កាលនៅក្រុងអ៊ីកូនាម ក៏នាំគ្នាចូលទៅក្នុងសាលាប្រជុំរបស់សាសន៍យូដា បានអធិប្បាយនាំឲ្យទាំងពួកសាសន៍យូដា នឹងសាសន៍ក្រេកយ៉ាងសន្ធឹកបានជឿ
១៤:១ ក្រុងអ៊ីកូនាមគឺជាក្រុងមួយនៅក្នុងខេត្តកាឡាទី ចំងាយប្រមាណជាង ១៤៥គីឡូម៉ែត្រ នៅភាគខាងកើតឈាងខាងត្បូងនៃក្រុងអាន់ទីយ៉ូកក្នុងស្រុកពីស៊ីដា។ ដូចធម្មតា លោកប៉ុល នឹងបាណាបាស តែងតែចាប់ផ្តើមព័ន្ធកិច្ចរបស់ពួកគាត់នៅក្នុងក្រុងនិមួយៗដោយការចូលទៅក្នុង សាលាប្រជុំរបស់សាសន៍យូដាដើម្បីប្រកាសដំណឹងល្អ។ នៅពេលដែលពួកគាត់ធ្វើកិច្ចការនេះ មានពួកសាសន៍យូដា និងសាសន៍ក្រិច ជាច្រើនបានទទួលជឿលើព្រះយេស៊ូវ។ ពួកសាសន៍ក្រិចទាំងនេះ ដែលបានចូលរួមនៅក្នុងសាលាប្រជុំ បានជឿលើយ៉ាវេហ៍រួចទៅហើយ (ដូចជាលោកកូនេលាសបានជឿដែរ សូមមើលការបកស្រាយក្នុង ១០:១-២) ហើយនៅពេលដែលពួកគេបានស្តាប់ឮដំណឹងល្អពីអ្វីដែល ព្រះបានសម្រេចដោយសារព្រះយេស៊ូវ ពួកគេបានទទួលជឿលើព្រះអង្គជាព្រះអង្គសង្រ្គោះរបស់ ពួកគេ។
ប៉ុន្តែ ឯពួកសាសន៍យូដាដែលមិនព្រមជឿ គេញុះញង់ ហើយចាក់រុកពួកសាសន៍ដទៃ ឲ្យគេទាស់នឹងពួកជំនុំវិញ
១៤:២ ជាថ្មីម្តងទៀត មានពួកសាសន៍យូដាមួយចំនួនដែលទាស់ជាមួយនឹងលោកប៉ុលនិងបាណាបាស នៅពេលដែលពួកគាត់ប្រកាសដំណឹងល្អ។ ពួកសាសន៍យូដាទាំងនេះបានប្រមាថដល់ពួកបេសកជន ហើយបានញុះញង់ពួកអ្នកស្រុកអ៊ីកូនាមឲ្យគិតអាក្រក់ចំពោះពួកអ្នកដែលជឿថ្មីនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទដែលរស់នៅក្នុងទីក្រុងរបស់ពួកគេ។
ចំណែកប៉ុល នឹងបាណាបាស ក៏នៅទីនោះជាយូរថ្ងៃ គេអធិប្បាយយ៉ាងក្លៀវក្លាដោយនូវព្រះអម្ចាស់ ហើយទ្រង់ក៏ធ្វើបន្ទាល់ អំពីព្រះបន្ទូលនៃព្រះគុណទ្រង់ ដោយទ្រង់ប្រោសប្រទានឲ្យមានទីសំគាល់ នឹងការអស្ចារ្យកើតមក ដោយសារដៃអ្នកទាំង២នោះ
១៤:៣ យ៉ាណាម៉ិញ ការទាស់ទទឹងនោះមិនបានធ្វើឲ្យលោកប៉ុលនិងបាណាបាសភៀសខ្លួនចេញពី ទីក្រុងនោះឡើយ។ ប៉ុន្តែ ដោយព្រោះតែការទាស់ទទឹងនោះហើយ ដែលធ្វើឲ្យពួកគាត់ជ្រើសរើស នៅក្នុងស្រុកអ៊ីកូនាមយ៉ាងយូរថ្ងៃដើម្បីនឹងស្អាងចិត្តដល់ពួកអ្នកជឿដែលនៅក្នុងស្រុកនោះវិញ។ ពួកគេបានដឹងថាពួកគ្រីស្ទានថ្មីៗទាំងនេះត្រូវការ ការណែនាំដើម្បីឲ្យបានឈររឹងមាំនៅក្នុង សេចក្តីជំនឿរបស់ពួកគេដែលកំពុងតែរស់នៅក្នុងទីក្រុងមួយពេញទៅដោយការទាស់ទទឹងនឹងពួកគេយ៉ាងដូច្នោះ។
លោកប៉ុលនិងបាណាបាសបានប្រកាសដំណឹងល្អដោយសេចក្តីក្លាហាន ហើយព្រះយេស៊ូវបានបញ្ជាក់ពី សេចក្តីពិតដែលមាននៅក្នុងសេចក្តីប្រកាសដោយការអនុញ្ញាតឲ្យពួកគាត់អាចធ្វើការអស្ចារ្យជាច្រើន។ សូមកត់សម្គាល់ថា ដំណឹងល្អគឺជា “ព្រះបន្ទូលនៃព្រះគុណទ្រង់” ដោយព្រោះតែសេចក្តីទាំងនោះគឺជា ការប្រកាសពីការប្រទានរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៃការអត់ទោសបាប សេចក្តីសុចរិត និងជីវិតអស់កល្បជានិច្ច ហើយគ្រប់ទាំងអស់គឺដោយសារព្រះគុណនៃទ្រង់។
