តែមានមនុស្សម្នាក់ទៀតឈ្មោះអាន៉្នានាស ប្រពន្ធឈ្មោះសាភីរ៉ា បាននាំគ្នាលក់របស់ទ្រព្យខ្លួនដែរ ហើយបានគៃដំឡៃនោះទុកខ្លះ ដោយប្រពន្ធយល់ព្រមដែរ រួចនាំយក១ចំណែកមក ដាក់នៅទៀបជើងពួកសាវក
៥:១-២ លោកអាន្ន៉ានាសនិងសាភីរ៉ាបានឃើញថាមនុស្សបានគោរពស្រឡាញ់ដល់លោកបាណាបាស ដោយព្រោះតែសេចក្តីសប្បុរសរបស់គាត់ (៤:៣៦-៣៧)។ ពួកគេបានសម្រេចគ្នាថាពួកគេចង់ទទួលបាន ការគោរពស្រឡាញ់ដូចគ្នានោះដែរ។ ពួកគេបានលក់ដីមួយកន្លែងហើយអាន្ន៉ានាសបានយកប្រាក់ខ្លះ ទៅដាក់នៅ និងជើងពួកសាវ័ក (ដូចដែលបាណាបាសបានធ្វើដែរ) ដើម្បីបង្ហាញថា គាត់ចង់ឲ្យបានយកប្រាក់នោះទៅចែករំលែក សម្រាប់ជាប្រយោជន៍របស់ក្រុមជំនុំ។
យ៉ាងណាម៉ិញ គាត់ “ទុក” (ἐνοσφίσατο) ប្រាក់ខ្លះសម្រាប់ខ្លួនគាត់។ ពាក្យនៅក្នុងភាសាក្រិចមានន័យថា ដកយកប្រាក់ដោយមិនស្មោះត្រង់និងមិនស្របច្បាប់។ ដូច្នេះហើយ ទោះបីជាយើងមិនបានដឹងច្បាស់ចំពោះ អ្វីដែលអាន្ន៉ានាសបានធ្វើនោះឡើយ ការនេះបង្ហាញច្បាស់ណាស់ថាមានអ្វីមួយដែលមិនស្មោះត្រង់ហើយ។ ពាក្យដូចគ្នានេះត្រូវបានប្រើនៅក្នុងការរៀបរាប់ពីការលួចរបស់អេកាន (យ៉ូស្វេ ៧:១ ៧:២១) នៅក្នុងការបកប្រែ ព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ជាភាសាក្រិច។ ពេលមួយទៀតដែលត្រូវបានប្រើនៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី នោះគឺមាននៅក្នុង ទីតុស ២:១០ ដែលមានន័យថា “លួច”។ ដូច្នេះហើយការដែលទុកប្រាក់ខ្លះនោះពួកគេបានធ្វើអ្វីមួយ ដែលមិនស្របច្បាប់ ដូចជាការលួច ឬជាការបោកប្រាស់ទ្រព្យសម្បត្តិផងដែរ។
តែពេត្រុសសួរថា អាន៉្នានាសអើយ ហេតុអ្វីបានជាអារក្សសាតាំងមកនៅពេញក្នុងចិត្តអ្នក ឲ្យអ្នកហ៊ានកុហកដល់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដោយគៃទុកដំឡៃដី១ចំណែកដូច្នេះ
៥:៣ លោកពេត្រុសមានការយល់ដឹងខាងវិញ្ញាណ ដែលបានដឹងថាគាត់ត្រូវបានកុហក។ គាត់បានដឹងថា ការប្រព្រឹត្តរបស់អាន្ន៉ានាសគឺនៅក្រោមឥទ្ធិពលរបស់សាតាំង ដែលជាមេបញ្ឆោតដំបូងរបស់មនុស្ស ហើយ ជាមេកុហកតាំងពីដើមមក (លោកុប្បត្តិ ៣:៤; យ៉ូហាន ៨:៤៤; វិវរណៈ ១២:៩)។
កាលនៅៗឡើយ តើមិនមែនជារបស់ផងអ្នកទេឬអី ហើយដែលលក់ទៅ តើប្រាក់មិននៅក្នុងអំណាចអ្នកដែរទេឬអី ហេតុអ្វីបានជាអ្នកកាត់ចិត្តធ្វើដូច្នេះ នេះមិនមែនកុហកដល់មនុស្សទេ គឺឈ្មោះថាកុហកដល់ព្រះវិញ
៥:៤ ការចែករំលែកទ្រព្យសម្បត្តិនៅក្នុងក្រុមជំនុំនៅក្រុងយេរូសាឡិមគឺជាការស្ម័គ្រពីចិត្ត។ គ្មានអ្នកណាម្នាក់ ដែលត្រូវបង្ខំឲ្យផ្តល់ប្រាក់ឬលក់ដើម្បីនឹងចែករំលែកទ្រព្យសម្បត្តិរបស់គេនោះឡើយ។ វាគឺជាការសម្រេចចិត្តរបស់ មនុស្សម្នាក់ៗរៀងខ្លួនដែលចេញពីចិត្តរបស់ពួកគេ។
ដីមួយដុំនោះជាកម្មសិទ្ធរបស់អាន្ន៉ានាស។ គាត់អាចនឹង រក្សាវាទុកឬលក់តាមដែលគាត់ចង់។ ក្រោយពេលដែលគាត់លក់ទៅនោះ លុយដែលបានពីការលក់ នោះគឺជា របស់គាត់នៅក្នុងការប្រើប្រាស់ តាមដែលគាត់ចង់។ ដូច្នេះហើយបញ្ហានោះមិនមែនដោយព្រោះតែគាត់មិនបាន ឲ្យនូវតម្លៃពេញពីការដែលលក់នោះឡើយ។ បញ្ហានោះគឺថាគាត់បានសំដែងដោយលាក់កំបាំងពីអ្វីដែលគាត់បានធ្វើ។
ពាក្យរបស់លោកពេត្រុសបានបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ថា អាន្ន៉ានាសមានសិទ្ធពេញលេញនៅក្នុង ការរក្សាទុក ឬលក់ទ្រព្យសម្បត្តិរបស់គាត់តាមដែលគាត់សម្រេច។ បាបរបស់គាត់នោះគឺជាការកុហកដល់ព្រះ ហើយព្យាយាមបោកបញ្ឆោតដល់ក្រុមជំនុំ។ សូមចំណាំថាការដែលកុហកដល់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ (ខ៣) គឺដូចជាការដែលកុហកដល់ព្រះ (ខ៤) ជាការដែលបង្ហាញថាព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធក៏ជាព្រះដែរ។ សូមចំណាំថាការដែលកុហកដល់ក្រុមជំនុំគឺជាការកុហកដល់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដោយព្រោះតែវាជាព្រះចេស្តារបស់ព្រះអង្គ ដែលបានប្រទានឲ្យមានជីវិតដែលបានតាំងក្រុមជំនុំឡើង ហើយរក្សាក្រុមជំនុំ។
