ការស្លាប់របស់ឡាសារ
មានបុរសម្នាក់ ឈ្មោះឡាសារ មានជំងឺឈឺ គាត់នៅភូមិបេថានី ជាភូមិរបស់នាងម៉ារា នឹងបងនាងឈ្មោះម៉ាថា 2ឯនាងម៉ារា ដែលប្អូននាងឈ្មោះឡាសារមានជំងឺនេះ គឺនាងនេះហើយ ដែលបានចាក់ប្រេងក្រអូប លាបថ្វាយព្រះអម្ចាស់ រួចយកសក់នាងជូតព្រះបាទទ្រង់
១១:១ ភូមិបេថានី ស្ថិតនៅប៉ែកខាងកើតនៃភ្នំដើមអូលីវ មានចំងាយប្រហែលជាបីគីឡូម៉ែត្រ ពីក្រុងយេរូសាឡិម។ យើងអានអំពីបងប្អូនស្រីពីរនាក់នេះ ម៉ារៀ និងម៉ាថា នៅលូកា ១០:៣៨-៤២។
១១:២ លោកយ៉ូហានកត់ត្រាព្រឹត្តិការណ៏នៃការដែលម៉ារាចាក់ប្រេងលាបព្រះយេស៊ូវគឺនៅក្នុងជំពូក បន្ទាប់។
បងប្អូនស្រី២នាក់នោះ ក៏ចាត់គេឲ្យទៅឯព្រះយេស៊ូវ ទូលថា ព្រះអម្ចាស់អើយ មើល អ្នកដែលទ្រង់ស្រឡាញ់នោះគាត់ឈឺ
១១:៣ ការទូលអង្វរនេះគឺស្រដៀងគ្នាទៅនៅនឹងការស្នើសុំរបស់មាតាព្រះយេស៊ូវនៅក្នុងពិធីមង្គលការ នៅភូមិកាណា (២:៤) ដោយព្រោះតែបងប្អូនស្រីទាំងពីរនាក់ទូលប្រាប់ព្រះយេស៊ូវពីសេចក្តីត្រូវការ ប៉ុន្តែមិនបានទូលប្រាប់ព្រះអង្គនូវ អ្វី ដែលព្រះអង្គត្រូវធ្វើនោះឡើយ។ ពួកគេដឹងថាព្រះយេស៊ូវស្រឡាញ់ ឡាសារ ដូច្នេះហើយព្រះអង្គនឹងធ្វើអ្វីដែលល្អបំផុតក្នុងស្ថានភាពនេះ។
កាលទ្រង់បានឮដូច្នេះ នោះក៏មានបន្ទូលថា ជំងឺនេះមិនមែនដល់ស្លាប់ទេ គឺសំរាប់ជាកិត្តិសព្ទដល់ព្រះវិញ ដើម្បីនឹងលើកដំកើងដល់ព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ ដោយសារជំងឺនេះឯង
១១:៤ ឡាសារ បានស្លាប់ទៅហើយ ពេលដែលព្រះយេស៊ូវមានព្រះបន្ទូលពីការនេះ ដូច្នេះហើយ ព្រះអង្គមិនមែនមានន័យថាឡាសារនឹងមិនស្លាប់នោះឡើយ ប៉ុន្តែសេចក្តីស្លាប់នឹងមិនមែនជាលទ្ធផល ចុងក្រោយនៃរឿងនោះឡើយ។ ជំងឺនេះមិននឹងបញ្ចប់នៅក្នុងសេចក្តីស្លាប់នោះឡើយ ឡាសារនឹងត្រូវបាន ប្រោសឲ្យរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញហើយការនេះនឹងបើកសំដែងពីសិរីល្អនសព្រះ។ ព្រះវរបិតានឹងត្រូវទទួលបាន ការសរសើរដំកើងដែលទ្រង់ជាប្រភពនៃជីវិត ហើយព្រះរាជបុត្រានឹងត្រូវបានសរសើរដំកើង ដោយព្រោះតែ ទ្រង់ជាអង្គដែលបានប្រទានឲ្យមានជីវិតដល់អ្នកស្លាប់។ នេះជាចំនុចសំខាន់នៃដំណឹងល្អ។ សិរីល្អនៃព្រះ ត្រូវបានឃើញនៅ ក្នុងជ័យជំនះរបស់ទ្រង់លើសេចក្តីស្លាប់។
រីឯព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់ស្រឡាញ់នាងម៉ាថា នឹងប្អូនស្រីនាង ហើយនឹងឡាសារផង ដូច្នេះ កាលទ្រង់បានឮថា គាត់ឈឺ នោះទ្រង់ក៏គង់នៅកន្លែងដដែល២ថ្ងៃទៀត
១១:៥-៦ ការសម្រេចព្រះទ័យនៅក្នុងការពន្យាពេលនៅក្នុងការទៅឯឡាសារមិនបានធ្វើឲ្យមានភាពខុសគ្នា ចំពោះការស្លាប់របស់គាត់នោះឡើយ។ ព្រះយេស៊ូវរង់ចាំត្រឹមតែពីរថ្ងៃតែប៉ុណ្ណោះ ហើយពេលដែលព្រះអង្គ យាងមកដល់ភូមិបេថានី ឡាសារបានស្លាប់អស់រយៈពេលបួនថ្ងៃមកហើយ (ខ១៧, ៣៩)។ ដូច្នេះហើយ ប្រសិនបើព្រះអង្គយាងទៅភ្លាមនោះក៏ដោយ ឡាសារនៅតែស្លាប់អស់រយៈពេលពីរថ្ងៃ។
ដូច្នេះ ហេតុអ្វីបានជាព្រះយេស៊ូវពន្យាពេល? សូមចំណាំពីទំនាក់ទំនងរវាងខទី៥និង៦។ ការពន្យាពេលដោយព្រោះតែព្រះអង្គស្រឡាញ់គ្រួសារនេះ។ សេចក្តីស្រឡាញ់ធ្វើអ្វីដែលប្រសើរបំផុត សម្រាប់អ្នកដទៃ។ ដូច្នេះហើយ នឹងមានអត្ថប្រយោជន៍សម្រាប់ពួកគេដែលព្រះយេស៊ូវយាងមកដល់នៅ ក្នុងរយៈពេលបួនថ្ងៃបន្ទាប់ពីឡាសារបានស្លាប់ជាជាងក្នុងរយៈពេល ២ថ្ងៃ ដូចដែលយើងនឹងឃើញ។
ក្រោយនោះមក ទ្រង់មានបន្ទូលទៅពួកសិស្សថា ចូរយើងត្រឡប់ទៅឯស្រុកយូដាវិញ ពួកសិស្សទូលទ្រង់ថា លោកគ្រូ ពួកសាសន៍យូដាទើបនឹងរកចោលលោកនឹងថ្មពីមុននោះ ដូច្នេះ តើលោកគិតទៅឯណោះទៀតឬ
១១:៧-៨ សិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវបានមានការភ្ញាក់ផ្អើលដែលថាព្រះអង្គនឹងវិលត្រឡប់ទៅស្រុកយូដាវិញ ដោយព្រោះតែពួកគេដឹងថា សាសន៍យូដានៅទីនោះចង់ធ្វើគត់ព្រះអង្គ (៧:១, ៨:៥៩, ១០:៣១)។
ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលឆ្លើយថា ក្នុង១ថ្ងៃ មាន១២ម៉ោងទេតើ បើអ្នកណាដើរនៅពេលថ្ងៃ នោះមិនជំពប់ជើងទេ ព្រោះឃើញពន្លឺលោកីយនេះ តែបើអ្នកណាដើរនៅពេលយប់ នោះត្រូវជំពប់ជើងវិញ ពីព្រោះគ្មានពន្លឺនៅក្នុងខ្លួនសោះ
១១:៩-១០ ព្រះយេស៊ូវឆ្លើយដោយការមានព្រះបន្ទូលថាព្រះអង្គនៅមានកិច្ចការដែលត្រូវធ្វើ។ មានពេល ដប់ពីរម៉ោងនៅក្នុងពេលថ្ងៃ ជាពេលដែលមនុស្សអាចធ្វើការបាន។ ក្នុងពេលដែលមនុស្សធ្វើការនៅក្នុង ពេលនេះ គ្មានគ្រោះថ្នាក់ចំពោះការជំពប់ដួលនោះឡើយដោយព្រោះតែគាត់អាចមើលឃើញទិសដៅ ដែលគាត់ទៅ។ “ពន្លឺលោកីយនេះ” (ពន្លឺថ្ងៃ) ជួយគាត់ឲ្យរួចពីការជំពប់ដួល។
សុភាសិតនេះក៏ មានអត្ថន័យជ្រាលជ្រៅផងដែរ។ រយៈពេលដប់ពីរម៉ោងគឺជារបៀប ដែលនិយាយថា ជាពេលវេលា ដែលត្រូវបានប្រទានមកពីព្រះ (“ពេលថ្ងៃ”) សម្រាប់កិច្ចការរបស់ព្រះយេស៊ូវ។ ព្រះយេស៊ូវ “ដើរនៅពេលថ្ងៃ” ដោយធ្វើកិច្ចការក្នុងការស្តាប់បង្គាប់យ៉ាងល្អឥតខ្ចោះតាមបំណងព្រះហឫទ័យនៃព្រះ។ ដូច្នេះហើយ គ្មានគ្រោះថ្នាក់ចំពោះព្រះអង្គនៅក្នុងការដែលត្រូវគេធ្វើគតមុនពេលកំណត់នោះឡើយ។ បន្តិចទៀត ពេលវេលានឹងមកដល់ (“ពេលយប់”) តាមផែនការណ៏របស់ព្រះ កិច្ចការរបស់ព្រះអង្គ នៅផែនដីនេះត្រូវបញ្ចប់។ ប៉ុន្តែរហូតដល់ពេលនោះ ព្រះអង្គនឹងត្រូវបានការពារ ឲ្យមានសុវត្ថិភាពដើម្បីឲ្យ ព្រះអង្គអាចសម្រេចកិច្ចការ ដែលព្រះវរបិតាទ្រង់បានប្រទានឲ្យព្រះអង្គធ្វើ។
ក្រោយដែលទ្រង់មានបន្ទូលសេចក្ដីទាំងនេះហើយ នោះក៏មានបន្ទូលទៀតថា ឡាសារ ជាសំឡាញ់យើង គាត់បានដេកលក់ទៅហើយ ខ្ញុំទៅដើម្បីនឹងដាស់គាត់ឡើង ដូច្នេះ ពួកសិស្សទូលថា ព្រះអម្ចាស់អើយ បើគាត់ដេកលក់ នោះគាត់នឹងបានជាវិញ ឯព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់មានបន្ទូលពីគាត់ស្លាប់ទេ តែគេស្មានថា ទ្រង់មានបន្ទូលអំពីគាត់គ្រាន់តែដេកសំរាកប៉ុណ្ណោះ
១១:១១-១៣ ព្រះយេស៊ូវជ្រាបថាឡាសារបានស្លាប់រួចទៅហើយ (ខ១៤)។ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី សេចក្តីស្លាប់ត្រូវបានគេហៅថា “ដេកលក់” (កិច្ចការ ៧:៦០; ១ កូរិនថូស ១៥:៥១; ១ ថែស្សាឡូនិច ៤:១៣)។ យ៉ាងណាម៉ិញ ពួកសិស្សមិនបានយល់ ហើយបានគិតថាព្រះអង្គមានបន្ទូលពីការដេកលក់ ពិតប្រាកដទៅវិញ។
នៅពេលដែលអ្នកជឿម្នាក់ស្លាប់ទៅ ព្រលឹងវីញ្ញាណគាត់ទៅនៅជាមួយនឹងព្រះ (សាស្តា ១២:៧; ភីលីព ១:២១-២៣) ប៉ុន្តែរូបកាយរបស់គាត់ “ដេកលក់” នៅក្នុងផ្នូររហូតដល់ពេលដែល ការរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញពេលដែលព្រះយេស៊ូវយាងមកជាលើកទីពីរ (១ កូរិនថូស ១៥)។ នៅថ្ងៃនោះ មិត្តសម្លាញ់របស់ព្រះយេស៊ូវទាំងអស់ ដែលបាន “ដេកលក់ទៅហើយ” នឹងត្រូវបានដាស់ឲ្យក្រោកឡើង ដោយព្រះអង្គ ដែលគឺជាសេចក្ដីរស់ឡើងវិញ ហើយជាជីវិត (១១:២៥)។
ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលទៅគេជាយ៉ាងច្បាស់ថា ឡាសារស្លាប់ហើយ ខ្ញុំក៏អរណាស់ ដោយយល់ដល់អ្នករាល់គ្នា ព្រោះខ្ញុំមិនបាននៅឯណោះ ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានជឿ ឥឡូវ ចូរយើងទៅឯគាត់ចុះ
១១:១៤-១៥ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូវបង្ហាញពីព្រះប្រាជ្ញាដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះអង្គ។ ដំណឹង ដែលព្រះអង្គ ទទួលបាននោះគឺថាឡាសារគឺ “ឈឺ” (ខ៦) ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវជ្រាបថា ឡាសារបានស្លាប់ទៅហើយ។ ព្រះអង្គក៏បានជ្រាបថាការអស្ចារ្យដែលព្រះអង្គនឹងធ្វើ នឹងត្រូវលើកទឹកចិត្ត សេចក្តីជំនឿសិស្សរបស់ព្រះអង្គ ហើយការនេះធ្វើឲ្យទ្រង់រីករាយ។
ដូច្នេះ ថូម៉ាសដែលហៅថា ឌីឌីម គាត់និយាយទៅពួកសិស្ស ជាគូកនគាត់ថា ចូរយើងរាល់គ្នាទៅដែរ ដើម្បីនឹងប្តូរស្លាប់ជាមួយនឹងលោក។
