សំបុត្រពេត្រុស ជាសាវកនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ខ្ញុំផ្ញើមកពួកអ្នកខ្ចាត់ខ្ចាយ ដែលសំណាក់នៅស្រុកប៉ុនតុស ស្រុកកាឡាទី ស្រុកកាប៉ាដូគា ស្រុកអាស៊ី នឹងស្រុកប៊ីធូនា
១:១ វាគឺជាទំនៀបទំលាប់នៅក្នុងសម័យនោះ ក្នុងការចាប់ផ្តើមផ្នែកដំបូងនៃសំបុត្រ ដោយសរសេរឈ្មោះ របស់អ្នកសរសេរសំបុត ហើយឈ្មោះរបស់អ្នកទទួល បន្ទាប់មកការសួរសុខទុក្ខ។
អ្នកននិពន្ធគឺលោកពេត្រុស ដែលយើងស្គាល់តាមរយៈដំណឹងល្អទាំងបួន។ លោកពេត្រុសត្រូវបាន ព្រះយេស៊ូវត្រាសហៅ ឱ្យក្លាយជាសាវ័កទ្រង់ (ម៉ាកុស ១:១៦-១៨)។ ព្រះយេស៊ូវបានជ្រើស រើសពួកសិស្ស របស់ទ្រង់ បន្ទាប់មកទ្រង់បានបញ្ជូន អ្នកទាំង ១២ នាក់នោះទៅ ដោយហៅពួកគេ ថាជា «ពួកសាវ័ក» (លូកា ៦:១៣-១៦ ម៉ាកុស ៣:១៤-១៩, ៦:៣០)។ ពាក្យថា “សាវ័ក” មានន័យថា ម្នាក់ដែលត្រូវបានចាត់ឲ្យទៅ។ ពួកគេគឺជាអ្នកតំណាងរបស់ទ្រង់ ហើយទ្រង់បានជ្រើសរើសពួកគេ ដោយផ្ទាល់ ហើយទ្រង់បាន បញ្ជូនពួកគេចេញឲ្យនាំ ព្រះរាជសាររបស់ទ្រង់ចេញទៅ ដោយអំណាចចេស្តា និងសិទ្ធិអំណាចមកពីទ្រង់។
អ្នកទទួលសំបុត្រគឺជាគ្រីស្ទបរិស័ទដែលរស់នៅខេត្តរ៉ូម៉ាំងភាគ ខាងត្បូងសមុទ្រខ្មៅ សព្វថ្ងៃនេះគឺជាប្រទេសទួរគី។ លោកពេត្រុសពណ៌នាពួកគេថាជា “បងប្អូនដែលព្រះជាម្ចាស់បានជ្រើសរើស” (គខប) (ἐκλεκτοῖς παρεπιδήμοις)។ នៅក្នុងសញ្ញាថ្មី ពាក្យ “ជ្រើសរើស” (ἐκλεκτοῖς) តែងតែមានន័យថាជាមនុស្សដែលព្រះជ្រើសរើសមកធ្វើជា ប្រជារាស្ត្ររបស់ទ្រង់។ ដោយសារព្រះជាម្ចាស់បានជ្រើសរើសយើងឱ្យក្លាយជាប្រជារាស្ត្ររបស់ទ្រង់ គ្រីស្ទបរិស័ទទាំងអស់ជា “អ្នកស្នាក់នៅបណ្ដោះអាសន្ន” (១ ពេត្រុស ២:១១ KCB παρεπιδήμοις) នៅក្នុងលោកនេះ។ យើងរស់នៅលើផែនដី ប៉ុន្តែស្រុកកំណើត និងសញ្ជាតិរបស់យើងគឺនៅស្ថានសួគ៌ (ភីលីព ៣:២០)។
ការពិតដែលគ្រីស្ទបរិស័ទ “អ្នកស្នាក់នៅបណ្ដោះអាសន្ន” គឺជាគំនិតគន្លឹះនៅក្នុងលិខិតនេះ។ លោកពេត្រុសបង្រៀនថា មនុស្សរបស់ព្រះមិនមែនជារបស់លោកិយនេះទេ (ដូចជាអ្វីដែល ព្រះយេស៊ូវបានប្រាប់គាត់នៅក្នុង យ៉ូហាន ១៥:១៦-១៩) ហេតុនោះនឹងរងទុក្ខនៅកន្លែងនេះ។ លោកពេត្រុសបានលើកឡើងពីការរងទុក្ខចំនួន ដប់ប្រាំដងនៅក្នុងលិខិតនេះដោយប្រើប្រាស់ពាក្យជា ភាសាក្រិកចំនួនប្រាំបីផ្សេងៗគ្នាទាក់ទងនឹងការរងទុក្ខដើម្បីបង្ហាញប្រាប់ថាគ្រីស្ទបរិស័ទនឹងទទួលនូវបទពិសោធន៍នៃការរងទុក្ខផ្សេងៗនៅក្នុងពិភពលោកនេះ។
ជាពួកអ្នករើសតាំង តាមបព្វញាណនៃព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតា ដោយព្រះវិញ្ញាណទ្រង់ញែកជាបរិសុទ្ធ ដើម្បីឲ្យបានស្តាប់បង្គាប់ ព្រមទាំងបានព្រះលោហិតនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទប្រោះលើខ្លួន
១:២ អ្នកអានរបស់លោកពេត្រុសគឺជា បងប្អូនដែលព្រះជាម្ចាស់បានជ្រើសរើស ហើយអ្នកស្នាក់នៅ បណ្ដោះអាសន្ន “តាមបព្វញាណនៃព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតា”។ ព្រះជាម្ចាស់មានចំណេះដឹងគ្រប់សព្វទាំងអស់ ហើយទ្រង់បានជ្រាបទាំងអស់ពីពួកគេ (និងកាលៈទេសៈនៃជីវិតរបស់ពួកគេ) មុនលោកិយកើតមកម្លេះ។ យ៉ាងណាមិញ “បព្វញាណនៃព្រះ” មានន័យថា លើសពីការដែលព្រះជាម្ចាស់ដឹងពីវាមុនទៅទៀត។ មានន័យថាទ្រង់បានរៀបចំផែនការ ហើយធានាថានោះជាអ្វីដែលទ្រង់រៀបផែនការឱ្យវាកើតឡើង។
ដោយអស់កល្បជានិច្ច ព្រះជាម្ចាស់បានជ្រើសរើសធ្វើឱ្យពួកគេក្លាយជាប្រជារាស្ត្ររបស់ទ្រង់។ បន្ទាប់មក ក្នុងពេល ទ្រង់នាំពួកគេមកឱ្យមានទំនាក់ទំនងជាមួយទ្រង់។ តើទ្រង់ធ្វើការនេះបានយ៉ាងដូចម្តេច? ចម្លើយគឺតាមរយៈបុត្រាទ្រង់ និងព្រះវិញ្ញាទ្រង់។ ព្រះជាម្ចាស់បានបញ្ជូនព្រះបុត្រាទ្រង់មកប្រោសលោះ ពួកគេតាមរយៈការខ្ចាយព្រះលោហិតទ្រង់សម្រាប់អំពើបាបរបស់ពួកគេ។ បន្ទាប់មក ព្រះវិញ្ញាដ៏បរិសុទ្ធ យាងកគង់ក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ ហើយបានញែកពួកគេ នៅពេលការផ្លាស់ប្រែរបស់ពួកគេ ដើម្បីឲ្យបានជាប្រជារាស្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់។
មូលហេតុដែលព្រះជាម្ចាស់បានញែកពួកគេជាបរិសុទ្ធដោយសារព្រះវិញ្ញាណដ៏បរិសុទ្ធគឺដើម្បីឱ្យពួកគេគោរពស្តាប់បង្គាប់តាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ លោហិតរបស់ព្រះយេស៊ូវលោះពួកគេចេញពី (“កិរិយាឥតប្រយោជន៍” (ខ១៨) ដើម្បីឱ្យពួកគេអាចរស់នៅដោយស្តាប់បង្គាប់តាមបង្គាប់ទ្រង់។ នៅពេលព្រះយេស៊ូវក្លាយជា ព្រះអម្ចាស់នៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ ពួកគេក្លាយជាប្រជារាស្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់។
គ្រីស្ទបរិស័ទគឺជា “អ្នកស្នាក់នៅបណ្ដោះអាសន្ន” ដែលនឹងរងទុក្ខនៅក្នុងពិភពលោកនេះ ប៉ុន្តែ លោកពេត្រុសផ្តល់ឱ្យយើងនូវហេតុផលចំនួនបីដើម្បីឱ្យយើងមានអារម្មណ៍ទទួលបានការលើកទឹកចិត្ត។ ព្រះវរបិតាជាអ្នកជ្រើសរើសយើង ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានញែកយើងឱ្យក្លាយជាប្រជារាស្ត្ររបស់ទ្រង់ ហើយព្រះយេស៊ូវខ្ចាយព្រះលោហិតទ្រង់ ដើម្បីធ្វើឱ្យយើងអាចរស់នៅដោយស្តាប់បង្គាប់ទ្រង់បាន។ នេះគឺជារបៀបដែលព្រះវរបិតា ព្រះរាជបុត្រា និងព្រះវិញ្ញាបរិសុទ្ធធ្វើការជាមួយគ្នាដើម្បីសម្រេចបាន នូវការសង្គ្រោះសម្រាប់ “បងប្អូនដែលព្រះជាម្ចាស់បានជ្រើសរើស” រួមទាំងអ្នកជឿសព្វថ្ងៃនេះ!
សូមឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានប្រកបដោយព្រះគុណ នឹងសេចក្ដីសុខសាន្ត កាន់តែច្រើនឡើង។
អ្នកអានរបស់លោកពេត្រុសទទួលបានបទពិសោធន៍ពីព្រះគុណរបស់ព្រះសម្រាប់ការសង្គ្រោះរួចហើយនៅពេលពួកគេក្លាយជាគ្រីស្ទបរិស័ទ ហើយពួកគេមានបទពិសោធន៍ជាមួយនឹងលទ្ធផលនេះដែលជាការមាន សន្តិភាពជាមួយនឹងព្រះជាម្ចាស់។ ប៉ុន្តែពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃពួកគេនឹងត្រូវការព្រះគុណ និងសន្តិភាព ដើម្បីរស់នៅក្នុងជីវិតជាគ្រីស្ទបរិស័ទក្នុងគ្រាលំបាក។
សូមសរសើរដល់ព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតានៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអម្ចាស់នៃយើងរាល់គ្នា ដែលទ្រង់បានបង្កើតយើងឡើងជាថ្មី តាមសេចក្ដីមេត្តាករុណាដ៏ធំរបស់ទ្រង់ ដើម្បីឲ្យយើងរាល់គ្នាបានសេចក្ដីសង្ឃឹមដ៏រស់ ដោយសារព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ទ្រង់រស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ ហើយឲ្យយើងបានមរដក ដែលមិនចេះពុករលួយ ក៏ឥតសៅហ្មង ហើយមិនដែលស្រពោនឡើយ ជាមរដក ដែលបំរុងទុកឲ្យយើងរាល់គ្នានៅស្ថានសួគ៌
១:៣ លោកពេត្រុសចាប់ផ្តើមសំបុត្ររបស់គាត់ដោយការសរសើរទៅកាន់ព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតា។ បន្ទាប់មក គាត់ប្រាប់យើងពីមូលហេតុដែលគាត់សរសើរព្រះអង្គ។
ព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតាបានបណ្តាលឱ្យយើងកើតជាថ្មី។ វាគឺជាជីវិតថ្មីដែលជាវិញ្ញាណ និងភាពអស់កល្បជានិច្ចដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានដល់ប្រជារាស្ត្រទ្រង់តាមរយៈព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ និងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ (ខ២៣-២៥; យ៉ូហាន ១:១២-១៣, ៣:៣-៨)។ ដោយសារ “តាមសេចក្ដីមេត្តាករុណាដ៏ធំរបស់ទ្រង់” ដែលទ្រង់បានប្រទាន ជីវិតថ្មីនេះដល់យើង។ ការនេះបង្ហាញថាវាគឺជាលក្ខណៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់ មិនមែនដោយសារគុណ សម្បត្តិរបស់យើងទេដែលបណ្តាលឱ្យយើងមានជីវិតថ្មីនេះ។
យើងបានកើតជាថ្មីម្តងទៀតដើម្បីសេចក្តីសង្ឃឹមដ៏រស់។ សេចក្តីសង្ឃឹមរបស់យើងគឺជាការរំពឹងទុកដ៏មាន ទំនុកចិត្តពីការរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ។ យើងជឿថាយើងនឹងឈ្នះលើសេចក្តីស្លាប់ ហើយមានជីវិត អស់កល្បជានិច្ចជាមួយព្រះជាម្ចាស់។ មូលហេតុដែលវាជា “សេចក្តីសង្ឃឹមដ៏រស់” គឺដោយសារ ព្រះវរបិតាបានប្រោសព្រះយេស៊ូវឱ្យរស់វិញ។ ការរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវសម្រេចបាននូវ ជីវិតខាងវិញ្ញាណសម្រាប់ប្រជារាស្ត្រទ្រង់នៅពេលនេះ និងការរស់ពីស្លាប់ខាងរូបរាងកាយ នៅពេលទ្រង់ យាងត្រឡប់មកវិញជាលើកទីពីរ។ នៅថ្ងៃនោះ អស់អ្នកដែលស្លាប់នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ នឹងត្រូវបានប្រោសពី ស្លាប់ឱ្យមានជីវិតជារៀងរហូត។ នេះគឺជាសេចក្តីសង្ឃឹមដ៏រស់របស់យើង។
១:៤ យើងបានកើតជាថ្មីដើម្បីទទួលមរតក។ មរតករបស់យើងគឺជាចំណែកនៅឯនគរស្ថានសួគ៌ ទីក្រុងដ៏អស់កល្បរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ លោកពេត្រុសប្រាប់យើងពីការពិតបួនយ៉ាងអំពីមរតករបស់យើង។
-
មរតករបស់យើងគឺ “មិនចេះពុករលួយ”។ វាមិនស្លាប់ ឬខូចឡើយ ហើយក៏មិនសាបសូន្យ តាមពេលវេលាដែរ។ វាស្ថិតស្ថេរជារៀងរហូត។
-
មរតករបស់យើងគឺ “ឥតសៅហ្មង”។ វាស្ថិតនៅក្នុងស្ថានភាពល្អឥតខ្ចោះដោយគ្មានភាពមិនបរិសុទ្ធ ឬមិនបរិសុទ្ធខាងសីលធម៌ឡើយ។ វាមិនប្រឡាក់ដោយសារអំពើបាបឡើយ។
-
មរតករបស់យើងគឺ “មិនដែលស្រពោនឡើយ”។ ពេលវេលាកន្លងផុតទៅតែតម្លៃ សិរីល្អ ឬភាពស្រស់ស្អាតរបស់វាមិនប្រែប្រួលឡើយ។ មិនដូចជាទ្រព្យសម្បត្តិលោកិយនេះទេ វានឹងមិនក្រៀមស្វិត រលួយ ឬប្រែជាប្រអាប់ឡើយ។
-
មរតករបស់យើងត្រូវបាន “បំរុងទុកឲ្យយើងរាល់គ្នានៅស្ថានសួគ៌”។ ព្រះជាម្ចាស់ថែរក្សា និងការពារមរតករបស់យើងទុកឱ្យយើង។ គ្មាននរណាម្នាក់អាចលួចមរតករបស់យើងបានទេ ហើយក៏មាននរណាម្នាក់អាចទប់ស្កាត់យើងមិនឱ្យទទួលយកវាបានដែរ។ ដោយសារមរតករបស់យើងត្រូវបានរក្សាទុកនៅស្ថានសួគ៌ វានឹងមិនប៉ះពាល់ដោយសារតែបញ្ហា នៅលើពិភពលោកនេះឡើយ។
