ព្រះយេស៊ូវប្រោសមនុស្សខ្វាក់ពីកំណើតម្នាក់ឲ្យជា
លុះទ្រង់យាងហួសទៅ ក៏ទតឃើញមនុស្សម្នាក់ដែលខ្វាក់ពីកំណើត
៩:១ នៅក្នុងជំពូកមុន ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលថាព្រះអង្គគឺជា “ពន្លឺលោកីយ” (៨:១២)។ ពេលនេះ ព្រះអង្គបង្ហាញសេចក្តីពិតនេះ ដោយការប្រោសមនុស្សខ្វាក់ម្នាក់ឲ្យបានភ្លឺ។
ពួកសិស្សទូលសួរទ្រង់ថា លោកគ្រូ តើអ្នកណាបានធ្វើបាប មនុស្សនេះ ឬឪពុកម្តាយរបស់គាត់ បានជាគាត់កើតមកខ្វាក់ដូច្នេះ
៩:២ ដូចជាពួកសាសន៍យូដាភាគច្រើនដែលនៅក្នុងជំនាន់នោះដែរ ពួកសិស្សបានគិតថា ពិការភាពសុទ្ធតែបង្ករ ឡើងដោយអំពើបាប។ ដូច្នេះហើយ ពួកគេគិតថាអ្នកជម្ងឺ គឺត្រូវបានស្ដីបន្ទោស ដោយសារជម្ងឺរបស់គាត់។ ក្នុងករណីនេះ ព្រោះបុរសនេះពិការភ្នែកពីកំណើត ពួកសិស្សក៏មានការភ័ន្តច្រឡំ តើអ្វីដែលបង្ក ឱ្យគាត់កើតជម្ងឺ? តើគាត់ជាអ្នកប្រព្រឹត្តិអំពើបាប (តាំងពីមុនគាត់កើតមក) ឬក៏ឪពុកម្ដាយគាត់បាន ប្រព្រឹត្តិអំពើបាប ទើបគាត់ពិការភ្នែកបែបនេះ? ព្រះយេស៊ូវបង្រៀនថា ទស្សនៈទាំង ២ នេះ មិនត្រឹមត្រូវ ទាំង២។ ពិការភាព ឬជំងឺរោគាអាចបណ្តាលមកពីអំពើបាបនោះ យ៉ាងណាម៉ិញ អំពើបាបមិនមែនសុទ្ធតែជាមូលហេតុនោះឡើយ (លូកា ១៣:២-៣ក; ២ កូរិនថូស ១២:៧)។ ដូច្នេះហើយ ការដែលសន្និដ្ឋានថា មនុស្សពិការម្នាក់មានបាបច្រើនោះគឺជាការគិតខុសហើយ។
ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលឆ្លើយថា មិនមែនដោយព្រោះអ្នកនេះ ឬឪពុកម្តាយគាត់បានធ្វើបាបទេ គឺដើម្បីឲ្យការរបស់ព្រះ បានសំដែងមក ក្នុងខ្លួនគាត់វិញ កំពុងដែលថ្ងៃនៅភ្លឺនៅឡើយ នោះត្រូវតែយើង (គកស១៦) ធ្វើការរបស់ព្រះ ដែលចាត់ឲ្យខ្ញុំមក ដ្បិតយប់ដល់មក នោះគ្មានអ្នកណាអាចនឹងធ្វើការបានទេ កាលខ្ញុំកំពុងតែនៅក្នុងលោកីយនៅឡើយ នោះខ្ញុំជាពន្លឺនៃលោកីយ
៩:៣ ព្រះយេស៊ូវបានបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថា អំពើបាបមិនបានធ្វើឲ្យមនុស្សម្នាក់នវខ្វាក់នោះឡើយ។ បន្ទាប់មកព្រះអង្គព្យល់ថាព្រះអង្គត្រូវតែធ្វើការក្នុងពេលឥលូវនេះ ដើម្បី ឲ្យកិច្ចការរបស់ព្រះ ត្រូវបានបើកសំដែងនៅក្នុងជីវិតរបស់មនុស្សម្នាក់នេះ។
៩:៤-៥ ខគម្ពីរទាំងនេះជួយយើងឲ្យបានយល់ពីអត្ថន័យនៃការប្រោសមនុស្សខ្វាក់ម្នាក់នេះឲ្យបានភ្លឺ។ ការប្រោសជំងឺឲ្យជាមិនមែនគ្រាន់តែជាការអស្ចារ្យនោះឡើយ តែគឺជាទីសំគាល់។ ការប្រោសជំងឺឲ្យជា គឺជាកិច្ចការរបស់ព្រះវរបិតា តាមរយៈព្រះរាជបុត្រាព្រះអង្គដែលទ្រង់បានចាត់ឲ្យមកក្នុង លោកីយឲ្យបានធ្វើជាពន្លឺដល់អស់អ្នកដែលរស់នៅក្នុងសេចក្តីងងឹត។
ពិការភាពរបស់បុរសម្នាក់នោះ មិនមែនជាការដាក់ទោសមកពីព្រះទេ។ ជាការពិត វាជាកិច្ចការរបស់ព្រះ ដើម្បីដោះគាត់ឱ្យមានសេរីភាពពីពិការភាពរបស់គាត់វិញ។ ព្រះយេស៊ូវ ក្នុងនាមជាពន្លឺនៃលោកីយ៍ បាន យាងមកដើម្បីធ្វើការរបស់ព្រះ ហើយជួយសង្គ្រោះមនុស្សដែលរស់នៅក្នុងភាពងងឹត។