១១:១៦ ថូម៉ាសគិតថាព្រះយេស៊ូវនឹងត្រូវគេធ្វើគត់នៅក្នុងស្រុកយូដា ហើយថាសិស្សរបស់ព្រះអង្គ នឹងត្រូវស្លាប់ជាមួយនឹងទ្រង់។ ភាពស្មោះត្រង់របស់គាត់ ត្រូវបានបង្ហាញពីការត្រៀមខ្លួនជាស្រេច នៅក្នុងការទៅជាមួយនឹងព្រះយេស៊ូវដោយមិនខ្វល់ពីគ្រោះថ្នាក់។
ខ្ញុំជាសេចក្ដីរស់ឡើងវិញ ហើយជាជីវិត
កាលព្រះយេស៊ូវយាងទៅដល់ហើយ នោះបានឮថា ឡាសារនៅក្នុងផ្នូរអស់៤ថ្ងៃហើយ
១១:១៧ មានសាសន៍យូដាជាច្រើនជឿថាព្រលឹងវិញ្ញាណនៅមានវត្តមានក្បែររូបកាយរយៈពេល បីថ្ងៃបន្ទាប់ពីស្លាប់ទៅដោយសង្ឃឹមថានឹងបានវិលត្រឡប់ចូលទៅក្នុងរូបកាយវិញ។ ប៉ុន្តែគេយល់ស្របថា បន្ទាប់ពីរយៈពេលបួនថ្ងៃគ្មានសង្ឃឹមចំពោះការជួយឲ្យរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញឡើយដោយព្រោះតែរូបកាយចាប់ផ្តើមរលួយទៅហើយនៅក្នុងពេលនោះ។ នេះអាចជាហេតុផលចំពោះការរង់ចាំពីរថ្ងៃរបស់ព្រះយេស៊ូវ ដើម្បីឲ្យឡាសារបានស្លាប់អស់រយៈពេលបួនថ្ងៃ ជាជាងពីរថ្ងៃ។ ព្រះអង្គបានរង់ចាំរហូតដល់ពេលដែល ពួកសាសន៍យូដាគិតថាវាជាការដែលមិនអាចកើតឡើងបានទេដែលអាចនឹងធ្វើឲ្យឡាសាររស់ឡើងជាថ្មីនោះ។ បន្ទាប់មក ព្រះអង្គធ្វើការអស្ចារ្យ។ ការអស្ចារ្យនោះបានបង្កើនសេចក្តីជំនឿរបស់សិស្សទ្រង់ និងមិត្តសម្លាញ់ទ្រង់កាន់តែខ្លាំងឡើងលើសជាងប្រសិនបើការដែលព្រះអង្គយាងទៅភូមិបេថានីភ្លាមៗ។
រីឯភូមិបេថានី នោះនៅជិតក្រុងយេរូសាឡិម ប្រហែលជា៣គីឡូម៉ែត្រទេ ហើយមានពួកសាសន៍យូដាជាច្រើនបានមក ដើម្បីជួយកំសាន្តទុក្ខនាងម៉ាថា នឹងម៉ារា ពីដំណើរប្អូនស្លាប់
១១:១៨-១៩ ការពិតដែលភូមិបេថានីនៅជិតក្រុងយេរូសាឡិមត្រូវបានលើកឡើងនៅត្រង់នេះដើម្បីពន្យល់ អំពីវត្តមានរបស់សាសន៍យូដាជាច្រើន ដែលបានមកជួយកំសាន្តចិត្តដល់បងប្អូនស្រីទាំងពីរនាក់។ ការនេះបង្ហាញថា គ្រួសារនោះត្រូវបានគេស្គាល់ច្រើនហើយថាមានសាក្សីពីការអស្ចារ្យនោះជាច្រើនផងដែរ។
កាលម៉ាថាបានឮថា ព្រះយេស៊ូវយាងមកហើយ នោះនាងក៏ទៅទទួលទ្រង់ តែម៉ារាអង្គុយនៅឯផ្ទះ ម៉ាថាទូលព្រះយេស៊ូវថា ព្រះអម្ចាស់អើយ បើសិនជាទ្រង់បានគង់នៅទីនេះ នោះប្អូនខ្ញុំម្ចាស់មិនបានស្លាប់ទេ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំម្ចាស់ដឹងថា ទោះទាំងនៅគ្រាឥឡូវនេះ នោះការអ្វីដែលទ្រង់នឹងសូមពីព្រះ គង់តែព្រះនឹងប្រទានមកទ្រង់ជាមិនខាន
១១:២០-២២ ម៉ាថាមានសេចក្តីជំនឿយ៉ាងខ្លាំងលើព្រះយេស៊ូវ។ នាងមានទំនុកចិត្តថា ព្រះយេស៊ូវនឹងអាចប្រោសឡាសារឲ្យបានជាសះស្បើយប្រសិនបើគាត់នៅមានជីវិតនៅឡើយ។ ពេលនេះ ឡាសារបានស្លាប់ហើយ នឹងមិនដឹងថាព្រះយេស៊ូវនឹងជួយដោយរបៀបណាបានទេ ប៉ុន្តែនាងបានជឿថា ព្រះអង្គនឹងជួយ។ នាងមានទំនុកចិត្តថាព្រះនឹងព្រមតាមគ្រប់យ៉ាង ដែលព្រះយេស៊ូវទូលសូម។
ម៉ាថាមិនបានទូលសុំព្រះអង្គឱ្យប្រោសឡាសារឱ្យរស់ឡើងវិញនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ នាងបានបង្ហាញជំនឿរបស់គាត់ថា ព្រះជាម្ចាស់នឹងធ្វើអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវទូលសុំ។ នាងជឿថា បំណងព្រះហឬទ័យរបស់ព្រះអង្គល្អជាងគេបំផុតនៅក្នុងស្ថានការណ៍នេះ។ នេះគឺជាក្ដីជំនឿ គឺជាទុកចិត្តចំពោះបំណងព្រះហឬទ័របស់ព្រះ។
ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលទៅនាងថា ប្អូននាងនឹងរស់ឡើងវិញ ម៉ាថាទូលទ្រង់ថា ខ្ញុំដឹងថា នៅថ្ងៃចុងបំផុត កាលណាមនុស្សត្រូវរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ នោះប្អូនខ្ញុំម្ចាស់នឹងរស់ឡើងដែរ
១១:២៣-២៤ នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា ឡាសារនឹងបានរស់ឡើងវិញ ម៉ាថាបានគិតថាព្រះអង្គមានបន្ទូលពីការរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញនៅថ្ងៃចុងបំផុត ប៉ុន្តែតាមការពិតទៅ ព្រះអង្គកំពុងតែមានបន្ទូលប្រាប់នាងថា ព្រះអង្គរៀបនឹងធ្វើការនោះនៅក្នុងពេលឥលូវនេះ។