គឺឲ្យយើងរាល់គ្នា ដែលព្រះចេស្តានៃព្រះកំពុងតែថែរក្សា ដោយសារសេចក្ដីជំនឿ សំរាប់ឲ្យបានសេចក្ដីសង្គ្រោះ ដែលប្រុងប្រៀបនឹងសំដែងមកនៅជាន់ក្រោយបង្អស់នោះ
១:៥ ខគម្ពីរនេះមានការសន្យាប្រកបដោយសិរីរុងរឿង។ ព្រះជាម្ចាស់ដ៏ជាព្រះវរបិតាថែរក្សាអ្នកជឿ ដើម្បីធានាថាយើងនឹងទទួលបានការសង្គ្រោះដែលព្រះយេស៊ូវសម្រេចបានសម្រាប់យើង។ ព្រះជាម្ចាស់បានជ្រើសរើសយើងតាំងពីមុនការបង្កើតផែនដីនេះមកម្លេះ សង្គ្រោះយើងឥឡូវនេះ ហើយថែរក្សាយើងសម្រាប់ភាពអស់កល្បជានិច្ច។ ហេតុដូច្នេះប្រជារាស្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់មានសុវត្ថិភាព អស់កល្បជានិច្ច។
ពាក្យជាភាសាក្រិកបកប្រែ “ថែរក្សា” មានន័យថា ‘ថែរក្សាសុវត្ថិភាព និងមើលដោយប្រុងប្រយ័ត្ន’។ តើព្រះថែរក្សាយើងដោយរបៀបណា? ចម្លើយគឺ “ដោយសារសេចក្តីជំនឿ”។ ជំនឿគឺជាអំណោយពីព្រះ ហើយអំណាចរបស់ទ្រង់បន្តទ្រទ្រង់ជំនឿរបស់អ្នកជឿម្នាក់ៗដើម្បីឱ្យយើងតស៊ូរហូតទាល់តែយើងទទួលបានមរតករបស់យើង។ តើមានអ្វីអាចទប់ស្កាត់យើងមិនឱ្យតស៊ូដល់ពីបញ្ចប់ ហើយបរាជ័យមិនអាចទទួលបាន មរតករបស់យើង? ចម្លើយគឺការមិនជឿ។ ហេតុដូច្នេះ អំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ថែរក្សាយើងពីការគ្មាន ជំនឿតាមរយៈការទ្រទ្រង់ជំនឿរបស់យើង។
អ្នកជឿត្រូវបានថែរក្សាដោយអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ “សំរាប់ឲ្យបានសេចក្ដីសង្គ្រោះ ដែលប្រុងប្រៀបនឹងសំដែងមកនៅជាន់ក្រោយបង្អស់នោះ”។ ការនេះគឺសំដៅលើ សេចក្តីសង្គ្រោះ នៅការយាងមកវិញ ជាលើកទីពីររបស់ព្រះយេស៊ូវនៅពេលយើងទទួលបានសិរីរុងរឿង ហើយមានសេរីភាព ចេញពីអំពើបាប ការរងទុក្ខ និងសេចក្តីស្លាប់ជារៀងរហូត។ ការសង្គ្រោះនេះគឺ “ប្រុងប្រៀប” ជាស្រេច ដោយសារការសុគត ការរស់ឡើងវិញ និងការឡើងទៅស្ថានសួគ៌របស់ព្រះយេស៊ូវ បានសម្រេចការសង្គ្រោះ ទាំងស្រុងហើយ។
អ្នករាល់គ្នាក៏មានសេចក្ដីអំណរជាខ្លាំង ក្នុងសេចក្ដីសង្គ្រោះនោះ ទោះបើសព្វថ្ងៃនេះត្រូវរងទុក្ខព្រួយជាយូរបន្តិច ដោយកើតមានសេចក្ដីល្បួងផ្សេងៗក៏ដោយ
១:៦ អ្នកអានរបស់លោកពេត្រុសប្រឈមនឹងការល្បងលដ៏លំបាក ប៉ុន្តែពួកគេនៅតែអាចរីករាយ។ ហេតុអ្វី? ដោយសារពួកគេដឹងថាពួកគេ និងមរតករបស់ពួកគេត្រូវបានព្រះជាម្ចាស់ថែរក្សាហើយ។ គ្មានអ្វីអាចបញ្ឃប់ ពួកគេមិនឱ្យទទួលបានការសង្គ្រោះដែលព្រះជាម្ចាស់មានសម្រាប់ពួកគេនោះទេ។ ពួកគេក៏អាចរីករាយ ដោយ ដឹងថាការលំបាកគឺមានតែមួយរយៈខ្លីតែប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែសិរីរុងរឿងរបស់ពួកគេវិញនឹងមានជារៀង រហូត (២ កូរិនថូស ៤:១៧)។
ដើម្បីឲ្យការសាកលសេចក្ដីជំនឿនៃអ្នករាល់គ្នា ដ៏វិសេសជាងមាសដែលតែងតែខូច ទោះបើបានសាកនឹងភ្លើងក៏ដោយ នោះបានឃើញសំរាប់ជាសេចក្ដីសរសើរ កេរ្តិ៍ឈ្មោះ នឹងសិរីល្អ ក្នុងកាលដែលព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទទ្រង់លេចមក
១:៧ ព្រះជាម្ចាស់មានគោលបំណងសម្រាប់ការលំបាកដែលប្រជារាស្ត្ររបស់ទ្រង់ប្រឈម។ គោលបំណងគឺ "ដើម្បីឲ្យការសាកលសេចក្ដីជំនឿនៃអ្នករាល់គ្នា"។ ព្រះជាម្ចាស់ដឹងរួចហើយថា តើមនុស្សម្នាក់មានជំនឿពិតប្រាកដឬយ៉ាងណា ប៉ុន្តែយើងមិនដឹងនោះទេ។ ហេតុដូច្នេះ អត្ថប្រយោជន៍នៃ ការសាកលគឺសម្រាប់គ្រីស្ទបរិស័ទ។ នៅពេលអ្នកជឿម្នាក់ឆ្លងកាត់ការសាកល្បង ហើយនៅតែទុកចិត្ត លើព្រះជាម្ចាស់ គាត់ត្រូវបានធានាថាជំនឿរបស់គាត់មានភាពពិតប្រាកដ ហេតុដូច្នេះហើយ ការសង្គ្រោះ របស់គាត់គឺពិតប្រាកដដែលនោះជាមូលហេតុនៃសេចក្តីអំណរ។
សេចក្តីជំនឿពិតប្រាកដមានតម្លៃជាងមាសទៅទៀតដោយសារមាសមិនស្ថិតស្ថេរនោះទេ ប៉ុន្តែជំនឿដ៏ពិត មិនអាចបំផ្លាញបាននោះទេ។ សេចក្តីជំនឿដ៏ពិតរបស់យើងនឹងនាំការសរសើរ និងសិរីរុងរឿង និងកិត្តិយស មកឱ្យយើងនៅពេលព្រះយេស៊ូវយាងត្រឡប់មកវិញ។ “ក្នុងកាលដែលព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទទ្រង់ លេចមកផង” សំដៅទៅលើការជំនុំជម្រះនៅថ្ងៃចុងក្រោយនៅពេលទ្រង់ប្រទានរង្វាន់ដល់ប្រជារាស្ត្ររបស់ទ្រង់ (ខ១៣; ៤:១៣; ១ កូរិនថូស ១:៧)។ នៅថ្ងៃនោះព្រះយេស៊ូវនឹងប្រទានកិត្តិយសដ៏ពិសេស ដល់អស់អ្នក ដែលទុកចិត្តទ្រង់តាមរយៈការល្បង (៥:៤)។
