កាល​ព្រះយេស៊ូវ​បាន​ឡើង​ពី​ទូក​មក នោះ​ទ្រង់​ឃើញ​ហ្វូង​មនុស្ស​ជា​ធំ ក៏​មាន​ព្រះហឫទ័យ​ក្តួល​អាណិត ​ដល់​គេ ពី​ព្រោះ​គេ​ធៀប​ដូច​ជា​ចៀម​ដែល​គ្មាន​អ្នក​គង្វាល រួច​ទ្រង់​ចាប់​តាំង​បង្រៀន​គេ​ពី​សេចក្តីជា​ ច្រើន។ (ម៉ាកុស 6:34)

​

ព្រះយេស៊ូវគឺជាគ្រូបង្រៀនដ៏អស្ចារ្យ។ គ្រប់ទីកន្លែងដែលទ្រង់យាងទៅ បណ្ដាជនមកស្ដាប់ ព្រះបន្ទូល ព្រះអង្គ។ មនុស្សមកពីគ្រប់តំបន់ជិតខាង ហើយអ្នកខ្លះដើររាប់រយគីឡូមក ដើម្បីស្ដាប់ការបង្រៀនរបស់ ព្រះអង្គ។ ជួន​កាល​ ហ្វូង​មនុស្ស​ទាំង​នេះ​បាន​នៅ​ជា​មួយ​នឹង​ព្រះអង្គ​ជា​យូរ​ថ្ងៃ។ ទ្រង់បង្រៀនដោយ អំណាចព្រះចេស្ដា និងគ្រប់គ្នាមានការអស្ចារ្យក្នុងចិត្តណាស់។

​

[លូកា 4:14-15]  ឯ​ព្រះយេស៊ូវ​ទ្រង់​វិល​ទៅ​ស្រុក​កាលីឡេ​វិញ ទាំង​មាន​ព្រះចេស្តា​នៃ​ ព្រះវិញ្ញាណ​ សណ្ឋិត​លើ​ទ្រង់ នោះ​មាន​ឮ​ល្បី​ពី​ទ្រង់​សុសសាយទូទៅ​ក្នុង​ស្រុក​នៅ​ជុំវិញ។ ទ្រង់​បង្រៀន​ក្នុង​សាលា ​ប្រជុំ​របស់​គេ ហើយ​គេ​ក៏​សរសើរដំកើង​ទ្រង់​ទាំង​អស់​គ្នា

​

[លូកា 4:22] គ្រប់​គ្នា​ជា​សាក្សី​ពី​ទ្រង់ ក៏​អស្ចារ្យ​ក្នុង​ចិត្ត​ពី​ព្រះបន្ទូល​ដ៏​ផ្អែម​ពីរោះ ដែល​ចេញ​ពី​ព្រះឱស្ឋ ​ទ្រង់​មក ហើយ​គេ​និយាយ​ថា តើ​អ្នក​នេះ​មិន​មែន​ជា​កូន​យ៉ូសែប​ទេ​ឬ​អី។

​

[ម៉ាថាយ 7:28-29] កាល​ព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់​មាន​ព្រះបន្ទូល​សេចក្តី​ទាំង​នេះ​រួច​ហើយ នោះ​បណ្តា​មនុស្ស ​ក៏​នឹក​ប្លែក ពី​សេចក្តី​ដែល​ទ្រង់​បង្រៀន ពី​ព្រោះ​ទ្រង់​បង្រៀន ដូច​ជា​មាន​អំណាច មិន​មែន​ដូច​ពួក​អាចារ្យ ​របស់​គេ​ទេ។

ហេតុអ្វីបានជាបណ្ដាជនមកស្ដាប់ការបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូវ? ហើយហេតុអ្វីបានជាពួកគេក៏​អស្ចារ្យ​ ក្នុង​​ចិត្ត​ នឹកប្លែក ហើយក៏​សរសើរដំកើង​ទ្រង់? ចម្លើយគឺ ព្រោះព្រះយេស៊ូវបង្រៀនដោយសិទ្ធិអំណាច។

បង្រៀនដោយសិទ្ធិអំណាច

ពេលព្រះយេស៊ូវបង្រៀន ព្រះអង្គមិនគ្រាន់តែដកស្រង់សម្ដីរបស់មនុស្សពីជំនាន់មុន មកមានបន្ទូល ដូច ជាគ្រូផ្សេងនោះទេ។ ពួកគេបង្រៀនទំនៀមទំលាប់របស់មនុស្ស ប៉ុន្តែព្រះបន្ទូលដែលព្រះយេស៊ូវមាន បន្ទូលសុទ្ធតែមកពីព្រះជាម្ចាស់ទាំងអស់។

