងអំណាចនៅលើមេឃនឹងត្រូវកក្រើករំពើក
២៤:២៩ ហោរាអេសាយប្រើពាក្យទាំងនេះនៅក្នុងការប្រកាសពីការជំនុំជំរះរបស់ព្រះ ហើយនឹងការបំផ្លាញនៃទីក្រុងបាប៊ីឡូន (អេសាយ ១៣:១០) ហើយ ក្រុងអេដំម (អេសាយ ៣៤:៣-៤)។ ដោយការប្រើពាក្យទាំងនេះ ព្រះយេស៊ូវកំពុងមានបន្ទូលប្រាប់ដល់សិស្សរបស់ព្រះអង្គថា ការបំផ្លាញ ក្រុងយេរូសាឡិមគឺជាការជំនុំជំរះពីព្រះ។
ការនេះក៏សំដៅលើការជំនុំជំរះក្នុងការយាងមកជាលើកទីពីររបស់ព្រះយេស៊ូវដែរ។ ពួកហោរានៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់បានកត់ត្រាអំពីទីសំគាល់នៅលើមេឃដែលនឹងកើតមានឡើងមុន “ថ្ងៃនៃព្រះអម្ចាស់” ដែលជាថ្ងៃជំនុំជំរះ (ខ២៤ ដកស្រង់ពី អេសាយ ១៣:១០; ខ ២៥ ដកស្រង់ពី អេសាយ៣៤:៣-៤)។ “អស់ទាំងអំណាចនៅលើមេឃ” ដែលនឹងត្រូវកក្រើកគឺជាព្រះអាទិត្យ ព្រះច័ន្ទ ហើយនឹងផ្កាយ។ ដែលនឹងពេញដោយសេចក្តីងងឹតដោយព្រោះតែគ្មានពន្លឺពីថ្ងៃ ខែឬផ្កាយនោះឡើយ (យ៉ូអែល ២:៣១-៣២; វិវរណៈ ៦:១២-១៤)។ បន្ទាប់ពីនេះ ព្រះយេស៊ូវនឹងជំនុំជំរះជាតិសាសន៍ទាំងអស់ (២៥:៣១-៤៦)។
នោះទីសំគាល់របស់កូនមនុស្សនឹងលេចមកនៅលើមេឃ គ្រប់ទាំងពូជមនុស្សនៅផែនដីនឹងគក់ទ្រូងយំ ក៏នឹងឃើញកូនមនុស្ស មកលើពពកនៅលើមេឃ មានទាំងព្រះចេស្តា នឹងសិរីល្អជាខ្លាំង គឺសំដៅ ទៅលើ ២៤:៣០ “នោះទីសំគាល់របស់កូនមនុស្សនឹងលេចមកនៅលើមេឃ” គឺសំដៅទៅលើ ដានីយ៉ែល ៧:១៣។ នៅក្នុងការបើកសំដែងរបស់ដានីយ៉ែល កូនមនុស្សនឹងយាងមកក្នុងពពកនៅលើ មេឃមកឯព្រះដើម្បីទទួល “អំណាចគ្រប់គ្រង នឹងសិរីល្អ ព្រមទាំងឲ្យមានរាជ្យផង ដើម្បីឲ្យបណ្តាជនទាំងឡាយ សាសន៍ដទៃ នឹងមនុស្សគ្រប់ភាសា បានគោរពដល់ទ្រង់”។ នេះជាអ្វីដែលបានកើតឡើងពេលដែលព្រះអង្គយាងទៅស្ថានសួគ៌។
