ការប្រៀបប្រដូចអំពីការរៀបវិវាហមង្គល (រៀបការ)
ព្រះយេស៊ូវទើបតែមានបន្ទូលពីការប្រៀបប្រដូចពីអ្នកជួលចំការ។ ក្នុងការប្រៀប្រដូចមួយនេះបានបង្រៀនថា ដោយព្រោះតែពួកផារិស៊ីហើយនឹងពួកអាចារ្យបានបដិសេធចំពោះការប្រទានផលផ្លែនៃសេចក្តីសុចរិតដល់ ព្រះ (ជារបស់ដែលគេជំពាក់ព្រះអង្គ) ព្រះអង្គនឹងដកការទទួលខុសត្រូវចំពោះការដែលគេត្រូវដឹកនាំប្រជា រាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គហើយប្រទានឲ្យទៅអ្នកផ្សេង (ពួកសាវ័ក)។ បន្ទាប់មក ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលប្រាប់ ពួកគេពីការប្រៀបប្រដូចដែលមានសេចក្តីបង្រៀនស្រដៀងគ្នានេះ។ ការបដិសេធរបស់អ៊ីស្រាអែលចំពោះ ការត្រាស់ហៅរបស់ព្រះដែលនឹងមានលទ្ធផលក្នុងការត្រាស់ហៅមនុស្សថ្មីឲ្យបាន ចូលទៅក្នុងរាជ្យនគររបស់ ព្រះអង្គ (៨:១១)។
ព្រះយេស៊ូវទ្រង់មានបន្ទូលពាក្យប្រៀបប្រដូច១ទៀតទៅគេថា នគរស្ថានសួគ៌ប្រៀបដូចជាស្តេច១អង្គ ដែលរៀបវិវាហមង្គលឲ្យព្រះរាជបុត្រា
២២:១-២ នៅក្នុងការប្រៀបប្រដូចនេះ ស្តេចគឺជាតំណាងឲ្យព្រះវរបិតាដ៏ជាព្រះ។ ព្រះរាជបុត្រាគឺជាព្រះយេស៊ូវ ដែលតែងតែហៅថាជាកូនកំឡោះ (ម៉ាថាយ ៩:១៥, ២៥:១; យ៉ូហាន ៣:២៩; អេភេសូរ ៥:២៥-៣២; វិវរណៈ ២១:២, ២១:៩)។ ពិធីវិវាហមង្គល ជាតំណាងឲ្យរាជ្យនគរស្ថានសួគ៌។
នៅក្នុងវប្បធម៌នេះ ពិធីរៀបវិវាហមង្គលគឺជាព្រឹត្តិការណ៏ដ៏សំខាន់បំផុតនៅក្នុងជីវិតរបស់មនុស្សម្នាក់។ ពិធីរៀបវិវាហមង្គលរបស់ព្រះរាជបុត្រាគឺព្រឹត្តិការណ៏ដ៏អស្ចារ្យ ហើយសេចក្តីអញ្ជើញជាអ្វីដែលមាន កិត្តិយសខ្លាំងបំផុត។ ការរៀបវិវាហមង្គលមានរយៈពេលប្រាំពីរថ្ងៃ ដូច្នេះហើយ មានឳកាសសម្រាប់ មនុស្សចូលរួមច្រើនបំផុត។
ទ្រង់ចាត់ពួកមហាតលិកឲ្យទៅហៅពួកភ្ញៀវ ដែលទ្រង់បានអញ្ជើញមកក្នុងមង្គលការនោះ ប៉ុន្តែ អ្នកទាំងនោះមិនព្រមមកទេ
២២:៣ នៅក្នុងវប្បធម៌នេះ វាគឺជាទំនៀមទំលាប់ដែលត្រូវធ្វើការអញ្ជើញ២។ ការអញ្ជើញទី ១ ត្រូវបាន បញ្ជូនទៅមុនប៉ុន្មានខែមុនការជប់លៀង ដើម្បីឱ្យមនុស្សគ្រប់គ្នាអាចដឹងថ្ងៃខែ។ បន្ទាប់មក ក្នុងថ្ងៃនៃពិធី ជប់លៀង អ្នកបម្រើត្រូវទៅរកមនុស្សដែលបានទទួលការអញ្ជើញ ដើម្បីប្រាប់គេថាពិធីជប់ លៀងត្រៀម រួចរាល់ហើយ។ អ្នកបម្រើរបស់ស្តេចបានចេញទៅហៅពួកអ្នកដែលធ្លាប់បាននិយាយថា គេនឹងមកក្នុង ពិធីវិវាហមង្គល ប៉ុន្តែឥឡូវគេបដិសេធមិព្រមមកឡើយ!
ដូចគ្នានេះដែរ ពួកហោរានៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់បានប្រគល់សេចក្តីអញ្ជើញរបស់ព្រះឲ្យទៅអ៊ីស្រាអែល ដើម្បីចូលទៅក្នុងរាជ្យនគររបស់ព្រះអង្គដែលនឹងមកលើផែនដី។ បន្ទាប់មក លោកយ៉ូហានបាប់ទីស្ទបានធ្វើ ការប្រកាសពីរាជ្យនគរនៃព្រះបានមកដល់ហើយ (ពិធីវិវាហមង្គលបានរៀបចំស្រេចហើយ!)។ យ៉ាងណាម៉ិញ មនុស្សទាំងនោះ “មិនបានមកឡើយ”។ នៅក្នុងភាសាក្រិច ពាក្យកិរិយាស័ព្ទដែលបានប្រើនោះបង្ហាញថា ពួកគេបានបដិសេធម្តងហើយម្តងទៀតជាច្រើនដងច្រើនសារ។
ទ្រង់ក៏ចាត់ពួកមហាតលិកឯទៀតឲ្យទៅ ដោយបន្ទូលថា ចូរឯងប្រាប់ពួកភ្ញៀវថា ឥឡូវ គ្រឿងជប់លៀងបានរៀបជាស្រេចហើយ គេបានសំឡាប់គោ នឹងសត្វបំប៉នយ៉ាងធាត់ៗ ហើយក៏រៀបចំគ្រប់ទាំងអស់រួចជាស្រេច ចូរមកបរិភោគការចុះ
២២:៤ ស្តេចបានចាត់គេអោយទៅអញ្ជើញដោយសេចក្តីសប្បុរសម្តងហើយម្តងទៀត ហើយបានរៀបរាប់ពី ភាពអស្ចារ្យនៃពិធីនោះដើម្បីជំរុញចិត្តឲ្យគេបានមក។
តែអ្នកទាំងនោះធ្វេសប្រហែសវិញ ម្នាក់ក៏ទៅឯចំការខ្លួន ម្នាក់ទៀតទៅឯការជំនួញ
