នៅគ្រានោះ ស្តេចហេរ៉ូឌ ទ្រង់លូកព្រះហស្តទៅ ចាប់ធ្វើទុក្ខដល់ពួកជំនុំខ្លះ
១២:១ “ស្តេចហេរ៉ូឌ” គឺជាស្តេចហេរ៉ូឌ អ័រគ្រីប៉ាដែលត្រូវបានតែងតាំងដោយពួករ៉ូមឲ្យបានសោយរាជ្យ លើស្រុកយូដា ស្រុកសាម៉ារី និងស្រុកកាលីឡេ ជាទឹកដីប៉ែកខាងកើតនៃទន្លេយ័រដាន់ និងដេកាប៉ូលីស។ ទ្រង់គឺជាចៅស្តេចហេរ៉ូឌឌឹហ្គ្រេដ (ដែលបានសម្លាប់ទារកនៅក្នុងភូមិបេថ្លេហិម) ហើយជាក្មួយរបស់ ហេរ៉ូឌអង់ទីផា (ដែលបានសម្លាប់លោកយ៉ូហានបាប់ទីស្ទ)។ ទ្រង់គឺជាសាសន៍អេដឹម (ដែលជាកូនចៅពី ពូជអំបូររបស់អេសាវ) ដែលបានបៀតបៀនដល់ពួកជំនុំ ដើម្បីមានការគាំទ្រនៅក្នុងចំណោមពួកអ្នកដឹកនាំ សាសសន៍យូដា ដើម្បីកុំឲ្យពួកគេជំទាស់ជាមួយនឹងទ្រង់ ឬបះបោរជាមួយនឹងទ្រង់ឡើយ។
ក៏សំឡាប់យ៉ាកុប ជាបងយ៉ូហាន ដោយដាវផង លុះទ្រង់យល់ឃើញថា ការនោះជាទីគាប់ចិត្ត ដល់ពួកសាសន៍យូដា នោះក៏ចាប់ពេត្រុសថែមទៀត (រីឯវេលានោះជាបុណ្យនំបុ័ងឥតដំបែ)
១២:២-៣ លោកយ៉ាកុបគឺជាសាវ័កដំបូងគេដែលត្រូវបានស្លាប់ដោយសារសេចក្តីជំនឿ។ គាត់ត្រូវបានគេ សម្លាប់នៅក្នុងឆ្នាំ ៤៣ គ,ស។ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលដល់សិស្សរបស់ព្រះអង្គថា នឹងមាន ការបៀតបៀនកើតមានឡើង (ម៉ាថាយ ១០:១៦-២៦) ហើយទ្រង់បានប្រាប់លោកយ៉ាកុបថាគាត់នឹងបាន “ផឹកពីពែង” នៃការរងទុក្ខដូចដែលព្រះអង្គបានសោយដែរ (ម៉ាថាយ ២០:២០-២៣; ម៉ាកុស ១០: ៣៥-៤០)។ សម្រាប់លោកយ៉ាកុប "ពែង" នេះ ជាការដាក់ទោសប្រហារជីវិតពីពួករ៉ូម៉ាំង។ ការដែលត្រូវសម្លាប់ “ដោយដាវ” មានន័យថាត្រូវបានគេកាត់ក្បាល។
ការពិតចំពោះការប្រហារជីវិតរបស់លោកយ៉ាកុបជាការដែល “គាប់ចិត្ត ដល់ពួកសាសន៍យូដា” មានន័យថា ពួកអ្នកដឹកនាំសាសន៍យូដា (ពួកគណៈសាន់ហេឌ្រីន) គាប់ចិត្តគេ ដោយព្រោះតែពួកគេស្អប់ពួកសាវ័ក។ ហេតុផលដែលពួកសាន់ហេឌ្រីន បានស្អប់ដល់ពួកសាវ័កគឺដោយព្រោះតែពួកគេបានប្រកាសជា សាធារណៈពីដំណឹងល្អអំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដែលការសុគតរបស់ព្រះអង្គជាការរៀបចំដោយសាន់ហេឌ្រីន ប៉ុន្តែ ព្រះបានប្រោសទ្រង់មានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ។
