ព្រះយេស៊ូវឈ្នះការល្បួង
គ្រានោះ ព្រះវិញ្ញាណក៏នាំព្រះយេស៊ូវ ទៅឯទីរហោស្ថាន ដើម្បីឲ្យត្រូវអារក្សល្បួង កាលទ្រង់បានតម៤០ថ្ងៃ៤០យប់ហើយ ក្រោយមកទ្រង់ឃ្លាន
៤:១ ដំបូងបំផុត សូមចំណាំថា ព្រះយេស៊ូវត្រូវបានដឹកនាំដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានយាង មកសណ្ឋិតលើព្រះអង្គនៅពេលដែលព្រះអង្គទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក (៣:១៣-១៧) ហើយពេលនេះ ព្រះវិញ្ញាណ បរិសុទ្ធដឹកនាំព្រះអង្គ។ ទីពីរ សូមចំណាំពីទីកន្លែង។ ព្រះយេស៊ូវនឹងចាប់ផ្តើម ព័ន្ធកិច្ចរបស់ព្រះអង្គនៅក្នុងពេលវេលានៃការញែកចេញដាច់ដោយឡែកនៅក្នុងទីរហោស្ថាន ដូចដែលពួកអ៊ីស្រាអែលបានធ្វើមុនពេលដែលបានចូលទៅក្នុងទឹកដីសន្យា។
ហេតុផលដែលព្រះវិញ្ញាណដឹកនាំព្រះយេស៊ូវចូលទៅក្នុងទីរហោស្ថានគឺដើម្បីនឹងត្រូវបានប្រឈមមុខជាមួយនឹងសេចក្តីល្បួងរបស់អារក្ស។ ពាក្យនៅក្នុងភាសាក្រិចដែលបកប្រែមកថា “អារក្ស” (διαβόλου) មានន័យថា “ពួកអ្នកបង្កាច់បង្ខូច” ឬ “ពួកអ្នកចោទប្រកាន់”។ នៅក្នុងបទគម្ពីរនេះវាត្រូវបានហៅថា “អារក្ស” (ខ១) “មេល្បួង”(ខ៣) ហើយនឹង “សាតាំង”(ខ១០); សាតាំងគឺជាពាក្យនៅក្នុងភាសាហេប្រឺ សម្រាប់ហៅ “សត្រូវ”)។ នៅក្នុង ១២:២៤ វាត្រូវបានហៅថា “បេលសេប៊ូល ជាមេអារក្ស” ហើយនៅក្នុង ១៣:១៩ “អាកំណាច”។ ព្រះគម្ពីរបង្រៀនថាសាតាំងគឺជាវិញ្ណាណដែលត្រូវបានបង្កើតមក គឺជាមេលើ ពួកទេវតា ហើយជាអ្នកដឹកនាំរបស់ពួកទេវតាបះបោរដែលប្រឆាំងជាមួយនឹងព្រះ ហើយត្រូវបានបំបាក់ក៏ នឹងត្រូវបំផ្លាញ (យ៉ូប ១-២ សាការី ៣:១-២; ១ របាក្សត្រ ២១:១; លូកា ១០:១៨; វិវរណៈ ២០)។
៤:២ ព្រះយេស៊ូវបានតមអត់ អស់រយៈពេលសែសិបយប់ និងសែសិបថ្ងៃដូចដែលលោកម៉ូសេបានធ្វើ នៅលើភ្នំស៊ីណាយ (និក្ខមនំ ៣៤:២៨; ចោទិយកថា ៩:៩)។
រួចមេល្បួងក៏មកទូលទ្រង់ថា បើអ្នកជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះមែន ចូរបង្គាប់ឲ្យថ្មទាំងនេះត្រឡប់ជានំបុ័ងទៅ
៤:៣ អារក្សបានរង់ចាំឲ្យព្រះយេស៊ូវល្វើយដោយភាពស្រេកឃ្លានហើយបានល្បួងព្រះអង្គឲ្យបានប្រើ ព្រះចេស្តាព្រះអង្គក្នុងនាមជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះសម្រាប់ធ្វើការអស្ចារ្យដើម្បីធ្វើឲ្យមានអាហារសម្រាប់ព្រះអង្គសោយ។ សាតាំងដឹងថាព្រះយេស៊ូវមានព្រះចេស្តានៅក្នុងការធ្វើកិច្ចការនេះ ហើយបានព្យាយាមល្បួងព្រះយេស៊ូវឲ្យបានប្រើប្រាស់ព្រះចេស្តានោះខុសផ្លូវដើម្បីបញ្ចៀសភាពស្រេកឃ្លានជាជាងទទួលថា ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានដឹកនាំព្រះអង្គទៅក្នុងទីរហោស្ថានដោយគ្មានអាហារនោះវិញ។