២២:៥ ពួកគេមិនបានយកចិត្តទុកដាក់នោះឡើយដោយព្រោះតែគេមិនបានឲ្យតម្លៃលើការអញ្ជើញរបស់ ស្តេចនោះឡើយ។ ពួកគេបានគិតថាការដែលធ្វើការនៅក្នុងចំការរបស់គេ ហើយនឹងធ្វើជំនួញនោះ មានសារៈសំខាន់ខ្លាំងជាង។ បញ្ហានោះមិនមែនជាអ្វីដែលគេកំពុងធ្វើនោះឡើយ បញ្ហាគឺជាគេកំពុងបដិសេធស្តេចទៅវិញទេ!។ នៅក្នុងវប្បធម៌នេះ ការអញ្ជើញរបស់ស្តេចគឺជាកិត្តិយសហើយជាបង្គាប់។ ដូច្នេះហើយ ការដែលបដិសេធនោះគឺជាការប្រមាថ ហើយប្រឆាំងទាស់នឹងស្តេចហើយ។
អ្នកឯទៀតក៏ចាប់ពួកមហាតលិកត្មះតិះដៀល ហើយសំឡាប់ចោលទៅ
២២:៦ ពួកគេបានប្រព្រឹត្តដាក់អ្នកនាំសាររបស់ស្តេចដោយសេចក្តីអាម៉ាស់ហើយបានសម្លាប់គេចោល ទៀត។ អំពើហិង្សានៅក្នុងខនេះគឺជាការភ្ញាក់ផ្អើលខ្លាំងណាស់។ ហេតុអ្វីបានជាអ្នកណាម្នាក់សម្លាប់ មនុស្សម្នាក់ដែលគ្រាន់តែអញ្ជើញគេអោយចូលរួមពិធីវិវាហមង្គល? ហើយដូចជាអ្វី ដែលយើងបានឃើញ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ដែលមានហោរារបស់ព្រះជាច្រើននាក់ត្រូវបានគេធ្វើបាបហើយនិងសម្លាប់ដោយព្រោះតែហៅអ៊ីស្រាអែលឲ្យវិលត្រឡប់មករកព្រះវិញ។ សោកស្តាយណាស់ ការពិតដែលដូចគ្នានៅក្នុង ពេលបច្ចុប្បន្ន គ្រាដែលមានគ្រីស្ទានត្រូវបានសម្លាប់ដោយព្រោះតែប្រកាសដំណឹងល្អនោះ ដែលជា ការអញ្ជើញរបស់ព្រះឲ្យមនុស្សបានចូលទៅក្នុងពិធីវិវាហមង្គលរបស់ព្រះរាជបុត្រាព្រះអង្គ (វិវរណៈ ១៩:៦-៩)។
កាលស្តេចបានឮ នោះទ្រង់មានព្រះទ័យក្រេវក្រោធ ក៏ចាត់ទ័ពឲ្យទៅបំផ្លាញពួកមនុស្សដែលសំឡាប់គេនោះ ព្រមទាំងដុតទីក្រុងរបស់គេចោលអស់
២២:៧ នេះជាសេចក្តីទំនាយអំពីអ្វីដែលនឹងកើតមានឡើងចំពោះក្រុងយេរូសាឡិម ជាក្រុងដែល បានបដិសេធព្រះរាជបុត្រានៃព្រះហើយនឹងអ្នកនាំសាររបស់ព្រះអង្គ។ នៅក្នុងឆ្នាំ៧០ គស ទាហានរ៉ូម៉ាំង បានវាយលុកក្រុងយេរូសាឡិម បានសម្លាប់មនុស្សមួយលាននាក់ ហើយបានដុត បំផ្លាញទីក្រុង។
រួចទ្រង់មានបន្ទូលទៅពួកមហាតលិកថា ការបានរៀបចំជាស្រេច តែពួកភ្ញៀវមិនគួរនឹងមកបរិភោគទេ
២២:៨ អស់អ្នកដែលត្រូវបានអញ្ជើញបានបង្ហាញថាពួកគេ “មិនសក្តិសម” ដោយ ការពិតដែលគេមិនបានឲ្យតម្លៃចំពោះការអញ្ជើញរបស់ស្តេចហើយនឹងបានបដិសេធអ្នកនាំសាររបស់ព្រះអង្គ (១០:១១-១៣)។
ដូច្នេះ ចូរទៅឯផ្លូវប្រសព្វ អញ្ជើញអស់អ្នកណាដែលប្រទះឃើញ ឲ្យគេមកបរិភោគវិញ
២២:៩ ស្តេចបានសំរេចព្រះទ័យថាពិធីវិវាហមង្គលរបស់ព្រះរាជបុត្រាព្រះអង្គត្រូវតែមានមនុស្សជាច្រើន ដូច្នេះហើយព្រះអង្គបានចាត់អ្នកបំរើព្រះអង្គឲ្យចេញទៅហៅមនុស្សគ្រប់គ្នាដែលពួកគេបានជួប។ ព្រះបានហៅអ៊ីស្រាអែលឲ្យបានប្រារព្ធពីការមកដល់នៃរាជ្យនគរស្ថានសួគ៌លើផែនដី (ដែលបានចាប់ផ្តើម ជាមួយនឹងការយាងមកដល់របស់ព្រះរាជបុត្រាព្រះអង្គ ព្រះមែស្ស៊ី ជាព្រះយេស៊ូវ)។ ព្រះអង្គបានចាត់ឲ្យគេទៅអញ្ជើញពេញអ៊ីស្រាអែល ប៉ុន្តែពួកគេបានបដិសេធអ្នកនាំសារបស់ព្រះអង្គ ហើយមិនព្រមមកចូលរួម។ ហេតុនេះហើយ ព្រះនឹងអញ្ជើញមនុស្សដែលនៅខាងក្រៅអ៊ីស្រាអែល ដើម្បីឲ្យពិធីរៀបវិវាហមង្គលរបស់ព្រះរាជបុត្រាព្រះអង្គអាចមានភ្ញៀវជាច្រើន។
មហាតលិកទាំងនោះក៏ចេញទៅតាមផ្លូវ ប្រមូលអស់អ្នកណាដែលប្រទះឃើញ ទាំងអាក្រក់ ទាំងល្អមក នោះរោងការមានភ្ញៀវពេញព្រៀប
២២:១០ ការពិតដែលថាពួកគេត្រូវបានប្រមូលមកពីកន្លែងផ្សេងៗនោះ (“ចេញទៅតាមផ្លូវ”) ជាជាង “ក្រុង” (ខ៧) បង្ហាញថាពួកគេគឺជាសាសន៍ដទៃ។ ការអញ្ជើញគឺមិនមែនមានសម្រាប់តែអ៊ីស្រាអែល តែប៉ុណ្ណោះនោះឡើយ;មនុស្សពីគ្រប់ជាតិសាសន៍ទាំងអស់ត្រូវបានអញ្ជើញ! ពេលនេះ មនុស្សដូចជា អ្នកហើយនឹងខ្ញុំ (“អ្នកណាដែលប្រទះឃើញ”) បានទទួលការអញ្ជើញ។ តើយើងនឹងព្រមទទួលដែរឬទេ?