នៅពេលដែលពួកអ្នកដឹកនាំសាសន៍យូដាឆ្លើយតបដោយសេចក្ដីសាទរនៅក្នុងការប្រហារជីវិតលោកយ៉ាកុប ស្តេចហេរ៉ូឌ បានចាប់ខ្លួនលោកពេត្រុស ហើយគ្រោងនឹងសម្លាប់គាត់ដែរ។ លោកពេត្រុសត្រូវបានចាប់ខ្លួន នៅក្នុងអំឡុងពេលបុណ្យនំប៉័ងឥតដំបែ ដែលជាពិធីបុណ្យ ដែលមានរយៈពេលប្រាំពីរថ្ងៃ ដែលត្រូវបានប្រារព្ធក្រោយពិធីបុណ្យរំលង (និក្ខមនំ ២៣:១៤-១៩; ម៉ាថាយ ២៦:១៧)។ ពេលនេះគឺជាពេលដូចគ្នាដែលព្រះយេស៊ូវ ត្រូវបានគេធ្វើគត់កាលពី ១៣ឆ្នាំមុន។
កាលចាប់បានហើយ នោះក៏ដាក់គុក ព្រមទាំងប្រគល់ដល់ទាហាន៤សង្កាត់ឲ្យឃុំរក្សាទុក ដោយប្រាថ្នានឹងនាំគាត់មកនៅមុខបណ្តាជន ក្រោយថ្ងៃបុណ្យរំលង
១២:៤ លោកពេត្រុសត្រូវបានគេចាប់ដាក់គុក ហើយត្រូវបានយាមល្បាតដោយពួកទាហានរ៉ូម៉ាំង ៤ សង្កាត់។ ក្នុងមួយ “សង្កាត់” មានទាហានបួននាក់។ ក្នុងសង្កាត់និមួយត្រូវយាមអ្នកទោសក្នុងរយៈពេល បីម៉ោង ហើយក្រោយមកត្រូវជំនួសដោយមួយសង្កាត់ទៀត។ ការនេះគឺដើម្បីធានាថា តែងតែមានទាហាន ដែលប្រុងប្រយ័ត្ន នៅយាមល្បាតជាដរាប។
ជាធម្មតាអ្នកទោសម្នាក់ត្រូវបានដាក់ច្រវាក់ជាប់ជាមួយនឹងទាហានម្នាក់ ប៉ុន្តែលោកពេត្រុសវិញត្រូវបាន ចាក់ច្រវាក់ជាប់ជាមួយនឹងទាហានទាំងសងខាងគាត់ គឺដៃរបស់គាត់ទាំងសងខាងត្រូវជាប់ច្រវាក់។ គ្រប់ពេលវេលាទាំងអស់តែងតែមានទាហានពីរនាក់ត្រូវដាក់ច្រវាក់ជាប់ជាមួយគាត់នៅក្នុងគុក ហើយ មានទាហានពីរនាក់ផ្សេងទៀតយាមនៅខាងក្រៅ។ ស្តេចហេរ៉ូឌ អ័គ្រីប៉ាប្រហែលជាធ្លាប់បានឮថា លោកពេត្រុសបានរួចខ្លួនពីគុកកាលពីមុនមក (៥:១៧-២១) ហើយទ្រង់ចង់ឲ្យប្រាកដថាការនោះ នឹងមិនកើតមានឡើងជាថ្មីទៀត។
ដូច្នេះ គេក៏ឃុំពេត្រុសទុកនៅក្នុងគុក តែចំណែកខាងពួកជំនុំ គេខំប្រឹងអធិស្ឋានដល់ព្រះឲ្យគាត់អស់ពីចិត្ត
១២:៥ ស្តេចហេរ៉ូឌ អ័គ្រីប៉ា មានទាំងទាហាន ហើយនឹងគុក ប៉ុន្តែពួកជំនុំមានអំណាចនៅក្នុង សេចក្តីអធិស្ឋាន។ នៅពេលដែលទ្វារទាំងឡាយត្រូវបានបិទខ្ទប់ហើយចាក់សោរនោះ ទ្វារទៅស្ថានសួគ៌គឺបើកចំហ ជាធំវិញ។ យើងអាចចូលទៅតាមទ្វារនោះដោយសេចក្តីអធិស្ឋាន។
