នោះសំដេចសង្ឃសួរថា សេចក្ដីទាំងនេះត្រូវឬទេ
៧:១ លោកស្ទេផានទើបតែត្រូវបានគេចោទប្រកាន់ពីបទនិយាយប្រមាថទាស់នឹងព្រះហើយនឹងព្រះវិហារ ហើយទាស់នឹងលោកម៉ូសេព្រមទាំងក្រិត្យវិន័យ។ ដូច្នេះហើយលោកកៃផាស ដែលជាសម្តេចសង្ឃ បានសួរគាត់ថាតើនោះជាអ្វីដែលគាត់បានធ្វើមែនឬយ៉ាងណា។
ស្ទេផានឆ្លើយថា ឱអ្នករាល់គ្នា ជាបងប្អូន ជាឪពុកអើយ សូមស្តាប់សិន ព្រះដ៏មានសិរីល្អ ទ្រង់លេចមកឲ្យលោកអ័ប្រាហាំ ជាឰយុកោយើងរាល់គ្នាឃើញ ក្នុងកាលដែលលោកនៅស្រុកមេសូប៉ូតាមា មុនដែលនៅស្រុកខារ៉ាន ហើយមានបន្ទូលប្រាប់លោកថា «ចូរឯងចេញពីស្រុក ហើយពីញាតិសន្តានឯង ទៅនៅឯស្រុក១ដែលអញនឹងបង្ហាញវិញ»
៧:២-៣ លោកស្ទេផានចាប់ផ្តើមឆ្លើយទៅកាន់សំនួររបស់សម្តេចសង្ឃដោយក្រើនរំលឹកដល់ពួកយូដា ពីផែនការណ៏របស់ព្រះចំពោះជាតិសាសន៍របស់គេដែលបានចាប់ផ្តើមពីការដែលព្រះបានត្រាស់ហៅលោកអ័ប្រាហាំ។ ព្រះបានលេចមកឯលោកអ័ប្រាហាំនៅក្នុងស្រុកមេសូប៉ូតាមា។ ការនេះកើតឡើងជាច្រើនឆ្នាំយូរ មុនពេលដែលគាត់បានចូលទៅក្នុងទឹកដីសន្យា។ សូមកត់សម្គាល់ថាគ្មានព្រះវិហារចាំបាច់ ដើម្បីឲ្យ ព្រះជាម្ចាស់ធ្វើការបើកសំដែងនោះឡើយ។
នោះលោកក៏ចេញពីស្រុករបស់សាសន៍ខាល់ដេ ទៅនៅស្រុកខារ៉ានទៅ លុះក្រោយដែលឪពុកលោកស្លាប់ហើយ នោះទ្រង់ផ្លាស់លោកពីទីនោះ ឲ្យមកនៅស្រុក ដែលលោករាល់គ្នានៅសព្វថ្ងៃនេះវិញ
៧:៤ លោកអ័ប្រាហាំបានចាកចេញពីស្រុកកំណើតរបស់គាត់ដោយការស្តាប់បង្គាប់តាមការត្រាស់ហៅ របស់ព្រះ គាត់គ្រាន់តែដឹងថាព្រះជាម្ចាស់នឹងបង្ហាញកន្លែងដែលគាត់ត្រូវទៅតែប៉ុណ្ណោះ។ ការនេះបានធ្វើឲ្យគាត់ត្រឡប់ជាគំរូនៃការរស់នៅក្នុងសេចក្តីជំនឿលើព្រះជាម្ចាស់ (ហេព្រើរ ១១:៨)។ ព្រះបានលេចមកឯគាត់ បានមានបន្ទូលនឹងគាត់ ព្រះបានចាត់គាត់ឲ្យទៅ ព្រះបានសន្យាជាមួយគាត់ ដូច្នេះហើយលោកអ័ប្រាហាំបានចេញទៅ។ លោកអ័ប្រាហាំមិនមានព្រះវិហារឬសាសនាណាមួយ ឬក្រិត្យវិន័យនោះឡើយ។ ប៉ុន្តែគាត់បានស្គាល់ព្រះព្រមទាំង បានស្តាប់តាមព្រះអង្គផង។ ចាប់តាំងពីស្រុកអ៊ឺដល់ខារ៉ានដល់ស្រុកកាណានដល់អេស៊ីព្ទ ហើយត្រឡប់ទៅកាណានវិញ ព្រះបានដឹកនាំរាល់ទាំងការធ្វើដំណើររបស់គាត់។
ទ្រង់មិនបានប្រទាន ឲ្យលោកមានមរដកអ្វី នៅស្រុកនេះទេ សូម្បីឲ្យល្មមនឹងដាក់ជើងចុះក៏គ្មានដែរ តែទ្រង់សន្យានឹងប្រទានស្រុកនេះ ទុកជាស្រុកកំណាន់ដល់លោក នឹងពូជលោកតទៅវិញ ថ្វីបើលោកមិនទាន់មានកូននៅឡើយផង
៧:៥ នៅពេលដែលលោកអ័ប្រាហាំបានមកដល់ក្នុងស្រុកកាណានជាទឹកដីដែលក្រោយមក ពួកសាសន៍យូដារស់នៅនោះ គាត់គ្មានមរដកណាមួយប្រគល់ឲ្យគាត់ឡើយ សូម្បីតែដីសម្រាប់នឹងឈរជើង ក៏គ្មានផង។ តែផ្ទុយទៅវិញ លោកអ័ប្រាហាំបានទទួលសេចក្តីសន្យាពីព្រះដែលថាទ្រង់នឹងប្រទានទឹកដីនេះ ដល់ពូជពង្សរបស់លោកអ័ប្រាហាំវិញ (លោកុប្បត្តិ ១២:៧, ១៣:១៥, ១៥:២, ១៥:១៨, ១៧:៨, ២៤:៧, ៤៨:៤)។ ការពិតដែលពួកសាសន៍យូដារស់នៅក្នុងទឹកដីនេះនៅក្នុងពេលដែលលោកស្ទេផាន កំពុងតែប្រកាសនេះបង្ហាញថាព្រះជាម្ចាស់បានសម្រេចសេចក្តីសន្យារបស់ទ្រង់។
ហើយព្រះទ្រង់មានបន្ទូលបែបដូច្នេះ គឺពូជលោកនឹងត្រូវអាស្រ័យនៅក្នុងស្រុកដទៃ អ្នកស្រុកនោះនឹងចាប់គេធ្វើជាខ្ញុំកំដរ ព្រមទាំងធ្វើទុក្ខគេគ្រប់៤០០ឆ្នាំ ព្រះទ្រង់មានបន្ទូលទៀតថា «អញនឹងជំនុំជំរះសាសន៍នោះ ដែលចាប់គេទៅបំរើ ក្រោយនោះ គេនឹងចេញមកគោរពប្រតិបត្តិដល់អញ នៅទីនេះវិញ»
៧:៦ ព្រះជាម្ចាស់បានប្រកាសជាមុនថាពូជពង្សរបស់លោកអ័ប្រាហាំនឹងត្រូវអាស្រ័យ នៅក្នុងស្រុកដទៃ (អេស៊ីព្ទ) ហើយបានក្លាយជាទាសករ។
៧:៧ យ៉ាងណាម៉ិញ ព្រះបានសន្យាថានៅពេលដែលការនេះកើតមានឡើងព្រះអង្គនឹងជំនុំជំរះអេស៊ីព្ទ ហើយប្រោសប្រជារាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គឲ្យបានរួច។ ក្រោយមក ពួកគេនឹងបានចូលទៅក្នុងទឹកដីសន្យា ដែលព្រះបានសន្យាជាមួយលោកអ័ប្រាហាំហើយពួកគេនឹងបានថ្វាយបង្គំព្រះអង្គនៅទីនោះ។
ទ្រង់ក៏តាំងសេចក្ដីសញ្ញា ខាងឯការកាត់ស្បែកដល់លោក ដូច្នេះ លោកបង្កើតបានអ៊ីសាក ហើយបានកាត់ស្បែកឲ្យ នៅថ្ងៃទី៨ ឯអ៊ីសាកក៏បង្កើតបានយ៉ាកុប ហើយយ៉ាកុបបង្កើតពួកឰយុកោទាំង១២នាក់។
៧:៨ ព្រះបានសន្យាជាមួយនឹងលោកអ័ប្រាហាំថាពូជពង្សរបស់គាត់នឹងបានគ្រងទឹកដីជាមរដក។ ក្រោយមក ព្រះបានធ្វើការអស្ចារ្យដើម្បីឲ្យលោកអ័ប្រាហាំមានពូជពង្សបន្ត។ នៅពេលដែលលោកអ័ប្រាហាំ ហើយនឹងប្រពន្ធរបស់គាត់មានវ័យចាស់ណាស់ទៅហើយពួកគាត់គាត់មានកូនប្រុសមួយ អ៊ីសាក់ ហើយក៏ចាប់ផ្តើមពូជពង្សដែលនាំឲ្យមានពួកឰយុកោកើតមានឡើង កូនប្រុសទាំង១២នាក់របស់យ៉ាកុប ដែលកូនចៅរបស់អ្នកទាំងនោះបានត្រឡប់ទៅជាជាតិសាសន៍អ៊ីស្រាអែល។
ចំនុចដែលលោកស្ទេផានកំពុងលើកឡើងនោះគឺថា ការចាប់ផ្តើមរបស់ជាតិសាសន៍អ៊ីស្រាអែល គឺអំពី សេចក្តីជំនឿនៅក្នុងសេចក្តីសន្យារបស់ព្រះជាម្ចាស់។ វាមិនមែនអំពីក្រិត្យវិន័យ ដែលត្រូវបានប្រទានមក ស្ទើតែ ៦០០ឆ្នាំក្រោយមកបន្ទាប់ពីព្រះបានលេចមកឯលោកអ័ប្រាហាំនោះឡើយ។ ក៏មិនមែនអំពីព្រះវិហារ ដែលត្រូវបានសង់ឡើង ៥០០ ឆ្នាំ ក្រោយមកបន្ទាប់ពីក្រិត្យវិន័យត្រូវបានប្រទានមកនោះដែរ។ ពួកឰយុកោមិនដែលមានក្រិត្យវិន័យឬព្រះវិហារនោះឡើយ ប៉ុន្តែពួកគាត់បានស្គាល់ព្រះ ដោយ ការបើកសំដែងរបស់ព្រះអង្គ ហើយដោយព្រះបន្ទូលដែលព្រះអង្គបានមានបន្ទូលនឹងពួកគាត់តែប៉ុណ្ណោះ។ ដោយព្រោះតែការនេះ ពួកគេបានបានដើរដោយសេចក្តីជំនឿនិងការស្តាប់បង្គាប់ចំពោះ ព្រះអង្គ។ នេះជាអ្វីដែលប្រជារាស្រ្តពិតនៃព្រះធ្វើ។
