នៅក្នុងមេរៀនមុនរបស់យើង យើងបានឃើញថាព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀន ដោយសិទ្ធិអំណាចពី ព្រះជាម្ចាស់ ហើយសេចក្ដីបង្រៀនរបស់ព្រះអង្គដែលថា ស្រឡាញ់ព្រះ និងស្រឡាញ់អ្នកជិតខាង គឺជាបទបញ្ញត្តិដ៏សំខាន់បំផុត។ យ៉ាងណាមិញ ព្រះយេស៊ូវបានធ្វើច្រើនជាង គ្រាន់តែប្រាប់យើងឱ្យស្រឡាញ់អ្នកជិតខាង។ ព្រះអង្គបានបង្រៀនយើងអំពី របៀបស្រឡាញ់អ្នកជិតខាង ហើយព្រះអង្គបង្ហាញអំពី របៀបស្រឡាញ់អ្នកជិតខាង ដោយទង្វើរបស់ព្រះអង្គដែរ។ នៅក្នុងមេរៀននេះ យើងនឹងមើលបន្ថែមទៀតអំពីសេចក្ដីបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូវ ដើម្បីមើលអំពីការស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងមានអ្វីខ្លះ។

 

(១) មិនខឹងគេ
បើយើងស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងរបស់យើង យើងមិនអាចខឹង ឬប្រមាថអ្នកដទៃនោះឡើយ។ ព្រះយេស៊ូវសង្កត់ធ្ងន់ទៅលើ ធម្មជាតិនៃកំហឹង ដោយប្រៀបធៀបវាទៅនឹងការសម្លាប់គេ។

 

[ម៉ាថាយ 5:21-22] អ្នក​រាល់​គ្នា​បាន​ឮ​សេចក្តី​ដែល​សំដែង​ដល់​មនុស្ស​ពី​បុរាណ ថា «កុំ​ឲ្យ​សំឡាប់​មនុស្ស​ឲ្យ​សោះ» បើ​អ្នក​ណា​សំឡាប់​មនុស្ស នោះ​ក្រែង​ត្រូវ​ជាប់​ជំនុំ​ជំរះ​ហើយ តែ​ខ្ញុំ​ប្រាប់​អ្នក​រាល់​ គ្នា​ដូច្នេះ​វិញ ថា សូម្បី​តែ​អ្នក​ណា​ដែល​ខឹង​នឹង​បង​ប្អូន នោះ​ក្រែង​ត្រូវ​ជាប់​ជំនុំ​ជំរះ​ដែរ ហើយ​អ្នក​ណា ដែល​ស្តីឲ្យ​បង​ប្អូន​ថា «អា​ចោលម្សៀត» នោះ​ក្រែង​ពួក​ក្រុម​ជំនុំ​ធ្វើ​ទោស តែ​ចំណែក​អ្នក​ណា​ដែល​ថា «អា​ឆ្កួត» នោះ​ក្រែង​ធ្លាក់​ទៅ​ក្នុង​ភ្លើង​នរក។

 

«កុំ​ឲ្យ​សំឡាប់​មនុស្ស​ឲ្យ​សោះ» គឺជាបទ‌បញ្ជា​ទី ៦ (និក្ខមនំ 20:13)។ យ៉ាងណាមិញ ព្រះយេស៊ូវបង្រៀនថា មិនមែនតែការសម្លាប់ទេ ដែលរំលងបទ‌បញ្ជា​នេះ។ កំហឹងនៅក្នុងចិត្ត និងពាក្យប្រមាថ ក៏បំពានបទ‌បញ្ជា​នេះដែរ។

​

ពាក្យជាភាសាក្រិចសម្រាប់ពាក្យ "ខឹង" (ὀργιζόμενος) មានន័យថា កំហឹងដែលតាំងនៅយ៉ាងយូរ ដោយមិនលើកលែងទោស។ បានន័យថា បន្តខឹងឥតឈប់។ ពាក្យ "អាចោលម្សៀត" (Ῥακά) មានន័យថា អត់ខួរ ជាពាក្យប្រមាថទៅកាន់ភាពវៃឆ្លាតរបស់អ្នកដទៃ។ ពាក្យ "អាឆ្កួត" (Μωρέ) បង្ហាញអំពី ការមើលងាយទៅកាន់ចរិតលក្ខណៈរបស់អ្នកណាម្នាក់។

​

ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​នេះ ព្រះ​យេស៊ូវ​មិន​កំពុង​បង្រៀន​អំពី​អ្វី​ ពាក្យដែលយើងមិនត្រូវហៅអ្នកដទៃនោះទេ តែអំពី ឥរិយាបថមិនត្រឹមត្រូវ ដែលដូចជាការសម្លាប់នៅក្នុងចិត្ត។ ឥរិយាបថក្នុងចិត្តដែលមិនត្រឹមត្រូវ គឺជាការសម្អប់ទៅកាន់នរណាម្នាក់ មិនថា​វាជាត្រូវ​បាន​បង្ហាញ​ដោយការប្រមាថ កំហឹង ឬការសម្លាប់នោះឡើយ។  ទង្វើទាំងនេះនីមួយៗ សុទ្ធតែជាការបរាជ័យ ក្នុងការស្រឡាញ់អ្នកដទៃ។

