ការរស់ពីសុគតឡើងវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវ
នៅថ្ងៃទី១ក្នុងអាទិត្យនោះ ម៉ារា ជាអ្នកស្រុកម៉ាក់ដាឡា នាងទៅឯផ្នូរពីព្រលឹម កាលកំពុងនៅងងឹតនៅឡើយ ក៏ឃើញថ្មបានយកចេញពីមាត់ផ្នូរហើយ
២០:១ នៅពេលដែលម៉ារាទៅឯផ្នូរមុនថ្ងៃរះនៅព្រឹកថ្ងៃអាទិត្យនោះ នាងបានឃើញថាថ្មដ៏ធំដែលបានបិទ នៅពីខាងមុខផ្នូរត្រូវបានរមៀលចេញរួចទៅហើយ។
នោះនាងរត់ទៅប្រាប់ដល់ស៊ីម៉ូន-ពេត្រុស នឹងសិស្ស១នោះដែលទ្រង់ស្រឡាញ់ថា គេបានយកព្រះអម្ចាស់ ចេញពីផ្នូរហើយ យើងខ្ញុំមិនដឹងជាគេយកទៅទុកឯណាទេ
២០:២ ម៉ារាបានគិតថាព្រះសពរបស់ព្រះយេស៊ូវត្រូវបានគេយកចេញទៅបាត់ហើយ។ ម៉ារា ពេត្រុស និងយ៉ូហានមិនបានរំពឹងសង្ឃឹមទុកថា ព្រះយេស៊ូវនឹងរស់ពីសុគតឡើងវិញនោះឡើយ ទោះបីជាព្រះអង្គ បានមានបន្ទូលប្រាប់ពួកគេពីអ្វីដែលនឹងកើតមានឡើងរួចហើយក៏ដោយ។
នោះពេត្រុស នឹងសិស្ស១នោះ ក៏ចេញទៅឯផ្នូរ អ្នកទាំង២រត់ទៅជាមួយគ្នា តែសិស្ស១នោះរត់លឿនជាងពេត្រុស បានដល់ផ្នូរមុន
២០:៣ លោកពេត្រុសនិងលោកយ៉ូហានបានទៅឯផ្នូរដើម្បីមើលពីអ្វីដែលបានកើតឡើង។
២០:៤ លោកយ៉ូហានចង់ឲ្យអ្នកដែលអានដំណឹងល្អដែលគាត់បានកត់ត្រាបានដឹងថា គាត់រត់លឿនជាង លោកពេត្រុស។ :-)
រួចគាត់ឱនខ្លួនទៅមើល ឃើញមានតែសំពត់ស្នបនៅក្នុងនោះ តែគាត់មិនបានចូលទេ
២០:៥ លោកយ៉ូហានមិនបានចូលទៅក្នុងផ្នូរទេ ប្រហែលជាដោយព្រោះតែគាត់មានការគោរព ចំពោះអ្នកដែលបានស្លាប់ ឬដោយព្រោះតែគាត់នឹងត្រូវបានរាប់ជាស្មោកគ្រោក (ជនគណនា ១៩:១១)។
ឯស៊ីម៉ូន-ពេត្រុស ដែលមកតាមក្រោយ គាត់ក៏ចូលទៅក្នុងផ្នូរ ឃើញសំពត់ស្នបនៅក្នុងនោះដែរ ហើយឃើញកន្សែងដែលគ្របព្រះសិរទ្រង់ មិននៅជាមួយនឹងសំពត់ស្នបនោះទេ គឺបានបត់ដាក់នៅទីកន្លែងដោយខ្លួនវិញ
២០:៦-៧ លោកពេត្រុសប្រញាប់រត់ចូលទៅក្នុងផ្នូរហើយឃើញថាព្រះយេស៊ូវមិននៅទីនោះឡើយ។ យ៉ាងណាម៉ិញ សំពត់គឺនៅទីនោះ។ ការនេះបង្ហាញថាគ្មានអ្នកណាបានយកព្រះសពព្រះអង្គនោះឡើយ។ ប្រសិនបើពួកសាសន៍យូដា ឬពួករ៉ូម៉ាំងបានយកសពនោះ ពួកគេនឹងមិនស្រាយសំពតនោះឡើយ ដោយព្រោះតែពួកគេនឹងមិនចង់ប៉ះពាល់សាកសពនោះទេ ហើយការដែលលីសែងសពនោះ ងាយស្រួលជាង ហើយមានឃ្លិនប្រសើរជាង ប្រសិនបើនៅតែត្រូវបានរុំជាមួយនឹងគ្រឿងក្រអូប។ ការនេះក៏បង្ហាញថាគ្មានអ្នកណាម្នាក់បានលួចសាកសពដែរ។ ពួកចោរនឹងមិនចំណាយពេលនៅក្នុង ការស្រាយចំណងសាកសពនោះឡើយ ហើយទុកចោលសំពត់ និងគ្រឿងក្រអូបដែលមានតម្លៃថ្លៃ ព្រមទាំងបានបត់ទុកយ៉ាងស្អាតនោះដែរ។
សិស្សមួយនោះដែលមកដល់ផ្នូរមុន គាត់ក៏ចូលទៅឃើញដូច្នោះដែរ រួចគាត់ជឿ ដ្បិតគេមិនទាន់យល់បទគម្ពីរនៅឡើយ ដែលថា ទ្រង់ត្រូវរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ
២០:៨ លោកពេត្រុសនិងលោកយ៉ូហានបានដឹងថាគ្មានអ្នកណាម្នាក់បានយកឬលួចសាកសពទៅ នោះឡើយ ប៉ុន្តែគឺថារូបកាយចាកចេញពីក្រណាត់សំពត់ដោយមិនត្រូវការហែក ឬកាត់ចេញនោះឡើយ។ ពេលនេះពួកគេជឿថាព្រះយេស៊ូវពិតជាបានរស់ពីសុគតឡើងវិញមែន។
នៅពេលដែលឡាសារដើរចេញពីផ្នូរមក គាត់នៅរុំនឹងសំពត់រុំខ្មោចនៅឡើយ (១១:៤៤) ប៉ុន្តែព្រះកាយរបស់ព្រះយេស៊ូវ ទោះទាំងខាងសាច់ឈាមក្តី ត្រូវបានដំកើងឡើង ហើយអាចចេញផុតពីសំពត់រុំខ្មោច (ខ១៩-២០; ភីលីព ៣:២០-២១)។ លោកឡាសារនឹងត្រូវស្លាប់ម្តងទៀតហើយថ្ងៃណាមួយគាត់នឹងត្រូវការសំពត់រុំខ្មោចនោះម្តងទៀត។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវបានយកឈ្នះសេចក្តីស្លាប់ហើយនឹងមិនដែលសុគតម្តងទៀតនោះឡើយ។ ដូច្នេះហើយ ព្រះអង្គមិនត្រូវការសំពត់រុំសពរបស់ព្រះអង្គនោះឡើយ។ ហាលេលូយ៉ា!