អ្នកបម្រើស្វែងរក និងប្រមូលផ្ដុំមនុស្ស ទាំងអាក្រក់ ទាំងល្អ ឱ្យមកចូលរួមពិធីជប់លៀង។ ការនេះ ប្រាប់យើងថា ព្រះជាម្ចាស់ទទួលមនុស្សមានបាប។ គ្មាននរណាម្នាក់ទទួលបានសិទ្ធិចូលទៅក្នុង ពិធីជប់លៀងទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះជាម្ចាស់បានប្រទាន ការអញ្ជើញដោយព្រះគុណ មកកាន់មនុស្សដែលមិនសាកសមនឹងទទួល រួចទ្រង់បញ្ជូនអ្នកបម្រើព្រះអង្គ ឱ្យមកនាំពួកគេមកកាន់ ពិធីជប់លៀងទៀត។
ស្តេចក៏យាងចូលទៅទតមើលពួកភ្ញៀវ ទ្រង់ឃើញមានមនុស្សម្នាក់នៅទីនោះ ដែលមិនបានពាក់អាវផាយ
២២:១១ “អាវផាយ” គឺជាសំលៀកបំពាក់ដែលសស្អាតដែលជាទូទៅភ្ញៀវតែងតែស្លៀកពាក់ ដើម្បីចូលរួមពិធីរៀបការ។ ការដែលចូលមកក្នុងពិធីមង្គលការដោយសំលៀកបំពាក់មិនសមរម្យគឺជា ការប្រមាថដល់ស្តេច។ មេរៀនដែលមាននោះគឺថា ទោះបីជាការចូលទៅក្នុងរាជ្យនគរនៃព្រះ គឺដោយការអញ្ជើញដោយឥតបង់ថ្លៃក៏ដោយ ការនេះមិនមែនមានន័យថា គ្មានការស្តង់ដារណាមួយ នោះឡើយ។ ការដែលឆ្លើយតបចំពោះការអញ្ជើញ របស់ព្រះឲ្យបានត្រឹមត្រូវដើម្បីអាចចូលទៅក្នុង រាជ្យនគររបស់ព្រះអង្គនោះ គឺយើងត្រូវតែធ្វើការប្រែចិត្តឲ្យបានត្រឹមត្រូវ និងសេចក្តីជំនឿនៅក្នុង ព្រះយេស៊ូវ។
ក៏មានបន្ទូលទៅអ្នកនោះថា សំឡាញ់អើយ ដូចម្តេចបានជាអ្នកចូលមកក្នុងទីនេះ ឥតពាក់អាវផាយដូច្នេះ អ្នកនោះរកឆ្លើយអ្វីមិនបានឡើយ
២២:១២ មនុស្សម្នាក់នោះគ្មានរកឆ្លើយអ្វីមិនបានឡើយ។ គាត់បានដឹងពីអ្វីដែលគាត់បានធ្វើខុស ហើយគ្មានការដោះសារនោះឡើយ។ ពាក្យ “សំឡាញ់អើយ” បង្ហាញថា ស្តេចមិនសព្វព្រះទ័យ ក្នុងការដាក់ទោសគាត់នោះឡើយ យ៉ាងណាម៉ិញ មនុស្សម្នាក់នោះនឹងត្រូវប្រឈមមុខជាមួយនឹង លទ្ធផលនៃការប្រព្រឹត្តខុសរបស់គាត់។
ទើបទ្រង់បង្គាប់ទៅពួកមហាតលិកថា ចូរចងជើងចងដៃវាបោះចោលទៅឯទីងងឹតខាងក្រៅទៅ នៅទីនោះនឹងយំ ហើយសង្កៀតធ្មេញ
២២:១៣ ការដាក់ទោសដ៏ធ្ងន់ធ្ងរត្រូវជាមួយនឹងការប្រព្រឹត្តខុសដ៏ធ្ងន់ធ្ងរចំពោះការប្រមាថដល់ស្តេ ចនិងព្រះរាជបុត្រាព្រះអង្គនៅក្នុងថ្ងៃដ៏សំខាន់របស់ព្រះអង្គ។
ការបដិសេធរបស់មនុស្សនេះបង្ហាញពីការដែលព្រះនឹងប្រព្រឹត្តចំពោះអស់អ្នកដែលព្យាយាមចូលមកក្នុងពិធីជប់លៀងរបស់ព្រះមែស្ស៊ី ប៉ុន្តែបានបដិសេធមិនព្រមស្លៀកពាក់ជាមួយនឹងសេចក្តីសុចរិត ដែលព្រះអង្គបានប្រទានឲ្យ (អេសាយ ៦១:១០ ៦៤:៦; សាការី ៣:៣-៥; រ៉ូម ១០:៣; ភីលីព ៣:៨-៩; វិវរណៈ ៣:១៨; ១៩:៧-៨)។ ដំណឹងល្អគឺជាសេចក្តីអញ្ជើញឲ្យបានចូលទៅក្នុងរាជ្យនគរនៃព្រះ ដោយការផ្លាស់ប្រែចិត្តនិងសេចក្តីជំនឿនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។ អស់អ្នកណាដែលព្យាយាមចូលទៅខាងក្នុង ដោយគ្មានសេចក្តីនេះ នឹងត្រូវបោះចេញទៅក្រៅ។ “ទីងងឹតខាងក្រៅ” ហើយនឹង “យំ ហើយសង្កៀតធ្មេញ” រៀបរាប់ពីស្ថាននរក (៨:១២; ១៣:៤២, ១៣:៥០, ២២:១៣, ២៤:៥១, ២៥:៣០)។
ដ្បិតបានហៅមនុស្សជាច្រើន តែរើសបានតិចទេ។
២២:១៤ មានសេចក្តីពិតពីរយ៉ាងដែលត្រូវស្វែងយល់នៅក្នុងការប្រៀបប្រដូចនេះ។
ដ្បិតបានហៅមនុស្សជាច្រើន។ នៅក្នុងការប្រៀបប្រដូចនេះ មានមនុស្សជាច្រើនដែលត្រូវបានហៅអោយ ចូលមកក្នុងពិធីជប់លៀងរបស់ស្តេច។ ស្តេចបានចាត់អ្នកបម្រើឲ្យទៅ “អញ្ជើញអស់អ្នកណា ដែលប្រទះឃើញ” (ខ៩)។ ដូចគ្នានេះដែរ ព្រះបានហៅមនុស្សជាច្រើន ឲ្យបានចូលទៅក្នុងរាជ្យនគររបស់ព្រះអង្គ ដោយការចាត់អ្នកបម្រើព្រះអង្គឲ្យទៅអញ្ជើញមនុស្សឲ្យមក។ អ្នកបម្រើព្រះអង្គត្រូវអញ្ជើញគ្រប់គ្នាដែលគេអាចរកឃើញដោយព្រោះតែរាជ្យនគរនៃព្រះគឺសម្រាប់មនុស្សដេលមកពីគ្រប់ទាំងសាសន៍ គ្រប់ទាំងពូជមនុស្ស គ្រប់ទាំងគ្រួសារ ហើយគ្រប់ទាំងភាសា។ ការអញ្ជើញ ឲ្យបានចូលទៅក្នុងរាជ្យនគរនៃព្រះគឺតាមរយៈដំណឹងល្អ ដែលហៅមនុស្សឲ្យធ្វើការប្រែចិត្ត ហើយជឿ (ម៉ាកុស ១:១៥; យ៉ូហាន ៣:១៦)។ ការត្រាស់ហៅនេះគឺសម្រាប់គ្រប់ទាំងអស់ (១ ធីម៉ូថេ ២:៣-៤; ២ ពេត្រុស ៣:៩) ហើយមនុស្សជាច្រើនបានឮពីការត្រាស់ហៅនោះ។ យ៉ាងណាម៉ិញ មនុស្សភាគច្រើន នៅក្នុងចំណោមនោះបានជ្រើសរើសមិនមកឡើយដោយព្រោះតែគេមិនបានឲ្យតម្លៃលើការអញ្ជើញ។
