មេរៀនទី ៧៖ នគរនៃសេចក្ដីមេត្តាករុណា
នៅក្នុងមេរៀនមុន យើងបានឃើញអំពី ព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀនថានគរព្រះគឺជានគរនៃព្រះគុណ។ អ្វីគ្រប់យ៉ាងដែល យើងមាន និងអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលជាយើង នៅក្នុងនគរនេះគឺដោយសារព្រះគុណរបស់ ព្រះមកកាន់យើង។ ក្នុងនាមជា អ្នកដែលបានទទួលព្រះគុណ និងសេចក្ដីមេត្តាករុណានៃព្រះ យើងគួរ តែមានចិត្តអរគុណ និងមេត្តាករុណាទៅកាន់ អ្នកដទៃដែលនៅក្នុងនគរនេះដែរ។ វាអាចពិបាក ជាពិសេសនៅពេលពួកគេធ្វើបាបនឹងយើង។ ដូច្នេះហើយទើប ព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀនអំពី អ្វីដែល យើងគួរធ្វើនៅពេលមានការនេះកើតឡើង។
[ម៉ាថាយ ១៨:១៥-១៧] បើបងឬប្អូនធ្វើបាបនឹងអ្នក នោះឲ្យទៅបន្ទោសគាត់ ក្នុងកាលដែលមានតែ អ្នកហើយ និងគាត់ បើគាត់ស្តាប់អ្នក នោះអ្នកនឹងបានបងឬប្អូននោះមកវិញ តែបើគាត់មិនព្រម ស្តាប់ទេ នោះត្រូវយកមនុស្សម្នាក់ឬ២នាក់ទៅជាមួយ ដើម្បីនឹងបញ្ជាក់គ្រប់ទាំងពាក្យ ដោយសារស្មរ បន្ទាល់២ឬ៣នាក់ បើគាត់មិនព្រមស្តាប់អ្នកទាំងនោះទេ នោះត្រូវតែប្រាប់ដល់ពួកជំនុំ ហើយបើមិន ព្រមស្តាប់ពួកជំនុំទៀត នោះត្រូវតែរាប់គាត់ទុកជាអ្នកក្រៅសាសន៍ ឬជាអ្នកយកពន្ធវិញ។
យើងឃើញថា វាមាន ៤ ជំហ៊ាន៖
-
ដំបូង យើងគួរនិយាយជាលក្ខណៈផ្ទាល់ខ្លួន ទៅកាន់អ្នកដែលបានធ្វើអំពើបាបទាស់នឹងយើង។
-
បើសិនជាគាត់មិនស្ដាប់ទេ សូមសាកល្បងម្ដងទៀតជាមួយមនុស្ស ១ ឬ ២នាក់ ផ្សេងទៀត។
-
បើនៅតែបរាជ័យ នោះក្រុមជំនុំគួរព្យាយាមដោះស្រាយបញ្ហានេះ។
-
បើគាត់នៅតែបដិសេធមិនស្ដាប់ទេ នោះយើងមិនត្រូវបន្តមានទំនាក់ទំនងអ្វីទាំងអស់ជាមួយគាត់រហូត ទាល់តែគាត់ប្រែចិត្ត។
គោលដៅនៃការប្រឈមមុខនឹងអំពើបាបនោះគឺ ដើម្បីស្ដារ (មិនមែនដាក់ពិន័យ) អ្នកប្រព្រឹត្តិបាបឡើង វិញ។ គោលបំ ណងនៃការនិយាយទៅកាន់ពួកគេ គឺដើម្បីធ្វើឱ្យពួកគេស្គាល់កំហុសរបស់ខ្លួន ដើម្បីឱ្យ ពួកគេអាចសុំ និងទទួលការ លើកលែងទោស។ នេះហើយជាមូលហេតុដែលក្រោយពីចប់ការបង្រៀន នេះភ្លាម ព្រះយេស៊ូវបានប្រាប់ពាក្យប្រៀបប្រដូចអំពីសេចក្ដីមេត្តាករុណា ដែលយើងគួរផ្ដល់ទៅកាន់បងប្អូនប្រុស ស្រីនៅក្នុងនគរព្រះរបស់យើង។
ពាក្យប្រៀបប្រដូចអំពី អ្នកបម្រើដែលមិនអត់ទោស
