នៅថ្ងៃនោះឯង ក៏កើតមានសេចក្ដីបៀតបៀនជាខ្លាំង ទាស់នឹងពួកជំនុំនៅក្រុងយេរូសាឡិម ហើយពួកជំនុំត្រូវខ្ចាត់ខ្ចាយ ទៅនៅតែពាស ក្នុងស្រុកយូដា នឹងស្រុកសាម៉ារី លើកតែពួកសាវកចេញ
៨:១ លោកសុលយល់ព្រមនៅការសម្លាប់លោកស្ទេផាន ហើយភ្លាមនោះគាត់បានចាប់ផ្តើមបៀតបៀន ដល់ក្រុមជំនុំ (ខ៣)។ នេះគឺជាការបៀតបៀនលើកដំបូងទាស់នឹងក្រុមជំនុំទាំងអស់។ មុននោះ មានតែពួកសាវ័កប៉ុណ្ណោះដែលរងនូវការបៀតបៀន ប៉ុន្តែក្រោយការស្លាប់ របស់លោកស្ទេផានពួកអ្នកជឿ ទាំងអស់ត្រូវបានគំរាមកំហែងដោយហិង្សារ។ ដោយព្រោះតែការនេះ ពួកគេបាននាំគ្នាភៀសខ្លួនចេញពី ក្រុងយេរូសាឡិម។
ការបៀតបៀនបានធ្វើឲ្យពួកអ្នកជឿខ្ចាត់ខ្ចាយពាសពេញស្រុកយូដានិងស្រុកសាម៉ារី ហេតុដូច្នេះហើយបាន បណ្តាលឲ្យក្រុមជំនុំបាននាំយកដំណឹងល្អទៅប្រកាសពាសពេញហួសពីទីក្រុងក្រុងយេរូសាឡិមផងដែរ។ ដូច្នេះហើយការបៀតបៀននេះតាមការពិតទៅគឺបានបណ្តាលឲ្យសម្រេចសេចក្តីបង្គាប់ផ្នែកទីពីររបស់ ព្រះយេស៊ូវនៅក្នុង កិច្ចការ ១:៨ ដែលត្រូវធ្វើជាទីបន្ទាល់ពីព្រះអង្គ “ពាសពេញស្រុកយូដានិងស្រុក សាម៉ារី” ។ ជាថ្មីម្តងទៀត យើងបានឃើញពីចំនុចថា អ្វីដែលមនុស្សមានបំណងអាក្រក់ ព្រះធ្វើឲ្យការនោះប្រែទៅជាល្អ (លោកុប្បត្តិ ៥០:២០; កិច្ចការ ២:២២-២៤)។
នៅពេលដែលក្រុមជំនុំទាំងអស់ភៀសខ្លួននោះ ពួកសាវ័កនៅតែបន្តស្នាក់នៅក្នុងក្រុងយេរូសាឡិម។ មើលទៅហាក់បីដូចជាពួកគេជ្រើសរើសក្នុងការស្នាក់នៅក្នុងក្រុងយេរូសាឡិមដើម្បីបន្តប្រកាសដំណឹងល្អនៅក្នុងទីកន្លែងដែលមានគ្រោះថ្នាក់បំផុត។
រីឯខ្មោចស្ទេផាន នោះមានពួកមនុស្សខ្លះដែលកោតខ្លាចដល់ព្រះ បាននាំយកទៅកប់ ព្រមទាំងយំសោកនឹងគាត់ជាខ្លាំងផង។
៨:២ ទោះបីជាមានគ្រោះថ្នាក់នៅក្នុងការដែលធ្វើកិច្ចការយ៉ាងដូច្នោះក៏ដោយ ពួកប្រុសៗដែលគោរព កោតខ្លាចព្រះមានការប្តេជ្ញាចិត្តបានធ្វើពិធីបញ្ចុះសពរបស់លោកស្ទេផានយ៉ាងត្រឹមត្រូវផងដែរ។ ពួកគេមានសេចក្តីក្លាហាន ហើយមិនបានធ្វើការនោះដោយសំងាត់សោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេ “បានយំសោកនឹងគាត់ជាខ្លាំងផង” ចំពោះគ្រីស្ទានដំបូងបំផុតដែលបានលះបង់ជីវិតសម្រាប់សេចក្តីជំនឿ។ នេះជារបៀប ដែលគេបង្ហាញការគោរពដល់លោកស្ទេផាន។ វាពិតជាមានគ្រោះថ្នាក់ខ្លាំងណាស់នៅក្នុង ការដែលធ្វើដូច្នេះដោយព្រោះតែយោងតាមច្បាប់របស់សាសន៍យូដា មានការអនុញ្ញាតឲ្យកប់ខ្មោច របស់មនុស្សដែលត្រូវបានស្លាប់ដោយការចោលនឹងថ្មថាជាអ្នកល្មើសនឹងច្បាប់ ប៉ុន្តែមិនអនុញ្ញាតឲ្យមាន ការយំសោកចំពោះល្មើសនឹងច្បាប់យ៉ាងនោះឡើយ។ ដូច្នេះហើយការដែលយំសោករបស់ពួកគេគឺជា សេចក្តីក្លាហាននៃការប្រកាសថាលោកស្ទេផានគឺជាមនុស្សសុចរិត ហើយថាការដែលសម្លាប់គាត់នោះ គឺមិនយុត្តិធម៌នោះឡើយ។
ឯសុលបានធ្វើទុក្ខដល់ពួកជំនុំខ្លាំងណាស់ ដោយចូលគ្រប់តែផ្ទះ ចាប់ទាញអូសទាំងប្រុសទាំងស្រី បញ្ជូនទៅដាក់គុក។
៨:៣ លោកសុលបានឈរមើលលោកស្ទេផានស្លាប់ (៧:៥៨) ហើយបានយល់ព្រមជាមួយនឹងការសម្លាប់ នោះដែរ (៨:១)។ ពេលនេះគាត់ចាប់ផ្តើមធ្វើការបៀតបៀនដល់ក្រុមជំនុំ។ ដូចជាសត្វព្រៃដ៏សាហាវ សុលមានការប្តេជ្ញានៅក្នុងការវាយប្រហាររបស់គាត់ទាស់ជាមួយនឹងក្រុមជំនុំ។ គាត់បានព្យាយាមបំផ្លាញ ក្រុមជំនុំដោយព្រោះតែក្នុងនាមជាគណៈផារិស៊ីម្នាក់គាត់បានរាប់ថាក្រុមជំនុំគឺជាការគំរាមកំហែងដល់សាសនាសាសន៍យូដា។
ហេតុអ្វី? ដោយសារតែក្រុមជំនុំបានប្រកាសថា ព្រះមែស្សុីបាន យាងមកហើយ ហើយទ្រង់ត្រូវបាន គេឆ្កាង ដើម្បីសង្គ្រោះអ្នកជឿលើទ្រង់ នៅក្នុងគ្រប់អស់ទាំងសាសន៍។ នេះគឺជាអ្វីដែលផ្ទុយស្រលះ ពីការរំពឹងទុក របស់ពួកយូដាអំពីព្រះមែស្សុី។ ពួកគេបានគិតថាព្រះមែស្សុី នឹងមក ដើម្បីយកឈ្នះទៅកាន់អាណាចក្ររ៉ូម ហើយនាំឲ្យអ៊ីស្រាអែលមានអំណាច និងភាពចម្រុងចម្រើនឡើងវិញ។ ដូច្នេះហើយបានជា លោកប៉ុលបានធ្វើទុក្ខបៀតបៀនក្រុមជំនុំ ដោយសារតែគាត់គិតថា ដំណឹងល្អដែលក្រុមជំនុំប្រកាស គឺជាគ្រោះថ្នាក់ទៅកាន់ គោលជំនឿនៃវប្បធម៌របស់គាត់។