២០:៩ មានបទគម្ពីរជាច្រើនដែលបានបើកសំដែងថាព្រះយេស៊ូវនឹងត្រូវបានរស់ពីសុគតឡើងវិញ (រួមទាំង ទំនុកដំកើង ១៦:១០; អេសាយ ៥៣:១០-១២; ហូសេ ៦:២; យ៉ូណាស ១:១៧) ប៉ុន្តែ លោកពេត្រុសនិងលោកយ៉ូហានទើបតែបានយល់បន្ទាប់ពីពួកគាត់បានឃើញព្រះយេស៊ូវដែលមានព្រះជន្ម រស់ឡើងវិញតែប៉ុណ្ណោះ។
ព្រះយេស៊ូវលេចមកឲ្យម៉ារី អ្នកស្រុកម៉ាក់ដាឡាឃើញ
សិស្សទាំង២ក៏ត្រឡប់ទៅឯផ្ទះគេវិញ។ ឯម៉ារា នាងឈរយំពីខាងក្រៅផ្នូរ ហើយកំពុងដែលនាងយំ នោះក៏ឱនខ្លួនមើលទៅក្នុងផ្នូរ
២០:១០-១១ បន្ទាប់ពីសិស្សទាំងពីរនាក់បានចាកចេញទៅ ម៉ារា អ្នកស្រុកម៉ាក់ដាឡានៅ ឈរយំនៅឯផ្នូរ។ ការ “យំសោក” (κλαίουσα) ជាការទ្រហោរយំដោយសម្លេងឮៗ។
ឃើញទេវតា២រូប ស្លៀកពាក់ស អង្គុយ១ខាងក្បាល ១ចុងជើង ត្រង់កន្លែងដែលបានផ្តេកព្រះសព ព្រះយេស៊ូវ
២០:១២ នៅពេលដែលម៉ារា សម្លឹងមើលទៅក្នុងផ្នូរហើយបានឃើញទេវតា២រូប។ នាងមិនមានការភ័យខ្លាចឬភ្ញាក់ផ្អើលនោះឡើយ។ នាងយកចិត្តទុកដាក់តែចំពោះព្រះកាយ របស់ព្រះយេស៊ូវតែប៉ុណ្ណោះ។
ទេវតានោះសួរថា នាងអើយ ហេតុអ្វីបានជាយំ នាងឆ្លើយថា ពីព្រោះគេបានយកព្រះអម្ចាស់ខ្ញុំទៅបាត់ ហើយខ្ញុំមិនដឹងជាគេទុកទ្រង់នៅឯណាទេ
២០:១៣ នាងបានគិតថា ព្រះយេស៊ូវបានសុគតហើយ ហើយចង់ដឹងថា តើព្រះសពរបស់ព្រះអង្គនៅកន្លែងណា។
នាងនិយាយដូច្នោះ រួចបែរខ្លួនទៅក្រោយ ឃើញព្រះយេស៊ូវទ្រង់ឈរ តែមិនដឹងជាព្រះយេស៊ូវទេ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា នាងអើយ ហេតុអ្វីបានជាយំ នាងរកអ្នកណា ឯនាង ក៏ស្មានថាជាអ្នកថែច្បារ ទើបនិយាយទៅថា លោកនាយអើយ បើលោកបានយកព្រះសពចេញទៅឯណា នោះសូមប្រាប់ខ្ញុំ ឲ្យដឹងកន្លែងដែលបានទុកផង ខ្ញុំនឹងទៅនាំយកទៅ
២០:១៤-១៥ ម៉ារាបានបែរទៅក្រោយនៅពេលដែលនាងបានឮអ្នកណាម្នាក់និយាយនៅពី ខាងក្រោយនាង ប៉ុន្តែនាងមិនបានសម្លឹងមើលឲ្យច្បាស់ចំពោះព្រះអង្គទេ ដោយព្រោះតែ នាងផ្តោតសំខាន់តែចំពោះការដែលរកឲ្យបានឃើញព្រះសពរបស់ព្រះយេស៊ូវថានៅកន្លែងណាតែប៉ុណ្ណោះ។
ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលទៅនាងថា ម៉ារាអើយ នោះនាងបែរខ្លួនទៅទូលទ្រង់ ជាភាសាហេព្រើរថា រ៉ាបូនី ដែលស្រាយថា លោកគ្រូអើយ
២០:១៦ នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវ ហៅឈ្មោះនាង នាងបានស្គាល់សម្លេងព្រះអង្គ ដោយព្រោះតែនាងគឺជាចៀមមួយរបស់ព្រះអង្គ (១០:៣-៤)។ មានឈ្មោះបីដែលពួកសាសន៍យូដាប្រើ នៅក្នុងការហៅគ្រូរបស់ពួកគេ: រ៉ាប់ មានន័យថា “លោកគ្រូ”។ រ៉ាប់បាយ មានន័យថា “លោកគ្រូខ្ញុំ” ហើយនឹងឈ្មោះដ៏វិសេសបំផុត។ រ៉ាប់បូនី‚ មានន័យថា “លោកគ្រូខ្ញុំដ៏អស្ចារ្យ”។ ម៉ារាហៅព្រះយេស៊ូវថា “រ៉ាប់បូនី”។
ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលទៅនាងថា កុំពាល់ខ្ញុំ ព្រោះខ្ញុំមិនទាន់ឡើងទៅឯព្រះវរបិតាខ្ញុំនៅឡើយ ចូរនាងទៅឯពួកបងប្អូនខ្ញុំប្រាប់គេថា ខ្ញុំឡើងទៅឯព្រះវរបិតាខ្ញុំ ជាព្រះវរបិតានៃអ្នករាល់គ្នា គឺជាព្រះនៃខ្ញុំ ហើយជាព្រះនៃអ្នករាល់គ្នាដែរ
២០:១៧ ពេលនេះនាងបានរកឃើញព្រះអម្ចាស់របស់នាងហើយ ម៉ារាឃាត់ព្រះបាទាព្រះអង្គទុក ហើយមិនចង់ឲ្យលែងព្រះអង្គឡើយ។ យ៉ាងណាម៉ិញ ព្រះយេស៊ូវជា្របថាព្រះអង្គនឹងគង់នៅលើផែនដី រយៈពេលសែសិបថ្ងៃមុនពេលដែលព្រះអង្គយាងត្រឡប់ទៅស្ថានសួគ៌វិញ (លូកា ២៤:៥១; កិច្ចការ ១:៩-១១) ដូច្នេះហើយព្រះអង្គមានបន្ទូលទៅម៉ារាថានាងមិនចាំបាច់ឃាត់ព្រះអង្គទុកនោះឡើយ ដោយព្រោះតែព្រះអង្គនឹងមិនទាន់បានទៅនៅឡើយទេ។