[ម៉ាថាយ ១៨:២១-៣៥] ខណនោះពេត្រុសក៏មកឯទ្រង់ទូលថា ព្រះអម្ចាស់អើយ បើបងឬប្អូនធ្វើបាបនឹងខ្ញុំ នោះត្រូវឲ្យខ្ញុំអត់ទោសឲ្យគេដល់ប៉ុន្មានដង តើដល់៧ដងឬអី ព្រះយេស៊ូវទ្រង់មានបន្ទូលតបថា ខ្ញុំមិនថា ឲ្យអ្នកអត់ទោសត្រឹមតែ៧ដងទេ គឺដល់៧ចិតសិបដងទៅទៀត ដូច្នេះ នគរស្ថានសួគ៌ត្រូវប្រៀបដូចជាស្តេច១អង្គ ដែលចង់គិតបញ្ជីនឹងពួកបាវព្រាវ កាលទ្រង់ចាប់តាំងគិត នោះគេនាំកូនបំណុលម្នាក់មក ដែលជំពាក់ប្រាក់២កោដិ តែដោយព្រោះអ្នកនោះគ្មានអ្វីនឹងសង បានជាចៅហ្វាយបង្គាប់ឲ្យលក់ខ្លួនវា ព្រមទាំងប្រពន្ធកូន នឹងរបស់ទាំងអស់ ដើម្បីនឹងសងបំណុលនោះ ហេតុដូច្នេះ បាវនោះបានទំលាក់ខ្លួនក្រាបចុះថ្វាយបង្គំទូលថា បពិត្រព្រះករុណា សូមទ្រង់មេត្តាបង្អង់ឲ្យទូលបង្គំសិន ទូលបង្គំនឹងសងថ្វាយទ្រង់គ្រប់ចំនួន ឯចៅហ្វាយរបស់បាវនោះ មានព្រះទ័យក្តួលអាណិត ក៏លែងវាឲ្យទៅ ព្រមទាំងលែងទារបំណុលផង តែកាលបាវនោះបានចេញទៅហើយ ក៏ចួបប្រទះនឹងគូកនម្នាក់ ដែលជំពាក់ខ្លួន២០រៀល នោះវាចាប់ច្របាច់កអ្នកនោះ ដោយពាក្យថា ចូរសងប្រាក់ដែលជំពាក់អញនោះមក អ្នកនោះក៏ទំលាក់ខ្លួន ក្រាបចុះនៅទៀបជើង សូមអង្វរថា សូមមេត្តាបង្អង់ឲ្យខ្ញុំសិន ខ្ញុំនឹងសងជូនអ្នក តែវាមិនព្រមទេ ត្រឡប់ជាបានចាប់អ្នកនោះ នាំទៅដាក់គុកវិញ ទាល់តែបានសងបំណុលរួច កាលពួកគូកនគេបានឃើញការនោះ គេមានចិត្តឈឺឆ្អាលណាស់ ក៏នាំគ្នាទៅទូលដល់ចៅហ្វាយ ពីការទាំងប៉ុន្មានដែលកើតមក ចៅហ្វាយក៏ឲ្យគេហៅបាវនោះមក រួចមានបន្ទូលថា នែ អាបំរើអាក្រក់ អញបានលែងទារបំណុលឯងទាំងអស់ហើយតើ ពីព្រោះឯងបានអង្វរដល់អញ ដូច្នេះ តើមិនគួរឲ្យឯងអាណិតមេត្តាដល់គូកនឯង ដូចជាអញបានអាណិតមេត្តាដល់ឯងដែរទេឬអី ចៅហ្វាយក៏មានសេចក្ដីក្រោធ ហើយបញ្ជូនវាទៅឯមេភូឃុំ ទាល់តែបានសងបំណុលនោះគ្រប់ចំនួន យ៉ាងនោះ បើអ្នករាល់គ្នាមិនអត់ទោសការរំលងរបស់បងប្អូន ដោយស្ម័គ្រពីចិត្តទេ នោះព្រះវរបិតានៃខ្ញុំ ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ទ្រង់ក៏នឹងប្រព្រឹត្តនឹងអ្នករាល់គ្នាដូច្នោះដែរ។
ពួកគ្រូបង្រៀនសាសន៍យូដាបានបង្រៀនថា មនុស្សម្នាក់អាចអត់ទោសអំពើបាបមួយ ចំនួន ៣ ដង តែ នៅលើកទី ៤ គេមិនគួរអត់ទោសទៀតនោះទេ។ ដូច្នេះទើប ពេត្រុសប្រហែលជាគិតថា ខ្លួនគាត់កំពុង មានចិត្តសប្បុរស ពេលលើក ឡើងពីការអត់ទោស ៧ ដង។ ប៉ុន្តែ តើព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូល បែបណាទៅកាន់ពេត្រុស?