​

(២) កុំ​ថ្កោល​ទោស​គេ
ការស្រឡាញ់អ្នកដទៃមានន័យថា យើងមិនថ្កោល​ទោស​គេនោះឡើយ។ ចូរស្ដាប់អំពី អ្វីដែលព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលនៅក្នុង ម៉ាថាយ 7:1-5

 

កុំ​ឲ្យ​ថ្កោល​ទោស​គេ​ឡើយ ដើម្បី​មិន​ឲ្យ​មាន​គេ​ថ្កោល​អ្នក​វិញ  ដ្បិត​អ្នក​រាល់​គ្នា​ថ្កោល​ទោស​គេ​យ៉ាង​ណា នោះ​គេ​នឹង​ថ្កោល​អ្នក​វិញ​យ៉ាង​នោះ​ដែរ ហើយ​គេ​នឹងវាល់​ឲ្យ​អ្នក​រាល់​គ្នា តាម​រង្វាល់​ដែល​អ្នក​វាល់​ឲ្យ​គេ​ផង ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​អ្នក​មើល​ឃើញ​កំទេច ដែល​នៅ​ក្នុង​ភ្នែក​របស់​បង​ប្អូន​អ្នក តែ​មិន​ឃើញ​ធ្នឹម ដែល​នៅ​ក្នុង​ភ្នែក​របស់​ខ្លួន​សោះ​ដូច្នេះ ឬ​ធ្វើ​ដូច​ម្តេច​ឲ្យ​អ្នក​និយាយ​នឹង​បង​ប្អូន​ថា ចូរ​ឲ្យ​អញ​យក​កំទេច​ពី​ភ្នែក​ឯង​ចេញ តែ​មើល មាន​ធ្នឹម​នៅ​ក្នុង​ភ្នែក​ខ្លួន​អ្នក​វិញ អ្នក​មាន​ពុត​អើយ ចូរ​យក​ធ្នឹម​ពី​ភ្នែក​របស់​ខ្លួន​ចេញ​ជា​មុន​សិន នោះ​ទើប​នឹង​បាន​ឃើញ​ច្បាស់ អាច​នឹង​យក​កំទេច​ចេញ​ពី​ភ្នែក​របស់​បង​ប្អូន​អ្នក​បាន​ដែរ។

 

ព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀនថា យើងគួរជួយអ្នកដទៃដែលមានចំនុចខ្សោយ មិនមែនកាត់ទោសដែលពួកគេមានចំនុចខ្សោយនោះឡើយ។ បើពួកគេមានកំទេច​នៅក្នុងភ្នែករបស់គេ យើងគួរជួយយកវាចេញ។ យើងមិនគួររិះគន់ពួកគេ ឬទៅប្រាប់អ្នកដទៃអំពីកំទេច​នោះទេ។

​

ព្រះយេស៊ូវបានឱ្យហេតុផល ២ ដែលយើងមិនគួរកាត់ទោសអ្នកដទៃ៖

• ព្រះជាម្ចាស់នឹងកាត់ទោសយើង ដូចយើងបានកាត់ទោសអ្នកដទៃដែរ។  ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា "កុំ​ឲ្យ​ថ្កោល​ទោស​គេ​ឡើយ ដើម្បី​មិន​ឲ្យ​មាន​គេ​ថ្កោល​អ្នក​វិញ ដ្បិត​អ្នក​រាល់​គ្នា​ថ្កោល​ទោស​គេ​យ៉ាង​ណា នោះ​គេ​នឹង​ថ្កោល​អ្នក​វិញ​យ៉ាង​នោះ​ដែរ ហើយ​គេ​នឹងវាល់​ឲ្យ​អ្នក​រាល់​គ្នា តាម​រង្វាល់​ដែល​អ្នក​វាល់​ឲ្យ​គេ​ផង"។ ព្រះយេស៊ូវ​បាន​​ប្រាប់​យើង​ថា ប្រសិនបើ​យើងកាត់ទោសអ្នកដទៃ ព្រះអង្គនឹងកាត់ទោសយើងវិញយ៉ាងនោះដែរ។ ប៉ុន្តែ ប្រសិនបើ​យើងចង់ឱ្យព្រះអង្គ មើលមកយើងដោយចិត្តសុភាព នោះយើងគួរមើលទៅគេដោយចិត្តសុភាពដែរ។