សម្រាប់សាសន៍យូដាជាច្រើន វាគ្រាន់តែច្បាស់ថារឿងនេះបានកើតឡើង នៅពេលមានទុក្ខវេទនា របស់ពួកគេ។ នៅពេលដែលព្រះវិហារត្រូវបានបំផ្លាញ ពួកសាសន៍យូដានឹងបានដឹងថា ការជំនុំជំរះរបស់ព្រះបានធ្លាក់លើពួកគេ។ ពេលនោះពួកគេនឹងបានដឹងថាព្រះយេស៊ូវបានមាន បន្ទូលពីសេចក្តីពិត (២១:៣៧-៤៤, ២៣:៣៦-៣៨)។ ពេលដែលការនេះកើតមានឡើង មនុស្សនឹងទួញយំ ដោយព្រោះតែពួកគេនឹងបានដឹងថាគេបានបដិសេធព្រះមែស្ស៊ីរបស់គេ។ ការទួញយំរបស់មនុស្ស គឺជាការដកស្រង់ចេញពី សាការី ១២:១០-១៤ ដែលចែងថា ពួកគេនឹង “គន់មើលអ្នកដែលគេបានចាក់ ហើយគេនឹងយំសោកនឹងអ្នកនោះ ដូចជាយំសោកនឹងកូនខ្លួនតែមួយ”។ នៅក្នុងបទគម្ពីរនេះ ពួកអ្នកយំសោកគឺជា “ពួកវង្សដាវីឌ នឹងពួកអ្នកនៅក្រុងយេរូសាឡិម”។
ព្រឹត្តិការណ៏ដែលស្រដៀងគ្នានេះនឹងកើតមានឡើងនៅក្នុងពេលចុងក្រោយបង្អស់។ការលេចមកនៃកូនមនុស្សគឺជាសញ្ញានៃចុងបញ្ចប់នៃពេលវេលា។ ព្រះយេស៊ូវត្រូវបានលើកឡើងពីផែនដីទៅស្ថានសួគ៌លើពពក ហើយព្រះអង្គនឹងយាងត្រឡប់មកផែនដីវិញលើពពកនៅលើមេឃដែរ (កិច្ចការ ១:៩-១១; ១ ថែស្សាឡូនិច ៤:៧១)។ ពិភពលោកទាំងមូលនឹងបានឃើញការយាងត្រលប់មកវិញរបស់ ព្រះយេស៊ូវទាំងអស់គ្នា។ គ្រប់ទាំងពូជមនុស្សនៅផែនដីនឹងបានឃើញព្រះអង្គ (វិវរណៈ ១:៧)។ ពួកអ្នកមិនជឿនឹងយំសោកចំពោះការបះបោររបស់គេនៅពេលគេដឹងពីលទ្ធផលនៃការដែលមិនជឿរបស់គេ។
ព្រះចេស្តា និងសិរីល្អដ៏អស្ចារ្យពីការយាងមករបស់យេស៊ូវនៅពេលដែលព្រះអង្គយាងត្រឡប់មកវិញ បង្ហាញខុសគ្នារវាងការយាងមកជាលើកទីមួយ និងការយាងមកជាលើកទីពីររបស់ព្រះអង្គ (វិវរណៈ ១៩)។ ការយាងមកលើកទីមួយរបស់ព្រះយេស៊ូវតម្រូវឲ្យមានការរងទុក្ខនិងការសុគត ប៉ុន្តែ ការយាងមកជាលើកទីពីររបស់ព្រះអង្គនឹងបានបង្ហាញពីសិរីល្អរបស់ព្រះអង្គដល់គ្រប់គ្នា ក្នុងពេលដែលព្រះអង្គយាងមកដោយជ័យជំនះក្នុងនាមជាស្តេចដ៏សុចរិតលើផែនដី!