តែរើសបានតិចទេ។ អស់អ្នកដែលបានចូលមកក្នុងពិធីជប់លៀងគឺជា “ពួកអ្នកដែលត្រូវបានជ្រើសរើស”។ ការនេះបង្ហាញថាស្តេចបានធ្វើការសម្រេចព្រះទ័យចំពោះអ្នកដែលចូលរួមក្នុងពិធីនោះរួចហើយ។ ដូចគ្នា នេះដែរ ព្រះទ្រង់ធ្វើការសម្រេចព្រះទ័យចំពោះអ្នកណាដែលនឹងត្រូវចូលទៅក្នុងរាជ្យនគររបស់ព្រះអង្គ (២៤:២២-២៤ ២៤:៣១)។ ការដែលចូលទៅក្នុងរាជ្យនគរស្ថានសួគ៌ គឺដោយព្រះគុណដ៏វិសេស បំផុតរបស់ព្រះ មិនមែនដោយការប្រព្រឹត្តឬការសម្រេចចិត្តរបស់មនុស្សនោះឡើយ។ មនុស្សម្នាក់ៗ ដែលចូលមកក្នុងពិធីដោយត្រូវបែប បានធ្វើបែបនេះដោយព្រោះតែគាត់ត្រូវបានជ្រើសរើស ហើយនឹងបាន ត្រាស់ហៅដោយសារព្រះ។ នោះគឺជាព្រះគុណនៃព្រះដែលអនុញ្ញាតឲ្យមនុស្សបានចូលមកឯទ្រង់ ហើយបានទទួលព្រះពរព្រះអង្គ។ គ្រប់គ្នាដែលព្រះអង្គបានជ្រើសរើសហើយនោះនឹងមកតាមផ្លូវ ដែលត្រឹមត្រូវ (ដោយការ ប្រែចិត្តពីអំពើបាប និងសេចក្តីជំនឿក្នុងព្រះគ្រីស្ទ) ហើយនឹងរីករាយជាមួយនឹង ពិធីរៀបវិវាហមង្គល របស់ព្រះរាជបុត្រាព្រះអង្គ។
សង្ខេបឲ្យខ្លី ការអញ្ជើញឲ្យចូលក្នុងរាជ្យនគរស្ថានសួគ៌បានទៅដល់មនុស្សនៅពាសពេញពិភពលោក។ មនុស្សមួយចំនួននឹងឆ្លើយតប អ្នកខ្លះនឹងមិនឆ្លើយតបឡើយ។ ក្នុងចំណោមអស់អ្នកដែលឆ្លើយតប អ្នកខ្លះនឹងបានធ្វើដោយសមរម្យ ហើយអ្នកខ្លះទៀតមិនបានសមរម្យនោះឡើយ។ អស់អ្នកដែលឆ្លើយតប ដោយសមរម្យបានចូលទៅក្នុងពិធីជប់លៀង ហើយបានស្វែងយល់ពីហេតុផលដែលពួកគេនៅទីនោះ ដោយព្រោះតែព្រះអង្គបានត្រាស់ហៅ ជ្រើសរើស ហើយបានរៀបចំកន្លែងមួយសម្រាប់ពួកគេ។
កាលពួកផារិស៊ីបានចេញទៅ នោះគេពិគ្រោះគ្នាពីដំណើរយ៉ាងណានឹងចាប់ទ្រង់ ដោយនូវព្រះបន្ទូល រួចក៏ចាត់ពួកសិស្សរបស់គេឲ្យទៅឯទ្រង់ជាមួយនឹងពួកហេរ៉ូឌ ដោយពាក្យថា លោកគ្រូ យើងខ្ញុំដឹងថា លោកពិតត្រង់ ហើយថា លោកបង្រៀនពីផ្លូវព្រះដោយសេចក្ដីពិត ឥតមានអំពល់ដល់អ្នកណាឡើយ ព្រោះលោកមិនយល់មុខមនុស្សណាទេ ដូច្នេះ សូមប្រាប់យើងខ្ញុំដែលលោកគិតដូចម្តេច តើមានច្បាប់នឹងបង់ពន្ធថ្វាយសេសារឬទេ
២២:១៥-១៧ ពួកផារិស៊ី ហើយនឹងពួកហេរ៉ូឌ បានរួមគំនិតគ្នានៅក្នុងការរករឿងធ្វើឲ្យព្រះយេស៊ូវវិនាស (ម៉ាកុស ៣:៦)។ ពួកគេបានសួរព្រះយេស៊ូវអំពីការបង់ពន្ធដែលសេសារបានកំណត់អោយមនុស្សពេញវ័យ ទាំងអស់ដែលរស់នៅ ក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់រ៉ូម៉ាំងត្រូវបង់។ វាពិតជាសំខាន់ខ្លាំងណាស់ ដែលពួកគេសួរអំពីប្រភេទពន្ធនេះ។ មានការប្រមូលពន្ធជាច្រើនប្រភេទ ប៉ុន្តែពន្ធមួយប្រភេទនេះជា ពន្ធដែលសាសន៍យូដាស្អប់បំផុតដោយព្រោះតែ ជាការបញ្ជាក់ថាពួកគេជាកម្មសិទ្ធរបស់សេសារ ប៉ុន្តែពួកគេរាប់ថាខ្លួនគេជាកម្មសិទ្ធរបស់ព្រះ។ នៅពេលដែល ពន្ធនេះត្រូវបានកំណត់នៅក្នុងឆ្នាំទី ៦ គ.ស‚ ពួកសាសន៍យូដាបានខឹងសម្បារនិងបានធ្វើការបះបោរ (កិច្ចការ ៥:៣៧)។ សំនួរដែលបានសួរព្រះយេស៊ូវនោះគឺ តើជាការត្រឹមត្រូវដែរទេសម្រាប់សាសន៍យូដាបង់ពន្ធថ្វាយសេសារ។
តែព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់ជ្រាបឧបាយកលរបស់គេ ក៏មានបន្ទូលតបថា មនុស្សកំពុតអើយ ហេតុអ្វីបានជាអ្នករាល់គ្នាល្បងខ្ញុំដូច្នេះ
២២:១៨ ព្រះយេស៊ូវបានស្គាល់ពីពុតមាយារបស់ពួកគេ។ ពួកគេធ្វើពុតដូចជាចាប់អារម្មណ៏ ចំពោះការបង់ពន្ធ ប៉ុន្តែវាគ្រាន់តែជាល្បិចតែប៉ុណ្ណោះ។ ប្រសិនបើព្រះយេស៊ូវឆ្លើយថា សាសន៍យូដា ត្រូវបង់ពន្ធនោះ ពួកផារិស៊ីនិង ពួកដំណាក់ហេរ៉ូឌអាចនឹងនិយាយថា ព្រះយេស៊ូវជា មនុស្សក្បត់សាសន៍អ៊ីស្រាអែល។ ការនេះនឹងធ្វើអោយ ព្រះអង្គនឹងបាត់ប្រជាប្រិយភាព ហើយងាយស្រួលសម្រាប់ពួកគេចាប់ខ្លួនព្រះអង្គ។ ប្រសិនបើព្រះយេស៊ូវឆ្លើយថា ពួកគេមិនត្រូវបង់ពន្ធ ទៅឲ្យសេសារនោះ ពួកគេនឹងប្រាប់ដល់ពួករ៉ូម៉ាំង ហើយព្រះយេស៊ូវនឹង ត្រូវចាប់ខ្លួនពីទោស ក្បត់ (លូកា ២០:២០)។ ពួកគេបានគិតថាព្រះយេស៊ូវធ្លាក់ក្នុងអន្ទាក់របស់ពួកគេហើយ មិនថាព្រះអង្គផ្តល់ចម្លើយ ណាមួយនោះឡើយ។