• យើងគ្រប់គ្នាមានចំនុចខ្សោយ។  ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា "ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​អ្នក​មើល​ឃើញ​កំទេច ដែល​នៅ​ក្នុង​ភ្នែក​របស់​បង​ប្អូន​អ្នក តែ​មិន​ឃើញ​ធ្នឹម ដែល​នៅ​ក្នុង​ភ្នែក​របស់​ខ្លួន​សោះ​ដូច្នេះ" ព្រះយេស៊ូវបានប្រាប់យើងថា យើងអាចមើលឃើញចំនុចខ្សោយរបស់អ្នកដទៃយ៉ាងច្បាស់ សូម្បីតែវាតូច ១ ក៏ដោយ។ ប៉ុន្តែ យើងមិនបានដឹងអំពី ចំនុចខ្សោយរបស់ខ្លួនឯងទេ សូម្បីតែវាធំ និងច្បាស់ទៅកាន់អ្នកដទៃក៏ដោយ។ វាគឺជាការពុតល្បុតណាស់ ដែលយើងកាត់ទោសចំនុចខ្សោយអ្នកដទៃ តែមើលមិនឃើញចំនុចខ្សោយរបស់ខ្លួននោះ។

​

បទបញ្ញត្តិនេះ អំពីការមិនថ្កោលទោសអ្នកដទៃ សង្គ្រោះជីវិតរបស់ស្ត្រីម្នាក់។ ពួកអាចារ្យនាំស្ត្រីម្នាក់ដែលគេចាប់បានថា ប្រព្រឹត្តិអំពើសហាយស្មន់ មកកាន់ព្រះយេស៊ូវ។ ពួកគេចង់សម្លាប់នាង ហើយសួរព្រះយេស៊ូវអំពី អ្វីដែលគេគួរធ្វើទៅកាន់នាង។ ចូរអាន យ៉ូហាន 8:2-11 និងមើលអំពី អ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើ។

​

ស្រ្តីម្នាក់នេះ បានប្រព្រឹត្តិអំពើបាប តែព្រះយេស៊ូវប្រាប់បណ្ដាជនឱ្យគិតអំពីប្រសិនបើខ្លួនគេមានបាប ផងដែរទេ។  ប្រសិនបើពួកគេមាន ពួកគេគ្មានសិទ្ធិថ្កោល​ទោស​នាងនោះទេ។ ចុងក្រោយ បណ្ដាជនក៏ចាកចេញពីព្រោះពួកគេដឹងថា គ្មានមនុស្សបាបណាមានសិទិ្ធថ្កោល​ទោសមនុស្សបាប ផ្សេងទេ។

​

ពិភាក្សា៖ ប្រសិនបើនរណាម្នាក់ដែលអ្នកស្គាល់តែងតែថ្កោល​ទោសអ្នកដទៃ តើអ្នកគួរនិយាយ ទៅកាន់គាត់ ដូចម្ដេច?

​

(៣) ចូរមានចិត្តមេត្តា‌ករុណា
ដើម្បីបង្ហាញសេចក្ដីមេត្ដាករុណាទៅមនុស្សដែលយើងជួប គឺជាផ្នែកមួយនៃការស្រឡាញ់អ្នកដទៃ។ វាក៏មានន័យថា ធ្វើអ្វីដែលយើងចង់ឱ្យអ្នកដទៃធ្វើមកកាន់យើងផងដែរ។ សេចក្ដីមេត្ដាករុណា ស្ដាប់ទៅសុភាព តែយើងត្រូវមានកម្លាំង ក្នុងការធ្វើជាមនុស្សមានចិត្ត​មេត្តា‌ករុណា  ពីព្រោះ ជាញឹកញាប់ការអនុវត្តជាក់ស្តែងពិបាក។

 

តើប្អូនៗចាំអំពី ប្រស្នាអំពីបុរសសាសន៍សាម៉ារីល្អដែរទេ?  នៅខាងចុងប្រស្នា ព្រះយេស៊ូវបានសួរថា៖ "ដូច្នេះ ក្នុង​៣​នាក់​នោះ តើ​អ្នក​ស្មាន​ថា អ្នក​ណា​ជា​អ្នក​ជិត​ខាង​នឹង​មនុស្ស ដែល​ធ្លាក់​ទៅ ​ក្នុង​កណ្តាប់ ​ដៃ​ពួក​ចោរ​នោះ អ្នក​នោះ​ឆ្លើយ​ថា គឺ​អ្នក​១​ដែល​មាន​ចិត្ត​អាណិត​ដល់​គាត់​នោះ​ឯង ដូច្នេះ ព្រះយេស៊ូវ មាន​ព្រះបន្ទូល​ថា ទៅ​ចុះ ចូរ​អ្នក​ប្រព្រឹត្ត​បែប​យ៉ាង​ដូច្នោះ​ដែរ។" (លូកា 10:36-37)