ដែលអ្នករាល់គ្នាមិនបានឃើញទ្រង់ទេ តែបានស្រឡាញ់ទ្រង់ ហើយទោះបើនៅជាន់ឥឡូវនេះ អ្នករាល់គ្នានៅតែមិនឃើញទ្រង់ទៀត គង់តែមានចិត្តជឿដែរ ហើយក៏ត្រេកអរសាទរក្នុងទ្រង់ ដោយសេចក្ដីអំណរដ៏ប្រសើរ ដែលរកថ្លែងមិនបាន ដោយបានទទួលចុងបំផុតនៃសេចក្ដីជំនឿ របស់អ្នករាល់គ្នា គឺជាសេចក្ដីសង្គ្រោះដល់ព្រលឹង
១:៨ ក្នុងនាមជាសាវ័កម្នាក់ លោកពេត្រុសបានឃើញព្រះយេស៊ូវនោះ។ ប៉ុន្តែគាត់បានដឹងថា គ្រីស្ទបរិស័ទជាច្រើននាក់មិនបានមើលឃើញនោះទេ។ យ៉ាងណាមិញពួកគេនៅតែស្រឡាញ់ និងជឿ លើទ្រង់។ ហេតុដូច្នេះ ពួកគេទទួលបានព្រះពរដូចជាព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលនៅក្នុង យ៉ូហាន ២០:២៩ «មានពរហើយ អ្នកណាដែលជឿឥតឃើញសោះ»។
នៅក្នុង ខ៣-៦ ពេត្រុសបានសរសេរពីអំណរនៅក្នុងសេចក្តីសង្ឃឹមនាពេលអនាគតរបស់យើង។ ឥឡូវនេះគាត់សរសេរថាការប្រកបគ្នាផ្ទាល់ខ្លួន ប្រចាំថ្ងៃជាមួយព្រះយេស៊ូវគឺជាមូលហេតុដើម្បីឱ្យមាន សេចក្តីអំណរកាន់តែខ្លាំងឡើង។ “សេចក្ដីអំណរដ៏ប្រសើរ ដែលរកថ្លែងមិនបាន” ពណ៌នាពីសេចក្តីអំណរ ដ៏ជ្រៀលជ្រៅដែលហួសពីពាក្យដែលអាចថ្លែងបាន។ នេះគឺ “អំណរដ៏រុងរឿង” (KCB δεδοξασμένῃ)។ វាគឺជាអំណរដែលបានមកពីការនៅក្នុងវត្តមានរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ វាគឺជាអំណរនៃស្ថានសួគ៌ ដែលយើង មានឥឡូវនេះតាមរយៈការប្រកបគ្នាប្រចាំថ្ងៃរបស់យើងជាមួយព្រះយេស៊ូវ។
១:៩ អ្នកជឿពេញដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ និងអំណរសម្រាប់ព្រះយេស៊ូវដោយសារយើងដឹងថា ទ្រង់បានសម្រេចការសង្គ្រោះសម្រាប់យើងហើយ។ នៅពេលយើងជឿ និងមានអំណរនៅក្នុងទ្រង់ យើងទទួលបានតាមគោលដៅ ឬ “បានទទួលចុងបំផុត” នៃសេចក្តីជំនឿរបស់យើង គឺជាការសង្គ្រោះ។
ឯពួកហោរា ជាអ្នកបានទាយពីព្រះគុណ ដែលផ្តល់មកអ្នករាល់គ្នា គេបានស៊ើបសួរ ហើយខំរកឲ្យដឹងពីសេចក្ដីសង្គ្រោះនោះ ទាំងស្វែងរកឲ្យដឹងពេលវេលាណា ឬគ្រាយ៉ាងណា ដែលព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះគ្រីស្ទដ៏សណ្ឋិតក្នុងគេ ទ្រង់ចង្អុលបង្ហាញ ក្នុងកាលដែលទ្រង់ធ្វើបន្ទាល់ជាមុន អំពីព្រះគ្រីស្ទត្រូវរងទុក្ខលំបាក ហើយពីសិរីល្អទាំងប៉ុន្មាន ដែលត្រូវមកតាមក្រោយ
១:១០-១១ ព្រះជាម្ចាស់បានសង្គ្រោះយើង ប៉ុន្តែតើយើងស្គាល់ការសង្គ្រោះរបស់យើងបានដោយ របៀបណា? វាគឺជាកិច្ចការរបស់ព្រះវិញ្ញាណដ៏បរិសុទ្ធ។ ដំបូងបង្អស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ (“ព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះគ្រីស្ទ”) បាននាំពួកហោរាឱ្យថ្លែងទំនាយពីព្រះគុណដែលត្រូវមកដល់សម្រាប់យើង។
ជាច្រើនសតវត្សមុនពេលព្រះមេស្ស៊ីយាងមក នៅក្នុងសញ្ញាចាស់បានបើកសម្តែងពីទំនាយ៖
-
ការរងទុក្ខរបស់ព្រះមេស្ស៊ី (ឧទាហរណ៍ លោកុប្បត្តិ ៣:១៥; ទំនុកតម្កើង ២២, ៣៤:១៩–២០, ៦៩:២១; អេសាយ ៥០:៦, ៥២:១៤–១៥, ៥៣:១–១២; សាការី ១២:១០, ១៣:៧)។
-
សិរីរុងរឿងរបស់ព្រះមេស្ស៊ីក្រោយពីការរងទុក្ខ រួមទាំងការរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ ការឡើង ទៅស្ថានសួគ៌ សិរីរុងរឿង និងការយាងត្រឡប់មកវិញលើកទីពីរ (ទំនុកដំកើង ២, ១៦:១០, ២២:២២; ៤៥:៧, ១១០:១-៤; អេសាយ ៩:៦, ៤០:៣–៥, ៩–១១, ៤២:១–៤, ៦១:១–៣; យេរេមា ៣៣:១៤–១៥; អេសេគាល ៣៤:២៣; ដានីយ៉ែល ៧:១៣–១៤; ៣:១–៣)។
-
សិរីរុងរឿងនៃប្រជារាស្ត្ររបស់ព្រះមេស្ស៊ី (អេសាយ ៥១:១១, ៦០:១–២២, ៦២:២–៥; យេរេមា ៣១:៣១–៣៤; ដានីយ៉ែល ៧:១៨, ៧:២៧; យ៉ូអែល ២:២៨–៣២; អេម៉ុស ៩:១៣–១៥; សេផានា ៣:១៤–២០; សាការី ១៤)
តែទ្រង់បានសំដែងឲ្យគេដឹងថា សេចក្ដីទាំងនោះមិនមែនសំរាប់គេទេ គឺសំរាប់យើងរាល់គ្នាវិញ គឺជាសេចក្ដីទាំងប៉ុន្មាន ដែលឥឡូវនេះ ពួកអ្នកផ្សាយដំណឹងល្អបានប្រាប់មកអ្នករាល់គ្នា ដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដែលទ្រង់បានចាត់ពីស្ថានសួគ៌មក ហើយពួកទេវតាក៏ចូលចិត្តចង់ពិនិត្យមើលសេចក្ដីទាំងនោះដែរ។
