ឯសុល គាត់នៅតែបញ្ចេញសេចក្ដីគំរាម នឹងពាក្យកំហែង ព្រមទាំងការសំឡាប់ ដល់ពួកសិស្សនៃព្រះអម្ចាស់នៅឡើយ ក៏ទៅឯសំដេចសង្ឃ សូមសំបុត្រកាន់យកទៅឯសាលាប្រជុំទាំងប៉ុន្មាន នៅក្រុងដាម៉ាស ប្រយោជន៍ដើម្បី បើឃើញមានអ្នកណាខ្លះ ដែលប្រតិបត្តិតាមផ្លូវនោះ ទោះប្រុសឬស្រីក្តី នោះនឹងចាប់ចងគេ នាំមកឯក្រុងយេរូសាឡិម
៩:១-២ នៅក្នុង កិច្ចការ ៨:៣ យើងបានអានអំពីសុលថា ”បានធ្វើទុក្ខដល់ពួកជំនុំខ្លាំងណាស់ ដោយចូលគ្រប់តែផ្ទះ ចាប់ទាញអូសទាំងប្រុសទាំងស្រី បញ្ជូនទៅដាក់គុក”។ ដោយព្រោះតែការនេះ គ្រីស្ទានបានរត់ចេញពីក្រុងយេរូសាឡិម។ ក្រោយមកសុលបានសម្រចចិត្តធ្វើដំណើរទៅកាន់ទីក្រុងដាម៉ាស ដើម្បីរកធ្វើទុក្ខបៀតបៀនដល់ពួកគ្រីស្ទានដែលនៅទីនោះ។
ទីក្រុងដាម៉ាសមានចំងាយប្រមាណជាង ២៣០គីឡូម៉ែត្រនៃភាគខាងជើងនៃក្រុងយេរូសាឡិម ដែលជា ការធ្វើដំណើរក្នុងរយៈពេលប្រាំមួយថ្ងៃ។ ទីក្រុងនោះមានប្រជាជនសាសន៍យូដាជាច្រើនរស់នៅ។ សូមចំណាំថាការបៀតបៀនរបស់លោកប៉ុលចំពោះគ្រីស្ទានគឺមានការយល់ស្របពីលោកកៃផាសដែលជា សម្តេចសង្ឃ។
នៅក្នុងជំពូកនេះ ពួកគ្រីស្ទានត្រូវបានហៅថា “សិស្សរបស់ព្រះអម្ចាស់” (ខ១) “អ្នកដែលប្រតិបត្តិតាមផ្លូវនោះ” (ខ២) “ពួកបរិសុទ្ធ” (ខ១៣) “ពួកអ្នកដែលអំពាវនាវដល់ព្រះនាមទ្រង់” (ខ១៤) ហើយនឹង “បងប្អូន” (ខ៣០)។ ឈ្មោះនិមួយៗបង្រៀនដល់យើងទាំងអស់គ្នាអំពីសេចក្តីពិតថា មានន័យយ៉ាងណាក្នុងនាមជាគ្រីស្ទានម្នាក់។
-
យើងទាំងអស់គ្នាគឺជា “សិស្សរបស់ព្រះអម្ចាស់” ដែលមានន័យថាយើងទាំងអស់គ្នា គឺត្រូវបានបង្ហាត់បង្រៀនដោយព្រះយេស៊ូវហើយដើរតាមព្រះអង្គ។
-
យើងទាំងអស់គ្នាជា “អ្នកដែលប្រតិបត្តិតាមផ្លូវនោះ” ដោយព្រោះតែព្រះយេស៊ូវគឺជាផ្លូវ ដែលនាំទៅឯព្រះ (យ៉ូហាន ១៤:៦) ហើយដើរតាមព្រះអង្គដែលជា “ផ្លូវនៃព្រះ” (១៨:២៥-២៦) ហើយជា “ផ្លូវនៃសេចក្តីសង្រ្គោះ” (១៦:១៧)។
-
យើងទាំងអស់គ្នាជា “ពួកបរិសុទ្ធ” (៩:៣២, ៩:៤១, ២៦:១០) ដោយព្រោះតែ យើងត្រូវបានញែកដាច់ដោយឡែកដោយសារព្រះដើម្បីឲ្យបានបម្រើព្រះអង្គហើយកំពុងត្រូវបានញែកជាបរិសុទ្ធ ដើម្បីឲ្យបានបង្ហាញពីលក្ខណៈបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់ (២០:៣២; ២៦:១៨)។
-
“ពួកអ្នកដែលអំពាវនាវដល់ព្រះនាមទ្រង់” គឺជាអស់អ្នកដែលអធិស្ឋានទៅចំពោះព្រះយេស៊ូវ សម្រាប់ឲ្យបានសេចក្តីសង្រ្គោះ ហើយប្រកាសថាព្រះអង្គគឺជាព្រះអម្ចាស់។ ឃ្លានេះដកស្រង់ ចេញពី យ៉ូអែល ២:៣២ ដែលលោកពេត្រុសបានលើកឡើងនៅក្នុង ថ្ងៃបុណ្យទី៥០ (២:២១)។
-
“បងប្អូន” បង្ហាញថា នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ យើងគឺជាគ្រួសារតែមួយ ដែលត្រូវបានទទួលជា កូនចិញ្ចឹមរបស់ព្រះវរបិតាដ៏ជាព្រះរបសយើង ហើយជាបងប្អូនរបស់ព្រះយេស៊ូវ។
ប៉ុន្តែ កំពុងដែលគាត់ដើរតាមផ្លូវ ទៅជិតនឹងដល់ក្រុងដាម៉ាសហើយ នោះស្រាប់តែមានពន្លឺពីលើមេឃ ភ្លឺមកនៅជុំវិញខ្លួន
៩:៣ ពន្លឺពីលើមេឃគឺជាព្រះវត្តមានរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៅក្នុងសិរីល្អដែលសុលហើយមនុស្សទាំងប៉ុន្មាន ដែលធ្វើដំណើរជាមួយគាត់បានឃើញ (២២:៩)។ ការនេះកើតឡើងនៅពេលថ្ងៃត្រង់ (២២:៦) នៅពេលដែលថ្ងៃកំពុងរះពេញពន្លឺ។ ប៉ុន្តែ លោកប៉ុលថាពន្លឺនេះគឺភ្លឺជាងពន្លឺថ្ងៃទៅទៀត (២៦:១៣)។
គាត់ក៏ដួលដល់ដី រួចឮសំឡេងមានបន្ទូលមកថា សុល នែសុល ហេតុអ្វីបានជាអ្នកបៀតបៀនដល់ខ្ញុំដូច្នេះ
៩:៤ មានការរួបរួមមួយរវាងព្រះយេស៊ូវហើយនឹងអ្នកដើរតាមព្រះអង្គ។ ដោយព្រោះតែសិស្សរបស់ ព្រះយេស៊ូវជាតំណាងរបស់ព្រះអង្គ (១:៨) ការដែលបៀតបៀនដល់ពួកគេនោះគឺជាការបៀតបៀនដល់ទ្រង់ (ម៉ាថាយ ១៨:៥-៦)។ ដូច្នេះហើយ ការបៀតបៀនរបស់សុលទៅលើក្រុមជំនុំគឺជាការវាយប្រហារលើ ព្រះយេស៊ូវ។ សុលបានគិតថាគាត់បានបម្រើព្រះដោយការបៀតបៀនដល់ក្រុមតូចមួយនេះដែលហៅថា “ផ្លូវ” ប៉ុន្តែពេលនេះគាត់បានដឹងថាតាមការពិតទៅគាត់កំពុងតែបៀតបៀនដល់ព្រះរាជបុត្រានៃព្រះទៅវិញទេ!