ហើយលោកនឹងចាត់ពួកទេវតារបស់លោក ឲ្យមកដោយសូរផ្លុំត្រែជាខ្លាំង ទេវតាទាំងនោះនឹងប្រមូលពួករើសតាំងរបស់លោកពីទិសទាំង៤ ចាប់តាំងពីជើងមេឃម្ខាង រហូតដល់ជើងមេឃម្ខាង។
២៤:៣១ បន្ទាប់ពីកូនមនុស្សត្រូវបានតាំងរាជ្យក្នុងនាមជាស្តេចនៅក្នុងស្ថានសួគ៌ហើយនោះ ព្រះអង្គនឹង ប្រមូលអស់ទាំងមនុស្សរើសតាំងរបស់ព្រះអង្គ (២២:១៤, ២៤:២២-២៤)។ “ពីទិសទាំង៤” មានន័យថា មកពីគ្រប់ទីកន្លែង។ នៅក្នុងបរិបទពីជំនាន់ ដែលពួកសិស្សទាំងអស់នេះនៅរស់នៅនៅឡើយ ការនេះគឺសំដៅលើការប្រមូលមនុស្សចូលទៅក្នុង រាជ្យនគរស្ថានសួគ៌នៅលើផែនដី (ពួកជំនុំ) ដោយការប្រកាសដំណឹងល្អដូចដែលយើងបានឃើញនៅក្នុង បទគម្ពីរកិច្ចការ។
អាទិភាពរបស់ព្រះយេស៊ូវនៅក្នុងការយាងមកជាលើកទីពីររបស់ព្រះអង្គគឺជាការប្រមូលផ្តុំ ប្រជារាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គទៅនៅជាមួយនឹងព្រះអង្គជាការចាប់ផ្តើមរាជ្យមួយពាន់ឆ្នាំរបស់ព្រះអង្គនៅលើផែនដី (វិវរណៈ ២០:៤)។ ពួកអ្នករើសតាំង គឺជាមនុស្សទាំងអស់ដែលទទួលសេចក្តីសង្រ្គោះ ដែលមានសេចក្តីជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទ ដោយព្រះគុណនៃព្រះ។ ព្រះអង្គចាត់ទេវតាព្រះអង្គទៅប្រមូលពួកគេ “មកពីទិសទាំង៤ តាំងពីទីបំផុតនៃផែនដីម្ខាង រហូតដល់ទីបំផុតនៃផ្ទៃមេឃ”។ ព្រះទ្រង់នឹងបំព្រួមគ្រប់ទាំងអស់ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ទាំងរបស់នៅស្ថានសួគ៌ នឹងរបស់នៅផែនដីផង (អេភេសូ ១:១០)។
ប៉ុន្តែ ចូររៀនសេចក្ដីប្រៀបប្រដូចពីដើមល្វា កាលណាមែកវាត្រឡប់ជាទន់ ហើយស្លឹកក៏ប៉ិចឡើង នោះអ្នករាល់គ្នាដឹងថា រដូវក្តៅជិតដល់ហើយ ដំណើរនេះក៏បែបដូច្នោះដែរ កាលណាឃើញការទាំងនេះកើតមក ត្រូវដឹងថា លោកជិតមកដល់ហើយ ក៏នៅមាត់ទ្វារផង
២៤:៣២-៣៣ ស្លឹកដែលនៅលើដើមល្វាបង្ហាញថារដូវក្តៅជិតមកដល់ហើយ។ ដូចដែលវាមានទីសំគាល់នៅក្នុង ធម្មជាតិអំពីអ្វីដែលជិតមកដល់នោះ ក៏មានទីសំគាល់ពីការដែលជិតមកដល់នៅក្នុងផ្នែកខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ ផងដែរ។
ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាជាប្រាកដថា មនុស្សដំណនេះនឹងមិនទាន់កន្លងហួសបាត់ទៅ ទាល់តែគ្រប់ការទាំងនេះបានកើតមកដល់