តែទ្រង់មានបន្ទូលតបថា មានសេចក្ដីចែងទុកមកដូច្នេះ «មនុស្សមិនមែនរស់ ដោយសារតែនំបុ័ងប៉ុណ្ណោះទេ គឺរស់ដោយសារគ្រប់ទាំងព្រះបន្ទូល ដែលចេញពីព្រះឱស្ឋព្រះមកដែរ»។
៤:៤ ព្រះយេស៊ូវឆ្លើយតបជាមួយនឹងសាតាំងដោយការដកស្រង់ចេញពី ចោទិយកថា ៨:៣។ បទគម្ពីរដែល មានចែងនៅក្នុងចោទិយកថា លោកម៉ូសេរម្លឹកដល់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលពីការ ដែលព្រះបានដឹកនាំ ពួកគេអស់រយៈពេលសែសិបឆ្នាំនៅក្នុងទីរហោស្ថាន។ គោលបំណងនៃពេលវេលានៅក្នុងទីរហោស្ថានគឺ ដើម្បីបង្រៀនពួកគេថា “មនុស្សមិនមែនរស់ ដោយសារតែនំបុ័ងប៉ុណ្ណោះទេ គឺរស់ដោយសារគ្រប់ទាំងព្រះ បន្ទូល ដែលចេញពីព្រះឱស្ឋព្រះមកដែរ“។ ប៉ុន្តែផ្ទុយពីការរៀនឲ្យបានទុកចិត្តព្រះ ពួកគេបានត្អូញត្អែរ ហើយទាមទារអោយមាននំប៉័ងនៅក្នុងទីរហោស្ថានទៅវិញ។ ព្រះបានប្រទាននំម៉ាណាដល់គេ ប៉ុន្តែមនុស្សជំនាន់នោះបានស្លាប់នៅក្នុងទីរហោស្ថានដោយព្រោះតែពួកគេខ្វះសេចក្តីជំនឿលើព្រះ។
ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលគួរតែបានទុកចិត្តលើព្រះហើយជឿលើព្រះបន្ទូលព្រះអង្គដែលថាព្រះអង្គនឹងថែរក្សាពួកគេនៅក្នុងទីរហោស្ថាន។ ដូចគ្នានេះដែរ នេះជាបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះវរបិតាចំពោះព្រះយេស៊ូវ អោយបានទៅនៅក្នុងទីរហោស្ថាន ព្រះអង្គជ្រាបថាព្រះអង្គត្រូវតែទុកចិត្តព្រះវរបិតានៅក្នុងស្ថានភាពបែប នេះ។ ព្រះយេស៊ូវអាចនឹងប្រើព្រះចេស្តារបស់ព្រះអង្គនៅក្នុងការចំអែតព្រះអង្គទ្រង់ ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញ ព្រះអង្គមិនបានធ្វើឲ្យមាននំប៉័ងសម្រាប់ព្រះអង្គនោះឡើយ ព្រះអង្គបានរស់នៅដោយការស្តាប់បង្គាប់ ចំពោះព្រះបន្ទូលនៃព្រះវិញ (យ៉ូហាន ៤:៣៤)។ យើងទាំងអស់គ្នាត្រូវការព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះដើម្បីរស់នៅ។ គ្រប់ទាំងព្រះបន្ទូលដែលចេញពីព្រះឳស្ឋព្រះមកនោះ ចម្រើនកម្លាំងដូចជាអាហារយ៉ាងនោះដែរ ដោយព្រោះតែព្រះបន្ទូលចំអែតដល់សេចក្តីត្រូវការរបស់ ព្រលឹងវិញ្ញាណវិញ។
នោះអារក្សក៏នាំទ្រង់ទៅឯក្រុងបរិសុទ្ធ ដាក់លើកំពូលព្រះវិហារ ទូលថា បើអ្នកជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះមែន ចូរទំលាក់ខ្លួនទៅក្រោមចុះ ដ្បិតមានសេចក្ដីចែងទុកមកថា «ទ្រង់នឹងបង្គាប់ពួកទេវតានៃទ្រង់ពីដំណើរអ្នក ទេវតានឹងទ្រអ្នកដោយដៃ ក្រែងលោជើងអ្នកទង្គិចនឹងថ្ម»