ពួកជំនុំបាន “ខំប្រឹងអធិស្ឋាន”ទូលដល់ព្រះសម្រាប់លោកពេត្រុស។ ពាក្យថា “ខំប្រឹង” (ἐκτενῶς) មានន័យថា “លាតសន្ធឹង” ហើយមានគោលគំនិតពីការដែលមនុស្សខំប្រឹងលាតសន្ធឹងដើម្បីឲ្យ បានសម្រេចគោលដៅណាមួយ។ ជាសេចក្តីអធិស្ឋានដែលចេញអស់ពីចិត្ត ដោយស្មោះត្រង់ ជាញឹកញយ ហើយពេញដោយសេចក្តីជំនឿដោយព្រោះតែអ្នកខ្វល់ខ្វាយពីអ្វីដែលអ្នកអធិស្ឋាននោះ ហើយអ្នកដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់ស្តាប់ឮហើយឆ្លើយតបចំពោះសេចក្តីអធិស្ឋានរបស់អ្នក។ លោកលូកាប្រើពាក្យនេះនៅក្នុង ការរៀបរាប់ពីសេចក្តីអធិស្ឋានរបស់ព្រះយេស៊ូវនៅក្នុងសួនច្បារគែតសេម៉ានី នៅយប់មុនពេល ដែលព្រះអង្គជាប់ឆ្កាង (លូកា ២២:៤៤)។
រីឯក្នុងកាលដែលស្តេចហេរ៉ូឌគិតនាំពេត្រុសមក នៅវេលាយប់នោះឯង គាត់ដេកនៅជាកណ្តាលទាហាន២នាក់ មានទាំងច្រវាក់២ខ្សែជាប់នៅខ្លួន ហើយមានពួកទាហានចាំយាមនៅមាត់ទ្វាររក្សាគុកដែរ
១២:៦ ការពិតដែលថាលោកពេត្រុសដេកលក់នោះគឺបង្ហាញថាគាត់ទុកចិត្តលើព្រះអម្ចាស់។ សូម្បីតែនៅយប់មុនពេលដែលគាត់ត្រូវគេកាត់ក្តី និងសម្លាប់ក៏ដោយ គាត់មិនមានការភ័យខ្លាចឡើយ (ទំនុកដំកើង ១២៧:២)។ គាត់ប្រហែលជាបានចងចាំពីសេចក្តីសន្យារបស់ព្រះយេស៊ូវដែលថា គាត់នឹងរស់នៅដល់វ័យចំណាស់ (យ៉ូហាន ២១:១៨) ដូច្នេះហើយ គាត់បានដឹងថាស្តេចហេរ៉ូឌ មិនអាចនឹងសម្លាប់គាត់បានឡើយ។
នោះមើល មានទេវតានៃព្រះអម្ចាស់ឈរខាងគាត់ ក៏មានពន្លឺផ្សាយមកក្នុងគុក ទេវតានោះក៏គោះពី ខាងចំហៀង ដាស់គាត់ឡើងថា ចូរក្រោកឡើងជាប្រញាប់ នោះច្រវាក់ក៏ជ្រុះពីដៃគាត់ចេញ
១២:៧ នៅក្នុងយប់នោះ លោកពេត្រុសត្រូវបានដាស់ឲ្យក្រោកដោយទេវតាដែលប្រាប់ឲ្យគាត់ក្រោកឡើង យ៉ាងឆាប់រហ័ស។ ដោយព្រះចេស្តានៃព្រះ ច្រវាក់បានជ្រុះពីដៃរបស់គាត់ដែលបណ្តាលឲ្យគាត់អាចស្តាប់ តាមការបង្គាប់របស់ទេវតាបាន។
រួចទេវតាប្រាប់ថា ចូរក្រវាត់ខ្លួន ហើយពាក់ស្បែកជើងទៅ គាត់ក៏ធ្វើដូច្នោះ ហើយទេវតាប្រាប់ទៀតថា ចូរពាក់អាវមកតាមខ្ញុំចុះ
១២:៨ លោកពេត្រុសទើបតែរឭកពីដេក ហើយនៅមមីមមើ ហើយភាំងនៅឡើយ។ ដូច្នេះគាត់ត្រូវការ ឲ្យទេវតាប្រាប់គាត់ពីអ្វីដែលត្រូវធ្វើគ្រប់ចំនុចទាំងអស់។ នេះគឺជាការរំដោះដោយការអស្ចារ្យ ដោយទេវតានៃព្រះអម្ចាស់ មិនមែនជាការរត់ចេញពីគុកដោយលោកពេត្រុសនោះឡើយ។