ឯមនុស្សទាំងឡាយនៅទីក្រុងនោះ គេបែកបាក់គ្នា អ្នកខ្លះកាន់ខាងសាសន៍យូដា ខ្លះខាងពួកសាវក
១៤:៤ មនុស្សមួយចំនួននៅក្នុងក្រុងអ៊ីកូនាមបានជឿលើពួកសាសន៍យូដាដែលប្រមាថលោកប៉ុល និងបាណាបាស ប៉ុន្តែអ្នកផ្សេងទៀតបានជឿលើបេសកជនដោយព្រោះតែសេចក្តីដែលពួកគាត់បង្ហាត់ បង្រៀន និងធ្វើការអស្ចារ្យ។
តែកាលពួកសាសន៍ដទៃ នឹងពួកសាសន៍យូដា ព្រមទាំងពួកនាម៉ឺនរបស់គេ បានលើកព្រួតគ្នានឹងទៅត្មះតិះដៀល ហើយចោលនឹងថ្ម នោះអ្នកទាំង២បានដឹង ហើយក៏រត់ទៅឯទីក្រុងនៅស្រុកលូកៅនាវិញ គឺលីស្ត្រា នឹងឌើបេ ហើយនឹងស្រុកនៅជុំវិញ ក៏ប្រកាសប្រាប់ដំណឹងល្អនៅកន្លែងទាំងនោះ។
១៤:៥-៧ សម្រាប់សាសន៍យូដា ការដែលចោលមនុស្សនឹងថ្មឲ្យស្លាប់គឺជាការដាក់ទោសសម្រាប់ ការប្រមាថ (លេវីវិន័យ ២៤:១៣-១៦)។ លោកប៉ុល និងបាណាបាសបានស្តាប់ឮពីផែនការណ៏របស់ សត្រូវរបស់ពួកគាត់នៅក្នុងការសម្លាប់ពួកគាត់ហើយបានសម្រេចចិត្តចាកចេញទៅឯស្រុកលីស្រ្តា ជាក្រុងតូចមួយ ដែលមានចំងាយ ៣២ គីឡូម៉ែត្រភាគខាងត្បូងក្រុងអ៊ីកូនាម។
រីឯនៅក្រុងលីស្ត្រា មានមនុស្សម្នាក់មានជើងពិការ គាត់អង្គុយនៅដោយខ្វិន តាំងតែពីផ្ទៃម្តាយមក មិនដែលដើរសោះឡើយ
១៤:៨ នៅក្រុងលីស្ត្រាមានមនុស្សម្នាក់ខ្វិនតាំងពីកំណើតមកមិនធ្លាប់បានដើរទាល់តែសោះ។ ដូច្នេះហើយ អ្វីដែលគាត់ត្រូវការនោះគឺលើសជាងការដែលប្រោសឲ្យជាលើសទៅទៀត។ គាត់ត្រូវការសមត្ថភាព និងកម្លាំងដែលគាត់មិនធ្លាប់មានពីមុនមក។
អ្នកនោះបានឮប៉ុលអធិប្បាយ ហើយប៉ុលក៏សំឡឹងមើលទៅគាត់ ឃើញថា គាត់មានសេចក្ដីជំនឿល្មម ដើម្បីឲ្យបានជា នោះក៏បន្លឺជាសំឡេងខ្លាំងថា ចូរក្រោកឈរឲ្យត្រង់ឡើង រួចអ្នកនោះក៏ស្ទុះឡើងដើរ
១៤:៩-១០ នៅពេលដែលមនុស្សខ្វិននោះបានស្តាប់ឮលោកប៉ុលនិយាយអំពីព្រះយេស៊ូវ គាត់មានសេចក្តីជំនឿថាព្រះយេស៊ូវអាចនឹងប្រោសគាត់ឲ្យបានជា។ លោកប៉ុលបានដឹងពីការនេះ ដូច្នេះហើយគាត់បានបង្គាប់ ហើយបានប្រោសឲ្យគាត់បានជាភ្លាម។ មនុស្សនេះមិនអាចប្រើជើង របស់គាត់បានទេហើយគាត់មិនធ្លាប់ដើរពីមុនមកឡើយពេលនេះគាត់អាចក្រោកឈរនិងដើរចុះឡើងបាន។
កាលហ្វូងមនុស្សបានឃើញការដែលប៉ុលធ្វើ នោះគេបន្លឺឡើងជាភាសាលូកៅនាថា ពួកព្រះបានកាឡានិម្មិតជាមនុស្ស ចុះមកឯយើងហើយ គេក៏ហៅបាណាបាស ជាព្រះសេយូស ហើយប៉ុល ជាព្រះហ៊ើមេស ពីព្រោះគាត់ជាមេសំដែង
១៤:១១-១២ នៅពេលដែលហ្វូងមនុស្សបានឃើញការអស្ចារ្យពួកគេបានគិតថាលោកបាណាបាស និងប៉ុលជាព្រះដែលបានមកឯពួកគេ។