​

បុរសសាសន៍សាម៉ារីបានលះបង់ ពេលវេលា និងលុយកាក់ ដើម្បីបង្ហាញសេចក្ដីមេត្តាករុណា តាដល់បុរសដែលគាត់បានសង្គ្រោះ។ ​​ជាញឹកញាប់  សេចក្ដីមេត្តាករុណា និងចិត្ត​អាណិត ទាមទារការលះបង់អាចជា ពេលវេលា លុយកាក់ និងភាពមិនស្រណុកស្រួល។ ដូច្នេះ ហេតុអ្វីទើបយើងគួរបង្ហាញ​សេចក្ដីមេត្តាករុណា និងចិត្ត​អាណិត​​ទៅកាន់អ្នកដទៃ? ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា៖
 

[ម៉ាថាយ 5:7] មាន​ពរ​ហើយ អស់​អ្នក​ដែល​មាន​ចិត្ត​មេត្តាករុណា ដ្បិត​អ្នក​ទាំង​នោះ​នឹង​បាន​ សេចក្តី​មេត្តា ករុណា​វិញ។

​

ចម្លើយព្រោះយើងគ្រប់គ្នា ត្រូវការសេចក្ដីមេត្តាករុណាពីព្រះ។ ដោយសារតែសេចក្ដីមេត្តាករុណា របស់ព្រះតែមួយប៉ុណ្ណោះ ដែលយើងអាចទទួលការអត់ទោស និងទទួលការសង្គ្រោះ។ ម្ដងទៀតយើងឃើញសេចក្ដីពិតអំពីរបៀប ដែលយើងប្រព្រឹត្តិទៅកាន់អ្នកដទៃនឹងជះឥទ្ធិពលមកកាន់ របៀបដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើមកកាន់យើងដែរ។ បើយើងចង់ទទួលសេចក្ដីមេត្តាករុណា យើងគួរតែមានមេត្តាទៅកាន់អ្នកដទៃ។ ព្រះយេស៊ូវបានប្រាប់យើងអំពី ប្រស្នាមួយអំពី​ អ្នកបម្រើគ្មានសេចក្ដីមេត្តាករុណា។ សម្ដែង ឬអាន ម៉ាថាយ 18:23-35

​

អ្នកបម្រើជំពាក់បំណុលស្ដេចយ៉ាងច្រើន។ ប្រាក់​៥​ពាន់ គឺប្រហែលនឹងប្រាក់ខែ ១ ឆ្នាំ ហើយបុរសនេះ ហើយបុរសនេះជំពាក់​ប្រាក់​២​កោដិ! បំណុលនេះ ធំធេងណាស់។ នេះគឺដូចជាបំណុល ដែលយើងម្នាក់ៗជំពាក់ព្រះជាម្ចាស់អ៊ីចឹង។ វាធំធេងណាស់ រហូតដល់គ្មាននរណាម្នាក់អាចសងបាន។ យ៉ាងណាមិញ សេ្ដចលើកលែងបំណុលនេះដោយសេចក្ដីមេត្តាករុណា។ នេះបង្ហាញអំពី អ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើ មកកាន់អស់អ្នកដែលចូលកាន់ទ្រង់ ដោយការប្រែចិត្ត។

​

ប៉ុន្តែ បន្ទាប់អ្នកបម្រើនេះបដិសេធមិនលើកលែង បំណុលរបស់អ្នកបម្រើម្នាក់ទៀតដែលជំពាក់គាត់ ២០ ​រៀល  (ប្រហែលប្រាក់ខែ ៣ ខែ)។ នេះប្រៀបដូចជាបំណុលដែលយើងជំពាក់គ្នាទៅវិញទៅមក។ វាតិចជាងបំណុលដែលយើងជំពាក់ ព្រះជាម្ចាស់ឆ្ងាយណាស់។ ស្ដេចឮដំណឹងអំពីអ្នកបម្រើគ្មាន ក្សេចក្ដីមេត្តាករុណារ ហើយស្ដេចបញ្ជាឱ្យគាត់សងប្រាក់ទ្រង់ទាំងអស់វិញ។ មេរៀនគឺ បើយើងចង់ ទទួលសេចក្ដីមេត្តាករុណារពីព្រះ យើងត្រូវតែបង្ហាញសេចក្ដីមេត្តាករុណារទៅកាន់ អ្នកដទៃដែរ។

​

បើអ្នកណាមានឧទាហរណ៍អំពី ពេលវេលាដែលមានអ្នកណាម្នាក់ បង្ហាញសេចក្ដីមេត្តាករុណារដ៏អស្ចារ្យ សូមចែកចាយ។

 