កាលអាន៉្នានាសបានឮពាក្យនោះ គាត់ក៏ដួលដាច់ខ្យល់ទៅ ហើយអស់អ្នកដែលឮនិយាយពីការនោះ ក៏កើតមានសេចក្ដីស្ញែងខ្លាច
៥:៥ អាន្ន៉ានាបានដួលស្លាប់មួយរំពេច។ ការស្លាប់របស់គាត់គឺជាការជំនុំជម្រះពីព្រះចំពោះអំពើបាបរបស់គាត់។ មនុស្សគ្រប់គ្នាដែលបានឮពីការនេះមានការភ័យខ្លាចពីការដាក់ទោសនៃការកុហក បោកបញ្ឆោត ពុតត្បុត និងអំពើបាបនៅក្នុងក្រុមជំនុំ។ តាមរយៈហេតុការណ៏នេះ មនុស្សបានរៀនថាព្រះទ្រង់ទតឃើញ ហើយជ្រាបគ្រប់ទាំងអស់ដែលកើតមានឡើង ហើយថាសព្វព្រះទ័យឲ្យក្រុមជំនុំរបស់ព្រះអង្គបានបរិសុទ្ធ ដូចដែលទ្រង់ក៏បរិសុទ្ធ (១ កូរិនថូស ១១:៣០-៣២; ១ យ៉ូហាន ៥:១៦)។
នោះពួកកំឡោះៗក្រោកឡើង រុំខ្មោចយកទៅកប់
៥:៦ ពួកសាសន៍យូដាតែងតែកប់សពនៅថ្ងៃដែលគេស្លាប់នោះ។
នៅគ្រាប្រហែលជា៣ម៉ោងក្រោយមក ប្រពន្ធគាត់ក៏ចូលមក ឥតដឹងការដែលកើតមកនោះសោះ ពេត្រុសសួរថា សូមប្រាប់ខ្ញុំ តើបានលក់ដីថ្លៃប៉ុណ្ណោះមែនឬ នាងឆ្លើយតបថា ចាស ពិតមែនហើយ
៥:៧-៨ សាភីរ៉ា ដែលជាប្រពន្ធរបស់អាន្ន៉ានាស មានឳកាសនៅក្នុងការប្រាប់ពីសេចក្តីពិត ប៉ុន្តែនាងបានកុហកដូចដែលប្តីនាងកុហកដែរ។
រួចពេត្រុសនិយាយថា ហេតុអ្វីបានជាព្រមព្រៀងគ្នា នឹងល្បងដល់ព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះអម្ចាស់ដូច្នេះ មើល ពួកអ្នកដែលកប់ខ្មោចប្ដីអ្នក គេមកដល់មាត់ទ្វារហើយ គេនឹងសែងអ្នកយកទៅដែរ
៥:៩ អាន្ន៉ានាស និងសាភីរ៉ាបានល្បងលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដើម្បីឲ្យដឹងថាតើគេអាចនឹងបញ្ឆោតដល់ ក្រុមជំនុំបានឬអត់។ នេះជាអំពើបាបខ្លាំងណាស់ដោយព្រោះតែវាគឺជាសេចក្តីពុតត្បុត និងការបោកបញ្ឆោតនៅ ក្នុងមនុស្សថ្មីរបស់ព្រះ ដូចដែលអេកានបានធ្វើនៅក្នុងជំនាន់លោកយ៉ូស្វេដែរ។ យើងបានឃើញថា ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធជ្រាបគ្រប់ទាំងអស់ ហើយទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យក្រុមជំនុំបានបរិសុទ្ធ ហើយថាមនុស្ស នឹងត្រូវប្រឈមមុខជាមួយនឹងលទ្ធផលពីការប្រព្រឹត្តដែលខុសឆ្គងរបស់ពួកគេ។
នោះស្រាប់តែនាងដួលដាច់ខ្យល់១រំពេច នៅទៀបជើងពេត្រុសទៀត កាលពួកកំឡោះៗបានចូលមក ឃើញនាងស្លាប់ នោះគេក៏សែងយកទៅកប់ នៅជិតខ្មោចប្ដីទៅ
៥:១០ ដូចជាប្តីរបស់នាងដែរ ការស្លាប់របស់សាភីរ៉ាគឺជាការជំនុំជម្រះភ្លាមៗពីព្រះ។ អំបើបាបជាច្រើនគឺមិនត្រូវ ទទួលបានការដាក់ទោសភ្លាមៗនោះឡើយដោយព្រោះតែព្រះទ្រង់អត់ធ្មត់ហើយមានសេចក្តីមេត្តាកុរណា ប៉ុន្តែនៅក្នុងជំនាន់ដំបូងនៃជំនាន់ក្រុមជំនុំនេះ ការជំនុំជម្រះគឺជាការបង្ហាញដល់ក្រុមជំនុំពីសារៈសំខាន់នៃ ការត្រាស់ហៅឲ្យបានបរិសុទ្ធ។
រួចពួកជំនុំទាំងប៉ុន្មាន នឹងអស់អ្នកណាដែលឮនិយាយពីការនោះ ក៏កើតមានសេចក្ដីស្ញែងខ្លាចទាំងអស់គ្នា។
៥:១១ “សេចក្តីស្ងែងខ្លាច” គឺជាការដែលបានដឹងថា កំពុងនៅក្នុងព្រះវត្តមាននៃព្រះ ដែលទ្រង់មាន ព្រះចេស្តាដ៏ខ្ពស់បំផុត ព្រះអង្គទ្រង់ទតឃើញគ្រប់ទាំងអស់ជ្រាបគ្រប់ទាំងអស់ ហើយព្រះអង្គទ្រង់ ដាក់ទោសចំពោះអំពើបាប ឬធ្វើការអស្ចារ្យនៅពេលណាដែលទ្រង់សព្វព្រះទ័យ (លូកា ១:១២, ១:៦៥, ២:៩, ៧:១៦, ៨:៣៧; កិច្ចការ ២:៤៣, ១៩:១៧)។
តើអ្វីជា “ជាសេចក្តីស្ងែងខ្លាចចំពោះព្រះយេហូវ៉ា”? សេចក្តីស្ងែងខ្លាចនៃព្រះរួមបញ្ចូលទាំងការ ដែលបានស្គាល់ថាព្រះអង្គទ្រង់ បរិសុទ្ធ ល្អ សុចរិត ហើយពេញគ្រប់ទាំងព្រះចេស្តា ដូច្នេះហើយជាការ ដែលចង់រស់នៅតាមរបៀបដែលគាប់ព្រះទ័យព្រះអង្គ។ សេចក្តីស្ងែងខ្លាចចំពោះព្រះគឺជាព្រះពរនៃសេ ចក្តីសញ្ញាថ្មី និងគឺដើម្បីប្រយោជន៍ដល់យើងទាំងអស់គ្នាដោយព្រោះតែការនេះជួយយើងឲ្យបានស្តាប់ តាមព្រះ ដើម្បីជួយឲ្យបានស្គាល់ព្រះពរនៃទ្រង់ (យេរេមា ៣២:៣៩-៤០, ៣៣:៨-៩)។ សេចក្តីស្ងែងខ្លាចនៃព្រះមិនមែនជាការដែលធ្វើឲ្យរាស្រ្តព្រះអង្គរត់ចេញពីទ្រង់នោះឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ ជាការបញ្ឈប់យើងពីការឃ្លាតចេញពីព្រះឡើយ (យេរេមាន ៣២:៤០)។