៤:៥-៦ ការល្បួងទីពីរបានកើតឡើងនៅក្នុងទីក្រុងបរិសុទ្ធ ក្រុងយេរូសាឡិម។ ទីកន្លែងដែលខ្ពស់បំផុតនៃ ព្រះវិហារនោះគឺជាប៉ែកខាងត្បូងឆៀងខាងកើតនៃព្រះវិហារ ដែលមានកម្ពស់ប្រមាណជាង ១៣៥ ម៉ែត្រនៅលើជ្រលងភ្នំគីដ្រុន។ អារក្សបានប្រាប់ឲ្យព្រះយេស៊ូវទម្លាក់ខ្លួនពីទីខ្ពស់ដើម្បីឲ្យព្រះវរបិតា ព្រះអង្គបានចាត់ទេវតាឲ្យមកសង្រ្គោះព្រះអង្គ។ សាតាំងបានដកស្រង់ចេញពីបទគម្ពីរ ប៉ុន្តែបានប្រើ បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ៩១:១១-១២ ផ្ទុយពីអត្ថន័យដើមរបស់បទគម្ពីរនោះ។ ទំនុកដំកើងនេះគឺចែង អំពីការការពាររបស់ព្រះចំពោះប្រជារាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គ ប៉ុន្តែសាតាំងបានយក បទគម្ពីរពីការទុកចិត្ត ព្រះ ហើយបានបង្វែរអោយការទៅជាការល្បងលព្រះជាម្ចាស់វិញ។
ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលទៅវាថា មានសេចក្ដីចែងទុកដូច្នេះទៀត «កុំឲ្យឯងល្បួងព្រះអម្ចាស់ ជាព្រះនៃឯងឡើយ»។
៤:៧ ម្តងទៀត ព្រះយេស៊ូវបានឆ្លើយតបដោយការដកស្រង់ចេញពីបទគម្ពីរ។ ចោទិយកថា ៦:១៦ សំដៅទៅលើការល្បងលរបស់អ៊ីស្រាអែលចំពោះព្រះត្រង់ម៉ាសានៅក្នុងទីរហោស្ថាន(និក្ខមនំ ១៧:១-៧)។ ពួកអ៊ីស្រាអែលមិនបានទុកចិត្តព្រះថានឹងព្រះអង្គនឹងផ្គត់ផ្គង់ដល់គេនោះឡើយ ដូច្នេះហើយ គេបានល្បងលព្រះដោយការទាមទារឲ្យលោកម៉ូសេធ្វើអោយមានទឹកនៅទីកន្លែងដែលគ្មានទឹកនោះ។ ការដែលទាមទារអោយមានការអស្ចារ្យដើម្បីបញ្ជាក់ពីព្រះទ័យយកចិត្តទុកដាក់របស់ព្រះនោះជាការមិនត្រឹមត្រូវនោះឡើយ។ ឥរិយាបទដ៏ត្រឹមត្រូវគឺជាការទុកចិត្ត ហើយនឹងស្តាប់បង្គាប់វិញ (ចោទិយកថា ៦:១៧) ដូចដែលព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញនៅត្រង់នេះ។ ជាថ្មីម្តងទៀត ព្រះយេស៊ូវបានយកជ័យជំនះនៅក្នុង ស្ថានភាពដែលអ៊ីស្រាអែលធ្លាក់ចុះ (ទំនុកដំកើង ៩៥:៩; ជនគណនា ១៤:២០-២៣)។
ព្រះយេស៊ូវមិនត្រូវការឲ្យព្រះវរបិតាបញ្ជាក់ថាព្រះអង្គយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះទ្រង់នោះឡើយ។ ព្រះវរបិតាបានប្រកាសរួចហើយថា ព្រះយេស៊ូវជា “កូនស្ងួនភ្ងារបស់អញ” នៅក្នុងពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹក របស់ព្រះអង្គ ហើយព្រះរាជបុត្រាបានទុកចិត្តលើព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះវរបិតាព្រះអង្គទាំងស្រុង។ នេះជាចំនុចសំខាន់នៃសេចក្តីជំនឿដ៏ពិតប្រាកដ:ត្រូវជឿលើព្រះបន្ទូលនៃព្រះ ហើយស្តាប់តាមដោយ មិនទាមទារទីសំគាល់ដើម្បីបញ្ជាក់នោះឡើយ។ សូមឲ្យយើងទាំងអស់គ្នាមានសេចក្តីជំនឿដូចគ្នានេះដែរ។
មួយទៀត អារក្សបាននាំទ្រង់ទៅលើកំពូលភ្នំយ៉ាងខ្ពស់ ក៏បង្ហាញអស់ទាំងនគរក្នុងលោកីយ នឹងសិរីលំអរបស់នគរទាំងនោះថ្វាយទ្រង់ទត 9រួចទូលថា បើសិនជាអ្នកក្រាបថ្វាយបង្គំខ្ញុំ នោះខ្ញុំនឹងឲ្យរបស់ទាំងនេះដល់អ្នក