ឯពួកឰយុកោទាំងនោះ ក៏លក់យ៉ូសែបឲ្យទៅឯស្រុកអេស៊ីព្ទទៅ ដោយមានចិត្តឈ្នានីស តែព្រះទ្រង់គង់ជាមួយនឹងលោក ហើយក៏ប្រោសឲ្យលោករួច ពីគ្រប់ទាំងសេចក្ដីវេទនាទាំងអស់វិញ ព្រមទាំងប្រទានឲ្យលោកមានប្រាជ្ញាវាងវៃ ហើយឲ្យជាទីគាប់ព្រះទ័យដល់ផារ៉ោន ជាស្តេចស្រុកអេស៊ីព្ទ ដែលតាំងឲ្យលោកធ្វើជាចៅហ្វាយលើស្រុកនោះ នឹងលើព្រះរាជវាំងទាំងមូលផង
៧:៩-១០ ផ្នែកទីពីរនៃសេចក្តីប្រកាសរបស់លោកស្ទេផាននោះអំពីលោកយ៉ូសែប។ សូមកត់សម្គាល់ថា លោកស្ទេផាននៅតែផ្តោតលើព្រះ ហើយនឹងបំណងព្រះហឫទ័យព្រះអង្គនៅក្នុងការប្រោសលោះរាស្រ្តរបស់ ព្រះអង្គដោយមិនខ្វល់ពីការរឹងទទឹងរបស់ពួកគេ។ “ពួកឰយុកោ” (ដែលជា កូនរបស់យ៉ាកុប) មានចិត្តច្រណែនជាមួយនឹងប្អូនរបស់ពួកគាត់លោកយ៉ូសែប។ ពួកគេបានលក់គាត់ទៅឯប្រទេសអេស៊ីព្ទ ប៉ុន្តែព្រះបានគង់នៅជាមួយនឹងយ៉ូសែប។ ការដែលមានព្រះគង់នៅ “ជាមួយ” អ្នកណាម្នាក់មានន័យថា មានព្រះវត្តមាននៃព្រះហើយទ្រង់ធ្វើការដោយសារមនុស្សម្នាក់នោះយ៉ាងវិសេសបំផុត (យ៉ូហាន ៣:២)។
ព្រះបានគង់នៅជាមួយនឹងលោកយ៉ូសែបនៅក្នុងពេលដែលគាត់មានបញ្ហាហើយបានប្រោសគាត់ឲ្យបានរួចពីទុក្ខលំបាករបស់គាត់ (លោកុប្បត្តិ ៣៩:២, ៣៩:២១)។ ទោះបីជាគាត់ត្រូវបានលក់ឲ្យបានធ្វើជា ទាសករដោយសារបងៗរបស់គាត់ក៏ដោយ ត្រូវបានចោទប្រកាន់ដោយប្រពន្ធរបស់បូទីផា ហើយជាប់គុកក៏ដោយ;ព្រះបានថែរក្សាការពារគាត់។ ព្រះបានប្រទានប្រាជ្ញាឲ្យគាត់ ហើយអនុគ្រោះរបស់ស្តេចផារ៉ោន ដែលបានតាំងឲ្យគាត់បានធ្វើជាអ្នកត្រួតត្រាលើអេស៊ីព្ទ ហើយលើអស់ទាំងដំណាក់របស់គាត់ផង។
លោកស្ទេផានបញ្ជាក់ពីព្រះវត្តមានរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលគង់ជាមួយនឹងលោកយ៉ូសែបគ្រប់ពេលវេលាទាំងអស់។ ព្រះបានគង់នៅជាមួយនឹងកូនប្រុស (យ៉ូសែប) ដែលពួកកូនប្រុសរបស់យ៉ាកុបភាគច្រើន (“អ៊ីស្រាអែល”) បានបដិសេធ។ នេះជាឧទាហរណ៍ដំបូងនៃការបរាជ័យរបស់អ៊ីស្រាអែលក្នុង ការទទួលស្គាល់ម្នាក់ ដែលព្រះបានជ្រើសរើសដើម្បីឲ្យបានសង្រ្គោះពួកគេ។ មូលហេតុដែលពួកគេបានបដិសេធយ៉ូសែបគឺដោយ ព្រោះតែសេចក្តីច្រណែន នេះក៏ជាមូលហេតុដូចគ្នាដែលពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាបានបដិសេធព្រះយេស៊ូវដែរ (ម៉ាថាយ ២៧:១៨)។ ពួកបងៗរបស់យ៉ូសែបបានបដិសេធគាត់ ប៉ុន្តែព្រះបានដំកើងគាត់ឡើងឲ្យបានធ្វើជា អ្នកត្រួតត្រាលើអេស៊ីព្ទ។ ដូចគ្នានេះដែរ បងប្អូនរបស់ព្រះយេស៊ូវ(ពួកយូដា)បានបដិសេធព្រះអង្គ ប៉ុន្តែ ព្រះបានដំកើងទ្រង់ឡើងឲ្យបានធ្វើជាព្រះអម្ចាស់ (៥:៣១) ហើយឲ្យបានគ្រងរាជ្យនៅខាងស្តាំនៃទ្រង់ នៅឯស្ថានសួគ៌។
រីឯនៅស្រុកអេស៊ីព្ទ នឹងស្រុកកាណាន ក៏កើតមានអំណត់អត់បាយគ្រប់កន្លែង មានសេចក្ដីវេទនាជាខ្លាំង ហើយពួកឰយុកោនៃយើងរាល់គ្នា គេរកអ្វីនឹងចិញ្ចឹមជីវិតមិនបាន នោះលោកយ៉ាកុបឮថា មានស្រូវនៅស្រុកអេស៊ីព្ទ ក៏ចាត់ប្រើពួកឰយុកោយើង ឲ្យទៅជាជាន់មុនដំបូង
៧:១១-១២ ពួកបងៗបានបដិសេធលោកយ៉ូសែបដោយព្រោះតែពួកគេចង់បំបាត់គាត់ចេញ ប៉ុន្តែព្រះមាន បំណងព្រះទ័យផ្សេងសម្រាប់ការបដិសេធរបស់ពួកគេទាស់នឹងគាត់។ ព្រះមានបំណងព្រះទ័យពីការនេះ ដើម្បីឲ្យយ៉ូសែបអាចសង្រ្គោះដល់ពួកគ្រួសារ របស់គាត់ពីអំណត់ដែលនឹងកើតមានឡើងប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមក (លោកុប្បត្តិ ៥០:២០)។ ការនេះបង្ហាញពីការយកព្រះទ័យទុកដាក់ ហើយស្មោះត្រង់ចំពោះរាស្រ្តរបស់ ព្រះអង្គ។ ការពិតដែលថាលោកយ៉ូសែបត្រូវបានលក់ឲ្យធ្វើជាទាសករនៅក្នុងប្រទេសអេស៊ីព្ទបានត្រឡប់ ទៅជាការរៀបចំសម្រាប់គ្រួសាររបស់យ៉ូសែបជាមុន ដោយព្រោះតែនៅពេលដែលមានគ្រោះអំណត់ កើតមានឡើងនៅក្នុងស្រុកកាណាន កូនប្រុសយ៉ាកុបបានទៅទិញអាហារនៅក្នុងប្រទេសអេស៊ីព្ទ ដែលយ៉ូសែបានប្រមូលស្រូវទុកយ៉ាងច្រើន។
លុះដល់លើកទី២ ទើបលោកយ៉ូសែបបានឲ្យបងប្អូនស្គាល់ខ្លួន ហើយផារ៉ោនក៏បានស្គាល់គ្រួសារនៃលោកយ៉ូសែបដែរ
៧:១៣ នៅពេលដែលពួកបងប្អូនរបស់គាត់បានមកអេស៊ីព្ទជាលើកទីពីរដើម្បីទិញអាហារ លោកយ៉ូសែបបានបើកសំដែងខ្លួនឲ្យពួកគេបានស្គាល់ថានោះគឺជាប្អូនដែលពួកគេបានក្បត់កាលពីជាងពីរទសវត្សរ៍មុន។ ប្អូនប្រុសដែលគេបានក្បត់គឺជាអ្នកប្រោសលោះរបស់ពួកគេ!នេះជាបំណងព្រះទ័យនៃព្រះ។ កូនប្រុសរបស់អ៊ីស្រាអែលបានទទួលសេចក្តីសង្រ្គោះដោយព្រះហស្តនៃព្រះប៉ុន្តែនៅក្នុងផ្លូវមួយដែលពួកគេមិនដែលនឹកស្មានដល់។ សេចក្តីសង្រ្គោះរបស់ពួកគេត្រូវបានសម្រេចដោយប្អូនប្រុសម្នាក់ ដែលពួកគេ បានបដិសេធ ក្បត់ ត្រូវបានលក់ហើយចង់សម្លាប់នោះវិញ។
ដូចគ្នានេះដែរ នៅក្នុងការយាងមកវិញជាលើកទីពីររបស់ព្រះយេស៊ូវ នឹងបានច្បាស់សម្រាប់អ៊ីស្រាអែល ពីរបៀបដែលព្រះទ្រង់បានសម្រេចសេចក្តីសង្រ្គោះរបស់ពួកគេ។ អ៊ីស្រាអែលនឹងបានទទួលស្គាល់ថា ព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះអម្ចាស់ហើយជាព្រះមែស្ស៊ី។ បងប្អូនដែលគេបានបដិសេធ ក្បត់ លក់ ហើយចង់សម្លាប់នោះ ពិតជាព្រះអង្គសង្រ្គោះរបស់គេ។ លោកស្ទេផាន ហើយនឹងក្រុមជំនុំនៅក្នុង ក្រុងយេរូសាឡិមបានទទួលស្គាល់ការនេះ ប៉ុន្តែពួកសាសន៍យូដា ភាគច្រើននឹងមិនបានស្គាល់ការនេះ ទាល់តែពេលដែលព្រះយេស៊ូវយាងមកវិញជាលើកទីពីរនៅក្នុងការបង្ហាញឲ្យពួកគេបានឃើញពីសិរីល្អរបស់ព្រះអង្គ។