​

[យ៉ូហាន 3:1-2] រីឯ​នៅ​ក្នុង​ពួក​ផារិស៊ី មាន​ចៅហ្វាយ​សាសន៍​យូដា​ម្នាក់ ឈ្មោះ​នីកូដេម។ លោក​ក៏​មក​ ឯ​ព្រះយេស៊ូវ​ទាំង​យប់ ទូល​ថា លោក​គ្រូ យើង​ខ្ញុំ​ដឹង​ថា លោក​ជា​គ្រូ​មក​ពី​ព្រះ​ពិត ដ្បិត​គ្មាន​អ្នក​ណា​ អាច​នឹង​ធ្វើ​ទី​សំគាល់ ដែល​លោក​ធ្វើ​ទាំង​នេះ​បាន​ទេ លើក​តែ​ព្រះ​គង់​នៅ​ជា​មួយ​ប៉ុណ្ណោះ។

​

ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលយ៉ាងច្បាស់ថា សិទ្ធិអំណាច និងការបង្រៀនរ​បស់ព្រះអង្គមកពីព្រះ។

​

[យ៉ូហាន 7:14-17] នៅ​ពាក់​កណ្តាល​ពេល​បុណ្យ នោះ​ព្រះយេស៊ូវ​ទ្រង់​ឡើង​ទៅ បង្រៀន​ក្នុង​ព្រះវិហារ ហើយ​ពួក​សាសន៍​យូដា​នឹក​ឆ្ងល់​ថា ធ្វើ​ដូច​ម្តេច​ឲ្យ​អ្នក​នេះ​ចេះ​គម្ពីរ​ដូច្នេះ ពី​ព្រោះ​គាត់​មិន​ដែល​រៀនសូត្រ ​សោះ។ ព្រះយេស៊ូវ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ឆ្លើយ​ថា សេចក្តី​ដែល​ខ្ញុំ​បង្រៀន​នេះ មិន​មែន​ជា​របស់​ខ្ញុំ​ទេ គឺ​ជា​របស់​ ផង​ព្រះ ដែល​ចាត់​ឲ្យ​ខ្ញុំ​មក​នោះ​វិញ។ បើ​អ្នក​ណា​ចង់​ធ្វើ​តាម​ព្រះហឫទ័យ​ទ្រង់ នោះ​នឹង​បាន​ដឹង​ជា ​សេចក្តី​បង្រៀន​នេះ​មក​ពី​ព្រះ ឬ​ជា​ខ្ញុំ​និយាយ​ដោយ​អាង​ខ្លួន​ខ្ញុំ។

​

[យ៉ូហាន 12:48-50]  អ្នក​ណា​ដែល​វៀរ​បង់​ចោល​ខ្ញុំ ហើយ​មិន​ទទួល​ពាក្យ​ខ្ញុំ អ្នក​នោះ​មាន​ចៅក្រម​ដែល​ កាត់​ទោស​ខ្លួន​ហើយ គឺ​ជា​ពាក្យ​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​និយាយ​នោះ​ឯង ពាក្យ​នោះ​នឹង​កាត់​ទោស​ដល់​គេ នៅ​ថ្ងៃ ​ចុង​បំផុត។ ដ្បិត​ខ្ញុំ​មិន​បាន​និយាយ ដោយ​អាង​ខ្លួន​ខ្ញុំ​ទេ គឺ​ជា​ព្រះវរបិតា ដែល​ចាត់​ឲ្យ​ខ្ញុំ​មក ទ្រង់​បាន​ បង្គាប់​ខ្ញុំ ពី​សេចក្តី​ដែល​ខ្ញុំ​ត្រូវ​និយាយ ហើយ​ពី​ពាក្យ​ដែល​ខ្ញុំ​ត្រូវ​ប្រាប់​វិញ។ ខ្ញុំ​ក៏​ដឹង​ថា សេចក្តី​ដែល​ទ្រង់​ បង្គាប់​មក​នោះ ជា​ជីវិត​ដ៏​នៅ​អស់​កល្ប​ជានិច្ច ដូច្នេះ សេចក្តី​អ្វី​ដែល​ខ្ញុំ​និយាយ នោះ​ខ្ញុំ​និយាយ​តាម​ដែល ​ព្រះវរបិតា​បាន​ប្រាប់​មក។

​

[យ៉ូហាន 12:46]  ខ្ញុំ​បាន​មក​ក្នុង​លោកីយ៍​ជា​ពន្លឺ​ភ្លឺ ដើម្បី​កុំ​ឲ្យ​អ្នក​ណា​ដែល​ជឿ​ដល់​ខ្ញុំ ត្រូវ​នៅ​ក្នុង​សេចក្តី ​ងងឹត​ឡើយ។

​

ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលនូវការថ្លែងសំខាន់ៗអំពី សេចក្ដីបង្រៀនរបស់ព្រះអង្គនៅក្នុងខគម្ពីរទាំងនេះ ។ ព្រះអង្គមានបន្ទូលថា ព្រះជាម្ចាស់បានបញ្ជូនទ្រង់មកលោកីយ៍ ក្នុងនាមជាពន្លឺភ្លឺសេចក្ដីពិត ដែលមកពីព្រះជាម្ចាស់។ នេះមានន័យថាបើយើងចង់ធ្វើអ្វីដែលជាបំណងព្រះហឬទ័យព្រះ យើងនឹងដឹងថាវាគឺជា អ្វីដោយសិក្សាការបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូវ។