៤:៨-៩ សាតាំងបាននាំព្រះយេស៊ូវទៅលើកំពូលភ្នំយ៉ាងខ្ពស់ ហើយបានស្នើផ្តល់ឱ្យព្រះអង្គអស់ទាំងនគរ នៅក្នុងលោកីយ។ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី សាតាំងត្រូវបានហៅថា “ចៅហ្វាយរបស់លោកីយនេះ” (យ៉ូហាន ១២:៣១, ១៤:៣០, ១៦:១១) “ជាពួកអ្នក ដែលព្រះរបស់លោកីយនេះ” (២ កូរិនថូស ៤:៤) “ដែលបាននាំលោកីយទាំងមូលឲ្យវង្វេងចេញ” (វិវរណៈ១២:៩)។ “លោកីយទាំងមូលដេកនៅក្នុង ឱវាទនៃមេកំណាចវិញ” (១ យ៉ូហាន ៥:១៩) ហើយវាមាន “រាជ្យ” របស់ខ្លួនវា (ម៉ាថាយ ១២:២៦)។ ដូច្នេះហើយ សាតាំងពិតជាមាន អំណាចមួយចំនួន នៅលើផែនដីនេះមែន ទោះបីជាគ្រប់យ៉ាងស្ថិតនៅក្រោមព្រះចេស្តាដ៏ខ្ពស់បំផុត របស់ព្រះក៏ដោយ។ ការនេះមានន័យថាវាអាចនឹងស្នើផ្តល់នូវអំណាច ហើយនឹងសិរីល្អបណ្តោះអាសន្ននៅ ក្នុងលោកីយនាពេលបច្ចុប្បន្នពិតមែន ប៉ុន្តែវាមិនអាចផ្តល់នូវជ័យជំនះដ៏អស់កល្បនោះឡើយ។
ដោយព្រោះតែអស់ទាំងនគរទាំងនេះហើយដែលព្រះយេស៊ូវបានលះចោលសិរីល្អរបស់ព្រះអង្គហើយបានយាងមកក្នុងផែនដីនេះ។ ព្រះហឫទ័យដ៏វិសេសរបស់ព្រះអង្គគឺជាការប្រមូលប្រជាជាតិទាំងអស់ អោយ បានចូលទៅក្នុងរាជនគរនៃព្រះ(២៥:៣១-៣៤)។ ប៉ុន្តែមុនពេលដែលព្រះអង្គគង់នៅលើបល្ល័ង្កនោះ ព្រះអង្គត្រូវតែជាប់ឆ្កាងជាមុនសិន។ ដូច្នេះហើយអារក្សបានផ្តល់នូវមធ្យោបាយដែលស្រួលជាងនេះ។ ព្រះយេស៊ូវអាចនឹងទទួលយកនូវការផ្តល់ឲ្យរបស់អារក្សហើយចៀសចេញពីការរងទុក្ខនៅលើឈើឆ្កាងនោះ ប៉ុន្តែលុះត្រាតែព្រះអង្គថ្វាយបង្គំអារក្សនោះវិញ។ ប្រសិនបើព្រះយេស៊ូវបានទទួលយកនូវការផ្តល់ឲ្យរបស់ អារក្សនោះ សេចក្តីសង្រ្គោះរបស់យើងមិនអាចនឹងកើតមានឡើងបានឡើយ។ ហេតុអ្វី? ដំបូងបំផុត ការថ្វាយបង្គំអារក្សគឺជាអំពើបាប។ ដូច្នេះហើយ ព្រះយេស៊ូវមិនអាចនឹងប្រគល់ព្រះអង្គទ្រង់ ទុកជាយញ្ញបូជា ដែលគ្មានបាបសម្រាប់អំពើបាបយើងបានឡើយ ប្រសិនបើទ្រង់ថ្វាយបង្គំអារក្ស។ ទីពីរ បទគម្ពីរបង្រៀនថា ព្រះមែស្ស៊ីត្រូវតែ រងទុក្ខ ហើយក្រោយមកបានចូលទៅក្នុងសិរីល្អរបស់ព្រះអង្គ (២៤:២៦)។
នោះព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលតបថា នែ សាតាំង ចូរឯងថយចេញពីអញទៅ ដ្បិតមានសេចក្ដីចែងទុកមកថា «ឯងត្រូវថ្វាយបង្គំដល់ព្រះអម្ចាស់ ជាព្រះនៃឯង ហើយត្រូវគោរពដល់ទ្រង់តែមួយព្រះអង្គប៉ុណ្ណោះ»
៤:១០ ព្រះយេស៊ូវបានដកស្រង់ចេញពី ចោទិយកថា ៦:១៣ ហើយបន្ថែមពាក្យថា “តែមួយ”។ ពាក្យ “តែមួយមានសារៈសំខាន់ហើយត្រូវការឲ្យយើងបានចងចាំជានិច្ច (ម៉ាថាយ ៦:២៤)។
ដោយការស្តាប់តាមបំណងព្រះហឫទ័យនៃព្រះវរបិតាព្រះអង្គ ព្រះយេស៊ូវត្រូវបានប្រទានគ្រប់ទាំង សិទ្ធិអំណាច មិនមែនត្រឹមតែនៅលើផែនដីតែប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែនៅក្នុងស្ថានសួគ៌ផងដែរ (ម៉ាថាយ២៨:១៨)។ អស់ទាំងនគរនៅក្នុង លោកីយនេះនឹងប្រែក្លាយជារាជនគររបស់ព្រះយេស៊ូវពេលដែល ព្រះអង្គយាងត្រឡប់មកវិញជាលើកទីពីរក្នុងនាមជាស្តេចលើអស់ទាំងស្តេច (វិវរណៈ ១១:១៥, ១៩:១៦)។