រួចលោកយ៉ូសែបប្រើពួកបងប្អូន ឲ្យទៅអញ្ជើញលោកយ៉ាកុបជាឪពុក នឹងញាតិសន្តានទាំងប៉ុន្មាន មានចំនួន៧៥នាក់ឲ្យមក
៧:១៤ ពួកអ៊ីស្រាអែលទាំងអស់ត្រូវបានសង្រ្គោះដោយព្រោះតែកិច្ចការដែលព្រះធ្វើដោយសារ លោកយ៉ូសែប។ ពួកគេបានមកឯគាត់ ហើយគាត់បានផ្គត់ផ្គង់ឲ្យពួកគេនូវជីវិតថ្មីនៅក្នុងនគររបស់គាត់។ ជាថ្មីម្តងទៀត យើងឃើញថានេះជាអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវធ្វើសម្រាប់រាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គ។
ដូច្នេះ លោកយ៉ាកុបក៏ចុះទៅនៅស្រុកអេស៊ីព្ទ ហើយបានស្លាប់នៅទីនោះ ព្រមទាំងពួកឰយុកោយើងដែរ គេដង្ហែសពលោកទៅឯស្រុកស៊ីគែមបញ្ចុះក្នុងផ្នូរ ដែលលោកអ័ប្រាហាំបានទិញ ពីពួកកូនចៅហេម័រ ជាអ្នកស្រុកស៊ីគែមនោះ។
៧:១៥-១៦ លោកស្ទេផានបានសង្ខេបផ្នែកនេះនៃសេចក្តីប្រកាសរបស់គាត់ជាមួយនឹងចំនុច ដែលថា លោកយ៉ាកុបត្រូវបានកប់នៅក្នុងទឹកដីសន្យា។ នេះគឺជាកិច្ចការនៃសេចក្តីជំនឿដោយកូនៗប្រុសរបស់ យ៉ាកុបដោយព្រោះតែពួកគេបានដឹងថាព្រះទ្រង់នឹងរក្សាសេចក្តីសន្យារបស់ព្រះអង្គ ហើយថាថ្ងៃណាមួយ ពូជពង្សរបស់ពួកគេនឹងទទួលគ្រងទឹកដីសន្យាជាមរដក។
កាលជិតដល់កំណត់នៃសេចក្ដីសន្យា ដែលព្រះបានស្បថនឹងលោកអ័ប្រាហាំហើយ នោះសាសន៍យើងក៏ចំរើនជាច្រើនឡើង នៅស្រុកអេស៊ីព្ទ ដរាបដល់មានស្តេច១ទៀតសោយរាជ្យឡើង ដែលមិនបានស្គាល់លោកយ៉ូសែបទេ 19ស្តេចនោះប្រព្រឹត្តនឹងសាសន៍យើងដោយឆ្លៀវឆ្លាត ទាំងធ្វើទុក្ខដល់ពួកឰយុកោយើង ដោយបង្ខំឲ្យគេចោលអស់ទាំងកូនង៉ែតរបស់គេចេញ មិនឲ្យមាននៅរស់ឡើយ
៧:១៧-១៩ ផ្នែកទីបីដែលវែងជាងគេនៅក្នុងចំណោមសេចក្តីប្រកាសរបស់លោកស្ទេផាននោះគឺអំពី ព្រះរំដោះអ៊ីស្រាអែលឲ្យបានរួចពីភាពជាទាសករនៅក្នុងប្រទេសអេស៊ីព្ទ ហើយនិងពេលវេលានៅក្នុង ទីរហោស្ថានក្រោយមកទៀត។ យើងអាចអានអំពីព្រឹត្តិការណ៏ទាំងនេះនៅក្នុងបទគម្ពីរនិក្ខមនំ និងជនគណនា។ ព្រះបានប្រទានពរដល់រាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គនៅក្នុងប្រទេសអេស៊ីព្ទហើយពួកគេ “បានចំរើនឡើង ជាច្រើន” ។ ការនេះបានធ្វើឲ្យសាសន៍អេស៊ីព្ទមានការភ័យខ្លាចចំពោះពួកគេ។ ស្តេចរបស់សាសន៍អេស៊ីព្ទ បានធ្វើទុក្ខដល់ពួកគេបានបង្ខំឲ្យគេក្លាយជាទាសករ (ដូចដែលព្រះបានមានបន្ទូលប្រាប់លោកអ័ប្រាហាំថា នឹងកើតមានឡើង ខ៦) ហើយបានសម្លាប់កូនង៉ែតប្រុសៗរបស់ពួកគេ។
នៅគ្រានោះ លោកម៉ូសេបានកើតមក ជាកូនយ៉ាងស្រស់ល្អដល់ព្រះ គេក៏ចិញ្ចឹមនៅក្នុងផ្ទះឪពុកអស់៣ខែ កាលគេត្រូវដាក់នៅខាងក្រៅវិញ នោះព្រះរាជបុត្រីផារ៉ោនក៏យកទៅចិញ្ចឹម ទុកជាកូនបង្កើត លោកបានរៀនសូត្រគ្រប់អស់ទាំងចំណេះវិជ្ជា នៃសាសន៍អេស៊ីព្ទ ហើយក៏មានពាក្យសំដី នឹងការធ្វើយ៉ាងចំណាន
៧:២០-២២ ព្រះបានការពារ និងប្រោសលោកម៉ូសេឲ្យបានរួច ដូចដែលព្រះអង្គបានការពារលោកយ៉ូសែប ហើយព្រះបានសង្រ្គោះអ៊ីស្រាអែលដោយការធ្វើការតាមរយៈលោកម៉ូសេ ដូចដែលព្រះអង្គបានធ្វើជាមួយនឹង លោកយ៉ូសែប។
សូមនឹកចាំថាទោះបីជាលោកស្ទេផានត្រូវបានគេចោទប្រកាន់ពីការប្រមាថទាស់នឹងលោកម៉ូសេក៏ដោយ ក៏នៅក្នុងសេចក្តីប្រកាសរបស់គាត់ គាត់បានបង្ហាញថាគាត់មានការគោរពចំពោះលោកម៉ូសេ។ លោកស្ទេផានបានយល់ស្របថាការកើតរបស់លោកម៉ូសេ ចំណេះដឹង ការត្រាស់ហៅ ហើយការតែងតាំង ឲ្យបានធ្វើជាអ្នកដឹកនាំនិងដែលទទួលក្រិត្យវិន័យសុទ្ធតែមកពីព្រះជាម្ចាស់ទាំងអស់។
កាលលោកបានអាយុ៤០ឆ្នាំហើយ នោះមានចិត្តភ្នកនឹករឭក ចង់ទៅសួរពួកកូនចៅអ៊ីស្រាអែលជាបងប្អូនខ្លួន លុះបានឃើញសាសន៍អេស៊ីព្ទម្នាក់ កំពុងតែធ្វើទុក្ខដល់បងប្អូនខ្លួនម្នាក់ នោះក៏ជួយការពារ ហើយសងសឹកជំនួសអ្នកដែលត្រូវគេសង្កត់សង្កិន ដោយសំឡាប់សាសន៍អេស៊ីព្ទម្នាក់នោះបង់ ដ្បិតលោកស្មានថាបងប្អូនលោកនឹងយល់ថា ព្រះទ្រង់ប្រទានសេចក្ដីសង្គ្រោះមក ដោយសារដៃលោក តែគេមិនបានយល់ទេ
៧:២៣-២៤ នៅក្នុងជំនាន់លោកស្ទេផាន ពួកសាសន៍យូដាគោរពលោកម៉ូសេយ៉ាងខ្លាំង ប៉ុន្តែព្រឹត្តិការណ៏ អំពីលោកម៉ូសេហើយនឹងពួកសាសន៍អេស៊ីព្ទនេះបង្ហាញថាពួកអ៊ីស្រាអែលនៅក្នុងជំនាន់លោកម៉ូសេបានបដិសេធភាពជាអ្នកដឹកនាំរបស់គាត់ (ខ២៧, ៣៥)។ សេចក្តីសង្ឃឹមរបស់លោកម៉ូសេនោះគឺថាពួកអ៊ីស្រាអែល នឹងបានដឹងថាពួកគេមានមិត្តសម្លាញ់ម្នាក់ហើយជាសម្ព័ន្ធមិត្តដែលស្ថិតនៅក្នុងដំណែងដែលមានអំណាច (ដូចជារាជបុត្រារបស់អេស៊ីព្ទ) ដែលដោយសារគាត់ព្រះនឹងនាំមកនូវសេចក្តីប្រោសលោះពីភាពជាទាស កររបស់ពួកគេចេញ។
៧:២៥ លោកម៉ូសេបានគិតថាបងប្អូនរបស់គាត់អាចនឹងបានយល់ថា ព្រះកំពុងតែប្រទានសេចក្តីសង្រ្គោះ ដល់ពួកគេដោយដៃរបស់គាត់ ប៉ុន្តែពួកគេមិនបានយល់ទេ ដូច្នេះហើយពួកគេបានបដិសេធគាត់។ អ៊ីស្រាអែលមិនបានទទួលព្រមថាគាត់មានសិទ្ធនៅក្នុងការធ្វើជាចៅហ្វាយ ហើយជាចៅក្រមលើគេនោះឡើយ។ នេះជាអ្វីដែលសាសន៍យូដាបានធ្វើចំពោះព្រះយេស៊ូវដូចគ្នាដែរ។ ពួកគេបានបដិសេធព្រះយេស៊ូវពេល ដែលព្រះអង្គយាងមកសង្រ្គោះពួកគេ ហើយបដិសេធថាព្រះអង្គមានសិទ្ធនៅក្នុងការធ្វើជាអ្នកចៅហ្វាយ ហើយជាចៅក្រមលើពួកគេវិញ។