​

បើយើងនៅជាប់នឹងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូវ ព្រះអង្គមានបន្ទូលថា នឹងទទួលលទ្ធផលជាសេរីភាព។

​

[យ៉ូហាន 8:31-32]  ព្រះ‌យេស៊ូវ​មាន​ព្រះ‌បន្ទូល​ទៅ​ពួក​សាសន៍​យូដា ដែល​ជឿ​ដល់​ព្រះ‌អង្គ​ថា៖ «ប្រសិន‌បើ​អ្នក​រាល់​គ្នា​នៅ​ជាប់​នឹង​ពាក្យ​របស់​ខ្ញុំ អ្នក​រាល់​គ្នា​ជា​សិស្ស​របស់​ខ្ញុំ​មែន អ្នក​រាល់​គ្នា​នឹង​ស្គាល់ ​សេចក្តី​ពិត ហើយ​សេចក្តី​ពិត​នោះ​នឹង​រំដោះ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ឲ្យ​បាន​រួច»។ (គកស១៦)

​

បើគ្មានសេចក្ដីពិតទេ មនុស្សនឹងជាប់នឹងការលំបាក នៅក្នុងសេចក្ដីងងឹត និងចំណង។ ប៉ុន្តែ តាមរយៈ ការទទួលសេចក្ដីពិតមកពីព្រះជាមួយ តាមរយៈព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ មនុស្សយើងនឹងត្រូវរំដោះឱ្យមាន សេរីភាពពីការកុហក និងការបោកបញ្ឆោត។ នេះរួមទាំងការកុហកអំពីខ្លួនយើង អំពីលោកីយ៍ និងអំពី ព្រះជាម្ចាស់ដែរ។

​

ព្រះយេស៊ូបានប្រទានលិខិតអញ្ជើញនេះ នៅក្នុង ម៉ាថាយ 11:28-29 អស់​អ្នក​ដែល​នឿយ​ព្រួយ ហើយ​ ផ្ទុក​ធ្ងន់​អើយ ចូរ​មកឯ​ខ្ញុំ ខ្ញុំ​នឹង​ឲ្យ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ឈប់​សំរាក ចូរ​ទទួល​នឹមខ្ញុំ ហើយ​រៀន​នឹង​ខ្ញុំ​ចុះ ដ្បិត​ខ្ញុំ​ស្លូត ហើយ​មាន​ចិត្ត​សុភាព នោះ​អ្នក​រាល់គ្នា​នឹង​បាន​សេចក្តី​សំរាក​ដល់​ព្រលឹង។

​

ដូច្នេះ ពេលយើងសិក្សាការបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូវ ចូរយើងចងចាំថា ទាំងនេះមិនមែនគ្រាន់តែជា គំនិតដែលយើងគួរស្ដាប់នោះទេ តែគឺជាសេចក្ដីពិតដែលនឹងនាំឱ្យយើងមានសេរីភាព និងន​សេចក្តី​សំរាក​ដល់​ព្រលឹងរបស់យើង បើយើងទទួលយកវា។

សាកគិតអំពី បុរសម្នាក់ដែលជាប់ច្រវ៉ាក់ជាច្រើន។ មានមិត្តភក្តិម្នាក់មកឱ្យកូនសោរគាត់ជាច្រើន។ ពេល បុរសនោះ សម្លឹងមើលកូនសោរនីមួយៗ គាត់និយាយថា "ខ្ញុំចូលចិត្តមួយនោះ" "មួយនោះពិតជាភ្លឺមែន" "ខ្ញុំមិនចូលចិត្តមួយនោះទេ"។ ប៉ុន្តែ គាត់យល់ច្រឡំអំពី ចំនុចសំខាន់ហើយ។ គាត់មិនគួរវិនិច្ឆ័យ កូន សោរទាំងនោះទេ តែគាត់គួរតែទទួលកូនសោរទាំងនោះ យកមកចាក់ច្រវ៉ាក់ ដើម្បីឱ្យខ្លួនឯងមាន សេរី ភាពទេ! សូមកុំគិតខុសថា ការបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូវគឺជាគំនិត សម្រាប់យើងយកមកគិត និងវិនិច្ឆ័យ វាថា យើងចូលចិត្តវា ឬអត់នោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ចូរដឹងថា រាល់ទាំងការបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូវ គឺជា កូនសោរដែលអាចចាក់ឱ្យយើងមានសេរីភាព បើយើងទទួលយក និងធ្វើតាម។

​

ព្រះយេស៊ូវយាងមកផែនដី ដើម្បីជាពន្លឺភ្លឺឱ្យឃើញសេចក្ដីពិត ដែលអាចដោះយើងឱ្យមានសេរីភាព

​

ចូរមើលសេចក្ដីពិតដែលព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀនអំពីសីលធម៌

​

(១) ស្រឡាញ់ព្រះ

ព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានបញ្ញត្តិ 613 មកកាន់រាស្ត្រអ៊ីស្រាអែល ដើម្បីឱ្យពួកគេដឹងស្ដង់ ដារនៃភាព សុចរិត។ នៅវេលាមួយ មានគេសួរព្រះយេស៊ូវថា តើមួយណាជាបញ្ញត្តិដែលសំខាន់បំផុត?