សេចក្តីស្ងែងខ្លាចនេះរួមបញ្ចូលទាំងការដែលបានយល់ច្បាស់ថា ព្រះទ្រង់ស្អប់អំពើបាប។ ដូច្នេះហើយ ជាការដែលខ្លាចថានឹងធ្វើឲ្យទាស់បំព្រះហឫទ័យទ្រង់ ហើយនិងការទទួលការជំនុំជម្រះរបស់ទ្រង់ ដែលសម្រាប់អ្នកជឿជាការបង្ហាត់បង្រៀនរបស់ទ្រង់ មិនមែនជាទោសនោះឡើយ (រ៉ូម ៨:១; ១ យ៉ូហាន ៤:១៧-១៨)។ សេចក្តីស្ងែងខ្លាចនៃព្រះបណ្តាលឲ្យមនុស្សគោរពប្រតិបត្តិដល់ទ្រង់ ស្តាប់តាមព្រះអង្គ ចុះចូលចំពោះព្រះអង្គ ហើយថ្វាយបង្គំព្រះអង្គដោយកោតខ្លាច។ ដូច្នេះហើយ វាជាការដែលទទួលស្គាល់ ភាពដ៏ធំឧត្តមនៃព្រះ ហើយរស់នៅដោយសេចក្តីស្ងែងខ្លាចនោះឯង។ នេះជា របៀបដែលការកោតខ្លាច នៃព្រះយេហូវ៉ា “នោះជាដើមចមនៃដំរិះ” (សុភាសិត ១:៧) ហើយជា “ប្រភពនៃជីវិត” (សុភាសិត ១៤:២)។
មានទីសំគាល់ នឹងការអស្ចារ្យជាច្រើនទៀត ដែលកើតមកក្នុងពួកជន ដោយសារដៃពួកសាវក (គេបានស្រុះចិត្តទាំងអស់គ្នា នឹងនៅក្នុងបាំងសាចសាឡូម៉ូន
៥:១២ កាលពីមុន ក្រុមជំនុំបានអធិស្ឋានសូមឲ្យព្រះនៅតែបន្តធ្វើទីសំគាល់និងការអស្ចារ្យដោយព្រះនាម ព្រះយេស៊ូវ (៤:៣០)។ យើងបានឃើញថាសេចក្តីអធិស្ឋាននេះត្រូវបានឆ្លើយតបគ្រាដែលទីសំគាល់ និង ការអស្ចារ្យទាំងនេះត្រូវបានធ្វើឡើងជាច្រើននៅក្នុងចំណោមមនុស្សដោយពួកសាវ័ក។ យើងបានឃើញថា ព្រះបានសំអាតក្រុមជំនុំរបស់ព្រះអង្គដោយការជំនុំជម្រះចំពោះអំពើបាបរបស់ពួកគេ (ខ១-១០) ហើយ ថាព្រះអង្គបានប្រទានពរដល់ក្រុមជំនុំបរិសុទ្ធដោយអំណាចព្រះចេស្តានៃព្រះវិញ្ញាណ។
ឯអ្នកឯទៀត មិនហ៊ានចូលក្នុងពួកគេឡើយ តែប្រជាជនសរសើរដល់គេ
៥:១៣ មនុស្សភាគច្រើននៅក្នុងក្រុងយេរូសាឡិមមានការភ័យខ្លាចនៅក្នុងការចូលរួមជាមួយនឹងក្រុមជំនុំ បន្ទាប់ពីពួកគេបានឮពីការជំនុំជម្រះលើអាន្ន៉ានាសនិងសាភីរ៉ា។ ប៉ុន្តែទោះពីជាសេចក្តីភ័យខ្លាចបានបង្ខាំង ពួកគេឲ្យនៅឆ្ងាយក៏ដោយ ពួកគេនៅតែគោរពដល់ក្រុមជំនុំដោយព្រោះតែពួកគេស្ញើចសរសើរ ចំពោះការ រស់នៅនៅក្នុងសហគមន៍របស់ពួកគ្រីស្ទានហើយនឹងការអស្ចារ្យជាច្រើនដែលពួកគេបានធ្វើ។
ហើយពួកអ្នកដែលជឿដល់ព្រះអម្ចាស់ ក៏បានចំរើនកាន់តែច្រើនឡើង មានមនុស្សសន្ធឹក ទាំងប្រុសទាំងស្រី)
៥:១៤ មិនខ្វល់ពីការភ័យខ្លាចដែលបង្ខាំងមនុស្សមិនឲ្យចូលរួមជាមួយនឹងពួកគ្រីស្ទានពេល ដែលពួកគេ ប្រជុំគ្នាក៏ដោយ ក៏នៅតែមានការរីកចំរើនជាច្រើនសន្ធឹកនៅក្នុងពួកអ្នកដែលជឿដែលត្រូវបានបញ្ចូលទៅក្នុង ព្រះអម្ចាស់ (១១:២៤)។ អំណាចព្រះចេស្តាហើយនឹងព្រះវត្តមាននៃព្រះ ត្រូវបានឃើញនៅក្នុងទីសំគាល់ និងការអស្ចារ្យជាច្រើន។ ជាការស្ញែងខ្លាចដល់មនុស្សមួយចំនួន ហើយទាក់ទាញចិត្តដល់មនុស្សផ្សេងទៀត ហើយក៏ធ្វើឲ្យមនុស្សដែលភ័យខ្លាចរត់ចេញ អ្នកខ្លះក៏មានសេចក្តីជំនឿលើព្រះជាម្ចាស់។ មនុស្សត្រូវបាន បញ្ចូលទៅក្នុងព្រះអម្ចាស់ច្រើនសន្ធឹកណាស់។
សូមចំណាំថាមានពួកអ្នកជឿថ្មីដែលត្រូវបានបញ្ចូលទៅក្នុងព្រះអម្ចាស់ មិនមែនបញ្ចូលទៅក្នុងក្រុមនិកាយ ឬអង្គការណាមួយឡើយ ប៉ុន្តែទៅក្នុងព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់។ ការដែលប្រែក្លាយជាគ្រីស្ទានម្នាក់មិនមែនជា ការផ្លាស់ប្តូរសាសនារបស់អ្នក ឬចូលរួមនៅក្នុងក្រុមសាសនាណាមួយឡើយ វាគឺជាការចូលមកឯព្រះ ហើយទទួលបានជីវិតថ្មីពីព្រះអង្គ។
ដល់ម៉្លេះបានជាគេយកមនុស្ស ដែលមានជំងឺផ្សេងៗ ចេញមកនៅផ្លូវ ផ្តេកលើគ្រែនឹងពូក ដើម្បីកាលណាពេត្រុសដើរមក នោះសូម្បីហោចណាស់ ឲ្យគ្រាន់តែស្រមោលគាត់ ចោលទៅលើពួកនោះខ្លះប៉ុណ្ណោះ
៥:១៥ ជាលទ្ធផលនៃការរីកចំរើនរបស់ក្រុមជំនុំនិងកេរ្តិ៍ឈ្មោះល្អរបស់ពួកគ្រីស្ទាន មានមនុស្សកាន់តែ ច្រើនឡើងតែងតែចង់បានការប្រោសជំងឺខាងសាច់ឈាមពីលោកពេត្រុស។ ស្រមោលលោកពេត្រុស មិនមានអំណាចនៅក្នុងការប្រោសជំងឺនោះឡើយ ប៉ុន្តែដូចជាស្ថានភាពពីស្រ្តីដែលបានពាល់ជាយអាវរបស់ ព្រះយេស៊ូវនោះដែរ (ម៉ាកុស ៥:២៨; លូកា ៨:៤៤) វាគឺជាការបង្ហាញពីសេចក្តីជំនឿរបស់ពួកគេនៅក្នុង ព្រះហើយនឹងបំណងប្រាថ្នាចំពោះការដែលត្រូវប្រោសឲ្យបានជា។