១:១២ ពួកហោរាបានស្វែងរកបទគម្ពីរ (រួមទាំងការថ្លែងទំនាយផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេ) ដើម្បីស្វែងយល់ពី ការសង្គ្រោះ និងព្រះគុណដែលព្រះវិញ្ញាណដ៏បរិសុទ្ធបានបើកសម្តែងដល់ពួកគេ។ ពួកគេប្រាថ្នាចង់ឃើញ ការសម្រេចបាននូវសេចក្តីទំនាយដែលពួកគេបានថ្លែង។ ប៉ុន្តែព្រះជាម្ចាស់បានបើកសម្តែងដល់ពួកគេថា សេចក្តីទំនាយរបស់ពួកគេនឹងមិនកើតឡើងនៅក្នុងពេលវេលានៃការរស់នៅរបស់ពួកគេឡើយ ប៉ុន្តែជាមួយ ជំនាន់នាក្រោយៗវិញ។
បន្ទាប់មក ក្រោយពីការសុគត និងការរស់ពីសុគតឡើងវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវ ព្រះវិញ្ញាណដ៏បរិសុទ្ធត្រូវបាន បញ្ជូនមកពីស្ថានសួគ៌ដើម្បីដឹកនាំពួកសាវ័ក និងគ្រូអធិប្បាយដំណឹងល្អឱ្យប្រកាសថាសេចក្តីទំនាយនៅក្នុង សញ្ញាចាស់បានសម្រេចហើយនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ (កិច្ចការ ២:១៤-៤១; ១ កូរិនថូស ១៥:១-៥)។
តាមរយៈការទទួលដំណឹងល្អដែលពួកសាវ័កបានប្រកាស យើងស្គាល់ពីព្រះគុណ និងការសង្គ្រោះ ដែលពួកហោរ៉ាបានស្វែងរកដើម្បីឱ្យយល់ពីវា។ យើងមានឯកសិទ្ធិរស់នៅក្នុងសម័យកាលនៃការសង្គ្រោះ ដែលព្រះជាម្ចាស់បានសន្យាត្រូវបានសម្រេច។ ពួកហោរានៅក្នុងសញ្ញាចាស់បានឃើញពីព្រឹត្តិការណ៍ ទាំងអស់នេះពីចម្ងាយ ប៉ុន្តែយើងមានបទពិសោធន៍ជាមួយវានាពេលឥឡូវនេះ! ដូចជាព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូល នៅក្នុង លូកា ១០:២៣–២៤ «មានពរហើយ ភ្នែកណាដែលឃើញអស់ទាំង ការដែលអ្នករាល់គ្នាឃើញ ពីព្រោះខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា មានហោរា នឹងស្តេចជាច្រើន បានប្រាថ្នាចង់ឃើញ ការដែលអ្នករាល់គ្នាឃើញ ដែរ តែមិនបានឃើញទេ ក៏ចង់ឮសេចក្ដីដែលអ្នករាល់គ្នាឮដែរ តែមិនបានឮសោះ»។
ព្រះគុណ និងការសង្គ្រោះដែលយើងកំពុងតែទទួលបទពិសោធន៍ក៏ជាអ្វីដែល “ពួកទេវតាក៏ចូលចិត្តចង់ ពិនិត្យមើលសេចក្តីទាំងនោះដែរ”។ ពួកទេវតាភ្ញាក់ផ្អើលនៅពែលពួកគេឃើញពីអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើ សម្រាប់យើងនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។ បទគម្ពីរបើកសម្តែងថាពួកទេវតាមានការចាប់អារម្មណ៍ពីការសង្គ្រោះរបស់ មនុស្សជាខ្លាំង។ ពួកទេវតាប្រកាសពីកំណើរបស់ព្រះយេស៊ូវដល់ពួកអ្នកគង្វាល (លូកា ២:៨-១៤) ពួកគេរីករាយនៅពេលអ្នកមានបាបកែប្រែចិត្ត (លូកា ១៥:១០) ហើយពួកគេមានអំណរ ដោយច្រៀង បទចម្រៀងសរសើរនៅពេលការប្រោសលោះចំពោះការបង្កើតបានចប់សព្វគ្រប់ (វិវរណៈ ៥:១១-១៤)។
ចំណុចរបស់លោកពេត្រុសប្រាប់អ្នកអានរបស់គាត់ថា សូម្បីតែមនុស្សក៏អាចនិយាយមួលបង្កាច់ និងបង្ខូច គ្រីស្ទបរិស័ទដែរ (៣:១៤-១៦; ៤:៤) ប៉ុន្ដេពួកទេវតាដឹងថាពួកគេពួកគេពិតជាអ្នកទទួលព្រះពរដ៏អស្ចារ្យ បំផុតរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ក្នុងនាមជាអ្នកជឿយើងក៏គួរតែគិតពីជីវិតរបស់យើងថាមានព្រះពរ មានឯកសិទ្ធិ និងជាទីចាប់អារម្មណ៍ចំពោះពួកទេវតាដែរ។
សរុបមកលោកពេត្រុសបានផ្តល់ឱ្យយើងនូវហេតុផលដប់យ៉ាងដើម្បីសរសើរព្រះជាម្ចាស់៖
១. ព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានកំណើតថ្មីដល់យើង (ខ៣)
២. មូលហេតុសម្រាប់រឿងនេះគឺដោយសារសេចក្តីមេត្តាករុណាដ៏អស្ចារ្យរបស់ទ្រង់ (ខ៣)
៣. លទ្ធផលគឺជាសេចក្តីសង្ឃឹមដ៏រស់ (ខ៣)
៤. សេចក្តីសង្ឃឹមនេះគឺដោយសារការរស់ពីសុគតឡើងវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវ (ខ៣)
៥. សេចក្តីសង្ឃឹមគឺដើម្បីទទួលបានមរតក (ខ៤)
៦. មរតកនេះមិនអាចបំផ្លាញ ធ្វើឱ្យខូច ឬរសាត់បាត់ទៅឡើយ (ខ៤)
៧. មរតកនេះត្រូវបានរក្សាទុកនៅស្ថានសួគ៌សម្រាប់យើង (ខ៤)
៨. យើងត្រូវបានថែរក្សាដោយអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ (ខ៥)
៩. របៀបដែលយើងទទួលបានការថែរក្សាគឺតាមរយៈសេចក្តីជំនឿ (ខ៥)
១០. លទ្ធផលចុងក្រោយគឺការសង្គ្រោះដែលព្រះជាម្ចាស់នឹងបើកសម្តែងតាមរយៈការយាងមកវិញជា លើកទីពីរបស់ព្រះយេស៊ូវ (ខ៥, ៧)។
សូមចំណាយពេលខ្លះឥឡូវនេះដើម្បីសរសើរ និងអរគុណព្រះជាម្ចាស់សម្រាប់ព្រះពរទាំងនេះ។