ចូរបង្ហាញប្រាក់ដែលបង់ពន្ធមកឲ្យខ្ញុំមើលចុះ គេក៏យកប្រាក់កាក់ធំមកថ្វាយទ្រង់ទត រួចទ្រង់មានបន្ទូលសួរថា រូបនេះ នឹងឈ្មោះនេះ តើជារបស់អ្នកណា គេទូលឆ្លើយថា របស់សេសារ នោះទ្រង់មានបន្ទូលឆ្លើយថា ដូច្នេះ ចូរថ្វាយរបស់សេសារ ទៅសេសារទៅ ឯរបស់ព្រះ ចូរថ្វាយទៅព្រះវិញ
២២:១៩-២០ ប្រាក់កាក់នោះមានតម្លៃមួយឌីណារ៉ីប្រាក់។ មានរូបកេសាររបស់អធិរាជដែលនៅម្ខាង និងមានពាក្យថា “ធីបើរៀស សេសារ អ័ហ្គាស្តាស់ បុត្រានៃអ័ហ្គាស្តាស់ខ្ពស់បំផុត”។ ពាក្យនេះជាការប្រមាថដល់សាសន៍យូដា ដោយព្រោះតែព្រោះតែអធិរាជរ៉ូម៉ាំងប្រកាសថាខ្លួនជាព្រះ។ ធីបើរៀស សេសារគឺជាអ្នកគ្រប់គ្រងលើរ៉ូមនៅក្នុងពេលនេះ។ ដោយព្រោះតែកាក់នោះមានរូបរបស់សេសារ នៅលើនោះ ច្បាស់ណាស់ថាសេសារមានសិទ្ធិអំណាចនោះលើកាក់នោះ។
២២:២១ ពួកផារិស៊ីបានសួរថាតើពួកគេត្រូវ បង់ ពន្ធទៅអោយសេសារដែរទេ។ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលទៅ គេថាចូលប្រគល់ អ្វីដែលជារបស់សេសារអោយទៅសេសារវិញ! ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថាកាក់នោះជារបស់ សេសារដោយព្រោះតែមានរូបលោកនៅលើនោះ ដូច្នេះហើយវាគឺការត្រឹមត្រូវនៅក្នុងការប្រគល់ទៅឲ្យវិញ។ បន្ទាប់មកព្រះយេស៊ូវបង្រៀនពីសេចក្តីពិ តដ៏វិសេសជាងនេះ។ កាក់នោះមានរូបរបស់សេសារ ដូច្នេះហើយវាជា របស់សេសារ។ ប៉ុន្តែអ្វីដែលជាសំនួរសំខាន់ជាងនេះនោះគឺ តើមានរូបអ្នកណាលើយើងទាំងអស់គ្នា? យើងទាំងអស់គ្នាមានរូបអង្គនៃព្រះលើខ្លួនយើង ដូច្នេះហើយយើងជារបស់ផងព្រះ (លោកុប្បត្តិ ១:២៦-២៧)។ ដូច្នេះហើយវាជារឿងត្រឹមត្រូវដែលយើងប្រគល់រូបកាយយើងទៅព្រះ។
កាលបានឮដូច្នោះ នោះគេមានសេចក្ដីអស្ចារ្យ រួចក៏ដើរចេញពីទ្រង់បាត់ទៅ។
២២:២២ ជាថ្មីម្តងទៀត ប្រាជ្ញារបស់ព្រះយេស៊ូវបានធ្វើឲ្យមនុស្សមានសេចក្តីអស្ចារ្យយ៉ាងខ្លាំង សូម្បីតែសត្រូវរបស់ព្រះអង្គ។
នៅថ្ងៃនោះឯង ពួកសាឌូស៊ី ដែលគេថា គ្មានសេចក្ដីរស់ឡើងវិញទេ គេក៏មកឯទ្រង់ ទូលសាកសួរថា
២២:២៣ ពួកសាឌូស៊ីគឺជាក្រុមដែលមានអំណាចនិងទ្រព្យសម្បត្តិច្រើនជាងគេនៅក្នុងសង្គមរបស់ សាសន៍យូដា។ ពួកសង្ឃភាគច្រើនគឺជាគណៈសាឌូស៊ី រួមទាំងពួកសង្រ្គាជនៅក្នុងពេលនេះផងដែរ។ ពួកគេគិតថាមានតែបទគម្ពីរ ទាំងប្រាំដំបូងនៃព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់តែប៉ុណ្ណោះ (ដែលជាការកត់ត្រា របស់លោកម៉ូសេ) មានសិទ្ធិអំណាច ហើយពួកគេមិនយល់ស្របជាមួយនឹងទំនៀម ទម្លាប់របស់ពួកអាចារ្យនោះឡើយ។ ពួកគេក៏មិនជឿថាមានជីវិតរស់ឡើង វិញបន្ទាប់ពីស្លាប់ដែរ។
លោកគ្រូ លោកម៉ូសេបានផ្តាំថា «បើអ្នកណាស្លាប់ទៅឥតមានកូន នោះប្អូនត្រូវយកប្រពន្ធរបស់បង ដើម្បីនឹងបង្កើតពូជឲ្យបងខ្លួន» រីឯនៅក្នុងពួកយើងខ្ញុំ មានបងប្អូន៧នាក់ បងច្បងបានយកប្រពន្ធ ហើយស្លាប់ទៅគ្មានកូនសោះ បានទុកប្រពន្ធឲ្យប្អូន ប្អូនបន្ទាប់ក៏ធ្វើដូចគ្នា រួចប្អូនទី៣ ដរាបដល់ប្អូនពៅបំផុត ក្រោយបង្អស់មក ស្ត្រីនោះក៏ស្លាប់ទៅដែរ ដូច្នេះ ដល់គ្រារស់ឡើងវិញ តើនាងនោះនឹងត្រូវធ្វើជាប្រពន្ធរបស់អ្នកណា ក្នុងបណ្តាបងប្អូនទាំង៧នាក់នោះ ដ្បិតសុទ្ធតែបានយកនាងធ្វើជាប្រពន្ធគ្រប់ៗគ្នា
២២:២៤ លោកម៉ូសេបានផ្តល់ច្បាប់នេះនៅក្នុង ចោទិយកថា ២៥:៥-១០។ ប្រសិនបើបុរសម្នាក់ដែលបាន រៀបការហើយស្លាប់ទៅដោយគ្មានកូនប្រុសទទួលមរតក ប្អូនប្រុសគាត់ត្រូវតែរៀបការជាមួយនឹងស្រ្តីមេម៉ាយ របស់បុរសនោះហើយត្រូវមានកូនជាមួយនឹងស្រ្តីនោះ។ បន្ទាប់ម កកូននោះនឹងទទួលមរតកពីបុរសដែល ស្លាប់នោះ។ នោះជារបៀបដែលរក្សាឈ្មោះរបស់មនុស្សនោះអោយនៅគង់វង្ស និងដីរបស់គាត់នៅក្នុងអំបូរ។