ចំណែកអស់អ្នកដែលត្រូវខ្ចាត់ខ្ចាយនោះ គេដើរចុះឡើងទាំងផ្សាយដំណឹងល្អ គឺជាព្រះបន្ទូល
៨:៤ គ្រីស្ទានជាច្រើនបានខ្ចាត់ខ្ចាយទៅដូចជាគ្រាប់ពូជដែលធ្លាក់ទៅគ្រប់ទីកន្លែងទាំងអស់។ ការខ្ចាត់ខ្ចាយ របស់គ្រីស្ទាននេះបានដឹកនាំឲ្យមានការផ្សាយដំណឹងល្អ។ មុននោះ នៅក្នុងក្រុងយេរូសាឡិម គឺជាភារកិច្ច របស់ពួកសាវ័កនៅក្នុងការប្រកាស។ ពេលនេះ គ្រីស្ទានគ្រប់ៗគ្នាចាប់ផ្តើមផ្សាយដំណឹងល្អគ្រប់ទីកន្លែង ដែលពួកគេបានទៅដល់ (ម៉ាកុស ១៣:១០)។ ដូច្នេះហើយ ការបៀតបៀនបានបង្ករឲ្យមានឥទ្ធិពលផ្ទុយពី អ្វីដែល ពួកអ្នកបៀតបៀនទាំងនោះបានប៉ង។ ការនោះមិនបានបញ្ឈប់ដំណឹងល្អនោះឡើយតែផ្ទុយទៅវិញ បាននាំឲ្យ មានការផ្សាយដំណឹងល្អ ហើយក្រុមជំនុំកាន់តែរីកចំរើនឡើងថែមទៀត។
ឯភីលីព គាត់ចុះទៅឯទីក្រុង១នៅស្រុកសាម៉ារី ប្រាប់គេពីព្រះគ្រីស្ទ
៨:៥ លោកភីលីពកំពុងប្រកាសដំណឹងល្អនៅក្នុងស្រុកសាម៉ារីគឺជាគំរូមួយរបស់គ្រីស្ទាននៅក្នុងការប្រកាស ដំណឹងល្អពីព្រះគ្រីស្ទនៅខាងក្រៅទីក្រុងយេរូសាឡិម។ លោកភីលីពគឺជាម្នាក់នៅក្នុងចំណោមពួកអ្នកបម្រើ ទាំងប្រាំពីរនាក់ ដែលទទួលខុសត្រូវនៅក្នុងការចែកចាយ ដើម្បីបំពេញសេចក្តីត្រូវការរបស់ស្រ្តីមេម៉ាយ ពួកហេលេន នៅក្នុងក្រុមជំនុំ (៦:៥)។ នៅពេលដែលការបៀតបៀនដឹកនាំឲ្យគាត់ឃ្លាតឆ្ងាយពីការបំរើនេះ ដែលនៅក្នុងក្រុងយេរូសាឡិម គាត់បានទៅភាគខាងជើងនេះស្រុកសាម៉ារី ហើយបានប្រកាសដំណឹងល្អ នៅទីនោះ។
សូមពិចារណាអំពីភាពក្លាហានដ៏អស្ចារ្យរបស់លោកភីលីពក្នុងពេលដែលគាត់ប្រកាសដំណឹងល្អទៅកាន់សាសន៍សាម៉ារី។ អស់ពេលជាងប្រាំពីររយឆ្នាំមកហើយ ដែលសេចក្តីសំអប់តែងតែមានរវាងសាសន៍យូដា និងសាសន៍សាម៉ារី ប៉ុន្តែលោកភីលីពបង្ហាញពីសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះខ្មាំងសត្រូវរបស់គាត់ ដោយការនាំ យក ដំណឹងល្អអំពីព្រះយេស៊ូវទៅឯពួកគេដោយព្រោះតែគាត់បានដឹងថា ព្រះអង្គទ្រង់ជាព្រះអង្គសង្រ្គោះ របស់ពិភពលោក (យ៉ូហាន ៤:៤២)។
សេចក្តីសំអប់ដែលមានរវាងសាសន៍យូដា និងសាសន៍សាម៉ារីបានចាប់ផ្តើមបន្ទាប់ពីអ៊ីស្រាអែល (ហើយនឹង ការគ្រប់គ្រងទីក្រុងនៃស្រុកសាម៉ារី) ទទួលបរាជ័យដោយពួកអាសស៊ើរនៅក្នុងឆ្នាំ ៧២២ មុន គ,ស។ សាសន៍អាសស៊ើរបាននិរទេសប្រជារាស្រ្តអ៊ីស្រាអែលភាគច្រើន ហើយនាំពួកសាសន៍ដទៃអោយមក រស់នៅក្នុង ទឹកដីអ៊ីស្រាអែល (២ ពង្សាវតាក្សត្រ ១៧:២៤-៣១)។ ពួកសាសន៍ដទៃទាំងនេះបានរៀបការ ជាមួយនឹង ប្រជារាស្រ្តអ៊ីស្រាអែលដែលនៅសេសសល់ក្នុងប្រទេសអ៊ីស្រាអែល។ កូនចៅរបស់ពួកគេ ជាកូនកាត់ អ៊ីស្រាអែល និងសាសន៍ដទៃ ហើយត្រូវបានហៅថា “សាសន៍សាម៉ារី”។ ដោយព្រោះតែ សាសន៍សាម៉ារី កើតចេញពីអំបូរយ៉ាកុប ពួកគេបានរាប់ខ្លួនគេថាជាអ៊ីស្រាអែលពិតប្រាកដ ប៉ុន្តែពួកសាសន៍យូដា បានបដិសេធពួកគេដោយព្រោះតែគេជាមានអំបូរលាយឡំ និងសាសនាលាយឡំ ជាមួយនឹងជំនឿរបស់សាសន៍ដទៃ។
ហើយបណ្តាមនុស្សក៏ស្រុះចិត្តគ្នា នឹងប្រុងស្តាប់អស់ទាំងសេចក្ដី ដែលភីលីពនិយាយ ដោយគេឮ ហើយឃើញទីសំគាល់ដែលគាត់ធ្វើ ព្រោះមានអារក្សអសោចិ៍ ដែលបានចូលមនុស្សជាច្រើន វាស្រែកឡើងជាខ្លាំង រួចចេញមក ក៏មានមនុស្សស្លាប់ដៃស្លាប់ជើង នឹងមនុស្សខ្វិនជាច្រើន បានជាដែរ
៨:៦-៧ ជាថ្មីម្តងទៀត យើងបានឃើញពួកសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវបន្តធ្វើកិច្ចការដែលព្រះអង្គបានចាប់ផ្តើម (១:១, ១:៨, ៦:៨)។ ការដែលបណ្តេញវិញ្ញាណអាក្រក់ហើយបានប្រោសពួកអ្នកដែលឈឺឲ្យបានជា ដែលលោកភីលីពបានធ្វើគឺដូចជាការអស្ចារ្យរបស់ព្រះយេស៊ូវដែរ។ មូលហេតុដែលការអស្ចារ្យគឺជា “ទីសំគាល់” គឺដោយព្រោះតែការទាំងនោះបង្ហាញពីវត្តមាននិងអំណាចចេស្តានៃរាជនគរនៃព្រះ (លូកា ១១:២០)។