ដូច្នេះ ចូរក្រវាត់គំនិតអ្នករាល់គ្នាឲ្យមាំមួនចុះ ទាំងដឹងខ្លួន ហើយឲ្យមានសេចក្ដីសង្ឃឹមគ្រប់ជំពូក ដល់ព្រះគុណដែលត្រូវផ្តល់មកដល់អ្នករាល់គ្នា ក្នុងកាលដែលព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទទ្រង់លេចមកផង
១:១៣ នៅក្នុង ខ១-១២ ពេត្រុសបានសរសេរពីអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើសម្រាប់អ្នកជឿ។ ឥឡូវនេះ ទ្រង់ត្រាស់ហៅយើងឱ្យរស់នៅក្នុងជីវិតដែលបរិសុទ្ធដោយសារការនេះ។ នៅក្នុងសេចក្តីសំបុត្រ នៅសេស សល់នេះ ពេត្រុសផ្តល់ការណែនាំពីរបៀបរស់នៅក្នុងជីវិតជាគ្រីស្ទបរិស័ទ។ ពេលគាត់ធ្វើដូច្នេះ គាត់រំលឹក ប្រាប់ដល់អ្នកអានរបស់គាត់អំពីដំណឹងល្អដែលជាហេតុផលនៃឥរិយាបថរបស់យើង។
ព្រះគុណរបស់ព្រះតែងតែមកមុនសេចក្តីបង្គាប់របស់ព្រះជាម្ចាស់។ ប្រសិនបើយើងដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់ បានប្រទានព្រះគុណ និងការសង្គ្រោះមកឱ្យយើង តើយើងគួរតែធ្វើអ្វីខ្លះ? ពេត្រុសប្រាប់យើងថាយើងគួរតែ “មានសេចក្តីសង្ឃឹមគ្រប់ជំពូកដល់ព្រះគុណដែលត្រូវផ្តល់មកដល់អ្នករាល់គ្នាក្នុងកាលដែលព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទទ្រង់លេចមកផង”។
ដើម្បីឱ្យមានសេចក្តីសង្ឃឹមគ្រប់ជំពូកដល់ព្រះគុណរបស់ព្រះយើងត្រូវតែ “ក្រវាត់គំនិតអ្នករាល់គ្នាឲ្យ មាំមួនចុះ” (និក្ខមនំ ១២:១១) ហើយ “ចូរឲ្យដឹងខ្លួន”។ ពេត្រុសកំពុងតែនិយាយប្រាប់ថាយើងត្រូវតែរៀបចំ គំនិតរបស់យើង ដើម្បីគិតឱ្យបានច្បាស់ពីព្រះគុណ និងការសង្គ្រោះដែលព្រះយេស៊ូវបានប្រទានមកដល់ យើងដើម្បីឱ្យ វាមានឥទ្ធិពលទៅលើរបៀបរស់នៅរបស់យើង។
ឲ្យដូចជាពួកកូនដែលស្តាប់បង្គាប់ ឥតបណ្តោយតាមសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នា ដែលអ្នករាល់គ្នាមាន ពីកាលនៅល្ងង់ពីដើមនោះឡើយ
១:១៤ ពេត្រុសប្រើពាក្យ “សេចក្តីប៉ងប្រាថ្នា” សំដៅលើសេចក្តីប៉ងប្រាថ្នានៃអំពើបាបដែលបណ្តាលឱ្យ មនុស្សមិនស្តាប់បង្គាប់ព្រះ (២:១១; ៤:២-៣; ២ ពេត្រុស ១:៤, ២:១០, ២:១៨, ៣:៣)។ ពីមុន ជីវិតរបស់អ្នកអានរបស់គាត់ត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយសេចក្តីប៉ងប្រាថ្នា ដោយសារតែពួកគេមិនស្គាល់ព្រះ និងផ្លូវរបស់ទ្រង់ (កិច្ចការ ១៧:៣០; អេភេសូរ ៤:១៨)។ ប៉ុន្តែឥឡូវនេះព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើឱ្យពួកគេ ក្លាយជា កូនៗរបស់ទ្រង់វិញ។ ហេតុដូច្នេះ ពួកគេគួរតែស្តាប់បង្គាប់តាមព្រះបិតារបស់ពួកគេដែរ។
តែចូរឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានបរិសុទ្ធក្នុងគ្រប់កិរិយាទាំងអស់ ដូចជាព្រះដែលហៅអ្នករាល់គ្នាទ្រង់បរិសុទ្ធដែរ ដ្បិតមានសេចក្ដីចែងទុកមកថា «ចូរឲ្យឯងរាល់គ្នាបានបរិសុទ្ធ ដ្បិតអញជាបរិសុទ្ធ»
១:១៥-១៦ ជាចាធម្ផតា កុមារចង់ធ្វើត្រាប់តាមឪពុកម្តាយរបស់ពួកគេ។ គ្រីស្ទបរិស័ទគួរតែចង់ធ្វើត្រាប់តាម ព្រះជាម្ចាស់ដោយសារទ្រង់ជាព្រះបិតារបស់យើង និងដោយសារទ្រង់ឥតសៅហ្មង (លេវីវិន័យ ១៩:២; ម៉ាថាយ ៥:៤៨; អេភេសូរ ៥:១)។ ហេតុដូច្នេះ របៀបដែលល្អបំផុតត្រូវធ្វើឱ្យបានដូចទ្រង់។ “បានបរិសុទ្ធក្នុងគ្រប់កិរិយាទាំងអស់” មានន័យថារបៀបរស់នៅក្នុងភាពបរិសុទ្ធរួមទាំងទាំងគំនិត និងសកម្មភាពទាំងអស់របស់យើងផង។ វាទាមទារនូវការញែកចេញពីអំពើអាក្រក់ ហើយរស់នៅ តាមរបៀបដែលគាប់ព្រះហឫទ័យដល់ព្រះ (រ៉ូម ៦:១៩; ២ កូរិនថូស ៧:១; ហេព្រើរ ១២:១០)។ លោកពេត្រុសដកស្រង់បទបញ្ជាដែលព្រះបានប្រទានដល់រាស្ដ្រទ្រង់នៅក្នុង លេវីវិន័យ ១១:៤៤។
ហើយបើសិនជាអ្នករាល់គ្នាអំពាវនាវដល់ទ្រង់ ទុកដូចជាព្រះវរបិតាដែលទ្រង់ជំនុំជំរះ តាមការដែលគេប្រព្រឹត្តរៀងខ្លួន ឥតរើសមុខអ្នកណា នោះត្រូវតែប្រព្រឹត្តដោយកោតខ្លាច ក្នុងកាលដែលនៅសំណាក់ក្នុងជីវិតនេះនៅឡើយចុះ
១:១៧ ព្រះបិតារបស់យើងដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ក៏ជំនុំជំរះដែរ។ ដោយយើងដឹងថាទ្រង់អប់រំកូនៗ របស់ ទ្រង់ពេលនេះ ហើយនឹងជំនុំជំរះកិច្ចការរបស់យើងនៅថ្ងៃជំនុំជំរះដែរ យើងត្រូវតែមានឥរិយាបថ ដែល ចេះកោតខ្លាចដ៏បរិសុទ្ធ (២ កូរិនថូស ៧:១)។ ការកោតខ្លាចដ៏បរិសុទ្ធគឺមិនមែនជាការកោតខ្លាច នឹង ការដាក់ទ័ណ្ឌកម្មទេ (១ យ៉ូហាន ៤:១៨) ប៉ុន្តែជាការខ្លាចធ្វើបាបប្រឆាំង ឬធ្វើឱ្យព្រះបិតាខកព្រះទ័យវិញ។