នៅក្នុងទេវកថារបស់ពួកសាសន៍ក្រិច ពួកព្រះតែងតែមកលើផែនដីក្នុងភាពជាមនុស្ស។ មនុស្សដែលរស់នៅ ក្នុងស្រុកលីស្រ្តាបានដឹងអំពីរឿងព្រេងអំពីព្រះសាសន៍ក្រិចសេយូសនិងហ៊ើមេស ដែលបានក្លែងខ្លួនជា មនុស្សហើយមកដល់ស្រុកហ្រ្វីជា (ជាដំបន់ដែលនៅជិតនោះ)។ ពួកគេបានសូមអាហារនិងកន្លែងស្នាក់នៅ ប៉ុន្តែគ្មានអ្នកណាម្នាក់បានទទួលពួកគេនោះឡើយ។ ជាចុងក្រោយ នៅត្រង់ខ្ទមតូចមួយដែលធ្វើពីចំបើង ប្តីប្រពន្ធចាស់ជរាមួយគូរបានទទួលពួកគេដោយរៀបចំអាហារសម្រាប់ពួកគេ។ ដើម្បីបង្ហាញពីការដឹងគុណ សេយូស និងហ៊ើមេសបានប្រែខ្ទមតូចមួយនោះឲ្យប្រែទៅជាព្រះវិហារ ហើយបានតែងតាំងប្តីប្រពន្ធនោះ ឲ្យបានធ្វើជាសង្ឃ។ ក្រោយមកពួកគេបានធ្វើឲ្យមានទឹកជំនន់ពន្លិចអស់ទាំងផ្ទះសំបែងពួកអ្នក ដែលបាន បដិសេធមិនព្រមទទួលពួកគេ។ ហេតុនេះហើយបានជាមនុស្សនៅក្នុងស្រុកលីស្រ្តាប្រញាប់នៅក្នុង ការគោរពលោកប៉ុល និងបាណាបាស។ ពួកគេបានគិតថាសេយូសនិងហ៊ើមេសបានមកឯពួកគេ ហើយ ពួកគេភ័យខ្លាចចំពោះអ្វីដែលនឹងកើតមានឡើងចំពោះពួកគេប្រសិនបើគេមិនបានគោរពព្រះទាំងនេះ។
ហើយសង្ឃរបស់ព្រះសេយូស ដែលនៅមុខក្រុងគេ ក៏នាំយកគោឈ្មោល ហើយនឹងភួងទៅដល់ខ្លោងទ្វារក្រុង ចង់ថ្វាយយញ្ញបូជាជាមួយនឹងបណ្តាមនុស្ស
១៤:១៣ លោកប៉ុល និងបាណាបាសមិនបានយល់ពីអ្វីដែលកំពុងតែកើតមានឡើងដោយព្រោះតែ មនុស្សទាំងនោះនិយាយភាសាលូកៅនា (ខ១១)។ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលពួកគេបានឃើញសង្ឃរបស់ ព្រះសេយូស នាំយកគោឈ្មោលដើម្បីមកថ្វាយយញ្ញបូជាដល់គេ ពួកគេបានដឹងពីអ្វីដែលកំពុងតែកើតមាន ឡើងហើយពួកគេបានប្រតិកម្មភ្លាមក្នុងការបញ្ឈប់ការថ្វាយបង្គំរូបព្រះនោះ។
កាលបាណាបាស នឹងប៉ុល ជាសាវកបានដឹង នោះក៏ហែកអាវខ្លួន រត់ចូលទៅកណ្តាលហ្វូងមនុស្សស្រែកឡើងថា អ្នករាល់គ្នាអើយ ហេតុអ្វីបានជាធ្វើដូច្នេះ យើងខ្ញុំជាមនុស្សវិស័យដូចជាអ្នករាល់គ្នាដែរ មួយទៀត យើងក៏ប្រកាសប្រាប់ដំណឹងល្អដល់អ្នករាល់គ្នា ឲ្យបានបែរចេញពីអស់ទាំងការ ដែលឥតប្រយោជន៍យ៉ាងនេះ ទៅឯព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់វិញ ដែលទ្រង់បង្កើតផ្ទៃមេឃ ផែនដី សមុទ្រ នឹងរបស់ទាំងអស់ដែលនៅស្ថានទាំងនោះផង
១៤:១៤-១៥ វាគឺជាទំនៀមទម្លាប់របស់សាសន៍យូដានៅក្នុងការហែកអាវរបស់ពួកគេដើម្បីបង្ហាញពី ទុក្ខសោកដ៏ខ្លាំងដែលគេមាន (លោកុប្បត្តិ៣៧:២៩, ៣៧:៣៤; ជនគណនា ១៤:៦; យ៉ូស្វេ ៧:៦; ពួកចៅហ្វាយ ១១:៣៥; ២ សាំយ៉ូអែល ១:២, ១:១១)។ ទុក្ខសោករបស់លោកប៉ុលនិងបាណាបាសគឺ ដោយព្រោះតែការថ្វាយបង្គំរូបព្រះរបស់ប្រជារាស្រ្តនៅក្នុងស្រុកលីស្រ្តាដែលជាការប្រមាថទាស់នឹងព្រះ។ មិនដូចជាស្តេចហេរ៉ូឌ អ័គ្រីប៉ា (កិច្ចការ ១២:២២-២៣)នោះទេ លោកប៉ុលនិងបាណាបាសបដិសេធមិន ព្រមទទួលការថ្វាយបង្គំដូចជាព្រះនោះឡើយ។ ពួកគាត់បានបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ថាពួកគាត់មិនមែនជា ព្រះនោះឡើយ ហើយប្រាប់ដល់មនុស្សទាំងអស់ឲ្យបែរចេញពីការថ្វាយបង្គំរូបព្រះ ហើយថ្វាយបង្គំ ព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់ដ៏ពិតវិញ។