២៤:៣៤ ព្រះយេស៊ូវមានព្រះបន្ទូលថាមនុស្សដំណនេះនឹងមិនទាន់កន្លងផុតទៅទាល់តែគ្រប់ការទាំងនេះ បានកើតមកដល់។ មួយដំណគឺជាក្រុមមនុស្សដែលបានរស់នៅក្នុងជំនាន់ដូចគ្នា ដែលមួយដំណមនុស្សជា ធម្មតាត្រូវបានរាប់ ៤០ឆ្នាំ។ ការនេះគឺត្រូវយ៉ាងល្អឥតខ្ចោះជាមួយនឹងសេចក្តីទំនាយ ដែលព្រះយេស៊ូវបានប្រកាសពីការបំផ្លាញទីក្រុងយេរូសាឡិម។
ព្រះយេស៊ូវមានព្រះបន្ទូលពីការនេះនៅក្នុងឆ្នាំ ៣០ គ,ស ហើយការបំផ្លាញទីក្រុងយេរូសាឡិម គឺនៅក្នុង ឆ្នាំ ៧០ គ,ស សែសិបឆ្នាំត្រឹម បន្ទាប់ពីព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលថានឹងកើតឡើង។ ដូច្នេះហើយ ព្រះយេស៊ូវឆ្លើយនឹងសំនួររបស់ពួកសិស្សព្រះអង្គ «តើការទាំងនេះកាលណានឹងមកដល់» ដោយការមានបន្ទូលប្រាប់ពួកគេពីការបំផ្លាញនៃព្រះវិហារគឺនឹងក្នុងជំនាន់ដំណមនុស្សរបស់ពួកគេនោះ (គឺ នៅក្នុងរយៈពេលសែសិបឆ្នាំក្រោយ)។
ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា “មនុស្សដំណនេះនឹងពុំទាន់កន្លងហួសបាត់ទៅទាល់តែគ្រប់ការទាំង នោះបានកើតមក”។ នៅក្នុងថ្ងៃចុងក្រោយបង្អស់ “គ្រប់ការទាំងនោះ” សំដៅទៅលើព្រឹត្តិការណ៍ដែលមានចាប់ពី ខ១៤-២៩ ដែលជា ការឡើងបង្ហាញពីពួកអ្នកទទឹងនឹងព្រះគ្រីស្ទ ការរងទុក្ខ សេចក្តីងងឹត ការយាងមកជាលើកទីពីររបស់ព្រះយេស៊ូវ និង ការប្រមូលផ្តុំពួកអ្នករើសតាំង។ ព្រឹត្តិការណ៍ទាំងនេះនឹងកើតឡើងនៅក្នុងជំនាន់មួយហើយពេលខ្លះ នៅក្នុង ពេលអនាគត។ នៅក្នុងថ្ងៃចុងក្រោយ គ្រប់ទាំងព្រឹត្តិការណ៏ចុងក្រោយបង្អស់នឹងកើតឡើងព្រមគ្នា។
ផ្ទៃមេឃ ហើយផែនដីនឹងកន្លងបាត់ទៅ តែពាក្យខ្ញុំមិនដែលបាត់ឡើយ
២៤:៣៥ សកលលោកទាំងមូលមិនស្ថិតស្ថេរអស់កល្បនោះឡើយ។ ទាំងអស់មានការចាប់ផ្តើម (លោកុប្បត្តិ ១:១) ហើយទាំងអស់នឹងមានពេលបញ្ចប់ (២ ពេត្រុស ៣:៥-១៣)។ គ្រប់ទាំងអស់នឹងកន្លងផុតទៅ ប៉ុន្តែព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូវនៅតែជាសេចក្តីពិតអស់កល្បជានិច្ច (វិវរណ: ២១:១; ម៉ាថាយ ៥:១៧-២០) ដូចជា ព្រះបន្ទូលនៃព្រះនៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញចាស់ (អេសាយ ៤០:៦-៨)។ ព្រះបន្ទូលព្រះអង្គនឹងស្ថិតស្ថេរនៅយូរអង្វែងជាងសកលលោកទាំងមូល ដែលនឹងត្រូវបំផ្លាញ ហើយនឹងបង្កើតថ្មីឡើង។
តើមានទីសំគាល់ណា ពីទ្រង់យាងមក ហើយពីបំផុតកល្ប?