ឯបណ្តាមនុស្ស ដែលនៅអស់ទាំងស្រុកជុំវិញក្រុងយេរូសាឡិម គេក៏មូលគ្នា នាំទាំងមនុស្សមានជំងឺមក ព្រមទាំងមនុស្សអារក្សអសោចិ៍ចូលផង ហើយគេបានជាទាំងអស់គ្នា។
៥:១៦ កេរ្តិ៍ឈ្មោះល្អរបស់ពួកក្រុមជំនុំបានសាយភាយទៅសព្វទីក្រុងនៅជុំវិញក្រុងយេរូសាឡិម។ នៅក្នុង ពេលនោះ ពួកសាវ័កគ្រាន់តែប្រកាសនៅក្នុងក្រុងយេរូសាឡិមតែប៉ុណ្ណោះ ដូច្នេះហើយពួកអ្នកដែលឈឺត្រូវ តែមានគេនាំយកមកឯពួកសាវ័ក។
ខនេះគឺជាការសង្ខេបពីព្រះចេស្តានៃព្រះដែលធ្វើការដោយសារពួកសាវ័ក។ មនុស្សត្រូវបានប្រោសឲ្យជា។ ពួកអ្នកក្រៅមានការអស្ចារ្យយ៉ាងខ្លាំង។ មនុស្សជាច្រើនបានទទួលជឿ។ ពួកសាវ័កត្រូវបានប្រទានអំណាច ឲ្យបម្រើនៅក្នុងព័ន្ធកិច្ចដែលបង្ហាញសេចក្តីពិតពីសេចក្តីប្រកាសរបស់ពួកគេ ដោយកិច្ចការនៃព្រះចេស្តា របស់ព្រះ។
រីឯសំដេចសង្ឃ នឹងអស់អ្នកនៅជាមួយនឹងលោក ដែលនៅខាងពួកសាឌូស៊ី គេលើកគ្នាឡើង ដោយមានសេចក្ដីកំហឹងដ៏ពោរពេញ ក៏ចាប់ពួកសាវកយកទៅឃុំទុក
៥:១៧ ដោយសារឥទ្ធិពលនៃក្រុមជំនុំកំពុងរីកចំរើន ពួកអ្នកដឹកនាំសាសន៍យូដាវបានចាប់ខ្លួនពួកសាវ័ក។ ពួកសាឌូស៊ីមានការច្រណែនពីភាពជោគជ័យរបស់ក្រុមជំនុំ (១៣:៤៥) ជាពិសេសព្រះចេស្តាខាងវិញ្ញាណ ហើយមានការរីកចំរើនជាខ្លាំងនៃចំនួនជាច្រើនរបស់ពួកអ្នកជឿ ហើយនឹងការគោរពដែលពួកគេ ទទួលបានពីមនុស្ស។
៥:១៨ ជាថ្មីម្តងទៀត ពួកសាវ័កត្រូវបានគេចាប់ឃុំឃាំង (៤:៣)។ ពួកសាឌូស៊ីសង្ឃឹមថាការដែលចាប់ ពួកសាវ័កដាក់គុក ពួកគេនឹងបញ្ឈប់ដំណឹងល្អមិនឲ្យត្រូវប្រកាស។
ប៉ុន្តែ នៅវេលាយប់នោះ មានទេវតានៃព្រះអម្ចាស់បើកទ្វារគុកនាំចេញមក ប្រាប់ថា ចូរទៅឈរអធិប្បាយនៅក្នុងព្រះវិហារ ឲ្យបណ្តាជនស្តាប់អស់ទាំងព្រះបន្ទូល ពីជីវិតថ្មីនេះទៅ
៥:១៩ ភាពរីកចំរើនរបស់ដំណឹងល្អគឺជាមូលដ្ឋានសំខាន់នៃបទគម្ពីរកិច្ចការ។ ព្រះធ្វើការដោយព្រះចេស្តា ដ៏អស្ចារ្យបានរំដោះពួកសាវ័កឲ្យបានរួចដោយការចាត់ទេវតាឲ្យមកបើកទ្វារគុក។
៥:២០ ទេវតាបានប្រាប់ពួកគេកុំឲ្យស្តាប់តាមពួគណៈសាន់ហេឌ្រីនដែលហាមមិនឲ្យប្រកាសពីព្រះយេស៊ូវ (៤:១៧-១៨)។ ទេវតាបានបង្គាប់ដល់ពួកគេនូវបញ្ញត្តិរបស់ព្រះដែលបង្គាប់ថា “ចូរទៅឈរអធិប្បាយ នៅក្នុងព្រះវិហារ ឲ្យបណ្តាជនស្តាប់អស់ទាំងព្រះបន្ទូល ពីជីវិតថ្មីនេះទៅ”។ សេចក្តីប្រកាសនៃដំណឹងល្អ គឺជា “ព្រះបន្ទូលពីជីវិតថ្មីនេះ” ដោយព្រោះតែសេចក្តីនេះគឺប្រកាសអំពីជីវិតថ្មីខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ ដែលព្រះប្រទានឲ្យដោយសារព្រះយេស៊ូវ (១៣:២៦)។
កាលគេបានឮហើយ នោះក៏នាំគ្នាចូលទៅបង្រៀន ក្នុងព្រះវិហារពីព្រលឹម ឯសំដេចសង្ឃ នឹងពួកអ្នកដែលនៅជាមួយនឹងលោក ក៏មកហៅពួកក្រុមជំនុំ នឹងពួកចាស់ទុំនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែលទាំងអស់ឲ្យប្រជុំគ្នា រួចចាត់ពួកអាជ្ញាទៅឯគុក ដើម្បីនឹងនាំយកពួកសាវកមក
៥:២១ នេះជាការស្តាប់បង្គាប់ដ៏អស្ចារ្យ ហើយនឹងសេចក្តីក្លាហានរបស់ពួកសាវ័ក។ សេចក្តីដែល ទេវតាបាននាំមកនោះបានបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថាពួកគេត្រូវបន្តនៅក្នុងការធ្វើកិច្ចការនៃការប្រកាស ដូច្នេះហើយពួកគេបានធ្វើកិច្ចការនេះភ្លាមទោះបីជាពួកគេដឹងថាពួកគណៈសាន់ហេឌ្រីននឹងទាស់ប្រឆាំងជាមួយពួកគេក៏ដោយ។
សំដេចសង្ឃមិនបានដឹងពីអ្វីដែលបានកើតមានឡើងនៅក្នុងគុកនៅពេលយប់នោះឡើយ។ គាត់បានហៅ គណៈសាន់ហេឌ្រីន មកប្រជុំគ្នាម្តងទៀត (៤:៥) ដើម្បីឲ្យពួកគេអាចនឹងចោទសួរពួកសាវ័កដែលពួកគេគិត ថានៅជាប់នៅក្នុងគុកនៅឡើយ។
គេក៏បានទៅដល់គុក តែមិនឃើញពួកសាវកនៅក្នុងគុកទេ រួចត្រឡប់មកវិញជំរាបថា យើងខ្ញុំបានឃើញគុក នៅបិទទ្វារជាប់ ទាំងប្រយ័តគ្រប់ជំពូក ព្រមទាំងមានពួកយាមល្បាតឈរនៅមាត់ទ្វារផង តែកាលបានបើកទៅ នោះមិនឃើញមានអ្នកណាមួយនៅក្នុងទីនោះសោះ
៥:២២-២៣ នៅពេលដែលពួកអាជ្ញាទៅរកមើលពួកសាវ័កនៅក្នុងគុកនោះ ពួកសាវ័កមិននៅក្នុងគុកទេ! ពួកអ្នកយាមល្បាតនៅទីនោះ ប៉ុន្តែពួកគេមិនបានឃើញអ្វីដែលបានកើតមានឡើងនោះឡើយ។ ការដែលគេចខ្លួននោះជាការអស្ចារ្យ។ គុកនោះនៅជាប់ចាក់សោរយ៉ាងមានសុវត្ថិភាព (κεκλεισμένον ជាឃ្លាដែលមានន័យថា “ត្រូវបានបិទជិតមានសុវត្ថិភាពគ្រប់ទាំងអស់” ក៏សូមមើលនៅក្នុង កិច្ចការ ១៦: ២៣-២៤)។ ដូច្នេះហើយពួកគេបានទៅប្រាប់ដល់គណៈសាន់ហេឌ្រីនថាពួកសាវ័កមិននៅក្នុងគុកទេ។