ព្រះយេស៊ូវបានប្រទាននូវសេចក្តីប្រកាសដល់សិស្សរបស់ព្រះអង្គទៅកាន់ម៉ារា។ ព្រះអង្គបានសម្រេចកិច្ចការ របស់ព្រះអង្គរួចហើយ (១៩:៣០) ហើយពេលនេះព្រះអង្គអាចវិលត្រឡប់ទៅឯព្រះវរបិតាបានហើយ។ មុននេះ ព្រះអង្គបានហៅសិស្សរបស់ព្រះអង្គថា “អ្នកបម្រើ” និង “មិត្តសម្លាញ់” (១៥:១៥) ប៉ុន្តែពេលនេះព្រះអង្គហៅពួកគេថា “បងប្អូនខ្ញុំ”។ ដោយតែព្រោះកិច្ចការរបស់ព្រះអង្គនៅលើឈើឆ្កាង ទំនាក់ទំនងថ្មីមួយត្រូវបានសម្រេច។ ពួកអ្នកជឿទាំងអស់ពេលនេះគឺជាកូនព្រះ ដូច្នេះហើយ គឺជាបងប្អូនប្រុសស្រីរបស់ព្រះយេស៊ូវ (រ៉ូម ៨:១៤-១៧; កាឡាទី ៣:២៦, ២៧; អេភេសូ ១:៥; ហេព្រើរ ២:១០-១៣)។
ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលប្រាប់ម៉ារាថា ព្រះវរបិតាព្រះអង្គពេលនេះបានត្រលប់ជាព្រះវរបិតារបស់នាង ព្រះរបស់ព្រះអង្គពេលនេះជាព្រះរបស់នាង! ម៉ារាហើយនឹងសិស្សទាំងអស់បានប្រែក្លាយជា សមាជិកនៃគ្រួសារនៃព្រះដោយការទទួលព្រះយេស៊ូវ (១:១២)។ យើងទាំងអស់គ្នាក៏ដូចគ្នាដែរ ប្រសិនបើយើងនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ យើងក៏មានអភ័យឯកសិទ្ធនេះដែរ។ ព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះតាំងតែពីដើមមក យើងទាំងអស់គ្នាគឺជាកូននៃព្រះគឺជាកូនចិញ្ចឹម។ វាគឺជាទំនាក់ទំនងដែលចាប់ផ្តើមឡើងត្រង់ការដែលយើងបានធ្វើការផ្លាស់ប្រែពេលដែលយើងបានកើតជាថ្មីហើយនឹងមិនត្រូវបញ្ចប់ឡើយ។
តើដែលថា ព្រះជាម្ចាស់ ជាឪពុករបស់យើងនោះ មានអត្ថន័យដូចម្ដេច?
ទី១ វាមានន័យថា ព្រះអង្គតែងយក ព្រះទ័យទុកដាក់នឹងអ្នករាល់គ្នា (១ ពេត្រុស ៥:៧) ហើយកំសាន្តចិត្តយើង រាល់គ្នា ក្នុងគ្រប់ទាំងសេចក្តីវេទនា (២ កូរិនថូស ១:៣-៤)។ ព្រះជាម្ចាស់ ជាឪពុកដ៏ល្អ ដែលខ្វល់ខ្វាយពីកូនរបស់ព្រះអង្គ។ ពេលយើងមានការថប់បារម្ភ ព្រះអង្គ នឹងជួយយើង។ "ក្នុងគ្រប់ទាំងសេចក្តីវេទនា" ព្រះអង្គកំសាន្តចិត្តយើង។ ការដែលមានព្រះជាឪពុករបស់ យើង បានន័យថា យើងនឹងមិនឆ្លងកាត់ការលំបាកតែម្នាក់ឯងនោះទេ។ ព្រះអង្គតែងតែគង់នៅជាមួយយើង ហើយ ទ្រង់ជាព្រះសម្រាប់យើងដែរ។ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរបានប្រាប់យើងថា ព្រះទ្រង់ជាទីពឹង ជ្រកក៏ជាកំឡាំង នៃយើងខ្ញុំ ជាជំនួយដែលនៅជាប់ជាមួយក្នុងគ្រាអាសន្ន (ទំនុកតម្កើង ៤៦:១)។ ព្រះអង្គ គឺជា "អ្នកគង្វាល" (មានន័យថា ព្រះអង្គការពារ និងដឹកនាំយើង (ទំនុកតម្កើង ២៣) ហើយជា "អ្នកលើកក្បាល យើងឡើង" (មានន័យថា ព្រះអង្គលើកទឹកចិត្តយើង នៅពេលយើងមានអារម្មណ៍បាក់ទឹកចិត្ត (ទំនុកតម្កើង ៣:៣)។
ទី២ វាមានន័យថា ព្រះអង្គផ្គត់ផ្គង់យើង។ ព្រះយេស៊ូមានព្រះបន្ទូលថា សូម្បីតែ ឪពុកជាមនុស្ស នៅដឹងអំពីរបៀបឱ្យកាដូដ៏ល្អទៅកាន់កូនខ្លួនឯង ចុះទម្រាំព្រះជាម្ចាស់ ជាព្រះដ៏ឥតខ្ចោះ ទៀតនោះ ទ្រង់ប្រាកដជាឱ្យអ្វីល្អ ដែលយើងត្រូវការមិនខាន (ម៉ាថាយ ៧:៩-១១)។
ព្រះអង្គជាឪពុកដ៏សប្បុរស។ ទ្រង់ប្រទានឱ្យយើងនូវអ្វីដែលល្អ។ គ្រប់ទាំងរបស់ដ៏ល្អ និងឥតខ្ចោះ ទាំងអស់ សុទ្ធតែមកពីទ្រង់ (យ៉ាកុប ១:១៧)។ ព្រះអង្គស្មោះត្រង់ និងមិនប្រែប្រួលនោះឡើយ។ ព្រះអង្គបានប្រទានពរ យើង និងបន្តប្រទានពរយើងរហូតតទៅ។
ទី៣ វាមានន័យថា ព្រះអង្គប្រៀនប្រដៅយើង (សុភាសិត ៣:១១-១២)។ ព្រះអង្គចង់ឱ្យកូនរបស់ទ្រង់មានចរិតលក្ខណៈល្អ ដូចឪពុកល្អគ្រប់រូបចង់ដែរ។ ដូច្នេះ ព្រះអង្គប្រៀន ប្រដៅយើង។ សេចក្ដីប្រៀនប្រដៅរបស់ព្រះអង្គ មិនដែលធ្ងន់ធ្ងរ ឬសាហាវពេកនោះទេ គឺវាតែងតែ ដើម្បីការល្អសម្រាប់យើង។ នេះហើយជា សញ្ញាបញ្ជាក់អំពី សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់សម្រាប់យើង។
