សេចក្តីអធិប្បាយពីសំបុត្របស់យូដាស
សំបុត្រយូដាស ជាបាវបំរើរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ហើយជាប្អូនយ៉ាកុប
១ វាគឺជាទំនៀបទំលាប់នៅក្នុងសម័យនោះ ក្នុងការចាប់ផ្តើមផ្នែកដំបូងនៃសំបុត្រ ដោយសរសេរឈ្មោះ របស់អ្នកសរសេរសំបុត ហើយឈ្មោះរបស់អ្នកទទួល បន្ទាប់មកការសួរសុខទុក្ខ។
អ្នកនិពន្ធគឺលោកយូដាសជាកូនរបស់នាងម៉ារី និងលោកយ៉ូសែបដែលត្រូវជាពាក់កណ្តាលបងប្អូន ជាមួយយព្រះយេស៊ូវ (ម៉ាកុស ៦:៣)។ គាត់រៀបរាប់ពីខ្លួនឯងតាមរបៀបពីរយ៉ាង។ ទីមួយ គាត់គឺជា “បាវបម្រើរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ” (ដូចជាលោកពេត្រុស លោកប៉ុល និងលោកយ៉ាកុប បានរៀបរាប់ពី ខ្លួនឯងដែរ ២ ពេត្រុស ១:១; រ៉ូម ១:១; យ៉ាកុប ១:១)។ គ្រីស្ទបរិស័ទគឺជាបាវបម្រើរបស់ព្រះយេស៊ូវ ដោយសារទ្រង់ បានប្រោសលោះពួកយើងចេញមកពីទាសភាពនៃអំពើបាប។ ហេតុនេះហើយបានជាទ្រង់គឺជាព្រះអម្ចាស់ របស់យើង យើងជាកម្មសិទ្ធិរបស់ទ្រង់ និងបម្រើទ្រង់ (១ កូរិនថូស ៧:២៣)។
យូដាសគឺជាឈ្មោះទូទៅមួយ ដូច្នេះគាត់បន្ថែមពាក្យថាគាត់គឺជា “ប្អូនយ៉ាកុប”។ យ៉ាកុបគឺជាមនុស្ស ល្បីល្បាញមួយរូបដែលជាអ្នកដឹកនាំនៅក្នុងព្រះវិហារនៅទីក្រុងយេរូសាឡឹម ដូច្នេះការពិពណ៌នានេះ ជួយឱ្យអ្នកអានរបស់គាត់ស្គាល់ថាតើយូដាសមួយណាជាអ្នកសរសេរសៀវភៅមកកាន់ពួកគេ។
ខ្ញុំផ្ញើមកពួកអ្នកដែលព្រះបានហៅ ជាពួកអ្នកស្ងួនភ្ងាក្នុងព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតា ដែលបំរុងទុកក្នុងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ
លោកយូដាសលើកឡើងទៅកាន់អ្នកអានរបស់គាត់តាមរយៈការផ្តល់នូវការពិពណ៌នាចំនួនបីថាតើការក្លាយខ្លួនជាគ្រីស្ទបរិស័ទមានន័យយ៉ាងណា។
គ្រីស្ទបរិស័ទគឺជាមនុស្សដែល “បានត្រាស់ហៅ”។ នេះមានន័យថាព្រះជាម្ចាស់បាននាំយើងមក យ៉ាងសកម្មឱ្យមានទំនាក់ទំនងជាមួយអង្គទ្រង់ក្នុងនាមជារាស្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ (២ ធីម៉ូថេ ១:៩)។ ទ្រង់ធ្វើកិច្ចការនេះតាមរយៈដំណឹងល្អដែលយើងទទួលនៅពេលទ្រង់ប្រទានមកយើងនូវការបើកសម្តែង និងការយល់ដឹង (ម៉ាថាយ ១៦:១៧; កិច្ចការ ១៦:១៤-១៥) ហើយធ្វើឱ្យយើងអាចចូលមកកាន់ ព្រះយេស៊ូវបាន (យ៉ូហាន ៦:៤៤)។
ដោយសាររឿងនេះគ្រីស្ទបរិស័ទគឺជា “ពួកអ្នកស្ងួនភ្ងាក្នុងព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតា”។ យើងគឺជាប្រជារាស្ត្ររបស់ ព្រះជាម្ចាស់ ហេតុនេះហើយបានជាទ្រង់ស្រឡាញ់យើង។ ព្រះគម្ពីរប្រាប់យើងថាសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ ព្រះជាម្ចាស់សម្រាប់យើងគឺមិនប្រែប្រួល អស្ចារ្យ និងគ្មានទីបញ្ចប់ (ទំនុកដំកើង ៨៦:១៥; អេភេសូ ២:៤; យេរេមា ៣១:៣; រ៉ូម ៨:៣៩)។
គ្រីស្ទបរិស័ទត្រូវបាន “បម្រុងទុកក្នុងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ”។ ដោយសារយើងជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះយេស៊ូវ ព្រះជាម្ចាស់ធ្វើការនៅក្នុងជីវិតរបស់យើង ដើម្បីរក្សាយើងខាងវិញ្ញាណដើម្បីមិនឱ្យយើងបោះបង់ចោល ជំនឿរបស់យើង (១ ពេត្រុស ១:៥; ១ យ៉ូហាន ៥:១៨; ១ ថែស្សាឡូនីច ៥:២៣)។ មានសេចក្តីល្បួង និងការសាកល្បងជាច្រើនដែលត្រូវប្រឈមនៅក្នុងជីវិតនេះ ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់រក្សាយើងឱ្យមានសុវត្ថិភាព តាមរយៈគ្រប់យ៉ាងសម្រាប់ជាប្រយោជន៍របស់ព្រះគ្រីស្ទដើម្បីឱ្យ យើងត្រៀមខ្លួនរួចរាល់ សម្រាប់ព្រះគ្រីស្ទ នៅពេលទ្រង់យាងត្រឡប់មកវិញ ឬនៅពេលយើងទៅនៅជាមួយទ្រង់ (វិវរណៈ ១៩:៧)។
សូមឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានប្រកបដោយសេចក្ដីមេត្តាករុណា សេចក្ដីសុខសាន្ត នឹងសេចក្ដីស្រឡាញ់កាន់តែច្រើនឡើង។
២ លោកយូដាសស្វាគមន៍អ្នកអានរបស់គាត់ជាមួយនឹងការជូនពរ។ “សេចក្តីមេត្តាករុណា” គឺជា សេចក្តីសប្បុរសរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលបានប្រទានមកដល់អ្នកមានបាបដើម្បីឱ្យពួកគេបានសង្គ្រោះ “សេចក្តីសុខសាន្ត” គឺជាលទ្ធផល។ វាគឺជាសេចក្តីសុខសាន្តជាមួយព្រះជាម្ចាស់តាមរយៈការផ្សះផ្សារ ដែលទ្រង់ប្រទានមកនៅក្នុងព្រះយេស៊ូវ។ “សេចក្តីស្រឡាញ់” គឺជាសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះសម្រាប់ យើង។ លោកយូដាសចង់ឱ្យយើងមាននូវព្រះពរទាំងនេះជាបរិបូរ ដើម្បីឱ្យជីវិតរបស់យើង ពេញដោយសេចក្តីមេត្តាករុណា សេចក្តីសុខសាន្ត និងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់។
ពួកស្ងួនភ្ងាអើយ កំពុងដែលខ្ញុំខ្មីឃ្មាតសរសេរពីសេចក្ដីសង្គ្រោះ ដែលសំរាប់យើងទាំងអស់គ្នា នោះខ្ញុំមានសេចក្ដីបង្ខំនឹងសរសេរ ផ្ញើមកអ្នករាល់គ្នា ទាំងទូន្មានឲ្យខំតយុទ្ធ ដើម្បីការពារសេចក្ដីជំនឿ ដែលបានប្រគល់មកពួកបរិសុទ្ធ១ដងជាសំរេច
៣ លោកយូដាសចង់សរសេរសំបុត្រអំពីការសង្គ្រោះរបស់យើង យ៉ាងណាមិញការគំរាមកំហែងដ៏គ្រោះថ្នាក់ ចំពោះជំនឿអ្នកអានរបស់គាត់បានកើតមានឡើង។ ហេតុនេះវាគឺជារឿងចាំបាច់ក្នុងការសរសេរពី ប្រធានបទផ្សេងដែលនោះគឺសម្រាប់ដាស់តឿនដល់អ្នកអានរបស់គាត់ “ការពារសេចក្តីជំនឿ ដែលបានប្រគល់មកពួកបរិសុទ្ធ១ដងជាសំរេច”។
“ការពារ” (ἐπαγωνίζεσθαι) គឺជាការត្រូវខិតខំប្រឹងប្រែងយ៉ាងខ្លាំង។ “សេចក្តីជំនឿ” គឺជាដំណឹងល្អនៃការសង្គ្រោះតាមរយៈព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ ដំណឹងល្អបានប្រគល់មក “មួយដងជាសម្រេច” (ដែលមានន័យថាវាមិនត្រូវបានកែប្រែតាមរបៀបណាមួយឡើយ) ដោយពួកសាវ័ករហូតដល់ “ពួកបរិសុទ្ធ” (នោះគឺគ្រីស្ទបរិស័ទាំងអស់)។ ដូច្នេះលោកយូដាសណែនាំឱ្យអ្នកអានរបស់គាត់ខិតខំ ដោយស្មោះស្មគ្រក្នុងការការពារដំណឹងល្អដែលបានប្រទានមកឱ្យពួកគេតាមរយៈពួកសាវ័ក។
ដ្បិតមានមនុស្សខ្លះបានលួចចូល គឺជាពួកអ្នកដែលមានទោសកត់ទុក តាំងពីដើមមក ជាមនុស្សទមិលល្មើស ដែលបំផ្លាស់ព្រះគុណរបស់ព្រះនៃយើងរាល់គ្នា ឲ្យទៅជាសេចក្ដីអាសអាភាស ហើយគេមិនព្រមទទួលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទនៃយើង ដែលទ្រង់ជាម្ចាស់តែ១ផងទេ។
៤ លោកយូដាសពន្យល់ពីមូលហេតុដែលពួកគេត្រូវតែការពារដំណឹងល្អ។មនុស្សមកចូលរួមនៅក្រុមជំនុំ ហើយ បានបោកបញ្ឆោតអ្នកជឿតាមរយៈការបង្រៀនដែលខុសឆ្គង។ លោកយូដាសពណ៌នាពីមនុស្សទាំង នេះ ថាជា “មនុស្សទមិលល្មើស” (ខ៤, ១៥, ១៨)។ ពាក្យ “មនុស្សទមិលល្មើស” (ἀσεβής) សំដៅទៅលើ មនុស្សដែលមិនគោរពអ្វីដែលបរិសុទ្ធ។ មនុស្សទមិលល្មើសទាំងនេះនឹងត្រូវកាត់ទោសដោយសារ៖
(១) ពួកគេ “បំផ្លាស់ព្រះគុណរបស់ព្រះនៃយើងរាល់គ្នាឲ្យទៅជាសេចក្តីអាសអាភាស”។ ព្រះគុណគឺជា ការអនុគ្រោះ ព្រះពរ និងព្រះចេស្តាររបស់ព្រះជាម្ចាស់ធ្វើការនៅក្នុងជីវិរបស់មនុស្សម្នាក់។ តាមរយៈដំណឹងល្អ ព្រះជាម្ចាស់ប្រទានព្រះគុណដល់អ្នកជឿដើម្បីសង្គ្រោះយើងចេញពីអំពើបាប និងដើម្បីផ្តល់អំណាចដល់យើងឱ្យរស់នៅក្នុងជីវិតដែលបរិសុទ្ធ។ យ៉ាងណាមិញ ការបង្រៀនអំពីព្រះគុណ អាចត្រូវបានបំភ្លៃដោយពួកមនុស្សទមិលល្មើសដែលនិយាយថា ដោយសារតែការសង្គ្រោះបានមក ដោយសារព្រះគុណ (មិនមែនជាការប្រព្រឹត្ត) នោះបើយើងប្រព្រឹត្តិអំពើបាបក៏មិនជាអ្វីដែរ។ នេះគឺជារបៀបដែលពួកគេបំ ផ្លាស់ព្រះគុណឱ្យទៅជា “សេចក្តីអាសអាភាស” (ἀσέλγειαν) ដែលសំដៅលើអំពើបាបដូចជាអំពើអសីលធម៌ខាងផ្លូវភេទការស្រវឹង និងទម្លាប់នៃភាពលោភលន់។