នោះគាត់ចេញទៅតាមទេវតា ឥតមានដឹងជាការដែលកើតមក ដោយសារទេវតានោះ ជាពិតឬមិនពិតទេ គឺគាត់ស្មានថាបានឃើញការជាក់ស្តែងវិញ
១២:៩ លោកពេត្រុសធ្លាប់បានឃើញការជាក់ស្តែងពីព្រះនៅក្នុង កិច្ចការ ជំពូក ១០ ហើយគាត់បានគិតថា ប្រហែលនេះជាការជាក់ស្តែងផ្សេងទៀត។ ប៉ុន្តែទេវតាមួយរបស់ព្រះអម្ចាស់បាននាំពេត្រុសចេញពីគុកម្តង ពីមុនរួចមកហើយ (៥:១៧-២៣) ហើយពេលនេះបានកើតមានឡើងជាលើកទីពីរ។
កាលបានដើរផុតពីអ្នកយាមទី១ រួចទី២ នោះក៏មកដល់ទ្វារដែក ដែលនាំចេញទៅខាងក្រៅ ទ្វារនោះក៏របើកឯង កាលបានចេញទៅផុតផ្លូវ១ហើយ នោះស្រាប់តែទេវតាឃ្លាតចេញពីគាត់បាត់ទៅ
១២:១០ ពួកទាហាន ច្រវាក់ ពួកអ្នកយាម ហើយនឹងទ្វារដែកមិនអាចនឹងបង្ខាំងគម្រោងរបស់ព្រះ នៅក្នុង ការដោះលោកពេត្រុសឲ្យបានរួចនោះឡើយ។ ប្រហែលជាទេវតាបានធ្វើឲ្យពួកទាហាន ដេកលង់លក់ ហើយមើលទៅ។ យើងបានដឹងថាទាហានសង្កាត់នេះគឺជាអ្នកដែលយាមល្បាតចុងក្រោយគេនៅពេល យប់នោះ (ចាប់ពីម៉ោង ៣ព្រឹក-៦ព្រឹក) ដោយព្រោះតែពួកគេមិនដឹងរហូតដល់ពេលព្រឹកថា លោកពេត្រុសមិននៅក្នុងគុកទេ (ខ១៨)។ “ទ្វារដែក” គឺជាទ្វារដែលមានទំហ៊ំធំនៅខាងក្រៅគុក ហើយទ្វារនោះ បានរបើកចេញដោយខ្លួនឯង ឲ្យលោកពេត្រុស និងទេវតាចេញទៅលើផ្លូវ។
លុះពេត្រុសដឹងខ្លួនឡើង ក៏នឹកឃើញថា ឥឡូវនេះ អញដឹងប្រាកដថា ព្រះអម្ចាស់បានចាត់ទេវតានៃទ្រង់ ឲ្យមកដោះអញឲ្យរួចពីកណ្តាប់ដៃនៃស្តេចហេរ៉ូឌ ហើយពីគ្រប់ទាំងបំណង ដែលសាសន៍យូដាបានរង់ចាំដែរ
១២:១១ ពេលនេះលោកពត្រុសបានភ្ញាក់ដឹងខ្លួនហើយបានដឹងថាព្រះបានធ្វើការអស្ចារ្យនៅក្នុងការរំដោះ គាត់ឲ្យបានរួច។ ស្តេចហេរ៉ូឌនិងពួកសាសន៍យូដារំពឹងថាលោកពេត្រុសនឹងត្រូវបានសម្លាប់នៅថ្ងៃបន្ទាប់ ប៉ុន្តែព្រះបានប្រោសជីវិតគាត់ឲ្យបានរួចវិញ។
លុះគាត់ពិចារណាហើយ នោះក៏ទៅឯផ្ទះម៉ារា ជាម្តាយយ៉ូហាន-ម៉ាកុស ជាកន្លែងដែលមនុស្សជាច្រើនបានប្រជុំគ្នាអធិស្ឋាន
១២:១២ លោកពេត្រុសបានដឹងថាគ្រីស្ទាននៅក្នុងក្រុងយេរូសាឡិមតែងតែប្រជុំគ្នានៅក្នុងផ្ទះធំមួយ ដែលជារបស់ស្រ្តីម្នាក់ដែលមានឈ្មោះថាម៉ារា។ ដូច្នេះហើយគាត់បានទៅទីនោះដើម្បីប្រាប់ដល់ពួកគេពី ការអស្ចារ្យដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើនៅក្នុងការរំដោះគាត់ឲ្យបានរួច។ ម៉ារានេះគឺជាម្តាយរបស់ យ៉ូហាន -ម៉ាកុស។ ក្រោយមក យ៉ូហាន-ម៉ាកុស បានជួយលោកពេត្រុសនៅក្នុងព័ន្ធកិច្ចដែលគាត់ធ្វើនៅក្នុងរ៉ូម ហើយប្រៀបបានដូចជាកូនប្រុសខាងព្រលឹងវិញ្ញាណចំពោះគាត់ (១ ពេត្រុស ៥:១៣)។ យ៉ូហាន-ម៉ាកុសបានកត់ត្រាដំណឹងល្អមួយ ក្នុងចំណោមដំណឹងល្អទាំងបួន។
គាត់ក៏គោះទ្វារមុខ នោះមានស្រីបំរើម្នាក់ ឈ្មោះរ៉ូដា មកផ្ទៀងស្តាប់ លុះស្គាល់សំឡេងពេត្រុសហើយ នោះនាងមានសេចក្ដីអំណរដ៏ពន្លឹក ដល់ម៉្លេះបានជាភ្លេចទាំងបើកទ្វារ រត់ចូលទៅប្រាប់គេវិញ ថា លោកពេត្រុសឈរនៅមាត់ទ្វារ
១២:១៣-១៤ លោកពេត្រុសធ្លាប់មកផ្ទះនេះពីមុនមករួចមកហើយដូច្នេះហើយអ្នកបំរើឈ្មោះរ៉ូដាស្គាល់ សម្លេងរបស់គាត់។ យ៉ាងណាម៉ិញ រ៉ូដាមានសេចក្តីរំភើបជាខ្លាំងនៅពេលដែលនាងបានស្តាប់ឮសម្លេងរបស់ គាត់ហើយភ្លេចបើកទ្វារឲ្យគាត់!នាងបែរជារត់ទៅប្រាប់ដល់គ្រប់គ្នាដែលនៅក្នុងផ្ទះថាលោកពេត្រុសនៅខាងក្រៅវិញ។
តែគេស្តីថា ឯងវង្វេងហើយ តែនាងនៅតែថា ប្រាកដមែនៗ រួចគេថាជាទេវតារបស់គាត់ទេ
១២:១៥ នៅពេលដែលរ៉ូដាប្រាប់ដល់ពួកជំនុំថាពេត្រុសនៅខាងក្រៅនោះ ពួកគេមិនបានជឿនាងនោះ ឡើយ។ ពួកជំនុំខំប្រឹងអធិស្ឋានយ៉ាងអស់ពីចិត្តឲ្យលោកពេត្រុស ប៉ុន្តែពួកគេមិនបានជឿថា ព្រះពិតជាបានឆ្លើយតបចំពោះសេចក្តីអធិស្ឋានរបស់ពួកគេ ហើយបានប្រោសគាត់ឲ្យបានរួចនោះឡើយ!
ពួកសាសន៍យូដាជឿថាមនុស្សម្នាក់ៗមានទេវតាការពាររបស់គេរៀងៗខ្លួន (ទំនុកដំកើង ៩១:១១; ម៉ាថាយ១៨:១០; ហេព្រើរ ១:១៤) ហើយមើលទៅហាក់បីដូចជាពួកគេបានគិតថាទេវតារបស់លោក ពេត្រុសនៅឯទ្វារនោះហើយ។ ឬប្រហែលជាពួកគេបានគិតថាលោកពេត្រុសត្រូវបានគេប្រហារជីវិតបាត់ទៅ ហើយសម្លេងនោះគឺជាសម្លេងនៃវិញ្ញាណ ឬខ្មោចរបស់គាត់ដែលរ៉ូដាបានឮនៅខាងក្រៅទ្វារនោះវិញ។
ឯពេត្រុស គាត់ចេះតែគោះទ្វារថែម កាលគេបានបើកទ្វារឃើញ នោះគេមានសេចក្ដីស្រឡាំងកាំង
១២:១៦ កំពុងដែលពេត្រុសឈរនោះគាត់ប្រហែលជាងឿងឆ្ងល់ថាហេតុអ្វីបានជាគ្មានអ្នកណាបើកទ្វារ ឲ្យគាត់ចូលដូច្នេះ។ កំពុងដែលគាត់ឈរនៅលើផ្លូវនៅឡើយនោះ គាត់នៅតែស្ថិតក្នុងគ្រោះថ្នាក់ ដែល នឹងត្រូវពួករ៉ូម៉ាំងចាប់ខ្លួននៅឡើយទេ ដូច្នេះហើយគាត់នៅតែបន្តគោះទ្វារ។ នៅពេលដែលពួកគេ បើកទ្វារនោះ គ្រប់គ្នាមានសេចក្តីស្រឡាំងកាំងដែលបានឃើញគាត់។