ទី៤ វាមានន័យថា ព្រះអង្គស្រឡាញ់យើង (១ យ៉ូហាន ៣:១)។ ព្រះអង្គស្រឡាញ់កូនរបស់ទ្រង់។ យើងមិនចាំបាច់ព្យាយាមប្រឹងប្រែងធ្វើអ្វីមួយ ដើម្បីទទួលបានក្ដី ស្រឡាញ់របស់ទ្រង់នោះទេ ព្រោះព្រះអង្គបានប្រគល់វាមកកាន់យើងរួចមកហើយ។ ទ្រង់ជ្រើសរើស ស្រឡាញ់យើង នាំយើងចូលទៅក្នុងគ្រួសាររបស់ទ្រង់ហើយ។ ឥឡូវនេះ គ្មានអ្វីដែលអាចបំបែក យើងពីសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់នោះឡើយ (រ៉ូម 8:38-39)។ ព្រះគម្ពីរប្រាប់យើងថា សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គស្មោះត្រង់ នៅស្ថិតស្ថេរអស់កល្ប អស្ចារ្យ ឥតខ្ចោះ និងខ្ជាប់ខ្ជួន។ ព្រះជាម្ចាស់ស្រឡាញ់កូនព្រះអង្គ ហើយនឹងបន្តស្រឡាញ់រហូតតទៅ។
ទី៥ វាមានន័យថា ព្រះអង្គមានផ្ទះមួយសម្រាប់យើង។ ព្រះយេស៊ូមានព្រះបន្ទូល ៖ កុំឲ្យខ្លាច ហ្វូងតូចអើយ ព្រោះព្រះវរបិតានៃអ្នករាល់គ្នា ទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យ នឹងប្រទាននគរមកអ្នករាល់គ្នាពិត។ (លូកា ១២:៣២)
ឪពុករបស់យើងមានផ្ទះដ៏ធំមួយសម្រាប់យើងនៅស្ថានសួគ៌ (យ៉ូហាន ១៤:២-៣)។ ហើយនគរ (ជាអាណាចក្រ) ដែរ។ យើងនឹងរស់នៅជាមួយ ព្រះអង្គជារៀងរហូត។
សរុបសេចក្ដីមក ព្រះជាម្ចាស់គឺជា ឪពុកដ៏ល្អ។ ព្រះអង្គខ្វល់ខ្វាយពីកូនទ្រង់ ផ្គត់ផ្គង់ដល់យើង ប្រទានឱ្យយើងនូវអ្វីដែលល្អ ប្រៀនប្រដៅយើង ស្រឡាញ់យើង និងផ្ដល់ផ្ទះដ៏ល្អសម្រាប់យើង ជារៀងរហូត។
នោះម៉ារា-ម៉ាក់ដាឡា ក៏នាំដំណឹងទៅប្រាប់ដល់ពួកសិស្សថា នាងបានឃើញព្រះអម្ចាស់ ហើយទ្រង់បានមានបន្ទូលសេចក្ដីទាំងនេះមកនាង។
២០:១៨ ដោយព្រោះតែបង្គាប់របស់ព្រះយេស៊ូវ ម៉ារា អ្នកស្រុកម៉ាក់ដាឡា បានក្លាយជាអ្នកផ្សាយដំណឹងល្អដំបូងគេ នៅពេលដែលនាងប្រកាសដំណឹងល្អរបស់ព្រះយេស៊ូវទៅកាន់ ពួកសិស្ស។ ព្រះយេស៊ូវបានជ្រើសរើសស្រ្តីម្នាក់ឲ្យបានធ្វើជាសាក្សីទីមួយ ពីការរស់ពីសុគតឡើងវិញ របស់ព្រះអង្គ។ តាមច្បាប់របស់សាសន៍យូដាគឺមិនទទួលស្គាល់សក្ខីភាពពីទី បន្ទាល់របស់ស្រ្តីនោះឡើយ ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវបានលេចមកម៉ារាជាមុនដំបូងហើយបានចាត់នាងឲ្យទៅ ធ្វើបន្ទាល់ពីការរស់ឡើងវិញ របស់ព្រះអង្គ។ ជាការមួយដែលសមស្របដែលព្រះអង្គធ្វើការនេះដោយព្រោះតែ ការប្តេជ្ញារបស់ព្រះនាង ចំពោះការដែលទៅផ្នូរនៅព្រឹកនោះមុនសិស្សផ្សេងៗទៀត។
ព្រះយេស៊ូវលេចឯសិស្សព្រះអង្គ
នៅថ្ងៃដំបូងក្នុងអាទិត្យនោះឯង លុះព្រលប់ហើយ កាលទ្វារទាំងអស់ នៅកន្លែងដែលពួកសិស្សប្រជុំគ្នា បានបិទ ដោយព្រោះខ្លាចសាសន៍យូដា នោះព្រះយេស៊ូវទ្រង់យាងមកឈរនៅកណ្តាលពួកសិស្ស មានបន្ទូលថា សូមឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានប្រកបដោយសេចក្ដីសុខចុះ
២០:១៩ ពេលនោះជាល្ងាចថ្ងៃអាទិត្យ។ ពួកសិស្សប្រជុំគ្នានៅក្នុងបន្ទប់មួយនៅក្នុងក្រុងយេរូសាឡិម។ ទ្វារទាំងអស់ត្រូវបានបិទ។ ភ្លាមនោះព្រះយេស៊ូវឈរនៅកណ្តាលពួកគេ។ ការនោះជាការអស្ចារ្យ។
កាលទ្រង់មានបន្ទូលដូច្នោះហើយ នោះក៏បង្ហាញព្រះហស្ត នឹងចំហៀងទ្រង់ឲ្យគេមើល ដូច្នេះពួកសិស្សមានចិត្តត្រេកអរ ដោយបានឃើញព្រះអម្ចាស់
២០:២០ ព្រះយេស៊ូវបានផ្លាស់ប្រែទុក្ខសោករបស់ពួកគេទៅជាអំណរ ដូចដែលព្រះអង្គបានសន្យា (១៤:១៨, ១៦:២០-២២)។ ព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញព្រះហស្តហើយនឹងចំហៀងព្រះអង្គត្រង់កន្លែង ដែលគេបានចាក់ទម្លុះដល់ពួកគេហើយគេបានដឹងថាពិតជាព្រះអង្គមែន។