ហើយនៅទីក្រុងនោះ គេមានសេចក្ដីអំណរជាខ្លាំង។
៨:៨ វត្តមាននិងអំណាចេស្តានៃនគរនៃព្រះតែងតែបង្កើតឲ្យមានសេចក្តីអំណរ (លូកា ១:១៤, ២:១០, ៨:១៣, ១០:១៧, ១៥:៧, ១៥:១០, ២៤:៥២-៥៣)។ ជាសេចក្តីអំណរដែលកើតមានឡើង ដោយការ ដែលដឹងថាព្រះគង់នៅក្បែរ ហើយដែលថាទ្រង់យកព្រះទ័យទុកដាក់ ហើយព្រះអង្គមានអំណាច ព្រះចេស្តាដ៏ខ្ពស់បំផុតនៅក្នុងការប្រទានឲ្យមនុស្សមានសេរីភាពពីអំពើបាប ជំងឺ វិញ្ញាណអាក្រក់ និងសេចក្តីស្លាប់។
រីឯនៅក្រុងនោះ មានមនុស្សម្នាក់ឈ្មោះស៊ីម៉ូន ជាអ្នកដែលពីដើមនាំឲ្យសាសន៍សាម៉ារីភាន់ភាំង ដោយវិធីមន្តអាគមរបស់ខ្លួន ទាំងប្រកាសខ្លួនថាជាអ្នកធំណាមួយ មនុស្សទាំងឡាយ ចាប់តាំងពីអ្នកតូច រហូតដល់អ្នកធំ ក៏ប្រុងផ្ចង់ស្តាប់គាត់ទាំងអស់គ្នា ដោយថា អ្នកនេះពិតជាតួព្រះចេស្តានៃព្រះដ៏ធំហើយ គេប្រុងស្តាប់គាត់ ពីព្រោះគាត់នាំឲ្យភាន់ជាយូរមកហើយ ដោយមន្តអាគមរបស់គាត់
៨:៩-១១ ពួកសាសន៍សាម៉ារីបានជឿលើព្រះយ៉ាវេហ៍ ប៉ុន្តែដោយព្រោះតែការលាយឡំសាសនាជាច្រើន របស់ពួកគេនោះ ពួកគេក៏មានសេចក្តីជំនឿក្លែងក្លាយជាច្រើនអំពីអាណាចក្រខាងព្រលឹងវិញ្ញាណផងដែរ។ ដូច្នេះហើយ នៅពេលដែលស៊ីម៉ូនហៅខ្លួនគាត់ថាជាអ្នកធំណាមួយ ហើយបានធ្វើការមន្តអាគម ដែលមើលទៅ ហាក់បីដូចជាបានបញ្ចុះបញ្ចូលពួកសាសន៍សាម៉ារីថា គាត់ជាម្នាក់ដែលមានអំណាច ពីស្ថានសួគ៌ ហើយអាចជាព្រះមួយផង។ពួកសាសន៍សាម៉ារីជឿថាស៊ីម៉ូនគឺជា “តួព្រះចេស្តានៃព្រះដ៏ធំ” ដូច្នេះហើយការដែលគាត់ បានជួបជាមួយនឹងលោកភីលីព បានបង្កើតឲ្យមានសំនួរកើតមានឡើងថា តើអ្នកណាជាអ្នកដែលមាន អំណាច នៃព្រះចេស្តានៃព្រះពិតប្រាកដ តើជាភីលីព ឬស៊ីម៉ូន?
តែកាលមនុស្សទាំងអស់បានជឿតាមភីលីព ដែលគាត់ប្រាប់ដំណឹងល្អពីនគរនៃព្រះ ហើយពីព្រះនាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទវិញ នោះគេក៏ទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹកទាំងប្រុសទាំងស្រី
៨:១២ ស៊ីម៉ូនបានធ្វើការមន្តអាគម ហើយប្រកាសខ្លួនគាត់ថាជាអ្នកធំមានអំណាចអស្ចារ្យ ប៉ុន្តែលោកភីលីពបានធ្វើទីសំគាល់ ដោយការដែលបណ្តេញវិញ្ញាណអាក្រក់ និងបានប្រោសពួកអ្នក ដែលឈឺឲ្យបានជា ហើយប្រកាសពីព្រះគ្រីស្ទថាព្រះអង្គជាប្រភពនៃអំណាចរបស់គាត់វិញ។ ពួកសាសន៍សាម៉ារីបានភ្ញាក់ដឹងខ្លួនថាអ្នកប្រកាសដំណឹងល្អមានអំណាចខ្លាំងជាង អ្នកសម្តែង ការមន្តអាគម។ ស៊ីម៉ូនបានបោកបញ្ឆោតមនុស្ស ប៉ុន្តែនៅពេលដែលគេបានស្តាប់ឮ លោកភីលីពប្រកាសពីសេចក្តីពិតអំពីនគរនៃព្រះហើយអំពីព្រះយេស៊ូវនោះ ពួកគេបានទទួលជឿ ហើយបានទទួលពិធីជ្រមុជទឹក។
ហើយស៊ីម៉ូននោះក៏ជឿដែរ លុះគាត់ទទួលបុណ្យជ្រមុជរួចហើយ នោះក៏នៅជាប់នឹងភីលីពជាដរាបទៅ ហើយគាត់កើតមានសេចក្ដីអស្ចារ្យ ដោយបានឃើញទីសំគាល់ នឹងការឫទ្ធិបារមីជាធំដែលកើតមក។
៨:១៣ សូម្បនីតែស៊ីម៉ូនក៏បានទទួលជឿលើព្រះយេស៊ូវដែរដោយព្រោះតែគាត់បានឃើញលោកភីលីព មានប្រភពអំណាចដែលលើសជាងអំណាចដែលគាត់មានទៅទៀត។ យ៉ាងណាម៉ិញ ជំនឿរបស់ស៊ីម៉ូន មានដោយព្រោះតែការអស្ចារ្យរបស់លោកភីលីព (មិនមែនដោយព្រោះតែសេចក្តីប្រកាសនៃដំណឹងល្អ ដែលគាត់បានប្រកាសនោះឡើយ) ហើយដូចដែលយើងនឹងបានឃើញនៅក្នុងខទី១៩ គោលបំណង របស់គាត់នោះគឺដើម្បីទទួលបានអំណាចនេះ ដើម្បីជាប្រយោជន៍ខ្លួនគាត់វិញ។
កាលពួកសាវក នៅក្រុងយេរូសាឡិម បានឮថា ស្រុកសាម៉ារីទទួលព្រះបន្ទូលហើយ នោះគេចាត់ពេត្រុស នឹងយ៉ូហាន ឲ្យទៅឯពួកអ្នកនោះ
៨:១៤ នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវប្រទានកូនសោរនៃនគរស្ថានសួគ៌ដល់លោកពេត្រុស ហើយនឹង ពួកសាវ័កផ្សេងទៀតគឺសម្រាប់គោលបំណងនេះ គឺជាដើម្បីពួកសាវ័កស្វាគមន៍ក្រុមមនុស្សថ្មីឲ្យបានចូលទៅ ក្នុងរាជនគរ (ម៉ាថាយ ១៦:១៩)។