ដោយដឹងថា ទ្រង់បានលោះអ្នករាល់គ្នា ឲ្យរួចពីកិរិយាឥតប្រយោជន៍ ដែលបានតពីពួកឰយុកោមក នោះមិនមែនដោយរបស់ពុករលួយ ដូចជាប្រាក់ឬមាសនោះទេ គឺបានលោះដោយសារព្រះលោហិតដ៏ វិសេសរបស់ព្រះគ្រីស្ទវិញ ទុកដូចជាឈាមនៃកូនចៀមឥតខ្ចោះ ឥតស្លាកស្នាម
១:១៨ ការកោតខ្លាចដ៏បរិសុទ្ធរបស់យើងក៏ដោយសារតែអំណរគុណរបស់យើងសម្រាប់អ្វីដែលទ្រង់ បានធ្វើសម្រាប់យើងដែរ។ ពេត្រុសរំលឹកអ្នកអានរបស់គាត់ពីតម្លៃនៃការប្រោសលោះរបស់ពួកគេ។ មូលហេតុដែលយើងប្រព្រឹត្តិខ្លួនយើងដោយការកោតខ្លាច (ខ១៧) គឺដោយសារយើងដឹងថាព្រះជាម្ចាស់ បានលោះយើងពីផ្លូវនៃអំពើបាបដោយបង់ថ្លៃខ្ពស់បំផុត (ខ១៨-១៩)។
ដើម្បី “លោះ” គឺត្រូវទិញសេរីភាពរបស់នរណាម្នាក់។ ពាក្យនេះត្រូវបានប្រើដើម្បីសំដៅលើការទិញយក សេរីភាពពីទាសភាព អ្នកទោសសង្គ្រាម ឬចំណាប់ខ្មាំង។ អ្វីដែលអ្នកជឿត្រូវបានលោះចេញមកគឺជា កិរិយាឥតប្រយោជន៍ដែលទទួលបានមកពីបុព្វបុរសរបស់យើង។ ទាំងនេះរួមមានទាំងជំនឿមិនពិត និងប្រពៃណីដែល “ឥតប្រយោជន៍” ដោយសារវាមិនទទួលបានសេចក្តីសង្គ្រោះ ដែលនាំឱ្យ មានជីវិតអស់កល្ប ឬការអត់ទោសពីអំពើរំលង ឬជួយមនុស្សឱ្យស្គាល់ព្រះឡើយ (អេភេសូរ ៤:១៧; រ៉ូម ១:២១; ៨:២០; យ៉ាកុប ១:២៦)។ ប៉ុន្តែ គ្រីស្ទបរិស័ទទទួលបាននូវការលោះពីការនេះ ការដោះលែងរបស់យើងត្រូវបានបង់ ថ្លៃរួចហើយ (ទំនុកដំកើង ៤៩:៦-៩)។ តម្លៃដែលបានបង់មិនមែន ជាមាស ឬជាប្រាក់នោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញតម្លៃដែលបានបង់ថ្លៃ នោះជាអ្វីដែលមានតម្លៃជាង។
១:១៩ លោហិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទគឺជាតម្លៃនៃការប្រោសលោះរបស់យើង។ “ព្រះលោហិតដ៏វិសេសរបស់ ព្រះគ្រីស្ទ” មានន័យថាការសុគតរបស់ទ្រង់។ លោហិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទគឺមានតម្លៃជាងមាស ឬប្រាក់ទៅ ទៀត។ ដោយសារព្រះយេស៊ូវគ្មានបាបសោះ ព្រះអង្គពិសេស ហើយព្រះជន្មរបស់ទ្រង់គឺមាន តម្លៃគ្មាន ដែនកំណត់។ ទ្រង់គឺជាដង្វាយដ៏ល្អឥតខ្ចោះ ដោយសារព្រះជន្មដ៏ឥតសៅហ្មងរបស់ទ្រង់។ មានតែលោហិតរបស់ ទ្រង់តែប៉ុណ្ណោះដែលអាចសងថ្លៃនៃការប្រោសលោះរបស់យើងបាន។ ទ្រង់បង្ហូរព្រះលោហិត ដើម្បីលោះយើងពីទាសករនៃអំពើបាប ហើយរំដោះយើងឱ្យមានសេរីភាព ជារៀងរហូត។ ពេលយើងសញ្ជឹងគិតពី ការលះបង់របស់ព្រះគ្រីស្ទសម្រាប់យើង យើងគួរតែចង់ស្តាប់បង្គាប់ព្រះ ហើយរស់នៅក្នុងជីវិតដ៏បរិសុទ្ធ សម្រាប់សិរីល្អរបស់ទ្រង់។
ដែលបានស្គាល់តាំងពីមុនកំណើតលោកីយមក តែទើបនឹងលេចមកនៅជាន់ក្រោយបង្អស់នេះ ដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់អ្នករាល់គ្នា ដែលដោយសារទ្រង់ នោះអ្នករាល់គ្នាក៏ជឿដល់ព្រះ ដែលប្រោសឲ្យទ្រង់មានព្រះជន្មរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ ព្រមទាំងប្រទានឲ្យមានសិរីល្អ ដើម្បីឲ្យសេចក្ដីជំនឿ ហើយនឹងសេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់អ្នករាល់គ្នាបានជាប់នៅនឹងព្រះ។
១:២០-២១ តាំងពីមុនកំណើតលោកិយមក ព្រះជាម្ចាស់បានជ្រើសរើសអ្នកដែលបានជ្រើសតាំង (ខ ១-២; រ៉ូម ៨:២៩-៣០; អេភេសូរ ១:៣-៤) ហើយទ្រង់ក៏បានជ្រើសរើសព្រះគ្រីស្ទឱ្យក្លាយជា អ្នកប្រោសលោះអ្នកជ្រើសតាំងដែរ។ បន្ទាប់មក នៅវេលាកំណត់ព្រះគ្រីស្ទបានយាងមកដែនដី ប្រោសលោះយើងដោយព្រះលោហិតទ្រង់នៅលើឈើឆ្កាង ព្រះជាម្ចាស់បានប្រោសទ្រង់ពីសេចក្តីស្លាប់ ហើយប្រទានសិរីរុងរឿងដល់ទ្រង់នៅស្ថានសួគ៌។ នេះគឺជាហេតុផលនៃ “សេចក្តីសង្ឃឹមដ៏រស់” របស់យើង ដែលយើងនឹងទទួលបានការសង្គ្រោះ។
តាមរយៈការរស់ឡើងវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវ ព្រះជាម្ចាស់បានបង្ហាញថាទ្រង់អាចប្រោសមនុស្សស្លាប់ ឱ្យរស់វិញ (រ៉ូម ៤:១៨ -២៤)។ តាមរយៈការលើកព្រះយេស៊ូវឡើងទៅស្ថានសួគ៌វិញ ព្រះជាម្ចាស់បាននាំ ព្រះយេស៊ូវឱ្យមានសិរីល្អឡើងវិញដែលទ្រង់មានតាំងពីមុនកំណើតលោកិយមកម្លេះ (យ៉ូហាន ១៧:៤-៥; កិច្ចការ ១:៩–១១; ភីលីព ២:៩–១១; ហេព្រើរ ១:១–៣)។ ហេតុនេះ បើទោះបីជាយើងអាចរងទុក្ខ ដោយសារតែការបៀតបៀនឥឡូវនេះក៏ដោយ ក៏ព្រះជាម្ចាស់អាចប្រោសគ្រីស្ទបរិស័ទឱ្យរស់ឡើងវិញ ក្រោយពេលយើងស្លាប់ទៅបានដែរ ដោយលើកយើងឡើងទៅស្ថានសួគ៌ ហើយប្រទាននូវសិរីល្អ ដ៏អស់កល្បជានិច្ចដល់យើងផង។