លុះថ្ងៃក្រោយមក កំពុងដែលមានគេប្រឈ្លោះគ្នា នោះលោកមកដល់ ក៏ទូន្មានឲ្យស្រុះស្រួលនឹងគ្នាវិញ ដោយថា អ្នករាល់គ្នាជាបងប្អូននឹងគ្នា ហេតុអ្វីបានជាធ្វើបាបគ្នាដូច្នេះ តែអ្នក១ដែលកំពុងតែធ្វើបាបដល់អ្នកជិតខាង ក៏ច្រានលោកចេញដោយពាក្យថា តើអ្នកណាបានតាំងឲ្យឯងធ្វើជាចៅហ្វាយ ហើយជាចៅក្រមលើយើង តើចង់សំឡាប់អញ ដូចជាសំឡាប់សាសន៍អេស៊ីព្ទម្នាក់នោះ ពីថ្ងៃម្សិលមិញឬអី កាលឮពាក្យនោះ លោកម៉ូសេក៏រត់ភៀសទៅស្នាក់នៅស្រុកម៉ាឌានទៅ ហើយបង្កើតបានកូនប្រុស២នៅស្រុកនោះឯង។
៧:២៥-២៩ លោកម៉ូសេស្ថិតនៅក្នុងគ្រោះថ្នាក់ដោយព្រោះតែគាត់បានសម្លាប់សាសន៍អេស៊ីព្ទម្នាក់ ដូច្នេះហើយគាត់ត្រូវរត់ចេញពីប្រទេសអេស៊ីព្ទ។ ការនេះមានន័យថាគាត់ដូចជាឰយុកោរបស់គាត់ កាលពីមុនដែរ លោកម៉ូសេជាអ្នកស្នាក់នៅ ហើយរត់ចេញ នៅក្នុងពេលមួយ ហើយរស់នៅក្នុង ទីរហោស្ថាន។
លុះក្រោយមក៤០ឆ្នាំ នោះទេវតានៃព្រះអម្ចាស់លេចមក ឲ្យលោកម៉ូសេឃើញក្នុងអណ្តាតភ្លើង ដែលឆេះនៅគុម្ពបន្លាត្រង់ទីរហោស្ថានភ្នំស៊ីណាយ កាលលោកឃើញ នោះក៏ឆ្ងល់នឹងការជាក់ស្តែងនោះ រួចលោកចូលទៅជិត ដើម្បីនឹងពិនិត្យមើល ស្រាប់តែឮសំឡេងព្រះអម្ចាស់មានបន្ទូលមកថា «អញជាព្រះនៃពួកឰយុកោឯង គឺជាព្រះនៃអ័ប្រាហាំ ជាព្រះនៃអ៊ីសាក ហើយជាព្រះនៃយ៉ាកុប» ម៉ូសេក៏ញ័ររន្ធត់ មិនហ៊ានមើលឡើយ
៧:៣០-៣២ លោកស្ទេផានបញ្ជាក់សារជាថ្មីពីចំនុចសំខាន់មួយនៅក្នុងសេចក្តីប្រកាសរបស់គាត់ ដែលជាព្រះ សិរីល្អរបស់ព្រះអង្គ ហើយនឹងកិច្ចការរបស់ព្រះអង្គ ដែលឥតកំណត់ឲ្យមានព្រះវិហារ នោះឡើយ។ ព្រះបានលេចមកឲ្យលោកម៉ូសេនៅក្នុងទីរហោស្ថាននៅភ្នំស៊ីណៃ។ ពួកគ្រុសាសន៍យូដា បានបង្រៀនថាការនេះបង្ហាញថា គ្មានកន្លែងណាមួយដែលនៅឆ្ងាយ ឬស្ងាត់ជ្រងំពេកសម្រាប់ព្រះ នោះឡើយ។
រួចព្រះអម្ចាស់ទ្រង់មានបន្ទូលទៅលោកថា «ចូរដោះស្បែកជើងឯងចេញ ដ្បិតកន្លែងដែលឯងឈរនោះជាដីបរិសុទ្ធ
៧:៣៣ ការនេះបញ្ជាក់ថាមានដីបរិសុទ្ធ ដែលស្ថិតនៅខាងក្រៅទឹកដីបរិសុទ្ធនៃអ៊ីស្រាអែល ហើយថាមិនត្រូវការឲ្យមានព្រះវិហារដើម្បីឲ្យបានជួបជាមួយនឹងព្រះនោះឡើយ។ តាមការពិតទៅ នៅកន្លែងណាដែលមានព្រះវត្តមាននៃព្រះនោះគឺបរិសុទ្ធហើយ ដោយព្រោះតែជាព្រះវត្តមានរបស់ព្រះអង្គ ដែលធ្វើឲ្យទីកន្លែងនោះបានបរិសុទ្ធ។
អញបានឃើញសេចក្ដីទុក្ខលំបាក ដែលគេធ្វើដល់រាស្ត្រអញនៅស្រុកអេស៊ីព្ទហើយ ក៏ឮសូរដំងូររបស់គេដែរ ហេតុនោះបានជាអញចុះមក ដើម្បីប្រោសឲ្យគេរួច ចូរមកឥឡូវ អញនឹងចាត់ឯងឲ្យទៅឯស្រុកអេស៊ីព្ទ»
៧:៣៤ ព្រះមិនបានភ្លេចសេចក្តីសញ្ញារបស់ព្រះអង្គជាមួយនឹងពួកឰយុកោនោះឡើយ។ ព្រះអង្គនៅតែ ជាព្រះរបស់លោកអ័ប្រាហាំ អ៊ីសាក់ និងយ៉ាកុប ទោះបីជាពួកគាត់បានស្លាប់ទៅហើយកាលពីរាប់ស តវត្សរ៍មុនក៏ដោយ។ ព្រះអង្គជ្រាបពីទុក្ខលំបាករបស់ពួកកូនចៅរបស់ពួកគាត់នៅក្នុងប្រទេសអេស៊ីព្ទ ហើយទ្រង់នឹងប្រោសពួកគេឲ្យបានរួច។ កាលពីមុន លោកម៉ូសេបានព្យាយាមរំដោះអ៊ីស្រាអែល ដោយខ្លួនគាត់ហើយបានបរាជ័យ ប៉ុន្តែពេលនេះព្រះបានចាត់ម៉ូសេឲ្យត្រឡប់មកអេស៊ីព្ទវិញដោយព្រោះតែ ទ្រង់នឹងសង្រ្គោះប្រជារាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គដោយសារលោកម៉ូសេ។
ឯលោកម៉ូសេនេះ ដែលគេមិនព្រមទទួល ដោយថា «តើអ្នកណាបានតាំងឲ្យឯងធ្វើជាចៅហ្វាយ ហើយជាចៅក្រម»ដូច្នេះ គឺលោកនេះហើយ ដែលព្រះបានចាត់ឲ្យទៅធ្វើជាចៅហ្វាយ ហើយជាអ្នកជួយឲ្យរួច ដោយសារព្រះហស្តនៃទេវតា ដែលលេចមកឲ្យលោកឃើញ ក្នុងគុម្ពបន្លានោះ 36លោកនេះបាននាំគេចេញ ដោយធ្វើការអស្ចារ្យ នឹងទីសំគាល់នៅស្រុកអេស៊ីព្ទ នៅសមុទ្រក្រហម ហើយនៅទីរហោស្ថានក្នុងរវាង៤០ឆ្នាំ
៧:៣៥-៣៦ មនុស្សដែលអ៊ីស្រាអែលបានបដិសេធជាបុរសម្នាក់ដែលត្រូវបានជ្រើសរើសដោយព្រះ ដើម្បីឲ្យបានធ្វើជាចៅហ្វាយរបស់គេ (ជាអ្នកដែលដឹកនាំហើយត្រួតត្រាលើគេ) ហើយជាអ្នកជួយឲ្យរួច (ដែលបានផ្តល់សេរីភាពឲ្យពួកគេបានរួចពីចំណង)។ ពួកគេបានបដិសេធគាត់កាលពីដើម (ដូចដែលបងៗ របស់យ៉ូសែបបានបដិសេធយ៉ូសែបយ៉ាងដូច្នោះដែរ) ប៉ុន្តែលើកទីពីរដែលគាត់មកឯ ពួកគេពួក គេបានទទួលគាត់ (ដូចជាបងប្អូនរបស់យ៉ូសែបបានដឹងថាយ៉ូសែបជាអ្នកសង្រ្គោះពួកគេនៅពេលដែល ពួកគេចូលទៅក្នុងប្រទេសអេស៊ីព្ទជាលើកទីពីរដែរ)។ ជាថ្មីម្តងទៀត ការនេះបង្រៀនយើងអំពីព្រះយេស៊ូវ ដែលទ្រង់នឹងយាងមកវិញជាលើកទីពីរមកឯអ៊ីស្រាអែល ហើយក្រោយមកពួកគេនឹងទទួលស្គាល់ព្រះអង្គ ថា ជាចៅហ្វាយ ហើយជាអ្នកជួយឲ្យរួច។
គឺលោកម៉ូសេនេះហើយ ដែលមានប្រសាសន៍ដល់ពួកកូនចៅសាសន៍អ៊ីស្រាអែលថា «ព្រះអម្ចាស់ដ៏ជាព្រះនៃអ្នករាល់គ្នា ទ្រង់នឹងបង្កើតហោរាម្នាក់ ពីពួកបងប្អូនអ្នករាល់គ្នាមក ឲ្យដូចជាខ្ញុំ ត្រូវឲ្យអ្នករាល់គ្នាស្តាប់តាមហោរានោះចុះ»
៧:៣៧ នៅគ្រាចុងក្រោយនៃជីវិតរបស់គាត់ លោកម៉ូសេបានប្រាប់ដល់ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលថាថ្ងៃមួយ ព្រះទ្រង់នឹងចាត់ហោរាម្នាក់ដូចជាគាត់ (ដែលជាហោរាហើយក៏ជាចៅហ្វាយ ហើយជាអ្នកជួយឲ្យរួច)។ លោកម៉ូសេដាស់តឿនដល់ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលថាពួកគេត្រូវតែស្តាប់តាមហោរាម្នាក់នោះ (ចោទិយកថា ១៨:១៥)។ ប៉ុន្តែអ៊ីស្រាអែលបានបដិសេធព្រះយេស៊ូវ ដែលទ្រង់ជាហោរាដែលលោកម៉ូសេបានទាយ នោះ។
តើព្រះយេស៊ូវជាហោរាម្នាក់ដូចជាលោកម៉ូសេយ៉ាងដូចម្តេច?