មកដល់ស៊េរីនេះរហូតដល់ពេលនេះ រាល់ព្រះពរខាងវិញ្ញាណទាំងអស់ដែលយើងបានសិក្សាអាចក្លាយទៅជាបទពិសោធន៍ទាំងស្រុង ឬជាផ្នែកមួយនៅក្នុងជីវិតរបស់យើងនាពេលឥឡូវនេះ។ ប៉ុន្តែការរស់ឡើងវិញគឺជាសេចក្តីសង្ឃឹមដែលយើងមានសម្រាប់ពេលអនាគត។ សេចក្តីសង្ឃឹមរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទគឺការរស់ឡើងវិញរបស់រូបកាយនៅថ្ងៃចុងក្រោយ (នោះគឺនៅពេលព្រះយេស៊ូវយាងត្រឡប់មកវិញជាលើកទីពីរ)។ យើងមានសេចក្តីសង្ឃឹមនេះតាមរយៈការសន្យសារបស់ព្រះយេស៊ូវ។ ព្រះយេស៊ូវមានព្រះបន្ទូលថា៖
ឯបំណងព្រះហឫទ័យនៃព្រះវរបិតា ដែលចាត់ឲ្យខ្ញុំមក នោះគឺមិនចង់ឲ្យខ្ញុំបាត់អ្នកណា ក្នុងគ្រប់អស់ទាំងមនុស្ស ដែលទ្រង់ប្រទានមកខ្ញុំនោះឡើយ គឺទ្រង់ចង់ឲ្យខ្ញុំប្រោសទាំងអស់ឲ្យរស់ឡើង នៅថ្ងៃចុងបំផុតវិញ នេះហើយជាបំណងព្រះហឫទ័យនៃព្រះវរបិតាខ្ញុំ គឺឲ្យអស់អ្នកណាដែលឃើញព្រះរាជបុត្រា ហើយក៏ជឿដល់ទ្រង់ បានជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ហើយខ្ញុំនឹងឲ្យអ្នកនោះរស់ឡើងវិញ នៅថ្ងៃចុងបំផុត។ (យ៉ូហាន ៦:៣៩-៤០)
គ្មានអ្នកណាអាចនឹងមកឯខ្ញុំបានទេ លើកតែព្រះវរបិតា ដែលចាត់ខ្ញុំឲ្យមក ទ្រង់ទាញនាំគេប៉ុណ្ណោះ ហើយខ្ញុំនឹងឲ្យអ្នកនោះរស់ឡើងវិញ នៅថ្ងៃចុងបំផុតដែរ (យ៉ូហាន ៦:៤៤)
អ្នកណាដែលបរិភោគសាច់ នឹងឈាមរបស់ខ្ញុំ នោះមានជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ហើយខ្ញុំនឹងឲ្យអ្នកនោះរស់ឡើងវិញ នៅថ្ងៃចុងបំផុត (យ៉ូហាន ៦:៥៤)
ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលទៅនាងថា ខ្ញុំជាសេចក្ដីរស់ឡើងវិញ ហើយជាជីវិត អ្នកណាដែលជឿដល់ខ្ញុំ ទោះបើបានស្លាប់ហើយ គង់តែនឹងរស់ឡើងវិញដែរ ឯអ្នកណាដែលរស់នៅ ហើយជឿដល់ខ្ញុំ នោះមិនត្រូវស្លាប់ឡើយ នាងជឿសេចក្ដីនេះឬទេ (យ៉ូហាន ១១:២៥-២៦)
ព្រះយេស៊ូវបានសន្យាថាទ្រង់នឹងឲ្យមនុស្សទាំងអស់ដែលជឿលើទ្រង់នោះរស់ឡើងវិញ។ តើអ្នកមានទំនុកចិត្តប៉ុណ្ណាចំពោះការសន្យារបស់ព្រះយេស៊ូវថាទ្រង់នឹងឲ្យអ្នករស់ឡើងវិញ?
ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលទៅនាងថា ខ្ញុំជាសេចក្ដីរស់ឡើងវិញ ហើយជាជីវិត អ្នកណាដែលជឿដល់ខ្ញុំ ទោះបើបានស្លាប់ហើយ គង់តែនឹងរស់ឡើងវិញដែរ ឯអ្នកណាដែលរស់នៅ ហើយជឿដល់ខ្ញុំ នោះមិនត្រូវស្លាប់ឡើយ នាងជឿសេចក្ដីនេះឬទេ
១១:២៥-២៦ “ខ្ញុំជាសេចក្តីរស់ឡើងវិញ ហើយជាជីវិត” គឺជាលើកទីប្រាំនៅក្នុងពេល ទាំងប្រាំពីរដងនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូវដែលទ្រង់មានបន្ទូលថា “ខ្ញុំជា” (៦:៣៥, ៨:១២, ១០:៧, ១០:៩, ១០:១១, ១០:១៤)។ ព្រះបន្ទូលនេះ ប្រាប់ដល់ម៉ាថា ថាព្រះអង្គគឺជាមួយអង្គ ដែលនឹងប្រោសមនុស្សស្លាប់ឲ្យរស់ឡើងវិញ (៥:២៥)។ នៅក្នុងការយាងមកលើកទីពីររបស់ទ្រង់ ព្រះអង្គនឹងប្រោសអ្នកជឿទាំងអស់ដែលបានស្លាប់ទៅឲ្យរស់ឡើងវិញ។ ជីវិតសម្រាប់ពួកអ្នកជឿ មិនត្រូវបញ្ចប់ពេលដែលស្លាប់នោះឡើយ ប៉ុន្តែបន្តស្ថិតនៅអស់កល្បជានិច្ច ជាជីវិតដែលមានការប្រកបជិត ស្និតជាមួយនឹងព្រះ។ សេចក្តីស្លាប់មិនអាចបំផ្លាញជីវិតដែលព្រះយេស៊ូវប្រទានឲ្យបានឡើយ។
ព្រះយេស៊ូវមិនមែនគ្រាន់តែប្រទានឲ្យមានសេចក្តីរស់ឡើងវិញ ហើយនិងជីវិតតែប៉ុណ្ណោះទេ ព្រះអង្គគឺជា សេចក្តីរស់ឡើងវិញ ហើយជាជីវិតនោះឯង (១៤:៦)។ គឺដោយព្រោះតែព្រះយេស៊ូវគឺជាជីវិត ដែលអស់អ្នកណា ដែលជឿដល់ទ្រង់មានជ័យជំនះលើសេចក្តីស្លាប់។
ដូចដែលព្រះយេស៊ូវមិនមែនគ្រាន់តែប្រទាននំប៉័ងមកពីស្ថានសួគ៌តែប៉ុណ្ណោះទេ (៦:២៧) ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គគឺជា នំប៉័ងជីវិតដែលមកពីស្ថានសួគ៌ (៦:៣៥) ព្រះអង្គមិនមែនគ្រាន់តែប្រោសមនុស្សស្លាប់ឲ្យរស់ឡើងវិញ តែប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែព្រះអង្គគឺជាសេចក្តីរស់ឡើងវិញ ហើយជាជីវិត។ ជីវិតដ៏ពិតប្រាកដចាប់ផ្តើម នៅពេលដែលមនុស្សម្នាក់ទទួល ព្រះយេស៊ូវជា ព្រះអង្គសង្រ្គោះ។ ការដែលបានស្គាល់ព្រះអង្គគឺជា ការដែលទទួលបានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច (១៧:៣) ហើយជីវិតមួយនេះគឺមិនដែលស្លាប់ឡើយ។ “តើអ្នកជឿការនេះដែរទេ?”។