កាលមេទ័ពរក្សាព្រះវិហារ នឹងពួកសង្គ្រាជបានឮដូច្នោះ នោះក៏វល់ក្នុងចិត្តពីដំណើរពួកនោះ ដែលកើតជាយ៉ាងណា
៥:២៤ គ្មានអ្នកណាម្នាក់បានដឹងថាការដែលគេចខ្លួននោះកើតឡើងជាយ៉ាងណាទេ ហើយថា ការនេះមានន័យយ៉ាងដូចម្តេចឡើយ។ ពួកគេគួរតែបានដឹងថានោះជាការអស្ចារ្យនៃព្រះ ដែលបញ្ជាក់ថាព្រះអង្គការពារពួកសាវ័ក។ ដូច្នេះហើយ ការដែលទាស់ជាមួយនឹងពួកសាវ័ក ពួកសាន់ហេឌ្រីនពិតជា ព្យាយាមទាស់ជាមួយនឹងព្រះច្បាស់ណាស់។ ប៉ុន្តែពួកគេមិនបានយល់ពីការនេះឡើយ។
តែមានម្នាក់ទៀតមកជំរាបថា មើល ពួកមនុស្សដែលលោកបានដាក់គុកនោះ ឥឡូវនេះ គេកំពុងតែឈរបង្រៀនដល់ពួកជន នៅក្នុងព្រះវិហារវិញ
៥:២៥ បន្ទាប់មក មានអ្នកនាំដំណឹងមកប្រាប់ពួកគេថាពួកសាវ័កកំពុងតែប្រកាសនៅក្នុងទីធ្លាព្រះវិហារ! ពាក្យថា “កំពុងឈរ” “បង្រៀន” ហើយ “ពួកជន” គឺដូចជាអ្វីដែលទេវតាបានបង្គាប់នៅក្នុងទី ២០។ ដូច្នេះហើយពួកសាវ័កកំពុងតែធ្វើតាមអ្វីដែលព្រះបង្គាប់ប្រាប់ពួកគេឲ្យបានធ្វើនោះ ហើយធ្វើការនោះ ដោយសេចក្តីក្លាហានដោយព្រោះតែពួកគេបានដឹងថានេះជាបំណងព្រះហឫទ័យព្រះ។
ពួកគណៈសាឌូស៊ីព្យាយាម បញ្ឈប់ពួកសាវ័កពីការប្រកាសតែត្រូវបរាជ័យ។ ពួកគេគ្មានអំណាចនៅក្នុង ការបញ្ឈប់ការប្រកាសដំណឹងល្អបានឡើយ។ រយៈពេលពីរពាន់ឆ្នាំក្រោយមក គ្មានគណៈសាឌូស៊ី ផារិស៊ី គណៈសាន់ហេឌ្រីន ឬព្រះវិហារនៅក្រុងយេរូសាឡិមទៀតឡើយ ប៉ុន្តែដំណឹងល្អនៅតែមាន ហើយនៅតែ មានអំណាចយ៉ាងខ្លាំងព្រមទាំងនៅតែអាចផ្លាស់ប្រែជីវិតមនុស្សនៅជុំវិញពិភពលោក!
នោះមេទ័ព នឹងពួកអាជ្ញា ក៏ទៅនាំគេមក ដោយឥតមានគំហកកំហែងសោះ ដ្បិតខ្លាចក្រែងបណ្តាជនចោលខ្លួននឹងថ្ម
៥:២៦ ហ្វូងមនុស្សជាច្រើនដែលបានស្តាប់ឮសេចក្តីបង្រៀនរបស់ពួកសាវ័កកោតសរសើរ ហើយឲ្យតម្លៃ លើកិច្ចការរបស់ពួកគេ។ ការនេះបញ្ជាក់ច្បាស់ដោយព្រោះតែមេទ័ពនិងពួកអាជ្ញាមានការភ័យខ្លាចចំពោះ ការប្រើប្រាស់កម្លាំងទាស់ជាមួយនឹងពួកសាវ័ក។ ពួកគេបានដឹងច្បាស់ថាប្រសិនបើពួកគេប្រើកម្លាំងនោះ ហ្វូងមនុស្សនឹងការពារពួកសាវ័កហើយអាចនឹងឈានទៅដល់ការចោលថ្មលើមេទ័ពនិងពួកអាជ្ញាថែមទៀតផង។
កាលបាននាំមកដាក់នៅមុខក្រុមជំនុំហើយ នោះសំដេចសង្ឃស្តីថា តើយើងមិនបានហាមផ្តាច់មិនឲ្យឯង រាល់គ្នាបង្រៀនពីឈ្មោះនោះទៀតទេឬអី តែមើល ឯងរាល់គ្នាបានបង្រៀនសេចក្ដីនោះ នៅពេញក្រុងយេរូសាឡិមទាំងមូលវិញ ព្រមទាំងគិតទំលាក់ទោសពីឈាមមនុស្សនោះមកលើយើងផង
៥:២៧-២៨ កាលពីមុន ពួកគណៈសាន់ហេឌ្រីនបានបង្គាប់ដល់លោកពេត្រុសនិងលោកយ៉ូហានឲ្យឈប់ បង្រៀនពីព្រះនាមព្រះយេស៊ូវទៀត (៤:១៧-១៨)។ ប៉ុន្តែលោកពេត្រុសនិងលោកយ៉ូហានបានប្រកាស ប្រាប់ពួកគេដោយចំហថាពួកគេនឹងធ្វើបន្តធ្វើកិច្ចការនេះដោយការស្តាប់តាមព្រះ (៤:១៩-២០)។ តាមការពិតទៅ ពួកគេ “បានបង្រៀនសេចក្ដីនោះ នៅពេញក្រុងយេរូសាឡិមទាំងមូល” ជាការបង្ហាញថា ពួកបានធ្វើការដោយសកម្មនៅក្នុងការដែលគេស្តាប់តាមព្រះដើម្បីឲ្យមនុស្សនៅក្នុងទីក្រុងទាំងមូល បានស្តាប់ឮដំណឹងល្អ។
នៅពេលដែលពួកសាវ័កប្រកាសដំណឹងល្អ ពួកគេបានបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ពីការដែលពួកអ្នកដឹកនាំ សាសនាសាសន៍យូដាជាអ្នកដែលទទួលខុសត្រូវនៅក្នុងការរៀបចំការធ្វើគត់ព្រះយេស៊ូវ ហើយដូច្នេះហើយ ពួកគេជាប់មានទោសដោយព្រោះតែបានធ្វើគត់ព្រះមែស្ស៊ី។ ដូចដែលសំដេចសង្ឃបាននិយាយថា “ព្រមទាំងគិតទំលាក់ទោសពីឈាមមនុស្សនោះមកលើយើងផង”។ ការនេះគឺជាបង្ហាញពីការទទួលខុស ត្រូវចំពោះការស្លាប់របស់អ្នកណាម្នាក់ (ម៉ាថាយ ២៣:៣៥; ២៧:២៥)។ ផ្ទុយពីការដែលត្រូវដឹកនាំប្រជាជន អ៊ីស្រាអែលឲ្យបានចូលទៅក្នុងសេចក្តីសុចរិតជាមួយនឹងព្រះនោះ ពួកអ្នកទាំងនេះមានទោសនៅចំពោះ ព្រះដោយព្រោះបានធ្វើគត់ព្រះរាជបុត្រាព្រះអង្គវិញ!