លោកប៉ុលបានប្រាប់ដល់ពួកគេពីចំនុចបីយ៉ាងអំពីព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់នៅ។ ទីមួយ ព្រះអង្គគឺជា ព្រះដែលបានបង្ករបង្កើតសកលលោកទាំងមូល។ ព្រះជាព្រះដែលបង្ករបង្កើតជីវិតគ្រប់ទាំងអស់ រួមទាំងគ្រប់របស់ទាំងអស់ដែលមានជីវិតនៅលើផែនដី ក្នុងសមុទ្រនិងហើរលើមេឃ (ទំនុកដំកើង ១៤៦:៦)។ ព្រះអង្គគឺជាប្រភពនៃជីវិតនៃរបស់គ្រប់ទាំងអស់។ ការនេះគឺបង្ហាញពីភាពអស្ចារ្យនៃព្រះ។ ការបង្កើតទាំងប៉ុន្មានបង្ហាញពីព្រះចេស្តាដ៏អស្ចារ្យនៃព្រះហើយនឹងព្រះប្រាជ្ញាញ្ញាណដែលព្រះអង្គបានបង្កើតហើយប្រទានឲ្យមានជីវិតដល់របស់គ្រប់ទាំងអស់នៅក្នុងសកលលោក។ សកលលោកនេះមានភាពធំធេង ហើយស្មុគស្មាញណាស់ ហើយមានតែទ្រង់ទេ ដែលអាចបង្កើតចក្រវាឡនេះបាន ដោយព្រោះថា ទ្រង់គឺជាព្រះអាទិករ ដែលអាចធ្វើគ្រប់ការទាំងអស់បាន ជ្រាបគ្រប់ការទាំងអស់ ហើយមានព្រះវត្តមាន គ្រប់ទីកន្លែង។
ក្នុងកាលជំនាន់មនុស្សពីបុរាណ នោះទ្រង់បានអនុញ្ញាតឲ្យគ្រប់ទាំងសាសន៍ ដើរតាមផ្លូវរបស់គេរៀងខ្លួន ប៉ុន្តែ ទ្រង់មិនដែលលែងមានទីបន្ទាល់ ពីព្រះអង្គទ្រង់ទេ ដោយទ្រង់តែងតែផ្សាយព្រះគុណមក គឺទ្រង់ប្រោសប្រទានឲ្យភ្លៀងធ្លាក់ចុះពីលើមេឃ ឲ្យមានរដូវដ៏សំបូរ ដើម្បីនឹងបំពេញចិត្តយើង ដោយអាហារ នឹងសេចក្ដីអំណរ
១៤:១៦-១៧ ទីពីរ នៅក្នុងជំនាន់មុនព្រះបានអនុញ្ញាតឲ្យពួកសាសន៍ដទៃ “ដើរតាមផ្លូវរបស់គេរៀងខ្លួន” (នោះគឺជា ការថ្វាយបង្គំរូបព្រះដែលពួកគេបានធ្វើឡើង) ដោយព្រោះតែពួកគេមិនបានស្គាល់ព្រះ។ ប៉ុន្តែព្រះនឹងមិនអនុញ្ញាតឲ្យគេថ្វាយបង្គំរូបព្រះតទៅទៀតនោះឡើយ។ កាលពីមុន ពួកគេមិនបានស្គាល់ ព្រះដ៏ពិតនោះទេ។ ប៉ុន្តែពេលនេះ លោកប៉ុលបានបង្ហាញពីព្រះអង្គដល់ពួកគេ ហើយពួកគេត្រូវតែឆ្លើយត បដោយសេចក្តីជំនឿ។
ទីបី នៅក្នុងជំនាន់មុន "ទ្រង់មិនដែលលែងមានទីបន្ទាល់ ពីព្រះអង្គទ្រង់ទេ"។ ព្រះអង្គ បានបង្ហាញពីព្រះអង្គទ្រង់នៅក្នុងកិច្ចការរបស់ព្រះអង្គក្នុងការប្រទាននូវសេចក្តីត្រូវការដល់ជីវិតទាំងអស់នៅលើផែនដី។ ព្រះបានចាត់ឲ្យមានភ្លៀងធ្លាក់មកដែលធ្វើឲ្យគ្រាប់ពូជដុះឡើង។ ការប្រមូលផលដ៏បរិបូរ ដែលនាំឲ្យមានអាហារដ៏ពេញបរិបូរដែលបំពេញចិត្តដល់មនុស្ស។ ការនេះបង្ហាញពីភាពដ៏ល្អរបស់ ព្រះដល់ទាំងមនុស្សដែលមិនបានស្គាល់ព្រះអង្គ។ ព្រះជាអ្នកបង្កើតដ៏ល្អ និងសប្បុរស ដែលប្រទានពរដល់គ្រប់ទាំងស្នាព្រះហស្តរបស់ទ្រង់។ យើងទាំងអស់គ្នាសុទ្ធតែទទួលបានព្រះពរមកពីព្រះជាមួយនឹងអំណោយទាននៃជីវិត។ ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតផែនដីដ៏ស្រស់ស្អាតសម្រាប់យើង ហើយទ្រង់ផ្គត់ផ្គង់អ្វីៗទាំងឡាយដែលយើងត្រូវការដើម្បីរស់នៅ៖ ពន្លឺព្រះអាទិត្យ ភ្លៀង ខ្យល់ អាហារ ទឹក។