​

ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា "ឯ​បញ្ញត្ត​ដែល​សំខាន់​ជាង​គេ នោះ​គឺ​ថា «ចូរ​ស្តាប់​ចុះ អ៊ីស្រាអែល​អើយ ព្រះអម្ចាស់ ជា​ព្រះ​នៃ​យើង​ខ្ញុំ ទ្រង់​ជា​ព្រះអម្ចាស់​តែ​១​ព្រះអង្គ​ទ្រង់ ហើយ​ឯង​ត្រូវ​ស្រឡាញ់ ដល់​ព្រះ អម្ចាស់ ជា​ព្រះ​នៃ​ឯង ឲ្យ​អស់​អំពី​ចិត្ត អស់​អំពី​ព្រលឹង អស់​អំពី​គំនិត ហើយ​អស់​អំពី​កំឡាំង​នៃ​ឯង» នោះ​ហើយ​ជា​បញ្ញត្ត​ទី​១ ឯ​បញ្ញត្ត​ទី​២ ក៏​បែប​ដូច​គ្នា គឺ​ថា «ត្រូវ​ឲ្យ​ស្រឡាញ់​អ្នក​ជិត​ខាង​ដូច​ខ្លួនឯង» គ្មាន​បញ្ញត្ត​ណា​ទៀត​ធំ​ជាង​បទ​ទាំង​២​នេះ​ទេ" (ម៉ាកុស 12:29-31)

​

ព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀនថា ការស្រឡាញ់ព្រះ និងស្រឡាញ់អ្នកជិតខាង គឺជាបញ្ញត្តិដ៏សំខាន់ជាងគេបង្អស់។ ដូច្នេះហើយ ព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀនថា សីលធម៌ពិត គឺទាក់ទងនឹងសេចក្ដីស្រឡាញ់។ ព្រះយេស៊ូវជ្រាប ថា គោលបំណងនៃបទបញ្ញត្តិទាំងអស់នេះ គឺដើម្បីបង្ហាញមនុស្សអំពី របៀបស្រឡាញ់ព្រះ និង ស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក ឱ្យបានត្រឹមត្រូវ។

"ការស្រឡាញ់ព្រះនៃឯង ឱ្យអស់អំពីចិត្ត អស់អំពីព្រលឹង អស់អំពីគំនិត ហើយអស់អំពីកម្លាំងនៃឯង" មានន័យថា ត្រូវស្រឡាញ់ព្រះឱ្យអស់ពីគ្រប់ទាំងអស់នៃយើង និងអស់ពីអ្វីទាំងអស់ដែលយើងមាន។ គ្រប់យ៉ាងដែលយើងមាន និងគ្រប់យ៉ាងនៃយើង ត្រូវប្រើវាដើម្បីស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះយើងដឹងថា ជីវិតរបស់យើងទាំងមូល គឺជាអំណោយដែលមកអំពីព្រះជាម្ចាស់។ មូលហេតុតែ មួយ ដែលយើងមានរូបរាងនៅលើផែនដីនេះ គឺព្រោះតែព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតយើងមក។ គ្រប់ដង្ហើម ដែលយើងដក គ្រប់ចង្វាក់បេះដូងដែលកំពុងលោតរបស់យើង គឺជាអំណោយពីព្រះអង្គ។ ដូច្នេះ សូម ប្រើប្រាស់ជីវិតយើងដើម្បីសិរីល្អរបស់ព្រះជាម្ចាស់។

​

ការស្រឡាញ់ព្រះឱ្យអស់អំពីយើង បំពេញគ្រប់ផ្នែកនៃក្រឹត្យវិន័យដែលចែងអំពី របៀបដែលយើង ប្រ ព្រឹត្តិទៅកាន់ព្រះជាម្ចាស់ រួមទាំងក្រឹត្យវិន័យ ៤ ដំបូងគេក្នុងចំណោមក្រឹត្យវិន័យទាំង ១០ ប្រការដែរ។ នៅពេលយើងស្រឡាញ់ព្រះអស់ពីគ្រប់ទាំងអស់នៃយើង  យើងនឹងមិនមាន​ព្រះ​ណា​ផ្សេង​។ យើងនឹងមិនថ្វាយបង្គំរូបព្រះក្លែងក្លាយ ឬ​ឆ្លាក់​ធ្វើ​រូប​ព្រះ ឬយកព្រះនាមរបស់ព្រះអង្គ មកជាឥតប្រយោជន៍ ឬមិននឹក​ចាំ​ពី​ថ្ងៃ​សប្ប័ទដែរ (និក្ខមនំ 20:2-11)។ បើយើងស្រឡាញ់ព្រះយ៉ាងពេញលេញឥតខ្ចោះ (ដូចជាព្រះយេស៊ូវបានស្រឡាញ់) យើងនឹងបំពេញ តាមបទបញ្ញត្តិហើយ។

​

ពិភាក្សា៖ តើមនុស្សម្នាក់អាចបង្ហាញក្ដីស្រឡាញ់ទៅចំពោះព្រះដោយរបៀបណា?