២២:២៥-២៨ គោលបំណងនៃរឿងដែលពួកសាឌូស៊ីលើកឡើងដើម្បីធ្វើឱ្យជីវិតដែលរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ ហាក់ដូចជាគួរឱ្យអស់សំណើច។
នោះព្រះយេស៊ូវទ្រង់មានបន្ទូលទៅគេថា អ្នករាល់គ្នាភាន់ច្រឡំទេ ពីព្រោះមិនយល់គម្ពីរ ឬព្រះចេស្តានៃព្រះសោះ
២២:២៩ ព្រះយេស៊ូវបន្ទោសដល់ពួកសាឌូស៊ីចំពោះការដែលមិនស្គាល់បទគម្ពីរឬព្រះចេស្តានៃព្រះ។ ប្រសិនបើគេបានស្គាល់ព្រះចេស្តានៃព្រះជាម្ចាស់នោះ ពួកគេអាចនឹងបានដឹថា ព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់អាចនឹង ប្រោសមនុស្សស្លាប់ ឲ្យរស់ឡើងវិញ ហើយប្រសិនបើគេបានស្គាល់បទគម្ពីរនោះ ពួកគេនឹងបានដឹងថា ព្រះទ្រង់នឹងប្រោសមនុស្សស្លាប់ ឲ្យរស់ឡើងវិញ (អេសាយ ២៦:៩; ដានីយ៉ែល ១២:២; យ៉ូប ១៩:២៥-២៧)។
ដ្បិតដល់គ្រារស់ឡើងវិញ នោះគេមិនយកគ្នាជាប្ដីប្រពន្ធទៀតទេ គឺបានដូចជាទេវតានៃព្រះ ដែលនៅស្ថានសួគ៌វិញ
២២:៣០ ជីវិតអស់កល្បគឺច្រើនជាងការបន្តនៃប្រភេទនៃជីវិតដែលយើងមាននៅលើផែនដី។ វាជាជីវិតដែល ខុសគ្នាជាមួយនឹងជីវិតដែលយើងទាំងអស់គ្នាមានក្នុងពេលនេះ(លូកា ២០:៣៤-៣៦; ១កូរិនថូស ១៥:៣៥-៤៤; ភីលីព ៣:២០-២១)។ អ្វីមួយដែលខុសគ្នានោះគឺថាគ្មានទំនាក់ទំនង អាពាហ៏ពិពាហ៏នៅក្នុងស្ថានសួគ៌ឡើយ។ គោលដៅចម្បងនៃការរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍គឺដើម្បីបង្កើតកូន ដើម្បីបន្ត ពូជពង្សរបស់មនុស្សជាតិ។ ប៉ុន្តែនៅក្នុង ស្ថានសួគ៌ យើងទាំងអស់គ្នានឹងបានដូចជាពួកទេវតា ដែលមិនចេះស្លាប់។ ពេលដែលព្រះយេស៊ូវរាប់ ពួកទេវតាទៅក្នុងចម្លើយរបស់ព្រះអង្គនោះ ព្រះអង្គបង្ហាញដល់ពួកសាឌូស៊ីពី សេចក្តីពិតមួយទៀត។ ពួកគេមិនជឿលើទេវតានោះឡើយ។
តែត្រង់ឯសេចក្ដីរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ តើអ្នករាល់គ្នាមិនបានមើលសេចក្ដី ដែលព្រះទ្រង់បានមានបន្ទូលនឹងអ្នករាល់គ្នាទេឬអី គឺថា «អញជាព្រះនៃអ័ប្រាហាំ ជាព្រះនៃអ៊ីសាក ហើយជាព្រះនៃយ៉ាកុប» ព្រះអង្គទ្រង់មិនមែនជាព្រះនៃមនុស្សស្លាប់ទេ គឺជាព្រះនៃមនុស្សរស់វិញ។
២២:៣១-៣២ ព្រះយេស៊ូវបានដកស្រង់ចេញពីនិក្ខមនំ ដែលជាបទគម្ពីរមួយ ដែលពួកសាឌូស៊ីដឹងថាមានសិទ្ធិអំណាចនោះ។ ព្រះយេស៊ូវបង្ហាញថា បទគម្ពីរនិក្ខមនំបង្រៀនថា មានជីវិតបន្ទាប់ពីស្លាប់ទៅ។ នៅពេលដែលព្រះមាន បន្ទូលនឹងលោកម៉ូសេពីគុម្ពបន្លាមក ព្រះអង្គមានបន្ទូលថា “អញជាព្រះនៃអ័ប្រាហាំ ជាព្រះនៃអ៊ីសាក ហើយជាព្រះនៃយ៉ាកុប” (និក្ខមនំ ៣:១-៦)។ ព្រះអង្គមិនបានមានបន្ទូលថា អញធ្លាប់ជា ព្រះនៃអ័ប្រាហាំ ព្រះនៃអ៊ីសាក់និងយ៉ាកុបនោះឡើយ។ ទោះបីជាពួកគាត់បានស្លាប់យូរណាស់ទៅហើយក៏ដោយ លោកអ័ប្រាហាំ អ៊ីសាក់និងយ៉ាកុប (ដូចជាពួកអ្នកជឿព្រះដែលបានស្លាប់ទៅហើយ) បន្តរស់នៅក្នុង ព្រះវត្តមាននៃព្រះ ក្នុងពេលនេះ ហើយនឹងត្រូវបានប្រោសអោយរស់ឡើងវិញជាមួយនឹងរូបកាយ ថ្មីពេលដែលព្រះយេស៊ូវ យាងមកជាលើកទីពីរ។
ព្រះទ្រង់ជាព្រះរបស់អស់ពួកអ្នកដែលទទួលបានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច។ ជីវិតអស់កល្បជានិច្ចគឺជា ទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងព្រះដែលគ្មានអ្វីអាចនឹងបញ្ចប់បានឡើយ។ ព្រះយេស៊ូវសន្យាជាមួយសិស្សព្រះអង្គ “ដោយព្រោះខ្ញុំរស់ នោះអ្នករាល់គ្នានឹងរស់ដែរ” (យ៉ូហាន ១៤:១៩) ហើយថាប្រសិនបើយើងជឿលើព្រះអង្គ យើងនឹងរស់នៅបន្ទាប់ពីយើងស្លាប់ទៅ (យ៉ូហាន ១១:២៥-២៦)។ សេចក្តីសង្ឃឹមរបស់យើងសម្រាប់ជីវិតអស់កល្បជានិច្ចមិនមែនជាលក្ខណៈរបស់មនុស្សនោះឡើយ ប៉ុន្តែ មានតែក្នុងសេចក្តីសន្យានៃព្រះតែប៉ុណ្ណោះ។ សេចក្ដីស្មោះត្រង់របស់ព្រះចំពោះប្រជារាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គ នៅតែបន្តសូម្បីតែពេលពួកគេស្លាប់ហើយក៏ដោយ។
ឯបណ្តាមនុស្សគេក៏នឹកប្លែកក្នុងចិត្ត ដោយឮសេចក្ដីដែលទ្រង់បង្រៀននោះ