តើបងប្អូន ចាំបានស្ត្រីម្នាក់ ដែលគេចាប់បានថាប្រព្រឹត្តិសាហាយស្មន់ដែរទេ? ព្រះយេស៊ូវប្រាប់ បណ្ដាជនថា ពួកគេអាចថ្កោល​ទោស​នាងបាន បើពួកគេគ្មានបាប តែគ្មាននរណាម្នាក់គ្មានបាបនោះទេ។ ប៉ុន្តែ មានមនុស្សម្នាក់ដែលអាចថ្កោល​ទោស​នាងបាន។ ព្រះយេស៊ូវ។ ព្រះអង្គគ្មានបាបនោះទេ។ ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គប្រាប់ នាងថា៖ "ខ្ញុំ​ក៏​មិន​កាត់​ទោស​នាង​ដែរ អញ្ជើញ​ទៅ​ចុះ តែ​កុំ​ធ្វើ​បាប​ទៀត​ឡើយ"។ ព្រះយេស៊ូវគឺជាមនុស្ស តែម្នាក់ ដែលអាចកាត់ទោសនាងបាន តែព្រះអង្គមិនបានកាត់ទោសនាងទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះអង្គទទួលការ ដាក់ទោស ជំនួសបាបនាង (និងជំនួសបាបយើង) នៅលើឈើឆ្កាងទៀតផង។ នេះគឺជាសេចក្ដីមេត្តាករុណារ ដែលព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញមកកាន់ស្ត្រីម្នាក់ នេះ ហើយមកកាន់អស់អ្នកដែលជឿលើព្រះអង្គ។

​

(៤) ការអត់ទោស

ការអត់ទោសឱ្យអ្នកដទៃគឺជាផ្នែកមួយ នៃការស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងឱ្យដូចស្រឡាញ់ខ្លួនឯង។ ពេល មនុស្សធ្វើបាបទាស់នឹងយើង យើងជាធម្មតាទទួលការឈឺចាប់ និងប្រហែលជាខឹងជាមួយគេ។ ប៉ុន្តែ ពេលយើងធ្វើការនេះ យើងមិនបានស្រឡាញ់ពួកគេទេ។ ការមិនអត់ទោស នាំឱ្យយើងមានចិត្តរឹង។ បើយើងបន្តប្រកាន់យកការមិនអត់ទោសក្នុងរយៈពេលយូរ វានឹងធ្វើទុក្ខយើង ទាំងខាងរាងកាយ និងព្រ លឹងវិញ្ញាណ។ ព្រះយេស៊ូវបង្រៀនឱ្យយើងចេះអត់ទោសដល់អ្នកដទៃ។

​

[លូកា 17:3-4] ចូរ​ប្រយ័ត្ន​ខ្លួន បើ​បង​ប្អូន​ធ្វើ​បាប​នឹង​អ្នក ត្រូវ​ឲ្យ​អ្នក​បន្ទោស​ដល់​គាត់ បើ​គាត់​ប្រែ​ចិត្តមក ​វិញ នោះ​ចូរ​អត់​ទោស​ដល់​គាត់​ចុះ។ បើ​គាត់​ធ្វើ​បាប​នឹង​អ្នក​៧​ដង​ក្នុង​១​ថ្ងៃ ហើយ​ត្រឡប់​មក​និយាយ ​នឹង​អ្នក​៧​ដង​ថា ខ្ញុំ​ប្រែ​ចិត្ត​ហើយ នោះ​ត្រូវ​ឲ្យ​អ្នក​អត់​ទោស​ដល់​គាត់​ជា​កុំ​ខាន។

​

[ម៉ាថាយ 18:21-22] ខណៈ​នោះ ពេត្រុស​ក៏​មក​ឯ​ទ្រង់​ទូល​ថា ព្រះអម្ចាស់​អើយ បើ​បង​ឬ​ប្អូន​ធ្វើ​បាប​នឹង​ខ្ញុំ នោះ​ត្រូវ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​អត់​ទោស​ឲ្យ​គេ​ដល់​ប៉ុន្មាន​ដង តើ​ដល់​៧​ដង​ឬ​អី។ ព្រះយេស៊ូវ​ទ្រង់​មាន​ព្រះបន្ទូល​តប​ថា ខ្ញុំ​មិន​ថា ឲ្យ​អ្នក​អត់​ទោស​ត្រឹម​តែ​៧​ដង​ទេ គឺ​ដល់​៧​ចិតសិប​ដង​ទៅ​ទៀត។

​

ព្រះយេស៊ូវមិនបានកំណត់ចំនួនដែលយើងគួរអត់ទោសដល់អ្នកដទៃនោះទេ។ ព្រះអង្គមានន័យថា យើង ត្រូវតែអត់ទោសអ្នកដទៃគ្រប់ពេលដែលគេសុំការអត់ទោសពីយើង។ សម្រាប់សាសន៍យូដា លេខ ៧ តំណាងឱ្យភាពឥតខ្ចោះ និងពេញលេញ។ ដូច្នេះ ការអត់ទោសអ្នកណាម្នាក់ ៧៧ ដង មានន័យថា អត់ទោសឱ្យគេដោយភាពឥតខ្ចោះ និងពេញលេញ ដូចគ្នាទៅ នឹងព្រះយេស៊ូវបានអត់ទោសមកកាន់ យើងដែរ។ ហេតុអ្វីទើបយើងធ្វើការនេះ?