​

[យ៉ូហាន 14:15] បើ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ស្រឡាញ់​ខ្ញុំ ចូរ​កាន់​តាម​បញ្ញត្ត​របស់​ខ្ញុំ​ចុះ។

​

[យ៉ូហាន 14:21] អ្នក​ណា​ដែល​មាន​បញ្ញត្ត​របស់​ខ្ញុំ ហើយ​កាន់​តាម គឺ​អ្នក​នោះ​ហើយ​ដែល​ស្រឡាញ់​ខ្ញុំ ឯ​អ្នក​ណា​ដែល​ស្រឡាញ់​ខ្ញុំ នោះ​ជា​ទី​ស្រឡាញ់​នៃ​ព្រះវរបិតា​ខ្ញុំ​ហើយ ខ្ញុំ​នឹង​ស្រឡាញ់​អ្នក​នោះ​ដែរ ក៏​នឹង​ សំដែង​ខ្លួន​ឲ្យ​អ្នក​នោះ​ស្គាល់​ផង។

​

[1 យ៉ូហាន 5:3] ដ្បិត​នេះ​ហើយ​ជា​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​ដល់​ព្រះ គឺ​ឲ្យ​យើង​កាន់​តាម​អស់​ទាំង​បញ្ញត្ត​របស់ ​ទ្រង់ ឯ​បញ្ញត្ត​ទ្រង់ នោះ​មិន​មែន​ជា​បន្ទុក​ដ៏​ធ្ងន់​ទេ។

​

យើងបង្ហាញក្ដីស្រឡាញ់របស់យើងចំពោះព្រះ ដោយស្ដាប់បង្គាប់ព្រះអង្គ។ យើងជ្រើសរើសធ្វើតាម បំណងព្រះហឬទ័យរបស់ព្រះអង្គ និងកាន់តាមបទបញ្ញត្តិ។ វាជាងាយស្រួលក្នុងការគិតអំពី ស្រឡាញ់ព្រះខាងផ្លូវអារម្មណ៍ត។ វាពិតជាអស្ចារ្យមែនទែន ពេលសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់យើង ចំពោះព្រះ មានភាពឆេះឆួល និងមានថាមពល ប៉ុន្តែវាត្រូវតែភ្ជាប់ជាមួយនឹង ការកាន់តាមបទបញ្ញត្តិ របស់ទ្រង់ដែរ មិនអ៊ីចឹងវាមិនមែនជាក្ដីស្រឡាញ់នោះទេ។

​

(២) ស្រឡាញ់អ្នកជិតខាង
ព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀនថា បទបញ្ញត្តិសំខាន់ទី ២ គឺជា "អ្នកត្រូវស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងរបស់អ្នក ឱ្យដូចជា ស្រឡាញ់ខ្លួនឯងដែរ។"

​

ពិភាក្សា៖ តើវាមានន័យដូចម្ដេចដែលថា ស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងដូចស្រឡាញ់ខ្លួន​ឯង?

​

ការស្រឡាញ់អ្នកជិតខាង មានន័យថា យើងយកចិត្តទុកដាក់អំពី ជីវិតរបស់ពួកគេ ដូចជាយើង យកចិត្ត ទុកដាក់នឹងជីវិតរបស់យើងដែរ។ បើគេខ្វះខាតម្ហូបអាហារ ឬឈឺ ឬត្រូវការជំនួយ ហើយយើងអាចជួយ គេបានយើងនឹងធ្វើវាដោយចិត្តរីករាយ។

​

ការស្រឡាញ់អ្នកជិតខាង ដូចជាខ្លួនយើង បំពេញគ្រប់ផ្នែកនៃបទបញ្ញត្តិដែលចែងអំពី របៀបដែល យើងប្រព្រឹត្តិទៅកាន់មនុស្ស រួមទាំងបទបញ្ញត្តិ ៦ ចុងក្រោយនៅក្នុងចំណោមក្រិត្យវិន័យទាំង ១០ ប្រការ។ នៅពេលយើងស្រឡាញ់អ្នកដទៃ យើងមិនលួចប្លន់គេ យើងមិនសម្លាប់គេ (ឬស្អប់គេ) យើងមិន​ផិត​គ្នា​ (ឬមើលទៅកាន់គេ ដោយចិត្តស្រើបស្រាល) យើងមិនធ្វើ​ជា​ទី​បន្ទាល់​ក្លែងទាស់​នឹងគេ ឬលោភ​ចង់​បាន​ទ្រព្យសម្បត្តិរបស់គេ ហើយយើងនឹងគោរពឪពុកម្ដាយ (និក្ខមនំ 20:12-17)

​

“ច្បាប់មាស”

ព្រះយេស៊ូវប្រទានច្បាប់ឱ្យយើងអំពី របៀបប្រព្រឹត្តិទៅកាន់អ្នកផ្សេងនៅក្នុង ម៉ាថាយ 7:12