គាត់ទូលឆ្លើយថា ឱព្រះអម្ចាស់អើយ ព្រះអង្គណានុ៎ះ រួចព្រះអម្ចាស់ទ្រង់តបថា ខ្ញុំនេះជាព្រះយេស៊ូវ ដែលអ្នកបៀតបៀន អ្នកធាក់ជល់នឹងជន្លួញដូច្នេះ នោះពិបាកដល់អ្នកណាស់ នោះគាត់ក៏ញាប់ញ័រ ទាំងអស្ចារ្យក្នុងចិត្ត ហើយទូលថា ព្រះអម្ចាស់អើយ តើទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យឲ្យទូលបង្គំធ្វើដូចម្តេច ព្រះអម្ចាស់មានបន្ទូលថា ចូរក្រោកឡើងចូលទៅក្នុងទីក្រុងទៅ នោះគេនឹងប្រាប់អ្នក ឲ្យដឹងពីការដែលអ្នកត្រូវធ្វើ
៩:៥-៦ “ឳព្រះអម្ចាស់អើយ ព្រះអង្គណានុ៎ះ?” សុលបានឆ្លើយតបជាមួយនឹងសំនួរយ៉ាងសំខាន់បំផុត ដែលមនុស្សគ្រប់គ្នាអាចនឹងសួរ។ សូមកត់សម្គាល់ថា សុលបានបន្លឺសម្លេងថា “ព្រះអម្ចាស់អើយ” មិនមែនដោយព្រោះតែគាត់បានដឹងថាព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះអម្ចាស់នោះឡើយ ប៉ុន្តែដោយព្រោះតែការអស្ចារ្យ ហើយនឹងការគោរពចំពោះសិរីល្អនៃបុគ្គលនេះដែលគាត់មិនទាល់បានស្គាល់ថាជានរណានៅឡើយ។
សុលមានការភ្ញាក់ផ្អើលនៅពេលដែលគាត់បានស្តាប់ឮចម្លើយចំពោះសំនួររបស់គាត់។ “ខ្ញុំនេះជាព្រះយេស៊ូវ” ។ ពាក្យទាំងនេះផ្លាស់ប្តូរជីវិតរបស់គាត់ជារៀងរហូត។ គាត់បានដឹងខ្លួនថា មួយអង្គដែលពួកអ្នកដើរតាមព្រះអង្គ គាត់កំពុងតែរងនូវការបៀតបៀន គឺជាព្រះអម្ចាស់នៃស្ថានសួគ៌! ហើយពេលនេះ ជាព្រះអម្ចាស់របស់គាត់ ព្រះយេស៊ូវមានការត្រាស់ហៅហើយនឹងបេសកកម្មសម្រាប់សុល ដែលព្រះអង្គ នឹងបើកសំដែងឲ្យបានដឹង។
ឯពួកអ្នកដែលដើរជាមួយនឹងគាត់ គេក៏ឈរស្រឡាំងកាំងនៅ ដោយបានឮសំឡេងមែន តែមិនឃើញអ្នកណាសោះ
៩:៧ មនុស្សដែលទៅជាមួយនឹងសុលបានស្តាប់ឮសម្លេងប៉ុន្តែមិនបានយល់អ្វីសោះឡើយ នូវពាក្យដែលបានពោលនោះ (ដូចនៅក្នុង យ៉ូហាន ១២:២៩)។
រួចសុលក៏ក្រោកពីដីឡើង តែកាលគាត់បើកភ្នែកហើយ នោះមើលមិនឃើញអ្វីទេ គេក៏ដឹកដៃគាត់នាំទៅឯដាម៉ាស
៩:៨ នៅពេលដែលសុលក្រោកពីដីមក គាត់មិនអាចមើលឃើញបានឡើយ។ នេះជាលទ្ធផលនៃការ ដែលគាត់បានឃើញសិរីល្អនៃព្រះយេស៊ូវ។ សិរីល្អនោះពិតជាមានអំណរខ្លាំងណាស់ដែលបានធ្វើឲ្យគាត់ ដួលទៅលើដីហើយបានធ្វើឲ្យគាត់ខ្វាក់ភ្នែក។
នៅពេលដែលប៉ុលបានចាកចេញពីក្រុងយេរូសាឡិមកាលពីប្រាំមួយថ្ងៃមុននោះ គាត់បានគិតថា គាត់នឹងបានដល់ក្រុងដាម៉ាសក្នុងនាមជាសត្រូវដែលរឹងមាំ ខ្លាំងក្លាហើយគួឲ្យខ្លាចរបស់ក្រុមជំនុំ របស់ព្រះយេស៊ូវ។ តែផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានមកដល់ទីក្រុងដោយការដែលគេដឹកដៃ (ដូចជាកូនតូច ដែលត្រូវការជំនួយក្នុងការដើរ) ដោយការបន្ទាបខ្លួនហើយបានខ្វាក់ភ្នែក ដោយសារសិរីល្អនៃព្រះយេស៊ូវ។
ក្នុងរវាង៣ថ្ងៃ គាត់មើលមិនឃើញឡើយ ក៏មិនបរិភោគអ្វីផង។
៩:៩ សុលបានខ្វាក់ខាងឯព្រលឹងវិញ្ញាណពេញមួយជីវិតគាត់រួចទៅហើយរហូតមកដល់ពេលនេះ។ ឥលូវនេះ គាត់បានខ្វាក់ភ្នែកខាងឯសាច់ឈាមអស់រយៈពេលបីថ្ងៃ។ បន្តិចទៀតគាត់នឹងចាប់ផ្តើម មើលឃើញពីសេចក្តីពិតខាងព្រលឹងវិញ្ញាណយ៉ាងច្បាស់ជាលើកដំបូង (ខ១៨)។ អស់រយៈពេលបីថ្ងៃ គាត់បានអង្គុយនៅក្នុងសេចក្តីងងឹតហើយបានតមអត់សម្រាប់ជាការត្រៀមខ្លួននៅក្នុងការទទួលបេសកកម្មរបស់គាត់ពីព្រះយេស៊ូវ (ខ៦)។ ចាប់តាំងពីចំនុចនេះតទៅ គាត់គឺជាមនុស្សថ្មីម្នាក់។
ត្រង់ចំនុចមួយ ការផ្លាស់ប្រែរបស់សុលគឺជាករណីលើកលែង។ ពួកយើងភាគ ច្រើនមិនបានឃើញព ន្លឺពីស្ថានសួគ៌ ស្តាប់ឮសម្លេងរបស់ព្រះយេស៊ូវ ហើយក្រោយមកខ្វាក់ភ្នែក អស់រយៈពេលបីថ្ងៃនោះ ឡើយ។ យ៉ាងណាម៉ិញ ការទាំងអស់នេះពិតជាមានសារៈសំខាន់នៅក្នុងការនាំឲ្យគាត់មានការប្រែចិត្ត ពីអំពើបាប ហើយមានសេចក្តីជំនឿលើព្រះយេស៊ូវ ដោយព្រោះតែគាត់ទាស់ ជាមួយនឹងក្រុមជំនុំយ៉ាង ពេញលេញ ហើយការត្រាស់ហៅរបស់ព្រះនៅក្នុងជីវិតរបស់គាត់នោះគឺជាករណីពិសេស គឺជាការដែលហៅឲ្យបានធ្វើជាសាវ័កដល់សាសន៍ដទៃ។
ប៉ុន្តែត្រង់ចំនុចមួយផ្សេងទៀតនោះ ការផ្លាស់ប្រែរបស់សុលក៏ជាគំរូសម្រាប់ជួយឲ្យយើងបានយល់ពី ការផ្លាស់ប្រែរបស់ខ្លួនយើងដែរ។ ការដែលមានការផ្លាស់ប្រែ យើងត្រូវតែបានស្គាល់ព្រះយេស៊ូវ ដោយផ្ទាល់ ទទួលស្គាល់សិរីល្អរបស់ព្រះអង្គជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ ទទួលការត្រាស់ហៅរបស់ព្រះអង្គ ឲ្យបានបម្រើព្រះអង្គ ឆ្លើយតបជាមួយនឹងទ្រង់ដោយការផ្លាស់ប្រែចិត្ត និងមានសេចក្តីជំនឿ ហើយ ចាប់ផ្តើមរស់នៅក្នុងជីវិតថ្មីមួយដែលជាការលើកដំកើងនិងស្តាប់តាមព្រះអង្គ។