-
ព្រះយេស៊ូវដូចជាម៉ូសេដោយព្រោះតែទាំងព្រះយេស៊ូវនិងលោកម៉ូសេជាទីគាប់ដល់ព្រះទ័យនៃព្រះចាប់តាំងពីការចាប់កំណើតហើយបានរក្សាឲ្យបានរួចពីគ្រោះថ្នាក់។ ស្តេចផារ៉ោនបានព្យាយាម សម្លាប់អស់ទាំងកូនង៉ែតប្រុសៗសាសន៍ហេព្រើរនៅក្នុងប្រទេសអេស៊ីព្ទហើយស្តេចហេរ៉ូឌបានព្យាយាមសម្លាប់កូនង៉ែតប្រុសៗនៅក្នុងភូមិបេថ្លេហិម។
-
លោកម៉ូសេបានចាកចេញពីរាជវង្សានុវង្សនៃប្រទេសអេហ្ស៊ីប ដោយព្រោះតែសេចក្តីខ្វល់ខ្វាយ របស់គាត់ចំពោះរាស្រ្តរបស់គាត់ដែលនៅក្នុងទាសករភាព។ ដូចគ្នានេះដែរ ព្រះយេស៊ូវបានចាក ចេញពីបល្ល័ង្កនៃទ្រង់នៅឯ ស្ថានសួគ៌ដើម្បីយាងមកសង្រ្គោះរាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គ ពីភាពជាទាសករនៃអំពើបាប។
-
លោកម៉ូសេត្រូវបានបដិសេធដោយអ៊ីស្រាអែលកាលពីដំបូងប៉ុន្តែក្រោយមកបានត្រឡប់ជា ចៅហ្វាយ ហើយជាអ្នកជួយឲ្យរួចរបស់ពួកគេ។ ការនេះក៏ដូចគ្នាដែរចំពោះព្រះយេស៊ូវ។
-
លោកម៉ូសេ “មានពេញដោយអំណាចទាំងក្នុងពាក្យសម្តីនិងការប្រព្រឹត្តរបស់គាត់” (ខ៣២)។ លោកម៉ូសេ “បានធ្វើការអស្ចារ្យនិងទីសំគាល់” (ខ៣៦) ដូចជាការអស្ចារ្យរបស់ព្រះយេស៊ូវដែរ (២:២២) ហើយការអស្ចារ្យនិងទីសំគាល់ទាំងនេះគឺដើម្បីបញ្ចាក់ថាគាត់គឺជាអ្នកនាំសាររបស់ ព្រះជាម្ចាស់។
-
លោកម៉ូសេជាអ្នកដែលនៅកណ្តាលរវាងព្រះជាម្ចាស់ ហើយនឹងប្រជាជន។ គាត់បានផ្តល់ ក្រិត្យវិន័យ របស់ព្រះដល់ប្រជាជនរបស់គាត់ដែលបានតាំងឲ្យមានសេចក្តីសញ្ញាចាស់។ ដូចគ្នានេះដែរនេះក៏ជាការពិតចំពោះព្រះយេស៊ូវ ដែលជាអ្នកដែលនៅកណ្តាលរវាងព្រះ ហើយនឹងប្រជាជនដែលទ្រង់បានផ្តល់ឲ្យយើងនូវដំណឹងល្អដែលបានតាំងឲ្យមានសេចក្តីសញ្ញាថ្មី។
គឺលោកនេះឯង ដែលបាននៅក្នុងពួកជំនុំនៅទីរហោស្ថានជាមួយនឹងទេវតា ដែលមានបន្ទូលនឹងលោក នៅលើភ្នំស៊ីណាយ ហើយជាមួយនឹងពួកឰយុកោយើងរាល់គ្នា ដែលបានទទួលព្រះបន្ទូលរស់ សំរាប់នឹងបន្តមកដល់យើងរាល់គ្នាដែរ
៧:៣៨ លោកស្ទេផានត្រូវបានចោទប្រកាន់ពីការដែលនិយាយប្រមាថទាស់នឹងក្រិត្យវិន័យ (៦:១៣) ប៉ុន្តែគាត់បានបង្ហាញការគោរពរបស់គាត់ចំពោះក្រិត្យវិន័យដោយការរៀបរាប់ពីក្រិត្យវិន័យថា “ព្រះបន្ទូលរស់” ។ ក្រិត្យវិន័យត្រូវបានប្រទានមកលោកម៉ូសេពីព្រះជាម្ចាស់តាមរយៈពួកទេវតា (ហេព្រើរ ៤:១២; ១ ពេត្រុស ១:២៣)។
សូមកត់សម្គាល់ថា កន្លែងដែលសំខាន់បំផុតចំពោះការបើកសំដែងនៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ គឺភ្នំស៊ីណៃ មិនមែននៅក្នុងទឹកដីសន្យារបស់អ៊ីស្រាអែលឡើយប៉ុន្តែនៅក្នុងទឹកដីនៃសាសន៍ដទៃដែលលោកម៉ូសេបានរត់ភៀសខ្លួនកាលពីជាង៤០ឆ្នាំមុន។ នេះជាកន្លែងដដែល ដែលព្រះបានលេចមកឯលោកម៉ូសេកាលពី ដំបូង។ ការនេះបង្ហាញយើងថាព្រះទ្រង់អធិបតេយ្យ ពេញដោយព្រះចេស្តា ហើយគ្រប់យ៉ាងទាំងអស់ដើរ តាមផែនការណ៏របស់ព្រះអង្គ។
តែពួកឰយុកោយើងមិនព្រមចុះចូលនឹងលោកទេ គេផាត់លោកចោល ហើយនឹករឭកដល់ស្រុកអេស៊ីព្ទវិញ ដោយនិយាយនឹងអើរ៉ុនថា «ចូរធ្វើព្រះឲ្យយើងរាល់គ្នា ដែលនឹងនាំមុខយើងផង ដ្បិតឯលោកម៉ូសេនោះ ដែលនាំយើងរាល់គ្នាចេញពីស្រុកអេស៊ីព្ទមក យើងមិនដឹងជាមានកើតគ្រោះថ្នាក់អ្វីដល់លោកទេ» នៅគ្រានោះ គេក៏ធ្វើរូបកូនគោ១ រួចថ្វាយយញ្ញបូជាដល់រូបនោះ ហើយនាំគ្នាអរសប្បាយ ចំពោះរបស់ដែលដៃខ្លួនគេបានធ្វើ
៧:៣៩-៤១ ចំនុចសំខាន់របស់លោកស្ទេផាននៅក្នុងផ្នែកនេះគឺថាអ៊ីស្រាអែលបានបដិសេធលោកម៉ូសេ ដែលព្រះបានជ្រើសរើសឲ្យបានធ្វើជាអ្នកដឹកនាំរបស់គេ (ខ២៣-២៨, ៣៥, ៣៩-៤៣)។ អ៊ីស្រាអែលចង់ ត្រឡប់ទៅជាទាសករនៅក្នុងប្រទេសអេស៊ីព្ទវិញ (ជនគណនា ១១:៥) ជាជាងស្តាប់តាមអ្នកដឹកនាំ ដែលព្រះបានប្រទានដល់គេ។ សូម្បីតែពេលដែលលោកម៉ូសេនៅលើកំពូលភ្នំស៊ីណៃកំពុងទទួលក្រិត្យវិន័យ ទាំងដប់ប្រការពីព្រះក៏ដោយ ប្រជារាស្រ្តអ៊ីស្រាអែលនៅឯជើងភ្នំ កំពុងតែល្មើសបញ្ញត្តិពីរដំបូង ដោយការដែលសូន្យធ្វើរូបហើយថ្វាយបង្គំរូបនោះ (និក្ខមនំ ២០:៤, ៣២:១-៥)។ ចាប់តាំងពីពេលនោះ ដែលក្រិត្យវិន័យត្រូវបានប្រទានមកដល់រាស្រ្តរបស់ព្រះ ពួកគេបានល្មើសនឹងសេចក្តីនោះភ្លាម ដោយបានបះបោរ ហើយបែរទៅរកការថ្វាយបង្គំរូបព្រះ។
ពួកអ្នកដឹកនាំសាសនានៅក្នុងជំនាន់លោកស្ទេផានបានប្រកាសថាគេស្មោះត្រង់ចំពោះក្រិត្យវិន័យ ហើយ ចំពោះព្រះ ប៉ុន្តែពួកគេជាជាតិសាសន៍ដែលបានបដិសេធក្រិត្យវិន័យ និងការថ្វាយបង្គំព្រះដ៏ពិតត្រង់។ លោកស្ទេផានត្រូវបានចោទប្រកាន់ពីការដែលពោលពាក្យប្រមាថទាស់នឹងក្រិត្យវិន័យ។ ប៉ុន្តែគាត់បានបង្ហាញពីការគោរពរបស់គាត់ចំពោះក្រិត្យវិន័យវិញ (ខ៣៨)។ ផ្ទុយទៅវិញ វាគឺជាអ៊ីស្រាអែល ដែលមានទោសចំពោះការប្រមាថដល់ក្រិត្យវិន័យដោយព្រោះតែពួកគេមិនបានស្តាប់តាមក្រិត្យវិន័យចាប់ តាំងពីពេលដែលក្រិត្យវិន័យត្រូវបានផ្តល់មកដំបូងម្ល៉េះ។
អ៊ីស្រាអែលបានបះបោរទាស់នឹងព្រះជាច្រើនដងច្រើនសារពេលដែលពួកគេនៅក្នុងទីរហោស្ថាន។ ប៉ុន្តែ ការដែលសូន្យរូបកូនគោមាសគឺជាការដែលអាក្រក់បំផុតនៅក្នុងចំណោមការបះបោរទាំងប៉ុន្មានរបស់អ៊ីស្រាអែល ដោយព្រោះតែការនោះជាការថ្វាយបង្គំរូបព្រះ ហើយជាការបដិសេធព្រះដែលបានប្រោសលោះ ពួកគេឲ្យបានរួច។ សូមចំណាំថាកូនគោមាសនោះត្រូវបានសាងឡើងដោយលោកអ៊ឺរ៉ុន ដែលជាសម្តេចសង្ឃ។ សម្តេចសង្ឃដឹកនាំប្រជាជននៃព្រះដែលបានដឹកនាំពួកគេឲ្យចូលទៅក្នុង ការបដិសេធព្រះនៅឯភ្នំស៊ីណៃ ដូចដែលលោកកៃផាសដែលជាសម្តេចសង្ឃដែលបានដឹកនាំប្រជាជន ឲ្យបានបដិសេធព្រះយេស៊ូវ។
នោះព្រះទ្រង់ផ្លាស់ប្រែទៅជាបញ្ជូនគេ ឲ្យគោរពប្រតិបត្តិដល់ពួកបរិវារដែលនៅលើមេឃវិញ ដូចជាមានសេចក្ដីចែងទុកមក ក្នុងគម្ពីរពួកហោរាថា «ឱពួកវង្សអ៊ីស្រាអែលអើយ ដែលឯងរាល់គ្នាបានសំឡាប់សត្វថ្វាយជាយញ្ញបូជា នៅទីរហោស្ថាន ក្នុងរវាង៤០ឆ្នាំនោះ ព្រមទាំងរើសយកបារាំរបស់ព្រះម៉ូឡុក នឹងផ្កាយរបស់ព្រះរេមផាន់ ជារូបដែលឯងបានធ្វើ សំរាប់នឹងថ្វាយបង្គំផង នោះតើបានថ្វាយដល់អញឬ ដូច្នេះ អញនឹងនិរទេសឯងរាល់គ្នា ឲ្យទៅនៅខាងនាយស្រុកបាប៊ីឡូនវិញ»។