ឯត្រង់ថ្ងៃនឹងពេលកំណត់ នោះគ្មានអ្នកណាដឹងទេ ទោះទាំងពួកទេវតាដែលនៅលើស្ថានសួគ៌ក៏មិនដឹងដែរ ជ្រាបតែព្រះវរបិតានៃខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ
២៤:៣៦ ពេលនេះ ព្រះយេស៊ូវឆ្លើយចំពោះសំនួរទីពីររបស់សិស្សព្រះអង្គ “តើមានទីសំគាល់ណា ពីទ្រង់យាងមក ហើយពីបំផុតកល្ប?”។ ចំលើយនោះគ្មានទីសំគាល់ពី ការនោះឡើយ។ ពួកសិស្សចង់ដឹង ប៉ុន្តែចម្លើយនោះគឺមិនមែនសម្រាប់ពួកគេដឹងនោះឡើយ (កិច្ចការ ១:៧)។ ការពិតដែលថា គ្មានទីសំគាល់ពីការនោះ មានន័យថាយើងត្រូវតែត្រៀមខ្លួនជា ស្រេចគ្រប់ពេលសម្រាប់ការនោះ។
ព្រះយេស៊ូវបានប្រទាននូវឧទាហរណ៏ចំនួនបី ដើម្បីបង្រៀនពីការយាងមកភ្លាមៗរបស់ព្រះអង្គ ដោយគ្មានអ្នកណាអាចនឹងនឹកស្មានដល់: ទឹកជន់ (ខ៣៧-៣៨) ចោរប្លន់លួចនៅពេលយប់ (ខ៤៣) និងពេលដែលចៅហ្វាយមកវិលត្រឡប់មកវិញ (ខ៤៥-៤៦)។
ដ្បិតកាលណាកូនមនុស្សមក នោះនឹងបានដូចជានៅជំនាន់លោកណូអេដែរ ដ្បិតនៅគ្រាមុនទឹកជន់លិច នោះគេកំពុងតែស៊ីផឹក ហើយរៀបការប្ដីប្រពន្ធ ដរាបដល់ថ្ងៃដែលលោកណូអេចូលទៅក្នុងទូកធំ គេឥតបានដឹងខ្លួនឡើយ ទាល់តែទឹកជន់ឡើង យកគេទៅទាំងអស់គ្នា នោះដល់កាលណាកូនមនុស្សមក ក៏នឹងមានដូច្នោះដែរ
២៤:៣៧-៣៩ នៅក្នុងជំនាន់លោកណូអេ មនុស្សកំពុងតែយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះការរស់នៅប្រចាំថ្ងៃ (“កំពុងតែស៊ីផឹក ហើយរៀបការប្ដីប្រពន្ធ”) ពេលភ្លាមនោះសេចក្តីជំនុំជំរះក៏មកដល់។ ពួកគេបានទទួល ការដាស់តឿនតាមរយៈសេចក្តីប្រកាសរបស់លោកណូអេ (២ ពេត្រុស ២:៥) ហើយទូកធំគឺជា ទីសំគាល់នៃការជំនុំជំរះដែលនឹងមកដល់ជាឆាប់។ ប៉ុន្តែពួកគេមិនបានយកចិត្តទុកដាក់នោះឡើយ ដូច្នេះហើយពួកគេត្រូវបានយកទៅ គ្រាដែលកំពុងតែធ្វើកិច្ចការប្រចាំថ្ងៃរបស់គេទៅ។ នឹងបានដូចគ្នានេះ ដែរក្នុងការយាងមកជាលើកទីពីររបសស់ព្រះអង្គ។ មនុស្សជាច្រើននឹងមិនបានត្រៀមខ្លួន ជាស្រេចសម្រាប់ ការនោះឡើយ។