សូមមើលពីឥទ្ធិពលដែលមាននៅក្នុងការផ្លាស់ប្រែរបស់សុល:
ទីមួយ គាត់មានការគោរពជាថ្មីមួយចំពោះព្រះ។ ដោយព្រោះតែកិច្ចការរបស់ព្រះយេស៊ូវនៅលើឈើឆ្កាង សុលអាចមានអភ័យឯកសិទ្ធថ្មីមួយនៅក្នុងការចូលទៅរកព្រះ នៅក្នុងនាមជាព្រះវរបិតារបស់គាត់ នៅឯស្ថានសួគ៌។ ដូច្នេះហើយ គាត់ចាប់ផ្តើមដោយការអធិស្ឋាននិងការតមអត់។ កាលពីមុន សុលមានសាសនាមួយ ដែលគាត់បានធ្វើអ្វីមួយដែលយល់ឃើញថាត្រឹមត្រូវនៅក្នុងគំនិតរបស់គាត់។ ប៉ុន្តែគាត់មិនបានស្គាល់ព្រះហើយនឹងបំណងព្រះទ័យព្រះអង្គយ៉ាងពិតប្រាកដនោះឡើយ។ ឥលូវនេះ គាត់មានការស្វែងយល់ជាថ្មីចំពោះព្រះហើយនឹងទំនាក់ទំនងថ្មីមួយជាមួយនឹងព្រះអង្គ។ នេះគឺជាលទ្ធផលទីមួយនៃការផ្លាស់ប្រែ: សតិសម្បជញ្ញថ្មីមួយ និងសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះ។
ទីពីរ គាត់ទំនាក់ទំនងថ្មីមួយជាមួយនឹងក្រុមជំនុំ។ កាលពីមុន គាត់ចង់បំផ្លាញក្រុមជំនុំ។ ប៉ុន្តែ ក្រោយ ការផ្លាស់ប្រែរបស់គាត់ សុលបានចូលរួមជាមួយនឹងក្រុមជំនុំ ហើយនឹងព័ន្ធកិច្ចនៅក្នុងការបម្រើក្រុមជំនុំ។ ការផ្លាស់ប្រែរបស់គាត់បានដឹកនាំភ្លាមៗនៅក្នុងសេចក្តីប៉ងប្រាថ្នានៃការបម្រើ ហើយមនុស្ស ដែលគាត់ធ្លាប់បានស្អប់ឥលូវនេះគាត់បានស្រឡាញ់ដល់ពួកគេវិញ។
ទីបី គាត់មានគោលដៅថ្មីមួយនៅក្នុងពិភពលោក។ គោលដៅថ្មីរបស់ប៉ុលគឺជាការប្រកាសពីព្រះគ្រីស្ទ។ គាត់បានចាប់ផ្តើមប្រកាសភ្លាមៗថាព្រះយេស៊ូវថាជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ (ខ២០)។ គាត់នឹងប្តេជ្ញានៅ ពេញមួយជីវិតរបស់គាត់ដើម្បីឲ្យបានស្គាល់ព្រះយេស៊ូវ ហើយបម្រើព្រះអង្គ ដោយការជួយអ្នកដទៃ ឲ្យបានស្គាល់ព្រះអង្គដែរ។
រីឯនៅក្រុងដាម៉ាស នោះមានសិស្សម្នាក់ឈ្មោះអាន៉្នានាស ហើយព្រះអម្ចាស់ទ្រង់មានបន្ទូលហៅគាត់ ក្នុងការជាក់ស្តែងថា នែ អាន៉្នានាសអើយ គាត់ទូលឆ្លើយថា ព្រះករុណាវិសេសព្រះអម្ចាស់
៩:១០ លោកអាន្ន៉ានាសគឺជាសិស្សម្នាក់របស់ព្រះយេស៊ូវ ហើយជាអ្នកដឹកនាំម្នាក់នៅក្នុងចំណោម ពួកអ្នកដឹកនៅក្រុមជំនុំនៅទីក្រុងដាម៉ាស។ ដូច្នេះហើយ គាត់ជាមនុស្សក្នុងចំណោមមនុស្ស ដែលសុលបានមកដើម្បីនឹងធ្វើទុក្ខបៀតបៀតដល់គេ (២២:១២)។
ព្រះអម្ចាស់មានបន្ទូលថា ចូរក្រោកឡើង ទៅឯផ្លូវដែលហៅថា ផ្លូវត្រង់ ហើយរកមនុស្សម្នាក់ឈ្មោះសុល ជាអ្នកស្រុកតើសុស នៅក្នុងផ្ទះយូដាស ដ្បិតមើល គាត់កំពុងតែអធិស្ឋាន ហើយក្នុងការជាក់ស្តែង គាត់បានឃើញថា មានមនុស្សម្នាក់ឈ្មោះអាន៉្នានាស ចូលមកដាក់ដៃលើគាត់ ឲ្យបានភ្លឺភ្នែកឡើង
៩:១១-១២ សូមកត់សម្គាល់ថា ព្រះយេស៊ូវគឺគ្រប់គ្រងគ្រប់ទាំងហេតុការណ៏ទាំងអស់។ ព្រះអង្គបានធ្វើការ តាមបំណងព្រះហឫទ័យទ្រង់ ហើយព្រះអង្គធ្វើកិច្ចការទាំងនេះតាមរយៈការប្រព្រឹត្តរបស់រាស្រ្តព្រះអង្គ។ ព្រះយេស៊ូវជ្រាបថាសុលកំពុងអធិស្ឋាន ហើយបានប្រទាននូវការបើកសំដែងឲ្យគាត់បានឃើញអាន្ន៉ានាស ដើម្បីរៀបចំគាត់ឲ្យបានជួបគ្នា។ ក្រោយមកព្រះអង្គចាត់អាន្ន៉ានាសឲ្យទៅជួយដល់ប៉ុល។ វាមិនចាំបាច់នៅ ក្នុងការដែលបានចាត់អាន្ន៉ានាសដើម្បីធ្វើឲ្យភ្នែករបស់សុលបានភ្លឺទេ។ ព្រះយេស៊ូវអាចនឹងប្រោសភ្នែក របស់សុលឲ្យបានភ្លឺដោយព្រះអង្គទ្រង់ផ្ទាល់។ ប៉ុន្តែព្រះអង្គបានជ្រើសរើស ចាត់អាន្ន៉ានាសឲ្យទៅ ដើម្បីបង្កើតទំនាក់ទំនងសុលជាមួយនឹងក្រុមជំនុំនៅក្នុងក្រុងដាម៉ាស។
អាន៉្នានាសទូលឆ្លើយថា ព្រះអម្ចាស់អើយ ទូលបង្គំបានឮមនុស្សជាច្រើន និយាយពីការអាក្រក់ទាំងប៉ុន្មាន ដែលអ្នកនោះបានប្រព្រឹត្ត ដល់ពួកបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់ នៅក្រុងយេរូសាឡិម ហើយនៅទីនេះ គាត់ក៏មានអំណាចពីពួកសង្គ្រាជ អាចនឹងទៅចាប់ចងនូវអស់អ្នកណា ដែលអំពាវនាវដល់ព្រះនាមទ្រង់ដែរ
៩:១៣-១៤ ដំណឹងអំពីសុលក្នុងការធ្វើដំណើរមកក្រុងដាម៉ាសដើម្បីធ្វើទុក្ខបៀតបៀនដល់ពួកគ្រីស្ទាន បានមកដល់ទីក្រុងមុនពេលដែលគាត់មកដល់។ ដោយព្រោះតែការនេះ អាន្ន៉ានាសមានការភ្ញាក់ផ្អើល ដែលព្រះយេស៊ូវបានជ្រើសរើសចាត់គាត់ឲ្យទៅជួយដល់សុល។