សូមកត់សម្គាល់ថា លោកប៉ុលមិនបានបង្រៀនដល់សាសន៍ដទៃទាំងនេះដូចដែលគាត់បានបង្ហាត់បង្រៀន ដល់សាសន៍យូដានៅក្នុងសាលាប្រជុំនោះឡើយ។ គាត់មិនបានដកស្រង់ចេញពីព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ បង្រៀនដល់គេនោះឡើយ ប៉ុន្តែគាត់បាននិយាយអំពីអ្វីដែលមនុស្សគ្រប់គ្នាអាចយល់បានដោយការសម្លឹងមើលទៅពិភពលោកដែលនៅជុំវិញគេ។ មនុស្សគ្រប់គ្នាអាចដឹងថាមានព្រះ តាមរយៈការសំលឹងមើលកិច្ចការស្នាព្រះហត្ថរបស់ទ្រង់។ កន្លែងណាក៏ដោយដែលយើងនៅ នៅក្នុងផែនដីនេះ យើងទាំងអស់គ្នាអាចមានបទពិសោធន៍ជាមួយនឹង សិរីល្អរបស់ព្រះ។ អ្វីដែលលោកប៉ុលចង់ឲ្យពួកសាសន៍ដទៃទាំងនេះបានដឹងនោះ ភាពល្អទាំងអស់នៃធម្មជាតិគឺមកពីព្រះតែមួយដែលជាប្រភពនៃជីវិត និងជាព្រះដែលបានទ្រទ្រង់នៃរបស់ ទាំងអស់ដែលបានបង្កើតមក។
តែដែលគាត់អធិប្បាយសេចក្ដីទាំងនោះដល់គេ នោះឃាត់គេ មិនឲ្យថ្វាយយញ្ញបូជាដល់ខ្លួនសឹងតែមិនបានផង។
១៤:១៨ ទោះបីជាលោកប៉ុលនិងបាណាបាសបានបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ថាពួកគាត់មិនមែនជាព្រះក៏ដោយ ហើយបានធ្វើបន្ទាល់ពីព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់ហើយក៏ដោយ មនុស្សទាំងនោះនៅតែមិនយល់ដដែល។ ចិត្តនិងគំនិតរបស់ពួកគេបានងងឹតដោយព្រោះតែការថ្វាយបង្គំរូបព្រះអស់រយៈពេលជាយូរឆ្នាំមកហើយ ដូច្នេះហើយពួកគេនៅតែចង់ថ្វាយយញ្ញបូជាដល់ប៉ុលនិងបាណាបាសដដែល។
មានពួកសាសន៍យូដាខ្លះ មកពីអាន់ទីយ៉ូក នឹងអ៊ីកូនាម គេបញ្ចុះបញ្ចូលហ្វូងមនុស្ស ឲ្យចោលប៉ុលនឹងថ្ម រួចគេអូសគាត់ចេញទៅក្រៅទុកចោល ដោយស្មានថា បានស្លាប់ហើយ
១៤:១៩ ពួកសាសន៍យូដាដែលបានទាស់ទទឹងជាមួយនឹងប៉ុល និងបាណាបាសនៅអាន់ទីយ៉ូកក្នុងស្រុក ពីស៊ីដា(ចំងាយ ១៧៥ គីឡូម៉ែត្រ) និងស្រុកអ៊ីកូនាម (ចំងាយ ៣០គីឡូម៉ែត្រ) បានមកដល់ក្រុងលីស្ត្រា។ ការនេះបង្ហាញពីសេចក្តី សំអប់របស់ពួកគេទាស់នឹងដំណឹងល្អ ហើយនឹងបេសកជន ហើយពួកគេបានព្យាយាមបញ្ឈប់កិច្ចការនេះជាថ្មី។
ការដែលចោលថ្មសម្លាប់ដែលពួកសាសន៍យូដាបានចង់ធ្វើនៅអ៊ីកូនាម (ខ៥) ពេលនេះបានកើតមានឡើង នៅក្នុងស្រុកលីស្រ្តា។ ពួកហ្វូងមនុស្សដែលមុននេះចង់ថ្វាយយញ្ញបូជាដល់លោកប៉ុលដូចជាព្រះនោះ ពេលនេះបានបណ្តោយឲ្យពួកសាសន៍យូដាចោលគាត់នឹងថ្មសម្រាប់ការប្រមាថទៅវិញ! មានអ្នកខ្លះ ដែលជាអ្នកស្រុកលីស្រ្តាអាចនឹងចោលថ្មខ្លះដែរ។ ប៉ុន្តែសត្រូវរបស់ដំណឹងល្អមិនបានសម្លាប់ប៉ុលនោះឡើយ ពួកគេគ្រាន់តែគិតថាគាត់បានស្លាប់ហើយ។ តាមការពិតទៅ លោកប៉ុលនៅមានជីវិតនៅឡើយទេ ប៉ុន្តែ ការដែលមានរបួសយ៉ាងធ្ងន់នោះអាចនឹងធ្វើឲ្យគាត់សន្លប់ ហើយគាត់ត្រូវបានគេអូសទៅខាងក្រៅទីក្រុង។
ប៉ុន្តែ ពួកសិស្សមកចោមព័ទ្ធគាត់ រួចគាត់ក្រោកឡើងចូលទៅក្នុងទីក្រុងវិញ ហើយដល់ថ្ងៃស្អែក គាត់នឹងបាណាបាស ក៏ចេញទៅឯឌើបេ