ដូច្នេះ អារក្សក៏ថយចេញពីទ្រង់ទៅ រួចមានពួកទេវតាមកបំរើទ្រង់។
៤:១១ សាតាំងបានល្បងលព្រះយេស៊ូវហើយក៏បានបរាជ័យ។ “ដូច្នេះ អារក្សក៏ថយចេញពីទ្រង់ទៅ” មានន័យថាព្រះយេស៊ូវទទួលបានជ័យជំនះ។ ព្រះអង្គទទួលបានជ័យជំនះដោយព្រោះតែព្រះអង្គជ្រាប ពីរបៀបវាយប្រហាររបស់សាតាំង គឺសេចក្តីកុហកនិងបោកបញ្ឆោត។ ព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញយើងថា ការឆ្លើយតបដ៏មានប្រសិទ្ធភាពតែមួយគត់ចំពោះការបោកបញ្ឆោតរបស់សាតាំងនោះគឺជាសេចក្តីពិតរបស់ ព្រះ។ ដំបូង យើងត្រូវតែមើលអោយបានយល់ថាតើសេចក្តីល្បួងនោះគឺជាអ្វី គឺការកុហក។ បន្ទាប់មក យើងត្រូវតយុទ្ធ ចំពោះសេចក្តីល្បួងជាមួយនឹងព្រះបន្ទូលនៃព្រះ។ រាល់ទាំងការឆ្លើយតបរបស់ព្រះយេស៊ូវ ចំពោះសេចក្តីល្បួង របស់សាតាំងត្រូវបានដកស្រង់ចេញពីបទគម្ពីរចោទិយកថា។
ព្រះយេស៊ូវអាចនឹងតទល់ជាមួយនឹងសាតាំងដោយអំណាចដ៏អស្ចារ្យ ប៉ុន្តែការដែលពឹងផ្អែកលើព្រះចេស្តា ហើយនឹងសេចក្តីពិតនៃព្រះបន្ទូលព្រះជាម្ចាស់នោះ ព្រះយេស៊ូវបានតទល់ជាមួយនឹងសាតាំងក្នុងរបៀប ដែលយើងទាំងអស់គ្នាក៏អាចធ្វើបានដូចគ្នាដែរ។ យើងទាំងអស់គ្នាអាចតទល់សេចក្តីល្បួងនៃការកុហក របស់សាតាំងដោយការជះពន្លឺនៃសេចក្តីពិតនៃព្រះលើពួកវា។ យើងត្រូវតែជ្រើសរើសជឿលើសេចក្តីពិត របស់ព្រះ ជាជាងការកុហករបស់សាតាំង។ ព្រះបន្ទូលនៃព្រះគឺជា “ដាវរបស់ ព្រះវិញ្ញាណ” (អេភេសូ ៦:១៧)។ ប្រសិនបើយើងស្គាល់ព្រះបន្ទូលព្រះ យើងទាំងអស់គ្នាបានបំពាក់គ្រឿង សឹកនៅក្នុងចម្បាំង ទាស់នឹងសេចក្តីល្បួងជាស្រេចហើយ។ នៅពេលដែលយើងតទល់ជាមួយនឹងអារក្ស ដោយការឈររឹងមាំនៅ ក្នុងសេចក្តីពិតនៃព្រះបន្ទូលនៃព្រះនោះ វានឹងរត់ចេញជាមិនខាន (យ៉ាកុប ៤:៧; ១ ពេត្រុស ៥:៩)។
ចេញពីព្រឹត្តិការណ៏នេះ យើងបានរៀនពីរបៀបដែលយើងអាចយកឈ្នះសេចក្តីល្បួង ប៉ុន្តែអ្វីដែលសំខាន់ ជាងនេះយើងអាចឃើញថា ព្រះយេស៊ូវ បានយកឈ្នះសេចក្តីល្បួងជួសយើងទាំងអស់គ្នា។ ព្រះយេស៊ូវត្រូវបានល្បួងដូចជាយើងទាំងអស់គ្នាដែរ ប៉ុន្តែព្រះអង្គឥតបានធ្វើបាបសោះឡើយ (ហេព្រើរ ៤:១៥; ១ យ៉ូហាន ២:១៦)។ សាតាំងបានល្បួងព្រះយេស៊ូវជាមួយនឹង “សេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នារបស់ សាច់ឈាម ” (ខ២-៣); “សេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នារបស់ភ្នែក” (ខ៨-៩); ហើយនឹង “សេចក្ដីអំនួតរបស់ជីវិត” (ខ៥-៦) (១ យ៉ូហាន ២:១៦); ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវបានយកឈ្នះត្រង់ចំនុចដែលលោកអ័ដាម អ៊ីស្រាអែល ហើយអ្នកផ្សេងទៀត បានធ្លាក់ចុះ។