នាងទូលឆ្លើយថា ព្រះពរព្រះអម្ចាស់ ខ្ញុំម្ចាស់ជឿហើយថា ទ្រង់ជាព្រះគ្រីស្ទ គឺជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ ដែលត្រូវយាងមកក្នុងលោកីយមែន។
១១:២៧ ព្រះយេស៊ូវសួរម៉ាថាតើនាងជឿលើព្រះអង្គដែលជាសេចក្តីរស់ឡើងវិញនិងជាជីវិតដែរទេ។ នាង បានឆ្លើយតបដោយសេចក្តីជំនឿ ដែលថាព្រះអង្គជាព្រះមែស្ស៊ី ហើយជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ។
កាលនាងបានពោលពាក្យដូច្នោះហើយ នោះក៏ទៅហៅម៉ារា ប្អូននាង មកដោយសំងាត់ ប្រាប់ថា លោកគ្រូអញ្ជើញមកដល់ហើយ លោកហៅរកឯង កាលនាងម៉ារាបានឮពាក្យនោះ ក៏ក្រោកឡើងជាប្រញាប់ទៅឯទ្រង់
១១:២៨-២៩ ម៉ាថាហៅម៉ារាដោយសំងាត់ដើម្បីឲ្យនាងមានពេលផ្ទាល់ខ្លួនខ្លះជាមួយនឹងព្រះយេស៊ូវ។ ការពិតដែលស្រ្តីម្នាក់ (ម៉ាថា) និយាយទៅកាន់ស្រ្តីម្នាក់ទៀត (ម៉ារា) ដោយការហៅព្រះយេស៊ូវថា “លោកគ្រូ” ពិតជាមានសារៈសំខាន់ខ្លាំងណាស់។ ពួកគ្រូរបស់សាសន៍យូដាបដិសេធមិនព្រមបង្រៀនស្រ្តី ឡើយ ប៉ុន្តែយើងបានឃើញថាព្រះយេស៊ូវមានព្រះទ័យរីករាយនៅក្នុងការបង្រៀន ដល់មនុស្សគ្រប់ទាំងអស់ រួមទាំងតែស្រ្តី។
ឯព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់មិនទាន់យាងចូលក្នុងភូមិនៅឡើយ គឺទ្រង់គង់នៅត្រង់កន្លែងដែលម៉ាថាបានជួបនោះ កាលពួកសាសន៍យូដា ដែលនៅក្នុងផ្ទះ កំពុងតែជួយកំសាន្តចិត្តនាងម៉ារា បានឃើញថា នាងក្រោកឡើងចេញទៅជាប្រញាប់ដូច្នេះ គេក៏តាមនាងទៅ ដោយនិយាយគ្នាថា នាងគិតទៅយំឯផ្នូរហើយ។
១១:៣០-៣១ ពួកអ្នកដែលជួយកំសាន្តចិត្តបានទៅតាមម៉ារាដោយព្រោះតែគេគិតថានាងកំពុងតែទៅយំ នៅឯផ្នូរ។ ការដែលទៅផ្នូរ ពួកនឹងបានធ្វើជាសាក្សីចំពោះអ្វីដែលរៀបនឹងកើតឡើង។
នាងម៉ារាក៏ទៅដល់កន្លែង ដែលព្រះយេស៊ូវគង់នៅ កាលបានឃើញទ្រង់ នោះនាងក្រាបនៅទៀប ព្រះបាទទូលថា ព្រះអម្ចាស់អើយ បើទ្រង់បានគង់នៅទីនេះ នោះប្អូនខ្ញុំម្ចាស់មិនបានស្លាប់ទេ
១១:៣២ ពេលដែលម៉ារាបានមកដល់កន្លែងដែលព្រះយេស៊ូវនៅ គាត់បានក្រាបទៀបព្រះបាទព្រះយេស៊ូវ ហើយនិយាយសេចក្តីដែលបងស្រីរបស់នាងបាននិយាយ (ខ២១)។
កាលព្រះយេស៊ូវឃើញនាងយំ ព្រមទាំងពួកសាសន៍យូដា ដែលមកជាមួយនឹងនាងផង នោះទ្រង់មានសេចក្ដីរំជួល ទាំងក្នាញ់ក្នុងព្រះហឫទ័យ ហើយមានបន្ទូលសួរថា អ្នករាល់គ្នាបានយករូបបុគ្គលទៅទុកឯណា គេទូលឆ្លើយថា ព្រះអម្ចាស់ សូមយាងទៅទតមើល
១១:៣៣-៣៤ ម៉ារា ហើយនឹងពួកសាសន៍យូដាបានយំទួញ។ “យំទួញ” (κλαίοντας) គឺជា ការស្រែកទ្រហោយំនៅក្នុងការបង្ហាញពីភាពសោកសៅ។ នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវបានទតឃើញការនេះ ព្រះអង្គ ”មានសេចក្ដីរំជួល ទាំងក្នាញ់ក្នុងព្រះហឫទ័យ”។ ព្រះយេស៊ូវសោកសង្រេង ដោយព្រោះតែ ភាពសោកសៅរបស់ពួកគេ ហើយមានព្រះទ័យគ្នាន់ក្នាញ់ ជាមួយនឹងអំពើបាប ជំងឺ ហើយនិង សេចក្តីស្លាប់នៅក្នុងលោកីយដែលបានធ្លាក់ចុះនេះ ដែលបង្ករឲ្យមានការឈឺចាប់ និងទុក្ខសោកសៅ។
ព្រះយេស៊ូវក៏ទ្រង់ព្រះកន្សែង
១១:៣៥ នេះគឺជាខគម្ពីរដែលខ្លីជាងគេនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ។ “ព្រះកន្សែង” (Ἐδάκρυσεν) គឺជាការដែលយំដោយស្ងាត់ៗ។ ព្រះយេស៊ូវមិនបានទួញសោកឮៗ ដូចជាពួកសាសន៍យូដានោះឡើយ ប៉ុន្តែព្រះអង្គពិតជាសោកសង្រេងបំផុត។ នេះជាពេលមួយក្នុងចំណោមពេលទាំងបីដែលមាននៅក្នុង ដំណឹងល្អដែលព្រះយេស៊ូវយំ។ ព្រះអង្គក៏បានព្រះកន្សែង (យំ) ចំពោះភាពសោកសង្រេងចំពោះ ក្រុងយេរូសាឡិមដែរ (លូកា១៩:៤១-៤៤) និងនៅក្នុងសួនច្បារគែតសេម៉ានី នៅពេលយប់មុនពេលដែលព្រះអង្គត្រូវគេឆ្កាង (ហេព្រើរ ៥:៧)។