លុះអ្នកទាំង២បានចុះទៅដល់ហើយ នោះក៏អធិស្ឋានឲ្យគេ ប្រយោជន៍ឲ្យគេបានទទួលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ 16ដ្បិតព្រះវិញ្ញាណមិនទាន់ចុះមក សណ្ឋិតលើពួកគេណាមួយនៅឡើយ គេគ្រាន់តែបានទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក ដោយនូវព្រះនាមព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវប៉ុណ្ណោះ
៨:១៥-១៦ ព្រះបានពន្យារពេលនៅក្នុងការប្រទានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដល់ពួកសាសន៍សាម៉ារីដើម្បីឲ្យ មានការរួបរួមនៅក្នុងចំណោមពួកគ្រីស្ទាន។ ការដែលចាត់ពួកសាវ័កឲ្យចុះទៅក្នុងស្រុកសាម៉ារីមុនពេល ដែលព្រះអង្គប្រទានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដល់ពួកគេ ព្រះបានបញ្ជាក់:
-
ទៅកាន់ពួកសាសន៍សាម៉ារី ថាពួកគេបានរួបរួមជាមួយនឹងក្រុមជំនុំ ដែលបានចាប់ផ្តើមនៅក្នុង ក្រុងយេរូសាឡិម។ ការនេះក៏បង្ហាញថាពួកគេត្រូវការចុះចូលចំពោះអំណាចរបស់ពួកសាវ័កដែរ។ ចំនុចដូចគ្នាដែលបានកើតមានឡើងចំពោះសាសន៍ដទៃដែលត្រូវបានបញ្ចូលទៅក្នុងក្រុមជំនុំផងដែរ (១០:៤៤-៤៦, ១៥:៦-១២, ១៩:៦)។
-
ទៅកាន់ក្រុមជំនុំនៅក្រុងយេរូសាឡិម ថាសាសន៍សាម៉ារីពិតជាទទួលសេចក្តីសង្រ្គោះពិតប្រាកដ ហើយថាព្រះអម្ចាស់បានរួមបញ្ចូលពួកគេនៅក្នុងក្រុមជំនុំរបស់ព្រះអង្គ ដែលជារូបកាយតែមួយ របស់ព្រះគ្រីស្ទ។ ពួកគេមិនមែនជាក្រុមជំនុំដាច់ដោយឡែកពីគ្នានោះឡើយ ប៉ុន្តែទាំង សាសន៍យូដានិងសាសន៍សាម៉ារីទាំងអស់គឺជាសមាជិកនៃរូបកាយតែមួយ ទាំងអស់គឺតែមួយ នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។
ដូច្នេះ អ្នកទាំង២ក៏ដាក់ដៃលើគេ ហើយគេបានទទួលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដែរ
៨:១៧ គ្មានលំដាប់លំដោយឬបែបផែនណាមួយដែលត្រូវបានកំណត់ដើម្បីឲ្យទទួលបានព្រះវិញ្ញាណ បរិសុទ្ធនៅក្នុងបទគម្ពីរកិច្ចការនោះឡើយ។ នៅក្នុងឳកាសនេះ ពួកសាវ័កបានដាក់ដៃលើពួកសាសន៍ សាម៉ារីហើយពួកគេបានទទួលបាននូវព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ ប៉ុន្តែកិច្ចការ ១០:៤៤ បង្ហាញថា ការដែលទទួលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធមិនមែនតម្រូវឲ្យពួកសាវ័កដាក់ដៃលើនោះឡើយ។ ចំនុចនោះគឺថា ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធគឺជាអំណោយទានមកពីព្រះ ដោយសារព្រះគុណ។ មិនមែនជាអំណាច ដែលគ្រប់គ្រង ដោយពួកសាវ័កនោះឡើយ។ ព្រះបានធ្វើការជាច្រើនបែបច្រើនសារនៅក្នុងគោលដៅផ្សេងៗពីគ្នា ហើយព្រះបានប្រទានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ព្រះអង្គនៅពេលណាដែលព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យ។
កាលស៊ីម៉ូនបានឃើញថា ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានមកសណ្ឋិតដោយពួកសាវកដាក់ដៃលើគេដូច្នោះ នោះគាត់យកប្រាក់មកជូន ដោយពាក្យថា សូមឲ្យខ្ញុំមានអំណាចនេះផង ដើម្បីឲ្យខ្ញុំដាក់ដៃលើអ្នកណា ឲ្យអ្នកនោះបានទទួលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដែរ
៨:១៨-១៩ ការអស្ចារ្យរបស់លោកភីលីពបានទាក់ទាញចំណាប់អារម្មណ៏របស់ស៊ីម៉ូនរួចទៅហើយ ពេលនេះ ការចាក់បង្ហូរនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនៃព្រះគឺពិតជាអស្ចារ្យណាស់សម្រាប់គាត់ ហើយធ្វើឱ្យគាត់ភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង។ ស៊ីម៉ូនបានសូមឲ្យមាន “អំណាចនេះ” ដែរ គឺជាការដែលមានសិទ្ធនៅក្នុងការផ្តល់ឲ្យនូវ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ហើយគាត់បានយកប្រាក់មកជូន ដើម្បីឲ្យអាចធ្វើការនោះបាន។ គាត់មិនបានយល់ថាការដែលទទួលបានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធគឺជាកិច្ចការ ហើយជាអំណោយទាននៃព្រះ ហើយមិនមែនជាមន្តអាគមឬសមត្ថភាពដែលពួកសាវ័កមាននោះឡើយ។ គាត់ត្រូវបានដឹកនាំ ដោយសេចក្តីលោភលន់ហើយចង់ធ្វើជាម្ចាស់ និងគ្រប់គ្រងលើអំណាចនេះ ដោយព្រោះតែគាត់គិតថាគាត់ អាចប្រើអំណាចនោះដើម្បីឲ្យគាត់ទទួលបានការសរសើរ និងប្រយោជន៍។