​

ដូច្នេះ អស់​ទាំង​ការ​អ្វី ដែល​អ្នក​រាល់​គ្នា​ចង់​ឲ្យ​មនុស្ស​លោក​ប្រព្រឹត្ត​នឹង​ខ្លួន នោះ​ត្រូវ​ឲ្យ​អ្នក​ប្រព្រឹត្តនឹង ​គេ​ដូច្នោះ​ដែរ ដ្បិត​នេះ​ឯង​ជា​ក្រឹត្យវិន័យ ហើយ​ជា​សេចក្តី​ទំនាយ​របស់​ពួក​ហោរា។

​

បទបញ្ញត្តិនេះ ត្រូវបានគ្រូដទៃទៀតលើកឡើងដូច្នេះថា 'កុំឱ្យធ្វើអ្វីដែលអ្នកមិនចង់ឱ្យ អ្នកដទៃធ្វើដាក់ ខ្លួន'។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវមានស្ដង់ដារនៃសីលធម៌ខ្ពស់ជាង។ វាមិនគ្រប់គ្រាន់ទេ ដែលគ្រាន់តែចៀសវាង ការអាក្រក់។ សីលធម៌ពិតប្រាកដ ទាក់ទងនឹងការធ្វើទង្វើល្អទៅកាន់អ្នកដទៃ ជាការប្រព្រឹត្តិទៅកាន់ ពួកគេ ដូចយើងចង់ឱ្យគេប្រព្រឹត្តិដាក់ដែរ។

​

ការឆ្លុះបញ្ចាំងផ្ទាល់ខ្លួន

• ចូរគិតត្រឡប់ទៅកាន់ ការឆ្លើយតបរបស់អ្នកជាមួយអ្នកដទៃ នាពេលថ្មីៗនេះ។ ចូរគិតអំពី របៀប ដែលអ្នកប្រព្រឹត្តិទៅកាន់ពួកគេ។ តើនោះជាអ្វីដែលអ្នកចង់ឱ្យគេធ្វើមកកាន់ខ្លួនឯងដែរទេ?

• បន្ទាប់មក ចូរគិតអំពី របៀបដែលអ្នកចង់ឱ្យគេប្រព្រឹត្តិមកកាន់ខ្លួន។ តើនេះគឺជាអ្វីដែលអ្នកប្រព្រឹត្តទៅ កាន់អ្នកដទៃដែរទេ?

• ពិភាក្សាគំនិតរបស់អ្នកជាមួយដៃគូ។

 

តើនរណាជាអ្នកជិតខាងរបស់ខ្ញុំ?

ព្រះយេស៊ូវតែងបង្រៀននៅក្នុងប្រស្នាជារឿយៗ ថារឿងមួយណាដែលបង្ហាញអំពី សេចក្ដីពិតខាង វិញ្ញាណ។ នៅពេលព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀនថា បទបញ្ញត្តិសំខាន់ទី ២ គឺជា "អ្នកត្រូវស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងរបស់អ្នក ឱ្យដូចជា ស្រឡាញ់ខ្លួនឯងដែរ" អ្នកដែលស្ដាប់បានសួរព្រះអង្គថា៖ តើនរណាគឺជាអ្នកជិតខាងខ្ញុំ? ដូច្នេះ ព្រះយេស៊ូវបានប្រាប់ប្រស្នាមួយ ដើម្បីបង្រៀនថាអ្នកជិតខាងមានន័យដូចម្ដេច?  អាន លូកា 10:30-37

​

សង្ឃ និងពួកលេវី គឺជាអ្នកកាន់សាសនា ដែល​អ្នក​រំពឹង​ថា​នឹង​ប្រព្រឹត្តិការសុចរិត និងជួយមនុស្សមានរបួស។ ប៉ុន្តែ ពួកគេមិនបានធ្វើដូច្នោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ គឺបុរសសាសន៍សាម៉ារី ដែលបានជួយបុរសរងរបួស។ ពួកយូដា និងសាម៉ារី ជាសត្រូវនឹងគ្នា ច្រើនឆ្នាំណាស់មកហើយ តែការនេះបង្ហាញថា បុរសសាសន៍សាម៉ារីនេះបង្ហាញក្ដីមេត្តា និង "ស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងរបស់គាត់"។ តើគាត់ធ្វើការនេះដោយរបៀបណា?

ដោយចំនាយពេល និងលុយកាក់ ដើម្បីជួយគាត់។

​

ពួកយូដាគិតថា អ្នកជិតខាង គឺមានតែពួកយូដាដូចគ្នាទេ។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវបង្ហាញថា អ្នកជិតខាង គឺគ្រប់មនុស្សដែលយើងជួបនៅក្នុងជីវិតរបស់យើង រួមទាំងសត្រូវរបស់យើងដែរ។ ដូច្នេះ យើងគួរបង្ហាញក្ដី សេចក្ដីស្រឡាញ់ទៅកាន់មនុស្សគ្រប់ៗគ្នា។