ដូច្នេះ ពួកសាសន៍យូដានិយាយថា មើល លោកស្រឡាញ់គាត់ណាស់ហ្ន៎ ហើយពួកគេខ្លះនិយាយថា លោកនេះដែលបានប្រោសមនុស្សខ្វាក់ឲ្យភ្លឺ តើពុំអាចនឹងឃាត់មិនឲ្យមនុស្សនេះស្លាប់បានដែរឬ
១១:៣៦-៣៧ ពួកសាសន៍យូដាមួយចំនួនងឿងឆ្ងល់ហេតុអ្វីបានជាព្រះយេសូវមិនរារាំងមិនឲ្យ ឡាសារស្លាប់។ ពិតណាស់ ព្រះអង្គអាចបានធ្វើការនោះ ប៉ុន្តែព្រះអង្គនឹងធ្វើការអស្ចារ្យដ៏ប្រសើរលើស ទៅទៀត ដើម្បីប្រទានសេចក្តីសង្ឃឹម និងសេចក្តីជំនឿកាន់តែច្រើនដល់ពួកអ្នកដែលជឿវិញ។
ព្រះយេស៊ូវប្រោសឡាសារឲ្យរស់ឡើងវិញពីការស្លាប់
'នោះព្រះយេស៊ូវយាងទៅដល់ផ្នូរ ទាំងមានសេចក្ដីក្នាញ់ក្នុងព្រះហឫទ័យម្តងទៀត ឯផ្នូរនោះជារអាងភ្នំ ហើយមានថ្ម១បិទសន្ធប់ '
១១:៣៨ ផ្នូរត្រូវបានកាត់នៅក្នុងរូងថ្ម ហើយត្រូវបានបិទដោយផ្ទាំងថ្មនៅខាងមុខច្រកផ្នូរ។
ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា ចូរយកថ្មចេញ តែម៉ាថា ជាបងរបស់រូបបុគ្គលនោះទូលថា ព្រះអម្ចាស់អើយ ខ្មោចនេះធុំក្លិនហើយ ព្រោះស្លាប់កន្លងមកបាន៤ថ្ងៃ
១១:៣៩ ក្រោយស្លាប់បួនថ្ងៃរូបកាយនឹងត្រូវចាប់ផ្តើមស្អុយរលួយ។ ម៉ាថាមិនបានគិតថា ឡាសារ នឹងត្រូវរស់ឡើងវិញក្នុងពេលនឥលូវនេះឡើយ ដូច្នេះហើយ នាងបានព្យាយាមបញ្ឈប់ការរមៀលថ្មចេញ។
ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលទៅនាងថា តើខ្ញុំមិនបានប្រាប់នាងថា បើសិនជានាងជឿ នោះនាងនឹងឃើញសិរីល្អនៃព្រះទេឬអី
១១:៤០ គ្រប់គ្នានឹងបានឃើញឡាសារចេញពីផ្នូរមក។ ប៉ុន្តែមានតែពួកអ្នកដែលជឿតែប៉ុណ្ណោះ ដែលបានឃើញលើសពីអ្វីដែលមាននៅក្នុងព្រឹត្តិការណ៏នេះ:ដែលជា សិរីល្អនៃព្រះ។ ការអស្ចារ្យនេះ បង្ហាញដល់ពួកអ្នកជឿនូវ ព្រះចេស្តា ព្រះគុណ សេចក្តីស្រឡាញ់ ហើយនឹងភាពដ៏ឧត្តមនៃព្រះ។ សម្រាប់ព្រះយេស៊ូវ ការដែលបើកសំដែងសិរីល្អនៃព្រះគឺជាគោលដៅដ៏ធំបំផុតនៅក្នុងកិច្ចការ ដែលព្រះអង្គបានធ្វើទាំងប៉ុន្មាន។
ដូច្នេះ គេក៏យកថ្មចេញ រួចព្រះយេស៊ូវងើបព្រះនេត្រទៅលើ ទូលថា ឱព្រះវរបិតាអើយ ទូលបង្គំអរព្រះគុណដល់ព្រះអង្គ ដោយព្រោះទ្រង់បានអនុញ្ញាតតាមទូលបង្គំ ទូលបង្គំដឹងថា ទ្រង់អនុញ្ញាតតាមទូលបង្គំជាដរាប តែដែលទូលបង្គំទូលដូច្នេះ គឺដោយព្រោះតែបណ្តាមនុស្សដែលឈរនៅជុំវិញទេ ដើម្បីឲ្យគេជឿថា ទ្រង់បានចាត់ឲ្យទូលបង្គំមកមែន
១១:៤១-៤២ ការអធិស្ឋានរបស់ព្រះយេស៊ូវបង្ហាញពីសេចក្តីពិតដែលព្រះយេស៊ូវមិនបានធ្វើអ្វីដោយអង្គ ទ្រង់នោះឡើយ ប៉ុន្តែគឺដោយការពឹងអាងលើព្រះវរបិតា និងការស្តាប់តាមបំណងព្រះហឫទ័យ នៃព្រះវរបិតាព្រះអង្គ (៥:១៩, ៥:៣០)។ ព្រះយេស៊ូវអធិស្ឋានដើម្បីជួយដល់អ្នកដទៃឲ្យបានឃើញថា ព្រះអង្គធ្វើការដោយការរួបរួមជាមួយនឹងព្រះវរបិតាដ៏ជាព្រះ ដែលបានចាត់ទ្រង់ឲ្យមក។ នេះជាហេតុ ដែលការអស្ចារ្យបង្ហាញពីសិរីល្អនៃព្រះ។ ការនេះនឹងបង្កើនសេចក្តីជំនឿដល់សិស្សរបស់ទ្រង់ (ខ១៥) ពួកសាសន៍យូដាដែលបានមើលឃើញ (ខ៤៥) និងម៉ារា ម៉ាថា ហើយនិងឡាសារ។
កាលទ្រង់មានបន្ទូលដូច្នេះហើយ ក៏បន្លឺវាចាថា ឡាសារអើយ ចូរចេញមក នោះអ្នកដែលបានស្លាប់ ក៏ចេញមក មានទាំងសំពត់ស្នបរុំជាប់នៅជើងដៃផង ហើយមានកន្សែងគ្របមុខដែរ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលទៅគេថា ចូរស្រាយគាត់ឲ្យទៅចុះ។
១១:៤៣-៤៤ ព្រះយេស៊ូវប្រោសឡាសារឲ្យរស់ឡើងវិញពីការស្លាប់។ ការអស្ចារ្យនេះ កើតមានឡើងតាមរបៀបនេះ ដើម្បីឱ្យមនុស្សជឿថា ព្រះជាម្ចាស់បានបញ្ជូនព្រះយេស៊ូវមក។
មុននេះ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលថា នឹងមានពេលវេលាមក ដែលអស់ទាំងខ្មោច នៅក្នុងផ្នូរនឹងឮសំឡេងទ្រង់ ហើយនឹងចេញមក (៥:២៨)។ ពេលនេះ នៅក្នុងការអស្ចារ្យនេះ យើងបានឃើញពីការបង្ហាញដ៏អស្ចារ្យបំផុតពីព្រះចេស្តានោះ។ ការអស្ចារ្យនេះ បង្ហាញថាព្រះយេស៊ូវមាន ព្រះចេស្តាលើសេចក្តីស្លាប់ ហើយបង្ហាញថា ព្រះអង្គគឺជាសេចក្ដីរស់ឡើងវិញ ហើយជាជីវិត (ខ២៥)។ ការប្រោសឡាសារឲ្យរស់ឡើងវិញគឺជា ទីសំគាល់ទីប្រាំពីរ ហើយជាការអស្ចារ្យដ៏វិសេសបំផុត នៅក្នុងចំណោមការអស្ចារ្យរបស់ព្រះយេស៊ូវនៅក្នុងដំណឹងល្អយ៉ូហាន។ នេះជាទីសំគាល់ចុងក្រោយ មុនពេលព្រឹត្តិការណ៏ ដែលសម្រេចនូវអ្វីដែលទីសំគាល់ទាំងអស់បានចង្អុលទៅកាន់។ នោះគឺជា ការប្រទានឲ្យមានជីវិតអស់កល្បជានិច្ចតាមរយៈការសុគតរបស់ព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ។