“ខ្ញុំមិនថា ឲ្យអ្នកអត់ទោសត្រឹមតែ៧ដងទេ គឺដល់៧ចិតសិបដងទៅទៀត” (ខ២២)
ព្រះយេស៊ូវមិនបានមានន័យថា យើងគួររាប់ចំនួនដងដែលមនុស្សម្នាក់ធ្វើអំពើបាបទាស់នឹងយើង ហើយ ក្នុងលើក ទី ៧៨ ឱ្យយើងឈប់អត់ទោសឱ្យគេនោះទេ។ សម្រាប់ពួកយូដា លេខ ៧ គឺជា និមិត្តសញ្ញា តំណាងភាពឥតខ្ចោះ។ ដូច្នេះ ៧ ចិតសិបដងមានន័យថា ពេញលេញឥតខ្ចោះ។ ព្រះយេស៊ូវមិនបាន កំណត់ចំនួនដង ដែលយើងត្រូវអត់ទោស នរណាម្នាក់នោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះអង្គមានន័យថា ការអត់ទោសគួរតែធ្វើដោយមិនកំណត់ចំនួននោះឡើយ។ បន្ទាប់មក ព្រះយេស៊ូវបានប្រាប់ពាក្យប្រៀបប្រដូចនេះ ដើម្បី ពន្យល់មូលហេតុដែលយើងគួរអត់ទោសឱ្យ អ្នកដទៃ។
តើអ្នកបម្រើជំពាក់ស្ដេចចំនួនប៉ុន្មាន?
២ កោដិ។ (ខ២៤)
២ កោដិ គឺជាចំនួនទឹកប្រាក់ដ៏ច្រើន ដេលបានជាចំនួនស្មើទៅនឹង ប្រាក់ប្រចាំឆ្នាំរបស់មនុស្សប្រមាណ ២០ ម៉ឺន នាក់។ វាជាបំណុលដ៏ច្រើនលើសលប់ ដែល មនុស្សម្នាក់មិនអាចសង អស់នោះទេ។
នៅពេលអ្នកបម្រើមិនអាចសងបំណុលនេះ តើស្ដេចបញ្ជាដូចម្ដេច?
ចៅហ្វាយបង្គាប់ឲ្យលក់ខ្លួនវា ព្រមទាំងប្រពន្ធកូន និងរបស់ទាំងអស់ ដើម្បីនឹងសងបំណុលនោះ។ (ខ២៥)
តើអ្នកបម្រើធ្វើយ៉ាងណា នៅពេលគាត់ឮបែបនេះ?