(២) ពួកគេ “មិនព្រមទទួលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវនៃយើងដែលទ្រង់ជាម្ចាស់តែ១ផងទេ”។ ដោយសារ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទទ្រង់ជាម្ចាស់ដ៏សោយរាជ្យរបស់យើង ទ្រង់មានសិទ្ធិទទួលយកការស្តាប់បង្គាប់របស់ យើង។ ប៉ុន្តែ មនុស្សទមិលល្មើសបដិសេធអំណាចរបស់ព្រះយេស៊ូវសម្រាប់ពួកគេតាមរយៈការមិនស្តាប់ បង្គាប់តាមបញ្ញតិទ្រង់របស់ពួកគេ។ របៀបរស់នៅអសីលធម៌ដែលអាសអាភាសរបស់ពួកគេបង្ហាញថា ពួកគេបម្រើដល់ចៅហ្វាយនាយផ្សេងទៀតជាដែលទាសករនៃអំពើបាប (រ៉ូម ៦:១២-២៣)។
លោកយូដាប្រាប់យើងថាការថ្កោលទោសរបស់ពួកមនុស្សទមិលល្មើសត្រូវបានកត់ត្រាទុកជាយូរមកហើយ។ នៅក្នុងខ៥ ដល់ ១៩ គាត់នឹងបង្ហាញប្រាប់ថាវាត្រូវបានកត់ត្រាទុកនៅក្នុងគម្ពីរសញ្ញាចាស់ (ខ៥-៨, ១១) តាមទំនៀមទំលាប់របស់ជនជាតិយូដា (ខ៩, ១៤-១៦) និងតាមរយៈពួកសាវ័ក (ខ១៧-១៨)។
ខ្ញុំចង់រំឭកដល់អ្នករាល់គ្នា ដែលបានជ្រាបសេចក្ដីទាំងនេះម្តងហើយថា ក្រោយដែលព្រះអម្ចាស់បានជួយសង្គ្រោះរាស្ត្រទ្រង់ ឲ្យរួចពីស្រុកអេស៊ីព្ទមក នោះទ្រង់បានបំផ្លាញពួកអ្នកដែលមិនជឿវិញ
៥ លោកយូដាបង្រៀនអំពីការថ្កោលទោសពីពួកមនុស្សទមិលល្មើតាមរយៈការផ្តល់ជាឧទាហរណ៍ចំនួនបីពី ការជំនុំជម្រះរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងគម្ពីរសញ្ញាចាស់។
ជំនាន់របស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែល នៅទីរហោស្ថាន។ ព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើការអស្ចារ្យជាច្រើនដើម្បីសង្គ្រោះ ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលចេញពីទាសភាពនៅក្នុងប្រទេសអេស៊ីព្ទ (និក្ខមនំ ១២:៥១; ចោទិយកថា ៤:៣៤)។ ប៉ុន្តែបន្ទាប់មក ពួកគេបានធ្វើ និងថ្វាយបង្គំរូបព្រះ រអ៊ូរទាំពីព្រះជាម្ចាស់ ហើយបដិសេធន៍មិនព្រមចូលទៅ កាន់ទឹកដីសន្យា (និក្ខមនំ ១៦:៧–១២; ជនគណនា ១៣:២៥–១៤:៤)។ ជាលទ្ធផលមនុស្សជំនាន់នោះបានស្លាប់នៅក្នុងទីរហោស្ថានអស់ (ជនគណនា ១៤:១–៣៨, ២៦:៦៣–៦៥)។
ទោះទាំងពួកទេវតាដែលមិនបានរក្សាសណ្ឋានដើមរបស់ខ្លួន គឺជាទេវតាដែលបោះបង់ចោលទីលំនៅចេញ នោះទ្រង់បានឃុំក្នុងសេចក្ដីងងឹត ទាំងជាប់ចំណងអស់កល្បជានិច្ច ទុកសំរាប់នឹងជំនុំជំរះនៅថ្ងៃដ៏ធំនោះ
៦ ទេវតាដែលបានធ្លាក់ចុះ។ លោកុប្បត្តិ ៦:១-៤ ប្រាប់យើងអំពីពួកទេវតា (“បុត្រារបស់ព្រះជាម្ចាស់”) ដែលបានប្រព្រឹត្តិប្រាសចាកសីលធម៌ខាងផ្លូវភេទ។ ពួកគេចាប់អារម្មណ៍នឹងស្ត្រី ហើយបានរៀបការ និងមានកូនជាមួយពួកគេ។ ដោយសារទេវតាទាំងនេះ មិនបានរក្សាសណ្ឋានដើមរបស់ខ្លួន ឥឡូវនេះ ព្រះជាម្ចាស់ឃុំពួកគេ រហូតទាល់តែដល់ថ្ងៃនៃការជំនុំជម្រះ ពេលដែលពួកគេនឹងត្រូវបោះចូលទៅក្នុងបឹងភ្លើង (វិវរណៈ ២០:១០; ម៉ាថាយ ២៥:៤១)។
ដូចជាក្រុងសូដុំម នឹងក្រុងកូម៉ូរ៉ា ហើយអស់ទាំងទីក្រុងនៅជុំវិញដែរ ដែលគេបានប្រគល់ខ្លួនទៅប្រព្រឹត្តសេចក្ដីកំផិតដូចគ្នា ទាំងបណ្តោយទៅតាមសាច់ដទៃ ហើយទ្រង់បានតាំងអ្នកទាំងនោះទុកជាក្បួន ឲ្យគេរងទុក្ខទោស ក្នុងភ្លើងដ៏ឆេះអស់កល្បជានិច្ច