​

[ម៉ាថាយ 6:14-15] ដ្បិត​បើ​អ្នក​រាល់​គ្នា​អត់​ទោស​ចំពោះ​ការ​រំលង​ច្បាប់ ដែល​មនុស្ស​លោក​ប្រព្រឹត្ត​ធ្វើ នោះ​ព្រះវរបិតា​នៃ​អ្នក ដែល​គង់​នៅ​ស្ថានសួគ៌ ទ្រង់​នឹង​អត់​ទោស​ឲ្យ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ដែរ។ តែ​បើ​អ្នក​រាល់​គ្នា ​មិន​អត់​ទោស ចំពោះ​ការ​រំលង​ច្បាប់​ឲ្យ​គេ​ទេ នោះ​ព្រះវរបិតា​នៃ​អ្នក ទ្រង់​ក៏​មិន​អត់​ទោស ចំពោះ​ការ​រំ លង​ច្បាប់ ដែល​អ្នក​រាល់​គ្នា​ប្រព្រឹត្ត​ធ្វើ​ដែរ។

​

ម្ដងទៀត បើយើងចង់ឱ្យព្រះជាម្ចាស់អត់ទោសយើង រាល់ពេលដែលយើងទូលសុំ យើងត្រូវតែអត់ ទោសអ្នកដទៃគ្រប់ពេលដែលគេសុំការអត់ទោសពីយើងដូចគ្នា។

​

បើនេះស្ដាប់ទៅពិបាកពេក យើងគួរចងចាំថា ព្រះយេស៊ូវបានធ្វើគ្រប់យ៉ាង ដែលទ្រង់បានបង្រៀនមកកាន់យើង។

​

[លូកា 23:33-34] កាល​មក​ដល់​កន្លែង​ដែល​ហៅ​ថា ភ្នំ​លលាដ៏​ក្បាល​ហើយ គេ​ឆ្កាង​ទ្រង់​នៅ​ទី​នោះ ព្រម​ទាំង​ចោរ​កំណាច​ផង ម្នាក់​ខាង​ស្តាំ ម្នាក់​ខាង​ឆ្វេង​ទ្រង់ ៣៤ ឯ​ព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់​មាន​ព្រះបន្ទូល​ថា ឱ​ព្រះវរបិតា​អើយ សូម​អត់​ទោស​ដល់​អ្នក​ទាំង​នេះ​ផង ដ្បិត​គេ​មិន​ដឹង​ជា​គេ​ធ្វើ​អ្វី​ទេ គេ​ក៏​នាំ​គ្នា​ធ្វើ​ឆ្នោត ​ចាប់​ព្រះពស្ត្រ​ទ្រង់​ចែក​គ្នា។

​

សូម្បីតែពេលព្រះយេស៊ូវត្រូវគេយកទៅឆ្កាង ក៏ព្រះអង្គអធិស្ឋានឱ្យព្រះជាម្ចាស់ អត់ទោសដល់អ្នកដែល សម្លាប់ព្រះអង្គដែរ។ នេះបង្ហាញពីសារៈសំខាន់ដែលព្រះយេស៊ូវគិតទៅលើការអត់ទោស។

​

[1 ពេត្រុស 2:21-23] ដ្បិត​ទ្រង់​បាន​ហៅ​អ្នក​រាល់​គ្នា មក​ឯ​សេចក្តី​នោះ​ឯង ពី​ព្រោះ​ព្រះគ្រីស្ទ​ក៏​បាន​រង​ទុក្ ខ​ជំនួស​យើង​ដែរ ទាំង​ទុក​ដំរាប់ ឲ្យ​យើង​រាល់​គ្នា​ដើរ​តាម​លំអាន​ដាន​នៃ​ទ្រង់។ ទ្រង់​មិន​បាន​ធ្វើ​បាប ​អ្វី​សោះ ក៏​មិន​ឃើញ​មាន​កិច្ចកល​អ្វី​នៅ​ព្រះឱស្ឋ​ទ្រង់​ឡើយ។ កាល​គេ​បាន​ជេរប្រមាថ​ដល់​ទ្រង់ នោះ​ទ្រង់ ​មិន​បាន​ជេរ​តប​វិញ​ទេ ខណៈ​ដែល​ទ្រង់​រង​ទុក្ខ នោះ​ក៏​មិន​បាន​គំហកកំហែង​ដល់​គេ​ដែរ គឺ​បាន​ប្រគល់​ ព្រះអង្គ​ទ្រង់​ទៅ​ព្រះ ដែល​ជំនុំជំរះ​ដោយ​សុចរិត​វិញ។