ប៉ុន្តែលោកណូអេ និងក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់បានត្រៀមខ្លួនជាស្រេច សម្រាប់ទឹកជំនន់ ទោះបីជាពួកគាត់មិនធ្លាប់បានឃើញទីសំគាល់ពីការនោះដែលនឹងកើតមកដល់ ហើយមិនដឹងថា នឹងកើតឡើងនៅពេលណាក៏ដោយ។ ព្រះបានដាស់តឿនពួកគាត់ពីអ្វី ដែលនឹងត្រូវកើតមានឡើង ហើយពួកគេបានជឿលើព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ។ ពួកគេបានធ្វើជាគំរូសម្រាប់យើងទាំងអស់គ្នានៅក្នុង ពេលបច្ចុប្បន្ននេះ។
នៅគ្រានោះ នឹងមានមនុស្ស២នាក់នៅចំការ ម្នាក់នឹងបានយកទៅ ហើយម្នាក់ទុកនៅ ស្ត្រី២នាក់កំពុងតែកិនម្សៅ ម្នាក់នឹងបានយកទៅ ហើយម្នាក់ទុកនៅ ដូច្នេះ ឲ្យចាំយាម ដ្បិតអ្នករាល់គ្នាមិនដឹងជាពេលណា ដែលព្រះអម្ចាស់នៃអ្នករាល់គ្នានឹងយាងមកទេ
២៤:៤០-៤២ នៅក្នុងការយាងមកជាលើកទីពីររបស់ព្រះយេស៊ូវនឹងមានការញែកដាច់ដោយឡែករវាង មនុស្សដែលបាត់បង់និងអ្នកដែលទទួលបានសេចក្តីសង្រ្គោះ (ដូចដែលព្រះយេស៊ូវពន្យល់នៅក្នុង ២៥: ៣១-៤៦)។ ពាក្យដែលថា “យកទៅ” (παραλαμβάνω) មានន័យថា យកអ្នកណាម្នាក់ឲ្យបាននៅជាមួយអ្នក (ម៉ាថាយ ១:២០, ២:១៣-១៤, ១៧:១, ១៨:១៦, ២០:១៧, ២៦:៣៧) ឬដើម្បី “យកទៅកន្លែងសុវត្ថិភាព” (២:១៣-១៤, ២:២០-២១)។ ពាក្យដែលថា “ទុកនៅ” នៅក្នុងបទគម្ពីរម៉ាថាយ ជារឿយៗតែងមានន័យថា “បោះបង់ចោល” ឬ “ទុកចោល” (៤:២០, ២២; ៨:២២; ១៩:២៩; ២៣:៣៨; ២៦:៥៦)។ ដូច្នេះហើយ នៅក្នុងខនេះគឺសំដៅ ទៅលើសេចក្តីសង្រ្គោះចំពោះអ្នកដែលបាន “យកទៅ”។ ចំនុចសំខាន់នោះគឺថា កូនមនុស្សនឹងប្រមូលអស់ទាំងប្រជារាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គពេលដែលព្រះអង្គយាងត្រឡប់មកវិញ។
ចូរដឹងសេចក្ដីនេះចុះ បើម្ចាស់ផ្ទះបានដឹងជាចោរនឹងមកនៅយាមណា នោះគេនឹងបានចាំយាមមិនឲ្យចោរទំលុះចូលផ្ទះបានទេ ដូច្នេះ ឲ្យអ្នករាល់គ្នាប្រុងប្រៀបខ្លួនជាស្រេចដែរ ដ្បិតកូនមនុស្សនឹងមកនៅវេលាដែលអ្នករាល់គ្នាមិនគិត។