៧ ក្រុងដុំម និងក្រុងកូម៉ូរ៉ា “បានប្រគល់ខ្លួនទៅប្រព្រឹត្តសេចក្ដីកំផិត”។ ដោយសាររឿងនេះ ក្រុងទាំងនេះត្រូវបានបំផ្លាញអស់ទាំងស្រុងដោយស្ពាន់ធ័រ និង ភ្លើងពីស្ថានសួគ៌ ដើម្បីបង្រៀនដល់ អស់ទាំងតំណរមនុស្សជំនាន់ក្រោយថាអំពើទមិឡល្មើសនឹងនាំទៅរកការជំនុំជម្រះ នៃភ្លើងដ៏ឆេះ អស់កល្បជានិច្ច។
ទោះបើមានក្បួនដូច្នោះហើយ គង់តែមនុស្សទាំងនេះធ្វើឲ្យខ្លួនស្មោកគ្រោកវិញ ដោយនឹកតែពីផ្លូវខូចអាក្រក់ ទាំងមើលងាយដល់អស់ទាំងអំណាចគ្រប់គ្រង ហើយជេរប្រមាថដល់ពួកប្រសើរឧត្តមផង
៨ ដូចជាមនុស្សទីក្រុងសូដុំម និងកូម៉រ៉ា មនុស្សទមិលល្មើ “ធ្វើឲ្យខ្លួនស្មោកគ្រោកវិញ” តាមរយៈ សេចក្តីកំផិត “ទាំងមើលងាយដល់អស់ទាំងអំណាចគ្រប់គ្រង” របស់ព្រះជាម្ចាស់ផង (ខ៤) ហើយ “ជេរប្រមាថដល់ពួកប្រសើរឧត្តមផង” ដែលសំដៅលើពួកទេវតា ដែលជាអ្នកនាំសាររបស់ព្រះជាម្ចាស់។ សូមកត់ថាតាមជំនឿរបស់សាសន៍យូដា ក្រឹត្យវិន័យត្រូវបាន ប្រគល់មកដោយពួកទេវតា (កិច្ចការ ៧:៣៨, ៧:៥៣; ហេព្រើរ ២:២)។
រីឯមីកែល ជាមហាទេវតា លោកមិនហ៊ានប្តឹងប្រមាថដល់អារក្ស ក្នុងកាលដែលកំពុងតែជជែកនឹងវា ទាំងប្រកែកពីដំណើរសពរបស់លោកម៉ូសេនោះទេ គឺបាននិយាយដូច្នេះវិញថា សូមឲ្យព្រះអម្ចាស់បន្ទោសឯងចុះ
៩ តាមទំនៀមទំលាប់របស់សាសន៍យូដាបន្ទាប់ពីលោកម៉ូសេស្លាប់បាត់ទៅ អារក្សបាននិយាយថារូបកាយ របស់លោកម៉ូសេគឺជាកម្មសិទ្ធិរបស់ពួកគេ ពីព្រោះលោកម៉ូសេគឺជាឃាតករ។ មហាទេវតា មីកែលមិនបាន បដិសេធការចោទប្រកាន់របស់អារក្សទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ លោកបានទូលសូមទៅព្រះអម្ចាស់ឱ្យបន្ទោសដល់ អារក្ស ហើយអារក្សបានរត់ចេញបាត់ទៅ ដើម្បីទុកឱ្យមហាទេវតាមីកែលអាចបញ្ចុះសពឱ្យបានរួចរាល់។ ចំណុចសំខាន់គឺថាទេវតាមីកែលមិនបាននិយាយប្រឆាំងនឹងអារក្សទេដោយសារគាត់មិនមែនជា អ្នកជំនុំជម្រះ។
តែពួកនោះ គេហ៊ានជេរប្រមាថដល់ទាំងអ្វីៗ ដែលគេមិនស្គាល់ផង ព្រមទាំងបង្ខូចខ្លួន ក្នុងការអ្វីដែលគេយល់ដោយធម្មតាវិញ ហាក់ដូចជាសត្វតិរច្ឆាន
១០ ទោះបីជាពួកទេវតាមានអំណាច ជាងមនុស្សក៏ដោយក៏ពួកទេវតាមិននិយាយប្រឆាំងនឹងនរណាម្នាក់ នោះទេ សូម្បីតែចំពោះអារក្ស។ ប៉ុន្តែពួកគ្រូក្លែងក្លាយទាំងនោះបានប្រមាថពួកទេព្តាតាមរយៈការបដិសេធ ក្រឹត្យវិន័យដែលពួកគេនាំយកមក ដោយនិយាយថាអំពើបាប (ដែលជាការបំពានក្រឹត្យវិន័យរបស់ ព្រះជាម្ចាស់) គ្មានបញ្ហាឡើយ។
វេទនាដល់មនុស្សទាំងនោះ ពីព្រោះគេបានទៅតាមផ្លូវរបស់កាអ៊ីន ក៏ស្ទុះទៅក្នុងសេចក្ដីខុសឆ្គងរបស់បាឡាម ឲ្យតែបានកំរៃ ហើយគេត្រូវវិនាសក្នុងការបះបោររបស់កូរេទៅ
១១ ដូចកាអ៊ីនដែរ (លោកុប្បត្តិ ៤:៦-៨) មនុស្សទមិលល្មើសគ្មានសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះបងប្អូនគេទេ ហើយបង្កគ្រោះថ្នាក់ និងទុក្ខទោសដល់ពួកគេ។ ដូចបាឡាម (ជនគណនា ២៥:១-៣, ៣១:១៦) ពួកគេត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយការស្រឡាញ់ប្រាក់ ហើយល្បួងប្រជារាស្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ឱ្យចូលទៅក្នុង ភាពអសីលធម៌។ ដូចកូរេ (លោកុប្បត្តិ ១៦:១-៣០) ពួកគេបះបោរប្រឆាំងនឹងអំណាចដែលព្រះជាម្ចាស់ បានប្រទានឱ្យ។ កាអ៊ីន ((លោកុប្បត្តិ ៤:១០-១៦), បាឡាម (ជនគណនា ៣១:៧-៨), និងកូនរបស់កូរេ (ជនគណនា ១៦:៣១-៣៥) ត្រូវបានព្រះជាម្ចាស់ជំនុំជម្រះដោយសារអំពើរបស់ពួកគេ ហើយ
មនុស្សទមិលល្មើសក៏ដូច្នោះដែរ។