ប៉ុន្តែព្រះអម្ចាស់មានបន្ទូលថា ចូរទៅចុះ ពីព្រោះអ្នកនោះជាប្រដាប់រើសតាំងដល់ខ្ញុំ សំរាប់នឹងប្រកាសឈ្មោះខ្ញុំ ដល់ពួកសាសន៍ដទៃ នឹងពួកស្តេច ហើយនឹងពួកកូនចៅសាសន៍អ៊ីស្រាអែលផង ដ្បិតខ្ញុំនឹងបង្ហាញ ឲ្យគាត់ដឹងជាត្រូវរងទុក្ខលំបាកទាំងអម្បាលម៉ាន ដោយព្រោះឈ្មោះខ្ញុំ
៩:១៥ សុលដែលជាអ្នកបៀតបៀនដែលមានទាំងសំបុត្រពីសម្តេចសង្ឃពេលនេះគឺជាប៉ុល ដែលជាសាវ័ក ដែលជាសាវ័កដែលមានបេសកកម្មពីព្រះយេស៊ូវវិញ។
តើអ្វីដែលបង្កើតឲ្យមានការផ្លាស់ប្រែរបស់សុល? ចម្លើយនោះគឺជាព្រះគុណនៃព្រះដ៏អធិបតេយ្យ (ដេលពេញដោយព្រះចេស្តាខ្ពស់បំផុត) ដោយសារព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ ព្រះបានជ្រើសរើសសុល ហើយបានញែកគាត់ ដាច់ដោយឡែកមុនពេលដែលគាត់បានកើតមកម្ល៉េះ (កាឡាទី ១:១៥)។ ក្រោយមក ព្រះយេស៊ូវ បានត្រាស់ហៅសុលនៅតាមផ្លូវទៅទីក្រុងដាម៉ាស។ ដូច្នេះហើយ ទាំងការជ្រើសរើស ហើយនឹងការត្រាស់ហៅនោះសុទ្ធតែកើតមកពីព្រះជាម្ចាស់។ សុលមិនបានស្វែងរក ព្រះយេស៊ូវនោះឡើយ គាត់ក៏មិនបានធ្វើការសម្រេចចិត្តសម្រាប់ព្រះយេស៊ូវដែរ។ តាមការពិតទៅ គាត់បានធ្វើការសម្រេចចិត្តនៅ ក្នុងការព្យាយាមបំផ្លាញក្រុមជំនុំរបស់ព្រះអង្គវិញ។ ផ្ទុយពីនេះ ព្រះយេស៊ូវដែលបានសម្រេចព្រះទ័យ សម្រាប់សុល ហើយក្រោយមកបានចូលមកក្នុងជីវិតរបស់គាត់នៅតាមផ្លូវទៅទីក្រុងដាម៉ាស។
បេសកកម្មដែលព្រះយេស៊ូវមានសម្រាប់សុលនោះគឺ “ប្រកាសឈ្មោះខ្ញុំ ដល់ពួកសាសន៍ដទៃ នឹងពួកស្តេច ហើយនឹងពួកកូនចៅសាសន៍អ៊ីស្រាអែល” (២២:២១, ២៦:១៧; រ៉ូម ១:១៣-១៤)។ ក្នុងគ្រប់ទីក្រុង សុលចូលទៅក្នុងសាលាប្រជុំមុនគេបង្អស់ហើយប្រកាសដល់ពួកកូនចៅអ៊ីស្រាអែល ពីព្រោះដំណឹងល្អគឺដោយព្រោះ “គឺ ដល់ទាំងសាសន៍យូដាជាដើម និងសាសន៍ក្រេកផង” (រ៉ូម ១:១៦)។ ក្រោយការនេះ គាត់បានទៅឯពួកសាសន៍ដទៃដើម្បីនឹងប្រកាសដំណឹល្អជាមួយនឹងពួកគេ។ គាត់នឹងប្រកាស់ដល់ ទាំងពួកស្តេច ដូចជា អ័គ្រីប៉ា (២៦:១) និងសេរសា (២៥:១០-១១)។
៩:១៦ ការដែលបានបម្រើព្រះគ្រីស្ទគឺជាអភ័យឯកសិទ្ធដែលនាំទៅរករង្វាន់ដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ហើយនឹងជាព្រះពរនៅក្នុងនគររបស់ព្រះអង្គ ប៉ុន្តែការនោះមិនបាននាំទៅរកភាពស្តុកស្តម្ភ ភាពល្បីល្បាញ ឬមានភាពជោគជ័យនៅក្នុងភ្នែករបស់លោកិយនោះឡើយ។ ការតែងតាំងរបស់សុល ឲ្យបានធ្វើជាសាវ័ក នោះគឺដើម្បីប្រកាសពីព្រះគ្រីស្ទហើយឲ្យបានត្រូវរងទុក្ខដោយព្រោះព្រះនាមព្រះអង្គ។ ២ កូរិនថូស ១១:៣០ បានកត់ត្រាពីការរងទុក្ខដែលគាត់បានឆ្លងកាត់នៅក្នុងបេសកកម្មរបស់គាត់។
ដូច្នេះ អាន៉្នានាសក៏ទៅ ហើយចូលក្នុងផ្ទះនោះ ដាក់ដៃលើគាត់ និយាយថា អ្នកសុលអើយ ព្រះអម្ចាស់ គឺព្រះយេស៊ូវ ដែលលេចមកឲ្យអ្នកឃើញតាមផ្លូវ ទ្រង់បានចាត់ខ្ញុំមក ដើម្បីឲ្យអ្នកបានភ្លឺភ្នែក ហើយឲ្យអ្នកបានពេញជាព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ស្រាប់តែមានដូចជាស្រកាជ្រុះចុះពីភ្នែកគាត់មក ហើយគាត់ក៏បានភ្លឺជា១រំពេច រួចក្រោកឡើងទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក ហើយក្រោយដែលគាត់បានបរិភោគ នោះក៏មានកំឡាំងឡើងវិញ។
៩:១៧-១៩ អាន៉្នានាសបានទៅឯសុលភ្លាមនោះហើយបានដាក់ដៃរបស់គាត់លើសុលតាមបង្គាប់របស់ ព្រះយេស៊ូវ។ អាន្ន៉ានាសនិយាយទៅកាន់សុលដូចជាមិត្តសម្លាញ់ម្នាក់ ហើយជាបងប្អូនទោះ ជា ពីមុនគាត់ជាសត្រូវម្នាក់ក៏ដោយ។ ព្រះយេស៊ូវបានជ្រើសរើសសុលឲ្យបានធ្វើជាសមាជិកនៅក្នុងគ្រួសារ របស់ព្រះអង្គ ដូច្នេះហើយអាន្ន៉ានាសត្រូវតែទទួលគាត់ដូចជាបងប្អូនម្នាក់។
ព្រះយេស៊ូវបានប្រោសសុលពីសេចក្តីខ្វាក់ ហើយបានចាក់បំពេញគាត់ដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធឲ្យបានគង់ នៅក្នុងគាត់អស់កល្បជានិច្ច ហើយដើម្បីចម្រើនកម្លាំងដល់គាត់ឲ្យបានធ្វើការបម្រើទ្រង់។ នេះគឺជា ការចាប់ផ្តើមនៅក្នុងជីវិតថ្មីរបស់គាត់នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ (ទីតុស ៣:៥)។ សុលបានសម្រេចិត្តទទួល បុណ្យជ្រមុជទឹកដើម្បីទទួលស្គាល់ថាចំពោះអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើនៅក្នុងជីវិតរបស់គាត់។
សុលក៏នៅក្រុងដាម៉ាស ជាមួយនឹងពួកសិស្សជាយូរថ្ងៃ នោះស្រាប់តែគាត់ប្រកាសប្រាប់ពីព្រះយេស៊ូវ នៅក្នុងសាលាប្រជុំទាំងប៉ុន្មានថា ទ្រង់ជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ
៩:២០ ជាទំនៀមទម្លាប់នៅក្នុងសាលាប្រជុំសម្រាប់បុរសសាសន៍យូដាណាមួយដែលអាចបង្ហាត់បង្រៀនពី ព្រះគម្ពីរបាននោះគួរតែបង្រៀននៅក្នុងការប្រជុំគ្នានៅក្នុងសាលាប្រជុំ។ ដោយព្រោះតែសុលគឺជា សិស្សម្នាក់របស់គ្រូដ៏ធំគឺលោកកាមេលៀល ហើយគាត់បានក្តោបយកឳកាសនេះភ្លាមនោះ គាត់បានចាប់ផ្តើមប្រកាសពីព្រះយេស៊ូវនៅក្នុងក្រុងដាម៉ាស។ ប៉ុលបានដឹងថា មនុស្សគ្រប់គ្នាត្រូវតែដឹងថា ព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ។ ដែលជា “ព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ” នោះគឺត្រូវមានភាពជាព្រះ លក្ខណៈ និងអត្តចរិត ដូចជាព្រះ ដូច្នេះហើយគឺមានភាពស្មើជាមួយនឹងព្រមទាំងរួមតែមួយ ជាមួយនឹងព្រះ (យ៉ូហាន ១០:៣០-៣៨)។
ឯអស់អ្នកដែលឮ ក៏មានសេចក្ដីងឿងឆ្ងល់ ហើយគេនិយាយថា តើមិនមែនអ្នកនេះទេឬអី ដែលបំផ្លាញពួកអ្នកអំពាវនាវដល់ព្រះនាមនោះ នៅក្រុងយេរូសាឡិម ហើយគាត់បានមកទីនេះ ដើម្បីនឹងចាប់ចងគេ បញ្ជូនទៅឲ្យពួកសង្គ្រាជដែរ
៩:២១ គ្រប់គ្នានៅក្នុងទីក្រុងដាម៉ាសបានដឹងថាសុលត្រូវបានចាត់ឲ្យមកសាលាប្រជុំដើម្បីបង្ខំឲ្យគេនាំយក សិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវមកឲ្យគាត់ដើម្បីឲ្យបាននាំទៅឯក្រុងយេរូសាឡិម។ ប៉ុន្តែផ្ទុយពីការចាប់ខ្លួន ពួកសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវ គាត់បានយល់ស្របថាពួកគេត្រឹមត្រូវទៅវិញដែលថា: ព្រះយេស៊ូវពិតជា ព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ។ ពួកអ្នកដែលបានស្តាប់គាត់ទាំងប៉ុន្មានមានការភ្ញាក់ផ្អើលដោយការផ្លាស់ប្តូរ ដែលបានកើតឡើងចំពោះគាត់។
មនុស្សជាច្រើនមានការភ្ញាក់ផ្អើលចំពោះការផ្លាស់ប្រែរបស់សុល។ វាពិតជាពិបាកសម្រាប់ពួកគេនៅក្នុង ការទទួលជឿពីរបៀបដែលព្រះចេស្តានិងភាពឆាប់រហ័សដែលព្រះយេស៊ូវអាចផ្លាស់ប្តូរជីវិតរបស់មនុស្សម្នាក់បាននោះ។ ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោមក ប៉ុលបានកត់ត្រាថា “បានជាបើអ្នកណានៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ នោះឈ្មោះថា បានកើតជាថ្មីហើយ អស់ទាំងសេចក្តីចាស់បានកន្លងបាត់ទៅ មើល គ្រប់ទាំងអស់បានត្រឡប់ជាថ្មីវិញ” (២ កូរិនថូស ៥:១៧)។ ប៉ុលបានដឹងថានេះគឺជាការពិតដោយព្រោះតែគាត់បានឆ្លងកាត់នៅក្នុងជីវិតរបស់ គាត់ផ្ទាល់។
តែសុល គាត់មានកំឡាំងកាន់តែខ្លាំងឡើង ក៏ផ្ទុញផ្ទាល់ដល់ពួកសាសន៍យូដា ដែលនៅក្រុងដាម៉ាសវិញ ដោយសំដែងបញ្ជាក់ពីព្រះអង្គនេះថា ទ្រង់ជាព្រះគ្រីស្ទពិតមែន
៩:២២ សុលជាអ្នកដែលចេះស្ទាត់នៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ ហើយពេលនេះគាត់មានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដែលគាត់អាចមើលឃើញថាព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះមែស្ស៊ី ដែលបានសន្យានៅក្នុងបទគម្ពីរ។ ដូចជាមួយនឹង លោកស្ទេផាន ការចាក់បំពេញនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធក៏ត្រូវបាន ផ្តល់ឲ្យមានអំណាចនៅក្នុងពាក្យសំដីរបស់ គាត់ដែលមិនមានអ្នកណាអាចតតាំងបានឡើយ (៦:១០)។
នៅក្នុង កាឡាទី ១:១១-១៨ លោកប៉ុលពន្យល់បន្ថែមពីអ្វីដែលបានកើតមានឡើងនៅក្នុងពេលនេះ។ គាត់បានចំណាយពេលអស់រយៈពេលបីឆ្នាំនៅក្នុងទីក្រុងដាម៉ាសនិងស្រុកអារ៉ាប់ ហើយនៅក្នុងអំឡុង ពេលនេះគាត់បានទទួលការបើកសំដែងពីព្រះយេស៊ូវ។ សូមកត់សម្គាល់ថា រយៈពេលបីឆ្នាំនោះគឺចំនួនពេល វេលា ដូចគ្នាដែលពួកសាវ័កបានចំណាយពេលរៀនពីព្រះយេស៊ូវនៅក្នុងពេលដែលព្រះអង្គបំពេញព័ន្ធកិច្ច របស់ទ្រង់ដែរ (ចាប់ពីឆ្នាំ ២៨-៣០ គ,ស)។
លុះយូរថ្ងៃក្រោយមក ពួកសាសន៍យូដា គេពិគ្រោះគ្នានឹងសំឡាប់គាត់ចេញ គេក៏ចាំទ្វារក្រុងទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ ដើម្បីនឹងសំឡាប់គាត់ តែសុលបានដឹងពីឧបាយកលរបស់គេដែរ ហើយក្នុងវេលាយប់ ពួកសិស្សយកកញ្ជើមកដាក់គាត់សំរូតចុះតាមកំផែងក្រុងទៅ។