៧:៤២-៤៣ ដោយព្រោះតែការថ្វាយបង្គំរូបព្រះរបស់ពួកគេ ព្រះបានបែរចេញពីអ៊ីស្រាអែល ដូចដែលពួកគេបានបែរចេញព្រះអង្គផងដែរ (ខ៣៩)។ ព្រះបានប្រគល់គេទៅក្នុងការថ្វាយបង្គំ “ពួកបរិវារដែលនៅលើមេឃ” ដែលជាថ្ងៃ ខែហើយនឹងផ្កាយ (ចោទិយកថា ៤:១៩)។ ចំពោះព្រះនៅក្នុង ការដែល “ប្រគល់គេ” មានន័យថា (ផ្ទុយពីការវាយផ្ចាល កែតម្រូវឬប្រៀនប្រដៅពួកគេនោះ) ព្រះអង្គបណ្តោយឲ្យគ្រប់គ្នាដែលងាយនឹងធ្លាក់ទៅក្នុងការបះបោរទាស់នឹងព្រះអង្គឲ្យបានដើរនៅក្នុងផ្លូវខុសដែលពួកគេបានជ្រើសរើសដើរទៅនោះវិញ (រ៉ូម ១:២៤, ១:២៦, ១:២៨)។
ទោះបីជាមានការដាស់តឿនថាព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានដល់អ៊ីស្រាអែលអំពីធ្លាក់ទៅក្នុងការថ្វាយបង្គំថ្ងៃ ខែ ហើយនឹង ផ្កាយនោះ ពួកគេបានជ្រើសរើសធ្វើការនេះម្តងហើយម្តងទៀត ចាប់តាំងពីពេលដែលនៅក្នុង ទីរហោស្ថាន ហើយបន្តរហូតដល់ការដែលត្រូវបាននាំយកទៅក្រុងបាប៊ីឡូនថែមទៀត។ ការថ្វាយបង្គំរូបព្រះ របស់អ៊ីស្រាអែលគឺ ត្រូវបានសង្ខេបនៅក្នុងពាក្យរបស់ហោរាអេម៉ុស ៥:២៥-២៧ ដែលលោកស្ទេផានបាន លើកឡើង។ ចំនុចដែលថា អ៊ីស្រាអែលនៅតែបន្តក្នុងការថ្វាយបង្គំព្រះក្លែងក្លាយ ហើយជាលទ្ធផលត្រូវជាប់នៅក្នុង សេចក្តីជំនុំជំរះរបស់ព្រះដែលត្រូវបាននាំទៅឯក្រុងបាប៊ីឡូន។
រីឯរោងឧបោសថនៃសេចក្ដីបន្ទាល់ នោះបាននៅជាមួយនឹងពួកឰយុកោយើងរាល់គ្នា នៅទីរហោស្ថាន ដូចជាព្រះបានបង្គាប់មក ឲ្យលោកម៉ូសេធ្វើតាមគំរូ ដែលលោកបានឃើញ
៧:៤៤ សេចក្តីចោទប្រកាន់មួយទាស់នឹងលោកស្ទេផាននោះគឺជាការដែលពោលពាក្យប្រមាថទាស់នឹង ព្រះវិហារ។ ដូច្នេះហើយ នៅក្នុងផ្នែកទីបួននិងផ្នែកចុងក្រោយនៃសេចក្តីប្រកាសរបស់គាត់ គាត់បានផ្តោត សំខាន់លើរោងឧបោសថ (“រោងនៃហឹបសញ្ញា” និក្ខនំ ២៧:២១) និងព្រះវិហាររបស់ស្តេចសាឡូម៉ូន។
ក្រោយពេលដែលព្រះប្រទានក្រិត្យវិន័យដល់លោកម៉ូសេ ព្រះអង្គបានបង្គាប់ដល់លោកម៉ូសេឲ្យសាងសង់ រោងឧបោសថជាកន្លែងសម្រាប់ប្រជាជនថ្វាយបង្គំព្រះអង្គ។ សូមកត់សម្គាល់ថា ព្រះបានប្រទាននូវគំរូ ដោយសម្រាប់រោងឧបោសថ។ គ្រប់យ៉ាងត្រូវតែបានសង់ឡើងឲ្យបានត្រឹមត្រូវតាមអ្វីដែលព្រះបានមាន បន្ទូល។ ការនេះបង្រៀនដល់យើងទាំងអស់គ្នាថាយើងមិនអាចនឹងចូលទៅគាល់ព្រះ ហើយថ្វាយបង្គំ ព្រះអង្គតាមការកំណត់របស់យើងបាននោះឡើយ។ ប្រសិនបើយើងចង់ចូលទៅឯព្រះ ហើយថ្វាយបង្គំ ព្រះអង្គនោះ យើងត្រូវតែធ្វើតាមរបៀបរបស់ទ្រង់។
ពួកឰយុកោយើងក៏ទទួលរោងនោះតៗមក ហើយបាននាំចូលមកក្នុងស្រុក ជាមួយនឹងលោកយ៉ូស្វេ ក្នុងកាលដែលគេចាប់យកអស់ទាំងនគររបស់ពួកសាសន៍ដទៃ ដែលព្រះបានបណ្តេញ ពីមុខពួកឰយុកោយើងចេញ ដរាបដល់រាជ្យហ្លួងដាវីឌ។ រីឯហ្លួងដាវីឌនេះ ព្រះទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យនឹងទ្រង់ ហើយស្តេចទ្រង់មានព្រះទ័យប្រាថ្នាចង់រកទីលំនៅសំរាប់ព្រះនៃយ៉ាកុប តែគឺហ្លួងសាឡូម៉ូនវិញ ដែលស្អាងដំណាក់១ថ្វាយដល់ព្រះ
៧:២៥-២៧ ព្រះបានគង់នៅជាមួយនឹងរាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គនៅក្នុងទីរហោស្ថាន ដឹកនាំពួកគេហើយពួកគេ បានដើរតាមព្រះអង្គ។ ការនេះបង្ហាញថាដំណាក់របស់ព្រះអង្គនៅលើផែនដីគឺនៅជាមួយនឹងរាស្រ្តរបស់ ព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គបានស្បថជាមួយនឹងសេចក្តីសញ្ញាថានឹងធ្វើជាព្រះដល់យើង ដូច្នេះហើយមិនថា យើងនៅ កន្លែងណានោះឡើយ ព្រះអង្គក៏គង់នៅទីនោះដែរ។
រោងឧបោសថគឺជានិមិត្តសញ្ញានៃព្រះវត្តមាននៃព្រះគង់នៅជាមួយនឹងរាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គដូច្នេះហើយ ពួកគេនាំយកទៅគ្រប់ទីកន្លែងដែលពួកគេទៅ ហើយបានតាំងទីជម្រកនៅជុំវិញរោងឧបោសថរាល់ពេល ដែលពួកគេឈប់សម្រាកពីការធ្វើដំណើរ។ ក្រោយពេលដែលលោកម៉ូសេស្លាប់ទៅ លោកយ៉ូស្វេបាននាំ ប្រជាជនចូលទៅក្នុងទឹកដីដែលព្រះបានសន្យាថាទ្រង់នឹងប្រទានដល់ពូជពង្សលោកអ័ប្រាហាំ។ ប្រជារាស្រ្តអ៊ីស្រាអែលបានតាំងរោងឧហោសថនៅស៊ីឡោមអស់រយៈពេល៣៦៩ឆ្នាំរហូតដល់ស្តេចដាវីឌបានសម្រេចព្រះទ័យនៅក្នុងការសាងសង់ព្រះវិហារថ្វាយព្រះនៅក្រុងយេរូសាឡិម។ យ៉ាងណាម៉ិញ ព្រះបានសម្រេចថាបុត្រារបស់ដាវីឌគឺហ្លួងសាឡូមូននឹងបានសង់ព្រះវិហានោះវិញ។
ប៉ុន្តែ ឯព្រះដ៏ខ្ពស់បំផុត ទ្រង់មិនគង់នៅក្នុងព្រះវិហារ ដែលដៃមនុស្សធ្វើនោះឡើយដូចជាហោរាបានទាយថា «ស្ថានសួគ៌ជាបល្ល័ង្កអញ ហើយផែនដីជាកំណល់កល់ជើងអញ ព្រះអម្ចាស់មានបន្ទូលថា តើឯងរាល់គ្នានឹងស្អាងដំណាក់ណាឲ្យអញ ឬកន្លែងណាឲ្យអញឈប់សំរាកបាន តើមិនមែនដៃអញ ដែលបង្កើតរបស់ទាំងនេះទេឬអី»
៧:៤៨-៥០ លោកស្ទេផាបានដកស្រង់ចេញពី អេសាយ ៦៦:១-២ ដើម្បីបង្ហាញថាព្រះទ្រង់មិនត្រូវការឲ្យ មនុស្សសង់ព្រះវិហារថ្វាយទ្រង់ឡើយ ដោយព្រោះតែស្ថានសួគ៌ ហើយនឹងផែនដីជាដំណាក់របស់ព្រះអង្គ (អេសាយ ៤០:២២)។ ស្ថានសួគ៌ ហើយនឹងផែនដីមានន័យថាសកលលោកទាំងមូល។ ព្រះបានបង្កើត សកលលោកទាំងមូល ហើយព្រះអង្គបានចាក់បំពេញសកលលោកដោយព្រះវត្តមានរបស់ព្រះអង្គ (យេរេមា ២៣:២៤)។
ព្រះបានបំពេញស្ថានសួគ៌ហើយនឹងផែនដី ដូច្នេះហើយយើងទាំងអស់គ្នាតែងតែនៅក្នុងព្រះវត្តមាន របស់ព្រះជានិច្ច។ សកលលោកទាំងមូលគឺជាព្រះវិហាររបស់ព្រះអង្គ។ ដូច្នេះហើយ តើមនុស្សអាចគិតថា គេអាចនឹង សង់សំណង់អាគារមួយដែលអាចឲ្យព្រះគង់នៅដោយរបៀបណាបាន? ហ្លួងសាឡូមូនបានលើកឡើងពីចំនុចនេះនៅពេលដែលគាត់បានឧទ្ទិសថ្វាយព្រះវិហារ (១ ពង្សាវតាក្សត្រ ៨:២៧)។ ហ្លួងសាឡូមូនបានដឹងថា ព្រះទ្រង់មិនអាចនឹងគង់នៅកន្លែងតែមួយនៅលើផែនដីបានឡើយ (ដូចជាព្រះវិហារនៅក្រុងយេរូសាឡិមជាដើម) ដោយព្រោះតែព្រះមិនគង់នៅទីកន្លែងដែលសង់ឡើង ដោយដៃមនុស្សនោះឡើយ។
ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះមានព្រះបន្ទូលនៅក្នុងសេចក្តីទំនាយរបស់ហោរាអែសាយដែលថា ព្រះអង្គទ្រង់នឹង យកចិត្តទុកដាក់ “ចំពោះអ្នកណាដែលក្រលំបាក ហើយមានចិត្តខ្ទេចខ្ទាំ ជាអ្នកដែលញ័រញាក់ ដោយឮពាក្យរបស់អញ” (អេសាយ ៦៦:២)។ ព្រះមានព្រះវត្តមានជាមួយនឹងមនុស្ស ដែលមានការគោរព ប្រតិបត្តិដោយស្ងែងខ្លាចចំពោះព្រះអង្គ ហើយនឹងព្រះបន្ទូលទ្រង់។ ប្រសិនបើយើងចង់ស្គាល់ព្រះវត្តមាន របស់ព្រះ យើងមិនត្រូវការទៅកន្លែងបរិសុទ្ធវិសេសណាមួយនោះឡើយ; ផ្ទុយទៅវិញយើងត្រូវតែជាមនុស្ស ដែលបរិសុទ្ធ។ គឺថា យើងត្រូវតែជាមនុស្សដែលមានជីវិតដែលញែកដាច់ដោយឡែកថ្វាយព្រះជាម្ចាស់ យ៉ាងពិតប្រាកដ។