បាវនោះបានទំលាក់ខ្លួនក្រាបចុះថ្វាយបង្គំទូលថា បពិត្រព្រះករុណា សូមទ្រង់មេត្តាបង្អង់ឲ្យទូលបង្គំសិន ទូលបង្គំនឹងសងថ្វាយទ្រង់គ្រប់ចំនួន។ (ខ២៦)
អ្នកបម្រើទូលអង្វរសុំពេលវេលា និងសន្យាថាសងគ្រប់យ៉ាងតាមចំនួន។ គាត់និយាយហាក់ដូចជា អ្វី ដែលគាត់ត្រូវ ការនោះគឺត្រឹមតែពេលវេលាប៉ុណ្ណោះ ដែលមានន័យថា បើគាត់មានពេលវេលា គ្រប់គ្រាន់ គាត់នឹងពិតជាសងបំណុល ដ៏ច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់នេះបាន តែការនេះគឺមិនអាចទៅរួចនោះទេ។ នេះវា ស្រដៀងទៅនឹងរបៀបដែលមនុស្សជឿថា គេអាចធ្វើអ្វី ដើម្បីទទួលបានគុណសម្បត្តិ ដែលអាចលុប ចោលបំណុលនៃអំពើបាប ដោយសារការប្រព្រឹត្តល្អរបស់ខ្លួន។
តើស្ដេចបានធ្វើអ្វី ដើម្បីជាការឆ្លើយតបមកកាន់ការនេះ?
ឯចៅហ្វាយរបស់បាវនោះ ក៏លែងវាឲ្យទៅ ព្រមទាំងលែងទារបំណុលផង។ (ខ២៧)
ហេតុអ្វី?
ព្រោះទ្រង់អាណិតគេ។ (ខ២៧)
ជំនួសឱ្យការទុកពេលវេលាឱ្យអ្នកបម្រើរកប្រាក់សងបំណុល ចៅហ្វាយមានចិត្តក្ដុលអាណិតគាត់ ហើយ លែងឱ្យគាត់ រួចពីបំណុលទាំងស្រុងវិញ!
នៅក្នុងពាក្យប្រៀបប្រដូច តើស្ដេចតំណាងឱ្យនរណា?
ព្រះជាម្ចាស់។
តើអ្នកបម្រើតំណាងឱ្យនរណា?
យើង (ជាមនុស្សមានបាប)។
តើបំណុលដ៏ច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់នេះ តំណាងឱ្យអ្វី?
បំណុលរបស់យើងដែលជំពាក់ព្រះ។
នៅក្នុងពាក្យប្រៀបប្រដូចនេះ បំណុលជាប្រាក់ដ៏ច្រើន តំណាងឱ្យបំណុលដ៏លើសលប់នៃ អំពើបាប ដែល យើងជាប់។ យើងគឺដូចជាអ្នកជាប់បំណុល ដែលមិនអាចសងបានយ៉ាងអ៊ីចឹង ព្រោះ បំណុលធំលើសលប់ណាស់។ ដោយការប្រាប់យើងថា បំណុលរបស់យើងគឺ “២ កោដិ” ព្រះយេស៊ូវកំពុង បង្រៀនយើងថា អ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បានអត់ទោសឱ្យយើងនោះ គឺធំពន់ពេកណាស់។ វាលើសពីការគណនារបស់មនុស្សទៅទៀត គឺដូចជារាប់រយកោដិ ដុល្លារយ៉ាងអ៊ីចឹង។ ព្រះយេស៊ូវអាចលើក ឡើងពីចំនួនតិចជាងនេះ នៅក្នុងពាក្យប្រៀបប្រដូចព្រះអង្គ តែទ្រង់ចង់ឱ្យយើងយល់ ថាអំពើបាបរបស់យើងធំប៉ុ ណ្ណា ហើយថាការអត់ទោសរបស់ព្រះជាម្ចាស់មកកាន់យើងនោះ ធំយ៉ាងណាដែរ។