៩:២៣-២៥ សុលដែលជាអ្នកបៀតបៀនបានប្រែក្លាយជាប៉ុលដែលត្រូវគេបៀតបៀនវិញ ហើយពេលនេះ គាត់ត្រូវតែរត់ចេញពីក្រុងដាម៉ាស។ ទីក្រុងនោះត្រូវបានហ៊ុំព័ទ្ធដោយជញ្ជាំងដែលខ្ពស់សម្រាប់ការការពារ ហើយមានផ្លូវចេញតែមួយតាមរយៈទ្វារទីក្រុងតែប៉ុណ្ណោះ។ នៅពេលដែលពួកគ្រីស្ទានបានឃើញថា ពួកសាសន៍យូដាគេឃ្លាំចាំមើលនៅទ្វារក្រុងនោះ,ពួកគេបានដាក់ប៉ុលទៅក្នុងកន្ត្រកធំមួយហើយបានសម្រូតគាត់ទៅខាងក្រៅទីក្រុងតាមជញ្ជាំងដោយប្រើខ្សែដើម្បីឲ្យគាត់បានរត់ភៀសខ្លួន។
នៅក្នុង ២ កូរិនថូស ១១:៣០-៣៣ ប៉ុលបានកត់ត្រាថានៅក្នុងហេតុការណ៏នេះកើតមានឡើង អំឡុងពេលដែលស្តេចអើរេតាសសោយរាជ្យ។ មានន័យថាការដែលរត់ភៀសខ្លួនពីក្រុងដាម៉ាសនេះគឺ កើតមានឡើងនៅថ្ងៃណាមួយចន្លោះពីឆ្នាំទី ៣៧-៣៩ គ,ស។ ដូច្នេះហើយយើងបានដឹងថា ប៉ុលបានផ្លាស់ប្រែនៅក្នុងទីក្រុងដាម៉ាស ក្រោយមកបានចំណាយពេលវេលាអស់៣ឆ្នាំនៅក្នុង ក្រុងដាម៉ាសនិងស្រុកអារ៉ាប់ (កាឡាទី ១:១៨) ហើយក្រោយមកបានរត់ភៀសខ្លួនពីក្រុងដាម៉ាស នៅថ្ងៃណាមួយចន្លោះឆ្នាំ ៣៧ និង៣៩ គ,ស។ ការនេះមានន័យថាការផ្លាស់ប្រែរបស់ប៉ូលកើតមានឡើង នៅថ្ងៃណាមួយចន្លោះឆ្នាំ៣៤ និងឆ្នាំទី៣៦ គ,ស។ ដែលមានរយៈពេលប្រហែលជា ៥ឆ្នាំក្រោយពេលការ សុគត រស់ពីសុគតឡើងវិញនិងការយាងត្រឡប់ទៅស្ថានសួគ៌វិញរបស់ព្រះយេស៊ូវ។
កាលសុលបានមកដល់ក្រុងយេរូសាឡិម នោះគាត់ខំចូលទៅឯពួកសិស្ស តែគេខ្លាចគាត់ទាំងអស់គ្នា គេមិនជឿថា គាត់ជាសិស្សទេ
៩:២៦ ពួកសិស្សនៅក្នុងក្រុងយេរូសាឡិមក៏មានប្រតិកម្មចំពោះប៉ុលដូចជាពួកសិស្សនៅក្នុងទីក្រុង ដាម៉ាសដែរ។ ពួកគេមានការភ័យខ្លាច ហើយមិនបានជឿថាគាត់ពិតជាបានផ្លាស់ប្រែនោះឡើយ។ តើអាចឲ្យអ្នកដែលធ្វើទុក្ខដ៏ឃោរឃៅទាស់ជាមួយនឹងក្រុមជំនុំម្នាក់នេះអាចប្រែក្លាយជាសិស្សម្នាក់របស់ព្រះយេស៊ូវមែនទេ?តើគាត់ពិតជាបានផ្លាស់ប្តូរយ៉ាងច្រើនដល់ម្ល៉េះពិតមែនទេ?
តែបាណាបាសនាំគាត់ទៅឯពួកសាវក រ៉ាយរឿងប្រាប់គេ ពីដំណើរដែលគាត់បានឃើញព្រះអម្ចាស់តាមផ្លូវ ហើយទ្រង់បានមានបន្ទូលនឹងគាត់ ក៏និយាយពីបែបយ៉ាងណា ដែលគាត់មានចិត្តក្លាហាននឹងអធិប្បាយ ដោយនូវព្រះនាមព្រះយេស៊ូវ នៅក្រុងដាម៉ាសផង
៩:២៧ យើងបានអានអំពីលោកបាណាបាសនៅក្នុង កិច្ចការ ៤:៣៦។ គាត់ជា “កូននៃការលើកទឹកចិត្ត” (គកស១៦) ជាអ្នកដែលបានលក់ដីរបស់គាត់ហើយបានប្រគល់ប្រាក់ទាំងអស់ទៅដល់ក្រុមជំនុំ។ ពេលនេះ គាត់បានក្លាយជាសម្លាញ់ជាមួយនឹងប៉ុល បានណែនាំគាត់ឲ្យជួបជាមួយនឹងពួកសាវ័ក ហើយបានប្រាប់ ពួកគេពីការផ្លាស់ប្រែរបស់គាត់នៅក្នុងទីក្រុងដាម៉ាស។ ដូច្នេះដោយជំនួយពីលោកបាណាបាស ប៉ុលហើយនឹងពួកសាវ័កបានកើតមានការប្រកបនឹងគ្នា។
គាត់ក៏នៅជាមួយនឹងគេក្នុងក្រុងយេរូសាឡិម ទាំងចេញចូល ហើយបានអធិប្បាយ ដោយនូវព្រះនាមនៃព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ ដោយក្លាហាន គាត់សំដែង ហើយជជែកជាមួយនឹងពួកហេលេន តែពួកនោះរករឿងសំឡាប់គាត់វិញ
៩:២៨-២៩ ប៉ុលបានស្នាក់នៅក្នុងក្រុងយេរូសាឡិមអស់រយៈពេលដប់ប្រាំថ្ងៃ (កាឡាទី ១:១៨) ហើយជាមួយនឹងសេចក្តីក្លាហានដែលបានទទួលពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធគាត់បានប្រកាសពីព្រះយេស៊ូវក្នុងអំឡុងពេលនោះ។ ការនេះបានបង្ករឲ្យមានការទាស់ជាមួយនឹងពួកហេលេន ជាក្រុមដដែលដែលបានទាស់ ជាមួយនឹងលោកស្ទេផាន (៦:៩-១៥)។ ប៉ុលបានជួបជាមួយនឹងពួកហេលេនទាំងនេះ ហើយបានចាំថា ពួកគេជាអ្នកដែលបានសម្លាប់លោកស្ទេផាន (ដែលបានធ្វើកិច្ចការដូចគ្នាជាមួយនឹងអ្វីដែលគាត់កំពុងតែ ធ្វើដែរ ជាការប្រកាសអំពីព្រះគ្រីស្ទ)។ ដូច្នេះហើយ គាត់បានដឹងថាជីវិតរបស់គាត់កំពុងតែស្ថិតនៅក្នុង គ្រោះថ្នាក់ ក្នុងទីក្រុងយេរូសាឡិមហើយ។
បានជាកាលពួកបងប្អូនបានដឹង នោះគេជូនគាត់ទៅត្រឹមសេសារា រួចឲ្យទៅឯតើសុស
៩:៣០ ជាថ្មីម្តងទៀត ប៉ុលត្រូវតែរត់ភៀសខ្លួនពីទីក្រុងដោយព្រោះតែមានឧបាយកលក្នុងការសម្លាប់គាត់ (ខ២៣)។ មិត្តភក្តិរបស់គាត់បានជួយសង្រ្គោះជីវិតរបស់គាត់ដោយការនាំគាត់ទៅកាន់សេសារា ជាកន្លែងដែលគាត់ដាក់ឲ្យគាត់ជិះទូកទៅកាន់ស្រុកកំណើតរបស់គាត់ តើសុស។ គាត់បានចំណាយពេលវេលា ១០ ឆ្នាំក្រោយក្នុងការបំរើនក្នុងគីលីគា (ជាខេត្តមួយដែលមានស្រុកតើសុស នៅក្នុងនោះ កាឡាទី ១:២១) ហើយក្រោយមកបានចូលរួមជាមួយនឹង បាណាបាស នៅក្នុង អាន់ទីយ៉ូក (កិច្ចការ ១១:១៩-៣០)។