​

ស្រឡាញ់ខ្មាំងសត្រូវ

ចូរស្ដាប់អ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀនអំពី ការនេះ

​

[លូកា 6:27-31] ប៉ុន្តែ ខ្ញុំ​ប្រាប់​អ្នក​រាល់​គ្នា ដែល​កំពុង​ស្តាប់​ថា ចូរ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ស្រឡាញ់​ពួក​ខ្មាំងសត្រូវ ហើយ​ប្រព្រឹត្ត​ល្អ​នឹង​ពួក​អ្នក ដែល​ស្អប់​អ្នក​រាល់​គ្នា​វិញ។ ចូរ​ឲ្យ​ពរ​ដល់​អ្នក​ណា​ដែល​គេ​ប្រទេច​ផ្តាសា​អ្នក ហើយ​អធិស្ឋាន​ឲ្យ​អ្នក​ណា​ដែល​ធ្វើ​ទុក្ខ​អ្នក។ ឯ​អ្នក​ណា​ដែល​ទះ​កំផ្លៀង​អ្នក​ម្ខាង នោះ​ត្រូវ​បែរ​ម្ខាង​ទៅ​ឲ្យ ​គេ​ទៀត ហើយ​បើ​អ្នក​ណា​យក​អាវ​វែង​របស់​អ្នក នោះ​កុំ​ឲ្យ​ឃាត់​មិន​ឲ្យ​គេ​យក​អាវ​តូច​អ្នក​ផង​ឡើយ ចូរ​ឲ្យ​ដល់​អ្នក​ណា​ដែល​សូម​អ្នក ហើយ​បើ​អ្នក​ណា​យក​របស់​អ្វី​ផង​អ្នក នោះ​កុំ​ឲ្យ​ទារ​វិញ​ឡើយ ដែល​អ្នក ​រាល់​គ្នា​ចង់​ឲ្យ​គេ​ប្រព្រឹត្ត​នឹង​ខ្លួន​ជា​យ៉ាង​ណា នោះ​ត្រូវ​តែ​ប្រព្រឹត្ត​នឹង​គេ​យ៉ាង​នោះ​ដែរ។

​

ការស្រឡាញ់ខ្មាំងសត្រូវ គឺមិនមែនជារឿងធម្មតាសម្រាប់យើងនោះទេ។ មនុស្សជាច្រើនស្អប់ខ្មាំង សត្រូវរបស់ខ្លួន និងចង់ធ្វើបាប ឬគេចវេសពីគេ។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវប្រាប់យើងឱ្យធ្វើល្អ ប្រទានពរ និង
អធិស្ឋានសម្រាប់ពួកគេ។ ហេតុអ្វីយើងធ្វើដូចនេះ? ព្រះយេស៊ូវប្រាប់យើងថា៖

​

[ម៉ាថាយ 5:45-48]  ដើម្បី​ឲ្យ​បាន​ធ្វើ​ជា​កូន​របស់​ព្រះវរបិតា​នៃ​អ្នក​រាល់​គ្នា ដែល​គង់​នៅ​ស្ថានសួគ៌ ព្រោះ​ ទ្រង់​ធ្វើ​ឲ្យ​ថ្ងៃ​របស់​ទ្រង់​រះ​ឡើង បំភ្លឺ​ទាំង​មនុស្ស​អាក្រក់ និង​មនុស្ស​ល្អ ហើយ​ទ្រង់​បង្អុរ​ឲ្យ​ភ្លៀង​ធ្លាក់​មក លើ​ទាំង​មនុស្ស​សុចរិត និង​មនុស្ស​ទុច្ចរិត​ផង។ ដ្បិត​បើ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ស្រឡាញ់​តែ​អស់​អ្នក​ណា ដែល​ស្រ ឡាញ់​ដល់​ខ្លួន នោះ​តើ​បាន​បំណាច់​អ្វី ឯ​ពួក​អ្នក​យក​ពន្ធ តើ​គេ​មិន​ប្រព្រឹត្ត​ដូច្នេះ​ដែរ​ទេ​ឬ​អី ហើយ​បើ ​អ្នក​រាល់គ្នា​គំនាប់​តែ​បង​ប្អូន​អ្នក​ប៉ុណ្ណោះ នោះ​តើ​បាន​ធ្វើ​អ្វី​ប្លែក​ពី​គេ ឯ​ពួក​សាសន៍​ដទៃ តើ​មិន​ប្រព្រឹត្ត​ ដូច​គ្នា​ទេ​ឬ​អី។ ដូច្នេះ ចូរ​ឲ្យ​អ្នក​រាល់​គ្នា​បាន​គ្រប់​លក្ខណ៍ ដូច​ព្រះវរបិតា​នៃ​អ្នក ដែល​គង់​នៅ​ស្ថានសួគ៌ ទ្រង់​គ្រប់​លក្ខណ៍​ដែរ។