ទេវតាបានមកបំរើព្រះយេស៊ូវ; ដូចដែលទេវតាបានមកឯលោកអេលីយ៉ានៅក្នុងទីរហោស្ថាន (១ ពង្សាវតាក្សត្រ ១៩:៧-៨) ហើយបានការពារអ៊ីស្រាអែល (និក្ខមនំ ២៣:២០) នៅក្នុងទីរហោស្ថាន។ ព្រះយេស៊ូវបានបដិសេធ មិនទម្លាក់ព្រះអង្គទ្រង់ពីកំពូលព្រះវិហារដើម្បីឲ្យទេវតាមកជួយ ពេលនេះទេវតាបានមកជួយព្រះអង្គ។ ទំនុកដំកើង ៩១:១១ (បទគម្ពីរដែលសាតាំងបានបង្វែរ) ត្រូវបានសម្រេចតាមផ្លូវរបស់ព្រះ ហើយក្នុងពេលវេលាដែលព្រះបានកំណត់។ មេរៀនសម្រាប់យើង ទាំងអស់គ្នាថានៅពេលដែលយើងតទល់ជាមួយនឹងសេចក្តីល្បួងដើម្បីបំពេញចិត្តយើងតាមផ្លូវដែលខុសនោះ ព្រះនឹងបំពេញបំណងយើងតាមផ្លូវដែលត្រឹមត្រូវដោយការប្រទាននូវអ្វីដែលយើងត្រូវការពិតប្រាកដ។
សេចក្តីប្រកាសរបស់ព្រះយេស៊ូវ
កាលព្រះយេស៊ូវឮថា គេបានបញ្ជូនយ៉ូហានទៅហើយ នោះទ្រង់យាងថយទៅ គង់នៅឯស្រុកកាលីឡេវិញ 13រួចទ្រង់ចេញពីណាសារ៉ែត ទៅគង់នៅឯក្រុងកាពើណិមវិញ ជាក្រុងនៅមាត់សមុទ្រ ត្រង់ព្រំប្រទល់ដែន ខេត្តសាប់យូល៉ូន នឹងណែបថាលី ដើម្បីឲ្យបានសំរេចទំនាយ ដែលហោរាអេសាយបានទាយថា «ស្រុកសាប់យូល៉ូន នឹងណែបថាលី តាមផ្លូវទៅឯសមុទ្រ ខាងនាយទន្លេយ័រដាន់ គឺជាស្រុកកាលីឡេរបស់សាសន៍ដទៃ 16ឯបណ្តាជន ដែលអង្គុយក្នុងសេចក្ដីងងឹត គេបានឃើញពន្លឺយ៉ាងធំ មានពន្លឺរះឡើង បំភ្លឺដល់ពួកអ្នកដែលអង្គុយក្នុងកំលុង ហើយនឹងម្លប់នៃសេចក្ដីស្លាប់»
៤:១៣ ក្រុងកាពើណិមស្ថិតនៅប៉ែកខាងជើងនៃឆ្នេរសមុទ្រកាលីឡេ។ ជាកន្លែងដែល ពេត្រុស អនទ្រេ យ៉ាកុប យ៉ូហាន ហើយនឹងម៉ាថាយរស់នៅ(ម៉ាថាយ ៨:១៤, ៩:១-៩; ម៉ាកុស ១:២៩, ២:១)។
៤:១៤-១៦ ជាថ្មីម្តងទៀត លោកម៉ាថាយបង្ហាញយើងថាព្រះជន្មរបស់ព្រះយេស៊ូវបានសម្រេច សេចក្តីទំនាយ (ហើយដូច្នេះហើយបញ្ជាក់ថាព្រះជន្មរបស់ព្រះអង្គគឺស្របតាមគម្រោងការរបស់ព្រះ)។ មនុស្សមួយចំនួនរំពឹងថាព្រះមែស្ស៊ីត្រូវធ្វើការនៅក្នុងស្រុកយូដា និងក្រុងយេរូសាឡិម (យ៉ូហាន ៧:៤១- ៤៣) ប៉ុន្តែសេចក្តីទំនាយនៅក្នុងអេសាយ ៩:១-២ បានបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ថា ព្រះអង្គនឹងនៅក្នុងទឹកដី របស់សាប់យូល៉ូន នឹងណែបថាលី។ ណាសារ៉ែតគឺស្ថិតនៅក្នុងខេត្ត សាប់យូល៉ូន; កាពើណិមនៅក្នុង ខេត្ត ណែបថាលី។ ដែនដីទាំងមូលត្រូវបានហៅថាកាលីឡេ។ ដូច្នេះហើយ លោកម៉ាថាយបង្ហាញថា ព្រះយេស៊ូវ ដោយការធ្វើព័ន្ធកិច្ចព្រះអង្គចាប់ពីក្រុងកាពើណិមនៅក្នុងកាលីឡេ បានសម្រេច សេចក្តីទំនាយហោរា អេសាយ។
ប្រជាជនដែលរស់នៅក្នុងស្រុកកាលីឡេគឺជា “អ្នកដែលនៅក្នុងភាពងងឹត” ដោយព្រោះតែចំងាយ ដែលពួកនៅឆ្ងាយពីទីកន្លែងនៃជីវិតសាសនារបស់សាសន៍យូដាដែលនៅក្នុងក្រុងយេរូសាឡិម ហើយដោយព្រោះតែពួកគេរស់នៅក្នុងចំណោមសាសន៍ដទៃ។ សាប់យូល៉ូន និងណែបថាលីគឺជាអំបូរ ប៉ែកខាងជើងរបស់អ៊ីស្រាអែល ដែលរស់នៅ “នៅក្នុងដំបន់ហើយជាស្រមោលនៃសេចក្តីស្លាប់” (ជារបៀបដែលនៃការនិយាយថាពួកគេរស់នៅក្នុងកន្លែងដែលមានគ្រោះថ្នាក់; យ៉ាកុប ៣៨:១៧; ទំនុកដំកើង ២៣:៤; យេរេមា ២:៦)។ ពួកគេជាអ្នកដែលធ្លាក់ទៅក្នុងការកាន់កាប់របស់ពួកអ្នកឈ្លានពាន អាស៊ើរីមុនគេបង្អស់ ហើយដូច្នេះទីក្រុងរបស់ពួកគេជាកន្លែងដំបូងក្នុងអ៊ីស្រាអែល ដែលពួកសាសន៍ដទៃ បានរស់នៅ (ច្នេះហើយ “ស្រុកកាលីឡេរបស់សាសន៍ដទៃ” - នៅក្នុងសតវត្សទីមួយ មានប្រជាជនច្រើន ជាងពាក់ កណ្តាលនៃប្រជាជនដែលរស់នៅក្នុងស្រុកកាលីឡេជាសាសន៍ដទៃ)។ ពេលនេះ ដោយសារ ការយាងមក របស់ព្រះយេស៊ូវនោះ ប្រជាជនដែលរស់នៅក្នុងស្រុកកាលីឡេជាអ្នកទីមួយ ដែលបានស្តាប់ ឮដំណឹងល្អ នៃរាជនគរស្ថានសួគ៌ហើយបានស្គាល់ពីព្រះវត្តមាននិងព្រះចេស្តារបស់ព្រះមហាក្សត្រ។ ដូច្នេះហើយ កន្លែងណាដែលមានសេចក្តីងងឹតគ្របបាំងខ្លាំងបំផុត កន្លែងនោះហើយដែលមានពន្លឺបាន រះឡើង។
តាំងពីគ្រានោះមក ព្រះយេស៊ូវក៏ចាប់តាំងប្រកាស ដោយបន្ទូលថា ចូរប្រែចិត្តឡើង ដ្បិតនគរស្ថានសួគ៌ជិតដល់ហើយ។
៤:១៧ ការរៀបចំសម្រាប់ព័ន្ធកិច្ចរបស់ព្រះយេស៊ូវត្រូវបានសម្រេច។ ព្រះអង្គត្រូវបានចាក់ប្រេងតាំង សម្រាប់ព័ន្ធកិច្ចដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ហើយបានចាប់តាំង សិទ្ធិអំណាចចេស្តារបស់ព្រះអង្គលើ សាតាំង។ ពេលនេះ ព្រះអង្គចាប់ផ្តើមប្រកាសហើយ។
ពាក្យនៅក្នុងភាសាក្រិចសម្រាប់ “ប្រកាស” (κηρύσσειν) គឺជាការប្រកាសរាជសារពី ស្តេចមួយអង្គ។ នៅក្នុងខនេះ ព្រះយេស៊ូវជាអ្នកប្រកាសរាជសារ និងជាស្តេច ដែលព្រះអង្គប្រកាស ពីរាជនគររបស់ព្រះអង្គជិតមកដល់ហើយ។ រាជសារដែលប្រកាសនោះដូចគ្នាជាមួយនឹងអ្វីដែល លោកយ៉ូហាន បាទីស្ទ (សូមមើលចំនុច ៣:២)។ ព្រះយេស៊ូវនឹងពន្យល់ថារាជនគរនៃស្ថានសួគ៌ជាអ្វីនៅ ក្នុងសេចក្តីបង្រៀនរបស់ព្រះអង្គ ជាពិសេសនៅក្នុងសេចក្តីបង្រៀននៅលើភ្នំ ហើយនិងការប្រៀបប្រដូច របស់ព្រះអង្គ។
ព្រះយេស៊ូវត្រាស់ហៅសិស្សដំបូងរបស់ព្រះអង្គ
កាលព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់កំពុងយាងតាមឆ្នេរសមុទ្រកាលីឡេ នោះក៏ទតឃើញបងប្អូន២នាក់ ជាអ្នកនេសាទត្រី គឺស៊ីម៉ូន ដែលហៅថា ពេត្រុស នឹងអនទ្រេ ជាប្អូន កំពុងតែបង់សំណាញ់ក្នុងសមុទ្រ រួចទ្រង់មានបន្ទូលទៅគេថា ចូរមកតាមខ្ញុំៗនឹងតាំងអ្នក ឲ្យជាអ្នកនេសាទមនុស្សវិញ
៤:១៨-១៩ របៀបដែលព្រះយេស៊ូវតាំងរាជនគរនៃព្រះនៅលើផែនដីគឺតាមរយៈការត្រាស់ហៅពួកសិស្ស។
គេក៏ទុកសំណាញ់ចោល ទៅតាមទ្រង់ភ្លាម
៤:២០ លក្ខណៈសម្បត្តិដ៏សំខាន់បំផុតសម្រាប់ពួកសិស្សនោះគឺជាការស្តាប់បង្គាប់ ដែលថា ស្ម័គ្រចិត្តនៅក្នុងការដើរតាមព្រះយេស៊ូវគ្រប់ទីកន្លែងដែលព្រះអង្គដឹកនាំឲ្យបានបម្រើព្រះអង្គ។
លុះយាងហួសពីនោះបន្តិចទៅ ទ្រង់ទតឃើញបងប្អូន២នាក់ទៀត គឺយ៉ាកុប ជាកូនសេបេដេ នឹងយ៉ូហាន ជាប្អូន ដែលនៅក្នុងទូកជាមួយនឹងសេបេដេ ជាឪពុក គេកំពុងតែជួសជុលសំណាញ់ ហើយទ្រង់មានបន្ទូលហៅអ្នកទាំង២នោះមក គេក៏លះបង់ទូក នឹងឪពុក ដើរតាមទ្រង់ជាមួយរំពេចទៅ។