នៅគ្រានោះ ពួកជំនុំទាំងប៉ុន្មាននៅគ្រប់ក្នុងស្រុកយូដា ស្រុកកាលីឡេ នឹងស្រុកសាម៉ារី ក៏មានសេចក្ដីសុខសាន្ត ហើយមានចិត្តស្អាងឡើង ក៏បានចំរើនជាច្រើនឡើងដែរ ដោយជឿនទៅមុខ ក្នុងសេចក្ដីកោតខ្លាចដល់ព្រះអម្ចាស់ នឹងក្នុងសេចក្ដីកំសាន្តចិត្តរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។
៩:៣១ សូមកត់សម្គាល់ថា ពួកជំនុំគឺជាក្រុមតែមួយ ទោះបីជាត្រូវបានខ្ចាត់ខ្ចាយទៅទីកន្លែងជាច្រើន ហើយក៏ដោយ។ ពួកជំនុំគឺមិនមែនជាសំណង់អាគារ ឬទីកន្លែងមួយនោះឡើយ ប៉ុន្តែគឺជាពួកមនុស្ស ទាំងអស់ ដែលមានសេចក្តីជំនឿលើព្រះយេស៊ូវ។ ពួកអ្នកជឿទាំងអស់ មិនថាពួកគេរស់នៅទីកន្លែងណា លើពិភពលោកនេះឡើយ ជាពួកជំនុំតែមួយដែលជាកម្មសិទ្ធរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។
លោកលូកាបានកត់ត្រាថា ពួកជំនុំមានសេចក្តីសុខសាន្ត ហើយមានចិត្តស្អាងឡើងនៅក្នុងពេលនេះ (ចាប់តាំងពីឆ្នាំ ៣៦-៤៦ គ,ស)។ ព្រះយេស៊ូវបានចំរើនដល់ពួកជំនុំព្រះអង្គក្នុងពេល ដែលពួកគេដើរ ដោយការកោតខ្លាច ចំពោះព្រះអម្ចាស់ (សម្រាប់អត្ថន័យនៃប្រយោគនេះ សូមមើលការបកស្រាយ នៅចំនុចកិច្ចការ ៥:១១) ហើយនិងការ “កំសាន្តចិត្ត” (παρακλήσει ដែលជាការ លើកទឹកចិត្ត និងការដឹកនាំ) ដែលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានប្រទានដល់ពួកគេ។
រីឯពេត្រុស កំពុងដែលគាត់ដើរចុះឡើងគ្រប់កន្លែង នោះក៏ចុះទៅឯពួកបរិសុទ្ធនៅភូមិលីដាដែរ
៩:៣២ នៅពេលដែលសុលបៀតបៀនដល់ពួកជំនុំនៅក្នុងក្រុងយេរូសាឡិម មានពួកអ្នកជឿភាគជច្រើន បានភៀសខ្លួនចេញពីទីក្រុង ប៉ុន្តែពួកសាវ័កបានជ្រើសរើសស្នាក់នៅទីនោះ។ ពេលនេះដែលមាន សេចក្តីសុខសាន្ត លោកពេត្រុសបានចាកចេញពីទីក្រុងយេរូសាឡិមហើយធ្វើដំណើរទៅគ្រប់ទីកន្លែង ក្នុងអ៊ីស្រាអែលដើម្បីនឹងទៅសួរសុខទុក្ខពួកគ្រីស្ទានហើយបង្រៀនព្រមទាំងលើកទឹកចិត្តពួកគេ។ គាត់បានធ្វើដំណើរទៅប៉ែកខាងលិចចំងាយ៥០គីឡូម៉ែត្រពីទីក្រុងយេរូសាឡិមទៅភូមិលីដា។
នៅទីនោះគាត់ឃើញមនុស្សម្នាក់ឈ្មោះ អេនាស មានជំងឺឈឺស្លាប់ដៃជើង ដេកនៅតែលើគ្រែ អស់៨ឆ្នាំមកហើយ 34ក៏និយាយទៅគាត់ថា អ្នកអេនាសអើយ ព្រះយេស៊ូវដ៏ជាព្រះគ្រីស្ទ ទ្រង់ប្រោសឲ្យអ្នកបានជាហើយ ចូរក្រោកឡើងរៀបគ្រែអ្នកទៅ ស្រាប់តែគាត់ក៏ក្រោកឡើងភ្លាម
៩:៣៣-៣៤ នៅក្នុងភូមិលីដា លោកពេត្រុសបានជួបជាមួយនឹងមនុស្សស្លាប់ដៃស្លាប់ជើងម្នាក់ ហើយគាត់បានបង្គាប់ឲ្យអ្នកនោះឲ្យ “ក្រោកឡើងរៀបគ្រែអ្នកទៅ”។ ការនេះក្រើនរំលឹកយើងអំពី ការដែលព្រះយេស៊ូវបានប្រោសមនុស្សខ្វិនម្នាក់នៅក្នុង លូកា ៥:២៤-២៥។ ភា្លមនោះ មនុស្សនោះ ក៏ត្រូវបានប្រោសឲ្យជា។
ឯមនុស្សទាំងប៉ុន្មាន ដែលនៅភូមិលីដា នឹងស្រុកសារ៉ូន ក៏ឃើញគាត់ ហើយគេប្រែចិត្តជឿដល់ព្រះអម្ចាស់។
៩:៣៥ ព័ន្ធកិច្ចរបស់លោកពេត្រុសបង្ហាញថាព្រះយេស៊ូវគឺនៅតែមានព្រះជន្មរស់នៅ ហើយទ្រង់កំពុងតែ ធ្វើការដោយព្រះចេស្តាព្រះអង្គនៅក្នុងការប្រោសឲ្យជា។ ការអស្ចារ្យបានធ្វើឲ្យមនុស្សជាច្រើនបានជឿលើ ព្រះយេស៊ូវ ហើយបែរមកឯព្រះអង្គ ដោយការនោះដែលពួកគេទទួលសេចក្តីសង្រ្គោះ។
នៅក្រុងយ៉ុបប៉េក៏ដែរ មានសិស្សស្រីម្នាក់ឈ្មោះ តេប៊ីថា (ស្រាយថា នាងក្តាន់) នាងនោះបានធ្វើគុណ ហើយដាក់ទានជាច្រើន នៅគ្រានោះ នាងមានជំងឺឈឺ ហើយស្លាប់ទៅ កាលគេបានផ្ងូតទឹករូបនាងហើយ នោះក៏យកទៅដាក់នៅឯបន្ទប់ខាងលើ
៩:៣៦-៣៧ ទីក្រុងយ៉ុបប៉េស្ថិតនៅក្នុងស្រុកយូដាជាកំពង់ផែសំខាន់ ដែលមានទីតាំងប្រមាណ ១៦គីឡូម៉ែត្រភាគខាងជើងឈាងខាងលិចនៃភូមិលីដា (ហើយមានចំងាយ ៦១គីឡូម៉ែត្រពី ភាគខាងលិចនៃក្រុងយេរូសាឡិម)។ នៅក្នុងក្រុងយ៉ុបប៉េមានក្រុមពួកអ្នកជឿលើព្រះយេស៊ូវមួយក្រុម ហើយក្នុងចំណោមពួកគេមានម្នាក់ដែលមានជំងឺព្រមទាំងបានស្លាប់ហើយ។ ឈ្មោះរបស់នាងគឺ តេប៊ីថា (នៅក្នុងភាសាអារ៉ាប់) ហើយឈ្មោះថា ដ័កាស (ក្នុងភាសាក្រិច)។ ឈ្មោះទាំងពីរមានន័យថា “សត្វប្រើស” ឬ “សត្វក្តាន់” ។
រួចដោយព្រោះភូមិលីដានៅជិតយ៉ុបប៉េ ហើយពួកសិស្សបានឮថា ពេត្រុសនៅទីនោះ បានជាគេប្រើ២នាក់ឲ្យទៅរកគាត់ ដើម្បីនឹងសូមអង្វរឲ្យមកឯគេដោយឥតបង្អង់
៩:៣៨ ពួកគ្រីស្ទាននៅយ៉ុបប៉េអាចបានឮអំពីការប្រោសឱ្យជារបស់អេនាស។ ពួកគេបានសម្រេចចិត្ត ក្នុងការចាត់មនុស្សពីរនាក់ឲ្យទៅលីដាដើម្បីនឹងសូមឲ្យលោកពេត្រុសមកឯយ៉ុបប៉េ។