សូមកត់សម្គាល់ថា នៅក្នុងអត្ថបទភាសាក្រិក ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា “យើង (ἡμᾶς) ត្រូវតែធ្វើការរបស់ព្រះ ដែលចាត់ខ្ញុំឲ្យមក”។ ការនេះបង្ហាញថា កិច្ចការនោះមិនមែនស្រាប់តែព្រះយេស៊ូវធ្វើតែអង្គទ្រង់នោះឡើយ។ សិស្សរបស់ព្រះអង្គ ក៏ចែករំលែកនូវការទទួលខុសត្រូវចំពោះកិច្ចការដែលព្រះសព្វព្រះទ័យឲ្យបាន សម្រេចផងដែរ។ នៅពេល ដែលយើងឃើញមនុស្សណាម្នាក់រងទុក្ខ យើងគួរតែបានដឹងថា នោះគឺជាឳកាសសម្រាប់ធ្វើកិច្ចការរបស់ ព្រះដែលអាចបង្ហាញនៅក្នុងជីវិតរបស់គេបាន។ ការនេះអាចជា ឳកាសសម្រាប់ការប្រោសឲ្យជា ឬជាសេចក្តីសង្រ្គោះ (ដែលជាការអស្ចារ្យដ៏ប្រសើរលើសទៅទៀត) ឬក៏បង្ហញសេចក្តីស្រលាញ់ និងសេចក្តីអាណិតអាសូរនៃព្រះដល់គេ។ ដូច្នេះ (១) កុំថ្កោលទោសមនុស្សដែលរងទុក្ខ (២) ដឹងថាព្រះមាន ព្រះចេស្ដាដើម្បីធ្វើការក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ (៣) សុំឱ្យព្រះធ្វើការតាមរយៈអ្នកដើម្បីជួយពួកគេ។
លើសពីនេះទៀត មានភាពចាំបាច់បន្ទាន់នៅក្នុងការធ្វើកិច្ចការទាំងនេះ ដោយព្រោះតែ ឳកាសនោះមិនតែងតែមាននោះឡើយ។ ព្រះយេស៊ូវគង់នៅលើលោកីយនេះមានពេលខ្លីណាស់។ ដូច្នេះហើយ ព្រះអង្គត្រូវតែប្រញាប់ក្នុងការបំពេញកិច្ចការនេះ។ ការរស់នៅរបស់យើងនៅលើផែនដីនេះក៏ ខ្លីណាស់ដែរ។ ចូរយើងធ្វើអ្វី ដែលយើងអាចធ្វើបាន គ្រាដែលយើងអាចធ្វើបាននៅឡើយ។
លុះមានបន្ទូលសេចក្ដីទាំងនោះរួចហើយ ទ្រង់ក៏ស្តោះដាក់នៅដី ហើយយកទឹកព្រះឱស្ឋទ្រង់ធ្វើជាភក់ ទៅលាបភ្នែកនៃមនុស្សខ្វាក់នោះ រួចមានបន្ទូលទៅគាត់ថា ចូរទៅលាងក្នុងស្រះស៊ីឡោមទៅ (ស៊ីឡោម គឺស្រាយថា ចាត់ឲ្យទៅ) ដូច្នេះ គាត់ក៏ទៅលាង ហើយត្រឡប់មកវិញ ទាំងមើលឃើញ
៩:៦ ព្រះជាម្ចាស់បានប្រើធូលីពីដីមកដើម្បីបង្កើតមនុស្សនៅក្នុង លោកុប្បត្តិ ជំពូក២។ ពេលនេះ ព្រះយេស៊ូវធ្វើកិច្ចការមួយនៃការបង្កើតពីដីសម្រាប់មនុស្សនេះ។ គាត់ខ្វាក់ពីកំណើត ដូច្នេះគាត់មិនដែលមើលឃើញសោះឡើយ។ ដូច្នេះហើយ ការអស្ចារ្យនេះ គឺដើម្បីប្រទាននូវសមត្ថភាព ដែលគាត់មិនធ្លាប់មានពីមុនមក។ ព្រះយេស៊ូវបង្កើតភ្នែកដែលភ្លឺនៅក្នុងភ្នែក របស់មនុស្សខ្វាក់នេះ។
ព្រះយេស៊ូវប្រើទឹកព្រះឳស្ឋ ហើយនឹងដីភក់ដើម្បីលើកទឹកចិត្តដល់សេចក្តីជំនឿរបស់មនុស្សនេះ។ ពួកគ្រូពេទ្យសាសន៍យូដាតែងតែប្រើទឹកមាត់ដើម្បីព្យាបាល ហើយការដែលលាបភក់ទៅលើ ត្របកភ្នែកគាត់ ជាការបញ្ជាក់ថាមានអ្វីមួយដែលបានសម្រេចដល់គាត់ហើយ។ ការនេះអាចជាការលើកទឹកចិត្តដល់ សេចក្តីជំនឿរបស់គាត់ ដែលគាត់អាចបង្ហាញដោយការស្តាប់បង្គាប់ព្រះយេស៊ូវនៅក្នុងការទៅ ហើយលាងសំអាតនៅក្នុងស្រះស៊ីឡោម។