តែគាត់ធ្វើគ្រឿងសំគាល់នឹងដៃ ឲ្យគេស្ងៀមទៅ រួចក៏រ៉ាយរឿងប្រាប់គេ ពីដំណើរដែលព្រះអម្ចាស់បាននាំគាត់ចេញពីគុកជាយ៉ាងណា ហើយគាត់ផ្តាំគេថា សូមប្រាប់រឿងនេះដល់យ៉ាកុប នឹងពួកបងប្អូនឲ្យដឹងផង នោះគាត់ចេញទៅឯកន្លែង១ទៀតទៅ។
១២:១៧ ពួកអ្នកជឿទាំងអស់មានសេចក្តីអំណរជាខ្លាំងនៅពេលដែលបានឃើញគាត់ពួកគេទាំងអស់គ្នា និយាយជាសម្លេងឮខ្លាំងព្រមគ្នា។ ដូច្នេះហើយពេត្រុសបានធ្វើសញ្ញាសំគាល់ដោយដៃរបស់គាត់ឲ្យគេ រក្សាភាពស្ងៀមស្ងាត់ហើយប្រាប់ពួកគេពីការអស្ចារ្យដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើនៅក្នុងការរំដោះគាត់ឲ្យបានរួច។ ក្រោយការនោះ គាត់ផ្តាំឲ្យគេប្រាប់ការនោះដល់យ៉ាកុប (ជាប្អូនរបស់ព្រះយេស៊ូវ ហើយជាអ្នកដឹកនាំម្នាក់ នៅក្នុងពួកជំនុំនៅក្នុងក្រុងយេរូសាឡិម) ហើយអ្នកជឿផ្សេងទៀតអំពីការរំដោះនេះ។ ក្រោយមកគាត់បាន ចាកចេញពីក្រុងយេរូសាឡិម បានទៅកន្លែងមួយឆ្ងាយពីស្តេចហេរ៉ូឌដែលមានសុវត្ថិភាព។
លុះភ្លឺឡើង ក៏កើតមានវឹកវរជាធំ នៅក្នុងពួកកងទាហាន ពីដំណើរពេត្រុស ដែលទៅឯណាបាត់
១២:១៨ នៅពេលទាបភ្លឺ នៅពេលដែលកងទាហានថ្មីមួយទួយកងទៀតមកដល់ដើម្បីយាម លោកពេត្រុសនោះ ពួកទាហានបានដឹងថាគាត់បានបាត់ខ្លួនទៅហើយ!ពួកគេមានការភ័យខ្លាចយ៉ាងខ្លាំង ដោយព្រោះតែពួកគេបានដឹងពីទោសដែលត្រូវទទួល។
កាលស្តេចហេរ៉ូឌបានរកគាត់មិនឃើញ នោះក៏ពិចារណាសួរពួកអ្នកយាមល្បាត ហើយបង្គាប់ឲ្យនាំគេទៅសំឡាប់បង់ រួចស្តេចក៏យាងចុះពីស្រុកយូដា ទៅឯសេសារា គង់នៅទីនោះ។
១២:១៩ ស្តេចហេរ៉ូឌមានសេចក្តីក្រោធយ៉ាងខ្លាំងចំពោះចំនុចដែលអ្នកទោសរបស់ទ្រង់បានរត់គេ ចខ្លួនបាត់ហើយ។ យោងតាមច្បាប់របស់រ៉ូម៉ាំង ពួកអ្នកយាមដែលបណ្តោយឲ្យអ្នកទោសគេចខ្លួនបាន នឹងត្រូវទទួលទោសដែលអ្នកទោសនោះត្រូវទទួល។ ទោសដែលពេត្រុសត្រូវទទួលនោះគឺជាទោសស្លាប់។ ដូច្នេះ ស្តេចហេរ៉ូឌបានបង្គាប់ឲ្យយកពួកអ្នកយាមទៅសម្លាប់ហើយទ្រង់បានចាកចេញពីក្រុងយេរូសាឡិម ដើម្បីគេចចេញពីពួកអ្នកដឹកនាំសាសន៍យូដាដែលទ្រង់បានដឹងថាអាចនឹងមានសេចក្តីកំហឹងនៅពេលដែល ពួកគេបានឮថាពេត្រុសមិនត្រូវបានសម្លាប់ដូចដែលពួកគេរំពឹងថាគាត់ត្រូវស្លាប់នោះ (ខ២-៣, ១១)។