លោកកៃផាសហើយនឹងពួកសង្ឃបានគ្រប់គ្រងលើព្រះវិហារនៅក្នុងក្រុងយេរូសាឡិម ប៉ុន្តែចិត្តរបស់ពួកគេ នៅឆ្ងាយពីព្រះជាម្ចាស់។ លោកស្ទេផាន ហើយនឹងពួកសាវ័កមិនមានព្រះវិហារនោះឡើយ ប៉ុន្តែរូបកាយ របស់ពួកគេជាព្រះវិហារដែលពេញដោយព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះ ហើយនេះជាការដែលធ្វើឲ្យពួកគេអាចពិតជា ស្គាល់ព្រះបាន ហើយស្រឡាញ់ព្រះយ៉ាងពិតប្រាកដ។ ព្រះបានគង់នៅជាមួយនឹងពួកគេ ហើយធ្វើការ ដោយសារពួកគេ។ លោកកៃផាសមានសាសនាមួយនៅលើផែនដីដែលពឹងអាងលើទំនៀមទម្លាប់ របស់មនុស្ស ប៉ុន្តែលោកស្ទេផានមានសេចក្តីជំនឿនៅក្នុងព្រះវរបិតារបស់គាត់ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ដោយពឹងអាងលើការបើកសំដែងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះហើយជាភាពខុសគ្នាដែលមានរវាងអ្នកទាំងពីរ។
ព្រះយេស៊ូវបានសុគដើម្បីដកយកអំពើបាបរបស់យើងចេញ។ អំពើបាបរបស់មនុស្សជាអ្វីដែលបានញែក យើងចេញពីព្រះជាម្ចាស់ហើយបង្ខាំងយើងមិនឲ្យបានចូលទៅឯព្រះវត្តមាននៃព្រះ។ ប៉ុន្តែនៅពេលដែល យើងទទួលព្រះយេស៊ូវជាព្រះអម្ចាស់របស់យើង ព្រះអង្គដកយកអំពើបាបរបស់យើងចេញ ហើយមិនមាន អ្វី ដែលបង្ខាំងយើងមិនឲ្យបានចូលទៅក្នុងព្រះវត្តមាននៃព្រះបានឡើយ។ ព្រះយេស៊ូវគឺជាផ្លូវទៅឯព្រះវរបិតា (យ៉ូហាន ១៤:៦)។ មានតែព្រះអង្គប៉ុណ្ណោះដែលអាចធ្វើឲ្យយើងមានលក្ខណៈសម្បត្តិនៅក្នុងការចូលទៅក្នុង ព្រះវត្តមាននៃព្រះ។ ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវបានធ្វើលើសពីនោះទៅទៀតសម្រាប់យើងទាំងអស់គ្នា។ យើងមិនមែន គ្រាន់តែអាចចូលទៅក្នុងព្រះវត្តមាននៃព្រះតែប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលយើងទុកចិត្តលើព្រះយេស៊ូវ ព្រះវត្តមានរបស់ព្រះនឹងចូលមកក្នុងយើង។ ឥលូវនេះដែលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានយាងមកហើយនោះ ដែលត្រូវបានចាក់បង្ហូរនៅក្នុងថ្ងៃបុណ្យទី៥០ ព្រះគង់នៅក្នុងគ្រប់អស់ទាំងពួកអ្នកជឿ។ រូបកាយរបស់យើង គឺជាព្រះវិហារនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ (១ កូរិនថូស ៣:១៦-១៧)។
ឱពួកមនុស្សក្បាលរឹង ដែលមានចិត្តមានត្រចៀកមិនកាត់ស្បែកអើយ អ្នករាល់គ្នាចេះតែទាស់ទទឹងនឹងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធជាដរាប ពួកឰយុកោអ្នករាល់គ្នាយ៉ាងណា នោះអ្នករាល់គ្នាក៏យ៉ាងនោះដែរ
៧:៥២ ចំណុចកំពូលនៃសេចក្តីប្រកាសរបស់លោកស្ទេផានដែលថាពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាសាសន៍យូដា កំពុងបដិសេធព្រះដូចដែលពួកឰយុកោរបស់ពួកគេបានបដិសេធព្រះអង្គនៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ដែរ។ ពាក្យថា “ក្បាលរឹង” ហើយនឹង “មានចិត្តនិងត្រចៀនដែលមិនកាត់ស្បែក” ត្រូវបានប្រើនៅក្នុង ព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់នៅក្នុង ការរៀបរាប់ពីការដែលអ៊ីស្រាអែលមានក្បាលរឹងទទឹងមិនស្តាប់តាមព្រះ។
ការដែលមាន “ក្បាលរឹង” មានន័យថាការដែលរឹងទទឹង ហើយនឹងរឹងចចេស។ អ៊ីស្រាអែលមិនបានស្តាប់ តាមព្រះដែលទ្រង់បានដឹកនាំពួកគេ ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញពួកគេបានធ្វើឲ្យក្បាលរបស់គេបានរឹងទទឹងដូចជា គោឈ្មោលដែលមិនព្រមឲ្យម្ចាស់វាដឹកយកវាទៅនោះដែរ។
ពួកគេជាមនុស្សដែលមាន “ចិត្តនិងត្រចៀកមិនកាត់ស្បែក”។ ការកាត់ស្បែកគឺជាទីសំគាល់ ដែលព្រះបានតាំងសញ្ញាជាមួយនឹងរាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គ។ ប៉ុន្តែទោះបីជាក្មេងប្រុសៗរបស់អ៊ីស្រាអែល ទាំងអស់ត្រូវបានទទួលកាត់ស្បែកនៅថ្ងៃទីប្រាំបីក្រោយពេលកើតមកក៏ដោយ មានពួកគេជាច្រើន បានធំឡើងរស់នៅក្នុងភាពជាមនុស្សដែល “មានចិត្តនិងត្រចៀនដែលមិនកាត់ស្បែក”។ ការនេះមានន័យថា ពួកគេបដិសេធ មិនព្រមធ្វើជារាស្រ្តរបស់ព្រះ ហើយមិនបានស្រឡាញ់ព្រះអង្គចេញពីចិត្តឬស្តាប់តាម ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអង្គដោយត្រចៀករបស់គេឡើយ។
ដូចគ្នានេះដែរ ពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាសាសន៍យូដានៅក្នុងជំនាន់លោកស្ទេផានគឺជាពួក “ក្បាលរឹង” ហើយជា “មានចិត្តនិងត្រចៀកដែលមិនកាត់ស្បែក” ដូចជាឰយុកោរបស់គេដែរ។ ពួកគេ “ទាស់នឹង ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ” ដោយការដែលបដិសេធអ្នកនាំសាររបស់ព្រះអង្គ (គឺជា ក្រុមជំនុំ ដែលជាមនុស្ស ដែលពេញដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ) ហើយនឹងមិនបានទទួលសេចក្តីប្រកាសដំណឹងល្អ ដែលពួកគេ កំពុងតែប្រកាសនោះឯង។
តើមានហោរាណាមួយ ដែលពួកឰយុកោអ្នករាល់គ្នាមិនបានធ្វើទុក្ខបៀតបៀន ហើយគេបានសំឡាប់ពួកអ្នក ដែលទាយពីដំណើរព្រះដ៏សុចរិតត្រូវយាងមកដែរ ឥឡូវនេះ អ្នករាល់គ្នាក៏បានក្បត់ ហើយសំឡាប់ព្រះអង្គនោះ អ្នករាល់គ្នាជាអ្នកដែលបានទទួលក្រិត្យវិន័យ ដោយព្រះចាត់ចែងពួកទេវតាមក តែមិនបានកាន់តាមសោះ។
៧:៥២-៥៣ ព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់បានកត់ត្រាពីរបៀបដែលអ៊ីស្រាអែលបដិសេធបំណងព្រះទ័យនៃព្រះ ហើយមិនព្រមទទួលពួកអ្នកដឹកនាំដែលព្រះអង្គបានជ្រើសរើស។ ពួកឰយុកោ (របស់ពួកសាសន៍យូដា ទាំងនេះដែលលោកស្ទេផានកំពុងតែនិយាយ) បានបដិសេធពួកហោរាដែលព្រះបានចាត់ឲ្យមកប្រកាស ពីការយាងមកនៃ “ព្រះដ៏សុចរិត” (ព្រះមែស្ស៊ី ព្រះយេស៊ូវ)។ ហើយពេលឥលូវនេះពួកបានក្បត់ ហើយបានធ្វើគត់ព្រះអង្គ។