ស្រះនេះមានលក្ខណៈសំខាន់ចំពោះហេតុផលពីរយ៉ាង។ ទីមួយ ស្រះនេះជាប្រភពទឹកនៅក្នុងពិធីបុណ្យបារាំ ដែលជានិមិត្តសញ្ញានៃការប្រទានរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នៃទឹកដែលប្រទានជីវិត ដោយសារព្រះយេស៊ូវ (សូមមើលចំនុច ៧:៣៧-៥២)។ ទីពីរ ឈ្មោះរបស់ស្រះនោះ មានន័យថា “ចាត់ឲ្យទៅ” ហើយនៅក្នុងដំណឹងល្អយ៉ូហានទាំងមូល ព្រះយេស៊ូវត្រូវរាប់រៀបរាប់ថាត្រូវបាន “ចាត់ឲ្យមក” ពីព្រះ (៤:៣៤; ៥:២៣, ៥:៣៧; ៧:២៨; ៨:២៦; ១២:៤៤; ១៤:២៤)។ ហេតុនេះហើយ មនុស្សខ្វាក់ត្រូវបានប្រាប់ឲ្យទៅលាងសំអាតនៅក្នុងកន្លែងដែលត្រូវបានហៅថា “ចាត់ឲ្យទៅ” ដោយមួយអង្គដែលត្រូវបាន “ចាត់ឲ្យមក” ពីព្រះ។ ការនេះបង្ហាញថា ព្រះជាប្រភពនៃការប្រោសលោះ តាមរយៈព្រះយេស៊ូវ មិនមែនជាស្រះទឹកនោះឡើយ។
៩:៧ មនុស្សនេះស្តាប់បង្គាប់ហើយត្រូវបានប្រោសឲ្យភ្លឺ។គាត់បានទៅហើយលាងសំអាតនៅស្រះ ហើយភ្លាមនោះគាត់អាចមើលឃើញ។
នោះពួកអ្នកជិតខាង នឹងពួកអ្នកដែលពីដើមបានឃើញថា គាត់ជាអ្នកសុំទាន គេនិយាយថា អ្នកនេះទេតើ ដែលធ្លាប់តែអង្គុយសុំទានគេ ខ្លះថា គឺអ្នកហ្នឹងហើយ ខ្លះទៀតថា គាត់ដូចជាអ្នកនោះទេ តែគាត់ឆ្លើយថា គឺខ្ញុំនេះឯង
៩:៨-៩ ការអស្ចារ្យនោះពិតជាអស្ចារ្យខ្លាំងណាស់ដែលមនុស្សមួយចំនួនមិនអាចនឹងជឿថា គាត់ជាមួយតែមួយនោះឡើយ។ ប៉ុន្តែគាត់ ហើយនិងឪពុកម្តាយ (ខ២០) បញ្ជាក់ថាគឺជាគាត់នោះហើយ។
គេសួរថា ធ្វើដូចម្តេចបានជាភ្នែកឯងបានភ្លឺដូច្នេះ គាត់ឆ្លើយថា មានម្នាក់ឈ្មោះ យេស៊ូវ បានធ្វើភក់មកលាបភ្នែកខ្ញុំ រួចប្រាប់ឲ្យទៅលាងនៅស្រះស៊ីឡោម ខ្ញុំក៏ទៅលាង ហើយបានភ្លឺឡើង
៩:១០-១១ មនុស្សខ្វាក់នោះបានធ្វើបន្ទាល់ពីការដែលព្រះយេស៊ូវបានប្រោសគាត់ឲ្យបានភ្លឺ។
គេសួរទៀតថា អ្នកនោះនៅឯណា គាត់ឆ្លើយថា ខ្ញុំមិនដឹងទេ។
៩:១២ មនុស្សនោះមិនបានដឹងឡើយ ដោយព្រោះតែគាត់មិនបានឃើញព្រះយេស៊ូវនៅឡើយ។
គេក៏នាំមនុស្សដែលពីដើមខ្វាក់នោះ ទៅឯពួកផារិស៊ី
៩:១៣ ការអស្ចារ្យនេះវិសេសខ្លាំងណាស់ដែលធ្វើឲ្យអ្នកជិតខាងនាំយកមនុស្សនោះទៅឯពួកអ្នក ត្រួតត្រាសាសនា ពួកផារិស៊ី ដើម្បីឲ្យបានបកស្រាយពីអ្វីដែលបានកើតឡើង។
រីឯថ្ងៃដែលព្រះយេស៊ូវទ្រង់ធ្វើភក់ ប្រោសឲ្យគាត់ភ្លឺភ្នែកនោះ គឺជាថ្ងៃឈប់សំរាក ដូច្នេះ ពួកផារិស៊ីក៏សួរគាត់ ពីដំណើរដែលបានភ្លឺភ្នែក ជាយ៉ាងដូចម្តេចដែរ នោះគាត់ជំរាបថា លោកយកភក់មកលាបភ្នែកខ្ញុំ រួចខ្ញុំទៅលាង ហើយក៏មើលឃើញ
៩:១៤-១៥ ពួកគេសួរមនុស្សនោះ ពីរបៀបដែលគាត់បានភ្លឺភ្នែក ហើយគាត់ក៏ធ្វើបន្ទាល់នោះឡើងវិញ។
ដូច្នេះ ពួកផារិស៊ីខ្លះនិយាយថា មនុស្សនោះមិនមែនមកពីព្រះទេ ព្រោះមិនកាន់ថ្ងៃឈប់សំរាកសោះ ខ្លះទៀតថា ធ្វើដូចម្តេចឲ្យមនុស្សមានបាបអាចធ្វើទីសំគាល់យ៉ាងនេះបាន នោះក៏កើតបាក់បែកគ្នា