តែពេត្រុស នឹងពួកសាវកឯទៀត ឆ្លើយឡើងថា ត្រូវតែស្តាប់បង្គាប់របស់ព្រះជាជាងមនុស្ស
៥:២៩ បង្គាប់របស់ព្រះ (ដូចជាការប្រទាននៅក្នុង ៥:២០) មានអាទិភាពលើសជាការបង្គាប់របស់ មនុស្ស។ គ្រីស្ទានម្នាក់ត្រូវតែស្តាប់តាមបង្គាប់របស់ព្រះជាជាងមនុស្ស ហើយទទួលយកនូវការលះបង់សំរាប់ ការធ្វើការនោះ។
រីឯព្រះនៃពួកឰយុកោយើងរាល់គ្នា ទ្រង់បានប្រោសព្រះយេស៊ូវ ដែលលោករាល់គ្នាបានសំឡាប់ដោយព្យួរនៅជាប់លើឈើ ឲ្យទ្រង់មានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ហើយព្រះបានដំកើងទ្រង់ឡើង ដោយសារព្រះហស្តស្តាំ ឲ្យធ្វើជាព្រះអម្ចាស់ នឹងជាព្រះអង្គសង្គ្រោះ ដើម្បីនឹងប្រោសប្រទានការប្រែចិត្ត ដល់សាសន៍អ៊ីស្រាអែល ប្រយោជន៍ឲ្យបានរួចពីបាប
៥:៣០ ពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាសាសន៍យូដាបានធ្វើគត់ព្រះយេស៊ូវ “ដោយព្យួរទ្រង់នៅជាប់លើឈើ”។ ចោទិយកថា ២១:២២-២៣ បានចែងថាអស់អ្នកណាដែលត្រូវដាក់ទោសដោយរបៀប នេះគឺជា អ្នកដែលត្រូវបណ្តាសានៃព្រះ។ ដូច្នេះហើយការដែលធ្វើគត់ព្រះយេស៊ូវតាមរបៀបនេះ ពួកអ្នកដឹកនាំ សាសនាសាសន៍យូដាបានដាក់ទោសស្លាប់ដ៏អាម៉ាស់បំផុតដល់ព្រះយេស៊ូវ (កាឡាទី ៣:១៣; កិច្ចការ១០:៣៩, ១៣:២៩; ១ ពេត្រុស ២:២៤)។
៥:៣១ ប៉ុន្តែព្រះបានដំកើងព្រះយេស៊ូវដោយការរស់ពីសុគតឡើងវិញនិងការលើកដំកើងព្រះអង្គឲ្យ បានគង់នៅខាងស្តាំនៃទ្រង់នៅឯស្ថានសួគ៌ ជាតំណែងនៃការដែលបានរួមចំណែកនៅក្នុងអំណាច ជាមួយនឹងព្រះ។ ព្រះបានប្រទាននូវការលើកដំកើងដ៏វិសេសបំផុតដល់ព្រះអង្គ ដែលបានធ្វើឲ្យព្រះយេស៊ូវ បានធ្វើជា “ព្រះអម្ចាស់ និងជាព្រះអង្គសង្រ្គោះ”។
ព្រះយេស៊ូវគឺជា “ព្រះអម្ចាស់” ដោយព្រោះតែការឡើងគ្រងរាជ្យរបស់ទ្រង់នៅស្ថានសួគ៌ ជាព្រះអង្គដែលមានគ្រប់ទាំងអំណាចព្រះចេស្តានៅលើស្ថានសួគ៌ ហើយនៅលើផែនដី (ម៉ាថាយ ២៨:១៨)។ ទ្រង់ជា “ព្រះអង្គសង្រ្គោះ” ដោយសារតែការសុគតរបស់ព្រះអង្គជំនួសយើងទាំងអស់គ្នា ព្រះអង្គសង្រ្គោះយើង ឲ្យបានរួចពីការដាក់ទោសចំពោះអំពើបាប រួមទាំងការកាត់ទោស ហើយនឹងការបំផ្លាញ ដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច។ ព្រះបានប្រទានសិទ្ធិអំណាចព្រះចេស្តា ដល់ព្រះយេស៊ូវនៅក្នុងការប្រទានពរ ដល់រាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គដោយព្រះគុណនៃការផ្លាស់ប្រែចិត្ត ហើយទទួលបានអំណោយទាននៃការអត់ទោសបាប។
សេចក្តីដែលថាព្រះប្រទានឲ្យនូវការផ្លាស់ប្រែចិត្តគឺពិតជាមានសារៈសំខាន់ខ្លាំងណាស់។ តាមរយៈការរើស តាំងនៃព្រះយេស៊ូវជាព្រះអង្គសង្រ្គោះ ព្រះទ្រង់ធ្វើឲ្យមនុស្សមានបាបអាចធ្វើការប្រែចិត្តបាន និងដូច្នេះហើយទទួលបានការអត់ទោសបាប (២:៣៨)។ ដូច្នេះហើយ លោកពេត្រុសកំពុងតែប្រកាសថា មិនមែន សេចក្តីប្រកាសអំពីព្រះយេស៊ូវគឺជាការគំរាមកំហែងចំពោះអ៊ីស្រាអែល ដូចដែលពួកអ្នកដឹកនាំបានគិតនោះឡើយ តែគឺជាឱកាសដើម្បីទទួលព្រះពរសម្រាប់សាសន៍នេះ ទៅវិញទេ(១:៦; ២:៣៦; ៤:១០, ៤:២៧; ៥:២១)។ ការដំកើងរបស់ព្រះយេស៊ូវមានន័យថា ព្រះលោហិតរបស់ព្រះយេស៊ូវ មិនត្រូវការធ្លាក់ជាប់លើដៃរបស់ពួកអ្នកដឹកនាំទៀតឡើយ។ ដោយការផ្លាស់ប្រែចិត្តនិងការអត់ទោសបាប ដែលព្រះទ្រង់ប្រទានតាមរយៈព្រះយេស៊ូវ រាល់ទាំងកំហុសទាំងអស់អាចត្រូវបានអត់ទោសឲ្យ។
យើងខ្ញុំនេះ ព្រមទាំងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដែលព្រះបានប្រទានដល់អស់អ្នកដែលស្តាប់បង្គាប់ទ្រង់ដែរ ជាស្មរបន្ទាល់របស់ទ្រង់ពីការទាំងនោះ។