សូមកត់សម្គាល់ថា រូបកាយដែលបានរស់ពីសុគតឡើងវិញរបស់ព្រះអង្គអាចមើលឃើញហើយពាល់បាន (យ៉ូហាន ២០:២៧; លូកា ២៤:៣៩) មានស្នាមរបួសនៃការឆ្កាងនៅលើព្រះហស្ត និងព្រះបាទាព្រមទាំងនៅចំហៀងព្រះអង្គ (ខ២០,២៥, ២៧) ហើយព្រះអង្គអាចសោយអាហារ (២១:៩; លូកា ២៤:៤១-៤៣)។ យ៉ាងណាម៉ិញ រូបកាយនៃការរស់ពីសុគតឡើងវិញរបស់ព្រះអង្គទម្លុះសំពត់រុំ (ខ៦-៨) អាចយាងទម្លុះទ្វារដែលបិទជាប់បាន (ខ១៩, ២៦) ហើយពេលខ្លះក៏មិនត្រូវបាន គេស្គាល់ភ្លាមៗដែរ។ ការពន្យល់ពីការនេះអាចរកឃើញនៅក្នុង ១ កូរិនថូស ១៥:៣៥-៤៩។ បន្ទាប់ពីការរស់ពីសុគតឡើងវិញរបស់ព្រះអង្គ ព្រះយេស៊ូវមានព្រះកាយខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ ដែលមិនអាចបំផ្លាញបានដែលត្រូវបានប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញនៅក្នុងសិរីល្អនិងព្រះចេស្តា។
រួចព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលទៅគេម្តងទៀតថា សូមឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានប្រកបដោយសេចក្ដីសុខសាន្ត ខ្ញុំចាត់អ្នករាល់គ្នាឲ្យទៅ ដូចជាព្រះវរបិតាបានចាត់ឲ្យខ្ញុំមកដែរ
២០:២១ “សូមឲ្យអ្នករាល់គ្នាប្រកបដោយសេចក្តីសុខសាន្ត” ជាពាក្យជំរាបសួរទូរទៅនៅក្នុងភាសាហេប្រឺ ប៉ុន្តែឥលូវនេះពាក្យនេះមានអត្ថន័យថ្មីដោយព្រោះតែព្រះយេស៊ូវបានបង្កើតឲ្យមានសេចក្តីសុខសាន្តរវាងពួកអ្នកជឿហើយនឹងព្រះជាម្ចាស់ (រ៉ូម ៥:១)។
មានចំនួនច្រើនជាងសែសិបដងនៅក្នុងដំណឹងល្អយ៉ូហាន ដែលបានប្រាប់ថាព្រះយេស៊ូវត្រូវបានចាត់មក ដោយព្រះជាម្ចាស់ ហើយពេលនេះព្រះយេស៊ូវចាត់សិស្សរបស់ព្រះអង្គឲ្យចេញទៅ។ ការនេះបង្ហាញថា បេសកកម្មជាចំនុចសំខាន់នៃការដែលធ្វើជាសិស្ស។ ដូចជាបំណងព្រះហឫទ័យនៃព្រះរាជបុត្រា នៅក្នុងលោកីយនេះដើម្បីធ្វើជាតំណាងព្រះវរបិតាដែលបានចាត់ព្រះអង្គឲ្យមក ពេលនេះពួកអ្នកជឿទាំងអស់ គួរតែចាត់ទុក គោលបំណងរបស់យើងនៅក្នុងលោកីយជាការចេញទៅតំណាងព្រះយេស៊ូវ ដែលចាត់ឲ្យយើងទៅ។
ការស្តាប់បង្គាប់ដ៏ល្អឥតខ្ចោះរបស់ព្រះយេស៊ូវហើយនិងការពឹងអាងលើព្រះវរបិតាព្រះអង្គ (៤:៣៤, ៨:២៩, ១៤:៣១, ១៥:១០) គឺជាគំរូសម្រាប់សិស្សរបស់ព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គបានយាងចូលមកក្នុងលោកីយនេះ ដើម្បីសម្រេចតាមបំណងព្រះហឫទ័យព្រះវរបិតាព្រះអង្គ-ដើម្បីប្រកាសព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ ដើម្បីធ្វើកិច្ចការ ព្រះអង្គ ហើយដើម្បីនឹងដាក់ព្រះជន្មព្រះអង្គសម្រាប់សេចក្តីសង្រ្គោះដល់យើងទាំងអស់គ្នា។ ពេលនេះ ព្រះយេស៊ូវសព្វព្រះទ័យឲ្យសិស្សរបស់ព្រះអង្គបន្តកិច្ចការរបស់ព្រះអង្គ ដោយការប្រកាសពីដំណឹងរបស់ ព្រះអង្គ (១៥:២៧) ធ្វើកិច្ចការដែលប្រសើរជាងអ្វីដែលព្រះអង្គបានធ្វើ (១៤:១២) ហើយលះបង់ជីវិតរបស់ពួកគេដើម្បីឲ្យបានបម្រើព្រះអង្គ។ ពួកគេនឹងមានអភ័យឯកសិទ្ធ ការការពារុះ និងការទទួលខុសត្រូវដែលព្រះអង្គមាននៅក្នុងការបំពេញព័ន្ធកិច្ចរបស់ព្រះអង្គ។
សូមកត់សម្គាល់ថា ពួកសាវ័កត្រូវបានចាត់ឲ្យចេញទៅបន្តធ្វើកិច្ចការរបស់ព្រះអង្គ ហើយមិនមែនឲ្យទៅបង្កើតអ្វីដែលថ្មីនោះឡើយ។ បទគម្ពីរកិច្ចការ បង្ហាញពីការដែលបេសកកម្មរបស់ ព្រះអង្គត្រូវបានបន្ត ហើយមានប្រសិទ្ធភាពនៅក្នុងការបំពេញព័ន្ធកិច្ចរបស់ពួកគេ (១៤:១២-១៤)។
ទ្រង់មានបន្ទូលដូច្នោះ រួចក៏ផ្លុំលើគេទាំងមានបន្ទូលថា ចូរទទួលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធចុះ
២០:២២ នៅពេលដែលព្រះវរបិតាដ៏ជាព្រះចាត់ព្រះរាជបុត្រាព្រះអង្គមកក្នុងលោកីយនេះ ព្រះអង្គបានប្រទានព្រះចេស្តាដល់ទ្រង់ដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ (១:៣២-៣៤; កិច្ចការ ១០:៣៧-៣៨)។ ពេលនេះ ព្រះយេស៊ូវប្រទានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដល់អស់អ្នកដែលព្រះអង្គចាត់ឲ្យទៅ។ ការនេះសម្រេចតាមព្រះបន្ទូល ដែលបានប្រទានឲ្យនៅក្នុងពិធីបុណ្យបារាំ ដែលព្រះយេស៊ូវប្រទានទឹករស់ដែលជាការសំដៅលើ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដែលមិនអាចប្រទានឲ្យបានឡើយរហូតទាល់តែព្រះយេស៊ូវទទួលបានការដំកើងឡើង (៧:៣៩)។
ឥលូវ កំណត់នៃការដំកើងឡើងក្នុងសិរីរុងរឿងបានមកដល់ហើយ (១៧:១)។ ព្រះយេស៊ូវរៀបនឹងយាងទៅ ហើយព្រះអង្គដាក់ព្រះវិញ្ញាណដែលគង់នៅក្នុងព្រះអង្គនៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ។ ព្រះវិញ្ញាណបានគង់នៅ ជាមួយ ពួកគេនៅក្នុងរូបអង្គនៃព្រះគ្រីស្ទ ប៉ុន្តែបន្តិចទៀតព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនឹងបានគង់នៅក្នុងពួកគេវិញ (១៤:១៧)។ ខ្យល់ដង្ហើមរបស់ព្រះយេស៊ូវគឺជាការបង្ហាញពួកគេថាព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះអង្គផ្ទាល់ នឹងត្រូវបានប្រទានដល់ពួកគេ។ នៅក្នុងភាសាហេប្រឺ និងភាសាក្រិច ពាក្យដែលប្រើសម្រាប់ “ខ្យល់ដង្ហើម” ក៏មានន័យថា “វិញ្ញាណ” ផងដែរ។ ខ្យល់ដង្ហើមរបស់ព្រះនៅក្នុងការបង្ករបង្កើត ដំបូងបំផុតបានធ្វើឲ្យមានជីវិតរស់ឡើង (លោកុប្បត្តិ ២:៧) ហើយព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៅ ក្នុងការបង្កើតជាថ្មីធ្វើឲ្យមានជីវិតខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ។
ពួកអ្នកជឿកាលពីដំបូងនឹងបានទទួលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនៅក្នុងថ្ងៃបុណ្យទី៥០ ហើយការនេះនឹង បានចម្រើនកម្លាំងដល់ពួកគេសម្រាប់ការធ្វើព័ន្ធកិច្ច (កិច្ចការ ១:៤-៥; ២:១-៤)។ ពួកគេនឹងបានទទួល ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដូចគ្នា ដែលបានគង់នៅក្នុងព្រះយេស៊ូវ ជាព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធតែមួយ ដែលបានចម្រើកម្លាំងនៅក្នុងគ្រប់ទាំងព្រះបន្ទូលហើយនិងកិច្ចការរបស់ព្រះអង្គ។ ប្រសិនបើគ្មានការចាក់ បំពេញនៃព្រះវិញ្ញាណទេ ពួកគេមិនអាចបម្រើព្រះអង្គដោយប្រសិទ្ធភាព ឬមានសមត្ថភាពក្នុង ការសម្រេចបេសកកម្មរបស់ពួកគេបានឡើយ។
បើអ្នករាល់គ្នានឹងអត់ទោសបាបដល់អ្នកណា នោះបាបគេនឹងបានអត់ទោសឲ្យ តែបើអ្នករាល់គ្នានឹងប្រកាន់ទោសបាបចំពោះអ្នកណា នោះបាបគេនឹងត្រូវប្រកាន់ជាប់វិញ។
២០:២៣ ការនេះមិនមែនផ្តល់សិទ្ធិអំណាចដល់គ្រីស្ទានសម្រាប់ការអត់ទោសបាបនោះឡើយ។ មានតែព្រះតែប៉ុណ្ណោះដែលអាចអត់ទោសបាបបាន។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះយេស៊ូវប្រទានសិទ្ធិអំណាច ដល់សាវ័ករបស់ព្រះអង្គ (ក្រោមការដឹកនៃនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ) នៅក្នុងការប្រកាសពីការអត់ទោសបាប ដោយផ្អែកលើការដែលមនុស្សម្នាក់ទទួលដំណឹងល្អ ដោយសេចក្តីជំនឿ (ហើយឲ្យបានដាស់តឿនមនុស្សថា អំពើបាបរបស់គេនឹងជាប់នៅប្រសិនបើគេបដិសេធ ដំណឹងល្អ)។ សេចក្តីប្រកាសរបស់លោកពេត្រុសនៅក្នុង ថ្ងៃបុណ្យទី៥០គឺជាគំរូអំពីអំណាចនេះនៅក្នុង ការប្រកាសពីការអត់ទោសបាប (កិច្ចការ ២:៣៨)។
ព្រះយេស៊ូវ និងលោកថូម៉ាស
រីឯថូម៉ាស ជាម្នាក់ក្នុងពួក១២ ដែលគេហៅថា ឌីឌីម គាត់មិននៅជាមួយ ក្នុងកាលដែលព្រះយេស៊ូវយាងមកនោះទេ ដូច្នេះ ពួកសិស្សឯទៀតប្រាប់គាត់ថា យើងបានឃើញព្រះអម្ចាស់ តែគាត់ឆ្លើយថា បើខ្ញុំមិនឃើញស្នាមដែកគោលនៅព្រះហស្តទ្រង់ ទាំងលូកម្រាមទៅក្នុងស្នាមដែកគោលនោះ ហើយលូកដៃខ្ញុំទៅក្នុងចំហៀងទ្រង់ នោះខ្ញុំមិនព្រមជឿទេ