៩:១៦ ពួកអ្នកត្រួតត្រាសាសនាបានបាក់បែកគ្នានៅក្នុងគំនិតរបស់គេដែលមានចំពោះព្រះយេស៊ូវ។ អ្នកខ្លះផ្តោតលើការយល់ឃើញរបស់គេចំពោះក្រិត្យវិន័យនៃថ្ងៃឈប់សម្រាកហើយបានគិតថាដោយព្រោះតែព្រះយេស៊ូវល្មើសច្បាប់នោះដោយការធ្វើភក់ (ដែលជាការធ្វើការនៅក្នុងថ្ងៃឈប់សម្រាកដោយយោងតាម ការយល់ឃើញរបសស់ពួកគេលើក្រិត្យវិន័យ) នោះគឺទ្រង់ជាមនុស្សមានបាប។ ហេតុនេះហើយ ព្រះអង្គមិនអាចមកពីព្រះបានទេ (ចោទិយកថា១៣:១-៥)។ ប៉ុន្តែអ្នកផ្សេងទៀតផ្តោតលើទីសំគាល់នៃ ការអស្ចារ្យហើយបានដឹងថាព្រះចេស្តារបស់ព្រះយេស៊ូវនៅក្នុងការប្រោសឲ្យជាបញ្ជាក់ថា ព្រះអង្គមិនមែនជា មនុស្សបាបឡើយ។
មនុស្សមួយចំនួនផ្តោតលើទំនៀមទម្លាប់របស់គេហើយបានបដិសេធព្រះយេស៊ូវ អ្នកផ្សេងទៀតផ្តោតលើ ការអស្ចារ្យនៃកិច្ចការបស់ព្រះយេស៊ូវហើយបានទទួលយកព្រះអង្គ។ តើយើងផ្តោតសំខាន់លើអ្វី? សម្រាប់អស់អ្នកដែលមានភ្នែកខាងព្រលឹងវិញ្ញាណដែលបានមើលឃើញពីសេចក្តីពិតខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ ការអស្ចារ្យនេះបង្ហាញពីអត្តសញ្ញាណរបស់ព្រះយេស៊ូវ ដោយព្រោះការប្រោស មនុស្សខ្វាក់ឲ្យបានភ្លឺ (ទាំងខាងសាច់ឈាម (អេសាយ ៣៥:៥) និងខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ (អេសាយ ៤២:១៨-១៩)) គឺជាទីសំគាល់របស់ព្រះមែស្ស៊ីជា។
រួចគេសួរមនុស្សខ្វាក់ម្តងទៀតថា តើឯងថាដូចម្តេច ពីដំណើរអ្នកដែលធ្វើឲ្យភ្នែកឯងភ្លឺនោះ គាត់ឆ្លើយថា លោកជាហោរា
៩:១៧ មនុស្សនោះបានដឹងថា កិច្ចការរបស់ព្រះបានសម្រេចនៅក្នុងជីវិតរបស់គាត់ ហេតុដូច្នេះហើយ ព្រះយេស៊ូវជាហោរាម្នាក់។ ហោរាត្រូវបានចាត់មកពីព្រះនៅក្នុងការប្រកាសដំណឹងរបស់ព្រះអង្គ ហើយពេលខ្លះពួកហោរាធ្វើការអស្ចារ្យ (២ ពង្សាវតាក្សត្រ ២:១៩-២២; ៤:១៨-៤៤; ៥:១-១៤)។
តែពួកសាសន៍យូដាមិនជឿថា គាត់ខ្វាក់ភ្នែក ហើយបានភ្លឺឡើងវិញទេ ទាល់តែបានហៅឪពុកម្តាយរបស់អ្នក ដែលបានភ្លឺភ្នែកនោះមក សួរថា តើអ្នកនេះជាកូនរបស់អ្នក ដែលអ្នកថា បានកើតមកខ្វាក់នោះឬអី ចុះឥឡូវនេះ ធ្វើដូចម្តេចបានជាវាភ្លឺឡើងវិញ
៩:១៨-២៩ ផ្ទុយពីការដែលរៀនពីទីសំគាល់នេះ ពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាបានព្យាយាមបដិសេធ ការអស្ចារ្យទៅវិញ។ ពួកគេបានចោទសួរឪពុកម្តាយរបស់គាត់ដើម្បីឲ្យដឹងថាតើគាត់ពិតជាបានកើតមក ខ្វាក់ឬយ៉ាងណា។
ឪពុកម្តាយគាត់ឆ្លើយថា យើងខ្ញុំដឹងថា នេះជាកូនយើងខ្ញុំពិត ហើយថា វាកើតមកខ្វាក់មែន តែឥឡូវនេះ ដែលវាភ្លឺជាយ៉ាងដូចម្តេច នោះយើងខ្ញុំមិនដឹងទេ ក៏មិនដឹងជាអ្នកណាបានធ្វើឲ្យភ្លឺផងដែរ វាពេញអាយុហើយ សូមសួរវាចុះ វានឹងជំរាបពីដំណើរខ្លួនវា
៩:២០-២១ ឪពុកម្តាយរបស់គាត់បានបញ្ជាក់ថាគាត់ពិតជាកូនប្រុសរបស់ពួកគាត់មែនហើយថា គាត់ពិតជាកើតមកខ្វាក់មែន។ ការនេះបញ្ជាក់ថាមានការអស្ចារ្យដ៏វិសេសមួយបានកើតឡើងមែន។ ពួកគាត់បានគេចចេញពីការឆ្លើយសំនួរពីរបៀបនៃការប្រោសឲ្យបានភ្លឺរបស់គាត់បានកើតឡើងជាយ៉ាងណា ដោយការលើកឡើងថា កូនប្រុសរបស់គាត់ជាមនុស្សពេញវ័យដែលមានវ័យគ្រប់គ្រាន់នៅក្នុង ការធ្វើបន្ទាល់ដ៏ត្រឹមត្រូវហើយ (តាមច្បាប់ យ៉ាងហោចណាស់ អាយុ១៣ ឆ្នាំ)។ ពួកគាត់ធ្វើដូច្នេះ ដោយព្រោះតែ ការភ័យខ្លាចចំពោះពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាដែលអាចនឹងបណ្តេញពួកគាត់ចេញពី សាលាប្រជុំ។