១៤:២០ ពួកអ្នកជឿនៅក្នុងក្រុងលីស្រ្តាបានចោមព័ទ្ធលោកប៉ុល ហើយបានដឹងថាគាត់នៅមានជីវិតនៅ ឡើយទេ។ សេចក្តីក្លាហានរបស់លោកប៉ុលបង្ហាញដោយសេចក្តីពិតថាគាត់បានចូលទៅក្នុងទីក្រុងវិញ ហើយបានស្នាក់នៅទីនោះមួយយប់។ គាត់មិនមានការភ័យខ្លាចដល់មនុស្សដែលបានចោលគាត់នឹងថ្មនោះ ឡើយ។ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ គាត់នឹងបាណាបាសបានចាកចេញពីលីស្រ្តាហើយបានដើរចំងាយ ៩៧ គីឡូម៉ែត្រ ទៅភាគខាងត្បូងឈាងខាងកើតឌើបេ ដែលមានរយៈចំងាយនៃការធ្វើដំណើរបីបួនថ្ងៃ។
ក្រោយដែលប្រកាសប្រាប់ដំណឹងល្អ ហើយបានសិស្សជាច្រើននៅក្រុងនោះ នោះក៏ត្រឡប់ទៅឯលីស្ត្រា អ៊ីកូនាម នឹងអាន់ទីយ៉ូកវិញ
១៤:២១ មិនខ្វល់ពីការបៀតបៀនដែលមានក្នុងក្រុងលីស្រ្តា លោកប៉ុលនិងបាណាបាសបានបន្តក្នុង ការធ្វើកិច្ចការប្រកាសដំណឹងល្អហើយបង្កើតសិស្សជាច្រើន។ ការឈឺចាប់និងរបួស ហើយនឹងការប្រមាថ មិនបានបញ្ឈប់ពួកគាត់ពីការបំពេញបេសកកម្មដែលព្រះបានប្រទានឲ្យពួកគាត់បានធ្វើនោះឡើយ ហើយ ព្រះទ្រង់បានប្រទានពរដល់កិច្ចការរបស់ពួកគាត់នៅក្នុងក្រុងឌើបេជាមួយនឹងសិស្សជាច្រើនផ្សេងទៀត។
ពីក្រុងឌើបេទៅកាន់អាន់ទីយ៉ូកក្នុងស្រុកស៊ីរី លោកប៉ុលនឹងបាណាបាសអាចនឹងធ្វើដំណើរតាមផ្លូវ ដែលជិតហើយងាយស្រួលជាងដោយកាត់តាមស្រុកគីលីគា និងស្រុកកំណើតរបស់ប៉ុលនៅតើសុស។ យ៉ាងណាម៉ិញ ពួកគាត់បានជ្រើសរើសក្នុងការទៅសួរសុខទុក្ខដល់ពួកជំនុំទាំងប៉ុន្មាន ដែលពួកគាត់ បានតាំងឡើងនៅក្នុងការធ្វើដំណើរបេសកម្មរបស់ពួកគាត់ ទោះបីជាការនោះមានន័យថាពួកគាត់ត្រូវដើរ ចំងាយ ៣៣០គីឡូម៉ែត្រក៏ដោយ។ ការនេះបង្ហាញយើងទាំងអស់គ្នាពីសារៈសំខាន់នេះការបន្តក្នុង ការបង្ហាត់បង្រៀន បំពាក់បំប៉ន និងលើកទឹកចិត្តដល់មនុស្សដែលយើងបាននាំគេមកឯព្រះយេស៊ូវ។ លោកប៉ុលក៏បានទៅជួបជាមួយនឹងពួកជំនុំទាំងនេះនៅក្នុងបេសកកម្មបន្ទាប់របស់គាត់ដែរ (១៦:១-៦)។ ស្រុកនេះត្រូវបានហៅថា ស្រុកកាឡាទី ហើយប៉ុលបានកត់សរសេរសំបុត្រទៅកាន់ពួកជំនុំទាំងនេះ ដែលត្រូវបានរួមបញ្ចូលទៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីរបស់យើង។
ព្រមទាំងចំរើនកំឡាំងដល់ពួកសិស្ស ឲ្យមានចិត្តរឹងប៉ឹងឡើង ហើយទូន្មានឲ្យនៅស្ថិតស្ថេរក្នុងសេចក្ដីជំនឿ ដោយពាក្យថា ត្រូវតែទ្រាំរងទុក្ខវេទនាជាច្រើន ទើបនឹងចូលទៅក្នុងនគរព្រះបាន
១៤:២២ លោកប៉ុលនិងបាណាបាសបានវិលត្រឡប់ទៅទីក្រុងលីស្រ្តា អ៊ីកូនាម និងក្រុងអាន់ទីយ៉ូកនៅក្នុង ស្រុកពីស៊ីឌាវិញ។ កាលពីមុន ពួកគាត់ត្រូវបានគេបណ្តេញចេញពីក្រុងអាន់ទីយ៉ូកក្នុងស្រុក ពីស៊ីដា (១៣:៥០) ពួកគេបានគេចចេញពីក្រុងអ៊ីកូនាម(ខ៦) ហើយលោកប៉ុលត្រូវបានគេចោលនឹងថ្មនៅក្រុង លីស្រ្តា(ខ១៩)។ ប៉ុន្តែពួកគាត់បានយកចិត្តទុកដាក់យ៉ាងខ្លាំងអំពីមនុស្សដែលពួកគាត់បាននាំឲ្យមកឯ ព្រះយេស៊ូវហើយចង់ទៅសួរសុខទុក្ខដល់ពួកអ្នកទាំងនោះ។ នៅក្នុងពួកជំនុំនិមួយៗពួកគាត់បានធ្វើកិច្ចការពីរសំខាន់:
ទីមួយ ពួកគាត់ "ចំរើនកំឡាំងដល់ពួកសិស្ស" ដោយផ្តល់នូវការបង្ហាត់បង្រៀន បន្ថែមទៀតនៅក្នុងសេចក្តីជំនឿគ្រីស្ទានដើម្បីជួយពួកគេឲ្យបានរឹងមាំឡើងនៅក្នុងការប្តេជ្ញារបស់គេនៅក្នុង ព្រះយេស៊ូវ។ លោកប៉ុលនិងបាណាបាសធ្លាប់បានឆ្លងកាត់នូវការបៀតបៀនក្នុងការធ្វើដំណើរ បេសកកម្មរបស់ពួកគាត់ហើយពួកគាត់ក៏បានក្រើនរំលឹកដល់ពួកគ្រីស្ទានទាំងអស់គ្នាថាយើងក៏នឹងជួបប្រទះជាមួយនឹង “ទុក្ខវេទនាជាច្រើ” នៅក្នុងពិភពលោកដោយព្រោះតែការប្តេជ្ញារបស់យើងចំពោះព្រះយេស៊ូវ។ លោកប៉ុលសរសេរពីការនេះនៅក្នុងសេចក្តីសំបុត្ររបស់គាត់។ យើងត្រូវតែបានត្រៀមខ្លួន នឹងស្ម័គ្រចិត្ត នៅក្នុងការរងទុក្ខជាមួយនឹងព្រះគ្រីស្ទពេលនេះមុនពេលដែលយើងអាចរួមចំណែកនៅក្នុងសិរីល្អរបស់ព្រះអង្គ (រ៉ូម ៨:១៧; ២ ថែស្សាឡូនិច ១:៤; ២ ធីម៉ូថេ ២:១២)។
កាលបានរើសពួកចាស់ទុំតាំងឡើងក្នុងគ្រប់ទាំងពួកជំនុំ ហើយអធិស្ឋានទាំងតម នោះក៏ប្រគល់គេទុកនឹងព្រះអម្ចាស់ ដែលគេបានជឿដល់ទ្រង់ហើយ
១៤:២៣ ទីពីរ ពួកគាត់បានតាំងឲ្យមានពួកចាស់ទុំនៅក្នុងពួកជំនុំនិមួយៗ។ ការដែលនៅក្រោមការដឹកនាំ របស់ក្រុមពួកអ្នកចាស់ទុំគឺជាការប្រព្រឹត្តទូទៅនៅក្នុងសាលាប្រជុំរបស់សាសន៍យូដា ដូច្នេះហើយ លោកប៉ុល និងបាណាបាសបានសម្រេចចិត្តក្នុងការរៀបចំឲ្យមានការដឹកនាំសម្រាប់ពួកជំនុំទាំងប៉ុន្មាន តាមបែបយ៉ាងដូច្នោះដែរ។ ម្តងទៀត អ្នកបម្រើត្រូវបានថ្វាយទៅចំពោះព្រះដោយការអធិស្ឋាន និងការតម (១:២៤-២៥, ៦:៦, ១០:៩-១៦, ១៣:២-៣)។
រួចនាំគ្នាដើរកាត់ស្រុកពីស៊ីឌាទៅ រហូតដល់ស្រុកប៉ាមភីលា ក្រោយដែលអធិប្បាយតាមព្រះបន្ទូល នៅក្រុងពើការួចហើយ នោះក៏ចុះទៅឯអាតាលា ក៏ចុះសំពៅពីទីនោះ ត្រឡប់ទៅឯអាន់ទីយ៉ូកវិញ ជាកន្លែងដែលគេបានទុកដាក់អ្នកទាំង២ ក្នុងព្រះគុណនៃព្រះ សំរាប់ការដែលទើបនឹងធ្វើសំរេច
១៤:២៤-២៦ ពួកបេសកជនបានដើរចំងាយ២៨០ គីឡូម៉ែត្រ ពីស្រុកពីស៊ីឌាដល់ស្រុកអាតាលា ហើយបន្ទាប់មកក៏ចុះសំពៅទៅកាន់អាន់ទីយ៉ូក ជាការធ្វើដំណើរចំងាយប្រមាណជាង ៤៨០គីឡូម៉ែត្រ។ ពួកគាត់បានបំពេញបេសកកម្មរបស់ពួកគាត់ដោយស្មោះត្រង់។ ដូច្នេះហើយ ពួកគាត់បានវិលត្រឡប់ ទៅកាន់ពួកជំនុំដែលបានចាត់ពួកគាត់ឲ្យចេញទៅធ្វើកិច្ចការនេះ។