២២:៣៣ ជាថ្មីម្តងទៀត ប្រាជ្ញារបស់ព្រះយេស៊ូវបានធ្វើឲ្យមនុស្សមានសេចក្តីអស្ចារ្យយ៉ាងខ្លាំង (៧:២៨, ១៣:៥៤, ១៩:២៥, ២២:២២)។
តែកាលពួកផារិស៊ីបានឮថា ទ្រង់ធ្វើឲ្យពួកសាឌូស៊ីបាត់មាត់ដូច្នោះ នោះគេក៏មូលគ្នា ហើយពួកគេម្នាក់ ដែលជាអ្នកប្រាជ្ញខាងច្បាប់ក៏ល្បងសួរទ្រង់ថា 36លោកគ្រូ ក្នុងបណ្តាក្រិត្យវិន័យ តើបញ្ញត្តណាដែលយ៉ាងសំខាន់បំផុត
២២:៣៤-៣៦ ពួកផារិស៊ីបានឮថា ទ្រង់ធ្វើឲ្យពួកសាឌូស៊ីបាត់មាត់ ដូច្នេះគេបានសួរមួយសំនួរទៀត ដែលពួកអាចារ្យតែងតែជជែកគ្នា។ មានបទបញ្ញត្តិចំនួន ៦១៣ នៅក្នុងក្រឹត្យវិន័យសញ្ញាចាស់ បញ្ញត្តិចំនួន ៣៦៥ អំពីអ្វីដែលមនុស្សមិនត្រូវធ្វើនិង ចំនួន ២៤៨ បង្គាប់ពីអ្វីដែលមនុស្សត្រូវធ្វើ។ ដូច្នេះ សំនួររបស់គេនោះសួរថា "តើបញ្ញត្តិណាដែលយ៉ាងសំខាន់បំផុត?"។
នោះព្រះយេស៊ូវឆ្លើយថា «ត្រូវឲ្យស្រឡាញ់ព្រះអម្ចាស់ ជាព្រះនៃឯងឲ្យអស់អំពីចិត្ត អស់អំពីព្រលឹង ហើយអស់អំពីគំនិតឯង» នេះជាបញ្ញត្តយ៉ាងសំខាន់ទី១ ហើយបញ្ញត្តទី២ក៏បែបដូចគ្នា គឺថា «ត្រូវឲ្យស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងដូចខ្លួនឯង»
២២:៣៧-៣៨ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថាបញ្ញត្តដែលយ៉ាងសំខាន់បំផុតនោះគឺ ចោទិយកថា ៦:៤-៥ ដែលត្រូវបាន ហៅថា שָׁמַע (ជាពាក្យនៅក្នុងភាសាហេប្រឺសម្រាប់ “ចូរស្តាប់” ដែលជាពាក្យទីមួយនៅក្នុងខ)។ ការស្រឡាញ់ព្រះឲ្យអស់ពីចិត្ត អស់ព្រលឹង អស់ពីគំនិតនិងអស់ពីកម្លាំងយើង ដែលបង្ហាញពីការប្តេជ្ញារបស់យើងទាំងស្រុងចំពោះព្រះអង្គ។ យើងត្រូវស្រឡាញ់ព្រះអោយអស់ពីអ្វីដែលយើងមាន និងគ្រប់ទាំងអស់ ដែលយើងជា។ អស់ទាំងអារម្មណ៍របស់យើង ការសម្រេចចិត្តរបស់យើង គំនិត និងការប្រព្រឹត្ត យើងស្រឡាញ់ ព្រះ។ ការស្រឡាញ់ព្រះគឺជាអ្វីដែលសំខាន់បំផុតនៅក្នុងជីវិតរបស់យើង។ នេះជារបៀបដែលយើងថ្វាយ អ្វីដែលជារបស់ព្រះ ត្រូវថ្វាយទៅព្រះ (ខ២១) ដោយការថ្វាយដោយអស់ពីចិត្ត ព្រលឹង ហើយនឹងគំនិតរបស់យើងដល់ព្រះអង្គ។
ហើយបញ្ញត្តទី២ក៏បែបដូចគ្នា គឺថា «ត្រូវឲ្យស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងដូចខ្លួនឯង»
២២:៣៩ ព្រះយេស៊ូវបន្ថែមបញ្ញត្តិទីពីរទៅក្នុងផ្នែកនៃចម្លើយរបស់ព្រះអង្គ:ត្រូវឲ្យស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងដូច ជាខ្លួនឯ ង(លេវីវិន័យ ១៩:១៨)។ យើងរៀនបានអំពីអ្វីដែលការនេះបានរួមបញ្ចូលដោយការអាននៅក្នុង លេវីវិន័យ ១៩:៩-១៨។ ស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងរបស់យើងរួមទាំងការចែករំលែកចំណីអាហារអោយគេ បង្ហាញសេចក្តីសប្បុរស ភាពស្មោះត្រង់ និងសេចក្តីសុចរិតនៅក្នុងទំនាក់ទំនងដែលមានជាមួយយនឹងគេ ហើយមិននិយាយអាក្រក់ពីពួកគេ។
ព្រះយេស៊ូវបានរួមបញ្ចូល លេវីវិន័យ ១៩:១៨ ជាមួយនឹង ចោទិយកថា ៦:៤-៥ ក្នុងការបង្ហាញថា ការស្រឡាញ់ អ្នកដទៃ គឺជាលទ្ធផលធម្មជាតិពីការស្រឡាញ់ព្រះ។ វាពិតជាមិនអាចទៅរួចទេ នៅក្នុងការដែលស្រឡាញ់ព្រះ ហើយស្អប់មនុស្ស (១ យ៉ូហាន ២:៩‚២:១១‚៣:១៥)។ យើងមិនអាចនិយាយថា យើងស្រឡាញ់ព្រះនោះឡើយ ប្រសិនបើយើងមិនស្រឡាញ់មនុស្សដទៃទៀត (១ យ៉ូហាន ៤:២០)។
បណ្តាក្រិត្យវិន័យ នឹងអស់ទាំងទំនាយហោរាទាំងប៉ុន្មាន ក៏សំរេចនៅបទបញ្ញត្តទាំង២ប្រការនេះឯង។
២២:៤០ គ្រប់ទាំងបទបញ្ញត្តិដែលមានក្នុង ក្រឹត្យវិន័យអាចត្រូវបានសង្ខេបមកជាពាក្យតែមួយថា: “ស្រឡាញ់”។ ស្រឡាញ់គឺជា ការសម្រេចតាមក្រឹត្យវិន័យ (រ៉ូម ១៣:៨-១០)។ សេចក្តីស្រឡាញ់សម្រេចក្រិត្យវិន័យដោយព្រោះតែសេចក្តីស្រឡាញ់សង្ខេបពីបទបញ្ញត្តរបស់ព្រះ ហើយជំរុញដល់ការស្តាប់បង្គាប់ចំពោះបញ្ញត្តទាំងនោះ។ ការទទួលខុសត្រូវរបស់យើងដំបូងបំផុតនោះ គឺត្រូវឲ្យស្រឡាញ់ព្រះ ការទទួលខុសត្រូវទីពីរ នោះគឺត្រូវឲ្យស្រឡាញ់មនុស្ស។ គ្មានបញ្ញត្តិណាដែលធំជាបញ្ញត្តិទាំងពីរនេះឡើយ។