៥:៣២ សារដំណឹងល្អគឺជាការបញ្ជាក់ដោយសក្ខីភាពនៃពួកសាវ័កដែលបានឃើញព្រះយេស៊ូវ ដែលមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ។ ព្រះវត្តមានរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធក៏ជាសាក្សីចំពោះការលើក ដំកើងរបស់ព្រះយេស៊ូវ ដោយព្រោះតែព្រះវិញ្ញាណជាអំណោយទាននៃព្រះមែស្ស៊ីដ៏ដំកើងឡើង (សូមមើលការបកស្រាយនៅ ២:៣៣)។ លោកពេត្រុសបន្ថែមថាគឺជាអស់អ្នកដែលស្តាប់បង្គាប់ព្រះ ជាអ្នកដែលទទួលបានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ ការស្តាប់បង្គាប់ការត្រាស់ហៅនៃដំណឹងល្អឲ្យបានធ្វើការប្រែចិត្ត ហើយទទួលជឿលើព្រះយេស៊ូវ ដឹកនាំទៅរកការទទួលអំណោយទានជាព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ (សូមមើល ការបកស្រាយនៅ ២:៣៨)។
លុះកាលពួកក្រុមជំនុំបានឮ នោះគេមានចិត្តក្តៅក្រហាយជាខ្លាំង ក៏ពិគ្រោះគ្នានឹងសំឡាប់ពួកសាវកចេញ
៥:៣៣ ប៉ុន្តែជំនួសឲ្យការដែលឆ្លើយតបដោយការផ្លាស់ប្រែចិត្តហើយទទួលបានការអត់ទោសបាប និងព្រះពរនោះ ពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាសាសន៍យូដាបានបដិសេធដំណឹងល្អដែលបានប្រកាសដល់ពួកគេ។ ពួកគេមានសេចក្តីកំហឹងដែលពួកគេចង់សម្លាប់ពួកសាវ័ក។
ប៉ុន្តែ មានពួកផារិស៊ីម្នាក់ ឈ្មោះកាម៉ាលាល ជាអ្នកប្រាជ្ញច្បាប់ ដែលមនុស្សទាំងអស់រាប់អាន លោកឈរឡើងក្នុងក្រុមជំនុំ បង្គាប់ឲ្យបញ្ចេញពួកសាវកទៅខាងក្រៅបន្តិចសិន
៥:៣៤ លោកាម៉ាលាលគឺជាអ្នកដឹកនាំម្នាក់នៅក្នុងពួកផារិស៊ី។ សិស្សដែលល្បីជាងគេរបស់គាត់ គឺជាលោកសុល (ដែលបានប្រែជាសាវ័កប៉ុល កិច្ចការ ២២:៣)។
រួចលោកមានប្រសាសន៍ទៅពួកក្រុមជំនុំថា ពួកសាសន៍អ៊ីស្រាអែលអើយ ចូរប្រយ័តខ្លួន ពីដំណើរមនុស្សទាំងនេះ ដែលអ្នករាល់គ្នាគិតធ្វើអ្វីដល់គេ ដ្បិតពីដើមមានឈ្មោះធើដាស លើកខ្លួនឡើងថាជាអ្វីៗ ក៏មានមនុស្សចំនួនជា៤រយនាក់បានចូលពួកវា តែវាត្រូវគេសំឡាប់ទៅ ហើយពួកអ្នកទាំងប៉ុន្មាន ដែលចុះចូលចំពោះវា ក៏ត្រូវខ្ចាត់ខ្ចាយសូន្យអស់ទៅដែរ ក្រោយនោះមក នៅវេលាធ្វើបញ្ជីកត់ត្រារាស្ត្រ នោះមានឈ្មោះយូដាស ជាអ្នកស្រុកកាលីឡេទៀត បានលើកខ្លួនឡើង បញ្ចុះបញ្ចូលមនុស្សជាច្រើនឲ្យទៅតាមខ្លួន វាក៏វិនាសបាត់ទៅដែរ ហើយពួកអ្នកដែលចុះចូលតាម ក៏ត្រូវខ្ចាត់ខ្ចាយទាំងអស់គ្នាទៅ
៥:៣៥-៣៧ លោកកាម៉ាលាលផ្តល់នូវឧទាហរណ៏ពីការបះបោរចំនួនពីរដែលបង្ហាញថាក្រុមជំនុំ នឹងត្រូវធ្លាក់ចុះយ៉ាងពិតប្រាកដប្រសិនបើមិនមែនជាកិច្ចការរបស់ព្រះនៅក្នុងការទ្រទ្រង់ក្រុមជំនុំ។ មនុស្សទាំងពីរ (ធើដាសហើយនឹងយូដាសអ្នកស្រុកកាលីឡេ) បានលេចឡើងមក ហើយមានអ្នកដើរតាម ជាច្រើន ប៉ុន្តែត្រូវបានសម្លាប់។ ក្រោយពីនោះមក ពួកអ្នកដើរតាមទាំងនោះត្រូវខ្ចាត់ខ្ចាយ ហើយគ្រោងការរបស់គេមិនមានប្រយោជន៍អ្វីឡើយ។
ដូច្នេះ ខ្ញុំទូន្មានអ្នករាល់គ្នាថា ចូរដកខ្លួនពីមនុស្សទាំងនេះចេញ កុំឲ្យធ្វើអ្វីដល់គេឡើយ ដ្បិតបើសិនជាគំនិតគេ ឬការគេធ្វើនេះកើតឡើងពីមនុស្ស នោះនឹងត្រូវវិនាសទៅជាមិនខាន តែបើកើតមកពីព្រះវិញ នោះអ្នករាល់គ្នាពុំអាចនឹងធ្វើឲ្យវិនាសបានទេ ក្រែងអ្នករាល់គ្នាជាប់ទោសជាពួកអ្នកតយុទ្ធនឹងព្រះដែរ
៥:៣៨ អ្នកដឹកនាំដែលគួរឲ្យគោរពមួយនេះបានដឹងថាព្រះអាចកំពុងតែធ្វើការដោយសារក្រុមជំនុំ។ ដូច្នេះហើយ គាត់បានដាស់តឿនដល់ក្រុមថា គម្រោងការដែលមានតែអំណាចរបស់មនុស្ស នឹងត្រូវបញ្ចប់ជាមិនខានឡើយ ប៉ុន្តែប្រសិនបើជាកិច្ចការរបស់ព្រះវិញនោះ ពួកគេនឹងមិនអាចបញ្ឈប់ ពីអ្វីដែលកំពុងតែ កើតមានឡើងបានឡើយ។
៥:៣៩ ការប្រកាសដំណឹងល្អហើយនឹងការរីកចំរើនទូទាំងពិភពលោកបញ្ជាក់ពីពាក្យរបស់ លោកកាម៉ាលាលដែលថានេះគឺជាផែនកាណ៏និងការការពាររបស់ព្រះ មិនមែនជារបស់មនុស្សឡើយ។ ការរីកចំរើនរបស់នគរនៃព្រះនៅលើផែនដីនេះជាអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានមានព្រះបន្ទូលអំពីការប្រៀបប្រដូចនៃគ្រាប់ពូជដ៏តូច ហើយនឹងដំបែរ (ម៉ាថាយ ១៣:៣១-៣៣)។