ឪពុកម្តាយគាត់និយាយដូច្នេះ ព្រោះខ្លាចសាសន៍យូដា ដ្បិតពួកសាសន៍យូដាបានព្រមព្រៀងគ្នាហើយ ថាបើអ្នកណានឹងទទួលទ្រង់ទុកជាព្រះគ្រីស្ទ នោះត្រូវកាត់ពីពួកជំនុំគេចេញ ហេតុនោះបានជាឪពុកម្តាយគាត់និយាយថា វាពេញអាយុហើយ សូមសួរវាចុះ។
៩:២២-២៣ សាលាប្រជុំគឺជាមជ្ឈមណ្ឌលដ៏សំខាន់នៃការរស់នៅក្នុងសហគមន៍របស់សាសាន៍យូដា ដូច្នេះហើយការដែលត្រូវកាត់ចេញពីសាលាប្រជុំនោះដូចជាការដែលត្រូវបានកាត់ចេញពីទំនាក់ទំនងសង្គមនិងសិទ្ធស្របច្បាប់ជាច្រើនផ្សេងទៀត។
គេក៏ហៅមនុស្សដែលពីដើមខ្វាក់នោះ មកម្តងទៀត ប្រាប់ថា ចូរសរសើរដំកើងដល់ព្រះវិញ ឯមនុស្សនោះ យើងដឹងថាជាអ្នកមានបាបទេ
៩:២៤ ឃ្លាដែលថា “ចូរសរសើរដំកើងដល់ព្រះ” ជាបង្គាប់មួយនៅក្នុងការប្រាប់ ដល់មនុស្សនោះ ឲ្យប្រាប់ការពិត (យ៉ូស្វេ ៧:១៩)។ ដោយព្រោះតែមានភ័ស្តុតាង ពួកផារិស៊ីត្រូវបានបង្ខំឲ្យទទួលថា មនុស្សនោះពិតជាកើតមកខ្វាក់ហើយពេលនេះគាត់បានភ្លឺមែន។ ដូច្នេះហើយ ពេលនេះពួកគេព្យាយាម ធ្វើឲ្យមនុស្សនោះផ្លាស់ប្រែសេចក្តីបន្ទាល់របស់គាត់ហើយឲ្យធ្វើបន្ទាល់មួយផ្សេងទៀតពីរបៀប ដែលការអស្ចារ្យនោះបានកើតឡើង។
គាត់ឆ្លើយទៅថា បើលោកជាមនុស្សមានបាប នោះខ្ញុំមិនដឹងទេ ខ្ញុំដឹងតែប៉ុណ្ណេះថា ពីដើមខ្ញុំខ្វាក់ តែឥឡូវនេះខ្ញុំមើលឃើញ
៩:២៥ យ៉ាងណាម៉ិញ មនុស្សនោះនៅតែបន្តស្មោះត្រង់នៅក្នុងការធ្វើបន្ទាល់របស់គាត់។
នោះគេសួរគាត់ម្តងទៀតថា អ្នកនោះបានធ្វើអ្វីដល់ឯង តើបានធ្វើដូចម្តេចខ្លះ ឲ្យភ្នែកឯងភ្លឺឡើង គាត់ឆ្លើយថា ខ្ញុំបានជំរាបហើយ តែលោកមិនស្តាប់ ហេតុអ្វីបានជាចង់ស្តាប់ម្តងទៀត តើលោកចង់ធ្វើជាសិស្សរបស់លោកនោះដែរឬអី
៩:២៦-២៧ បន្ទាប់ពីឆ្លើយសំនួររបស់ពួកគេម្តងហើយម្តងទៀត មនុស្សនោះបានដឹងថាពួកផារិស៊ីទាំងនេះ ចាប់អារម្មណ៏ចំពោះព្រះយេស៊ូវជាខ្លាំង។ គាត់ចង់ធ្វើជាសិស្សម្នាក់របស់ព្រះយេស៊ូវ ហើយពេលនេះគាត់ ហៅគេឲ្យធ្វើដូចគ្នាដែរ។ គាត់ប្រហែលជាចំអកដល់ពួកគេចំពោះការលើកឡើងពីការនេះ ដោយព្រោះតែ គាត់ដឹងថាពួកគេទាស់ជាមួយនឹងព្រះយេស៊ូវហើយមិនចង់ដើរតាមព្រះអង្គនោះឡើយ។
នោះគេដៀលត្មះគាត់ថា គឺឯងជាសិស្សអ្នកនោះហើយ ឯយើង ជាសិស្សរបស់លោកម៉ូសេវិញ
៩:២៨ ពួកផារិស៊ីបានគិតថាពួកគេជាសិស្សរបស់លោកម៉ូសេ ប៉ុន្តែពួកគេបានបរាជ័យនៅក្នុង ការស្វែងយល់ ហើយអនុវត្តក្រិត្យវិន័យឲ្យបានត្រឹមត្រូវវិញ។ ពួកគេមិនយល់ថា ព្រះមិនដែលមាន ព្រះទ័យចំពោះថ្ងៃសប្ប័ទ ជាថ្ងៃដែលហាមឃាត់ការដែលប្រព្រឹត្តិសេចក្តីសប្បុរស ឬសេចក្តីមេត្តានោះឡើយ។
យើងដឹងថា ព្រះបានមានបន្ទូលនឹងលោកម៉ូសេពិត តែអ្នកនោះ យើងមិនដឹងជាមកពីណាទេ