តែពេត្រុសឆ្លើយតបថា ចូរឲ្យប្រាក់អ្នកវិនាសទៅជាមួយនឹងអ្នកចុះ ព្រោះអ្នកស្មានថា នឹងយកប្រាក់មកទិញអំណោយទានរបស់ព្រះបានដូច្នេះ
៨:២០ លោកពេត្រុសបានបដិសេធសំណូមពររបស់ស៊ីម៉ូនយ៉ាងដាច់អហង្ការហើយបានរំលឹកគាត់ថា គាត់អាចនឹងត្រូវបំផ្លាញដោយព្រះ ព្រោះតែបំណងប្រាថ្នាដ៏ពេញដោយអំពើបាបរបស់គាត់នៅក្នុង ការគ្រប់គ្រង ហើយប្រើប្រាស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដើម្បីតែសេចក្តីប៉ងប្រាថ្នាអាត្មានិយមរបស់គាត់។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធមិនមែនសម្រាប់លក់នោះឡើយ ឬដូចជាមន្តអាគមរបស់គាត់នោះឡើយ។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធអាចទទួលបានដោយសារតែព្រះគុណនៃព្រះនៅពេលដែលមនុស្សម្នាក់ធ្វើការប្រែចិត្តពី អំពើបាបរបស់ពួកគេ ហើយទទួលជឿលើព្រះយេស៊ូវជាព្រះអង្គសង្រ្គោះរបស់គេតែប៉ុណ្ណោះ (២:៣៨-៣៩) ។
អ្នកគ្មានភាគគ្មានចំណែកក្នុងការនេះឡើយ ព្រោះចិត្តអ្នកមិនស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះទេ
៨:២១ លោកពេត្រុសបានស្តីបន្ទោសស៊ីម៉ូនដោយការប្រាប់គាត់ថាគាត់គ្មានចំណែកជាមួយនឹងរាស្រ្តរបស់ ព្រះនោះឡើយ។ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ “ភាគ ឬចំណែក” សំដៅលើអភ័យឯកសិទ្ធនៅក្នុងការ ដែលបានធ្វើជាកម្មសិទ្ធក្នុងចំណោមរាស្រ្តរបស់ព្រះ (ហើយក៏បានរួមចំណែកនៅក្នុងមរតក ដែល ព្រះអង្គប្រទានមកផងដែរ)។ ឥរិយាបទរបស់ស៊ីម៉ូនបង្ហាញថាគាត់គ្មានចំណែកពិតប្រាកដនោះឡើយ “នៅក្នុងការនេះ”។ ពាក្យបានបកប្រែមកថា “ការនេះ” គឺ λόγῳ ជាពាក្យដែលត្រូវបានប្រើពេញក្នុង បទគម្ពីរកិច្ចការ សម្រាប់ដំណឹងល្អ (៨:៤)។ ស៊ីម៉ូន ពិតជាមិនបានឆ្លើយតបចំពោះដំណឹងល្អនោះឡើយ គាត់បានឆ្លើយតបចំពោះសេចក្តីលោភលន់របស់គាត់តែប៉ុណ្ណោះ។ ចិត្តគំនិតរបស់គាត់គឺ “មិនស្មោះត្រង់ នៅចំពោះព្រះនោះឡើយ” ហើយគាត់មិនមានការប្រែចិត្តនិងសេចក្តីជំនឿ ដែលជាការឆ្លើយតបចំពោះ ដំណឹងល្អយ៉ាងត្រឹមត្រូវឡើយ។
ដូច្នេះ ចូរប្រែចិត្តចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់នេះចុះ ហើយសូមអង្វរដល់ព្រះអម្ចាស់វិញ ក្រែងទ្រង់នឹងអត់ទោសដល់គំនិតក្នុងចិត្តអ្នកបាន ដ្បិតខ្ញុំយល់ឃើញថា អ្នកនៅក្នុងសេចក្ដីជូរល្វីង ហើយក៏ជាប់ដោយចំណងនៃសេចក្ដីទុច្ចរិតផង
៨:២២-២៣ លោកពេត្រុសអាចមើលឃើញថាស៊ីម៉ូន ម៉ាហ្គាស ត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយសេចក្តី លោភលន់ ការច្រណែន និងអំពើបាប។ ដូច្នេះហើយ លោកពេត្រុសបង្គាប់ឲ្យគាត់ធ្វើការប្រែចិត្ត ហើយ អធិស្ឋានទៅព្រះសូមអង្វរឲ្យមានការអត់ទោសដោយព្រោះតែស៊ីម៉ូននៅក្នុងភាពគ្រោះថ្នាក់ ដែលសេចក្តីលោភរបស់គាត់អាចនឹងបំផ្លាញគាត់បាន។
ស៊ីម៉ូនឆ្លើយឡើងថា សូមលោកជួយអង្វរដល់ព្រះអម្ចាស់ឲ្យខ្ញុំផង ដើម្បីកុំឲ្យមានការអ្វីមួយ ដូចលោកមានប្រសាសន៍នោះ បានកើតមកដល់ខ្ញុំឡើយ
៨:២៤ ប៉ុន្តែផ្ទុយពីការដែលប្រែចិត្ត ហើយអធិស្ឋានទៅព្រះ ស៊ីម៉ូនបានសូមឲ្យលោកពេត្រុសអធិស្ឋាន ថាសូមកុំឲ្យគាត់ត្រូវប្រឈមមុខជាមួយនឹងលទ្ធផលនៃអំពើបាបរបស់គាត់វិញ។ ម្តងទៀត យើងបានឃើញ ថាគាត់ពិតជាមិនបានយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះព្រះនោះឡើយ។ ការនេះបង្ហាញដល់យើងថាការផ្លាស់ប្រែ របស់គាត់មិនមែនជាការពិតនោះឡើយ។