​

គ្មានអ្នកណាដែលគេប្រព្រឹត្តមិនគប្បីដាក់ជាងព្រះយេស៊ូវទៀតនោះទេ។ ព្រះអង្គមិនបានធ្វើបាប ហើយមិនសាកសមទទួលការដាក់ទោសអ្វីទាំងអស់ តែព្រះអង្គត្រូវគេវាយដំ ស្ដោះទឹកមាត់ និងចំអកដាក់ ហើយឆ្កាង។ បើមានអ្នកដែលមានសិទ្ធិខឹង និងសងសឹកនោះ វាគួរតែជាព្រះអង្គ។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវ មិនបានជេរប្រមាថ ឬគម្រាមកំហែងដល់អ្នកដែលធ្វើខុសមកកាន់ព្រះអង្គទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះអង្គបានអត់ទោសគេ និងបន្តទុកចិត្តទៅកាន់ព្រះវរបិតា ដែល​ជំនុំជំរះ​មនុស្សគ្រប់ៗគ្នាដោយ​សុចរិត​វិញ។

​

ពិភាក្សា៖ តើការអត់ទោសដល់អ្នកដទៃមានន័យដូចម្ដេច? តើយើងធ្វើវាដោយរបៀបណា?

(៥) ស្វែងរកការផ្សះផ្សារ
វាមានសារៈសំខាន់ណាស់ដែលយើងដឹងថា ការអត់ទោសមិនមែនមានន័យថា យើងធ្វើពុតដូចជាវាមិន មានបញ្ហា ពេលអ្នកណាម្នាក់ធ្វើបាបទាស់នឹងយើងនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងកត់ចំនាំបញ្ហា ហើយ ស្វែងរកដំណោះស្រាយជាមួយមនុស្សដែលធ្វើបាបមកកាន់យើង។ យើងស្វែងរកយុត្តិធម៌ (មិនមែន ការដាក់ទោស) និងការផ្សះផ្សារ (មិនមែនការសងសឹក) ទេ។ ព្រះយេស៊ូវបានណែនាំយើងអំពីអ្វីដែល យើងគួរ ធ្វើនៅពេលមានគេធ្វើបាបទាស់នឹងយើង នៅក្នុង ម៉ាថាយ 18:15-17 "បើ​បង​ឬ​ប្អូន​ធ្វើ​បាប​នឹង​អ្នក នោះ​ឲ្យ​ទៅ​បន្ទោស​គាត់ ក្នុង​កាល​ដែល​មាន​តែ​អ្នក​ហើយ និង​គាត់ បើ​គាត់​ស្តាប់អ្នក នោះ​អ្នក​នឹង​បាន​បង​ ឬ​ប្អូន​នោះ​មក​វិញ តែ​បើ​គាត់​មិន​ព្រម​ស្តាប់​ទេ នោះ​ត្រូវ​យក​មនុស្ស​ម្នាក់​ឬ​២​នាក់​ទៅ​ជា​មួយ ដើម្បី​នឹង​ បញ្ជាក់​គ្រប់​ទាំង​ពាក្យ ដោយសារ​ស្មរ​បន្ទាល់​២​ឬ​៣​នាក់ បើ​គាត់​មិន​ព្រម​ស្តាប់​អ្នក​ទាំង​នោះ​ទេ នោះ​ត្រូវ ​តែ​ប្រាប់​ដល់​ពួក​ជំនុំ ហើយ​បើ​មិន​ព្រម​ស្តាប់​ពួក​ជំនុំ​ទៀត នោះ​ត្រូវ​តែ​រាប់​គាត់​ទុក​ជា​អ្នក​ក្រៅ​សាសន៍ ឬ​ជា​អ្នក​យក​ពន្ធ​វិញ"។ 

 

សូមកត់ចំណាំអំពី គោលដៅគឺការផ្សះផ្សារ មិនមែនការដាក់ទោសទេ។ យ៉ាងណាមិញ បើវាមិនអាចទៅរួច នោះការដកអ្នកនោះចេញពីក្រុមរបស់យើង គឺជាជម្រើសដ៏ប្រសើរបំផុត។ 

​

ចុះចំណែកពេលយើងធ្វើបាបទាស់នឹងអ្នកដទៃវិញ? ម្ដងទៀត ព្រះយេស៊ូវបង្រៀនយើងថាត្រូវស្វែងរក ការផ្សះផ្សារ។

​

[ម៉ាថាយ 5:23] ដូច្នេះ បើ​កាល​ណា​អ្នក​នាំ​យក​ដង្វាយ​មក​ដល់​អាសនា ហើយ​នៅ​ទី​នោះ​អ្នក​នឹក​ឃើញ​ថា បង​ប្អូន​ណា​មាន​ហេតុ​អ្វី​ទាស់​នឹង​អ្នក។