៩:២៩ ជាថ្មីម្តងទៀតយើងបានឃើញពីបញ្ហារបស់ពួកផារិស៊ីគឺជាការដែលគេមិនជឿចំពោះព្រះយេស៊ូវ។ ព្រះអង្គបានប្រាប់ពួកគេរួចមកហើយថាព្រះអង្គមកពីណា ប៉ុន្តែពួកគេមិនព្រមជឿឡើយ។
មនុស្សនោះឆ្លើយថា នេះចំឡែកណាស់មែន លោករាល់គ្នាមិនដឹងជាលោកនោះមកពីណា ដែលលោកបានធ្វើឲ្យភ្នែកខ្ញុំភ្លឺផង យើងខ្ញុំដឹងថា ព្រះមិនស្តាប់តាមមនុស្សមានបាបទេ ប៉ុន្តែ បើអ្នកណាកោតខ្លាចដល់ព្រះ ហើយប្រព្រឹត្តតាមព្រះហឫទ័យទ្រង់ ទើបទ្រង់នឹងស្តាប់តាមអ្នកនោះឯង
៩:៣០-៣១ មនុស្សនោះជំទាស់នឹងពួកផារិស៊ីយ៉ាងក្លាហាន។ ព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញព្រះចេស្តា ដ៏អស្ចារ្យច្រើនជាងអំណាចដែលពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាមានទៅទៀត។ ប៉ុន្តែពួកគេនៅតែមិនអាចទទួលថា ព្រះអង្គមកពីព្រះនោះឡើយ។ តើពួកផារិស៊ីទាំងនេះ បានស្តាប់ឮអំពីការអស្ចារ្យដ៏វិសេសមួយនេះ ហើយហៅអ្នក ដែលបានធ្វើការនេះថាជា “មនុស្សមានបាប” ដោយរបៀបណា?
ចាប់តាំងពីអស់កល្បរៀងមក មិនដែលឮនិយាយពីអ្នកណាដែលធ្វើឲ្យភ្នែកមនុស្សខ្វាក់ពីកំណើតបានភ្លឺទេ 33បើលោកនោះមិនមកពីព្រះទេ នោះលោកពុំអាចនឹងធ្វើអ្វីបានឡើយ
៩:៣២-៣៣ មនុស្សនោះបានដឹងថា គាត់ជាមនុស្សទីមួយដែលកើតមកខ្វាក់ ហើយក្រោយមកបានភ្លឺឡើង។ លើសពីនេះទៅទៀត គាត់បានដឹងថាភាពអស្ចារ្យនៃការអស្ចារ្យនេះ បញ្ជាក់ថាព្រះយេស៊ូវពិតជាមកពីព្រះមែន។
គេឆ្លើយតបទៅគាត់ថា ឯងជាមនុស្សកើតមកក្នុងអំពើបាបសុទ្ធ ហើយឯងបង្រៀនយើងឬ រួចគេបណ្តេញគាត់ទៅ។
៩:៣៤ ពួកផារិស៊ីទាំងនេះបរាជ័យនៅក្នុងការបដិសេធចំពោះការអស្ចារ្យនោះ ដូច្នេះហើយពួកគេព្យាយាម បន្ទោសបង្អាប់ដល់មនុស្សដែលបានទទួលការអស្ចារ្យនោះវិញ។ ពួកគេបានសម្រេចថា គាត់ត្រូវតែបានកើត នៅក្នុងអំពើបាបដោយព្រោះតែគាត់បានកើតមកខ្វាក់ (ខ២)។ ពួកគេបានបង្ហាញនូវការមើលងាយចំពោះ ភាពខ្វាក់របស់គាត់ជាជាងមានអំណរចំពោះការដែលត្រូវបានប្រោសឲ្យជារបស់គាត់។ ពួកគេ “បណ្តេញ គាត់ចេញ” ពីការប្រជុំនោះ (ហើយអាចនឹងកាត់គាត់ចេញពីសមាជិកភាពនៃសាលាប្រជុំផងដែរ ខ២២)។
ព្រះយេស៊ូវទ្រង់ឮថា គេបានបណ្តេញគាត់ហើយ រួចកាលទ្រង់បានឃើញគាត់ នោះក៏មានបន្ទូលទៅថា តើអ្នកជឿដល់ព្រះរាជបុត្រានៃព្រះឬទេ
៩:៣៥ គង្វាលល្អតែងតែយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះចៀមរបស់ទ្រង់។ ព្រះយេស៊ូវជ្រាបថា មនុស្សនោះត្រូវបានគេបណ្តេញចេញ ហេតុនេះហើយព្រះអង្គបានតាមរកគាត់ ហើយបានឃើញគាត់។
គាត់ទូលឆ្លើយថា លោកម្ចាស់អើយ តើអ្នកណាជាព្រះរាជបុត្រានោះ ដើម្បីឲ្យខ្ញុំបានជឿដល់ទ្រង់ផង
៩:៣៦ មនុស្សនោះបានត្រៀមខ្លួនជឿរួចទៅហើយ ប៉ុន្តែគាត់មិនបានដឹងថា ព្រះយេស៊ូវគឺជាកូនមនុស្សនោះឡើយ។
ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលទៅគាត់ថា អ្នកបានឃើញទ្រង់ហើយ គឺជាខ្ញុំដែលនិយាយនឹងអ្នកនេះឯង