តើមូលហេតុអ្វីបានជាយើងមានបំណុល? ចម្លើយនោះគឺ ព្រះជាម្ចាស់ (ជាអង្គដែលសុចរិត) បាន បង្កើតយើងមក ដើម្បីឱ្យយើងឆ្លុះបញ្ចាំងពីចរិតលក្ខណៈរបស់ព្រះអង្គ ដោយទង្វើសុចរិតរបស់ យើង។ រៀងរាល់ពេលដែលយើងធ្វើ អំពើបាប (ដែលមិនមែនជាការគោរពតាមក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះ) យើងក្លាយជាអ្នកជំពាក់បំណុល ព្រោះវាមានចន្លោះរវាងអ្វីដែលខ្ញុំគួរធ្វើថ្វាយព្រះអង្គ និងអ្វីដែលខ្ញុំធ្វើថ្វាយទ្រង់។ ចន្លោះនេះ ប្រៀបដូចជាបំណុល។ យើងជំពាក់ ព្រះអង្គព្រោះយើងមិនបាន ថ្វាយដល់ទ្រង់ គ្រប់យ៉ាងដែលយើងគួរថ្វាយនោះទេ។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ យើងធ្វើអំពើបាប ដោយទង្វើ គំនិត ឥរិយាបថ និងពាក្យសម្ដី។ លទ្ធផលនៃការនេះ គឺបំណុលរបស់យើងកើនឡើងយ៉ាងច្រើន។ នេះ ហើយជាមូលហេតុដែលវាជាការល្ងីល្ងើដែល យើងគិតថាយើងអាចធ្វើការល្អដើម្បី ចូលទៅ ស្ថានសួគ៌បាន។ អ្វី ដែលយើងត្រូវការនោះគឺ ការអត់ទោស។ ហើយនេះជាអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់ ប្រទានឱ្យយើងនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។
តើអ្វីទៅជាសារៈសំខាន់នៃ ការដែលស្ដេចលើកលែងបំណុលទាំងស្រុង ដល់អ្នកបម្រើ?
នេះគឺជារូបភាពនៃការលើកលែងទោសដ៏ភាពសប្បុរស ពេញដោយក្ដីមេត្តា របស់ព្រះទៅកាន់ អស់អ្នកមានបាប ដែលជំពាក់ទ្រង់នូវបំណុលដ៏ច្រើនមហិមា។ (កូឡុស ២:១៤)
តើអ្នកគិតថា អ្នកបម្រើនោះនឹងមានអារម្មណ៍យ៉ាងណា នៅពេលចៅហ្វាយគាត់បានលើកលែងបំណុល គាត់បែបនេះ? គាត់គួរតែបាននិយាយថា៖ “ខ្ញុំមានសេរីភាពហើយ! ស្ដេចអីល្អម្ល៉េះ! សេចក្ដីមេត្តា របស់ ទ្រង់ធំអស្ចារ្យណាស់!”។ បន្ទាប់ មក គាត់គួរតែទៅប្រាប់គ្រប់គ្នាអំពី សេចក្ដីមេត្តាករុណារបស់ស្ដេច។ ការលើកលែងបំណុល ដែលគាត់ទទួលបាន គួរតែបានផ្លាស់ប្ដូរដួងចិត្ត និងជីវិតរបស់គាត់ ព្រមទាំងធ្វើ ឱ្យក្លាយជាមនុស្សចិត្តសន្ដោស និងពេញដោយក្ដីស្រឡាញ់ ជាថ្មីឡើងវិញ។
ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញ ក្រោយពីបានទទួលការលើកលែងទោសពីចៅហ្វាយគាត់ហើយ តើអ្នកបម្រើបានធ្វើ ដូចម្ដេច?