ការផ្លាស់ប្រែដ៏ពិតប្រាកដផ្លាស់ចិត្តរបស់មនុស្សម្នាក់។ ការនេះកើតមានឡើងនៅពេល ដែលគាត់បានស្តាប់ ឮដំណឹងល្អ ហើយដឹងថាគាត់ជាមនុស្សមានបាបម្នាក់ ប៉ុន្តែចង់ធ្វើការផ្លាស់ប្តូរដើម្បីឲ្យគាត់អាចបានស្គាល់ និងស្រឡាញ់ព្រះបាន។ ការផ្លាស់ប្រែក្លែងក្លាយគឺជាការដែលព្យាយាមនៅក្នុងការទទួលបានព្រះពរឬជៀស ចេញពីការដាក់ទោស ប៉ុន្តែអ្នកផ្លាស់ប្រែក្លែងក្លាយគឺមិនដែលមានចិត្តស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះនោះឡើយ។ ស៊ីម៉ូនមិនមានការសោកស្តាយចំពោះអំពើបាបរបស់គាត់នោះឡើយ ប៉ុន្តែភ័យខ្លាចចំពោះលទ្ធផល ដែលអាចនឹងកើតមានឡើងចំពោះគាត់តែប៉ុណ្ណោះ។ គាត់មិនចង់ធ្វើការប្រែចិត្ត ហើយសូមព្រះសម្រាប់ ការអត់ទោសនោះឡើយ ហើយការនេះបង្ហាញថា ចិត្តរបស់គាត់គឺមិនបានផ្លាស់ប្តូរនោះឡើយ។
កាលអ្នកទាំង២បានប្រឹងធ្វើបន្ទាល់អស់ពីចិត្ត ហើយប្រាប់ព្រះបន្ទូលនៃព្រះអម្ចាស់រួចហើយ នោះក៏ត្រឡប់ទៅឯក្រុងយេរូសាឡិមវិញ ទាំងប្រកាសប្រាប់ដំណឹងល្អ នៅក្នុងភូមិរបស់សាសន៍សាម៉ារីជាច្រើនតាមផ្លូវរៀងទៅ។
៨:២៥ លោកភីលីពបានចាប់ផ្តើមព័ន្ធកិច្ចទៅកាន់សាសន៍សាម៉ារី ហើយក្រោយមកលោកពេត្រុស និងលោកយ៉ូហាន បន្តបេសកកម្មដោយការប្រកាសដំណឹងល្អនៅក្នុងភូមិរបស់សាសន៍សាម៉ារីជាច្រើន នៅក្នុងការធ្វើដំណើរត្រឡប់ទៅក្រុងយេរូសាឡិមរបស់ពួកគាត់។ ដូចដែលយើងនឹងឃើញនៅផ្នែកផ្សេងទៀត នៅក្នុងជំពូកនេះ ព្រះមានបេសកកម្មផ្សេងទៀតសម្រាប់លោកភីលីព ហើយនឹងឳកាស ផ្សេងទៀតសម្រាប់ គាត់នៅក្នុងការប្រកាសដំណឹងល្អ។
នោះទេវតានៃព្រះអម្ចាស់ មានបន្ទូលទៅភីលីពថា ចូរក្រោកឡើងទៅឯខាងត្បូង តាមផ្លូវដែលចុះពីក្រុងយេរូសាឡិម ទៅឯក្រុងកាសា ដែលជាទីរហោស្ថានទៅ
៨:២៦ មានផ្លូវរពីរចេញពីក្រុងយេរូសាឡិមទៅកាន់កាសា ហើយទេវតានៃព្រះអម្ចាស់បានបង្គាប់ដល់ លោកលោកភីលីពឲ្យបានទៅតាមផ្លូវដែលគេមិនសូវប្រើ។ ផ្លូវនេះសំដៅទៅភាគខាងត្បូងនៃក្រុង យេរូសាឡិមទៅកាន់ហេប្រុនហើយក្រោយមកទៅភាគខាងលិចទៅកាន់កាសា។ “ដែលជាទីរហោស្ថាន ទៅ” គឺជាការអធិប្បាយរបស់លោកលូកានៅក្នុងការបង្ហាញពីការភាពចម្លែកនៃការបង្គាប់នេះ។ ហេតុអ្វីបានជាទេវតាបង្គាប់ឲ្យលោកភីលីពទៅកាន់ទីរហោស្ថានដែលដាច់ស្រយាលយ៉ាងដូច្នេះ? សេចក្តីជំនឿរបស់លោកភីលីពបង្ហាញនៅក្នុងការស្តាប់បង្គាប់របស់គាត់នៅពេលដែលគាត់ទុកព័ន្ធកិច្ច ដែលមានផលផ្លែនៅក្នុងស្រុកសាម៉ារីទៅកន្លែងទីរហោស្ថានដោយព្រោះតែព្រះបានបង្គាប់ឲ្យគាត់ទៅ។
កំរៀវ ដែលមានអំណាចក្រោមព្រះនាងកានដេស មហាក្សត្រីដែលសោយរាជ្យក្នុងស្រុកអេធីយ៉ូពី លោកជាអ្នកត្រួតត្រាលើអស់ទាំងព្រះរាជទ្រព្យរបស់ស្តេច ហើយបានមកឯក្រុងយេរូសាឡិម ដើម្បីនឹងថ្វាយបង្គំ លោកកំពុងតែជិះរថត្រឡប់ទៅវិញ ក៏មើលគម្ពីរហោរាអេសាយ
៨:២៧-២៨ លោកភីលីពបានស្តាប់តាមភ្លាម។ នៅតាមផ្លូវក្នុងទីរហោស្ថាន គាត់បានឃើញសាសន៍ អេធីយ៉ូពីម្នាក់ធ្វើត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញពីក្រុងយេរូសាឡិម ហើយគាត់កំពុងតែអានបទគម្ពីរ!សូមចំណាំថា (១) សាសន៍អេធីយ៉ូពីបានធ្វើដំណើរយ៉ាងឆ្ងាយមកកាន់ទីក្រុងយេរូសាឡិមដើម្បីថ្វាយបង្គំព្រះ ហើយ (២) បទគម្ពីរនៅក្នុងជំនាន់នោះមានតម្លៃថ្លៃខ្លាំងណាស់នៅក្នុងការទិញ គាត់អាចនឹងត្រូវបានចំណាយប្រាក់ យ៉ាងច្រើន។ សេចក្តីពិតទាំងពីរនេះបង្ហាញថាគាត់ពិតជាចង់ស្គាល់ព្រះនិងព្រះបន្ទូលទ្រង់ខ្លាំងណាស់។
ខណនោះ ព្រះវិញ្ញាណទ្រង់មានបន្ទូលទៅភីលីពថា ឲ្យចូលទៅប្រកៀកនឹងរថនោះទៅ ភីលីពក៏រត់ទៅតាម ឮលោកកំពុងតែអានមើលគម្ពីរហោរាអេសាយ រួចសួរថា លោកមើលយល់ឬទេ