៩:៣៧ ដោយសារតែការប្រោសឲ្យបានជាបានកើតឡើងមកបន្ទាប់ពីគាត់បានចាកចេញពីព្រះយេស៊ូវ ដើម្បីទៅឯស្រះស៊ីឡោម មនុស្សនោះមិនដែលបានឃើញព្រះយេស៊ូវមុនហេតុការណ៏នេះឡើយ។
គាត់ទូលថា ខ្ញុំជឿហើយ ព្រះអម្ចាស់អើយ រួចគាត់ក៏ក្រាបថ្វាយបង្គំទ្រង់។
៩:៣៨ ពេលដែលព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថាព្រះអង្គគឺជា “កូនមនុស្ស” ភ្លាមនោះមនុស្សនោះបានឆ្លើយតប ដោយការថ្វាយបង្គំព្រះអង្គ។ គាត់បានត្រៀមខ្លួននៅក្នុងការទទួលជឿលើព្រះយេស៊ូវ ដែលបានប្រោសគាត់ រួចហើយ។
គ្រាដែលដំណើររឿងបានបន្តទៅមុខ មនុស្សដែលត្រូវបានប្រោសឲ្យជានោះបាន បន្តពីចំនុចនោះ ហើយដើរទៅមុខនៅក្នុងសេចក្តីជំនឿរបស់គាត់។ ដំណើរការនៃការរីកចំរើនចំពោះការយល់ដឹងខាង ព្រលឹងវិញ្ញាណ របស់គាត់ត្រូវបានឃើញនៅក្នុងការដែលគាត់ហៅព្រះយេស៊ូវ
-
“មានម្នាក់ឈ្មោះ យេស៊ូវ” (ខ១១)
-
“លោកជាហោរា” (ខ១៧)
-
លោកនោះមកពីព្រះ (ខ៣៣)
-
“ព្រះអម្ចាស់អើយ” (ខ៣៨)។
ដំណើររបស់បុរសនេះទៅកាន់សេចក្ដីជំនឿគឺជាចំណុចសំខាន់នៃរឿងនេះ។ ពាក្យ នៃសេចក្តីជំនឿរបស់គាត់ (“ខ្ញុំជឿហើយ ព្រះអម្ចាស់អើយ”) ហើយការថ្វាយបង្គំរបស់គាត់បង្ហាញថាគាត់មិនរស់នៅក្នុង “សេចក្តីងងឹត” ទៀតឡើយ។ ពន្លឺទទួលបានជ័យជំនះលើសេចក្តីងងឹតទាំងនៅក្នុងភ្នែករបស់មនុស្សខ្វាក់ ហើយនៅក្នុងចិត្តរបស់គាត់។ ការប្រោសឲ្យភ្លឺរបស់គាត់គឺជាការអស្ចារ្យដ៏វិសេសនៃ ក្នុងការបង្កើតភ្នែកថ្មី ដែលអាចមើលឃើញ។ ប៉ុន្តែការប្រោសឲ្យជាខាងព្រលឹងវិញ្ញាណនោះកាន់តែវិសេសជាងលើសទៅទៀត។ គឺជាការបង្កើតជីវិតថ្មី។
មនុស្សត្រូវបានបង្កើតមកដើម្បីឲ្យបានស្គាល់ព្រះ ប៉ុន្តែជីវិតខាងព្រលឹងវិញ្ញាណនោះត្រូវបានបាត់បង់ នៅក្នុងការធ្លាក់ចុះនៅក្នុងសួនច្បារអេដែន។ ពេលនេះ តាមរយៈការថ្វាយបង្គំព្រះយេស៊ូវ មនុស្សម្នាក់នេះ ត្រឡប់មកក្នុងទំនាក់ទំនងដ៏ត្រឹមត្រូវជាមួយនឹងព្រះ ដូចដែលគាត់បានចូលទៅក្នុងជីវិតអស់កល្បជានិច្ច (១៧:៣)។ រឿងរ៉ាវរបស់យើងអាចនឹងដូចជារឿងរ៉ាវរបស់មនុស្សម្នាក់នេះដែរ។
-
យើងទាំងអស់គ្នាកើតមកខ្វាក់ខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ។
-
ព្រះយេស៊ូវប្រោសយើងឲ្យជាពីការខ្វាក់នេះ។
-
ព្រះយេស៊ូវធ្វើកិច្ចការនៃការបង្កើតថ្មីនៅក្នុងយើង។
-
ដើម្បីឲ្យទទួលបានកិច្ចការនេះ យើងត្រូវតែស្តាប់តាមអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបង្គាប់។
-
ព្រះយេស៊ូវបង្គាប់យើងឲ្យលាងសំអាតនៅក្នុងទឹកនៃពិធីជ្រមុជទឹក។
-
យើងត្រូវបានផ្លាស់ប្តូរដើម្បីឲ្យអ្នកជិតខាងរបស់យើងបានសំគាល់ថាយើងដូចជាមនុស្សថ្មីហើយខុសពីមុន។
-
យើងបង្ហាញសេចក្តីស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះយេស៊ូវ នៅពេលដែលយើងត្រូវរងការបៀតបៀន ហើយ ប្រកាសអំពីព្រះអង្គដោយក្លាហាន ហើយអំពីកិច្ចការដែលព្រះអង្គបានធ្វើនៅក្នុងជីវិតរបស់យើង។