២៤:៤៣-៤៤ ដូចជាគ្មានអ្នកណាម្នាក់ដឹងថាពេលណាចោរនឹងចូលមកដល់នោះ,គ្មានអ្នកណាម្នាក់ដឹងថា ពេលណាព្រះយេស៊ូវនឹងយាងត្រឡប់មកវិញនោះឡើយ (១ ថែស្សាឡូនិច ៥:២; ២ ពេត្រុស ៣:១០)។ ប៉ុន្តែប្រសិនបើមនុស្សម្នាក់ដឹងថាផ្ទះរបស់គាត់នឹងមានចោរគាស់ចូលនោះ គាត់នឹងត្រៀមខ្លួនជាស្រេច គ្រប់ពេលវេលាទាំងអស់សម្រាប់ការនោះ។ ដូចគ្នានេះដែរ ពួកអ្នកជឿទាំងអស់គួរតែត្រៀមខ្លួនជាស្រេច សម្រាប់ការយាងត្រឡប់មកវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវ។
ដូច្នេះ អ្នកណាជាអ្នកបំរើស្មោះត្រង់ មានមារយាទ ដែលចៅហ្វាយបានតាំងឲ្យត្រួតលើពួកផ្ទះលោក នឹងឲ្យអាហារគេបរិភោគ តាមត្រូវពេល បើកាលណាចៅហ្វាយមកដល់ ឃើញអ្នកបំរើនោះកំពុងតែធ្វើដូច្នោះ នោះមានពរហើយ ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាជាប្រាកដថា ចៅហ្វាយនឹងតាំងអ្នកនោះឡើង ឲ្យត្រួតលើរបស់ទ្រព្យលោកទាំងអស់
២៤:៤៥-៤៧ បាវបំរើដែលឆ្លាតវៃគឺត្រៀមខ្លួនជាស្រេចសម្រាប់ការវិលត្រឡប់របស់ចៅហ្វាយខ្លួនគ្រប់ ពេលវេលាទាំងអស់។ គ្រីស្ទានដែលវៃឆ្លាតគឺជាអ្នកដែលត្រៀមខ្លួនជាស្រេចសម្រាប់ការយាងត្រឡប់មក វិញរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រប់ពេលវេលាទាំងអស់ ហើយស្មោះត្រង់នៅក្នុងការធ្វើកិច្ចការដែលព្រះអង្គ បានប្រទានឲ្យធ្វើ។ នៅចុងបំផុត,ពេលដែលចៅហ្វាយវិលត្រឡប់មកវិញគាត់នឹងប្រទានរង្វាន់យ៉ាងវិសេស។
ប៉ុន្តែ បើជាអ្នកបំរើអាក្រក់វិញ ហើយគិតក្នុងចិត្តថា ចៅហ្វាយអញក្រមក ក៏តាំងវាយដំពួកគូកនខ្លួន ព្រមទាំងស៊ីផឹកជាមួយនឹងពួកមនុស្សប្រមឹកផង ដូច្នេះ នៅថ្ងៃណាដែលវាមិននៅចាំ ជាវេលាណាដែលវាមិនដឹង នោះចៅហ្វាយនឹងមកដល់ ហើយនឹងធ្វើទោសវាជាយ៉ាងធ្ងន់ ទាំងឲ្យវាមានចំណែកជាមួយនឹងពួកមនុស្សមានពុតផង នៅទីនោះនឹងយំ ហើយសង្កៀតធ្មេញ។
២៤:៤៨-៥១ ពួកអ្នកបំរើអាក្រក់គិតថាដោយព្រោះតែចៅហ្វាយខ្លួនបានទៅឆ្ងាយជាយូរណាស់ហើយ គាត់អាចរស់តាមដែលគាត់ចង់ធ្វើ។ ប៉ុន្តែគាត់នឹងត្រូវដាក់ទោសនៅថ្ងៃដែលចៅហ្វាយរបស់គាត់វិលត្រឡប់ មកវិញ (២ ពេត្រុស ៣:១-១៣)។ យើងដឹងថា ចៅហ្វាយរបស់យើង នឹងវិលត្រឡប់មកវិញ។ ការនេះជំរុញទឹកចិត្តយើងអោយធ្វើជាអ្នកបំរើដែលល្អ ហើយស្មោះត្រង់ក្នុងពេលនេះ។