ពួកនោះជាដុំស្មោកគ្រោក ក្នុងពេលដែលអ្នករាល់គ្នាបរិភោគ ជាមួយគ្នាដោយស្រឡាញ់ គេបរិភោគជាមួយឥតខ្លាច ទាំងចិញ្ចឹមតែខ្លួនគេ
១២ក ពិភពលោកនេះបានបកប្រែ “ដុំស្មោកគ្រោក” ដែលជាទូទៅមានន័យថាដុំថ្មដែលលាក់បាត់នៅ ក្នុងសមុទ្រ។ ពួកគ្រូក្លែងក្លាយប្រៀបបីដូចជាថ្មប៉ប្រះទឹកដ៏គ្រោះថ្នាក់ដែលត្រូវតែជៀសវាង ដោយសារ វាអាចធ្វើឱ្យលិចកលង់សេចក្តីជំនឿរបស់អ្នកជឿបាន (១ ធីម៉ូថេ ១:១៩)។
“បរិភោគជាមួយគ្នាដោយស្រឡាញ់” គឺជាអាហារដែលគ្រីស្ទបរិស័ទបានទទួលទានជាមួយគ្នា (រួមទាំង ការពិធីលៀងព្រះអម្ចាស់ កិច្ចការ ២:៤២, ២:៤៦)។ នៅក្នុងប្រទេសមជ្ឈិមបូព៌ា ការដែលបរិភោគអាហារ ជាមួយគ្នាគឺជានិមិត្តសញ្ញានៃមិត្តភាពនិងការរួបរួម ដូច្នេះហើយ ពេលដែលពួកអ្នកជឿ ដែលមានប្រវត្តិ ផ្សេងៗគ្នាចែករំលែកអាហារជាមួយគ្នា វាគឺជាការបង្ហាញដ៏មានឥទ្ធិពលនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ ហើយនឹងការរួបរួមដែលពួកគេមាននៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។ ប៉ុន្តែពួកគ្រូក្លែងក្លាយលោភលន់ ហើយចាប់អារម្មណ៍ តែជាមួយអាហារឥតគិតថ្លៃនៅពេលប្រកបគ្នា តែប៉ុណ្ណោះ (១ កូរិនថូស ១១:២០–២២ )។
ពួកគេគឺជា “អ្នកគង្វាលដែលបរិភោគជាមួយឥតខ្លាចទាំងចិញ្ចឹមតែខ្លួនគេ”។ កិច្ចការរបស់អ្នកគង្វាល គឺត្រូវថែរក្សា ការពារ និងផ្គត់ផ្គង់ដល់ចៀម។ ប៉ុន្តែពួកគ្រូក្លែងក្លាយមិនបានបម្រើ និងថែរក្សាពួកគេឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញពួកគេប្រើប្រាស់តួនាទីក្នុងភាពជាអ្នកដឹកនាំរបស់ពួកគេនៅក្រុមជំនុំដើម្បីទទួលបានជីវិត ដែលមានផាសុខភាពសម្រាប់ខ្លួនឯង (អេសេគាល ៣៤:២, ៣៤:៨)។
គេជាពពកឥតទឹក ដែលត្រូវខ្យល់បក់ផាត់ទៅមក ជាដើមឈើឥតផ្លែក្នុងរដូវកាល ដែលស្លាប់២ដងរួចហើយ ក៏ត្រូវរលើងផង គេជារលកសមុទ្រយ៉ាងសំបើម ដែលបែកពពុះ ចេញជាសេចក្ដីអាម៉ាស់ខ្មាសរបស់គេ ក៏ជាផ្កាយមិនទៀង ដែលសេចក្ដីងងឹតសូន្យឈឹងអស់កល្បជានិច្ច បានបំរុងទុកឲ្យគេ
១២ខ-១៣ លោកយូដាសផ្តល់នូវទាហរណ៍ចំនួនបួនពីពិភពធម្មជាតិ ដើម្បីពិពណ៌នាអំពីគ្រូពួកក្លែងក្លាយ។
នៅពេលមនុស្សមើលឃើញពពកពួកគេគិតថាភ្លៀងកំពុងតែធ្លាក់ចុះមកហើយ ប៉ុន្តែពេលខ្លះព្យុះ នឹងធ្វើឱ្យបក់ពពក ចេញបាត់ទៅ ហើយធ្វើឱ្យដីមានភាពស្ងួត និងក្តៅហែងដដែល។ ដូចជា "ពពកឥតទឹក” ពួកគ្រូក្លែងក្លាយមិនមានអ្វីដែលអាចបំពេញភាពស្រេកឃ្លានចំពោះសេចក្តីពិតខាងវិញ្ញាណបានឡើយ។
ដូចជា “ដើមឈើឥតផ្លែ” ពួកគ្រូក្លែងក្លាយមិនបានបង្កើតអ្វីល្អដែលបំពេញការស្រេកឃ្លានខាងវិញ្ញាណ របស់មនុស្សនោះទេ (លូកា ១៣:៦)។
ដូចជា “រលកសមុទ្រយ៉ាងសំបើម ដែលបែកពពុះ ចេញជាសេចក្ដីអាម៉ាស់ខ្មាសរបស់គេ” ពួកគ្រូក្លែងក្លាយ "ចេះតែបារល្បាប់ នឹងភក់ឡើង" (អេសាយ ៥៧:២០) ហើយបង្កើតជាបញ្ហានៅគ្រប់ទីកន្លែងដែលពួកគេទៅដល់។
ដូចជា “ផ្កាយមិនទៀង” ដែលដឹកនាំទៅរកផ្លូវខុសអស់អ្នកដែលព្យាយាមធ្វើនាវាចរណ៍ដោយមើលវា ពួកគ្រូក្លែងក្លាយបំភាន់អស់អ្នកដែល ទុកចិត្តលើការបង្រៀនរបស់ពួកគេ ហើយបណ្តាលឱ្យពួកគេវង្វេងផង។ ការជំនុំជម្រះគឺច្បាស់ណាស់៖ "សេចក្ដីងងឹតសូន្យឈឹងអស់កល្បជានិច្ច” នោះគឺ ឋាននរក (ម៉ាថាយ ៨:១២; ២ ពេត្រុស ២:១៧)) បានបំរុងទុកឲ្យគេ។
ឯហេណុក ជាដំណទី៧ពីលោកអ័ដាមមក គាត់បានទាយពីមនុស្សទាំងនោះថា មើល ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់ យាងមក នៅកណ្តាលពួកបរិសុទ្ធទ្រង់ទាំងសល់សែន ដើម្បីនឹងកាត់ទោសដល់គ្រប់មនុស្សទាំងឡាយ ហើយនឹងរំឭកពួកទមិលល្មើសទាំងអំបាលម៉ាន ឲ្យដឹងខ្លួនពីគ្រប់ទាំងការទមិលល្មើស ដែលគេបានប្រព្រឹត្តធ្វើ ដោយចិត្តល្មើស ហើយពីអស់ទាំងសេចក្ដីរឹងទទឹងទាំងប៉ុន្មាន ដែលអស់ពួកទមិលល្មើសដ៏មានបាបទាំងនោះ បានពោលទាស់នឹងទ្រង់