៤:២១-២២ ការឆ្លើយតបភ្លាមៗរបស់ពួកគេចំពោះការត្រាស់ហៅរបស់ព្រះយេស៊ូវបានផ្តល់នូវគំរូដល់យើង ទាំងអស់គ្នា សម្រាប់ការស្តាប់បង្គាប់ព្រះយេស៊ូវ។ អ្នកនេសាទបួននាក់ពីក្រុងតូចមួយអាចនឹងមើលទៅ មិនដូចជា ក្រុមអ្នកផ្លាស់ប្តូរពិភពលោកនោះឡើយ ប៉ុន្តែដូចជាការប្រៀបប្រដូចអំពីគ្រាប់ពូជយ៉ាងនោះដែរ (១៣:៣១-៣២) នឹងបង្ហាញថា ចាប់ពីការចាប់ផ្តើមតូច មួយរាជនគរដ៏ធំអស្ចារ្យបានចាប់ផ្តើម។
ព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់យាងគ្រប់សព្វក្នុងស្រុកកាលីឡេ ទ្រង់បង្រៀនក្នុងអស់ទាំងសាលាប្រជុំ ក៏ប្រកាសដំណឹងល្អពីនគរ ព្រមទាំងប្រោសជំងឺគ្រប់មុខ នឹងអស់ទាំងជរាពិការ ក្នុងពួកបណ្តាជនឲ្យជាផង
៤:២៣ នេះគឺជាការធ្វើដំណើរប្រកាសដំបូងបំផុតនៅក្នុងស្រុកកាលីឡេដោយព្រះយេស៊ូវ។ នៅក្នុងពេលនេះ ព្រះអង្គបាននាំយកអ្នកនេសាទបួននាក់ដែលព្រះអង្គទើបតែបានហៅអោយមក។ ពេលទីពីរ ព្រះអង្គបាននាំយកសិស្សទាំង ដប់ពីរនាក់(ម៉ាថាយ ៨-៩)។ ពេលទីបី ព្រះអង្គចាត់សិស្ស ទាំងដប់ពីរអោយចេញទៅមុនជាគូរហើយ ទៅតាមក្រោយពួកគេ(ម៉ាថាយ ១០)។ លោកចូសេហ្វឹស ជាអ្នកប្រវត្តិវិទូរនៅក្នុងជំនាន់នោះ បានកត់ត្រាថាស្រុកកាលីឡេមានក្រុងនិងភូមិចំនួន២០៤។ មានមនុស្សជាច្រើនដែលត្រូវការជួបជាមួយនឹងព្រះយេស៊ូវ។
យើងបានឃើញថា ផ្នែកទាំងបីនៃព័ន្ធកិច្ចរបស់ព្រះយេស៊ូវគឺជាការបង្រៀន ការប្រកាសដំណឹងល្អ ហើយនឹងព្រមទាំងប្រោសជំងឺគ្រប់មុខឲ្យជាផង។
សារដែលព្រះយេស៊ូវប្រកាសគឺ “ដំណឹងល្អពីនគរ”។ ដំណឹងល្អត្រូវបានបង្រៀន និងរប្រកាស ប៉ុន្តែក៏បង្ហាញ តាមរយៈអំណាចរបស់ព្រះយេស៊ូវ លើគ្រប់ទាំងជំងឺ ហើយនឹងបញ្ហាដែលមាននៅក្នុងចំណោមមនុស្សផងដែរ ។ ការប្រោសជំងឺដ៏អស្ចារ្យគឺជាសញ្ញាពីការមកដល់រាជនគរស្ថានសួគ៌ (១១:២-៦; អេសាយ ៣៥:៥-៦) និងជាការបង្ហាញថាព្រះយេស៊ូវ មានសិទ្ធិអំណាចលើទាំងពិភពខាងវិញ្ញាណ និងពិភពខាងសាច់ឈាម។
ដំណឹងពីទ្រង់បានឮសុសសាយទួទៅ ពេញក្នុងស្រុកស៊ីរី គេក៏នាំអស់ទាំងមនុស្សដែលមានជំងឺរោគាគ្រាំគ្រាផ្សេងៗ ទាំងមនុស្សអារក្សចូល មនុស្សឆ្កួតជ្រូក នឹងមនុស្សស្លាប់ដៃស្លាប់ជើង មកឯទ្រង់ ហើយទ្រង់ក៏ប្រោសឲ្យបានជាទាំងអស់គ្នា មានមនុស្សកកកុញជាប់តាមទ្រង់ គឺជាមនុស្សដែលមកពីស្រុកកាលីឡេ ស្រុកដេកាប៉ូល ពីក្រុងយេរូសាឡិម ពីស្រុកយូដា ហើយពីខាងនាយទន្លេយ័រដាន់។
៤:២៤-២៥ ហ្វូងមនុស្សយ៉ាងធំបានមកឯព្រះយេស៊ូវពីគ្រប់ទីកន្លែង។ ពួកគេបានធ្វើដំណើរមកពីក្រុងយេរូសាឡិម និងស្រុកយូដា នៅភាគខាងត្បូង ហើយពីស្រុករបស់សាសន៍ដទៃដែលនៅស្រុកដេកាប៉ូលដែលនៅខាងកើតនៃទន្លេយ័រដាន់។