អ្នករាល់គ្នាបានជំរះសំអាតចិត្ត ដោយស្តាប់តាមសេចក្ដីពិត សំរាប់ឲ្យបានសេចក្ដីស្រឡាញ់ជាបងប្អូនឥតពុតមាយា ដូច្នេះ ចូរស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមកជាយ៉ាងខ្លាំង ដោយចិត្តដ៏ស្អាតចុះ
១:២២ ក្នុងនាមជាគ្រីស្ទបរិស័ទយើងបានទទួលសេចក្តីពិតនៃសំណឹងល្អ ហើយវាបានសម្អាតព្រលឹង របស់យើងឱ្យបានស្អាត។ ឥឡូវនេះយើងត្រូវរស់នៅក្នុងជីវិតដែលបរិសុទ្ធ។ “ចូរស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក ជាយ៉ាងខ្លាំងដោយចិត្តដ៏ស្អាតចុះ” គឺជាការអនុវត្តបទបញ្ញតិដំបូងរបស់ពេត្រុសដើម្បីឱ្យបានបរិសុទ្ធនៅក្នុង ខ១៣-២១។ វាបង្ហាញប្រាប់សញ្ញាដំបូងមួយនៃការរីកចម្រើននៅក្នុងភាពបរិសុទ្ធគឺត្រូវមានសេចក្តីស្រឡាញ់ ចំពោះបងប្អូនប្រុសស្រីនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។
ដ្បិតព្រះបានបង្កើតអ្នករាល់គ្នាជាថ្មី មិនមែនពីពូជដែលតែងតែពុករលួយនោះទេ គឺពីពូជដែលមិនចេះពុករលួយវិញ គឺជាព្រះបន្ទូលដ៏រស់ ហើយនៅជាប់លាប់
១:២៣ មូលហេតុដែលយើងស្រឡាញ់គឹដោយសារយើងបានកើតជាថ្មី ហើយឥឡូវនេះ មានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនៅក្នុងយើង ហើយសេចក្តីស្រឡាញ់គឺជាផលផ្លែខាងព្រះវិញ្ញាណ។
“ពូជ” ដែលផ្តល់កំណើតថ្មីគឺជាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ ជាពិសេសដំណឹងល្អរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ (ខ២៥)។ ពេលមនុស្សម្នាក់ទទួលដំណឹងល្អដោយជំនឿ ព្រះជាម្ចាស់បណ្តាលឱ្យមានការផ្លាស់ប្តូរប្រកប ដោយអំណាចនៅក្នុងគាត់ ហើយគាត់នឹងកើតជាថ្មី។ ហេតុដូច្នេះ វាគឺជាដំណឹងល្អនៃជីវិតដ៏ឥតសៅហ្មង សេចក្តីស្លាប់ និងការរស់ឡើងវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវដែលបណ្តាលឱ្យកើតជាថ្មីវិញ។
កាលដើមដំបូងឡើយ ព្រះបានបង្កើតជីវិតឡើងដោយសារព្រះបន្ទូលទ្រង់ (លោកុប្បត្តិ ១)។ ឥឡូវនេះ ទ្រង់ក៏ប្រទានជីវិតថ្មីតាមរយៈព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ដែរ (យ៉ាកុប ១:១៨)។ ព្រះបន្ទូលទ្រង់ “រស់” ដោយសារអំណាចរបស់នៃការបង្កើតជីវិតរបស់វា (អេសាយ ៥៥:១០–១១; យ៉ូហាន ៦:៦៣, ៥:២៤; ហេព្រើរ ៤:១២) និង “នៅជាប់លាប់” (ម៉ាកុស ១៣:៣១) ដោយសារវានឹងមិនចេះកន្លងផុត ទៅឡើយ។
ព្រះបន្ទូលព្រះដែលបានចាប់ផ្តើមជីវិតថ្មីនៅក្នុងយើងនេះគឺពូជដែល “មិនចេះពុករលួយ” វិញ។ ទោះស្ថានសួគ៌ និងផែនដីកន្លងផុតទៅ វានឹងមិនកន្លងផុតទៅឡើយ។ ហើយជីវិតថ្មីដែលវា បង្កើតឡើងក៏មានជាអចិន្ត្រៃយ៍ ដែរ។ ព្រះបន្ទូលរស់ នៅជាប់លាប់ និងមិនចេះពុករលួយឡើយ ហើយនៅពេលយើងទទួលយកវា យើងក្លាយជារស់ នៅជាប់លាប់ ហើយក៏មិនចេះពុករលួយដែរ។
ព្រោះគ្រប់ទាំងមនុស្ស ប្រៀបដូចជាស្មៅ ហើយសិរីល្អទាំងប៉ុន្មានរបស់មនុស្សក៏ដូចជាផ្កាស្មៅ រីឯធម្មតាស្មៅ នោះតែងតែក្រៀមស្វិត ហើយផ្កាក៏រោយរុះទៅ តែឯព្រះបន្ទូលនៃព្រះអម្ចាស់ នោះនៅជាប់អស់កល្បជានិច្ចវិញ គឺជាព្រះបន្ទូលនេះ ដែលបានផ្សាយមកអ្នករាល់គ្នាហើយ។
១:២៤-២៥ ពេត្រុសដកស្រង់គម្ពីរ អេសាយ ៤០:៦-៨ ដើម្បីបញ្ជាក់ពីភាពខុសគ្នានៃការបាត់បង់ ភាពរុងរឿងនៃសមិទ្ធផលរបស់មនុស្សទៅនឹងភាពអចិន្ត្រៃយ៍នៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ។ “គ្រប់ទាំងមនុស្ស” មានន័យថាមនុស្សម្នាក់ៗ “សិរីល្អទាំងប៉ុន្មានរបស់មនុស្ស” សំដៅទៅលើសម្រស់ ភាពរុងរឿង ឬកិត្តិនាមទាំងឡាយ របស់មនុស្ស។ ដូចជាស្មៅ និងផ្កាដែលក្រៀមស្វិត ហើយករុះរោយអស់ទៅ សិរីល្អរបស់មនុស្សក៏បាត់ អស់យ៉ាងឆាប់រហ័សទៅដែរ។
តើមានអ្វីអាចផ្តល់នូវសេចក្តីសង្ឃឹមនៃការអចិន្ត្រៃយ៍ដល់យើង? ចម្លើយគឺ “ព្រះបន្ទូលដ៏រស់ហើយនៅជាប់ លាប់” ហើយព្រះបន្ទុលគឺជាដំណឹងល្អដែលយើងស្តាប់ឮ និងជឿ ហើយទុកចិត្ត។ ការនេះបានបង្កើត ជាជីវិតថ្មីដែលអស់កល្បនៅក្នុងយើង (១ យ៉ូហាន ២:១៧)។ កម្លាំង អំណាច ទ្រព្យសម្បត្តិ សម្រស់ កិត្តិយស “សិរីល្អ” ទាំងប៉ុន្មានរបស់មនុស្សក៏នឹងរោយអស់ឆាប់ៗដែរ។ ប៉ុន្តែយើងបានកើតជាថ្មី ហើយនឹងរស់នៅជារៀងរហូត!