១៤-១៥ សៀវភៅហេព្រើរបុរាណអំពីសេចក្តីទំនាយរបស់លោកហេណុកទាយថាព្រះអម្ចាស់នឹងយាងមកពី ស្ថានសួគ៌ជាមួយទេព្តារបស់ទ្រង់ដើម្បីមកជំនុំជម្រះពួកមនុស្សទមិលល្មើស។ ការនេះនឹងកើតឡើង នៅពេលព្រះយេស៊ូវយាងមកវិញជាលើកទីពីរ (សាការី ១៤:៥; ម៉ាថាយ ១៦:២៧; ២៥:៣១; ម៉ាកុស ៨:៣៨; លូកា ៩:២៦; ១ ថែស្សាឡូនីច ៣:១៣; ២ ថែស្សាឡូនីច ១:៧)។
មនុស្សទាំងនោះជាពួកដែលចេះតែរទូរទាំ ហើយត្អូញត្អែរ ដែលដើរតាមតែសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នារបស់ខ្លួន ហើយមាត់គេពោលសុទ្ធតែពាក្យអំនួតអួតយ៉ាងសំបើម គេរាប់អានមនុស្ស ឲ្យតែបានកំរៃទេ។
១៦ លោកយូដាសផ្តល់នូវលក្ខណៈចំនួនប្រាំបន្ថែមទៀតអំពីមនុស្សទមិលល្មើស។
ពួកស្ងួនភ្ងាអើយ ចូរនឹកចាំពីព្រះបន្ទូល ដែលពួកសាវករបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអម្ចាស់នៃយើង បានផ្សាយប្រាប់ពីដើមរៀងមកចុះ គេបានប្រាប់មកអ្នករាល់គ្នាថា នៅជាន់ក្រោយបង្អស់ នឹងមានមនុស្សចំអក ដែលនឹងប្រព្រឹត្ត តាមតែសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នាទមិលល្មើសរបស់ខ្លួន
១៧-១៨ ពួកសាវ័កក៏បានព្រមានក្រុមជំនុំអំពីពួកមនុស្សទមិលល្មើសផងដែរ។ លោកពេត្រុស ទាយពីទំនាយនេះនៅក្នុង ២ ពេត្រុស ៣:៣។
ពួកនោះជាអ្នកដែលបង្កើតបក្សពួក គឺជាមនុស្សដែលនៅដោយវិស័យសាច់ឈាម ដែលគ្មានព្រះវិញ្ញាណទេ
១៩ នៅពេលដែល មនុស្សដែលនៅដោយវិស័យសាច់ឈាម ដែលគ្មានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបទេ បង្រៀនដល់ក្រុមជំនុំ ពួកគេនឹងបង្រៀនគំនិតក្លែងក្លាយ។ វានាំមកនូវការបែកបាក់ដោយសារ មនុស្សមួយចំនួនត្រូវបានបោកបញ្ឆោត ហើយមួយចំនួនទៀត មិនត្រូវបានបោកបញ្ឆោត។
ប៉ុន្តែ ឯអ្នករាល់គ្នា ជាពួកស្ងួនភ្ងាអើយ ចូររក្សាខ្លួនក្នុងសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះចុះ ព្រមទាំងរង់ចាំសេចក្ដីមេត្តាករុណារបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអម្ចាស់នៃយើង ឲ្យបានជីវិតអស់កល្បជានិច្ចវិញ ដោយស្អាងចិត្តឡើងក្នុងសេចក្ដីជំនឿដ៏បរិសុទ្ធបំផុតរបស់អ្នករាល់គ្នា ហើយទាំងអធិស្ឋាន ដោយនូវព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធផង
២០-២១ លោកយូដាសបានលើកឡើងច្បាស់ៗថាព្រះជាម្ចាស់នឹងជំនុំជម្រះមនុស្សទមិឡល្មើស (ខ៥-១៩)។ ឥឡូវនេះគាត់ណែនាំដល់អ្នកអានរបស់គាត់ពីរបៀបដែលយើង "ការពារសេចក្តីជំនឿ"។ (ខ៣)។
យើង "ស្អាងចិត្តឡើងក្នុងសេចក្ដីជំនឿដ៏បរិសុទ្ធបំផុតរបស់អ្នករាល់គ្នា"។ ដូចនៅក្នុងខ ៣ "សេចក្តីជំនឿ" មានន័យថាដំណឹងល្អ ហើយវាបរិសុទ្ធដោយសារវាមកពីព្រះជាម្ចាស់។ គ្រីស្ទបរិស័ទស្អាងខ្លួនឡើងតាមរយៈ ការស្គាល់ពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ (កិច្ចការ ២០:៣២)។ យើងត្រូវតែដឹង និងស្រឡាញ់ ដំណឹងល្អ ចេះជួយដល់អ្នកដទៃឱ្យស្គាល់ពីវា ហើយអនុញ្ញាតិឱ្យវាមានប៉ះពាល់ដ៏អំណាចនៅក្នុងជីវិតរបស់យើង (រ៉ូម ១:១៦)។