ចាប់តាំងពីដើមមក ពួកអ៊ីស្រាអែលមិនបានស្តាប់តាមក្រិតវិន័យនោះឡើយ ទោះបីជាត្រូវបានប្រគល់មកឲ្យ ពួកគេដោយទេវតានៃព្រះជាម្ចាស់ក៏ដោយ។ ហើយពេលនេះនៅក្នុងជំនាន់លោកស្ទេផាន ពេលដែលព្រះបានមានព្រះបន្ទូលដោយសារព្រះមែស្ស៊ី ពួកអ្នកដឹកនាំអ៊ីស្រាអែលបានបដិសេធ ក្បត់ហើយបានធ្វើគត់ព្រះអង្គ។ ដូច្នេះហើយ មិនមែនជាលោកស្ទេផានដែលបានប្រមាថដល់ក្រិត្យវិន័យ ហើយនឹងព្រះជាម្ចាស់ ដូចដែលពួកសាសន៍យូដាបានចោទប្រកាន់គាត់នោះឡើយ។ តែផ្ទុយទៅវិញ គឺជាពួកគេទៅវិញទេដែលបានប្រមាថដល់ក្រិត្យវិន័យដោយការបដិសេធរបស់ពួកគេដែលមិនបានកាន់តាមក្រិត្យវិន័យ ហើយបានប្រមាថដល់ព្រះដោយការធ្វើគត់ព្រះមែស្ស៊ីដែលព្រះអង្គបានចាត់ឲ្យមកឯពួកគេ។
កាលបានឮសេចក្ដីទាំងនោះហើយ គេកើតមានចិត្តក្តៅក្រហាយណាស់ ទាំងសង្កៀតធ្មេញដាក់គាត់ផង
៧:៥៤ ការចោទប្រកាន់របស់លោកស្ទេផានបានធ្វើឲ្យសមាជិកនៅក្នុងអង្គប្រជុំមានការខឹងឆួលឡើងហើយ “ពួកគេបានសង្កៀតធ្មេញដាក់គាត់”។ ការនេះរំលឹកដល់យើងទាំងអស់គ្នាអំពីការរៀបរាប់របស់ព្រះយេស៊ូវ ពីស្ថាននរកថាជាកន្លែងមួយដែល “មានការទួញសោកហើយនឹងសង្កៀតធ្មេញ” (ម៉ាថាយ ៨:១១-១២, ១៣:៤១-៤២, ១៣:៤៩-៥០, ២២:១២-១៣, ២៤:៥០-៥១, ២៥:២៩-៣០,លូកា ១៣:២៧-២៨)។ មនុស្សទាំងនេះគឺជាពួកអ្នកដែលបានទទួលការគោរព មានអំណាច ជាអ្នកមានជំនឿសាសនា ប៉ុន្តែគេបានបដិសេធព្រះហើយនឹងកំពុងតែដើរនៅក្នុងផ្លូវដែលដឹកនាំតំរង់ទៅឯក្នុងស្ថាននរក។
តែដែលគាត់បានពេញជាព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ នោះក៏សំឡឹងមើលទៅលើមេឃ ឃើញសិរីល្អនៃព្រះ នឹងព្រះយេស៊ូវឈរនៅខាងព្រះហស្តស្តាំ
៧:៥៥ ជាធម្មតា ព្រះគម្ពីរប្រាប់យើងទាំងអស់គ្នាថា ព្រះយេស៊ូវអង្គុយនៅខាងស្តាំនៃព្រះហស្តនៃព្រះ (២:៣៤; ទំនុកដំកើង ១១០:១; លូកា ២០:៤២, ២២:៦៩; អេភេសូ ១:២០; កូឡូស ៣:១; ហេព្រើរ ១:៣, ៨:១)។ ប៉ុន្តែនេះជាពេលតែមួយគត់នៅក្នុងព្រះគម្ពីរដែលប្រាប់យើងទាំងអស់គ្នាថាព្រះអង្គទ្រង់ឈរ។
សូមនឹកចាំពីអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវមានព្រះបន្ទូលថា “ដូច្នេះ អស់អ្នកណាដែលទទួលថ្លែងប្រាប់ពីខ្ញុំ នៅមុខមនុស្សលោក នោះខ្ញុំនឹងទទួលថ្លែងប្រាប់ពីអ្នកនោះ នៅចំពោះព្រះវរបិតាខ្ញុំ ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ដែរ” (ម៉ាថាយ ១០:៣២)។ លោកស្ទេផានបានទទួលថ្លែងប្រាប់ពីព្រះយេស៊ូវនៅចំពោះមនុស្ស ដូច្នេះហើយព្រះយេស៊ូវទ្រង់ឈរដើម្បីទទួលថ្លែងប្រាប់ពីលោកស្ទេផាននៅចំពោះព្រះវរបិតាដ៏ជាព្រះដែរ។ ព្រះយេស៊ូវត្រៀមព្រះកាយនៅក្នុងការស្វាគមន៍លោកស្ទេផានឲ្យបានចូលទៅក្នុងស្ថានសួគ៌។ ទោះបីជា លោកស្ទេផានត្រូវបានប្រកាសថាមានទោសដោយមនុស្សមានបាបហើយត្រូវបានដាក់ទោសនៅលើផែនដីក៏ដោយ គាត់ត្រូវបានប្រកាសថាសុចរិតដោយព្រះជាម្ចាស់ហើយទទួលរង្វាន់នៅក្នុងស្ថានសួគ៌វិញ ហើយសម្រាប់ភាពអស់កល្បជានិច្ចនេះគឺជាអ្វីដែលពិតជាសំខាន់។
រួចគាត់មានវាចាថា មើល ខ្ញុំឃើញមេឃចំហ នឹងកូនមនុស្សឈរនៅខាងព្រះហស្តស្តាំនៃព្រះ នោះគេក៏ស្រែកឡើងជាខ្លាំង ទាំងចុកត្រចៀក ហើយស្ទុះចូលព្រមគ្នាទៅលើគាត់
៧:៥៦-៥៧ នៅពេលដែលលោកស្ទេផានស្រែកថាបានឃើញព្រះយេស៊ូវឈរនៅខាងព្រះហស្តស្តាំ នៃព្រះនោះ ពួកសាសន៍យូដាបានគិតថានោះគឺជាការប្រមាថដោយព្រោះតែ នៅក្នុងការយល់ឃើញ របស់ពួកគេ គ្មាននរណាម្នាក់មានសិទ្ធនៅខាងស្តាំនៃព្រះហស្តនៃព្រះ នៅឯស្ថានសួគ៌នោះឡើយ (ហើយជាពិសេស មិនមែនជាមនុស្សម្នាក់ដែលពួកគេបានសម្លាប់នោះដែរ ជាមនុស្សដែលត្រូវបាន ព្យួរនៅលើឈើជាការដែលស្លាប់ដោយត្រូវបណ្តាសានៃព្រះនោះឡើយ)។
គេកញ្ឆក់នាំគាត់ចេញទៅខាងក្រៅទីក្រុង រួចចោលនឹងថ្ម ឯពួកស្មរបន្ទាល់ គេក៏ផ្ញើអាវគេដាក់នៅទៀបជើងមនុស្សកំឡោះម្នាក់ ឈ្មោះសុល
៧:៥៨ លោកស្ទេផានគឺជាសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវដំបូងគេដែលត្រូវបានសម្លាប់ដោយព្រោះសេចក្តីជំនឿ របស់គាត់។ លោកស្ទេផានត្រូវបានគេចោលនឹងថ្មជាការដាក់ទោសស្លាប់ចំពោះទោសកំហុសនៃ សេចក្តីប្រមាថ។ ប៉ុន្តែការនេះគឺល្មើសនឹងច្បាប់របស់រ៉ូម៉ាំងដោយព្រោះតែសាសន៍យូដាមិនត្រូវបាន អនុញ្ញាតឲ្យដាក់ទោសមនុស្សណាម្នាក់ដល់ស្លាប់នោះឡើយ។
នេះគឺជាលើកទីមួយដែលបទគម្ពីរកិច្ចការបានលើកឡើងពីលោកសុល (ប៉ុល)។ លោកសុលគឺជា សាសន៍យូដាម្នាក់ គាត់បានរៀននៅក្នុងក្រុងយេរូសាឡិមក្រោមការបង្ហាត់បង្រៀនពីលោកកាម៉ាលាល (២២:៣) បានប្រែក្លាយជាពួកផារិស៊ីម្នាក់ (២៣:៦)។ នៅក្នុងជំពូកបន្ទាប់ព្រះគម្ពីរប្រាប់យើងថា សុលបានយល់ព្រមចំពោះការសម្លាប់ លោកស្ទេផាន (៨:១)។
គេចោលស្ទេផាននឹងថ្ម កំពុងដែលគាត់ទូលអង្វរដល់ព្រះថា ឱព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវអើយ សូមទទួលវិញ្ញាណទូលបង្គំផង
៧:៥៩ លោកស្ទេផានបានស្លាប់ដូចជារបៀបដែលគាត់បានរស់នៅដែរ នោះគឺថា ជាមួយនឹងការទុកចិត្ត ទាំងស្រុង ហើយនឹងសេចក្តីជំនឿថាព្រះយេស៊ូវនឹងថែរក្សាគាត់។ ដូចដែលព្រះយេស៊ូវបានអធិស្ឋានទៅកាន់ ព្រះវរបិតាដើម្បីឲ្យបានទទួលវិញ្ញាណរបស់ព្រះអង្គ (លូកា ២៣:៤៦)នោះ ដូចគ្នាដែរ លោកស្ទេផាន បានអធិស្ឋានទៅកាន់ព្រះយេស៊ូវដែលជាព្រះអម្ចាស់របស់គាត់ ឲ្យបានទទួលវិញ្ញាណរបស់គាត់ផងដែរ។
នោះគាត់លុតជង្គង់ចុះ រួចស្រែកឡើងជាសំឡេងខ្លាំងថា ឱព្រះអម្ចាស់អើយ សូមកុំរាប់បាបនេះដល់គេឡើយ កាលគាត់បានពោលដូច្នោះហើយ នោះក៏ដេកលក់ទៅ ឯសុលក៏យល់ព្រមក្នុងការសំឡាប់គាត់ដែរ។
៧:៦០ នៅក្នុងជីវិត (៦:៨) ហើយពេលនេះនៅក្នុងសេចក្តីស្លាប់ លោកស្ទេផានបានធ្វើតាមគំរូនៃ ព្រះអម្ចាស់របស់គាត់។ ដូចជាព្រះយេស៊ូវ (លូកា ២៣:៣៤) លោកស្ទេផានបានសូមអង្វរសូមឲ្យ បានអត់ទោសដល់ពួកអ្នកដែលសម្លាប់គាត់។ ក្រោយមក “គាត់ដេកលក់ទៅ” ដែលជាឃ្លាមួយនៅក្នុង ព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ដែលបង្ហាញថា សេចក្តីស្លាប់សម្រាប់ពួកអ្នកជឿគឺមិនមែនជាចុងបញ្ចប់នៃជីវិតរបស់យើង នោះឡើយ (១៣:៣៦; លូកា ៨:៥២; យ៉ូហាន ១១:១១; ១ កូរិនថូស ១៥:៦, ១៥:១៨-២០; ១ ថែស្សាឡូនិច ៤:១៤-១៥; ៥:១០)។ នៅក្នុងសេចក្តីស្លាប់ យើងដេកលក់ ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវដាស់យើង ឡើងឲ្យបានទទួលជីវិតអស់កល្បជានិច្ចនៅក្នុងរាជ្យនគររបស់ព្រះអង្គ។