ព្រះគម្ពីរដំណឹងល្អ បានកត់ត្រាថា ព្រះយេស៊ូវបានប្រោសមនុស្ស ៣ នាក់ឱ្យរស់ឡើងវិញ។
ម្នាក់ដំបូង គឺកូនប្រុសតែម្នាក់របស់ស្ត្រីម៉េម៉ាយ ដែលកំពុងធ្វើបុណ្យខ្មោច ពេលព្រះយេស៊ូវយាងដល់ភូមិរបស់ពួកគេ។ ព្រះយេស៊ូវបានប្រោសកូនប្រុសរបស់ស្ត្រីម៉េម៉ាយ ឱ្យរស់ឡើងវិញ នៅក្នុងចំណោមបណ្ដាជននៅក្នុងភូមិ (លូកា ៧:១១-១៥)។
អ្នកទី២ គឺក្មេងស្រីអាយុ ១២ ឆ្នាំ ដែលជាកូនស្រីតែម្នាក់របស់មេសាលាប្រជុំឈ្មោះ យ៉ៃរ៉ុស។ កូនស្រី របស់យ៉ៃរ៉ុស បានប្រោសឱ្យរស់ឡើងវិញនៅចំពោះមុខឪពុកម្ដាយរបស់នាង និងពួកសិស្ស ៣ នាក់ (ម៉ាថាយ ៩:១៨-១៩, ២៣-២៥; ម៉ាកុស ៥:២២-២៤, ៣៨-៤២; លូកា ៨:៤១-៤២, ៤៩-៥៦)។
អ្នកទី ៣ គឺ ឡាសារ ដែលបានស្លាប់អស់ ៤ ថ្ងៃ និងត្រូវដាក់នៅក្នុងផ្នូរទៅហើយ។ ឡាសារបានរស់ឡើងវិញ នៅខាងក្រៅក្រុងយេរ៉ូសាឡឹម ដោយមានបណ្ដាជនជាច្រើនបានឃើញ (យ៉ូហាន ១១:១-៤៤)។
ការអស្ចារ្យនីមួយៗ បង្ហាញថាព្រះយេស៊ូវមានអំណាចលើសេចក្ដីស្លាប់។
គម្រោងការធ្វើគត់ព្រះយេស៊ូវ
ដូច្នេះ កាលពួកសាសន៍យូដា ដែលមកតាមនាងម៉ារា បានឃើញការដែលព្រះយេស៊ូវធ្វើ នោះមានគ្នាជាច្រើនជឿដល់ទ្រង់ តែមានខ្លះទៅជំរាបដល់ពួកផារិស៊ី ពីការដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើ
១១:៤៥-៤៦ ការអស្ចារ្យបានធ្វើឲ្យមនុស្សមួយចំនួនមានសេចក្តីជំនឿ ហើយធ្វើឲ្យអ្នកផ្សេងទៀត រាយការណ៏ពីការអស្ចារ្យនេះដល់សត្រូវរបស់ព្រះយេស៊ូវ។
នោះពួកសង្គ្រាជ នឹងពួកផារិស៊ី គេប្រមូលក្រុមប្រឹក្សាមកនិយាយថា តើយើងត្រូវធ្វើដូចម្តេច ព្រោះមនុស្សនេះធ្វើទីសំគាល់ច្រើនណាស់
១១:៤៧ ដំណឹងអំពីការប្រោសឡាសារបានធ្វើឲ្យពួកផារិស៊ីភ្ញាក់ផ្អើល។ ដូច្នេះហើយ គេហើយនឹង ពួកសង្រ្គាជប្រមូលក្រុមពួកសាន់ហេឌ្រីនមកប្រជុំគ្នា។ គណៈសាន់ហេឌ្រីន ជាពួកអ្នកកាន់ក្តីដែលមានអំណាចបំផុតនៅក្នុងការសម្រេច រឿងក្តីទាក់ទងនឹងសាសនា។ នៅក្នុងគណៈនោះមាន សមាជិក ៧១ នាក់រួមទាំងពួកសត្រូវរបស់ ព្រះយេស៊ូវទាំងអស់ (ពួកសង្រ្គាជ ពួកសំដេចសង្ឃ ពួកចាស់ទុំហើយនិងពួកអាចារ្យ)។
សូម្បីតែសត្រូវរបស់ព្រះយេស៊ូវក៏សារភាពថាព្រះអង្គបានធ្វើទីសំគាល់ជាច្រើន។ ប្រសិនបើគេអាចបដិសេធ សេចក្តីពិតនៃការស្ចារ្យរបស់ព្រះអង្គនោះ ពួកគេនឹងបដិសេធជាមិនខាន។ ប៉ុន្តែមានការអស្ចារ្យជាច្រើន បានធ្វើនៅទីសាធារណៈនៅចំពោះមុខសក្ខីភាពជាច្រើននាក់ ដែលពួកគេមិនអាចបដិសេធបានឡើយ។
បើយើងទុកឲ្យធ្វើតែយ៉ាងដូច្នេះទៅ នោះមុខជាមនុស្សទាំងអស់នឹងជឿតាមវាហើយ រួចសាសន៍រ៉ូមនឹងមកចាប់យកទាំងស្រុក នឹងជាតិយើងផង
១១:៤៨ គ្រាដែលព្រះយេស៊ូវកាន់តែមានប្រជាប្រិយភាពហើយមានអ្នកដើរតាមកាន់តែច្រើនឡើងនោះ ពួកមេដឹកនាំសាសន៍យូដាមានការភ័យខ្លាចថាពួករ៉ូម៉ាំងនឹងរាប់ការនេះជាការគំរាមកំហែង។ ពួកគេបានគិត ថាប្រសិនបើមនុស្សទទួលស្គាល់ថាព្រះយេស៊ូវគឺជាស្តេចរបស់ពួកគេនោះ ពួកគេអាចជាការបះបោរប្រឆាំង ជាមួយនឹងរ៉ូម ដែលពួករ៉ូម៉ាំងនឹងធ្វើការដាក់ទោសមិនខាន។
ប៉ុន្តែសេចក្តីពិតនោះគឺពួកសាឌូស៊ីមានការព្រួយបារម្ភពីការដែលពួកគេត្រូវបាត់បង់ដំណែងដែលមានអំណាចនិងកិត្យានុភាព។ ពួកគេភ័យខ្លាចថា “សាសន៍រ៉ូមនឹងមកចាប់យកទាំងស្រុក នឹងជាតិយើងផង” ។ ”ស្រុករបស់យើង” មានន័យថាព្រះវិហារ ដែលជាកន្លែងដែលគេគ្រប់គ្រងហើយប្រើប្រាស់កន្លែងនោះ ដើម្បីឲ្យពួកគេបានប្រាក់សម្រាប់ខ្លួនគេ។ “ជាតិយើង” មានន័យថាពួកសាសន៍យូដាដែលគេមានអំណាច ហើយនឹងឥទ្ធិពលលើទាំងប៉ុន្មាននោះ។