រីឯស្តេចហេរ៉ូឌ ទ្រង់មានព្រះទ័យចងគំនុំនឹងពួកអ្នកនៅស្រុកទីរ៉ុស នឹងស៊ីដូនជាខ្លាំង តែគេស្រុះចិត្តគ្នានឹងមកគាល់ស្តេច លុះបានបញ្ចុះបញ្ចូលប្លាសតុស ជាមន្ត្រីសេវកាមាត្យរបស់ស្តេចហើយ នោះក៏សូមចងជាស្ពានមេត្រីវិញ ពីព្រោះគេតែងតែបានស្បៀងអាហារ ពីស្រុកស្តេចមក
១២:២០ ស្រុកទីរ៉ុស និងស៊ីដូនជាស្រុកដែលនៅតាមឆ្នេរសមុទ្រភេនីសនៅក្នុងស្រុកស៊ីរី។ ទីក្រុងទាំងនេះ បានធ្វើកិច្ចការដែលធ្វើឲ្យហេរ៉ូឌអ័គ្រីប៉ាខឹងសម្បារបានជាទ្រង់ហាមឃាត់មិនឲ្យមានទូកដឹកស្រូវពីស្រុកកាលីឡេចូលមកស្រុកស៊ីរីនោះឡើយ។ ពួកគេត្រូវការស្បៀងអាហារទាំងនេះដូច្នេះហើយពួកគេបានចាត់ឲ្យមាន អ្នកផ្សះផ្សាទៅសេសារាដើម្បីនឹងចងមេត្រីជាមួយនឹងស្តេចហេរ៉ូឌ។
លុះដល់ថ្ងៃកំណត់ ស្តេចហេរ៉ូឌទ្រង់ព្រះពស្ត្រារាជ្យ កំពុងតែគង់នៅលើបល្ល័ង្ក អធិប្បាយឲ្យគេស្តាប់
១២:២១ ពេលនោះគឺនៅក្នុងខែមីនា ឆ្នាំ ៤៤ គ,ស។ យោងតាមលោក យ៉ូសែបហ្វឹស ជាអ្នកកត់ត្រាប្រវត្តិសាស្ត្រនៅក្នុងសតវត្សទីមួយ នៅក្នុងថ្ងៃនោះស្តេចហេរ៉ូឌអ័គ្រីប៉ាបានគ្រងព្រះពស្រ្ត ដែលធ្វើពីប្រាក់មានពន្លឺចែងចាំងពន្លឺថ្ងៃពេលថ្ងៃរះ។
ហើយរាស្ត្រគ្រប់គ្នាចេះតែបន្លឺវាចាថា នេះជាសំឡេងព្រះទេវ៉ឺយ មិនមែនជាសំឡេងមនុស្សទេ
១២:២២ ដោយព្រោះតែមនុស្សត្រូវការអាហារដែលចេញពីស្រុករបស់ស្តេចហេរ៉ូឌ ពួកគេបានបញ្ជោរទ្រង់ ដោយហៅទ្រង់ថាជាព្រះ។ សូមនឹកចាំថាលោកនៅពេលដែលលោកកូនេលាសថ្វាយបង្គំលោកពេត្រុស គាត់បានបដិសេធមិនព្រមទទួលការថ្វាយបង្គំទេដោយព្រោះតែគាត់បានដឹងថាមានតែព្រះតែប៉ុណ្ណោះដែលសក្តិសមនៅក្នុងការទទួលការថ្វាយបង្គំ (១០:២៥-២៦)។ ប៉ុន្តែស្តេចហេរ៉ូឌបានទទួលការថ្វាយបង្គំពី មនុស្សដែលនៅស្រុកទីរ៉ុសនិងស្រុកស៊ីដូន។
នោះស្រាប់តែទេវតានៃព្រះអម្ចាស់ប្រហារស្តេច ឲ្យសុគតទៅដោយដង្កូវចុះ ពីព្រោះស្តេចមិនបានផ្ទេរសេចក្ដីសរសើរនោះ ថ្វាយដល់ព្រះវិញ។