៨:២៩-៣០ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទុ្ធដឹកនាំលោកភីលីពដែលជាថ្មីម្តងទៀតគាត់បានស្តាប់តាមភ្លាមៗ ដោយការរត់ទៅកៀកនឹងរថនោះ។ នៅពេលដែលគាត់ចូលកៀករថនោះហើយ លោកភីលីពបានស្តាប់ឮ សាសន៍អេធីយ៉ូពីកំពុងតែអាន ហើយក្រោយមកគាត់បានយល់ថាហេតុអ្វីបានជាព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ បានដឹកនាំគាត់ឲ្យមកទីកន្លែងនេះហើយជួបមនុស្សម្នាក់នេះ។ វាជារឿងធម្មតានៅក្នុងជំនាន់នោះនៅក្នុងការ ដែលអានចេញជាសម្លេងឮៗ។ នៅពេលដែលលោកភីលីពបានស្តាប់ឮសាសន៍អេធីយ៉ូពីកំពុងតែអាន នៅបទគម្ពីររហោរាអេសាយ គាត់បានត្រៀមខ្លួនជាស្រេចនៅក្នុងការពន្យល់សេចក្តីដែលមាននៅក្នុងបទគម្ពីរ ហើយប្រញាប់នៅក្នុងការធ្វើកិច្ចការនោះ។
ឯលោកក៏ឆ្លើយឡើងថា បើគ្មានអ្នកណាដឹកនាំខ្ញុំ នោះធ្វើដូចម្តេចឲ្យខ្ញុំយល់បាន រួចលោកក៏សូមឲ្យភីលីពឡើងជិះរថជាមួយគ្នា
៨:៣១ សាសន៍អេធីយ៉ូពីកំពុងតែអានក្រាំងបទគម្ពីររបស់ហោរាអេសាយនៅក្នុងការធ្វើដំណើរយ៉ាង វែងឆ្ងាយ ហើយព្រះបានចាត់អ្នកផ្សាយដំណឹងល្អម្នាក់ឲ្យមកឯគាត់ ហើយពន្យល់ការនោះដល់គាត់។ គាត់បានបង្ហាញការត្រៀមខ្លួនរបស់គាត់ជាស្រេចនៅក្នុងការរៀនសូត្រពីព្រះបន្ទូលព្រះដោយការអញ្ជើញលោកភីលីពឲ្យបានឡើងទៅជិះជាមួយនឹងគាត់។
ឯបទគម្ពីរដែលលោកកំពុងតែមើលនោះ គឺត្រង់បទនេះថា «ទ្រង់ត្រូវគេដឹកនាំទៅ ដូចជាដឹកចៀមទៅសំឡាប់ ទ្រង់មិនបានហើបព្រះឱស្ឋសោះ ដូចជាកូនចៀមដែលគ នៅមុខអ្នកកាត់រោមវា នៅគ្រាដែលទ្រង់ត្រូវបន្ទាបបន្ថោក នោះគេបានដកសេចក្ដីយុត្តិធម៌ចេញពីទ្រង់ទៅ តើអ្នកណានឹងថ្លែងពីព្រះវង្សាទ្រង់បាន ដ្បិតគេបានដកព្រះជន្មទ្រង់ពីផែនដីចេញហើយ»
៨:៣២-៣៣ យើងបានឃើញយ៉ាងច្បាស់ថាព្រះហស្តនៃព្រះកំពុងតែធ្វើការ។ ព្រះបានដឹកនាំលោកភីលីព ឲ្យបានទៅកន្លែងដែលត្រឹមត្រូវចំពេលវេលាដែលត្រឹមត្រូវដើម្បីឲ្យបានជួបជាមួយនឹងសាសន៍អេធីយ៉ូពីនេះ។ ព្រះក៏បានរៀបចំសាសន៍អេធីយ៉ូពីសម្រាប់ឳកាសនេះដោយធ្វើឱ្យគាត់អាចទិញបទគម្ពីរបាន ដែលជាសេចក្តីទំនាយរបស់ហោរាអេសាយអំពីការដែលត្រូវកើតមានឡើងចំពោះព្រះយេស៊ូវ។ ការនោះ មិនមែនកើតមានឡើងដោយចៃដន្យនោះឡើយដែលលោកភីលីពបានស្តាប់ឮនៅពេលនោះទាល់តែសោះ គាត់កំពុងតែអាននូវបទគម្ពីរ ដែលជាការចាប់ផ្តើមដ៏ល្អឥតខ្ចោះនៅក្នុងការប្រកាសប្រាប់ពីដំណឹងល្អ។
បទដែលមាននៅក្នុងបទគម្ពីរដែលគាត់កំពុងតែអាននោះគឺមាននៅក្នុង អេសាយ ៥៣:៧-៨។ ខគម្ពីរទាំងនេះដកស្រង់ចេញពីសេចក្តីទំនាយអំពីអ្នកបម្រើរបស់ព្រះ ដែលត្រូវរងទុក្ខដោយការប្រមាថ ហើយត្រូវរងទ្រាំចំពោះលទ្ធផលនៃអំពើបាបរបស់អ្នកដទៃ (ហើយក៏បានធ្វើជាយញ្ញបូជាជំនួសបាបរបស់ ពួកគេ) ហើយក្រោយមកក៏ត្រូវបានដំកើងឡើងដោយព្រះជាម្ចាស់។ ខគម្ពីរដែលសាសន៍អេធីយ៉ូពី កំពុងតែអាននោះគឺរៀបរាប់ពីការដែលអ្នកបម្រើព្រះនៅតែមានភាពស្ងៀមស្ងាត់ដូចជាកូនចៀមដែលមិនបានស្រែកអ្វីទាំងអស់នៅពេលដែលត្រូវប្រឈមមុខជាមួយនឹងមុខកាំបិតរបស់អ្នកសម្លាប់ចៀម ឬអ្នកកាត់រោមនោះដែរ។ អ្នកបម្រើព្រះមិនបានធ្វើការតវ៉ាទោះបីជាទ្រង់ត្រូវបានគេប្រមាថ ហើយមិនបានទទួល សេចក្តីយុត្តិធម៌ណាសោះក៏ដោយ ប៉ុន្តែត្រូវបានគេសម្លាប់ទៅវិញ។
អ្នកកំរៀវនោះសួរភីលីពថា ខ្ញុំសូមសួរអ្នក តើហោរានិយាយដូច្នេះ គឺនិយាយពីអ្នកណា ពីខ្លួនលោក ឬពីអ្នកដទៃ
៨:៣៤ សាសន៍អេធីយ៉ូពីមិនបានដឹងថាសេចក្តីទំនាយនោះនិយាយអំពីលោកហោរាអេសាយឬអ្នកណាមួយ នោះឡើយ។
នោះភីលីពបើកមាត់សំដែងប្រាប់ដំណឹងល្អពីព្រះយេស៊ូវ ចាប់តាំងពីបទគម្ពីរនោះរៀងទៅ
៨:៣៥ សំនួរដែលចេញពីសាសន៍អេធីយ៉ូពីសួរទៅកាន់លោកភីលីពគឺជាឳកាសនៅក្នុងការចែករំលែក ដំណឹងល្អ ចាប់ផ្តើមពីសេចក្តីទំនាយរបស់ហោរាអេសាយ។ នៅក្នុងការដែលប្រាប់អ្នកដទៃអំពីព្រះយេស៊ូវ ហើយពីអ្វីដែលព្រះអង្គបានធ្វើសម្រាប់យើងទាំងអស់គ្នាគឺជាខ្លឹមសារនៅក្នុងការប្រកាសដំណឹងល្អ។
វាគឺជាការអស្ចារ្យមួយរបស់ព្រះដែលសាសន៍អេធីយ៉ូពីកំពុងតែអានបទគម្ពីរអេសាយ ជំពូក ៥៣។ នៅក្នុងពេលដែលគ្មានបទគម្ពីរសញ្ញាថ្មីណាមួយត្រូវបានកត់ត្រានៅឡើយ វាគឺជាបទគម្ពីរដ៏ល្អសម្រាប់ អ្នកប្រកាសដំណឹងល្អក្នុងការប្រើសម្រាប់ជាចំនុចចាប់ផ្តើមក្នុងការប្រាប់អ្នកណាម្នាក់អំពីព្រះយេស៊ូវ។