២០:២៤-២៥ លោកថូម៉ាសជាសិស្សម្នាក់ដែលមានសេចក្តីជំនឿស្មោះត្រង់ ប៉ុន្តែពេលនេះ គាត់ត្រូវការភ័ស្តុតាងដើម្បីឲ្យបានជឿពីអ្វីដែលសិស្សដទៃទៀតបានឃើញកាលពីមួយអាទិត្យមុន ប៉ុន្តែគាត់ មិនបានឃើញទេ។
ដល់៨ថ្ងៃក្រោយមក ពួកសិស្សទ្រង់នៅក្នុងផ្ទះម្តងទៀត ហើយថូម៉ាសក៏នៅជាមួយដែរ នោះព្រះយេស៊ូវទ្រង់យាងមក ឈរកណ្តាលពួកគេ ទាំងទ្វារនៅបិទ ហើយមានបន្ទូលថា សូមឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានប្រកបដោយសេចក្ដីសុខសាន្ត រួចទ្រង់មានបន្ទូលទៅថូម៉ាសថា ចូរលូកម្រាមដៃអ្នកមក ស្ទាបមើលដៃខ្ញុំឯណេះ ហើយលូកដៃមកក្នុងចំហៀងខ្ញុំផង កុំឲ្យមានចិត្តមិនជឿឡើយ ត្រូវឲ្យជឿចុះ
២០:២៦ ជាថ្មីម្តងទៀត ព្រះយេស៊ូវយាងចូលមកក្នុងបន្ទប់ដោយការអស្ចារ្យ។
២០:២៧ ព្រះយេស៊ូវមិនបានស្តីបន្ទោសដល់លោកថូម៉ាសចំពោះការសង្ស័យរបស់គាត់នោះឡើយ ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញព្រះអង្គបានបញ្ជាក់ការរស់ពីសុគតឡើងវិញរបស់ព្រះអង្គតាមដែលថូម៉ាសចង់ឃើញនោះ (ខ២៥)។ ការនោះអាចជាការភ្ញាក់ផ្អើលចំពោះលោកថូម៉ាសដែលព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូល ទៅគាត់ចំពោះអ្វីដែលគាត់បាននិយាយដោយសំងាត់ទៅកាន់សិស្សផ្សេងទៀតកាលពីប្រាំបីថ្ងៃមុន។ ការនេះបង្ហាញថាព្រះយេស៊ូវទ្រង់ស្តាប់ឮសិស្សរបស់ព្រះអង្គទោះបីជាពេលដែលព្រះអង្គមិនគង់នៅជាមួយនឹងពួកយើងខាងសាច់ឈាមក៏ដោយហើយក៏ចងចាំនូវពាក្យរបស់យើងទាំងប៉ុន្មានដែរ។
នោះថូម៉ាសទូលឆ្លើយថា ឱព្រះអម្ចាស់ទូលបង្គំ ឱព្រះនៃទូលបង្គំអើយ
២០:២៨ នៅពេលដែលលោកថូម៉ាសបានឃើញព្រះយេស៊ូវគាត់បានស្គាល់ពីសេចក្តីពិតនៃ ការរស់ពីសុគតឡើងវិញហើយគាត់បានយល់ពីអត្ថន័យថា ព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះអម្ចាស់និងជាព្រះ។ ការដែលហៅថាព្រះយេស៊ូវថាជា “ព្រះអម្ចាស់” គឺជាការទទួលស្គាល់សិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះអង្គ លើជីវិតអ្នក។ ការដែលហៅព្រះអង្គថា “ព្រះ” គឺជាការទទួលស្គាល់ភាពជាព្រះរបស់ព្រះអង្គ ដែលជាអង្គដ៏ឧត្តុង្គឧត្តម ដែលបានបង្កើតហើយថែរក្សាជីវិតគ្រប់ទាំងអស់។
“ឱព្រះអម្ចាស់ទូលបង្គំ ឱព្រះនៃទូលបង្គំអើយ!” គឺជាទីបន្ទាល់ចុងក្រោយដែលលោកយ៉ូហាន បានកត់ត្រាពីភាពជាព្រះរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ ទីបន្ទាល់ផ្សេងទៀតគឺជាលោកយ៉ូហានបាប់ទីស្ទ (១:៣៤) ណាថាណែល (១:៤៩) ព្រះយេស៊ូវ (៥:២៥; ១០:៣៦) ពេត្រុស (៦:៦៩) មនុស្សខ្វាក់ ដែលបានប្រោសឲ្យភ្លឺ (៩:៣៥-៣៨) ម៉ាថា (១១:២៧) និង (យ៉ូហាន ២០:៣០-៣១)
ទីបន្ទាល់របស់លោកថូម៉ាសនេះគឺជាចំនុចសំខាន់បំផុតនៅក្នុងដំណឹងល្អយ៉ូហាន។ អ្នកអានដំណឹងល្អ យ៉ូហានត្រូវការ ឲ្យមានសេចក្តីជំនឿ ហើយលោកថូម៉ាសបង្ហាញយើងពីការ ដែលមានសេចក្តីជំនឿមានលក្ខណៈបែបយ៉ាងណា។
ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលទៅគាត់ថា ថូម៉ាសអើយ អ្នកជឿដោយព្រោះបានឃើញខ្ញុំទេតើ មានពរហើយ អ្នកណាដែលជឿឥតឃើញសោះ។
២០:២៩ ថូម៉ាសមានសេចក្តីជំនឿបន្ទាប់ពីគាត់បានឃើញព្រះយេស៊ូវ។ ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវមានព្រះបន្ទូល ពីព្រះពរដ៏វិសេសចំពោះអស់អ្នកដែលបានជឿដោយមិនបានឃើញព្រះអង្គ (១ ពេត្រុស ១:៨-៩) រួមទាំងយើងទាំងអស់គ្នា! មិនចាំបាច់ឲ្យយើងបានឃើញព្រះអង្គដើម្បីឲ្យបានជឿលើទ្រង់នោះឡើយ។ វាគឺជាព្រះពរសម្រាប់ពួកគ្រីស្ទានដំបូងដែលបានឃើញព្រះយេស៊ូវហើយបានដឹងថាព្រះអង្គមានព្រះជន្មរស់នៅ; ប៉ុន្តែការនោះមិនមែនជាការដែលសង្រ្គោះពួកគេនោះឡើយ។ ពួកគេទទួលបានសេចក្តីសង្រ្គោះ មិនមែនដោយព្រោះតែបានមើលឃើញទេ ប៉ុន្តែដោយការទទួលជឿវិញ។