តែកាលបាវនោះបានចេញទៅហើយ ក៏ជួបប្រទះនឹងគូកនម្នាក់ ដែលជំពាក់ខ្លួន២០រៀល នោះវាចាប់ ច្របាច់កអ្នកនោះ ដោយពាក្យថា ចូរសងបា្រក់ដែលជំពាក់អញនោះមក។ (ខ២៨)
ប្រាក់ ២០ រៀល គឺប្រហាក់ប្រហែលទៅនឹង ប្រាក់ខែ ៣ ខែ។ វាមិនមែនជាចំនួនតិចតួចនោះទេ តែវា តិចតួចណាស់ បើប្រៀបធៀបទៅនឹងប្រាក់បំណុល ដែលអ្នកបម្រើនោះត្រូវបានលើកលែងឱ្យ។ ២ កោដិ គឺប្រហែលជា ៦០ លាន ឌេណារី ។ ដូច្នេះ គាត់ត្រូវបានលើកលែងបំណុលរបស់គាត់ ចំនួន ៦០លានឌេណារី តែគាត់មិនបានលើកលែងបំណុល ត្រឹមប្រាក់ ២០ ឌេណារី ដែលគេជំពាក់គាត់នោះទេ។ បញ្ហានោះគឺ យើងប៉ាន់ស្មានលើសនូវកំហុស ដែលមនុស្សបានធ្វើមកកាន់យើង ហើយមើលស្រាលកំហុស ដែលយើងបាន ប្រព្រឹត្តិទៅកាន់ព្រះ។
តើអ្នកបម្រើដែលជំពាក់ប្រាក់ ២០ រៀលនិយាយដូចម្ដេច? (ខ២៩ និងខ២៦)
‘សូមមេត្តាបង្អង់ឲ្យខ្ញុំសិន ខ្ញុំនឹងសងជូនអ្នក’
តើអ្វីទៅជាសារៈសំខាន់នៃពាក្យទាំងនេះ? “សូមមេត្តាបង្អង់ឲ្យខ្ញុំសិន ខ្ញុំនឹងសងជូនអ្នក” គឺជាពាក្យដូច គ្នាទៅនឹង ពាក្យដែលអ្នកបម្រើនេះទូលអង្វរទៅកាន់ចៅហ្វាយខ្លួនយ៉ាងអ៊ីចឹង (ខ២៦)។ នេះគឺគំនិត សំខាន់នៃពាក្យប្រៀបប្រដូចនេះ។ អ្នក បម្រើបានឮពាក្យទូលអង្វរដូចគ្នាទៅនឹងពាក្យដែលគាត់អង្វរទៅកាន់ចៅ ហ្វាយ តែគាត់គ្មានចិត្តមេត្តាករុណានោះ ទេ។ (ខ៣០)។
តើអ្នកបម្រើធ្វើអ្វី នៅពេលអ្នកបម្រើម្នាក់ទៀតមិនអាចសងបំណុលដ៏តិចតួចនោះ? (ខ៣០)
គាត់បានយកគាត់ទៅដាក់គុក រហូតទាល់តែគាត់អាចសងបំណុលបាន។ (ខ៣០)
ទោះជាគាត់ត្រូវបានលើកលែងបំណុលដ៏ធំយ៉ាងណាក្ដី គាត់មិនបានលើកលែងបំណុលដ៏តូចនោះឡើយ។ ដូច្នេះ ទើបគាត់ចាប់អ្នកបម្រើជាគូកនយកទៅដាក់គុក។ នេះគឺជាការដាក់ទោសធ្ងន់ធ្ងរ និងអយុត្តិធម៌ណាស់ សម្រាប់បំណុល តិចតួចដូច្នេះ។
តើអ្នកបម្រើផ្សេងទៀតធ្វើដូចម្ដេច ពេលឃើញការនេះកើតឡើងដូច្នេះ?
ពួកគេមានចិត្តឈឺឆ្អាល ហើយរត់ទៅរាយការណ៍ប្រាប់ដល់ ចៅហ្វាយពួកគេពីអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែល កើតឡើង។ (ខ៣១)
តើចៅហ្វាយបានធ្វើដូចម្ដេចទៅកាន់អ្នកបម្រើនោះ ជាការឆ្លើយតប? (ខ៣២-៣៤)
ចៅហ្វាយគាត់បានយកគាត់ទៅដាក់គុក រហូតដល់ពេលគាត់អាចសងបំណុលអស់។
អ្នកបម្រើអាក្រក់ត្រូវបានចាប់យកទៅដាក់គុក រហូតដល់គាត់សងបំណុលខ្លួនអស់ ជាអ្វីដែលគាត់ មិនអាចធ្វើបាន ឡើយ។ នៅទីនេះ យើងឃើញពីភាពយុត្តិធម៌របស់ស្ដេច។ អស់អ្នកណាដែលបដិសេធ មិនផ្ដល់ក្ដីមេត្តាដល់អ្នកដទៃ ទេ នឹងទទួលបានយុត្តិធម៌។ សម្រាប់មនុស្សមានបាបម្នាក់ សេចក្តីយុត្តិធម៌គឺជាការដាក់ទោស។ ព្រះយេស៊ូវបញ្ចប់មេ រៀននេះដោយព្រះបន្ទូលថា “បើអ្នករាល់គ្នាមិន អត់ទោសការរំលងរបស់បងប្អូន ដោយស្ម័គ្រពីចិត្តទេ នោះព្រះវរបិតានៃខ្ញុំ ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ទ្រង់ក៏នឹងប្រព្រឹត្តនឹងអ្នករាល់គ្នាដូច្នោះដែរ”។
ពិភាក្សា៖ តើអ្វីទៅដែលពាក្យប្រៀបប្រដូចនេះបានបង្រៀនយើង?