មានក្រុមជំនុំម្នាក់ឈ្មោះកៃផា ដែលធ្វើជាសំដេចសង្ឃក្នុងឆ្នាំនោះ លោកមានប្រសាសន៍ថា អ្នករាល់គ្នាមិនដឹងអ្វីសោះ 50ក៏មិនគិតពិចារណាឃើញថា បើមានមនុស្សម្នាក់ស្លាប់ជំនួសបណ្តាជន នោះមានប្រយោជន៍ ដល់អ្នករាល់គ្នាជាជាង ដើម្បីកុំឲ្យជាតិយើងនេះត្រូវវិនាសទាំងអស់ឡើយ
១១:៤៩-៥០ លោកកៃផាគឺជាសំដេចសង្ឃចាប់ពីឆ្នាំ ១៨-៣៦ គស។ ពេលដែលគាត់និយាយថា៖ «បើមានមនុស្សម្នាក់ស្លាប់ជំនួសបណ្តាជន នោះមានប្រយោជន៍ ដល់អ្នករាល់គ្នាជាជាង» គាត់មានន័យថា ព្រះយេស៊ូវត្រូវតែសុគត ដើម្បីរក្សាមុខដំណែង និងជាតិរបស់គេ ពីការដាក់ទោស របស់រ៉ូម៉ាំង។
តែលោកមិននិយាយសេចក្ដីនោះ ដោយអាងតែខ្លួនលោកទេ គឺដោយព្រោះលោកជាសំដេចសង្ឃនៅឆ្នាំនោះ បានជាលោកទាយថា ព្រះយេស៊ូវត្រូវសុគតជំនួសសាសន៍នោះ ហើយមិនជំនួសត្រឹមតែសាសន៍នោះប៉ុណ្ណោះ គឺសុគតដើម្បីឲ្យអស់ទាំងកូននៃព្រះ ដែលខ្ចាត់ខ្ចាយទៅ បានប្រមូលរួមមកជាសាសន៍តែ១ដែរ
១១:៥១-៥២ ប៉ុន្តែដោយការមិនបានដឹងខ្លួន លោកកៃផាបានប្រើពាក្យនៃការសុគតជាយញ្ញបូជាជំនួស ដែលជាសេចក្តីទំនាយពីការសុគតរបស់ព្រះយេស៊ូវសម្រាប់មនុស្សមានបាប (“មនុស្សម្នាក់ស្លាប់ជំនួស បណ្តាជន”) ។
ការសុគតរបស់ព្រះយេស៊ូវគឺសម្រាប់ “សាសន៍នោះ” (ដែលជា ពួកសាសន៍យូដាដែលជឿលើព្រះអង្គ) ហើយ ក៏សម្រាប់ “អស់ទាំងកូននៃព្រះ ដែលខ្ចាត់ខ្ចាយទៅ”។ ការនេះរួមទាំងពួកសាសន៍យូដា ដែលរស់នៅខាងក្រៅប្រទេសអ៊ីស្រាអែលហើយនឹងពួកសាសន៍ដទៃផងដែរ។ ជាលទ្ធផលនៃ ការសុគតជាយញ្ញបូជា និងការរស់ពីសុគតឡើងវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវ ទាំងពួកសាសន៍យូដា និងសាសន៍ដទៃអាចត្រូវបានធ្វើឲ្យទៅជាក្រុមតែមួយ ដែលជាក្រុមជំនុំ (អេភេសូ ២:១១-១៨) នៅពេលដែលគេស្តាប់ឮ ហើយទទួលជឿលើដំណឹងល្អ។
ដូច្នេះ ចាប់តាំងពីថ្ងៃនោះមក គេក៏ពិគ្រោះគ្នានឹងសំឡាប់ទ្រង់ចេញ
១១:៥៣ ពួកសាន់ហេឌ្រីនបានសម្រេចចិត្តនៅក្នុងការធ្វើគត់ព្រះយេស៊ូវ។ មានការព្យាយាមធ្វើគត់ ព្រះយេស៊ូវពីមុនរួចមកហើយ (៥:១៨; ៧:១, ៧:១៩, ៨:៥៩, ១០:៣១) ប៉ុន្តែពេលនេះ ការសម្រេចចិត្តនេះត្រូវបានធ្វើឡើងដោយពួកអ្នកដឹកនាំប្រជាជនសាសន៍យូដា។ សូមចំណាំថា ការនេះគឺកើតឡើងមុនពេលការដែលសួរចម្លើយព្រះយេស៊ូវ។
ហេតុនោះបានជាព្រះយេស៊ូវ មិនបានយាងនៅក្នុងពួកសាសន៍យូដា ឲ្យគេឃើញទៀតទេ គឺទ្រង់យាងទៅឯស្រុកស្រែក្បែរទីរហោស្ថានវិញ ដល់ភូមិ១ហៅថា អេប្រាអិម ក៏គង់នៅទីនោះជាមួយនឹងពួកសិស្ស។
១១:៥៤ ដើម្បីចៀសចេញពីការអរិភាពរបស់ពួកអ្នកដឹកនៃសាសន៍យូដា ព្រះយេស៊ូវបានយាងទៅ ប៉ែកខាងជើងឈាងខាងកើតនៃក្រុងយេរូសាឡិម ចម្ងាយប្រមាណ២០គីឡូម៉ែត្រ រហូតដល់ពិធីបុណ្យរំលង។
រីឯបុណ្យរំលងរបស់សាសន៍យូដា នោះជិតដល់ហើយ ក៏មានមនុស្សជាច្រើនចេញពីស្រុកស្រែ ឡើងទៅឯក្រុងយេរូសាឡិមមុនបុណ្យនោះ ដើម្បីឲ្យបានញែកខ្លួនជាបរិសុទ្ធ ពួកអ្នកទាំងនោះកំពុងតែឈរនៅក្នុងព្រះវិហារ សួរគ្នារកព្រះយេស៊ូវថា លោកនោះមិនមកឯបុណ្យនេះទេឬអី តើគិតដូចម្តេច ឯពួកសង្គ្រាជនឹងពួកផារិស៊ីបានបង្គាប់មកថា បើអ្នកណាដឹងជាទ្រង់គង់នៅឯណា នោះត្រូវប្រាប់ឲ្យគេដឹងផង ដើម្បីឲ្យគេបានទៅចាប់ទ្រង់។
១១:៥៥-៥៧ ពេលនោះស្ថិតនៅក្នុងឆ្នាំងទី ៣០ គ,ស នៅក្នុងខែនីសាន (ខែមេសា) ដែលជាខែទីមួយនៅក្នុងឆ្នាំរបស់ ពួកសាសន៍យូដា។ នៅក្នុងអំឡុងពេលនេះជារៀងរាល់ឆ្នាំ ពួកសាសន៍យូដានឹងមកពីគ្រប់ទីកន្លែង នៅលើពិភពលោកចូលមកក្នុងក្រុងយេរូសាឡិម ដើម្បីប្រារព្ធបុណ្យរំលង ហើយស្នាក់នៅរហូតដល់ពិធីបុណ្យថ្ងៃទី៥០ (ដែលមានរយៈពេល ប្រាំពីរសប្តាហ៏ក្រោយមក)។
ពួកសាសន៍យូដាបានចាប់ផ្តើមមកដល់ក្រុងយេរូសាឡិមសម្រាប់ពិធីបុណ្យរំលងប្រចាំឆ្នាំ។ ពួកគេមិននឹកស្មានថាព្រះយេស៊ូវនឹងបានយាងមកក្នុងយេរូសាឡិមសម្រាប់ប្រារព្ធពិធីនោះឡើយដោយព្រោះតែគ្រប់គ្នាដឹងថាព្រះជន្មរបស់ព្រះអង្គនឹងមានគ្រោះថ្នាក់។