អេសាយ ៥៣:៧ ប្រៀបធៀបការរងទុក្ខរបស់អ្នកបម្រើព្រះដែលឥតមានកំហុសជាមួយនឹងកូនចៀម ដែលត្រូវបានថ្វាយជាយញ្ញបូជា។ ហេតុអ្វីបានជាមនុស្សម្នាក់នេះ រះដែលឥតមានកំហុស ត្រូវរងទុក្ខ ហើយស្លាប់ជាយញ្ញបូជា នោះប្រហែលជាអ្វីដែលលោកភីលីពបានពន្យល់ទៅកាន់សាសន៍អេធីយ៉ូពី។ ដំណឹងល្អដែលថាព្រះយេស៊ូវគឺ ជាអ្នកបម្រើនៃប្រះដែលបានប្រទានព្រះជន្មព្រះអង្គជាយញ្ញបូជាជំនួស អំពើបាប ហើយធ្វើឲ្យមនុស្សជាច្រើនបានសុច្ចរិត ដែលទុកចិត្តលើព្រះអង្គ ដូចដែលលោកហោរាអេសាយ បានកត់ត្រាកាលពីប្រាំពីររយឆ្នាំមុន។
កាលកំពុងតែទៅតាមផ្លូវ នោះឃើញមានទីទឹក ហើយអ្នកកំរៀវនិយាយថា មើល នុ៎ះន៏ទឹក តើមានអ្វីឃាត់មិនឲ្យខ្ញុំទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹកបាន
៨:៣៦ សាសន៍អេធីយ៉ូពីបានជឿ ហើយភ្លាមនោះគាត់សូមឲ្យបានជ្រមុជទឹកឲ្យគាត់។ ព្រះបានធ្វើការ នៅក្នុងចិត្តរបស់គាត់មួយរយៈពេលទៅហើយ ហើយពេលនេះព្រះអង្គបានដឹកនាំគាត់ឲ្យបានទទួល សេចក្តីសង្រ្គោះហើយ។
ព្រះជាម្ចាស់បានដឹកនាំយ៉ាងអស្ចារ្យបំផុតនៅក្នុងព្រឹត្តិការណ៍ទាំងនេះ។ ទេវតាបានប្រាប់លោកភីលីពអោយ បានទៅតាមផ្លូវនៅទីរហោស្ថាន (ខ២៦) ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានប្រាប់គាត់ឲ្យចូលទៅកៀកនឹងរថមួយនោះ (ខ២៩) សាសន៍អេធីយ៉ូពីដែលនៅក្នុងរថនោះកំពុងតែអានបទគម្ពីរមួយដែលមាននៅក្នុងព្រះគម្ពីរ សញ្ញាចាស់ ដែលជាសេចក្តីទំនាយអំពីព្រះយេស៊ូវ (ខ៣២) អ្នកប្រកាសដំណឹងល្អប្រាប់គាត់អំពីដំណឹងល្អ នៃព្រះយេស៊ូវ (ខ៣៥) ហើយនៅពេលនោះគាត់បានជឿហើយអ្វីដែលវិសេសនោះគឺថែមទាំងមានទឹក សម្រាប់ពិធីជ្រមុជទឹកទៅទៀត!
នោះលោកបង្គាប់ឲ្យបញ្ឈប់រថ រួចភីលីព នឹងអ្នកកំរៀវ ក៏ចុះទៅក្នុងទឹកទាំង២នាក់ ហើយភីលីព គាត់ធ្វើបុណ្យជ្រមុជទឹកឲ្យ
៨:៣៨ នៅតាមផ្លូវក្នុងទីរហោស្ថាន អ្នកជឿម្នាក់បានជ្រមុជទឹកអ្នកផ្លាស់ប្រែថ្មី។ គ្មានក្រុមជំនុំឬពួកសាវ័ក នៅទីនោះឡើយ ប៉ុន្តែព្រះបានដឹកនាំក្នុងរាល់ទាំងការទាំងនេះ ហើយលោភីលីព ស្មោះត្រង់ចំពោះ សេចក្តីបង្គាប់របស់ព្រះយេស៊ូវនៅក្នុងការធ្វើបុណ្យជ្រមុជទឹកដល់សិស្សថ្មី (ម៉ាថាយ ២៨:១៩)។
លុះឡើងពីទឹកមក នោះព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះអម្ចាស់ ទ្រង់ឆក់យកភីលីពបាត់ទៅ ហើយអ្នកកំរៀវមិនបានឃើញគាត់ទៀតទេ ក៏ទៅតាមផ្លូវទៅ ដោយអរសប្បាយ ឯភីលីព គេបានឃើញគាត់នៅក្រុងអាសូតវិញ គាត់ក៏ដើរទៅទាំងផ្សាយដំណឹងល្អនៅគ្រប់អស់ទាំងទីក្រុងរៀងទៅ រហូតទៅដល់ក្រុងសេសារា។
៨:៣៩-៤០ ជាថ្មីម្តងទៀត សូមកត់សម្គាល់ថា ការឆ្លើយតបចំពោះការដែលបានទទួលដំណឹងល្អគឺជា សេចក្តីអំណរ (២:២៨, ៥:៤១, ៨:៨, ១៣:៥២)។ ពេលនេះដែលបេសកកម្មរបស់គាត់ចំពោះ សាសន៍អេធីយ៉ូពីបានសម្រេចហើយនោះ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានដកយកលោកភីលីពភ្លាមៗ ទៅឯក្រុងអាសូតាសវិញ (ហៅថាក្រុងអាសូតនៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់) ជាក្រុងមួយដែលមាន ចំងាយ៣២ គីឡូម៉ែត្រពីកាសា។
លោកភីលីពមានភាពស្មោះត្រង់ចំពោះការត្រាស់ហៅរបស់គាត់ ដូច្នេះហើយគាត់បានបន្តនៅក្នុងការប្រកាស ដំណឹងល្អពេញអស់ទាំងក្រុងរហូតទាល់តែគាត់បានមកដល់សេសារា ដែលមានចំងាយ ៩៤គីឡូពីក្រុង អាសូតាស។ លោកភីលីពប្រហែលជាបានស្នាក់នៅក្នុងក្រុងសេសារា ដោយព្រោះពេលក្រោយមកយើង បានអានអំពីគាត់នៅក្នុង កិច្ចការ ២១:៨ ដែលមានរយៈពេលម្ភៃឆ្នាំក្រោយមក ហើយគាត់រស់នៅទីនោះ។ រហូតដល់ពេលនោះ ព្រះបានប្រទានពរដល់គាត់ដោយមានកូនស្រីបួននាក់ កូនស្រីរបស់គាត់ទាំងអស់ ជាហោរា ជាកូនដែលល្អសក្តិសម នឹងបុរសដែលគោរពប្រតិបត្តិ និងស្មោះត្រង់របស់ព្រះនេះ។