គោលការណ៍នោះច្បាស់ណាស់៖ ការអត់ទោសត្រូវតែមានលទ្ធផលជាការអត់ទោសអ្នកដទៃទៀតដែរ។។ ព្រះជាម្ចាស់ ជាចៅហ្វាយ។ អ្នកបម្រើរបស់ទ្រង់គ្រប់រូប មានបំណុលនៃអំពើបាប ជាបំណុលដែលពួកគេសងមិនអស់ ឡើយ។ នៅក្នុងព្រះគុណដ៏អស្ចារ្យ ចៅហ្វាយរបស់យើងបានរំដោះយើងឱ្យរួចពីបំណុល និងអត់ទោស ឱ្យយើងយ៉ាងពេញលេញ និងមិនគិតថ្លៃអ្វី ឡើយ។ ឥឡូវនេះ យើងត្រូវបានអត់ទោសហើយ យើងត្រូវតែ អត់ទោសអ្នកដទៃទៀតដែរ។
សម្រាប់ប្រជាជានៃនគរព្រះ ទង្ង្វើរបស់យើងទៅកាន់គ្នា គឺផ្អែកលើ អ្វីដែលព្រះបានធ្វើសម្រាប់យើង។ នេះគឺជាគន្លឺះនៃទំនាក់ទំនងនៅក្នុងនគរព្រះ គឺ យើងប្រព្រឹតិ្តទៅកាន់អ្នកដទៃ ទៅតាម អ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រព្រឹត្តិមកកាន់យើង។ នៅពេលយើងយល់អំពី អ្វីដែលព្រះបានធ្វើមកកាន់ យើង យើងនឹងស្ដែងចេញនូវក្ដីមេត្តា និងព្រះគុណនោះទៅកាន់ អ្នកដទៃ។ នៅពេលយើងធ្វើដូចនេះ យើងបង្ហាញថា យើងពិតជា អ្នកដែលនៅក្នុងនគរព្រះមែន!
អាកប្បកិរិយារបស់គ្រិស្ទបរិស័ទចេញមកពី ការដឹងអំពីអ្វីដែលព្រះបានប្រព្រឹត្តិ
មកកាន់យើង។ រួចយើងប្រព្រឹតិ្តដូចគ្នាទៅកាន់អ្នកដទៃ។
នៅក្នុងនគរព្រះ គ្រប់ទំនាក់ទំនងទាំងអស់គឺ នៅអស់កល្បជានិច្ច។ យើងនឹងក្លាយជាបង ប្អូន ប្រុសស្រីនឹង គ្នារហូតអស់កល្ប។ ដូច្នេះ យើងត្រូវរៀនពីការបង្ហាញក្ដីមេត្តាករុណ និងព្រះគុណទៅ កាន់គ្នា ទៅវិញទៅមកពីឥឡូវ នេះទៅ គឺដូចជាព្រះបានបង្ហាញក្ដីមេត្តាករុណា និងព្រះគុណរបស់ ព្រះ អង្គមកកាន់យើងម្នាក់យ៉ាងអ៊ីចឹង។
អធិស្ឋានបញ្ជប់