យើង "អធិស្ឋានដោយនូវព្រះវិញ្ញាណដ៏បរិសុទ្ធ"។ ព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានឱ្យយើងនូវព្រះវិញ្ញារបស់ទ្រង់ ដើម្បីឱ្យយើងអាចរស់នៅក្នុងជីវិតជាគ្រីស្ទបរិស័ទរបស់យើងបាន។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធជួយយើងឱ្យចេះ អធិស្ឋានតាមរយៈការប្រទានឱ្យយើងនូវសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលជាព្រះវរបិតានៃយើង ហើយជួយយើងឱ្យស្គាល់ពីបំណងព្រះហឫទ័យ និងរបៀបរបស់ទ្រង់ (កាឡាទី ៤:៦; អេភេសូរ ៦:១៨)។
យើង "រក្សាខ្លួនក្នុងសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះចុះ"។ ព្រះយេស៊ូវបាននាំយើង មកឱ្យមានទំនាក់ទំនងដែលមានសេចក្តីស្រឡាញ់ជាមួយព្រះជាម្ចាស់ដែលជាព្រះវរបិតារបស់យើង។ ឥឡូវនេះយើងត្រូវផ្តល់តម្លៃដល់ទំនាក់ទំនងមួយនេះ ហើយយកវាជាអាទិភាពនៅក្នុងជីវិតរបស់យើង។ សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់គឺមិនប្រែប្រួល ប៉ុន្តែបទពិសោធន៍របស់យើងពីសេចក្តីស្រឡាញ់ របស់ទ្រង់គឺអាស្រ័យលើរបៀបដែលយើងជិតស្និទ្ធជាមួយទ្រង់វិញ។
យើង "រង់ចាំសេចក្ដីមេត្តាករុណារបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអម្ចាស់នៃយើង ឲ្យបានជីវិតអស់កល្បជានិច្ចវិញ"។ គ្រីស្ទបរិស័ទមានសេចក្តីសង្ឃឹមដ៏អស្ចារ្យបំផុត។ យើងដឹងថាព្រះយេស៊ូវ នឹងយាងត្រឡប់មកកាន់ផែន ដីវិញដោយសិរីល្អ ហើយដោយសារសេចក្តីមេត្តារបស់ទ្រង់ចំពោះយើង ទ្រង់នឹងប្រទានឱ្យយើងនូវ ជីវិតដ៏អស់កល្បជានិច្ចនៅក្នុងនគររបស់ទ្រង់ (ម៉ាថាយ ៥:៧; ២ ធីម៉ូថេ ១:១៨)។ ដើម្បី “រង់ចាំ” មានន័យថាយើងត្រូវចេះមានការរំពឹងទុកចំដ៏អត់ធ្មត់ ដែលមានចំណង់ខ្លាំងពោះ ការនេះ ហើយរបៀបរស់នៅ ដែលសមចំពោះអ្នកដែលមានការសន្យាដ៏អស្ចារ្យពីការសង្គ្រោះ។
ចូរមានចិត្តអាណិតដល់ពួកអ្នកខ្លះ ដែលមានសេចក្ដីសង្ស័យផង ហើយជួយសង្គ្រោះដល់អ្នកដទៃ ទាំងឆក់យកគេចេញពីភ្លើង ហើយត្រូវមានចិត្តមេត្តាដល់មនុស្សឯទៀតដោយភ័យខ្លាច ហើយស្អប់ដល់ទាំងអាវ ដែលត្រូវស្មោកគ្រោក ដោយសាច់ឈាមផង។
២២-២៣ ក្រុមជំនុំត្រូវតែជួយដល់អ្នកដែលស្ថិតនៅក្រោមឥទ្ធិពលរបស់ពួកគ្រូក្លែងក្លាយ។ លោកយូដាសលើកឡើងពីក្រុមមនុស្សចំនួនបីទាំងផ្តល់ការណែនាំសម្រាប់ក្រុមនីមួយៗផង។
(១) “មានចិត្តអាណិតដល់ពួកអ្នកខ្លះ ដែលមានសេចក្ដីសង្ស័យផង”។ ប្រសិនបើពួកគ្រូក្លែងក្លាយធ្វើឱ្យ អ្នកជឿមួយចំនួនប្រែទៅជាមិនច្បាស់លាស់ជាមួយនឹងសេចក្តីពិត យើងត្រូវតែបង្ហាញពួកគេដោយស្រទន់ពី សេចក្តីពិតដែលមាននៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយជួយពួកគេដោយអត់ធ្មត់ឱ្យលូតលាស់ នៅក្នុងសេចក្តីជំនឿលើព្រះជាម្ចាស់របស់ពួកគេ។
(២) “ជួយសង្គ្រោះដល់អ្នកដទៃ ទាំងឆក់យកគេចេញពីភ្លើង”។ អ្នកដែលបានចាប់ផ្តើមជឿទៅលើ សេចក្តីបង្រៀនក្លែងក្លាយគឺកំពុងស្ថិតនៅក្នុងគ្រោះថ្នាក់។ ហេតុនេះបានជាត្រូវពណ៌នាពីពួកគេថាកំពុង ស្ថិតនៅក្នុងភ្លើង។ គ្រីស្ទបរិស័ទត្រូវតែឈោងទៅរកពួកគេ ដោយព្រះគុណ និងសេចក្តីពិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីសង្គ្រោះពួកគេ មុនពេលពួកគេត្រូវបានបំផ្លាញដោយការបង្រៀនក្លែងក្លាយ (សាការី ៣:២)។
(៣) “ត្រូវមានចិត្តមេត្តាដល់មនុស្សឯទៀតដោយភ័យខ្លាច ហើយស្អប់ដល់ទាំងអាវ ដែលត្រូវស្មោកគ្រោក ដោយសាច់ឈាមផង”។ មនុស្សមួយចំនួនត្រូវបានបោកបញ្ឆោតពីសំណាក់ពួកគ្រូក្លែងក្លាយ ហើយឥឡូវនេះរស់នៅតាមរបៀបអសីលធម៌។ យើងត្រូវតែបង្ហាញចិត្តមេត្តាទៅកាន់ពួកគេ ប៉ុន្តែ “ដោយភ័យខ្លាច” ដើម្បីឱ្យខ្លួនឯងមានសុវត្ថិភាពពីឥទ្ធិពលរបស់ពួកគេ។ ករណីមួយចំនួនវាមានន័យថា យើងមិនគួរមានទំនាក់ទំនងផ្ទាល់ជាមួយពួកគេទេ (ម៉ាថាយ ១៨:១៧; ១ កូរិនថូស ៥:១១; ទីតុស ៣:១០; ២ យ៉ូហាន ១០–១១) ប៉ុន្តែចូរបន្តអធិស្ឋានឱ្យពួកគេ។