ពេត្រុសក៏ក្រោកឡើងទៅជាមួយ កាលបានដល់ហើយ នោះគេនាំគាត់ទៅឯបន្ទប់ខាងលើនោះ ហើយពួកស្រីមេម៉ាយក៏ឈរជិតគាត់ទាំងយំ ព្រមទាំងបង្ហាញអាវ នឹងសំលៀកបំពាក់ទាំងប៉ុន្មាន ដែលតេប៊ីថាបានធ្វើឲ្យ ពីកាលនាងនៅជាមួយនៅឡើយ
៩:៣៩ ក្រោយពេលដែលពេត្រុសមកដល់ក្រុងយ៉ុបប៉េភ្លាម គាត់ត្រូវបាននាំទៅក្នុងបន្ទប់ដែលគេដំកល់ សពរបស់តេប៊ីថា។ មានមនុស្សជាច្រើនដែលបានយំសោកនៅក្នុងបន្ទប់នោះ រួមទាំងពួកស្រ្តីមេម៉ាយមួយ ក្រុមដែលបានបង្ហាញលោកពេត្រុសនូវសម្លៀកបំពាក់ដែលតេប៊ីថាបានធ្វើ។ ពួកគេចង់ឲ្យគាត់បានដឹងពី សេចក្តីសប្បុរសរបស់តេប៊ីថាដែលគាត់បានធ្វើទាំងប៉ុន្មាន (“ពេញដោយកិច្ចការល្អនិងជាអ្នកធ្វើទាន” ខ៣៧)។
តែពេត្រុសបណ្តេញគេទៅក្រៅទាំងអស់ ក៏លុតជង្គង់អធិស្ឋាន រួចគាត់បែរខ្លួនទៅឯរូបបុគ្គលនោះ និយាយថា តេប៊ីថាអើយ ចូរនាងក្រោកឡើង នាងក៏បើកភ្នែកឃើញពេត្រុស រួចឡើងអង្គុយ
៩:៤០ លោកពេត្រុសបានឃើញព្រះយេស៊ូវធ្វើការអស្ចារ្យនៅក្នុងស្ថានភាពដែលស្រដៀងគ្នានេះនៅក្នុង (ម៉ាកុស ៥:៣៨-៤៣)ហើយមានសេចក្តីជំនឿថាព្រះយេស៊ូវនឹងធ្វើដូចគ្នាចំពោះតេប៊ីថា នូវអ្វីដែលព្រះអង្គ បានធ្វើចំពោះកូនស្រីរបស់យ៉ៃរ៉ុស (ម៉ាកុស ៥:៤០)។ ដូច្នេះហើយគាត់បានប្រាប់ឲ្យមនុស្សទាំងអស់ ចេញទៅក្រៅបន្ទប់ ហើយក្រោយមកគាត់បានលុតជង្គង់ហើយអធិស្ឋាន។ បន្ទាប់មក គាត់បានហៅស្ត្រី ដែលស្លាប់នោះថា “តេប៊ីថាអើយ ចូរនាងក្រោកឡើង”។
នៅក្នុងភាសាអារ៉ាប់ដែលលោកពេត្រុស បាននិយាយនោះគឺជាប្រយោគដែលថា “តេប៊ីថា ខាំមី” ដែលមាន អក្សរតែមួយខុសពីអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវ បានបង្គាប់ដល់កូនស្រីរបស់យ៉ៃរ៉ុសដែលថា “តាលីថា ខាំមី” ដែលមានន័យថា “កូនស្រីអើយ ចូរនាងក្រោកឡើង” (ម៉ាកុស ៥:៤១)។ នៅពេលដែលពេត្រុស និយាយថា “តេប៊ីថាអើយ ចូរនាងក្រោកឡើង” ស្រ្តីដែលស្លាប់នោះបានឆ្លើយតបជាមួយនឹងការបង្គាប់ ដោយបានបើកភ្លែក របស់នាងហើយក្រោកអង្គុយ។
គាត់ក៏ហុចដៃទៅឲ្យនាងតោងឡើង រួចគាត់ហៅពួកបរិសុទ្ធ នឹងពួកស្រីមេម៉ាយមក ប្រគល់នាងទៅគេទាំងរស់ 42មនុស្សទាំងឡាយបានដឹងដំណឹងពីការនោះ នៅពេញពាសក្នុងក្រុងយ៉ុបប៉េ ហើយមានមនុស្សជាច្រើន បានជឿដល់ព្រះអម្ចាស់
៩:៤១-៤២ លោកពេត្រុសបានហុចដៃឲ្យនាងហើយបានជួយឲ្យនាងក្រោកឈរឡើង។ បន្ទាប់មក គាត់បាននាំនាងទៅរកមិត្តសម្លាញ់របស់នាង។ សូមស្រមៃមើលពីសេចក្តីអំណរនៅពេលដែលពួកគេបាន ឃើញថាមិត្តសម្លាញ់របស់គេមានជីវិតរស់នៅម្តងទៀត! ដូចជាការប្រោសឲ្យជារបស់អេនាស ដំណឹងល្អពីការអស្ចារ្យល្បីសុសសាយពេញក្រុង ហើយមនុស្សជាច្រើនបានជឿលើព្រះយេស៊ូវ។
នៅក្នុងការអស្ចារ្យទាំងពីរនេះ យើងបានឃើញថាលោកពេត្រុសកំពុងបន្តធ្វើកិច្ចការបស់ព្រះយេស៊ូវ។
-
ការអស្ចារ្យទាំងពីរគឺធ្វើតាមគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូវ (ម៉ាកុស ២:១១, ៥:៤១)។
-
ការអស្ចារ្យទាំងពីរគឺដោយព្រះចេស្តារបស់ព្រះយេស៊ូវ (ខ៣៤,ខ៤០)។
-
ការអស្ចារ្យទាំងពីរគឺសម្រាប់ថ្វាយសិរីល្អថ្វាយព្រះយេស៊ូវ (៣៥, ៤២)។
យើងបានឃើញថាពួកសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវបន្តធ្វើកិច្ចការរបស់ព្រះយេស៊ូវ។ ពួកគេធ្វើកិច្ចការនេះដោយ ការធ្វើតាមគំរូរបស់ព្រះអង្គ ធ្វើកិច្ចការដែលព្រះអង្គបានធ្វើ ហើយបម្រើព្រះអង្គដោយព្រះចេស្តាទ្រង់ដើម្បី ថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះអង្គ។
រួចគាត់ក៏អាស្រ័យនៅយ៉ុបប៉េ ក្នុងផ្ទះជាងសំឡាប់ស្បែក ឈ្មោះស៊ីម៉ូន ជាយូរថ្ងៃ។
៩:៤៣ អ្នកសំឡាប់ស្បែកគឺជាមុខរបរមួយដែលពួកសាសន៍យូដាស្អប់ខ្ពើមដោយព្រោះតែពួកគេធ្វើកិច្ចការ ជាមួយនឹងស្បែកសត្វដែលងាប់ជាការដែលធ្វើឲ្យគេទៅជាមិនស្អាតតាមទំនៀមទម្លាប់។ យោងតាម ក្រិត្យវិន័យរបស់ពួកគេនៅក្នុងពេលនោះ អ្នកសំឡាប់ស្បែកត្រូវរស់នៅយ៉ាងហោចណាស់ចំងាយ២៥ម៉ែត្រ ខាងក្រៅភូមិដោយព្រោះតែការដែលមិនស្អាតរបស់គាត់នោះ។ យើងបានឃើញថា ការដែលស្នាក់នៅ ជាមួយនឹងអ្នកសំឡាប់ស្បែក លោកបេត្រុសកំពុងប្រែជាមិនសូវខ្វល់ខ្វាយពីការកាន់តាមច្បាប់ទម្លាប់ ដែលមាននៅក្នុងវប្បធម៌របស់សាសន៍យូដា។ នេះគឺជាកិច្ចការរបស់ព្រះដែលមាននៅក្នុងចិត្តរបស់ លោកពេត្រុសសម្រាប់ជាការរៀបចំដើម្បីធ្វើកិច្ចការដែលព្រះហៀបនឹងធ្វើដោយសារគាត់នៅក្នុងជំពូកបន្ទាប់នេះ។