​

[លូកា 6:35-36] ចូរ​ស្រឡាញ់​ដល់​ខ្មាំងសត្រូវ​របស់​អ្នក​រាល់​គ្នា ឲ្យ​ប្រព្រឹត្ត​ល្អ​នឹង​គេ ហើយ​ឲ្យ​គេ​ខ្ចី ដោយ​ ឥត​សង្ឃឹម​នឹង​បាន​អ្វី​មក​វិញ​ចុះ នោះ​អ្នក​រាល់​គ្នា​នឹង​បាន​រង្វាន់​ជា​យ៉ាង​ធំ ហើយ​និង​ធ្វើ​ជា​កូន​នៃ​ព្រះ​ដ៏​ ខ្ពស់បំផុត ដ្បិត​ទ្រង់​តែង​ល្អ ដល់​ទាំង​មនុស្ស​អកត្តញ្ញូ និង​មនុស្ស​អាក្រក់​ដែរ។ ដូច្នេះ ចូរ​អ្នក​រាល់​គ្នា មាន ​ចិត្ត​មេត្តាករុណា ដូច​ជា​ព្រះវរបិតា​នៃ​អ្នក ទ្រង់​មាន​ព្រះហឫទ័យ​មេត្តាករុណា​ដែរ។

​

មូលហេតុដែលយើងស្រឡាញ់ខ្មាំងសត្រូវរបស់យើងគឺ ដើម្បីបញ្ចាំងអំពីចរិតលក្ខណៈរបស់ព្រះ ជាព្រះ វរបិតារបស់យើង។ នៅទីនេះ យើងឃើញគន្លឹះទៅកាន់សីលធម៌ដ៏ពិតប្រាកដ។ សីលធម៌ពិតប្រាកដគឺដើម្បីស្ដែងចេញពី ចរិតលក្ខណៈរបស់ព្រះនៅក្នុងជីវិតរបស់យើង។

​

សីលធម៌ពិតប្រាកដ គឺដើម្បីស្ដែងចេញពីចរិតលក្ខណៈរបស់ព្រះនៅក្នុងជីវិតយើង

​

ព្រះជាម្ចាស់គឺជា ស្ដង់ដារដ៏ល្អឥតខ្ចោះនៃភាពសុចរិត។ ព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀនយើងថា សីលធម៌ពិត ប្រាកដគឺ មិនមែនអំពីការរស់នៅទៅកាន់ច្បាប់វិន័យរបស់មនុស្ស ឬទំនៀមទំលាប់នោះទេ។ សីលធម៌ ពិតប្រាកដគឺ អំពីការស្ដែងចេញឱ្យឃើញពី ចរិតលក្ខណៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ពេលយើងស្រឡាញ់អ្នក ដទៃ (សូម្បីតែអ្នកដែលស្អប់យើង) យើងបង្ហាញសីលធម៌ដ៏ពិតប្រាកដ។ យើងបង្ហាញគុណភាពនៃ សេចក្ដីមេត្តាករុណា ដែលនៅខ្ពស់ជាធម្មជាតិរបស់មនុស្ស និងស្ដែងចេញពីចរិតលក្ខណៈរបស់ព្រះ។ ពេលយើងធ្វើការនេះ យើងកំពុងរស់នៅជីវិតនៃសីលធម៌ ដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឬទ័យឱ្យយើ ងរស់នៅ។

​

ពិភាក្សា៖ ដើម្បីស្រឡាញ់អ្នកដទៃ យើងត្រូវយកឈ្នះភាពអាត្មានិយម ដែលជាធម្មជាតិរបស់មនុស្ស គ្រប់គ្នា និងប្រើជីវិតយើងដើម្បីប្រទានពរដល់អ្នកដទៃ។ តើពិភពលោកនេះនឹងមានសភាពដូចម្ដេច បើ គ្រប់គ្នាសុទ្ធតែធ្វើបែបនេះ?

​

សង្ខេប

• ព្រះយេស៊ូវគឺគ្រូនៃសីលធម៌

• ព្រះយេស៊ូវបង្រៀនដោយសិទ្ធិអំណាចពីព្រះ

• បទបញ្ញត្តិសំខាន់ជាងគេគឺ ស្រឡាញ់ព្រះ និងស្រឡាញ់អ្នកជិតខាង។ ការស្រឡាញ់ព្រះ និងស្រ ឡាញ់អ្នកជិតខាងបំពេញគ្រប់យ៉ាង ដែលព្រះជាម្ចាស់ចង់ឱ្យយើងធ្វើ

• យើងស្រឡាញ់ព្រះ ដោយស្ដាប់បង្គាប់ព្រះអង្គ

• យើងស្រឡាញ់មនុស្ស ដោយប្រព្រឹត្តិទៅកាន់ពួកគេ ដូចដែលយើងចង់ឱ្យគេប្រព្រឹត្តិមកកាន់យើង

• អ្នកជិតខាងរបស់យើង គឺគ្រប់មនុស្សដែលយើងជួបនៅក្នុងជីវិតរបស់យើង រួមទាំងសត្រូវ របស់យើងដែរ

• សីលធម៌ពិតប្រាកដ គឺដើម្បីស្ដែងចេញពីចរិតលក្ខណៈរបស់ព្រះនៅក្នុងជីវិតយើង

ពិភាក្សា៖ តើយើងរៀនបានអ្វីអំពីព្រះយេស៊ូវនៅក្នុងមេរៀននេះ?

 

អធិស្ឋានបញ្ចប់