នៅក្នុងការប្រៀបប្រដូចនៃគ្រាប់ពូជដ៏តូច ហើយនឹងដំបែរ ព្រះយេស៊ូវបានទាយទំនាយថា ថ្ងៃមួយមនុស្សនឹងមានការភ្ញាក់ផ្អើលពីការ ដែលក្រុមដ៏តូចដែលមានសិស្សត្រឹមតែ ១២នាក់ ហើយនឹងដំណឹងល្អរបស់គេរីកចំរើនហើយនឹងជះឥទ្ធិពល ដល់ពិភពលោកបែបយ៉ាងណា។ នៅក្នុងពិភពលោកសព្វថ្ងៃនេះ មានមនុស្សប្រមាណជាង២ កោដលាននាក់ដែលប្រកាសថា ជាអ្នកដើរតាម ព្រះយេស៊ូវ! នេះបង្ហាញថា ការលូតលាស់នោះគឺជាកិច្ចការដ៏អស្ចារ្យ របស់ព្រះជាម្ចាស់។ វាកើតឡើងដោយសារព្រះចេស្តានៃព្រះ ដែលរាជ្យនគរនៃព្រះបានរីកដុះដាលទៅ គ្រប់ជាតិសាសន៍ នៅក្នុងពិភពលោក។
ពួកក្រុមជំនុំក៏យល់ព្រមតាមគំនិតលោក រួចកាលបានហៅពួកសាវកមកវិញ នោះក៏វាយនឹងរំពាត់ ព្រមទាំងហាមឃាត់ មិនឲ្យនិយាយពីព្រះនាមព្រះយេស៊ូវទៀត រួចលែងឲ្យទៅ
៥:៤០ គណៈសាន់ហេឌ្រីនបានយល់ស្របតាមប្រាជ្ញាលោកកាម៉ាលាល ប៉ុន្តែនៅតែសម្រេចដាក់ទោស លើពួកសាវ័ក។ ការដែលវាយនឹងរំពាត់គឺជាការដាក់ទោសរបស់សាសន៍យូដាដែលជាការ “វាយនឹងរំពាត់៤០ខ្វះមួយ” (២ កូរិនថូស ១១:២៤) ដែលអាចត្រូវបានបញ្ជាដោយពួកសាន់ហេឌ្រីន ឬពួកអាជ្ញានៅក្នុងសាលាប្រជុំចំពោះការប្រឆាំងជាមួយនឹងច្បាប់របស់សាសន៍យូដា (២២:១៩;ម៉ាកុស ១៣:៩)។
ពួកសាវកក៏ចេញពីពួកក្រុមជំនុំទៅ ដោយអរសប្បាយ ពីព្រោះព្រះបានរាប់ជាអ្នកគួរនឹងទ្រាំសេចក្ដីដំនៀល ដោយព្រោះព្រះនាមទ្រង់
៥:៤១ ពួកសាវ័កត្រូវបានដោះលែងក្រោយពេលដែលត្រូវគេវាយនឹងរំពាត់ មានអំណរដែលពួកគេ ត្រូវបានថាជាអ្នកគួរនិងការរងទុក្ខសម្រាប់ព្រះនាមព្រះយេស៊ូវ (២១:១៣; ៣ យ៉ូហាន ៧)។ ត្រង់ចំនុច នេះគឺជាឧទាហរណ៍សម្រាប់ក្រុមជំនុំនៅគ្រប់ជំនាន់ទាំងអស់នៃការដែលមានអំណរនៅក្នុងការរងទុក្ខ។ យើងគួរតែបានតាំងចិត្តនៅក្នុងការប្រកាសពីព្រះយេស៊ូវហើយរងទុក្ខសម្រាប់ជាកិត្តិយសនេះ (១ ពេត្រុស ៤:១៣; ម៉ាថាយ ៥:១០-១២; រ៉ូម ៥:៣-៥; ២ កូរិនថូ ស ៦:១០; ១ ពេត្រុស ១:៦-៩)។
ជំនួសឱ្យការគិតពីការល្បងលថាជាអ្វីម្យ៉ាងចម្លែកដែលកើតឡើងចំពោះយើង យើងគួរតែមើលឃើញវាថាជារបៀបមួយសម្រាប់ចែករំលែកពីទុក្ខលំបាករបស់ព្រះគ្រីស្ទវិញ។ ព្រះយេស៊ូវបានរងទុក្ខជំនួសយើង ហើយតាមរយៈការរងទុក្ខរបស់ទ្រង់ព្រះអង្គបានសង្គ្រោះយើង។ ប្រសិនបើយើងពិតជាដើរតាមជំហានរបស់ទ្រង់ប្រាកដមែន (១ ពេត្រុស ២:២១) យើងក៏នឹងរងទុក្ខនៅក្នុងពិភពលោកនេះដែរ។
ហេតុដូច្នេះជំនួសឱ្យការភ្ញាក់ផ្អើលចំពោះការរងទុក្ខរបស់យើង យើងគួរតែ “រីករាយ”។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះការរងទុក្ខសម្រាប់ព្រះគ្រីស្ទបង្ហាញប្រាប់ថាយើងពិតជាអ្នកដើរតាមទ្រង់ប្រាកដមែន។ វាគឺដោយសារទ្រង់បានធ្វើឱ្យយើងបានសុចរិតថាយើងរងទុក្ខជាមួយព្រះអង្គដោយសារការសុចរិត។ ការសន្យាដែលយើងមានគឺថាប្រសិនបើយើងចូលរួមការរងទុក្ខជាមួយព្រះគ្រីស្ទ នោះយើងក៏នឹងចូលរួមនៅក្នុងសិរីរុងរឿងរបស់ទ្រង់ និងអំណរនៅពេលទ្រង់យាងត្រឡប់មកវិញដែរ (១ ពេត្រុស ៤:១៣; រ៉ូម ៨:១៧-១៨, ៥:៣)។ សេចក្តីសន្យាដែលយើងទាំងអស់គ្នាមាន នោះគឺថា ការរងទុក្ខដែលយើង ជួបប្រទះនៅក្នុងពេលនេះគឺមិនសក្តិសមនៅក្នុង ការប្រៀបប្រដូចជាមួយនឹងសិរីល្អ ដែលនឹងត្រូវបើកសំដែង នោះឡើយ (រ៉ូម ៨:១៨)។
ហើយអ្នកទាំងនោះចេះតែបង្រៀន ព្រមទាំងប្រាប់ដំណឹងល្អពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ នៅក្នុងព្រះវិហារ ហើយនៅអស់ទាំងផ្ទះរាល់តែថ្ងៃជានិច្ច។
៥:៤២ ការដាក់ទោសមិនបានបង្អាក់ដល់ពួកសាវ័ក ឬបញ្ឈប់ពួកគេមិនឲ្យប្រកាសនោះឡើយ។ ពួកគេនៅតែបន្តដោយសេចក្តីក្លាហាននៅក្នុងការប្រកាសដំណឹង។ ការដែលធ្លាប់បានត្រូវគេចាប់ខ្លួន ជាប់គុក ហើយការគំរាមកំហែងមិនបានបន្ថយការប្តេជ្ញារបស់ពួកសាវ័កនៅក្នុងការធ្វើជាសក្ខីភាពអំពី ព្រះយេស៊ូវ ជាព្រះមេស្ស៊ីនោះទេ។ ក្រុមជំនុំនឹងផ្សាយអំពីព្រះយេស៊ូវ មិនថានឹងត្រូវលះបង់អ្វីខ្លះ នោះឡើយ។