១២:២៣ ការដែលទទួលការថ្វាយបង្គំរបស់គេនោះ ស្តេចហេរ៉ូឌ អ័គ្រីប៉ា “មិនបានផ្ទេរការសរសើរដល់ ព្រះ” ហើយការជំនុំជម្រះពីព្រះបានធ្លាក់មកលើទ្រង់ភ្លាមៗ។ ទេវតានៃព្រះអម្ចាស់ “បានប្រហារស្តេច” គឺសំដៅលើជំងឺដែលកើតមានឡើងភ្លាមៗ។ យោងតាមលោកយ៉ូសែបហ្វឹស ស្តេចហេរ៉ូឌបានមាន អាការៈឈឺចុកចាប់យ៉ាងខ្លាំងនៅក្នុងពោះរបស់ទ្រង់ដែលមានរយៈពេលប្រាំថ្ងៃហើយបានសុគតទៅ។ លោកលូកាបានកត់ត្រាថាទ្រង់បានត្រូវ “ដង្កូវចុះស៊ី” មានន័យថា ជំងឺនោះអាចជាព្រូនដែលនៅក្នុង ពោះរបស់ទ្រង់ដែលធ្វើឲ្យមានការឈឺចាប់ ក្អួតហើយនឹងស្លាប់។
សូមនឹកចាំថាគឺជាទេវតានៃព្រះអម្ចាស់ដែលបានរំដោះលោកពេត្រុសពីសេចក្តីស្លាប់ (ខ៦-១៧) ហើយជាទេវតានៃព្រះអម្ចាស់ដែលបានប្រហារស្តេចហេរ៉ូឌអ័គ្រីប៉ា (ខ២៣)។ ព្រះជាម្ចាស់មាន ព្រះចេស្តាដ៏ខ្ពស់បំផុតនៅក្នុងការសម្រេចគ្រប់ទាំងកិច្ចការដែលព្រះអង្គបានរៀបចំទុកជាមុនហើយនឹងទម្លាក់ដល់អស់អ្នកដែលទាស់ប្រឆាំងជាមួយនឹងផែនការណ៏របស់ព្រះអង្គ (យ៉ូប ៤២:២)។
ឯព្រះបន្ទូល ក៏ដុះដាលចំរើន កាន់តែច្រើនឡើង
១២:២៤ ជំពូកនេះបានចាប់ផ្តើមជាមួយនឹងការដែលស្តេចហេរ៉ូឌបៀតបៀនដល់ពួកជំនុំ ការស្លាប់របស់ លោកយ៉ាកុប និងការដែលពេត្រុសត្រូវជាប់គុក។ ជំពូកនេះក៏បញ្ចប់ដោយការដែលស្តេចហេរ៉ូឌសុគត លោកពេត្រុសមានសេរីភាព ហើយព្រះបន្ទូលនៃព្រះបានរីករាលដាលហើយកាន់តែខ្លាំងឡើងថែមទៀត។ ជាថ្មីម្តងទៀត លោកលូកាបានបញ្ជាក់ថាគ្មានអ្វីណាមួយដែលអាចបញ្ឈប់ការរីកចំរើននៃដំណឹងល្អ បានឡើយ។
កាលបាណាបាស នឹងសុល បានធ្វើការងាររបស់ខ្លួនរួចសព្វគ្រប់ហើយ នោះក៏ត្រឡប់ពីក្រុងយេរូសាឡិមមកវិញ នាំទាំងយ៉ូហាន-ម៉ាកុសមកជាមួយផង។
១២:២៥ លោកប៉ុលនិងបាណាបាសបាននាំយកប្រាក់ពីពួកជំនុំនៅក្រុងអាន់ទីយ៉ូកទៅកាន់ពួកជំនុំនៅក្រុង យេរូសាឡិមដើម្បីជួយគេនៅក្នុងគ្រាដែលមានគ្រោះអំណត់ (១១:៣០)។ នៅក្នុងក្រុងយេរូសាឡិម ពួកគេត្រូវបានចូលរួមដោយលោកយ៉ូហានម៉ាកុស(ជាកូនប្រុសរបស់ម៉ារាដែលផ្ទះរបស់គាត់ជាកន្លែងដែលពួកជំនុំប្រជុំគ្នា ខ១២)។ លោកយ៉ូហានម៉ាកុសគឺជាប្អូនជីដូនមួយរបស់លោកបាណាបាស (កូល៉ុស ៤:១០)។ ពួកគេបានធ្វើដំណើរជាមួយគ្នាត្រឡប់មកអាន់ទីយ៉ូកវិញជាកន្លែងដែលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនឹងប្រទាន ភារកិច្ចបន្ទាប់ទៀតដល់ពួកគេ-គឺឲ្យបាននាំយកដំណឹងល្អទៅ “ចុងបំផុតផែនដី” (១:៨)។