ការបញ្ជាក់សំខាន់ដែលមាននៅក្នុងដំណឹងល្អយ៉ូហានទាំងមូលនោះគឺជាការដែលទទួលជឿ។ ការដែល ជឿលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទត្រូវបានលើកឡើងចំនួន កៅសិបប្រាំមួយដងនៅក្នុងដំណឹងល្អនេះ។ អ្នកហើយនឹងខ្ញុំនៅក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ននេះមិនអាចមើលឃើញព្រះយេស៊ូវឡើយ ឬធ្វើជាទីបន្ទាល់ចំពោះ ទីសំគាល់ដែលព្រះអង្គបានធ្វើដែលលោកយ៉ូហានបានកត់ត្រានោះឡើយ។ ប៉ុន្តែយើងមានការកត់ត្រា នៅក្នុងព្រះបន្ទូលនៃព្រះ (ខ៩) ហើយការកត់ត្រានោះជាសេចក្តីពិត (១៩:៣៥; ២១:២៤) ហើយការទាំងអស់នេះជាអ្វីដែលយើងត្រូវការដើម្បីឲ្យមានសេចក្តីជំនឿ។ តាមការពិត វាគឺជាសេចក្តីជំនឿ នៅក្នុងព្រះបន្ទូលដែលព្រះយេស៊ូវសព្វព្រះទ័យឲ្យសិស្សរបស់ព្រះអង្គមាន (២:២២; ១២:១៦; ១៤:២៦; ១ ពេត្រុស ១:១២-២១)។
“ដូច្នេះ សេចក្តីជំនឿកើតឡើងដោយឮ ហើយដែលឮនោះ គឺដោយសារព្រះបន្ទូលនៃព្រះ” (រ៉ូម ១០:១៧; ក៏សូមមើលនៅក្នុង ១ យ៉ូហាន ៥:៩-១៣)។ សម្រាប់យើងទាំងអស់គ្នា សេចក្តីជំនឿមិនមែន កើតឡើងដោយការដែលបានឃើញនោះឡើយ ប៉ុន្តែបានមកពីអ្វីដែលយើង បានស្តាប់ឮ (ឬអាន) ហើយអ្វីដែលយើងបានឮនោះគឺដោយសារព្រះបន្ទូលនៃព្រះ ដែលជាព្រះគម្ពីរ។ ហេតុនេះហើយ បានជាលោកយ៉ូហានបានកត់ត្រាដំណឹងល្អនេះ ដើម្បីឲ្យយើងបានជឿ។
ព្រះយេស៊ូវក៏ធ្វើទីសំគាល់ជាច្រើនទៀត នៅមុខពួកសិស្សទ្រង់ ដែលមិនបានចែងទុកក្នុងសៀវភៅនេះទេ បានចែងទុកតែប៉ុណ្ណេះ ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានជឿថា ព្រះយេស៊ូវជាព្រះគ្រីស្ទ គឺជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះពិត ហើយឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានជីវិត ដោយសារព្រះនាមទ្រង់ ដោយមានសេចក្ដីជំនឿ។
២០:៣០-៣១ ការនេះប្រាប់យើងទាំងអស់គ្នាពីគោលដៅនៃដំណឹងល្អយ៉ូហាន។ ដោយការដែល បានអានពីអ្វីដែលជាទីសំគាល់ដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើ អ្នកអាចអាចទទួលជឿលើព្រះយេស៊ូវ ជាព្រះគ្រីស្ទ ហើយជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ។ ដោយសារការដែលទទួលជឿ យើងបានជីវិតអស់កល្បជានិច្ចនៅក្នុង ព្រះអង្គដែលជាប្រភពនៃជីវិតគ្រប់ទាំងអស់ (៦:៣២-៥៨)។ ដូច្នេះហើយ អ្វីដែលជាសំនួរដ៏សំខាន់នោះគឺ តើអ្នកបានទទួលជឿហើយឬនៅ?
ការដែលជឿថាព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះគ្រីស្ទជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ មានន័យថាបានទទួលគ្រប់យ៉ាងដែល ព្រះអង្គបានមានព្រះបន្ទូលអំពីព្រះអង្គទ្រង់ហើយគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះអង្គបានបើកសំដែងអំពីព្រះវរបិតាដ៏ជាព្រះ។ ជាការដែលបានស្គាល់សិទ្ធិអំណាចដ៏ឧត្តុង្គឧត្តមរបស់ព្រះអង្គជាព្រះអម្ចាស់ ហើយក៏បានជ្រើសរើស នៅក្នុងការដែលបានត្រឡប់ជាសិស្សរបស់ព្រះអង្គ។ គោលបំណងនៃការទទួលជឿនេះគឺជា ជីវិតអស់កល្បជានិច្ច ដែលជាទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងព្រះដែលនឹងស្ថិតស្ថេរនៅអស់កល្បជានិច្ច (១៧:៣)។ នេះជាមូលហេតុ ដែលលោកយ៉ូហានបានកត់ត្រាដំណឹងល្អនេះ ដើម្បីឲ្យមនុស្សនៅគ្រប់ជំនាន់ ទាំងអស់បានដឹងថា ព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះគ្រីស្ទ និងជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ ហើយដោយការ ដែលមានសេចក្តីជំនឿលើព្រះអង្គ គេបានទទួលជីវិតអស់កល្បជានិច្ច។