ការប្រកាសដំណឹងល្អគឺជា “កិច្ចការ” ដោយព្រោះតែការនោះទាមទារការប្រព្រឹត្តដូចជាការដើរ ប្រកាសដំណឹងល្អ បង្រៀន ហើយទ្រាំទ្រចំពោះ ការទាស់ទទឹង។ ប៉ុន្តែកិច្ចការនោះគឺត្រូវបានធ្វើឡើង ដោយសារ “ព្រះគុណនៃព្រះជាម្ចាស់” ដោយព្រោះតែ កិច្ចការនេះគឺត្រូវបានដឹកនាំដោយសារព្រះវិញ្ញាណ នៃព្រះ។ នៅក្នុងការធ្វើដំណើរបេសកកម្មនេះ យើងបានឃើញថាព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធចាត់ឲ្យទៅ បំពាក់បំប៉ន ចំរើនកំឡាំងហើយការពារបេសកជន ដែលប្រកាសព្រះបន្ទូលនៃព្រះ។ គ្រាដែលពួកគេធ្វើដូច្នេះ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដឹកនាំមនុស្សឲ្យបានធ្វើការប្រែចិត្ត និងមានសេចក្តីជំនឿលើព្រះយេស៊ូវ។ ដូច្នេះហើយ ការផ្លាស់ប្រែរបស់សាសន៍យូដា និងសាសន៍ដទៃ ហើយនឹងការតាំងឲ្យមានពួកជំនុំណាមួយ នៅក្នុងទីក្រុង និមួយៗនោះគឺជាលទ្ធផលនៃព្រះគុណនៃព្រះ។
លុះដល់ហើយ ក៏ប្រមូលពួកជំនុំមក ថ្លែងប្រាប់ពីការដែលព្រះបានធ្វើដោយសារខ្លួន ហើយពីទ្រង់បានបើកទ្វារនៃសេចក្ដីជំនឿដល់សាសន៍ដទៃដែរ រួចក៏នៅទីនោះជាមួយនឹងពួកសិស្សជាយូរក្រែល។
១៤:២៧-២៨ ពួកជំនុំនៅអាន់ទីយ៉ូកបានទុកដាក់លោកប៉ុល និងបាណាបាសក្នុងព្រះគុណនៃព្រះ សម្រាប់កិច្ចការនេះជិតពីរឆ្នាំមុន (១៣:២-៤, ខ២៦)។ ពេលនេះ បេសកចនបានវិលត្រឡប់មករាយរាប់ ពីអ្វីដែលព្រះបានធ្វើដោយសារដៃពួកគេដល់ពួកជំនុំវិញ។ គ្រប់ទាំងកិច្ចការដែលពួកគេបានសម្រេចគឺ ដោយសារតែព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់ធ្វើការនៅក្នុងបេសកម្មរបស់ពួកគាត់។ ព្រះបានធ្វើការ “ជាមួយពួកគាត់” ប៉ុន្តែព្រះអង្គគឺជាព្រះដែលបានធ្វើការនេះ។ ព្រះគុណត្រូវបានប្រទានមកពីទ្រង់ ដូច្នេះហើយសិរីល្អត្រូវតែ ថ្វាយដល់ព្រះអង្គ។
-
ព្រះធ្វើឲ្យមនុស្សជឿលើដំណឹងល្អ រួមទាំងលោកស៊ើគាស-ប៉ូលូស (១៣:១២) ពួកសាសន៍ដទៃដែលនៅក្នុងសាលាប្រជុំនៅក្នុងក្រុងអាន់ទីយ៉ូក ស្រុកពីស៊ីឌា (១៣:៤៨) ពួកសាសន៍យូដានិងសាសន៍ក្រិចដែលនៅក្នុងស្រុកអ៊ីកូនាម (១៤:១) ហើយនឹងសិស្សជាច្រើន ផ្សេងទៀតនៅក្នុងស្រុកឌើបេ (១៤:២១)។
-
ព្រះបានធ្វើឲ្យលោកប៉ុល និងបាណាបាសអាចធ្វើការអស្ចារ្យបាន រួមទាំងបានធ្វើឲ្យអេលីម៉ាស ខ្វាក់ភ្នែក (១៣:៨-១១) ធ្វើទីសំគាល់និងការអស្ចារ្យនៅក្នុងស្រុកអ៊ីកូនាម (១៤:៣) ហើយប្រោស មនុស្សម្នាក់ឲ្យបានជានៅក្នុងក្រុងលីស្រ្តាដែលមិនធ្លាប់បានដើរពីមុនមកសោះ (១៤:៨-១០)។
-
ព្រះបានការពារបេសកជននៅក្នុងស្ថានភាពដែលមានគ្រោះថ្នាក់ រួមទាំងការពារពួកគេពី ឧបាយកល “ការអាក្រក់និងការដែលចោលពួកគេនឹងថ្ម” នៅក្នុងស្រុកអ៊ីកូនាម (១៤:៥-៦) ហើយបានសង្រ្គោះជីវិតលោកប៉ុលពីការចោល នឹងថ្មនៅក្នុងក្រុងលីស្រ្តា (១៤:១៩)។
នៅក្នុងការធ្វើដំណើរបេសកម្មនេះ ព្រះបាន “បើកចំហទ្វារនៃសេចក្តីជំនឿដល់សាសន៍ដទៃ”។ ពួកបេសកជនបាននាំយកដំណឹងល្អទៅក្នុងគីប្រុសនិងក្រុងកាឡាទី (១៣:១-១៤:២៧) ហើយពួកជំនុំ ជាច្រើនត្រូវបានតាំងឡើងនៅក្នុងទីក្រុងទាំងបួន (អាន់ទីយ៉ូកស្រុកពីស៊ីឌា អ៊ីកូនាម លីស្រ្តា និងក្រុងឌើបេ)។ ការធ្វើដំណើរបេសកម្មនេះជាជំហានដ៏សំខាន់សម្រាប់ការរីកចំរើននៃដំណឹងល្អដល់ជាតិសាសន៍ជាច្រើន។