កំពុងដែលពួកផារិស៊ីនៅមូលគ្នានៅឡើយ នោះព្រះយេស៊ូវទ្រង់មានបន្ទូលសួរគេថា អ្នករាល់គ្នាគិតពីព្រះគ្រីស្ទដូចម្តេច តើទ្រង់ជាព្រះវង្សអ្នកណា នោះគេទូលឆ្លើយថា ជាព្រះវង្សហ្លួងដាវីឌ
២២:៤១-៤២ ពួកសាសន៍យូដាទាំងអស់ដឹងថាព្រះមែស្ស៊ីនឹងប្រសូត្រចេញពីវង្សហ្លួងដាវីឌ (យ៉ូហាន ៧:៤២)។ ដូច្នេះហើយពួកផារិស៊ីបានឆ្លើយថា “ព្រះវង្សហ្លួងដាវីឌ” (២ សាំយូអែល ៧:១៣-១៤; អេសាយ ១១:១, ១១:១០; យេរេមា ២៣:៥)។ ចម្លើយរបស់ពួកគេបង្ហាញថាពួកគេបានគិតថា ព្រះមែស្ស៊ីនឹងយាងមកគ្មានអ្វីក្រៅពីមនុស្សសាមញ្ញម្នាក់នោះឡើយ។
ទ្រង់មានបន្ទូលសួរទៀតថា ដូច្នេះ ធ្វើដូចម្តេចឲ្យហ្លួងដាវីឌមានបន្ទូល ដោយនូវព្រះវិញ្ញាណ ហៅទ្រង់ជាព្រះអម្ចាស់បាន ដោយថា «ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់មានបន្ទូលទៅព្រះអម្ចាស់នៃខ្ញុំថា ចូរឯងអង្គុយខាងស្តាំអញ ទាល់តែអញដាក់ពួកខ្មាំងសត្រូវឯងនៅក្រោមជើងឯង»
២២:៤៣-៤៤ នេះគឺជាការដកស្រង់ចេញពីទំនុកដំកើង ១១០ ដែលជាបទគម្ពីរត្រូវបានដកស្រង់ច្រើនជាងគេនៅ ក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី។ ទំនុកដំកើង ១១០ ត្រូវបានសរសេរដោយស្តេចដាវីឌអំពីព្រះមេស៊ី។ នៅក្នុងខ ១ ស្តេចដាវីឌបានកត់ត្រាថា “ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់មានព្រះបន្ទូលដល់ព្រះអម្ចាស់នៃទូលបង្គំ”។ ពាក្យដែលបាន បកប្រែថា “ព្រះយេហូវ៉ា”គឺ יהוה (អានថា យ៉ាវេហ៍) ដែលជាព្រះនាមនៃព្រះ។ ពាក្យដែលបកប្រែថា “ព្រះអម្ចាស់នៃទូលបង្គំ” គឺ אדוני (អានថា អាដូណាយ)ដែលជាឋានៈដែលមាន័យថា “លោកម្ចាស់នៃខ្ញុំ” ឬ “ចៅហ្វាយរបស់ខ្ញុំ”។ ដូច្នេះហើយ ព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែមានបន្ទូលទៅព្រះអម្ចាស់របស់ស្តេចដាវីឌ។ ព្រះអម្ចាស់របស់ស្តេចដាវីឌគឺជាម្នាក់ដែលគង់នៅ “ខាងស្តាំនៃព្រះ” ដែលជាដំណែងដែលមានសិទ្ធិអំណាច។
ដូច្នេះ បើហ្លួងដាវីឌនោះឯង ទ្រង់ហៅព្រះគ្រីស្ទថាជាព្រះអម្ចាស់ នោះធ្វើដូចម្តេចឲ្យព្រះគ្រីស្ទធ្វើជាព្រះវង្សទ្រង់បាន តែគ្មានអ្នកណាអាចនឹងឆ្លើយតបទៅទ្រង់១ម៉ាត់បានទេ រួចតាំងពីថ្ងៃនោះមក គ្មានអ្នកណាហ៊ានទូលសួរទ្រង់ទៀតឡើយ។
២២:៤៥-៤៦ ព្រះមេស៊ីគឺជាវង្សហ្លួងដាវីឌ ប៉ុន្តែនៅក្នុងទំនុកដំកើង ១១០ ស្តេចដាវីឌហៅព្រះមេស៊ីថាជា “ព្រះអម្ចាស់នៃខ្ញុំ”។ តើការនេះកើតឡើងដោយរបៀបណា? ផ្លូវតែមួយដែលព្រះអម្ចាស់របស់ស្តេចដាវីឌអាច ប្រែក្លាយជំនួរវង្សរបស់ទ្រង់នោះគឺមានតែព្រះទ្រង់យកនិស្ស័យជាមនុស្សនៅក្នុងជំនួរវង្សរបស់ស្តេចដាវីឌ! នេះជាអ្វីដែលពិតជាបានកើតឡើងយ៉ាងពិតប្រាកដ។ ព្រះយេស៊ូវពិតជាបានប្រសូតនៅក្នុងវង្សហ្លួងដាវីឌពិ តប្រាកដមែន (ម៉ាថាយ ១:១-១៧‚លូកា៣:៣១) ដូច្នេះហើយព្រះអង្គគឺជាវង្សហ្លួងដាវីឌ។ ប៉ុន្តែដោយព្រោះតែ ព្រះអង្គគឺជាព្រះ ហើយព្រះអង្គក៏ជាព្រះអម្ចាស់នៃដាវីឌ។ ដូច្នេះហើយ ព្រះមេស៊ីជាវង្សហ្លួងដាវីឌ (នៅក្នុងភាពជាមនុស្សរបស់ព្រះអង្គ) និងជាព្រះអម្ចាស់នៃដាវីឌ (នៅក្នុងលក្ខណៈជាព្រះរបស់ព្រះអង្គ)។
ដូច្នេះហើយ ព្រះមែស្ស៊ីវិសេសជាងអ្វីដែលពួកផារិស៊ីបានគិតទៅទៀត។ ព្រះអង្គវិសេសជាងការ ដែលគ្រាន់តែជាពូជពង្សក្នុងជំនួរវង្សហ្លួងដាវីឌទៅទៀត។ ដោយព្រោះតែពួកគេមិន បានយល់ពី សេចក្តីទំនាយព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់អំពីព្រះមែស្ស៊ី ពួកគេមិនអាចយល់ពីលក្ខណៈ ហើយអត្តសញ្ញាណ របស់ព្រះយេស៊ូវបានទេ។ តាមរយៈព័ន្ធិកិច្ចរបស់ព្រះយេស៊ូវ ទំនាក់ទំនងរបស់ព្រះអង្គជាមួយ ព្រះបានត្រូវបើកសំដែងហើយកាន់តែធ្វើឲ្យច្បាស់ឡើងថែមទៀត។ ព្រះអង្គគឺជា “ព្រះរាជបុត្រានៃព្រះដ៏ មានព្រះជន្មរស់” (៣:១៧; ៤:៣, ៦; ១០:៣២–៣៣, ៤០; ១១:២៧)។ ពួកសិស្សរបស់ព្រះអង្គបានយល់អំពីរឿងនោះ (១៤:៣៣, ១៦:១៦) ប៉ុន្តែពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាមិនបានយល់ទេ។