​

អាសនាតែមួយ ដែលពួកយូដាថ្វាយដង្វាយ គឺនៅព្រះវិហារ ក្រុងយេរ៉ូសាឡឹម។ ព្រះយេស៊ូវមាន បន្ទូលទៅកាន់ពួកសិស្សនៅកាលីឡេ ចម្ងាយប្រហែល ១៣០ គីឡូម៉ែតពីនោះ។ ដូច្នេះ នៅពេលព្រះអង្គប្រាប់ពួកគេឱ្យទុកដង្វាយ ហើយទៅរកការផ្សះផ្សារជាមុនសិន រួចសឹមមកថ្វាយដង្វាយវិញ។ នេះប្រ ហែល ជាត្រូវលះបង់ពេលវេលា និងការព្យាយាមច្រើន។ ព្រះយេស៊ូវបង្រៀនយើងអំពី សារៈសំខាន់នៃ ទំនាក់ទំនងហើយថា ការផ្សះផ្សារគួររកយ៉ាងសកម្ម និងរហ័សបំផុត ទោះបីជាវាលំបាកយ៉ាងណាក៏ ដោយ។ ព្រះជាម្ចាស់ទទួលដង្វាយយើង ចំពោះតែពេលយើងស្វែងរកការផ្សះផ្សារពីអ្នកដទៃហើយ ប៉ុណ្ណោះទេ។

 

(៦) ធ្វើជាមនុស្សនាំសន្តិភាព

ព្រះយេស៊ូវរំពឹងទុកថា អ្នកដើរតាមព្រះអង្គគួរតែជា មនុស្សនាំសន្តិភាព។ រាល់ពេលដែលពួកសិស្សចង់ ឆ្លើយតបទៅនឹង ស្ថានភាពណាមួយដោយហិង្សា ព្រះអង្គតែងតែស្ដីបន្ទោសពួកគេ។ អាន លូកា 9:51-56 និងម៉ាថាយ 26:47-52

​

ដំណោះស្រាយទៅនឹងជម្លោះ គឺមិនការប្រឆាំងដោយហិង្សា ឬការសងសឹកនោះទេ។ ក៏មិនមែនជាអកម្មដែរ។ ព្រះយេស៊ូវបង្រៀនយើងថា ការឆ្លើយតបយ៉ាងសកម្មទៅនឹងការអាក្រក់ គឺចាំបាច់ណាស់។ព្រះអង្គបង្រៀនយើងថា ឱ្យស្រឡាញ់ខ្មាំងសត្រូវរបស់យើង ហើយអធិស្ឋាន ឱ្យអស់ អ្នកដែលបៀតបៀនយើង ហើយបង្កើតសន្តិភាព។ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា៖ "មាន​ពរ​ហើយ អស់​អ្នក ​ដែល​ផ្សះផ្សា​គេ ដ្បិត​អ្នក​ទាំង​នោះ​នឹង​បាន​ហៅ​ជា​កូន​របស់​ព្រះ។" (ម៉ាថាយ 5:9)

​

ធ្វើជាមនុស្សនាំសន្តិភាព គឺយើងនាំការផ្សះផ្សារទៅកាន់មនុស្សដែលទាស់ទែងគ្នា។ ព្រះយេស៊ូវគឺជា "ព្រះបុត្រានៃសន្ដិភាព" ដែលប្រទានជីវិតរបស់ទ្រង់ ដើម្បីនាំសន្តិភាពមករវាងមនុស្ស និងព្រះជាម្ចាស់ ដោយផ្សះផ្សារយើងជាមួយនឹងព្រះជាម្ចាស់។ ឥឡូវនេះ ព្រះអង្គហៅយើងឱ្យ ធ្វើជាមនុស្សដែលនាំការ ផ្សះផ្សារទៅកាន់អ្នកដទៃ។

​

សង្ខេប
ស្រឡាញ់អ្នកដទៃមានន័យថា៖

•  យើងមិនខឹងគែ ឬប្រមាថគេ

• យើងមិនថ្កោល​ទោស​គេ សម្រាប់ចំនុចខ្សោយរបស់ពួកគេ

• យើងមាន​ចិត្ត​មេត្តា‌ករុណាដល់អ្នកដទៃ

• យើងអត់ទោសគេ ដែលគេបានធ្វើបាបមកកាន់យើង

• យើងស្វែងរកការផ្សះផ្សារ ពេលអំពើបាបបានបំផ្លាញទំនាក់ទំនងយើង

• យើងព្យាយាមនាំការផ្សះផ្សារមករវាងមនុស្ស។

ពិភាក្សា៖ យើងអ្នករៀនបានអ្វីអំពីព្រះយេស៊ូវ ក្នុងមេរៀននេះ?

​

អធិស្ឋានបញ្ចប់

​

​

​