-
យើងរីកចំរើននៅក្នុងចំណេះដឹងបន្តិចម្តងៗ រហូតដល់ចំណេះបន្ថែមអំពីព្រះយេស៊ូវ ហើយការនេះនាំឲ្យយើងបានថ្វាយបង្គំ ហើយសរសើរដំកើងព្រះអង្គថែមទៀត។
ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា ខ្ញុំបានមកក្នុងលោកីយនេះ ដើម្បីនឹងជំនុំជំរះ ឲ្យពួកអ្នកដែលមើលមិនឃើញបានភ្លឺឡើង ហើយឲ្យពួកអ្នកដែលមើលឃើញ បានទៅជាខ្វាក់វិញ
៩:៣៩ ការជំនុំជំរះដែលបានលើកឡើងនៅក្នុងខនេះគឺជាការញែកមនុស្សទៅជាក្រុមអ្នកដែលជឿ និងអ្នកដែលមិនជឿ ដែលជាលទ្ធផលនៃការដែលព្រះយេស៊ូវយាងមកក្នុងលោកីយនេះ។
មនុស្សគ្រប់ទាំងអស់សុទ្ធតែខ្វាក់។ លទ្ធផលនៃការយាងមករបស់ព្រះយេស៊ូវគឺដើម្បីធ្វើឲ្យមនុស្ស ដែលបានដឹងថាខ្លួនគេខ្វាក់ខាងវិញ្ញាណ អាចទទួលបានការប្រោសឲ្យភ្លឺដោយព្រះយេស៊ូវ។ ប៉ុន្តែអស់អ្នកដែលគិតថា ខ្លួនមើលឃើញ (ប៉ុន្តែតាមការពិតពួកគេនៅក្នុងសេចក្តីងងឹតខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ) បដិសេធពន្លឺដ៏ពិតប្រាកដ ហើយកាន់តែខ្វាក់ថែមទៀត។
ពួកផារិស៊ី ដែលនៅជាមួយនឹងទ្រង់ បានឮពាក្យនោះ ក៏ទូលសួរថា តើយើងខ្ញុំខ្វាក់ដែរឬអី
៩:៤០ ពួកផារិស៊ីជាពួកមនុស្សខ្វាក់ខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ (ម៉ាថាយ ២៣:១៦, ១៥:១៤, ២៣:២៦)។ ពួកគេប្រកាសថាគេជាមនុស្សភ្លឺ ប៉ុន្តែការប្រព្រឹត្តរបស់ពួកគេបញ្ជាក់ពីភាពខ្វាក់របស់គេវិញ។ ដោយព្រោះតែ សេចក្តីអំនួតរបស់គេ ពួកគេមានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង នៅពេលដែលអ្នកណាម្នាក់រាប់ថា គេជាមនុស្សខ្វាក់ខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ។
ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលទៅគេថា បើសិនជាអ្នករាល់គ្នាខ្វាក់មែន នោះអ្នករាល់គ្នាឥតមានបាបទេ តែឥឡូវនេះ អ្នករាល់គ្នាអាងថាភ្លឺ បានជាជាប់មានបាបនៅឡើយ។
៩:៤១ អ្នកសុំទាននោះជាមនុស្សខ្វាក់ខាងសាច់ឈាម និងខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ។ ប៉ុន្តែទាំងភ្នែក និងចិត្តរបស់គាត់ បានបើកចំហវិញ។ ហេតុអ្វី? ដោយព្រោះតែគាត់បានស្តាប់ព្រះបន្ទូល ទទួលជឿ ស្តាប់តាម ហើយបានទទួលព្រះគុណនៃព្រះ។
ពួកផារិស៊ីមានភ្នែកខាងសាច់ឈាមល្អប្រសើរ ប៉ុន្តែពួកគេជាមនុស្សខ្វាក់ខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ។ ប្រសិនបើ គេបានទទួលស្គាល់ថាគេជាមនុស្សខ្វាក់ខាងព្រលឹងវិញ្ញាណនោះ គេនឹងទទួលបានការអត់ទោស។ ប៉ុន្តែដោយព្រោះតែគេអាងថាភ្លឺ អំពើបាបរបស់គេនៅដដែល។ ដូច្នេះហើយត្រង់ចំនុចចុងបញ្ចប់នៃរឿងនេះ យើងបានឃើញថាសេចក្តីខ្វាក់ខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ (ការមិនជឿ) គឺជាអំពើបាបពិតប្រាកដ មិនមែនជាសេចក្តីខ្វាក់ខាងសាច់ឈាម ដូចដែលពួកសិស្ស និងពួកផារិស៊ីបានគិតនោះឡើយ (ខ២, ៣៤)។