រីឯព្រះ ដែលអាចនឹងថែរក្សា មិនឲ្យអ្នករាល់គ្នាជំពប់ដួល ហើយនឹងដាក់អ្នករាល់គ្នា នៅចំពោះសិរីល្អទ្រង់ ដោយឥតមានកន្លែងបន្ទោសបាន ព្រមទាំងមានចិត្តត្រេកអរផង គឺជាព្រះអង្គដ៏ជាព្រះតែមួយ ជាព្រះអង្គសង្គ្រោះនៃយើងរាល់គ្នា ដោយសារព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអម្ចាស់នៃយើង នោះសូមឲ្យទ្រង់បានសិរីល្អ ឫទ្ធានុភាព ព្រះចេស្តា នឹងអំណាច តាំងពីមុនអស់កល្ប នៅជាន់ឥឡូវនេះ ហើយទៅដល់អស់កល្បជានិច្ចតទៅ។ អាម៉ែន។:៚
២៤ លោកយូដាសបញ្ចប់សំបុត្ររបស់គាត់ ដោយការសរសេរអំពីការសង្គ្រោះរបស់យើងដែលតាមពិតគឺជាអ្វីដែលគាត់ចង់សរសេរពីវា (ខ៣)។ គាត់លើកទឹកចិត្តដល់អ្នកជឿថាព្រះជាម្ចាស់អាច “ថែរក្សា” យើងបាន (សូមមើលមតិនៅ ខ១) ពីការ “ជំពប់ដួល”។ នាជំពប់ដួល មានន័យថាបោះបង់ចោលជំនឿជាគ្រីស្ទបរិស័ទ។ ព្រះជាម្ចាស់អាចនាំបុត្រាបុត្រីទាំងអស់របស់ទ្រង់ត្រឡប់មកផ្ទះវិញបានដោយសុវត្ថិភាពទៅកាន់អង្គទ្រង់ ដោយប្រាកដថាយើងមិនបានវង្វេងទៅតាមរបៀបនៃអំពើបាបរបស់ពួកមនុស្សទមិលល្មើស ហើយបរាជ័យមិនទទួលការសង្គ្រោះនៅចុងបញ្ចប់ឡើយ (២ ថែស្សាឡូនីច ៣:៣; យ៉ូហាន ១៧:១១–១៥; ១ ពេត្រុស ១:៣-៥)។
មូលហេតុដែលព្រះជាម្ចាស់ថែរក្សាអ្នកជឿ មិនឲ្យបោះបង់ចោលជំនឿជាគ្រីស្ទបរិស័ទគឺដើម្បីឱ្យយើងអាច ឈរនៅចំពោះទ្រង់បានទាំង “មានចិត្តត្រេកអរផង”។ ចិត្តត្រេកអររបស់យើងគឺដោយសារនៅថ្ងៃ ដែលយើង ឈរនៅចំពោះព្រះជាម្ចាស់ សេចក្ដីសង្រ្គោះរបស់យើងនឹងត្រូវបានសម្រេចដោយទ្រង់យ៉ាងពេញលេញ។ នៅថ្ងៃនោះយើងនឹង “ឥតមានកន្លែងបន្ទោសបាន” ដែលមានន័យថាយើងនឹងពេញបរិបូរណ៍ ហើយគ្មានស្នាមប្រឡាក់ ទាល់តែសោះ ដូចជាព្រះយេស៊ូវដែរ (១ ពេត្រុស ១:១៩)។ ដោយសាររឿងនេះ យើងនឹងធ្វើជាតង្វាយដ៏ស័ក្ដិសមសម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់ ជាព្រះវរបិតាដ៏បរិសុទ្ធរបស់យើង (១ ថែស្សាឡូនីច ៣:១៣; អេភេសូរ ៥:២៧; កូល៉ុស ១:២២)។
២៥ មានតែព្រះជាម្ចាស់តែប៉ុណ្ណោះដែលអាចសង្គ្រោះយើង សម្អាតយើងពីអំពើបាប និងនាំយើងទៅកាន់ ទ្រង់ដោយឥតមានកន្លែងបន្ទោសបាន។ តាមរយៈការធ្វើល្អរបស់យើងគឺយើងមិនអាចបង្ហាញខ្លួនថា “ឥតប្រឡាក់” នៅចំពោះព្រះជាម្ចាស់បានទេ។ ប៉ុន្តែទ្រង់គឺជាព្រះអង្គសង្គ្រោះ ហើយតាមរយៈព្រះគ្រីស្ទ ទ្រង់ប្រទាននូវភាពសុចរិតដែលយើងគ្មាន។ ការសង្គ្រោះរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទគឺមានសុវត្ថិភាព ដោយសារ ព្រះជាម្ចាស់អាចធ្វើអ្វីៗបានទាំងអស់តាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ ហើយគ្មានអ្វីអាចមករារាំង ផែនការរបស់ទ្រង់បានឡើយ (អេសាយ ៤៦:៩-១០)។
សិរីល្អ ឫទ្ធានុភាព ព្រះចេស្តា និងអំណាចជារបស់ព្រះជាម្ចាស់តាំងពីមុនរៀងមករហូតដល់អស់កល្ប ជានិច្ច។ “សិរីល្អ” គឺជាព្រះវត្តមានដ៏មហិមារបស់ទ្រង់ “ឫទ្ធានុភាព” គឺជាភាពជាស្តេចរបស់ទ្រង់ “ព្រះចេស្តា” គឺជាការគ្រប់គ្រងលើអស់ទាំងការបង្កើតរបស់ទ្រង់ និង “អំណាច” គឺជាសិទ្ធិរបស់ទ្រង់ ក្នុងការគ្រប់គ្រងលើរបស់ទាំងអស់។ ដោយសារភាពជាព្រះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងអ្វីដែលទ្រង់បានធ្វើ សរសើរ និងអំណាចគឺជារបស់ទ្រង់អស់កល្បជានិច្ច! គ្រីស្ទបរិស័ទអាចសម្រាកដោយមានសុវត្ថិភាព នៅក្នុងការពិតនេះ ហើយនិយាយដូចជាអ្វីដែលលោកយូដាសបានធ្វើដែរ “អាម៉ែន”។